ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ใช่บ่อยที่เธอจะได้เจอกับนายนั่นทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน เหนือสิ่งอื่นใดเธอเพิ่งส่งมารดาเข้าห้องนอน เพชรน้ำเอกไม่มีเหตุผลที่จะลงมาอีก อย่างน้อยเธอควรจะอัพเดทให้นายคนสมรู้ร่วมคิดให้รู้เอาไว้บ้าง กลายเป็นว่าเธอไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ยังไงก็ต้องดึงตาหมอลงมาเล่นเกมแบบช่วยไม่ได้...เธอไม่ชอบนิสัยใจร้อนของตัวเองเอาเสียเลย คุยกับแม่ทีไรต้องหลุดปากในเรื่องที่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนทุกที “อ้าว คุณหนึ่ง...นั่งรอผมอยู่เหรอ” เสียงแปลกใจดังขึ้นมาพร้อมๆกับร่างสูงของพชรปรากฏตัวแทบเต็มช่องประตู นายจิ้งจกอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนซึ่งอยู่นอกกางเกงสแล็กสีดำเรียบร้อย ในมือมีโน๊ตบุ๊กและเสื้อคลุมสูทพาดเอาไว้ ส่วนมืออีกด้านถือเนกไทที่ม้วนเป็นก้อนกลม ดูท่าทางน่าจะติดพันทำงานที่บริษัทมากกว่าออกไปเที่ยวกลางคืนตามที่เธอเข้าใจเมื่อตอนแรก “ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย ขอเวลาเดี๋ยวหนึ่งสิ” พชรไม่ว่าอะไรนอกจากเดินมานั่งโซฟาตัวที่เธอเพิ่งลุกขึ้นเพื่อไปส่งมารดา เพชรน้ำหนึ่งมองใบหน้าค่อนข้างอิดโรยของเขาแต่ทีท่ายังคงยืดตัวตรงซึ่งเป็นบุคลิกตามธรรมชาติของนายนี่ “เรื่องที่เราคุยกันเอาไว้ นายเจอ ‘ตัวช่วย’ หรือยัง” พชรยักไหล่พร้อมบิดกายอย่างเกียจคร้านทันทีที่เธอหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็น “ผมบอกแล้วไงว่า คุณหนึ่งก็หาของตัวเองไป ผมเชื่อสายตาคุณหนึ่งอยู่แล้ว ถ้าคุณหนึ่งหาได้ผมก็ไม่เห็นต้องทำอะไร” “งั้นก็ดี” เพชรน้ำหนึ่งพูดอย่างเรียบร้อยจนคนที่ปะทะกันมาตั้งแต่เด็กชักไหวตัวอย่างระแวง “ก็ดีของคุณหนึ่งแปลว่าอะไร” “อ้าว...ก็แปลว่าฉันก็ทำในส่วนของฉัน แต่ถ้าแม่เลิกยุ่งกับฉันแล้ว ฉันนี่แหละที่จะเป็นคนยุแม่ให้หาผู้หญิงสุดแสนจะวิเศษให้นายเอง เผลอๆฉันอาจเป็นหนึ่งในคณะกรรมการตัดสินด้วยนะ” ชายหนุ่มแทบถลึงตาใส่ความคิดที่อยู่ในหัวสวยๆนั่น “คุณหนึ่งคิดจะขู่ผมหรือไง จริงๆคุณหนึ่งต้องขอบคุณผมมากกว่านะ อยู่ดีไม่ว่าดีก็โยนกระดูกมาแขวนคอผม อุตส่าห์ช่วยรับสมอ้างก็ดีเท่าไรแล้ว ยังจะมาทำตัวไม่น่ารักอีก” “ใครช่วยใคร!” เพชรน้ำหนึ่งแหว “ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายช่วยนาย ฉันรู้ว่านายก็ไม่อยากแต่งงานกับฉันเหมือนกัน แล้วที่ผ่านมาฉันได้แต่เต้นเหยงๆหาทางอยู่คนเดียวแต่นายดันนอนรอสบายใจเฉิบ อย่างนี้ใครกันแน่ที่จะต้องขอบคุณใคร!” “คุณหนึ่งรู้ได้ไงว่าผมไม่อยากแต่งงาน” พชรเอ่ยลอยๆทำให้เพชรน้ำหนึ่งชะงักมองมาอย่างระวังทันที “นายกำลังพูดอะไร” ชายหนุ่มถอนใจอย่างให้รู้ว่าแกล้ง “หูตึงอีกแล้ว แก่ก็ยังไม่แก่แท้ๆคุณเอกยังหูดีกว่าคุณหนึ่งหลายร้อยเท่า ผมบอกคุณหนึ่งอีกทีก็ได้ คุณหนึ่งรู้ได้ไงว่าผมไม่อยากแต่งงานกับคุณหนึ่ง ผมอาจหวังสมบัติพันสามร้อยแปดสิบล้านของคุณหนึ่งก็ได้นะ” ชิ...วันนี้ไม่มีแรงทะเลาะกับใครนะ แต่วันนี้ขอวางมวยกับนายนี่สักตั้งก็ได้ “ก็ดีพันสามร้อยแปดสิบล้านอย่าลืมบวกคำด่าจากฉันร้อยสามสิบล้านคำที่นายจะต้องเจอไปทั้งชีวิตด้วยล่ะ” พชรยิ้มกว้างทันที “อืม...