ความคิดเห็นที่ 1   ตอน: เจ้าลูกหลง เหมียวพันธุ์เซอร์ สมาชิกพันธุ์เหมียวตัวต่อมา เป็นแมวเพศเมีย สามสี ฉันเป็นคนเก็บมันมาจากกล่องกระดาษข้างทางระหว่างกลับจากโรงเรียน ด้วยต้องชะตาที่มันมีลักษณะคล้ายเจ้าแต๋มมาก จนเหมือนฝาแฝด ต่างกันแค่เจ้าตัวนี้ขนยาวกว่า และเราเรียกมันว่า “ลูกหลง” นิสัยส่วนตัวของลูกหลงคือ เป็นแมวที่ไม่รักสวยรักงามเอาซะเลย ขนก็ยาวกว่าชาวบ้านแต่ไม่เคยจะเลียตัวเองตบแต่งขนให้เรียบแปร้ เหมือนตัวอื่น ๆ เค้า ปล่อยให้กระเซอะกระเซิงเหมือนหัววัยรุ่นพันธุ์เกาหลี ญี่ปุ่นสมัยนี้ (เอ..หรือ จริง ๆ แล้ว มันแอบล้ำสมัย อินเทรนด์กะเค้าล่วงหน้า?) พื้นที่นอกบ้านจะเป็นเขตการปกครองของเจ้ามะหมา ส่วนในบ้านเป็นโซนนิ่งของเจ้าแมวเหมียว ไม่วุ่นวาย ไม่ปะปน ผลประโยชน์ไม่ทับซ้อน แต่ก็มีแอบแง่ง ๆ ใส่กันบ้าง ตามนิสัยแมว ๆ หมา ๆ ที่เหม็นขี้หน้ากันมาแต่บรรพบุรุษปางไหน แม่เลี้ยงลูกแบบสิงโต และเลี้ยงแมวแบบกึ่งบุฟเฟต์ ให้กินแค่มื้อเดียว ที่เหลือหากินเอาเอง ต่างกับหมาและสัตว์อื่น ที่แม่จะให้กินจนอิ่ม แม่บอก แมวอิ่มมากมันจะขี้เกียจไม่ทำงาน ทำการในหน้าที่แมว (ก็คือจับหนู) แมวบ้านสวนพวกนี้ยังมีสัญชาติญาณนักล่าอยู่เต็มเปี่ยม อาหารที่มันจับได้ มีอยู่มากมาย และหาได้ง่าย ๆ ตามแถวนั้น ไม่ว่าจะเป็น หนู กบ จิ้งเหลน จิ้งจก กิ้งก่า นก หรือแม้แต่ค้างคาว ถึงไม่ได้กินข้าว ก็คงไม่มีตัวไหนอดตาย ในบรรดาสามเหมียว ตัวที่ล่าเก่งที่สุดคือ “ลูกหลง” ..ขนาดค้างคาวบินอยู่สูง ๆ ยังกระโดดตะปบลงมาหม่ำได้ ฉันคิดว่าไม่มีสัตว์ตัวไหนซาดิสต์ได้เท่ากับแมวแล้วล่ะ ..สิ่งที่พวกมันพิศมัยคือการทรมานเหยื่อ การกัดครั้งแรกเพื่อให้เหยื่อหมดแรง พอเหยื่อนิ่งก็จะใช้เท้าเขี่ย ๆ ให้เหยื่อวิ่งหนี แล้วก็ตามตะปบใหม่ ทำแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเหยื่อทนพิษบาดแผลไม่ไหว ชิงลาโลกไปซะก่อน นั่นแหละ พวกมันถึงจะหยุด บางครั้งก็ฆ่าเพื่อความบันเทิงเท่านั้น พอเหยื่อตาย ก็เหมือนหมดสนุก ปล่อยซากทิ้งไว้ แล้วจากไปซะดื้อ ๆ ไม่ได้คิดจะกิน.. ซาดิสต์สุด ๆ!!! ลูกหลงออกจะเป็นแมวมีปัญหา ขี้อิจฉา ขี้น้อยใจ อาจจะเป็นเพราะตัวเองไม่ได้สืบสายเลือดใครในบ้าน เป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง หรืออาจเป็นเพราะพวกเราให้ความสนใจกับเจ้าแป้งมากเป็นพิเศษ มันจึงชอบมองตัดพ้อด้วยสายตาละห้อย ๆ น่าสงสาร และแสดงท่าทีก้าวร้าวกับเจ้าแป้งอย่างออกนอกหน้า จนมันถูกป๊าบบ่อยที่สุด โทษฐานรังแกน้อง ลูกหลงจากเราไปก่อนใครเพื่อน อย่างสงบตอนเช้าวันนึง ในฤดูฝน จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 23 ต.ค. 52 12:00:38

ความคิดเห็นที่ 2   ตอน: เจ้าแป้ง สุดที่รัก ตัวสุดท้ายถือเป็นสมาชิกตัวโปรดของบ้าน เป็นแมวเพศผู้ หน้าตามู่ทู่ ตัวสั้น ๆ ตัน ๆ เหมือนคนพันธุ์มะขามข้อเดียว ออกไปแนวตลกมากกว่าน่ารัก เหตุเพราะมีขนสีขาวตลอดเกือบทั้งตัว ยกเว้นหางกะหู พ่อเลยเรียกมันว่า “เจ้าแป้ง” แต่พวกเราเรียกมันว่า “เจ้าสแปงค์” ตามชื่อหมาตัวอ้วนสีขาวในหนังการ์ตูนเรื่อง “ Hello Spank” ที่ฉายทางช่อง 9 ในสมัยนั้น เจ้าแป้งเป็นลูกชายของเจ้าแต๋ม เกิดในช่วงเดือนกุมภา โตทันให้เราได้ใช้เวลาดูแลมันในช่วงปิดเทอมใหญ่พอดี ปีนั้นจำได้ว่าแล้งมาก (ภาคใต้ของเรายังอุตส่าห์มีฤดูแล้งกับเค้าด้วย) ยางผลัดใบจนโกร๋นหมดทั้งต้น น้ำในบ่อที่บ้านก็แห้งขอด แต่โชคดีที่บ้านเรามีสวนยางสองแห่ง อีกแห่งอยู่ลึกเข้าไปจากถนนและห่างจากบ้านประมาณ 1 กิโลเมตร เราเรียกว่า “สวนใน” (ส่วนสวนที่อยู่ใกล้บ้านถูกเรียกว่าสวนนอก) เราอาศัยน้ำบ่อข้างขนำจากสวนใน ที่ก๋งขุดไว้อำนวยความสะดวกเวลามานอนเฝ้าสวน บ่อนี้จะมีน้ำให้ใช้ตลอดทั้งปี เพราะอยู่ใกล้หนองน้ำ ฉันได้จับเจ้าแป้งขึ้นเกาะที่บ่า พาไปไหนมาไหนด้วยตลอด แม้แต่ตอนที่พวกเราอพยบครอบครัวหนีแล้งไปนอนที่ขนำ ขนำที่ว่านี้เป็นเพิงที่สร้างยกสูงขึ้นจากพื้น ทำจากไม้ไผ่สานขัดแตะ มีบันใดประมาณ 3-4 ขั้น แต่ไม่มีประตู ไม่มีหน้าต่าง มีแค่แคร่และฝ้ากันลมกันฝน 3ด้าน ส่วนอีกด้านนึงเปิดโล่ง.. (พอจะนึกภาพตามกันออกมั๊ยเอ่ย?) เวลานอนตอนกลางคืน เราจะก่อกองไฟเล็ก ๆ ข้าง ๆ ขนำ เพื่อให้ความอบอุ่น และไล่ยุง ประโยชน์สองต่อ สวนในไม่ได้มีแค่ยางพาราแต่มีไม้ผลอีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นมะพร้าว ทุเรียน มังคุด ลางสาด และสะตอ .. ขนำจึงได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องผลประโยชน์ จากหัวขโมย และสรรพสัตว์ทั้งหลาย อย่าง แลน หรือกระรอก หน้าที่ของเราคือส่งเสียงโห่ไล่ ให้พวกมันตกใจหนีไป แต่ถ้ามันไม่หนี พรานหนังสติ๊กอย่างพ่อก็จะออกโรง และมื้อนั้นก็จะได้เมนูสัตว์แปลกหนึ่งอิ่ม อย่างที่เคยเล่าไว้ เอ๊า..