ความคิดเห็นที่ 1 กรีดร้องเป็นภาษาเคนย่าได้ไหม? ผิดกฎหมายอิตาลีหรือเปล่า? จุนซูอยากจะตะโกนร้องอย่างนั้นออกมาดังๆ แล้วทึ้งศีรษะตัวเองเสียให้หายแค้นเหลือเกิน นี่เขาต้องโดนมนต์เสน่ห์ของทัสคานี หรือไม่ก็โดนมนต์ดำของอเล็กซ์ครอบงำ หรือมิเช่นนั้น ในอาหารและไวน์ที่ฝ่าย นั้นป้อนให้เขากินตลอดทั้งวัน มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลใส่อยู่แน่ๆ เขาเลยเผลอพยักหน้ารับไปว่า จะให้ความ ร่วมมือในการพิชิตใจโซเฟีย กับอเล็กซ์ โธ่เอ๊ย ลำพังแค่ภาษาอังกฤษก็แทบจะเอาตัวไม่รอด แล้วนี่เขาจะต้องจีบสาวเป็นภาษาอิตาลีอีกหรือ ...ยูชอน นายอยู่ที่ไหน ช่วยปรากฏตัวลงมาเป็นเทวดา เป็นล่าม เป็นแสงสว่างส่องทางชีวิตให้ฉันสักครั้งได้ไหม ทำยังไงถึงจะจีบสาวอิตาลีได้ และจะทำยังไงถึงจะตะกายข้ามกำแพงภาษาแสนสูงชัน ไปได้ตลอดรอดฝั่ง คิมจุนซูอยากจะบ้าตาย! ในขณะที่ผมกำลังจะหมดศีรษะ กำปั้นที่กำแน่นจนเล็บจิกลงไปในอุ้งมือเริ่มจะเจ็บ และสมองกำลังครุ่นคิดถึงวิธี ในการเตะก้นตัวเอง แทนกลเม็ดในการพิชิตใจสาว เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้นมาก่อน ไม่ต้องสงสัยว่าใครคืออาคันตุกะผู้มาเยือน เพราะไม่ทันที่จุนซูจะร้องบอกให้เข้ามาได้ หรือว่าเดินไปเปิดประตูให้เลย ลูกบิดที่หมุนล็อคเอาไว้ ก็ถูกไขดังแกรกจากด้านนอก พร้อมกับร่างผอมบางของอเล็กซ์ ต้นเหตุของอาการคลุ้มคลั่ง จวนเจียนจะบ้าของจุนซู ก็ผลุบตามรอยแง้มของบานประตูเข้ามา เด็กหนุ่มยังอยู่ในชุดเดิม เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งและหมวกแก๊ปที่สวมอยู่บนศีรษะเหมือนเครื่องแบบ ก็ยังเป็นอย่างเดิม รวมทั้งยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิม เห็นจะเป็นของในมือ ที่ถือเอาไว้ข้างหนึ่ง เป็นพวงกุญแจเบ้อเริ่มเทิ่ม ชนิดไขได้ทุกบานในบ้าน ส่วนอีกข้างที่หอบพะรุงพะรังมา ก็เป็นกองผ้าสีขาวดำหอบใหญ่ และพอเดินเข้ามาใกล้ ผ้าทั้งหมดที่อยู่ในมือ ก็ถูกส่งต่อให้จุนซูทันที “พี่จุนซู ไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยนใช่ไหม” อเล็กซ์ถาม พร้อมกับค่อยๆ รื้อกองผ้าที่วางอยู่บนอ้อมแขนของจุนซู ทีละชิ้น และฝ่ายนั้นก็ไม่รอคำตอบของเขาหรอก พอหยิบชิ้นที่ต้องการได้ ก็ยกขึ้นมาทาบกับตัวของหุ่นลองเสื้อในทันที “กางเกงมันจะหลวมไปไหม” เด็กหนุ่มว่างึมงำ แล้วก็ยกผ้าสีดำในมือขึ้นมาส่อง “เสื้อล่ะ” สีขาวอีกชิ้น ถูกวางทาบเข้าที่บ่าด้านหลัง มือของฝ่ายนั้นขยับยุกยิกบนไหล่ของเขา คล้ายๆ กับกำลังกะขนาด “บ่ามันอาจจะตกไปนิดนึงนะ” “ของใครน่ะอเล็กซ์” จุนซูเอี้ยวตัวกลับไปถาม และมันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ คนถือเสื้อไว้ในมือก็เงยหน้าขึ้นมา พอดิบพอดี ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกับดวงตาสีดำสนิทก็เลยพบกัน และที่ใกล้ยิ่งไปกว่านั้น คือส่วนที่เป็นสันโด่งของใบหน้า มันคลอเคลียสัมผัสกันอย่างบางเบา ทอดผ่านลมหายใจที่สูดเข้าและผ่านออก ราวกับเป็นคนเดียวกัน สายใยลมหายใจของคนหนึ่งนั้น ถูกส่งผ่านไปเป็นลมหายใจของอีกคนหนึ่ง อย่างชิดเชื้อและสนิทสนมยิ่งยวด ไม่เพียงแต่จุนซูที่ตกตะลึง กระทั่งอเล็กซ์ที่ถือเสื้ออยู่ก็แข็งค้างเหมือนกับเป็นหิน ต่างฝ่ายต่างจ้องลงไปในดวงตา ที่เบิ่งกว้างของแต่ละคน อย่างยากจะบ่งบอกความรู้สึกได้ ...แล้วก็เป็นจุนซูที่คลี่ยิ้มออกมาก่อน คลี่ยิ้มกว้างขวาง อย่างเปิดเผย จริงใจ แบบคนที่ไม่เคยมีเหลี่ยมมุมซับซ้อนใดๆ ในชีวิต หยิบยื่นส่งให้ รอยยิ้มนั้นสดสะอาดราวกับรอยยิ้มของเด็กเล็กๆ สะท้อนถึงมุมมองความคิดในแง่บวกของเจ้าตัว ความคิดและทัศนคติที่ไม่มีแม้แต่ความหวาดระแวงสักนิด ในหัวใจปะปนอยู่ จุนซูยิ้มกว้างให้กับอเล็กซ์อย่างไม่ติดใจสงสัยอะไร แล้วก็ดึงเสื้อที่อีกฝ่ายถือค้างอยู่มา “อาจจะหลวมไปนิดน่ะ” เขาบอกตอนที่พลิกๆ เสื้อขึ้นดู แล้วก็ส่งยิ้มให้อีกครั้งหนึ่ง “อืม...อะ...เอ่อ...ใช่ ใช่ แก้นิดหน่อยก็น่าจะใส่ได้” คู่สนทนาว่าตามน้ำเสียงแปลกๆ ดวงตาที่เบิ่งกว้างของอเล็กซ์ ยังจับจ้องรอยยิ้มเจิดจ้าตรงหน้าอย่างเผลอไผลอีกครู่ใหญ่ ก่อนจะเบือนสายตาก้มลงมองมือที่ว่างเปล่าของตัวเองเงียบๆ ท่าทางที่เห็น ทำให้จุนซูอนุมานเอาเองว่า อเล็กซ์คงกำลังคิดถึงการปรับเปลี่ยนรูปร่างเสื้อ และอาจจะหนักใจนิดหน่อย ว่าควรจะให้โซเฟียช่วยเหลือดีไหม เขาก็เลยบอกกับฝ่ายนั้นด้วยความปรารถนาดีว่า “ไม่ต้องหรอก ใส่ทั้งๆ อย่างนี้ล่ะ เดี๋ยวพอต้องคืนเจ้าของ แล้วก็ต้องแก้ให้เขาอีก ลำบากโซเฟียเปล่าๆ” “ไม่ต้องคืนหรอก” อเล็กซ์ตอบเสียงราบเรียบ ก่อนจะกดเสียงต่ำลงไปอีก เมื่อขยายความถึงความหมายของคำว่า ‘ไม่ต้องคืน’ ออกมาว่า “ของพี่ชาย” ไม่เพียงแต่น้ำเสียง หากเสี้ยวหน้าที่สาดแสงไฟแรงเทียนต่ำ ซึ่งจุนซูลอบชำเลืองมอง มันก็เรียบนิ่ง ตามน้ำเสียงได้อย่างน่ากลัว จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:34:02

ความคิดเห็นที่ 2 ‘พี่ชาย’ ที่อเล็กซ์บอก คงหมายถึงพี่ชายคนเดียวที่‘เคยมี’ พี่ชายที่เป็นเหมือนกับดวงอาทิตย์ ส่องสว่างให้กับครอบครัว เล็กๆ ที่ขาดทั้งพ่อและแม่ ‘ครอบครัวเรามีกัน 3 คนพี่น้อง ดราโค โซเฟีย อเล็กซ์’ น้องคนเล็กของบ้านมาริโน พูดขึ้นมาลอยๆ ตอนที่พระอาทิตย์ เริ่มลับขอบฟ้า มือที่ยังไกวก้านหญ้า ก็ยังแกว่งไปมาเหมือนไม่รู้จะวางเอาไว้ที่ไหน ‘ดราโค เป็นพี่ชายคนโต...’ ‘อเล็กซ์มีพี่ชายด้วยหรือ’ จุนซูฟังประโยคเริ่มต้นนั้น แล้วก็ดีใจจนเนื้อเต้น พลอยอยากจะเล่าเรื่องของตัวเอง อวดอีกฝ่ายบ้าง ‘พี่ก็มีพี่ชายคนหนึ่ง เป็นแฝดต่างไข่กันล่ะ ชื่อจุนโฮ เขาเป็นพี่ชายที่ดีมาก เอาใจใส่พี่ตลอด ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน พี่จุนโฮก็จะคอยโทรถาม โทรตามด้วยความเป็นห่วงเสมอ เขาบอกว่าพี่คือตัวตนอีกครึ่งหนึ่งของเขา แล้วนอกจากนี้นะ...” ดวงตาของคิมจุนซูเป็นประกายวาววับ ในยามที่ตะกายตัวขึ้นมาจากก้อนหิน ชนิดลืมง่วง ลืมอาการคันคะเยอ ไปเสียสนิท ท่าทางและน้ำเสียงที่เปล่งออกมา ในขณะที่เล่าเรื่องต่อไปจากนั้น กระชั้นและร้อนรน เจ้าตัวพูดติดต่อกันเหมือนกับรถไฟชินคันเซ็น ที่แล่นตะบึงไปข้างหน้าไม่มีหยุด ไม่มีพัก ไม่มีหายใจ ราวกับกลัวว่า ตนจะไม่สามารถพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจออกมาได้ทั้งหมด ถ้าหยุดพักแม้เสี้ยววินาที ‘ยังมีพี่ชายอีก 2 คน เพื่อนสนิทอีก 2 แล้วก็น้องชายที่น่าหมั่นไส้อีกหนึ่งคน พี่ชายสองคนชื่อยุนโฮ กับแจจุง พี่ยุนโฮน่ะ เจ๋งมาก ไม่ว่ามีเรื่องอะไรขอให้บอก เขาจัดการกับทุกเรื่องได้อย่างหมดจด ชนิดที่ว่าต้องยกนิ้วให้ ปัญหาอะไรพี่ยุนโฮ แก้ได้ทุกเรื่อง เหมือนกับซุปเปอร์แมน ส่วนพี่แจจุงก็ไม่น้อยหน้ากันนะ เขาเป็นคนที่แบบว่า...’ ตาของจุนซูเริ่มลอย ในตอนที่พยายามบรรยายถึงลักษณะของพี่ชายที่ชื่อแจจุง ‘...