ความคิดเห็นที่ 1 “ข้าเอง ! ! !” “ข้า จิระยาเมะ!” แม้ยังไม่ปรากฏร่าง แต่แสงดาวก็ยิ้มระรวย แสงที่อธิษฐานมอบแก่เพื่อนชายได้ช่วยคลายพันธนาการให้เขาแล้ว หล่อนโล่งใจยิ่งนัก และยังไม่ทันสิ้นคำของเด็กหนุ่ม ร่างมโหราฬของมังกรดำก็ถูกอัดกระแทกให้กระเด็นถลา ลอยขึ้นสู่ที่สูง ดวงตาแดงโปนของมันแสดงความเจ็บปวดจนแทบจะปริแตก ใครกันจะมีแรงขนาดนี้ แรงที่ดีดเอาร่างใหญ่นี้ขึ้นฟ้า แรงที่มากกว่าภูตเต่า เมื่อลอยสูงลิบลิ่วกระทั่งตั้งหลักได้ก็ก้มมองกวาด หาได้มีใครเคลื่อนไหว นอกเด็กที่เคยเป็นผู้ชักจูงของมันหายไป นั่นสิ? หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือการต่อสู้กับพญาเต่าเมื่อครู่ทำให้ความประมาทเกิดขึ้น “ข้าอยู่นี่!” เสียงยาเมะลั่น ว่าพลางลาเฟลก็ถูกกระแทกด้วยของแข็งอย่างจังอีกครั้งให้ร่วงลิ่วลงมาอย่างแรง คราวนี้เงี่ยงเขาหลังศีรษะที่แหลมยื่นเสริมบารมีขาดกระเด็น หมุนขวับ ๆ หายไปในความมืด เมื่อถูกหยามอย่างสาหัสจอมอสูรก็ยิ่งทวีความโกรธ คลั่งจนแทบเสียสติ ซึ่งทำให้อำนาจในการรัดตรึงเด็ก ๆ เสื่อมลง จอมภพ ว่านแก้ว แสงดาว และภูเพลิงร่วงละลิ่วลงมา เมฆลิ่วนั้นเจตภูตครุฑกระพือปีกเข้าฉวยคว้ามือลอยไว้ คนอื่น ๆ พญาเต่าพุ่งไปรับทันทุกทิศทุกทาง เด็กทุกคนจึงอยู่บนกระดองใสและพอมีสติเมื่อเจตภูตกลับคืนสู่ฝ่ามือ แสงดาวก้มจ้องร่างมังกรดำอย่างลุ้นระทึก “ออกมาสิ! เจ้าอยู่ไหนกัน!” มังกรดำเงยมองหายาเมะ แต่เมื่อไม่เจอ มันก็ปิดตาลงแล้วใช้ดวงตาที่สามคืออัญมณีสีดำขาบกลางหน้าผากส่องส่าย ทว่าสิ้นหวัง เพราะสิ่งที่บดบังจิระยาเมะนั้นหาใช้ผืนรัตติกาลที่มันดูแลไม่ หากแต่คือฤทธิ์อำนาจของนีลกสิณที่ความมืดแห่งราตรีเทียบไม่ได้ แล้วเสียงบอกตำแหน่งก็ดังขึ้นเฉลย “ข้าอยู่นี่ไง!” คำสั้น ๆ ทำเอาจ้าวมังกรผวาหันกลับ แล้วเพลิงสีแดงฉานจากเตโชกสิณก็อาบท่วมศีรษะแหลม อีกครั้งที่จอมอสูรถูกเย้ย มันพ่นไฟสีเขียวต้านกลับทันที ยาเมะเริ่มยิ้มน้อย ๆ ดวงหน้าสงบนิ่งนั้นหลับตาแลทรงอำนาจมหัศจรรย์ กระทั่งเปลือกตาเรียวแหลมเบิกขึ้น ร่างผอมเรียวก็ค่อย ๆ เผยชัด จนเมื่อปรากฏครบทั้งกายและมือขวา มังกรร้ายก็ผงะถอย ในมือของเด็กหนุ่มจอมแสบนี้มีโลกันตร์ลวิตรอยู่ หากแต่ใช่อาวุธที่มันเคยมอบให้ไม่ เพราะขนาดของง้าวมฤตยูที่เห็นต่อหน้าตอนนี้ ไม่ธรรมดา! ยาวใหญ่ กว้างหนัก คมมีดขนาดเท่าปีกมันก็ไม่ปาน เป็นไปได้อย่างไร! อาวุธขยายขึ้น? “ความประมาท เป็นทางแห่งความตาย” ยาเมะเสียงนิ่ง “อำนาจที่เกิดจากจิตนั้น ไม่มีสิ่งใดเทียบได้หรอก” “จิระยาเมะ??” มังกรร้ายขบเขี้ยว มองเด็กหนุ่มอย่างแค้นเคือง เหนือกาลเงยมองลูกด้วยตื่นเต้น “ข้าน่ะ ไม่ใช่ยาเมะคนเดิมแล้ว เด็กที่จะถูกเจ้าชักจูงลากจมูกได้ แต่เพราะข้าตอนนี้มีดวงตาสว่าง รู้ผิดชอบชั่วดี