นอกเรื่องไปไกล กลับมาที่เจ้าเหมียวกันต่อดีกว่า ฉันเอาเจ้าแป้งมาอยู่ด้วยที่ขนำ ลูกแมวตัวเล็ก ๆ เพิ่งหย่านมได้ไม่เท่าไหร่ อยู่แต่ในสวนทุเรียน ก็เลยได้กินทุเรียนเป็นของว่าง แป้งจึงกลายเป็นแมวที่ชอบกินทุเรียนเอามาก ๆ แค่ได้กลิ่น ทุเรียน เจ้าแป้งจะวิ่งปรู๊ดมา ประจบ คลอเคลีย ร้องเหมียว ๆ ขอกินด้วยทุกครั้งไป แป้งเป็นแมวนิสัยดารา..ชอบกินทุเรียน (ดาราต้องกินอะไรแปลก ๆ) ชีวิตในวัยเด็กของแป้ง ผ่านประสบการณ์เฉียดตายมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งตกบันใด เป็นสิบ ๆ ครั้ง ทั้งตกบ่ออยู่ครึ่งค่อนวัน แต่แป้งก็ยังรอดมาได้ ทรหดอดทน สมกับที่สืบสายเลือดมาจากเจ้าแต๋ม แมว 9 ชีวิต ซะจริง ๆ มุมโปรดที่แป้งชอบแอบงีบในตอนกลางวัน ก็คือบนหลังโทรทัศน์ (ส่วนมุมโปรดตอนกลางคืนก็คือบน อกฉันนี่แหละ) จะเป็นเพราะอุณหภูมิที่อุ่นกำลังเหมาะหรืออะไรก็แล้วแต่ ทุกครั้งที่เราเปิดโทรทัศน์ เจ้าแป้งจะกระโดดขึ้นไปนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างบน แล้วปล่อยหางให้ห้อยลงมาบังหน้าจอ เดือดร้อนให้เราต้องบัดออกบ่อย ๆ เท่านั้นยังไม่พอ มันยังชอบนอนละเมอ บ้างก็ดิ้น บ้างก็เตะขาตะกุยอากาศ เหมือนกำลังฝันว่าทะเลาะกับใครอยู่ แล้วก็หล่นตุ๊บลงมาแหง่ก ทำหน้าเอ๋อ ร้องเมี๊ยว แก้เก้อหนึ่งที ก่อนจะโดดขึ้นไปนอนใหม่ แล้วละเมอ และก็หล่นลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า สร้างความตลกขบขัน น่ารักน่าเอ็นดู จนคะแนนนิยมในตัวเจ้าแป้งพุ่งพรวด ๆ เป็นขวัญใจคนทั้งบ้าน บางครั้งก็ชอบทำเอ๋อ ตกใจจนสะดุ้งตัวลอยกับเสียงตดปุ๋งของตัวมันเอง หน้าเซ่อ ๆ เอ๋อ ๆ ของแป้งช่างน่ารักจนอดขำไม่ได้ แป้งจะสนิทและชอบอ้อนฉันมากกว่าใคร ๆ โดยเฉพาะตอน ฉันกำลังอ่านหนังสือเพลิน ๆ เจ้าแป้งจะชอบมาคลอเคลีย ร้องแง๊ว ๆ ประมาณว่า “เล่นกะนู๋หน่อย ๆ” ถ้ายังเฉยไ ม่เล่นด้วย แป้งก็จะเริ่มใช้มารยาแมวสารพัด เรียกร้องความสนใจ อย่างตะกุยหนังสือบ้าง กลิ้งตัวบนหนังสือบ้าง ..หนักสุดคือ หันหลังให้แล้วพ่นฉี่ ปรู๊ด ใส่หนังสือซะอย่างนั้น (ฉี่แมวอ่ะ ทั้งเหลืองทั้งฉุน ขนาดไหน คนเคยเลี้ยงแมวจะรู้ดี) ถึงจะรักกันมากแค่ไหน ทำกันขนาดนี้ก็ต้องมีป๊าบให้สำนึกซักทีสองที สั่งสอน เราเติบโตและผูกพันมาจนถึงเวลาพลัดพราก เกิดโรคระบาดที่แปลกประหลาดในหมู่แมว เริ่มจากเจ้าลูกหลง ที่ด่วนจากเราไปก่อนใครเพื่อน อาการของมันคือ ไม่กินอาหาร ตัวผอมโซ แล้วก็ล้มลงเหมือนเป็นอัมพาต จับให้ลุกขึ้นยืนก็จะล้มลงไปอีก ตัวเริ่มเย็น หายใจแผ่ว ๆ แล้วก็ตายในที่สุด อาการนี้ได้เกิดขึ้นกับเจ้าแป้งในสัปดาห์ต่อมาหลังจากที่พวกเราสูญเสียเจ้าลูกหลงไป