ปั่นหัวใจ อุ่นรัก

เสียงหัวเราะที่ดังออกมาเป็นระยะ ๆจากวงเหล้าที่ดูเหมือนว่าจะเริ่มกันตั้งแต่ฟ้ายังสว่างจนป่านนี้
ที่มีแสงของดาวเข้ามาแทนที่ แต่ทุกคนในวงเหล้าต่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะเลิกรายังคงรินเหล้าลงแก้ว
ครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อเป็นการส่งท้ายความโสดของเพื่อนที่กำลังจะเข้าวิวาในวันพรุ่งนี้ เพื่อนร่วมสถาบัน
ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องจึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่โดยพร้อมเพรียงกัน
"เฮ้ย ชนเว้ย ราตรีนี้อีกยาวนาน"เพื่อนชายคนนึงในกลุ่มพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะไม่มั่นคงอีกต่อไป
แต่ทุกๆคนที่อยู่ในที่นั้นก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันซักเท่าไหร่ต่างส่งเสียง ตอบรักกันเป็นเสียงเดียวกันอย่างสนุกสนาน
"อ้าว ปอยจะไปไหนวะ" เพื่อนชายที่นั่งข้างหันมาถามหญิงสาวที่กำลังจะลุกขึ้น
"เออ ไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึง เดี๋ยวกลับมา ไม่นานหรอก"หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับเซเล็กน้อย
"ไหว ป่าว ไอ้ปอย "
"โห เป้ แกจะดูถูกฉันเกินไปแล้ว วันนี้เป็นงานสละโสดของแก แกไม่ต้องห่วง ถ้าไม่ฟุบตรงนี้ไม่ต้อง
มาเรียกข้าว่าไอ้ปอย 555+" ปอยค่อยๆเดินห่างออกไปทางบ้านพักที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก
"เฮ้ย เป้ ไอ้ปอยมันไปไหนวะ"
"ไปเยี่ยว มรึงจะตามไปไหม"
"โห ไอ้เพื่อน ... กูถามเฉยๆ กินต่อๆ เอาให้พรุ่งนี้แมร่งลุกไม่ขึ้นเลย"
และเสียงเฮก็ดังสนั่น พร้อมกับน้ำสีอำพันที่ผ่านการผสมแล้วในมือเป้ ค่อยๆทยอยลงไปอย่างรวดเร็ว
แต่ยังไม่ทันจะหมดแก้ว ก็มีมือของใครคนหนึ่งมาจับแก้วของเป้เอาไว้
เป้ ชะงักทันทีพลันสายตาก็เงยหน้าขึ้นไปยังเจ้าของมือที่มาจับแก้วของเป่เอาไว้ พร้อมกับเสียงที่ลอดออกมาเบาๆ
"พี่ กรรณ"
ทุกคนหันไปทางผู้มาเยืยนด้วยสีหน้าเกรงใจ ตอนนี้อย่าว่าแต่เสียงชนแก้วเลย ขนาดเสียงลมหายใจยังแทบไม่ได้ยินเสียง
"พี่ว่าเป้ อย่าอยู่ให้ดึกมากไปจะดีกว่านะ"
"เออ ครับพี่ เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงผมจะไปนอนแล้วครับพี่"
กรรณพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินหันหลังไป
ทุกคนลอบถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน
"เกือบขาดใจตายเลย กรู..."
