PANTIP.COM : W8463940 พลังจิตแห่งรัก บทที่9 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีกาลอันแสนสงบ ที่มีเพียงเสียงนกเสียงกาและเสียงจิ้งหรีดร้องกันไปร้องกันมาด้วยเสียงร้องอันแผ่วเบา ณ เวลานี้เขาเหลือบไปมองนาฬิกาที่ถูกแขวนเอาไว้บนผนังบ้านของเขา ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนเศษๆ นี่แสดงว่าเขาหลับยาวมาตั้งแต่สี่โมงเย็นเลยหรือนี่ ถึงขนาดที่เขาตื่นมากลางดึกแล้วไม่ง่วงอีกเลย คงนอนมาจนหายง่วงแล้ว

อันที่จริงที่เขาไม่ง่วงนั้น เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะเขานอนมากจนหายง่วง หรือเป็นเพราะเขาคิดมากจนไม่กล้าหลับไม่กล้านอน เขากำลังจะเป็นโรคประสาทหรือเปล่า ควรไปหาจิตแพทย์ดีไหม แต่การที่เขาเป็นกังวลมันไม่ใช่แค่เรื่องความฝันอย่างเดียวหรอก เรื่องนั้นมันก็แค่ทำให้เขาสับสนเท่านั้น มันอาจจะเป็นปรากฏการณ์ฝันต่อเนื่องก็ได้ ไม่เห็นมีอะไรต้องคิดมากเลย เพียงแต่ตอนนี้เรื่องที่เขากังวลอีกเรื่องคือ เพื่อนของเขาซึ่งอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของแม่เขา

เพื่อนเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรหรือเปล่านะ

ถ้าจะให้คิดว่าเพื่อนเขาพูดผิดนั้นคงเป็นไปได้ยาก ในเมื่อเขาไม่มีญาติที่ไหนอีกเลย คงเป็นไปไม่ได้ที่ญาติคนอื่นของเขาจะไปบอก

เขาไม่มีอารมณ์จะนอนต่อแล้ว จริงอยู่ที่วันรุ่งขึ้นเขาจะต้องไปทำงานแต่เช้าตรู่ แต่เขาก็ยังเดินออกไปนอกบ้าน ทันทีที่ประตูบ้านเปิดออกมาหัวใจของเขาแทบหยุดเต้น ขาทั้งสองข้างได้ชะงักลง เมื่อสายตาทั้งสองของเขาสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งบางอย่างนั้นกำลังจะมาทำอะไรสักอย่างกับเขา

บางสิ่งบางอย่างที่เขาเห็นไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรนัก ค่อยๆสืบเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขารู้ได้ทันทีจากภาพที่เห็น ว่าเรื่องยุ่งยากกำลังจะคืบคลานเข้ามาหาตัวเขาเสียแล้ว เขาพยายามตั้งสติให้ดีๆแล้วมองไปตรงหน้า เขาพอจะจับเป็นภาพได้ว่า ใครคนหนึ่งในชุดโม่ง เสื้อและกางเกงสีดำ ที่มือถือมีดสั้นไว้เล่มหนึ่ง กำลังจะเข้ามาทำร้ายเขาในไม่ช้านี้

แต่เปล่าเลย แทนที่ใครคนนั้นจะกระโจนเข้ามาเอามีดแทงหรือเฉือนเข้าที่ร่างกายของเขา แต่คนๆนั้นกลับรีบวิ่งหนีเขาไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ากำลังมีบางสิ่งบางอย่างไล่คนๆนั้นไป บางสิ่งบางอย่างที่กำลังวิ่งไล่กวดตามคนๆนั้นไปอย่างติดๆ เห็นจะเป็นยามประจำหมู่บ้านที่คอยเดินตรวจรักษาความสงบเรียบร้อยภายในหมู่บ้านยามวิกาล