ฉันยังจดจำเหตุการณ์ในคืนที่แป้งจากไปได้ติดตา แป้งเริ่มหมดแรง ตัวเย็น เรารู้ว่าแป้งคงไม่พ้นคืนนี้แน่นอน จึงจัดแป้งให้นอนในลังที่ปูผ้าให้ความอบอุ่นอย่างดี ... แต่พอฉันปิดไฟเข้านอน แป้งก็จะส่งเสียงคล้ายร้องเรียก พอฉันลุกไปดูแล้วลูบตัวมันเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ แป้งก็จะมองหน้าฉันนิ่ง นาน.. แววตาคู่นั้น สื่ออะไรหลาย ๆ อย่าง ฉันมองเห็นความรักความผูกพันถ่ายทอดออกมาโดยปราศจากเสียง จนฉันปิดไฟกลับไปนอนอีกครั้ง แป้งก็จะส่งเสียงเรียก และมันก็เป็นอย่างนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า .. แม่บอกว่าแป้งร้องเรียกฉัน แน่ใจว่า แป้งต้องการฉัน แป้งอยากให้ฉันอยู่เคียงข้างในวาระสุดท้าย พวกเราน้ำตาซึม ... นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเสียน้ำตาให้กับสัตว์เลี้ยง .... ฉันเอ่ยปากบอกแป้งให้หลับให้สบาย เกิดใหม่ชาติหน้าถ้ามีบุญมากพอ ฉันอยากให้แป้งมาเกิดเป็นลูกฉัน ฉันพูดพลางลูบหัว เกาคางอย่างแผ่วมือ ตามปกติแป้งจะกรนให้ทุกครั้งที่โดนทำแบบนี้....แต่ครั้งนี้แป้งอ่อนแรงเกินกว่าจะกรน ออกมา แป้งหลับตาลงช้า ๆ แล้วจากเราไปอย่างสงบในคืนนั้น ถึงแป้งจะไม่เข้าใจภาษามนุษย์ แต่แป้งคงรับรู้ได้ถึงความรักที่ส่งผ่านแววตาและมือน้อย ๆ ของเด็กอย่างฉัน สุขคติเถอะนะ..เจ้าแป้งที่รัก .. ต่อมาไม่นาน เจ้าแต๋มแมวเก้าชีวิตของพวกเราก็จากพวกเราไปด้วยอาการเช่นเดียวกัน หลังจากนั้นฉันก็ไม่เลี้ยงแมวอีกนานเลยล่ะ........... การพลัดพรากสุดที่รัก..มันน่ากลัวเหลือเกิน จากคุณ : aomamm1001@hotmail.com (แม่มดราตรี) เขียนเมื่อ : 23 ต.ค. 52 12:02:09

ความคิดเห็นที่ 3   ตอน: ชีโตส เจ้าแมวเมือง บาดแผลจากการสูญเสียเจ้าแป้ง ทำให้ฉันหวาดกลัวการผูกพัน และไม่กล้าเลี้ยงแมวอยู่อีกนาน..นานมาก นานเป็นสิบปี จนกระทั่ง..พรหมลิขิตได้เล่นตลกให้ฉันไปตกหลุมรักแมวหนุ่มตัวนึงเข้า เราพบกันครั้งแรกที่ร้านเหล้า แถวสวนอ้อย แม่ของ “ชีโตส”เป็นแมวจรจัดอยู่แถวนั้น ชีโตสมีพี่ ๆ น้อง ๆ อีกสามตัว นอนดูดนมแม่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข “แสนรัก” อดีตคู่หมั้นที่ตอนนั้นเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ได้เป็นคนไปอุ้มมันมาให้ เพราะถูกใจที่ชีโตสมีสีขนแปลกประหลาดกว่าพี่น้อง และแมวตัวอื่น ๆ สีที่กึ่ง ๆ น้ำตาล ๆ กึ่ง ๆ เหลือง ..