สุดๆ กับทุกเรื่อง รู้ไหมพี่เขามีรอยสักทั่วตัวเลยล่ะ แล้วก็เจาะตามตัวอีกตั้งสิบเอ็ดแห่ง เขาทำอย่างที่อยากทำ พูดอย่างที่อยากพูด แล้วก็ไม่มีใครทำอะไรเขาได้ด้วย แมนสุดๆ แต่เห็นอย่างนั้นก็เถอะ พี่เขาทำอาหารเก่งมากนะ แถมยังห่วงใยทุกคนเสมอ คอยกังวลว่าทานข้าวหรือยัง ได้นอนเต็มอิ่มไหม ส่วนเพื่อนพี่อีก 2 คนนะ คนหนึ่งชื่อฮยอกแจ เขาเป็นทาสรับใช้ของพี่เองล่ะ ฮิยะยะ รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยประถม ตอนนี้ก็มาทำงานในสายงาน เดียวกันอีก อีกคนก็ยูชอน เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เข้าใจและรู้ใจไปทุกเรื่อง บางเรื่องยังไม่ได้พูดออกมาเลยนะ แต่ยูชอนก็ทำให้แล้ว สุดยอดไหมล่ะเพื่อนคนนี้ ส่วนไอ้คนเล็กนะ เจ้าชางมิน มันเหมือนนายไม่มีผิดเลยอเล็กซ์!’ ‘หือ’ คนฟังที่ฟังประโยคบอกเล่ามาเพลินๆ ถึงกับสะดุ้ง ไม่ใช่เพราะแค่การเรียกชื่อหรอก แต่น้ำเสียงที่อีกฝ่ายใช้น่ะ เหมือนกับโกรธแค้นกันมาเป็นสิบปีอย่างไรอย่างนั้น ‘เหมือนตรงไหน’ อเล็กซ์ย้อนถามปนหัวเราะ แล้วก็ยิ่งขยับยิ้มกว้างจนเห็นฟันเขี้ยวซี่เกๆ ที่มุมปากชัด ในตอนที่จุนซูตอบสุ้มเสียงหนักแน่น แบบเอากำปั้นทุบลงไปในหินว่า ‘ยิ้มมุมปาก เอาแต่ใจ แล้วก็ขยันทำตาวาวๆ อย่างนี้ไงล่ะ’ ‘ถ้าแค่นั้นล่ะก็ น้องชายคนเล็กของพี่น่ะ ไม่ติดฝุ่นหรอก’ ‘หา ’ จุนซูตั้งใจจะถามต่อ เกี่ยวกับประโยคกำกวมที่ได้ยิน แต่เมื่อคนที่นั่งข้างๆ เริ่มเปิดปากเล่าบ้าง น้ำเสียงที่อีกฝ่าย ใช้ รวมกับเงามืดที่เคลื่อนมาบดบังแก้วตาสีน้ำตาล ก็ทำให้เขาลืมความตั้งใจที่จะซักไซ้ เรื่องที่อเล็กซ์พูดลอยๆ ในตอน ต้นไปเสียสนิท ‘พี่จุนซูอาจจะสงสัย ว่าทำไมต้องขอร้องให้พี่มาเป็นพี่ชาย ทั้งๆ ที่มีพี่ดราโคอยู่...แต่ตอนนี้ เหลือกันแค่ 2 คน เราไม่มี พี่ดราโคอีกแล้วล่ะ’ ‘ไปเกณฑ์ทหาร หรือว่าทำงานต่างประเทศใช่ไหม’ ชายหนุ่มพยายามจะสร้างบรรยากาศให้มันตลก ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มี ทางสำเร็จ เพราะคู่สนทนาของเขาเอาแต่ส่งยิ้มฝืนๆ มาให้ ‘ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงดี’ อเล็กซ์ว่า พลางยักไหล่ ‘พี่ดราโคเป็นนักข่าว ในสำนักข่าวอันซา ’ ชื่อสำนักข่าวนี้ผ่านหูจุนซูบ่อยๆ มันเป็นสำนักข่าวที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ของอิตาลี ซึ่งก็คงเทียบได้กับบีบีซีของอังกฤษ ก็สำนักข่าวนี้ รายงานข่าวเกี่ยวกับอองเดรอา เกรกโค บ่อยครั้งนะสิ เขาก็เลยจำได้ ‘...เก่งมากด้วย ใครต่อใครก็ต่างชื่นชมดราโคทั้งนั้น ไม่ว่าเรื่องอะไร ขอให้ถึงมือพี่ จะเกาะข่าว จะตามติด ขุดคุ้ยเอา เรื่องจริงมาตีแผ่ให้สังคมได้รู้ พี่ดราโคเป็นแรงบันดาลใจที่สำคัญที่สุด ที่ทำให้เราเลือกเรียนและทำงานสายนี้’ ‘หือ!’ จุนซูคิดว่าตัวเองหูฝาด คิดว่าตัวเองได้ยินไม่ชัด ...อเล็กซ์ พูดว่ายังไงนะ? เลือกเรียนสายนี้ และทำงานสายนี้เหมือนพี่ชาย? ก็หน้าตาและท่าทางมัน เหมือนยังไม่จบชั้นไฮสคูลนี่หว่า? จุนซูไม่ได้พูดออกมาหรอก เขาก็แค่จ้องคู่สนทนานิ่งๆ ด้วยแววตากังขามากๆ และฝ่ายนั้นก็คงประเมินจากสายตาและ สีหน้า ที่ไม่เคยปิดบังความในใจอะไรของจุนซูได้ ก็เลยชกเข้าที่บ่าแข็งแรงนั่นเบาๆ แล้วก็บอกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ‘จบแบชเชลเลอร์ดีกรีมาปีหนึ่งแล้ว พี่จุนซูนึกว่าเรายังไม่จบไฮสคูลล่ะสิ’ ...เดาใจได้ตรงมาก ตรงเผงจนจุนซูจุก พูดไม่ออก ได้แต่หัวเราะแห้งๆ แก้เกี้ยว แล้วก็เฉไฉเปลี่ยนเรื่องคุยเอาดื้อๆ ‘แล้วดราโคไปไหนล่ะ’ เขายิงคำถามไปสั้นๆ และอเล็กซ์ก็ยิ้มยิงฟันส่งมาให้ ปากยิ้ม...แต่เงาดำๆ ในดวงตา ที่จุนซูไม่ชอบ มันพาดผ่านแก้วตาสีน้ำตาลเข้มนั่นอีกแล้ว ‘พี่ดราโคทำงานเกี่ยวกับสายอาชญากรรม พี่รู้ไหมว่าสายงานอาชญากรรมของอิตาลี ส่วนใหญ่จะเจาะข่าวไหน’ จู่ๆ คำถามก็วกมาเหมือนจะลองภูมิ คิมจุนซูไม่ได้ฉลาดเฉลียว แสนรู้ไปทุกเรื่องเหมือนกับ ‘ใครบางคน’ ในวงดงบังชินกิ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้โง่ ขนาดไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรบนโลกกว้าง อาชญากรรมในอิตาลี จะมีเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่... ‘มาเฟีย ใช่ไหมล่ะ’ ชายหนุ่มยืดอกตอบกลับไปอย่างภาคภูมิ และเกือบจะร้องประกาศความสามารถ ฉลาดเฉลียว ออกมาดังๆ ด้วยซ้ำ ถ้าไม่เหลือบไปเห็นสีหน้าเครียดเคร่งของคู่สนทนาเข้าเสียก่อน อเล็กซ์เล่าเรื่องต่อมา เรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดเลยกับดราโค พี่ชายคนเดียวของตนเอง ออกมาเรียบๆ ‘สมัยก่อนมีมาเฟียเพียงสองกลุ่มผงาดอยู่ในอิตาลี หนึ่งคือคอซ่า นอสตร้า ที่มาจากเกาะซิซิลี และสองคือ คามอร์ร่า ที่มาจากแคว้นคัมปาญ่า แห่งนาโปลี แต่ในตอนนี้ ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา มันกลายเป็นสามเส้าคานอำนาจ มีมาเฟียกลุ่ม ใหม่อย่าง คาร์เทล ฟูอัวโค สถาปนาตัวเองขึ้น มันเป็นองค์กรระดับโลกที่มีเครือข่ายครอบคลุม โยงใย ระหว่างมาเฟียจีน อิตาลีและพวกยากูซ่าของญี่ปุ่นเข้าด้วยกัน’ ‘สมัยก่อนอาจจะมีการฟาดฟันด้วยอาวุธ ส่งคนไปถล่ม แต่ปัจจุบันนี้วิวัฒนาการที่มากมาย ก็ทำให้โลกของมาเฟียมีการ เปลี่ยนแปลงไปด้วย กระแสความเจริญและเงินตราสกุลยูโรอันมั่นคง ทำให้ทิศทางเศรษฐกิจพัดผ่านมาทางยุโรป จากการค้าอาวุธสงครามและยาเสพย์ติด ปัจจุบันพวกมาเฟียทำการค้าธุรกิจสื่อสารโทรคมนาคม สินค้าแบรนด์เนม ที่ลอกเลียนแบบของจริงจนแยกไม่ออก และนำมันไปวางขายในช็อปของแบรนด์หรูๆ ทำธุรกิจโรงแรม อสังหาริมทรัพย์ ที่เกี่ยวข้องและอำนวยประโยชน์ในธุรกิจใต้ดินผิดกฎหมาย อย่างค้ายาเสพย์ติดและการค้ามนุษย์ สิ่งเหล่านี้พัฒนาและเปลี่ยนแปลงโลกเหนือกฎหมายไปมาก แต่สิ่งที่พวกเขายังดำรงไว้ก็คือ การฆ่าอย่างโหดร้าย และการกำจัดคนที่ขวางทางด้วยความเร็วแบบกะพริบตาไม่ทัน’ จุนซูพยักหน้ารับ เขาได้ยินเรื่องพวกนี้มาอย่างคุ้นเคย แล้วก็เห็นอย่างชินชาในเกมส์คอมพิวเตอร์ที่ตัวเองเล่น การฆ่ากัน การยิงปืนใส่ฝูงชน การขับรถแหกรั้วกั้น ไล่จี้ไล่บี้รถตำรวจ เป็นสิ่งที่มาพร้อมกับเกมส์มาเฟียทั้งหลาย แต่มันเป็นโลก ที่ห่างไกลจากตัวเขามากไม่ใช่หรือ? ไกลจนเขานึกไม่ออกว่า ระหว่างโลกสีดำสนิทใบนั้น กับโลกที่แพรวพราวด้วย แสงสีอันวิจิตรบนเวทีการแสดงของเขา มันจะเคลื่อนตัวมาทับซ้อนได้อย่างไร และที่สำคัญมันจะมาเกี่ยวข้องกับโลกแคบๆ ที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า และชีวิตที่ผาสุกของอเล็กซ์และโซเฟีย ที่ปิซา ได้อย่างไรด้วย ‘กระสุนนัดหนึ่ง ราคาถึงยูโรได้ไหม?’ คำถามแปลกๆ ของอเล็กซ์มาอีกแล้ว และมันก็เหมือนเคยตรงที่คนพูดก็ไม่ได้ ตั้งใจจะฟังคำตอบหรอก คนพูดก็พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แต่นัยยะของมันกลับทำให้ขนอ่อนบนต้นคอของ จุนซูลุกชัน ‘มันถูกอย่างนั้นหรือเปล่ากับชีวิตคนๆ หนึ่ง’ จุนซูนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาปิดปากสีอ่อน ที่กำลังจำนรรจาเรื่องร้ายๆ ออกมา ด้วยความห่วงใยและกังวล อย่างถึงที่สุด ‘อย่าพูดอย่างนั้นอีก’ เขาปรามเสียงแข็ง ไม่อยากให้โลกของเด็กคนหนึ่งต้องมาพังทลายลง เพราะเงื้อมมือที่โหดร้าย และโสมมอย่างเห็นแก่ตัว ของคนบางกลุ่มและใครบางคนอย่างนี้เลย ‘สายไปแล้วล่ะพี่จุนซู’ แก้วตาสีน้ำตาลที่ประสานสายตากับเขา มีแต่ความเจ็บปวด และเจ้าตัวปลดมือที่ปิดปากตัวเอง เอาไว้อย่างไม่ไยดี พลางย้ำชัดๆ ‘มาเฟียพวกนั้นมันฆ่าพี่ดราโค ได้ยินไหมพี่จุนซู มันฆ่าพี่ดราโค แล้วเอาศพเขาไปทิ้งที่ไหนก็ไม่รู้ มันเลวที่สุด ไอ้คาร์เทล ฟูอัวโค แล้วคอยดูนะ เราจะลากมันมาลงโทษให้ได้ ให้มันได้รับโทษสาสมกับสิ่งที่พวกมันทำลงไป’ จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:36:09

