ความคิดเห็นที่ 1 หลังเสร็จสิ้นภารกิจในร้าน กฤตินไม่รอช้า รีบแจ้นไปหาเหมียวโดยไม่บอกไม่กล่าว หมายไม่ให้เธอตั้งตัว เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขากำลังเป็นไปด้วยดี ตีเหล็กต้องตีตอนไฟแรงๆ เขายิ้มกริ่ม บอกกับตัวเอง กฤตินแวะซื้อเบเกอรี่เจ้าอร่อยที่ปากซอยเพื่อเป็นใบเบิกทาง สี่สาวผลไม้เคยบอกว่าหลงใหลได้ปลื้มกับขนมร้านนี้ หากได้เห็นคงถูกอกถูกใจ การจะพิชิตหัวใจยายเหมียวซ่าของเขาได้นั้น คงต้องพึ่งพาบริวารเหล่านี่แหละเป็นสำคัญ ทั้งคอยให้ข้อมูล ทั้งคอยยุยงส่งเสริม อีกทั้งยังคอยเป็นหูเป็นตา ถ้าสำเร็จคงต้องยกบรรดาศักดิ์แม่สื่อชั้นเทพให้กับพวกเธอ แม้กฤตินจะหวั่นใจอยู่บ้างว่าเหมียวอาจไม่อยู่ แต่เขาไม่อยากให้เธอมีเวลาลบเลี่ยง เลยต้องยอมเสี่ยงดวง พอเลี้ยวรถเข้าไปใต้ถุนอพาร์ทเมนท์ เห็นเหมียวนั่งเด่นเป็นสง่าคุยอยู่กับลูกค้า เขายิ้มย่องผ่องใส นึกขอบคุณเทพเจ้าแห่งความรักที่ดลบันดาลสิ่งดีๆ ให้เสมอ เมื่อเปิดประตูสำนักงานเข้าไป สี่สาวผลไม้ยกมือไหว้ เอ่ยทักทายแบบเกร็งๆ กฤตินรู้สึกเอะใจกับท่าทีที่แปลกไป แต่ทำเฉยเสีย “พี่กฤตสวัสดีค่ะ” เหมียวลุกขึ้นยกมือไหว้ กล่าวแนะนำ “วิทย์นี่พี่กฤต เป็นพี่ที่ตีแบดฯ ด้วยกัน ... พี่กฤตคะ นี่วิทย์เพื่อนเหมียวค่ะ” นายวิทย์ซึ่งลุกขึ้นยืนพร้อมๆ กับเหมียว จ้องเขม็งมา กฤตินใช้ช่วงเวลาสั้นๆ พิจารณาลักษณะ สูงกว่าเขา น่าจะประมาณ ๑๘๔ เซนติเมตร แต่งกายหรูหรา หวีผมเรียบแปล้ เห็นแล้วอดนึกถึงเชิดวุธไม่ได้ นายวิทย์ค่อนข้างจะไว้ตัว เอ่ยปากทักทายแค่พอเป็นพิธี แต่ตรงนี้กฤตินไม่ได้ถือสาหรอก คำพูดต่างหากที่ทำเขาเข่าแทบทรุด “แหม ... ใครว่าเพื่อน อดีตคนรู้ใจมากๆ ต่างหาก” นายวิทย์พูดพลางส่งตาหวานให้เหมียว แม้เหมียวจะมีท่าทางอึกอัก แต่กฤตินรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยๆ ของเขากำลังถูกเหยียบย่ำ เขาเจตนาจะมาสร้างความประหลาดใจให้กับเธอ แต่กลับเป็นเขาเสียเองที่แทบหงายท้องคาใต้ถุน “พี่กฤตมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” เหมียวถามขึ้น “ไม่มีอะไรครับ พี่แวะเอาขนมมาฝากสี่สาวผลไม้” กฤตินนึกบริกรรมคาถา อัญเชิญเทพเจ้าแห่งการปั้นสีหน้าให้มาเข้าร่างบัดเดี๋ยวนี้ เขาไม่ต้องการให้ความโศกสลดในจิตใจแสดงออกไปให้ใครเห็น ท่าทางตื่นเต้นที่เห็นขนมของสี่สาวผลไม้ ช่วยบรรเทาความบอบช้ำได้พอสมควร อย่างน้อยเขาก็ไม่รู้สึกเป็นเสมือนคนแปลกหน้ามากนัก ส้มโอจัดแจงนำเบเกอรี่ใส่จาน ยกมาวางบนโต๊ะ ทั้งยังเผื่อแผ่ไปทางเหมียวกับนายวิทย์ด้วย กฤตินมองออกว่าทั้งสี่สาวพยายามช่วยบำบัดจิตใจของเขาด้วยการชวนพูดชวนคุย คงอยากบอกเป็นนัยว่า เธอเป็นพวกเดียวกับเขา เหมียวเหลือบมองมาเป็นครั้งคราว