ความคิดเห็นที่ 1   **** มาอ่านกันต่อค่ะ สุรเสียงหวานใสของเจ้านางหลวงทอรุ้งรับสั่งสัพยอก ทั้งที่เจ้าตัวมิได้ทรงมีเจตนาอันใดมากกว่านั้น แต่ก็ทำให้เจ้าหลวงเมืองคำทรงสะดุ้งนิดหนึ่ง เนตรสีนิลเบนมาจับพักตร์งามหวานที่ยังคงติดพระเนตรตรึงพระทัยมิเสื่อมคลายเพียงแวบเดียว ก่อนหรุบลงต่ำด้วยความละอายพระทัยที่เกิดขึ้นมาโดยปัจจุบันทันด่วน จนแม้แต่องค์เองยังทรงแปลกพระทัยว่าเหตุใดจึงทรงรู้สึกเยี่ยงนี้ จักว่าเป็นเพราะความรักที่ทรงมีต่อเจ้านางหลวงทอรุ้งก็เห็นจักมิใช่ ฤๅจักเป็นเพราะตั้งแต่ทรงพบกับเจ้านางน้อยเนตรดารา พระองค์ก็ทรงลืมเลือนเจ้านางหลวงทอรุ้งไปเสียสนิท อาจเป็นเพราะเหตุดั่งนี้ก็ได้กระมัง “รู้เรื่องเจ้าเนตรได้อย่างใด ทอรุ้ง” โอษฐ์อิ่มแย้มพระโอษฐ์ถวายให้ก่อนรับสั่งให้พระเทวันทรงทราบว่า เมื่อวันวานพระนางแลพระราชสวามีได้เสด็จมาที่คุ้มมยุรานี้คราหนึ่งแล้ว แต่ก็คลาดกันเพียงปลายมือ ด้วยเมื่อเสด็จมาถึงก็ทอดพระเนตรอีกฝ่ายทรงเร่งร้อนออกจากคุ้ม ครั้นจักทรงเรียกรั้งเอาไว้ก็มิทัน ประจวบกับเมื่อจักเสด็จกลับ คำอินทร์ก็ออกมาพบเข้าพอดี จึงทูลเชิญเสด็จให้เข้ามาประทับพักผ่อนในคุ้ม เจ้าหลวงเมืองแก้วทรงสงสัยท่าทีของพระอนุชาจึงทรงมีรับสั่งถาม คำอินทร์จึงเล่าถวายจนสิ้น เจ้าหลวงเมืองคำสดับเรื่องราวทุกสิ่งแล้วก็ทรงยอมรับโดยดุษณี แลทรงมีรับสั่งต่อว่า “เสียดายนักเจ้าที่เจ้าพี่มิได้พายอดศึก ปัทมา แลม่านแก้วมาด้วย มิเช่นนั้นเจ้าเนตรก็เห็นจักมีเพื่อนเล่น มิต้องเหงาเยี่ยงนี้” “กลัวเจ้าเนตรเหงา จึงต้องพาเที่ยวเกือบทุกทิวากระนั้นหรือ” พระเชษฐารับสั่งถามกลั้วสรวล ก่อนจักมีรับสั่งสืบไปว่า “แต่พี่ก็มิเห็นความจำเป็นอันใดที่เจ้าต้องยอมลดตัวไปเป็นทหาร หรือต้องปิดบังฐานะแท้จริงกับเจ้าเนตรเลยหนา” “เจ้าเนตรเข้าใจเยี่ยงนั้นมาแต่แรกเจ้า เดิมน้องก็คิดจักบอกความจริงแต่ก็เกรงนางจักเสียหน้า ด้วยนางมั่นอกมั่นใจหนักหนาว่าน้องเป็นเพียงทหารคนหนึ่ง หากรู้ว่าเข้าใจผิดก็คงอายจนมิยอมพบหน้าน้องอีกเป็นแน่ แลที่สำคัญ น้องเห็นว่าเสร็จงานนี้แล้ว เราก็คงมิมีโอกาสได้พบกันอีก หรือหากพบ นางก็คงลืมน้องไปแล้ว ละอ่อนน้อยเยี่ยงเจ้าเนตร มิจดจำเรื่องราวอันใดได้นานหรอกเจ้า กลับเวียงไปเจอเพื่อน เจอของเล่นอื่นเข้าขี้คร้านจักลืมน้อง” เจ้าหลวงเมืองแก้วทรงลอบสบพระเนตรกับเจ้านางหลวงด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในถ้อยพระวาจาตอนท้ายของพระอนุชา แม้เจ้าหลวงเมืองคำจักทรงมีรับสั่งกลั้วสรวลก็จริง หากพระสุรเสียงในตอนท้ายนั้นคล้ายจักมีแววน้อยพระทัยปนอยู่น้อยๆ เจ้านางหลวงทอรุ้งเองก็ทรงรู้สึกเช่นเดียวกันกับพระสวามี ซ้ำคำว่า ‘เรา’ ที่อีกฝ่ายรับสั่งออกมาโดยมิรู้องค์นั้น