ความคิดเห็นที่ 1 เธอกลับมาถึงบ้านแล้ว แต่ไม่ดีใจเลย เรือนขวัญยิ้มเศร้าเมื่อแท็กซี่พามาส่งถึงที่พักดั้งเดิม เธอจ่ายเงินตามจำนวนที่แจ้งบนมิเตอร์ไฟ และเขยกลงจากรถช้าๆ ข้อ เท้ายังคงเจ็บอยู่ แม้เธอจะแวะโรงพยาบาลให้หมอดูอาการแล้ว หมอบอกว่าข้อเท้าพลิกระดับหนึ่ง ไม่เป็นอะไรมาก ข้อเท้าบวมเล็กน้อย ไม่กี่วันก็หาย ต้องพยายามอย่าเดินลงน้ำหนัก จากนั้นก็จับเธอส่งไปห้องทำแผล ใส่ปลอกรัดสำหรับพยุงเท้า รับยาแก้ปวด และจ่ายเงิน เธอไขประตูและเดินเข้าไปข้างใน บ้านเงียบเชียบ คงเพราะพี่ชายทั้งสองแยกอยู่ในห้องส่วนตัว เอาเถอะ ไม่ต้องเรียก เดี๋ยวได้ยินเสียงเธอทำอะไรกุกกักข้างนอกก็คงจะออกมาดูเองว่าใครบุกรุก พี่เมฆกับพี่ดินหูดีจะตายไป เรือน ขวัญเปิดไฟห้องครัวและห้องรับแขกที่อยู่ติดกัน เดินเขยกไปยังตู้เย็น หยิบน้ำอัดลมกระป๋องออกมาเปิดดื่ม ความหวานของน้ำตาลในน้ำดำช่วยให้เธอสดชื่นขึ้นมาบ้าง หลังจากผ่านชั่วโมงเคร่งเครียดมานาน ประตูห้องของนภฑีย์เปิดออกพร้อม กับเจ้าของห้องที่ก้าวออกมา เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอในห้องรับแขก นึกว่าเธอยังอยู่คอนโดฯ เช่า เนื่องจากต้องการเวลาเคลียร์ปัญหาส่วนตัวและส่วนรวมกับทัชชกรตามลำพัง ปฐพีไม่ได้เป็นคนหลับลึกหรือหูเชือน หากยังไม่กลับบ้าน เลยมีแต่นภฑีย์ที่ออกมาต้อนรับ “เกิดอะไรขึ้นหรือขวัญ” เขาถามอย่างอ่อนโยน สังเกตสีหน้าเศร้าสร้อยอมทุกข์ของน้องสาวก็พอเดาปัญหาได้รางๆ “เขารู้แล้ว” เสียงของเรือนขวัญสั่นเครือ แต่นภฑีย์ไม่ตอบอะไร สายตาเหลือบไปเห็นข้อเท้าในเครื่องรัดรึง จึงถามว่า “ข้อเท้าเป็นอะไร” “ข้อเท้าพลิกค่ะ” “ยังไม่ได้ประคบน้ำแข็งใช่ไหม” เธอ ส่ายหน้า รู้ว่าถ้าข้อเท้าพลิกควรจะประคบน้ำแข็งเพื่อลดการไหลเวียนของเลือด ซึ่งจะช่วยให้หายเจ็บเร็ว แต่โรงพยาบาลไม่ได้ปฐมพยาบาลเบื้องต้น ได้แต่ดูอาการธรรมดา พอเห็นไม่หนักหนาก็จับเธอใส่ที่รัดข้อเท้าและจ่ายยาให้ เธอกะจะกลับมาประคบน้ำแข็งที่บ้านอยู่แล้ว แต่ต้องการน้ำอัดลมหวานๆ มากกว่า เลยไม่ได้ปฐมพยาบาลตัวเองเป็นอย่างแรก นภฑีย์เดินไปที่ตู้ เย็นและกลับมาพร้อมกับถุงประคบเย็นสองถุง เรือนขวัญถอดที่รัดข้อเท้ารออยู่ก่อนแล้ว เธอแบมือขอถุงประคบ เขาไม่ให้ แต่กลับจัดแจงประคบถุงเย็นให้เธอแทน “ขะ...ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวเสียงสั่น ความอ่อนโยนของเขาทำให้น้ำตาของเธอไหลพราก และหยดแหมะใส่ตักตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ นภฑีย์เงยหน้าขึ้นและยิ้ม “อะไรกัน เจ็บจนร้องไห้เลยหรือ พี่ว่าพี่มือเบาแล้วนา” เขาแซว เรียกรอยยิ้มทั้งน้ำตาจากเธอได้ “ฮือ...พี่เมฆอ้ะ ยังจะล้อขวัญเล่นอีก” เธอใช้หลังมือปาดน้ำตา ทว่าน้ำตาก็ยังไหลรินเรื่อยๆ “บ้าชะมัด! น้ำตาไม่ยอมหยุด อย่างกับว่าขวัญทำก๊อกรั่วอย่างนั้นแน่ะ” เธอล้อตัวเองบ้าง พยายามทำเป็นขำขัน ทั้งที่ตอนนี้แทบขำไม่ออก “เอาเถอะ รั่วได้รั่วไป เดี๋ยวพี่ช่วยซับน้ำตาให้” “ขะ...ขอบคุณค่ะพี่เมฆ ขอบคุณจริงๆ” เธอสะอึกสะอื้นใหญ่ “เท้าชาหรือยัง” “เริ่มชาแล้วค่ะ...แล้วนี่พี่ดินไม่อยู่เหรอคะ” เธออยากจะเล่าเรื่องในวันนี้ให้ทั้งนภฑีย์และปฐพีฟังในคราวเดียว นภฑีย์หยุดประคบและวางถุงเย็นไว้บนพื้น “เห็นว่ามีนัด คงจะกลับดึก...ไม่ก็กลับเช้า” ซึ่งคงหนีไม่พ้นนัดกับมาริษา ตุ๊กตาหน้ารถตัวใหม่ของปฐพี เดา ได้จากคืนวันนั้นที่ปฐพีแยกไปส่งมาริษาตามลำพัง เขาไม่ได้ห้ามไม่ให้ปฐพียุ่งเกี่ยวกับมาริษา เพราะถือเป็นเรื่องส่วนตัว แม้จะสนิทกันขนาดไหน พวกเขาก็ยังปล่อยให้แต่ละฝ่ายมีโลกส่วนตัว “งั้น... ขวัญเล่าให้พี่เมฆฟังคนเดียวก่อนก็แล้วกัน” เรือนขวัญควบคุมอารมณ์ได้แล้ว เธอสูดลมหายใจลึกและเริ่มเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ตอนที่ทัชชกรโยนซองรูปให้ เรื่อยไปจนถึงตอนที่เธอไปดักพบรัชวิน “ขวัญไม่ควรไปพบรัชวินคนเดียว เขาเป็นคนอันตราย” นภฑีย์ตำหนิ เรือนขวัญไม่เคยทำนอกกฏเกณฑ์ ครั้งนี้เธอทำตามอารมณ์เกินไป และมันไม่เป็นผลดี “ขวัญขอโทษ...มัน...มันอดไม่ได้” “ขวัญ ไม่เคยใจร้อนแบบนี้มาก่อน พี่ไม่ชอบเลย คราวหน้าขวัญต้องใจเย็นกว่านี้นะ โชคดีที่รัชวินไม่ทำอะไรขวัญ อาจเพราะสะใจที่ขวัญแตกคอกับทัชชกร และได้ข้อมูลต่างๆ ของโมนีกไว้ในมือแล้ว แต่ถ้ารู้ว่าข้อมูลที่ได้ไปเป็นของปลอม เขาจะไม่ปล่อยขวัญกลับมาแน่ เพราะพี่เกือบจะมั่นใจแล้วว่ารัชวินวางยาฆ่าป้ากับพ่อตา และเผลอๆ อาจจะฆ่าแม่ตัวเองด้วย” “อะไรนะคะ เขาทำถึงขนาดนั้นเลยหรือ” เธอตกตะลึงและยังไม่อยากจะเชื่อ นภฑีย์พยักหน้า ยังไม่มีหลักฐานมากล่าวหาว่ารัชวินฆ่าคนหรอก แต่เขามั่นใจเช่นนั้น มั่นใจมากๆ เสียด้วย “วาง ยายังไงถึงไม่โดนจับได้คะ ไม่มีคนสงสัยอะไรเลยหรือ” การวางยาจะทิ้งหลักฐานทางร่างกาย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ถูกจับสังเกต...เว้นแต่เป็นยาพิษแบบไม่ตกค้าง ไม่มีการชันสูตรพลิกศพ ศพเกิดเปลี่ยนแปลงจนมองไม่เห็น หรือผู้พบศพมีประสบการณ์เกี่ยวกับการตายด้วยยาพิษน้อยเกินไป “มันไม่ ใช่ยาพิษธรรมดาน่ะสิ” เขาให้เพื่อนของเพื่อนที่เป็นนักพฤกษาศาสตร์ดูรูปวาดของนิรชา จึงได้ชื่อของต้นไม้ดังกล่าวมาเมื่อเย็นวันนี้เอง กะว่าพรุ่งนี้จะไปคุยกับนิรชา เกลี้ยกล่อมให้เธอยอมร่วมมือกับเขา เรือนขวัญขยับหน้าเข้าไปใกล้และรอฟังอย่างตั้งใจ “ต้นไม้ ที่ว่าชื่อยางน่อง เป็นไม้มีพิษ พิษของมันจะอยู่ที่ยาง ส่วนใหญ่นายพรานเอาไว้ใช้อาบลูกดอกล่าสัตว์ มีฤทธิ์ต่อระบบประสาท ทำให้หัวใจเต้นช้า และหัวใจวาย” นภฑีย์สบตาเรือนขวัญก่อนจะย้ำว่า “ป้าและพ่อตาของรัชวินเสียชีวิตเพราะหัวใจวาย” รัช วินวางยาฆ่าคนใกล้ชิด เขากล้าทำได้อย่างไร!...เรือนขวัญตกตะลึงจนพูดไม่ออก กับพ่อตาอาจจะยังเฉยๆ แต่กับป้าซึ่งเป็นคนสายเลือดเดียวกัน แถมยังเลี้ยงเขามานับปี รัชวินยังทำได้ลงคอ “พี่ยังไม่มีหลักฐานแน่ นอน เว้นแต่ยืนยันได้ว่าต้นไม้นี่ชื่ออะไร พรุ่งนี้พี่จะไปหานิรชา ให้เธอยืนยันอีกครั้ง และถ้าจะให้ดี พี่อยากให้เธอยอมให้เราขุดศพพ่อของเธอขึ้นมาตรวจหาสารพิษ” มีเพียงรชานนท์เท่านั้นที่ถูกฝัง ส่วนกรุณาและปรานีถูกเผาฌาปนกิจ เขาอยากได้หลักฐานที่หนาแน่นกว่าชื่อต้นไม้พิษซึ่งเป็นเพียงข้อสันนิษฐาน สารพิษในศพและการให้ปากคำของนิรชาจะจัดการรัชวินได้...หวังว่าจะยังมีพิษยาง น่องตกค้างเหลืออยู่ในร่างกายของรชานนท์นะ “แล้วถ้าไม่พบสารพิษล่ะคะ” รชานนท์ตายมากี่ปีแล้ว จะมีสารพิษหลงเหลือในศพหรือไม่ ไม่อาจมั่นใจได้ นภฑี ย์เม้มปาก “อาจจะต้องลองดูอัฐิของกรุณา” ศพของรชานนท์อาจจะพบสารพิษได้ง่ายกว่าเนื่องจากเป็นศพที่ถูกฝัง แต่ศพของกรุณาอาจจะยากเสียหน่อย ไม่รู้ว่าจะมีอะไรหลงเหลือในเถ้ากระดูกที่ถูกเผาบ้าง “ไม่ก็เล่นงานเขาทางแพ่ง ซึ่งคงจะทำอะไรมากไม่ได้ แถมคดีมีแนวโน้มว่าจะยืดยาวเกินไป ไม่ก็เจอศาลสั่งให้ไกล่เกลี่ย” เขาต้องการให้เป็นคดีอาญา แค่คดีแพ่งไม่พอเพียง “แต่พี่เชื่อว่าเราจะได้หลักฐานสารพิษ” เขาย้ำด้วยความเชื่อมั่น “นอก จากมุ่งหมายทำลายโมนีกแล้ว” ตอนนี้เรือนขวัญกล้าพูดเต็มปากเต็มคำว่าเป้าหมายของรัชวินอยู่ที่การทำลายโม นีกให้สิ้นซาก “เขาจะกล้าทำร้ายคุณทัชไหมคะ...อาจจะรวมถึงคุณชาณกับคุณนิทราที่เป็นลูกเมีย หลวงด้วย” “อืม...ก็ไม่แน่เหมือนกัน แต่...แต่พี่ว่ารัชวินดูจะมุ่งมั่นกับโมนีกมากกว่า เพราะถ้าจะทำร้ายทัชกรหรือลูกคนอื่น เขาก็น่าจะหาทางกำจัดได้ง่ายๆ” เหมือนการตายของบุคคลที่แวดล้อมชีวิตของรัชวิน “ยิ่งตอนนี้เขามีเงิน อะไรๆ ก็ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ ขวัญก็รู้ว่าเงินดลบันดาลได้ทุกสิ่ง” “ก็... จริงค่ะ งั้นก็วางใจไม่ได้เลย เขาอาจจะจัดการคุณทัชกับพี่น้องหลังจากล้มโมนีกแล้ว” เธอตั้งสมมุติฐานซึ่งก่อเกิดมากมายในความคิด “พี่เมฆว่าเขาแค้นที่เป็นลูกเมียน้อยที่ถูกทิ้งใช่ไหมคะ” “คิดว่า อย่างนั้น แต่อาจจะมีปัญหาอื่น...ซ่อนลึกยิ่งกว่านั้น” เหตุผลดูอ่อนไปหน่อย ไม่มีใครรู้ได้นอกจากตัวรัชวินคนเดียว บางทีรัชวินอาจจะมีความคับแค้นใจเป็นอันมาก เขาอาจมีจิตวิปลาศ ดูจากนิรชาที่แสดงท่าหวาดกลัวเพียงได้ยินคำถามเกี่ยวกับรัชวินสิ...พรุ่งนี้ เขาจะต้องซักถามเธอว่ารัชวินทำอะไรให้เธอกลัวชนิดที่ไม่กล้ามีปากเสียงอันใด “เรา จะทำยังไงต่อไปดีพี่เมฆ” หัวสมองของเรือนขวัญไม่โปร่งใสเหมือนเคย “ขวัญพยายามบอกคุณทัช แต่เขาไม่ฟังเลย คงไม่เชื่อว่ามีข้อมูลสองแผนกที่หลุดออกไป แล้วขวัญก็กลัวว่าคุณรัชวินจะจับได้ว่าข้อมูลที่ขวัญให้ไปเป็นของปลอม” “คง ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ว่าข้อมูลที่ได้เป็นของปลอม ที่น่ากลัวมากกว่าคือไวรัสที่ขวัญแถมให้” หลังจากส่งมอบข้อมูลสุดท้าย เรือนขวัญบอกเขาว่าใส่ไวรัสเพื่อทำลายข้อมูลแท้และเทียม รวมทั้งข้อมูลอะไรก็ตามของอาร์ดับบลิวที่ขวางหน้า และเขาทราบในทันทีว่านี่อาจเป็นปัญหา ถ้าเรือนขวัญไม่ใจร้อนและปรึกษาเขาก่อนทำ เขาจะไม่ยอมให้ใส่ไวรัสลงไปแน่ ไหนๆ ข้อมูลก็รั่วออกไปแล้ว อาจจะถูกทำสำเนาซึ่งแก้ไขไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะเปิดเผยให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเรามีแผนการอะไร ตีงูต้องตีให้ตาย ไม่ใช่ตีให้เจ็บแล้วปล่อยให้มาแว้งกัดในภายหลัง เขาเชื่ออย่างนั้น “ถ้าเขากดติดปุ่มระเบิด เขาจะต้องโมโหขวัญ...โมโหเรามาก และเขาอาจจะทำอะไรก็ได้เมื่อเขาโมโห” “ขวัญไม่น่าใจร้อนทำอะไรโดยพละการ” เธอทำอะไรตามใจตัวเองไปหลายอย่างแล้ว ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาเลย “เอา เถอะ ยังไงก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ช่วงนี้เราอาจจะต้องระวังตัวกันหน่อย ไม่ต้องถึงกับกบดาน แค่อย่าทำตัวเป็นที่น่าสังเกตก็พอ” ด้วยหน้าที่ บ่อยครั้งที่พวกเขาเปลี่ยนสีเหมือนกิ้งก่า “ส่วนเรื่องทัชชกร...ขวัญ คงรู้จักเขาดีกว่าพี่ ถ้าเขาไม่ฟัง...อาจเพราะกำลังโกรธ ขวัญน่าจะให้เวลาเขา หรือไม่...คงต้องให้ผลงานของพวกเราให้คำตอบแก่เขา...ขวัญคิดว่ายังไงล่ะ” เรือนขวัญเม้มปาก แต่สายตามุ่งมั่นตั้งใจ “ขวัญจะรอเวลา...ระหว่างนี้ขวัญจะหาสายอีกคนของรัชวิน” เธอ ไม่คิดจะละทิ้งความพยายาม ทัชชกรจะต้องฟังเธอ...และถ้าจำเป็น เธอจะบังคับให้เขาฟัง แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าคือขุดหาหนอนอีกตัวในโมนีก! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 23:45:25 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:40:48

