ความคิดเห็นที่ 1 “ เก็บมันไว้นะหนูเล็ก  ถือเสียว่า เป็นตัวแทนของพี่ชายที่อาจจะไม่มีโอกาสได้อยู่ดูแลน้องสาวอีกต่อไป”   พี่กลางบอกพร้อมกับถอดแหวนรุ่นที่เขาใส่ติดตัวมาตลอดแปดปีตั้งแต่เรียนจบ ยื่นให้เธอ “ พี่กลางจะไปไหนคะ  ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะคะ”   หญิงสาวระล่ำระลักถาม ขณะที่เขาเมินสายตาหนีใบหน้าเปื้อนหยดน้ำตาของเธอ “ พี่ ขอทำเรื่องไปช่วยงานข่าวกรองทางแถบชายแดนภาคใต้  อยู่ที่โน่น คงมีโอกาสทำคุณให้แผ่นดิน มากกว่าอยู่ตรงนี้ ...  ”   “ เพราะหนูเล็ก ใช่มั้ยคะ ...พี่กลางถึงต้องไป ” มาริสา คร่ำครวญ “ ไม่ใช่ หรอก หนูเล็ก  อย่าโทษตัวเองเลยนะ...มันถึงเวลาที่พี่ควรจะไปมากกว่า ” สองวันต่อมา หลังจากทางต้นสังกัดอนุมัติ   พี่ชายคนรองของเธอเดินทางไปช่วยราชการที่สถานีตำรวจภูธรจังหวัดนราธิวาส หนึ่งในพื้นที่อันตรายสามจังหวัดชายแดนภาคใต้  โดยไม่รับฟังคำทัดทานของพี่โต  คำขอร้องอ้อนวอนของแม่ และเธอแม้แต่น้อย   “ พี่โต ...หากนายทำให้ หนูเล็กเสียใจ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายเลยตลอดชีวิต” พี่กลางบอกย้ำพี่ชายก่อนจะคว้ากระเป๋าและข้าวของสัมภาระสำคัญใส่รถปิคอัพคู่ชีพขับหายออกไปจากบ้าน ที่เขารัก และผูกพันมาตลอด แม่เสียใจกับการตัดสินใจของพี่กลาง ร้องไห้เหมือนใจจะขาด ตอนพี่กลางเข้ามากอดแม่  พร้อมกับบอกว่า  “  ผมรักแม่ครับ ”  แม้ว่าพี่กลางจะเคยหายหน้าหายตาออกจากบ้านไปเป็นอาทิตย์ เพราะภาระหน้าที่  หากแต่ครั้งนี้เธอหวั่นใจว่า ...พี่กลางคงจะหายไปนานหลายวัน ...อาจจะเป็นเดือน...เป็นปี..หรือ นานกว่านั้น ...ไม่มีใครรู้ได้   และหญิงสาวเองก็ตระหนักดีว่า ...สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ร้อนระอุมากแค่ไหน  พวกโจรก่อการร้ายฆ่าเจ้าหน้าที่ของรัฐและประชาชนตายวันละไม่รู้กี่สิบศพ  รวมทั้งพวกผู้หญิงและเด็กตาดำๆที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกด้วย มาริสาคิดอยู่เสมอว่า  ตัวเองเป็นต้นเหตุของการจากไปของพี่กลาง  ทั้งๆที่แม่แพรวพรรณ พยายามบอกเธอว่า ไม่มีใครเป็นคนผิด  เธอจะไม่ตำหนิลูกคนไหนทั้งสิ้น ทุกคนโตพอที่จะตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิตให้กับตัวเอง หัวใจทุกดวงมีสิทธิ์เลือกรักใครก็ได้ และหากเรารักให้เป็นแล้ว เราก็จะไม่เจ็บปวด   แม่บอกว่า พี่กลางคงคิดรอบคอบแล้วว่า การออกไปปฏิบัติหน้าที่ห่างไกลบ้านอย่างนั้น จะช่วยเยียวยาความเจ็บปวดของเขาได้เร็วมากขึ้น นพนนท์ ไม่เคยส่งข่าวคราวถึงทางบ้านเลยแม้แต่น้อย  ไม่ว่าจะเป็นทางโทรศัพท์หรืออื่นๆ  มาริสาพยายามส่งเมล์ไปหาเขาหลายครั้ง หากแต่ทุกครั้งที่เธอเปิดอีเมล์ ก็ต้องพบกับความผิดหวัง  ...พี่กลางของเธอคงไม่ทุกข์ร้อน ไม่รับรู้ ว่าใครจะห่วงใยเขาบ้าง...แล้วอย่างนี้ ...จะไม่ให้เธอรู้สึกผิด และ เสียใจได้อย่างไรกัน? “ สักวันหนึ่ง พี่กลางของหนูเล็กคงติดต่อกลับมา  ถ้าเขารู้ว่าน้องสาวที่เขารัก ไม่มีความสุขมัวแต่ กังวล ห่วงใย  อยู่ตลอดเวลา  เขา จะมีสมาธิในการทำงานเสี่ยงภัยอันตรายแบบนั้นได้อย่างไร”   พี่โตเอ่ยบอก  เขาคงสังเกตเห็นความเงียบเหงา ความทุกข์ใจของเธอ จนผิดปกติ หลังจากพี่กลางหายไปนานหลายเดือน  ... คำว่า  “  พี่กลางของหนูเล็ก ”  คล้ายๆกับการตอกย้ำอะไรบางอย่าง  และดูเหมือนว่า  พี่โต ต้องการเพิ่มช่องว่าง  ระหว่าง เขากับเธอ  ให้ห่างมากขึ้น  ...มากขึ้น จนกระทั่ง... เธอรู้สึกว่า ...ในวันที่ไม่มีพี่กลาง  เธอก็ไม่เหลือใครอีกเลย เหมือนฟ้าหลังฝน...จะมีเพียงเมฆหมอกปกคลุม  เท่านั้น ... คุณยายซึ่งอาศัยเพียงลำพังที่ต่างจังหวัด ไม่สบายหนัก ทำให้แม่แพรวพรรณจำเป็นต้องกลับไปอยู่ดูแลท่าน ที่นั่น   เพราะภาระหน้าที่การงาน ทำให้มาริสาไม่สามารถย้ายไปอยู่กับแม่และยายได้   คงเหลือ เพียง เธอ กับเศรษฐวัฒน์   ที่บ้านหลังนั้น... คนบางคนอยู่ใกล้ กันแค่เอื้อม ...แต่ดูเหมือนอยู่ไกลคนละฟากฟ้า... อยู่ใต้หลังคาเดียวกัน แต่ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของกันและกันเลย เหมือนไฟอุ่น...แต่ทว่ากลับเหน็บหนาว...เหมือนหัวใจเริ่มอ่อนล้า ...และเย็นชาจนเกินทานทน ในที่สุด..เธอก็ต้องยอมรับความจริงว่า ...เขาไม่ได้รักเธอ อย่างที่เธอรักเขา   มาริสาเพิ่งจะรู้ซึ้งถึงความรู้สึกของพี่กลาง ตอนนี้เองว่า  การรักคนที่เขาไม่ได้รักเรา ...มันเจ็บปวด ทรมานอย่างนี้ นี่เอง ... “ แม่คะ หนูขออนุญาตไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษนะคะ  หนูสอบชิงทุนของ ทางมหาวิทยาลัยที่โน่นได้ค่ะ”  เธอเอ่ยบอกแม่แพรวพรรณ เมื่อคราวไปเยี่ยม ยาย ที่ต่างจังหวัด “หนูจะไปอยู่อย่างไรล่ะ หนูเล็ก ญาติพี่น้องทางฝั่งพ่อของหนูก็ขาดการติดต่อมานานแล้วนะลูก”  แม่ คงหมายถึง ญาติทางของพ่อเธอซึ่งเป็นชาวอังกฤษ   “ อยู่หอพักของทางมหาวิทยาลัยค่ะ ช่วงวันหยุด ก็ไปทำงานด้วย  คงไม่ลำบากหรอกค่ะแม่” ใช่ว่าหญิงสาวอยากจะทิ้งแม่แพรวพรรณ ผู้มีพระคุณ ไปอยู่ต่างประเทศ  เธอเพียงแค่อยากใช้เวลาและความห่างไกลช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บ ...บางที...การถอยห่างสักก้าวสองก้าว   ให้โอกาสหัวใจของตัวเองและคนรอบข้างได้พักผ่อนบ้าง...ความเจ็บปวด ความผิดหวังต่างๆอาจจะผ่อนคลายบรรเทาลง “ จะบอกรักใครสักคน ...ว่ายากมากแล้ว   การเลิกรัก มัน...ยากยิ่งกว่า  ”  มาริสานึกถึงคำพูดของพี่กลาง ในครั้งนั้น “ ความรักเมื่อให้ไปแล้ว ก็ยากจะเอาคืนกลับมา... แต่ฉันจะต้องทำให้ได้ ” เธอให้สัญญากับตัวเอง ...และปรารถนาให้ใครบางคนได้รับรู้ว่า ... เธอจะหยุดรักเขา เพื่อให้ความรักระหว่างเรา สามคนพี่น้อง ยังคงอยู่ ** ปล..แก้ไขคำผิด แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 52 21:01:55 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 52 21:00:43 จากคุณ : เทียนสี (teansri) เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 06:46:47

