ความคิดเห็นที่ 1 ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า สักห้าวันก่อน หลังจากที่ป่วยเสาะแสะมานาน ในที่สุด... ยัยส้มก็ทิ้งร่างอันอ้วนกลมของมันล้มหมอน นอนเสื่อจนได้ มันหายใจรวยริน ตัวกระเพื่อมแค่ทีละน้อย ๆ เท่านั้น แน่นอนอยู่แล้วว่า ผมซึ่งเห็นมันเติบโตมา แทบจะเรียกได้ว่าไอ้เบื้อกกะยัยส้มเหมือนพี่น้องคลานตามกันมา มันย่อมต้องกระวนกระวายใจอย่างเป็นที่สุด แต่ท่าทางบ้านนอกแบบนั้น จะมีสัตวแพทย์จากไหนมาเปิดร้านรักษาสัตว์ แม้แต่ในตัวอำเภอก็เถอะ ผมยังไม่เคยเห็นคลินิกรักษาสัตว์เลย ทางเดียวคือไอ้เบื้อกต้องพายัยส้มเข้าตัวจังหวัด แต่มันก็ทั้งไกลและต้องใช้เงินเท่าไรก็ไม่รู้ (((((มนุษย์น่ะ ยกเรื่องเงินมาเป็นข้อจำกัดทุกอย่างเสมอ)))) บ้านไอ้เบื๊อกก็คงไม่มีเงินมากพอขนาดนั้น แล้วมันจะหวงชีวิตยัยส้มไปทำไมวะ ปล่อยให้นอนพะงาบๆ ทรมานอยู่ได้ ผมล่ะขำ ที่มันจัดที่นอนให้ยัยส้ม เอาผ้าห่มเก่า ๆ มาปู อุ้มมันมานอน หาข้าวและน้ำมาวางให้มัน แต่สัตว์โลกสี่ขาตัวน้อยกลับไม่ยอมกินอะไร นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ตัวแทบไม่เขยื้อน ไม่มีแม้แต่เสียงคราง ตาเบื๊อกนั่งเฝ้าไข้มันตลอด ยัยส้มถึงฆาต... ผมมั่นใจ แต่ตาเบื๊อกกลับไม่ยอมรับความจริงข้อนั้น มนุษย์ไม่เคยยอมรับความจริง ความฝันของมนุษย์คือฝืนธรรมชาติ เถียงพระเจ้า เถียงสัจจะ ยกยอตัวเอง . . . . . และเมื่อสองวันก่อน ตอนเกือบ ๆ สี่โมง ผมไปรับยัยส้มครั้งแรก ผมต้องสนองนโยบายการรับวิญญาณฉบับใหม่ ให้ยมทูตปรับตัวให้ใกล้เคียงหน้าตาญาติสนิทของวิญญาณ จึงต้องแต่งตัววัยรุ่น จัดหน้าให้อายุเท่าตาเบื๊อกนี่ ถ้าเอาอายุจริงๆ ของผม ไอ้บ้านี่ คงร้องให้ขี้มูกโป่งตกใจตายก่อนยัยส้มแน่ ๆ ผมคงแต่งเนียนมาก ทันทีที่มันเห็นผม มันก็ถามว่าเป็นใคร มาจากไหน พอผมตอบว่า เป็นยมทูต แน่ะ... มันไม่เชื่อ ดูมันถามถี " อะไรของแก เมายาเรอะ " ผมอยากเอานิ้วจิ้มตาทึ่มๆ มัน แต่จรรยาบรรณผมครอบจิตอยู่ " เปล่า เป็นยมทูตจริง ๆ นะ " มันกลับไล่ " เฮ้ย ๆ ออกไป เข้ามาทางไหนออกไปทางนั้นเลย " ผมต้องทนเก็บอาการขำไอ้เบื๊อก " ไม่ได้หรอก ผมต้องทำงาน " " งานอะไร ? " " มาเอาชีวิต หมาตัวนั้นถึงฆาตแล้ว " ตาเบื๊อกตกใจ หันหลังกลับไปมองนังส้มทันที รายนั้นยังคงนอนหายใจพะงาบ ๆ อยู่ที่เดิม สีหน้ามันรับความจริงไม่ได้ " เฮ้ย พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ออกไปได้แล้ว ไป๊ " ผมโอเค " เดี๋ยวขอทำงานก่อน พอเสร็จงานแล้วจะรีบออกไปทันที " ผมก็กะจูงวิญญาณยัยส้มกลับ ไอ้เบื๊อกก็ตกใจ รีบเอื้อมมือไปจับแขนพร้อมกับออกแรงกระชากจนตัว ผมต้องเซหมุนคว้างเพื่อเอาใจมันอีกตามเคย ไอ้บ้าถามผมเหมือนไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง " ทำอะไร ! " " ก็จะเอาชีวิตมันไง " " ชีวง ชีวิต อะไร ออกไปได้แล้ว ! " " ก็มันถึงฆาตแล้ว ผมต้องมาเอา ... " พล่อก ! มันต่อยผมครั้งแรก แปลกดี... มนุษย์ใช้มืออ่อนๆ ทำร้ายยมทูต ฮ่าฮ่า มันคิดได้ไง แต่ผมถูกสอนมาว่าถ้าถูกต่อยแบบนี้แรงเท่านี้ เราต้องล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น และปล่อยให้มันกำหมัด ยืนตระหง่านต่อหน้า ตะเบ็งเสียงใส่ " บอกให้ออกไป ก็ออกไปเซ่ ! พูดไม่รู้เรื่องรึไง ! เมายามาจากไหนว่ะ ! " ผมลุกขึ้นยืน แล้วก็มองหน้ามัน พยายามอ้างเรื่องเวลา " ตอนนี้เลยเวลาสี่โมงสี่นาทีแล้ว " แต่มันไม่แยแสแฮะ " บ่นบ้าอะไร บอกให้ออกไป " ผมพูดดีๆ แท้ๆ " เพราะคุณมาขวางผมไว้ ทำให้ผมไม่สามารถเอาชีวิตของมันได้ตามกำหนดเวลา เวลาตายของมันเลยต้องคลาดเคลื่อน " " บอกให้ออกไปก็ออกไปสิวะ ! " เออ เอาใจมันอีกหน่อยก็ได้เว่ย " งั้นพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่อีกครั้งตอนสี่โมงเย็น " " ไปได้ได้แล้ว ไป๊ ! " ผมไม่ตอบอะไร รีบหันหลังให้กับตาเบื๊อก แล้วก็หายร่างไปอย่างทันทีทันใด จะไม่รีบได้ไง ผมจะเอารอยช้ำที่โดนมนุษย์ต่อยไปอวดเพื่อนๆ ก็ตอนที่ผมรับหน้าที่เอาวิญญาณหมา เพื่อนก็ล้อว่างานธรรมดาไม่ท้าทาย แต่ถ้าผมมีรอยชก รอยเลือดไปโม้พวกมัน คงพากันอิจฉาน่าดู ว่าเอาวิญญาณหมาก็สนุกดี ต่อไปคงแย่งกันจูงวิญญาณหมาน่าดู จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 15:33:30