ความคิดเห็นที่ 2 การเรียกประชุมกะทันหันไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ท่าทางและน้ำเสียงของทัชชกรยามเรียกประชุมทำให้พิพพินแปลกใจ เสียงของเขาเคร่งเครียด และเขาโทรศัพท์มาแจ้งเธอด้วยตัวเอง ทั้งที่ปรกติมักจะสั่งงานผ่านตันหยง จากนั้นตันหยงก็ติดต่อกับเธอ ไม่ก็เลขาฯ ของเธออีกที คงจะมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น...และท่าทางจะไม่ใช่เรื่องดีเสียด้วย พิพพินลุกจากโต๊ะและคว้าสมุดจดประจำตัวเดินลิ่วออกจากแผนก พนักงานประจำแผนกหันมามองเธออย่างสนใจ แต่ไม่มีเรือนขวัญในที่นั้น ว่า แต่เรือนขวัญหายไปไหน ทำไมยังไม่มาทำงาน นี่เลยเวลางานมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะ โทรฯ ไปที่เบอร์บ้านก็ไม่มีคนรับ โทรฯ ไปเบอร์มือถือก็ปิดเครื่องเสียนี่ ถ้าควานหาตัวเจอเมื่อไหร่ จะต้องตำหนิกันขนานใหญ่ ทำแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ปรกติก็ทำงานขยันขันแข็งดี ไหงวันนี้เหลวไหลแบบนี้ หัวหน้างานสาวเดินไปพลางบ่นในใจไปพลาง เธอผลักประตูห้องประชุมใหญ่ และเห็นผู้จัดการแผนกทุกคนนั่งหน้าสลอนเต็มห้อง เธอยิ้มอย่างมั่นใจ ไม่เคอะเขินนำพาว่าตัวเองมาช้าที่สุด เธอผงกศีรษะน้อยๆ ก่อนจะเลือกนั่งเก้าอี้ว่างที่เหลืออยู่ “มากันครบแล้ว ผมเริ่มประชุมเลยก็แล้วกัน” ทัชชกรเอ่ย สีหน้าเคร่งขรึมผิดไปจากเคย ผู้จัดการแต่ละคนหันมามองหน้ากันเอง ทุกคนดูจะงุนงงกับพฤติกรรมของเจ้านายไม่แพ้กัน “ผมเพิ่งได้ข่าวว่าเราแพ้ประมูลซิตี้กรุ๊ป” พิพพิน ชะงักมือที่กำลังแคะปากกาเป็นจังหวะ ไม่คาดคิดว่าโมนีกจะแพ้ประมูล เพราะทั้งแบบ วัสดุ และราคาถูกคำนวณมาเป็นอย่างดีเพื่อให้ได้งาน จะต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เพราะอย่างนี้ใช่ไหม ทัชชกรถึงได้เรียกประชุมด่วนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “แพ้หรือครับ เจ้าไหนได้ไป คุณทัชพอจะทราบไหมครับ” เกียรติศักดิ์ หัวหน้าแผนกการผลิตถามอย่างสงสัย เขาเป็นอีกคนที่คิดว่าโมนีกจะได้งานนี้ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น “อาร์ดับบลิว” ทัชชกรเอ่ยเสียงเรียบ สายตามองกราดทุกคน ไม่ว่าจะเป็นชิณชาน พิพพิน สมมาตร เกียรติศักดิ์ รวมไปถึงสุดารัตน์แห่งแผนกส่งออก และนทีแห่งแผนกบัญชี เพื่อสังเกตปฏิกิริยาของแต่ละคน เมื่อคืนหลังจากอาบน้ำอาบท่าให้ หายมึนเมาและสมองปลอดโปร่ง เขาก็มานั่งคิดทบทวนเรื่องเรือนขวัญอีกครั้ง นึกสงสัยว่าเธอเข้ามาทำงานกับโมนีกได้อย่างไร เปอร์เซ็นต์ที่จะได้งานไม่แน่นอน อาจไม่ใช่เรือนขวัญที่ได้ตำแหน่งงาน ทฤษฎี สมคบคิดมากมายผุดในหัวของเขา...อาร์ดับบลิวอาจจะส่งคนมาเป็นตัวเลือกเยอะ อาจจะไม่ใช่ตำแหน่งเดียวที่อาร์ดับบลิวแทรกซึมเข้ามาได้ วิมาดาอาจจะไม่ได้ลาออกเพราะปัญหาสุขภาพ อาจจะมีใครในที่นี่ช่วยจัดการให้เรือนขวัญได้งาน...มี ‘อาจจะ’ อีกมากมายที่เขาสามารถคิดได้ เขาไม่พบความผิดปรกติใดๆ ในสีหน้าของทุกคน พวกเขาดูตกใจ ฉงนฉงาย และไม่เชื่อ “คุณ ทัชครับ ผมจำได้ว่าอาร์ดับบลิวไม่ได้ร่วมประมูลด้วยนี่ครับ” นทีแย้งขึ้นมา เขาเป็นคนความจำดี จำข้อสรุปในการประชุมครั้งก่อนๆ ได้ และตอนที่พูดเรื่องงานประมูล เขาไม่ได้ยินชื่ออาร์ดับบลิวแม้สักกระผีกริ้น “ร่วม ประมูล...แต่แทรกมาสุดท้าย” และคว้าเอางานไปโดยมิชอบ “ผมเองก็เพิ่งทราบเรื่องไม่นานนี้เหมือนกัน” ทัชชกรไม่ได้บอกว่าเขารู้เรื่องนี้เมื่อไหร่และที่ไหน มันไม่จำเป็น ทุกคนเงียบไปอีก สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม แต่ก็คิดไปในทางเดียวกันว่าอาร์ดับบลิว หรือซิตี้กรุ๊ป หรือทั้งคู่ เล่นกลตุกติก “คุณทัชทราบราคาประมูลของอาร์ดับบลิวไหมคะ” พิพพินถาม “ต่ำว่าเราไปสิบ” เสียงใครบางคนสูดลมหายใจลึก คล้ายตกตะลึง ไม่อยากเชื่อ แต่ทัชชกรก็ตัดบท “แต่นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดที่ทำให้ผมเรียกพวกคุณประชุมด่วนหรอกนะ” ชินชาณเลิกคิ้วสงสัย แต่ยั้งปากได้ ไม่โพล่งถามออกไปตามนิสัยปากไว “ที่ เรียกประชุมในเช้านี้เพราะเรามีแนวโน้มที่จะต้องเปลี่ยนแผนงานบางอย่างใหม่” ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้มากนอกจากปรึกษาดูว่าจะสามารถป้องกันปัญหาที่เกิดขึ้น จากการรั่วไหลของข้อมูลได้อย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าอาร์ดับบลิวจะทำอะไรกับข้อมูลของโมนีกในกำมือ และยิ่งไปกว่านั้น อาจมีคนทรยศมากกว่าหนึ่งในโมนีก เขาจะหาตัวบุคคลนั้นออกมาให้ได้...ให้ตาย! หลังจากเรื่องทั้งหมดนี่ เขาจะกล้าไว้ใจใครได้อีก “มีแนวโน้มที่จะ เปลี่ยนแผนงานงั้นหรือครับ” นทีถามเสียงสูง ถ้าเปลี่ยนแผนงาน อาจจะส่งผลกระทบต่อตัวเลขงบประมาณต่างๆ ซึ่งเขาเป็นผู้รับผิดชอบโดยตรง “มีแนวโน้มที่จะต้องเปลี่ยนสูงครับ” ทัชชกรย้ำหนักแน่น ไม่มีแววล้อเล่นในดวงตาสีเข้ม “ข้อมูลบริษัทของเรารั่วไหลออกไป” “คุณ ทัชหมายถึงงานประมูลใช่ไหม” สุดารัตน์ที่นั่งเงียบมานานโพล่งถามอย่างระงับไม่ได้...เกิดอะไรบางอย่างกับ โมนีก โดยมีอาร์ดับบลิวหรือซิตี้กรุ๊ปมาเกี่ยวพัน...เธอไม่ใช่คนโง่ จะได้เดาไม่ออก และเชื่อว่าหลายๆ คนในที่นี้ก็ต้องสงสัยเหมือนกัน “นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง” จากรูปในคลิปวีดีโอที่เห็นเมื่อวาน เขาเชื่ออย่างนั้น “คุณ ทัชมั่นใจได้อย่างไรครับ” นทีถามเสียงเย็น ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจวิจารณญานของเจ้านาย แต่เขาต้องการสิ่งยืนยันเป็นหลักเป็นฐานมากกว่านี้ ทุกครั้งที่เขาทำงานกับตัวเลข ทุกสิ่งที่มีที่มาที่ไปเสมอ “เอาเป็น ว่าผมมีหลักฐาน” แน่ล่ะว่าเขาไม่บอกว่าหลักฐานคืออะไร และลึกซึ้งขนาดไหน จะจับผิดคนก็ต้องเกทับกันบ้าง เขากำลังสวมหน้ากากของนักเล่นโป๊กเกอร์ “แต่ ไม่สามารถเปิดเผยในตอนนี้ได้” ทัชชกรมองหน้าทุกคนอีกครั้ง นทีนิ่งเฉยราวกับคนที่ควบคุมอารมณ์ได้เป็นอย่างดี สีหน้าอ่านไม่ออก ชินชาณเม้มปากและหลุบตาลงอย่างครุ่นคิด เกียรติศักดิ์ย่นหน้าผากเป็นรอยลึก ดวงตาฉายแววงุนงง ฝ่ายสุดารัตน์ พิพพิน และสมมาตรต่างก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่ละคนมีปฏิกิริยาเป็นห่วงกังวลอย่างเป็นธรรมชาติมาก ใครในที่นี้ที่ร่วมมือกับอาร์ดับบลิว หรือจะไม่ใช่หัวหน้าฝ่ายเหล่านี้ แต่อาจเป็นพวกตัวเล็กๆ อย่างพนักงานทั่วไป...ใครกันหนอ “ผม ไม่รู้ว่าเราจะโดนโจมตีอย่างไร เราอยู่ในที่สว่างก็ลำบากอย่างนี้ แต่ผมต้องการเตือนพวกคุณไว้ก่อน พวกเราร่วมหัวจมท้ายฝ่าฟันทำงาน ล้มลุกคลุกคลานมาด้วยกันหลายปี ครั้งนี้เราอาจจะล้ม...หรืออาจจะไม่ล้มก็ได้ ผมพยากรณ์ไม่ได้ แต่ผมจะพยายามดูแลโมนีกให้ดีที่สุด” เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพูดต่อ “ดัง นั้นถ้าช่วงนี้...หรือหลังจากนี้มีปัญหาอะไร หรือเห็นอะไรน่าสงสัย รายงานผมทันที จะได้ปรึกษาหารือว่าจะทำยังไงกัน เอาล่ะ...ตอนนี้ผมอยากจะคุยกับพวกคุณทีละคน...ใครมีธุระตอนบ่ายบ้าง” เขาถาม “คุณทัช ผมนัดซัพพลายเออร์ไว้ตอนบ่ายสองโมงครับ” เกียรติศักดิ์ยกมือขึ้น “ฉันด้วยทัช สองโมงเหมือนกัน” ชินชาณบอกด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม “งั้นผมจะคุยกับคุณเกียรติก่อน เสร็จเมื่อไหร่จะโทรฯ ไปหาพี่ชาณ” แล้วเขาก็หันมามองคนที่เหลือ “ส่วนคนอื่นๆ ถ้ามีเวลาก่อนพักกลางวัน ผมจะโทรฯ ไปตามเป็นรายไป...เอาล่ะ พวกคุณที่เหลือแยกย้ายไปทำงานได้แล้วล่ะ” ระหว่าง รอหัวหน้าแผนกต่างๆ ทยอยเดินออกจากห้องประชุม ทัชชกรเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อนใจ สายตาเผลอเหลือบมองโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ ไม่มีภาพเรือนขวัญบนหน้า จอ เพราะเขาลบรูปเธอออกไปตั้งแต่เมื่อวาน เขาทนเห็นหน้าเธอไม่ได้ แต่กระนั้นเขาก็รู้สึกว่ายังเห็นภาพเธอหลอกหลอนอยู่ร่ำไป เรือนขวัญ คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง จบ Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๒ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 23:45:52 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:41:10