แปลว่าคุณหนึ่งยอมรับว่าคุณหนึ่งปากปลาร้าได้เสียที ผมพยายามพร่ำบอกคุณหนึ่งมาชั่วชีวิต ดีใจที่คุณหนึ่งดิสอิลลูชั่นแล้ว” “นายจิ้งจก!” คราวนี้ความโกรธพุ่งขึ้นระดับสิบทันที เธอปาหมอนอิงสีเข้มใบนุ่มที่อยู่ใกล้ใส่ฝ่ายตรงข้ามทันที และพชรไวทายาท เขากระโดดหนีทันทีที่พูดจบอย่างกับแมลงสาบในแมททริก ทำให้หมอนอิงไม่ถูกเป้าหมาย เพชรน้ำหนึ่งหันซ้ายหันขวาอย่างเคืองแค้นและต้องขัดใจที่ใกล้มือไม่มีอะไรพอจะใช้ประทุษร้าย ทว่าพชรแวบไปหลังกำแพง เธอได้ยินเสียงวิ่งขึ้นบันไดไปเรียบร้อย “คอยดูนะ ถ้านายไม่หา ฉันจะหาให้เองแล้วอย่ามาร้องขอความเห็นใจฉันทีหลังก็แล้วกัน!” หญิงสาวเอ่ยเสียงอาฆาต “หาไม่กลัว กลัวไม่หา” เสียงหงุงหงิงยังดังล้อเลียนมาจากชั้นบน แสดงว่านายนั่นยังคงอยู่ “ขอสวยๆหุ่นดีๆรวยๆยิ่งโง่ยิ่งดี อ้อ...พ่อแม่ใกล้ตายยิ่งสวยนะคุณหนึ่ง ผมชอบ” “แล้วนายกับฉันได้เห็นดีกันแน่!” เพชรน้ำหนึ่งกัดฟันกรอดๆโต้ตอบไม่ลดละ ทว่าไม่ได้ยินเสียงตอบอะไรอีกแล้วนอกจากเสียงฮัมเพลงชวนโมโหแล้วก็เงียบไปในที่สุด แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 12:35:22 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 12:28:19

ความคิดเห็นที่ 2 เพชรน้ำหนึ่งมองแฟ้มพลาสติก ภายในบรรจุกระดาษบางๆหนึ่งปึกอย่างสงสัยพลางเงยหน้ามองคนที่อยู่ดีๆเจอเธอก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ลากเธอมาที่ตรงศาลาไม้ริมน้ำ ดูเผินๆไม่รู้เลยว่าหลังบ้านหลังนี้ขุดสระดินไว้ด้วยเหมือนกัน แต่แทนที่บรรยากาศจะดูร่มเย็น มองสายน้ำไหลเอื่อยอย่างสบายอารมณ์ ดันออกไปในแนวเย็นยะเยือกชวนวังเวงเสียละมากกว่า เหตุเพราะมีเจ้าต้นไทรขนาดใหญ่ที่เจ้าของบ้านมีรสนิยมประหลาดเอารูปปั้นแบบนางอัปสรในนครวัดมาประดับอยู่ต้นหนึ่งแซมด้วยไม้เลื้อยและไม้ใบอย่างงดงาม...และน่าสะพรึงกลัว จะอะไรกันนักกันหนานะบ้านนี้...แง หญิงสาวมองไปรอบๆอย่างหวาดๆ “นี่คุณเอาของสะสมคุณไปเก็บอย่างที่ฉันบอกแล้วใช่ไหม” “เปล่า” เจ้าของบ้านหน้าเข้มในชุดขาว เปลี่ยนจากคุณชายพจน์ฯในเรื่องปริศนากลายเป็นคุณเปรมในสี่แผ่นดินแทน (เห็นเปรี้ยวจี๊ดอย่างนี้เธอชอบดูละครนะ) ถ้าดูให้มันหยาบคายกว่านี้คือเสื้อเหมือนอาแปะขายก๋วยเตี๋ยวสีขาว แต่ผ้าดูหนากว่าก็เลยไม่เป็นซีทรู กางเกงแพรซึ่งงวดนี้มาแปลกเพราะเป็นกรมท่าแทนที่จะเป็นสีขาว “งั้นนายก็ไม่รักษาสัญญานี่” เพชรน้ำหนี่งโวยวายทันที “ก็ไหนบอกว่าจะเก็บไง” “ก็เพราะไม่ได้เก็บนี่ไงก็เลยพาคุณมาคุยนอกตัวบ้านแทน” นอกตัวบ้านที่มีต้นไทรกับนางอัปสรเนี่ยนะ...”เรื่องแบบนี้ยังไงก็ต้องคุยกันในที่ที่เป็นความลับหน่อย นอกจากผมกับลุงสนก็ไม่มีใครหรอก แล้วก็นี่...ประวัติของผม...คุณลองเอาไปอ่านศึกษาดูก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร” หญิงสาวเงยหน้ามองอีตาหมอที่ดูจะจริงจังขึ้น ไม่ทำหน้าโรคจิตแบบที่ปกติทำอยู่ “นี่เอาจริงเหรอ” “ก็ถ้าเวลาน้อยก็ต้องใช้วิธีนี้ล่ะ เร็วที่สุด” เป็นหนึ่งยังคงยืนยัน “คุณเองก็ต้องเขียนมาให้ผมเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นไม่ทันแน่” นายอ่านชาร์ทคนไข้จนชินหรือเปล่าน่ะ ถึงได้เอาวิธีนี้มาใช้เนี่ย! คนที่เคยแต่ใช้การเจรจาและพูดคุยกับผู้คนเพื่อเรียนรู้นิสัย จะได้เข้าถึงตัวได้ง่ายอย่างเธอได้แต่บ่นอุบอิบในใจ ถึงจะไม่เห็นด้วยสุดๆเพราะคนเรามันไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะมีอักษรสามารถมากำหนดพฤติกรรมได้ แต่ก็เห็นด้วยกับเขาว่าวิธีนี้เร็วที่สุด ขืนมานั่งศึกษากันมีหวัง ความแตกแบบไม่ต้องสงสัยเชียว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงไม่ยอมเปิดแฟ้มนั่น เอาแต่นั่งจ้องราวกับเป็นของประหลาด เป็นหนึ่งจึงจัดแจงเปิดเองอย่างใจเย็นพลางค่อยๆหยิบทีละแผ่นพลางอธิบาย “อันนี้เป็นประวัติส่วนตัวผมแบบย่อๆ แล้วนี่ญาติๆในตระกูลผม...” นี่ฉันต้องรู้ไปถึงโคตรเหง้าของนายด้วยเหรอ! เพชรน้ำหนึ่งกุมขมับพลางรับกระดาษแต่ละแผ่นมามองคร่าวๆ ทว่าแค่ปราดมองผ่านๆแบบไม่ตั้งใจ หญิงสาวกลับแทบชะโงกหน้าเมื่อพบสิ่งที่ไม่คาดถึงพลางมองหน้าเจ้าของประวัติ แทบจะครางออกมาเบาๆ “เศรษฐเวชช์?” ชายหนุ่มที่ง่วนกับปึกกระดาษพลางสาธยายให้กับหญิงสาวร่างแบบบางที่นั่งอ่านข้อมูลของเขาหันกลับมาสบตาคมนั่น ดวงตาดำจัดมีนิ่งเฉยก้ำกึ่งกับหยั่งท่าทีของเพชรน้ำหนึ่ง “ใช่...