ความคิดเห็นที่ 2 “  ใกล้ถึงบ้านแล้วนะ  หนาวหรือเปล่าครับ”   ฝนเริ่มซาเม็ด มาริสา รู้สึกถึงความอุ่นของเสื้อแจ็คแก็ตตัวหนา วางทาบลงมา ขณะรถติดไฟแดง ตรงสามแยก ก่อนจะเลี้ยวเข้าถนนสายเล็ก ตรงไปยังบ้านยาย ที่อาณาบริเวณส่วนใหญ่เป็นภูเขา ป่าไม้ทึบสูง เธอขอบคุณเบาๆ  ขยับตัวเล็กน้อย  ก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตา คนข้างๆ  เพราะเกรงว่าเขาจะเห็นรอยคราบน้ำตา ของเธอ ช่วงระยะเวลาห้าปีที่มาริสาจากไป เรียนต่อต่างประเทศ  ไม่อาจทำให้เธอลืมบรรยากาศของ “ บ้าน”  ที่เคยให้ความอบอุ่นได้   แม้ว่าหลักสูตรปริญาโทและปริญญาเอกจะทำให้เธอมีเวลาคิดถึงเรื่องราวบางอย่างน้อยลงก็ตาม   หากแต่ส่วนลึกของหัวใจแล้ว  เธอคิดถึง เมืองไทย คิดถึงแม่  คิดถึงยาย  คิดถึงพี่กลาง คนที่เธอไม่เคยรับรู้ข่าวคราวใดๆ  และ ...คิดถึง ...เขา  คนที่เธอพยายามจะเลิกรัก “ แม่ขา ”     วินาทีแรกที่เธอก้าวลงจากรถ  หญิงสาวโผเข้าไปกอดแม่แพรวพรรณ ร้องไห้ เสียงดังด้วยความดีใจและความคิดถึง   “ หนูเล็ก เป็นอย่างไรบ้างลูก แม่คิดถึงหนูที่สุด ”   แม่เองก็ กอดเธอไว้แน่น ร้องไห้ออกมา ด้วยความยินดี    อ้อมกอดของแม่ยังอบอุ่น และปลอดภัยสำหรับเธอเสมอ “ แม่ครับ  เรารีบไปกันดีกว่ามั้ยครับ   เผื่อฝนจะเทหนักลงมาอีกนะครับ ” พี่โตพูดขัดจังหวะเมื่อเห็นว่าสองคนแม่ลูกร้องไห้แข่งกับฝนที่ยังไม่ขาดสาย “ จะไปไหนกันเหรอคะ แม่ ”  หญิงสาว ถามด้วยความสงสัย เพราะเธอเองก็เพิ่งเดินทางมาถึง ยังไม่ทันได้เข้าบ้านเลยด้วยซ้ำ “ ไปหาพี่กลางกันนะลูก  พี่เขารอหนูอยู่จ้ะ” “พี่กลางกลับมาแล้วเหรอคะ   แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน   พี่กลางสบายดีมั้ยคะแม่  ..โอ...หนูดีใจที่สุดเลยค่ะ”   หญิงสาวถามด้วยความตื่นเต้น   ในที่สุด พี่ชายที่แสนดีของเธอก็กลับมาบ้าน  มิน่าล่ะ แม่ถึงบอกให้พี่โตโทรศัพท์ไปบอกเธอให้เดินทางกลับบ้านด่วน   เพราะอย่างนี้นี่เอง ... หญิงสาว หยิบแหวนรุ่นของพี่ชาย ที่เธอห้อยสร้อยคอ ออกมาดู นั่งคิดไปตลอดทาง ว่า  พี่ชายของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง ไปทำงานแถวชายแดนนานเสียหลายปี  ผิวจะคล้ำ  ร่างกายจะผ่ายผอม เหมือนพวกตำรวจทหารคนอื่นๆที่เธอเคยเห็นภาพในข่าว  หรือ เปล่า ... ที่สำคัญ...พี่กลางจะลืมน้องสาวคนนี้หรือยังหนอ ? ... “ ไปเถอะ หนูเล็ก ไปหาพี่กลางข้างใน เขารอหนูอยู่นะลูก”  เสียงแม่กระซิบบอก ทั้งน้ำตา หญิงสาวมองหน้าแม่และพี่โต ด้วยความแปลกใจ  ใบหน้าและแววตาของเธอเต็มไปด้วยคำถาม  มองผู้คนแต่งชุดสีขาว สีดำ เดินไปมาอย่าง งุนงง     “  เกิดอะไรขึ้นคะ ”  น้ำเสียงแหบพร่า ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ หลุดออกมาจากริมฝีปากบางสั่นระริก ภาพของนายตำรวจแต่งชุดสีขาวสง่างามถือกระบี่ ในวันที่พี่กลางสำเร็จการศึกษาวางตระหง่านเคียงข้างกล่องสี่เหลี่ยม สีขาวตรงหน้า  หญิงสาวทรุดตัวนั่งลง เหมือนคนหมดเรี่ยวแรง  สมองหนักอึ้ง  เหมือนโลกทั้งใบพังลงอย่างสิ้นเชิง   ทำไมนะ...โลกถึงโหดร้ายกับคนดี  ที่รัก และคอยปกป้องประเทศชาติ อย่างพี่ชายของเธอ  ทำไมพวกอันธพาล หนักแผ่นดิน เหล่านั้น ถึงไม่เป็นฝ่ายสูญเสีย ... พี่ชายที่เธอรัก นอนสงบแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า  เธอเอื้อมมือไปจับมือของเขาไว้เป็นครั้งสุดท้าย “ พี่กลางคะ เล็กมาหาพี่แล้วนะคะ  ขอให้ดวงวิญญาณของพี่ไปสู่สุขคติ  หากชาติหน้ามีจริง เล็กขอเกิดมาเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่กลางนะคะ”   หญิงสาวคร่ำครวญบอกร่างไร้วิญญาณ ของนพนนท์ พี่ชายคนที่เธอไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต ,,,.•*“”*•.,,,.•*“*“”*•.,,,.•*“”*•.,,,.•*“”*,,,.•*“”*•.,,," เนื่องจากคนเขียนเป็นคนหลายใจ  เลย เขียนตอนจบไว้ สองแบบ  ใครจะอ่าน ต่อ ความเห็นที่ 3  หรือ ข้ามไปอ่านความเห็นที่ 13  ก็ได้นะคะ  แล้ว.. รบกวนบอกด้วยค่ะ  ว่า คุณอยากให้จบแบบไหน? แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 52 23:22:20 จากคุณ : เทียนสี (teansri) เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 06:51:13