เมื่อสบตากัน เขาพยายามทำแววตาให้แจ่มใส ปกปิดไม่ให้เธอล่วงรู้ความรู้สึกที่เจ็บแปลบ เขาคิดว่าตัวเองเก็บอารมณ์ได้อย่างน่าชื่นชมทีเดียว ทว่า... “เราจะไปหาร้านอาหารบรรยากาศดีๆ ระลึกถึงความหลัง คุณกฤตจะไปด้วยกันไหม” นายวิทย์หันหลังกลับมาถาม “เชิญตามสบายเลยครับ ผมก็ว่าจะชวนสี่สาวไปกินจิ้มจุ่มเหมือนกัน” กฤตินเหลือบไปสบตาเหมียว “เพื่อสานความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น” สี่สาวผลไม้น่ารักสุดๆ รับลูกด้วยการกระโดดโลดเต้น เฮลั่นสำนักงาน เหมียวจ้องเขม็ง กฤตินเบือนหน้าหนี กฤตินรู้สึกว่านายวิทย์พยายามจะเปิดศึก นายนั่นคงรู้ดีว่าเขารู้สึกอย่างไร เหมือนที่เขารู้เช่นกันว่านายนั่นต้องการอะไร เสือพบสิงห์มันเป็นเช่นนี้เอง ไม่มีทางเสียหรอกที่เขาจะเพลี่ยงพล้ำให้ศัตรูเห็นความบอบช้ำ แม้ตอนนี้หัวใจกำลังจะขาดรอนๆ ก็ตาม เมื่อเหมียวออกไปกับนายวิทย์แล้ว สี่สาวผลไม้รุมกันเข้ามาอธิบาย “พวกเราไม่รู้มาก่อนเลยนะคะว่าพี่เหมียวมีตาคนนี้” น้อยหน่าเอ่ยขึ้น “ใช่ๆ ไม่มีระแคะระคายสักนิดเลย” น้อยโหน่งสนับสนุน “ชมไม่ชอบนายนี่เลย ท่าทางเก๊กชะมัด” ชมพูเบะปาก “พี่กฤตต้องสู้นะคะ” ส้มโอปลุกเร้า กฤตินยกมือห้าม ไล่สบตาสี่สาวทีละคน เอ่ยน้ำเสียงเคร่งเครียด “สงครามไม่ยังไม่สงบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร” สี่สาวหัวเราะกันลั่นสำนักงาน กฤตินโอดครวญ “ขำอะไรกันเนี่ย คนกำลังเศร้า” “ก็พี่กฤตอะ” น้อยหน่าท้วงมา กฤตินยิ้มเนือยๆ “เรื่องจิ้มจุ่มพี่ไม่บิดพลิ้ว แต่ตอนนี้ขอหลบไปเลียแผลใจก่อน” พูดจบเดินคอตก ขับรถออกไป กฤตินตั้งใจมาเยี่ยมผู้กองแมน แต่เขาไม่อยากเข้าไปด้วยสภาพจิตใจที่เหี่ยวเฉา จึงแวะปรับอารมณ์ที่ร้านกาแฟเล็กๆ ด้านล่างตึก ภายในร้านมีโต๊ะสีครีมขนาดเล็กกับเก้าอี้เข้าชุดวางเรียงกันห่างๆ อยู่ ๔ – ๕ โต๊ะ ของโชว์ หนังสืออ่านเล่นถูกจัดเรียงไว้แนบผนัง เขาชอบร้านที่ตกแต่งในลักษณะนี้ ดูเรียบง่าย สบายตา กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่โชยเอื่อยช่วยสร้างบรรยากาศให้รู้สึกผ่อนคลาย หากเป็นยามปกติเขาคงดื่มด่ำกับบรรยากาศด้วยความรื่นรมย์ แต่ยามนี้ สิ่งรอบตัวไม่สามารถทำให้จิตใจเขาแช่มชื่นขึ้นได้เลย กฤตินไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ระหว่างรุกคืบเข้าไปกับถอยห่างออกมา หากเดินหน้า ซึ่งแน่ล่ะนายวิทย์คงใช้วิธีนี้เหมือนกัน เหมียวจะรู้สึกอย่างไร เขาเป็นห่วงจิตใจของเธอ เกรงว่าจะอึดอัด แต่ถ้าถอยห่างออกมา เธออาจมองว่า เขาไม่มีความมุ่งมั่น ดีไม่ดีอาจเลยเถิดไปถึง เขาไม่จริงจังกับเธอก็เป็นได้ กฤตินถามตัวเอง รักเหมียวมากเพียงใด ต้องการเธอมาเป็นคู่ชีวิตหรือเพียงต้องการเอาชนะ เขาตอบหัวใจตัวเองได้ทันที เธอเป็นคนที่ตามหามาเนิ่นนาน เขามีความสุขทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ ชีวิตของเขาคงไร้ความหมายหากปราศจากเธอยืนเคียงข้าง ที่ผ่านมา ภาพความรักที่มีต่อเหมียวเป็นเพียงเงาลางๆ แต่ตอนนี้ก่อเกิดเป็นรูปร่างขึ้นอย่างชัดเจน ชัดเสียจนแทบจับต้องได้ ความรักมีอานุภาพยิ่งใหญ่ หวังว่าอานุภาพแห่งความรักในหัวใจของเขาจะแสดงพลังให้เธอได้รับรู้ จิตใจที่มุ่งมั่นพาสองเท้าก้าวไป แต่ทว่า ... เมื่อออกจากร้านกาแฟ กฤตินประจันหน้ากับเหมียวและนายวิทย์เข้าอย่างจัง นี่มันวันโลกามหาวินาศหรือไร ทำไมวันนี้ก้อนเนื้อหัวใจของเขาจึงถูกกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากคุณ : อริย์ธัช เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 11:12:57

ความคิดเห็นที่ 2 เปิดตำรา ... กฤตินหยิบกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมจากตู้หัวเตียงออกมาเช็ด ตั้งแต่บิดาจากไปเมื่อ ๒ ปีก่อน เขายังไม่เคยแตะต้องกล่องใบนี้อีกเลย เมื่อเปิดฝาออกกลิ่นอับๆ โชยมาแตะจมูก ข้าวของเครื่องใช้กระจุกกระจิกจำพวกสร้อย แหวน นาฬิกา โทรศัพท์มือถือของบิดาที่เขารวบรวมใส่ไว้ในนี้ยังอยู่ในสภาพเดิม รวมทั้งตำราที่ท่านกำชับหนักหนาว่าให้ดูแลอย่างดีด้วย เขาบรรจงหยิบตำราเล่มนั้นออกมาจากกล่องสี่เหลี่ยม ใช้ปลายนิ้วปัดฝุ่นบางๆ อย่างแผ่วเบา “ตำราผูกใจนางแก้ว” ตัวอักษรที่เขียนด้วยมือจางลงตามกาลที่ผันผ่าน กระดาษหน้าปกแปรสภาพจากสีขาวเป็นสีเหลืองหม่นๆ เยื่อกระดาษเนื้อในดูราวจะป่นเป็นผุยผงหากได้รับความรุนแรงเพียงนิด ความบอบบางของคัมภีร์ทำให้ต้องกลั้นใจทุกครั้งในการเปิดแต่ละหน้า เขายังจำวันที่บิดามอบตำราเล่มนี้ได้ดี ... วันนั้นบิดาของเขานอนหายใจระรวยอยู่บนฟูกบางๆ ในห้องสี่เหลี่ยมโปร่งโล่ง ภายในห้องปราศจากเครื่องตกแต่งใดๆ ไร้แม้กระทั่งเตียงนอน มีเพียงเบาะบางๆ ที่ปูลาดไว้กับพื้นไม้ และกระบอกน้ำที่วางเคียงกับแก้วในถาดใบใหญ่ ท่าทางของท่านดูอ่อนระโหยโรยแรง แต่ทว่าใบหน้ากลับแช่มชื่น มารดาของเขานั่งสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆ กุมมือของบิดาแผ่วเบา อาหมอนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของท่าน กำลังง่วนอยู่กับการตรวจดูอาการไม่วางมือ ส่วนเขานั่งก้มหน้านิ่งอยู่ตรงปลายเท้า กำลังพิจารณาหนังสือในมือ “คัมภีร์เล่มนี้ทวดของลูกเป็นผู้เขียนขึ้น ท่านมีเจตนาที่จะให้ผู้ชายในตระกูลของเรา ได้ผู้หญิงที่ดีมาเป็นคู่ชีวิต เนื้อหาในนั้นเป็นวิธีการพิจารณาลักษณะของเบญจกัลยาณี รวมถึงการสร้างความประทับใจให้กับคนรอบข้าง กลวิธีต่างๆ ที่บันทึกไว้แยบยลอย่างน่าอัศจรรย์ ลูกอย่าได้ใช้มันเพียงเพื่อสนองตัณหาของตนเอง จงใช้เฉพาะกับผู้หญิงที่ลูกรักและปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้เธอมาเป็นคู่ชีวิต และเมื่อได้เธอมาเป็นนางแก้วประจำครอบครัวแล้ว จงรักและทะนุถนอมเธอไปจนตลอดชีวิตของลูก” เขารับคำหนักแน่น บิดายิ้มในหน้า หันไปหาอาหมอผู้ซึ่งกำลังมีสีหน้าเคร่งเครียด “ยื้อกันมาได้ตั้งหลายครั้งหลายหน คราวคงไม่ไหวจริงๆ ขอบใจหมอมากที่ช่วยดูแลเป็นอย่างดี” บิดาของเขาเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า นายแพทย์ก้มหน้านิ่ง ปาดน้ำตาที่กำลังจะหยดลงพื้นทิ้ง “อย่าเสียใจไปเลย ทุกชีวิตล้วนต้องมีวันนี้ ขอให้หมออยู่ดีมีสุขเถอะนะ” นายแพทย์ใหญ่ผงกศีรษะ ใบหน้าโศกสลด ยอมแพ้ต่อชะตา ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินเป็นทาง ก้มลงกราบที่ต้นแขนของชายผู้นับถือดุจพี่ชายร่วมสายโลหิต เอ่ยเสียงสั่น “ขอบพระคุณพี่มากครับ”   บิดายิ้มในหน้า ก่อนหันไปหามารดาที่เฝ้าดูอยู่ไม่วางตาเช่นกัน อาจเพราะร่างกายที่แทบแตกดับทำให้รอยยิ้มที่เคยสดใสของบิดากลายเป็นเพียงรอยยิ้มบางๆ มารดาดูจะรู้ซึ้งถึงก้นบึ้งในใจได้เป็นอย่างดี กระชับมือมั่น ยิ้มตอบทั้งน้ำตา ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ราวกับจะประทับภาพของกันและกันไว้ในความทรงจำ แววตาของบิดาดูเหนื่อยอ่อนแต่เปี่ยมด้วยความหมายลึกซึ้ง “คุณทำให้การมีชีวิตอยู่ของผมเต็มไปด้วยความสุข คุณเป็นนางแก้วประจำครอบครัวของเรา ผมดีใจที่มีคุณอยู่เคียงข้าง” เสียงของท่านเริ่มขาดๆ หายๆ มารดาพยักหน้า ยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันก็ภูมิใจที่มีคุณเป็นผู้นำทางชีวิต” บิดายิ้มละไม พยายามเอื้อมมือขึ้นไปเช็ดน้ำตา แต่เรี่ยวแรงที่เหลือน้อยทำให้เอื้อมไม่ถึง มารดาจึงประคองมือสั่นเทานั้นมาปาดน้ำตาของตน “หักห้ามใจบ้างนะ ชีวิตของคุณและลูกยังต้องดำเนินต่อไปอีกนาน” บิดาให้สติ มารดาปาดน้ำตา พยักยิ้ม กฤตินรู้สึกอบอุ่นในความรักที่บิดากับมารดามีให้กัน แต่อดเสียใจไม่ได้ที่ท่านต้องเผชิญกับการพลัดพราก ภาพตรงหน้าและการเตรียมใจเพื่อลาจากทำให้น้ำตาลูกผู้ชายอย่างเขารินไหล บิดามองมา เหมือนท่านกำลังพูดอะไรกับเขา แต่มีเพียงเสียงลมแผ่วๆ ที่พ้นออกมาจากริมฝีปากไหวระริก เขาค้อมกายแนบหูลงไปใกล้ๆ “เมื่อถึงเวลาที่เราต้องจากโลกนี้ แม้คนที่เรารักและรักเรารายล้อมเพียงใดก็ตาม ไม่มีทางห้ามได้ ลูกจงจำวินาทีนี้ไว้สอนใจตน จะได้ไม่หลงใหลยึดติดกับความสุขที่ไม่จีรัง” เมื่อสิ้นคำสอน บิดาแน่นิ่งไป ท่านสิ้นลมด้วยอาการสงบ มารดาปล่อยโฮอย่างสิ้นอาย อาหมอชกกำปั้นลงบนฟูก ก้มหน้า น้ำตาริน เขาก้มลงกราบแทบเท้าของบิดา ไม่มีเสียงร่ำไห้ คงมีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลริน เนิ่นนาน  ... ยามที่บิดามีชีวิตอยู่ ท่านให้ความรักเขาและมารดาอย่างเต็มที่ แต่ยามต้องจากโลกนี้ไป ท่านกลับดูไม่อาลัยอาวรณ์สักนิด ท่านจากโลกนี้ไปเหมือนคนไร้ญาติขาดมิตร ดูราวกับไม่มีสิ่งใดจะเหนี่ยวรั้งท่านไว้ได้เลย จนถึงทุกวันนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจ กฤตินปาดน้ำตาแห่งความคิดถึง ตั้งจิตบอกกล่าวแก่บิดา “ตอนนี้ลูกได้พบหญิงที่รักและปรารถนาจะได้เธอมาเป็นนางแก้วอย่างแท้จริงแล้ว ขอให้ลูกสามารถผูกหัวใจของเธอได้สำเร็จด้วยเถิด ลูกให้สัจจะ จะรักและทะนุถนอมเธอไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่” เหมียวอยู่ในชุดนอนบางเบา เอนหลังพิงหัวเตียงที่แนบติดกับผนังห้อง ความเย็นสบายจากเครื่องฟอกอากาศชั้นดี ที่นอนนุ่มๆ เพลงคลาสสิคบรรเลงเสียงแผ่ว ไม่ได้สร้างความสุขให้กับเธอสักนิด เธอหยิบหนังสือที่วางอยู่บนตู้ข้างเตียงมาเปิดดู หวังว่านิยายเรื่องโปรดจะสร้างความบันเทิงใจเหมือนทุกวัน แต่ไม่เป็นเช่นนั้น หนังสือเปิดค้าง แม้สายตาจับจ้องอยู่ที่ตัวอักษร แต่สมองกลับครุ่นคิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำ ... นายวิทย์พาเหมียววนเวียนหาร้านอาหารอยู่นาน เนื่องจากเขาเลือกร้านที่ค่อนข้างมิดชิด เสียงไฟสลัว ๒ – ๓ ร้านแรกเธอบอกแค่ว่าไม่ชอบ แต่ร้านต่อมาจึงบอกกับนายวิทย์ตรงๆ “ร้านประเภทนี้เหมียวคิดว่าเหมาะกับคู่รัก ไม่เหมาะสำหรับเพื่อน” นายวิทย์หน้าถอดสี แต่พยายามกลบเกลื่อนอารมณ์ที่กำลังหดหู่ “เหมียวคิดมากไปหรือเปล่า” “เหมียวยอมรับว่าคิดมากในเรื่องนี้” เธอสบตานายวิทย์ เอ่ยเสียงเข้ม “วิทย์อึดอัดหรือเปล่า ถ้าอึดอัดเราแยกย้ายกันเลยก็ได้นะ” นายวิทย์รีบส่ายหน้า “ไม่อึดอัดเลย อย่างไรก็ได้ แล้วแต่เหมียว” แม้จะพูดเอาอกเอาใจ แต่ลับหลังเธอ นายวิทย์กลับเหยียดปาก ทั้งคู่มาลงตัวกันที่ร้านเล็กๆ ในมุมที่คนไม่พลุกพล่านนัก แต่ไม่รโหฐานเหมือนร้านแรกๆ แสงไฟในร้านสว่างไสว ชุดเก้าอี้สีขาวจัดวางอย่างเป็นระเบียบ มองเห็นกันได้ทั่วถึง ผนังของร้านตกแต่งด้วยภาพธรรมชาติที่หลากหลาย ดูเจริญหูเจริญตา เมนูที่วางบนโต๊ะเรียกน้ำย่อยได้เป็นอย่างดี เพียงไม่นาน อาหารที่สั่งถูกลำเลียงมาจนครบ “มาแบบนี้แล้วนึกถึงเมื่อก่อน” นายวิทย์เอ่ยขณะกุลีกุจอตักอาหารใส่จานเหมียว “เมื่อก่อน?” เหมียวเลิกคิ้วถามในที “ก็เมื่อก่อนเราทานข้าวด้วยกันเกือบทุกมื้อ” นายวิทย์อธิบาย ประกายตาแช่มชื่น “วิทย์มีความสุขมากเลยนะที่เรากลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง” เหมียวส่ายหน้า “วิทย์อย่างคิดอย่างนั้น ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว” “เหมียวจะให้วิทย์ลืมความสุขที่สุดในชีวิตได้อย่างไร เหมียวคงลืมไปแล้วว่าตอนนั้นเรามีความสุขกันแค่ไหน” นายวิทย์ถือวิสาสะเอื้อมมากุมมือน้อยๆ ของเหมียว คนถูกล่วงละเมิดดึงมือตัวเองออกมาช้าๆ นายวิทย์ยิ้มกรุ้มกริ่ม “เหมียวไม่ต้องห่วงนะ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” เหมียวสะดุดกึก วางช้อนลงบนจาน จ้องหน้านายวิทย์ เอ่ยสีหน้าจริงจัง “เราไม่มีวันกลับไปเหมือนเดิม เมื่อก่อนเราเป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ที่เหมียวมาเพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน แต่ถ้ามันทำให้วิทย์คิดเลยเถิด เหมียวขอโทษ ต่อไปเหมียวจะไม่ไปไหนกับวิทย์อีก” หน้าตานายวิทย์แดงกล่ำ หายใจถี่สั้นจนอกกระเพื่อม จ้องเขม็ง “เพราะไอ้กฤตใช่ไหม” เหมียวจ้องตอบ ถามเสียงเข้ม “พี่กฤตไปเกี่ยวอะไรด้วย” นายวิทย์ยิ้มเหยียด “เพราะไอ้กฤตเหมียวถึงไม่สนใจวิทย์ เมื่อก่อนเหมียวรักวิทย์จะตาย”   “ใช่ เมื่อก่อนเหมียวรักวิทย์ แต่วิทย์เป็นฝ่ายทิ้งเหมียว วิทย์จากไปพร้อมกับความรักที่เหมียวมีให้ ตอนนี้เหมียวไม่เหลือความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น” เหมียวพยายามข่มใจให้นิ่ง ยืดกายตรง เอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงฉาดฉาน “อีกอย่างนะวิทย์ อย่าแสดงกิริยาแบบนี้กับเหมียวอีก อย่าให้เหมียวรังเกียจ ไม่อย่างนั้นแม้แต่ความเป็นเพื่อนก็จะไม่มีให้” เหมียวพูดจบ หันไปคว้ากระเป๋าถือ นายวิทย์ฉุดมือไว้ เหมียวตำหนิด้วยสายตา นายวิทย์ปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ “วิทย์ขอโทษ วิทย์ไม่ได้ตั้งใจ ก็วิทย์โมโห” เหมียวยิ้มเยือกเย็น “ที่อพาร์ทเมนท์จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เหมียวไว้หน้าวิทย์ ถ้าวิทย์ทำอย่างนั้นอีก เหมียวจะไม่ไว้หน้าวิทย์อีกต่อไป” เมื่อเหมียวเดินออกจากร้านไป นายวิทย์กำหมัด ทุบโต๊ะ สายตาเคียดแค้น ... เหมียวหยิบที่คั่นมาสอดก่อนปิดหนังสือที่เปิดค้างไว้ ความจริงเธอไม่อยากจะหักหาญน้ำใจวิทย์ขนาดนั้น แต่ต้องรีบตัดไฟแต่ต้นลม ไม่อยากให้เขาคิดเกินเลยกว่าความเป็นเพื่อน เพราะรู้หัวใจตัวดีว่าไม่มีเขาอยู่ในนั้นแล้ว หัวใจของตนแต่กลับเหมือนเป็นคนแปลกหน้า เธอหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ อะไรทำให้ต้องเด็ดขาดกับวิทย์ เพราะแววตาเศร้าๆ ที่กฤตินลอบมองตอนเธอคุยอยู่กับวิทย์ หรือเพราะใบหน้าหม่นหมองที่หน้าร้านกาแฟ อันที่จริงเธอไม่ชอบสายตาแบบนั้นของกฤตินเลย มองแล้วทำให้รู้สึกสงสารจับใจ เหมือนตกอยู่ใต้อำนาจลึกลับ ความเป็นตัวเองเลือนไปอย่างน่าใจเป็นห่วง “เรามัวคิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่เนี่ย