ก็สะดุดพระทัยอยู่ใช่น้อย ครั้นจักรับสั่งอันใดออกมาก็ทรงเกรงว่าจักเป็นการทึกทักเอาเอง ด้วยทีท่าแลน้ำเสียงเยี่ยงบุรุษน้อยใจสตรีที่ตนมีใจให้เยี่ยงนี้มิควรจักเกิดกับเจ้าหลวงเมืองคำได้เลย มิใช่เพราะเหตุที่ทรงตั้งปณิธานว่าจักรักเพียงนางเดียวดังที่เคยรับสั่งใต้แสงจันทร์เมื่อครั้งกระโน้น แต่เพราะเจ้านางเนตรดารายังทรงเยาว์ชันษาเป็นละอ่อนน้อยต่างหาก แม้นเจ้านางเนตรดาราทรงเจริญชันษามากกว่านี้อีกสักน้อย ก็คงมิใช่เรื่องที่น่าแปลกใจอันใด ตลอดเพลาที่การสนทนาดำเนินไปนั้น เจ้าหลวงเมืองแก้วทรงจับสังเกตท่าทีของพระอนุชาอยู่เงียบๆ ก็ทอดพระเนตรว่าพระอนุชาทรงสนทนาด้วยพระทัยที่มิได้จดจ่ออยู่กับการสนทนาสักเท่าใดนัก แลคอยจักทอดพระเนตรออกไปนอกพระบัญชรคุ้มอยู่เรื่อยๆ ยิ่งแสงแดดกล้าขึ้นเท่าใดก็ยิ่งทรงร้อนรนขึ้นทุกขณะ เมื่อพระอนุชาทรงเผลอทอดพระเนตรออกไปนอกพระบัญชรอีกครา เจ้าหลวงเมืองแก้วก็ทรงเอื้อมหัตถ์มาแตะที่พระพาหาเจ้านางหลวงเป็นเชิงรับสั่งให้ยุติการสนทนาลงแต่เพียงนี้ พร้อมทั้งทรงบุ้ยใบ้ให้เจ้ารอมแพงทอดพระเนตรพระอาการของพระเทวันด้วย เจ้านางหลวงทอรุ้งทรงเข้าพระทัย จึงทรงยุติการสนทนาลงแต่เพียงนั้น เมื่อพระเชษฐาแลพระเชษฐภคินีเสด็จกลับไปแล้ว เจ้าหลวงเมืองคำก็ทรงเร่งเสด็จลงจากคุ้มโดยพลัน สายเพียงนี้เห็นทีเจ้านางเนตรดาราจักทรงรอจนกริ้วแล้วกระมังหนา ค่าที่เมื่อวันวานทรงตกโอษฐ์รับคำเป็นมั่นเหมาะว่าจักเสด็จไปหาแต่ยามงาย หัตถ์ใหญ่เอื้อมแตะที่ภูษาคาดบั้นพระองค์เพื่อความแน่พระทัยว่าจักมิทรงหลงลืมของกำนัลที่ตั้งพระทัยจักมอบให้เจ้านางพระองค์น้อยจนต้องเสด็จย้อนกลับมาที่คุ้มอีกครา ริมพระโอษฐ์สีทับทิมขยับแย้มพระโอษฐ์จางๆ เมื่อพระหัตถ์สัมผัสของสิ่งนั้น ก่อนจักเร่งพระบาทเสด็จไปยังคุ้มรับรองของเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองโดยเร็ว ลับพระปฤษฎางค์เจ้าหลวงเมืองคำเพียงอึดใจเดียว สองร่างที่ซุ่มซ่อนตัวอยู่ด้านหลังต้นพญาสัตบรรณใหญ่จึงเคลื่อนออกมายืนมองวรกายสูงที่ดำเนินแกมวิ่งออกไป ก่อนที่ร่างสูงจักเอ่ยปากถามผู้ที่ยืนเคียงข้าง “เจ้าเห็นว่าอย่างใดทอรุ้ง” เจ้านางหลวงทอรุ้งทอดพระเนตรพระเทวันพลางรับสั่งตอบพระราชสวามี “ดูท่าเจ้านางเนตรดาราผู้นี้ คงมีสำคัญกับเจ้าพี่เมืองคำมากทีเดียวเจ้า หากว่าสังหรณ์ของข้าเจ้ามิผิดแล้ว ชะรอยว่าเจ้าเนตรนี้เองคือเนื้อคู่ของเจ้าพี่เมืองคำ” “หา! เจ้าว่าอย่างใดหนาทอรุ้ง สังหรณ์ของเจ้าท่าจักผิดแล้วกระมัง เจ้าเนตรน่ะเป็นลูกของเมืองคำได้เลยหนา เรื่องอื่นพี่เชื่อในสังหรณ์ของเจ้า แต่เรื่องนี้พี่เห็นจักมิยอมเชื่อเด็ดขาด” เจ้าหลวงเมืองแก้วรับสั่งพลางส่ายพระพักตร์ หากเจ้านางหลวงกลับแย้มพระโอษฐ์ละไม