ความคิดเห็นที่ 1          แพรวหัวเราะในลำคอ ในที่สุด ขวัญก็แสดงความหงุดหงิดออกมาเสียทีหลังจากที่พยายามจะกักเก็บมันไว้อยู่นาน            “ฉันว่ามันวิ่งไปโดดน้ำตายแล้วล่ะ” เฟิร์นพูดด้วยสำเนียงที่คลับคล้ายคลับคราว่าจะมีอารมณ์ขัน แต่แพรวว่ามันแป้กอย่างหาที่เปรียบไม่ได้          “ห้องน้ำอยู่ไหน ปวดมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย” เฟิร์นถามขึ้น พร้อมกับกดโทรศัทพ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะเดินออกไป          “แล้วเพื่อนเราหายไปไหนกันหมด” แพรวถาม ถามแล้วก็บังเกิดความสงสัยแก่ตัวเองว่าคงจะเป็นคำถามที่ไม่ควรถามเท่าไร เพราะขวัญมองกลับมาด้วยสายตาแปลก ๆ จะว่าตำหนิก็ไม่ใช่ หรือจะประชดประชันก็ไม่เชิง ก่อนจะพูดตอบออกมา          “ไปกระบี่กันหมดแล้วล่ะมั้ง” น้ำเสียงห้วน ไม่น่าฟัง และชวนให้รู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนัก แพรวรีบสวนออกไปอย่างยียวนไม่แพ้กัน          “นี่ต้องให้ขำไหม”          เงียบ          แพรวแสร้งหัวเราะ ก่อนจะสบตากับขวัญอย่างท้าทาย          ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากใครเลย...          แต่แล้วก็ดันหัวเราะออกมาพร้อมกัน          เฟิร์นโผเข้ามาอย่างเร็ว ทั้ง ๆ ที่ยังแนบโทรศัพท์ไว้กับหู          “ว้าย ! แก ๆ ผู้ชายที่เจอหน้าห้องน้ำหล่อมาก เห็นแล้วจะละลาย”          “แต่ฉันว่าแกก็ยังไม่ละลายเท่าไหร่เลยนะ เฟิร์น” แพรวล้อเลียนกับร่างอ้วนของเฟิร์น          “อีบ้า”          “หรือว่าแกมันละลายยาก” ขวัญเสริม          “จ้ะ แม่คนละลายง่าย ละลายให้ฉันดูเสียทีเถอะ เอาให้มันขาวให้สุดเลยนะ” เฟิร์นล้อกลับด้วยความดำของขวัญ แล้วจากนั้นก็ชี้มือไปหาชายหนุ่มรูปหล่อที่เดินอยู่ไกล ๆ “ว้าย ! นั่นไง คนนั้น”          “ฉันว่าเขามองฉันนะ ไม่ใช่มองแก” แพรวพูดตามความเป็นจริง แต่แฝงไว้ด้วยจริตแห่งอารมณ์ขัน เฟิร์นและขวัญร้องออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย          “แกนี่มันนังตัวแสบ”          “เห้ย ! คุยอะไรกันวะ” บอลร่างเตี้ย ๆ เดินเสนอหน้าเข้ามา ท่าทางอยากรู้อยากเห็นเสียเต็มประดา พวกผู้ชายทั้งหมดอันได้แก่ นัท กาย เม้งก็กรูกันเข้ามาหน้าสลอนด้วยอาการที่รู้เลยว่ายังคึกด้วยแอลกอฮอล์ในเส้นเลือด สามสาวหันขวับไปพร้อมกัน          “เรื่องของผู้หญิง อย่าเสือกจ้ะ”          พอพวกผู้ชายทั้งหลายเจื่อนไป เพื่อนที่เหลือคือ กิ่ง บิว จูนก็เดินเข้ามาช่วยยกกระเป๋า แพรวได้โอกาสคว้ากระเป๋าฟาดใส่บอล จนเจ้าตัวร้องออกมาดังลั่น แล้วพาลไปฟาดนัท กาย