ความคิดเห็นที่ 3 หญิงสาวติดต่อทำเรื่องขอลากับทางมหาวิทยาลัยต่ออีกหนึ่งเดือน เพราะอยากอยู่เป็นเพื่อนให้กำลังใจแม่และยาย  มาริสาสงสารแม่ที่สุด เพราะแม่ร้องไห้แทบทุกครั้งเมื่อเห็นรูปภาพ หรือข้าวของเครื่องใช้ของพี่กลาง  ... พี่โตเองแม้ว่าจะเข้มแข็งสักเพียงใด หากแต่มาริสาก็แอบเห็นเขาร้องไห้ในวันเผาศพพี่กลางเช่นเดียวกัน     “ ขอให้ดวงวิญญาณของนายไปสู่สุขคติ นะ กลาง  พี่สัญญาว่าจะดูแลแม่ ยาย และน้องสาวของเราให้ดีที่สุด” ถ้อยคำที่เธอได้ยิน ในวันนั้น ทำให้มาริสา มั่นใจว่า พี่โตรักพี่กลางเสมอ แม้ว่า จะมีเหตุการณ์ต่างๆที่ทำให้สองคนพี่น้องไม่เข้าใจกันบ้าง “ พ่อโต  จะกลับไปทำงานวันไหน นะลูก ลาต่ออีกหน่อยได้มั้ย  อีกไม่กี่วันน้องก็จะกลับแล้วนะลูก ” แม่ถามพี่โต  ซึ่งตอนนี้ รับตำแหน่งหัวหน้าวิศวกรดูแลงาน ประจำแท่นเอราวัณ กลางทะเลอ่าวไทย  เพราะความจำเป็นของงานทำให้พี่โตต้องไปพักที่นั่นครั้งละ สองอาทิตย์ และกลับมาบ้านสองอาทิตย์   แม่บอกว่า พี่โต ปิดบ้านที่กรุงเทพไว้ เผื่อเธอจะกลับมาอยู่ที่นั่นเมื่อเรียนจบ  ส่วนตัวเขาเองมาปลูกหลังใหม่ ไม่ห่างจากบ้านของยายมากนัก “ บ้านยังสร้างไม่เสร็จ เลยนะครับ  ว่างๆจะแวะไปดูด้วยกันก็ได้นะครับ ”  เขาเอ่ยปากชวน “ พี่โตจะไม่กลับไปอยู่กรุงเทพแล้วเหรอคะ ” มาริสาถามขณะรับแปลนบ้านหลังใหม่จากเขามาดู “ คงไม่แล้วมั้ง  ช่วงหลังมาอยู่บ้านยายจนชิน  อากาศที่นี่ก็ดีมาก แถมเงียบสงบท่ามกลางธรรมชาติ  หากไม่จำเป็น  คงไม่กลับไปอยู่ที่โน่นอีก ”   “ กลับมาอยู่ด้วยกัน  สิครับ แม่คงดีใจ ท่านจะได้ไม่เหงาอีก ”   พี่โตพูดต่อ “ แถวนี้ไม่มีงานนักจิตวิทยาให้เล็กทำหรอกค่ะ  ขืนมาอยู่ที่นี่ เล็กก็เป็นภาระให้คนอื่นเสียเปล่าๆค่ะ”   เธอพูดอย่างอดน้อยใจไม่ได้  เพราะเมื่อเรียนจบ... ถ้าเธอกลับมา... คงต้องอยู่กรุงเทพคนเดียว แม่คงไม่ทิ้งยายให้อยู่ตามลำพังแน่ๆ แม้ว่าตอนนี้อาการของท่านดีขึ้นมากก็ตาม   “ บางที เล็กอาจจะหางานที่อังกฤษทำสักพักค่ะ หลังจากเรียนจบ ”  หญิงสาวเปรย “ บอกแม่หรือยังล่ะครับ  ท่านคงตามใจลูกสาวคนเล็กเหมือนเดิมอีกสินะ”   น้ำเสียงราบเรียบของเขา คล้ายกับไม่สนใจ ไม่รับรู้ว่าเธอกำลังน้อยใจ ทำให้มาริสา ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้  แต่ช่างเถอะนะ ...เธอเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว   ไม่ว่าวันนี้ หรือเมื่อห้าปีที่ผ่านมา  เขาก็คงไม่ได้รู้สึก อะไร  มากไปกว่าเดิม “ แต่ผมอยากให้ หนูเล็ก กลับมาอยู่บ้านของเรานะครับ ”   ได้ยิน คำว่า “ หนูเล็ก” ที่เขาใช้เรียกเธออย่างคุ้นเคยเหมือนเมื่อก่อน เป็นครั้งแรกหลังจากที่เธอกลับมา ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา เหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “ กลับไปเรียนต่อให้จบนะ  หนูเล็ก  แล้วกลับมา เมืองไทย  ระหว่างเรายังมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกมาก ไม่ใช่หรือ”  เขาพูดน้ำเสียงอ่อนโยน  มองสบตาเธอเหมือนต้องการสื่อความหมายอะไรสักอย่าง “  แต่....   ” หญิงสาวนิ่งอึ้ง  ไม่เข้าใจ และสับสนกับการเปลี่ยนแปลงของเขา   เธออยากจะถามพี่โตออกไปว่า เขาต้องการอะไรกันแน่  ระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา เขายังทรมานเธอไม่พออีกอย่างนั้นหรือ ...เขาจะมาเติมเชื้อไฟให้ใจของเธอหวั่นไหวเพิ่มมากขึ้นอีกทำไม... “ แต่ พี่ไม่ได้รักหนูเล็ก...อย่างนั้นหรือ ”   เขาถามเธอ เสียงเบา มาริสา ส่ายหน้า เหมือนไม่อยากได้ยินคำเหล่านั้นอีก  แม้ว่าทุกวันนี้ มันยังคงดังก้องอยู่ในความรู้สึกของเธอ “บางครั้ง...คนเราก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้อย่างที่หัวใจต้องการ หรอกนะ หนูเล็ก ... แม้จะต้องเจ็บปวด และเสียใจสักเท่าไหร่  หากจำเป็นต้องเลือกแล้ว ...ผมก็ไม่คิดจะทรยศ น้องชายตัวเองเลยสักครั้ง”   เขาอธิบายให้เธอฟัง “ หรือว่าหนูเล็ก...ไม่รู้เลยจริงๆว่า ...ผมรักหนูเล็กหรือเปล่า ...หืมมม? ” หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามของเขา  ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่า เธอถูกดึงไปอยู่ในอ้อมแขนของพี่โตตั้งแต่เมื่อไหร่  รู้แต่ว่า เธออยากร้องไห้ออกมาให้สมกับความอัดอั้นในใจที่สะสมมานานหลายปี   เธอกอดเขาไว้แน่นเหมือนกับกลัวว่า  ทุกอย่างจะเลือนหายไปราวกับความฝันอีก *** เอราวัณ -อ่าวไทย หนูเล็ก... ขอโทษด้วยนะครับ ที่ตอบเมล์ ช้าไปหน่อย สัญญาณเน็ตไม่ค่อยดีเลยล่ะ  ฝนตกหนักมาก  ฝั่งอ่าวไทยมืดสนิทเลยครับ  เสียดายจัง คืนนี้เลยไม่มีโอกาสนอนนับดาวพร้อมกับคนทางริมฝั่งแม่น้ำเทมส์ เลยนะครับ  ... รักและคิดถึงเสมอ พี่โต... ปล...ฝนตกทางนี้จะหนาวถึงคนทางโน้นมั้ยนะ  .. มาริสา นั่งยิ้มกับอีเมล์จากเมืองไทย  อีกไม่นานแล้วสินะ ที่เธอจะได้กลับบ้าน  กลับไปหาคนที่เธอรัก และปรารถนาจะฝากหัวใจเอาไว้ให้เขาดูแลตลอดไป ** ค่ำคืนของกรุงลอนดอน สว่างไสวไปด้วย แสงดาวที่พราวระยับอยู่เต็มท้องฟ้า  หญิงสาวจะ รู้บ้างไหม ว่า หนึ่งในดวงดาวที่ทอแสงเป็นประกายอยู่นั้น  เปรียบเสมือนตัวแทนของใครบางคนที่กำลังเฝ้าดูเธออย่างห่วงใยจากบนฟากฟ้า  ... ส่งความรัก และความปรารถนาดี มาให้เธอเสมอ... และพร้อมจะยินดีกับทุกความสำเร็จของเธอ....อย่างไม่เปลี่ยนแปลง ... ....  ท่องคาถาว่าไม่อาจตาย...ทุกๆลมหายใจมีไว้รอเธอ  .... ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ   แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 52 22:21:11 จากคุณ : เทียนสี (teansri) เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 06:58:26