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากเวลานั้นจวบกระทั่งวันรุ่งขึ้น ผมเฝ้ามอง ตาเบื๊อกประคบประหงมยัยส้ม คงคิดว่าการได้พบเจอกับผมคือภาพหลอน ไม่ใช่ยมทูตที่ไหน ฮ่าฮ่า คงปลอบใจตัวเองได้ดีเยี่ยม เพราะพอสี่โมงตรงของเมื่อวานนี้ มันกลับมายืนรอพบผมข้างๆ ยั้ยส้ม ย้ำเตือนให้ผมได้รู้ว่ามันสำเหนียกความจริงทุกอย่างแล้ว ผมปรากฎตัวขึ้นต่อหน้ามันอีกครั้ง แน่นอน รอยแผลบนหน้าผมหมดอายุขัยไปแล้ว " เอาล่ะ ได้เวลาแล้วล่ะ ผมมาต้องเอาชีวิตหมาตัวนั้นแล้ว " ผมพยายามไม่ขำแตก ยังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิม ความกลัวสั่นไหวอยู่ในดวงตาไอ้เบื้อก คงเริ่มกลัวเป็นแล้วละสิ... ใครจะไม่กลัว ผมยมทูตนะ ยมทูตที่ทำหน้าที่พรากชีวิต มอบความตายให้ ไม่กลัวก็บ้าแล้ว ร้อยทั้งร้อยวิ่งกันป่าราบแน่นอน แต่มันกลับไม่วิ่งแฮะ หรือจะขาสั่น วิ่งไม่ออก ยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ ผมชักเห็นใจมัน แต่หน้าที่คือหน้าที่  " ขอโทษที ช่วยหลบหน่อยได้ไหม " มันปฏิเสธซะน่าสงสาร  คงกลัวเอาจริงๆ  " มะ ไม่ได้ จะเอาชีวิตนังส้มไปไม่ได้ " ผมล่ะหนักใจกะไอ้หนุ่มนี่ เต็มที ต้องคุยกะมันอีกหน่อย " ทำไมถึงไม่ได้ ทุกชีวิตมีเกิดก็ต้องมีตาย และหมาตัวนี้ก็ถึงเวลาตายของมันแล้ว " " มะ ไม่ใช่ " มันส่ายหน้าดิก " ทำไมไม่ใช่ นี่คือความจริง สิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธ สิ่งที่เป็นสัจธรรม ทุกผู้ทุกนามล้วนแต่ต้องอยู่ภายใต้ ความจริงข้อนี้ทั้งนั้น ถึงไม่ตายวันนี้ อีกไม่นานก็ต้องตายอยู่ดี ฝืนไม่ได้หรอก " มันนิ่งแล้วฮะ ไร้คำพูดต่อต้าน ผมได้ทีสิ " และหมาตัวนั้นก็ถึงเวลาตาย " แต่มันยังไม่เข้าใจ พูดเสียงสั่น " มะ ไม่ใช่ ตอนนี้ ! " ผมต้องรีบตัดบท " สี่โมงสี่นาทีคือเวลาตายของหมาตัวนี้ ผมต้องเอาชีวิตมันแล้วล่ะ " " ยังไม่ได้ " " คุณจะยื้อ ไว้ทำไม คิดจะฝืนกฏของธรรมชาติอย่างนั้นเหรอ " " ไม่ได้ฝืน " " ถ้าไม่ได้ฝืน ก็หลบทางให้สิ " " ไม่ได้ " " ทำไมล่ะ ในเมื่อคุณไม่คิดจะฝืนกฏของธรรมชาติที่ทุกชีวิตต้องตาย แต่คุณกลับปฎิเสธไม่ยอมให้ผม เอาชีวิตของหมาตัวนั้น การกระทำของคุณขัดแย้งกันเกินไปแล้ว " ดูตาเบื๊อกจะเข้าใจอะไรขึ้นแล้ว ก็ผมพูดถูกทุกอย่างตามคำสอนนี่ แต่ความคิด คำพูดและการกระทำของพวกมนุษย์มันขัดแย้งกันเองเสมอ แหละ พวกเขาก็ไม่ละความพยายามที่คอยจะหักล้างเหตุผลกันเองไปมาอย่างหาความชัดเจนไม่ได้ เห็นได้ชัดอย่างตอนนี้ มันอธิบายอะไรไม่ถูก แต่ยังยืนยันปฏิเสธวามตายของยัยส้ม " ไม่ใช่ตอนนี้ " ผมชักรำคาญแล้วนะ " งั้นก็ขอโทษทีที่ไม่สุภาพ แต่ผมต้องทำงาน " ผมไปใช้มือทั้งสองข้างผลักไอ้หนุ่มจนถอยหลัง ก่อนจะเดินเข้าไปหานังส้ม แต่ทันทีที่ไอ้หนุ่มตั้งหลักได้ มันปราดเข้าไปหาผมทันที ผั่วะ พลั่ก ตุบ ตับ ผั่วะ ผั่วะ ผั่วะ ตุบ พลั่ก พลั่ก !!! ผมปล่อยให้มันอยู่นานมาก กะให้ได้เแผลเยอะๆ ไปอวดยมทูตหน้าใหม่ให้ได้ตะลึงกัน มันต่อยซะหลายหมัด แฮ่ๆ ผมเผลอผิดจรรยาบรรณสวนกลับมาอยู่บ้างเหมือนกัน แต่เสียงกระซิบจากระบบเตือนผมจนได้ สั่งให้ปล่อยมนุษย์หน้าโง่ ได้ทีพอดี หมัดสุดท้ายของมันก็จิ้มเข้าไปที่กึ่งปากกึ่งจมูก ผมทำเซถลาเป็นนกปีกหัก ก่อนจะร่วงลงไปนั่งกับพื้น เย้.... ได้เลือดไหลออกจากจมูกและปากอีกแล้ว ได้อวดเพื่อนลั่นร้านน้ำชาแน่ๆ อดสงสารมันไม่ได้ ที่ผมเผลอทำเอาโหนกแก้มแดงก่ำ ผมต้องรีบกลับ เสียงานนิดหน่อยคงไม่เป็นไร แต่ต้องรีบนำรอยอารธรรมแห่งการสู้รบกับมนุษย์ไปอวดเพื่อน ทำเป็นแถให้เหตุผลมัน " เลยเวลาสี่โมงสี่นาที เวลาการตายคลาดเคลื่อนอีกแล้ว " มันโมโหลืมกลัวไปแล้ว ค้อนผมขวับๆ " ช่างหัวแกสิ " " งั้นพรุ่งนี้เวลาสี่โมงตรงผมจะมาใหม่ " ผมรีบหายตัวไป ประคองรอยเลือดให้อยู่นานๆ อารามดีใจได้แผลทำเอาลืมหงุดหงิดที่เสียงานเสียการ เฮ่อ ยัยส้มเอ๊ย ทนทรมานอีกหน่อยนะ นายแกหวงจัง แต่วันพรุ่งนี้มาถึงเมื่อไหร่ ...นายแกต้องยอมรับความจริงแล้วนะ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 15:35:17

