ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวสั่นศีรษะ ความเศร้าเกาะกุมจนน้ำตาเริ่มซึม “ฉันฟังภาษาอื่นที่ไม่ใช่เกาหลี ไม่ใช่ภาษาอังกฤษออก ก็แสดงว่าเป็นภาษาเกิดของฉัน แต่ฉันยังจำอะไรไม่ได้นี่สิ แล้วฉันจะทำอย่างไรดีคะ” “ไม่ต้องทำอะไร รอจนกว่าเธอจะจำได้”ชายหนุ่มจับดวงหน้าที่เศร้าหมองด้วยฝ่ามืออุ่นทั้งสองข้างให้เงยขึ้นสบตา ดวงตาวาววับหลังแว่นสายตาใสที่จ้องมาทำให้ยอนฮวานิ่งงัน “เธอรู้ไหม ว่าฉันโล่งอกแค่ไหน ที่เธอไม่ใช่คนเกาหลีนอกประเทศ ไม่ว่าเธอจะเป็นคนชาติไหนก็ตาม ไม่เป็นไรหรอก ไม่เกินกำลังที่ฉันจะไปพบเธอได้ ถ้าเธอเป็นคนฟากโน้นนั่นสิเป็นปัญหาใหญ่ ถ้าถูกส่งกลับเมื่อไหร่ นั่นหมายถึงชาตินี้ฉันจะไม่ได้พบเธออีก” “ทำไมคะ” คำตอบของชายหนุ่มทำให้เธอหัวใจเต้นผิดจังหวะ “เพราะฉันชอบเธอ” “คะ แปลว่าอะไร”คนต้องชอบกันสิถึงอยู่ด้วยกันได้นานขนาดนี้ ลีมินชูยกมุมปากกึ่งยิ้ม พูดอะไรคลุมเครือสำหรับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เลย “ฉันรักเธอ”คราวนี้ไม่ต้องแปล ตรงเสียจนยอนฮวารีบดึงหน้าตัวเองลง แต่ไม่สำเร็จ ผิวแก้มร้อนซู่ เธออยากก้มลงหลบสายตา หัวใจเจ้ากรรมเริ่มเต้นแรงซะเฉยๆ กะอีแค่ประโยคง่ายๆของเขา มือไม้ไม่รู้จะวางตรงไหน เกะกะไปหมด ก็อยากช่างสงสัยดีนัก แต่ เขาคงแค่เจอใครบางคนที่ พูดคุยได้รู้เรื่อง ต่อไปถ้าได้เจอคนดีๆเหมาะสมทั้งฐานะ หน้าตาและความสวย ก็คงจะเข้าใจว่าสิ่งที่พูดเป็นเพียงความใกล้ชิดมากกว่าความรู้สึกแท้จริง สำหรับเธอแล้วคงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเธอยังไม่รู้ตัวเองเป็นใครเลย “เป็นไปได้อย่างไรคะ คุณไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักครอบครัวฉัน” “ฉันไม่ได้รักเธอที่ครอบครัวเธอเป็นอย่างไร แล้วทำไมฉันจะไม่รู้จัก เธอเป็นคนมีน้ำใจ แค่นี้ก็เพียงพอที่จะบอกให้รู้ว่าคนเหล่านั้นก็เป็นคนดีเช่นเดียวกับเธอ” “ทำไมต้องบอกฉันด้วย ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาสักหน่อย”เสียงอุบอิบ “ฉันไม่อยากเสียเวลา หากไม่ได้บอกเธอตอนนี้ ฉันก็ต้องหาทางบอกเร็วๆนี้ ฉันเคยสูญเสียเฮชุนจินไป โดยที่ฉันไม่มีโอกาสบอก และเป็นเรื่องที่ฉันเสียใจมาตลอด” เสียงทุ้มนุ่มนั้นมีแววเศร้าเมื่อพูดถึงตอนนี้ ยอนฮวาหยุดดิ้นรนที่จะเอาหน้าตัวเองออกจากอุ้งมือหนาอบอุ่น “คะ”เธออยากรู้ทันทีว่าไม่ได้บอกอะไร ดวงตาเริ่มใส “ฉันไม่เคยบอกชุนจินว่า..ฉันชอบเขาแค่ไหน”เขาทอดเสียงแผ่ว “คงเป็นเพราะว่าฉันเห็นเขาเหมือนน้องสาว เหมือนคนที่อยู่ด้วยแล้ว สบายใจ” เขาเล่าต่อช้าๆ ครุ่นคิดแล้วพูด “เขาเป็นคนสวย มีความรู้ ฐานะดี ในสังคมเห็นพ้องว่าเราเหมาะสมกันมาก รวมทั้งครอบครัวทั้งสองฝ่าย และเพื่อความมั่นคงของหน้าที่ ฉันก็พอใจด้วย พอเราหมั้นกัน ไม่นานฉันอยากจะพาเขาไปเที่ยวในฐานะคนรักบ้าง ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุป่านนี้ฉันก็คงอยู่กับเธอ และมีครอบครัวเงียบๆ มีลูกที่น่ารัก” เขามองเหม่อ “แต่ฉันยังไม่ได้ทำหน้าที่คนรัก หรือคู่หมั้นเลย ฉันกลับทำให้เธอเสียชีวิตซะก่อน” “ตอนนี้ฉันแน่ใจว่าเธอรู้แล้วว่าคุณรักเธอและเสียใจมาก”ยอนฮวาปลอบโยน ชายหนุ่มมองดวงตาโตตรงหน้าด้วยความขอบคุณ เธอให้กำลังใจเขาเสมอ “แล้ว...”เขาพูดต่อเพื่อถามความรู้สึกของเธอ แต่เสียงใสขัด “แล้วถ้าฉันยากจน” “ฉันไม่ได้ต้องการเงินของเธอ ฉันมีมากพอแล้ว” “ถ้าพ่อแม่หรือครอบครัวฉันเป็นคนไม่ดี” “ก็บอกแล้วไง ว่าฉันไม่สนใจ ถามอะไรมากมายนะ” “แล้ว แล้วถ้าฉันจำได้ นิสัยฉันไม่ดีล่ะคะ” “เธอคิดว่าตอนนี้เธอนิสัยดีมากมายหรือไง” “เอ๊ะ” “ช่างถามไม่จบ” “ก็สงสัย” “เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันชอบที่เธอเป็นเธอ ยอนฮวา ว่าแต่...เธอคิดอย่างไร” “อะไรคะ”ทำไขสือ “เธอคิดอย่างไรกับฉัน” แก้มที่เปลี่ยนสีเป็นแดงก่ำ พอที่จะทำให้หัวใจของชายหนุ่มพองโต แต่แล้วคำพูดของเธอทำให้หัวใจที่ฟูฟ่องกลับเป็นปกติ “ฉันไม่รู้ค่ะ เพราะฉันไม่แน่ใจว่ามีภาระอะไรรออยู่ มีใครรออยู่หรือเปล่า” ชายหนุ่มหันมาจ้องหน้านวลใสนั้น แล้วถอนหายใจลึก “แต่.. แต่ ฉันชอบอยู่กับคุณนะคะ รู้สึกว่าถ้าหากต้องจากคุณไป ฉันคงต้องเศร้าเสียใจมากๆ” เสียงบอกความจริงใจ ทำให้ลีมินชูหันกลับมาคว้าร่างบางเข้ามากอด หญิงสาวดิ้นขลุกขลัก แล้วนิ่งเมื่อเขาลูบหลังเบาๆ ปลอบประโลม “ไม่เป็นไร ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้เธอรู้ว่า ฉันรักเธอ”เข้าเน้นสามคำหลังชัดเจน ยอนฮวาขอบตาร้อนผ่าว ปล่อยให้ร่างวาบหวามอบอุ่นอยู่ภายในอกหนาแข็งแรงโดยไม่ขัดขืน มันไม่ยุติธรรมเลย หากมีใครรอเธออยู่ จะทำอย่างไร “ฉันจะรอจนกว่าเธอจะได้ความจำคืนมา เมื่อวันนั้นมาถึง ฉันค่อยถามเธอใหม่” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อย่าทุ่มเทหัวใจทั้งหมดให้ฉันเลยค่ะ ฉันกลัวว่าคุณจะเจ็บปวดอีก”ราวกับมีลางสังหรณ์ ยอนฮวากลับรู้สึกเจ็บในหัวใจ “ฉันคงจะเจ็บปวดมากกว่า ถ้าไม่มีโอกาสบอก” “แต่ถ้ามีใครรอฉันอยู่”เสียงยังกังวลใจ “ฉันจะปล่อยเธอไป อย่ากลัวเลย” “คุณลีมินชู” “เอาล่ะ คราวนี้เพื่อไม่ให้เราห่างกันมากนัก เธอจะเรียกฉันว่า มินชู ได้ไหมเหมือนฉันเรียกเธอแค่ชื่อ” “ก็ฉันไม่มีนามสกุลนี่คะ” “ฉันก็จะพูดเรื่องนี้ เพราะที่เธอแนะนำตัวโดยไม่มีนามสกุลเป็นเรื่องแปลก บ้านตระกูลเฮ ก็ทำท่าสงสัย พรุ่งนี้ฉันจะโทรไปปรึกษาคุณฮัน ขอเธอให้ยืมใช้นามสกุลชั่วคราวก่อน อาจจะบอกว่าเป็นญาติห่างๆก็ได้ ดีไหม” “ดีสิคะ”ยอนฮวาเห็นด้วย การแนะนำตัวเองโดยไม่ได้แนะนำชื่อตระกูลออกจะเสียมารยาทพอควร จากกริยาของบ้านตระกูลเฮ ก็เห็นได้ชัดเจน “ถ้าอย่างนั้น เธอไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เราเริ่มต้นกันใหม่” “ค่ะ คุณลีมินชู” “มินชู” “ค่ะคุณมินชู” วันรุ่งขึ้น เมื่อมาถึงโรงแรม คุณลีมินชูแยกไปที่ห้องทำงาน ยอนฮวาเดินไปนั่งที่โต๊ะหลังทักทายเพื่อนร่วมงานทั้งสองที่ลอบมองเธออย่างสนใจ “วันนี้มีอะไรให้ฉันทำไหมคะ” “ไม่มี ไม่มี” “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอดูแฟ้มแผนงานที่เหลือของปีนี้ได้ไหมคะ เผื่อจะเข้าใจงานมากขึ้น” เธอร้องขอเอกสารนอกเหนือจากแฟ้มที่ได้รับ กลับไม่มีแผนการตลาดต่างประเทศเลย “ไม่มี” “อะไรนะคะ” “ยังไม่มีแผนงานใหม่ๆ กำลังจะประชุมพอดีท่านรองประธานประสบอุบัติเหตุก่อน” “อ้าว เราไม่ได้ทำล่วงหน้าเพื่อเตรียมงานก่อนหรือ” “มีแต่ต้องปรับแผนใหม่ หลังจากที่ดำเนินการไปแล้วไม่ได้ผล ไม่ได้เป้าหมาย” “อ๋อ ถ้าอย่างนั้นขอแผนเดิมก็ได้ค่ะ” หัวหน้ากังทำหน้าไม่ค่อยพอใจทันที “นี่คุณ...” “คุณฮันค่ะ ฮันยอนฮวา” “อ้อ คุณฮันยอนฮวา ก็บอกว่าแผนนั้นใช้ไม่ได้แล้ว คุณจะดูไปทำไม แล้วก็เป็นหน้าที่ของผมที่จะคิดแผนใหม่” “โอ ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีเจตนาจะไปล้ำเส้นคุณ เพียงจะขอดูเพื่อศึกษาแนวทาง เผื่อจะช่วยได้เท่านั้น” “อยู่ที่ห้องท่านรองประธานลีควอนวู ถ้าคุณอยากได้ ก็เดินไปขอสิ” “แต่ท่านรองประธานยังไม่กลับมาทำงานไม่ใช่หรือคะ” “ไปขอกับผู้ช่วยของท่าน คุณหนูเฮจินซู คงจะช่วยหาให้ได้” หัวหน้ากังมยองมุน