รับสั่งยืนยันพระวาจาเดิมอย่างทรงมั่นพระทัยหนักหนา “เจ้าพี่มิทรงเชื่อก็สุดแล้วแต่เถิดเจ้า แต่ข้าเจ้ามั่นใจ มิเชื่อเจ้าพี่ก็ทรงรอทอดพระเนตรต่อไปเถิดเจ้า ว่าการณ์จักเป็นดั่งที่ข้าเจ้าลั่นคำไว้ดั่งนี้หรือไม่ หากมิใช่แล้ว ข้าเจ้าจักยอมให้เจ้าพี่ปรับไหมแต่โดยดี แต่หากใช่ ข้าเจ้าจักเป็นฝ่ายปรับไหมเจ้าพี่เสียเอง” เนตรสีน้ำตาลที่จ้องจับมาที่พระองค์นั้นมีแววท้าทาย เจ้าหลวงเมืองแก้วสรวลเบาๆ เนตรสีนิลเป็นประกายพราวยามรับสั่งตอบคำเจ้ารอมแพง   “เจ้าพูดเองหนาทอรุ้ง ตกลง พี่รับคำท้าเจ้า แต่บอกพี่ได้หรือไม่ว่าเจ้าจักปรับไหมพี่เยี่ยงใด” “ถึงเพลานั้นเมื่อใดก็จักทรงทราบเองเจ้า ขอเจ้าพี่ทรงเตรียมพระองค์ไว้ให้ดีเถิด” “มั่นใจจริงหนา พี่ใคร่รู้นักว่าหากเจ้าแพ้จักทำเยี่ยงใด” เจ้านางหลวงทอรุ้งมิทรงมีรับสั่งตอบว่าอย่างใด มีเพียงแววพระเนตรที่บ่งบอกความมั่นพระทัยหนักหนาเท่านั้นที่ฉายแสงตอบพระราชสวามี ก่อนจักเสด็จผละไปเสียเฉยๆ ยังให้วรกายสูงต้องเร่งเสด็จตามเจ้ารอมแพงไปติดๆ เพื่อทรงทวงเอาคำตอบให้จงได้ วรกายสูงทรงเหลียวทอดพระเนตรหาผู้ที่ทรงนัดหมายให้รอคอยไปรอบพระวรกาย หากมิมีแม้แต่พระฉาย เจ้าหลวงเมืองคำทรงมุ่นพระขนงครุ่นคิด หากเจ้านางเนตรดารามิได้เสด็จมาที่พระราชอุทยานตามที่เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองรับสั่งบอกแล้ว เพลานี้จักเสด็จไปที่ใดได้อีกหนอ ฤๅจักทรงงอนจนมิยอมพบพักตร์เชษฐาองค์นี้ ค่าที่เสด็จมาช้านัก จักว่าทรงหลบซ่อนอยู่ในคุ้มรับรองก็เห็นจักมิใช่ ด้วยหากเป็นเช่นนั้นคนในคุ้มก็น่าจักแสดงพิรุธอันใดออกมาบ้างแล้ว เจ้าหลวงเมืองคำทรงระบายปัสสาสะยาว กำลังจักสืบพระบาทออกไปตามหาทางอื่น ก็พอดีสดับสุรเสียงสรวลน้อยๆ ดังแว่วมาเสียก่อน พักตร์เข้มแหงนเงยขึ้นไปทางต้นเสียงทันใด ก็ทอดพระเนตรวรกายน้อยๆ ประทับห้อยพระบาทอยู่บนกิ่งของต้นก้ามปูใหญ่เบื้องปฤษฎางค์นั่นเอง “เจ้าเนตร เสด็จลงมาบัดเดี๋ยวนี้หนาเจ้า ซนแท้เทียว เกิดทรงตกลงมาแข้งขาหักจักว่าอย่างใดเจ้า” เจ้าหลวงเมืองคำรับสั่งสุรเสียงหลงอย่างตกพระทัยยิ่ง ด้วยกิ่งก้ามปูกิ่งนั้นอยู่สูงเอาการ เจ้านางเนตรดาราทรงหยุดสรวลแลตะโกนตอบลงมาด้วยสุรเสียงเอาเรื่องน้อยๆ ความขุ่นเคืองแลแง่งอนที่อีกฝ่ายผิดเพลาทำให้มิยอมตรัสเรียกขานชายหนุ่มว่าพี่ดั่งเคย “ข้ามิลง เจ้าอยากให้ข้าลงก็ปีนขึ้นมาอุ้มเอาข้าลงไปสิ” “เจ้าเนตร! ทรงปีนขึ้นไปได้ก็ต้องทรงลงมาเองได้สิเจ้า หากยังทรงดื้อว่ามิฟังเยี่ยงนี้ ก็มิต้องมาเรียกข้าเจ้าว่าพี่อีก ข้าเจ้ามิเคยมีน้องสาวซนเป็นวอกปานนี้” ในเมื่อเจ้านางตัวน้อยมิยอมตรัสเรียกพี่ พระองค์ก็มิยอมรับสั่งเรียกอีกฝ่ายว่าน้องดุจเดียวกัน มิหนำพอรับสั่งจบ วรกายสูงยังทรงหันปฤษฎางค์กลับเสียดื้อๆ แลทรงทำท่าจักเสด็จจากไปจริงๆ ทำให้ผู้ที่ประทับห้อยพระบาทสำราญพระทัยถึงกับพักตร์เสีย ผุดลุกขึ้นอย่างลืมองค์ว่าประทับอยู่บนกิ่งไม้หาใช่บนพื้นไม่ วรกายน้อยๆ จึงซวนเซพลัดตกลงมาจากต้นก้ามปูใหญ่ “พี่คำอินทร์” *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 52 11:18:48 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 15:59:16

ความคิดเห็นที่ 2   **** มาอ่านกันต่อค่ะ สุรเสียงกรีดร้องเรียกขานเชษฐาลั่น ยังให้วรกายสูงหันกับมาอีกครา ครั้นทอดพระเนตรภาพที่ปรากฏก็ตกพระทัยสุดขีด ผวาเข้าไปรับวรกายน้อยที่ร่วงหล่นลงมาไว้ได้ทันการ ก่อนที่จักกระทบพื้นดิน แต่แรงกระแทกนั้นก็ทำให้เจ้าหลวงเมืองคำทรงหงายปฤษฎางค์ล้มลง พระเศียรกระแทกดินเสียงตุบใหญ่ กระนั้นเจ้าตัวก็ยังมิยอมปล่อยเจ้านางเนตรดารา หากยังทรงโอบกอดไว้แนบอุระอยู่เยี่ยงนั้น “เจ้าเนตร เจ้าเนตรน้องพี่ มิเป็นอันใดใช่หรือไม่” ทั้งที่ทรงมึนงงหนักหนา ก็ยังทรงห่วงพระขนิษฐาองค์น้อยยิ่งโดยมิทรงคำนึงถึงองค์เองสักน้อย อ้อมพระกรแกร่งยังคงโอบรอบวรกายน้อยอย่างป้องกันภัยอยู่เยี่ยงนั้นโดยมิยอมคลายออก เจ้านางเนตรดาราที่ทรงหลับพระเนตรแน่นซุกพักตร์อยู่กับอุระหนา เมื่อสดับสุรเสียงทุ้มรับสั่งถามมาแผ่วๆ ก็พลันได้พระสติ ลืมพระเนตรขึ้นทอดพระเนตรวรกายสูงบรรทมหงายหลับพระเนตรนิ่งอยู่กับพื้นดั่งนั้นก็ให้ตกพระทัยยิ่ง สุรเสียงใสตรัสรัวเร็วอย่างทรงเป็นห่วงแกมตระหนก จากที่ทรงแง่งอนอยู่ก่อนหน้านี้ก็ถูกความห่วงใยคนตรงหน้ากลบฝังจนสิ้น “พี่คำอินทร์ พี่คำอินทร์เป็นอันใดบ้างเจ้า อย่าเป็นอันใดหนาเจ้า” อัสสุชลอุ่นๆไหลอาบปรางนวล แลหยดลงบนพักตร์เข้ม เจ้าหลวงเมืองคำทรงลืมพระเนตรขึ้น ทอดพระเนตรเจ้านางเนตรดารากันแสงไห้ พักตร์ต่อพักตร์อยู่ห่างกันเพียงมิถึงคืบก็ฝืนแย้มพระโอษฐ์ให้ “มิเป็นอันใด น้องเถิด เจ็บที่ใดบ้างหรือไม่” “น้องมิเป็นอันใดเจ้า แต่พี่...” “มิเป็นอันใด มิต้องร้องไห้หรอกหนา ประเดี๋ยวก็หายแล้ว” รับสั่งพลางคลายอ้อมพระกรออกให้เจ้านางเนตรดาราทรงเป็นอิสระ ก่อนจักทรงยันวรกายขึ้นประทับ ทรงสะบัดเศียรแรงๆ เพื่อให้คลายจากพระอาการมึนงง แล้วเอื้อมหัตถ์ไปนวดคลึงหลังพระเศียร เจ้านางน้อยทอดพระเนตรพระอาการนั้นก็ค่อยพระทัยชื้น ทรงลุกขึ้นเดินอ้อมไปทางปฤษฎางค์เจ้าหลวงเมืองคำ ทอดพระเนตรตำแหน่งบาดเจ็บของอีกฝ่ายอยู่ครู่ หัตถ์น้อยก็วางทาบยังตำแหน่งนั้น ตรัสสุรเสียงอ่อนอ่อย “เจ็บมากไหมเจ้า น้องจักเป่าให้หนา เพี้ยง! หายหรือยังเจ้า” พร้อมกับเสียง ‘เพี้ยง’ นั้น เจ้าหลวงเมืองคำก็ทรงรู้สึกถึงปัสสาสะอุ่นๆที่เป่ากระทบ โอษฐ์สีทับทิมแย้มพรายอย่างเอ็นดูหนักหนา