ความคิดเห็นที่ 1 . ~26~ หัวขโมยแห่งเกรทเล้กส์ นอกจากจะไม่มีอะไรดีขึ้นตามที่ตั้งใจ ใครจะรู้ว่าการที่รักษ์ชนกรีบรุดฝีเท้าลงจากรถตู้ ตรงไปสู่ร้านพิซซ่า-ไก่ทอดที่วันนี้ได้ทำกะบ่ายคู่กับปุณณัติถ์ จะยิ่งเป็นการเร่งรัดให้พบกับสถานการณ์ร้ายกาจยิ่งกว่า “ขอโทษนะปูน วันนี้จูดี้ไปรับสายหน่อย...” ประโยคแรกชะงักความร้อนรนไปในตอนท้าย เมื่อพบว่าคู่สนทนาที่ทำดับเบิ้ลต่อมาจากกะเช้า ไม่ได้หันมาให้ความสนใจเขาเลย “ปูนเก็บถุงเงินไว้ให้เราเหรอ?” พยายามเปลี่ยนเรื่องเผื่อว่าจะมีอะไรดีขึ้น ก็ทุกครั้ง...หากพนักงานมาช้า ผู้เป็นแมเนเจอร์จะวางถุงเงินไว้ที่โต๊ะพิซซ่า เมื่อมาถึงจึงต้องรีบจัดเงินลงลิ้นชักเครื่องรีจิสเตอร์ แต่ตอนนี้ไม่มี...หรือว่าปุณณัติถ์จะใจดีเก็บไว้ให้แล้ว...? ไม่มีคำตอบใดจากหญิงสาวคนเดียวในร้าน คำแรกที่พูดขึ้นเพียงสั้นๆ ห้วนๆ คือ “แพทมีเรื่องจะคุยกับนกน่ะ” ชั้นต้น คนถูกเรียกตัวอยากลองกระซิบถามอยู่เหมือนกันว่า ‘มีเรื่องอะไรเหรอ?’ หากท่าทีเย็นชาเช่น ‘ปูนคนเก่า’ นั่น ชายหนุ่มจึงต้องหยุดความคิดไว้ ขณะทอดสายตามองแผ่นหลังไหวๆ ยังอดถอนใจไม่ได้ เป็นอะไรของเขานะ? สองวันแล้วตั้งแต่กลับจากสวนสัตว์ ปุณณัติถ์ยังคงท่าทีเย็นชาไม่เปลี่ยน บางครั้งชวนคุยยืดยาวก็กลับมีปฏิกิริยาตอบสนองเพียงพยัก หากถามคำยิ่งตอบคำ เหล่านั้นพาให้สมองป่วนปั่น กระนั้นก็ยังนึกไม่ออกจนบัดนี้ว่าเขาทำอะไรผิดไป? ขาไป ปุณณัติถ์ยังคงงดงามร่าเริง ความผิดแปลกเริ่มปรากฏตั้งแต่ก้าวเท้าแรกออกจากร้านสมูทีส์ “ปูน...น้ำส้มคร้าบ!” หากเป็นทุกครั้ง รายนั้นอาจหัวเราะคิกกับท่ากุมแก้วน้ำปั่นด้วยทั้งสองมือ แล้วยื่นส่งมาสุดแขนพร้อมรอยยิ้มเจิดแจ่ม ทว่าครั้งนี้... “ไม่ล่ะ...ขอบใจ” ไม่มีรอยยิ้ม น้ำเสียงเรียบ หน้าตึงไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำ “อาหารของปูนได้แล้วเหรอคะพี่คราม?” ประโยคต่อมากับรุ่นพี่จากโรงเรียนเก่า ทั้งเสียง ทั้งรอยยิ้ม อ่อนหวานชนิดผิดกันเป็นคนละคน “ได้แล้วครับ...” ดูท่าชายหนุ่มผู้อาวุโสสุดก็พอจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นทะ:-)เช่นกัน แม้ใบหน้ายังประดับรอยแย้มพราย หากดวงตาภิงคารมีเค้าฉุกฉงน “มีเรื่องอะไรกับปูนรึเปล่านก?” คำถามที่เจ้าตัวคงพยายามข่มกลั้นไว้ตลอดการเดินทางขากลับ หลุดออกมาเพียงก้าวถึง และปิดประตูห้องพักลง “ปูน...” เสียงไม่มีแรง หน้าคนตอบก็ยังกับจะร้องไห้ รักษ์ชนกหมดความสนใจกระทั่งจะเงยมองภาพอาทิตย์ก้าวตามหลังเข้ามา และอ้อมโซฟากลางห้องที่มีอัคร์นั่งดูโทรทัศน์อยู่เงียบๆ เพื่อนร่างใหญ่รายหลังทำท่าเหมือนจะทักซี้สนิท แต่แล้วก็เงียบไปเมื่ออาทิตย์ชิงเข้าห้องน้ำไปเสียก่อน “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับพี่คราม...” ท่าเกาหัวจนผมยุ่งเป็นทรงรังนก ภิงคารถอดเสื้อคลุมตัวบางแล้วตรงมาทรุดกายลงนั่งข้างกัน น้ำหนักของเจ้าตัวทำให้เตียงนุ่มยุบยวบเหมือนถูกดูด ความเงียบลอยวนชั่วครู่ อัคร์เองก็ดูจะมีเรื่องต้องคิด หรือมิฉะนั้นเสียงคุยกันของสองคนคงจะเบาเกินไป ฝ่ายนั้นจึงไม่ได้หันมาถามไถ่อะไรด้วย “ปูนหึงนกรึเปล่าน้า?” ประโยคที่พูด...ทั้งน้ำเสียงแกมขำขันหรรษาที่ใช้ ทำให้ผู้อ่อนวัยกว่าหันไปหัวเราะขื่นๆ ได้ ทว่าความวิตกที่มีอยู่ในใจทำให้ไม่รู้สึกสะดุดกับสายตาราวหยั่งเชิงบางอย่าง บนใบหน้าที่พยายามยิ้มอยู่นั้นเลย “ไม่หรอกครับพี่คราม...” คนพูดไม่กล้าต่อว่า... ‘ไม่...เพราะปูนไม่ได้คิดอะไรกับผมเสียหน่อย’ ใช่แล้ว...ถึงพูดไปก็เหมือนโกหกตัวเอง เป็นการโกหกซ้ำซ้อนหลังจากโกหกมานับครั้งไม่ถ้วนจนชวนเชื่อ และเผลอมีความหวังไปบ้างแล้วว่า...อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนไกลสายตาของหญิงสาวไปซะทีเดียวหรอก อีกอย่าง...สมมติ...ถ้าสมมติว่าปุณณัติถ์พอจะ ‘คิด’ อะไรกับเขาอยู่บ้างจริงๆ หญิงสาวก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้ไม่พอใจมิใช่หรือ จะว่าไปมิใช่เธอไม่รู้...แต่แรกที่รีบแล่นตามระนาดเอกออกมาก็เพราะเธอเท่านั้น กระทั่งเมื่อตามมาพบกันในร้านรอเบ็กส์จริงๆ รักษ์ชนกก็แน่ใจอีกนั่นแหละว่า ไม่มีกิริยาท่าทาง หรือภาพใดเลยที่ส่อไปในทางนั้น “แล้วปูนก็รู้ว่านาดเป็นแฟนพี่คราม...” ไม่ว่าประโยคนั้นจะหลุดออกมาเพียงพึมพำกับตัวเอง หรือเพื่อออกอ้างกับคู่สนทนา หากมันก็มีผลพอจะทำให้อีกฝ่ายถึงกับชะงักค้าง เสี้ยววินาทีต่อจากนั้น รักษ์ชนกยังคงไม่มีโอกาสได้เห็นดวงตาเป็นประกายและรอยขบกรามหนักแน่นของคนเคียงข้าง แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่ในวันต่อมาไม่มีกะทำงาน การนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องพักตามลำพัง (ที่จริงมีอัคร์กับภิงคาร...