ยิ้มในหน้า เมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นไป “ไปทางไหนคะ” “ฉันไปส่ง”คุณคิมรับอาสา “ขอบคุณค่ะ แค่บอกทางก็ได้” “ไม่เป็นไร ฉันจะเดินไปห้องน้ำด้วย” สองสาวเดินออกจากห้อง คุณกังมยองมุนมองตามไม่กล่าวอะไร เพราะเข้าแผนพอดีที่คุณหนูเฮ เรียกเขาทั้งสอง ไปสอบถามเกี่ยวกับพนักงานใหม่ที่ท่านรองประธานลีมินชูพามา แต่ไม่สามารถให้คำตอบได้ ไปเจอกันเองคงซักถามได้ตรงตามต้องการ “นี่”คุณคิมเรียกเมื่อเดินเลยห้องมาเล็กน้อย “คะ”ยอนฮวาหันไปทำหน้าสงสัย “เธอจะไปหาคุณหนูเฮจินซู จริงๆหรือ” “ใช่ค่ะ ก็ถ้าแฟ้มงานอยู่ที่ห้องนั้น ฉันก็คงไปขอความช่วยเหลือจากเธอ” “พูดจากับเธอดีๆล่ะ ตอบอะไรก็ให้ตรงๆด้วย ไม่อย่างนั้นถ้าเธอโกรธจะเดือดร้อน” ยอนฮวาไม่แน่ใจว่าคุณคิมโซจังแนะนำด้วยความหวังดีหรือขู่กันแน่ เพราะหางเสียงไม่ได้บอกความหวังดีเสียเท่าไหร่เลย “เธอดุหรือคะ” “ดุมาก และเธอก็หวังว่าจะได้เป็นคุณผู้หญิงบ้านตระกูลลีคนต่อไปด้วย” “อ้อ เธอคบอยู่กับท่านรองประธานลีหรือคะ” “ใช่ เธอก็รู้หรือ” “ขอบคุณที่บอกนะคะ ฉันจะระวัง” ยอนฮวาเคาะประตูห้อง ก่อนจะเปิดเข้าไป ด้านในคล้ายกับห้องทำงานทั่วไปของแผนกอื่น แต่ลึกเข้าไปเป็นประตูไม้ปิดทึบอีกหนึ่งบานที่เธอเข้าใจว่าคงเป็นห้องของท่านรองประธานฝ่ายการเงิน คุณลีควอนวู ซึ่งยังไม่ได้กลับมาทำงาน บริเวณด้านนอกตั้งโต๊ะทำงานทันสมัย สี่ชุด ที่มีพนักงานนั่งประจำ เงยหน้ามองผู้ที่มาใหม่พร้อมกัน หญิงสาวกล่าวทักทายและแจ้งความประสงค์ที่จะขอพบคุณเฮจินซู ที่นั่งอยู่ด้านในสุดและกำลังเขม้นมองมาที่เธอ เฮจินซู พยักหน้าให้ “เธอต้องการแผนการตลาดต่างประเทศไปทำอะไร” “คะ จะเอาไปศึกษาแนวทางค่ะ เผื่อจะได้คิดอะไรออก” เฮจินซูประเมินหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่ไม่ได้ตกแต่ง ดูซีดเซียวในสายตาของเธอ เครื่องแต่งกายก็เรียบง่าย สีดำขาวไม่ทันสมัย กับดูไม่มีราคา เท่าชุดของเธอ ผู้หญิงคนนี้ที่ ลีมินชูอุปป้า พาไปรับประทานอาหารเย็นอย่างสนิทสนม แค่คิดก็มีอาการเดือดปุดขึ้นมาทันที “เธอเพิ่งมาใหม่ จะรู้เรื่องการตลาดของเราทันที ไม่แปลกไปหน่อยหรือ” “แปลกยังไงคะ” “เราจะแน่ใจได้ยังไง ว่าเธอจะไม่เอาแผนของเราไปบอกคนอื่น” ประโยคนั้นเรียกให้คนอื่นๆที่ก้มหน้าก้มตาลงไปทำงานในส่วนของตนต่อหลังจากที่หญิงสาวเดินไปที่โต๊ะของเฮจินซู เงยหน้าฟังอย่างสนใจ “หมายความว่ายังไง คะคุณเฮจินซู” “ความหมายก็ตรงๆอยู่แล้ว เรายังไม่ไว้ใจเธอ” “ดิฉันคิดว่าหน้าที่นี้เป็นของหัวหน้ากังมยอนมุนและท่านรองประธานลีมินชูนะคะ” จากคุณ : เฒ่าไม่เก่า เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:36:47

ความคิดเห็นที่ 2 “หนอย อวดดี เธอเอาชื่อของอุปป้ามาขู่รึ” “ไม่ใช่ค่ะ” “ทุกคนก็ได้ยินว่าเธอขู่” “บอกว่าไม่ใช่ คุณเฮจินซูมีหน้าที่ด้านการตลาดด้วยหรือ ถึงเอาเอกสารมาเก็บแล้วมาซักไซ้แบบนี้”เสียงดังขึ้น “เธอ กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงถามฉัน” “ฉันถามดีๆ”ยอนฮวาชักงงกับปฏิกิริยาของเฮจินซู ที่ทำท่าเอาเรื่องอย่างเดียว “อย่าคิดว่า อุปป้าพามาทำงานแล้วจะมาทำใหญ่โต ให้รู้มั่งว่าหุ้นส่วนใหญ่อันดับสองน่ะคือประธานเฮ และฉันก็มีสิทธิ์มีเสียงด้วย” ข้อมูลนั้นทำให้ยอนฮวา ประหลาดใจอย่างยิ่ง ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสาวของอดีตคนรักคุณลีมินชู ที่มีข่าวว่าบิดาของเธอโกรธคุณลีมินชูมากมาย แล้วทำไมต้องมาลงทุนในหุ้นของบริษัทเขาด้วย “แล้วคุณจะหาแฟ้มให้ฉันหรือไม่คะ” “เธอต้องตอบฉันก่อน