ความคิดเห็นที่ 3 Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๓ นิรชากำลังสอดส่ายสายตามองหาร่างสูงของนภฑีย์ คาดหวังว่าจะพบเขาหลังจากเขาบอกว่าจะมาหาเธอไม่วันนี้ก็มะรืน เธอยังไม่เห็นเขา อาจเป็นเพราะว่ายังไม่ได้เดินไปถึงสวนหย่อมด้านนอก เธอ ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องรอพบเขา คิดว่าเขาจะเป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเธอจากขุมนรกงั้นหรือ ดูเหมือนเขายินดีจะช่วยเธอต่างตอบแทนต่างหาก ว่าแต่เธอจะกล้าพาตัวเองออกจากขุมนรกนั้นหรือเปล่า รัชวินไม่ใช่คนธรรมดา บ่อยครั้งที่เธอกลัวเกินกว่าจะหนี เมื่อ คืนรัชวินดูจะอารมณ์ดี ก็เลยปล่อยให้เธอได้อยู่สงบๆ ตามลำพัง เขากับเธอแยกห้องนอน แต่ประตูห้องเชื่อมต่อและเปิดทะลุหากันได้ ตั้งแต่ทราบว่ารัชวินเป็นคนอย่างไร เธอไม่เคยนอนหลับเต็มตาสักคืน เธอหวาดระแวง คอยเฝ้ามองบานประตูเชื่อมว่าจะเปิดออกเมื่อไหร่ แล้วรัชวินก็จะก้าวเข้ามาทำร้ายเธอราวว่าเธอไม่ได้เป็นมนุษย์เหมือนกับเขา เธอเห็นนภฑีย์ทันทีที่เดินลึกเข้ามาในสวน ไม่รู้ตัวเลยว่ายิ้มออกมาได้เมื่อเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของคนที่มองหา “สวัสดีครับ” เขาทักทายเธอด้วยเสียงทุ้มนุ่มและรอยยิ้มอ่อนโยน “สวัสดีค่ะ” “ผมได้ชื่อต้นไม้มาแล้ว” นภฑีย์ไม่เสียเวลา ดึงรูปที่ปรินต์จากคอมพิวเตอร์ยื่นให้เธอ เป็นรูปสีเห็นภาพต้นไม้และดอกไม้ชัดเจน “นี่ใช่ต้นไม้ที่คุณเห็นหรือเปล่า” นิรชารับมาพิศสังเกต และพยักหน้าด้วยความรวดเร็ว “ค่ะ นี่แหละค่ะ มันชื่ออะไรคะ” “ชื่อ ยางน่อง มีพิษร้ายแรงที่ยาง นิยมใช้สำหรับล่าสัตว์ในหมู่นายพราน ทำให้สัตว์...หรือคนที่โดนพิษหัวใจเต้นช้าลง และในที่สุดก็หัวใจวาย” เขาอธิบายสั้นๆ แต่ฟังแล้วเข้าใจง่าย นิรชาเบิกตากว้าง...ยาพิษที่ทำให้หัวใจเต้นช้าลง... “ถ้าอย่างนั้น...” เธอพูดไม่ออก ชายหนุ่มผงกศีรษะเบาๆ “ครับ ผมคิดว่าพ่อของคุณโดนวางยาพิษนี้ ผมอยากขุดศพพ่อคุณขึ้นมาพิสูจน์” เขายืนยันคำเดิม นิรชายังคงนิ่งเฉย นภฑีย์พูดต่อไป “ตกลงนะครับ” หญิงสาวสบตาเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ “คุณไม่อยากรู้หรือว่าจริงๆ แล้วพ่อคุณตายเพราะอะไร” “คุณไม่เข้าใจ” เธอส่ายหน้าไปมา ใบหน้าแดงก่ำโกรธเกรี้ยวของรัชวินกระจ่างชัดในความคิด “รัชวินทำอะไรคุณ” เขาถาม และเธอรีบหลบตาโดยพลัน “นิร ชา คุณบอกผมได้” เขาไม่สั่ง ทว่าปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง “อย่างที่ผมเคยบอก ผมช่วยคุณได้นะ ผมทำให้คุณหลุดพ้นจากรัชวินได้ เขาจะไปจากชีวิตของคุณตลอดไป แล้วคุณจะปลอดภัย” “ถ้าเขารู้ เขาจะต้อง...” เธอกอดตัวเองอย่างเผลอไผล นภฑีย์สังเกตมองปฏิกิริยาของเธอ เธอยังคงพึมพำเสียงสั่น “เขาต้องทำร้ายฉันแน่ๆ” เผลอๆ อาจจะ...ฆ่าเธอเสียด้วยซ้ำ ฆ่าเหมือนกับพ่อ พ่อตายไปแล้ว เธอเป็นคนทำร้ายพ่อทางอ้อมโดยการพารัชวินเข้ามาในบ้าน เธอฆ่าพ่อตัวเองตาย! ถึง นิรชาจะไม่ยอมบอกว่ารัชวินทำอะไรเธอ แต่นภฑีย์พอจะเดาได้ว่ารัชวินทำร้ายร่างกาย...และรวมถึงจิตใจของเธอ ช่างน่าสงสารนิรชา ต้องมาพบเทพบุตรในคราบมาร “คุณต้องก้าวออกมา ผมเชื่อว่าคุณเข้มแข็งพอ อย่าให้เขาทำร้ายคุณอีก คุณสมควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้” เขากล่อม แต่ไม่เร่งรัด เธอต้องการเวลาอีกนิด เขาเชื่อว่าเธอใกล้จะหลุดจากวงจรอุบาทว์แล้ว แค่อีกนิดเดียว “คุณลองกลับไปคิดอีกคืนก็ได้ ผมเชื่อว่าเราจะตรวจพบสารพิษในร่างกายของพ่อคุณ และถ้าเป็นเช่นนั้น เราจะจัดการกับรัชวินได้” เขาไม่บอกว่าถ้าพบว่ารชานนท์โดนวางยาจริง นิรชาจะต้องเผชิญหน้ากับรัชวินครั้งใหญ่ เขาจะต้องค่อยๆ กระตุ้น เธอเหมือนกระต่ายน้อยแสนตื่นตูม ต้องค่อยๆ ประคับประคองหล่อเลี้ยง ไม่งั้นอาจตื่นตกใจตายคามือ และถ้าเธอยังไม่ยอมในเร็ววัน เขาก็จะทำโดยไม่บอกเธอ การ ลักลอบขุดศพไม่ใช่เรื่องยาก แต่เขาหวังว่าเธอจะก้าวออกมาจากเงามืดได้ ผู้หญิงอ่อนหวานอย่างเธอสมควรอยู่ในแสงสว่าง ไม่ใช่ต้องมาหลบๆ ซ่อนๆ ใต้เงาคนจิตวิปริตอย่างรัชวิน - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 23:46:13 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:41:32

ความคิดเห็นที่ 4 รัชวินเพิ่งว่างจากการประชุมกับคู่ค้าส่งออก เขาคุยเกริ่นเรื่องไลน์สินค้าใหม่ที่ได้ไอเดียมาจากโมนีก เป็นสินค้าที่ยังไม่วางขาย แต่มีแผนว่าจะวางขายในปีหน้า ดังนั้นเขาจึงคิดจะตัดหน้าโมนีกก่อน...และโดยเร็วที่สุด ลูกค้าดู จะสนใจมิใช่น้อย พรุ่งนี้เขาจะเร่งเอาคำตอบ ต้องรีบ เพราะเรือนขวัญถูกจับได้ และไม่ได้ทำงานกับโมนีก ทัชชกรรู้ตัวแล้ว ทำให้เขาเล่นงานโมนีกได้อย่างไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย ชายหนุ่มเคาะเล็บ เจียนมนบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด ยังนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อ หวนนึกเสียใจที่ใจเร็วด่วนได้ไปนิด นี่ถ้าปล่อยให้ทัชชกรไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับเรือนขวัญต่อไปเรื่อยๆ เขาอาจจะได้เล่นงานโมนีกครั้งใหญ่ แต่เอาเถอะ หมดเรือนขวัญแล้วใช่ว่าจะไม่มีใครช่วยเหลือเขาสักหน่อย ยังมีคนอีกมากที่เขาใช้งานได้ โมนีกเลี้ยงแต่พวกหน้าเงินไว้ทั้งนั้น ไหนมาดูซิว่าจะใช้ประโยชน์อะไรจากข้อมูลที่ได้มาได้อีก เขาเลื่อนมือไปขยับเมาส์ หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ควรจะสว่างขึ้นหลังจากการพักหน้าจอกลับไปเป็นสีดำมืดเหมือนเดิม เขานิ่วหน้า แล้วกลิ้งเมาส์ไปมาแรงๆ หน้าจอยังคงดับดังเดิม เขาเอียงศีรษะมองต่ำเบื้องล่าง หลอดไฟบนฮาร์ดไดรฟ์เป็นสีเขียวสว่างจ้า บ่งบอกว่าเครื่องยังคงทำงานอยู่ เมื่อ เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นอะไรบางอย่าง...ปากและฟันแหลมๆ เคลื่อนกัดพื้นที่หน้าจอสีดำ ชำแหละให้เห็นภาพเลือดเนื้อภายในร่างกายอย่างตะกรุมตะกราม ไวรัสใช่ไหม! “บ้า เอ๊ย!” เขาสบถ ขณะมองหน้าจอคอมพ์ขึ้นรูปปากน่าเกลียดขยับกัดกินเนื้อไปมา จากหน้าจอสีดำกลายเป็นเนื้อสีแดง และกระดูกขาวๆ จนสุดท้ายไม่เหลืออะไร กลายเป็นสีดำว่างเปล่าเหมือนตอนแรก รัชวินมองฮาร์ดไดรฟ์พกพาที่ได้มาจากเรือนขวัญ ไวรัสจะต้องมาจากที่นี่แน่ มีสิ่งแปลกปลอมเดียวในห้องของเขา เขากระชากมันออก แน่นอนว่าไวรัสไม่จางหาย คอมพิวเตอร์โดนจัดการไปแล้ว นังบ้า! นังนั่นเอาไวรัสใส่ในฮาร์ดไดรฟ์ที่ให้เขามา เขารู้ว่าไม่ควรไว้ใจคนพวกนี้ แมร่งเอ๊ย! เขาสบถอีก พักหลังๆ มานี้เขาประมาทเกินไป ไม่ดีเลย หลังจากโดนไวรัสเล่นงานขนาดนี้ จะเหลืออะไรให้เขาบ้าง โว้ย! เสีอกโง่ไม่ทำสำเนาไว้ด้วย รัชวินกดโทรศัพท์เรียกหัวหน้าแผนกไอที หวังว่าสุรชาติจะแก้ปัญหานี้ได้ ถ้าแก้ไขไม่ได้ เขาก็จะเหลือเพียงฮาร์ดไฟล์ประจำวันของแผนกออกแบบเท่านั้น รัชวินขว้างฮาร์ดไดรฟ์พกพาไปกระแทกกำแพงห้องอย่างหัวเสีย ก่อนจะสบถหยาบคายเป็นชุด - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 23:46:47 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:41:49