แต่พอกลับจากทำงานในตอนเช้า ทั้งสองก็ล้มสลบบนเตียงยาวจนค่ำอยู่ดี) ทำให้ชายหนุ่มมีเวลาครุ่นคิดทบทวนมากยิ่งกว่ามาก แต่ก็นั่นแหละ เหมือนเป็นช่วงพระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก แถมราหูยังดูผิดคิดว่าผมทรงรังนกของเจ้าตัวกลายเป็นอมยิ้มซะนี่ ปัญหาย่ำแย่ที่ยังแก้ไม่ตกในตอนต้น จึงถูกเพิ่มล้นตามมาอีกด้วยปัญหาในยามบ่าย “กลับมาแล้วเหรอทิม?” รอยยิ้มทักทายตามการอบรมของป่าปี๊หม่ามี้ถึงกับชะงักค้าง เมื่อพบว่าผู้ที่เพิ่งกลับจากทำงาน เพียงหันปรายมาสบตา สิ่งที่ส่งถ่ายจนสัมผัสได้คือความรู้สึกเจ็บปวดระคนโกรธแค้น “ว...วันนี้คนเยอะเหรอ?” ยังพยายามทำใจดีสู้เสือต่อ...บางทีจำนวนบัสมหาศาลก็พาลทำให้คนเอาแต่ใจ ‘เหวี่ยง’ ใส่คนนู้นคนนี้ ทว่า...คราวนี้ไม่มีแม้แต่การมองมาด้วยซ้ำ อาทิตย์เพียงชะงักมือจากถุงเท้าที่เพิ่งถอดออกมา เจ้าตัวเอียงคอพลางกดเปลือกตาปิดลงด้วยท่าทางสุดจะทน ลมหายใจถูกถ่ายพร้อมกับขยุ้มถุงเท้าซึ่งถูกขว้างใส่พื้นอย่างรุนแรง แล้วก็เป็นรายที่สอง... อาทิตย์ไม่พูดอะไรกับเขาอีก ....................... โดยที่ยังไม่ได้ทักถามกระไร ความวัวสองรายที่ยังไม่หายดี มีอันถูกความควายพุ่งปะทะเข้าอย่างจังในทันทีที่แพทริกเงยหน้ามาพบเขา “โน้ก! มาถึงก็ดีแล้ว...” คำพูดหยุดไปนิดเมื่อคนเป็นแมเนเจอร์หันไปสั่งลินลาซึ่งกำลังจะออกจากกะ “ลิว คุณเก็บถุงเงินของคุณแล้วไปรอผมที่หลังร้านก่อน” สังหรณ์เลวร้ายคงไม่ตื่นตัวว่องไวเช่นนี้ ถ้าไม่พบว่าลินลาส่งสายตาไม่สู้ดีมาให้...เหมือนปลอบใจ... ‘ทำใจดีๆ ไว้นะนก แล้วมันก็จะผ่านไปเองนั่นแหละ!’ แมเนเจอร์สูงวัยรอให้ลับหลังพนักงานสาวแล้วจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเข้มดัง “คุณจะไม่ได้ถุงเงินอีกต่อไป พูนบอกคุณแล้วใช่มั้ย?” ทั้ง ๆที่พยายามตั้งสติว่าจะต้อง ‘รับ’ ให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่ได้ฟังก็ยังทำให้ไม่วาย... ว่าไงนะ?! “W Why ?!” “อย่างที่ผมเคยบอกไป บัญชีรีจิสเตอร์ของคุณมีปัญหาเงินไม่พอดีกับรายการตลอด แล้วตอนนี้ยอดของมันก็มากจนถึงจุดที่คุณต้องถูกปลด...” ถูกปลด?! คำนี้...ในที่สุด...! ความตกตะลึงทำให้ถึงกับตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง ทั้งๆ ที่ผ่านมา...นาน...จนคิดว่าปัญหาที่จะต้องแล่นกลับไทยก่อนเวลาอันควรนั้นหมดไปราบคาบเป็นแน่แท้ แต่...ในที่สุด... “แย่หน่อย...” ที่รู้สึกตัวมิใช่เพราะคำนั้น น้ำหนักจากฝ่ามือหนาที่ตบลงเบาๆ บนบ่าต่างหากที่ทำให้สะดุ้ง แปลกใจใช่ย่อยเมื่อพบว่าผู้เป็นแมเนเจอร์พูดด้วยสีหน้ายุ่งใจมิใช่น้อยเช่นกัน...