"เออ เอาน่า สนุกกันต่อเหอะพี่กรรณเขาก็แค่เป็นห่วงเฉยๆ"เป้บอก
"แมร่งโครตไม่เหมือนกันเลยว่ะ พี่กับน้อง คนน้องแสนจะบอบบาง อ่อนหวาน น่าถนุถนอม
ส่วนพี่ชายกลับดูนิ่งๆ และให้ความรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูกเลยมรึง โชคดีนะเว้ยไอ้เป้
อย่าไปทำให้น้องเขาเสียใจล่ะ กรูเสียวสันหลังแทน" สิ้นคำของเพื่อนคนนึงทุกคนต่างอือออ อย่างเห็นด้วย
"เออ สรุปนี่ จะกินต่อมั้ยเนี่ย ถ้าไม่กรูจะได้ไปนอน"เป้พูดขัดขึ้น
"โฮเพื่อน มาๆๆ"แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"ว่าแต่ไอ้ปอย ทำไมไปนานจังวะ"เป้หันมาถามเพื่อนข้างๆ
"เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ"
"เออ"

       หลังจากที่ห่างออกมาได้ไม่ไกล กรรณก็ได้ยินเสียงเพื่อนของน้องเขยหัวเราะอย่างสนุกสนานไล่หลังตามมา ทำให้เขาต้องส่ายหัว เดิมทีเขาก็ไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ที่จะให้น้องสาวของเขาแต่งงานกับเป้เพราะดูยังไงเป้ก็ไม่น่าจะเป็นหลักให้น้องสาวของเขาได้ แต่ก็ไม่อยากขัดใจน้องสาวจึงจำใจที่จะยอมรับ แล้วเขาเสียงเดียวจะไปสู้อะไรกับใครได้ ในเมื่อพ่อกับแม่ก็ดูจะถูกใจเป้เสียด้วย
กรรณเปิดประตูเพื่อที่จะเข้าไปในห้องพัก เพราะตอนที่เขาออกไปก็ไม่ได้ล็อคกุญแจไว้ กรรณทิ้งตัวลงนั่งที่
เตียงนอน แต่แล้วก็ต้องเด้งตัวขึ้นมาทันทีเมื่อเขาพบว่าบนเตียงนอนนี้ ไม่ได้เป็นเตียงเปล่าๆ เหมือนกับ
ตอนที่เขาออกไปเสียแล้ว
กรรณลุกขึ้นยืนมองไปที่เตียง ที่ตอนนี้เขาพึ่งสังเกตว่าผ้าห่มสีขาวสะอาดขยุกขยิก เขาจึงเอื้อมมือ
ดึงผ้าห่มเพื่อให้ตกลงมาข้างเตียงอย่างรวดเร็ว
       ภาพตรงหน้าเล่นเอา กรรณอึ้งไปเลยทีเดียว เพราะตอนนี้บนเตียงของเขาได้มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่
และมือก็พยายามควานหาผ้าห่ม ทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
       ปอยฝน หงุดหงิดที่หาอย่างไรก็ไม่เจอผ้าห่มจึงลืมตาขึ้นเพื่อที่จะมองว่าอยู่ดีๆ ทำมผ้าห่มของเธอถึง
หายไป แต่ภาพตรงหน้า ทำให้ปอยฝนแทบสร่างเลย ทีเดียว เพราะกรรณยืนนิ่งมองปอยฝนอย่างเงียบ
ด้วยสายตาเฉียบขาด ปอยฝนทะลึ่งตัวลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะลุกขึ้น แต่เพราะเธอคงจะลุกเร็วเกินไปหรืออะไรก็
ไม่ทราบได้ จึงทำให้ร่างกายของปอยฝนพุ่งของเหลวที่พึ่งกินเข้าไปตลอดเย็นพร้อมๆกับอาหารมื้อสุดท้าย
ออกมาใส่ตัวของกรรณเต็มๆ ปอยฝนหันมามองภาพตรงหน้านิดนึง ก่อนที่จะพุ่งตัวไปยังห้องน้ำ ปอยฝนยังคง
อาเจียนต่อ  
           กรรณโมโหมากแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ เขาจับเสื้อเพื่อให้ไม่โดนตัวเขา แล้วจึงค่อยๆ ถอด
เสื้อออกจากตัวของเขา
กรรณโมโหมากแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ เขาจับเสื้อเพื่อให้ไม่โดนตัวเขา แล้วจึงค่อยๆ ถอด
เสื้อออกจากตัวของเขา กรรณเห็นเสียงจากห้องน้ำเงียบไปแต่ตัวต้นเรื่องก็ยังไม่ก้าวออกมา เขาจึงตัดสินใจ
เดินเข้าไปดูก็เห็นปอยฝน นอนแผ่หราอยู่ข้างๆ ชักโครกนั่นเอง เขาพยายามทำความสะอาดหญิงสาวตรงหน้า