อธิบายไม่ถูก แต่สวยมาก จริง ๆ แล้วแสนรักชอบหมา และไม่เคยเลี้ยงแมว แต่อยากเอาใจฉัน เพราะรู้ว่าฉันรักแมวมาก ...แต่รักกับเลี้ยงนั่นเป็นคนละส่วนกัน แสนรักพยายามเกลี้ยกล่อมให้ฉันเอาเจ้าตัวเล็กนี้ไปเลี้ยง ฉันก็พยายามแย้งด้วยเหตุผลว่า เราอาศัยอยู่ในห้องเช่า ...ไม่มีพื้นที่มากพอจะเลี้ยงสัตว์ อีกอย่างฉันต้องทำงาน คงไม่มีเวลาดูแลเจ้าตัวเล็กนี้ได้ .. แสนรักก็หว่านล้อมด้วยสารพัดเหตุผล พร้อมทั้งรับปากจะเป็นคนดูแลเจ้าตัวเล็กนี้เอง ไม่ให้ฉันเดือดร้อน และชิงรวบรัดตั้งชื่อเจ้าเหมียวน้อยนี้เอง ว่า “ชีโตส”(อยากให้แมวเป็นเสือบนถุงขนมยี่ห้อนี้ล่ะมั้ง) ฉันไม่เคยเลี้ยงแมวในคอนโดมาก่อน จึงพยายามสืบถามข้อมูลเอาจากเพื่อนที่เลี้ยงแมวเหมือนกัน สิ่งที่น่าหวาดกลัวสุดของแมวคือ กลิ่นของ “ขี้แมว” ที่เหม็นฉุนอย่างร้ายกาจเป็นเอกลักษณ์ จนแม่ยกให้เป็นกลิ่นที่เหม็นที่สุดในโลก แค่ได้กลิ่นก็พาลไมเกรนขึ้นกันเลยทีเดียว ปัญหานี้จะถูกกำจัดไป ถ้าเราใช้ “ทรายขี้แมว” เพื่อดูดกลิ่น ราคาถุงนึงก็หลายร้อยทีเดียว แต่ก็คุ้ม..ดีกว่าเหม็นจนจมูกพัง ช่วงแรกแสนรักเห่อชีโตสมาก เค้าจะพกพามันไปด้วยทุกที่ ขนาดไปเที่ยวเสม็ดยังพกมันใส่ในกระเป๋าเสื้อไปด้วย (ยังเป็นลูกแมวอยู่ พกพาสะดวก แมวฉบับกระเป๋า) ชีโตสนอนนิ่ง ไม่งอแงอยู่บนรถทัวร์ ได้ตั้งหลายชั่วโมง พอรถจอดเท่านั้นแหละ ฉี่ราดใส่เสื้อให้เหม็นคลุ้งไปทั้งรถ ตอนอยู่บนเรือก็ตัวสั่นริก ๆ น่าสงสารมาก คงจะกลัวเสียงเรือ ไหนจะลมแรงอีก... ชีโตส ตื่น ๆ และกลัวทะเลพอสมควร เดินแบบเขย่งก้าวกระโดดบนชายหาดตลอดทาง มีการหันไปขู่ทะเลฟ่อ ๆ แข่งเสียงคลื่นอีกต่างหาก แต่ก็น่ารักตรงที่รู้จักจัดการธุระหนักของตัวเองให้เรียบร้อยบนชายหาด ชีโตสโตขึ้นในห้องแคบ ๆ จึงออกจะเป็นแมวเก็บกด เจ้าอารมณ์ และไม่รับแขกแปลกหน้าซักเท่าไหร่ คนเดียวที่มันคุ้นด้วยก็คือฉัน แฟนฉัน หลัง ๆ ก็เริ่มไม่ปลื้มเจ้าชีโตสแระ เพราะความซาดิสต์ของมัน .. มันชอบคึกตอนเช้า ๆ และเห็นหน้าแสนรักเป็นสนาม วิ่งเล่น กระโดดไปมา อยู่บนนั้น มีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่น ตัวจริงเสียงจริง บางที ถ้าวันไหนนอนอ้าปากอยู่ก็ซวยไป ได้รับเบรคฟาสต์ รสตีนแมวส่งถึงเตียงแต่เช้า คะแนนนิยมมันเลยตกฮวบ ๆ.. แต่ก็แปลก ที่มันไม่เคยมาวิ่งเล่นบนหน้าฉันเลยสักครั้ง มีแต่มาปลุกด้วยวิธีน่ารัก ๆ โดยการกระโดดขึ้นมาบนอก แล้วใช้เท้าที่ซ่อนเล็บ ย่ำไปมาเบา ๆ ช้า ๆ เหมือนนวด แล้วก็เอาจมูกมาดุน ๆ ตรงใต้คาง เหมือนจุ๊บ ๆ ..