นามสกุลผม” เพชรน้ำหนึ่งแทบอ้าปากค้าง มือชี้นิ้วใส่คนในตระกูลหมออันดับหนึ่งของประเทศแบบไม่คำนึกถึงมารยาทใดๆ แทบพูดไม่ออกกับสิ่งที่ได้รู้กะทันหันนี้ นี่มันบ้าอะไรกันอีกเนี่ย! หญิงสาวอยากจะกุมขมับแช่งชักหักกระดูกโชคชะตาที่เล่นตลกกับเธอแบบนี้ มันจะอะไรกับเธอหนักหนานะคนตระกูลนี้นี่ เหตุการณ์แบบนี้ควรจะเรียกว่าว่าอะไรดี ยิ่งไม่อยากเจอยิ่งไม่อยากยุ่งก็ยิ่งเข้ามาหาไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อนเลย! ร่างสูงมองเธอด้วยแววแปลกใจเล็กน้อย คิดว่าอีกฝ่ายจะดูกระตือรือร้นขึ้นหากได้ทราบนามสกุลเสียอีก ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหยิ่งทะนง หรือเห็นดีเห็นงามกับตระกูลของตนเองแต่อย่างใด ทว่าประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เขาเบื่อกับปฏิกิริยาคนรอบข้างจนต้องหนีไปเรียนต่างแดนเพื่อจะได้พ้นๆกับสิ่งที่น่ารำคาญพวกนั้น แต่แทนที่หญิงสาวซึ่งดูจากอาชีพที่เธอทำน่าจะเป็นหนึ่งในคนจำพวกนั้น ที่ไหนได้เจ้าหล่อนกลับทำท่าเหมือนอยากจะกินไซยาไนท์ฆ่าตัวตายเสียอีก ยิ่งปากพะงาบๆแบบตะลึงค้างยิ่งดู...ตลกดี ริมฝีปากบางของชายหนุ่มจึงบิดโค้งขึ้นนิดหนึ่งอย่างขบขัน...เพิ่งเคยเห็นคนได้ยินนามสกุลของเขาแล้วทำท่าจะเป็นจะตายแบบนี้นี่แหละ “ขำอะไรอีก” เพชรน้ำหนึ่งแหวคนยิ้มกริ่มนั้นทันที...หนอย! คนยิ่งกลุ้มๆอยู่ “เปล่า...ผมแค่อยากมีกระจกอยู่กับตัว จะเอามาให้คุณส่องหน้าตัวเองดูว่าทำหน้าแบบไหนอยู่” “ไม่ต้องส่องฉันก็รู้” เพชรน้ำหนึ่งค้อนเข้าให้ ยิ่งเจ็บใจกว่าเดิมเพราะแทนที่จะหยุดยิ้ม นายนั่นเปลี่ยนเป็นหัวเราะทันที “แล้วนี่ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทำงานให้บ้านตัวเองสินะ” “ก็ไม่เชิงบ้านผม...” เป็นหนึ่งขรึมลง “เรียกว่าเป็นโรงพยาบาลของตระกูลน่าจะเหมาะกว่า” ฟังเขาแล้วเพชรน้ำหนึ่งก็ทอดถอนใจ...มาถึงขั้นนี้คงถอนตัวไม่ได้แล้วล่ะ ลงเรือลำเดียวกันแล้วก็ต้องช่วยกันพาให้ไปถึงฝั่งล่ะนะ หญิงสาวกลั้นใจดูประวัติส่วนตัวของอีตาหมอนี่อีกครั้งหนึ่ง ระหว่างนั้นลุงสนคนสวนประจำบ้านวิปริตแห่งนี้ก็เดินถือน้ำชาใส่น้ำแข็งเย็นชื่นใจมาให้ พร้อมๆกับแฮมเบอร์เกอร์อะไรสักอย่าง...สาบานได้ว่ามันคือแฮมเบอร์เกอร์จริงๆ และก็คงจะเป็นฝีมือของอีตาคนหน้าเข้มนี่แหงๆเลย หน้าไม่ให้แต่ใจรักซะจริง! งวดนี้ลุงสนเดินมาแบบไร้อาวุธคู่กาย แน่นอนว่าก่อนหน้าเข้าบ้านนี้เธอกำชับให้อีตาเจ้าของบ้านเอาสายยางรดน้ำไปเก็บแล้ว ไม่ต้องมาขยันรดน้ำเอาวันที่เธอมา ซึ่งอีตาหมอก็รับปาก และดูเหมือนจะทำจริงเสียด้วยเพราะตามทางเดินไม่มีสายยางวางเกะกะให้เห็นเลย           ชื่อ เป็นหนึ่ง เศรษฐเวชช์           อายุ 32 ปี 9 เดือน (ต้องระบุด้วยเหรอว่ากี่เดือนน่ะ)           เกิด  xx xxx xx           เลขประจำตัว x xxxx xxxxx xx x (ต้องบอกกระทั่งเลขที่บัตรประชาชนด้วยเหรอ!)           