และมีอำนาจเป็นของตัวเองไม่ต้องพึ่งเจ้า” “หึ งั้นข้าก็ไม่ต้องการเจ้าอีกต่อไปเช่นกัน!” ลาเฟลสะบัดหน้าคำรามแค้น ปลายหางส่ายเหมือนงู “แต่...” ยาเมะเบรกด้วยคำห้วน ปลายง้าวกระดิก “จะฆ่าเจ้าดีไหม? สัตว์ใหญ่ ข้าไม่อยากทำลายชีวิตอันยาวนานของเจ้า” แม้คลื่นเสียงจะฟังดูเย็นชา แต่กระแสแห่งใจนั้นเมตตา “เจ้าไม่มีสิทธินั้นอยู่แล้ว! เจ้าต่างหาก ตายซะ!” แล้วลาเฟลก็พ่นไฟรุนแรงเข้าใส่ด้วยอารมณ์อำมหิต ก่อนบินถอยหลังห่าง เด็กมนุษย์คนนี้ไม่ธรรมดาเสียแล้ว ต้องระวังให้มากที่สุด แล้วก็เป็นไปอย่างที่คิด เพลิงมรกตร้อนไม่พอที่จะเผาร่างผอมได้ เสียงเดิมดังถามย้ำ “ขอถามครั้งสุดท้าย เจ้าจะกลับใจหรือไม่!” ยาเมะในเกราะแก้วแห่งน้ำจ้องอย่างแนวแน่ เล็ดรอดม่านไฟ แล้วลอยตาม “ถ้ากลับใจก็กลับลงไปถิ่นของเจ้า อย่ากลับมาบนผิวโลกอีก! ไปเดี๋ยวนี้!” “ไม่! ...ไม่...ไป!” แต่แค่ตอบ ‘ไม่’ คำเดียว เหตุผลต่อมาก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเด็กหนุ่มใช้สันของง้าวฟาดเข้าใต้คางของมังกรดำอย่างแรงทันที “อ๊า....” ผิดคาด! ลาเฟลไม่ได้กระเด็นลิ่วเช่นอสูรนกกา หากแต่เป็นยาเมะเองที่ลอยกลิ้งเพราะเสียหลักออกแรงไปเต็มที่ เคียวยักษ์ที่เขาถือนั้นสลายเป็นรัตติกาลไปเสียก่อน ทั้งเจ้าตัวก็ร้องอย่างเจ็บปวด เพราะหินสีดำรูปไข่จิ้งจกหลุดจากมือขวาแล้วลอยกลับเข้าร่างของมังกรร้าย มันคำรามลั่น “ไม่รู้หรือไง ว่าโลกันตร์ลวิตรเป็นของข้า! ต่อไปนี้ข้าไม่ให้เจ้าครอบครองผลึกแร่รัตติกาลของข้าแล้ว จบชีวิตไปซะ!” ไม่เพียงการแสยะยิ้มเย้ยของลาเฟล แต่หางเหมือนงูของมันที่มีปลายคมกว่าศร ก็พุ่งเข้าหาร่างที่ลอยหมุน หมายเสียบให้ทะลุ แต่แม้ยาเมะเสียที..โล่ใสของติกะก็ปรากฏขึ้นมาปกป้องได้ทันท่วงทีเช่นเคย และเท่านั้นยังไม่พอ... มีบางอย่างร่อนถลามาช่วยเด็กหนุ่ม ตะปบใบหน้าของลาเฟลให้สะบัดหัน มันร้องเสียงหลง ขากรรไกรเบี้ยวค้างราวถูกกระแทกอย่างแรง ถึงกับกระอักน้ำลายพุ่งออกมา เลือดแดงคล้ำไหลซิบบนโหนกแก้ม เป็นสามแนว ...แนวกรงเล็บยาว โฮก เสียงคำรามหาเจ้าของไม่เจอ “ใคร!!!” คำถามเคียดแค้นเอ่ยกังวาน ลาเฟลมองซ้ายขวา เช่นเดียวกับยาเมะที่เหนือกาลมารับไว้ ใครกันมาตบหน้าจ้าวอสูรจอมเกเร? “ออกมาเดี๋ยวนี้” มังกรดำโกรธและงง ทีมันโดนรุมไม่มีใครช่วย ทีเด็กคนนี้เสียที ก็มีใครต่อใครมาช่วยเยอะแยะ มันตวาดอีกครั้ง “ใครบังอาจลอบกัด ออกมานะ!” “ข้าเกลียดพวกที่เอาแต่ถามจริง เบิกตามองเสียบ้างสิ” เสียงเย็นสุขุม แหบ กังวาน ดังตอบมาในความมืด มาสไตล์เดียวกันกับยาเมะไม่ผิดเพี้ยน ใครกัน? ใคร! มังกรดำมอง บนล่างซ้ายขวา เหนือกาลกับยาเมะยังอยู่ปกติ แทยงล่างไปอีกใต้หมอกก็มีแต่พวกผู้ชักจูงที่ยังไร้เดียงสา งั้นใครล่ะ? จะเป็นเด็กที่ลอยกับพญาครุฑจิ๋ว...