ความคิดเห็นที่ 1 ผู้หญิงคนนี้...อ่านใจคนออกงั้นหรอ? บรึ๋อออ รีบไปดีกว่า ฉันออกตัววิ่งอีกครั้งไปยังห้องเรียน “โอกาสกำลังจะมาถึงแล้วล่ะ โซระ” เสียงพึมพำเบาๆจากปากบางอมชมพูของหญิงสาวชุดสีขาว เอ  ฉันน่าจะถามชื่อพี่สาวไว้ดีกว่า ทว่าพอหันหลังกลับไปอีกที ฉันก็ไม่พบพี่สาวที่เดิมแล้ว ผ...ผีหลอก O.O ภาคบ่าย ไนจิคุงเข้าเรียนตามที่บอกไว้จริงๆ หลังเลิกเรียน เขาเดินยิ้มๆเข้ามาหาฉัน ผมที่เคยถูกเซตไว้ดูยุ่งนิดหน่อย เนื่องจากถูกกลุ่มแฟนคลับผู้คลั่งไคล้อย่างแรงรุมทึ้ง โถ...ไนจิของฉัน “โซระจัง วันนี้ ขอฉันยืมเล็กเชอร์ไปลอกหน่อยสิ” ไนจิถามพลางเกาหัวตัวเอง “ได้...รับไปสิ” ฉันยื่นเล็กเชอร์ให้ไนจิเกือบจะทันทีอย่างรู้อยู่ก่อนแล้ว “ขอโทษนะ ฉันต้องรบกวนโซระจังตลอดเลยอะ แฮะๆ” “ฉันเต็มใจน่ะ” อุ๊บส์ ฉันหลุดปากออกไปได้ไงนะ “จะ..เจอกันพรุ่งนี้นะ ไนจิคุง” ฉันรีบรุดออกมาเร็วที่สุด ก็เพราะหน้าฉันมันแดงไปหมดเลยน่ะสิ ไม่น่าคิดในใจดังไปหน่อยเลย คืนนี้ทั้งคืนฉันกลับไปคิดเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นวันนี้ ใบหน้าของไนจิคุงยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉัน แล้วจู่ๆพี่สาวในชุดขาวก็ปรากฏขึ้นในความคิดของฉัน คำพูดและพฤติกรรมแปลกๆนั่น...มันหมายความว่ายังไงกัน? ........................................................................................................................ หลายอาทิตย์ถัดมาหลังจากนั้น ฉันยังใช้ชีวิตปกติดี ไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นอีก ทำให้ฉันเกือบจะลืมเรื่องวันนั้นไปเสียสนิท  เช้านี้ฉันไม่ได้ไปนั่งดูไนจิคุงเล่นบาสเพราะหมอนั่นหายตัวไปทั้งวันเลย สงสัยจะติดงานอีกตามเคย ก่อนกลับบ้านฉันจึงตัดสินใจไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ฉันคิดว่าอาจจะพบข้อมูลดีๆเข้าก็ได้ ฉันค้นเจอหนังสือที่เกี่ยวกับผีสาวในชุดสีขาว แล้วเริ่มต้นอ่านอย่างตื่นเต้น บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่ฉันเจอในวันนั้นก็ได้ และแล้วฉันก็นั่งจมปลักอยู่กับเก้าอี้ในห้องสมุดนานเท่าไรไม่รู้  จู่ๆทุกอย่างก็มืดสนิทลงอย่างเฉียบพลับ มีแต่ความเงียบเข้าครอบงำ ทำให้บรรยากาศดูโหวงเหวงเหมือนในหนังผีไม่มีผิด บวกกับเรื่องราวในหนังสือที่ฉันกำลังอ่านค้างอยู่นั้น มันทำให้ความรู้สึกกลัวก่อตัวขึ้นในใจฉัน ไฟดับงั้นหรอ...นี่มันเวลากี่โมงแล้ว?  ฉันคงมัวแต่อ่านหนังสือเพลินจนลืมดูเวลาไป เฮ้อ แย่จริงๆเลย ก่อกแก่กๆ กริก...ตึก ตึก ตึก หวา...เสียงนั่นมัน....เสียงอะไรกัน!? สิ่งแรกที่สมองฉันสั่งการคือหาที่ปลอดภัยซ่อนตัวเสียก่อน ฉันเคลื่อนไหวในความมืดอย่างเบาที่สุดไปยังหลังโต๊ะครูตัวใหญ่ ถึงกระนั้น เสียงฝีเท้าราวกับสิ่งนั่นเดินวนเวียนไปรอบๆ และกำลังตรงมาทางนี้ด้วย ฉันหลับตาแน่น พลางภาวนาขออย่าให้มันเห็นฉันเลย ทว่าหูฉันกลับได้ยินแต่เสียงเคลื่อนไหวช้าๆดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ฉันนั่งตัวสั่นระริก หัวใจเต้นแรงขึ้นๆ ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว เสียงหยุดไปแล้ว  รู้สึกว่า....จะหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเสียด้วยสิ ไม่นะ...... ฉันตัวแข็งทื่อ ลืมตาขึ้นปะทะกับแสงสว่างเจิดจ้าที่พุ่งมาทางฉันทันที “กรี๊ดดดดดดด” “เฮ้ โซระจังนี่นา” เอ๋...เสียงคุ้นๆนี่หรือว่าจะเป็น “น...ไนจิคุงเองงั้นหรอ”สายตาฉันค่อยๆปรับให้เห็นภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น ไนจิคุงนั่งยองๆส่องไฟฉายมาที่ฉัน “ใช่ ฉันเอง เสียงเธอทำฉันตกใจมากเลย รู้ไหม ฮ่าๆๆ” “ก็...ฉันกลัวนี่ ฉันเลยเผลอน่ะ ว่าแต่ไนจิคุงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน” “ฉันมาหาข้อมูลทำรายงานประวัติศาสตร์น่ะ อา...เข้าใจแล้ว หนังสือในมือนั่นใช่ไหม ที่ทำให้โซระจังกลัวน่ะ” “เอ่อ...นั่นสินะ” ฉันยิ้มแห้งๆพลางก้มลงมองหนังสือในมือ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 52 18:22:14 จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:19:55

