ความคิดเห็นที่ 1 เสมาขึ้นรถเมล์เพื่อจะกลับบ้าน ทีแรกเขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมคนถึงมองเขาเยอะนัก มองด้วยสายตาแปลกๆทั้งที่เขาเองก็ถอดเสื้อชอปไว้ที่วิทยาลัยแล้วก็ตาม เสมาเรียนที่นี่มาสองปีแล้ว เขาเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้สนใจกับระบบรุ่นพี่รุ่นน้องที่สถาบันมากนัก เขามาเรียนเพื่อเอาความรู้ไปประกอบอาชีพหาเลี้ยงพ่อแม่ ส่วนระบบรุ่นพี่รุ่นน้องงี่เง่านั่นเขาไม่สนใจ เพราะถึงพวกนั้นมันจะบอกปาวๆว่าการเรียนในวิชาช่าง ต้องอาศัยความเป็นพี่น้อง ต้องมีการสอนจากพี่สู่น้อง ใครที่ไม่มารับน้องจะโดนตัดสาย แต่ในความเป็นจริงก็พวกพี่ที่สอบตกกับพวกที่เรียนจะไม่รอดที่ขู่ตัดสายเขานั่นแหละที่พอใกล้จะสอบก็ต้องขอให้เขาช่วยติว เสมามองไปนักเรียนช่างสี่คนข้างหน้าที่มองมาทางเขาบ่อยๆจนไม่น่าไว้วางใจ แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้งเพราะว่าป้ายหน้าก็จะถึงซอยบ้านเขาแล้ว เมื่อก้าวลงรถเขาก็แทบจะเอามือตกหน้าผาก เพราะว่าสี่คนนั้นดันลงป้ายเดียวกับเขาพอดี แล้วมันยังมองมาทางนี้อีกแล้ว! ชายหนุ่มมองตามสายตาของพวกนั้น มันไม่ได้มองหน้าเขา แต่มองไปที่กางเกงของเขา ... มองทำไมฟระ หรือพวกมันเป็นเกย์ แล้วเขาก็อยากจะตบกะโหลกตัวเองอีกครั้ง เพราะว่าเขาลืมเปลี่ยนหัวเข็มขัด จนป่านนี้หัวเข็มขัดของเขายังเป็นแบบจอไวน์สกรีนซีนีมาสโคปอยู่เลย ต่อให้อยู่ห่างไปสักห้าร้อยเมตรมันก็บอกได้ว่าเขาเป็นเด็กช่าง เสมาเอามือซุกเข้าไปในกระเป๋าทันที สัญชาตญาณและประสบการณ์สอนเขาไว้หลายครั้งแล้วว่าให้ระวังพวกนี้ พวกที่เดินมาเป็นกลุ่มๆแบบนี้จะขี้กลัวขี้ตกใจง่าย มันเห็นเขาเดินลงป้ายเดียวกันมันก็อาจจะระแวงจนชักอาวุธมายิงเขาได้ แถมถ้าโดนจับพวกนั้นก็จะอ้างว่าคนที่โดนยิงชักปืนก่อน เขายังจำได้ถึงตอนที่เพื่อนที่รอรถเมล์ด้วยกันหยิบแซนวิชออกมาทานแล้วเจอยิง จากนั้นพอโดนจับ พวกที่ยิงก็อ้างว่าเสมาและเพื่อนมีปืน ซึ่งคงจะโยนทิ้งไประหว่างเดินทางมาโรงพยาบาล ... ทำให้เสมาและเพื่อนที่ถูกยิงตกเป็นข่าวไปหลายวันและถูกอาจารย์ภาคทัณฑ์เอาไว้ เสมาได้รับความยอมรับนับถือจากรุ่นพี่รุ่นน้องจำนวนมากจากเหตุการณ์นั้นจนขนาดว่ารุ่นพี่ที่โดนไล่ออกไปทำปืนลูกซองสั้นมาให้แทนอันเก่าที่คิดว่าเขาโยน ทิ้งระหว่างไปโรงพยาบาล พวกนั้นจะทำหน้ายังไงนะถ้ารู้ความจริงว่าเสมาไม่เคยมีอาวุธเป็นของตัวเอง ปืนลูกซองสั้นที่เขากำลังกุมไว้ในกระเป๋านี้ก็คือกระบอกแรกกระบอกเดียวที่เขามี "เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงล้อรถบดเบียดไปกับพื้นถนนทำให้เสมาตกใจจนเผลอดึงปืนออกมาจากกระเป๋า ชิบแล้วสิ พวกมันชักปืนออกมาแล้ว ... ชายหนุ่มกำลังตัดสินใจว่าจะยิงหรือไม่ยิงดี กระทั่งเจ้าคนที่อยู่ด้านหลังสุดของกลุ่มนั้นยิงไปที่ฝั่งตรงข้าม จากนั้นคนที่เหลือก็ยิงตาม ... เขาเห็นผู้ชายในเสื้อชอปสีนำเงินทรุดตัวลงที่พื้น เสมาลุกวิ่งออกมาจากที่นั้นอย่างโล่งใจ โล่งใจที่ว่าเขาไม่โดนยิง และโล่งใจที่ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้เป็นสาเหตุของการยิงกัน แม้จะไม่รู้ว่าคนที่โดนยิงเป็นใคร แต่เขาก็แน่ใจว่าคนที่โดนยิงคงเป็นคู่อริที่ชักอาวุธออกมานั่นแหละ จากคุณ : หมอแมว เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 21:31:23