ก็ไม่น่าจะใช่ “จำรอยแผลที่อกของเจ้าไม่ได้หรือไง?” เสียงคำรามให้คำใบ้ ลาเฟลจึงก้มมองอกตัวเอง หลายแสนปีมาแล้ว รอยกรงเล็บที่ฝังอยู่ยังไม่จาง “อัมบรา! ! !” มันอุทาน สร้างความตกใจให้ติกะจนอ้าปากค้าง “หึ โฮก!” เสียงขรึมดังชัด พร้อมดวงตาคู่เหลืองที่เบิกเรืองปรากฏในทิศหน้ามังกรร้าย ยาเมะมองเห็นก็จำได้ นั่นคู่ดวงตาของผีอำที่เคยเจอบนยอดหอจตุรเทพนี่ มาที่นี่ด้วยหรือ? แล้วอัมบราคือใครกัน? ชื่อของผีอำ? จากคุณ : xrobin (X RoBiN) เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 22:20:42

ความคิดเห็นที่ 2 “ข้ามาทวงตำแหน่งของข้าคืนยังไง” ว่าพลางผีอำของยาเมะก็หายไปในราตรี เสียงขวับดังแรงอีกครั้ง ใบหน้าของลาเฟลบิดไปอีกทางพร้อมสามแนวแดงที่ปรากฏขึ้น ขากรรไกรเข้าที่ ยาเมะมองอย่างรู้สึกอึ้ง ก่อนสัมผัสได้ว่าข้างกายของเขามีร่างยาวชัดเจน พร้อมอารมณ์เย็นเยียบแต่ยิ่งใหญ่ ตัวผีอำนี้เหมือนจะยืนเหยียดจากสี่ขาให้กลายเป็นสองขายืนเหมือนคน หันมายิ้มให้ก่อนเอ่ยลั่นเด็ดขาดต่อลาเฟล “ว่าไง!? พร้อมคืนเจ้าของหรือยังล่ะ? เจ้าเองก็ครอบครองมาเป็นแสนปีแล้วยังไม่พอใจอีกหรือ?” “พอใจแล้วไงล่ะ ข้าทำอะไรได้! ข้าถูกขังอยู่ใต้พิภพ” เสียงลาเฟลฟังคับแค้นใจ ก่อนสะบัดหางขวับ “แต่ทำไมเจ้ายังไม่ตาย ครั้งนั้นข้าควักผลึกอันเป็นดวงจิตของเจ้าออกมากับมือ!” มันว่าพร้อมใช้ปีกวกมาลูบไล้พลอยนิลบนศีรษะ ตาแดงกรอกขึ้นไปแล้วก็ขมวดใบหน้าสงสัย ตกใจอย่างที่สุด “เอ๋.?” “ไม่ใช่เรื่องของเจ้าที่จะรู้” ใบหน้าทะมึนเปี่ยมเขี้ยวขาวกระจ่างยิ้ม “รู้แค่ว่า...ตอนนี้ผลึกของข้า กลับมาสู่เจ้าของแล้ว” ว่าพลาง ร่างสีดำก็กางอุ้งมือซ้ายออก เผยพลอยสีดำวับวาว สร้างความตะลึงแก่ทุกผู้ พญาเต่าติกะดีใจเป็นที่สุด ตรงข้ามกับลาเฟลที่กรีดร้อง พลอยแห่งรัตติกาลถูกชิงไปเมื่อใดกัน ! ? ? ! “ก็เมื่อข้าตบหน้าเจ้าเป็นครั้งที่สองไง!” คำตอบเยาะเย้ยเหยียดซ้ำแผลยาวให้แสบถึงทรวง พญาอสูรแค้นจัด ลมหายใจเป็นควันระอุ มันคำรามพร้อมพ่นไฟมหาศาลใส่อีกครั้ง แต่ติกะพุ่งตะแคงใช้หลังบังเพลิงให้สหายเก่า สีหน้าพญาเต่าเจ็บจี๊ด ๆ แต่พอทน กลิ่นไหม้กรุ่น ๆ แล้วกระแสเพลิงก็จางดับวูบลง พร้อมกับมังกรดำที่แหกปากพร้อมสะบัดตัวพรวดพราด หางและคอยาวนั้นแทบบิดเป็นเกลียวด้วยความเจ็บปวดสุดทน เกร็ดเริ่มหลุดร่วงถึงบางตอนเห็นเป็นหนังชั้นในที่ขรุขระไม่ราบเรียบ เป็นภาพที่น่ารังเกียจมากกว่าสงสาร สุดท้ายที่ทำให้ตกใจเป็นที่สุด ก็คือจากบริเวณศีรษะที่เคยประดับดวงจิตแห่งรัตติกาล บัดนี้ถอดสีจากดำนิลกลายเป็นเทาและขาวซีด ไล่ตั้งแต่หัวเรื่อยมาจนจรดหาง ช่างเป็นการหยามเกียรติ์อย่างที่สุดเพราะพญาสมิงพรายทวงรัตติกาลและสีดำคืนอย่างน่าเจ็บปวด จนเป็นมังกรเปลือยไร้เกล็ด มิหนำซ้ำพันธนาการแห่งความมืดที่มันเคยใช้กลับมาพันร่างของมันไว้แน่น และถูกควบคุมโดยผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริงแทน “ท่านอัมบรา! ท่านยังมีชีวิตอยู่จริงหรือนี่! ใช่ท่านจริงใช่ไหม?” เมื่อมังกรสิ้นฤทธิ์ พญาเต่าก็หันมาทัก ทั้งดีใจนักจนน้ำตาไหล “โอ..