ความคิดเห็นที่ 4 บทพึมพำของคนเขียน กว่าจะวางตอนจบได้ก็ปาเข้าไป 1อาทิตย์เต็มๆ เนื่องจาก จขกท เปื่อย อีกแล้ว ทำให้สมองไม่ทำงานเลยล่ะค่ะ หวังว่า ตอบจบ คงไม่เศร้าจนเกินไปนะคะ   ขอยกเอาตอบเม้นต์ ของตอนที่ 1 มาวางตรงนี้ ด้วยค่ะ คุณสก็อตตี้   ขอบคุณค่ะ ที่แวะมาตรวจการบ้านเด็กนักเรียนคนแรกเลย อิอิ   หนูเล็กคงแบบว่าแอบดูพี่โตมานานมั้งคะ   เลยรักทั้งๆที่ไม่รู้ว่าพี่โตรักเธอด้วยหรือเปล่า   ... เพชร  ...  อายจัง  ทำไม สะกดผิดได้เนาะ  ดีนะที่คุณครูไม่สั่งคัด มา 100 ครั้ง คุณ Mnemosyne  ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ  ชื่อนี้ อ่านไทยว่าอะไรน๊อ   ... แวะไปแอบดูกระทู้นำเที่ยวของคุณแล้ว  ไปเห็น ทริปปารีส ที่เคยไปเหมือนกันแต่ว่า ไม่สามารถเอามาลง  บรรยายได้ดีแบบของคุณเลยค่ะ ทั้ง 3คน  ตัดสินใจยากจริงๆค่ะ   แต่ พี่โต และ พี่กลางคงมีทางออกที่ดีค่ะ พี่น้องกันคงไม่ฆ่ากันตายเพราะผู้หญิงมั้งคะ? คุณ X RoBiN   อ้าววว ก็ผู้ชาย เย็นชา มันท้าทาย มันน่าค้นหานี่คะ อิอิ  ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ   (อย่าบอกว่าจะรีบไปเปลี่ยนบุคลิกนะคะ  555  ) น้องหนาว   หุหุ  อย่ามาเตะพี่โตของ เค้านะ หวงเว้ออออออ  555  น่า ...เดี่ยวทุกอย่างก็ดีเอง  ขอบคุณที่แวะมาค่ะ น้องป๊อป เคียงตะวัน  ดีเจสุดหล่อ  อุตส่าห์แวะมาทั้งๆๆที่ยุ่งมากๆขอบคุณค่ะ พี่สุนันยา  อิอิ  ชื่อคุ้นๆๆเหมือนกันค่ะ   ขอบคุณที่แวะมานะคะ  อย่าเศร้าเลยค่ะ  ตอนที่ 2 มันเศร้ากว่านี้ 5555 คุณ เช้านี้ฯ  บก.คนเก่ง  แวะมาอ่านเขินจังค่ะ  นั่นสิคะ มันน่าเอาชนะนะคะ คุณไลฟ์  ขอบคุณค่ะที่มาอ่าน  อีกสัก 1-2 วันว่าจะลงตอนหน้าค่ะ คุณโก้ ขอบคุณที่เช็คคำผิดให้ด้วยค่ะ  ที่ไหนมีรักที่นั่น ก็วุ่นวายนะคะ (หรือเปล่า?)   คุณปิยะรักษ์ ขอบคุณค่ะ  ว่าไปก็จริงนะคะ รักคนที่เค้ารักเราดีกว่า  แต่ว่า บางครั้งก็อยากจะรักคนที่เรารักนะคะ   เอ้ออ  มันวุ่นวายพิลึกจัง  เห็นด้วยค่ะ แหวนรุ่นหาซื้อที่ไหนไม่ได้ค่ะ คุณ peiNing  ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ   3เศร้าแบบใกล้ชิดกันแบบนี้ ไม่ค่อยดีเลยนะคะ คุณสัมผัสฯ  ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ  ต้องรอดูนะคะ ว่าจะมีเบื้องลึก มากแค่ไหนค่ะ พี่ไก่  ขอบคุณที่แวะมาค่ะ  ความรัก บางครั้งกว่าจะลงตัวก็วุ่นวายมากๆค่ะ คุณสิงห์ คิดถุงงงงงงงงงงงงง มากมายค่ะ   พี่โต ไม่ได้ใจร้ายนะคะ แต่คงมีเหตุผลที่ทำอะไรไปอย่างน้านนน คุณแม่ฯ  โห เล่นดักคอแบบนี้  สงสัย ว่า คนเขียนโดนคุณแม่สวด แน่ๆๆ ตอนจบ 555 คุณเอื้อง ขอบคุณที่แวะมาค่ะ  เพลงมันเศร้าเจงๆๆค่ะ  แง่ะ มาดักคอร่วมกะคุณแม่ด้วย 55 ข้าวโพดดดดดด คิดถึงงงงงงง  อย่าเศร้านะ   รออ่านตอนจบด้วยนะคะ   ป้าทรายขา  ขอบคุณค่ะ ที่แวะมาอ่าน   เอ ...ใครกันนะที่ปากกับใจไม่ตรงกันอย่างที่ป้าทรายว่า? 555 ขอบคุณ คุณ p_phet  ที่แวะมาอ่าน ค่ะ หวังว่าตอนจบคงน้ำตาไม่ไหลอีกนะคะ ขอบคุณ คุณTyra  ที่แวะมาอ่านค่ะ  ตอนนี้ ไม่เศร้าเท่าไหร่ ใช่มั้ยคะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะไปอวยพรวันเกิด ที่กระทู้ ด้วยค่ะ จากคุณ : เทียนสี (teansri) เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 07:10:58

ความคิดเห็นที่ 5 แฮปปี้เบิร์ดเดย์ด้วยคนค่า จบลงอย่างรู้ใจตัวเองกันเสียที ชื่ออ่านประมาณว่า นีมอสซีนี่  แบบกึ่งๆ เน/นี กับ โม/มอ(ส) ค่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 08:37:24

ความคิดเห็นที่ 6 ทำไมอ่านแล้วโพดรู้สึกเศร้าก็ไม่รู้ สงสัยอิจฉามาริสาที่สมหวัง แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 14:29:23

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบคำถามจากหัวกระทู้ ไม่ไร้ัรักสำหรับมาริสากับโตแน่นอนค่ะ สำหรับกลาง มีความรักให้แต่ไม่ได้ความรักตอบนี่สิ ป.ล. สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 18:56:39

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านตอนจบด้วยค่ะ สรุปแล้ว "เพราะหัวใจ ไม่ได้ไร้รัก นะคะ แต่กลับ เป็นรัก ที่ยิ่งใหญ่ น่านับถือ อ่านแล้ว ขนลุกค่ะ  เพราะความรักไม่ใช่หรือ"?.. .. จากคุณ : สุนันยา เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 19:23:37

ความคิดเห็นที่ 9 ทำไมต้องให้พี่กลางเป็นอย่างนั้นด้วยนะ.. คนเขียนใจร้าย.. ปล.คุณยายสบายดีค่ะ.. จากคุณ : คุณแม่ใจดี เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 20:11:19