ความคิดเห็นที่ 2 นิธิโกรธตัวเองที่ขี้ลืม เขาลืมเอาเสื้อมาเปลี่ยนก่อนกลับบ้าน นิธิเรียนในคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งเสื้อที่ใส่ประจำก็คือเสื้อชอป แต่จากสถานการณ์ปัจจุบันทำให้เขาและเพื่อนร่วมคณะต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น เมื่อสัปดาห์ที่แล้วรุ่นพี่ทั้งที่จบไปแล้ว1-2ปี และพี่ปี4 เรียกประชุมชั้นปี มีมติเรื่องเสื้อออกมาอย่างชัดเจน ออกเป็นคำสั่งตามระบบSOTUSว่า ห้ามรุ่นน้องใส่เสื้อชอปออกนอกเขตมหาวิทยาลัยเด็ดขาด คำสั่งนี้แม้จะดูแปลกและดูเหมือนการลดเกียรติคณะ แต่ทุกคนก็ยินดีทำตามเพราะถือเป็นคำสั่งที่มาจากรุ่นพี่ทั้งที่จบไปแล้วและอยู่ชั้นปีสูงสุด อีกทั้งเป็นคำสั่งที่มีเหตุมีผล มีเหมือนกันที่มีรุ่นน้องตั้งคำถามว่า การไม่ใส่เสื้อชอปก็เหมือนกับการไม่ให้เกียรติคณะหรือไม่ คำตอบที่รุ่นพี่ให้ก็คือ "เกียรติของคณะเราไม่ได้อยู่ที่เสื้อ แต่อยู่ที่รุ่นน้องทุกคน" นอกจากนี้คำสั่งที่เป็นเหมือนบัญชาจากรุ่นพี่จากรุ่นสู่รุ่นก็คือ หากสถานการณ์เข้าตาจนคับขัน ก็ให้ถอดเสื้อชอปหรือโยนตราคณะทิ้งไว้ ล่อให้พวกบ้าคลั่งสถาบันเอาไป เสื้อตัวละ350เทียบไม่ได้เลยกับชีวิตของนักศึกษาคนนึง "เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงเบรกดังขึ้นพร้อมกับที่เด็กประถมคนนึงที่ลื่นล้มลงก้นจ้ำเบ้า อะไรบางอย่างกลิ้งมาที่เท้าของนิธิ ... เขาเอื้อมมือลงไปหยิบของชิ้นนั้นขึ้นมา ปัง ปัง ปัง ปัง นิธิรู้สึกเหมือนจะหน้ามืด รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แปลบเข้ามาที่ลำตัวและแขนขา เขาโดนอะไรนะ เขากำลังจะตายหรือนี่ .... และอะไรกันที่อยู่ในมือของเขา ... เขาเพ่งพิศเท่าไหร่ก็มองไม่เห็น ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับวูบไป จากคุณ : หมอแมว เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 21:31:43