เสือดาวทองเรย์โซลจะต้องดีใจเป็นที่สุดแน่ ถ้าได้เจอท่านอีก” “หึ” แต่ผู้ถูกเรียกว่าอัมบรา หันมามอบรอยยิ้มเศร้าให้ ติกะเห็นเช่นนั้นก็เย็นวาบไปถึงใจ “ทำไมยิ้มเช่นนั้นล่ะ.. ข้าดีใจจริง ๆ ที่สุดท้าย..ยุคแห่งความมืดจะมีท่านเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง ไม่ให้รัตติกาลนี้ไร้หัวใจอีกต่อไป” ติกะเอ่ยต่อ “เพราะข้าก็อยากพักเต็มทีแล้ว” “ท่านว่า รัตติกาลจะไร้หัวใจ งั้นรึ?” ร่างดำมองเต่ายักษ์ ก่อนก้มดูหน้าอกของตนที่ไร้จังหวะการเต้นของหัวใจ รัศมีความอาดูรแผ่ออกมาจนทำให้ทุกผู้สัมผัสรู้สึกเศร้ายิ่งขึ้น “จริง ๆ ถ้าลาเฟลได้ปกครองยุคมืดของอัมบราเมื่อไหร่ รัตติกาลคงมีหัวใจ ...แม้จะเป็นใจอันเปี่ยมด้วยเล่ห์ร้ายวิปริตก็ตาม หากแต่ข้าตอนนี้..แม้จะอยู่ตรงนี้ในนามของภูตแห่งราตรี กลับมิอาจทำให้รัตติกาลนั้นมีหัวใจขึ้นมาได้ ข้ามิอาจมอบหัวใจให้แก่โลกได้อีกแล้ว” ทุกคนเงียบงัน ร่างดำเอ่ยต่อ “เพราะข้าไม่มีหัวใจอีกแล้ว...” “หา อะไรนะ” ติกะตกใจ “แต่...รัตติกาล ฤา จะไร้หัวใจ” เสียงแหบของพญาเสือดำซ่อนความชุ่มชื้นน้อย ๆ เอาไว้ มีรอยยิ้มเปื้อนขึ้นพร้อมกับศีรษะที่เบือนไปหายาเมะ “ไม่ต้องงง เพราะตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า... ใคร! จะเป็นผู้ที่ทำให้รัตติกาลไม่ไร้หัวใจอีกต่อไป” ร่างดำลอยเข้าหา สุดท้ายก็แบมือ ยื่นผลึกรัตติกาลให้เด็กหนุ่มข้าง ๆ “อะไรกัน..” “ไม่ต้องถาม.. รับไป” ดวงตาเหลืองวาวของสมิงพรายจางลง แต่ยังเปี่ยมด้วยความหวัง ความหวังที่ล้นเหลือและสั่นระริกในดวงตาดำขาบคู่ข้างหน้านี้ “ยาเมะหนุ่มน้อย เจ้าเอาชนะใจข้าได้ เก่งและแกร่งกว่าที่ข้าเคยเฝ้ามองมานาน  ข้าในนาม ‘พีนัมบรา’ เจตภูตแห่งภูตศักดิ์สิทธิ์ ‘อัมบรา’ ขอมอบจิตพิสุทธิ์ของภูตแห่งรัตติกาลให้เจ้าดูแล จงรับมันไว้ แล้วเจ้าจะมีพลังแห่งราตรีเต็มเปี่ยม” “หา เอ่อ อะไร!? ข้าไม่รับหรอก” ยาเมะปฏิเสธทันควัน เช่นเดียวกับพญาเต่าที่ยิ้มค้างแล้วจางลง “ต้องรับ เจ้าก็รู้ หากมันอยู่ในมือของผู้ที่ไม่สมควร ผลจะเป็นอย่างไร” พีนัมบราเหลือบมองลาเฟลที่ถูกมัดตรึง “เพราะข้าเป็นเพียงแค่เจตภูตที่กำลังจะสลาย” “เจตภูตงั้นหรือ? ท่ะ ท่าน หมายความว่าอย่างไร!” สีหน้าเต่าเฒ่าตกใจที่สุด เมื่อได้รู้ในสิ่งที่คิดไม่ถึง “ถูกต้องท่านติกะ ข้าคือเจตจำนงค์สุดท้ายของอัมบรา เจตภูตที่พญาสมิงพรายแบ่งแยกออกมาพร้อมมอบอำนาจถึงกึ่งหนึ่ง เพื่อหวังให้วันนี้มาถึง วันที่จะปกป้องโลกจากเงื้อมมือมารร้าย และในที่สุดก็ทำสำเร็จ” ใบหน้าสีดำเริ่มมีรัศมีกำมะหยี่เผยให้เห็น ยาเมะพอมองออกว่าร่างยาวนี้เหมือนเสือดำ ที่สามารถยืนสองขาได้ บางครั้งใบหน้านั้นก็คลับคล้ายคน...