และเม้งด้วย แตกฮือ และเสียงลั่นกันเลยทีเดียว          “ทำกูแสบนะเมื่อคืน” แพรวตะโกนด่า          “โอ๊ย ! อะไรวะ” บอลฟาดคืน ทั้งคู่ฟาดกันไปมาอยู่อย่างนั้นอย่างกับเด็กประถมตีกัน          ขวัญถามขัดขึ้นมา          “เฟิร์น นี่แกเข้าห้องน้ำหรือยัง”          “ยัง ! สกปรกอ่ะ เข้าไม่ลง” เฟิร์นตอบ แล้วตามด้วยคำถาม “แล้วนี่สามมันโทรมาหรือยัง”          “ยังเลยว่ะ ฉันกำลังโทรหาอยู่นี่ไง มันไม่รับน่ะสิ”          “เออ ! เจนมันโทรมาบอกว่าไม่ตามมาแล้วนะ มาไม่ได้” บิวเสริม          “บอยบอกว่าจะแวะไปหาที่เกาะคืนนี้ แล้วจะกลับก่อน” อันนี้จากปากกิ่ง          “หวังว่าเม่น ใหม่ ก้อง จะยังตามมาได้นะ สาธุ” เฟิร์นพูด พร้อมกับกดโทรศัพท์ ก่อนจะหันไปเอ็ดเพื่อนที่กำลังทำตัววุ่นวาย “โอ๊ย ! แพรว บอล :-)สองคนเลิกเล่นสักที ไปกันไปแล้ว ว้าย ! บอล ! อย่าเล่นแบบนี้นะ มันสกปรก อีบ้า !”          ดูเหมือนว่าเสียงหวูดรถไฟ เสียงจอแจของผู้คน หรือเสียงโหวกเหวกอันใดของสถานที่อันไร้ระเบียบแห่งนี้ ดูจะต้องพ่ายแพให้กับความครึกครื้นของคนกลุ่มนี้ที่กำลังมุ่งหน้าออกไป          นี่คือทริป !          จะทำอะไรก็ต้องสนุกเข้าไว้ ถ้าหากไม่พร้อมจะสนุก ก็ควรจะนอนอยู่บ้านเฉย ๆ ไปเสียดีกว่า แพรวคิดเช่นนั้น และเชื่อว่าเพื่อน ๆ ก็ไม่ได้คิดต่าง          แต่เหนือสิ่งอื่นใด สำหรับแพรว สิ่งสำคัญไม่ได้อยู่แค่ว่านี่คือทริปธรรมดา ๆ แต่มันคือทริปรุ่น ! มันคือการพบปะกันระหว่างแพรวและเพื่อน ๆ สมัยที่เรียนมหาลัย หลังจากที่เรียนจบ แยกย้าย ไม่ได้เจอกันมาเกือบปี          แพรวเชื่อว่าทุกคนก็น่าจะเข้าใจ จะมีใครบ้างในโลกนี้ที่จะทำให้เราสนุกสุดเหวี่ยงแบบหัวหกก้นขวิดไปได้มากกว่าเท่ากับเพื่อนมหาลัยอีกเล่า พนันได้เลยว่าไม่มี แค่ได้เจอเพื่อน – แค่เจอเพื่อน.... ไม่เกี่ยวกับคนอื่น – แค่นี้ก็นับว่าดีและน่าพึงพอใจอย่างถึงที่สุด มารวมกับทะเลอีก สุดยอดเข้าไปใหญ่          ทริปนี้จะต้องสนุก แพรวเชื่อ...            โดยเฉพาะกับพวกเพื่อน ๆ ที่ถึงแม้อาจจะมากันไม่ครบ แต่เท่าที่มีก็การันตีได้          ขอความสนุกสนานจงเกิดแก่บัณฑิตผู้สิ้นหวังเหล่านี้ – สาธุ 2          ทำไมถึงสิ้นหวัง?          ตอบไม่ยากเลย แม้จะจบในมหาวิทยาลัยอันแสนจะทรงเกียรติทรงภูมิ แต่แพรวและพวกเพื่อน ๆ ก็จะหาได้มีความภูมิใจกับใบปริญญาติดเครื่องหมายอันทรงเกียรติไม่ ในเมื่อสิ่งที่ตามมานั้นเป็นความคว้างเคว้งอย่างเกินจะเปรียบ ปากถูกถีบ ตีนโดนกัด ลอยกระเด็นไปอย่างไร้แก่นสาร ไร้ที่พึ่ง ยับเยิน อัปยศอดสู          พวกเรา – หมายถึงแพรวและเพื่อน – รู้สึกตรงกันว่าการร่ำเรียนมาตลอดสี่ปีเป็นการสำลักความสุขอันสาหัสสากรรจ์จนแทบอยากจะกัดลิ้นตาย นี่แหละคือสิ่งที่ได้จากการดัดจริตเลือกเรียนในสิ่งที่คนปกติเค้าไม่เรียนกัน แม้จะเริ่มต้นด้วยพลัง ความฝัน และความทะเยอทะยานทางความคิดหาใดเปรียบ แต่จงรู้ไว้เลย ไฟลุกโชนนั้นมอดดับลงภายในเวลาสี่ปี เพราะไร้ซึ่งเชื้อเพลิงคุณภาพ ตอนนี้ทุกคนกลายเป็นตัวห่วยไร้พลังที่แทบจะหาหลักยึดอะไรให้กับตัวเองไม่ได้ นอกจากนอนหลังชนดินแล้วเอื้อมมือขึ้น หลอกตัวเองว่ากำลังคว้าดาว         เอาเถิด ! ทริปนี้จะสนุกกันให้หัวทิ่ม เสียดเย้ยความสิ้นหวังให้สาแก่ใจ            รถสองแถวคันเก่าหักเลี้ยวเข้าสู่ถนนเส้นเล็ก ๆ ที่ทอดยาวไปตามแนวสน เสียงโห่ร้องอย่างคึกคะนองของพวกผู้ชายก็ทวีความดังมากขึ้น - แม้จะถูกเฟิร์นค่อนขอดมาตลอดทางก็ตาม – ทะเลอยู่ห่างแค่ไม่กี่คืบ ในตอนนี้แพรวไม่สนใจสิ่งรอบข้าง จดจ่อตัวเองอยู่กับผืนน้ำสีครามระยับแดดที่เคลื่อนไปมาอย่างสนุกสนาน คล้ายกับจะเย้ายวนผู้มองให้หลงใหลกับเสน่ห์ของมัน          แพรวรักทะเลเหลือเกิน เป็นคำตอบที่ว่าทำไมวันนี้แพรวจึงสามารถมองข้ามความน่าหงุดหงิดทั้งหลายแหล่ไปได้ ก็เพราะทะเลนี่เอง ทะเลทำให้แพรวพร้อมที่จะรู้สึกสดใสและร่าเริงไปกับทุกสิ่ง แน่นอน เพราะทะเล ไม่ใช่เพราะอะไร หรือเพราะใคร !          ไอ้บอลและไอ้นัทยังไม่หยุดเสียงเห่าหอน          “โอ๊ย! พวก:-) กูว่าเวอร์เกินแล้ว” เฟิร์นบ่นกับความน่ารำคาญของพวกผู้ชายอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ในดวงตาของเจ้าหล่อนก็ระริกระรี้อยู่ไม่เบา แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ความคึกคะนองของพวกผู้ชายก็ไม่ได้หย่อนน้อยลง กายแทบจะยื่นหน้าออกนอกถนน หวาดเสียวว่าจะมีรถสักคันขับแซงแล้วเฉี่ยวหัวมันจนหัวหลุด เมื่อนั้นเอง ขวัญก็ดูจะอดรนทนไม่ได้อีกแล้ว ดึงกายกลับมา พร้อมกับพร่ำด่าอย่างหงุดหงิดใจ          “ดูท่าว่าอยากจะแดกน้ำทะเลมากเลยใช่ไหมไอ้กาย ลงไปเมื่อไหร่ :-)ก็ลงไปแดกกันคนละอึกเลยนะ เอาให้กูเห็นด้วย”          ต่อมาไม่นาน รถสองแถวก็จอดลงที่ท่าเรือ แพรวกับเพื่อน ๆ ค่อย ๆ ทยอยลงจากรถ พวกผู้ชายไปกันเร็วมาก ในขณะที่พวกผู้หญิงมักจะพะวงกับสัมภาระและเคลื่อนไหวกันอย่างเกรงอกเกรงใจ          เมื่อลงจากรถมาได้ แพรวยืนนิ่ง สูดลมหายใจเต็มปอด หวังจะรับความสุขสดชื่นจากลมทะเล สายตาของแพรวจับจ้องไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า ถอนแว่นกันแดดออก หวังว่าจะรับภาพของท้องทะเลเบื้องหน้าอย่างเต็มตา ก่อนจะพบว่าแสงแดดแรงกล้ารบกวนการทำงานของสายตาอย่างถึงที่สุด