เขายืนขาสั่นอยู่พักหนึ่ง แล้วค่อยๆถอนลมหายใจออกมาอย่างช้าๆ เขาเดินออกมามองดูคนสองคนกำลังวิ่งไล่กันอย่างกับเด็กๆกำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่ เขาตั้งสติได้แล้วตัดสินใจรีบไล่ตามสองคนนั้นไป เผื่อจะได้รู้ว่าใครคนนั้นที่กำลังจะเข้ามาทำร้ายเขาคือใครกันแน่

ใครคนนั้นวิ่งหนีเข้าไปในวัดโดยมียามวิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ และก็มีเขาวิ่งตามคนทั้งสองไปอีกทีหนึ่ง คนสองคนนั้นวิ่งหายเข้าไปในวัด คงกำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่ภายในวัด เขามองตามสองคนนั้นไม่ทันแล้ว ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ในวัดเป็นอย่างไรบ้าง เขาตามเข้าไปดูเหตุการณ์ ทั้งสองอาจกำลังวิ่งไล่กัน
อย่างเอาเป็นเอาตาย หรือใครคนนั้นอาจโดนจับตัวได้แล้ว แต่เปล่าเลย มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น ทั้งสองไม่ได้กำลังไล่จับกันอยู่ แต่ทั้งสองกำลังจะกลายเป็นศพในไม่ช้านี้ เมื่อเขาวิ่งตามมาถึงวัด เขาได้เห็นสภาพของทั้งสองอย่างงวยงง สองคนนั้นนอนกันอยู่บนพื้นหญ้า โดยรอบตัวของทั้งสองเต็มไปด้วยรอยเลือดสีแดงสด มองดูแล้วไม่น่าจะเป็นเลือดของคนสองคน เพราะเลือดนั้นมันมีปริมาณมากเกินกว่าจะเป็นเลือดของคนแค่สองคนได้ เลือดที่เห็นนั้นมีลักษณะคล้ายๆกับเลือดที่พบในห้องน้ำที่มีคนผูกคอตายในนั้น ทั้งคู่ยังมีสติ ยังมีลมหายใจอยู่ เขาวิ่งไปหายามในขณะที่ยามคนนั้นเหมือนตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา

“เป็นอะไรไปครับ เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรมากไหมครับ” เขาถามยาม

“ระ… ระวัง… ระวังตัว… ยะ… อย่า… เข้ามาใกล้” ยามพูดด้วยเสียงตะกุกตะกักเหมือนคนกำลังใกล้ตายฝืนพูด

“มีอะไรเหรอครับ” เขาถามด้วยความสงสัย

“ระ… ระวัง… ระวังเธอคนนั้น… หะ… ให้ดี” ยามพูดประโยคนี้จบพร้อมกับที่ลมหายใจหมดลงตามไปด้วยพอดี เขาจับชีพจรของยามดู จากนั้นก็ไปจับชีพจรของใครคนนั้นดู

ทั้งสองคนตายแล้ว

เขากำลังนั่งอยู่ข้างๆศพที่ตายโหงทั้งสองเพียงลำพัง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า ทั้งสองตายเพราะอะไร เขาตัดสินใจรีบกดโทรศัพท์ไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจทันที จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่ห้องน้ำห้องนั้น เผื่อว่าจะมีร่องรอยอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง เขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ ขาของเขาก้าวเข้าไปทีละก้าวช้าๆ ก้าวไปอย่างช้าๆ ช้าๆ ช้าๆ จนในที่สุดก็มาหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ

เขาเข้ามาใกล้ประตูห้องน้ำถึงขนาดที่ว่าสามารถเปิดประตู้ห้องน้ำห้องนั้นได้โดยไม่ต้องเอื้อม แต่ก่อนที่เขาจะได้เปิดประตูห้องน้ำห้องนั้นออก เขาต้องหยุดชะงักลงอยู่ตรงนั้น ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของเขามันทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น ใครบางคนที่เขามองออกว่าจะเป็นผู้หญิงได้โผล่ขึ้นมาตรงหน้าเขา ยืนกั้นกลางระหว่างเขากับประตูห้องน้ำห้องนั้น ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าเขาตอนนี้ไม่ชัดเจนมากนัก คล้ายๆกับร่างที่ไม่เป็นรูปธรรมร่างหนึ่ง คล้ายๆกับเป็นภาพที่ถูกตัดทอนมาจากร่างกายมนุษย์ เป็นนามธรรมที่อธิบายออกมาไม่ถูก ขาของเขาที่กำลังยืนอยู่ขารัวเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่อง สั่นแรงมากจนขาทั้งสองข้างของเขาที่กำลังยืนอยู่ล้มลงทั้งยืน

