ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 ปฐมบทแห่งอัคคี เปลวเพลิงที่แสงหม่น ฉันยังคงอยู่ในความมืด... ฉันยังคงอยู่ในความว่างเปล่าที่คุ้นเคยและชินชา ฉันลองล่องลอยอยู่ในสถานที่นี้มาเนิ่นนานแค่ไหนแล้วนะ ดวงตาที่ไม่ว่าจะเปิดหรือปิดในความมืดก็มีค่าเท่ากันนั้นรับรู้ได้ถึงแสงสว่างจึงเบือนหน้าหันไปมองอย่างไม่ตั้งใจ และได้เห็นว่ามีใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น แสงสว่างเพียงน้อยนิดลอดออกมาจากช่องใต้ประตูไม้บานใหญ่บานหนึ่งซึ่งปรากฏขึ้นในความมืดอย่างไร้ที่มา ถึงแม้จะไม่สว่างมากนัก แต่ก็พอจะทำให้เห็นเงาร่างของเด็กสาวอายุราวสิบห้าปีที่อยู่ในชุดสีดำสนิทคล้ายชุดไว้ทุกข์ ยืนสงบนิ่งอยู่หน้าประตูบานนั้น “ตายไปแล้วยังจะสร้างความเดือดร้อนให้เราอีกนะ” เสียงของผู้หญิงที่น่าจะอยู่ในวัยกลางคนดังลอดประตูมาพอให้ได้ยิน “หมายถึงใครกัน พี่ชายคุณน่ะเหรอ” เสียงของผู้ชายที่น่าจะอยู่ในวัยเดียวกันถามกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก “จะมีใครอีกล่ะ ตายไปแล้วสมบัติก็ไม่ได้ทิ้งเอาไว้แล้วยังจะทิ้งภาระเพิ่มไห้เราอีก” “ยังไงก็หลานนะคุณ ถ้าไม่รับเลี้ยงไว้เราจะโดนคนอื่นนินทาเอาได้” “ก็เพราะอย่างนั้นน่ะสิ ถึงได้รับเลี้ยงเอาไว้ แต่ปีหน้ายัยเก๋จะเข้าชั้นมัธยมแล้วต้องใช้เงินอีกมาก นี่ยังต้องเจียดเงินมาส่งเสียกาฝากนี่อีกเหรอ” ‘กาฝาก!! ’ “แม่ของเด็กนั่นก็ไม่เคยติดต่อมาเลยนะ ไหน ๆ ก็โดนทิ้งแล้วทำไมไม่ถูกรถชนตายไปพร้อมกับพ่อมันเสียเลยนะ” ‘...!! ’ เสียงของคนสองคนที่สนทนากันไปมาอย่างไม่ได้จงใจจะให้ใครได้ยิน กลับเสียดแทงหัวใจของคนที่ได้ยินโดยบังเอิญยิ่งนัก ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เกิดขึ้นกับเด็กสาวที่ยังคงยืนสงบนิ่งอยู่หน้าประตู ไม่มีเสียงสะอื้นหรือน้ำตาสักหยดจะหลั่งออกจากดวงตาคู่นั้น แต่ภายในใจของเด็กคนนั้นต่างหากที่กำลังร้องไห้ “ใช่แล้ว...เพราะแบบนี้ฉันถึงออกมาจากบ้านหลังนั้น” หญิงสาวรำพึงกับตัวเองเบา ๆ เมื่อมองภาพของตัวเองในอดีต มันไม่ง่ายเลยที่เด็กสาวอายุสิบห้าปีจะใช้ชีวิตลำพังด้วยตัวเองเพียงคนเดียว เธอไม่ได้หยิบฉวยสิ่งใดออกไปด้วยนอกจากสิ่งที่จำเป็นจริง ๆ เท่านั้น ไม่แม้แต่จะแตะเงินประกันจากการเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุของบิดาที่เธอควรจะได้รับ บิดาที่ไม่เคยมีเวลาให้เธอเลย เวลามันผ่านเลยไปตั้งสี่ปีแล้ว แล้วทำไมคำพูดของคนพวกนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัว เธอเป็นแค่คนที่ไม่มีใครต้องการ หรือเป็นแค่คนที่ไม่สมควรมีชีวิตอยู่กันแน่? ทุกคนที่เธอรักและควรจะรักเธอถึงได้จากไปกันหมด ลึกลงไปอีกแล้ว... ร่วงลงสู่ความมืดมืดที่ชินชา อยากจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป ไม่ต้องรับรู้ถึงสิ่งใดอีก “หัวใจที่สิ้นหวังนั้น อยากได้แสงสว่างนำทางหรือไม่” เสียงทุ้มดังกังวานในความมืด แต่หาได้มีใครปรากฏกายให้ประจักษ์แก่สายตาไม่ “นั่นใคร! ” “เราต่างก็เป็นผู้ที่รอคอยความหวัง หากข้าชี้นำแสงสว่างแก่เจ้า ข้าก็หวังว่าเจ้าจะนำแสงนั้นคืนสู่เราเช่นกัน” เสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยท่วงทำนองแห่งความเศร้าและอ่อนโยนยังคงเอ่ยต่อ “คุณเป็นใคร เข้ามาในความฝันของฉันได้ยังไง! ” “มาเถอะ มายังดินแดนแห่งเรา เจ้าผู้ถือครองศิลาแห่งอัคคี ก่อนที่โลกแห่งนี้จะสลายไป” เสียงนั้นยังคงเอ่ยต่อโดยมิได้ตอบคำถามของหญิงสาว “เวลาของข้าที่ดำเนินมาเนิ่นนานนั้นใกล้ถึงกาลดับเต็มทีแล้ว” “เดี๋ยวก่อน! จะให้ฉันไปไหน เพื่ออะไรกัน” มือที่คิดจะเอื้อมไปไขว่คว้าบางสิ่งในความมืดพลันปรากฏประกายไฟลุกโชนและลามเลียไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย รวดร้าวราวกับวิญญาณกำลังมอดไหม้ นัยน์ตาดำขลับเบิกโพลงขึ้นด้วยความตระหนกก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องที่เงียบงัน หญิงสาวกระพริบตาสองสามครั้งแล้วจึงลุกขึ้นนั่งกุมหน้าผากพลางคิดถึงความฝันประหลาดเมื่อครู่ “ฝันแบบนั้นอีกแล้ว ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะในเดือนนี้” มือยกขึ้นปาดเหงื่อที่เกาะพราวบนใบหน้าแล้วปัดเส้นผมสีดำสนิทยาวที่ระเกะระกะไปด้านหลัง ตามองไปยังนาฬิกาที่บอกเวลา 7.03 นาฬิกา ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป แสงแดดอุ่นอ่อนโยนสาดทอไปทั่วผืนนภา ด้านหน้าของอพาร์ทเม้นท์ให้เช่าชานเมืองกรุงเทพแห่งหนึ่งซึ่งมีถนนที่เต็มไปด้วยต้นไม้ตลอดสองข้างทาง คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ออกมาเดินรับแดดยามเช้า บ้างมาเพื่อออกกำลังกาย บ้างมาเพื่อยืนจับกลุ่มสนทนา พ่อแม่พาลูกออกมาเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์สดชื่นก่อนที่จะต้องออกไปพบกับมลพิษทั้งวัน แต่ไม่ว่าใครก็ล้วนยิ้มแย้มแจ่มใส ส่งเสียงสวลเสเฮฮาด้วยความเริงรื่นราวกับว่าโลกนี้มีแต่ความสงบสุข ต่างจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างบนอพาร์ทเม้นท์ชั้นสามที่มองดูภาพเหล่านั้นด้วยแววตาที่เฉยชาและสีหน้าเรียบเฉย มีอะไรที่ทำให้มีความสุขขนาดนั้น ทั้งที่ก็แค่ได้รับอากาศสดชื่นเพียงไม่นานก่อนที่จะต้องพบกับความกดดันจากการงาน คนรอบข้างและมลพิษของเมืองเศรษฐกิจอย่างกรุงเทพฯ การสนทนาที่มีแต่เรื่องไร้สาระและใส่หน้ากากเข้าหากันมันมีอะไรน่าสนุก หญิงสาวเบือนหน้าจากภาพข้างล่างนั้นแล้วเดินกลับเข้าไปภายในห้องของตัวเอง ร่างสูงเพรียวระหงหยุดลงตรงหน้ากระจก มองภาพหญิงสาวผมยาวที่มีรูปหน้าคม คิ้วเรียวเข้ม และดวงตาดำขลับที่ไร้แววแห่งความรู้สึกใด เธอหลุบตาลงครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้งพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ตรงข้ามกับตัวตนที่แท้จริง รอยยิ้มเสแสร้งที่จำเป็นต้องแสดงในการดำเนินชีวิต แต่แม้จะแย้มยิ้มเพียงใดกลับไม่อาจกลบลบเลือนความว่างเปล่าที่ปรากฏลึกอยู่ในดวงตาคู่นั้นได้ จิตใจที่เลื่อนลอยอยู่ในความว่างเปล่ากับเงาตัวเองในกระจกพลันหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงคล้ายมีสิ่งของตกกระทบพื้นดังขึ้น หญิงสาวหันไปมองสิ่งนั้นแล้วพบว่ามันคือผลึกหินสีส้มเหลือบคล้ายเปลวเพลิงที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น จึงเดินไปหยิบมันขึ้นมา ผลึกหิน! จากตอนนั้นเองสินะ.... “ดาวตก! “ เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ร้องขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจในขณะที่สองตาจับจ้องแสงที่สว่างวาบพาดผ่านเป็นทางอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี “ก็แค่ดาวตก มีอะไรที่น่าตื่นเต้น” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่รู้สึกตื่นเต้นไปกับปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่ไม่อาจเห็นได้บ่อยนั่นเท่าไรนัก “ไม่เคยได้ยินเหรอ ที่ว่าอธิษฐานกับดาวตกแล้วจะสมปรารถนาน่ะ” “ฉันไม่เชื่อเรื่องคำอธิฐาน หากมีสิ่งที่ต้องการฉันก็จะไขว่คว้ามาด้วยตนเอง” “เธอนี่ไม่รู้จักทำตัวให้มันเหมือนเด็กทั่วไปบ้างเลยนะ” เพื่อนสาวหันมามองเธอพลางถอนหายใจ “เพราะเธอชอบเพ้อฝันมากไปเองต่างหาก” เธอแย้งพลางมองดูเพื่อนก้มหน้าก้มตาอธิษฐานอย่างจริงจังราวกับว่าทำแล้วจะสมปรารถนาจริง ๆ อย่างนั้นแหละ “การอธิษฐานมันก็เหมือนกับการสร้างกำลังใจอย่างหนึ่งให้ชีวิต การตั้งความหวังมันก็ช่วยผลักดันให้เราเดินหน้าต่อไปได้ไม่ใช่เหรอ” พูดแล้วก็หันมามองหน้าพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย “แต่ว่าสำหรับบางเรื่องต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่อาจทำได้ด้วยตัวคนเดียวหรอก อย่างเช่น...การที่ฉันอยากอยู่กับเธอตลอดไปน่ะ” “เรื่องนั้นไม่เห็นจำเป็นต้องอธิษฐาน ตราบใดที่เธอยังต้องการ ฉันก็จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ” แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยเรียบคล้ายไม่ใส่ใจ ทว่าเพื่อนกันย่อมรู้ดีว่าแท้จริงแล้วเธอกำลังเก้อเขิน “ สัญญากับฉันสิ” “หึ...