ความคิดเห็นที่ 5 เรือนขวัญเริ่มทำงานตั้งแต่เช้า อยากจะหาสายคนอื่นของรัชวินโดยเร็วที่สุด และหวังว่าจะได้ตัวภายในวันนี้ด้วย เธอ เริ่มต้นจากรายชื่อพนักงานที่ได้จากแผนกบุคคล เริ่มจากตัวใหญ่ๆ ในแผนกสำคัญก่อน คิดว่าพวกตัวเล็กๆ คงจะไม่มีประโยชน์กับรัชวินเท่าไหร่ ข้อมูล การเงินและข้อมูลส่วนตัวบางอย่างถูกดึงออกมาเป็นรายบุคคล นิ้วเรียวพิมพ์แกรกกรากระรัวเร็ว สีหน้าเคร่งเครียดจนเกิดเป็นรอยลึกบนหน้าผากและหว่างคิ้ว สายตาเริ่มเบลอจากการใช้คอมพิวเตอร์มากเกินไป แต่เธอไม่ลุกเดินรอบห้องเพื่อพักสายตาเหมือนปรกติ ไม่มีเวลาจะใส่ใจตัวเอง เธอคิดว่ากำลังจะจับหนอนได้แล้ว และเธอก็จับได้ในที่สุด! หญิง สาวนิ่วหน้าอย่างไม่ชอบใจ ผู้ต้องสงสัยผิดไปจากที่คาดมาก เธอเคาะแป้นพิมพ์ต่อไป เห็นว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีเงินผิดปรกติในบัญชีลับของ ‘เขา’ ที่เปิดขึ้นมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ไม่มีเหตุผลเลย... อืม...ไม่สิ อาจจะมีเหตุผลก็ได้ ด้วย สัญชาตญาณ หญิงสาวมองหน้าจอคอมพ์ และเริ่มขยับมืออีกครั้ง ยิ่งขุดคุ้ย เธอก็ยิ่งพบเส้นสายที่เชื่อมโยงร้อยเรียงเป็นเรื่องราวเดียวทว่าต่างวาระกัน อะไรกันเนี่ย! เธอรัวแป้นพิมพ์ไม่หยุด เร่งความเร็วมากกว่าเดิมเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย และเมื่อสิ้นสุด เธอก็ได้แต่ส่ายหน้า คุณทัชเจอศึกใหญ่กว่าที่คิด เธอถอนหายใจ เสียใจแทนทัชชกร ถ้าเขารู้ เขาจะต้องเสียใจ...อีกครั้ง...หรืออาจจะเสียใจไม่มีที่สิ้นสุดถ้าโมนีกล้ม ดวง ตาเริ่มปวดตุ้บๆ เธอเอามือกดนวดกระบอกตาเบาๆ เหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังและพบว่าตัวเองนั่งติดกับหน้าจอมากกว่าหกชั่วโมงโดย ไม่ได้พักสายตา ต้องยืดเส้นยืดสายบ้างแล้ว เธอเดินออกไปจากห้องและพบปฐพีในห้องครัว “อ้าว! พี่ดิน เพิ่งกลับมาเหรอ” เธออุทาน ไม่ได้ถามต่อว่าเขาหายไปไหนทั้งคืนและกลับมาตอนบ่ายสาม เธอไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา เขาจะบอกเองถ้าอยากบอก ปฐพียิ้มกว้าง “อื้อ ก็เห็นๆ อยู่ ไม่น่าถามเลยขวัญ” เขาแซว เขา เพิ่งแยกจากมาริษา และคงจะเป็นการแยกจากกันตลอดไป เธอจะไม่ได้เห็นหน้าเขาอีก น่าเสียดายมาริษา เขาค่อนข้างชอบเธอทีเดียว และดูเหมือนว่าเธอก็ชอบเขามากเช่นกัน พวกเขาถึงได้เข้าขากันเป็นอย่างดี แต่หลังจากทราบว่าเขาทิ้งเธอโดยไม่บอกกล่าว เธอน่าจะเกลียดเขามากกว่า แต่ ทำไงได้ นภฑีย์บอกให้พวกเขาเก็บตัวสักพัก เรือนขวัญไม่รู้ว่าเขาคบหากับมาริษา แต่นภฑีย์รู้ และการคบหามาริษาอาจทำลายความเป็นส่วนตัวของเขา จะว่าไปเขาก็โดนทำลายความเป็นส่วนตัวไปแล้วล่ะ นักข่าวเห็นเขาอยู่กับมาริษา และพยายามขอถ่ายรูป แต่เขาไม่ตกลง และแม้เขาจะไม่ตกลง นักข่าวก็พยายามจะแอบถ่าย แต่เขาเบี่ยงหลบกล้องได้ทัน จึงเป็นโชคดีของเขา...ไม่สิ เป็นโชคดีของนักข่าวต่างหาก ไม่งั้นเขาจะต้องทำทุกหนทางเพื่อทำลายภาพในกล้องถ่ายรูป “ข้อเท้าเป็นยังไงบ้าง” เขาทราบคร่าวๆ จากนภฑีย์ว่าเกิดอุบัติเหตุกับเรือนขวัญ “ก็...บวมน้อยลง ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่แล้ว” “วันนี้อย่าลืมประคบน้ำอุ่นล่ะ” เมื่อวานประคบน้ำเย็นไปแล้ว วันนี้ต้องประคบน้ำอุ่นเพื่อฟื้นฟูให้เลือดไหลเวียนและป้องกันข้อเท้ายึด “ค่ะ ไม่ลืมแน่” “พี่เมฆกลับมาหรือยัง” เขาจำได้ว่านภฑีย์ออกไปดักพบนิรชาอีกครั้ง “น่าจะยัง ไม่ได้ยินเสียงเลย แต่ก็ไม่แน่ว่าจะกลับมาแล้ว พี่เมฆชอบมาเงียบๆ ไม่ให้รู้ตัว” แล้วเสียงเปิดประตูก็เรียกให้สองหนุ่มสาวหันไปมองอย่างรอคอย “พูดถึงก็มาพอดีเลย” เรือนขวัญร้องเมื่อเห็นร่างสูงของนภฑีย์ก้าวเข้ามาในห้องรับแขกกึ่งห้องครัวซึ่งเป็นห้องรวมส่วนกลาง “นินทาอะไรพี่เหรอ” นภฑีย์กล่าวยิ้มๆ “เปล่าคะ พี่ดินถามหาพี่เมฆ ขวัญบอกไม่แน่ใจ แล้วพี่เมฆก็เข้ามาพอดี” นภฑีย์พยักหน้า เดินเลี่ยงไปหยิบน้ำขวดในตู้เย็นมาเปิดดื่ม เรือนขวัญรอให้เขาดื่มน้ำเต็มที่ก่อนแล้วจึงถาม “วันนี้ได้เรื่องอะไรบ้างคะ” นภฑีย์ปิดฝาขวดน้ำและตั้งมันไว้บนเคานเตอร์ในครัว “นิรชายืนยันรูปยางน่องแล้ว แต่เธอยัง...ลังเลเรื่องขุดศพรชานนท์ขึ้นมาตรวจ แต่พี่คิดว่าเธอจะตัดสินใจได้” “ตัดสินใจได้แบบไหนคะ ตัดสินใจว่าจะขุดหรือไม่ขุด” เรือนขวัญถามอย่างเร่งเร้า “ขุด” เขาตอบด้วยความมั่นใจ “แต่ถ้าสุดท้ายเธอไม่ยอมจริงๆ เราจะไปขุดกันเอง” “ขวัญเพิ่งได้ชื่อสายที่เหลือของรัชวิน” “ใคร” “พี่จะต้องไม่เชื่อแน่” แล้วเธอก็บอกชื่อแก่ทั้งสอง “อืม...” นภฑีย์พยักหน้ารับรู้ ดูไม่แปลกใจเท่าไหร่ “ขวัญจะบอกเขาเลยใช่ไหม” ปฐพีถามอย่างรู้ใจ ‘เขา’ ที่กล่าวถึงคือทัชชกร “รอเขาเลิกงานก่อนค่ะ” “จะไปยังไง ขายังเขยกอยู่อย่างนั้น” “ขับรถไป” เธอเจ็บข้อเท้าซ้าย ดังนั้นการขับรถเกียร์อัตโนมัติด้วยเท้าขวาเพียงข้างเดียวจึงไม่เป็นปัญหา “พี่ไปเป็นเพื่อนไหม” ปฐพีอาสา เรือนขวัญสั่นหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ” “จะดีเหรอ” เขานิ่วหน้า “ให้ขวัญจัดการเรื่องของขวัญด้วยตัวเองเถอะค่ะ” “พี่ เป็นสารถีให้” ปฐพีดึงดัน เมื่อวันก่อนหลังจากทะเลาะกับทัชชกร เรือนขวัญก็ข้อเท้าพลิก แม้จะบอกว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่เขาไม่เชื่อ ยังไงเรือนขวัญต้องมีคนไปเป็นเพื่อน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เธอจะได้มีคนคอยช่วยเหลือ “ให้ดินไปด้วยเถอะขวัญ” นภฑีย์แทรกตัดปัญหา “ก็ได้ค่ะ” เรือนขวัญจำต้องยอมรับ ลองถ้านภฑีย์เอ่ยปาก ใครก็ปฏิเสธไม่ได้ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 23:47:16 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:42:11

ความคิดเห็นที่ 6 เรือนขวัญนั่งรอทัชชกรในห้องพักของเขามากว่าสี่ชั่วโมงแล้ว เขายังไม่มาสักที ปล่อยให้เธอนั่งใจเต้นตุ้มต่อมรอว่าเมื่อไหร่ไฟหลักของห้องจะสว่างวาบ บ่งบอกถึงการมาของเจ้าของห้อง ทำไมเขายังไม่กลับบ้านอีก วันนี้งานหนักหรือไง ใช่เพราะเธอเป็นเหตุหรือเปล่า เธอร่วมมือกับรัชวินทำให้โมนีกปั่นป่วนจนเขาต้องเข้ามาแก้ไข คิดว้าวุ่นก่อนจะสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเบาๆ เธอหยิบมันออกมารับสาย “ว่าไงพี่ดิน” ตอน นี้ปฐพีกำลังรอแหง็กอยู่ในรถ เมื่อชั่วโมงก่อนเขาโทรฯ มาบ่นว่าง่วงมาก แล้วนี่เขาโทรฯ มาอีกทำไม จะบอกว่าทัชชกรมาถึงแล้วใช่ไหม เขาอยู่ที่ลานจอดรถ ซึ่งจะเป็นคนแรกที่เห็นถ้ารถของทัชชกรเลี้ยวเข้ามาในบริเวณอาคาร “ขวัญ พี่ขอไปโด๊ปกาแฟแก้วใหญ่ๆ สักแก้วก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว ต้องการคาเฟอีนด่วน” “สงสัย คงได้แต่กาแฟเซเวนฯ นะพี่ดิน” เซเวนที่เธอพูดถึงคือชื่อเรียกสั้นๆ ของร้านสะดวกซื้อเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง “ร้านกาแฟเจ้าอร่อยข้างตึกปิดนานแล้ว” “อื้อ! ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ณ เวลานี้ ได้กาแฟสักแก้วก็ดีถมถืด” “งั้นก็ตามสบายเถอะพี่ดิน” เขายังไม่ได้วางสายในทันที แต่ถามต่อไปว่า “ขวัญว่าเราจะรอกันอีกนานไหม” “ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ นานๆ ครั้งคุณทัชถึงจะกลับดึก แต่เวลาไม่แน่นอน” “ความจริงเราจะน่าจะไปรอเขาที่โมนีกนะ” ปฐพีกลั้นหาว เขาติดแหง็กในรถมานานกว่าสี่ชั่วโมง ช่างร้อน น่าเบื่อ และง่วงเป็นบ้า! “อยาก เหมือนกันค่ะ แต่กลัวพนักงานคนอื่นจะเห็น” ไม่รู้ว่าทัชชกรบอกคนในบริษัทเรื่องไล่เธอออกหรือเปล่า เขาอาจจะบอกหรืออาจจะไม่บอก เธอไม่ได้รับสายใคร จะว่าไปเธอเปลี่ยนซิมโทรศัพท์เป็นคนละเบอร์กับที่โมนีกสามารถติดต่อได้ ตั้งแต่เมื่อวาน “แล้วก็อยากคุยกับเขาตามลำพังด้วย” “ก็จริง แต่ก็น่าจะไปเฝ้าทัชชกร ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปไถลอยู่ที่ไหน” “คงอยู่ที่โมนีกล่ะค่ะ” “อืม...” เขาทำเสียงในลำคอก่อนจะตัดบท “ไปล่ะ พี่ไปซื้อกาฟดีกว่า” ปฐพี วางสายไปแล้ว เรือนขวัญจมอยู่ในความเงียบและความมืดอีกครั้ง เธอนั่งมองไปในความมืดนานเท่าไหร่ไม่รู้ เธอไม่ได้มองนาฬิกา แต่คิดว่าไม่นานสักเท่าไหร่เมื่อห้องทั้งห้องถูกเติมเต็มด้วยแสงไฟจ้า ทัช ชกรยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาเหนื่อยอ่อน มีรอยคล้ำใต้ดวงตา เคราเขียวขึ้นครึ้มเต็มกรามและคาง เมื่อตระหนักได้ว่ามีบุคคลแปลกปลอมในห้องและทราบว่าบุคคลนั้นเป็นใคร ดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจก็แปรเปลี่ยนเป็นจ้องเขม็งด้วยความโกรธเคือง “คุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง” เขาบังคับเสียงไม่ให้สั่น เดินเข้าไปใกล้ มือวางกระเป๋าเอกสารไว้บนเคานเตอร์ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องเธออย่างไม่ ละวาง ราวกับต้องการเปิดเปลือยให้เขาเห็นแก่นแท้ข้างใน เธอแต่งตัวแปลกตาไปกว่าเคย สวมกางเกงทรงทหารตัวหลวม เสื้อยืดคอวีพอดีตัว ทั้งหมดเป็นสีดำล้วน ผมดำยาวถูกรวบไว้เป็นมวย ไม่แต่งหน้า ดวงหน้าดูอ่อนเยาว์ หากแฝงไปด้วยริ้วรอยแห่งความตรากตรำในชีวิต เธอเป็นผู้หญิงแบบที่ไม่ควรจะเข้ามาอยู่ในวงโคจรชีวิตของเขา...แต่เธอก็เข้า มาแล้ว... เรือนขวัญลุกยืนจากโซฟาใหญ่ และเดินกะเผลกไปหาเขา ทัชชกรสังเกตเห็นขาข้างที่เจ็บของเธอได้ในทันที คง เป็นตอนเธอล้มเมื่อวันนั้น...เขาเกือบจะสงสารตามความเคยชินและความรู้สึกที่ มีให้เธอ หากเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอทำ เขาก็เหยียดริมฝีปากหยันๆ ฮึ! ก็สมควรแล้วล่ะ แค่นี้ยังน้อยไป “ขวัญ ใช้ลูกเล่นนิดหน่อย” แม้ล็อกจะดูหนาแน่น แต่เธอก็จัดการปลดล็อกได้ไม่ยาก การเป็นเด็กข้างถนนให้อะไรกับเธอเยอะ และระบบความปลอดภัยโดยรวมของคอนโดมิเนียมนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แม้จะมีรปภ. เฝ้าด้านล่าง และใช้คีย์การ์ดส่วนตัวในการเปิดประตูรวม แต่ประตูบันไดหนีไฟกลับเสีย...เสียมานาน ทำให้เปิดจากด้านนอกเข้าไปได้ และเธอเดินผ่านประตูนี้ ต่อลิฟต์ขึ้นมาถึงห้องของเขา และปลดล็อกห้องของเขาด้วยอุปกรณ์ มันก็ง่ายๆ เพียงเท่านี้เอง เธอ เป็นหัวขโมยเต็มขั้น...ทั้งจารกรรมข้อมูล งัดแงะ แล้วยังมีอะไรอีกที่เธอทำได้ เธอฆ่าคนหรือเปล่า...ไม่...เธอคงไม่ฆ่าคน เธอไม่ใช่คนเลือดเย็นแบบนั้น... งั้นหรือ? เธอออกจะเลือดเย็น คนเลือดเย็นฆ่าคนได้อยู่แล้ว ทัชชกรเกิดความไม่แน่ใจในตัวผู้หญิงที่เขา...รัก ใช่ เขายังคงรักเธอ แม้เธอจะทำร้ายเขา แม้เธอจะเป็นคนเลือดเย็น นั่นยิ่งทำให้เขาเจ็บใจตัวเอง เขาไม่ควรรู้สึกอะไรกับผู้หญิงเลวๆ คนนี้ “ออกไปได้แล้ว” เขาเม้มปากและชี้นิ้วไปที่ประตู บอกไล่เธอโต้งๆ “ขวัญต้องคุยกับคุณ” เธอย้ำเสียงหนัก “จะคุยอะไรอีก เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว” เขาเริ่มจะทนไม่ได้ ตรงเข้าไปหาและฉุดแขนเธอ แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 52 23:47:59 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:43:15