ความคิดเห็นที่ 2 “แต่ว่า...ฉันไม่เห็นไนจิคุงมาเรียนทั้งวันเลยนี่นา จู่ๆทำไมถึง....” “คือว่า จริงๆแล้ว ก่อนหน้านั้น ฉันได้รับจดหมายฉบับหนึ่งให้มาเจอกันที่ห้องสมุดน่ะ เพราะใครคนนั้นบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกกับฉันน่ะสิ แต่ฉันว่าเขาคงจะไม่มาแล้วล่ะ เฮ้อ” “เอ๋ ใครกันหรอที่ไนจิคุงพูดถึงน่ะ” “บอกตามตรงนะ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แฮะๆ” “งั้นหรอ แล้วทำไมถึงต้องมาเจอคนที่ไนจิคุงไม่รู้จักด้วยล่ะ” “อ๋อ...นั่นอาจจะเป็นเพราะว่า พี่สาวคนที่นำจดหมายมาให้ฉันด้วยสีหน้าร้อนใจล่ะมั่ง เธอกำชับให้ฉันมาที่นี่ให้ได้เลยน่ะสิ เพราะงั้นฉันถึงต้องมาไงล่ะ” “แล้วพี่สาวที่ว่า หน้าตาเป็นยังไงหรอ” “ฉันว่าพี่สาวเขาเป็นคนสวยทีเดียวนะ หน้าตาออกจะคล้ายๆเธอซะด้วยซ้ำ ยามเธอถอดแว่นน่ะ ฮะๆ” ไนจิคุงยิ้มเขินๆพลางพูดต่อ “เอ้อ จริงสิ พี่สาวคนนั้นสวมชุดกระโปรงสีขาวแล้วดูดีมากๆเลย” ไม่ผิดแน่...ต้องเป็นพี่สาวคนเดียวกันแน่ แต่ว่าทำไมถึง...มาปรากฏตัวให้ไนจิคุงเห็นแบบนั้นด้วยล่ะ “ฉันว่ามันแปลกๆยังไงอยู่นา แต่ช่างมันเถอะนะ” ไนจิคุงพูดทิ้งท้าย “อื้มม งั้นเราออกไปจากที่นี่กันเถอะ” “คงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ตอนฉันไปเช็คดูที่ประตู มันถูกล็อกเรียบร้อยแล้ว ส่วนสวิตไฟก็ดูเหมือนจะถูกสับลงหมดทั้งโรงเรียนแล้วล่ะ” ไนจิคุงตอบด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่มีแววตาล้อเล่นแต่อย่างใด “จ...จริงหรอเนี่ย หมายความว่าเรากำลังติดอยู่ในห้องสมุด...ทั้งคืนเลยงั้นหรอ” “ถูกต้อง แต่โซระจังไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันอยู่ตรงนี้ด้วยทั้งคน อีกอย่างคืนนี้คงไม่หนาวเท่าไร รอจนถึงพรุ่งนี้เช้าก็คงจะมีคนมาเปิดประตูให้น่ะ” ไนจิคุงพูดโดยไม่มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด นี่เราจะต้องอยู่กันแค่สองคนในห้องมืดๆนี่ทั้งคืน ฉันกับ...ไนจิคุง ทำไมหัวใจฉันมันเต้นรัวและเร็วอย่างนี้นะ เนื้อตัวก็เริ่มเย็นเฉียบไปหมด “เอ๋ โซระจังเป็นอะไรไปน่ะ หรือว่าจะหนาวหรอ อ่ะ เอาแจ็กเก็ตฉันไปคลุมก่อนสิ” ฉันรับแจ็กเก็ตสีดำจากไนจิคุงที่เพิ่งถอดออกมาคลุมตัวไว้ อืม...กลิ่นหอมจัง “ขอบใจมากนะ ไนจิคุง” ฉันพูดเบาๆ ไนจิคุงเพียงแต่พยัคหน้ารับยิ้มๆ จากนั้นเราสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่ชอบเลยแฮะ บรรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้ ฉันต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อทำลายความเงียบซะ “ไนจิคุง...ไปถ่ายแบบวันนี้เป็นยังไงมั่ง” “ก็ดีนะ ทั้งเหนื่อย แต่ก็สนุกมากเลยล่ะ ฉันชักจะรักอาชีพนี้ไปทุกวันแล้วสิ อิอิ” “ดีจังเลยนะ ไนจิคุงจะยึดอาชีพนี้ไปตลอดเลยหรอ” “ก็คงงั้นล่ะ ฉันจะทำจนกว่าจะได้เป็นนายแบบชั้นแนวหน้าของประเทศเลยล่ะมั่ง ฮ่าๆๆ” “ง...งั้นหรอ ทำงานแบบนี้ก็คงได้เจอนางแบบสวยๆเยอะเลยสินะ” “ก็ไม่ได้เจอแบบที่ฉันชอบซะทีเดียวหรอก นางแบบพวกนั้นแต่งหน้าจัดจะตายไป แถมยังเชิ่ดใส่กันไปวันๆ เอาแต่แข่งสวยกันน่ะ ฉันไม่สนใจคนพวกนั้นหรอก ไม่น่ารักเอาซะเลย” “งั้นก็แสดงว่าไนจิคุง มีคนที่สนใจอยู่แล้วงั้นสิ” ฉันหลอกถามไนจิคุง “อา....ก็มีอยู่คนหนึ่งน่ะนะ ฮะๆ แต่ฉันอยากจะพยายามให้เขาสนใจฉันเช่นกันน่ะ ฮ้าววว...” “งั้นหรอ นั่นสินะ จริงๆแล้ว ฉันเองก็พอจะรู้อยู่เหมือนกัน ว่าไนจิคุงมีคนที่ชอบอยู่แล้ว และไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้นเลยสักนิด แต่ว่า...ฉัน...ชอบไนจิคุงมากเลยล่ะ!”  อะ หลุดปากไปซะแล้วหรอเนี่ย อย่างนี้ฉันจะมองหน้าไนจิคุงได้ยังไงกัน แง้~ “....Zzzz” เอ๋ แอบหลับไปตอนไหนเนี่ย ทำงานมาทั้งวันคงจะเพลียมากสินะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่ความลับของฉันยังไม่ถูกเปิดเผย ฉันเองก็คงต้องรีบหลับซะแล้วสิ ในความมืดและเงียบแบบนี้ น่ากลัวพิลึกแฮะ แต่ว่าฉันตาแข็งในช่วงเวลานี้แถมหัวใจยังสูบฉีดเลือดได้ดีจริงๆ กรรม! ฉันจะข่มตาหลับได้ยังไงกันนี่ ข้างกายฉันก็มีไนจิคุงที่กำลังหลับใหลพิงหัวไหล่ฉันอย่างสบาย นี่เค้าคงกำลังฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่แน่ๆเลย...ถึงได้อมยิ้มออกมาแบบนี้น่ะ   ........................................................................................................................ จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:23:49

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนเช้า ภารโรงเปิดประตูห้องสมุดเข้ามาปลุกเราสองคนให้ตื่น ฉันอยู่ในสภาพกำลังนอนหลับบนตักของไนจิคุง เมื่อได้สติกลับคืนมาฉันจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที ไนจิคุงมองดูฉันด้วยอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น “ขอโทษนะ ไนจิคุง ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ” ฉันรีบพูดโดยไม่สบตาไนจิคุงพลางหมุนตัวเดินออกจากประตูไป “อื้ม บาย โซระจัง แล้วมาขอโทษฉันเรื่องอะไรนะ ยังบ๊องเอ๊ย” ไนจิโบกมือลาโซระแล้วพึมพำกับตัวเองอย่างขำๆ ........................................................................................................................ เรื่องเมื่อคืนทำให้ฉันต้องเดินครุ่นคิดตลอดทางกลับบ้าน ฉันรู้แต่เพียงว่าพี่สาวในชุดขาวคนนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยแน่ๆ แต่เพราะอะไรกันแน่นะ!? อ๊ะ!  