ความคิดเห็นที่ 1 ถนนสู่เวียงดาราคดเคี้ยวจริงดังกว่า ถนนแคบเพียงพอที่รถจะสวนกันขนาบข้างด้วยต้นไม้ใหญ่แน่นขนัด ปรินทร์มองทิวทัศน์รอบด้านด้วยความสนใจ เขาเพิ่งรู้ว่า ชาวบ้านที่อยู่ตามชนบทมีความเจริญไม่น้อยทีเดียว หลายบ้านมีบ้านขนาดไม่เล็กเลย ปลูกติดกันเป็นหมู่บ้านย่อมๆ บ้านทุกหลังมีรถยนต์หรือมอเตอร์ไซด์ สายฝนดูไม่มีท่าจะหยุดลง หญิงสาวคนเดียวในรถนั่งเงียบมาตลอดทาง ในมือยังถือซองจดหมายสีขาวที่ได้รับจากโรงพยาบาล ปรินทร์อยากรู้ว่าในจดหมายมีอะไร มั่นใจว่ามันจะต้องเกี่ยวกับอาการของบิดา แต่ทีท่าของคนที่ถือมันทำให้เขาไม่พูดอะไรออกมาก่อน ใบหน้าได้รูปของหล่อนบึ้งสนิทนับตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ไม่นานนัก บริเวณสองข้างถนนก็เริ่มเปลี่ยน จากที่เป็นบ้านพักอาศัยปลูกรวมกัน กลายเป็นต้นไม้สูงขึ้น หนาแน่นมากขึ้น แนวต้นไผ่พุ่งโค้งเข้าหากันทั้งสองข้างถนน จนเป็นเหมือนซุ้มประตูยาว ละอองไอเย็นของอากาศข้างนอกปลิวเข้ามากระทบ กระจกรถเป็นฝ้า “ใกล้ถึงเต็มทีแล้วครับ” กวีบอก ฝ่ายนั้นยืนยันเสียงแข็งว่าจะเป็นผู้ขับรถเข้าเวียงดาราเอง ชายหญิงทั้งสองโต้แย้งกันไม่จริงจังนัก จบที่ฝ่ายชายคว้ากุญแจจากมือไปได้ แล้วเขาก็ไม่ได้ยินเสียงจากแม่หนูดาวอีกเลย ท้องฟ้าขมุกขมัวด้วยเมฆสีหม่น ละอองความเย็นค่อนข้างหนา ทำให้เขารู้สึกอึดอัด มหานครที่เขาจากมาเป็นเมืองที่มีลมเย็นพัดตลอดปี อากาศแห้งสบาย ไม่ชื้นเหมือนเช่นที่นี้ ทางเริ่มชันมีบ้านเรือนให้เห็นสองข้างทางบ้างนานนานครั้ง บ้านเรือนเหล่านี้เล็ก ซอมซ่อ สร้างจากวัสดุธรรมชาติ ดูไม่มั่นคง ไม่เหมือนบ้านเรือนที่เขาเห็นก่อนหน้า รถกระบะแล่นตามทางคดเคี้ยวอยู่อีกครู่ใหญ่ก่อนจะเลี้ยวเข้ามาตามทางลูกรังกว้างพอรถสวน ปรินทร์ยังทันสังเกตเห็นป้ายที่ทำด้วยไม้สีเข้มขนาดใหญ่ตรงทางเข้า สวนป่าปรินทร์ บิดาเริ่มทำสวนป่าแห่งนี้ในช่วงระยะหลังของชีวิตครอบครัว หายตัวขึ้นเหนือมาครั้งละนานๆ ปล่อยให้เขาและมารดาอยู่กันตามลำพังที่กรุงเทพฯ มารดาไม่เคยเห็นด้วยกับการทำสวนป่า ตอนนั้น กิจการทางครอบครัวของมารดากำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว บิดายืนกรานแยกตัวมาทำสวนป่านี่ตามลำพัง ปฏิเสธการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการของมารดาเด็ดขาด หลังจากนั้น ระยะเวลาที่บิดาหายไปจากบ้านก็นานขึ้นนานขึ้น จนไม่กลับไปอีกเลย ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว บอกกับตัวเองว่า เขาคงพำนักที่สวนป่าแห่งนี้ไม่นานนัก ทันทีที่อาการบิดาดีขึ้น เขาจะเดินทางกลับทันที ส่วนเรื่องสวนป่าอะไรนี่ แม่หนูดาวและคนเก่าแก่ที่พ่อเลี้ยงเพิ่มศักดิ์ว่า ก็คงจะดูแลกันไปได้ เขาไม่อยากข้องเกี่ยวกับสวนป่าแห่งนี้ เพราะมันคือต้นเหตุแห่งการหย่าร้างของพ่อและแม่ ++++++++++++++++++++++++++++++++++ เรือนไม้ซุงที่กวีจอดรถเทียบมีลักษณะอย่างล๊อกเคบินที่เขาเคยเห็นตามประเทศตะวันตก ตัวเรือนเป็นอาคารสองชั้นค่อนข้างใหญ่ ทำด้วยท่อนซุงเรียงเป็นระเบียบตามผนัง ไม้ประดับหลายแปลงที่อยู่รอบเรือนต่างลู่ระเนไปตามแรงลมและสายฝนที่ตกมานานนับชั่วโมง คนร่างบางที่นั่งหน้าบึ้งมาตลอดทางเปิดประตูรถก่อนกระโดดตุบลงไป แล้วเดินหายเข้าไปในตัวบ้าน เขาถอนหายใจอีกเฮือก การต้องมาอยู่สวนป่าทำให้เขาอึดอัดมากพออยู่แล้ว ยังต้องเจอแม่จุ้นอารมณ์บูดอีก นี่ถ้าต้องอยู่ชายคาเดียวกัน เขาคงคลั่ง “เชิญครับคุณปรินทร์” กวีกล่าวก่อนเดินไปหลังรถ หยิบกระเป๋าของเขามาวางหน้าระเบียงบ้าน “คุณพักที่นี่หรือ” ปรินทร์ถามอย่างมีความหวัง กวีดูเป็นมิตรมากกว่า และน่าจะเป็นคนที่คุยกับแม่จุ้นรู้เรื่องกว่าเขา “เปล่าครับ” กวีดับหวังโดยไม่รู้ตัว “คุณจะอยู่ที่นี่นานไหมครับคุณปรินทร์” “ผมลางานมาไม่นาน” ปรินทร์ตอบก่อนถามในสิ่งที่ค้างคาในใจเขา ตั้งแต่เมื่อตอนอยู่ที่โรงพยาบาล “เกิดอะไรขึ้นกับคุณพ่อผม” กวีถอนหายใจยาว หมอกจางเคลือบดวงตาที่เคยแจ่มใสของชายหนุ่ม “ลุงนน์ออกไปข้างนอกคนเดียวในคืนนั้น ทุกคนที่สวนป่าไปงานเลี้ยงที่บ้านใต้กันหมด รวมทั้งดาว ยกเว้นพ่อของคุณ” ปรินทร์ยืนฟังอย่างตั้งใจ เสียงกวียังกล่าวต่อไปว่า “คืนนั้น ลุงนน์บ่นกับทุกคนว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ดาวจะอยู่เป็นเพื่อน แต่ท่านก็ยืนยันว่าไม่เป็นไร ทั้งยังบอกว่าหากมีอะไรจะโทรเข้ามือถือดาวเอง ไม่ต้องห่วง ดาวเลยวางใจ แต่พอดาวกลับจากงานเลี้ยงที่บ้านใต้ตอนดึก ก็ไม่เจอรถที่ลุงนนท์ใช้เป็นประจำแล้ว ดาวตกใจมากโทรหาผมตั้งแต่เข้าบ้านเลยมั้ง” “แล้วคุณดาวพบคุณพ่อผมได้อย่างไร” ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือระหว่างพ่อของเขากับแม่ดาวทำให้เขาไม่คิดวางใจข้อมูลที่ออกจากปากแม่ดาวนัก “ดาวไม่ได้พบคุณพ่อคุณหรอก คนที่พบคือลุงผล ผู้จัดการสวนป่า” กวีรีบอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของปรินทร์ “ลุงผลเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ ตั้งแต่เริ่มบุกเบิกสวนป่า ลุงนนท์ไว้ใจลุงผลมาก” ก่อนที่ปรินทร์จะถาม กวีก็รีบเล่าต่อว่า “ตอนที่ไปถึง คุณพ่อคุณถูกทำร้ายด้วยของมีคมหมดสติ บาดแผลมีหลายแห่งด้วยกัน บางจุดก็โดนเข้าที่จุดสำคัญ เลือดเต็มรถไปหมด ทุกคนตกใจมาก คนงานที่ไปด้วยช่วยกันอุ้มคุณพ่อคุณขึ้นรถแล้วนำส่งโรงพยาบาลที่เราเพิ่งไปกันเมื่อเช้า ดาวกับผมตามไปสมทบกันที่นั่น ทุกคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่ จะมีก็ลุงผลที่มีสติที่สุดเป็นคนโทรตามตำรวจ” “ตำรวจว่าอย่างไรบ้าง” ดวงตาคมของปรินทร์จับที่ใบหน้าของกวี “สรุปสำนวนว่าเป็นการปล้นธรรมดา” กวีทิ้งเสียงในช่วงหลัง ริมฝีปากเหยียดยาวก่อนเอ่ยต่อว่า “ตำรวจพบรอยนิ้วมือหลายรอยในรถ ส่วนใหญ่เป็นของคนงานที่ไปด้วย