ความคิดเห็นที่ 7 “ออกไป!” เขาดันเธอไปที่ประตู ไม่นำพากับขาข้างที่เจ็บของเธอ และก่อนที่เขาจะดึงลูกบิดประตู เธอก็ตะโกนโพล่งออกไป “รัชวินยังมีสายอยู่ในโมนีก!” ในเมื่อเขาไม่ยอมฟังเธออธิบายดีๆ ก็หวังว่าคำพูดประโยคนี้จะทำให้เขาได้สติฟังเธอบ้าง ชาย หนุ่มชะงัก บีบแขนเธอแรงขึ้น และถลึงตาใส่ “อย่ามาโกหกนะ” แม้คำพูดของเธอจะตรงกับข้อสัญนิษฐานของเขา แต่เขาก็ไม่อยากเชื่อ เขาไม่อยากให้มีคนทรยศคนอื่นอีก แค่เรือนขวัญเขาก็เจ็บปวดมากแล้ว “ขวัญ ไม่ได้โกหก ไม่งั้นขวัญจะสารภาพความจริงกับคุณทัชตั้งแต่วันก่อนทำไม สู้ขวัญหนีหายไปเฉยๆ ไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ต้องมาเสียใจ...ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ด้วย” เธอเหลือบมองมือแข็งแรงที่บีบจนต้นแขนของเธอแดงก่ำ คำพูดของเธอเปรียบเหมือนแส้ที่ฟาดลงมา ทัชชกรรีบสะบัดมือออก แต่ไม่ก้าวถอย ยืนคุมเชิงอยู่ใกล้ๆ “จะ พูดอะไรก็รีบพูดมาให้หมด” บางทีข้อมูลของเรือนขวัญอาจช่วยเขาได้ เธอจะต้องรู้แน่ว่าใครช่วยให้เธอได้ทำงานกับโมนีก...และใครเป็นคนทรยศเรื่อง งานประมูล วันนี้เขายังหาความจริงที่ซุกซ่อนอยู่ไม่ได้เท่าไรนัก เพียงจับพิรุธใครบางคนได้ แต่ยังไม่ได้พูดบีบอีกฝ่ายเท่านั้น เขากำลังรอดูท่าที หวังว่า...คนๆ นั้นจะสารภาพ... “รัชวินตั้งใจเปิด โปงขวัญทั้งที่เขาจ้างขวัญเข้าไปทำงานในโมนีก ซึ่งปรกติเราจะไม่ทำงานภาคสนามแบบนี้ เราชอบอยู่หลังหน้าจอมากกว่า แต่ดูเหมือนว่าเขาอยากได้ความใกล้ชิดเป็นพิเศษ” “เป็นเพราะงานภาค สนามได้เงินเยอะกว่างานหลังหน้าจอใช่ไหมล่ะ” เขาแทรกขึ้นมาอย่างไร้มารยาท น้ำเสียงเยาะเย้ยเสียดสี “อ้อ! แล้วไปทำอีท่าไหนให้นายจ้างเปิดโปงล่ะ” “คุณ ทัชอย่าเพิ่งแขวะได้ไหมคะ ขวัญรู้ว่าคุณโกรธและเกลียดขวัญ ขวัญไม่ได้ขอให้คุณยกโทษให้ เพราะขวัญผิดจริงๆ ขวัญแค่ขอให้คุณฟัง ขวัญกำลังพยายามแก้ไขสิ่งที่ขวัญทำลงไป...เพราะ...” เพราะขวัญรักคุณ ไม่อยากให้คุณต้องเจ็บปวดอีก เธอไม่ได้พูดออกไปทั้งหมด แต่ตัดบทดื้อๆ...พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ บอกตอนนี้เขาคงไม่เชื่อ แล้วอีกอย่าง เธอละอายใจตัวเองด้วย เขาพูดถูก ทั้งที่เธอบอกว่ารักเขา แต่ก็ยังทำร้ายเขาได้ลงคอ “เขาบอกขวัญเองว่าเอารูปนั่นไปให้คุณ เขาผิดข้อตกลง ขวัญจึงรู้ว่าเขาใช้คนอื่นนอกจากขวัญ วันนี้ขวัญลองตรวจเงินเข้าออกในบัญชีของแต่ละคน แล้วพบนี่” เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพาย เอาเอกสารที่ปรินต์จากคอมพิวเตอร์ออกมาและยื่นให้เขา ปล่อยให้เขาอ่านด้วยตัวเอง “บัญชี เป็นบัญชีแยก เพิ่งเปิดไม่นาน ไม่ได้เปิดเอง แต่มีคนอื่นเปิดให้” นอกจากนี้เธอยังแนบไฟล์เสียงบทสนทนาจากโทรศัพท์ที่ได้จากเว็บฝากไฟล์ของรัช วินไว้อีกด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะชอบ ‘เก็บหลักฐาน’ ไว้เป็นพิเศษ คงจะเอาไว้ใช้ประโยชน์เหมือนกับคราวของเธอ เธอไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดรัชวินจึงเลือกฝากไฟล์เสียงไว้กับเว็บบริการ บางทีเขาคงไม่ต้องการให้มีหลักฐานใดเชื่อมโยงถึงตัวเอง หารู้ไม่ว่าเว็บพวกนี้อำนวยความสะดวกแก่เธออักโข ทัชชกรกวาดสายตา อ่านอย่างละเอียด เขาหา ’ชื่อ’ และหลักฐานไม่ยากเลย เรือนขวัญระบายปากกาไฮไลต์สีสะท้อนแสงตามข้อความที่ต้องการเน้น มือของเขาสั่นระริก ปากเม้มเข้าหากัน โกรธขึ้งและ...ไม่อยากเชื่อ พี่ชาณกับนิทรา ไม่ใช่แค่ใครคนใดคนหนึ่งอย่างที่เขาคิด แต่เป็นทั้งคู่! พี่น้องสายเลือดเดียวกับเขา! ตอน แรกเขาคิดว่าเป็นฝีมือของชินชาณ เมื่อนึกถึงข่าวลือว่าเรือนขวัญเป็นเด็กของชินชาณ เขาคาดเดาว่าชินชาณคงจะใช้เส้นสายช่วยให้เรือนขวัญได้งานแทนวิมาดา แต่ไม่ใช่เลย ไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แสดงว่างานประมูลจะต้องเป็นฝีมือของชนินทรา...ใช่ไหม ตอนนี้เขาไม่กล้าแน่ใจอะไรอีกแล้ว ทำไม? พวกเขาทำแบบนี้ทำไม ไม่รู้เลยหรือว่ากำลังทุบหม้อข้าวตัวเอง...เพียงเพื่อเงินจำนวนไม่เท่าไหร่ แล้วชินชาณกับชนินทรายังทำอะไรอื่นนอกจากนี้หรือเปล่า ให้อะไรอาร์ดับบลิวไปบ้าง พวกเขาผลัดกันขายข้อมูล หรือทำงานร่วมกัน เรือน ขวัญยืนนิ่ง เอนหลังพิงประตูเพื่อผ่อนน้ำหนักจากข้อเท้าที่เริ่มปวดตุ้บๆ สายตาจับจ้องมองชายที่เธอรัก รู้ว่าเขาจะต้องช็อก เธอเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันตอนค้นเจอชื่อหนอนเน่า...ใครจะไปคิดว่าตัวเอง จะถูกพี่น้องทรยศล่ะ นอกจากนี้ยังมีคนอื่นอีก เงินซื้อคนได้ง่ายดายยิ่งนัก และเธอเองก็เช่นกัน เธอถูกซื้อด้วยเงิน “วิมาดาถูกจ่ายเงินให้ออกใช่ ไหม” ทัชชกรพยายามระงับเสียงที่กำลังสั่นด้วยความโกรธเมื่อเปิดเจอชื่อวิมาดา อดีตเลขาฯ ของพิพพินในเอกสารของเรือนขวัญ “ค่ะ ดูเหมือนว่าเธอจำเป็นต้องใช้เงินก้อนโตเพื่อรักษาแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็ง” แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลสมควรในการทรยศบริษัทที่ตัวเองทำงานมากว่าสี่ปี แต่ก็อย่างว่า คนเราก็ต้องเอาตัวเองให้รอดไว้ก่อน ความเสียใจและความ ผิดหวังฉีกทึ้งหัวใจ...นี่เขาเป็นเจ้านายที่ไม่ได้เรื่องใช่ไหม ใครๆ ถึงได้พากันทรยศ ไม่เว้นกระทั่งคนรักและพี่น้องร่วมสายเลือด ชายหนุ่มเลื่อนเปิดไปจนถึงกระดาษแผ่นสุดท้ายและพบซองใส่แผ่นซีดี “แล้วนี่อะไร” “หลัก ฐานอีกชิ้น...คุณทัชลองเปิดฟังดูก็แล้วกันค่ะ” เธอไม่มองหน้าเขา รู้สึกแย่แทนเขาไปด้วย ถ้าเขาฟังมัน ก็เท่ากับตอกย้ำว่าเขาถูกคนใกล้ชิดหักหลังจริงๆ “ใครเป็นคนฝากคุณเข้าทำงาน” เขาต้องการรู้ให้แน่ว่าเป็นชนินทราหรือชินชาณ “ในแผ่นซีดี หลักฐานบ่งบอกว่าเป็นคุณนิทรา” ถ้างั้นเขาก็เดาผิด ชินชาณเป็นคนขายข้อมูลงานประมูล...ทัชชกรคิดในใจ “ยังไงขวัญอยากให้คุณทัชสอบสวนดูก่อน” เขาไม่ตอบ ได้แต่ครุ่นคิดสงสัยว่านี่มันอะไรกัน อาร์ดับบลิวต้องการอะไรจากเขา...จากโมนีก และ...และเขาเริ่มเชื่อในสิ่งที่เธอบอก “ยังมีอีกเรื่องที่คุณต้องรู้” ทัชชกรเงยหน้าขึ้นมองเธอ...ยังมีอะไรมากกว่านี้อีกงั้นหรือ “รัชวินมีพ่อคนเดียวกับคุณ” เรื่องนี้ทำให้ทัชชกรตกใจยิ่งกว่าการหักหลังของชินชาณและชนินทรา “อะไรนะ!” ร่างของเขากระตุกน้อยๆ ไม่อยากเชื่อหูว่าได้ยินอะไร “รัชวินเป็นลูกคนหนึ่งของคุณชัชชล” เธอย้ำอีกครั้ง “แต่พ่อไม่รู้” เขากระซิบ “ค่ะ พ่อคุณไม่รู้ ไม่มีใครรู้ แต่รัชวินรู้” ทัชชกรผงกศีรษะช้าๆ เริ่มปะติดปะต่อภาพจิกซอว์เป็นรูปเป็นร่าง “คุณ ทัช ขวัญยังคงยืนยันว่าไม่ได้ให้ข้อมูลทั้งหมดของโมนีกไป มีเพียงแผนกออกแบบและแผนกการผลิตเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นเป็นข้อมูลปลอม” “หึ! ถึงคุณจะให้รัชวินไปไม่หมด แต่พี่ชาณกับนิทราล่ะ” เขากล่าวอย่างเย้ยหยันในโชคชะตาของตัวเอง “ถ้า ดูจากเงินในบัญชีและไฟล์เสียง คุณชาณกับคุณนิทราคงไม่ได้ให้ข้อมูลทั้งหมดหรอกค่ะ เป็นเพียงงานชิ้นเล็กเท่านั้น” แต่หลังจากนี้ไป ก็ไม่แน่ว่ารัชวินจะเรียกร้องมากขึ้น ทัชชกรต้องเตรียมรับมือให้ดี ทัช ชกรกำหมัดโดยไม่รู้ตัว ได้ยินเรือนขวัญกล่าวถึงโมนีกเหมือนเป็นสินค้าอะไรสักอย่าง เขารู้สึกเจ็บใจและโกรธแค้น...นี่เป็นหน้ากากที่แท้จริงของเธอใช่ไหม “ถาม จริงเถอะขวัญ” เขาเรียกเธอด้วยชื่อเล่น หลังจากทราบว่าแท้จริงเธอเป็นใคร เขาก็เรียกแทนเธอว่าคุณมาโดยตลอด “เรื่องระหว่างเรา...ที่ผ่านมามีความหมายอะไรกับขวัญบ้างไหม หรือเป็นเพียง...หนึ่งในแผนการเท่านั้น” “ความรู้สึกระหว่างเราไม่ มีแผนการอะไรทั้งนั้นค่ะ” เธอส่ายหน้า “ขวัญตั้งใจมาทำงานอย่างเดียว แต่...แต่ขวัญบังคับหัวใจตัวเองไม่ได้ ขวัญเคยทำได้เสมอ แต่กับคุณ...ขวัญไม่เคยทำได้เลย” เธอเงยหน้าขึ้น และสบตาเขา พยายามบิดริมฝีปากสั่นๆ ให้แย้มยิ้มราวกับไม่แคร์ “นี่ถ้าขวัญไม่รู้สึกอะไรกับผม ขวัญก็จะช่วยคนอื่นเหยียบย่ำโมนีกให้จมดินเลยใช่ไหม” ชายหนุ่มเค้นเสียงถาม เรือนขวัญไม่ตอบ เธอเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ...หน้าเงิน เลือดเย็น และไร้ศีลธรรม “ขวัญเลือดเย็นเหลือเกิน” และเขา...เขาให้อภัยเธอไม่ได้ “ขวัญ กับพี่กำลังหาหลักฐานมารวบตัวรัชวิน” เธอเปลี่ยนเรื่องเสีย ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับทัชชกรจบลงไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ ไม่เหมือนกับเรื่องนี้ซึ่งยังเหลือโอกาสให้เธอ “เราสงสัยว่ารัชวินฆ่าคนตายมาหลายคน” “พระช่วย!” ชายหนุ่มพูดไม่ออก ได้แต่อุทาน...การโจรกรรมข้อมูลกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับการฆ่าคนตาย “รัชวิน...ดูไม่ปรกติสักเท่าไหร่” “ไม่ปรกติ?” เขาทวนคำพูดของเธออย่างไม่เข้าใจ “ประเมินจากการกระทำทั้งหมด...เหมือนว่าเขาทำเพื่อความสะใจ...ต้องการแก้แค้นส่วนตัว” “เขาโกรธพ่อ” มีเพียงปัญหาเดียวที่เขาคิดออก...ลูกที่ถูกทิ้ง หัวใจเต็มไปด้วยความโกรธแค้น...เหมือนอย่างเขาเมื่อในอดีต “คิด ว่าอย่างนั้นค่ะ และถ้าพวกเราหาหลักฐานความผิดของรัชวินได้ โมนีกจะปลอดภัย...แต่ถ้าไม่ได้...ขวัญก็ยังเชื่อ...เชื่อว่าคุณทัชจะรักษาโม นีกไว้ได้” สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความเชื่อใจเต็มเปี่ยม “ขวัญ... เอ่อ...ที่ขวัญมาก็...เท่านี้ล่ะค่ะ อยากให้คุณทัชระวังตัวให้ดี ทั้งคุณชาณ คุณนิทรา...และสำคัญที่สุด...รัชวิน แต่ขวัญคิดว่า...เรื่องน่าจะใกล้จบแล้ว พวกเราจะทำได้...ไม่สิ พวกเราต้องทำได้” เธอหยิบกระดาษชิ้นเล็กออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้เขา “เบอร์ติดต่อของขวัญ ถ้าคุณทัชมีอะไรอยากจะให้ขวัญช่วย โทรฯ มาได้ตลอดค่ะ” เธอภาวนาให้เขารับมัน อย่าถือทิฐิในเวลาอย่างนี้เลย ทัชชกรนิ่งไป แต่ก็ยินยอมรับเบอร์โทรศัพท์จากเธอแต่โดยดี ซึ่งเธอถอนใจเล็กๆ ด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอในเรื่องนี้ “ขวัญขอโทษสำหรับเรื่องทั้งหมด...และ...” เธอเม้มปาก และสบตาเขา “ขวัญ...คงต้องขอตัวแล้ว” สุดท้ายก็ไม่กล้าบอกซ้ำว่าเธอรักเขา มันเจ็บปวดเกินไป “ขอบคุณที่ยอมฟังขวัญนะคะ ลาก่อนค่ะ” ไม่รอให้เขาเปิดประตูไล่ เธอดึงประตูเปิดและก้าวเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับ ทัชชกรจับบานประตูไว้ มองตามหลังเธอไป ความรู้สึกทั้งรักทั้งชังอัดแน่นเต็มอก ใช่ เขายังคงรักเธอ แต่ไม่อาจให้อภัยเธอได้...ไม่ใช่ในตอนนี้ จบ Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๓ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:48:14