สัญญาก็ได้” เสียงระเบิดดังกึกก้องทำให้เด็กสาวทั้งสองที่กำลังคุยกันเพลินถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้นน่ะ เสียงมันดังมาจากชายป่าหลังบ้านนี่เอง ไปดูกันไหม” เมื่อเพื่อนสาวพยักหน้า ทั้งสองจึงพากันออกเดินไปยังชายป่าใกล้ ๆ ไม่นานนักก็ได้พบกับหลุมขนาดย่อมที่มีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่รอบ ๆ ใจกลางหลุมนั้นมีผลึกหินสีแปลกตาส่องประกายน่าพิศวง “หรือว่านี่คือหินดาวตก” เพื่อนสาวร้องอย่างตื่นเต้นในขณะที่เธอเพียงพึมพำเบา ๆ “คงเป็นหินอุกกาบาต” ทั้งสองนั่งมองผลึกหินประหลาดที่มีทั้งสีฟ้าและส้มเหลือบแดงอยู่ในก้อนเดียวกันอยู่ครู่หนึ่ง “สวยจัง เราเก็บมันเอาไว้ได้ไหม” เพื่อนสาวของเธอพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบผลึกหินอุกกาบาตนั้นขึ้นมา ทันทีที่เธอถือมันเอาไว้เสียงลั่นเปรียะก็ดังขึ้น เจ้าผลึกหินอุกกาบาตแตกออกเป็นสองเสี่ยงโดยแยกตรงกลางระหว่างสองสีได้อย่างพอดิบพอดี เด็กสาวจึงดึงสายสร้อยหนังที่คล้องคอออกมาแล้วใช้มันพันผลึกหินทั้งสองก้อนเอาไว้จนกลายเป็นสายสร้อยสองเส้นก่อนจะสวมมันเข้าที่คอของเธอเส้นหนึ่งและตัวเองอีกเส้นหนึ่ง “ที่ระลึก...เพื่อให้เรานึกถึงกันและคำสัญญาในวันนี้เสมอ” แต่เธอก็ไม่ได้ใส่สร้อยเส้นนี้อีก ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีมันจนกระทั่งถึงวันนี้ เมื่อมองดูแสงแวววาวของผลึกหินในมือก็พานให้นึกถึงประโยคที่เธอคนนั้นเคยพูดเอาไว้ถึงคำอธิษฐานต่อดาวตก “อธิษฐานเหรอ...” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ กับตัวเองเช่นเคย ‘เราไม่เคยอยากได้อะไร ไม่ได้มีความหวังอะไรในชีวิต’ รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนเรียวปาก มือกำผลึกหินแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ถ้ามันจะเป็นจริง ช่วยทำให้ตัวตนที่ว่างเปล่าของฉันหายไปจากโลกนี้ทีได้ไหมล่ะ” ใช่แล้ว ฉันอยากหายไปจากโลกนี้ที่ไม่มีใครต้องการ ไม่ว่าจะทำยังไง ก็หนีไปจากความอ้างว้างและเสียงที่คอยตอกย้ำอยู่ในหัวนี้ไปไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยทำให้ฉันหายไปทีเถอะ ดวงตาดำขลับเบิกโพลงขึ้นอย่างตระหนกเมื่อมีประกายไฟลุกขึ้นจากมือข้างที่กำผลึกหินอยู่ เปลวไฟลุกลามไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว เธอกำลังถูกไฟครอก! มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำไม! ความร้อนแรงแผดเผาไปทั่วกาย ทรมานจนต้องทรุดฮวบลงกับพื้น เธอตะเกียกตะกายกระจกบานใหญ่จนมันเอนล้มลงแตกกระจายไปทั่ว หญิงสาวดิ้นรนอย่างทรมานด้วยพิษแห่งเปลวไฟที่แผดเผา ดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นตัวเองในเศษกระจก ร่างของเธอที่อยู่ในเปลวเพลิงนั้นกำลังค่อย ๆ เลือนหายไป ไม่ได้กำลังมอดไหม้อย่างที่ควรจะเป็น ตัวของเธอกำลังหายไป ค่อย ๆ เลือนหายไปจากโลกที่ปราศจากคนที่ต้องการเธอ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 52 06:26:21 จากคุณ : AMA-chun เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 06:16:37