ก็แพทริกในจินตนาการกำลังหัวเราะเยาะหยันสุดขั้นอยู่มิใช่หรือ “...ปกติกฎนี้มันก็ไม่ได้สตริ๊คอะไรมากมาย แต่เพราะงวดนี้เบลนด้าตาดี เอ๊ดบอกว่าหล่อนเห็น ‘การขโมย’ จากกล้องวงจรปิด...” มันเหมือนพื้นดินใต้ฝ่าเท้าที่เพียงโคลงไหวจนใจสั่นเมื่อครู่ จู่ๆ ก็ทลายหล่นจนร่างพลอยร่วงลงสู่ความดำมืดเบื้องล่างอย่างรวดเร็วไปเลย ลมเย็นจัดพัดตีจากเบื้องต่ำขึ้นใบหน้าจนชาสนิท ซีด...จนรู้สึกได้เอง การสูดลมหายใจคล้ายสำลัก กระนั้นยังต้องเก็บกักอาการเมื่อพบว่าแพทริกยังพูดพร่ำต่อไปโดยไม่มีทีท่าผิดปกติ “...ผมว่าน่าจะเพราะหล่อนว่างจัดแล้วก็อยากแสดงอำนาจมากกว่า ใครบ้างไม่รู้ว่าพนักงานในร้านขโมยของกิน...” ก็นั่นน่ะสิ...ใครจะไม่รู้ แต่ว่าครั้งนี้...ครั้งนี้มัน... “ช่างมันเถอะ ถึงรีจิสเตอร์ไม่ได้ แต่คุณก็ยังเป็นกองหลังอยู่นะโน้ก โอเคมั้ย?” จากคำพูดและท่าทางทั้งหมด...แพทริกคงยังไม่รู้ความจริงว่าสิ่งที่เบลนด้าเห็นคืออะไร และที่สำคัญ...คือใคร หากเป็นคนอื่นก็คงยักไหล่แสร้งไม่รู้ร้อนหนาวไปแล้ว... ใช่...ก็ฉันมันเป็นแค่เหยื่อ เบลนด้าเชือดไก่ให้ขโมยโชคร้ายรายนั้นดู ส่วนฉัน...มันก็แค่ ‘คนโชคร้ายกว่า’... แต่ก็อีกล่ะ...เพราะว่านี่คือรักษ์ชนก... จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:43:43

ความคิดเห็นที่ 2 ชายหนุ่มจิตตกจนรู้สึกเหมือนจับไข้ นึกถึงคำสอนของป่าปี๊หม่ามี้แล้วมีแต่จะยิ่งอยากร้องไห้ ไม่กล้าสบสายตาเห็นใจของชายสูงวัย ชั่วขณะนี้...ให้แพทหัวเราะเย้ยเจ้าหัวขโมยจนสนั่นไปเลยยังจะดีซะกว่า คนไม่เคยเห็นใจ...ในเวลาที่คนถูกเห็นใจกลายเป็นคนโกหกตัวร้ายตัวจริงเช่นนี้ อย่างรักษ์ชนกมีแต่จะยิ่งพิพักพิพ่วน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก สุดท้าย ก้าวจากมาโดยไม่มีความกล้าแม้แต่จะออกปาก ‘Thanks.’ ความคิดวนเวียนอยู่แต่ว่า...ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่ต่อไป...ถ้ารู้ล่ะ...? “ไก่ใกล้จะหมดแล้วล่ะนก” เสียงที่ดังขึ้นทำให้คนที่เดินหอบร่างราวไร้วิญญาณนั้นรู้สึกตัว...ในที่สุดก็กลับมาถึงร้านของตน และเพราะเพิ่งได้สติทำให้เป็นโชคดีที่ลืมคิดไปว่า...ป่านนี้ปุณณัติถ์ก็คงจะรู้แล้ว รู้...มิใช่เพียงว่าเขาจะถูกยึดถุงเงิน แต่มันสมองระดับหญิงสาวคงจะปะติดปะต่อเรื่องราวไปได้จนครบถ้วนกระบวนความแล้วนั่นแหละ ที่จริง...