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่มีใครเอาชนะความตายได้ ผมอยากให้มนุษย์รู้ซึ้งถึงข้อนี้เหลือเกิน แต่ปล่อยให้คิดเองท่าจะยาก ผมจึงไม่ยอมอ่อนกับไอ้เบื๊อกอีกแล้ว การใช้ความรุนแรงจัดการขั้นเด็ดขาด ในสถานการณ์ที่งี่เง่าอย่างต่อเนื่องเราไม่ถือว่าเสียจรรยาบรรณยมทูต การต่อสู้ไร้สาระของผมกะไอ้เบื๊อกจึงเรียกได้ว่าแทบจะเป็นหนังคนละม้วนกับเมื่อวาน พอเราเริ่มต่อยกัน ผมก็รัวใส่ก่อนทันที ก็เรียนรู้จากมันนั่นแหละ ยมทูตจืดชืดอย่างผมจะเรียนแมกไม้จากไหนกัน มันก็ยังพยายามตอบโต้ ชกสวนมา  ผมไม่ใช่นักมวยก็จริง แต่อย่าลืม ว่าผม...คือ ยมทูต แทบไม่ต่างจากเทพ นักมวยอาชีพเจนจัดสังเวียนไหนก็สู้เทพไม่ได้   . . มือแกร่งๆ กร้านๆ ของมันจากที่เคยรัวใส่ตอนนี้กลับเอาแต่ตั้งการ์ด สงสัยพ่อจะสอนมาดี แต่จะบอกให้ ...พวกนักมวยตั้งการ์ดสวย คือผู้แพ้เสมอ จำไว้นะ ...ไอ้หนุ่ม!!! ตอนนี้ตาเบื๊อกกำลังอยู่ในสภาพเดียวกับนักมวยเหล่านั้น มันพยายามตั้งการ์ดน่าดู แต่ไม่น่าจะไหว มือมันยกไม่ขึ้นแล้ว พล่อก ! หมัดซ้ายเข้าที่คางมันอย่างจัง จบเกมง่าๆ (บ้า+โง่) เสียที . . . . ผมตรงดิ่งไปยังยัยส้ม เดินผ่านร่างไอ้หนุ่มที่ยังพยายามหยัดกายให้ลุกขึ้นมาขวางผมอีกครั้ง แต่คงไม่ไหว... ผมกลั้นขำ ทำเป็นมองมันอย่างไร้ความรู้สึก ผมแสดงอารมณ์ใดๆ ไม่ได้ แม้จะสงสารที่มันรวบรวมเรี่ยวแรง เอื้อมมือคว้าขากางเกงผมเอาไว้ ผมสั่งให้ “ปล่อย”   แต่ขาผมก็หลุดออกจากมือมันง่ายดาย ก็แรงมันไม่เหลือหลอนี่ จึงทำได้แค่จ้องมองผมเดินหายัยส้มเท่านั้น ผมปัดชายเสื้อไปด้านหลัง จัดชุดดำคลุมฮู้ดให้อยู่ในสภาพดีหลังจากเสียรูปไปเพราะชกกับนายยัยส้ม นั่งยองๆ ลงข้างหมาน้อย ที่เพิ่งคลอดลูกไปช่วงที่ผมฟาดเจ้าเบื๊อกนั่น ยัยส้มกำลังงัดเรี่ยวแรงขึ้นมาเลียลูกหมาน้อยตัวสีส้ม ๆซึ่งเป็น สีเดียวกับมันอยู่ เจ้าตัวสีส้มน้อย ๆ ทั้งสี่ร้องครางหงิงๆ ในลำคอเมื่อโดนโดนแม่มันเลีย เฮ่อ... ในที่สุดก็คลอดลูกที่นี่จนได้สินะ... ยัยส้มเอ๊ย... พอยัยส้มเลียลูกของมันเสร็จเรียบร้อย ราวกับภาระจบสิ้นลงแล้ว มันก็ทิ้งหัวลงบนพื้น ครางเบา ๆ ตัวกระตุกเล็กน้อย เหลือบมองผม ให้แตะร่างมันได้ ผมเอื้อมมือไปลูบหัวของมันอย่างเบา ๆ แล้วกายมันก็ไม่หายใจอีกเลย... เจ้าหนุ่มบ้าเลือดพลิกตัวนอนหงาย หายใจเอาอากาศเข้าปอด สติสตังคงเริ่มกลับมาแล้วกระมัง ผมเดินไปยืนข้าง ๆ และจ้องมองเจ้าหนุ่ม แต่... มันหลบตาแฮะ มันทำเสมองหา ....