ความคิดเห็นที่ 1 |
10/1
พี่เหม... มุทิตาครางแผ่ว รู้สึกเหมือนลมจะจับ เธอเซถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วจึงได้สติ
อารมณ์กรุ่นโกรธทำให้หญิงสาวอยากหนีไปจากตรงนี้โดยพลัน หากจิตใต้สำนึกร้องเตือนให้เธอเผชิญกับเขา
เถอะ ไม่ว่าอย่างไรเธอจะต้องเปลี่ยนใจพี่ชายให้ได้ แม้จะต้องแลกกับน้ำใจของเขาซึ่งเธอเฝ้าถนอมมาตลอดก็ตามที
พี่เหมมาได้ไง แล้วพ่อกับแม่ล่ะคะ คนเพิ่งมาถึงแกล้งไขสือ
เหมันต์มองตอบด้วยแววตาตัดพ้อ หากไม่ยอมเอ่ยวาจาใด
มด เราว่าเราชักหิวแฮะ ขอออกไปหาอะไรกินก่อนนะ ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย หนูนาลูบท้องนูนของตนเหมือนหิวเสียเต็มประดา เธอสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างพี่น้องสองคน
แล้วจะไปอย่างไร เดี๋ยวก็ได้ไปเดินตกท่อที่ไหนหรอก
มากไปย่ะ ฉันไปได้แล้วกัน เวฟไปเป็นเพื่อนอาเนอะ
ไม่... อาโม้ด หนูไม่ไป เด็กชายเกาะแขนอาสาวแน่น พานจะตีปีนขึ้นตักให้ได้
อาเลี้ยงขนมด้วยนา ไม่ไปจริงเหรอ คนท้องพยายามเปิดทางให้แพทย์หนุ่มเต็มที่
ทว่าเด็กน้อยไม่ยอมให้ความร่วมมือ ศีรษะกลมส่ายดิกจนมุทิตาต้องเป็นฝ่ายตัดบทเสียเอง
หนูนาไปเถอะ เอาเวฟไปด้วยจะลำบากเปล่าๆ แล้วเดินระวังๆ ล่ะ
หนูนาปรายตาไปทางเหมันต์แวบหนึ่งด้วยหวังจะขอความเห็น แต่เขาก็ไม่ได้มองตอบกลับมา คนกลางอย่างเธอจึงจำใจต้องเดินออกมาตามการตัดสินใจของเพื่อนสาวแทน
เสียงเสียดสีเบาๆ เมื่อประตูปิดลงมีอิทธิพลนักในยามที่ความเงียบเข้าปกคลุมเช่นนี้ มุทิตารีรอให้พี่ชายเป็นฝ่ายเอื้อนเอ่ย หากจนแล้วจนรอดเหมันต์ก็ยังคงเงียบ และใช้ความเงียบที่เขาถนัดกดดันเธอเหมือนที่เคยทำเสมอมา และมันก็ได้ผลอีกครั้งหนึ่ง
พี่เหมมาหาใคร ลืมเอาปากมาหรือเปล่า หญิงสาวอดชักเสียงใส่ไม่ได้ ก็แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาต้องใช้สายตาจับผิดแบบนี้กับเธอ
พี่ชายลูบหน้าอย่างอ่อนล้า อ่อนอกอ่อนใจเหลือจะกล่าวเมื่อเขาไม่อาจเปิดเผยความในใจให้น้องสาวรับรู้ เขาไม่กล้า... จะว่าขี้ขลาดก็ได้ กลัวว่าพูดไปแล้วจะต้องแลกกับสายตาที่เปลี่ยนไปของเธอ
พี่จะย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลที่นี่ มดว่าดีไหม ถามด้วยน้ำเสียงสดใสซึ่งพยายามปั้นแต่งขึ้นมา
ไม่ดี
อะไรกัน ตอบแบบไม่คิดเลยเหรอ พี่ชายแสร้งพ้อทีเล่นทีจริง
ทีพี่เหมยังทำอะไรไม่คิด แล้วทำไมมดต้องคิดด้วยล่ะ
ใครว่า พี่คิดแล้วต่างหาก คิดไว้ตั้งแต่วันที่มดมา น้องพี่เป็นผู้หญิงแต่ต้องมาอยู่ต่างจังหวัดคนเดียว ใครจะคอยดูแล