กรุ๊ปเลือด: เอบี           โรคประจำตัว: ไม่มี           แพ้ยา: เพนนิสสิลิน           จบการศึกษา:           ประถมศึกษา บลา บลา บลา (โรงเรียนเอกชนจำพวกเซนท์ทั้งหลาย)           มัธยมต้น บลา บลา บลา (ที่เดียวกับประถม)           มัธยมปลาย บลา บลา บลา  (ก็ที่เดียวกับมัธยม)           อุดมศึกษา บลา บลา บลา (ชื่อก็เป็นภาษาอังกฤษ)           งานอดิเรก: เลี้ยงแมว ปลูกต้นไม้ ทำอาหาร ทำความสะอาด ผสมเหล้าใหม่ๆ สะสมโครงกระดูกและกะโหลกมนุษย์ (เอ่อ...ไม่ต้องบอกก็ได้นะ อันนี้รู้แบบถ่องแท้)           สีที่ชอบ: สีขาว (นายไม่ต้องบอกฉันก็รู้ย่ะ!)           สถานที่ชอบไปบ่อย: ซุปเปอร์มาร์เก็ต (ส่วนที่มีผลิตภัณฑ์ทำความสะอาด)           อาหารที่ชอบ: เหล้า (เอ่อ...อันนี้ไม่เรียกว่าอาหารมั้ง) ปลาหมึกกล้วย           อาหารที่ไม่ชอบ: หอมหัวใหญ่           ข้อดี: รักสะอาด (เหรอยะ!) รับผิดชอบ เป็นระเบียบ           ข้อเสีย: สื่อสารไม่เก่ง ลายมือไม่สวย อ่านมาถึงตรงนี้แล้วความรู้สึกของเธอยากจะบรรยายจริงๆ ไม่รู้จะขำดีหรือร้องไห้ดี ถ้าสัมภาษณ์งานละว่าไปอย่าง แต่เผอิญมันไม่ใช่นี่สิ พยายามข่มใจแอบวิพากษ์วิจารณ์นิดหนึ่ง “ประวัติธรรมดากว่าที่ฉันคิดนะ...นึกว่าจะมีอะไรพิสดารสำหรับคนของเศรษฐเวชช์เสียอีก” “ผมก็ไม่รู้ว่าประวัติแบบไหนถึงจะพิสดารสำหรับตระกูลผมเหมือนกัน” เป็นหนึ่งว่า “พูดถึงเรื่องนี้...แล้วก็นี่ยังมีเรื่องคนในครอบครัวตระกูลอีก คุณคงต้องศึกษาเกี่ยวกับญาติของผมด้วยเหมือนกัน!” แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 12:43:59 แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 12:40:39 แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 12:35:38 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 12:29:56

ความคิดเห็นที่ 3 พระอาทิตย์เริ่มอยู่ตรงศีรษะพอดี เปลวแดดฝ่าร่มไม้ใหญ่ที่ชูแผ่กิ่งก้านสาขาไปทั่วบริเวณให้ความร่มเย็นกับผืนดินสลับกับไม้พุ่มที่ปลูกอยู่ตามบริเวณทางเดินที่ถูกริดกิ่งให้เป็นระเบียบ ดอกไม้เล็กๆที่ขึ้นอยู่รอบสระดินไหวไปตามสายลมที่พัดผ่านราวกับนางไม้เริงระบำอยู่รอบๆอย่างมีชีวิตชีวา สายน้ำในสระดินนั้นกระเพื่อมเป็นวงกว้าง และหายลับไปเมื่อกระทบกับขอบดิน ปลายสุดของสระดินเป็นธารน้ำตกจำลองไหลเอื่อยโดยไม่ทำให้น้ำในสระนิ่งจนเกินไปนัก หญิงสาวและชายหนุ่ม... กับบรรยากาศทะมึนพอๆกับต้นไทรและนางอัปสราแสยะยิ้ม! “อันนี้ถือเป็นการบ้านก็แล้วกัน ตอนนี้เราควรคุยว่าจะแต่งเรื่องกันยังไงมากกว่ามานั่งอ่านกระดาษพวกนี้” เพชรน้ำหนึ่งโบกกระดาษที่ชายหนุ่มให้มาต่างพัด ถึงที่นี่จะมีร่มเงาของต้นไม้และหลังคาของศาลาไม้ ทว่าตอนเที่ยงก็คือตอนเที่ยง เหงื่อจะซึมบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก “แต่เรื่องอะไร” เจ้าของบ้านซึ่งกำลังนั่งเท้าแขนที่พนัก พิงเสาไม้ของศาลาละจากกระดาษลายมือขยุกขยิกแบบผู้หญิงของเพชรน้ำหนึ่งที่เจ้าตัวโดนบังคับให้เขียนประวัติตัวเองแบบปัจจุบันทันด่วนบ้าง “ก็พวกคำถามที่แม่ฉันจะต้องถามนะสิ ถามได้” เพชรน้ำหนึ่งเริ่มจาระไน “ประมาณว่า เราสองคนเจอกันได้ยังไง นายเป็นใคร ลูกเต้าเหล่าใคร ที่บ้านทำอะไร ชอบฉันตรงไหน อะไรทำนองนี้น่ะ หรือนายคิดว่ามีอะไรที่น่าจะถามมากกว่านี้บ้าง” “มี” เป็นหนึ่งวางกระดาษลง สีหน้าจริงจังขึ้น “เช่น?” “ดูจากประวัติคุณแล้ว คุณอายุน้อยกว่าผม ดังนั้นคุณควรเรียกผมว่า ‘พี่หนึ่ง’ แล้วแทนตัวเองว่า ‘น้องหนึ่ง’” สาวนัยน์ตาคมกระพริบตานิดหนึ่งอย่างคาดไม่ถึง...พระเจ้า...อะไรเข้าสิงอีตาหมอโรคจิตนี่ถึงได้นึกอะไรพิสดารแบบที่คนธรรมดาอย่างเธอคิดไม่ออก “นี่คุณ! ช่วยคิดอะไรที่มันจริงจังนิดหนึ่ง” อุตส่าห์หลวมตัวฟังนึกว่าจะมีอะไรที่น่าสนใจ “ไปยุ่งอะไรกับเรื่องหยุมหยิมพรรค์นั้นกัน” อึ๋ย...