นี่น่ะหรือสมิงพราย? “รับไว้เถอะ” พีนัมบราบอกให้เด็กหนุ่มแบมือ แต่ยาเมะกล้า ๆ กลัว ๆ กระทั่งเงยขึ้นสบตาอย่างจริงจัง “ข้าไม่รับ” “โปรดรับไว้ เด็กน้อย” ดวงตาสีเหลืองต้องเบิกกว้างเมื่อจ้องทะลุม่านตาสีน้ำเงินเข้มข้างหน้า และราวว่ามองเห็นถึงจิตวิญญาณ พีนัมบร้าถึงกับค้อมศีรษะลงช้า ๆ และนอบน้อม “ขอโทษที่ไม่มองให้ดีแต่ทีแรก..” “อะไรกัน” เหนือกาลยิ่งงง กับการปรากฎตัวและการกระทำของภูตศักดิ์สิทธิ์อีกตน “พญาเต่าติกะ” พินัมบราเบือนหน้ามาหาติกะ “เด็กคนนี้ ท่านรู้ไหมแต่ปางก่อนคือโซลัส ทิพยบุรุษผู้ครองอารมณ์สันโดษจากกาลีดัง” “หา! โซลัส! ใคร?” เหนือกาลที่ยืนอึ้งอยู่นานเอ่ยขึ้น “เขาไม่ใช่อวาโร่หรือ???” “ไม่ใช่ ถ้าเป็นอวาโร่ เหตุการณ์คงไม่จบลงแบบนี้แน่ แล้วข้าก็จำแววตาคู่นี้ได้ดี โซลัส มนุษย์ทิพย์ที่ครั้งอดีตกาลเคยพบและช่วยซ่อนข้าไว้ เขาคือทิพยมนุษย์ผู้ถึงซึ่งการบำเพ็ญเพียรและมีตบะกล้าแกร่งเป็นที่สุด และยิ่งดีใหญ่ ท่านผู้นี้เหมาะแก่การดูแลรัตติกาลโดยแท้” น้ำเสียงเปี่ยมปิติอย่างชัดเจน “มิน่าล่ะ ยาเมะถึง...” เหนือกาลมองบุตรบุญธรรม “งั้นท่านจะมอบผลึกรัตติกาลให้ยาเมะดูแลจริง ๆ หรือ?” ติกะถาม มองหน้าเด็กหนุ่มที่แลจะงงกว่าใคร “จะทำได้อย่างไร” “เดี๋ยว! พวกท่านคุยอะไรข้าไม่เข้าใจ แล้วเอ่อ...ข้าไม่ได้ต้องการเป็นภูตศักดิ์สิทธิ์! ข้าต้องการ และจะเป็นแค่คนธรรมดา” ยาเมะส่ายหน้าปฏิเสธยืนยันด้วยเสียงจริงจัง ขณะผลึกดำแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งค่อย ๆ ไหลลงไปในฝ่ามือซ้าย รวมกับก้อนที่มีอยู่เป็นดวงกลมเจียรไนที่ใหญ่ขึ้น ส่วนอีกส่วนลอยลงแล้วแปรเป็นกำไลข้อเท้าสีเงิน ที่มีหัวพลอยสีดำ เป็นเครื่องประดับที่งามแปลกตา “อืมม..” พีนัมบรายิ้ม “จริงแล้วข้าปรารถนาให้ท่านดูแลภูต หาใช่เป็นภูตศักดิ์สิทธิ์ไม่ มนุษย์มีอายุขัยไม่ยาวนาน เป็นภูตศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้หรอก แต่ท่านจะเป็นผู้ควบคุมหรือผู้ชักจูงภูตอีกที เพราะภูตที่จะมาแทนข้า ข้าก็ได้หมายตาไว้แล้วเหมือนกัน” ตัวแทนแห่งสมิงพรายยิ้มกริ่ม ติกะ ยาเมะ และเหนือกาลยิ่งงง “นั่นก็คือสัตว์ภูตที่ท่านคุ้นเคย องอาจ สง่า สวยงามและกล้าหาญ เจ้านั่นพร้อมจะเป็นภูตศักดิ์สิทธิ์เคียงคู่ท่านผู้เป็นนาย และเป็นผู้คอยดูแลประตูสู่ใต้พิภพด้วย” สมิงพรายตอบ จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 22:21:51