ความคิดเห็นที่ 3 ...อเล็กซ์เป็นเด็กที่แปลก จุนซูรู้สึกได้อย่างนั้นจริงๆ ในตอนที่มองใบหน้าโกรธกรุ่น บูดบึ้งของเจ้าตัว ปากสีแดงๆ ของอเล็กซ์ขยับพ่นแต่คำสาปแช่ง ก่นด่ากลุ่มมาเฟียตัวร้าย และดวงตาของเด็กหนุ่มก็ทอประกายโทสะเจิดจ้า เหมือนกริยาและท่าทางที่สำแดง แต่ลึกลงไปใต้เปลวไฟที่กำลังคุโชน คนใจดีอย่างจุนซู กลับสัมผัสได้ถึงความขมขื่นที่ยาวนานและโดดเดี่ยว ของเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ที่ใช้ความโกรธบดบังความเหงา ผลักดันจุดมุ่งหมายของตัวเองไปสุดโต่ง ในแง่หนึ่งมันอาจจะเป็นแรงขับ ให้เจ้าตัวทะยานขึ้นสูงเหนือใครๆ แต่ในขณะเดียวกัน สิ่งนี้ก็เป็นการทำร้าย ความอ่อนเยาว์ของชีวิต ไปอย่างน่าเสียดาย เด็กคนนี้อาจจะสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรี เฉลียวฉลาดในสาขาที่ตนเองรู้ แต่ก็ช่างเขลาสำหรับโลกกว้าง และความเป็นจริงในชีวิตที่เกิดขึ้น ‘อย่าพูดอย่างนั้นอีกอเล็กซ์’ จุนซูจุ๊ปากเตือนเบาๆ แง่มุมที่อ่อนโยนในหัวใจ และความใสสะอาดของความคิด ทำให้เขามองอารมณ์โกรธเกรี้ยวนั้น อย่างพยายามทำความ เข้าใจ แต่คนที่มาจากครอบครัวสมบูรณ์พร้อมแบบเขา แวดล้อมด้วยความรักอย่างอบอุ่น คิดให้ตายอย่างไร ก็ไม่มีทาง เข้าใจความขาดและการสูญเสีย แบบที่อเล็กซ์กำลังเผชิญอยู่ได้ ดังนั้น คิมจุนซูก็เลยเลิกคิด! แต่ก็ไม่ละทิ้งความพยายามในการช่วยเหลืออีกฝ่ายหรอกนะ เขาก็แค่หันมาทำในสิ่งที่ตัวเองถนัดกว่า อย่างการเจือจาง ความขมในชีวิต ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอันทรงพลังของตนเอง จุนซูโยกศีรษะที่หุ้มด้วยหมวกแก๊ปอย่างอ่อนโยน แล้วบอกไปว่า ‘พี่ชายนาย เขาคงไม่อยากให้นายเก็บเรื่องนี้เอาไว้กับ ตัวชั่วชีวิตหรอกน่า ทิ้งๆ ลืมๆ มันไปบ้างก็ได้’ ‘พูดอย่างนี้มาต่อยกันไหม’ สงสัยคงจะต้องเก็บคำว่าเหมือนชางมินกลับไปแล้ว จุนซูคิดอย่างขำๆ ...ถ้าเป็นน้องชายตัวดี ป่านนี้คงย้อนด้วยใบหน้านิ่งๆ วาจาแสบๆ คันๆ ตามประสามันนั่นล่ะ ไม่มีมาชวนท้าตีท้า ต่อยอย่างเจ้าอเล็กซ์หรอก ...อย่างนี้น่ะ นิสัยพี่แจจุงชัดๆ ‘ไม่ต่อย ขี้เกียจแกล้งเด็ก ฮิยะยะ’ เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แล้วก็ต้องหลบหมัดที่พุ่งเข้ามาเป็นพายุ หมุนเสียจนตาลาย เจ้าตัวเล็กหมัดหนักจริงนั่นล่ะ และท่าทางจะเป็นมวยพอใช้ มันถึงได้ต่อยโดนเขาเข้าหลายที เสร็จแล้วก็มานั่งหอบฮั่กๆ ข้างตัว ‘หายโกรธหรือยัง เห็นไหมถ้าโกรธทำอย่างนี้บ้างก็ได้ ตะโกนออกมาบ้างก็ได้ ไม่ต้องเก็บไปเจ็บแค้นใจหรอก ถ้าคิดตามประสาพี่นะ...’ จุนซูเดาะลิ้น แล้วก็ชี้ไปที่ขอบฟ้าไกลลิบ ‘เห็นตรงโน้นไหม’ ‘อะไรล่ะ’ อเล็กซ์ว่ามาด้วยน้ำเสียงรำคาญ เพ่งมองจนตาแทบปะทุ ก็ไม่เห็นอะไรสักนิดที่ฝ่ายนั้นชี้ มีแต่เงาทึมๆ ดำๆ ‘ต้นไซเปรสมั๊ง’ ตอบมาแบบส่งๆ และคำตอบก็เป็นเสียงหัวเราะแปลกๆ ดัง ฮิยะยะ ของจุนซูอีกแล้ว ‘ผิด ต้นมะกอกต่างหาก’ ‘สายตายาวแล้วนะพี่ชาย’ ...จิกกัดได้เจ็บแสบ สมน้ำสมเนื้อดีมาก ที่ตอบโต้ได้จึงเป็นแค่เสียงหัวเราะหึ หึ ในคอ อย่างจนใจ แล้วจุนซูก็พูดต่อ เอ่ยต่อ เหมือนกับไม่ได้ยินคำพูดแขวะนั้นว่า ‘แต่ไม่ว่าจะเป็นมะกอกหรือไซเปรส มองจากตรงนี้เราก็มองไม่ออกใช่ไหม มองไม่เห็น ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แล้วยิ่งถ้า เรากลับไปบ้าน เราก็จะยิ่งไม่รู้ใหญ่ว่า เงานั้นน่ะ ที่เล็กเท่าขี้ตามดนั่นน่ะคืออะไร มันก็เหมือนกันกับปัญหา..’ ‘...ถ้ามัวเอาแต่นั่งจ้องอยู่ มันก็ยังใหญ่ ยังทำให้เราหนักใจไม่รู้จบ เป็นต้นไม้สูงลิ่ว ทึบทะมึน ข้ามไปไม่ได้ แต่ถ้าถอย ออกมา ห่างออกมา มองจากระยะไกล เราก็จะไม่รู้สึกว่ามันเป็นปัญหาอีกแล้ว ถูกไหม แค่ไม่ใส่ใจกับมัน ก็ย่อมไม่เจ็บ ไม่โกรธ’ เขาไม่ได้หันหน้ากลับไปมองคนที่นั่งข้างตัว รู้แต่ว่าอเล็กซ์เงียบไป มีเสียงสูดน้ำมูกฟุดฟิดจางๆ ที่ปลายหู ก่อนที่เจ้าตัว จะเปิดปากพูดขึ้นอีกครั้ง ประโยคก็ยังเป็นประโยคปฏิเสธนำเอาไว้ก่อน แบบที่อีกฝ่ายมักจะใช้บ่อยๆ แต่น้ำเสียงที่ใช้อ่อนลงไปมาก อย่างที่คนฟังและคนพูดเองก็รับรู้ได้ ‘แต่พี่ดราโค...’ เสียงของอเล็กซ์ขาดห้วงไป พร้อมกับอุ้งมืออุ่นของจุนซู ที่ยื่นมาแปะบนหมวกแก๊ปเบาๆ อีกครั้ง แล้วก็โยกมันไปมา เขาไม่ได้ปลอบหรือพูดอะไรอื่นอีก เพราะรู้แล้วว่าเด็กฉลาดแบบอเล็กซ์ น่าจะเข้าใจ สิ่งที่เขาต้องการจะสื่อได้ไม่ยากนัก อีกฝ่ายแค่ต้องการเวลาที่จะทำความเข้าใจ และเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ แง่มุมใหม่ๆ ในชีวิต และตามประสาคนที่มีความอ่อนโยนอยู่มากในใจอย่างจุนซู มันก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกที่ว่า ตนเองจะสามารถ ช่วยเหลือ หรือแบ่งปันความทุกข์ใจของฝ่ายนั้นได้อีกบ้างไหม จะช่วยเยียวยาปมในใจของอีกฝ่ายได้อีกหรือเปล่า แม้จะไม่ใช่ในฐานะที่ต้องตอบแทนบุญคุณ ที่ให้ความช่วยเหลือกัน แต่อย่างน้อยในฐานะคนคุ้นเคย เป็นเพื่อนกัน เขาจะทำมันได้ไหม? และนั่นคือเหตุผลที่สำคัญที่สุดกระมัง ซึ่งทำให้เขายอมช่วยเหลืออเล็กซ์ ในการจัดการกับ ‘คนไม่ดี’ ที่เข้ามาวอแวกับ โซเฟีย จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:37:19

ความคิดเห็นที่ 4 “พี่นายคงตัวโตมากเลยนะ” จุนซูยกเสื้อขึ้นมาดูแล้วก็กะขนาด ก็คงเป็นแบบพิมพ์นิยมของหนุ่มแดนมักกะโรนีเขาล่ะ รูปร่างสูงใหญ่ ผิดจากหนุ่มเอเชียที่สูงโปร่งอย่างเขา “ก็หนากว่าพี่จุนซูสักเท่าตัว” อเล็กซ์ตอบด้วยน้ำเสียงที่รื่นเริงขึ้น แล้วก็ขยับตัวเข้ามาช่วยเลือกเสื้อผ้า ความสบายใจ และความรู้สึกปลอดโปร่ง ทำให้คำพูดบางคำพูด ถูกเจ้าตัวปล่อยหลุดเลื่อนจากริมฝีปากออกมาง่ายๆ โดยไม่ได้ใช้สมอง ตริตรองอย่างเคย “เห็นพี่จุนซูเอามาแต่สูท ก็เลยหยิบสแล็คกับเชิ้ตมาให้ ไม่รู้ว่าพี่จุนซูใส่ทีเชิ้ตหรือว่าเดนิมบ้างหรือเปล่า” จุนซูสะดุดหูนิดหน่อยกับคำพูดของอเล็กซ์ แต่เขาก็ปัดความรู้สึกแปลกแปร่งนั้นทิ้งไปง่ายๆ แล้วก็ก้มๆ เงยๆ กับกอง เสื้อผ้าไปด้วยอีกคนหนึ่ง รื้อจนเหนื่อย ก็ได้เสื้อผ้าที่เหมาะใจมาสามชุด เป็นแบบเรียบๆ อย่างที่จุนซูรู้สึกว่าปลอดภัยที่สุดเวลาใส่ เขาไม่ใช่คนแต่งตัวเก่ง และในขณะเดียวกันก็ถูกเพื่อนสนิทอย่างยูชอนค่อนขอดว่า รสนิยมด้านแฟชั่นติดลบอยู่บ่อยๆ ดังนั้นชุดที่เรียบง่ายที่สุด และไม่ต้องอาศัยความคิดมากมาย อย่างสีขาวและดำ จึงเหมาะที่สุดสำหรับตัวเอง “พี่โซเฟีย ชอบคนขยันนะ” จู่ๆ อเล็กซ์ที่กำลังพับผ้าซ้อนเป็นตั้ง ก็เงยหน้าขึ้นบอกกับจุนซู อย่างไม่มีการเกริ่นนำแม้ สักนิด “แล้ว...” “ถ้าจะเอาชนะใจพี่โซเฟียได้ พี่ก็ต้องลงไปช่วยงานตั้งแต่เช้า” “หา...” “พี่บอกว่าที่บ้านทำพิซซ่าใช่ไหมล่ะ ถ้าอย่างนั้นไปช่วยพี่โซเฟียทำอาหารเลย รับรองชนะใจพี่โซเฟียได้แน่” “หา...” “ก็ไอ้นั่นน่ะ มันมาที่นี่ทีไร ก็เอาแต่นั่งมองพี่โซเฟียตาเยิ้ม