เธอเป็นใคร เข้ามาทำงานที่นี่ผ่านอุปป้าได้ยังไง” “มันเกี่ยวอะไรด้วย” “เพื่อตรวจสอบประวัติการทำงานของเธอยังไงล่ะ” “ถ้าอย่างนั้น คุณก็ไปถามฝ่ายบุคคลสิ” “แฟ้มเธอไม่ได้อยู่ที่นั่น” แบบนี้ก็สวยสิ แสดงว่าไปถามแล้ว สอดรู้เรื่องชาวบ้านทำไมเนี่ย “อยู่ที่ท่านรองประธานลีมินชูมังคะ ไปขอจากท่านสิ” “เอ๊ะ ฉันถามเธอดีๆ ก็ตอบมาสิ” “ไม่มีความจำเป็น” “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ให้” “ไม่เป็นไร ไม่เอาก็ได้” ยอนฮวาเอ่ยจบก็กลับหลังหัน ไม่เอาก็ได้ ไม่เห็นจะใช้ประโยชน์ได้ ถ้าแผนงานดีจริงรายได้ก็ต้องได้ตามเป้าหมาย ไปคิดใหม่ก็ได้ “นี่ เธอ...”เฮ จินซูกำมือแน่น เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธออกหูทีเดียว “วันนี้ทำอะไรบ้าง”คุณมินชู ถามเมื่อเจอกันตอนเย็น ทั้งสองเดินออกจากลิฟต์เพื่อมาขึ้นรถหน้าโรงแรมเหมือนทุกวัน “นี่นั่นนิดหน่อย แล้วก็พิมพ์เมล์ ออกมาให้หัวหน้ากัง ถ้าเป็นภาษาอังกฤษ ฉันก็สรุปก่อนส่ง นอกนั้นก็เดินดูห้องต่างๆในโรงแรม วันนี้ฉันได้เข้าไปดูตามห้องพักชนิดต่างๆด้วยนะคะ ทำให้รู้ว่าห้องสวีทของที่นี่สวยมากทีเดียว เสียแต่ขาดการบำรุงรักษา สภาพห้องก็ไม่ถึงมาตรฐานความสะอาด” เธอขึ้นนั่งในรถที่คุณฮองเปิดให้ แล้วชายหนุ่มขึ้นนั่งตาม ทั้งสองพูดคุยต่อ “เป็นอย่างไร”ชายหนุ่มตั้งใจฟังอย่างสนใจ “ก็ ห้องน้ำมีคราบหินปูนตามขอบและพื้น มีฝุ่นติดตามขอบรูปภาพ และอีกหลายอย่างน่าจะมีการให้นโยบาย ด้านความสะอาดและมาตรฐานการตรวจสอบใหม่ พนักงานที่ทำหน้าที่รับผิดชอบจะได้เพิ่มความละเอียดรอบคอบ” “อืม...ก็จริงนะ ฉันถึงอยากได้คุณชองกลับมาช่วย เขามีความรู้ในด้านการบริหารโรงแรมแบบสากลที่มีมาตรฐานถูกต้องทีเดียว” “ใครคะ คุณชอง” “เขาเคยเป็นผู้จัดการทั่วไป สมัยที่ฉันบริหารงาน แต่ลาออกไปได้สองปีแล้ว คงได้พบเร็วๆนี้ เพราะคุณคิมได้ที่อยู่ของเขาแล้ว” “อ้อ. ทำไมคนที่นี่มาใหม่เกือบทั้งหมดเหรอ”เธอไม่ได้บอกเพิ่มว่า เวลาที่ว่างจะเดินเข้าไปพูดคุยกับ พนักงานต้อนรับส่วนหน้า พนักงานแม่บานและพนักงานในห้องอาหาร เพื่อถามว่าทำงานนานไหม เคยเห็นหน้าเธอบ้างไหม คำตอบที่ได้คือไม่รู้จักเธอมาก่อน เพราะเข้ามาทำงานไม่เกินสองปีทั้งนั้น สอดคล้องกับที่คนขายของที่วัดทักว่าเธอหายไปนานสองปี ถ้าเธอเป็นยอนฮวาคนนั้นจริงๆ ก็แสดงว่าเธอไม่ได้มาเกาหลีสองปีแล้วสิ เฮจินซูมองภาพทั้งสองเดินคุยอย่างสนิทสนมด้วยความไม่พอใจ ทำไมอุปป้าต้องไปส่งด้วย บ้านผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน วันนี้เธอจะแวะไปที่บ้านท่านประธาน เพื่อเยี่ยมเยียนสักหน่อย “คุณพ่อคะ ที่หนูบอกให้คุณพ่อไปพูดกับคุณป้า แล้วเป็นไงบ้างคะ” “ทางประธานคิมรับฟังอยู่ แต่บอกว่าจะขอคุยกับลีมินชูก่อน” “คุณพ่อต้องรีบเร่งนะคะ เพราะเห็นอุปป้าคอยรับส่งผู้หญิงที่เราเห็นในร้านอาหารวันนั้น จำได้ไหมคะ หนูไม่อยากให้อุปป้ามีปัญหา” “รอสองสามวัน พ่อจะกลับไปขอคำตอบ คงต้องนัดท่านประธานและคุณป้าคุณอาทั้งหมดของลีมินชู มาเลี้ยงข้าวสักมื้อ ถ้าผู้ใหญ่ทั้งหมดเห็นชอบ ยังไงลีมินชูก็ขัดไม่ได้หรอก” “นั่นแหละ ใครจะคาดเดาได้ วันนี้หนูให้คนตามไปดูว่าอุปป้าไปส่งผู้หญิงคนนั้นที่ไหน จะได้สืบประวัติต่อ อุปป้ายังไม่ยอมส่งเอกสารออกมาเลยค่ะ” “อืม... ก็น่าแปลกนะ เอาเถอะผู้ใหญ่คงเข้าใจว่าถ้าทำตามวิธีของเราคงแก้ไขปัญหาได้หมด ทั้งเงินทุนหมุนเวียน แล้วก็ตำแหน่งประธาน” “ค่ะ คุณพ่อ หนูหวังว่าอย่างนั้น อีกสองเดือนจะมีการประชุมผู้ถือหุ้นประจำปี