วิญญาณยัยส้ม ยัยส้มเองก็มองมัน... ทั้งคู่ยื่นหน้าจนใกล้กัน ยัยส้มกำลังจะแสดงความรักห่วงใยต่อไอ้หนุ่มนั่น วิญญาณที่เพิ่งจากจากร่างก็เป็นเช่นนี้ ยังอุตส่าห์พยายามแสดงอารมณ์ทั้งที่หมดสิทธิ์แล้ว " เอาล่ะไปได้แล้ว " ผมเอื้อมมือมาลูบหัวมันแล้วจึงออกเดิน นังส้มหยุดอาวรณ์เจ้าเบื๊อก หันหน้ามองผมแล้วเราก็เดินเคียงคู่เดินออกจากที่นั่น เสียงไอ้หนุ่มพึมพำขอบใจ " ขอบใจ ที่รอจนกว่าจะคลอด " ผมไม่เสวนากับมันอีกแล้ว แต่คุยกับวิญญาณยัยส้มแทน " เจ้านายแกนี่บ้าเนอะ ดันขอบคุณคนที่ต่อยตัวเองซะหน้าแหก " แล้วเราทั้งคู่ก็หายตัวออกมาจากที่นั่น แต่ก็ทันเห็นน้ำตาของไอ้เบื๊อกที่หลั่งไหลผ่านตาบวมๆ เพราะสงสารลูกหมากำพร้าสี่ตัว ผมรู้... ว่ายัยส้มจะคลอดลูกแล้วตาย ผมจึงอยากรับมันมาก่อนที่ปล่อยให้ลูกๆ มันออกมาเผชิญโลกอย่างกำพร้าเดียวดาย แต่นายมันกลับไม่รู้อะไรสักอย่าง ...ตีความเข้าข้างความรู้สึกตัวเองตามเคย ...มนุษย์!!! รักมันแต่ไม่รู้ว่ามันท้อง รักมันแต่ไม่รู้ว่ากำลังวังชาชีวิตมันน้อยเต็มที!!! ผมไม่มีหัวจิตหัวใจ แต่ลูกหมาทารกจะเติบใหญ่โดยปราศจากนมแม่ได้ไงหว่า ใครจะคอยเลือกนมผงมีดีเอชเอสูงๆ ให้มัน . . . . ผมส่งวิญญาณยัยส้มไปยังเจ้าหน้าที่ฝ่ายอื่นแล้ว รอยแผลผมที่ได้จากการ์ดโง่ๆ ก็หายเกลี้ยง แต่ผมยังคะนึงถึงลูกหมาสี่ตัวนั้นอยู่ ผมแอบทำผิดจรรยาบรรณยมทูต เปิดดูว่าผมจะไปรับวิญญาณลูกหมาสี่ตัวนั้นได้อีกเมื่อไหร่ แต่ ไม่ยักมีเร็วๆ นี้ แฮะ แสดงว่ามันจะเติบใหญ่อยู่รอดปลอดภัยทั้งสี่ตัว!!! เรื่องน่ายินดีแท้ อืม...ก็ดี...มนุษย์รักสัตว์จริงๆ ด้วย... เฮ่ย.... นี่อะไรวะ ... ผมทั้งขำทั้งงง เมื่ออ่านถึงบันทัดสีแดงๆ ตัวหนาๆ “อีก 7 วัน ให้ไปรับวิญญาณตาเบื๊อก มันโดนพีต้าจากตรังกานูฟ้องว่าปล่อยให้ลูกหมาเป็นหมากำพร้าโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ...และถ้อยคำบั่นทอนใจจากพีต้าได้ทำให้ตาเบื๊อกผู้บอบบาง น้อยใจผูกคอตายโดยการนั่งพับเพียบแล้วห้อยเชือกกับที่รองรีดผ้า!!!” ไอ้บ้านั่น มันเจ๋งเกินคนจริง อือ ดีเหมือนกัน เอามันมาอยู่นี่ดีกว่า ผมอาจลองใช้เส้น หาทางให้มันได้เป็นยมทูตฝึกหัด เจอกันนะ ไอ้เบื๊อก!!! .....จบ..... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 15:42:23