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 2 ปฐมบทแห่งวารี สายธารที่แห้งเหือด ‘ได้ยินเสียงร้องไห้ ’ ‘แม่ร้องไห้เพราะฉันอีกแล้วสินะ’ ภายใต้ความมึนงงราวกับทั้งโลกกำลังหมุนโคลงเคลงไปมา หญิงสาวพยายามลุกขึ้นอย่างอ่อนล้าพลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะได้มานอนอยู่บนเตียงของตัวเองในเวลานี้ ‘ฉันคงหน้ามืดไปอีกแล้วสินะ’ หญิงสาวค่อย ๆ พยุงตัวเองออกจากห้องนอนเดินตามเสียงสะอื้นเบา ๆ ไปจนพบแม่ของเธอนั่งร้องไห้อยู่ในห้องรับแขกเพียงลำพังผู้เดียว ไม่ต้องถามก็รู้ถึงสาเหตุที่ระยะนี้แม่ร้องไห้บ่อย ๆ ได้เป็นอย่างดี เพราะหมอบอกว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ลูคีเมียกำลังจะพรากชีวิตเธอไปจากทุกคน หญิงสาวไม่รู้สึกทนทานพอจะยืนมองดูแม่ของตัวเองร้องไห้ได้อีก จึงค่อย ๆ เดินออกไปจากบ้านอย่างเงียบงัน เดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดลงที่ริมบ่อน้ำแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านตัวเองนัก เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วชะโงกลงไปมองใบหน้าที่ซูบเซียวภายใต้ผมหยักศกเป็นลอนของตนเองในน้ำ เพราะอาการป่วยของเธอที่ต้องใช้เงินในการรักษามาก พ่อและแม่จึงต้องทำงานหนักจนทั้งคู่เกิดอาการเครียดและเริ่มมีปากเสียงกัน สุดท้ายก็แยกกันอยู่ในที่สุด เงินที่ทั้งสองคนเก็บออมมาตลอดชีวิตต้องร่อยหรอไปจนหมด อนาคตการศึกษาของน้องชายคนเดียวก็ไม่มั่นคงอีกต่อไป มันช่างน่าสมเพชเหลือเกิน...ที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นได้แค่ตัวถ่วงสำหรับใคร ๆ เท้าย่ำลงในน้ำอย่างไม่รู้สึกตัว ทรมานเหลือเกินกับความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางใจ เหนื่อยเหลือเกินที่ต้องรู้สึกผิดในใจอยู่อย่างนี้ เหนื่อยจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ “ถ้าเหนื่อยนักจะยืมไหล่ของฉันเป็นที่พักพิงก็ได้นะ ฉันจะอยู่ข้าง ๆ เธอเสมอ” หญิงสาวหยุดชะงักเมื่อนึกถึงเจ้าของเสียงที่คอยให้กำลังใจเธอเสมอมายามที่เคยอยู่ด้วยกันเมื่อครั้งยังเยาว์ มือเลื่อนไปกุมผลึกหินสีฟ้าใสที่ห้อยคอ พลางคำนึงถึงเจ้าของผลึกหินอีกชิ้นหนึ่งซึ่งไม่ได้พบกันมานาน ได้ข่าวว่าบิดาของเธอคนนั้นเสียชีวิตไปแล้ว จึงต้องย้ายไปอยู่กับทางญาติ หลังจากนั้นก็ไม่ได้ข่าวคราวของเธออีก ‘เธอคงจะเสียใจมาก ทั้งที่ฉันเองก็เคยสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเธอ เป็นกำลังใจให้ยามที่เธอท้อแท้เช่นกัน แต่ฉันก็ไม่ได้ทำตามคำที่เคยให้เอาไว้เลย’ “ป่านนี้เธอจะอยู่ที่ไหนกัน ถ้าเป็นเธอคงจะยอมมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็งกว่าฉันสินะ” หญิงสาวรำพันพลางมองตัวเองซึ่งอยู่ในน้ำลึกท่วมถึงเอวแล้วจึงถอนหายใจ “นี่ฉันกำลังทำอะไรโง่ ๆ อยู่กันนี่  ขอแค่ยังมีความหวังเพียงริบหรี่เราก็ไม่ควรท้อใจสิ” ขณะที่เท้ากำลังจะก้าวกลับเข้าสู่ฝั่ง