งานการก็ไม่ช่วยทำ แถมยังชวนพี่โซเฟียไปเที่ยว เสียการเสียงานอีก” ‘ไอ้นั่น’ ของอเล็กซ์ คือใครสักคนที่มาติดพันโซเฟียอยู่ และก็เป็นคนที่อเล็กซ์พูดกรอกหูมาตลอดทั้งเย็นว่า ชังน้ำหน้า มากมาย ดีแต่หล่อ ดีแต่ป้อสาว ทำตัวลอยชายไปมา งานการไม่ทำ แล้วยังชวนให้พี่โซเฟียไม่ทำงานไปด้วย แล้วยัง บอกว่าจะเลี้ยงพี่โซเฟียเอง ให้ขายกิจการที่พักแรมเล็กๆ ที่นี่ไปเถอะ ‘มันทุเรศมาก’ เด็กหนุ่มสรุปตบท้ายอย่างหงุดหงิด แต่ได้อารมณ์เป็นที่สุด เพียงฟังโทษสมบัติที่อเล็กซ์จาระไนมาไม่หวาดไม่ไหวแบบนี้แล้ว จุนซูก็ชักจะเห็นคล้อยตามว่าผู้ชายคนนั้นคงแย่จริงๆ ถึงไม่ได้แย่ขนาดที่อเล็กซ์ว่า แต่ก็สอบตกในฐานะพี่เขย ที่ควรจะผูกสัมพันธ์กับน้องของฝ่ายหญิงเป็นลำดับแรก แค่ชั้นจะเอาชนะใจน้องชายยังทำไม่ได้เลย แล้วสำมะหาอะไรกับพี่สาว โซเฟียหรือจะยอมรับ? ‘เขาสร้างความรำคาญให้พี่โซเฟียมาก มาทีไรก็ก่อเรื่องวุ่นวายไม่มีหยุดหย่อน ข้าวของแตกเป็นประจำ แล้วคนที่ตาม เขามาก็เลวร้าย เรื่องมาก สั่งโน่นสั่งนี่ไม่มีหยุด บอกให้ทานนี่ได้ ทานโน่นไม่ได้ พี่โซเฟียน่ะวิ่งหัวปั่นเป็นประจำ’ “แล้วโซเฟียไปเที่ยวตามที่เขาชวนไหมล่ะ” จุนซูลองแย้บถามนำไปก่อน เป็นการหาข้อมูล ซึ่งอเล็กซ์ถึงกับส่ายหน้า หวือ จนหมวกแก๊ปที่ครอบอยู่แทบจะปลิวหลุด “ไม่มีทาง พี่โซเฟียก็อยู่ที่นี่ล่ะ บอกแล้ว ถ้ามีใครสักคนไปแสดงตัวว่าเป็นคนรักพี่โซเฟียจริงๆ ไอ้บ้านั่นมันจะได้เลิก มาเกาะเกะพี่โซเฟียสักที” เป็นอันว่าสิ่งที่เขาพอจะช่วยตอบแทนความมีน้ำใจของสองพี่น้องได้ คือการแสดงตัวเป็นคนรัก เพื่อปกป้องโซเฟีย จากอันธพาลที่มารบกวนชีวิตอันแสนสุข ...ง่ายๆ คือทำหน้าที่แทนดราโค พี่ชายคนโตที่เสียชีวิตไป และพอเรื่องวุ่นวายซาลง เขาก็จะได้โบกมือลาสองพี่น้อง กลับสู่ชีวิตของความเป็นซีอาจุนซู อย่างโล่งใจได้เสียที จุนซูกำหนดเป้าหมายแรกในใจ ได้เป็นมั่นเป็นเหมาะ จากนั้นเขาก็เหลือบสายตาดูคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งง่วนอยู่กับกอง ผ้า อย่างมาดหมาย บอกกับตัวเองว่า เป้าหมายถัดไปจากนั้น ก็เห็นจะเป็นที่เด็กเจ้าปัญหาคนนี้ เขาจะใช้ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ ช่วยปัดเป่าปมปัญหาของอเล็กซ์ เด็กดื้อที่เจ้าคิดเจ้าแค้น ให้กลับมามีชีวิตปกติสุข มองโลกสดใส อย่างที่เด็กควรจะเป็นได้เสียที เด็กดื้อของจุนซู กะพริบตาปริบๆ ส่งให้ อย่างไม่รู้เท่าความคิดของพี่ชายต่างเชื้อชาติ และพอพับผ้าเรียบร้อย แล้วก็โบกมือลา ผลุบหายไปกับผ้ากองโต เหมือนกับเวลาที่ปรากฏตัว ทิ้งให้จุนซูที่เหนื่อยอ่อนมาตลอดทั้งวัน ได้เอนตัวลงกับฟูกที่นอนเพื่อพักผ่อนบ้าง แต่ก่อนที่เปลือกตาจะปิดสนิท ชายหนุ่มที่เพิ่งจะล้มตัวลงนอน ก็ทะลึ่งขึ้นมาสุดตัว เมื่อตระหนักได้ในนาทีนั้นว่า ไอ้สิ่งที่เพิ่งแว่วผ่านหูไปเมื่อสักครู่ ไอ้คำพูดอึกอักที่ไม่ได้ปล่อยให้หลุดออกมาจากปาก ทั้งหมดมันแปลว่าอะไร   ใครก็ได้ช่วยด้วย คิมจุนซูคนนี้ทำอาหารไม่เป็นครับ! จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:37:58

ความคิดเห็นที่ 5 “หั่นเป็นลูกเต๋าชิ้นเล็กๆ ค่ะ ทำได้ไหม” โซเฟียถามอย่างไม่แน่ใจ ผ่านการแปลของอเล็กซ์อีกทีหนึ่ง จุนซูก็อยากจะตอบว่า ทำไม่ได้ ไม่เคยทำครับ ออกมาเต็มปากเต็มคำเหมือนกัน แต่ภายใต้สายตาขู่เข็ญระคน ฝากความหวังอย่างปรี่ล้นของล่ามแปลภาษา เท่าที่ทำได้คือกล้ำกลืนคำปฏิเสธไว้ในคอ แล้วก็ตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม ไปว่า “...ก็พอจะได้ครับ” อเล็กซ์น่ะยิ้มแป้น ตอนที่ส่งมีดปลายแหลมเปี๊ยบมาเลยทีเดียว ตัดกับพี่สาวดังฉับ ที่สายตาของโซเฟีย มันฟ้องออกมา ว่าหนักใจมากๆ ก็ตอนที่เขากลั้นใจ สะบัดมีดฟันเจ้ามะเขือเทศสีแดงกลมกลิ้งออกเป็นสองท่อนได้น่ะ หญิงสาวถึงกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นทาบอกทันที “แน่ใจนะคะ” ถามย้ำมาอีกรอบ และจุนซูก็อยากจะตอบอีกรอบว่า ไม่แน่ใจเลย แต่ด้วยศักดิ์ศรีและคำสัญญาที่ค้ำคออยู่ ก็เลยต้องผงกศีรษะรับ พร้อมกับตั้งใจเล็งมะเขือเทศ ที่ในตอนนี้ มันวางบนเขียงไม้ได้อย่างสงบไม่กลิ้งไปกลิ้งมาให้เหนื่อยใจแล้ว ประดุจกำลังเล็งเป้ายิงธนู ไม่อยากจะบอกว่า ด้วยฝีมือและทักษะอันเยี่ยมยอดของจอมยุทธ์คิมจุนซู บัดนี้มะเขือเทศครึ่งลูก ได้แยกออกเป็น สองชิ้นอย่างน่าชื่นชมแล้ว ...แต่ทำไมไม่รู้ โซเฟียไม่เห็นยินดีกับเขา แต่กลับทำหน้าหวาดเสียวอย่างนั้น “มันต้องจับอย่างนี้ค่ะ” เมื่ออดรนทนไม่ไหวกับท่าทางหั่นผักเหมือนกับกำลังฟันดาบ หญิงสาวก็เข้ามากุมมือของเขา ข้างที่ถือมีดเอาไว้ แล้วก็เอามืออีกข้างหนึ่งกดกับลูกมะเขือเทศ “แล้วก็ค่อยๆ หั่นช้าๆ เป็นจังหวะ” เห็นนะว่าอเล็กซ์น่ะ แอบยกนิ้วให้ ท่าทางถูกใจมากๆ แล้วก็มีการกะพริบตา ส่งสัญญาณว่าจะออกไปรอด้านนอก ด้วยเดาความเอาว่าฝ่ายนั้นเข้าใจว่าเขาแกล้งทำเงอะๆ งะๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากโซเฟีย ...ให้เด็กนั่นเข้าใจไปอย่างนั้นก็ดี เขาจะได้ไม่เสียหน้ากับเสียสัญญาที่ได้ตกลงไป “มะเขือเทศมันหั่นยากไปไหมนะ” โซเฟียพูดแล้วก็กัดริมฝีปาก มองใบหน้าของจุนซูที่เริ่มจะชื้นเหงื่อ ทั้งที่ยังอยู่ใน ช่วงเวลาเช้าตรู่อย่างเป็นกังวล “ไปปอกหอมใหญ่ดีกว่าค่ะ คงจะง่ายกว่าหน่อย” เพราะคำว่าง่ายกว่าของโซเฟีย ทำให้ชายหนุ่มเดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ ทั้งดีใจที่ไม่ต้องผิดสัญญากับอเล็กซ์ และดีใจ ที่ตัวเองสามารถเอาชีวิตรอดจากการหั่นผักมาได้ ที่อ่างล้างผัก มีหอมใหญ่วางอยู่ตะกร้าหนึ่ง แม่ครัวบอกให้เขาปอกเปลือกหอม นำมันใส่ลงในตะกร้า ล้างน้ำให้สะอาด แล้วก็เอามันมาให้เธอ “แค่นี้เองค่ะ” โซเฟียจบประโยคด้วยรอยยิ้มโล่งใจสุดๆ แล้วก็เดินไปทำงานต่อ ส่วนจุนซู มองหอมใหญ่ มองตะกร้า มองส้มที่อยู่ใกล้ๆ แล้วก็พยายามประมวลข้อมูลในสมองสุดความสามารถ ...ปอกหอมใหญ่ จะเหมือนปอกส้มไหม? น่าจะเหมือน เพราะใช้คำว่าปอกเหมือนกัน แล้วใต้เปลือกสีส้มของหอมใหญ่จะมีอะไร? จุนซูขยับมือ แกะเปลือกบางๆ ราวแผ่นกระดาษนั้นออกเบาๆ แล้วก็พบว่า ใต้เปลือกบางๆ สีส้ม มีเปลือกขาวๆ หนาๆ ที่ลอกได้อีกชั้นหนึ่ง และใต้เปลือกสีขาวก็มีเปลือกสีขาวอีกชั้น ต่อจากนั้นก็ มีเปลือกสีขาวอีกชั้น แกะจนเหนื่อยถึงได้พบว่าใจกลางของหอมใหญ่ ที่โซเฟียให้ปอกเปลือกออก เป็นแกนขาวๆ เขียวๆ เล็กๆ รูปร่างผอมๆ ที่ไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้ทำอะไรได้ หนึ่งชิ้น   ...