สาย
|
|
ผมนั่งอ่านจดหมายลายมือที่คุ้นเคยด้วยหัวใจที่ไม่อาจนำมารวมกันได้เหมือนเดิมอีก ใช่ครับ หัวใจของผมมันแตกออกเป็นสองเสี่ยง ครึ่งหนึ่งมันอยู่ที่เธอ อีกครึ่งหนึ่งมันอยู่ที่ผม เพราะความเห็นแก่ตัวของผมเอง ผมจึงอยากนำเรื่องราวมาเล่าให้คุณฟัง
ถึงพี่เป๊ก
เจี๊ยบคิดว่ากว่าพี่จะได้อ่านจดหมายฉบับนี้ เจี๊ยบคงไปอยู่ต่างจังหวัดแล้ว หรือไม่พี่ก็อาจจะไม่ได้อ่านมันเลยก็ได้ เจี๊ยบก็เขียนจดหมายถึงพี่ด้วยอารมณ์เหมือนเคยๆ คือไม่อยากพูด มันเป็นนิสัยของเจี๊ยบไปแล้ว ที่ชอบเขียนมากกว่าพูด อาจจะเหมือนที่พี่ว่า เจี๊ยบไม่พูดพี่จะรู้ได้ยังไง แต่เจี๊ยบก็เชื่อว่าการกระทำสำคัญกว่า ไม่จำเป็นต้องพูดหรอก
พี่เป๊กทราบไหมตลอดเวลาที่เราคบกันมาเจี๊ยบเฝ้าเรียนรู้เกี่ยวกับพี่แทบทุกอย่าง แต่พี่ไม่เคยเรียนรู้อะไรเกี่ยวกับเจี๊ยบเลย วันเกิดพี่วันไหนเจี๊ยบท่องจำขึ้นใจ วันเกิดเจี๊ยบวันไหน ขนาดเจี๊ยบบอกย้ำซ้ำๆ ถึงวันเกิดของเจี๊ยบพี่ก็ยังลืม
พี่ชอบทานอะไร เจี๊ยบจำได้แทบทุกอย่าง แม้กระทั่งรสชาติอาหารที่พี่ชอบ แต่เจี๊ยบทานอาหารทะเลไม่ได้เจี๊ยบแพ้ พี่ก็ยังซื้อข้าวผัดกุ้งมาให้ในวันที่เจี๊ยบป่วย
วันหยุด วันสำคัญ วันพิเศษตามเทศกาล เจี๊ยบพยายามทำเซอร์ไพรส์พี่ เจี๊ยบอยากอยู่กับพี่ในช่วงเวลาแห่งความสุข แต่พี่กลับใช้เวลาเหล่านั้นกับคนอื่น กับเพื่อนฝูง พี่ไม่เคยมีเวลาให้เจี๊ยบ
วันหนึ่งเรามีโอกาสได้เจอหน้าและพูดคุยกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง พี่กลับเอาเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ไปคุยโทรศัพท์เสีย 90 % พี่ใช้เวลาคุยกับเจี๊ยบแค่เพียงหนึ่งในสิบของเวลาที่เรามีโอกาสอยู่ด้วยกัน
อะไรที่พี่ไม่ชอบเจี๊ยบพยายามจะไม่ทำ ไม่ขัดใจ แต่อะไรที่เจี๊ยบไม่ชอบ พี่กลับบอกเจี๊ยบว่า มันเป็นความสุขของพี่ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมายุ่ง ให้เจี๊ยบอยู่เฉยๆ
เวลาพี่ต้องเดินทางไกล เจี๊ยบจะคอยเช็คคอยห่วง คอยถาม แต่เวลาเจี๊ยบเดินทางไปไหนมาไหน พี่ไม่เคยถาม ไม่เคยรู้ กว่าจะรู้ บางทีเจี๊ยบก็กลับมาแล้ว
พี่ไม่สบาย พี่ป่วย แม้เพียงแค่คันนู่นคันนี่ เจี๊ยบก็ขอดู ต้องรู้ทุกครั้ง เพราะเจี๊ยบกลัวพี่เป็นอะไรมากไหม แต่เจี๊ยบเป็นไข้หวัดตัวร้อนไข้ขึ้นสูง พี่ไม่เคยรู้จนกระทั่งเจี๊ยบออกจากโรงพยาบาล
ก่อนจะทานข้าว เจี๊ยบจะโทรถามพี่ก่อนทุกครั้งว่าพี่ทานอะไรหรือยัง แต่พี่ไปทานข้าวกับเพื่อนมา แวะมาหาเจี๊ยบ พี่เห็นเจี๊ยบกำลังทำกับข้าว พี่กลับถามว่า ยังไม่ทานอีกเหรอเนี่ย?