จู่ ๆ ร่างของเธอก็ผลุบลงไปใต้น้ำเมื่อเธอก้าวพลาดตกลงไปในหล่มโคลนลึก หญิงสาวพยายามตะเกียกตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำเพื่อเอาชีวิตรอดแม้จะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง อากาศในปอดกำลังจะหมดไปและถูกแทนที่ด้วยน้ำขุ่นคลักที่สำลักเข้ามา ดวงตาสีดำเหลือกลานด้วยความกลัวจับใจเมื่อรู้สึกได้ถึงความตายที่กำลังคืบคลานเข้าหาพร้อมกับสติที่ค่อย ๆ เลือนรางลงทุกที ไม่นะ!! ช่วยด้วย! ฉันยังไม่อยากตาย ฉับพลันราวกับกระแสน้ำรอบตัวกำลังหมุนวน ผลึกสีฟ้าใสที่คล้องคอพลันส่องแสงสว่างวาบ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความตระหนกเมื่อร่างของตัวเองกำลังจางลง เพียงชั่วครู่ผิวน้ำก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้งเมื่อสิ้นแสงจากผลึกหินใสราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นหรือแม้แต่ไม่เคยมีใครอยู่ในบริเวณนั้นเลย */*/*/*/* ‘มืดจังเลย ที่นี่ที่ไหนกัน’ “ที่นี่คือช่องว่างในมิติแห่งกาลเวลา” เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยตอบ ราวกับรับรู้ถึงสิ่งที่หญิงสาวคิดอยู่ในใจ “เจ้ากำลังเดินทางไปสู่โลกที่มีชื่อว่า อเลนเซีย” “อเลนเซีย! “ หญิงสาวอุทานอย่างตระหนกระคนสงสัย “มันคือที่ไหนกัน แล้วทำไมฉันถึงต้องไปที่นั่นด้วย” เธอพยายามมองหาเจ้าของเสียง ทว่ากลับพบเพียงตนเองที่อยู่ท่ามกลางความว่างเปล่ามืดมิดสุดสายตา “ชะตากรรม...” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้า “เชื่อมโยงเจ้าและเหล่าผู้ที่ยังต้องการแสงนำทางแห่งชีวิตเข้าไว้ด้วยกัน เจ้าเองก็จะได้พบแสงของเจ้าที่นั่น” “แสงของฉันอย่างนั้นหรือ มันคืออะไรกัน” หญิงสาวถามด้วยความฉงน “เมื่อถึงเวลาแล้วจะรู้เอง เจ้าผู้ถือครองศิลาแห่งวารี” เสียงทุ้มเอ่ยขณะที่ร่างของหญิงสาวเริ่มเลือนรางจางลงอีกครั้ง “ไม่ต้องห่วงเรื่องร่างกายของเจ้าที่อ่อนแอ ศิลาวารีจะช่วยบรรเทาความทุกข์ทรมานนั้นให้ได้ แต่คงไม่ตลอดไป” “เดี๋ยวก่อนนี่มันเรื่องอะไรกันฉันยังไม่เข้าใจ แล้วคุณเป็นใคร” “ข้ามีนามว่า อคิลลิส ตอนนี้ยังไม่มีเวลาจะอธิบายอะไรแก่เจ้า แต่ผู้นำทางจะเป็นผู้บอกทุกอย่างแก่เจ้าเอง” ในความรู้สึกของหญิงสาวเสียงของเขานั้นเบาลงทุกที “ลาก่อน ในไม่ช้าเราคงได้พบกันอีกครั้ง ขอให้แสงสว่างจงสถิตอยู่คู่เจ้า” ร่างของหญิงสาวจางหายไปแล้ว เหลือไว้เพียงเทพหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเงินยาวสลวยในชุดสีขาวสะอาดยืนเดียวดายอยู่ภายในม่านมิติแห่งกาลซึ่งบดบังร่างเขาจากสายตาของหญิงสาวเมื่อครู่ กั้นเขาออกจากทุกสิ่งทั้งปวงรวมถึงกาลเวลามาตลอดกว่าสามพันปี   เขาหลับตาลงอย่างช้า ๆ ด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าและอ่อนแรงเหลือกำลัง “ข้า...