ตอนนั้นท่านประธานคิมอาจจะมีวาระแต่งตั้งประธานคนใหม่” “ใช่ ถ้าท่านประธานคิมไม่ตกลง ทางเราก็จะไม่สนับสนุน และอาจจะลงชิงตำแหน่งประธาน ซึ่งตอนนี้พ่อก็ทาบทามผู้ถือหุ้นรายเล็กบางคนไว้แล้ว ส่วนใหญ่จะเห็นด้วยกับพ่อ” “เป็นไปตามแผนของเราเลย”เฮจินซูยิ้ม ด้วยความพอใจ ผู้หญิงอวดดีคนนั้นจะมาเทียบกับเธอไม่ได้ “ยอ พอ เซโย”ชายหนุ่มกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ที่ถูกต่อเข้ามาที่โต๊ะทำงาน “คุณลีมินชู” “ครับ คุณชองใช่ไหม”เสียงที่ถามมาคุ้นหู “ครับ” “โอ ดีใจจัง ในที่สุดก็ติดต่อคุณได้” “ผมเพิ่งกลับมาถึงโซล” “ผมได้ข่าวมาอย่างนั้น ต้องขอโทษด้วยที่ให้คุณคิมไปตาม” “ไม่เป็นไร ผมดีใจที่คุณคิมบอกว่าคุณลีมินชูหายดีและกลับมาทำงานเหมือนเดิมแล้ว” “เรามาคุยกันเย็นนี้ดีไหมครับ สะดวกไหม” “ได้ครับ ผมยินดี” “อย่างนั้นเราเจอกันที่.....”ลีมินชูนัดสถานที่และเวลาอย่างดีใจ เขายกหูโทรศัพท์อีกครั้ง เพื่อบอกให้ยอนฮวากลับกับคุณฮองเมื่อเลิกงาน หญิงสาวขอไปแวะเยี่ยมคุณนายฮันและฮันชอนซา ที่ท้องแก่ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านไปไหนมาไหนเหมือนเดิม ลีมินชูยกมือโบกเรียกชายร่างสูงที่ใส่กางเกงสีเข้มกับเสื้อยืดคอกลมเข้าชุดพร้อมกับเสื้อนอกกึ่งลำลอง “ทางนี้ครับ คุณชอง” คุณชองเดินเข้ามาใกล้ แล้วก้มศีรษะทักทายชายหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนต้อนรับอย่างยินดีเช่นกัน “นานมากแล้วนะครับที่ไม่ได้เจอคุณลีมินชู แต่ดูสุขภาพกลับมาปกติแล้วใช่ไหมครับ” “ผมสบายดีแล้ว ดีใจมากเลยที่ได้พบคุณชองอีกครั้ง” “เช่นกันครับ” “สั่งอาหารกันก่อน”พนักงานต้อนรับนำเมนูสองเล่มใหญ่มาวาง แล้วเทไวน์แดงที่ลีมินชูสั่งรอไว้ก่อนใส่แก้ว “คุณลีมินชู กลับมาบริหารแล้วเป็นอย่างไรครับ” “ค่อนข้างเหนื่อยนะ ตลอดเดือนที่ผ่านมา ผมต้องค้นหารายงานที่ถูกต้องเทียบกับรายได้อย่างยากลำบากทีเดียว” ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักถอนหายใจ “รายงานด้านบัญชีใช่ไหมครับ”คุณชองเดา “ใช่ ก็เป็นที่รู้กันว่าทางรองประธานฝ่ายการเงิน เจออุบัติเหตุแล้วพักไประยะหนึ่ง ดีว่าตอนนี้กลับมาแล้ว แต่ผมพยายามขอเอกสารอะไรย้อนหลังไป มักจะได้ที่ไม่ค่อยตรง ก็เลยต้องหาเองจากบัญชีธนาคาร เทียบกับรายงานของฝ่ายการตลาด ฝ่ายห้องพักและฝ่ายจัดเลี้ยง ซึ่งพอเทียบกันแล้วมันมีตัวเลขผิดปกติบางอย่าง”เขาหัวเราะ “อาจจะตกใจ แต่คงจะแกะได้เร็วๆนี้ ว่าแต่ผมพูดตรงๆนะ ผมอยากให้คุณชองกลับมาช่วยงานเหมือนเดิม คุณคิดว่าไง” “จริงๆแล้วตั้งแต่ผมคุยกับคุณคิมก็พอรู้ปัญหาที่คุณลีมินชูพูด ถ้าคุณลีมินชูคิดว่าผมช่วยได้ ผมก็ยินดี” “ช่วยได้สิ ตอนที่เราทำงานด้วยกัน ผมเชื่อฝีมือคุณชองมาก ผมกลับมาแล้วไม่เจอคนเก่าๆ นั่นคงเป็นปัญหาที่การบริหารโรงแรมแย่ลงในทุกๆด้าน” “แต่ท่านรองประธานลีควอนวูจะไม่มีปัญหาหรือครับ” “ไม่น่าจะมี ช่วงที่ผมเข้ามานี้ ดูคุณอาจะให้ความร่วมมือดีกว่าแต่ก่อน แต่เป็นเพราะคุณอา ต้องทำงานหลายอย่างตอนที่ผมไม่อยู่ ด้านบัญชีที่คุณอารับผิดชอบก็เลยไม่เรียบร้อย” “ใครช่วยดูงานทางบัญชีครับ คุณหนูเฮ?”