ในขณะที่เขากำลังล้มลงด้วยความหวาดระแวงผสมกับความกลัวนั้น มีเสียงดังมาจากด้านหลังของเขา เสียงนั้นตะโกนมาจากที่ไกลๆที่ไหนสักแห่ง เสียงนั้นทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ เมื่อมองไปตรงหน้าอีกครั้งหนึ่ง ภาพนั้นก็ได้หายไปเสียแล้ว

“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ” เสียงนั้นดังมาจากทางด้านหลัง เขาหันกลับไปมองหาเจ้าของเสียงนั้น

“แอนเหรอครับ” เสียงนั้นคือเสียงของแอน คนรู้จักของเขานั่นเอง

“มาทำอะไรดึกๆดื่นๆจนป่านนี้คะ” เธอถาม

“บังเอิญว่าผมนอนไม่หลับน่ะครับ เลยกะว่าจะออกมาเดินเล่นสักนิด” เขาเดินเข้าไปหาเธอด้วยสีหน้าหวาดผวาเล็กน้อย “แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ”

“แหะๆ นอนไม่หลับเหมือนกันค่ะ” เธอตอบด้วยสีหน้าเขินอายนิดๆ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นสงสัยบางอย่างในตัวเขา “…เป็นอะไรไปคะ ทำหน้าอย่างกับเจอผีมาแน่ะ”

เขาเสียงสันหลังวาบขึ้นมาทันที แล้วเหงื่อก็ออกมาเล็กน้อยที่บริเวณหน้าผาก อากาศไม่ได้ร้อน แต่เหงื่อที่หลั่งไหลออกมานั้นมันไม่ได้มาจากความร้อน แต่มันน่าจะมาจากอาการเสียวสะดุ้งเมื่อครู่ “อย่าพูดเรื่องนี้เลยครับ ว่าแต่คุณเห็นสองคนนั้นไหม” เขาว่าพลางชี้นิ้วไปที่สองคนนั้น

“ว้ายยยยยยยยย” เธอสะดุ้งสุดตัวทันทีที่เห็นกองเลือดที่หยดอยู่เต็มสนามหญ้า เธอบีบมือเขาไว้แน่น เขารับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวของเธอ มือที่เรียวเล็กของเธอเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อจากความสงสัย เขาก้มลงมองไปที่มือของตัวเองที่กำลังถูกเธอจับไว้อยู่แน่น ในใจของเขาเริ่มเกิดความหวั่นไหวแบบคาดไม่ถึง หัวใจเต้นเร็วและแรงผิดปกติไม่เป็นจังหวะ ราวกับว่าหัวใจของเขากำลังเกิดอาการตื่นเต้นกับอะไรสักอย่าง

หรือว่านี่คืออาการของคนที่กำลังมีความรัก

เสียงรถตำรวจดังขึ้น เขาชวนเธอออกไปหาตำรวจที่เขาโทรศัพท์ไปแจ้งเมื่อครู่ เธอยังจับมือเขาไว้แน่น เธอเดินอ้อมไปข้างหลังเขา ประมาณว่าให้เขาบังภาพนั้นไว้ให้ เขาเดินอยู่กลางระหว่างกองเลือดกับตัวเธออยู่อย่างนี้จนกระทั่งออกไปหน้าวัด

“สวัสดีครับ ผมเป็นคนโทรฯไปแจ้งความเองครับ” เขาเอ่ยปากพูดก่อน “ตามเข้ามาเลยครับ ศพอยู่ในวัดนี้ครับ”