แค่คิดว่าต้องทำแบบนั้นก็ขนลุกจะแย่แล้ว ทว่าเป็นหนึ่งยังคงสีหน้าเดิมของตัวเองไว้ “นี่ล่ะจริงจัง...คุณไม่รู้หรือว่าสรรพนามเป็นสิ่งที่บอกว่าคนนั้นสนิทสนมกันแค่ไหน ในแง่ไหนด้วย” หญิงสาวเอียงคอมองแบบไม่ไว้ใจ ชายหนุ่มจึงลองตั้งคำถามใส่เธอ “ถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าเราจะต้องเรียกกันว่ายังไงบ้างล่ะ อย่างน้อยก็ต้องฝึกให้คล่องปากหน่อยล่ะ ไม่อย่างนั้นหลุดขึ้นมาความจะแตกเอา” “ก็คงต้องเรียกว่าพี่หนึ่ง...” เพชรน้ำหนึ่งชักเห็นด้วย “แต่ให้แทนตัวว่าน้องหนึ่งนี่ไม่เอาด้วยหรอก แค่พูดก็ขนลุกแล้ว” ขนาดกับพี่เมฆเธอยังไม่เคยแทนตัวเองแบบนั้นเลยสักครั้ง “น้องหนึ่งล่ะดีแล้ว” ชายหนุ่มยังตะล่อม คงยืนยันความคิดตัวเอง “เวลาฟังคนแทนตัวเองว่าน้องมันดูดีนะ” “ดูดีแต่รับรองฉันหลุดแน่ๆล่ะ เรียกพี่หนึ่งก็พอ แล้วฉันแทนตัวเองว่าหนึ่งก็ได้” หญิงสาวยังคงต่อรอง และเป็นหนึ่งก็ไม่พูดอะไรอีกนอกจากยักไหล่ยอมรับการตัดสินใจของเธอ “แต่ผมเรียกว่าน้องหนึ่งก็แล้วกัน จะได้ดูไปด้วยกันหน่อย ต้องหัดไว้ให้ชินปากใช่ไหมครับน้องหนึ่ง” อี๋! สยอง ชายหนุ่มหน้าเข้มแทบขำก๊ากเมื่อเห็นท่าทางถูแขนไปมาท่าทางรับไม่ได้ของแม่สาวตรงหน้า ช่างเป็นคนที่ยิ่งแกล้งยิ่งสนุกจริงๆ เพชรน้ำหนึ่งตวัดค้อนไปให้อีกฝ่ายซึ่งเมินไปชมนกชมไม้ตามเรื่องตามราว แต่ขอโทษเถอะนะ...จะปิดยังไงก็ไม่มิดหรอกเจ้ามุมปากที่บิดโค้งแบบกลั้นหัวเราะนั่นน่ะ สีหน้านี่ไม่ได้มีสลดเลยนะยะ คิดว่าฉันไม่เห็นหรือไง! “เอาเป็นว่าฉัน...” เพชรน้ำหนึ่งกัดฟัน “...หนึ่งจะพยายามก็แล้วกันนะ ทีนี้เรากลับมาเข้าเรื่องดีกว่า นาย...” โอ๊ย! จะกลั้นใจตาย “...พี่หนึ่งกับหนึ่งจะพบกันที่ไหนถึงจะดูเข้าท่าดี เอาเป็นเรื่องจริงเลยดีไหม ความจริงจำง่ายมากกว่าเรื่องโกหก” “เรื่องที่เจอในไนท์คลับแล้วน้องหนึ่งเมาจนกลับบ้านไม่ไหวน่ะเหรอ” เป็นหนึ่งเลิกชมนิ้วชมไม้หันมาเลิกคิ้วแทน “บ้า!” เพชรน้ำหนึ่งแหวเข้าให้ “ฉัน...หนึ่งไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น หนึ่งหมายถึงตอนที่ไผ่แนะนำให้เราสองคนรู้จักกันที่โรงพยาบาลนั่นไง ขืนบอกแบบนั้นมีหวังโดนฆ่าตายแน่” “ไม่ตายหรอก คดีอาญานะนั่น” โอ๊ย...ใครก็ได้ช่วยบอกทีเถอะว่าหน้าตากับคำพูดซื่อๆของอีตาหมอโรคจิตนั่นเป็นของจริง ไม่ได้คิดจะกวนประสาทเธอเล่น! “เปรียบเทียบเฉยๆ แต่ช่างเถอะ...เอาตามนี้ก็แล้วกันนะ เราเจอกันที่โรงพยาบาลเพราะหนึ่งไปเอากระเป๋ากับไผ่แล้วเผอิญเจอกับ...พี่หนึ่งก็เลยได้รู้จักกัน จะได้ดูสมเหตุสมผลหน่อย” พูดถึงเรื่องนี้ เพชรน้ำหนึ่งก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังพูดถึงใคร และไปสะกิดต่อมคนตรงหน้าบ้างหรือเปล่า หญิงสาวจึงสังเกตว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าอย่างไร เมื่อเห็นว่านัยน์ตาดำเข้มนั้นยังคงนิ่งเฉย คิ้วพาดเฉียงไม่ได้ขมวด สีหน้าก็เรียบปานกระดาษที่เขากำลังเขียนบางอย่างลงไปทำให้เธอถอนใจอย่างโล่งอก เป็นหนึ่งและเพชรน้ำหนึ่งใช้เวลาไม่น้อยในการถกเถียง รวมทั้ง ‘แต่ง’ เรื่องหรือเหตุการณ์บางอย่างที่ให้อีกฝ่ายได้รับรู้เป็นข้อมูลบ้าง ยิ่งมากเท่าไรยิ่งดี ดังนั้นส่วนมากจะเป็นเรื่องของเพชรน้ำหนึ่งเพราะถือว่ากระชั้นที่สุดแล้ว ทั้งคู่เห็นพ้องกันว่าควรใช้ข้อสรุปที่ว่ากับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตั้งแต่ครอบครัวเธอ ครอบครัวเขา กลุ่มเพื่อนฝูง รวมไปถึงคนนอก เอาให้มันกลายเป็นละครฟอร์มยักษ์ไปเลย เพราะเธอรู้ว่าถ้าไม่ทำถึงขั้นนี้หลอกมารดาไม่ได้หรอก ส่วนถ้าเลิกกันไปตามข้อตกลงอีกสามเดือนข้างหน้า ก็ไม่น่ามีปัญหา เขาเป็นผู้ชายไม่เสียหาย ส่วนเธอมันเสียหายจนไม่มีอะไรดีอยู่แล้วในสายตาแม่ (เห็นๆอย่างนี้กว่าจะต่อให้ได้สามเดือนนี่แทบตาย อีตานี่จะเอาตั้งครึ่งปี ไม่รู้บ้าหรืออย่างไร แค่สักสามเดือนไผ่ก็เชื่อว่าเขาเปลี่ยนใจแล้ว ทางด้านเธอถ้าแม่ยังจะจับแต่งงานกับใครอีก ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน เรื่องอะไรจะต้องเอาตัวไปติดกับตานั่นตั้งครึ่งปี!) “พ่อหนึ่งเสียตั้งแต่เด็กแล้ว หลังจากนั้นแม่ก็แต่งงานใหม่แต่พ่อเลี้ยงก็เสียไปอีก ทีนี้พ่อเลี้ยงมีลูกติดคนหนึ่งชื่อเพชร แต่แทบไม่เคยเรียกชื่อหรอก ถ้าเกิดเผลอพูดว่าจิ้งจกก็ขอให้เข้าใจก็แล้วกันว่าหนึ่งหมายถึงนายนั่น” เพชรน้ำหนึ่งเบ้ปาก “ทีนี้แม่ไม่รู้เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา จะจับหนึ่งกับนายนั่นแต่งงานกัน ทีนี้ก็เลยเดือดร้อนกันอยู่นี่แหละ” ดวงหน้าเข้มที่ก้มลงจดนั่นจดนี้เงยหน้าขึ้นมอง มือใหญ่หมุนปากกาอย่างครุ่นคิดก่อนถามออกมา “แล้วเขามีท่าทางหรือความเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม พอใจไม่พอใจหรือแบบไหน” “ก็ต้องไม่พอใจสิ!” ดวงหน้านวลของหญิงสาวทำหน้าประหนึ่งจะบอกว่า ‘ถามมาได้’ “รู้ๆกันอยู่แล้วว่าแต่งกันไปได้ตีกันบ้านแตก” ชายหนุ่มพยักหน้าอีกครั้งโดยไม่ถามอะไรต่อ เขียนบางอย่างลงไปจนเพชรน้ำหนึ่งชักสงสัยขึ้นมาติดหมัดว่าจะเขียนอะไรลงไปกันหนักกันหนา เท่าที่คุยๆกันก็ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องจดลงไปสักหน่อย “พี่หนึ่งเขียนอะไรบ้างน่ะ ขอหนึ่งดูบ้างสิ” ไม่ว่าเปล่า มือนวลบางคว้าสิ่งที่เขาจดเป็นพรืดขึ้นมาอ่านทันที พอเห็นเท่านั้น หญิงสาวก็แทบจะหัวเราะออกมา พยายามเพ่งจนเกือบหน้าเกือบติดกระดาษอยู่รอมร่อ แต่ก็คงต้องยอมแพ้ ปล่อยให้มือใหญ่คว้าเอากลับไปอย่างง่ายดาย “พี่หนึ่งเขียนภาษาไทย อังกฤษหรือภาษาต่างดาวน่ะ หนึ่งอ่านไม่ออก” เพชรน้ำหนึ่งพยายามไม่ยิ้มทว่าตาคมของเธอวาววับอย่างขำขัน “ก็บอกแล้วว่าลายมือไม่สวย” เป็นหนึ่งครึ่งยิ้มครึ่งบึ้งวางกระดาษลงตรงหน้า “เขียนให้ตัวเองอ่าน ไม่ได้จะเอาไปให้ใครอ่าน” ฟังจากน้ำเสียงแล้ว ถ้าอีตาหมอโรคจิตนี่ค้อนเป็นเธอคงโดนแล้วล่ะ แต่พอดีทำไม่เป็นก็เลยออกมาแบบพิลึกๆดูแล้วจี้ดีชะมัด! มิน่าล่ะ...กระดาษที่ให้เธอไว้ถึงพิมพ์เสียเป็นระเบียบสวยงาม “แล้วคนที่เขาเห็นลายมือหมอจะจัดยาถูกเหรอ ดีไม่ดีจ่ายยาผิดที คนไข้ก็โชคร้ายสิ” “ไม่รู้เหรอว่านางพยาบาลมีความสามารถพิเศษเรื่องแกะลายแทง” ชายหนุ่มพูดหน้าตาเฉย เพชรน้ำหนึ่งหัวเราะน้อยๆ หญิงสาวปรับอิริยาบถเป็นผ่อนคลายขึ้น รวบผมที่ตกลงเป็นปอยมุ่นขึ้นไปใหม่อีกครั้ง นั่งชันเข่าแบบไม่ระวังตัวเท่าไร จากนั้นหญิงสาวก็เล่าให้เขาฟังต่อเกี่ยวกับเพื่อนสนิทของเธอ จาซินดาและไพรวัลย์ ซึ่งเกี่ยวกับคนหลังนี้ เป็นหนึ่งดูสงบทว่าอะไรบางอย่างที่บอกให้รู้ว่าเขาดูตื่นตัวเป็นพิเศษภายใต้สีหน้าเรียบเฉยนั่น “นายโจ้กับพี่ก็เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน” เป็นหนึ่งเล่าเกี่ยวกับเขาและเพื่อนเช่นกัน “จริงๆเป็นกลุ่มใหญ่เกือบครึ่งห้องเชียวล่ะ อยู่ด้วยกันมาจนถึงม.ปลาย ก็แยกไปบ้าง พวกที่เรียนสายวิทย์ก็เกาะกลุ่มเหนียวแน่น จนถึงมหา’ลัยนี่แหละที่แยกกันจริงๆ พี่ไปเรียนที่อังกฤษ นายโจ้ก็เรียนอยู่เมืองไทยนี่ล่ะ ทั้งกลุ่มเป็นหมออยู่แค่สองคน นอกนั้นไปทำอย่างอื่นกัน บางคนก็เป็นพวกโปรแกรมเมอร์ วิศวฯ บางคนก็ดูแลกิจการ พอพี่กลับมา นายโจ้ใช้ทุนเรียบร้อยก็เลยชวนมาทำงานที่โรงพยาบาลด้วยกัน” “แล้วทำไมไม่เรียนที่เมืองไทยล่ะ เรียนหมอที่ไทยก็ไม่เลวนี่” เพชรน้ำหนึ่งเปลี่ยนมานั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้แทน “หรือเพื่อนส่วนมากไปเรียนที่นั่น” เป็นหนึ่งไม่ได้ตอบคำถาม ชายหนุ่มดูเหมือนจะเงียบไปนานเสียจนเพชรน้ำหนึ่งคิดว่าเขาคงไม่ตอบ ซึ่งเธอก็เข้าใจว่าอาจเป็นเหตุผลส่วนตั๊วส่วนตัวก็ได้ จึงกะว่าจะเลยตามเลย ทว่าคิดไปคิดมา เรื่องแบบนี้ถึงจะส่วนตัวแค่ไหนถ้ามันจำเป็นต้องรู้ก็ช่วยไม่ได้ “พี่หนึ่ง” เพชรน้ำหนึ่งกอดอกมองอย่างเอาเรื่อง “เราลงเรือลำเดียวกันนะคะ ถ้าจะหลอกคนอื่นให้เนียนๆก็ต้องเสียสละบ้าง” ชายหนุ่มเลยถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบอย่างไม่เต็มใจนัก “พ่อพี่รวย” หือ...เพชรน้ำหนึ่งคิ้วกระตุกทันที ทำท่าเหมือนไม่อยากจะเชื่อหูก็เลยลองฟังคำตอบเต็มๆอีกที “พี่บอกเพราะพ่อพี่รวย...” เป็นหนึ่งสนองให้ราวกับรู้ความต้องการอีกฝ่าย เอ่อ... พระเจ้า! พระเจ้า! พระเจ้าเจ้าขา...ลูกทำอะไรผิดบาปมหันต์หรือคะทำไมถึงส่งอีตาสิ่งมหัศจรรย์ของโลกอันดับแปดมาให้ลูก! อีตาหมอโรคจิตนี่ไม่ใช่โรคจิตธรรมดา แต่เป็นอภิมหาซุปเปอร์โรคจิตแบบที่อมนุษย์เท่านั้นที่จะเป็นได้ หมอนี่จะต้องเป็นโรคจิตสายพันธุ์ใหม่เหมือนไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ 2009 ไม่ผิดเพี้ยน ดังนั้นแทนที่จะเข้าไปคลุกคลี เธอว่าหาหน้ากากป้องกันเชื้อไวรัสไม่ให้เข้าสู่ร่างกายดูจะเป็นสิ่งที่สร้างสรรค์ที่สุดแล้ว เพราะพี่รวย...ชิ! พูดมาได้แบบไม่อายปากเสียด้วย เป็นหนึ่งทำหน้าตายได้แค่พักเดียวก็หัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายชัดเจน ไม่แผกไปจากที่จินตนาการไว้เลยสักนิดเดียว เพชรน้ำหนึ่งถึงได้รู้ว่าเธอโดนอีตานี่เล่นงานเอาอีกแล้ว หญิงสาวแทบจะแยกเขี้ยวกระโจนใส่เขาทันที แต่โดนเบรกเอาไว้โดยการที่คนช่างยั่วโมโหชูมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังขึ้น “พี่มีอะไรจะบอกหนึ่งด้วย แต่พอดีคุยๆกันเพลิน พี่ก็ลืมไปเลย...” นายจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะยะ...เพชรน้ำหนึ่งมองแบบถอนฉุน “เพื่อนพี่จะแต่งงานเสาร์นี้ แจกการ์ดมาเป็นเดือนแล้ว เลยโทรไปบอกมันเมื่อวานว่าจะพาหนึ่งไปด้วย” บอกเสร็จสรรพก็ตบท้ายด้วยคำถามเสียอ่อนลงเล็กน้อยอย่างเกรงใจที่จู่ๆจะลากเธอขึ้นเวทีทันทีโดยไม่ให้เธอเตรียมใจเลย “วันเสาร์นี้หนึ่งว่างไหม” “ทำไมมาบอกกระชั้นชิดขนาดนี้!” นั่นไง...เสียงแหลมกรีดร้องอย่างที่ชายหนุ่มคาดไว้   “คิดว่าเวลาผู้หญิงจะไปงานแต่ละงานน่ะ เขาหายใจเฮือกหนึ่งก็สามารถแต่งหน้าทำสวยได้แล้วหรือไง! ยิ่งงานเปิดตัวแบบนี้เสื้อผ้าหน้าผมยังไม่ได้คิดยังไม่ได้ออกแบบเลย ไม่รู้ตอนนี้เทรนด์ชุดราตรีเป็นแบบไหนแล้วด้วย ตายๆๆ เพิ่งมาบอกเอาตอนนี้ แย่จริงเชียว!” สรุปที่ไม่พอใจนี่คือ ไม่ใช่เรื่องที่เขาไม่ให้เวลาเธอเตรียมตัวใช่ไหม... เป็นหนึ่งกระแอมไอกลั้นหัวเราะเบาๆจากหญิงสาวตรงหน้าผู้ที่เขาปักใจแล้วว่าเจ้าหล่อนเป็นคนตลกจริงๆ จนกระทั่งพอระงับอารมณ์ได้ไม่ปล่อยให้เธอมองตาเขียวปั๊ดอีกจึงเริ่มเข้าเรื่อง “อีกอย่าง งานนี้นายโจ้กับไผ่น่าจะไปด้วย” หือ...