เสียงคุณชองถาม “ครับ มีอะไรหรือครับ ฟังเหมือนคุณจะรู้อะไร” “ไม่ทราบสิครับ แต่ก่อนที่ผมจะลาออก มีรายงานหลายตัวที่ไม่ตรง พอผมท้วงไป คุณหนูเฮรับปากจะตรวจสอบแต่ก็เงียบหายไปจนผมลาออกก็ไม่ได้คำตอบ” “คุณชองคิดว่าน่าจะมีอะไรผิดปกติที่เฮ จินซู ทำใช่ไหม” “ผมสรุปแบบนั้นยังไม่ได้ คงต้องกลับไปไล่ดูให้ละเอียดรอบคอบก่อน” “นี่แหละที่จะช่วยผมอีกทางหนึ่ง เพราะแค่ผมตามแกะรายงานก็ทำให้ไม่สามารถ ดูแลด้านการบริการของโรงแรมได้ พนักงานหย่อนประสิทธิภาพ ทำให้ลูกค้าหายไปค่อนข้างมาก” “ด้านการตลาดล่ะครับ เป็นอย่างไรบ้าง” “ตามนโยบายเดิมเราเน้นการตลาดต่างประเทศเป็นหลัก เพราะการดึงนักท่องเที่ยวเข้ามา ทำให้เราสามารถร่วมกับพันธมิตรในการจัดแพ็คเกจต่างๆได้ เราได้ค่าที่พักและการบริการเสริมเพิ่ม ในประเทศ เราก็เน้นด้านการประชุม งานจัดเลี้ยงต่างๆ คงต้องหันกลับมาพิจารณานโยบายเดิมว่ายังใช้ได้หรือไม่” “ครับ ผมว่าถ้ายังใช้นโยบายเดิม ก็ต้องมีการตลาดต่างประเทศที่เก่งๆมาเสริม” “นั่นดีเลย ผมได้คนมาช่วยคนหนึ่ง เธอค่อนข้างจะเข้าใจด้านการท่องเที่ยวมาก ช่วงเดือนที่ผ่านมาเธอช่วยคิด แผนการตลาดที่ผมเห็นว่ามีทางเป็นไปได้ จากกลุ่มลูกค้าเป้าหมายเช่นญี่ปุ่น ออสเตรเลีย เวียดนาม มาเลเซีย สิงคโปร์ และก็ประเทศไทย” “ดีครับ เธอ..ผู้หญิงใช่ไหมครับ” “ครับ แล้วผมจะแนะนำให้รู้จัก ว่าแต่คุณชองจะพร้อมมาทำงานวันไหนดี” “พรุ่งนี้เลยก็ได้ ผมไม่มีภาระอะไร” “ขอบคุณมาก เชิญครับ ทานอาหารก่อน” ชายหนุ่มทั้งสองลากันแล้ว ลีมินชูรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์ที่บ้านทันที ไม่มีคนรับสาย เขาเปลี่ยนเป็นเบอร์ที่บ้านคุณนายฮัน “ครับ ยอนฮวาไปที่นั่นใช่ไหมครับ อ๋อ ครับ บอกให้รออยู่ก่อนนะครับ ผมเสร็จธุระแล้วกำลังจะไปรับ ครับ”เขาถอนหายใจโล่งอก ตั้งแต่เริ่มทำงานใหม่ๆ วันไหนที่ยอนฮวาไม่ได้กลับพร้อมกันหรือไม่ได้กลับรถคุณฮอง เขาจะคอยกังวลใจเสมอ เหมือนมีอะไรบางอย่างคอยรบกวน จะว่าเขาเป็นห่วงเธอมากเกินไปก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเขาเชื่อว่าเธอคงจะกลับบ้านได้อยู่แล้ว แต่การที่เฮ จินซูเข้ามาซักไซ้เกี่ยวกับเธอเกือบทุกเรื่อง นั่นทำให้เขารู้สึกไม่ไว้ใจ แม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก็ตาม วันรุ่งขึ้น คุณชองกลับมารับหน้าที่ ที่เขาแนะนำให้พนักงานโรงแรมรู้จักว่าคือที่ปรึกษาด้านการบริหาร เพราะผู้จัดการทั่วไปยังทำงานอยู่ โดยเขาย้ำว่าคุณชองมีอำนาจในการตัดสินใจเกี่ยวกับการบริหารภายในทั้งหมด พนักงานหลายคนทำท่ากระสับกระส่าย สำหรับคนที่เคยทำงานเดิมมีสีหน้ายินดีอย่างยิ่ง ในห้องประชุมวันนี้ ยอนฮวาไม่ได้เข้าร่วม เพราะเธอรีบไปเป็นเพื่อนคุณนายฮันที่ต้องส่งฮันชอนซา ไปโรงพยาบาลด่วน แต่ยังไม่ครบเวลาคลอด อีกเกือบสองเดือน เมื่อยอนฮวากลับมาในตอนสาย คุณชองและคุณลีมินชูก็อยู่ในห้องประชุมฝ่ายบริหารทำให้คลาดกัน “ชอนซาเป็นอะไรไป ถึงต้องไปโรงพยาบาล”เขาเอ่ยปากถามทันทีที่เจอในตอนเย็น “ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ลูกไม่ดิ้นแล้วพี่ชอนซาตกใจเท่านั้น” “ตอนนี้ปกติดีแล้วค่ะ คุณหมอตรวจแล้วบอกไม่มีอันตรายอะไรให้ไปตรวจปกติตามที่นัดก็พอค่ะ” “อ้อ...วันนี้มีที่ปรึกษาคนใหม่มาว่าจะนัดให้คุยกัน พอดีเขาต้องออกไปดูงานบางอย่าง เอาไว้วันจันทร์ว่าง ฉันจะนัดกินข้าวกลางวันนะ จะได้รู้จักกัน” “ได้ค่ะ แล้ววันนี้ต้องทำงานต่อหรือคะ ได้ทานข้าวเย็นหรือยัง” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเลิกแล้วฉันจะสั่งมาจากห้องอาหาร เธอกลับก่อนดีๆนะ” “ได้ค่ะ ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเจอกัน” เขาโบกมือให้ ยอนฮวาเดินไปที่รถของคุณฮอง ในขณะที่ชายหนุ่มเดินกลับไปห้องทำงาน “คุณฮองคะ หนูจะไปแวะซื้อของที่ตลาดหน่อย เอาเป็นว่าวันนี้จะกลับเองนะ ไม่ต้องไปส่ง เพราะเดี๋ยวต้องวนกลับมารับท่านรองประธานอีก” “ไม่เป็นไรครับคุณยอนฮวา