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วเกลียดพี่โต (จริงใจไปไหมอ่ะ ^^") ถ้าผมเป็นมาริสานะ จะไม่ยอมรับตาคนนี้อีก โป้ง ๆ ๆ เลย ปล่อยให้เจ็บปวดตั้งนานแล้วมาบอกทีหลัง ชิ ไม่ว่าจะทำเพื่อน้องกลางยังไงก็ตาม หึ ไม่รักแล้วๆๆ จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 20:26:30

ความคิดเห็นที่ 11 รู้สึกไม่ยุติธรรมเลย ทำไมไม่ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองล่ะ ว้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 21:57:37

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบชื่อจัง พี่โต พี่กลาง หนูเล็กน่าจะมีชื่อนิ้วนางอีกสักคน ถ้าเป็นนิยายขนาดยาวคงได้เศร้าน้ำตาเล็ดกัน ความรักแบบนี้ ความจริงไม่ใช่ความผิดของพี่โตกับหนูเล็กเลยนะคะ ก็มันเรื่องของความรักนี่นา แต่พอพี่กลางตาย กลับรู้สึกว่าอยากโทษใครสักคนแฮะ ป.ล. สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค่ะ selamat hari jadi จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 22:05:06

ความคิดเห็นที่ 13 *** เข้ามาสารภาพ ความจริงว่า  คนเขียนก็หดหู่ ที่พี่กลางเสียชีวิต และไมได้ความรักตอบแทนเลย  อันที่จริงแล้ว ... เขียนตอนจบไว้ สองแบบ ...  แต่เลือกเอาแบบแรกลงให้อ่านเพราะคิดว่า อย่างน้อยก็มีคนสมหวังบ้าง... ลองอ่าน   มาถึง  ความเห็นที่ 2  แล้ว ข้าม มาอ่าน  ความเห็นนี้ ดูนะคะ ว่าจะรู้สึกอย่างไร  ... รบกวนกลับมาบอกกันด้วยนะคะ *** ,,,.•*“”*•.,,,.•*“*“”*•.,,,.•*“”*•.,,,.•*“”*,,,.•*“”*•.,,," หญิงสาวติดต่อทำเรื่องขอลากับทางมหาวิทยาลัยต่ออีกหนึ่งเดือน เพราะอยากอยู่เป็นเพื่อนให้กำลังใจแม่และยาย  มาริสาสงสารแม่ที่สุด เพราะแม่ร้องไห้แทบทุกครั้งเมื่อเห็นรูปภาพ หรือข้าวของเครื่องใช้ของพี่กลาง  ... พี่โตเองแม้ว่าจะเข้มแข็งสักเพียงใด หากแต่มาริสาก็แอบเห็นเขาร้องไห้ในวันเผาศพพี่กลางเช่นเดียวกัน     “ ขอให้ดวงวิญญาณของนายไปสู่สุขคติ นะ กลาง  พี่สัญญาว่าจะดูแลแม่ ยาย และน้องสาวของเราให้ดีที่สุด” ถ้อยคำที่เธอได้ยิน ในวันนั้น ทำให้มาริสา มั่นใจว่า พี่โตรักพี่กลางเสมอ แม้ว่า จะมีเหตุการณ์ต่างๆที่ทำให้สองคนพี่น้องไม่เข้าใจกันบ้าง “ พ่อโต  จะกลับไปทำงานวันไหน นะลูก ลาต่ออีกหน่อยได้มั้ย  อีกไม่กี่วันน้องก็จะกลับแล้วนะลูก ” แม่ถามพี่โต  ซึ่งตอนนี้ รับตำแหน่งหัวหน้าวิศวกรดูแลงาน ประจำแท่นเอราวัณ กลางทะเลอ่าวไทย  เพราะความจำเป็นของงานทำให้พี่โตต้องไปพักที่นั่นครั้งละ สองอาทิตย์ และกลับมาบ้านสองอาทิตย์   แม่บอกว่า พี่โต ปิดบ้านที่กรุงเทพไว้ เผื่อเธอจะกลับมาอยู่ที่นั่นเมื่อเรียนจบ  ส่วนตัวเขาเองมาปลูกหลังใหม่ ไม่ห่างจากบ้านของยายมากนัก “ บ้านยังสร้างไม่เสร็จ เลยนะครับ  ว่างๆจะแวะไปดูด้วยกันก็ได้นะครับ ”  เขาเอ่ยปากชวน “ พี่โตจะไม่กลับไปอยู่กรุงเทพแล้วเหรอคะ ” มาริสาถามขณะรับแปลนบ้านหลังใหม่จากเขามาดู “ คงไม่แล้วมั้ง  ช่วงหลังมาอยู่บ้านยายจนชิน  อากาศที่นี่ก็ดีมาก แถมเงียบสงบท่ามกลางธรรมชาติ  หากไม่จำเป็น  คงไม่กลับไปอยู่ที่โน่นอีก ”   “ กลับมาอยู่ด้วยกัน  สิครับ แม่คงดีใจ ท่านจะได้ไม่เหงาอีก ”   พี่โตพูดต่อ “ แถวนี้ไม่มีงานนักจิตวิทยาให้เล็กทำหรอกค่ะ  ขืนมาอยู่ที่นี่ เล็กก็เป็นภาระให้คนอื่นเสียเปล่าๆค่ะ”   เธอพูดอย่างอดน้อยใจไม่ได้  เพราะเมื่อเรียนจบ... ถ้าเธอกลับมา... คงต้องอยู่กรุงเทพคนเดียว แม่คงไม่ทิ้งยายให้อยู่ตามลำพังแน่ๆ แม้ว่าตอนนี้อาการของท่านดีขึ้นมากก็ตาม   “ บางที เล็กอาจจะหางานที่อังกฤษทำสักพักค่ะ หลังจากเรียนจบ ”  หญิงสาวเปรย “ บอกแม่หรือยังล่ะครับ  ท่านคงตามใจลูกสาวคนเล็กเหมือนเดิมอีกสินะ” น้ำเสียงราบเรียบของเขา คล้ายกับไม่สนใจ ไม่รับรู้ว่าเธอกำลังน้อยใจ ทำให้มาริสา ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้  แต่ช่างเถอะนะ ...เธอเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว   ไม่ว่าวันนี้ หรือเมื่อห้าปีที่ผ่านมา  เขาก็คงไม่ได้รู้สึก อะไร  มากไปกว่าเดิม “ แต่ผมอยากให้ หนูเล็ก กลับมาอยู่บ้านของเรานะครับ ”   ได้ยิน คำว่า “ หนูเล็ก” ที่เขาใช้เรียกเธออย่างคุ้นเคยเหมือนเมื่อก่อน เป็นครั้งแรกหลังจากที่เธอกลับมา ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา เหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “ กลับไปเรียนต่อให้จบนะ  หนูเล็ก  แล้วกลับมา เมืองไทย  ระหว่างเรายังมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกมาก ไม่ใช่หรือ”  เขาพูดน้ำเสียงอ่อนโยน  มองสบตาเธอเหมือนต้องการสื่อความหมายอะไรสักอย่าง “  แต่....   ” หญิงสาวนิ่งอึ้ง  ไม่เข้าใจ และสับสนกับการเปลี่ยนแปลงของเขา   เธออยากจะถามพี่โตออกไปว่า เขาต้องการอะไรกันแน่  ระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา เขายังทรมานเธอไม่พออีกอย่างนั้นหรือ ...เขาจะมาเติมเชื้อไฟให้ใจของเธอหวั่นไหวเพิ่มมากขึ้นอีกทำไม... “ แต่ พี่ไม่ได้รักหนูเล็ก...อย่างนั้นหรือ ”   เขาถามเธอ เสียงเบา มาริสา ส่ายหน้า เหมือนไม่อยากได้ยินคำเหล่านั้นอีก  แม้ว่าทุกวันนี้ มันยังคงดังก้องอยู่ในความรู้สึกของเธอ “บางครั้ง...คนเราก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้อย่างที่หัวใจต้องการ หรอกนะ หนูเล็ก ... แม้จะต้องเจ็บปวด และเสียใจสักเท่าไหร่  หากจำเป็นต้องเลือกแล้ว ...ผมก็ไม่คิดจะทรยศ น้องชายตัวเองเลยสักครั้ง”   เขาอธิบายให้เธอฟัง “ หรือว่าหนูเล็ก...ไม่รู้เลยจริงๆว่า ...ผมรักหนูเล็กหรือเปล่า ...หืมมม? ” หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามของเขา  ไม่อยากรับรู้ด้วยซ้ำในตอนนี้  ว่า พี่โต จะรักเธอหรือไม่  เธอจะไม่ไขว่คว้า ไม่ไล่ล่าความรักจากเขาอีกต่อไป   คนบางคนเกิดมาเพื่อให้เรารัก แต่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเรา   ... คงจะจริง อย่างที่แม่เคยบอกไว้   หัวใจทุกดวงมีสิทธิ์เลือกรักใครก็ได้ และหากเรารักให้เป็นแล้ว เราก็จะไม่เจ็บปวด  ... ** หนูเล็ก... ขอโทษด้วยนะครับ ที่ตอบเมล์ ช้าไปหน่อย สัญญาณเน็ตไม่ค่อยดีเลยล่ะ  ฝนตกหนักมาก  ฝั่งอ่าวไทยมืดสนิทเลยครับ  หนูเล็กสบายดีนะครับ  เรียนหนักหรือเปล่า?  อีกไม่นานคงได้กลับบ้านเรา แล้วนะครับ   อากาศที่นั่นคงหนาวมาก ดูแลตัวเองด้วยนะครับ เป็นห่วงเสมอ พี่โต มาริสา นั่งยิ้มกับอีเมล์ ของพี่ชาย จากเมืองไทย   อีกไม่นานแล้วสินะเธอจะได้กลับไปเยี่ยมบ้านอีกครั้ง  หลังจากตัดสินใจใช้ชีวิตอย่างถาวร ที่ประเทศอังกฤษตั้งแต่เรียนจบ ปริญญาเอกเมื่อ  2 ปีที่ผ่านมา   แม่และยายดีใจมากเมื่อรู้ว่า โรงพยาบาลจิตเวชชื่อดัง รับเธอเข้าทำงานเป็นนักจิตวิทยา อย่างที่เคยตั้งใจเอาไว้  พี่โต  ยังคงทำงานที่เดิม  อีเมล์ และโทรศัพท์ ถามข่าวคราวทุกข์สุข ของเธอเป็นระยะ ในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง ... มาริสาหยิบแหวนรุ่นของพี่ชายอีกคนขึ้นมาดู ... แม้ว่าเขาจะจากเธอและคนในครอบครัวไปนานเกือบสามปี  แต่หญิงสาวยังรู้สึกเหมือนกับว่า เขายังอยู่ใกล้เธอเสมอ การเสียชีวิตของพี่กลาง แม้ทุกคนจะบอกว่าเป็นชะตาลิขิต  แต่หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ  หาก ไม่ใช่ เพราะพี่กลางอยากเสียสละ ให้เธอกับพี่โตได้มีโอกาส ปรับความเข้าใจ  เปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงต่อกันแล้ว  ...เขาคงไม่ตัดสินใจไปทำงานเสี่ยงภัยขนาดนั้น ... พี่โตจะรักเธอหรือไม่ ...ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป   อย่างน้อยเธอก็รู้ว่า ยังมีคนรักเธออย่างจริงใจ จนลมหายใจสุดท้าย ... และเธอควรจะตอบแทนความรักของใครคนนั้น อย่างจริงใจ เช่นเดียวกัน...ด้วยการ... หยุดความรักไว้เพียงแค่นี้  เพื่อให้ความรักของเราสามคนพี่น้องยังคงอยู่ ...ตลอดไป .. .. แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 52 23:39:12 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 23:16:58