เรื่องมันก็ไม่ได้ยุ่งยากซับซ้อนตรงไหน...เบลนด้าจับ ‘ขโมย’ ได้ แล้วไม่ช้าต่อมารักษ์ชนกก็เป็นคนเดียวที่ถูกสั่งห้ามยุ่งเกี่ยวกับเงินๆ ทองๆ! แต่...ไม่ว่าจะยังโกรธชายหนุ่มด้วยเรื่องอะไร และไม่ว่า ‘ความรู้’ ดังกล่าวจะทำให้หญิงสาวเพิ่มความรู้สึกแย่ๆ เยี่ยงใดที่มีต่อเขา กระนั้นสภาพคล้ายคนถูกรุมอัดจนบี้เละไม่เหลือชิ้นดี ก็ทำให้ปุณณัติถ์เสียงอ่อน อีกทั้งทอดมองมาด้วยสายตาโอนอ่อนลงได้เช่นกัน ชายหนุ่มต่างหากที่อับอายจนต้องเป็นฝ่ายหลบตาเดินหนีมาเอง ต่อจากนั้น งานหนักยังหนักเหมือนเดิม แต่ที่หนักมากขึ้นกลับเพิ่มเป็นที่จิตใจ เมื่อลูกค้าต่อคิวยาว สิ่งที่ทำได้มากที่สุดก็เพียงช่วยรับออเดอร์แล้วมาจัดของ-เติมของทางด้านหลัง และต่อให้ความร่วมมือเป็นไปด้วยดีมากเท่าไหร่ แต่ยังไงการรีจิสเตอร์เครื่องเดียวก็ไม่มีทางคล่องหรือไวได้เท่าสองเครื่องวันยันค่ำ “ระบบแย่จริงๆ คนก็เยอะจะตาย แล้วอีกเครื่องนั่นมีไว้ทำไมก็ไม่รู้!” แต่ละครั้งที่ได้ฟังลูกค้าโมโหร้ายกระหน่ำใส่หญิงสาวผู้รับหน้า ถึงแม้ปุณณัติถ์จะเป็นผู้เอ่ยปากขอโทษขอโพยโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่ารำคาญ รักษ์ชนกกลับเป็นฝ่ายที่รู้สึกคล้ายถูกแร้งจิกทึ้งสันหลังหวะของตนจนเจ็บทรมานมากขึ้นทุกที ไม่ควรเลย...ไม่ควรแม้แต่จะคิดทำอะไรเลวร้ายอย่างนั้นตั้งแต่แรก นี่ไง ใครว่าทำดีเป็นเรื่องยาก รักษ์ชนกค้านสุดใจว่าความชั่วร้ายกระทำได้ยากกว่า ไหนจะยิ่งความยากลำบากหลังจากการกระทำนั้น เช่นที่เขาเผชิญอยู่นี่ นรก... นรกในใจเป็นแบบนี้นี่เอง...มันคือนรก! แล้วก็ไม่ใช่ว่าเมื่อลูกค้าหดหายจะทำให้สบายใจมากขึ้น ตรงข้าม ยิ่งว่างยิ่งทุรนทุราย ยิ่งว่างยิ่งฟุ้งซ่าน ใครจะรู้ว่าความเงียบ และทีท่าเย็นชาต่อมานี้ของปุณณัติถ์ อาจเกิดจากความสมเพช ผิดหวัง หรืออาจถึงขั้นเดียดฉันท์เกลียดชังไอ้หัวขโมยอย่างเขาก็เป็นได้...คนนิสัยไม่ดีที่กลายเป็นตัวเบียดเบียนด้วยการเพิ่มงานหนักให้เธอมากขึ้นไปอีก บางคราวที่หญิงสาวเหลือบมา รักษ์ชนกก็ต้องก้าวก้มหลบไปอย่างไม่อาจทนดูได้ว่าสายตาของเธอเป็นเช่นเดียวกับสายตาของอาทิตย์หรือไม่ และต่อให้มิใช่...ชายหนุ่มก็ไม่มีหน้าจะไปชวนคุยประจ๋อประแจ๋เช่นเดิมอยู่ดี มันเหมือน...ตัวเองเป็นหมึกดำ ที่ไม่สมควรเข้าใกล้ด้วยอาจสร้างรอยป่ายเปรอะให้กับผ้าขาวสะอาดเช่นเธอผู้นั้น แล้วเรื่องของอาทิตย์ด้วยเล่า...