ตัวตน (ปรับปรุง)

วันนี้ได้อ่านเรื่อง "กระจกเงาสะท้อนอะไร? ของคุณ Garnet19th" เลยอยากจะเอา "ตัวตน" ในมุมมองที่เคยลงไปแล้วกลับมานำเสนออีกครั้งครับ

ตัวตน…

...ลืมตาตื่นตั้งแต่ฟ้ายังมืดสนิท...

เดินโซเซลงชั้นล่างเพื่อเสียบปลั๊กไฟกระติกน้ำร้อน ก่อนที่จะเดินกลับไปอาบน้ำที่ชั้นบน

ส่องกระจกดูความเรียบร้อยของสภาพร่างกาย ผมเผ้า และใบหน้า

ออกจากห้องน้ำ น้ำในกระติกน้ำร้อนก็เดือดพอดี

นั่งดูข่าวหน้าโทรทัศน์ จิบกาแฟหอมกรุ่นที่เพิ่งชงเสร็จเมื่อสักครู่

แต่งตัวหลังจากกาแฟหมดแก้วแล้ว ตรวจสอบสภาพร่างกายอีกครั้งก่อนจะเริ่มต้นออกเดินทางไปทำงาน

ช่วงเช้าที่ต้องอยู่บนท้องถนน ต่อรถโดยสารหลายต่อหลายต่อกว่าหนึ่งชั่วโมง

เพื่อที่จะไปทำในสิ่งซ้ำๆ ซากๆ งานเดิมๆ ในสถานที่เดิมๆ

รอเวลาให้เข็มสั้นชี้ไปยังเลขห้าและเข็มยาวที่เลขสิบสอง

ก่อนที่จะเดินทางกลับบ้านด้วยวิธีเดิมเช่นเดียวกันกับเมื่อเช้า แต่ต่างกันตรงที่ความอ่อนล้าและเหนื่อยหน่าย

ดูโทรทัศน์ ติดตามข่าวสารซ้ำๆ ซากๆ อาบน้ำแปรงฟัน และเข้านอน

เพื่อที่จะตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นและทำแบบเดิมเช่นเดียวกับวันก่อนๆ...

กับวัฎจักรซ้ำๆ ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาตลอดระยะเวลาหลายปี

มันซ้ำซากและนานจนบ่อยครั้งที่ผมอดจะถามตัวเองไม่ได้

...ผมทำอย่างนั้นทำไม...

...นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่...

ทำไมผมหรือใครๆ ถึงต้องใช้ชีวิตที่ยุ่งยากซับซ้อนขึ้นทุกวัน

ทำไมถึงต้องทำอะไรซ้ำซากจนน่าเบื่อหน่ายขนาดนี้ด้วย

ทำไมถึงต้องตั้งเงื่อนไขกฎเกณฑ์มากมายขนาดนี้ในการดำเนินชีวิต

...ทั้งๆ ที่ความเรียบง่ายก็อาจจะเพียงพอแล้วแท้ๆ...

ทำไมผมต้องดิ้นรนถีบตัวเองให้สูงขึ้นและขวนขวายสิ่งต่างๆ ให้ได้มากขึ้น

ทั้งๆ ที่หากจะว่าไปแล้วการค่อยๆ เดินด้วยเท้าที่ติดดินนั้นก็น่าจะมั่นคงและสบายกว่าเป็นไหนๆ และสิ่งที่มีอยู่ในเวลานี้ก็เพียงพอแก่การดำเนินชีวิตแล้วแท้ๆ

ทำไมเราถึงทำอะไรตามใจไม่ได้ ทั้งๆ ที่หลายๆ อย่างที่ต้องทำเป็นสิ่งที่เราไม่ต้องการ

บ่อยครั้งในขณะที่ผมนั่งอยู่บนรถโดยสารเพื่อไปทำงานในเวลาเช้า สายตาเหม่อมองผู้คนขวักไขว่รอบกาย

...เขาเหล่านั้นจะมีความคิดเหมือนเราไหมนะ...

คนที่เดินสวนทางผ่านเราไป คนที่กำลังรอรถประจำทางป้ายเดิมทุกๆ เช้า คนที่นั่งอยู่ในรถฝั่งตรงข้ามกับเรา

ทั้งๆ ที่เราได้พบเจอกันเกือบทุกวัน แต่ทำไมเราถึงไม่รู้จักกัน ทำไมเราถึงไม่เคยพูดคุยกัน

บางที การที่ใครเข้าไปทักทายใครที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนโดยไม่มีสาเหตุอาจจะเป็นเรื่องแปลก

ด้วยความคิดเหล่านั้น จึงทำให้เราได้เพียงแค่มองหน้าหรือสบตากันเพียงแวบหนึ่ง และต่างคนต่างหันหน้ากันไปคนละทางเหมือนกับอีกบุคคลหนึ่งไม่ได้มีอยู่ที่ตรงนั้น

...เขาจะคิดเหมือนผมไหมนะ...