แหม อ้อนได้น่ารักขนาดนี้ ฉันเลยหลงสเน่ห์มันเต็มเปา ที่อึดอัดขัดใจที่สุด คือตอนเวลาที่เรากระจุ๊กกระจิ๊กกัน เจ้าชีโตสจะกระโดดขึ้นไปบนหัวแสนรักมั่ง ไล่ตะปบพวงแฝดมั่ง ทั้งขำทั้งแค้น จนหมดอารมณ์สวีท T^T ชีโตสโตขึ้นทุกวันพร้อมอำนาจในการทำลายล้างที่เพิ่มขึ้น ..มันเริ่มกัดประตูมุ้งลวดตรงหลังระเบียงห้อง เพื่อไปค้นหาอิสรภาพข้างนอก หายเบื่อก็กลับเข้ามา แต่บ่อยครั้งที่กลับไม่ได้ เพราะไปติดอยู่ตามกันสาดบ้าง ดาดฟ้าบ้าง ฉันต้องเสี่ยงชีวิตไต่กันสาดที่มีความแคบแค่ช่วงเท้ายืน ไปตามเก็บมันมา (ขอบอก ฉันอยู่ชั้น 8 ตกไปก็เดี้ยงล่ะค่ะน่ะ) เคยพลาดเกือบหล่นครั้งนึง มือก็ต้องคว้าที่ยึดเหนี่ยว เผลอปล่อยชีโตสเกือบร่วง มันเองก็ตกใจ จิกเล็บเข้าที่แขนอย่างแรง ฝังในเนื้อ แล้วก็ห้อยต่องแต่งอยู่บนแขนฉัน ...ลุ้นทั้งแมวทั้งคน แต่งานนี้คนได้เลือด ..โมโหก็โมโห แต่ตีมันไม่ลง มันเองก็กลัวไม่แพ้เรา ..แต่อย่านึกว่ามันจะเข็ดนะ...เผลอเมื่อไหร่ก็ออกไปอีกจนได้นั่นแหละ เราจึงแก้ปัญหาโดยการปิดตายประตูหลังห้อง ไม่ให้จอมซุกซนหนีออกไปได้ (ขี้เกียจปีนตึกเก็บกลับมา) ทีนี้ชีโตสก็เริ่มออกอาการประท้วง โดยการไม่ยอมอึบนกระบะทราย แต่ปล่อยเรี่ยราดรอบ ๆ กระบะแทน แบบจงใจยั่วโมโห พอเราป๊าบลงโทษมันเข้าให้ มันก็จะประท้วงหนักข้อขึ้นโยการไปฉี่ตรงหน้าประตู...ดู ดู๊ ความเกเร ไม่ยอมใครของมัน ชีโตสจะจดจ้องมาก พอได้ยินใครเสียงเปิดประตูห้อง มันจะวิ่งไปส่ายก้นดิ๊ก ๆ รอ เตรียมจะกระโดดออกทันที วิ่งสู้ฟัดกันน่าดูกับแมวตัวนี้ -______-‘ ครั้งนึงจอยแฟนน้องชายที่เลี้ยงแมวเหมือนกัน ได้อุ้มแมวมาเยี่ยมที่ห้อง หวังจะให้เป็นเพื่อนเล่นกะชีโตส แมวที่ไม่รู้จักสังคมตัวนี้ต้อนรับจอยโดยการเข้าไปดม ๆ ที่ขา แล้วหันมาทำหน้าประหลาด ๆ ตาปรือ ๆ ปากแบะ ๆ ส่งเสียงเฮ้อเหมือนถอนหายใจออกมาทีนึง (อาการทั้งหมดนี้เคยอ่านเจอในการ์ตูนเรื่องไมเคิ่ลแมวจอมกวน เค้าว่าไว้ว่าเป็นอาการของแมวตอนเหม็นสุดขีด ไม่นึกว่าจะได้เจอจริง ๆ) เสร็จแล้วก็หันไปงับขาจอยเต็มรักเข้านึงที ไล่แขกอย่างไร้เยื่อใย ชีโตสจึงเป็นแมวที่โดดเดี่ยว เข้าสังคมไม่เป็น ไม่มีเพื่อนเล่นที่เป็นแมวด้วยกันเลยซักตัว แต่ถึงอย่างนั้นชีโตสก็มีนิสัยหลาย ๆ อย่างที่น่ารัก โดยเฉพาะกับฉัน ... ไม่น่าเชื่อว่าแมวก็รู้จักชื่อตัวเองเหมือนกันนะ เวลาฉันเรียกชื่อชีโตส ไม่ว่าชีโตสจะทำอะไรอยู่ก็ตาม มันจะหันมาขานว่า “เมี๊ยว”พร้อมกระดกก้น เป็นการตอบรับทุกครั้งไป ฉันสูญเสียชีโตสไปตอนย้ายห้อง...