พี่กฤตเขามาสนใจที่ไหน เห็นร่ำๆ จะพาสี่สาวไปเลี้ยงจิ้มจุ่ม เขาคงไม่ฟุ้งซ่านอย่างเราหรอก พี่กฤตเป็นคนสนุกสนาน อารมณ์ดี ใครอยู่ใกล้คงอดไม่ได้ที่จะชอบ คอยดูนะ ถ้าสี่สาวตีกันเมื่อไหร่จะอาละวาดให้อยู่ไม่ได้เชียว ใครจะแย่งกันอย่างไรก็ตามใจ แต่เราจะไม่ยอมเข้าไปอยู่ในวังวนนั้นแน่” จากคุณ : อริย์ธัช เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 11:19:32

ความคิดเห็นที่ 3 แม้เมื่อคืนจะนอนไม่ค่อยหลับ แต่เช้านี้เหมียวลงมาทำงานตามเวลาปกติ ที่ไม่ปกติกลับเป็นสี่สาวผลไม้ พวกเธอดูจะขัดเคืองอะไรบางอย่าง เมื่อเหมียวเดินลงมา ทั้งหมดเอ่ยทักทายแล้วนั่งทำงานกันเงียบเชียบ ผิดวิสัยของแต่ละคน ซึ่งปกติจะจ้อเป็นต่อยหอย เหมียวรู้สึกว่าสายตาทั้งสี่คู่ชำเลืองมองเธออยู่ แต่เมื่อมองไปก็ทำเป็นเมินไปทางอื่น ต้องมีอะไรแน่! “เป็นอะไรกัน บอกมาเดี๋ยวนี้นะ” เหมียวถามแกมบังคับ สี่สาวทำหูทวนลม ก้มหน้าก้มตาทำงาน เหมียวเห็นดังนั้นจึงขู่ขึ้น “ถ้าไม่มีใครพูดอะไร วันนี้งดเลี้ยงข้าวกลางวัน” “พี่เหมียวใจร้าย” ส้มโอเริ่มขึ้น “พี่เนี่ยนะใจร้าย” เหมียวจิ้มนิ้วที่หน้าอกตัวเอง “ใจร้ายตรงไหน” ชมพู่สมทบ พร้อมชี้นิ้วไปที่โต๊ะ “ใจร้ายตรงนั้นแหละ” “ร้ายอย่างไร?” เหมียวขมวดคิ้ว มองสองสาวนิ่ง “พี่กฤตเสียใจแค่ไหน เมื่อวานพี่เหมียวไม่เห็นเหรอ” ส้มโอช่วยขยายความ ท่าทางจริงจัง “พี่เขาอุตส่าห์ซื้อขนมมาฝาก เอ๊ย! พี่เขาอุตส่าห์ดั้นด้นมาหา แต่โดนคุณวิทย์ตอกเสียหน้าหงาย” “ใช่ๆ มิหนำซ้ำพี่เหมียวยังไปถามอีกว่ามีธุระอะไร” ชมพู่ตีอกชกท้อง “ถ้าเป็นชมโดนแบบนี้คงขาดใจตายไปแล้ว” เหมียวขำกับท่าทางของเธอทั้งสอง แต่แสร้งตีหน้าตาย “อย่างพี่กฤตเนี่ยนะเสียใจ ไม่เชื่อหรอก เมื่อวานยังเห็นชวนกันไปเลี้ยงจิ้มจุ่มอยู่ไม่ใช่เหรอ” “พี่เหมียวจะไปรู้อะไร” น้อยหน่าแทรกขึ้น “พี่กฤตแก้เกี้ยวไปงั้นเอง พอพี่เหมียวออกไป นั่งซึมกะทือ” “พี่เหมียวใจร้าย” น้อยโหน่งช่วยรุมอีกแรง “ป่านนี้พี่กฤตไปผูกคอตายแล้วก็ไม่รู้” เหมียวชักนึกเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน แต่ข่มใจไว้ ทำเป็นไม่ไยดี “พวกเราก็พูดไปเรื่อย” เหมียวยกน้ำในแก้วขึ้นจิบ “พี่กฤตเขาจะซึมเรื่องอะไร” “พี่เหมียวไม่รู้จริงๆ เหรอ” ส้มโอโวยวายเสียงลั่น “ตายๆๆ พี่สาวฉัน” ชมพู่เข็นเก้าอี้มาตรงโต๊ะเหมียว นั่งจ้องหน้าเขม็ง “พี่กฤตจีบโต้งๆ ขนาดนั้น ไม่รู้จริงเหรอ” ถามพลางยักคิ้วหลิ่วตา “อย่ามาทำไก๋หน่อยเลย ... นั่นแน่ ... มีหน้าแดงด้วย” คำเย้าของชมพู่เชิญชวนให้อีกสามสาวมาออที่หน้าโต๊ะทำงานของเหมียว รุมถามว่าคิดอย่างไรกับกฤติน เจ้าตัวรีบใช้ฝ่ามือปิดหู แสร้งทำท่าว่าไม่ได้ยิน