เขารู้สึกอย่างไรเวลาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและมองมาทางผมหรือใครต่อใครบนรถคันเดียวกัน

ในขณะที่ผมนั่งอยู่และมีความรู้สึกอย่างหนึ่ง คนอื่นๆ ที่กำลังทำกิจกรรมอื่นอยู่จะมีความรู้สึกอย่างไรกันแน่

...ผมอยากมองเห็นโลกในแบบที่คนอื่นมองเห็น...

บ่อยครั้งที่ผมมองตัวเองในกระจก คำถามผุดขึ้นมาในใจ

...คนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าเราเป็นใคร...

คนที่มองจ้องกลับมาด้วยแววตาหม่นหมอง สีหน้าอมทุกข์นั้นเป็นใครกัน

กาลเวลาพัดพาความสุข ความร่าเริง ให้หมดไปจากใบหน้าและดวงตาของเขา

...คนที่อยู่ในกระจกคนนั้น ใช่ตัวผมแน่หรือ...

กระจกเงาบานนั้น สะท้อนตัวตนของผมอยู่อย่างนั้นหรือ

บางทีที่ผมเป็นผมอยู่ทุกวันนี้ ทำทุกอย่างอยู่อย่างทุกวันนี้

...การดำเนินชีวิตแบบเดิมๆ ด้วยวิธีเดิมๆ ทำงานเดิมๆ ในสถานที่เดิมๆ พบปะพูดคุยกันคนเดิมๆ ด้วยถ้อยคำเดิมๆ...

อาจจะเพียงแค่เพราะ มันเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังคงมีตัวตนอยู่ มันเป็นสิ่งยืนยันได้ถึงการมีตัวตนของผม อย่างน้อยก็กับคนคุ้นเคยเหล่านั้น

ท่ามกลางสังคมปัจจุบันที่สับสนวุ่นวาย ต่างคนต่างเร่งรีบราวกับแย่งกันอยู่แย่งกันใช้

กระแสลมแห่งกาลเวลาพัดผ่านไปเร็วจนไม่มีใครคิดแม้แต่จะเหลียวมองใคร

...ผมอาจจะเพียงแค่กลัว...

กลัวว่าจะถูกทิ้งให้อยู่ด้านหลังเพียงลำพัง

กลัวว่าจะถูกกระแสลมแรงแห่งกาลเวลาพัดพาตัวตนจนหายลับไปจากความทรงจำของใครต่อใคร

...ใครบางคนเคยกล่าวไว้ว่า...

การที่เรามองเห็นสิ่งต่างๆ ได้ เกิดจากแสงตกกระทบสิ่งนั้น และสะท้อนกลับมายังตาของเรา

เราเห็นร่างกายของเรา ใบหน้าของเรา ทั้งจากการมองโดยตรงและจากกระจกเงาด้วยหลักการเดียวกัน

...แต่ทว่าทำไม...

ในบางเวลาที่ผมหลับใหล ผมกลับยังคงมองเห็นภาพต่างๆ ได้อยู่

...ในโลกที่ไม่ต้องอาศัยแสงในการมองเห็น...

ในนั้นผมจะอายุเท่าไหร่ก็ได้ จะไปที่ไหนก็ได้ เป็นอะไร ทำอะไรก็ได้ มันเป็นสถานที่ๆ รอยยิ้ม ความสนุกสนาน และช่วงเวลาแห่งความสุขยังคงอยู่

ผมยังคงเห็นหน้า พูดคุย โอบกอด คนที่ผมรักสุดหัวใจที่ล่วงลับไปได้ สถานที่นั้นเป็นสถานที่ซึ่งกาลเวลาหยุดนิ่งตราบเท่าที่เราอยากให้มันเป็น

บ่อยครั้งที่ผมถามตัวเอง ตัวตนที่แท้จริงของผมอยู่ที่ไหน

...โลกที่ใช้แสงในการมองเห็นและยืนยันตัวตน...หรือโลกไร้แสงซึ่งอยู่ลึกลงไปในห้วงคะนึงกันแน่...

จากคุณ	: KTHc
เขียนเมื่อ	: 27 ต.ค. 52 19:52:04