ความคิดเห็นที่ 3 “คิโบ??? ท่านหมายถึงคิโบ เจ้าหมาเจ้าเล่ห์ของข้าน่ะหรอ ท่านล้อเล่น! มันไม่ได้สวยและดีพอหรอกนะ!!” ยาเมะเลิกคิ้วเรียวสูง เขาอยากหัวเราะ แต่ไม่สามารถทำได้แม้ในใจ บางอย่างอื้ออึงจุกอก “มันไม่ใช่หมาหรอก...” เสียงเย็นลงอีกครั้งจนน่าขนลุก “แต่มันเป็นภูต มันเคยตายมาแล้ว...” “หะ..หา!” ยาเมะช็อค “ท่านโกหก...ท่านไม่ได้รู้จักมัน” “ไม่ได้โกหก เอาเถอะ หมาก็หมา.. สักวันนึงมันจะเป็นภูตศักดิ์สิทธิ์เคียงคู่ท่านเอง เมื่อท่านสัมผัสกับเจ้าคิโบ ผลึกในมือท่านจะถ่ายลงไปรวมกับหัวใจของมัน และเมื่อนั้น คิโบจะกลายเป็นภูตศักดิ์สิทธิ์แห่งรัตติกาลแทนอัมบรา ส่วนกำไลข้อเท้าของท่าน ก็เหมือนกับสิ่งเตือนใจในภาระหน้าที่ของท่านนะ เอาล่ะ ตอนนี้ข้าต้องทำภารกิจสุดท้าย จัดการให้เจ้าลาเฟลกลับลงใต้พิภพ ซึ่งเป็นเจตจำนงค์สุดท้ายของอัมบราแล้วนะ” “ท่านจะทำอะไร?” ติกะสงสัย “หรือท่านหมายถึง!?” “ใช่! เมื่อมันลงสู่ใต้วังรัตติกาลอีกครั้ง ท่านและผู้มีเจตภูตทุกคน จงใช้อำนาจแห่งภูตปิดประตูนี่เสีย” “หมายความว่า...?!” “อย่าทำไร้เดียงสา ท่านติกะ ท่านน่ะอาวุโสกว่าใคร เราต่างก็มีหน้าที่ ๆ ต่างกันไป การที่ประตูรัตติกาลเปิดในครั้งนี้อาจทำให้มีอสูรหลายตนหนีขึ้นมาบนโลก ท่านและท่านโซลัสต้องตามเก็บ ส่วนเรื่องใต้โลก ข้าจะจัดการเอง ถ้าเจอเรย์โซลก็ฝากลาด้วย บอกเคีย บอกเอิร์ธการ์ดด้วยว่าคงไม่มีชมรมสามเสือหนึ่งสิงห์แล้ว ลาก่อน!” “เดี๋ยว...!” ติกะรั้งไว้แต่ไม่ทัน สมิงพรายย่อตัวลงกลายเป็นพยัคฆ์แห่งรัตติกาล เสียงแหบพร่าคำรามก้อง พินัมบราสบตายาเมะแล้วยิ้มให้ ก่อนกระโดดดิ่งเข้าสู่แกนกลวงที่แผดรัศมีสีดำพวยพุ่ง ดิ่งลงสู่มิติเหลื่อมซ้อนใต้โลก พร้อมกระชากร่างเลื้อยคลานของมังกรเผือกที่ถูกพันธะรัตติกาลห่อรัดให้ลอยตามลงไป เสียงคำรามแค้นเป็นที่สุดก้องดังและจางลง ก่อนตามมาด้วยคำสั่งสุดท้ายของเจตภูตแห่งอัมบราแว่วขึ้นมาแทน “ปิดประตู!!!” “ปิด... ...” “ปิด...” “ปิด!” “ท่านจะกลับมาไหม?” ยาเมะตะโกนถามลงไป “ข้าไม่อยากรับผิดชอบงานนี้!” “อีกสามปี ข้าจะมาเยี่ยมเจ้าและภูตศักดิ์สิทธิ์ตัวใหม่ ทำหน้าที่ให้ดีนี้แล้วกัน” สิ้นคำสั่งตรงไปตรงมา ร่างมังกรหายไปในพิภพ แล้วแสงสีดำอบอุ่นก็แผ่ขึ้นมาเป็นระลอก ๆ เมื่อติกะได้สัมผัสคลื่นรัตติกาลนี้ก็เข้าใจ พินัมบราคงไม่กลับมาหรอก เพียงแต่เพื่อปลอบใจยาเมะเท่านั้นเพราะเจตนารมณ์สุดท้ายก็คือกระชากลาเฟลลงกลับคืนสู่ใต้พิภพ และเมื่อบรรลุวัตถุประสงค์แล้วพีนัมบราก็แตกดับไป พญาเต่าถอนใจ หันสบตาผู้ชักจูงของตน “เอาล่ะเหนือกาล ทีนี้ก็ตาพวกเราบ้าง เราจำต้องปิดประตูวังรัตติกาลให้สนิทเสียที อัมบราอุตส่าห์เสียสละเป็นครั้งที่สองแล้วนี่” “ท่านรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง” เหนือกาลสงสัย “ข้าจะลงไปพาเด็ก ๆ ขึ้นมา” ว่าแล้วติกะก็ร่อนลงข้างล่าง ก่อนบันดาลแสงเรืองอ่อน ๆ ให้ร่างปรากฏพอมองเห็น แล้วสั่งให้ทุกคนเดินขึ้นยืนบนกระดองกว้าง กระจายออกไปตามมุม กองไฟอยากมีส่วนร่วม ขอปีนขึ้นไปด้วย แต่ผู้เป็นอาจารย์ปฏิเสธ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ และเมื่อลอยขึ้นมาบนฟ้าแล้ว ติกะก็สื่อสารให้พญาครุฑพาเมฆลิ่วที่ลอยอยู่มาประจำตำแหน่งมุมทั้งแปด “สำรวมจิต ยื่นมือซ้ายออกมาแล้วแบออก” ติกะสั่ง แม้เด็กทุกคนจะยังไม่เข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ  แต่ก็ทำตาม ราวว่าเสียงนั้นสะกดจิตใต้สำนึก เหนือกาล ยาเมะ แสงดาว จอมภพ เมฆลิ่ว ว่านแก้ว น้ำวน และภูเพลิงเอ่ยตามพญาติกะด้วยภาษารัวประหลาด ก่อนแสงสีประจำตนจะเรืองรอง จากฝ่ามือ ลอยขึ้นแล้วรวมกันที่กึ่งกลาง แสงหลายสีประหนึ่งรุ้งงามตัดฟ้ามืดสวยเป็นที่สุด รวมกันแล้วกลายเป็นแสงสีขาวสว่างไสว ลอยตัวเจิดจรัสคล้ายสะสมพลังงานให้มากพอ จนกระทั่งเมื่อสว่างจ้าอาบรอบทั่วทิศทั้งแปดที่เด็ก ๆ ยืนอยู่ก็ทิ้งลำแสงพุ่งดิ่งสู่ใจกลางโลก ขณะนี้ร่างของเด็กทุกคนไร้ซึ่งแสงเรืองรอง ราวว่าพลังงานมากมายพุ่งออกไปหมดแล้ว บทเพลงไพเราะราวบรรเลงจากแดนสุขาวดีดังแผ่ว ในม่านมืดเรืองแสงสุกสกาวของเหล่าเทพยดาแห่งจตุโลกบาลน้อยใหญ่ที่พนมมือสรรเสิญ ละอองระยิบระยับกำจรจายจากแกนขาวแผ่เป็นรัศมีกลมใสครอบโลกไว้ ดุจกาวชั้นดีที่ประสานรอยรั่วแห่งพิภพดำให้สนิทชิด เหนือกาลมองหน้าเด็ก ๆ แต่ละคนแล้วยิ้มอย่างสบายใจ ในที่สุดก็ไม่ต้องเผชิญเหตุการณ์เลวร้ายแล้ว ถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดจริง ๆ ที่พินัมบรามาช่วยทัน และที่สำคัญ เด็กที่รวมอยู่นี่ก็แปดคนแล้ว ไต้ฝุ่นกับเสกสมุทรที่คูทะเลเป็นสิบ ดังนั้นฝันใกล้เป็นจริง เวลาแห่งการช่วยลูกเมียใกล้มาถึงเสียที แค่หาผู้ชักจูงอีกสองคนเท่านั้น แสงขาวจางลงจนทุกอย่างแลเป็นปกติ แต่ผู้ที่ลอยตัวมองไกล ๆ ยกมือขึ้นปาดน้ำตา แม้จะสมรอคอยได้เห็นผู้ชักจูงว่ามีใครบ้าง ได้เจอเจตภูตตั้งหลายตน ..สุดท้ายกลับเสียสหายไป ผีวิศวกรถอดหมวกช่างออกเป็นการไว้อาลัยแก่พญาเสือดำ ก่อนพาดห่อผ้าขึ้นบ่าแล้วลอยกลับหอจตุรเทพ เป็นการปิคนิคที่เศร้าลึก ๆ เขารำพึงว่าต่อไปนี้อยู่คนเดียวเหงาแน่ แต่ไม่เป็นไร หลอกเด็ก ๆ เอาดีกว่า และที่น่าสนใจไปกว่านั้นก็คือ เหนือกาลจะช่วยลูกเมียตัวเองและพ่อของยาเมะได้ไหม อยากจะเห็นความสำเร็จของการฝืนชะตาจริง ๆ ยังมีอีกหลายเรื่องที่เขาอยากรู้อยากเห็น จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 22:23:35

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนหน้า อวสานครับ แล้วก่อนสิ้นปีจะเอาตอนสรุปมาลง จะได้ไม่ต้องอ่านภาคของเมฆลิ่ว แสงดาว เสกสมุทรซ้ำ เพื่อข้ามไปภาคของจอมภพที่กลายเป็นสิงโตหินแทนครับ :) แต่อาจจะเว้นระยะสักพัก ให้คนเขียน+คนอ่านหายใจหน่อยนะครับ จริง ๆ มีพล็อตนิยายรักโรแมนติกแล้ว แต่ยังไม่ได้เขียน กะว่าคงจะจัดการ dozen ให้จบก่อน(มั้ง)ครับ ขอบคุณพี่สก๊อตตี้ คุณนิวและน้องต้องที่ตามอ่านเสมอนะครับ ถ้ามีคนอื่น ๆ อ่านอยู่ก็แนะนำตัวกันได้นะครับ จะได้รู้จักกันมากขึ้น :) จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 22:29:36

ความคิดเห็นที่ 5 พบกันตอนหน้า ไม่นานนี้จ้า หุๆๆๆๆๆๆๆๆ ส่วนภาคจอมภพคงปีหน้า 555 เพราะปีนี้จะรีบอ่านภาคนี้ก่อนลองส่งสนพ.ดูคับ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 52 23:55:04 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 52 22:57:38 จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 22:56:10

ความคิดเห็นที่ 6 หุหุ  หวัดดีรอบดึกครับ มารายงานตัว  ระหว่างการคุยกันในเอ็มครับ  อิอิ รออ่านตอนต่อไปน๊าครับ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 23:24:20

ความคิดเห็นที่ 7 ความรู้เสริมจ้า ปล.. แถมความรู้เพิ่มเติมครับ พินัมบรา กับ อัมบรา ก็มีความหมายนะครับ penumbra = เงาสลัวรอบสุริยคราส umbra = ส่วนที่มืดที่สุดของสุริยคราส จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 52 23:37:28

ความคิดเห็นที่ 8 จินตนาการยอดครับ ถ่ายทอดออกมาอ่านแล้วเห็นภาพ ชื่อตัวละครและวิชาต่างๆ ทั้งแปลก เท่ห์ และน่ารักดีครับ หลากหลายมาก ^__^... โครงการร่วมด้วยข่วยอ่านตรวจ ....ถอยกรูมากระแทกเด็กสาว.....ถอยกรูด แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 52 14:33:22 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:31:09

ความคิดเห็นที่ 9 เย้ มีอาจารย์จีมาช่วยอ่านละ เราถอนตัวได้มั้ยเนี่ย กว่าจะเขียนครบ มันจะไม่เกิน 365 วันหรือน้อง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 18:59:00

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีคร้าบ น้องต้อง อาจารย์จี(เรียกตามพี่สก๊อตตี้) และพี่สก๊อตตี้ ขอบคุณน้องต้องที่เข้ามาถกประเด็นต่าง ๆ ในเอ็มนะคร้าบ น่ารักที่สุดน้องชายคนนี้ :D ขอบคุณอาจารย์จีนะครับ ที่แวะมาให้กำลังใจและร่วมด้วยช่วยอ่านจ้า ไว้อ.ลงเมื่อไหร่เดี๋ยวจะไปร่วมโครงการด้วยอีกคนครับ ขอบคุณพี่สก๊อตตี้ครับ ที่เข้ามาอ่านเรื่อย ๆ ^-^ แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 12:18:51 จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 20:59:07

ความคิดเห็นที่ 11 ^-^ แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 12:18:30 จากคุณ : X RoBiN เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 23:04:32