เมื่อสี่สาวหยุดโวยวาย จึงค่อยๆ เอามือที่ปิดหูออก “ถามจริงๆ เหอะ พี่เหมียวชอบพี่กฤตบ้างไหม” น้อยหน่าเป็นตัวแทนถาม สามคนที่เหลือพยักพเยิด ยื่นหน้ายิ้มแป้นคอยคำตอบ เหมียวแสร้งตีสีหน้าเคร่งเครียด ถามน้ำเสียงจริงจัง “ว่างกันมากใช่ไหม งานการไม่ทำ?” เจอมุขนี้สี่สาวถึงกับสะดุ้ง น้อยหน่าในฐานะพี่ใหญ่แห่งสี่สาวผลไม้กลั้นใจแข็งขืน “ไม่รู้ล่ะ เป็นไงเป็นกัน วันนี้ต้องรู้ให้ได้ว่าพี่เหมียวคิดอย่างไรกับพี่กฤต จริงไหมพวกเรา” ท้ายประโยคหันไปหาแนวร่วม สามสาวผนึกกำลัง ชูกำปั้น พยักหน้าสนับสนุน “แน่ใจนะ” เหมียวถามเสียงเครียด ซ่อนรอยยิ้มไว้อย่างแนบเนียน สี่สาวเจอท่าทีเอาจริงของเหมียว ชักเริ่มไขว้เขว มองกันไปมา เริ่มออกอาการลังเล แต่ยังฮึด ส่งสายตาชักชวนกันพยักหน้า เหมียวเห็นดังนั้นพูดขึ้นหน้าตาเฉย “งั้นเที่ยงนี้งด ...” ยังไม่ทันจบประโยค สี่สาวรีบแจ้นกลับไปทำงานโต๊ะใครโต๊ะมัน เหมียวเห็นดังนั้น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ......... (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : อริย์ธัช เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 11:21:27

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ สิงห์อมบ๊วย ได้เลยครับ เดี๋ยวจะพากฤตินไปคู่ด้วย รับรองมัน ... ส์ พะยะค่ะ คุณ สัมผัสรักในใจเรา สมัครเป็นคนเชียร์อย่างเดียวเหรอ ไม่เล่นด้วยกันเลยล่ะ คุณ กุลธิดา กฤตินน่าสงสารนะครับ เขาอยากใกล้ชิดคนที่ตัวเองรักให้มาก ก็เลยต้องใช้กลยุทธพลิกแพลงสถานการณ์ต่างๆ มากมาย กว่าจะจีบได้ใบหน้าอาจแก่ลงอีกหลายปี คุณ scottie ขอบคุณมากครับที่มาอ่าน จากคุณ : อริย์ธัช เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 11:31:22

ความคิดเห็นที่ 5 มาเจิม จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 18:31:21

ความคิดเห็นที่ 6 ผลแห่งความใจดี อาจะทำให้สาวเคืองแล้วรู้ตัวว่าชอบก็ได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 18:40:17

ความคิดเห็นที่ 7 กฤตินจิตใจดีมีเมตตาต่อผู้หญิงและเด็ก มีจิตสำนึกที่ดีต่อการรักษาสภาพแวดล้อม แบบนี้แม่ยกเชียร์สุดใจขาดดิ้นเลยค่ะ อือ บทนี้ต้องเรียกว่าวิกฤติก่อให้เกิดโอกาส พอมีวิทย์เข้ามาแทรกถึงจะทำให้กฤตซึมไปหน่อย แต่ที่สำคัญทำให้เหมียวเลยเริ่มเข้าใจความรู้สึกของกฤตแล้ว งานนี้พระเอกของเราต้องรีบลุยโลด แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 23:47:15 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:45:44

ความคิดเห็นที่ 8 มาห้อยโหน... ครับ (เอ๊ะ ทำไมตอนที่แล้วพลาดไปไม่เห็น) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 20:16:40