เพื่อนหนุ่มรายนั้นเริ่มทำงานก่อนเขาตั้งแต่เมื่อวาน อาทิตย์ย่อมจะเป็นอีกคนที่กลโกงของเจ้าตัวทำให้ตัวเลขบัญชีไม่พอดีกับยอดเงินจริง แม้ความฉลาดรอบคอบจะทำให้ตัวแดงนั้นน้อยกว่าของรักษ์ชนกเพียงใด ทว่าวีรกรรมเลวร้ายโง่เขลาของเจ้าขนนกก็อาจทำให้เพื่อนหนุ่มกลายเป็นพนักงานโชคร้ายอีกรายที่ถูกเบลนด้าเชือด ท่าทางเคียดแค้นสุดขั้นของรายนั้นแสดงว่าเจ้าตัวคงได้รู้สาเหตุ...และรู้ตัวบุคคลอันเป็นต้นเหตุแล้วจริงๆ นั่นแหละ “เขาทำงานเป็นไงบ้าง?” พอคนเริ่มว่าง แพทริกที่เพียรเวียนมาลอบสังเกตการณ์ก็เลียบๆ เคียงๆ ถามเอากับปุณณัติถ์ “ก็...” พอสบสายตาที่หญิงสาวเหลือบมา เป็นอีกครั้งก็ชายหนุ่มต้องเป็นฝ่ายหลบวูบ “ก็ดีค่ะ...” นั่นล่ะ...ถึงอย่างไรแพทริกก็คงไม่มีทางไว้วางใจเขาได้ โดยเฉพาะต่อไปยิ่งไม่มีวัน! “โน้ก!” เสียงตะโกนเรียกของผู้เป็นแมเนเจอร์แทบทำเอาสะดุ้ง “คุณออกไปเบรกได้” ชั่วแวบที่เผลอสบตาปุณณัติถ์อีกครั้งโดยไม่ทันรู้ตัวหรือตั้งใจ ชายหนุ่มเลี่ยงคลอคเอาท์แล้วก้าวคอตกออกจากงานมา เบอร์เกอร์ไก่ไม่ให้รสชาติอะไรกับสัมผัสที่ปลายลิ้นเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างมันตายด้าน ชืดชา ขมเฝื่อนไปเสียหมด สายตาที่มองเหม่อออกไปนอกผนังกระจก ไม่ได้เก็บภาพทิวทัศน์โดยรอบซึ่งกลายเป็นสีเขียว ส่งตรงสู่สมองด้วยซ้ำ ในหัวคงมีแต่ภาพการทำงานหนัก ภาพการกัดฟันด้วยความพยายามอย่างยิ่งตลอดมา สลับกับภาพใบหน้าเพื่อนสนิทพร้อมคำพูดเก่าก่อน ‘แกเป็นคนที่มีศักยภาพ...อาจจะมากกว่าฉันหรือไอ้ลิ่วด้วยซ้ำ  จงเชื่อมั่นในตัวเองเข้าไว้  ฉันรู้ว่าแกตั้งใจมาที่นี่เพราะอะไร...เตือนตัวเองด้วยความคิดนั้นไว้ก็แล้วกัน...ไอ้นก‘ ใช่...เขามาที่นี่เพื่ออะไร? ไม่ใช่แค่เงิน แค่ได้เที่ยว หรือแค่ฝึกภาษา เป้าหมายแต่ต้นมาคือการพิสูจน์ตน คือการฝึกฝน คือการเปลี่ยนตัวเองให้เป็นผู้ใหญ่ที่รู้จักอดทน และรู้จักจัดการสิ่งต่างๆ ให้ได้ด้วยสองมือตัวเองมิใช่หรือ ก็แล้วเป็นไง? บทสรุปในบัดนี้กลายเป็นข้อพิสูจน์ที่ว่า ความพยายามอย่างหนักตลอดมาล้วนไม่มีความหมาย นายขนนกยังคงผิดพลาดซ้ำซากไม่รู้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือโง่...โง่ที่ยอมให้อำนาจมืดดำชั่วขณะบังตา กระทำการเพียงครั้งเดียว แต่ลบความพยายามและความดีงามที่อุตส่าห์สั่งสมมาแต่ต้นไปจนหมดสิ้น ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็เพียงรอเวลา รอ...