* & * สุดท้ายแล้ว...ฉันก็รอเธอฝ่ายเดียว * & *
|
|
...
คงต้องตบตัวเองอีกหลายพันครั้ง ถึงจะยอมจดจำว่าเธอไม่มีใจให้ฉัน ระหว่างเรามันก็แค่คนรู้จักกัน ไม่ได้สำคัญอะไรกับความรู้สึกเธอเลยสักนิด
แล้วก็เป็นฉันเพียงคนเดียวที่บ้า ที่หลงเพ้อ ที่เฝ้าคอยให้เธอเงยหน้ามองฉันสักครั้ง แต่วันเวลาที่อยากได้นั้นไม่เคยมาถึง เราแทบไม่รู้จักกันเลย
ทำไม...ทั้งที่มีคนอื่นรอบกาย ทั้งที่โลกนี้มีคนให้เดินไปพบตั้งไม่รู้กี่พันล้านคน แต่ทำไม...ฉันถึงจมปลักอยู่กับความคิดเรื่องเธอตลอดเวลา
ทำไมฉันถึงต้องสนใจคนที่ไม่เคยสนใจฉัน ทำไมได้แต่คิดถึงในวันที่ไม่เจอกัน ทั้งที่ฉันไม่เคยรู้สักนิดว่าในช่วงเวลาเดียวกันเธอจะคิดถึงใคร
ที่แน่ ๆ คนโชคดีคนนั้นไม่ใช่ฉัน...ทำไมระบบความคิดของฉันมันถึงลัดวงจรไปหยุดที่เธอจนคร้านจะนับรอบ เพราะอะไร...
เพราะฉันมีใจให้เธอใช่รึเปล่า
จะเป็นไปได้ยังไง ทั้งที่เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง คุยกันนับคำได้ ไม่เคยรู้จักตัวตนของกันและกันอย่างจริงจัง
ฉันบ้าใช่ไหมที่บรรจุเธอลงในใจไปเรียบร้อยแล้ว โดยไม่เคยถามเธอสักคำว่าอยากมาอยู่ในใจของฉันรึเปล่า ผลที่ได้รับก็คือ...
น้ำตาของฉันที่เปียกไปทั้งใจน่ะสิ
แล้วยังจะบ้ารออยู่ได้ ยึดเอาคำพูดไม่กี่คำมาวาดฝันสวยหรู สุดท้ายทุกอย่างก็พังลงจนหมด
สิ่งเดียวที่อยู่เคียงข้างฉันคือความอ้างว้างจากการหลอกตัวเอง หนาวเย็น รกร้าง และไม่มีที่สิ้นสุด
จนไม่รู้ว่าจะวางหัวใจที่บอบช้ำลงตรงไหนเพื่อดูแลมัน เพราะทุกย่างก้าวที่เดินนั้นมีแต่ความเจ็บปวด...
ก็ฉันคิดไปเองว่าเธอเป็นเหมือนฉัน...แต่ความจริงไม่ใช่สักหน่อย เธอก็อยู่ส่วนเธอ ฉันก็เจียมตัวในโลกของฉัน
ไม่เคยไปวอแว ก้าวก่าย หรือทำให้เธอรำคาญแม้แต่น้อย ความสว่างไสวของเธอไม่มีซอกมุมใด ๆ ให้ความลี้ลับอย่างฉันเข้าเกาะกุมได้โดยง่าย
เพียงแค่ได้มองว่าเธออยู่ตรงนั้นและมีความสุขดี ฉันก็ยิ้มไปกับเธอด้วย แม้ว่าบ่อยครั้งจะเป็นยิ้มทั้งน้ำตาก็เถอะ ยังไงก็ดีกว่าดึงเธอมาจมอยู่กับฉัน
ฉันมีวาสนาแค่นี้เอง...เข้าใจ
วาสนาเพียงน้อยนิดที่ได้คุยกับเธอนาน ๆ ครั้ง เพราะในช่วงที่ไร้วาสนาฉันก็เพียงแค่แอบมอง
นาน ๆ ครั้งที่เธอแวะมาทักทายฉันเลยกลายเป็นความตกใจมากกว่าดีใจ
ซึ่งเธอก็ช่าง...ทำให้การสนทนาของเรามันออกไปทางแปลก ๆ เกือบทุกครั้ง (และมักเป็นทางลบมากกว่าบวก)
แต่ความเพ้อเจ้อที่มีเยอะเกินไปของฉันเองที่ยังบ้าไม่เลิก ยังเก็บเอาเธอไปฝันหวานครั้งแล้วครั้งเล่า
ไม่มีครั้งไหนที่จะฝันหวานมากไปกว่าเธอมาบอกความในใจ
แต่ฝันก็คือฝัน หวานมากก็ขมมาก เพราะที่เธอพูดมาทั้งหมด ไม่เป็นความจริง
เธอแค่พูดเล่น ๆ ขำ ๆ สนุก ๆ ในวันที่เธอเหงาใจ...วันที่เธอไม่มีใคร
อาจไม่จำเป็นต้องเป็นฉัน อาจเป็นคนอื่นก็ได้ที่บังเอิญมาอยู่ในช่วงเวลาเหงา ๆ ของเธอพอดี คนที่เธอเอ่ยความในใจก็คงไม่ใช่ฉัน
ทั้งที่เป็นคำที่อยากได้มากที่สุด แต่เมื่อได้มาจริง ๆ กลับเศร้าใจที่สุดด้วยในขณะเดียวกัน
เพราะว่ามัน ไม่จริง เลยสักอย่างเดียว...เธอไม่เคยมีใจ
เจ็บยิ่งกว่ามองอยู่ไกล ๆ ซะอีก
ขอโทษที่ดึงเธอมาแปดเปื้อน ฉันมันไร้ซึ่งวาสนาเอง
และขอบคุณสำหรับคำพูดที่อยากได้ที่สุด ถึงแม้ว่าเธอจะหลอกฉันเล่นก็ตาม
ฉันจะเก็บมันไว้ในหัวใจ เพราะคงไม่มีวันได้ยินคำพูดนี้อีกแล้วชั่วชีวิต...จากเธอ
***** The End *****
^^
แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 52 23:24:07
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 52 00:09:10
| จากคุณ |
:
เชอร์เบต จี๊ดด ด   
|
| เขียนเมื่อ |
:
4 พ.ย. 52 00:06:14
|
|
|
| 