เพชรน้ำหนึ่งเบิกตาโตทันที เธอว่าเธอไวแล้วที่ให้เขาไปพบแม่ในสองอาทิตย์ แต่นายนี่เอาวันเสาร์ที่จะถึงนี้เชียวหรือ! นายนี่เอาความมั่นใจขนาดนั้นมาจากไหนกันนะ “หนึ่งอาทิตย์หาชุดสวยๆไปงานทันไหม” เป็นหนึ่งเอ่ยถามราวกับว่าเรื่องที่เธอกังวลเป็นสิ่งสำคัญมากกว่าเรื่องการเผชิญหน้าของตัวเองกับเพื่อนเสียอีก “เรื่องสวยน่ะ ฉันจัดการได้ย่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าอารมณ์ปรี๊ดยิ่งกว่าเดิมจนลืมสรรพนามที่ตกลงกันจนหมดสิ้น “ฉันพอจะมีชุดที่ยังไม่ได้ใส่ไปงานไหนแล้วอยู่บ้างหรอก เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง” แต่แล้วเธอก็ชะงักราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ เพชรน้ำหนึ่งมองหน้าอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าด้วยท่วงท่าประเมิน “แต่ตอนนี้ รู้สึกจะมีเรื่องที่เป็นปัญหาใหญ่กว่านั้นนะ...” แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 14:34:42 แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 12:45:11 แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 12:34:53 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 12:30:22

ความคิดเห็นที่ 4 เปลี่ยนบทกะทันหัน ขออภัยคนที่คลิกอ่านเรื่องในตอนแรกที่โพสท์นะคะ  (ก่อน 12.35 น.) พอดีโพสท์แบบเก่าจบแล้วรู้รู้สึกว่าเรื่องจะยืดเกินเลยตัดมันกลางอากาศนี่แหละค่ะ ไม่อย่างนั้นคุณหมอไม่ได้ออกโรงเสียที แล้วเรื่องมันยาวจนตอนแรกสุดตั้งใจแบ่งเป็น Part แต่เปลี่ยนใจตัดนั่นตัดนี่ออกคิดว่าพอกล้อมแกล้มเลยขออนุญาตเอา Part I ออกจากชื่อเรื่องนะคะ คราวนี้ได้เจอผู้ชายสองคนนี่เต็มๆ คิดว่าคุณจิ้งจกกับคุณหมอใครมีวิทยายุทธ์ล้ำเลิศกว่ากัน เหอ เหอ ปล. ตอนนี้เขียนรีวิวเรื่องรถไฟฟ้าเรียบร้อยแล้วค่ะ อยู่ในบล็อก แต่เตือนไว้ก่อนว่าสปอยล์สุดๆ ไปดูแล้วเข้ามาอ่านจะดีกว่า ถ้าใครที่คิดจะไปดูแต่อยากดูรีวิวประกอบการตัดสินใจกรุณาอย่าเข้ามาดูค่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นความคิดชี้นำหมดอรรถรสในการชมเสียเปล่าๆ ตอบเม้นท์ๆ คุณ Mnemosyne --- สถานการณ์มันพาไปจ้า มาเจอตอนนี้เข้าเลยไม่รู้ใครตีหัวใครนะ คุณ scottie --- ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดค่ะ พี่เมฆยังเป็นบุรุษปริศนาต่อไปก่อนค่ะ อย่าเพิ่งโดนโฉบมาเป็นตัวเลือกเลย คุณ ปิยะรักษ์ --- จะเรียกว่า win-win หรือ lose-lose ดีล่ะ คุณ teansri --- ไม่ต้องตั้งใจปราบพยศเลยค่ะ เป็นตัวของตัวเองแค่นี้เจ๊ก็พยศไม่ออกแล้ว 555 (อ๊ะ แอบถามคุณเทียนสี เคยอ่านลายมือหมอไม่ออกบ้างไหมคะ หนิงสังเกตมาหลายหมอลายมืออ่านยากดีพิลึก) คุณ ฌาฎา --- ชอบของแปลกค่ะ แต่ชอบแกล้งนะ ^^"   ไว้พบกันตอนหน้าค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 13:02:08 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 13:00:01

ความคิดเห็นที่ 5 พี่เพชรไม่คู่กับจาซินดาหรือไง เหมือนจะมีอะไรต่อกันนิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 19:09:17

ความคิดเห็นที่ 6 เนอะ พี่เพชรน่าจะชอบจาซินดา.. สรุปมีสองคู่เหรอคะ คู่ 1+1 กับ คู่พี่เพชรกับจาซินดา จากคุณ : ฌาฎา เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 19:44:17

ความคิดเห็นที่ 7 ฮ่า ๆ พ่อพี่รวย... เป็นคำตอบที่สุดยอดมาก ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 19:55:02

ความคิดเห็นที่ 8 หนีตระกูลนี้ไม่พ้นแฮะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 09:34:39

ความคิดเห็นที่ 9 พึ่งมาอ่านตั้งเเต่ตอนเเรกรวดเดียวเลยค่ะ สนุกดี ชอบพี่หมอคาเเรกเตอร์เเปลกดีนะคะ เห็นว่า จขกท ชอบโมเน่ เลยเอารูปนี้มาฝากค่ะ จากคุณ : mamyo เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 22:35:46