เมื่อเจ้านางเนตรดาราเสด็จกลับมาประทับอยู่เบื้องพระพักตร์ด้วยสีพระพักตร์เจื่อนด้วยความรู้สึกผิด ก็ทรงอุ้มเอาวรกายน้อยมาประทับบนพระเพลา รับสั่งสุรเสียงอ่อนโยน “หายแล้ว ขอบใจหนาน้องพี่” “น้องขอสุมาเจ้าที่ทำให้พี่ต้องเจ็บ พี่ยังโกรธน้องหรือไม่เจ้า” สุรเสียงใสตรัสถาม พลางโอบพระศออีกฝ่ายอย่างประจบแกมออดอ้อน เนตรงามดุจดาราฉ่ำอัสสุชลคู่นั้นจ้องแป๋วมายังพักตร์เข้มอย่างรอคอยคำตอบ เจ้าหลวงเมืองคำทรงสบสายพระเนตรคู่นั้นแล้วก็พระทัยอ่อนยวบ ที่ควรจักกริ้วก็พลอยเลือนหายทันใด “พี่มิโกรธแล้ว แต่คราวหน้าคราวหลังน้องอย่าทำเยี่ยงนี้อีก เห็นหรือไม่ว่าการที่น้องดื้อจักมีผลเช่นใด” “น้องสัญญาเจ้า น้องจักมิทำเยี่ยงนี้อีก”     หัตถ์ใหญ่เอื้อมเช็ดอัสสุชลออกจากปรางนวลแผ่วเบา ก่อนจักทรงดึงของสิ่งหนึ่งออกมาจากภูษาคาดบั้นพระองค์ส่งให้เจ้านางเนตรดารา “มิร้องแล้วหนา ดูนี่สิ พี่มีของมาฝากน้องด้วย ชอบหรือไม่เล่าน้องพี่” เจ้านางเนตรดาราทอดพระเนตรของที่วางอยู่กลางพระหัตถ์ ปิ่นเงินมีสายอุบะเป็นรูปดวงตะวันเล่มนี้ คือปิ่นเล่มเดียวกับที่องค์เองทรงอยากได้เมื่อหลายทิวาก่อน แต่ก็ต้องหักพระทัยเมื่อดำริถึงถ้อยวาจาเปรียบเทียบองค์เองกับพระภคินีของบรรดาพระประยูรญาติแลข้าราชบริพารที่เคยสดับมาแต่เล็กแต่น้อย มิทรงคิดเลยสักน้อยว่าบุรุษที่องค์เองทรงเรียกขานว่าพีผู้นี้จักซื้อหามาถวายให้ “ชอบเจ้า แต่น้องเคยบอกพี่แล้วว่า น้องมิงามพอจักมีเครื่องประดับเยี่ยงนี้” “ผู้ใดว่าน้องพี่มิงามเล่าหนา น้องของพี่ทั้งงามแลน่ารักเพียงนี้ แม้นเสียบเกล้าแซมผมด้วยปิ่นเล่มนี้ก็จักยิ่งงามอีกเป็นทวี” เจ้านางพระองค์น้อยส่ายพระพักตร์ช้าๆ เนตรงามนั้นหม่นแสงลง “พี่พูดได้เพราะพี่ยังมิเคยเห็นพี่นิลประภา แม้นวันใดพี่เห็นพี่นิลแล้ว พี่จักถอนคำพูดนี้” “พี่มิมีวันเห็นผู้ใดงามไปกว่าน้องพี่หรอกหนา เชื่อพี่เถิด น้องเองก็งามนัก” ริมพระโอษฐ์สีชมพูค่อยแปรเป็นรอยแย้มพระโอษฐ์ออกมาได้เมื่อสดับวาจาของคนตรงหน้า เจ้าหลวงเมืองคำทรงหยิบปิ่นเล่มนั้นขึ้นมาถือไว้ในพระหัตถ์ รับสั่งสุรเสียงอ่อน “เอียงเกล้ามาให้พี่เถิด พี่จักเสียบเกล้าให้” พระเศียรน้อยๆ เอียงเข้าหาอย่างว่าง่ายนัก หัตถ์หนาค่อยเสียบปิ่นประดับพระจุฑามาศให้ พร้อมกับรับสั่งข้างพระกรรณอีกฝ่าย “ปิ่นนี้พี่ให้เป็นของกำนัลน้องสาวพี่ เสียบแซมเกล้าไว้เยี่ยงนี้เถิดหนา ทิวาใดที่เราต้องจากกัน ปิ่นนี้จักเป็นของต่างหน้าแทนตัวพี่ชายคนนี้” “น้องจักรักษาไว้เป็นอย่างดีเจ้า ทิวาใดที่น้องได้พบพี่อีกครา ปิ่นนี้จักได้เป็นเครื่องเตือนความทรงจำให้พี่ชายคนนี้จำน้องได้ตั้งแต่คราแรกที่พบกัน” เจ้านางเนตรดาราตรัสสุรเสียงใส เนตรงามเป็นประกายพราวทอดจับเพียงพักตร์เข้มคมของบุรุษเบื้องพระพักตร์อย่างขอจดจำแลจารจารึกไว้ในหทัยดวงน้อย เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ทอดพระเนตรพักตร์งามละมุนเบื้องพระพักตร์มิวางพระเนตร สายอุบะรูปตะวันนั้นแกว่งไกวเป็นประกายล้อแสงแดดยามสายงดงามยิ่ง แม้นมิทรงทราบว่าจักมีทิวานั้นหรือไม่ แต่หทัยแกร่งดวงนี้มิมีวันจักลืมเลือนเจ้านางพระองค์น้อยนี้เลย                                                                        อินทรายุธ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 16:00:29

ความคิดเห็นที่ 3   ภาคแรกของเรื่องนี้ อินแปะไว้ที่เด็กดีนะคะ ตามลิงค์นี้ค่ะ  http://writer.dek-d.com/minuit/story/view.php?id=516875 ตอนเก่าๆค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8449790/W8449790.html บทที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8458116/W8458116.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8468578/W8468578.html บทที่ ๓ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8478999/W8478999.html คุยกันท้ายบทจ้า จากคุณ : Psycho man มาจองโต๊ะที่นั่งหน้าสุดครับ เวียนฟัว ภาษาอัสานบ้านข้อย เขาเรียกว่า "วินหัว" ครับ หรือ "เป็นวิน" แต่ที่แน่ๆ ฮักเมา ภาษาอีสาน หมายถึง ชอบเมา แน่นอนครับ จังสิ้มันต้องถอน........ฮา - เป็นวิน หรือคะ วินซอยไหนล่ะคะ (แซวค่ะแซว) ภาษาอีสานนี่มีเอกลักษณ์ดีเนอะ อ๋อ ฮักเมา พี่ชายเล่นแปลตรงตัวเลยนี่นา ฮัก =  รัก เลยกลายเป็นรักความเมาเสียนี่ 555+ ท่าฟ้อนนี่ก็เป็นความรู้ใหม่เอี่ยมครับ เสือลากหาง ฝนแสนห่า พวกนี้ เคยๆได้ยินมาก่อนเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะเป็นท่าฟ้อน ที่เด็ดคือ ย่างหลายขุม นีละครับ ปกตินึกว่ามีแค่ย่าง 3 ขุม เป็นศาสตร์ที่หลายคนอาจลืมๆ ไปแล้ว ^___^....   -ฮา.... ขออินฮาหน่อยกับมุกของพี่ชาย  ยังดีงานนี้ไม่กลายเป็นศิว-นา-ภูติ- ลีลา แบบของเจ้าชายหริยเข้าให้ ********************** จากคุณ : Regenbogen ^_^ มาลงชื่อก่อนค่ะ ป่วยเลยอ่านยาวๆไม่ไหวค่ะ ตาลายมากๆ   - พี่ Reg กลับมาแล้ว ดีใจจังเลย ไม่สบายขอให้หายเร็วๆ นะคะพี่ ********************** จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เคยเรียนที่เชียงใหม่มาพักนึง อ่านแล้วคิดถึงเลยค่ะ ฟ้อนเจิงนี่ได้เห็นทุกปี กลองสะบัดชัยก็มีเสน่ห์มาก มีสะล้อด้วยอ่าาา คุณอินทรยุทธเก็บรายละเอียดบรรยากาศได้ใจเด็กเหนือมากๆเจ้า ตามต่อ แน่นอนมาก - อ้าว...