ความรู้สึกเสียววาบเกิดขึ้นในใจฉันระหว่างเดินสวนกับใครบางคน ทำให้ฉันต้องหันหลังกลับทันที “พี่สาว....” ใช่จริงๆด้วย ฉันเห็นสาวสวยในชุดกระโปรงขาวคนเดิมยืนยิ้มพิงต้นไม้ตรงทางเดินรอฉันอยู่แล้ว “เป็นฝีมือของพี่สาวใช่ไหมคะ เรื่องเมื่อคืนนี้” คำตอบที่ได้รับเป็นเพียงรอยยิ้มที่ทำให้ฉันขนลุก “ใช่ไหมคะ?” ฉันถามกลับไปอีกครั้ง “อะไรกัน สาวน้อย เธอควรจะขอบใจฉันมากกว่านะ ที่นำโอกาสมาให้เธอด้วยความหวังดีน่ะ หว่า...น่าเสียดายจัง เธอปล่อยมันหลุดมือไปซะแล้ว” “นำโอกาสมาให้ฉัน?...ที่พูดนั่นหมายความว่ายังไงกัน?!” “ฉันยังบอกเธอตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ แค่รู้ไว้ว่า ทุกที่เกิดขึ้นไม่ใช่ฝีมือฉันหรอก เพราะฉันไม่ได้มีอำนาจมากขนาดนั้น ฉันแค่ทำตามฟ้ากำหนดเท่านั้น!” น้ำเสียงหนักแน่นจากปากเธอ ทำให้ฉันไม่กล้าพูดอะไรอีก “ฉันขอตัวล่ะ เธอเองก็ควรจะรีบไปโรงเรียนได้แล้ว ฉันไม่อยากทำให้เธอสายอีก” นั่นสินะ ฉันหันหลังรีบเดินกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว เอ๋...ฉันต้องแปลกใจมาก เมื่อสำรวจตัวเองอีกครั้ง ก็พบว่าอยู่ในชุดนักเรียนใหม่เอี่ยมเรียบร้อยแล้ว ทรงผมก็ถูกรวบไว้อย่างดี ฉันหมุนตัวกลับไปอีกครั้ง หายไปซะแล้ว... ........................................................................................................................ “หึๆๆ ทำได้ดีนี่ ฉันชื่นชมจริงๆ”  เสียงทุ้มนุ่มลึกของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหูของหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาว “นี่นาย...เห็นฉันด้วยหรอ? นายเป็นใครกัน!” ผู้พูดน้ำเสียงประหลาดใจ หันไปเผชิญหน้ากับชายในชุดสีดำสนิท “เรียกฉันว่า ฟอกซ์ก็พอ ส่วนเธอ...คงเป็นตัวแทนโซระ จากโลกแห่งอนาคตสินะ” “ไม่จริง! คนที่จะเห็นฉันได้ มีแค่โซระกับ...” “ Soul mate ของเธอสินะ” “ช...ใช่ รวมทั้งนายอีกคนที่รู้แล้วว่าฉันเป็นใคร ไม่แฟร์เลยนะ รู้จักฉันฝ่ายเดียวน่ะ” หญิงสาวพูดอย่างหัวเสียนิดๆ “ฉันได้กลิ่นอายความวุ่นวายกำลังก่อตัวขึ้นซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ” ฟ็อกหยอกพลางมองตามหลังเด็กสาวที่ชื่อโซระ “เงียบน่า ฟ็อก” หญิงสาวสบถทิ้งท้าย ก่อนหายตัวไป เหลือแต่ฟ็อกบนต้นไม้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมันกับนัยตาสีเขียวลึกลับเป็นประกาย ก่อนขยับปากบางอีกครั้ง“น่าสนุกดีนี่” ........................................................................................................................ อากาศยังคงหนาวอยู่ทั้งๆที่เข้าสู่เดือนกุมภาพันธ์แล้ว อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันวาเลนไทน์แล้วสินะ  ฉันจะทำยังไงดี...จะให้ฉันแอบชอบไนจิคุงอย่างนี้ทั้งๆที่รู้ดีว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว หรือฉันควรจะตัดใจและยอมรับความพ่ายแพ้ซะ ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ เรื่องคืนนั้นในห้องสมุดยังคงปรากฏในใจฉันราวกับความฝันที่เพิ่งเกิดขึ้น ฉันชักจะชอบไนจิคุงมากขึ้นซะแล้วสิ ชีวิตฉันตอนนี้กลับสู่วันเดิมๆอีกครั้ง ไนจิคุงไม่ค่อยได้มาเรียนเป็นประจำเพราะติดงาน ทำให้ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้ จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:25:04

ความคิดเห็นที่ 4 ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเรื่องที่ฉันติดอยู่ในห้องสมุดกับไนจิคุงจะแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียนอย่างรวดเร็ว บางทีขณะที่ฉันเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงที่เป็นแฟนขลับของไนจิคุง พวกนั้นก็ซุบซิบกันแล้วมองฉันด้วยสายตาดูถูก พอฉันเผลอก็แกล้งฉันสารพัดวิธี สาดน้ำใส่ฉันบ้าง เอาของเน่าๆไปแอบใส่ในล็อกเกอร์ฉันบ้าง แกล้งแหย่เวลาฉันอ่านหนังสือทำให้ฉันขาดสมาธิ พวกนั้นคงจะแค้นฉันมากสินะ แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุและถ้าจะกลั่นแกล้งกันเพราะเรื่องนั้น มันไร้สาระมาก!  