ไปเดินตลาดด้วยกันพี่เดินไปชนนักเลงในตลาด เจี๊ยบรีบขอโทษออกตัวว่าเจี๊ยบเป็นคนแหย่พี่เล่นผลักพี่ไปชนใส่เขาเอง แต่พอเจี๊ยบเดินไปชนแม่ค้า พี่รีบบอกทันทีว่า เจี๊ยบเซ่อ ซุ่มซ่าม
เจี๊ยบไปงานเลี้ยงรุ่น มีเพื่อนผู้ชายกลับมาส่งที่บ้าน เจี๊ยบรีบโทรบอกพี่ก่อนว่าจะไปไหนยังไงกับใคร ใครมาส่ง เจี๊ยบโทรไปตอนห้าทุ่ม มีผู้หญิงรับโทรศัพท์บ้านพี่ พอเจี๊ยบถามใครรับโทรศัพท์ พี่กลับบอกจะถามทำไม
สัปดาห์ก่อนวันพายุเข้า ฝนตกไฟดับ ฟ้าร้อง เจี๊ยบรีบโทรถามพี่ว่าอยู่ที่ไหนยังไง พี่บอกอยู่บ้านแล้วก็บอกว่าง่วงแล้ว พี่ไม่เคยรู้ว่าเจี๊ยบกำลังติดฝนอยู่ที่ทำงาน กลับก็ไม่ได้
เวลาเจี๊ยบคิดถึงพี่ เจี๊ยบโทรไปหา พี่บอกว่ามีธุระ แค่นี้ก่อนนะ เวลาพี่มีปัญหา พี่เบื่อ พี่เซ็ง พี่บอกให้เจี๊ยบโทรหาหน่อย ทั้งที่เจี๊ยบไอจนแสบคอ กว่าจะวางสายก็ปาเข้าไปสองชั่วโมง
สิ่งที่เจี๊ยบเขียนมามันยังไม่หมดแค่นี้ มันยังมีอะไรอีกมากมาย ที่เจี๊ยบกับพี่สวนทางกัน สิ่งที่เจี๊ยบต้องการ สิ่งที่เจี๊ยบสนใจ มันกลับเป็นคนละอย่างกับพี่ และสิ่งที่เจี๊ยบทำเพื่อพี่ มันก็เป็นสิ่งเดียวกับที่นัททำเพื่อเจี๊ยบ เจี๊ยบทำเพื่อพี่ยังไง นัทก็ทำเพื่อเจี๊ยบยังงั้น
ถึงตอนนี้สำหรับพี่แล้วแม้เจี๊ยบจะรักพี่มากเช่นไร เจี๊ยบก็ขอตัดใจ เพราะเจี๊ยบเข้าใจความรู้สึกของนัทดี ว่ามันเหนื่อยล้า เจ็บปวด ท้อถอย แค่ไหน ที่ต้องพยายามทำอะไรเพื่อคนที่เขาไม่เคยแยแสเรา นัทชวนเจี๊ยบย้ายไปทำงานต่างจังหวัด มันก็อาจจะดี อย่างน้อยที่นั่นเจี๊ยบก็จะมีแค่นัท ให้เวลารักษาหัวใจ ให้ความรักของนัทดูแลเจี๊ยบให้ดีขึ้น
เจี๊ยบขอให้พี่โชคดี ได้เจอคนที่พี่รักไวๆ ขอให้เขากับพี่มีความสุขกันมากๆ สำหรับเจี๊ยบ เราคงจบกันแค่นี้
จดหมายจบลงด้วยถ้อยคำที่ทำให้ผมสะอึก ผมโทรไปหาเจี๊ยบเพื่อขอคืนดี เพราะไม่ใช่ผมไม่รักเธอ มันอาจจะเป็นความเห็นแก่ตัวและความโง่ของผมเองที่คิดว่า ผู้หญิงที่ยอมทิ้งศักดิ์ศรี ยอมถูกสังคมเหยียดหยาม ยอมทนทุกอย่างเพื่อผมจะไม่มีวันทิ้งผมไปได้