เคยเรียนที่เชียงใหม่ด้วยหรือนี่ เพิ่งรู้นะนี่ ตายล่ะ ปล่อยไก่อะไรไปบ้างก็ไม่รู้ ^^" เรื่องฟ้อนเจิงนี่ พี่เห็นบ่อยจ้ะ(แต่พักหลังนี่ไม่ค่อยเห็นแล้ว) เพราะพี่เป็นเด็กเหนือเต็มขั้นเลย ขนาดเรียนมหาวิทยาลัยยังไม่เคยออกนอกภูมิภาคตัวเองเลย เชียงใหม่นี่เรียกได้ว่าเป็นบ้านหลังที่สองได้เลย ลีลาเจิงของเจ้าหลวงมาจากความทรงจำพี่เอง เรื่องดนตรีประกอบ เผอิญพี่มีเพลงเกี่ยวกับฟ้อนอยู่ ก็เลยหลับตาฟัง เพื่อแยกเสียงเครื่องดนตรีว่ามีอะไรบ้าง ก็ออกมารูปนี้ล่ะจ้ะ เรื่องกลอง ที่จริงฟ้อนเจิงนี่ไม่จำเป็นต้องเป็นกลองสะบัดชัยอย่างเดียว กลองปูจา หรือกลองสิ้งหม้องก็ได้ แต่เรื่องนี้พี่เห็นว่าระดับเจ้าหลวง น่าจะใช้กลองสะบัดชัยมากกว่า เท่านั้นเองจ้ะ   ป.ล คราวหน้าไม่ต้องเรียกคุณก็ได้จ้า เรียกพี่อินก็พอนะ ^^ ********************** จากคุณ : Mnemosyne อ่านแล้วก็มึนๆ ยังไม่ชินแหะๆ เลี้ยงต้อยกันต่อไปค่าาาาา   - แฮ่..เดี๋ยวพอเข้าที่เข้าทางก็จะเริ่มชินค่ะ การบรรยายเชิงฟ้อนให้ออกมาเป็นภาษาเขียนนี่ก็ยากเอาเรื่องค่ะ แหะ แหะ   ********************** จากคุณ : เอกจิตรา อ๊ายยยยย เจ้าหลวงโรคจิตโลลิคอน  น่ากลัวจริ๊งจริง    เดินเข้ามาใกล้เด็กลูก ๆ หลาน ๆ ต้องเอาไม้เขี่ยออก -อุ๊ยโหย อินเข้ามาเจอประโยคนี้คุณเอกเข้า แทบตกเก้าอี้แน่ะ (ที่แทบตกเก้าอี้น่ะ เพราะหัวเราะค่ะ ได้ใจจริงๆเลย ไม่อยากบอกว่าตอนนี้พิมพ์ไปขำไปค่ะ มือไม้อ่อนหมด) โธ่ เนื้อคู่เพิ่งเกิดนี่คะ เห็นใจเจ้าหลวงเถิดค่ะ เรื่องรักนี่ไม่เข้าใครออกใครนา ถ้าได้รักจะรู้ค่ะ 555+ ตายแล้ว เสียเลย พ่อเมืองคำของอิน กลายเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย มีไม้เขี่ยด้วยอ่า.. คุณเอกระวังนา แม่ยกเมืองคำแถวนี้มีเยอะด้วย อิอิ   ********************** จากคุณ : Viva Tam วันนี้ตามอ่านตั้งแต่ภาคแรกจนถึงบทนี้เลยค่ะ สนุกมาก แต่ภาคแรกรู้สึกหลังๆ เจ้าหลวงเมืองแก้วเสียศูนย์ไปมากๆ เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ส่วนภาคสอง นางเอกเด็กมากกกกกกกกกกก แต่อ่านจากบทหลังๆ ในตอนแรกเรื่องแหวนที่ให้หลาน ไม่อยากให้เจ้าหลวงเมืองคำเสียใจแล้วอะค่ะ เพราะภาคก่อน เมืองคำน่าสงสารมากๆ เลย อ่านแล้วชอบมากกว่าพระเอกอีก อิอิ - ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^^ - ช่วงหลังเมืองแก้วเสียศูนย์เพราะไปเจอฉากเด็ดระหว่างเมียกะน้องชายสุดที่รักเข้าให้ค่ะ แถมฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียดอีกต่างหาก เลยต้องเข้าศูนย์ถ่วงล้อนานหน่อย (เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย 55+) - ส่วนภาคสอง นางเอกเด็กมากกกกกก จริงๆนั่นล่ะค่ะ ก็นะ เนื้อคู่เพิ่งเกิด ต้องเห็นใจกันหน่อยค่ะ - เรื่องแหวน ฮึ้ย..คันปากแต่พูดไม่ได้จริงๆ - แม่ยกเมืองคำมาอีกรายแล้ว สาวๆ ส่วนใหญ่ก็เทใจให้เมืองคำกว่าเมืองแก้วทั้งน้าน..น...น เลย ^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 16:45:56