อาหารอิตาลี ช่างเป็นอาหารที่ใช้วัตถุดิบฟุ่มเฟือยมาก... ชายหนุ่มได้บทสรุปกับการปอกเปลือกหอมใหญ่เคล้าน้ำมูก และน้ำตาอย่างนั้น พลางเหลือบสายตาไปมอง กอง ‘เปลือกหอมใหญ่’ ที่ตัวเองปอกทิ้งไปอย่างเสียดาย ไม่น่าเชื่อเลยว่าในอีกซีกโลกหนึ่ง กิน ‘เปลือกหอมใหญ่’ อย่างรู้คุณค่าของพืชผล ในขณะที่อีกซีกโลกหนึ่ง กลับใช้มันอย่างทิ้งขว้าง เพียงเพื่อทำอาหารจานเด็ดสนองลิ้นของผู้ทาน จุนซูล้างแกนหอมที่ได้มา ผ่านน้ำอย่างละเอียดลออ กวาดเปลือกหอมทั้งหมดทิ้งลงในถังผงอย่างพิถีพิถัน แล้วก็ยื่นผลงานอันแสนภาคภูมิใจให้กับโซเฟีย “หอมใหญ่ ปอกเสร็จแล้วครับ” ไม่มีคำชมจากโซเฟีย นอกเสียจากการจ้องหน้าเขา สลับกับแกนหอมกะจิ๋วหลิว ที่ปอกแสนยากเย็นในมือไปมา หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมศีรษะ ทำท่าเหมือนกับมีอาการไมเกรนกำเริบกะทันหัน “คุณไม่เคยทำอาหารมาก่อนเลย ใช่ไหมคะ” เสียงหวานใสที่เค้นผ่านลำคอมาได้ ดูจะเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานจาก อาการปวดศีรษะมาก หน้าตาของโซเฟียเลยซีดเซียวหนักหนากว่าเก่า แต่มันก็เป็นคำถามที่โดนใจจริงๆ อย่างที่จุนซู รู้สึกสบายใจเป็นครั้งแรก ที่จะได้ตอบไปอย่างโล่งใจ เต็มปากเต็มคำ และชัดเจนสุดๆ ว่า “ครับ” และอาการปวดมันคงจะกำเริบมาจนถึงหัวใจด้วย เธอเลยยกมือขึ้นกุมที่หน้าอก บอกอย่างเหน็ดเหนื่อยว่า “คุณจุนซูไปพักดีกว่าค่ะ” แต่คนที่ควรจะพักน่าจะเป็นโซเฟียมากกว่าใช่ไหม? จุนซูมองสีหน้าอ่อนล้านั้นอย่างกังวลใจ แล้วก็ถามด้วยความเป็น ห่วงว่า “จะให้ผมตามอเล็กซ์มาให้ไหมครับ ดูท่าทางคุณโซเฟียจะไม่สบาย” “อย่าดีกว่าค่ะ” หญิงสาวทำตาโต แล้วก็รีบโบกมือห้ามระล่ำระลัก ทำเหมือนกับหวาดกลัวชื่อของน้องชายเสียอีก “อเล็กซ์ไม่เคยทำงานครัวเลย ให้แกเข้ามาช่วยมันจะยิ่งยุ่งเหยิง เพิ่มภาระให้ฉันมากไปกว่าเก่า” ...ประโยคนี้ ฟังดูยังไงยังไงชอบกลแฮะ อืม...คนที่ไม่เคยทำงานครัว แล้วทำให้เรื่องยิ่งยุ่งน่ะ ไม่ใช่แค่อเล็กซ์คนเดียวใช่ไหม? “ผมปอกหอมใหญ่ผิดหรือครับ” จุนซูถามเสียงอ่อย ยกมือขึ้นเกาศีรษะเขินๆ รู้ตัวแล้วล่ะว่า ท่าทางไอ้เปลือกหอมที่ว่า มันคงจะไม่ใช่เปลือกอย่างที่คิด ก็คงเป็นทั้งเปลือกและเนื้อในนั่นล่ะ ก็ใครมันจะไปรู้เล่า ว่าหอมใหญ่ไม่เหมือนส้ม สีมันออกจะเหมือนกัน คิมจุนซูไม่ผิด ที่ผิดน่ะหอมใหญ่นะครับ! “คุณจุนซู ไปช่วยอเล็กซ์จัดโต๊ะเถอะค่ะ” โซเฟียพูดอย่างอ่อนใจ ชี้มือไปที่บานประตู แล้วก็หมุนตัวกลับไปบริเวณถังผง ที่เขาทิ้งเปลือกหอมใหญ่ลงไป เห็นภาพหญิงสาวทรุดตัวลงนั่ง ค่อยๆ เลือกเปลือกหอมที่เขาทิ้ง เอาขึ้นมาล้างน้ำทีละอันแล้ว จุนซูก็ยิ่งรู้สึกผิด เจ็บจี๊ด ขึ้นมากลางอก ได้แต่เผ่นไปหาเจ้าของความคิดอันฉลาดเฉลียวแทบไม่ทัน สรุปก็คือ แผนช่วยงานครัวตามหลักกามเทพศาสตร์ข้อแรกของอเล็กซ์...ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:38:41

ความคิดเห็นที่ 6 “ทำไมพี่ไม่บอกล่ะ ว่าไม่เคยทำอาหาร” อเล็กซ์กระซิบกระซาบเสียงขุ่นข้างหู ส่วนจุนซูก็ได้แต่ทำหน้าม่อย แล้วส่าย ศีรษะไปมา ภาพของโซเฟียที่เหน็ดเหนื่อยยิ่งไปกว่าเก่า เพราะผลงานของเขา ยังติดค้างในใจไม่เลือนไปเลย “จัดโต๊ะเถอะ” เขาบอกกับเพื่อนคู่หู ที่สถาปนาตัวเองเป็นพ่อสื่อพ่อชักเต็มตัวเสียงอ่อย ก่อนจะเดินไปคว้าเอาผ้าปูโต๊ะ สีขาวที่วางเอาไว้บนชั้นไม้ขึ้นมาสะบัดแรงๆ ในนาทีหนึ่งจุนซูเห็นอเล็กซ์เบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ชี้มือมาที่เขา กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง และในนาทีถัดมา เขาถึงเพิ่งรู้ว่า อเล็กซ์กำลังจะบอก จะเตือนอะไร ผ้าคลุมโต๊ะสีขาว มีขี้เถ้าและฝุ่นที่เป็นพื้นฐานสามัญชีวิตในทัสคานี ลอยมาคลุมเอาไว้จางๆ แต่ไอ้สิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้ใช้ ชีวิตปกติในทัสคานี กลับไม่เคยรู้เรื่องนี้ หรือที่จริงควรจะพูดให้ถูกว่า ผู้ชายซึ่งไม่เคยทำงานบ้าน งานครัวมาก่อน ไม่ได้ตระหนักเรื่องนี้เลย จุนซูก็เลยสลัดผ้าสีขาวเสียเต็มแรง สลัดสะบัดใกล้ๆ กับโถน้ำส้มและอ่างโยเกิร์ตสีขาวน่ากินที่อยู่ใกล้ๆ ฝุ่นบนผ้าก็เลย ลอยคว้างกลางอากาศ แล้วก็หล่นลงบนโยเกิร์ตสีขาวและน้ำส้มดังปุ๊ จนเหมือนมีเมล็ดงาดำๆ ผสมบนเนื้อโยเกิร์ตเป็น หย่อมๆ และในขณะเดียวกัน น้ำส้มก็ดูเหมือนกับจะมีราขึ้นเป็นฝ้าด้วย หายนะลำดับถัดมา ที่เกิดจากน้ำมือของคิมจุนซูก็คือ ผ้าคลุมโต๊ะ มันดันยาวอย่างน่าเหลือเชื่อ แรงจากการสะบัด ทำให้ ผืนผ้าแผ่พุ่งออกไปไกล ยาวจนลากผ่านโต๊ะไปแล้วก็ยังไม่หมด และพอจะม้วนผ้ากลับมา ชายที่ยาวเฟื้อยก็จุ่มลงไปใน โถน้ำส้ม จนผืนผ้าสีขาวกลายเป็นสีส้มจางๆ ไปแล้ว จุนซูที่ตกใจกับความเปรอะเปื้อนที่ตัวเองก่อ ก็สะดุ้ง แล้ว รีบกระตุกผ้าซึ่งเปียกชุ่มและจุ่มอยู่ในน้ำส้ม กลับมาสุดแรงเกิด       สิ่งที่ตามติดมาจากนั้น เหมือนกับภาพช้า ที่ค่อยๆ ขยับฉายไปทีละเฟรม วินาทีหนึ่งชายผ้าสะบัด ฉุดกระชากเอาโถน้ำ ส้มล้มลงมาด้านหน้า วินาทีถัดมาคือภาพของน้ำส้มที่ไหลเจิ่งนองราดลงบนพื้นอิฐสีส้ม แล้วโถแก้วที่ว่างเปล่า ก็ค่อยๆ กลิ้งหล่นลงมาจากโต๊ะไม้ตัวยาว ลอยค้างอยู่กลางอากาศ แล้วจากนั้น... คิมจุนซูหลับตาปี๋ ไม่อยากจะเห็นโศกนาฏกรรม ที่เกิดกับโถแก้วผู้เคราะห์ร้ายเลย “พี่จุนซู!” อเล็กซ์ปราดมาก่อน หลังจากที่เสียงดังเปรี้ยงสนั่นรอบตัวสงบลง เด็กหนุ่มเอามือแตะไล่ตามเนื้อตัวพี่ชาย ต่างสัญชาติที่ยังยืนหลับตานิ่ง ไม่กระดุกกระดิกอย่างกังวล “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า โดนแก้วบาดไหม” “อ่า...แก้วแตกจริงหรือ” จุนซูลืมตาขึ้นมาดูข้างหนึ่ง แล้วก็แลบลิ้นออกมายาวๆ เมื่อเห็นว่า ไม่ใช่เพียงแค่โถแก้วที่แตก แต่บัดนี้ทั้งแก้วน้ำใบเล็กใบน้อย และจานใส่อาหารเช้าที่เป็นกระเบื้อง ต่างก็กลิ้งโคล่โล่ลงมากองแอ้งแม้งบนพื้น เป็นที่เรียบร้อย และเมื่อลืมตาอีกข้างเป็นลำดับถัดมา คิมจุนซูก็ได้เห็นสีหน้าเผือดขาวราวแผ่นกระดาษของอีกคนหนึ่ง ที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับรูปปั้นหินสลัก กลางกรอบประตู ฝ่ายนั้นคงชะโงกหน้ามาดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น และภาพที่เห็นคงจะเลวร้ายเกินทน หญิงสาวถึงได้พึมพำเสียงเบา ด้วย ใบหน้าและท่าทางราวกับคนป่วยหนัก “โซเฟีย” “พี่โซเฟีย” สองเสียงร้องเรียกประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย คิมจุนซูทั้งรู้สึกผิด ทั้งรู้สึกละอาย จนยากจะสู้หน้าของฝ่ายนั้นได้ เต็มตา เขาทำให้ทุกอย่างของเช้าวันนี้ยุ่งเหยิงมากไปกว่าเก่า ทั้งการเตรียมอาหารเช้า การจัดโต๊ะ ไม่ว่าจะไปหยิบจับ อะไร มันก็ล้มเหลว ผิดพลาดไปทั้งสิ้น นอกจากจะไม่ได้ช่วยแบ่งเบาภาระของโซเฟียแล้ว สิ่งที่เขาทำคือการทุ่มปัญหา ที่มากไปกว่าเก่า ลงบนบ่าเล็กๆ ของหญิงสาวเสียเต็มเหนี่ยว แต่ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยคำขอโทษ หรืออเล็กซ์จะได้พูดคำแก้ตัวอะไรออกมา ร่างบอบบางนั้นก็โงนเงน แล้วทิ้งตัวลงกับ พื้นห้อง โดยไม่มีท่าทีใดๆ บอกนำทั้งสิ้น จุนซูกราดเข้าไปช้อนร่างบอบบางนั้นขึ้นมาแนบกับอก ส่วนมือข้างหนึ่งก็พยายามปลุกเขย่าตัว เรียกชื่อหญิงสาวซ้ำๆ ไปมา ด้วยความตกใจ ในขณะที่น้องชายของอีกฝ่าย ก็วิ่งไปหยิบเอาแอมโมเนีย ที่อยู่ในตู้ยาใกล้ๆ มาโบกจ่อใต้จมูก พักเดียวโซเฟียก็สำลักอากาศออกมาฮั่กๆ แล้วผุดลุกขึ้นไปเกาะถังผง ทั้งขย้อนทั้งอาเจียนเอาอาหารที่ทานเข้าไป ออกมาจนตัวโยน อาเจียนจนแทบไม่เหลืออะไรตกค้างแม้สักนิดในท้อง จุนซูทั้งตกใจ ทั้งกังวลจนนึกอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนงกเงิ่น เบิ่งตาเรียวยาวของตัวเองไปมา ไม่รู้ว่าควรจะตามหมอ มาดีไหม? และไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีโรคประจำตัวอะไรบ้างหรือเปล่า? ใช่เขาไหม? ที่ทำให้โซเฟียเหน็ดเหนื่อย เสียจนป่วยหนักอย่างนี้ และเมื่อเขาปรายสายตาไปมองอีกคนที่เหลืออยู่ ก็เห็นว่าอเล็กซ์นั้นนิ่งงันทีเดียว มือที่ถือสำลีชิ้นเล็กๆ ตกลงแนบกับพื้น เจ้าตัวเอาแต่จ้องมองพี่สาวที่ขยักขย้อนอาหารด้วยแววตาประหลาด และอีกนานหลายอึดใจ กว่าที่จะมีสติกลับคืนมาได้ เด็กหนุ่มเดินไปรินน้ำใส่แก้วใส แล้วยื่นส่งให้โซเฟียด้วยใบหน้าเรียบเฉย มันนิ่งจนเกือบจะเป็นเย็นชาด้วยซ้ำ ในตอนที่ทอดสายตามองพี่สาวคนเดียวของตนเองเงียบๆ ไม่มีท่าทางตกใจ หรือวิตกกังวล ในอาการของอีกฝ่าย สำแดงอยู่บนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นเลย คิมจุนซูไม่เคยเห็นกริยาอย่างนี้ระหว่างพี่น้องมาก่อน เขาก็เลยได้แต่กวาดสายตามองทั้งสองคนอย่างอึดอัด จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:39:04