เท่าที่จะทำได้ ก่อนที่จะพาร่างของหญิงสาวไปวางบนเตียง แล้วตัวเขาก็หายเขาไปในห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำใหม่
         ปอยฝนยังคงนอนหลับสนิทเหมือนเดิม กรรณนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำแล้วก็พยายามเขย่าให้
ปอยฝนตื่น กรรณใช้เวลาพอสมควรกว่าปอยฝนจะขยับตัว กรรณก้มหน้าไปใกล้ๆกับปอยฝนที่กำลังหลับไปอีก
ครั้ง ไม่ทันที่กรรณจะตั้งหลักปอยฝนก็เอื้อมมือมาคว้าตัวของกรรณเข้าไปกอด และหอม ทั้งๆที่ตัวเองยังคง
หลับอยู่
"ละเมอเหรอเนี่ย ผู้หญิงบ้าอะไรแบบนี้"
กรรณพยายามจะยันตัวเพื่อที่จะลุกขึ้นแต่ก็ต้องเสียหลักอีกครั้งเมื่อปอยฝนพยายามที่จะกอดรัดตัวเขาเอาไว้
"ผมกำลังจะหมดความอดทนแล้วนะ ถ้าคุณยังไม่ปล่อยผม"
        ปอยฝนลืมตาปรือขึ้นมา แต่แล้วก็ใช้สองมือโอบรอบคอของงกรรณแล้วก็จูบกรรณ กรรณหมดสิ้นความ
อดทนจึงปล่อยทุกอย่างให้เลยตามเลย เพราะนาทีนี้ตัวของเขาเองก็ไม่มีแรงพอที่จะต้านแรงปราถนาของตัว
เองอีกต่อไป






เสียงโทรศัพท์ของปอยฝนดังขึ้นแต่เจ้าตัวก็ยังคงไม่รู้สึกตัว กรรณรู้สึกตัวก่อนจึงลืมตาเพื่อมองหา
ต้นเสียงที่ทำให้เขาตื่น แล้วพลันสายตาก็ต้องไปหยุดที่ผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆเขาตอนนี้  เขามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง
ก่อนที่จะปลุกปอยฝนที่ยังหลับอยู่ เขาเขย่าแขนเธอเบาๆ ปอยฝนปัดแขนเขาออก พร้อมกับพลิกตัวไปอีกทาง
หนึ่ง
“อือ แป๊ป นึงแก ขออีนิดนึงนะเป็ด”
“ผมไม่ใช่เป็ด และอีกอย่างคุณก็ควรจะตื่นได้แล้ว”
ปอยฝนได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยทำให้เธอตาสว่างทันที ปอยฝนแทบสติแตกเมื่อเห็นว่า ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงและผู้ชายที่อยู่ด้วยก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่ชายของเจ้าสาว ปอยฝนก้มลงมองตัวเองภายใต้ผ้าห่ม แล้วปอยฝนก็แทบกรี๊ดออกมาแต่ สะกดอารมณ์ไว้ได้ทัน จะให้ไม่ตกใจได้อย่างไรในเมื่อตัวของเธอตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยแม้แต่ชิ้นเดียว แถมบนเตียงยังมีผู้ชายนอนอยู่ด้วยอีก โอ๊ย ปอยฝนอยากจะเป็นลม นี่มันเกิดอะไรขึ้น  ปอยฝนหันหน้าไปทางเขา ด้วยสีหน้าบ่งบอกความตกใจ
“ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มนะ  แต่ผมยินดีจะรับผิดชอบสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องมารับผิดชอบฉัน”
“แต่นี่ มันคือครั้งแรกของคุณนะ”
“ช่างมันเถอะ แล้วคุณก็ลืมเรื่องนี้ไปซะ คิดเสียว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน”
ปอยฝนลุกขึ้นพร้อมกับลากผ้าห่มไปด้วย
“แล้วถ้าคุณท้องล่ะ”
ปอยฝนหันขวับไปทางกรรณที่นอนอยู่บนเตียง แล้วก็ต้องพบกับภาพกรรณที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงโดยที่บนตัวเขาไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว “เฮ้ย” ปอยฝนอุทานพร้อมกับหันหน้ากลับไปทางเดิมทันที