ความคิดเห็นที่ 14 เกลียดพี่โตด้วยอีกคน และถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องเศร้า ก็ไม่ได้เศร้าที่พี่กลางตายแต่เศร้าที่หนูเล็กเลือกผู้ชายอย่างพี่โตนี่แหละ ไม่ว่าคนเขียนจะตั้งใจหรือไม่ แต่หนิงมองว่าผู้ชายคนนี้เห็นแก่ตัวและอ่อนแอค่ะ เข้าขั้นมากๆด้วยจนไม่น่าอยู่ด้วยเลยจริงๆ ชื่อเรื่องนี้เหมาะสมกับพี่โตแล้วค่ะ การที่เขาตัดรอนหนูเล็ก แล้วบอกทีหลังว่าทรยศต่อน้องชายตัวเองไม่ได้ โดยการผลักความเจ็บปวดให้ผู้หญิง (ต่อให้เถียงว่าเขาก็เจ็บด้วยก็ตาม) อยากจะได้ชื่อว่าไม่ใช่คนเลวแย่งน้องชาย นั่นคือมโนธรรมจริงๆหรืออยากเซฟตัวเองในที่ปลอดภัยจากความรู้สึกผิดกันแน่ สุดท้ายพอพี่กลางตาย ก็ถือว่าข้ออ้างจบไปแล้ว มีสิทธิ์โดยชอบธรรมที่จะดูแลหนูเล็กก็เลยค่อยยื้อเอาไว้กับตัวอีกครั้งโดยการบอกให้กลับมาอยู่ที่บ้าน (เชื่อว่าถ้าพี่กลางไม่ตาย หนูเล็กไม่มีวันสมหวังอยู่แล้ว กำแพงป้องกันไม่ให้ตัวเองบาดเจ็บสูงลิ่ว ใครเป็นยังไงช่างมันว่างั้นเถอะ) เมื่อเรื่องนี้จบทั้งคู่แต่งงานกันไป หนูเล็กก็จะตกเป็นเบี้ยล่างเขาไปตลอดชีวิตนั่นแหละ เพราะผู้ชายคนนี้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ในเรื่องจิ๊บๆเขาเป็นผู้ชายอาจจะดูเป็นผู้ชายอบอุ่นที่คอยดูแล ห่วงใย แต่ถ้าเป็นเรื่องหนักๆเขาจะปกป้องตัวเองก่อนแล้วหนูเล็กก็จะโดนทิ้งไว้ให้เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเช่นเดิม มองในแง่ร้ายเกินไปไหมเนี่ย แต่คิดอย่างนี้จริงๆนะ พี่กลางเสียอีกที่ยังดูแมนกว่า ชอบก็ชอบ ผิดหวังก็ผิดหวังรู้กันไปเลย แถมกล้าพอจะหลีกทางให้กับคนที่รักกันจริงๆ ไม่เคยคิดจะกีดกันอีกต่างหาก ไม่เข้าใจหนูเล็กเลย แต่ก็เถอะนะ...เลิกรักยากยิ่งกว่านี่ อ๊ะ...เห็นคุณเทียนสีเขียนตอนจบไว้สองแบบ จากความเห็นของหนิงข้างบน คงได้คำตอบนะคะว่าหนิงชอบตอนจบแบบไหน อันที่จริงหนิงคิดว่าคุณเทียนสีคิดตอนจบแบบไม่สมหวังไว้ก่อนตอนที่สมหวังนะ เพราะมันลงตัวมากกว่าตอนจบแรก การคิดครั้งแรกมันมักจะเป็นเอกภาพและได้อารมณ์สดกว่าโดยที่คุณเทียนสีอาจจะรู้หรือไม่รู้ตัวว่าทำไมมันถึงลงตัวกว่าก็ได้ (เขียนเป็นตุเป็นตะเลยแฮะ สุดท้ายแล้วคุณเทียนสีบอกว่าคิดแบบสมหวังก่อนก็แป่วเรย เหอ เหอ) แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 52 23:41:58 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 23:34:08