นี่ฉันไม่ใช่นางเอกนิยายน้ำเน่านะ(คนแต่ง) ฉันเริ่มรู้สึกกดดันเอามากๆ เมื่อถูกเพื่อนรักอย่างนานะจังเมินใส่ พอเจอหน้าฉันก็เดินหนีทุกครั้งไป ทั้งๆที่ฉันกับนานะแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย แต่ฉันก็ยังคงตามตื้อและถามถึงเหตุผลที่เธอเปลี่ยนไป จู่ๆวันหนึ่ง นานะก็ยอมเปิดอกพูดกับฉันทั้งน้ำตาว่า “โซ นี่เธอไม่รู้จริงๆหรอว่าเธอทำอะไรลงไปน่ะ เธอหักหลังฉัน ที่อุตส่าห์เชื่อใจเธอมาโดยตลอดเนี่ยนะ ฉันเองก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะแอบไปพลอดรักกับไนจิคุงที่ห้องสมุดทั้งคืนอย่างที่คนอื่นเขาลือกัน เธอก็รู้ว่าฉันชอบเขามากแค่ไหน แต่เธอก็ยังทำได้ลงคองั้นหรอ” “เดี๋ยวสิ ฟังฉันนะ นานะจัง...” “เธอกำลังจะบอกว่าเธอก็ชอบไนจิคุงใช่ไหมล่ะ เรื่องนั้นฉันคิดแล้วไม่มีผิด แต่ว่าฉัน...ฉันเสียใจจริงๆ เธอกลับไม่เคยบอกอะไรฉันเลย  เพื่อนเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะ โซระ” นานะจังพูดจบแล้วเดินจากไปโดยไม่ฟังความจริงใดๆจากปากฉันเลย “เธอเข้าใจฉันผิดอย่างแรงเลยล่ะ นานะ จะยอมแตกหักกับฉันเพราะเรื่องแค่นี้หรอ” ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้นะ พลันใจฉันก็นึกไปถึงพี่สาวในชุดสีขาว เพราะเธอคนเดียวทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้...นี่หรอความหวังดีที่ว่าน่ะ! ระหว่างที่ฉันมัวแต่ใจลอยคิดถึงแต่คำพูดของนานะที่ก้องอยู่ในหูของฉัน ก็ดันเหยียบลงบนเปลือกกล้วยที่ดูเหมือนจะถูกวางไว้อย่างจงใจ ทำให้ฉันหน้าคะมำตกบันไดไป ฉันได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆตามมาตอกย้ำฉัน คราวนี้อะไรแย่ๆจะเกิดกับฉันอีกล่ะ แขนขาหัก? หรือว่าจะเป็นอัมพาตตั้งแต่อายุแค่ 18ล่ะ น่าขันซะจริงๆ ........................................................................................................................ ณ. ห้องพยาบาล “โซระจัง รู้สึกตัวแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง” เสียงคุ้นหูแสดงความห่วงใยเป็นอย่างมาก “อา ไนจิคุง ช่วยฉันไว้งั้นหรอ ขอบใจนะ” ฉันยิ้มหวานเป็นการขอบคุณ “จริงๆแล้ว ฉันบังเอิญมาเห็นตอนเธอตกบันไดลงไปแล้วน่ะ ฉันยังรู้สึกแย่มากๆที่ช่วยเธอไม่ทัน พวกนั้นแกล้งเธอแรงเกินไป ฉันเลยลงโทษไปแล้วล่ะ” “หา นายทำอะไรกับคนพวกนั้นน่ะ” “ก็เพราะฉันเพิ่งรู้ว่าแฟนคลับฉันตามแกล้งเธอตลอด ซึ่งฉันรับแฟนคลับประเภทนี้ไม่ได้หรอก ฉันเลยตัดพวกนั้นออกจากกลุ่มแฟนคลับฉันน่ะ พวกนั้นจะไม่ได้รับการสนใจจากฉันอีกต่อไป ไม่ว่าในกรณีใดๆก็ตาม” “โห ฉันสงสารคนพวกนั้นจัง ฉันพอจะเข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าเขาทำไปเพราะอะไร” “แต่ฉันสงสารเธอมากกว่านะ ที่ต้องมารับเคราะห์แบบนี้ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เธอพอจะเดินไหวหรือเปล่าล่ะ” “ไหวสิ เอ่อ ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด” “ฮ่าๆๆ อย่ามาอำฉันเลยดีกว่าน่า เธอตกลงมาจากบันไดสูงขนาดนั้น จะไม่เป็นอะไรเลยได้ยังไง” “นั่นสินะ คงเพราะฉันโชคดีล่ะมั้ง” ฉันพูดติดตลก แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ พลันสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังพี่สาวในชุดขาวแวบหนึ่ง...แวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะหายไป แค่นี้ฉันก็พอจะรู้แล้วล่ะ “เฮ้อ ฉันเห็นโซระจังปลอดภัยแบบนี้ ก็สบายใจแล้วล่ะ ถ้าอย่างนั้น ฉันขอเลี้ยงไอติมเธอเย็นนี้นะ” “เอ่อ จะดีหรอ” “เพื่อเป็นการขอโทษที่ฉันทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ไงล่ะ ไปกับฉันเถอะนะ” “งั้นก็ได้ ถ้าไม่เป็นการรบกวนไนจิคุง” “ไม่หรอก ฉันว่างตอนเย็นพอดีน่ะ” ........................................................................................................................ จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:25:58

ความคิดเห็นที่ 5 หลังเลิกเรียนฉันไปพบไนจิคุงตามที่นัดกันไว้ที่ร้านไอศกรีมเปิดใหม่ข้างโรงเรียน  ฉันเข้ามานั่งตากแอร์เย็นๆได้สักพักหนึ่ง ไนจิคุงก็ปรากฏตัวขึ้นในชุดไปรเวท เสื้อเชิ๊ตสีดำกับกางเกงยีน ร่างสูงบางของเขาสะกดทุกสายตาของคนในร้าน ไม่เพียงแต่ฉันที่ไม่ค่อยจะได้เห็นไนจิคุงแต่งตัวแบบนี้สักเท่าไรจึงได้แต่ลอบมองอย่างชื่นชม เขาดูดีจริงๆ “ไง โซระจัง รอนานหรือเปล่า” “ฉันก็เพิ่งมาถึงสักพักนึงได้ล่ะ” “อา อยากกินอะไรก็สั่งได้เลยนะ” “อื้มม ขอบใจนะ” ฉันยิ้มอย่างดีใจ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มานั่งทานไอศกรีมกับไนจิคุงแบบนี้น่ะ รู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษเลยแฮะ...แหน่ะ คิดไปไกลแล้วฉัน ขณะที่ฉันกำลังนั่งละเลียดกินไอศกรีมซันเดย์อยู่นั้น เพื่อที่ฉันจะได้อยู่กับไนจิคุงนานๆไง ฉันกลับรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลาเลยแฮะ แต่พอฉันลองมองไปรอบๆ ทุกคนก็หลบสายตาฉันแล้วแสร้งหันไปสนใจคู่สนทนาของตนเองแทน ถึงอย่างนั้น เสียงซุบซิบจากโต๊ะข้างหลังก็เล็ดลอดมาให้ฉันได้ยินจนได้ในที่สุด “นี่ถ้าฉันไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองแบบนี้ ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยอะว่า ไนจิคุงเสียท่าให้ยัยเฉิ่มจริงๆด้วย งั้นข่าวลือนั่นก็คงจะจริงสินะ” “ใช่ ฉันก็ว่างั้นแหละ เดี๋ยวนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ เห็นติ๋มๆแบบนี้ เหลือร้ายจริงๆ” ทุกคำพูดเสียดแทงใจฉันเต็มๆ ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องโกหกแบบนี้อีกแล้ว พอซักทีได้ไหม! “พอได้แล้วนะพวกเธอ! ทำไมถึงชอบพูดถึงคนอื่นเสียๆหายๆแบบนี้นะ” ไม่ใช่เสียงฉันนะ....ฉันคงไม่กล้าตะโกนสั่งใครข้ามโต๊ะแบบนี้หรอก “ไนจิคุง กำลังปกป้องยัยหน้าจืดนี่อยู่หรอ” สาวร่างผอมแห้งแต่งหน้าจัดๆทำสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “ใช่ ผู้หญิงสวยๆกว่านี้มีตั้งเยอะแยะ ทำไมไม่ชอบล่ะ อย่างพวกเราไง” สาวร่างท้วมซึ่งแต่งหน้าจัดพอกันเสริมขึ้น เอิ่ม ฉันก็พอจะรู้อยู่นะว่าทำไม ไม่น่าถามเลย ว่าแต่จะเรียกร้องความสนใจกันไปถึงไหน ตอนนี้คนทั้งร้านเขาหันมาทางเราหมดแล้ว อา...ฉันไม่ชินกับการตกเป็นเป้าสายตาคนมากมายขนาดนี้เลย มันทำให้ฉันรู้สึกตัวหดลง “พวกเธอว่าฉันสมควรจะปกป้องคนที่กำลังถูกทำร้าย และไร้ทางสู้รึเปล่าล่ะ แล้วก็คนจิตใจอย่างพวกเธอ จะให้ฉันสนใจลงได้ยังไงกัน! ผู้หญิงคนนี้ชื่อโซระจัง เธอสองคนควรจะเรียกให้ถูกด้วยนะ” “แต่แองจี้ชอบไนจิคุงจริงๆนะ จะยอมให้ไนจิคุงถูกยัย...เอ่อ โซระหลอกได้ไงล่ะคะ” “เธอรู้ได้ยังไง ฉันแน่ใจว่าโซระจังไม่เคยคิดแบบนั้น และฉันก็อยากให้ทุกคนเข้าใจโซระจังใหม่ด้วย” ไนจิคุงพูดเสียงหนักแน่น พลางกวาดสายตาไปทั่วร้าน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นไนจิคุงทำสีหน้าจริงจังแบบนี้ ฉันดีใจนะ ........................................................................................................................ ตอนนี้เราสองคนออกมาจากร้านไอศกรีมแล้ว ฉันคงไม่กล้าเข้าไปในร้านนั้นอีกแน่ๆ เพราะพี่พนักงานคงจำหน้าฉันได้หมดแล้ว เพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ไนจิคุงช่วยฉันไว้และอาสาเดินกลับบ้านเป็นเพื่อนฉันอีก เฮ้ออ อย่างน้อยคนที่นั่งในร้านซึ่งเป็นนักเรียนโรงเรียนเราเสียส่วนใหญ่ก็คงจะเข้าใจฉันขึ้นไม่มากก็น้อยล่ะ “ขอบใจมากนะ ไนจิคุง” “หืม เรื่องในร้านเมื่อกี้น่ะหรอ หรือที่ฉันกำลังไปส่งเธอที่บ้านกัน” “อา ก็ทั้งสองอย่างนั่นล่ะ” “อื้ม ฉันเองก็ยอมให้คนพวกนั้นพูดจาทำร้ายเธอไม่ได้หรอก ได้ยินแบบนั้นแล้วมันเหลืออดจริงๆน่ะ” “นั่นสิ ฉันหวังว่าข่าวลือคงจะซาลงไปเองเร็วๆนี้น่ะ” “เธอเองก็เข้มแข็งไว้นะ ฉันจะช่วยอีกแรงหนึ่ง” ไนจิคุงตบไหล่ฉันเบาๆเป็นการให้กำลังใจ ถึงแม้ว่าวันนี้ฉันจะเจอเรื่องร้ายๆมาทั้งวัน แต่ก็ได้รับความสุขเป็นการแลกเปลี่ยนเช่นกัน ........................................................................................................................ จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:26:28

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่สุดข่าวลือบ้าๆนั่นก็ค่อยๆเงียบหายไป สังเกตจากกลุ่มแฟนคลับของไนจิคุงที่เริ่มกลับมาทำตัวปกติ และฉันก็ไม่ถูกกลั่นแกล้งอีกต่อไป ฉันควรจะได้อยู่ในโรงเรียนนี้อย่างสงบสุขเสียที แต่ทว่า ข่าวที่กำลังตกเป็นกระแสดังที่สุดตอนนี้คือ ไนจิคุงกำลังเดทกับดาวโรงเรียนที่ชื่อ “ยูกะ” “เห็นไหมล่ะ ไนจิคุงคบกับคนชื่อโซระจังไม่นานหรอก ตอนนี้หันมาคบกับยูกะจังแล้วล่ะ” “ฉันว่าโซระจังก็เป็นเพียงแค่ของเล่นของไนจิคุงเท่านั่นล่ะ เบื่อก็เลิกไง” “ถูก ฉันว่ายูกะจังเหมาะกับไนจิคุงที่สุดแล้วล่ะ เนอะ” เสียงจากกลุ่มผู้หญิงที่นั่งเม้ากันในห้องอย่างไม่เกรงใจใคร เสียดแทงใจฉันมาก ฉันควรจะดีใจกับไนจิคุงสินะ เขาสองคนเหมาะสมกันแล้ว ฉันสำคัญตัวผิดไปเอง คิดว่าไนจิคุงคงจะมีใจให้ฉันบ้าง ได้ยินแบบนี้แล้วความหวังฉันมันก็กลายเป็นศูนย์ ฉันหลบไปนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของตึก แล้วน้ำตาที่ถูกกลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมาไม่ขาดสาย “เจอแบบนี้ คงเจ็บปวดมากสินะ โซระจัง” เสียงนี้...