เจี๊ยบตอบกลับมาอย่างสงบด้วยประโยคที่ทำให้ผมไม่มีถ้อยคำใดจะพูดกับเธออีกต่อไป เธอถามผมว่า ช่วงเวลาที่เจี๊ยบต้องการพี่ พี่ไปอยู่ที่ไหน ถึงตอนนี้พี่จะมาขอดูแลเจี๊ยบ มาขอคืนสิทธิความเป็นคนรัก มันไม่สายไปหรือคะ? มันเป็นประโยคซ้ำๆ ก้องอยู่ในหูผม จนกระทั่งเสี่ยงสัญญาณโทรศัพท์ดังตู๊ดๆๆๆ ผมก็ยังไม่ตื่นจากภวังค์
ผมรำลึกถึงเหตุการณ์ย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ตอนที่ผมบอกพ่อว่า ช่วงเวลาที่ผมต้องการพ่อ พ่อไปอยู่ที่ไหน ถึงตอนนี้พ่อจะมาดูแลผม มาทวงสิทธิความเป็นพ่อ มันไม่สายไปหรือครับ? ความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้งเมื่อวัยเด็กยังฝังอยู่ในจิตใจผม พ่อทิ้งผมกับแม่ไปหาผู้หญิงอื่น ไม่ต่างกับที่ผมทิ้งเจี๊ยบไปหาผู้หญิงอื่น คนที่ถูกทอดทิ้งมันเจ็บปวดแค่ไหนผมรู้ดี
ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่จะนั่งนวดเท้าให้ผม ในวันที่ผมเหนื่อยจากการขับรถอันยาวไกล ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่จะอดตาหลับขับตานอนเฝ้ารอในวันที่ผมออกไปเตร็ดเตร่ยามค่ำคืนด้วยความเป็นห่วง ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่จะตักอาหารในจานให้ผมเกือบหมดในวันที่ผมหิวจัด โดยที่ทั้งบ้านมีอาหารเหลืออยู่แค่นั้น ไม่มีอีกแล้วเสียงที่จะบ่นซ้ำๆ เวลาที่ผมไม่ยอมทานยาตอนไม่สบาย
ทุกอย่างหายวับไปกับตา เจี๊ยบเข้าใจถึงหัวอกคนที่รอคอยจากการถูกทอดทิ้ง เธอเลือกที่จะเดินไปกับนัท เพราะเธอเข้าใจสิ่งที่นัทต้องเผชิญ แล้วผมละ ผมที่เคยถูกทอดทิ้งและเฝ้ารอไม่ต่างกัน ทำไมผมไม่เคยฉุกคิดถึงหัวใจเจี๊ยบ ทำไมผมเพิ่งจะรู้เมื่อตอนที่เธอจากผมไปแล้ว
ผมนึกถึงจดหมายที่เธอเฝ้าเขียนถึงผม บางครั้งผมก็อ่านบ้างไม่อ่านบ้าง เพราะผมขี้เกียจที่จะอ่านถ้อยคำซ้ำๆ ที่ห่วงผมจนเกินพอดี ห่วงจนผมอึดอัด แม้แต่จะทนอ่านให้จบผมยังไม่เคยทำ แล้วสิ่งที่เธอต้องทนมาตลอดเวลาที่เราคบกันมันหมายถึงอะไรละ ถ้าไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวของผมเอง
| จากคุณ |
:
sugarhut  
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 พ.ย. 52 02:46:10
|
|
|
| 