ผมไปแล้วกลับมารับก็ทัน” “ไม่ล่ะ อยากเดินเล่นด้วย อากาศกำลังสบาย”อากาศช่วงต้นฤดูแม้จะหนาวเย็นแต่ก็ไม่มาก ทำให้น่าเดินเล่นมาก ท้องฟ้ายังสว่าง ถ้ากลับไปก็ได้แต่ดูโทรทัศน์ “แล้วไม่ต้องบอกท่านรองประธานว่าหนูไม่ได้กลับกับรถนะคะ เดี๋ยวท่านจะเป็นห่วง” “เอาเป็นว่าผมจะรายงานให้ท่านทราบตอนกลับก็แล้วกัน” “อย่างนั้นก็ตามใจ” ยอนฮวายิ้มให้ กระชับกระเป๋าสะพายบนไหล่แล้วเดินลัดเลาะไป เธอแวะเดินซื้ออาหารข้างทางกินเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปที่ตลาด วันนี้ยังเย็นอยู่จึงพอมีคนจับจ่ายซื้อของบ้าง ยอนฮวาเลือกซื้อผลไม้ สองสามอย่างหิ้วขึ้นรถเมล์ จากคุณ : เฒ่าไม่เก่า เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:50:09

ความคิดเห็นที่ 3 บางวันที่ต้องกลับก่อน ยอนฮวามักจะใช้วิธีนั่งรถเมล์กลับมากกว่าจะใช้บริการของคุณฮอง ซึ่งเธอเห็นว่าการไปยังที่ต่างๆอาจจะช่วยให้เธอจำอะไรได้บ้าง หลายครั้งที่เห็นภาพบางอย่างในความคิด ที่ประกอบไปด้วยกลุ่มนักท่องเที่ยวต่างชาติหลากหลายกลุ่ม ทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่าตัวเองต้องไม่ใช่คนเกาหลี น่าจะเป็นไกด์ต่างชาติ ตามที่คนขายของที่วัดทัก ที่น่าแปลกคือชื่อ ยอนฮวา น่าจะเป็นจิตใต้สำนึกที่เหลืออยู่ แต่ทำไมยังจำไม่ได้สักทีนะ หญิงสาวหิ้วของลงจากรถเมล์แล้วต้องเดินต่อไปอีกสองบล็อกถนนเพื่อเข้าที่พักโดยไม่ได้สังเกตว่ามี รถยนต์คันเล็กติดฟิล์มดำขับตามหลังมาช้าๆ เมื่อเธอลับเข้าไปในอพาร์ทเม๊นท์แล้วก็ยังจอดดูบริเวณโดยรอบสักครู่ถึงขับหายไป วันนี้เป็นวันหยุดของเธอ ยอนฮวารีบตื่นแต่เช้า จัดอาหารให้ชายหนุ่มแล้วเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเตรียมพร้อมจะไปข้างนอก คุณลีมินชู ตื่นแต่เช้าตามนิสัย เขาแต่งกายอยู่กับบ้านเมื่อเดินออกมาที่ห้องอาหาร “อ้าว จะไปไหนนั่น”ทักอย่างแปลกใจ “จะไปดูดอกซากุระบานค่ะ เห็นในข่าวเมื่อคืนนี้ สวยจัง” “เขาจะไปดูกันตอนกลางคืน เวลาเปิดไฟจะสวยมากกว่า” “ไม่ล่ะ ฉันอยากดูตอนสว่างๆนี่แหละ “แล้วจะไปคนเดียวหรือ” “ใช่ค่ะ คุณไปทำงานไหมคะ วันนี้” “ไปดูเอกสารบางอย่างตอนสายๆนัดเขาเอามาให้” “ไปเถอะค่ะ”ยอนฮวารีบดักคอเพราะท่าทางจะไม่อนุญาต “เอาอย่างนี้ ฉันก็อยากดูตอนกลางวันเหมือนกัน ไปที่โรงแรมกับฉันสักชั่วโมง แล้วค่อยไปดูด้วยกัน” “แน้ ตัวไม่ได้ติดกันซักหน่อย ทำไมต้องไปด้วย”นับจากคืนที่กลับมาจาก ตลาดอินซาดง เธอพยายามเลี่ยงที่จะอยู่สองต่อสอง ด้วยความรู้สึกขัดเขินในใจ ผู้ชายที่แสนจะอบอุ่นเอื้ออาทรคนนี้ทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะยามสายตาคมกริบมองผ่านแว่นใสมาที่เธอ ทั้งๆที่เขาไม่ได้พูดอะไรด้วยซ้ำ ตั้งแต่คืนนั้น “ก็บอกว่าอยากดูนี่นา เธอจะไม่ให้ฉันพักสมองบ้างหรือ ฮึ”เสียงเริ่มหาเรื่อง “ก็ได้ ก็ได้ ถ้าไปสายจะร้อนนะ” “ถ้าร้อนก็ถือร่มได้ อย่าทำงอแง เดี๋ยวเลี้ยงข้าวกลางวัน อยากทานอะไรคิดไว้เลย” “จริงนะ แบบนี้ไปรอก็ได้” ลีมินชูสั่นหัว หญิงสาวคนนี้อายุเท่าไหร่ เรื่องที่ง่ายที่สุดในการหลอกล่อคือเรื่องกินและเที่ยวเหมือนเด็กๆ เป็นเวลาเกือบเที่ยง ที่ชายหนุ่มปิดแฟ้มงาน เหลือบมองยอนฮวาที่นั่งรออยู่ที่โซฟาแล้วต้องเผยอยิ้ม คงรอนานไปหน่อย เธอหลับคอพับอยู่บนนั้น หนังสือที่อยู่ในมือหล่นลงพื้น อย่างหนึ่งที่เขาสังเกตคือ หญิงสาวกินง่าย หลับง่าย ไม่มีปัญหากับสถานที่ นี่คงจะเป็นคุณสมบัติที่ดีของนักเดินทาง หากเรื่องมาก ก็จะเป็นภาระของผู้อื่น “ยอนฮวา ตื่นได้แล้ว ไปกันเถอะ” เขาสะกิดแขน