อีกแล้ว! “คงมาเยอะเย้ยฉันสินะ ก็ฉันมันคนขี้แพ้นี่เลยต้องผิดหวัง แล้วยังสูญเสียคนรักไปทั้งสองคนอีก พอใจหรือยังล่ะ” “ฉันเปล่านะ เธอกำลังเข้าใจฉันผิด เอาเป็นว่า ฉันมาที่นี่เพื่อบอกเธอว่า ฉันเสียใจ และฉันจะชดเชยความเจ็บปวดให้เธอเอง ฉันสัญญา” น้ำเสียงหนักแน่นดังมาจากอีกด้านหนึ่งของมุมตึก ถึงจะไม่ได้เห็นหน้าผู้พูดแต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงความเชื่อมั่น ฉันยันตัวลุกขึ้นยืน เพื่อจะเผชิญหน้ากับผู้พูดโดยตรง ทันทีที่ออกมายังอีกด้านหนึ่งของตึก ฉันกลับพบกับคนที่ฉันอยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ พี่สาวในชุดขาวได้จากไปแล้ว... นานะจังสบตาฉันด้วยแววตาเสียใจอย่างสุดซึ้ง แล้วเข้ามากอดฉันไว้แน่น นานะจังกล่าวขอโทษฉันอย่างสำนึกผิด “โซระจัง ฉันขอโทษนะ ฉันมาคิดดูแล้ว ฉันมันเป็นเพื่อนที่แย่จริงๆเลย ฉันควรจะเชื่อใจเธอสิ ฮึกฮือๆ” “ไม่เป็นไรหรอกนะ นานะจัง เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันไม่โกรธเธอเลยนะ และฉันก็ไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีที่สุดอย่างนานะจังไป ฉันดีใจนะที่ เธอเข้าใจฉันเสียที” “ขอบใจนะ โซระจัง เธอคือเพื่อนแท้จริงๆ” ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจ มิตรภาพก่อตัวขึ้นอย่างสวยงามอีกครั้ง ........................................................................................................................ “ฝีมือของนายสินะ ฟ็อก” เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นจากสาวสวย ชุดกระโปรงสะบัดพลิ้วยามเธอปรากฏตัวหน้าผู้ฟัง “ทั้งปล่อยข่าวลือโซระจังในทางเสียหาย และเรื่องไนจิคุงกับยูกะจัง นายคงกุขึ้นมาเองสินะ!?” ผู้ถูกกล่าวหานั่งกระดิกขาอย่างสบายอารมณ์ “มันถูกกำหนดมาแล้วต่างหากล่ะ...” พูดพลางส่งยักคิ้วยียวนและยิ้มกวนประสาทคนฟัง “เจ้าเล่ห์สมชื่อจริงๆ” หญิงสาวได้แต่กล่าวสบถสั้นๆ ........................................................................................................................ ฉันเริ่มตีตัวออกห่างไนจิคุงเมื่อไม่นานมานี้ เพราะฉันไม่อยากตกเป็นมือที่สามระหว่างไนจิคุงกับยูกะจัง ในระหว่างที่ฉันใช้ล็อกเกอร์อยู่นั้น สายตาฉันก็แอบชำเลืองมองไนจิคุงที่เดินผ่านมาทางนี้พร้อมกับแฟนคลับกลุ่มเล็กๆที่กำลังคุยกันอย่างกระดี้กระด้า “พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์แล้วล่ะ ฉันอยากได้ช็อกโกแลตกับกุหลาบบ้างจังเลย ปีที่ผ่านมามีแต่ให้เขาอย่างเดียว งุงิ” “นั่นสินะ ฉันเองก็เหมือนกัน แล้วไนจิคุงล่ะ จะทำเซอร์ไพรอะไรยูกะจังหรอ” “แหมๆๆ ยิ้มแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรดีๆแน่นอนเลย อิอิ ฉันล่ะอดอิจฉายูกะจังไม่ได้เลยอะ คิกๆๆ” เมื่อถูกถามแบบนี้ ฉันก็เห็นไนจิคุงได้แต่อมยิ้มอยู่อย่างเดียว นี่ฉันควรจะดีใจที่เห็นไนจิคุงมีความสุขแบบนี้สิ แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกเจ็บแปลบแบบนี้ด้วยล่ะ ฉันหันกลับมาสนใจสิ่งที่ต้องการในล็อกเกอร์แทน เอ๋ . จดหมาย....มันคงไม่น่าแปลกใจอะไร ถ้านี่ไม่ได้เป็นจดหมายลายหัวใจฉบับแรกที่ฉันได้รับ ดูเผินๆก็เหมือนจะเป็นจดหมายรักธรรมดา แต่ทว่าข้อความข้างในนั้นทำฉันเสียวสันหลังวาบ ‘ออกห่างไนจิคุงซะ ฉันจับตาดูเธออยู่ ไม่งั้นเธอเจอดีแน่ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!’ จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:27:15

ความคิดเห็นที่ 7 อึ๋ยย ใครบางคนต้องแอบมาหย่อนไว้แน่ๆ คงจะอำฉันเล่นอีกตามเคยสินะ นึกว่าจะเลิกเล่นไปแล้วซะอีก “ว้าว โซระ เธอก็ได้รับจดหมายรักกับเขาเหมือนกันหรอเนี่ย ช่างโรแมนติก จังเลยนะ” นานะจังทักฉันอย่างอารมณ์ดี ยัยนี่กำลังมีความรักอยู่น่ะสิ เหอๆ โรแมนติกกับผีน่ะสิ ฉันยื่นจดหมายให้นานะอ่าน “กรี๊ดด จดหมายบ้าอะไรกันเนี่ย น่ากลัวแฮะ แล้วทำไมต้องใช้กระดาษลายหัวใจด้วยเนี่ย” “ เพื่อให้เข้ากับเทศกาลล่ะมั้ง คนจะได้ไม่สงสัยน่ะ แต่ฉันชินกันคำขู่แบบนี้แล้วล่ะ” “ฉันว่า เธอระวังตัวไว้ก็ดีนะ ฉันต้องไปหาเคนตะคุงแล้วล่ะ นี่ ไนจิคุงมาทางนี้พอดี แล้วเจอกันนะ โซ” “อืม บาย” ฉันโบกมือลานานะจัง พลางรีบยัดจดหมายนั่นกลับเข้าล็อกเกอร์ทันที จะให้ไนจิคุงรู้เรื่องนี้ไม่ได้! “หวัดดี โซระจัง เอ๋ มีอะไรหรือเปล่า หน้าซีดไปหน่อยนะ” “ป...เปล่าน่ะ ไนจิคุงมีธุระอะไรกับฉันงั้นหรอ”   “ ฮะๆ เดี๋ยวนี้ฉันต้องมีธุระด้วยหรอถึงจะได้คุยกับเธอน่ะ” “เอ่อ...คือฉันกำลังรีบน่ะ ถ้าไม่มี ฉันขอตัวนะ” “งั้นหรอ กำลังรีบ ไม่ได้หลบหน้าฉันอยู่ใช่ไหม ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่ะ ไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นเลย ฉันแค่......