สร้างบาปให้ผู้อื่นต้องรับกรรมแทนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่คนจากโลกอื่นก็ต้องมารับผลกรรมที่ข้าเป็นผู้ก่อเอาไว้  ในฐานะแห่งเทพแล้วตัวข้าช่างน่าอดสูเหลือเกิน” แต่ข้าก็ยังคงอยู่...ข้าฝืนที่จะอยู่ต่อไปแม้ต้องอยู่ในความมืดมิดเช่นเดียวกันกับท่าน นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ข้าชดเชยให้ท่านได้...อธิมิส จากคุณ : AMA-chun เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 06:26:57

ความคิดเห็นที่ 3 เท่จังค่ะ มีดึงข้ามมิติไปด้วยเลย สาวๆสองคนที่ผูกพันกันมาแต่เด็กและผลึกหินลึกลับ แต่ใช้ชื่ออคิลิสมาเป็นเทพ แล้วยังเป็นเทพแห่งแสงสว่างอีกก็เลยมึนๆ เพราะจริงๆเป็นอพอลโลพี่ชายของอาเทมิสเป็นเทพแห่งแสงสว่างตัวจริง แล้วอคิลิสเป็นวีรบุรุษกรีกตอนตำนานกรุกทรอย แถมเรื่องเดียวกันก็มีอาเทมิสอีกมันเลยเชื่อมโยงในหัวคนอ่านน่ะค่ะ จริงๆแล้วอาเทมิสเป็นเทพแห่งการล่าสัตว์ และ แห่งหญิงพรหมจรรย์ อาเทมิสในเรื่องนี้ดูลึกลับและร้ายกาจใช่ย่อยในนามธิดาแห่งราตรี คนอ่านจะพยายามเลิกมึนไปเอง แหะๆ เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 09:24:09

ความคิดเห็นที่ 4 ท่าทางน่าสนุก เข้ามาลงชื่อคนอ่านค่า แอบเห็นด้วยกับคุณ Mnemosyne เรื่องการตั้งชื่อนะคะ พอเป็นชื่อเทพเจ้ากรีกปุ๊บ คนที่คุ้นกับเรื่องพวกนี้จะมีอิมเมจในหัวทันที  พอภาพมันไม่คล้องกับอิมเมจแล้วเลย รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย  ^^" จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 11:51:19

ความคิดเห็นที่ 5 อธิมิสเป็นธิดาแห่งราตรี และอคิลลิสแห่งแสง อืม ช่วงต้นสับสนนะคะ ตกลงเมืองความมืดกำลังจะล่มสลายหรือจะกลืนกิน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 13:08:47

ความคิดเห็นที่ 6 ใช้ชื่อ อคิลลิสกับอธิมิส เพราะชอบเท่านั้นค่ะ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตำนานกรีก ส่วนดินแดนแห่งความมืดนั้นทั้งกำลังล่มสลายและกลืนกินดินแดนแห่งแสงสว่างไปพร้อมๆ กันค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 52 03:14:46 จากคุณ : AMA-chun เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 14:26:39

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดี แต่ไม่ด้นึกถึงตำนานอะไรเลย จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 52 18:49:47

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : AMA-chun เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 05:32:44

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : chi_pentium (chi_pentium) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 05:51:51