มันหนีหายไป มาเจอกันอีกครั้ง มีคนใจบุญเก็บมันไปเลี้ยง...เราต่างจำกันและกันได้ เพราะแมวสีประหลาดแบบนี้มีแค่ไม่กี่ตัวเท่านั้นแหละ ฉันลองร้องเรียกชื่อชีโตส มันก็ยังขานรับให้เหมือนเคย.. แต่ฉันไม่ได้ไปอ้างสิทธิ์เพื่อรับมันคืนหรอกนะ..เพราะตอนนี้ชีโตสได้อาศัยอยู่ในบ้าน ที่มีบริเวณกว้างขวางให้มันได้วิ่งเล่นอย่างเป็นอิสระ อย่างที่ควรจะเป็น มันควรจะมีความสุขมากกว่าไปใช้ชีวิตเป็นแมวคอนโดในห้องแคบ ๆ ที่ไม่มีสังคม จนต้องเก็บกดเป็นแมวมีปัญหาเหมือนเมื่อก่อน ว่าง ๆ ฉันยังแวะเวียนไปเกาหัวลูบคาง ร้องเรียกชื่อให้มันขานรับอยู่บ่อย ๆ ... สำหรับฉันชีโตสเป็นบทเรียนที่ดี... ต่อไปถ้ายังไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง..ฉันก็คงจะไม่เลี้ยงแมวอีกแล้ว สัตว์เลี้ยงก็เหมือนลูก ถ้ามีตอนไม่พร้อม..รังแต่จะเป็นปัญหาเปล่า ๆ จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 23 ต.ค. 52 12:02:53

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องน่ารักจัง เห็นด้วยค่ะ สัตว์เลี้ยงก็เหมือนลูก ต้องมีตอนพร้อม เอ่อ! ลืมไป ดีใจกับเจ้าแมวชีโตสด้วยค่ะที่ได้ดิบได้ดีไปแล้ว จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 23 ต.ค. 52 13:28:33

ความคิดเห็นที่ 5 ง่ะ ชอบแมวเหมือนกัน ว่าจะให้กิ๊ฟ แต่ให้ไม่ได้ซะงั้น   เรื่องน่ารักมากๆเลยครับ  อ่านแล้วนึกถึงแมวของตัวเองมีครั้งนึง หลอกมันให้มากินข้าวครับ เคาะกะละมัง2-3ที  มันวิ่งจากหน้าบ้าน มาหลังบ้าน ชนิด หูตาตื่น  น่ารักมากมายยยยยยย  แต่เสียใจที่โดนหลอกนะน้อง  5555 หรือไม่ก็ แกล้งเรียกชื่อดังๆหน่อย  มันก็วิ่งมาเหมือนกันครับ  แต่ไม่มีอะไรให้เหมือนเดิม 555+ ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องน่ารักๆ ของน้องเหมืยว มาให้อ่านกันครับ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi เขียนเมื่อ : 23 ต.ค. 52 14:30:44

ความคิดเห็นที่ 6 เล่าเรื่องแมวน่ารักทั้งนั้นเลยค่ะ มีตกใจเสียงตดตัวเองด้วยอะ อิอิ ตอนจากไปก็เศร้าเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ต.ค. 52 17:43:12

ความคิดเห็นที่ 7 เขียนได้ดีมากเลย อ่านแล้วไม่อายเลยที่จะบอกว่าแอบกรีดน้ำตาด้วย แบบว่า...เคยมีประสบการณ์คล้ายๆ กันน่ะ ชอบนะคะ ถ้าเขียนต่ออีกก็จะอ่านอีก จากคุณ : (liz) เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 52 01:01:55