ความคิดเห็นที่ 3 วศินเข้ามาในห้องฉุกเฉินตามพี่แพทย์ประจำบ้าน จริงอยู่ที่ว่าวันนี้เป็นวันหยุด แต่ว่าเขาก็มีเวรออกตรวจที่ห้องตรวจเด็กนอกเวลาราชการพร้อมพี่ๆ รายงานยังปั่นไม่เสร็จเลย แต่ทำไงได้ งานตรงหน้ามาแล้ว งานที่ตึกไว้ทีหลังก็แล้วกัน "หมอ ดูคนไข้คนนี้หน่อยสิ " พี่พยาบาลหยิบชาร์ทยื่นให้ วศินรับมาถือไว้ก่อนที่จะพลิกๆอ่านดู "เอ่อ พี่ครับ อันนี้มันเป็นเคสจิตเวชเด็กไม่ใช่เหรอครับ" วศินแย้ง "แต่เค้าเขียนว่าปรึกษาแผนกเด็ก ถ้าหมอคิดว่าไม่ใช่หมอก็ไปบอกเค้าเองแล้วกัน" วศินอ่านข้อมูลภายในนั้นก่อนที่จะเดินออกจากห้องตรวจ เนื่องจากในนั้นระบุว่าเด็กอยู่ที่ห้องตรวจอุบัติเหตุ ... ปกติแล้วหากผู้ป่วยเด็กมีอาการทางจิตเวชก็จะต้องทำการปรึกษาภาควิชาจิตเวชศาสตร์ แต่ว่ากรณีนี้ไ่ม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจึงมาปรึกษาแผนกเด็ก ... ข้อมูลไม่ได้บอกอะไรมากนักนอกจากว่าเด็กตกใจมากหลังจากอยู่ในเหตุการณ์คนยิงกันโดยที่คนที่ถูกยิงยืนอยู่ข้างๆเด็กคนนั้น วศินชี้ชื่อเด็กถามพยาบาลที่อยู่ตรงนั้น พยาบาลผายมือไปทางม่านที่อยู่ริมสุด เมื่อเปิดเข้าไปวศินพบกับเด็กผู้หญิงอายุน่าจะอยู่ราวๆ7-8ขวบนั่งกอดเข่าอยู่ที่เตียง หางตายังชุ่มไปด้วยน้ำตาที่ผ่านการไหลมาไม่นาน เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้คงผ่านเหตุการณ์ที่หนักเอาการ "สวัสดีครับ" วศินแนะนำตัวกับผู้หญิงที่ยืนอยู่กับเด็ก "ผมชื่อวศินเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่6แผนกเด็ก" "สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นครูของเด็กคนนี้ค่ะ คุณหมอช่วยหน่อยนะคะ แกยังตกใจไม่หายเลย" วศินก้มลงไปจะคุยกับเด็กผู้หญิง แต่เมื่อเข้าใกล้ เธอก็ขยับหนีเข้ามุมแล้วร้องไห้ออกมาอีก ... วศินและครูพยายามปลอบแต่ก็ไม่ได้ผล "ยังกลัวอยู่เหรอ ไม่เป็นไรนะครับ ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว" วศินคุยด้วยแต่เด็กน้อยก็เอาแต่ส่ายหน้าอย่างเดียว "ทำไมถึงร้องไห้ล่ะครับ"วศินเปลี่ยนคำถาม เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา สะอื้นในลำคอ "หนูทำให้พี่เค้าตาย" "พี่คนไหนเหรอครับ แล้วหนูไปทำอะไร" วศินถาม "หนูหกล้มทำของตก แล้วพอพี่เค้าเก็บให้หนู พี่เค้าก็ตาย" ว่าแล้วเด็กน้อยก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อ ... วศินนึกอะไรบางอย่างก่อนจะขอตัวคุณครูเดินออกไปด้านนอก "พี่ครับ มีคนไข้ที่โดนยิงแล้วส่งโรงพยาบาลพร้อมๆกับเด็กคนนี้ไหมครับ" พยาบาลชี้ไปที่คนไข้ที่กำลังถูกเข็นออกมาจากห้องเอ็กซ์เรย์ ....... วศินกลับเข้ามาอีกครั้งบอกคุณครูให้พาเด็กมาด้วยกัน "พี่คนที่โดนยิงยังนอนอยู่ตรงนั้นไง  ยังไม่ตายสักหน่อย" วศินชี้ให้เด็กคนนั้นดูร่างชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเปล เห็นเสื้อชอปที่โดนตัดพับวางไว้ใต้เปลนอน เด็กหญิงมองอย่างไม่แน่ใจเหมือนจะพยายามนึกให้ออกว่าคือคนๆเดียวกันหรือเปล่า "พี่เค้าถามด้วยว่าเค้าจำไม่ได้ว่าตอนที่โดนยิงกำลังหยิบอะไรบางอย่างอยู่ ... เค้ายังถามพี่หมอเลยว่ารู้หรือเปล่าว่าตอนที่เค้าสลบไปเค้ากำลังถืออะไรอยู่" เด็กผู้หญิงล้วงลงไปในกระเป๋าหยิบของชิ้นหนึ่งออกมาเดินตรงไปยังนักศึกษาวิศวะที่นอนอยู่ ... สะกิดที่แขนที่มีสายน้ำเกลือระโยงระยางก่อนจะยื่นของในมือให้ ชายหนุ่มยกของชิ้นนั้นส่องดูอย่างพินิจ ... มันคือสิ่งเดียวกับที่เขาถือไว้ก่อนจะสลบไปจริงๆนั่นแหละ มันคือ ตุ๊กตาหมี จากคุณ : หมอแมว เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 21:32:52