ไม่สามารถจะทนมองได้นาน แพรวก็ต้องหยิบแว่นขึ้นมาสวมใหม่            ชายหาดบริเวณนี้ไม่ได้น่ามองนัก ท่าเรือและเพิงก่อสร้างของพวกพ่อค้าแม่ค้าทำลายทัศนียภาพตามธรรมชาติของมันไปพอสมควร แต่ถึงกระนั้น อย่างที่บอก ในวันนี้แพรวพร้อมจะมองเห็นถึงข้อดีของทุกสรรพสิ่ง ที่นี่ก็เช่นกัน แม้จะไม่สมบูรณ์แบบ แต่ด้วยสายลม แสงแดด และความมีชิวิตชีวาบางอย่างของผู้คนก็พอจะสร้างเสน่ห์ให้กับมันได้ แพรวรู้สึกหัวใจพองโตอย่างประหลาด เมื่อนึกถึงเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้ข้างหน้านี้...          ..แพรวกำลังตื่นเต้นที่จะชื่นชมในเสน่ห์ของทะเล หาใช่เสน่ห์ของสิ่งอื่นใด หรือเสน่ห์ของใครไม่ !          เมื่อเดินเข้ามาถึงท่าเรือ พลพรรคทั้งหลายโยนสัมภาระลงบนพื้น พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงที่ม้าหินอ่อนอย่างดับหมดแรง ขวัญกับกิ่งเดินไปซื้อน้ำให้ทุก ๆ คน ส่วนเฟิร์นกดโทรศัพท์ซ้ำซาก แล้วตีสีหน้าหงุดหงิดตลอดเวลาคล้ายกับอีกฝ่ายไม่ยอมรับสายสักที ในขณะที่บิวเดินออกไปเข้าห้องน้ำพร้อมกับกิ่ง          เมื่อได้พบกับแสงแดด สายลมและกลิ่นอายของความเป็นทะเล พวกผู้ชายก็ดูเหมือนจะสร่างเมาอย่างจริงจังก็ในคราวนี้เอง          แพรวทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ พวกผู้ชาย สายตาจับจ้องไปที่พวกเด็ก ๆ ลูกหลานแม่ค้าแถวนี้ที่กำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานบนทางเดินที่ทอดยาวออกไปสู่ทะเล เด็กคนหนึ่งกระโจนลงน้ำ แพรวใจหายเล็กน้อยด้วยความหวาดเสียวเมื่อศีรษะของเด็กคนนั้นห่างจากตอไม้ที่ยื่นขึ้นมาจากน้ำแต่ไม่กี่คืบ แถมยังจมน้ำหายไปนานเสียอีก แต่แล้วไม่ถึงนาที เจ้าเด็กทโมนคนนั้นก็โผล่พรวดขึ้นมาเหนือน้ำแล้วหัวเราะร่า เด็กที่เหลือก็กระโจนลงน้ำไปตาม ๆ กัน ไม่สนใจเสียงของพ่อแม่ที่ตะโกนดุด่าอย่างโหวกเหวกในแผงขายของที่ตั้งอยู่ไม่ไกล          อดยิ้มไม่ได้ เด็กเหล่านี้ทำให้แพรวนึกถึงอดีตของตนเองขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อก่อนแพรวก็คงเป็นเช่นนี้ เติบโตกับในที่ ๆ ครอบครัวใช้ทำมาหากิน เล่นสนุกกับเหล่าเพื่อน ๆ จอมทโมน ไม่สนใจสิ่งใดนอกจากความสนุกสนานในแต่ละวัน เป็นเด็กมันก็ดีอย่างนี้ เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ผ่านไปเร็วราวกระพริบตา เดี๋ยวอีกไม่ทันไร เด็กเหล่านี้ก็จะโตเป็นผู้ใหญ่ เชื่อได้เลยความสนุกสดใสเช่นนี้จะไม่มีวันหวนกลับมาได้อีกแล้ว            ขวัญยื่นกระป๋องน้ำอัดลมมาให้ ทำให้แพรวตัดขาดตัวเองออกจากห้วงความคิด ก่อนจะรับกระป๋องน้ำมาดื่มอย่างกระหาย          “ไอ้สามมันจะมารับพวกกี่โมงเนี่ยขวัญ” บอลถามขึ้นอย่างโวยวาย แพรวสำลักน้ำเล็กน้อยอย่างไม่รู้สาเหตุ เมื่อได้ยินชื่อของเพื่อนอีกคนที่รับปากว่าจะมารับทุกไปคนไปเกาะ “ขี้เกียจรอนะเว้ย”          “ใจเย็นสิวะ เดี๋ยวมันก็มา” ขวัญตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด จากนั้น บอลไม่ใส่ใจอะไรกับขวัญอีก แต่กลับเพ่งสายตามาที่แพรว เป็นสายตาที่แพรวอยากจะเอาเล็บจิกให้ตามันบอดไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด          “ไง ตื่นเต้นไหม:-)” น้ำเสียงของบอลทำให้แพรวรู้สึกว่าอยากจะตัดลิ้นมันเสียให้ขาดจริง ๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นมีพิรุธใหญ่โตให้ถูกจับผิด แพรวจึงทำได้แต่พูดเสออกไป          “ตื่นเต้นอะไร พูดบ้าอะไรของ:-)”          “อ่ะแน่ะ ! ทำมาเป็นไม่รู้เรื่อง ดีใจไหมล่ะ จะได้เจอไอ้สามแล้วนะเว้ย”          ไม่อยากจะให้มันเกิดก็เกิดจนได้ ในที่สุด แพรวก็ต้องเจอประเด็นนี้ระหว่างทริป โธ่เอ๋ย ! จะเที่ยวไม่สนุกก็เพราะอีหรอบนี้แหละ          “หุบปากไปเลย ทำไมฉันจะต้องดีใจ” แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:08:36 จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:07:24

ความคิดเห็นที่ 2          “โถ ปากแข็ง” ไอ้กายพูดเสริม แล้วพวกผู้ชายทั้งสามตัวก็โห่ร้องแซว หนอย ! ดูหน้าพวกมันแต่ละคนแล้วมันน่านัก แพรวอยากจะเอาน้ำอัดลมสาดหน้าพวกมันให้ แต่ก็รู้สึกว่าจะไม่คุ้มค่าสักเท่าไร          “นี่:-)คงจะใจจดใจจ่อเลยล่ะซี้ ในที่สุดก็ถึงเวลาเจอหน้า หลังจากรอคอยบนรถไฟมานานแสนนาน”          “ว้าย ! สามสุดหล่อของแพรว รู้ไหมคะ ว่าที่แพรวมานี่ก็เพราะคิดถึ๊งคิดถึงสามเหลือเกินค้า” นัทพูดล้อเลียนด้วยเสียงดัดแหลมที่น่าหัวร่อ และกิริยาสะดีดสะดิ้งที่น่ายันด้วยเท้า          “ฉันมาเที่ยวทะเล ไม่เกี่ยวกับใคร” แพรวยืนกราน           “ไม่เชื่อ ทะเลน่ะผลพลอยได้ มองตา:-)ก็รู้แพรว” บอลยังไม่หยุดเล่น แถมเป็นการเล่นที่ดูจะจริงจังมากขึ้นไปอีก          “เห้ย” แพรวขึ้นเสียงสูง “นี่ทริปรุ่นนะเว่ย แล้วที่มาเนี่ย กูมาเที่ยวกับพวก:-)นะ อย่าโยงไปเรื่องที่ไม่เกี่ยวได้ไหมวะ”          “เอ้า ! ก็สามมันก็รุ่นเดียวกับเรา ทำไมถึงจะไม่เกี่ยววะ กูงง” เม้งเอาบ้าง ทำหน้าแสร้งโง่ได้สมจริงสมจังเหลือเกิน            “หุบ – ปาก!” แพรวคำรามเบา ๆ อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ          พอเจอของจริง พวกผู้ชายทั้งสามคนก็สงบปากไปอย่างรวดเร็ว          “แต่งหน้าไหมแก” จูนพูดขึ้นมาในจังหวะที่แพรวเองก็คาดไม่ถึง แล้วพวกผู้หญิงก็หัวเราะคิกคักกันทั้งกลุ่ม พวกผู้ชายที่เงียบไปไม่นานก็โห่ร้องขึ้นมาอีก เอากับพวกมันสิ ลามกันไปใหญ่แล้ว ขนาดพวกผู้หญิงก็ยังไม่เว้น ขนาดบิวที่เพิ่งจะโทรศัพท์เสร็จแล้วเดินเข้ามาใหม่ ๆ ก็ยังทำรู้ดีเล่นต่อกับพวกเขาได้ เสียงหัวเราะสัพยอกดูใหญ่โตขึ้นจนแพรวรู้สึกกระดากที่จะฟัง โดยเฉพาะเฟิร์นกับขวัญนี่ดังกว่าใครเพื่อน เจ็บใจนัก เพื่อนสนิทแท้ ๆ ยังทำกันลง          “นี่ !” แพรวตัดบทขึ้นมาด้วยเสียงดัง จนเสียงหัวเราะของทุกคนสงบทันที “มันเป็นอดีตไปแล้ว พวกแกต้องหยุด โอเคป่ะ”          ท่ามกลางความเงียบ เสียงของเฟิร์นถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทั้ง ๆ ที่โทรศัพท์ยังแนบหู          “จริงหรือ”          “ไม่ได้คิดอะไรแล้วว่างั้น” บอลเสริมขึ้นมาพร้อมกับโยนกระป๋องน้ำอัดให้ทิ้งลงถังขยะด้านหน้าที่ตั้งอยู่ไกลออกไป ดูจากน้ำเสียงของมันแล้วรู้สึกได้ว่าคราวนี้จริงจังขึ้นจากทีแรกอยู่เยอะเลยทีเดียว            “ใช่...” แพรวขยับปากตอบอย่างรวดเร็ว แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรที่ทำให้ลิ้นพัน พูดคำต่อไปออกมาช้าไปหนึ่งจังหวะ แต่กระนั้น เสียงที่พูดออกไปก็ยังแฝงความมั่นใจเต็มล้น “...ไม่คิดอะไร”          ทุกคนเงียบ แล้วต่างคนก็ทะยอยกันโยนกระป๋องน้ำอัดลมในมือให้ลงถังขยะที่อยู่ด้านหน้า แม่นยำกันทุกคน ยกเว้นแต่กิ่งที่เล็งแล้วเล็งอีก แต่ก็ไม่เซลฟ์จะโยน เลยยื่นให้บอลโยนให้          เฟิร์นโยนขวดน้ำของตนลงถังขยะเป็นคนสุดท้าย ขวดกระแทกปากถัง กลิ้งอยู่บนขอบถังสองรอบ ทำท่าเหมือนจะหล่นพื้น แต่สุดท้ายก็กลิ้งตกถังไปในที่สุด เฟิร์นถอนใจอย่างโล่งออก หันมาพูดกับแพรวต่อ          “นี่ตั้งแต่เรียนจบแกไม่เคยได้เจอสามมันเลยใช่ไหม”          “ใช่ !” แพรวประกาศด้วยเสียงชัดถ้อยชัดคำ “นี่พวกแกจะต้องเลิกพูดเดี๋ยวนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ถึงไม่ได้เจอมัน ฉันก็แฮปปี้ ไม่ยักจะตาย เพราะฉะนั้น จบก็คือจบ รู้ไว้เสียว่าตอนนี้ต่อให้สามมันมายืนอยู่ตรงหน้า ฉันก็จะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว”          แพรวดื่มน้ำอึกสุดท้ายจนหมดกระป๋อง พร้อมกับตั้งท่าจะโยนกระป๋องลงถังขยะแบบเดียวกับเพื่อน ๆ ปกติแล้วแพรวมั่นใจในความแม่นยำของตัวเองเสมอ แต่ไม่รู้ว่าคราวนี้มันเกิดอาเพศอะไรในสมดุลร่างกาย ไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้ใจของหล่อนเต้นรัวยังกับกลองจนทำให้แขนสั่นมือสั่นไปหมด แถมเรี่ยวแรงยังหมดไปด้วยเสียอย่างนั้น ทำให้ออกแรงขว้างไปได้ไม่ถึงถังขยะ กระป๋องก็ตกแหมะอยู่ที่พื้นแล้วกลิ้งไปตามทางอย่างน่าสมเพช          บอลหัวเราะถากถางเสียยกใหญ่          แพรวถอนหายใจอย่างหงุดหงิด รู้สึกผิดหวังในตัวเองยิ่งนัก ขนาดเฟิร์นยังขว้างลงเลย บ้าจริง ๆ การโดนเพื่อนผู้ชายห่วย ๆ พวกนี้หัวเราะเยาะมันเป็นสิ่งน่าเจ็บใจที่สุด แต่เอาเถอะ ถ้ากิ่งขว้างเองไม่ให้บอลขว้างให้ ให้ตายยังไงไอ้กิ่งก็ไม่มีวันขว้างลง คิดปลอบใจตัวเองได้ แพรวก็ลุกขึ้น เดินไปเก็บกระป๋อง แต่กระป๋องเจ้ากรรมดันกลิ้งออกไปไกลเหลือเกิน          พอไปเดินถึง จังหวะที่ก้มลงเก็บ ก็ไม่รู้เป็นเพราะเคลื่อนไหวเร็วเกินไปหรือเพราะแอลกอฮอล์จากเมื่อคืนยังไม่หมดไปจากสายเลือด – ซึ่งอันนี้แพรวมั่นใจว่าไม่น่าจะใช่ – หรือเป็นเพราะว่าสมดุลร่างกายที่แกว่งไปเพราะสิ่งใดก็ไม่ทราบสาเหตุ แต่ที่แน่ ๆ ฉับพลันที่ก้มหน้าลง แพรวรู้สึกหน้ามืดจนเหมือนร่างกายจะล้มลงไปกองที่พื้นให้ได้เสียอย่างไรอย่างนั้น แพรวใช้สติที่เหลืออยู่บังคับร่างกายตัวเองให้ค่อย ๆ นั่งคุกเข่าลงกับพื้น อย่างน้อยก็จะได้ไม่ล้มหกคะเมนไปให้พวกเพื่อน ๆ ตัวดีหัวเราะเยาะอีก          มือคว้ากระป๋องน้ำไว้แน่น อีกสักไม่กี่วินาทีต่อมา แพรวก็รู้สึกดีขึ้น จึงตั้งท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ฉับพลันนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีปลายเท้าของใครสักคนก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าแค่ไม่กี่คืบ แพรวเงยหน้าลุกขึ้นยืน สังเกตุได้ว่าบุคคลตรงหน้าเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่พอประมาณ ตอนนั้นเองที่แพรวรู้ตัวว่าตนคงกำลังยืนขวางทางเดินอยู่ สายตาตวัดขึ้นไปมองใบหน้าของอีกฝ่าย ปากพร้อมจะเอ่ยคำขอโทษ แต่ทันทีที่มองใบหน้าของอีกฝ่ายได้เต็มตา แพรวก็ชะงัก ไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้          กระป๋องน้ำอัดลงหล่นจากมือร่วงลงกับพื้นอีกรอบ กลิ้งลงทะเล          ชายหนุ่มตรงหน้ามองเลยแพรวออกไปทางด้านหลัง พร้อมกับค่อย ๆ ถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นโฉมหน้าชัดเจน แพรวใช้เวลาไม่นานในการสังเกตุทั่วทั้งตัวของเขา ตั้งแต่รองเท้าผ้าใบสีอ่อนของวายทรี ผ่านมาถึงกางเกงขาสามส่วนบิลลาบอง ขึ้นมายังเสื้อโปโล นาฬิกาแท็ก แว่นกันแดดเรย์แบรน และจบลงที่ใบหน้าสำอางหมดจดกับรอยยิ้มร่าเริงและสายตาอันสดใสเป็นประกาย          แปลก ๆ ไปแต่ก็ยังคุ้นตา ถึงจะปากแข็งไปอย่างไร แต่ความจริงก็คือเวลาที่ผ่านมาแพรวไม่เคยจะลืมใบหน้านี้ไปได้เลย และนี่เองคือสาเหตุแห่งความร่าเริงทั้งหมดทั้งมวลที่แท้จริงของแพรว ไม่ใช่ทะเลอย่างที่พยายามหลอกตัวเอง แต่เป็นเพราะใบหน้าของคน ๆ นี้ต่างหาก          สาม.....          