มดดูแลตัวเองได้ แล้วทุกคนก็ดูแลมดอย่างดี พี่เหมอย่าห่วงเลย
ชายหนุ่มไม่ตอบ หากแต่ปรายตาไปยังเด็กชายที่เริ่มอยู่ไม่สุกแทน ใครดูแลใคร...คงไม่ต้องพูดให้มากความ
แต่พี่ได้งานที่นี่แล้ว คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก
มุทิตากัดริมฝีปากแน่น ตากลมโตฉายแววไม่พอใจอย่างเปิดเผย แต่หญิงสาวก็ไม่อาจทำอะไรมากไปกว่านี้ ในเมื่อเขาไม่เคยเอ่ยถึงความรู้สึกที่มีต่อเธอในแง่ชู้สาว อีกทั้งยังคงให้เกียรติเธอเช่นเดิม การที่เธอจะสู่รู้แล้วหยิบมันมาประหัตประหารก็ดูจะเป็นการขี้ตู่เกินไป
พ่อกับแม่รู้ไหมคะที่พี่เหมมาอยู่ที่นี่ แล้วใครจะดูแลพ่อกับแม่นะ
รู้สิ แล้วก็ไม่มีใครคัดค้านด้วย เสียงทุ้มเอ่ยลอดไรฟัน
มดไม่อยากเชื่อเลย พี่เหมที่มดรู้จักห่วงพ่อกับแม่ยิ่งกว่าอะไร...
และห่วงมดยิ่งกว่าอะไรเช่นกัน เขาแทรก มดอย่ากังวลไปเลย ที่พี่ย้ายมาอยู่นี่ทุกคนก็เข้าใจดี พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้มดลำบาก
พี่เหมไม่เคยทำให้มดลำบาก... น้องสาวต่ออย่างรู้ความนัย
เธอไม่เคยใจแข็งกับพี่คนนี้ได้เลย เพราะสำหรับเด็กกำพร้าคนหนึ่ง...เหมันต์เป็นยิ่งกว่าพี่ชาย มุทิตารู้ตัวและเจียมตนเสมอว่าเธออยู่ในฐานะอะไรสำหรับครอบครัว แสงบุญ
ท่ามกลางความเมตตาจากเพื่อนของบิดามารดาที่แท้จริงมอบให้ ยังคงมีความโกรธขึ้งเล็กๆ น้อยๆ จากบุตรชายของท่านทั้งสองเสมอ ไม่ใช่เรื่องแปลกหากพวกเขาจะไม่พอใจเด็กคนหนึ่งซึ่งแย่งกิน แย่งใช้ แย่งความรักจากพ่อแม่ของพวกเขา กระนั้น...ก็มีเพียงพี่ชายคนกลางเพียงคนเดียวที่เอ็นดูเธอตลอดมา
มุทิตาเชื่อเสมอว่าความสะดวกสบาย ความปลอดภัย รวมถึงความสำเร็จของชีวิตเธอนั้น มีเหมันต์นี่แหละที่คอยผลักดันให้เป็นไป ทั้งทางตรงและทางอ้อม เออหนอ แล้วใครเล่าจะอกตัญญูทำร้ายทำลายน้ำใจพี่ชายคนนี้ได้ลงคอ
ถ้าพี่เหมเชื่อมั่นในการตัดสินใจของตนเอง มดจะเป็นกำลังใจให้ คราวนี้เธอยิ้ม ยิ้มทั้งปากและตาเพื่อให้เขาสบายใจ
หากวันใดเธอพบความรักที่แท้จริง มุทิตาก็เชื่อเหลือเกินว่าพี่ชายแสนดีคนนี้จะเข้าใจและสนับสนุนเธอเช่นกัน ไม่ควรเลยที่เธอจะแสดงกิริยาเช่นเมื่อครู่ออกไปให้เขาเสียน้ำใจ
ขอบใจจ้ะ ชายหนุ่มได้แต่ฝืนยิ้มออกมา
รอยยิ้มของเธอช่วยบรรเทาความร้อนใจของเขาไปได้บ้าง ทว่าไฟผลาญอันเกิดจากความจริงซึ่งเขาเพิ่งรับรู้ยังคงคุกรุ่นราวกับรอคอยเวลาปะทุต่อไป
| จากคุณ |
:
ภาพิมล (thezircon)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 ต.ค. 52 16:04:27
|
|
|
|