ความคิดเห็นที่ 7 จุนโฮกับเขาเป็นเหมือนกับเพื่อน มากกว่าพี่น้อง ไม่ว่ามีเรื่องอะไร ถ้าเขาไม่สบายหรือมีอาการป่วยไข้ขึ้น จุนโฮก็จะ ปราดเข้ามาถามด้วยสีหน้าห่วงใย หวาดวิตกราวกับถ้าตัวเองป่วยแทนได้ก็จะเป็นแทนเสียเอง ยูชอนก็ใจดีกับยูฮวานน้องชายของเขามาก พี่ยุนโฮกับน้องสาวนั่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ลูกสาวคนเดียว คุณพ่อหวงเท่าไร ให้เอาสิบคูณไปจะได้เท่ากับความหวงและ ห่วงของพี่ชายอย่างยุนโฮ พี่แจจุงก็ไม่น้อยหน้า สำหรับความรักที่มอบให้กับพี่น้อง ขอให้บอก อยากได้อะไร แจจุงหามันมาให้ได้เสมอ หรือชางมินก็เหมือนกัน เห็นนิ่งๆ อย่างนั้น แต่พอน้องสาวไม่สบาย ก็ร้อนเป็นไฟขึ้นมาได้ อย่าเอาชั้นพี่น้องที่คลานตามกันมาเลย แค่พวกเขาทั้ง 5 คน ที่เป็นดงบังชินกิ ถ้ามีใครเจ็บ มีใครไม่สบาย อีก 4 คนที่ เหลือก็ดูจะวุ่นวายใจ ทุกข์ร้อนราวกับจะป่วยไข้ตามไปด้วย เหมือนตอนที่เขาเจ็บขา เต้นในคอนเสิร์ตไม่ได้ พี่แจจุงก็ คอยเข็นรถเข็น เอาน้ำมาให้กิน ยูชอนช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้า ชางมินเอาอาหารมาให้ แล้วก็พี่ยุนโฮที่ช่วยประคอง ตอนที่เขาลุกขึ้นเดิน ไม่มีใครทอดทิ้งเขาเอาไว้ข้างหลังเลยสักคน เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน ผ่อนฝีเท้า เดินช้าๆ เพื่อที่เขาจะได้ก้าวทัน ได้เดินไปข้างหน้า พร้อมกันทั้ง 5 คน ก็ขนาดคนที่ไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมสายโลหิตกัน อย่างพวกเขาทั้ง 5 คน ยังใส่ใจและห่วงใยถึงปานนั้น แล้วสองคนพี่ น้องที่อยู่ตรงหน้าเขาเล่า? มันเป็นความสัมพันธ์ประเภทไหน คนหนึ่งถึงได้เงียบนิ่ง ก้มหน้างุดๆ อยู่กับแก้วน้ำ ไม่ยอมสู้หน้า แล้วอีกคนก็จ้องมองมา ราวกับจะเอ็กซ์เรย์อีกฝ่าย ลึกลงไปจนถึงกระดูก ก็ยังยิ้ม ยังหัวเราะ ยังเจรจากันด้วยน้ำเสียงรื่นเริง เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมามิใช่หรือ? อเล็กซ์ยังหลิ่วตาให้กับเขาและ โซเฟียด้วยซ้ำ ในตอนที่หั่นมะเขือเทศ ...แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? มองดูท่าทางที่แสดงต่อกันของสองคน จุนซูก็รู้แล้วว่าตัวเองควรสงบปากสงบคำ ปิดปากให้สนิท แล้วก็ปล่อยให้เป็น หน้าที่ของพี่น้อง เขาพูดจากันเองจะเหมาะสมกว่า แต่ความอึมครึม มืดครึ้มราวกับวันฟ้าหม่น อึดอัดจนแทบจะหายใจ ไม่ออก ก็ทำให้เขาทนเก็บปากสงวนคำเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป จุนซูก็เลยโพล่งถามออกมา อย่างอดใจไม่ไหวว่า “โซเฟีย คุณไม่สบายหรือเปล่า พักผ่อนหน่อยไหม” คนตอบไม่ใช่โซเฟีย แต่เป็นอเล็กซ์ ที่ตอบกลับมาอย่างกระด้างและหยันเย้ยจนบาดหูว่า “เดี๋ยวพี่โซเฟียก็หายดีล่ะพี่ จุนซู อีกแค่ไม่เกิน แปดเก้าเดือนมันก็คงหายดี” ...นัยยะของคำตอบ ต่อให้เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีที่สุดอย่างจุนซู ก็รู้เท่าว่ามันคืออะไร ใบหน้าซีดขาวของโซเฟีย ก่ำแดงขึ้นมาในนาทีนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมองน้องชายคนเดียวด้วยสีหน้าอึ้งๆ คล้ายๆ จะ เป็นการตื่นตะลึง ปนด้วยความละอาย “บอกมาสิว่า ไม่ใช่เจ้านั่น” อเล็กซ์กระชากเสียงถามอย่างหยาบคาย เป็นอีกด้านของเด็กหนุ่ม อย่างที่จุนซูนึกประหวั่นใจอยู่ลึกๆ ตั้งแต่ในตอนที่เห็นฝ่ายนั้น พูดถึงเรื่องเลวร้ายของพี่ชาย แล้ว ความขมขื่นและความรู้สึกกดดันในชีวิต ผลักดันให้เจ้าตัวทำอะไรหลายอย่าง รวมถึงคำพูดและกริยากระด้าง เหล่านี้ด้วย และที่แย่ที่สุดในความคิดของจุนซู สำหรับกรณีนี้ก็คือ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำความผิดอะไรมา แต่คนที่อเล็กซ์กำลังพลิกแง่ มุมร้ายกาจ ขึ้นมาตอบโต้ และเลือกใช้วาจาทิ่มแทงอย่างเจ็บแสบ ประหัตประหารอย่างไม่ปรานี คือพี่สาวคนเดียวที่ตน เองมีอยู่ คนเพียงคนเดียวที่ควรจะเป็นผนังให้อิง และเป็นกำแพงให้พักพิงยามอ่อนล้า กลับกำลังเสือกไสไล่ส่ง และทำการ เหมือนกับเป็นศัตรู ที่จ้องทำลายล้างผลาญให้หมดสิ้น เขาใช้คำพูดไม่เก่ง ไม่รู้จะอธิบายหรือห้ามปรามอเล็กซ์อย่างไรดี รู้เพียงว่ามันไม่ควร ไม่เหมาะ ไม่ดี น้องชายไม่ควร พูดอย่างนั้นกับพี่สาว แต่จะให้อ้างเหตุผลมาแจกแจง จุนซูก็ทำไม่ได้ พี่ยุนโฮเตือนเสมอว่า ให้ระวังคำพูดที่หลุดออกมาจากปากทุกคำ เพราะทันทีที่มันออกมา มันก็จะเป็นนายของเรา เป็น สิ่งที่เราต้องรับผิดชอบ เราอาจจะปล่อยมันออกไปด้วยอารมณ์ ด้วยความรู้สึกโกรธแค้น ปรารถนาจะให้อีกฝ่ายได้เจ็บ ได้อาย เป็นด้วยความรู้สึกเพียงชั่ววูบ แต่คำพูดพวกนั้นไม่ได้อยู่แค่วูบเดียวตามลมปากเป่า มันจะคงอยู่ ยังกังวานในใจ ของผู้ฟังอย่างไม่มีวันลบเลือนไปได้ หากถึงอย่างนั้น ต่อให้สองคนนั่นบึ้งตึงไปกว่านั้น และทำร้ายกันมากกว่านี้เป็นสิบๆ เท่า คิมจุนซูก็ยังเชื่อหมดใจอยู่นั่น เองว่า ทั้งสองคนยังรักและห่วงใยกัน ไม่มีบกพร่องเป็นเด็ดขาด แล้วอย่างนี้เขาจะปล่อยให้อเล็กซ์ทำร้ายโซเฟียได้หรือ? ปล่อยให้สองพี่น้องต้องเจ็บปวด เพราะการกระทำของแต่ละ ฝ่ายได้อย่างนั้นหรือ? “อเล็กซ์” ชายหนุ่มกระตุกมือเรียกเจ้าหนุ่มเสียงเบา พยายามที่สุด ที่จะเตือนสติไม่ให้ฝ่ายนั้นหลุดปากพูดอะไรร้ายๆ ออกมาอีก ...แต่ก็ไม่ทัน คำพูดเหมือนห่าธนูของอเล็กซ์พุ่งออกไปแล้ว และทุกดอกของมันก็เสียบแทงเข้ากลางใจของโซเฟียเสีย จนมิดก้าน “แล้วมันบอกไหมล่ะ ว่าจะรับผิดชอบพี่ มันบอกไหมล่ะว่าจะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง มันเคยสนใจกับเรื่องของ เราบ้างไหม นอกจากเรื่องบ้าๆ ที่เกี่ยวกับความโด่งดังของมัน มันเคยบอกไหมว่าพี่เป็นคนรัก เคยประกาศกับใครไหม ว่าพี่เป็นคนที่ต้องการร่วมชีวิตด้วย แล้วจะอาลัยอาวรณ์อะไรกับเขา ทำอย่างนี้ทำไมพี่โซเฟีย ทำอย่างนี้ทำไม” ใบหน้าที่ก่ำแดงเพราะความอาย ซีดเผือดลงอีกครั้ง และในครั้งนี้มันขาวพร่าราวแผ่นกระดาษ โซเฟียไม่ตอบอะไรเลย เอาแต่กัดเม้มริมฝีปากของตัวเองจนเป็นแผล ...