ข้าวของมีค่าของคุณพ่อคุณหายไปเล็กน้อย ตำรวจสันนิฐานว่า คงเป็นโจรปล้นทรัพย์ทั่วไป อาจจะมีคนกำลังผ่านไปทางนั้นทำให้คนร้ายไม่มีเวลาพอที่จะหยิบฉวยทรัพย์สินไปมากกว่านี้” ปรินทร์ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้หน้าระเบียงนั้นเอง “แล้วคนร้าย” เสียงทุ้มต่ำแหบแห้ง “ยังจับไม่ได้” กวีทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามเขา “เป็นธรรมดาของท้องที่นี้ ตำรวจจับคนร้ายไม่เคยได้ หากว่าเป็นคดีปล้นทรัพย์ทั่วไปตามสำนวนของคดีคุณพ่อของคุณ” ก็เท่านั้น อาชญากรรมไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในมุมโลกก็เหมือนกัน จำนวนคนร้ายมากกว่าผู้พิทักษ์กฎหมาย จะตามจับตามล่ากันอย่างไรก็ไม่หมด ตราบใดที่มีแต่คนจ้องจะทำลายกฎหมายมากกว่าคนที่รักษามัน ปรินทร์ไม่หวังจะเอาความอะไรกับคดีนี้อีก สำหรับที่นี่ ทุกคนเรียกพ่อเขาว่าพ่อเลี้ยง ทุกคนรู้ว่าพ่อของเขามีธุรกิจสวนป่าใหญ่ การออกไปไหนคนเดียวค่ำมืดทำให้อันตรายเกิดขึ้นง่าย คงเป็นคราวเคราะห์ของพ่อของเขาเอง สิ่งที่ปรินทร์เป็นกังวลที่สุดคืออาการป่วยของบิดาเขา ร่างผอมนอนนิ่ง ไม่รับรู้ใดๆ แม้แต่การมาของเขา โรงพยาบาลที่นั่นดูเล็กและเก่า เครื่องไม้เครื่องมือจะทันสมัยพอหรือเปล่า แล้วความเชี่ยวชาญของนายแพทย์เล่า เขาคิดจะหาโรงพยาบาลใหญ่ที่ใดที่หนึ่งที่กรุงเทพฯ ญาติทางมารดาจะช่วยเขาเรื่องนี้ได้ การขนส่งคนไข้ทางอากาศไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป ปรินทร์คิดจะบอกเล่าเรื่องย้ายบิดาเข้าไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯให้กวีฟัง กวีก็โพล่งขึ้นมาก่อนด้วยข้อความที่เขาไม่คาดคิด “ระหว่างอยู่ที่นี่ คุณอย่าไว้ใจใครเป็นอันขาด ตอนนี้เราไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ผมและดาวไม่เชื่อ และจะไม่มีวันเชื่อ ว่าพ่อของคุณถูกทำร้ายจากการปล้นทรัพย์กันธรรมดา แต่เป็นการจงใจด้วยแผนที่วางไว้แล้วอย่างดี” จากคุณ : alynnbook (alynnbook) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 10:23:53

ความคิดเห็นที่ 2 โชคดีนะที่มีกวี อ่านตอนต้นแล้วงง มีต่อกระทู้ที่แล้วนี่เอง ดาวคงไม่ได้เป็นพี่น้องกับปรินทร์ใช่ไหมคะ ถ้าเป็นตัวเอง เห็นชื่อสวนป่าที่พ่อตั้งตามชื่อตน ต้องรู้สึกอะไรบ้างล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 18:27:20

ความคิดเห็นที่ 3 แอบเฉลยเรื่องชื่อให้คุณ scottie ค่ะ พ่อเลี้ยงปานนท์ตั้งชื่อปารณีย์ตามปรินทร์ ซึ่งในข้อมูลนี้ ในเนื้อเรื่องจะไม่ได้กล่าวถึงตลอดเรื่องค่ะ ส่วนความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเป็นอย่างไร รบกวนติดตามค่ะ เพราะเป็นเนื้อหาสำคัญของเรื่อง ขอบคุณที่ติดตามนะคะ จากคุณ : alynnbook (alynnbook) เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 20:13:57