ว่าเมื่อไหร่ความจริงจะถูกตีแผ่ออกมาชนิดกระจ่างแก่ทุกสายตา แล้วเมื่อถึงเวลานั้น...ขนนกก็คงถูกปัดทิ้ง ปลิวร่วงโดยไร้ใครไยดีอีก! ไม่ควรเลย...ไม่ควรเลยจริงๆ จะมีทางเป็นไปได้มั้ยให้เขามีโอกาสแก้ตัวใหม่ ชายหนุ่มสาบานได้ด้วยเกียรติทั้งหมดเท่าที่มีว่าเขาจะไม่ยอมหลวมตัวทำชั่วเช่นนั้นอีก จะเป็นไปได้มั้ย?... โลกยังมีที่ว่างของคำว่า ‘โอกาส’ สำหรับคนพลาดอยู่บ้างรึเปล่า? "นกอยู่นี่เอง" เสียงเรียกหวานใสดังมาจากระนาดเอก พาให้คนที่...ถึงจะเศร้าซักเท่าไหร่...แต่ระบบอัตโนมัติที่ถูกฝังมาพร้อมกับโปรแกรมการสอนสั่งของป่าปี๊หม่ามี้...ก็ทำให้ชายหนุ่มยังอุตส่าห์หันไปพยายามยิ้มให้จนได้ พบว่าหญิงสาวผู้ที่เวลานี้ประจำกะบ่ายอยู่ที่ทราเวลมาร์ท กำลังถือถาดอาหารก้าวตรงมาเช่นกัน "เบรกเหรอนาด?" ทั้งๆ ที่พยายามกลบเกลื่อนสุดขั้น ระนาดเอกยังจับความอ่อนอ่อยในท่าทางและน้ำเสียงของเจ้าตัวได้อยู่ดี "ยังไม่ดีกันอีกเหรอ?" "หืมม์?" ยังตามความคิดใครไม่ค่อยทันเช่นเคย "กับปูนน่ะ เห็นท่าทางนกซึมๆ เบื่อๆ" คนพูดนั่งลงตรงข้าม ตาวาวแจ่มใสอย่างสนอกสนใจมากกว่าจะห่วงใยจริงๆ จังๆ "ก็..." ไม่รู้จะตอบยังไง "อื้ม..." "แย่หน่อยล่ะนะ ถูกยึดถุงเงินอย่างนี้ ก็เหมือนไปเพิ่มงานให้ปูนเขาด้วยนี่" คำพูดตอกย้ำยิ่งทำให้ไหล่ตก รักษ์ชนกมัวแต่ก้มหน้าเศร้า เจ้าตัวจึงไม่มีโอกาสได้เห็นแวบหนึ่งที่จุดสว่างปรากฏประกายเจิดจ้าขึ้นกลางดวงตาของคู่สนทนาสาว "นาดเองก็ต้องขอโทษด้วยนะ เฮ่อ! นี่นกคงคิดแน่ๆ เลยว่าผู้หญิงตระกูลนี้นี่แย่จริงๆ" ครั้นคนฟังเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้ว อ้าปากงง หญิงสาวจึงเกลื่อนท่าทางหยั่งเชิงแต่ต้นไปได้มิดเม้นทันควัน "ปูนไม่ค่อยชอบนาดเท่าไหร่ นาดเองก็รู้ นาดว่า...เพราะวันนั้นนกเดินออกมากับนาดนั่นล่ะ ปูนเขาเลยโกรธ..." "ไม่ใช่หรอกน่านาด " รอยยิ้มเจื่อนเต็มที เจ้าตัวหาทางลดบรรยากาศอึดอัดด้วยการหยิบชิ้นเฟรนช์ฟรายด์ใส่ปาก ระนาดเอกจ้องท่าทางดังว่าแล้วอยากกลอกตา ถอนหายใจด้วยความระอาเหลือขนาด "เอ้อ! แล้วเมื่อกี้...ทำไมนาดถึงพูดว่า 'ผู้หญิงตระกูลนี้' ล่ะ?" คนฟังลอบถอนใจอีกรอบ...ทว่ารอบนี้มีรอยยิ้มแฝงอยู่ เถอะน่า...