“คุณก็ไปใส่เสื้อซะสิ นอนเป็นชีเปลือยอยู่ได้”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง  ผมถามว่าถ้าคุณท้องล่ะ คุณจะทำยังไง” กรรณพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาหยิบผ้าขนหนูที่ตกอยู่ข้าง
เตียงขึ้นมาพันตัวไว้อย่างหลวมๆ
“หันมาได้แล้ว ผมไม่ได้โป๊แล้ว”
ปอยฝนค่อยๆ หันกลับไปช้า ๆ และค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อเห็นว่าขณะนี้ เขาได้มีผ้าขนหนูพันอยู่รอบกายจึงเชิดหน้า
ขึ้นมานิดนึงก่อนที่จะตอบ
“ก็ถ้าฉันท้อง คุณก็ค่อยมารับผิดชอบก็แล้วกัน แต่ถ้าไม่ ก็จบกัน”
ปอยฝนพูดจบก็รวบเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะหันหลังเข้าไปในห้องน้ำไป
“ตามใจ” กรรณพูดเบาๆกับตัวเอง
กรรณ ทิ้งตัวลงนั่งที่เตียง แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าวันนี้คืองานแต่งงานของน้องสาวของเขาและเขายัง
ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย ขณะที่เขายังคิดไม่เสร็จก็เห็นปอยฝนออกมาจากห้องน้ำพอดี ปอยฝนเดินตรงไปที่ประตู
หันซ้ายทีหันขวาทีเมื่อเห็นว่าทางสะดวกจึงเดินออกไป ก่อนไปปอยฝนหันหน้ามาทางกรรณอีกครั้ง แล้วก็เดินออกไป
โดยไม่ได้พูดอะไร และเสียงปิดประตูดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับหญิงสาว ที่จากไป

งานแต่งงานระหว่างกาญ และเป้ จัดขึ้นอย่างเรียบง่ายโดยเชิญเฉพาะแขกผู้ใหญ่และเพื่อนที่สนิทของทั้ง
สองเท่านั้น แต่งานก็ออกมาน่ารักมาก ปอยฝน เดินไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนรอกันอยู่ด้านหน้าบริเวณที่ตักอาหาร
“อ้าว เฮ้ยไอ้ปอย”เพื่อนคนนึงในกลุ่มทักขึ้น
“เออ หวัดดี” ปอยตอบกลับทั้งที่มือยังคงง่วนอยู่กับการตักกับข้าว
“มรึงไปไหนมาเนี่ยเมื่อคืน ไอ้เป้มันบอกมรึงไปเข้าห้องน้ำแต่เสือกหายไปเลย กรูนึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว”
“เลวแหละ แช่งเพื่อน” ปอยฝนหันไปตบเพื่อนไม่เบามือนัก
“ไม่ไหวว่ะ เมา เลยไปนอนก่อน ว่าแต่เขาเริ่มพิธีกันไปนานรึยังวะ”
“เขาเริ่มกันจะจบแล้วมรึงไม่เห็นเหรอ”
“เออ”
“เอ็ง นี่หายไปพร้อมพี่ของเจ้าสาวเลยนะมรึงเนี่ย เมื่อเช้าที่งานเขาตามหาพี่ชายเจ้าสาวกันให้ควั่ก แต่ไม่เจอ นี่ถ้าไม่
สนิทกันจริง นี่ฉันกะว่าแกต้องลากเขาไปข่มขืนแน่ๆ  เพราะว่าโผล่มาพร้อมกันเลย 5555+ ”
ปอยฝน หน้าซีดลงไปนิดนึง แล้วมองตามเพื่อนไปยังชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวเข้ามาด้วยท่าทางที่ไม่ต้องพยายามอะไรมาก ก็ดึงดูดสายตาทุกคู่ให้มองไปที่เขาเป็นตาเดียว
“แมร่ง คนอะไรหวะ หล่อฉิบ...”เพื่อนคนเดิมบอก
กรรณ สบตากับปรอยฝนพอดี ปอยฝนรีบหันหลังไปตักกับข้าวต่อทันที และในจังหวะเดียวกันกรรณที่กำลังจะเดินเข้ามาหาปอยฝนก็ถูกแม่ของเขาดึงตัวให้ไปถ่ายรูป
ปอยฝนหลบมาที่ห้องพักเพื่อเก็บของเตรียมกลับกรุงเทพ ปอยฝนกะว่าน่าจะหลบออกไปก่อนเพราะไม่
อยากจะตอบคำถามของเพื่อนๆ
ขณะที่ปอยฝนกำลังจะปิดประตูห้อง ก็รู้สึกเหมือนมีใครคนนึงกำลังมองอยู่จึงหันไปมอง และคนที่เธอพบก็
ทำให้เธออึ้งไปเลยทีเดียว

จากคุณ	: ahfa
เขียนเมื่อ	: 29 ต.ค. 52 11:20:30