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 16:21:13

ความคิดเห็นที่ 5   แก้กันแบบนี้เลยทีเดียว สรุปว่าเล่นพันทิบทั้งคู่เลยนะ จากคุณ : naweek เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 19:15:11

ความคิดเห็นที่ 6 จ๊ากกกกกก เอางี้เลยเหรอเนี่ย จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 22:09:07

ความคิดเห็นที่ 7 ท่าตายเจ๋งมาก จากคุณ : กริชครับผม เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 22:21:58

ความคิดเห็นที่ 8 สรุปว่าพีต้าใจร้าย อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 23:31:58

ความคิดเห็นที่ 9 เล่นมั่งดีไหมเนี่ย จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 16:06:26

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^ เอาจิ คุณแมวเหมียวฯ ยัยส้มยังไม่ได้แถลงการณ์เลย ว่าใครเป็นพ่อของลูกน้อยทั้ง 4 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 19:00:22

ความคิดเห็นที่ 11 ทั้งคุณ garnet19th กับคุณ rainfull แต่งต่อกันได้เด็ดมากครับ ^^b อ่านเพลินเลย ช่างเป็นยมทูตที่จิตใจวัยรุ่นดีจัง ปล. คิดเหมือนกันว่าลูกหมาออกมาจะอยู่ได้ยังไง เข้าใจว่าต้องหานมผงเฉพาะให้กินนะ ได้ยินว่าลูกหมาลูกแมวย่อยนมวัวไม่ค่อยได้น่ะครับ จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 22:57:30

ความคิดเห็นที่ 12 ^^^ ต้องกินนมแพะค่ะ เป็นนมผงถ้าอย่างดีของนอกนี่ราคาแพง กว่านมเด็กหลายเท่าเลยอะ เจ้าไมโลกินไปสามกระป๋อง ตัวเลยโตผิดพ่อแม่เลย จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 00:30:22

ความคิดเห็นที่ 13 ^                                                        ^ ^                                                    ^ ^                                              ^ ^                                        ^ ^                                 ^ ^                            ^ ไม่ต้องห่วงค่ะ พีต้ารับแมวน้อยทั้ง 4 ไปดูแลอย่างดี ใช่ว่าเราจะเอาแต่ประท้วงอย่างเดียว อิอิ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 11:38:39

ความคิดเห็นที่ 14 จะรับเป็นแม่อุปถัมภ์เจ้า 4 ตัวก็กระไรอยู่ ลูกคนก็ 2 แล้ว พ่วงลูกหมาอีก 4 คงไม่ไหว อิอิ  ว่าแต่คุณส้มจะมาแถลงการณ์มั้ยคะ รออ่านอยู่นะ จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 14:20:42

ความคิดเห็นที่ 15 เอ๊ะ ตกลงเนี่ยลูกหมาหรือลูกแมวคะ หุหุ หนูชักงง จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 14:21:37

ความคิดเห็นที่ 16   มนุษย์ไม่เคยยอมรับความจริง ความฝันของมนุษย์คือฝืนธรรมชาติ เถียงพระเจ้า เถียงสัจจะ ยกยอตัวเอง แจ่มมาก ประโยคนี้ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 22:05:26

ความคิดเห็นที่ 17   สนุก จัง ^___^ จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:50:42