ความคิดเห็นที่ 15 อ๊ะ มีตอนจบอีกแบบ ถ้าบอกว่าชอบแบบ 3 ฮี่ๆ คือโตแม้จริงๆ จะรักหนูเล็ก และแม้ตอนนี้โอกาสจะเปิดแล้ว ก็เลือกที่จะไม่ดูแลหนูเล็กเกินพี่ชาย ถ้าแบบ 3 นะ โตจะแมนมาก (และจะขออาสาเป็นเพื่อนโตเอง แม้โตจะไม่สามารถรักเราได้ก็ตาม คริๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 23:50:54

ความคิดเห็นที่ 16 อวยพรวันเกิดย้อนหลังอีกคนค่ะ อ่านแต่จบแบบแรกเพราะรู้สึกว่ามันสวยงามดีแล้วแม้จะเศร้านะคะ ไม่ได้อ่านที่จบแบบ 2 และ 3 ค่ะ สารภาพตามตรง คือกลัวว่าภาพสวยๆ ในจบแบบแรกจะหายหมดน่ะค่ะ จากคุณ : kdunagin เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 00:05:16

ความคิดเห็นที่ 17 มาอ่านอีกรอบค่ะ ชอบตอนจบแบบไม่สมหวังมากกว่าแบบสมหวังนะคะ เพราะมันตรงกับชื่อเรื่องมากกว่า หนึ่งเรื่องละ อีกเรื่องหนึ่ง คือ รู้สึกว่าจบแบบนี้มันชอบธรรมกับกลางมากกว่า และทำให้รู้สึกว่า หนูเล็กเป็นผู้หญิงที่ใจแข็งแล้วก็เข้มแข็งใช้ได้เลยละ ที่ยอมเสียสละความรักที่ตัวเองควรจะได้หลังจากคนกลาง (และก้าง) หายไป อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าโตตัดสินใจที่จะหยุดแล้วก็เก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ เพราะถ้าเอาหนูเล็กเป็นของตัวเองก็จะรู้สึกผิดกับน้องชาย ไม่อยากเห็นแก่ตัว และไม่อยากทรยศความรู้สึกที่ตัวเองก็รู้ว่ากลางมีให้หนูเล็กด้วยอีกคน พี่โตจะน่ารักกว่าที่เป็นอยู่ขึ้นอีกเยอะเลยละค่ะ ป.ล. งือ กลางไม่น่าไปใต้เพราะเรื่องหนูเล็กเลย ถ้าไปเพราะตั้งใจไปจะเยี่ยมมาก จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 00:08:24

ความคิดเห็นที่ 18 อิอิ   งานนี้  พี่โต และคนเขียน โดนไปตามระเบียบ  55+ คุณหนิงขาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ความจริงของความจริง  คือ  ..... 555 เรื่องนี้ มันมีที่มาที่ไป    พี่โต กะ พี่กลาง เป็นลูกชายสุดที่รักของคนอ่านบางท่านในนี้ ล่ะค่ะ   พอดี นึกสนุกๆๆ ขณะคุยโทรศัพท์ คุยกันเล่นๆๆ ว่าไมได้ เขียนเรื่องสั้นมานาน  อยากเขียนอะไรสักอย่างแต่นึกไม่ออก  ก็เลย นึกถึง พระเอก 2 คน นั้น  อิอิ ตอนแรกเขียนตอนจบ แบบหนูเล็กไม่เลือกใคร  เอาไว้แล้ว  และก็ ไปเล่าให้ คุณแม่ของพี่กลางกับพี่โต ฟัง ว่าจะจบแบบนี้ นะ  ปรากฏว่า คุณแม่ รับไม่ได้  ที่ลูกชายผิดหวังทั้ง 2คน อิอิ   ก็เลยพยายาม แก้ให้จบ แบบตามใจ  คุณแม่ของ พระเอก ที่ยืมตัวมาใช้ในเรื่องสั้นค่ะ   นี่ขนาดครั้งแรก ที่เอาลงให้พี่โตสมหวังและพี่กลางเสียชีวิต ยังโดน คุณแม่แพรวพรรณ งอน เล้ยยย   555+ แหม คุณสก็อตตี้  ขา ถ้าเลือกได้   เทียนสี ขอเก็บ ทั้งพี่กลางและพี่โต ไว้แต่เพียงผู้เดียว ไม่ให้ถึงมือหนูเล้กให้ยุ่งยากเลยค่ะ   อันที่จริงอยากให้พี่โตทำแบบที่คุณสก็อตตี้ ว่า แล้วเรื่องสั้นเดินเรื่องแบบเล่าผ่าน หนูเล็ก เลย จะให้พี่โต แสดงความรู้สึกนึกคิดมากก็ไมได้   มันเขียนยาก  มากๆๆ ว่าแล้วเชียว ... ว่าเทียนสีของแท้ ต้อง จบแบบ รันทด ถึงจะเวิร์ค  อิอิ งั้นคราวหน้าแก้ตัวใหม่ ละกัน   ... ปล... เรื่องจริง  ตัวจริง  พี่กลางยังไม่ตาย  หล่อมาก  พี่โตก็ เท่ไม่เบา   ใครสนใจปลอบใจ 2 พระเอกหนุ่มติดต่อ คุณแม่แพรวพรรณ ด่วน  คาดว่า เจ้าตัวน่าจะออกมาเปิดเผยตัวนะคะ  555 ... ไว้ตอบเม้นต์ ทั้งหมด อีกครั้งนะคะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 00:12:25

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนแรกอุส่าห์ลุ้นให้หนูเล็กเพิ่งรู้ตัวว่าจริงๆแล้วรักพี่กลางตอนที่พี่กลางไม่อยู่นี้แหละ แบบว่าเลิกรักพี่โตแล้วงี้ แต่ “ พี่กลางคะ เล็กมาหาพี่แล้วนะคะ  ขอให้ดวงวิญญาณของพี่ไปสู่สุขคติ  หากชาติหน้ามีจริง เล็กขอเกิดมาเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่กลางนะคะ”   อ่านมาถึงบรรทัดนี้แล้วสะดุดใจ แบบว่าหนูเล็กและคนเขียนใจร้ายต่อพี่กลางจังเขียนให้ตายไม่พอ ชาติหน้ายังไม่ให้โอกาสพี่กลางอีกนะเนี่ย  -*- จริงๆอ่านตอนครึ่งเรื่องก็แอบคิดว่า ในกรณีที่ไม่มีใครตาย หนูเล็กก็ควรไม่เลือกทั้งสองคนค่ะ เพื่อความสุขในระยะยาว ตัดปัญหาในอนาคต แต่พอตัวเลือกตายไป มองว่าเรื่องก็คงง่ายขึ้น แต่ในใจจริงๆแล้วจะไม่รู้สึกผิดต่ออีกคนหรืออะไรซักอย่างเลยเหรอ เนอะ สรุปว่าแบบสองดีกว่าค่ะ เปิดโอกาสให้คนใหม่ๆบ้างดีกว่าน๊าหนูเล็กน๊า (เอ หรือหนูเล็กแอบมีกิ๊กอยู่แล้วรึเปล่า ^^) จากคุณ : Life's for Rent เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 00:16:50

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบแแบบสองมากกว่า ไม่มีใครสมหวัง อิอิอิ คือจริงๆแล้วความรักระหว่างพี่น้องมันสวยงามที่สุดในความคิดของโพดน่ะค้าบ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 00:51:56

ความคิดเห็นที่ 21 จบแบบไหนก็เศร้าพอกัน ความรักไม่สมหวัง แต่คนที่เศร้าที่สุดน่าจะเป็นคนรอบข้างที่ใกล้ชิดมากที่สุด ก็คือแม่   จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 09:15:41

ความคิดเห็นที่ 22 ... แบบไหนก็เศร้า ไม่เลือกทั้งพี่โต พี่กลาง .. สวัสดีค่ะคุณเทียนสี :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 14:34:09

ความคิดเห็นที่ 23 ก็มันเรื่องของความรักนี่นา จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 15:56:57