จะมาขอยืมเลกเชอร์ของเมื่อวานน่ะ แล้วกะว่าจะมาบอกอะไรเธอด้วย แต่เธอคงรีบมากสินะ ดูสิ ซิบยังไม่รูดเลย ซิบกระเป๋าน่ะ ฮ่าๆๆ” ฉันรีบยื่นสมุดของฉันให้ไนจิคุงที่ยืนขำกับท่าทางโก๊ะๆของฉัน แล้วเข้ามารูดซิบให้ “เอ่อ ฉันต้องไปแล้วล่ะ” ฉันเดินจากไนจิคุงออกมาอย่างรีบร้อน เมื่อนึกถึงคำขู่นั่นขึ้นมา จู่ๆโทรศัพท์มือถือฉันก็สั่นขึ้น มีข้อความใหม่เข้าพร้อมกับแสดงหมายเลขแปลกๆหน้าจอ ฉันเปิดอ่านดู “ไปพบฉันบนดาดฟ้าโรงเรียนพรุ่งนี้ ทันทีที่เลิกเรียน...คนเดียว” ฉันควรจะไปดีหรือไม่? นี่คือคำถามที่ผุดอยู่ในหัวฉัน ลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเกิดขึ้นในใจ ทั้งจดหมายเตือนก่อนหน้านั้น แล้วยังข้อความที่เพิ่งได้รับหลังจากไนจิคุงเข้ามาหาฉันอีก อะไรกัน? ฉันยังเจอเรื่องร้ายๆไม่พออีกหรอ? ........................................................................................................................ และแล้วก็เริ่มต้นขึ้นจนได้ ฉันคงเป็นคนเดียวในโลกที่ไม่อยากให้วันนี้มาถึง กลับกันมันเป็นวันที่ทุกคนตื่นเต้นและรอคอยมาตลอดหนึ่งปีเต็มๆ วันที่จะได้แสดงความรักกับคนพิเศษไงล่ะ ทว่า...ฉันไม่ใช่หนึ่งในนั้น เมื่อคืนฉันนอนชั่งใจอยู่ทั้งคืนกับคำถามเดียวและสองตัวเลือกคือ...ไปหรือไม่ไป? ถ้าฉันไปอาจจะเกิดอันตรายขึ้นกับฉันก็เป็นได้ แต่ถ้าฉันไม่ไป ฉันก็คงหนีไม่พ้นคนๆนั้นอยู่ดี หากเขาคิดจะทำร้ายฉันจริงๆแล้วล่ะก็ ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจจะไปพบกับบุคคลปริศนานั่นให้รู้กันเลย วันนี้ทั้งวันฉันเห็นไนจิคุงเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แถมยังอารมณ์ดีเป็นพิเศษอีกด้วย ไม่บอกก็คงจะรู้อยู่หรอกว่าเพราะอะไร ด้วยความที่เป็นหนุ่มฮอต เขาจึงได้รับทั้งช็อกโกแลต ตุ๊กตาหมี ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งดีๆที่แฟนคลับสรรหามาให้ด้วยความเต็มใจ แต่ใครกันนะจะโชคดีได้รับความรักจากไนจิคุงได้เท่ากับ...ยูกะจัง อ๊อด....เสียงออดราวกับจะเป็นสัญญาณเตือนความหายนะของฉันที่กำลังจะมาถึง แม้จะกลัวแค่ไหนแต่ฉันก็ต้องไปให้ได้ ภาพสุดท้ายที่ฉันนึกถึงและเรียกกำลังใจฉันขึ้นมาเป็นใบหน้าของไนจิคุง! ฉันกำลังเดินมุ่งสู่ชะตากรรมที่ไม่มีใครรู้ ทุกย่างก้าวทำให้หัวใจฉันสั่นระทึก เนื้อตัวฉันเย็นเฉียบไปหมด เมื่อฉันเดินขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของตึก ฉันค่อยๆผลักประตูเข้าไป ภาพที่เห็น...กลับตรงข้ามกับจินตนาการของฉัน ...เหลือเชื่อ! ถ้าตาฉันไม่ฝาด ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ...สวนดอกไม้ลอยฟ้า เป็นไปได้ยังไง....ไม่ใช่ภาพลวงตาแน่นอน ฉันสามารถสัมผัสมันได้จริง จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:28:58

ความคิดเห็นที่ 8 ฉันเดินต่อไปข้างใน ชมความงามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งฉันพบกับแผ่นหลังของคนร่างสูงที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว “มาถึงแล้วหรอ โซระจัง ฉันกำลังคิดถึงเธออยู่พอดี” เสียงคุ้นหูจากคนตรงหน้า ก่อนจะหันมาคุยกับฉันตรงๆ “น...ไนจิคุง” สร้างความประหลาดใจให้ฉันอย่างมาก “เซอร์ไพรซ์ใช่ไหมล่ะ” คนพูดยิ้มสดใส คล้ายเด็กกำลังดีใจกับผลงานชิ้นโบแดง “แน่นอนล่ะ ไนจิคุงทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ แล้วสวนลอยฟ้าบนนี้ด้วย ทำได้ยังไงกัน” ฉันยังคงอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น “เธอชอบหรือเปล่า ฉันให้ทีมงานจัดให้น่ะ สวยใช่ไหมล่ะ” “ใช่ มันสวยมากๆ นายคงจะจัดให้ยูกะจังสินะ แล้วเรียกฉันขึ้นมาบนนี้ทำไมกัน” “เข้าใจผิดแล้วล่ะ โซระจัง ฉันทำเพื่อเธอต่างหาก” “จ...จริงหรอ แต่ว่าฉัน...คงจะรับมันไว้ไม่ได้หรอก” ฉันตัวสั่นน้อยๆ นึกถึงจดหมายนั่นแล้ว ฉันไม่ควรจะเสี่ยง “เพราะจดหมายบ้าๆนั่นสินะ ฉันรู้จากนานะจังแล้ว อย่าไปกลัวคำขู่ไร้สาระนั่นเลยนะ ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่” “อา แล้วยูกะจังล่ะ เขาทั้งสวยและมีเสน่ห์กว่าฉันเป็นไหนๆ ทำไมไนจิไม่...” “เรื่องฉันกับยูกะจังน่ะ ไม่มีอะไรตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ยูกะจังคบกับตี๋อยู่ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าใครปล่อยข่าวมั่วๆแบบนั้น” “งั้นหรอ ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” “ฉันชอบเธอนะ โซระ...คบกับฉันเถอะนะ” ไนจิพูดพลางมอบช่อดอกกุหลาบสีขาวให้ฉันอย่างเขินๆ “....อื้มม” ฉันรับช่อกุหลาบขาวสดมาไว้ในมือ ฉันซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อ เมื่อถูกนายแบบดาวรุ่งสารภาพรัก .....