เพราะรู้ว่าคำพูดบาดหูเหล่านั้น เกิดจากความรัก ความห่วงใย และเพราะรู้ว่าอีกคนห่วงและหวง ถึงได้พูดจาว่าร้าย เหมือนไม่ใช่พี่น้อง มันเป็นการทำร้ายเพราะความรัก แล้วจะให้เธอตอบโต้น้อง เพื่อขยายความบาดหมาง ให้ถ่างกว้างได้อย่างไร? หากเหตุผลนี้คงจะใช้ไม่ได้กับบุคคลที่สี่ ที่รับฟังวาจาระคายหู และความหมายเสียดแทงใจเหล่านั้น อย่างเต็มประโยค คำตอบที่ดังมาจากประตูด้านหน้า จึงกร้าวกระด้างและห้วนห้าว ด้วยความเจ็บแค้นแทนคนรัก “ทั้งหมดเป็นเพราะเราสองคนรักกันน่ะสิ เข้าใจเสียทีเถอะไอ้หนู” อ้อมแขนแข็งแรงสีแทนของฝ่ายชาย โอบรัดร่างบอบบางของโซเฟีย ที่โถมตัวเข้าหา เหมือนลูกนกที่พลัดหลงจากรัง ไม้สูง เอาไว้แนบแน่น ส่วนคำตอบของอเล็กซ์ คือกำปั้นที่หวดขวับเข้าหาฝ่ายนั้นอย่างเด็กใจร้อน ในทันทีที่เห็นหน้า ความโกรธเคือง ถูกทุ่มเข้าใส่ตัวต้นเหตุของปัญหา อย่างไม่มีการยั้งใจ และอีกคนที่มุทะลุพอกัน ก็ซัดกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มันอาจจะเป็นแค่ การยกแขนตั้งการ์ดเพื่อป้องกันตัว หรือแค่กำบังไม่ให้โซเฟีย โดนลูกหลงจากโทสะของน้องชาย ไปด้วย แต่ในสายตาของจุนซู เขามองเห็นแต่กำปั้นหนักๆ ที่กำลังจะทุบลงมาที่อเล็กซ์อย่างโหดร้าย และหูก็ได้ยิน แต่เสียงกรีดร้องของโซเฟีย จุนซูเตือนสติอเล็กซ์ได้ พยายามทัดทานการกระทำร้อนๆ ของอเล็กซ์ได้ และมีสติรู้คิดในการห้ามปราม การควรการไม่ควรได้ ในช่วงเวลาปกติของชีวิต แต่กับช่วงเวลาที่อารมณ์นำหน้าเหตุผล... ก่อนที่สมองจะสั่งการให้สติรับรู้ทำหน้าที่ คิมจุนซูก็พุ่งออกไปก่อน ยูชอนเคยบอกว่า จุนซูเป็นคนใจร้อน ระวังสักวันจะเดือดร้อนเพราะนิสัยเสียข้อนี้ ส่วนพี่ยุนโฮก็เตือนเสมอ ให้เขาคิดก่อนที่จะทำหรือพูดอะไรออกไป ...แต่สมองของเขา ก็ไม่เคยเอาชนะการกระทำของร่างกายได้เลยสักครั้ง ... ... ... ... เมื่อรู้สึกตัวอีกที จุนซูก็พบว่าตัวเองกำกำปั้นที่เจ็บแปลบอย่างแน่นหนา ยืนจังก้าคร่อมอยู่เหนือร่างสูงใหญ่ ผิวสีแทนจัด แดด ที่กลิ้งคลุกฝุ่นอยู่กับพื้นห้อง มีโซเฟียหวีดร้องประคองร่างนั้นอยู่ใกล้ๆ แล้วก็มีอเล็กซ์ที่ยกมือขึ้นปิดปาก สีหน้าตื่นตะลึง เหมือนกับเพิ่งพบเห็นสิ่งอัศจรรย์ที่สุดในชีวิตเรื่องหนึ่ง ปรากฏตรงหน้า และที่ควรจะตกใจยิ่งไปกว่านั้น ก็คือ ใบหน้าที่เบือนกลับมามองจุนซู ใบหน้าที่ถูกกำปั้นหนักๆ ของหนุ่มเกาหลีซัดเข้า เต็มๆ ที่กรามซ้าย ใบหน้าที่คลุกฝุ่นและมีเลือดซึมจางๆ ที่มุมปาก มันเป็นใบหน้าเดียวกันกับที่ คุ้นหน้าคุ้นตาหนักหนา จากจอโทรทัศน์ จากนิตยสาร จากรูปวอลเปเปอร์ที่หน้าจอโน้ตบุ๊ค ...แล้วก็จากโปสเตอร์ที่ผนังห้องของเขา ต่อให้หลับตาแล้วลืมตาสักกี่หน หรือกระทั่งเตะก้นตัวเองเป็นสิบครั้ง สิ่งที่มองเห็นก็ยังเป็นอย่างเดิม ยังเหมือนเดิมไม่ แปรเปลี่ยน และความจริงก็ยังคงเป็นเช่นนั้น ความจริงที่ว่า... บัดนี้ คิมจุนซูผู้อุตส่าห์ดั้นด้นมาไกลถึงอิตาลี เพียงเพื่อพบหน้าอองเดรอา เกรกโค ตัวเป็นๆ สักครั้งในชีวิต เพิ่งจะฟาดปากนักเตะในดวงใจ ล้มกลิ้งไปเรียบร้อยแล้ว! จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:39:43

ความคิดเห็นที่ 8 ขออนุญาตเนียน รวบสองอาทิตย์เป็นหนึ่งเดียวนะคะ ^^ ไม่มีอะไรอื่น นอกจากจะแก้ตัวว่าบทนี้เขียนยาก 555+ คือปาล์มพยายามจะปรับวิธีเขียนแฟนฟิค ให้มันอ่านง่าย คล่องๆ ไม่ใช้ภาษาที่มันเข้าใจยาก วกวน แล้วก็ไม่กดดันเหมือนนิยายแบบที่เคยเขียน เลยไม่ค่อยแตะความรู้สึก หรือว่าประเด็นที่มันซับซ้อน  เลี่ยงการเล่นกับอารมณ์มากๆ อย่างเคยๆ ค่ะ แต่เขียนตอนนี้ไปแล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองตีบุคลิกตัวละครไม่แตก มันดูแบนๆ ชอบกล ขาดมิติอารมณ์ เลยรื้อเขียนใหม่ แล้วเขียนไปเขียนมาชักมันมือ มันก็เลยเจาะลึกขึ้น กลายเป็นเครียด แล้วก็เกิดปม เกิดบุคลิกซ้อน เกิดอะไรก็ไม่รู้อีกมากมาย ยืดยาวได้เป็นสองเท่าของตอนปกติ 555+ และบทนี้มันก็เลยกลายเป็นนิยายไปอย่างสมบูรณ์แบบ ดราม่ามากกกก ปมเยอะมาก ทิ้งขว้างไปตั้งหลายอย่าง ตัดไปแล้วก็มี โยนทิ้งก็มี แต่มันก็ยังดูลึกกว่าตอนอื่นๆ ทั้งหมด สรุป จุนซูเป็นตัวประกอบของบทนี้ใช่ไหม 555+ อ่านมาถึงตอนนี้ น่าจะเดาอะไรต่อมิอะไรได้หลายอย่างแล้วนะคะ เช่นว่าปาล์มสับขาหลอกอีกแล้ว ^^ ชอบจริ๊งมุขโบราณเนี่ย เล่นติดกันมาสองเรื่องแล้วนะเนี่ย (ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องอะไรที่คนเขียนเขียนก่อนหน้านี้ แนะนำให้เสิร์ชกู๋ด้วยคำว่า คัซซาร์ ค่ะ ^^) ปม realtor ยังไม่คลาย ปมใหม่ก็ถูกหย่อนลงมา โอ้วว มีมาเฟียด้วย แล้วนางเอกจุนจะว่ายังไงล่ะ ...สรุปเรื่องนี้มันยังไงกัน 555+ จิ๊กซอว์ชิ้นต่อไป จะแมะวางวันพุธหน้านะคะ ยังเป็นคิมจุนซูผู้น่ารักคนเดิม ซึ่งคงจะมีรายละเอียดเกี่ยวกับปมต่างๆ คลี่ลงมาเยอะขึ้น คนที่คิดถึงยูชอน ชางมิน ยุนโฮ แจจุง รอก่อนนะคะ ตบตีกับจุนซูเรียบร้อยแล้ว ปาล์มจะไปฟัดกะเจ้าหนูแก้มยุ้ยของยุนโฮต่อ โฮ่ โฮ่ อดใจรออีกตอนสองตอนน๊า ^^ ตอบจอมอ     หนมจีน เดาแม่นมากค่าคุณหนมจีน มันเป็นเช่นนั้นแล คนอ่านรู้กันทุกคน คนเขียนรู้ ทุกคนรู้ แต่จุนซูยังไม่รู้ 555+ ส่วนคำใบ้ตรงตัวตามท่านพจน์ฯ เลยค่ะ แต่ถ้ายังไม่อยากเปิดท่านพจน์ รอรู้พร้อมกับคิมจุนซูบทหน้าก็ได้ค่ะ     ชองนัท สำหรับจุนซู ทุกอย่างคือความใสซื่อ ^^ ปาล์มมองอย่างนี้นะ เขาเป็นคนซื่อ มองโลกในแง่ดี ไม่เคยคิดอะไรซับซ้อน ดังนั้นโลกในสายตาเขาสวยงามเสมอ บทนี้ชดเชยให้เท่าตัวนะนัท อย่าโกรธนะคะ ส่วนละคร ปาล์มดีใจค่ะ อยากให้ละครยุนมันจบๆ ไปเสียที แล้วเมื่อละครจบ กรุณาทำตัวชัดเจนเถอะชองยุนโฮ เจอมรสุมข่าวงวดนี้ แคสซี่จะบ้านะคะ T^T     adel_ew จุนซูเป็นคนซื่อค่ะ เขาซื่ออย่างนี้ทั้งตัวจริงและในฟิคปาล์มล่ะค่ะ (แต่ตัวจริงออกแนวเอ๋อๆ โก๊ะๆ กว่านี้อีก 555+) ส่วนใหญ่แฟนคลับจะตามเพราะผลงานของทั้ง 5 คนก่อน แต่พอรู้จักตัวจริงของหนุ่มๆ แล้ว ก็ตกหลุมรักปีนกันไม่ขึ้นทั้งนั้น ^^ อะเดลชมสำนวนปาล์ม อ๊ายยยย >///< ขอบคุณค่า ^___________________________________________^ สงสัยชัดภาพจุนตัวบวมๆ ทาคาลาไมล์ตัวลายแน่ๆ 555+     sOmeoNE--SomEwhERe ยูชอนกี๊ด  O.O แอบหายไปกะหมออากิระ เดี๋ยวตามตัวให้นะคะ อีกไม่นานคงได้พบกันน๊า ปลาวาฬหนุ่ม ณ ปัจจุบัน ลดหุ่นกลับมาแล้วค่ะ กลับเป็นโลมาน่ารักเหมือนเดิมแล้วล่ะ 555+ ศัพท์คำที่สงสัยแปลตรงตัวค่ะ ไม่มีเบี่ยงเบน ถ้าอยากรู้คำตอบว่าทำไมอเล็กซ์คิดอย่างนี้ ตอนหน้ามีเฉลย คิดถึง 5 คนมากกกกกกกกกกกกก โดยเฉพาะเมื่อมีข่าวเลวร้ายโผล่มา อยากให้เขาเป็นอย่างในฟิคค่ะ อยู่ด้วยกันทั้ง 5 คนเป็น 10 ปี ^^ รักกันมากๆ เหมือนอย่างนี้ พีเอสซึ ขอทราบชื่อเล่นได้ไหมคะ จะได้เรียกหาแบบหนิดหนม และอย่าบอกว่าแปะมือไฮไฟว์กะหนูอิมว่าเป็นลูกช้างเหมือนกันนะ O.O     Holding_back_the_tears โอวว ออกจากที่ซุ่มเพื่อจุนจัง ขอบคุณมากๆ นะคะ ^ ^ น้องไม่มีทางลำบากนักหรอกค่ะ (?) ด้วยเหตุผลอย่างที่คุณเข้าใจถูกต้องแล้วค่ะ คนที่มีจิตใจดี น่ารักแบบนี้ ใครก็โกรธไม่ลง (ยกเว้น SM แฮ่มมมมม)     not_Pink 555+ เม้นต์ฮามากน้องพู่ขา จุนจังเธอไม่รู้สิ่งใดในชีวิตนี้จริงๆ นอกจากออร่าความงกที่แผ่กำจาย ส่วนนางเอก พู่น่าจะได้คำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วนะคะว่าคือใคร ณ ตอนนี้น่าจะเดาทางได้แล้วใช่ไหม ^^ ส่วนปมอื่นๆ เดี๋ยวก็ค่อยๆ คลายกันไป เรื่องนี้ไม่วาย แต่ฉากวายเซอร์วิสเยอะมาก 555+ เนื่องจากคนเขียนก็ชอบอ่านฟิควายค่ะ     iMa-aMe~* เหตุผลที่มันเป็นเช่นนั้น มันจะอยู่ในตอนหน้าค่ะ จุนซูคือต้นเหตุแห่งหายนะทั้งปวง รวมทั้งในตอนนี้และตอนต่อๆ ไปด้วย ส่วนความเค็มของน้อง ชัดเจนมาแต่ไหนแต่ไรค่ะ ดังนั้น เราจะพลาดการจิกกัดเรื่องนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด 555+ อิมน่าจะรู้แล้วนะหรือน่าจะเดาทางได้แล้วว่า ทำไมอเล็กซ์แปลกๆ และถ้าไม่รู้ เราจะนับว่าคุณแกล้งเนียนไปกับคิมจุนด้วย อิมเกาะอยู่ที่นี่ก็ได้ค่า ไม่เป็นไร บ้านโน้นเงียบไปเยอะค่ะ โดนล่มสองสามรอบมันก็ไม่ไหว แล้วตอนนี้เริ่มมีเรี่ยไรทรัพย์ อ่า...