ความคิดเห็นที่ 24 กะแล้วว่าเศร้า เลยไม่เศร้ามาก เพราะเดาว่าพี่กลางตายแหง เลยเตรียมใจไว้แล้ว ฮ่าๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 20:04:36

ความคิดเห็นที่ 25 ,,,.•*“”* •.,,,.•*“”*•.,,,.•*“””*•.,,,.•*“”*•.,,,.•*“ •.,,,.•*“”*•.,,,.,,,.•*“”* คุณ Mnemosyne  ขอบคุณที่แวะมาอ่านตอนจบ ฉบับ แฮปปี้ เอนดิ้งค่ะ   เรื่องของความรัก บางทีก็ พูดยากจริงๆค่ะ ข้าวโพด ... แง๊ววว  อย่าอิจฉาสิ  เค้าก็อิจฉาโพด นะได้ไปอยู่กลางทะเลสวยๆ  เป็นแมวติดเกาะ  เด๋วก็ เจอแมวน่ารักกๆ  ความรักก็มาเองล่ะ คิคิ โพด มาอ่านฉบับ หนูเล็กไม่เลือกใครแล้ว  ชอบ จบแบบ รันทด แต่งดงาม ใช่มั้ยคะ  หุหุ   คุณปิยะรักษ์ ...ใช่แล้วค่ะ ที่พี่กลางไมได้รับความรัก กลับ  เลยทำให้น่าหดหู่นะคะ  จริงๆ หนูเล็กก็ไม่ควรเลือกใครล่ะค่ะ   เรื่องพี่กลางไป ชายแดน  คงจะประมาณอารมณ์ อยากไปทำงาน ที่อื่น  แต่ไม่ใช่ที่ไหนก็ได้ เลือกไปที่นั่นเพราะคิดว่า น่าจะทำประโยชน์ ให้ประเทศชาติมากกว่า พี่โต ...คงด่าคนเขียนแน่ๆ เขียนให้เค้าออกมา โดนคนอ่านไม่รัก  555+ พี่สุนันยา  ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ  ใช่ ความรักของพี่กลาง ยิ่งใหญ่ จังค่ะ  อยากมีคนรักเรา แบบนี้ บ้างจัง   เรื่องนี้  เขียนให้ ตำรวจ น่ารัก มากๆๆ  อิอิ   แต่ความจริงเค้าว่าตำรวจ เจ้าชู้ จริงเปล่านะ? คุณแม่ใจดี ...อิจฉาจังได้กลับไปกินอาหารอร่อยๆๆที่บ้านอีกแว้ววว    แหม พี่กลางเค้าเสียชีวิต อย่างสมศักดิ์ศรีนะคะ  แถม คาแรคเตอร์ ก็น่าร้ากกกกก มากๆๆ   น่าจะเป็นคน อบอุ่นเนาะ  แบบนี้  เป็นตำรวจ ที่ดี  แถม รักเดียวใจเดียว  (ยังมีเหลือบ้างมั้ยนะ  อยากเจอสักราย  อิอิ ) คุณX RoBiN   ข้าน้อยผิดไปแล้วววว ทีทำให้พี่โต  แบบว่า ใครๆๆก็ไม่รัก 555   นะ  แต่ว่า  คนเรา ความรัก บางครั้งมันก็ทำให้ อภัยอะไรกันง่ายๆๆนะคะ คุณ สก็อตตี้   นั่นจิ  จบ แบบแรก  มาริสา ทำไม่ได้อย่างที่สัญญาไว้กับตัวเอง  จบแบบที่สอง  ค่อยยังชั่วหน่อย   ไม่เลือกใครเลย   แต่พี่โต ...ถึงแม้ ใคร ๆ ก็ไม่รัก เทียนสี   รับเองค่ะ  555  ปล..ขอบคุณสำหรับคำแนะนำด้วยค่ะ คุณ   เอื้อง นั่นสิคะ  เหมือนๆๆกับอยากโทษใครสักคนจริงๆๆค่ะ จริงๆหนูเล้กก็รู้สึกผิดนะคะ  ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึก แต่ สงสัยคนเขียน บรรยาย ออกมาไม่ดี ค่ะ เลยดูเหมือนว่า พอไม่มีพี่กลาง ข้างหลังร่าเริงกันใหญ่ ค่ะ ....ความรัก พูดยากนะคะ   คุณหนิง  อิอิ เกลียดพี่โต จริงๆเหรอคะ  อย่าไปว่าพี่โตเลย  มาว่าเทียนสี  ดีกว่าค่ะ  เขียนออกมาให้พี่โต ดูดี ตามใจหวังไมได้   จริงๆๆกะให้พี่โต เงียบๆๆ ไม่แสดงออกมาก นะคะ  แต่ สงสัย สื่อ มาไม่ได้อย่างใจคิด เลย  กลายเป็นคนไม่น่ารักไปเลย    แต่ในความเป็นจริง  ผู้ชายแบบพี่กลางกะพี่โต คงไม่มีมั้งคะ??  แบบว่า  น่ารักขนาดนั้นอ่ะ  ... พี่ไก่ ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ  ไม่ลองอ่านแบบที่ 2ดูเหรอคะ บางที อาจจะดู สมเหตุสมผลมากกว่า แฮปปี้ เอนดิ้งนะคะ    เทียนสีชอบแบบเศร้าๆ ล่ะ แบบว่า คนเขียนโรคจิต 55 คุณไลฟ์ ที่รักกกกก  เนาะ ...คนเขียนใจร้ายไม่ให้โอกาสพี่กลางแม้กระทั่งชาติหน้า  อืมม ไอเดียดีจัง  ทำไมหนุเล็ก ไม่รักตอนพี่กลางหายไปนานๆๆนะ  ความจริงไม่น่าให้พี่กลางเสียชีวิตเลย แค่ให้โดนยิง แล้วกนูเล็กไปเยี่ยม  หลังจากนั้นก็เริ่มรักวันละนิดๆๆ   อิอิ   .. คุณโก้  ใช่แล้วค่ะ จบแบบไหน ก็เศร้าค่ะ  เพราะ  สมการเรา 3คน จะไม่มีวัน ลงตัวเลยค่ะ คุณสิงห์  คิดถุงอีกรอบหนึ่ง  ใช่ค่ะ  ถ้าไม่เลือกเลยก็ดีค่ะ จะได้มองหน้ากันติด ไปตลอด  รักกัน ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันก็ได้นะคะ คุณพีท  ....ว้า เล่นเดาถูกอย่างนี้ แย่เลย     ดีใจด้วยค่ะ ที่ไม่เศร้ามาก  เพราะอยากให้อ่านแล้ว บันเทิงมากกว่า หดหู่  ค่ะ  ขอบคุณที่แวะมานะคะ ,,,.•*“”* •.,,,.•*“”*•.,,,.•*“””*•.,,,.•*“”*•.,,,.•*“ •.,,,.•*“”*•.,,,.,,,.•*“”* ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่าน และ แจกใจ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 52 06:11:44 จากคุณ : เทียนสี (teansri) เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 06:11:03

ความคิดเห็นที่ 26 T_T ฝากบอกคุณแม่แพรวพรรณที ว่าหนูขอสมัครดามใจเฮียแกเอง ^___^ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 09:28:41

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ Tyra ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ หากเจอแม่แพรวพรรณ จะบอกให้นะคะ ว่า ลูกชายมีคนอาสาดูแลหัวใจเยอะเลยค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 18:39:27

ความคิดเห็นที่ 28   เศร้าจังเลยค่ะ แต่สนุกดีค่ะ โดยส่วนตัวแล้วชอบตอนจบแบบแรกค่ะ  เพราะชอบการจบแบบมีความสุขค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจดีค่ะ ^ ^ จากคุณ : beeminho เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 11:13:51

ความคิดเห็นที่ 29 คุณ  beeminho  ขอบคุณมากค่ะ ที่ แวะมาอ่าน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 17:47:08