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านเพลินเลยค่ะ ถึงจะเฉยๆ กับแมว เลี้ยงหมาอย่างเดียว แต่ก็มาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 52 03:18:14

ความคิดเห็นที่ 9   **ขออนุญาตถามค่ะ แจกกิ๊ฟคืออะไรหรือคะคุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi (เพิ่งเล่น ยังไม่เข้าใจอ่ะค่ะ ) ขอบคุณคุณ Pim~Dow /ZoXigEn_TonG_x_Zhi / scottie /(liz)/กุลธิดา ที่แวะมาอ่านค่ะ..นึกว่าจะไม่มีใครอ่านซะแระ..ยาวจัด อยากเขียนต่อ..แต่คงไม่ได้ เพราะตอนนี้ไม่ได้เลี้ยงแมวแล้วง่ะ T^T แฟนก็ดันแพ้ขนแมว.. เศร้าจัง อดเลี้ยงแมวเลยอ๊ะ (หรือว่าหาแฟนใหม่ที่ไม่แพ้ขนแมวดี อิ อิ) แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 52 09:54:07 จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 52 09:52:58

ความคิดเห็นที่ 10 หันมาเลี้ยงหมาจิ น่ารักนะ จะบอกให้ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 52 11:01:05

ความคิดเห็นที่ 11   ม๊าว จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 52 20:36:23

ความคิดเห็นที่ 12 หาแฟนใหม่เล้ย อิอิ จากคุณ : (liz) เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 52 22:25:32

ความคิดเห็นที่ 13 ให้กิ๊ฟก็เหมือนกับให้ความถูกใจ ให้กำลังใจ หรืออะไรๆที่เป็นความรู้สึกดี รู้สึกห่วงใย กับคนโพสอ่ะครับ โดยที่การให้กิ๊ฟ   ก็จะมีรูปหัวใจแล้วมีเครื่องหมายถูกสีเขียว สัญลักษณ์นี้อยู่ตรงด้านขวาบนของข้อความคิดเห็นอ่ะครับ  ข้างๆ เครื่องหมายรูปถังขยะ(ลบความคิดเห็น) ถ้าแพ้ขนแมว ก็เลี้ยงแมวพันธุ์ ไร้ขนจิครับ(เคยเห็นอยู่พันธุ์อะไรก็ไม่รู้ อิอิ) เห็นมันแล้ว ดูเฮฮาดีนะครับ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 01:04:37

ความคิดเห็นที่ 14   พันธุ์อียิป ค่ะ.. ออกจะน่ากลัวไปหน่อยมั๊ย? ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะคุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 13:51:37

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านไปยิ้มไป แต่ถึงตอนจากแล้วเศร้าทุกตัวครับ ไม่ว่าจากเป็นหรือจากตาย เมื่อวันที่ 24 หมาน้อยที่อยู่กับผมมา 10 กว่าปี ก็เพิ่งตายไป... จากคุณ : นักเลงหนัง เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 11:08:58