ความคิดเห็นที่ 8 Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๔ นิรชาซึ่งกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้งเมื่อประตูเชื่อมระหว่างห้องนอนเธอกับสามีเปิดออกอย่างแรง ร่างสูงของรัชวินปรากฎกลางกรอบประตู เงาดำคล้ำพาดผ่านใบหน้า ดูโกรธแค้นเคืองขุ่น เขาทึ้งเนคไทและกระดุมเสื้อเชิ้ตออก เสื้อหลุดรุ่ยออกมานอกกางเกง สองเท้าก้าวเข้ามาใกล้ มือพันเนคไทสีแดงเลือดนกเล่นอย่างเมามัน หญิงสาวกลืนน้ำลาย ตระหนักว่าวันนี้เขาอารมณ์ไม่ดี และเธอกำลังจะกลายเป็นที่รองรับอารมณ์นั้นไม่ต่างจากถังขยะ เธอเกร็งร่างแนบชิดติดหัวเตียงด้วยความหวาดกลัว “สวัสดี ยาหยี” แม้ใบหน้าและท่าทางจะดูเหมือนคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ทว่าน้ำเสียงของเขากลับเย็นเหมือนน้ำแข็ง นิรชาเกลียดคำที่เขาใช้เรียกเธอ ไม่ใช่เรียกด้วยความพิศวาส แต่เป็นคำเยาะหยัน คล้ายว่าเธอเป็นเพียงตุ๊กตาที่เขาจะทำยังไงก็ได้ ทำร้าย ฉีกฆ่า ย่ำยี ก็ไม่เป็นไร เธอไม่สบตาเขา ไม่หนี ไม่มีประโยชน์ เขาจะไม่หยุดจนกว่าจะได้ระบายอารมณ์ใส่เธอ รัชวินกระชากแขนเธอ รวบข้อมือทั้งสองข้าง และเอาเนคไทพันรอบ ทำไมต้องปล่อยให้เขาทำแบบนี้ด้วย เธอสมควรโดนทำร้ายถึงขนาดนี้ด้วยหรือ...เธอถามตัวเอง ก่อนจะขัดขืนเขาเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี มันนานมาก นับตั้งแต่เธอตระหนักว่าสู้เขาไม่ได้ “ไม่ค่ะ” “อ๊ะ!” ชายหนุ่มร้องอย่างขัดใจ ไม่สนใจร่างเล็กบางที่ขยับขัดขืน เขากำข้อมือเธอแรงขึ้น ใช้ร่างทั้งร่างกดตัวเธอไว้ มัดเนคไทแน่นจนมือของเธอเป็นสีแดงก่ำ ก่อนจะโยงไว้กับเสาเตียง “ปล่อยค่ะ” “เอ๊ะ! วันนี้เป็นอะไร” เขาตะคอก นิรชายังคงดิ้นรน รัชวินขยับตัวเกยร่างเธอมากขึ้น จนเธอดิ้นไม่ได้ เขาสบตาเธอและเหยียดยิ้ม “อ้อ! อยากเล่นด้วยใช่ไหม ก็ดี” บางทีเขาก็ลืมไปแล้วว่าชอบให้เธอต่อสู้มากกว่า ไม่แน่ว่าวันนี้เขาอาจจะได้รับโอกาสที่แท้จริง เขาถอยออกมาพลางเลาะเข็มขัดจากหูกางเกง กระชับมันมั่น มืออีกข้างก็จับสาบเสื้อกระโปรงชุดนอนของเธอและกระชากจนขาด แล้วเข็มขัดหนังก็ฟาดลงมาข้างสะโพก ที่โปรดของเขาซึ่งสามารถซ่อนรอยต่างๆ ไว้ใต้เสื้อผ้าได้เป็นอย่างดี นิรชากรีดร้อง สองขาที่เป็นอิสระขยับไปมาอย่างรุนแรง ยิ่งเขาหวดสายหนัง เธอก็ยิ่งดิ้น หวังจะหลบมันพ้น แต่น่าเสียดายที่เธอถูกพันธนาการ และเขาแม่นยำกว่า   รัชวินกำลังอารมณ์ไม่ดี การลงไม้ลงมือช่วยเขาได้บ้าง เขาฟาดแล้วฟาดอีกจนสะโพกและขาท่อนบนของเธอเป็นลายพร้อย รู้สึกแข็งขึงเมื่อเห็นสีแดงๆ พาดผ่านขาเพรียวของเธอ เขาดึงกางเกงออก ตื่นตัวเต็มที่ นิรชาเบิกตากว้างและพยายามถอยหนีตามสัญชาตญาณทั้งที่ถูกมัด เขาเข้ามาใกล้ แล้วก็หมดน้ำยาก่อนจะได้ครอบครองเธออย่างสมบูรณ์ มันเป็นแบบนี้ทุกที เหมือนคืนแรกของการแต่งงาน และอีกหลายคืนต่อมา “โธ่โว้ย!” เขาเขวี้ยงเข็มขัดทิ้ง หมดอารมณ์ไปโดยปริยาย เขาเดินออกจากห้อง ประตูเชื่อมปิดตามหลังดังโครม ปิศาจไปแล้ว นิรชาน้ำตาซึม ดวงตากวาดมองสภาพอันน่าสมเพชของตัวเอง มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เขาพอใจ แล้วก็ไม่พอใจ จากนั้นก็จากไป ทิ้งเธอให้เธอถูกมัดอย่างทุเรศทุรังคาไว้กับหัวเตียง รอให้เขามาแก้มัดในตอนเช้า ราวกับว่าเธอเป็นสัตว์เดรัจฉานที่รอความเมตตาจากเขา ไม่มีอีกแล้ว เธอจะไม่รอความเมตตาจากเขา ถึงเวลาที่เธอจะต้องไถ่ถอนตัวเองสักที! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:48:34