ถามเร็วยังดีกว่าถามช้า ถามช้ายังดีกว่าไม่ถามอะไรเลย คนอุตส่าห์คิดหาทาง 'เปิดหัวเรื่อง' อยู่ตั้งนานสองนาน! "อ้าว! นี่นกยังไม่ได้คุยกับทิมหรอกเหรอ?" ไม่ว่าเสียงที่เปล่งออกไปจะสมบทบาท 'คนไม่รู้' จริงๆ หรือไม่ แค่ไหน แต่ยังไงนายขนนกมันก็คิดว่าเธอ 'ไม่รู้' จริงๆ อยู่ดีนั่นแหละ "ทิม..." รักษ์ชนกหน้าสลดลงไปอีก "ทิมก็โกรธเราไปอีกคน โกรธเรื่องอะไรก็ไม่รู้..." ประโยคท้ายค่อนข้างเงียบหาย... ไม่ว่าที่หาคำตอบให้ตนเองมาได้นั้นจะถูกต้องหรือไม่ หากมันก็เท่ากับเขา 'รู้' แล้วมิใช่หรือ เป็นอีกครั้งที่ท่าทางอย่างกับคนกำลังจะร้องไห้ ทำให้ระนาดเอกเกิดอาการเอือมลอยกระเพื่อมซ้ำขึ้นมาเป็นระลอกสอง "เรื่องสาวๆ ของเขาไงล่ะ" ประโยคใหม่ของหญิงสาวเรียกให้คนหน้าเศร้าที่นั่งอยู่ตรงข้าม เงยขึ้นมาสบตาได้ (แต่แววตาก็ยังฉงนฉงาย จับต้นชนปลายไม่ถูก...ไม่รู้เรื่องอะไรอยู่ดีนั่นแหละ!) ระนาดเอกแทบจะเก็บอาการถอนใจเบื่อหน่ายไว้ไม่อยู่ก่อนเฉลยประโยคถัดไป "ทิมรู้แล้วว่าทำไมผู้หญิงสองคนนั้นของเขาถึงจับได้...รู้เรื่องคุณพ่อคุณแม่ของนกนั่นแหละ!" ตอนท้ายเสริมมาเหมือนประชดกึ่งๆ กลัวว่าคนฟังจะยัง 'ไม่รู้เรื่อง' มากกว่า แต่ก็ถือว่าได้ผล รักษ์ชนกถึงกับเบิกตาและอ้าปากกว้างกว่าเดิม มิน่าล่ะ...อาทิตย์โกรธเขารุนแรงด้วยเรื่องนี้นี่เอง! "แล้วก็ไม่ใช่แค่นั้น...เรื่องหัวขโมยที่ทำให้เบลนด้าเฮี๊ยบจนนกต้องถูกยึดถุงเงินนี่ก็เหมือนกัน..." หัวคิ้วยิ่งขมวดพันบนหน้าผากชายหนุ่ม "ม...มันเกี่ยวกะไรด้วยล่ะนาด?" "ก็คุณปี่พาทย์ 'จอมปากสว่าง' นั่นแหละ..." ในที่สุดก็หาจังหวะกลอกตาจนได้ ทำเหมือนว่าความเอือมระอาทั้งหมด ล้วนมีต่อญาติผู้พี่ "ทั้งๆ ที่ประกาศเสียดิบดีว่าไม่ชอบอะไรที่ไม่ 'บริสุทธิ์' แต่รู้มั้ยนก...แพทยอมบอกเราเองว่า คุณเธอนั่นล่ะ...แอบไปขโมยน้ำผลไม้ในห้องแช่จนเบลนด้าป๊ะเข้าจังใหญ่!" .............. จบตอนที่ 26 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:44:16

ความคิดเห็นที่ 3 อึดอัดกับนายนก - _ -" จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 10:33:39

ความคิดเห็นที่ 4 ด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 22:14:24

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งเข้ามาตามอ่าน บทที่19 คำว่า ‘ปากdog’*!” เสนอคำว่า ปากปีจอ จะเห็นด้วยไหมครับ อิอิ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 52 12:34:04

ความคิดเห็นที่ 6 27 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8500026/W8500026.html จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 12:17:19