พี่ว่ามัน:-)มากๆ = ="   babyneo ออร่าความโปรชางมินปาล์มชัดมากขนาดนั้น O.O 555+ กลับไปอ่านทวนแล้วพบว่า มีชื่อน้องโผล่มาทุกตอนจริงๆ ขอบคุณที่ตามอ่านนะค้า ^^     แม่มดจิ๋ว ปาล์มตอบหลังไมค์แล้วนะคะ มันค่อยๆ กระดื้บอยู่ ใจเย็นๆ นะคะ ^^ และข่าวสำหรับผู้สนใจ อัพมามะมาเป็นของเฮียซะดีๆ ไอ้หนู ตอนที่ 2 แล้วค่ะ (กระดึ้บช้ามากมาย) http://writer.dek-d.com/the-pluffy/writer/view.php?id=550695 จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 00:41:28

ความคิดเห็นที่ 9   อะ... อ้าว! ต่อยไปแล้วอ่ะ ทำไงดี จุนซู ว่าแต่... นักร้องไซส์เอเชียต่อยชนะนักฟุตบอลมืออาชีพได้ไงเนี่ย เดี๋ยวเขาซ้ำกลับ หนูจะทำไงเนี่ย จุนซู จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 08:04:10 A:125.25.126.227 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 10 จุนซู เราแนะนำให้...ไม่เก่งภาษาอื่นก็ใช้ภาษาใจสิ รับรองไม่ต้องไปเรียนที่ไหน มีติดตัวนายอยู่แล้ว ฮ่าฮ่า ว่าแต่คิดได้ไง...ปลอกหอมแบบนั้นน่ะ นายรั้วขั้นเทพจริงๆ ด้วย ไม่ใช่รั้วธรรมดาด้วยนะ แต่เหนืออื่นใด...ท่าฟาดปากนักเตะในดวงใจเท่มากกก จากคุณ : adel_ew เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 12:26:28

ความคิดเห็นที่ 11 คิดแล้วเชียวว่าคุณปาล์มต้องสับขาหลอกแน่ๆ แต่ก็เต็มใจให้หลอกนะคะ แล้วจุนซูจะทำยังงัยต่อไปล่ะเนี่ย  ชกไปซะแล้ว ต้องการผู้ช่วยมั้ยอ่ะ เดี๋ยวเรียกชางมินฮาร์ดคอร์ตัวพ่อมาช่วยน้า อิยะฮ่าฮ่า  หัวเราะให้กับความซวยของจุนซู แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 52 14:33:53 แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 52 14:33:34 จากคุณ : Holding_back_the_tears เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 52 14:57:01

ความคิดเห็นที่ 12   โฮกกกก  อยากจะกรีดร้องภาษาเคนย่าเป็นเพื่อนจุนจัง ไม่วายจริงๆเหรอคะพี่ปาล์ม .. คือพู่จิ้นจุนอเล็กซ์ไปแล้ว >///< กริ๊บกริ๊วจริงๆคู่นี้  ใกล้ชิดเกิ๊นนนน  จุนจังคงไม่คิดอะไร อเล็กซ์ก็คงไม่คิด แต่พู่คิด  ฮ่าฮ่า ว่าแต่จุนจังน่ารักมากๆเลย มองโลกในแง่ดี แล้วก็ร่าเริงสุดๆ ตรงข้ามกะอเล็กซ์ คนนี้ดูเครียดๆ แล้วก็จริงจัง ก็เค้ามีปมนี่เนาะ ทั้งเรื่องพี่ชาย พี่สาว .. ตกใจเลย ที่จู่ๆแฟนของโซเฟียก็ดันมากลายเป็นพ่อยอดขมองอิ่มของจุนจัง แถมพ่อหนุ่มเลือดร้อนก็ยังไปต่อยเค้าอีก แล้วเค้าจะให้ลายเซ็นมั้ยเนี่ย แต่ก็ไม่แน่นะ อาจจะได้ทัชแทน แบบหมัดทัชปากไรงี้ เอิ้กกกก ฮาตอนจุนจังระเบิดครัว งานบ้านกะจุนจังมันไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ ปอกหอมไม่เป็น ทำเจ๊งหมด แถมยังทำถ้วยโถเค้าแตกเละอีก กร๊ากกก รอกินอย่างเดียวท่าจะเวิร์กกว่าม้างงง   แอบซึ้งอ่ะ ทงบังเค้าเป็น"ครอบครัว"เดียวกันจริงๆ ประทับใจ.. T^T จากคุณ : not_Pink เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 06:30:14

ความคิดเห็นที่ 13 แหมๆ จุนลูกจะมางงที่ตัวเองตอบรับข้อเสนอน้องเล็กแก(ขอแอบตั้งชื่อเล่น)ทำไมก๊านน ทุกทีใครหลอกอะไรก็เชื่อก็ทำหมดอยู่แล้ว แบบนี้ อู้ยยย ปกติออก แต่ที่ชักจะมีความแปลกไม่น่าไว้ใจ(คนขียน)มากขึ้นคือน้องเล็กนี่ล่ะ อะไรยังไงคะเนี่ยะ ขอคิดไปเองว่าน้องเล็กยังเด็กนัก ประจวบกับจุนลูกคงส่งยิ้มพิฆาตให้เลยอึ้งไปตามๆกัน(ถึงอีกสิบปีลูกก็ยังน่ารักแหละเนอะ) น้องเล็กที่แรกดูร่าเริงสดใสดีทำไมพอรู้จักกันได้หลายตอนเข้าถึงเผยแง่มุมซับซ้อนขนาดนี้ล่ะ มันก็เลยพรอยทำให้เรื่องของจุนที่แรกดูจะเบาหวิว เริ่มซับซ้อนซ่อนปมขึ้นเรื่อยๆแล้วนะคะ แล้วยิ่งเรื่องที่มันดูยุ่งอยู่แล้ว มาเจอกับตัวยุ่งอย่างจุนเข้า โอ้ววว..เห็นลางหายนะมาแล้วค่ะพี่ปาล์ม อย่างงี้จุนจะโดนน้องเล็กซ์ลากไปช่วยแก้แค้นไหมคะ แต่ realtor คงช่วยอะไรไม่ได้มั้ง เห่อๆ แต่อ่านบทนี้แล้ว...โถ่...ลูก...หายนะจริงๆ นึกภาพหัวหอม น้ำส้ม โยเกิร์ต จานชาม และ ฝุ่น เป็นหนูถึงไม่ได้ท้องแบบโซเฟียก็ขอลมจับด้วยคนล่ะค่ะ ถ้าจะจีบสาวแล้วนึกถึงปาร์คนี่ จริงๆตอนปอกหอมจุนน่าจะอัญเชิญเทพแจมาลงคงจะดีนะคะ อ่านมาจนเจอคุณเกรกโคโดนจุนซูเสยนี่ก็ถึงกับต้องตบเข่าฉาด นั่นปะไร!! แอบนึกถึงคุณคนนี้นิดๆเหมือนกันตอนที่อเล็กซ์วางแผนพิชิตใจโซเฟียแล้วพูดถึง ‘ไอ้นั่น’ เพราะคิดว่าตัวละครใหม่โผล่มาตอนนี้ก็ดูเหมือนจะช้าไปหน่อย แล้วอีกอย่างพี่ปาล์มอุตส่าห์สร้างขึ้นมา คงไม่ได้ให้แค่มาเป็นเป้าหมายลอยๆของจุนหรอกมั้ง ดีค่ะ อย่างงี้จุนคงได้รู้ซะทีว่าที่อยู่นี่ไม่ใช่ปิซาร์(หรือจะยิ่งเข้าใจผิดไปใหญ่ก็ไม่รู้นะ) แต่ที่คิดไม่ถึงจริงๆก็คืออาการเย็นชาของอเล็กซ์ค่ะ อย่างงี้มันต้องมีปมที่ยังไม่ผุดอีกใช่ไหมคะ แล้วนางเอกของจุนละคะ(หรือว่าจุนจะมีน้องเล็กแทน..เย้ย..) แต่จริงๆดูโซเฟียหมางเมินแค่เพราะจุนทำเรื่องมากกว่าจะช่วย(ก็น่าอยู่นะ)ก็รู้สึกแล้วล่ะค่ะว่าเธอต้องไม่ใช่แหง รอคลายปมกับตอนหน้าล่ะค่ะ ปล.อ่านบทสรรเสริญพี่น้องผองเพื่อนของจุนแล้วคิดถึงคนห้าคนที่หัวเราะด้วยกันจังนะคะ..ฮืออ(เพื่อ) ...ถ้าเป็นน้องชายตัวดี ป่านนี้คงย้อนด้วยใบหน้านิ่งๆ วาจาแสบๆ คันๆ ตามประสามันนั่นล่ะ ไม่มีมาชวนท้าตีท้าต่อยอย่างเจ้าอเล็กซ์หรอก ...อย่างนี้น่ะ นิสัยพี่แจจุงชัดๆ ^ ^ ชอบอันนี้ค่ะพี่ปาล์ม จริ๊งจริง แจจุงชัดๆเลย อิอิ ปล.อีกที คัซซาร์ หนูเสิร์ชไม่เห็นเจอเลยค่ะ อยากรู้นะเนี่ยะ จากคุณ : iMa-aMe~* เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 00:35:32

ความคิดเห็นที่ 14 ดีค่ะพี่ปาล์ม อันที่จริงหนูมาอ่านตั้งแต่วันแรกที่พี่ลงแล้ว แหะ แต่แอบดองงงง เหอๆๆ ขำเรื่องจุนหั่นหอมมม อยากจะบอกว่า หนูก็แอบงง[การหั่นหอม]เหมือนกันค่ะ  - -' เอิ่มม แล้วนี่นางเอกของจุนจะยังมีใช่ไหมคะ คงไม่ได้กลายไปเป็น 'นายเอก' ซะนะคะ lol ตอนนี้ไม่ไหวจะดราม่านะคะพี่ปาล์ม แต่ช่วงนี้หนูไม่ไหวค่ะ แพ้เรื่องดราม่าๆ เพราะงั้นหนูจะไม่กล่าวถึงตรงจุดนี้ค่ะ (แอบอู้เม้นก้อว่า แหะๆ) ปล ชื่อ มน นะคะ อิมไหนคะ ไม่รู๊ๆๆๆ ไม่รู้จักจิงจิ๊งค่ะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 21:25:12 จากคุณ : sOmeoNE--SomEwhERe เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 21:23:20

ความคิดเห็นที่ 15 แปะตอนใหม่นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8548483/W8548483.html จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 21:35:16