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพประกอบจาก http://www.thedailydust.co.uk/wp-content/uploads/2009/05/teddy-bear_dd_p.jpg จากคุณ : หมอแมว เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 21:33:18

ความคิดเห็นที่ 5 วศินรู้ได้ไงว่าที่พี่เขาตายเพราะถูกยิง ระเบิดปิงปองกัยตุ๊กตาหมีมันน่าจะไกลกันพอดูนา แม้จะมองจากคนละฟากถนน เรื่องนี้ตอนจบน่ารักดี แต่ว่า 2 ส่วนแรกตั้งใจทิ้งไว้ให้คิดเองใช่ไหมคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 22:16:40

ความคิดเห็นที่ 6 T_T เรื่องราวต่อกันเลยครับ และเรื่องนี้ไม่มีใครตาย จากคุณ : หมอแมว เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 22:42:57

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊ะ คุณหมอแมว เดี๋ยวนี้เอาเรื่องมาลงห้องสมุดแล้วด้วยเหรอคะ ^^ ( น่าจะเอามาลง นานแล้วน้า เปิดเป็นซีรี่ส์หมอวศินไปเลยก็ได้ค่ะ ) ชอบโทนเรื่องที่เล่าจากหลายมุมมองแบบนี้นะคะ ตัวเองสมัยก่อนก็นั่งรถเมล์สาย ที่ผ่านอนศ. เซนต์จอห์นตลอดเหมือนกัน เลยเจอเด็กตีกันจนชินล่ะ  ยังดีที่สมัยก่อน ยังเล่นกันแค่ปาขวด ไม้ที เข็มขัด ถ้าเล่นของหนักอย่างสมัยนี้ คงตายไปนานล่ะ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 10:55:32

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 06:39:46

ความคิดเห็นที่ 9 เคยอ่านการ์ตูนที่คุณหมอแมวทำ สนุกน่ารักดีครับ :) ผมว่าเรื่องนี้ตัดฉากแต่ละคนได้ดีฮะ สะท้อนอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมากเกี่ยวกับเด็กตีกันจริงๆ แต่เห็นด้วยตามที่คุณก็อตตี้บอกนิดนึง คือตุ๊กตาหมีกับระเบิดปิงปองน่าจะดูต่างกันมากนะ (ผมนึกภาพว่าเด็กน่าจะถือเป็นพวกลูกบอลของเล่น อันเท่าลูกปิงปอง...ถ้าสมัยก่อนคงเป็นดราก้อนบอลยางที่เคยเล่นกันแฮะ ^^a ) โชคดีจริงๆ ที่นิธิรอดครับ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 17:14:52