ความคิดเห็นที่ 1 หน้าหนาว....ร้าวหนักเกินหักจิต คนเคยชิดเคียงครองนั้นหมองหน้า ต่อแต่นั้นฉันจำเศร้าเงาน้ำตา ด้วยความล้าเหว่คว้างนั้นพรางใจ แว่วเสียงเพลงเศร้ายิ่งเปล่าช้ำ คนระกำทนครองความหมองไหม้ หนาวกายหรือร้ายเท่าเราหนาวใน ทีกัดกินกร่อนไร้จนสิ้นแรง หากเป็นฝันคงฝันซ้อนแล้วซ่อนฝัน เิกินกำลังด้นดั้นสู่ปลายแสง คนแพ้พ่ายได้แต่หวังหลังกำแพง ค้นพบแหล่งแดนฝันอันอุ่นไอ งง+มึน ครับ แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 52 21:17:45 จากคุณ : ตวนกงจื้อ (คุณชายต้วน) เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 21:17:09

ความคิดเห็นที่ 2 ลมหนาวโชยโบยพลัดสะบัดพลิ้ว ใบไม้ปลิวร่วงกราวพราวไสว เมื่อวสันต์ถึงกาลผันผ่านไป ฤดูใหม่แปรเปลี่ยนหมุนเวียนมา เหมันต์เข้าเฝ้ายามตามกำหนด วสันต์ลดบทไปไม่เพรียกหา เจ้าคิมหันต์นั้นขอรอเวลา จะกลับมารอบใหม่ให้ร้อนรน ฤดูกาลผ่านผันก็พลันรู้ เคยไร้คู่เคียงกายในทุกหน แม้วันนี้มีเจ้าเฝ้ากมล อยู่ไกลจนความเหงาเข้าแทรกแซง หนาวเพียงกายไหนหนอพอทนได้ แต่หนาวใจคล้ายดับอับสิ้นแสง อยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวใจไร้เรี่ยวแรง โดนทิ่มแทงมากนักชักร้าวราน บางเวลาคราจันทร์นั้นคล้อยเคลื่อน ยึดเป็นเพื่อนเตือนใจในสังสาร โชคชะตาพาให้ได้พบพาน พอไม่นานกลับห่างร้างกันไป ค่ำคืนนี้ที่เราเฝ้ามองฟ้า อยากรู้ว่าเธอดูอยู่บ้างไหม ดวงฤดีสี่ห้องของหัวใจ มีคนไกลดังเก่าหรือเปล่าเอย ..................................... จากคุณ : cenyou เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 21:27:56