ความคิดเห็นที่ 4 เมาค้างนี่ วิธีแก้แบบรวบรัดชัดเจน ไม่สวยงามแต่ได้ผลคือ ใช้สูตรของลี้คิมฮวง จั้งซี้มันต้องถอน ครับ แปลว่า ตอนเช้า ดื่มเหล้าอีกสักแก้ว เรียกว่า ถอน แล้วจะหายเมาค้าง แต่ห้ามมากกว่านั้นนะครับ จะกลายเป้น ฝัง ฮา...... งึมงำ.....งึมงำ อิจฉาตัวละคร หว๊านหวาน...........งือ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 19:52:22

ความคิดเห็นที่ 5 19 ปี แล้วจะให้สาวเจ้าใช้การได้เมื่อใดคะ จะได้บวกอายุถูก อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 23:04:03

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้โห อายุห่างกันมากมายจริงๆ แต่เอาเหอะ สมัยก่อนก็คงงี้ (หรอ) ฮ่าๆๆๆๆ สงสารเจ้าเมืองคำ ต้องคอยอีกระยะใหญ่เลยทีเดียว รู้สึกว่าคำพูดของเจ้าเนตรจะเหมือนผู้ใหญ่กว่าอายุอะค่ะ น่าจะให้อายุมากกว่านี้นะ อิอิ เรื่องแหวนที่เจ้าเมืองคำให้หลานไว้ ก็แอบคิดไว้อะค่ะ ว่าจะทำให้เกิดเรื่องอะไร เอาเป็นว่า ถ้าเดาถูกจะมาบอกนะคะ ^^ จากคุณ : Viva Tam เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 52 23:44:25

ความคิดเห็นที่ 7 โอ้ว สิบเก้าปี น่ารักจริงๆนะคู่นี้ แต่คุณพี่จะเลิกอยากเป็นแค่พี่ชายล่ะสิ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 10:19:56

ความคิดเห็นที่ 8   แวบมาเยี่ยมค่า เห็นเม้นท์แต่ละคนแล้วอดยิ้มไม่ได้แฮะ พี่ชายก็นะ เผอิญอินเป็นคนไม่ค่อยดื่มเหล้าด้วยสิเนี่ย แล้วเวลาที่อินเมาก็ไม่เคยเมาค้างสักที ก็เลยไม่รู้ว่าต้องถอนด้วยวิธีนี้ (แล้วถ้าที่บ้านไม่มีเหล้าเลย จะแก้ยังไงดีเนี่ย อิอิ)   คุณ scottie ก็...บวกไปอีก 8 ปีค่ะ สาวเจ้าจะเป็นสาวอายุ 16 วัยกำลังงามทีเดียว ส่วนพระเอกเราก็ อืม...แก่กำลังดีคะ 5555+ ดูเหมือนว่าอินจะลืมแปลศัพท์อีกแล้วนะนี่ บ่าวเคิ้น แปลว่า หนุ่มทึนทึก ขึ้นคานค่ะ (ถ้าเป็นผู้หญิงเรียกสาวเคิ้นค่ะ) ซนเป็นวอก อันนี้เป็นคำที่ผู้ใหญ่ชอบดุว่าเด็กค่ะ แปลว่า ซนมาก..ก..ก เดี๋ยวอินจะรอดูคุณเอกจิตรา ว่าวันนี้จะแวบเข้ามาไหมเอ่ย อยากเห็นเม้นท์คุณเอกค่ะ ฮาดี แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 52 13:00:34 จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 12:59:47

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊ายยย ปลื้มใจจริง ๆ คุณหนูอินทรายุธ รอเม้นท์อิฉ้านนน ไว้ฤกษ์งามยามดีจะไปอ่านสายรุ้งเวียงภูแก้วปูพื้นก่อน   มาถูกทางแล้วค่ะเจ้าหลวงจะจีบเด็กเล็กมันทุ่มทุนเป็นป๋าตัวพ่อแบบนี้แหละ จากคุณ : เอกจิตรา เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 19:02:35