ตำรวจหลายนายเดินตามเขามาในวัด พบศพของคนสองคนนอนกองอยู่ที่พื้นหญ้าท่ามกลางกองเลือดสีแดงสดทั่วทั้งสนาม

“ผมว่าหมู่บ้านของคุณเกิดเรื่องบ่อยมากๆเลยนะครับ ตั้งแต่มีโจรปล้นธนาคารเมื่อช่วงเช้า หลังจากนั้นช่วงบ่ายๆก็มีชาวบ้านโทรมาแจ้งอีกว่า พบศพของหญิงสาวผูกคอตายในห้องน้ำในวัด แล้วนี่เที่ยงคืนกว่าๆยังมีศพมาตายอีกสองราย เอาเข้าไป หมู่บ้านนี้” ตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหน็ดเหนื่อย

เขาเริ่มอ่อนใจอยู่เหมือนกัน อะไรมันจะขนาดนั้น วันเดียวมีเรื่องเกิดขึ้นตั้งหลายเรื่อง หมู่บ้านที่เขาอยู่มีอาถรรพ์อะไรหรือเปล่า นี่ยังไม่รวมที่เพื่อนเขาขับรถเกือบชนเด็กตรงทางแยกอีกนะเนี่ย แล้วเมื่อวานนี้ แม่ของเขาก็ถูกรถบรรทุกชนเสียชีวิตอีก เหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นที่หมู่บ้านนี้บ่อยมากติดๆกันจนกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว ควรจะมีการทำบุญใหญ่ประจำหมู่บ้านเพื่อสะเดาะเคราะห์ดีไหมนี่

“สภาพศพมีลักษณะคล้ายๆกับศพของหญิงสาวเมื่อช่วงบ่ายเลยนะครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามาพูดกับเขา “ศพทั้งสองรายลิ้นจุกปาก ตาถลนออกไปเกือบออกนอกเบ้าตา”

“ตาถลนและลิ้นจุกปากหรือครับ” เขาทวน “ตอนผมมาพบศพก็เห็นตาเขาปกติดีนี่ครับ ลิ้นก็ไม่จุกปากด้วย”

“แต่คดีนี้ผมคิดว่าไม่ใช่คดีฆาตกรรมธรรมดาแล้วล่ะ และคดีเมื่อช่วงบ่ายดูเหมือนว่าจะไม่ใช่การฆ่าตัวตาย ผมสันนิษฐานว่าศพทั้งสองรายนี้กับศพของหญิงสาวเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมานั้น ฆาตกรเป็นคนๆเดียวกัน”

“เขาทำไปเพื่ออะไรล่ะครับ”

“ฆาตกรคงมีเหตุผมอะไรสักอย่างแหละครับ” นายตำรวจแสดงความคิดเห็น “ไม่ทราบว่าคุณมาพบศพนี้ในเวลากี่โมงครับ”

“เมื่อครู่นี่เองครับ” เขาตอบ

“แล้วทำไมศพรายนี้ถึงใส่โม่งล่ะครับ” ตำรวจถามพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ศพรายนั้น

จริงด้วยสิ เขายังไม่รู้เลยว่าใครคนนั้นที่จ้องจะทำร้ายเขาเป็นใครกันแน่ เหตุการณ์เมื่อกี้เกิดขึ้นไวมากจนเขาไม่ทันตั้งสติ ลืมเปิดชุดโม่งดูหน้าของคนๆนั้น

ตอนนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจเปิดชุดโม่งออกมาแล้ว เขามองไปที่ใบหน้าของคนๆนั้น หน้าตาของคนๆนั้นลิ้นจุกปากและตาถลนจริงๆ เป็นใบหน้าของผู้ชายที่เขาไม่คุ้นหน้า เขาไม่รู้จักชายผู้นี้ ไม่แน่ว่าคนๆนี้อาจจะถูกจ้างให้มาฆ่าเขาก็เป็นได้

จากคุณ : พู่กันลายหมอก

เขียนเมื่อ : 23 ต.ค. 52 08:18:38