เรื่องคงจะจบอย่างแฮปปี้ ถ้าหากเสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุดในตอนนี้ดึงความสนใจของเราไปเสียก่อน “ไนจิคุง... เราไปกันได้แล้วล่ะ” หญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวปรากฏตัวขึ้นตรงขอบระเบียงดาดฟ้าด้วยสีหน้าเฉยเมย เธอยื่นมือลงมาฉุดไนจิคุงขึ้นไปยืนข้างกาย ไนจิคุงตอนนี้ราวกับถูกมนต์สะกดบางอย่าง  นี่มันอะไรกัน?! “พี่สาว....คราวนี้ฟ้าส่งเธอมาอีกแล้วงั้นหรอ?”   “เปล่า...เรื่องของเธอน่ะ ฉันขอหยุดไว้แค่นี้แหละ ต่อไปนี้จะเป็นเพียงภาพลวงตา” “งั้นหรอ...” ฉันแสดงสีหน้าว่างเปล่า ภาพที่ปรากฏอยู่ยังคงดูเสมือนจริง “ฉันหมดหน้าที่แล้วล่ะ เธอกำลังจะพบคำตอบเองในอีกไม่ช้า โชคดี และลาก่อน...” สิ้นสุดคำพูดนั้น ทั้งสองคนก็ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าพร้อมกัน ราวกับจะโผบินไปในอากาศ ไม่นะ...! สมองฉันสั่งการให้รีบสาวเท้าเข้าไปยับยั้งการกระทำนั้นเร็วที่สุด แต่ทว่า...ฉันกลับพลาด พลัดตกลงไปด้วย ฉันรู้สึกร่างกายเบาหวิวราวกับใบไม้ปลิวว่อนในอากาศ  ดิ่งลง...ดิ่งลงสู่ความมืดมิด ........................................................................................................................ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น พลันสายตาก็ค่อยๆปรับเข้ากับแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ที่สาดส่องลงบนตัวฉัน   ไร้ซึ่งความเจ็บปวดทางกาย...ฉันหยิกแก้มตัวเองเบาๆ ความรู้สึกเจ็บทำให้ฉันมั่นใจว่ากำลังอยู่บนโลกแห่งความจริง ฉันค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นยืน มุมมองจากตรงระเบียงคอนโดสุดหรูชั้น 25 นี้ ฉันสามารถมองเห็นความวุ่นวายในเมืองเบื้องล่างได้ดีทีเดียว ฉันสูดลมหายใจลึกก่อนเดินกลับเข้ามาในห้อง และหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ภาพสะท้อนในกระจกแสดงคำตอบได้เป็นอย่างดี สาวสวยวัยยี่สิบปลายๆคล้ายคนๆเดียวกับในความฝัน ฉันเลื่อนสายตาไปยังปฏิทินอันใหม่เอี่ยมบนโต๊ะ แสดงเลขค.ศ.ตัวเบ้อเริ่ม ‘2019’ ‘ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะ อดีตของฉันกับไนจิคุง...และผู้หญิงชุดขาวที่ช่วยเหลือเราสองคนคือ...ฉันเอง” แต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ ดอกกุกลาบสีขาวสดช่อใหญ่ที่ถูกวางไว้คู่กับกระดาษเล็กๆที่มีข้อความว่า “I love you more ”   ข้อความสั้นๆที่ประทับลงในใจฉัน น้ำตาปริ่มขึ้นมารอบดวงตาฉัน ทันใดนั้น ฉันก็ถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...ไนจิคุง  ฉันหันกลับไปเผชิญหน้า “ไนจิคุง...ขอบใจนะ สำหรับทุกอย่าง ขอบคุณที่เดินเข้ามาในชีวิตฉัน...” “ไม่เป็นไรโซระ ฉันเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” “แล้วฉันต้องขอโทษด้วย เรื่องเมื่อคืนนี้...” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยกนิ้วขึ้นแตะริมผีปากฉันเบาๆ “เรื่องนั้นน่ะ ฮ่าๆๆ เธอดันหลับไปก่อนฉันซะได้ ปีหนึ่งจะได้เค้าท์ดาวน์ด้วยกันสักที แต่ไม่เป็นไร เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะรักโซระจังมากขึ้นทุกวันเลย” ไนจิคุงส่งยิ้มหวานกระชากใจให้ฉันตามแบบฉบับ ฉันยิ้มตอบอย่างเขินๆ ให้ตายสิ เมื่อไหร่ฉันจะชินกับการสารภาพรักของนายแบบระดับแนวหน้าของประเทศนะ ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าถ้าฉันสูญเสียไนจิคุงไปจริงๆ..ฉันคงอยู่คนเดียวไม่ไหวแน่ๆ ...เพราะงั้นฉันจะไม่ยอมสูญเสียไนจิไปอย่างแน่นอน เอ๊ะ...สายตาฉันเหลือบไปเห็นแขกไม่ได้รับเชิญคนหนึ่ง ซึ่งยืนพิงกรอบประตูอยู่ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสีดำสนิทกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตนั่นคุ้นตาอย่างประหลาด น่าแปลกใจที่ไนจิคุงไม่ได้รู้สึกถึงการมาเยือนของเขาเลย ‘นายเป็นใครกันแน่ ฟ็อกซ์ ?’ ฉันคิดในใจ ‘เธอไม่จำเป็นต้องรู้’ เสียงเขาดังขึ้นโต้ตอบทางกระแสจิต ปากบางเหยียดเป็นรอยยิ้มเจ้าเหล่ ดวงตาสีเขียวคู่นั้นดูสบอารมณ์เป็นพิเศษ...และในชั่วพริบตา เขาก็หายไป จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:31:03

ความคิดเห็นที่ 9 จบแล้วค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จากคุณ : รักMJเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 18:31:54

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องย้อนกลับไปน่ะค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 19:54:25

ความคิดเห็นที่ 11 การเดินเรื่องน่าตื่นเต้น น่าลุ้นดีครับ แต่งงช่วงหญิงสาวชุดขาวพาไนจิลอยไป กับนายฟ็อกซ์ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 20:00:25