เธอก็รู้ตัวทันที อีกคุณสมบัติหนึ่งคือไม่นอนขี้เซา ตื่นทันทีที่ถูกปลุก ยอนฮวาลืมตาแล้วยิ้มอายๆ มาเผลอหลับต่อหน้าเขา น้ำลายยืดไหมนะ เผลอยกมือเช็ดมุมปาก กริยานั้นเป็นที่เดาได้ ลีมินชูหัวเราะหึๆ เสียงทุ้มในคอ หากหัวเราะดังเกรงว่าเธอจะอารมณ์เสียก่อนได้ไปเที่ยว “เสร็จงานแล้วหรือคะ” “ฮื่อ ขอโทษ รอนานหน่อย มันมีผิดต้องแก้ไขก็เลยช้า” “ไม่เป็นไร ฉันหลับเอาแรง จะได้เดินได้นานๆ”แก้ตัว สองข้างทางของถนนสายนั้น มีคนมาเที่ยวเดินเล่นมากมายเนื่องจากเป็นวันเสาร์ที่ส่วนใหญ่หยุดงาน ต้นซากุระ หรือต้นเชอรี่แล้วแต่จะเรียกในภาษาไหน ออกดอกเล็กๆสีชมพูเกาะกลุ่มเป็นพวงเต็มต้น บ้างก็ยังมีสีขาว บ้างก็เป็นตุ่มเพราะเพิ่งเริ่มเทศกาล เป็นระยะทางยาวสุดลูกหูลูกตา กลิ่นหอมของดอกไม้สดชื่น จนยอนฮวาสูดลมหายใจเต็มปอด มองดูผู้คนที่ค่อยๆเดิน อย่างสบายใจแล้วหญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก เธอเหลียวมองคุณมินชู ที่เดินล้วงมือในกระเป๋ากางเกงก็ดูสบายใจและผ่อนคลาย “เป็นไง สวยไหม” “สวยค่ะ แต่ยังไม่บานเต็มที่นี่นา” “ยัง อีกอาทิตย์หนึ่งดอกคงแน่นกว่านี้ เรามาดูตอนกลางคืนอีกที มาไหม” คิดจะปฏิเสธ แต่ความอยากเห็นมีมากกว่า “มาค่ะสัญญานะคะ”ให้เขาสัญญาหนักแน่นเข้าไป คราวนี้คงไม่ต้องคิดหาทางเลี่ยง “สัญญา ไปเถอะ หิวข้าวจัง” “โอ๊ะ กี่โมงแล้ว” “จะบ่ายสองแล้ว”ชายหนุ่มยกข้อมือออกมาดูนาฬิกา “มิน่า ท้องร้องเตือน ทานอะไรดีคะวันนี้” “ให้เธอเลือก” “ไปทานราเม็งค่ะ”ตอบทันที “โอ้โห คิดเตรียมไว้แล้วสิท่า” ยอนฮวายิ้ม ดวงตากลมโตใสกระจ่างจนลีมินชูอดไม่ได้ ยกปลายนิ้วขึ้นจิ้มเบาๆบนหน้าผาก เขาหัวเราะเสียงทุ้มกังวานอย่างชอบใจที่หญิงสาวรีบเบี่ยงหลบแต่ไม่ทัน จากคุณ : เฒ่าไม่เก่า เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 14:54:59

ความคิดเห็นที่ 4 ว้าว.....หวานมาแบบกะทันหัน  คนอ่านๆไปยิ้มไป  มีความสุขค่ะ อิอิอิ วันนี้ลงยาวดีค่ะ  ขอแบบนี้อีกนะคะ  อ่านจุใจดีค่ะ จากคุณ : bulbul (danee_s) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 21:12:52

ความคิดเห็นที่ 5 อยากเห็นซากุระบ้างจัง (คนนี้ไม่ดูซีรีส์เกาหลีค่ะ ยกเว้นบางเรื่องที่ฉายช่อง 3 ตอนเย็น) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 21:15:33

ความคิดเห็นที่ 6 วันนี้ได้อ่านแบบยาวๆ ชอบจังเลยค่ะ ขอบพระคุณนะคะ ^^ มีแรงไปลุยงานต่อแล้วจ้า จากคุณ : RainbowMoon เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 52 23:27:24

ความคิดเห็นที่ 7 อยากเห็นซากุระจัง......ยังไม่เคยเห็นของจริงเลย ขอบคุณมากคะที่ลงให้ยาวๆ....อ่านเพลินเลยคะ จากคุณ : NET (NET-BYJ) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 08:12:49

ความคิดเห็นที่ 8 อิจฉาจางงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หวานซ้า.. เจอภาพแบบนี้ บุคลิกแบบนี้ ไม่จิ้นถึงคุณชายก็ไหวแล้ว.. ภาพคุณชายชัดๆเลยอ่ะ... รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : รัศมีจันทร์ดารา เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 08:45:37

ความคิดเห็นที่ 9 พูดได้นิดเดียวค่ะ ว่าแต่ว่า เฮจินซู น่ากลัวนะคะ คล้ายๆแค้นฝังหุ่นเลย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 09:44:18

ความคิดเห็นที่ 10 เฮ้อ ... น่ารักซะจริงๆเลย ..   มาช้า อ่านรวบยอดแบบนี้ ก็ดีเหมือนกันค่ะ ^^ จากคุณ : SarangLady เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 52 17:01:21