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อทัชชกรดูแผ่นซีดีที่เรือนขวัญแนบมา หลักฐานก็ยิ่งมัดตัวชินชาณและชนินทราหนาแน่น ไม่มีทางปฏิเสธได้ว่าเสียงดังกล่าวไม่ใช่เสียงของทั้งคู่ เสียงที่เขาคุ้นเคย ชินชาณขายข้อมูลงานประมูล ส่วนชนินทราเอาเรือนขวัญเข้ามาในบริษัท ส่วนวิมาดา แม้จะมีหลักฐานชัดเจน แต่เขาจะปล่อยเธอไป โทษของเธอร้ายแรงน้อยกว่าผู้อื่น เธอไปไกลแล้ว และแม่กำลังป่วย เขาปวดหัวใจแทนพ่อ ถ้าพ่อรู้ จะต้องเสียใจมากแน่ๆ อุตส่าห์หันมาสนใจเขาเพื่อให้เขาดูแลโมนีกให้คงอยู่ ทว่าลูกอีกสองคนกลับขายข้อมูลของโมนีกเพื่อเงิน ส่วนตัวเขาน่ะหรือ ก็ทั้งเสียใจและผิดหวัง ถูกใครต่อใครหักหลัง และหนึ่งในนั้นเป็นผู้หญิงที่เขารัก แม้ตอนหลังเรือนขวัญจะเอาความจริงมาบอก รวมทั้งพยายามช่วยโมนีก แต่เขาก็ยังทำใจให้อภัยเธอไม่ได้ อย่างที่เขาว่ากัน...แก้วที่แตกแล้ว ซ่อมแซมอย่างไรก็ไม่เหมือนเดิม ทัชชกรไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูตอนมันเปิดออก ร่างของชินชาณเดินนำเข้ามาตามด้วยชนินทรา เขาเรียกทั้งคู่เข้ามาคุยพร้อมกัน ไหนๆ หลักฐานก็ประจักษ์ชัดแจ้งขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องคุยหนึ่งต่อหนึ่งหรอก “นั่งเลยครับ” เขาเรียกให้ทั้งคู่นั่ง เรื่องท่าจะยาว ชินชาณและชนินทรานั่งลงแต่โดยดี สงสัยว่าเหตุใดจึงถูกเรียกตัวพร้อมกัน ท่าทางทัชชกรบ่งบอกว่าเครียด ชินชาณเกรงว่าจะเป็นเรื่องการประชุมเมื่อวันก่อน เขาเล่าให้ชนินทราฟัง เธอตกใจและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับโมนีก ทัชชกรเปิดไฟล์เสียงที่ได้มาเมื่อวาน โดยเริ่มจากของรัชวินกับชินชาณก่อน เมื่อเสียงผ่านพ้นลำโพง เขาก็มองหน้าชินชาณซึ่งถอดสีอย่างรวดเร็ว จากนั้นเหลือบตามองชนินทรา เห็นแผ่นหลังของเธอแข็งเกร็งอย่างเฝ้าระวัง ไม่มีใครพูดอะไรในระหว่างนั้น กระทั่งเสียงในไฟล์หยุดลง ทุกคนก็เงียบ ไม่ยอมพูด จนทัชชกรต้องเป็นฝ่ายเริ่มต้นเสียเอง “มีใครจะอธิบายอะไรไหม” เขาโยนเอกสารการบัญชีตรงหน้าของแต่ละฝ่าย ไม่มีใครยอมหยิบมันขึ้นมาดู เหมือนจะรู้แล้วว่ามันคืออะไร “พี่ชาณกับนิทราทำแบบนี้ได้ยังไง” ทัชชกรพูดเสียงเรียบ พยายามจะไม่ขึ้นเสียง ทั้งที่แทบจะไอกระอักเป็นเลือด “ขัดสนเงินมากจนต้องขายตัวเองให้คนอื่นเชียวงั้นรึ” ใช่ มันไม่ต่างจากการขายตัวเองเลยสักนิด “แล้วจะให้ทำยังไงในเมื่อฉันไม่มีเงิน” ชินชาณซึ่งดูจะเหลือทนโพล่งขึ้นมา ทั้งวงหน้าแดงเป็นสีเลือด “จะขอยืมจากน้อง” เขาเน้นคำว่าน้อง พร้อมจ้องตาทัชชกร “มันก็ไม่ให้” “ผมเคยให้...บ่อยครั้งด้วย” ทัชชกรไม่อยากทวงบุญคุณเลย แต่ทำไงได้ ชินชาณกำลังกล่าวหาเขาอย่างอยุติธรรมที่สุด “ผมเคยบอกว่าสิ่งที่พี่ชาณทำไม่มีประโยชน์ รังแต่จะทำให้เสียเงิน” เขาไม่ได้พูดออกไปตรงๆ ว่าชินชาณลงทุนเหมือนคนโง่ ให้คนอื่นหลอกกินเงินเสียเหื้ยน “แกไม่ใช่พ่อฉัน จะได้มายุ่งเกี่ยวการตัดสินใจของฉันได้” ชินชาณเถียง “แต่ผมคุมเงิน...เงินของทุกคน ของพี่ชาณ ของนิทรา ของแม่ใหญ่ ของลูกเมียพี่” “เออ...ฉันรู้ แกมันเก่ง ทำให้พ่อยอมดึงแกเข้ามาคุมโมนีก แย่งทุกอย่างที่ควรเป็นของฉันไป” “พี่ชาณ ทุกอย่างไม่ได้เป็นของพี่ แต่เป็นของพวกเราร่วมกัน” ชนินทราที่นั่งเงียบอยู่นานแย้งขึ้นมา “อ้อ! นิทราเลยถือว่าตัวเองขายบริษัทหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองได้เหมือนกันใช่ไหม” ชินชาณไม่สำนึกเลยว่าเขาก็เป็นแบบเดียวกับน้องสาว ความคับแค้นบดบังทุกสิ่ง เขาคิดเสมอว่าทัชชกรเป็นส่วนเกิน เข้ามาแบ่งสรรปันส่วนสมบัติที่ควรจะเป็นของเขา “พี่ชาณก็ทำเหมือนกันนั่นแหละ ขายโมนีกเพื่อเงิน” ชนินทราโต้ “พอ! หยุดได้แล้ว ผิดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ!” ทัชชกรตบโต๊ะและถลึงตาใส่ ความอดทนหายวับไปเมื่อไม่เห็นความสำนึกผิดของทั้งคู่ “ก่อนทำไม่คิดหรือไงว่าฝ่ายโน้นต้องการอะไรจากเรา กลัวโมนีกไม่เจ๊งคามือ กลัวไม่อดตายรึ” ชินชาณชะงัก เริ่มคิดตามคำพูดของน้องชายและเข้าใจความหมายแฝงบางอย่าง “นายหมายความว่ายังไง” “หมายความว่ายังไง” ทัชชกรย้อนและหัวเราะหึๆ น่าเกลียด “พี่ชาณคิดได้แค่นี้น่ะหรือ อาร์ดับบลิวต้องการทำลายเรายังไงล่ะ” เขาหันไปจ้องหน้าน้องสาว “นิทรารู้ไหมว่าตัวเองเอางูพิษเข้าบริษัท เรือนขวัญเป็นคนของอาร์ดับบลิว เธอเอาข้อมูลของโมนีกไปให้อาร์ดับบลิว” ส่วนเขาโง่ยิ่งกว่า เขานอนกับงูพิษ! ชนินทราตะลึง ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมจู่ๆ เรือนขวัญถึงได้หายตัวไปจากโมนีกอย่างลึกลับ ถามไปก็ไม่มีใครรู้ ส่วนทัชชกรที่ดูจะทราบเรื่องมากที่สุดก็บอกเพียงว่าไม่ต้องการให้เรือนขวัญทำงานกับโมนีกอีกต่อไป วุ่นวายพิพพินและสมมาตรที่ต้องลงประกาศรับสมัครพนักงานใหม่อย่างเร่งด่วน ทัชชกรหันไปมองพี่ชายบ้าง “ส่วนพี่ชาณเอาข้อมูลภายในของโมนีกไปขายต่อ รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น รัชวินคงหัวเราะเยาะพวกเราน่าดู...” แล้วเขาก็ชะงักเมื่อตระหนักถึงอะไรบางอย่าง รัชวินแค้นพ่อ และมาลงกับโมนีก เพราะไม่มีพ่อ แต่เหลือโมนีก เหลือพวกเขา รัชวินคงสะใจถ้าเห็นเขาถูกคนใน...พี่น้องด้วยกันทรยศ และยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงที่เขารักกลับกลายเป็นหนอนบ่อนไส้ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมต้องเป็นชินชาณกับชนินทรา และก็เข้าใจด้วยว่าทำไมรัชวินจึงเปิดโปงเรือนขวัญ... โอ... รัชวินคำนวณได้ถูกต้อง เขาเจ็บปวดใจเป็นบ้า! “ทัชรู้อะไรก็อธิบายมา ฉันงงไปหมดแล้ว” น้ำเสียงของชินชาณไม่ได้กร้าวร้าวเหมือนตอนแรก เขาสงบลงและกำลังคิดมากกว่าเดิม เขาเป็นคนขายข้อมูลงานประมูลเอง ทั้งนี้ยังบอกข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเรือนขวัญและทัชชกรที่คิดว่ารัชวินอยากรู้ด้วย เขาแปลกใจว่าทำไมรัชวินจึงสนใจโมนีก แต่เขาไม่สงสัยพอจะขุดคุ้ยให้ลึกลงไปถึงแก่น “ขอแนะนำให้รู้จักกับลูกชายอีกคนของพ่อ” ทัชชกรเอ่ยแดกดัน “รัชวินแห่งอาร์ดับบลิว” ทั้งชินชาณและชนินทราเบิกตากว้าง พวกเขาตกใจและงุนงง “อะไรนะ!” “ผมคิดว่าพูดชัดแล้วนะ พ่อมีลูกนอกสมรสอีกคน รัชวินยังไงล่ะ” “แกรู้ได้ยังไง” “มีคนบอก” “เชื่อได้หรือ มั่วหรือเปล่า” “แน่นอน” ทัชชกรตอบอย่างมั่นใจ แต่ไม่คิดจะบอกว่าแหล่งข่าวคนนั้นคือเรือนขวัญ จะว่าไปตอนนี้เขาเชื่อเรือนขวัญมากกว่าชินชาณและชนินทราเสียอีก “พ่อไม่รู้ว่ามีลูกชายอีกคน รัชวินถูกทอดทิ้ง และโกรธแค้น” ทุกอย่างเริ่มเข้าเค้า ชินชาณสบถ ส่วนชนินทรายกมือกุมศีรษะด้วยความกลัดกลุ้ม “นี่นิทราทำอะไรลงไป” “นิทราขายโมนีกด้วยเงินไม่กี่หมื่น” ทัชชกรซ้ำเติม “นิทราขอโทษ มัน...มันจำเป็น และ...และนิทราไม่รู้ว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้ นึกว่าเป็นงาน...เอ่อ...” เธอกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ความกระอักกระอ่วนเพิ่มขึ้นทุกทีๆ “งานที่ได้เงินง่ายๆ” “ใช่ ได้เงินง่ายมาก แค่ฝากคนๆ หนึ่งเข้าทำงาน นิทราไม่คิดก่อนหรือว่าเขาจะมีจุดประสงค์ไม่ดี” “นิทราไม่รู้ เขา...เขาบอกว่า...” เธอไม่ได้พูดต่อจนจบ ทัชชกรแทรกขึ้นมา “เขาคนนั้นคือใคร” รัชวินใช่ไหม “มะ...ไม่รู้ เขาไม่ได้บอกชื่อ” ชนินทราเริ่มกลัวเมื่ออะไรๆ ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด เธอไม่ได้ติดต่อกับอาร์ดับบลิวหรือรัชวินโดยตรง...ใช่ไหม ไม่รู้ เธอตอบไม่ได้ เขาคนนั้นไม่ได้บอกอะไร และเธอสนใจเงินเกินกว่าจะถาม “บอกแค่ว่าหลานสาวอยากทำงานกับโมนีกมาก ยิ่งได้แผนกออกแบบยิ่งดี นิทราเห็นว่าวิเพิ่งลาออก ตำแหน่งเลขาฯ คุณพิพว่าง ตรงกับที่เขาต้องการ นิทราก็เลย...” เธอพูดต่อไม่ได้ ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความรู้สึกผิด “อ้อ! ไม่คิดสงสัยเลยว่าโมนีกเป็นอดีตบริษัทชื่อดัง ทำไมจะต้องมีคนอยากทำงานกับโมนีกมากมายขนาดนั้น ทำไมถึงเลือกฝากเส้นเข้าบริษัทเล็กๆ แทนที่จะเป็นใหญ่โตกว่านี้ล่ะ” “ก็...ก็ตอนนั้นนิทราไม่ได้คิดจริงๆ นี่นา” ชนินทราไม่เคยคิดอะไรเลยนอกจากว่าวันนี้จะไปแวะห้างอะไร จะซื้อกระเป๋าหนังใบไหน คอลเล็กชันใหม่จะมาถึงเมื่อไหร่ เธออายุสามสิบสอง แต่ยังหลักลอย ไม่สนใจอนาคต ยึดติดอยู่กับปัจจุบัน อยู่อย่างฟุ้งเฟ้อ ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายไปวันๆ เท่านั้น “แล้วนิทราฝากเรือนขวัญเข้าทำงานได้ยังไง” ทัชชกรถาม นี่จะต้องเป็นจุดเชื่อมที่หายไปแน่ๆ ชนินทราหันไปมองชินชาณอย่างขลาดๆ และเริ่มพูดตะกุกตะกัก “เอ่อ...คือ...นิทรา...นิทราบอกคุณสมมาตรว่า...ว่าพี่ชาณอยากจะฝากเด็ก...เข้าทำงาน ให้ช่วยหน่อย” อ้อ! เพราะเหตุนี้จึงเกิดเป็นข่าวลือว่าเรือนขวัญเป็นเด็กของชินชาณน่ะเอง...ทัชชกรคิดหาคำตอบได้ในทันที ชนินทราช่างเขลาเหลือเกิน ขายความจงรักภักดีง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร...ชินชาณก็เช่นเดียวกัน หน้ามืดเพื่อเงินต่อชีวิตก้อนเดียว “เอาชื่อฉันไปแอบอ้างเรอะ นิทรา!” ชินชาณโวย “มิน่าล่ะ ถึงได้มีข่าวว่าเรือนขวัญเป็นเด็กของฉัน” ไม่ใช่ว่าเรือนขวัญไม่สวยหรือไม่น่าสนใจนะ เธอสวยและน่าสนใจในแบบแปลกๆ เขารู้สึกว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่จะยอมตามใจเขา เขาไม่ชอบผู้หญิงหัวแข็งกล่อมยาก ดังนั้นจึงไม่คิดจะยุ่งด้วย แล้วทัชชกรก็มาสอยเธอไป แต่เป็นยังไงล่ะ เจ้าหล่อนไม่ใช่ขนมหวานแสนอร่อย แต่เป็นขนมมีพิษ กินแล้วอันตรายถึงตาย   “ผมจะพักงานพี่ชาณกับนิทรา” หมดข้อสงสัยแล้ว ทัชชกรจึงตัดสินใจในสิ่งที่คิดว่าดีกับทุกฝ่ายที่สุด “อะไรนะคะพี่ทัช” ชนินทราอึ้งจนพูดแทบไม่ออก “ไม่ได้นะทัช ทำแบบนี้ไม่ได้!” ชินชาณลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยแรง “พี่เป็นพี่ของแก เป็นเจ้าของโมนีกส่วนหนึ่งนะ” แม้ทัชชกรจะมีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดในการดูแลโมนีก แต่ตามพินัยกรรม ส่วนแบ่งรายได้จะถูกเกลี่ยเท่าๆ กันให้ลูกๆ ทุกคน รวมทั้งสมาชิกคนอื่นของบ้าน “ทำแบบนี้มันหักหน้ากันชัดๆ คนอื่นรู้เข้าจะว่ายังไง” “แล้วพี่ชาณจะให้ผมทำยังไง เก็บคนที่ขายข้อมูลบริษัทไว้อย่างงั้นหรือครับ” ทัชชกรย้อนเสียงเย็น เริ่มกลับมาควบคุมอารมณ์ได้อีกครั้ง “คนอื่นรู้เข้าจะว่ายังไง จะมั่นใจกับโมนีกไหม แล้วผมมิต้องหวาดระแวง กลัวว่าพี่กับนิทราจะเอาข้อมูลไปขายให้ใครเพราะเดือดร้อนเงินอีกงั้นหรือครับ” เขากราดมองพี่ชายและน้องสาว ชนินทราหลบตาวูบอย่างสำนึกผิด แต่ชินชาณยังคงฮึดฮัดไม่พอใจ “ตกลงตามนี้ล่ะครับ ยังไงผมก็ไม่เปลี่ยนใจแน่” เขากล่าวอย่างเด็ดขาด “หรือจะให้ผมฟ้องว่าพี่กับนิทราฉ้อโกงบริษัท อย่าให้เรื่องถึงโรงถึงศาลเลย” น้ำเสียงในตอนท้ายอ่อนลงราวกับต้องการปลอบประโลม “พี่ก็รู้ว่าพวกพี่ผิดจริง และผมมีหลักฐานหนักแน่นชัดเจน” ไม่มีใครพูดแย้งอีกต่อไป ทัชชกรจึงสรุป “เดี๋ยวออกจากห้องผมแล้ว พี่ชาณกับนิทราก็เก็บของได้เลยนะครับ” ตำแหน่งของชินชาณ เขาจะดูแลแทนไปก่อน ส่วนตำแหน่งของชนินทราคงจะหาคนดีๆ มาแทนได้ไม่ยาก “เก็บของเลยเหรอคะ” ดูชนินทราจะยังทำใจไม่ได้ ทัชชกรพยักหน้า เขาไม่ไว้ใจทั้งคู่อีกแล้ว กลัวว่าจะถูกหักหลังทิ้งท้าย “พี่ทัชให้โอกาสพวกเราอีกครั้งไม่ได้งั้นหรือคะ” ชนินทราอ้อนวอน ผู้ตัดสินส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก ครั้งนี้มันมากเกินไป หวังว่านิทรากับพี่ชาณจะเข้าใจ” ชินชาณเม้มปาก “พวกเราทำเพราะจำเป็น” เขาต้องการเงิน และไม่มีใครช่วยเขา ดังนั้นเขาจึงจำต้องช่วยตัวเอง “จำเป็นขนาดต้องขายบริษัทตัวเองเลยหรือครับ” “นายไม่มาเป็นฉัน นายไม่เข้าใจหรอก” “พี่ชาณไม่ได้เป็นผม พี่ชาณก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน” ทัชชกรย้อน แต่ไม่อธิบายอะไรเพิ่ม เขาเบื่อเรื่องนี้เต็มที “แล้วเงินเดือนล่ะ” ชินชาณถาม เงินสำคัญต่อเขาที่สุด ไม่มีเงินก็เหมือนไม่มีเงาหัว “ก็ยังได้เหมือนเดิมล่ะครับ พี่ชาณคงไม่ลืมว่าส่วนหนึ่งของโมนีกก็เป็นของพี่” หรือบางทีชินชาณอาจจะลืมไปแล้ว ดังนั้นจึงขายโมนีกให้คนอื่นง่ายๆ “อืม...” ชินชาณทำเสียงในลำคอ คิดใคร่ควรญดูแล้วเห็นว่าเหมาะ ไม่ต้องทำงานแต่ได้เงินใช้ทุกเดือน ดังนั้นจึงเริ่มนิ่งสนิท “พี่ชาณกับนิทรายังมีปัญหาเรื่องเงินอยู่อีกไหม” ทัชชกรถาม การกระทำของพวกเขาบ่งบอกว่ากำลังร้อนเงิน ไหนๆ ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว จะทอดทิ้งพวกเขาไปก็กระไรอยู่ เขาอาจไม่รักชินชาณกับชนินทราเต็มหัวใจ แต่เขาผูกพัน และหน้าที่ที่พ่อมอบให้ทิ้งโซ่พันธะไว้กับเขา “ก็...ยังติดปัญหาอยู่นิดหน่อย” ชินชาณตอบ เงินที่ได้มาไม่พอใช้ เพราะเขาต่อทุนไปเรื่อยๆ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:48:56

ความคิดเห็นที่ 10 “เอ่อ...นิทรา...นิทราก็เหมือนกัน” เธออ้อมแอ้มเสียงเบา เงินยังคงสำคัญกับเธอ “ปัญหาบัตรเครดิตใช่ไหม” เขาถามชนินทรา เมื่อเธอพยักหน้า เขาก็พูดต่อ “เอาบิลที่ค้างคามาให้พี่ พี่จะจ่ายให้” “ขอบคุณมากค่ะพี่ทัช” “อย่าเพิ่งขอบคุณ พี่ไม่ได้จ่ายฟรีๆ ต้องการสิ่งแลกเปลี่ยนจากนิทรา” “อะ...อะไรนะคะ” เธอคิดง่ายๆ ว่าเขาจะช่วยใช้หนี้ให้เธอ ไม่มีสิ่งอื่นแอบแฝง “พี่จะทยอยหักเงินจากเงินเดือนของนิทราทุกเดือนจนกว่าจะครบจำนวน” ขืนให้เงินเปล่าๆ คงไม่ดีแน่ ต้องมีดัดนิสัยกันบ้าง ไม่งั้นจะเคยตัว ยังไงตามพินัยกรรมเขาต้องให้เงินชนินทราทุกเดือนเหมือนเคย แต่ชนินทราจะต้องชดใช้ คนเรามักไม่เห็นค่าของฟรี ดังนั้นเขาจะไม่ให้มันฟรีๆ “แล้วพี่จะส่งนิทราไปบำบัด คราวนี้ต้องไปบำบัดจริงๆ นะ พี่จะไม่ยอมให้นิทราเบี้ยวเหมือนครั้งก่อนๆ” ชนินทราเคยถูกส่งตัวเข้ารับการบำบัดโรคเสพติดการช็อปปิ้ง แต่ล้มเหลวเพราะเธอไม่ยอมรับการรักษา “ตกลงไหม ถ้านิทราตกลง หนี้ทั้งหมดของนิทรา พี่จะรับผิดชอบเอง” เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจะต้องประคับประคองพี่น้องต่างมารดาที่ไม่เคยใส่ใจเขา ไม่อนาทรเขา บางทีเขาคงจะใจอ่อนเกินไป แต่ทำไมกับเรือนขวัญถึงยอมไม่ได้ล่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย “ส่วนพี่ชาณ...คราวนี้เรื่องอะไรครับ” ปัญหาของชินชาณมักซับซ้อนกว่า และแน่นอนว่ากินเงินมากกว่า “หุ้น” “ขอเบอร์คนติดต่อของพี่ชาณ แล้วผมจะจัดการเอง” “นายจะหักเงินเดือนฉันเหมือนนิทราด้วยใช่ไหม” ถามทั้งที่รู้ว่าคำตอบเป็นเช่นไร “ก็ต้องเป็นอย่างนั้นครับ” “คงไม่ส่งฉันไปบำบัดอะไรแบบนิทราหรอกนะ” อยากเหมือนกัน ถ้ามีวิธีรักษาให้หาย จะส่งพี่ชาณไปทันที...คำตอบในใจถูกเก็บกักไว้ ทัชชกรกล่าวว่า “ถ้าเป็นไปได้ พี่ชาณอยากจะลงทุนอะไร ลองเอามาให้ผมดูก่อนสิ ช่วยกันดูสองคน ดีกว่าดูคนเดียวนะ พี่ชาณไม่จำเป็นต้องทำตามคำแนะนำของผมก็ได้ ผมไม่ได้บังคับ การตัดสินใจสุดท้ายเป็นของพี่ชาณ เลือกในสิ่งที่พี่เห็นเหมาะสมก็พอ” เขาไม่ได้พูดอวดดีทำนองว่าชินชาณไร้ความสามารถ ต้องพึ่งพาเขาถึงจะรอด แต่เสนอตัวเป็นเพื่อนผู้ช่วย ถ้าชินชาณไม่โง่ ชินชาณจะยอมให้เขาช่วย แต่ถึงอย่างไร เขาไม่กล้าหวังกับคนโง่แกมหยิ่งอย่างชินชาณ “อืม...” ชินชาณพยักหน้า แต่ไม่ได้ตกลงเป็นคำพูด ในใจเริ่มคิดโอนอ่อนไปกับทัชชกรกว่าครึ่ง “งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ อ้อ! อย่าติดต่อกับรัชวินอีก เขาไม่ใช่คนดี ต้องการทำลายพวกเราเพราะโกรธแค้นพ่อ ผมกำลังหาทางจัดการกับเขา” ทัชชกรไม่กล้าบอกว่าเรื่องราวที่แท้จริงมีอะไรบ้าง เขาไม่ไว้ใจชินชาณและชนินทรา หวังว่าทั้งคู่จะเข้าใจว่าการเตือนครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาทำเล่นๆ ได้ “หมดเรื่องแล้ว ผมขอตัวทำงานต่อ” เขาเอ่ยปากไล่เมื่อเสร็จธุระ ไม่มีอะไรต้องพูด ไม่มีใครคิดจะถามว่าทัชชกรจะทำยังไงกับข้อมูลที่รั่วไหล เขารู้สึกสิ้นหวังกับทั้งสอง ชินชาณไม่ยอมโต ชนินทราก็เช่นเดียวกัน ช่างเถอะ ทำอย่างกับว่าเขาไม่เคยฝ่าฟันอุปสรรคเพียงลำพังงั้นแหละ หวังว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของเขาจะพอบรรเทาปัญหาลงไปได้บ้าง ทีนี้ก็เหลือปัญหาใหญ่ที่รออยู่แล้วล่ะ จบ Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๔ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:49:20

ความคิดเห็นที่ 11 หวัดดีค่ะ มาแปะให้ก่อนนะคะ หลังจากหายไปนาน ตอนนี้ยังยุ่งเหมือนเคยค่ะ อย่างที่เคยเกริ่นๆ ไว้ในบทก่อนๆ ว่าตั้งใจจะแปะรวดเดียวจบเห็นทีจะไม่ไหว เพราะกลัวคนอ่านจะรอนาน เลยมาแปะสามบทรวดก่อน แต่คิดว่าคราวหน้า น่าจะได้แปะจนจบค่ะ เท่าที่ประเมินดู น่าจะจบอยู่ที่บทที่ ๒๗ มั้งคะ เรื่องนี้เนื้อหาบางอย่างค่อนข้างเยอะและละเอียด มิถุนาอาจจะเบลอไปบ้าง ถ้ายังไงขอโทษล่วงหน้าค่ะ คงต้องแก้ไขอีกเยอะ อ่านสามบทนี้แล้ว ปมเรื่องก็คลี่คลายไปมากแล้วนะคะ ตรงใจคนอ่านบ้างหรือเปล่าเอ่ย แต่บทสรุปทั้งหลายจะเป็นยังไง รอดูกันต่อตอนหน้าค่ะ สำหรับเรื่องคู่ร้ายฯ รอนานหลังจากนี้อีกนิดนะคะ อยากแต่ง Hidden Love ให้จบก่อนน่ะค่ะ แล้วเจอกันค่า มิถุนา Busaba401@hotmail.com http://mithuna.bloggang.com แถมรูปยางน่องจากเว็บ www.สยามensis.org/board/7403.html ให้ดูค่ะ เห็นสวยๆ แบบนี้ พิษร้ายนักเชียว จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:52:27

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนเก่าๆ ณ พันทิป (ถ้าลิงค์เสีย ตามไปอ่านในบล็อกได้ค่ะ โดยเมลมาขอพาสเวิร์ดก่อนนะคะ) บทที่ ๑ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7304987/W7304987.html บทที่ ๒ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7341767/W7341767.html บทที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7393519/W7393519.html บทที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7430580/W7430580.html บทที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7550408/W7550408.html บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7573446/W7573446.html บทที่ ๗ – ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7607797/W7607797.html บทที่ ๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7644597/W7644597.html บทที่ ๑๐ – ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7705491/W7705491.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7761080/W7761080.html บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7804385/W7804385.html บทที่ ๑๔ – ๑๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7884330/W7884330.html บทที่ ๑๖ – ๑๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8091176/W8091176.html บทที่ ๑๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8167867/W8167867.html บทที่ ๑๙ – ๒๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8343757/W8343757.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:53:30

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบกระทู้บทที่ ๑๙ - ๒๑ Mnemosyne   เดี๋ยวตอนหน้าก็จบแล้วนะคะ ได้เคลียร์รวดเดียวเลย ขอโทษที่มาต่อช้ากว่าที่คิดไปมากค่ะ     Tyra    คราวนี้ก็ยังหายไปนานค่ะ ติดธุระแบบไม่มีข้อแก้ตัวเลย ต้องขอโทษมากๆ ค่ะ มีสามคู่ไหม...มี...แต่คงไม่ใช่ในเรื่องนี้ค่ะ :-)) รอลุ้นกันต่อไปนะคะ   scottie    รัชวินออกจิตๆ น่ะค่ะ เลยยิ่งร้าย 555 มิถุนาก็สมเรือนขวัญนะคะ ทำตัวเองแท้ๆ เชียว แต่ก็เข้าใจเธอในระดับนึงล่ะค่ะ     Wild Monkey    มาต่อแล้วค่า ช้าไปมากเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ ;-))   goldensun   ช่ายค่ะ เรือนขวัญทำตัวเองแท้ๆ ตั้งแต่ก่อเรื่องแล้ว และตอนหลังที่มีโอกาสบอกก่อนก็ไม่ทำ ลังเลๆ อยู่นั่น เลยโดนโกรธเลย แมรี่น่าสงสารค่ะ เหมือนถูกหลอกใช้ แต่จะเป็นยังไง รอดูกันต่อตอนหน้าค่ะ เช่นเดียวกับคู่ขวัญและทัชนะคะ ลุ้นกันว่าจะคืนดีกันได้ไหม จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 00:00:02

ความคิดเห็นที่ 14 น่าสงสารทัชชกร คงปวดใจน่าดูเลย ปอลอ นานแค่ไหนก็รอ แต่แวะมาบอกหน่อยก็ดีนะจ๊ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 05:24:12

ความคิดเห็นที่ 15 สองพี่น้อง โตแต่ตัวจริงๆ ไม่สำนึกอีก ดึจัง มาหลายตอนรวด จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 08:21:50

ความคิดเห็นที่ 16 แอบคิดว่าไม่น่าพักงาน 2 พี่น้อง แต่ให้โอกาสแบบจับตา ถ้าคนอื่นเห็นว่าถูกพักงานแล้วเดาออกว่าเพราะอะไร ยิ่งแย่ ขนาดคนในครอบครัวยังไม่เอาด้วย ใครจะใจสู้ต่อ ตอนที่คุย 3 พี่น้อง ยืดๆ เหมือนกันนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 22:08:04

ความคิดเห็นที่ 17 รักมาก ก็แค้นมาก ทัชกับขวัญนี่ แต่ก็นะ ขนาดไม่เชื้อใจแล้ว ยังเชื่อข่าวเลย กับพี่น้องตัวเอง สงสัยเก็บไว้ จะเสียมากกว่าได้มั้งคะ แต่ก็ไม่เห็นว่า จะคุมการใช้เงินไม่สร้างหนี้ได้ยังไง ทัชจะคุมประพฤติพี่น้องตัวเองได้แค่ไหนกัน จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 12:21:34

ความคิดเห็นที่ 18 มีพี่น้องอย่างนี้ เจ็บปวดใจตายเลย รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : Shorea เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 21:58:49

ความคิดเห็นที่ 19 ตอบกระทู้นี้และ... บทที่ ๒๕ - ๒๗ และบทส่งท้าย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8535840/W8535840.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 17:15:38