แพรวไม่ได้หันหลังไปมองกลุ่มเพื่อน เพราะสายตาของหล่อนจับจ้องแต่ชายหนุ่มตรงหน้า แต่ความจริงมีอยู่ว่าเพื่อน ๆ ทุกคนก็ต่างจับจ้องชายหนุ่มคนนี้อยู่เช่นกัน          แพรวเกือบจะเอ่ยชื่อออกมา แต่ก็กลืนคำพูดลงไป เมื่อมองให้ละเอียดขึ้น แพรวก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ มากขึ้นเป็นเท่าตัว ความรู้สึกในใจเหมือนเป็นความคุ้นที่แฝงไว้ด้วยความไม่คุ้นบางอย่าง และความจริงมีอยู่ว่าเพื่อน ๆ ทุกคนต่างก็คิดเช่นเดียวกันกับแพรว          แต่สุดท้าย ขวัญก็เร็วที่สุด ร้องเรียกออกมาด้วยเสียงลั่น พร้อมกับออกตัวมาอย่างรวดเร็ว          “สอง”          แพรวขมวดคิ้วเล็ก ๆ พร้อมกับตั้งคำถามอยู่ในใจ อย่างงุนงงปนสับสน          สอง?          ยังไม่ทันที่แพรวและใคร ๆ จะหายงง สิ่งที่เกิดขึ้นคือขวัญวิ่งตัดหน้าแพรวพร้อมกับกระโดดกอดชายหนุ่มตรงหน้าจนแทบจะทำให้ร่างสูงใหญ่แทบจะล้มหกคะเมนตกทะเลไปเลยทีเดียว          “โอ๊ย ! สอง ฉันคิดถึงแกมาก”          “แหม... รู้แล้วจ้าว่าคิดถึง” ชายหนุ่มร้องอย่างโอดครวญเอามือขยี้หัวขวัญด้วยท่าทางอันแสนจะน่ารักน่าชัง เมื่อนั้นเองที่แพรวเริ่มจะมั่นใจในอะไรบางอย่างและหายงงเป็นปลิดทิ้ง          “คิดถึ๊ง คิดถึง” ดูท่าว่าขวัญจะกอดแน่นมากขึ้นไปอีก ด้วยท่าทางที่เหมือนจะประชดประชัน เล่นเอาอีกฝ่ายทำหน้าเหยเกไปเล็กน้อย          “ไม่ต้องกอดกันแรงแบบนี้ก็ได้ เราหายใจไม่ออก วุ้ย ! พูดไม่รู้เรื่องอีก” แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:12:56 จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:12:23

ความคิดเห็นที่ 3 3          ในระหว่างที่เสียงเพลงกำลังดังอย่างครึกครื้นสอดรับกับท่วงท่าลีลาของเหล่าโสเภณีที่คลอเคลียกับชายนักรักทั้งหลายกันอย่างสนุกสนานและสวยสดงดงาม ท่ามกลางความตระการตาของแสงไฟที่เร้าอารมณ์และจังหวะให้เกิดความมหัศจรรย์อยู่ในที ทันใดนั้น แสงก็มืดลง เสียงดนตรีเปลี่ยนทำนองเป็นช้าปนเศร้า ราวกับหยุดเวลาไว้กับที่ ความสนุกสนานของคนอื่น ๆ บนเวที เหมือนจะถูกสตั๊ฟฟ์เอาไว้         หญิงสาวในชุดแดงเพลิงค่อย ๆ เดินออกจากประตูฉาก ก้าวเข้ามาบนระเบียง ไม่สนใจสิ่งใดรอบข้าง สายตาดุดันของเจ้าหล่อนมองไปข้างหน้าเหมือนเฝ้ารออะไรสักอย่าง ริมฝีปากสีแดงจัดจ้านพร้อมจะเอื้อนเอ่ยบทเพลง ไฟฟอลโล่ว์จับไปที่เจ้าหล่อน          ในฐานะที่หล่อนก้าวออกมาชุดแดงเพลิงอันเร่าร้อนและเมคอัพบนใบหน้าที่จัดจ้านราวกับแม่มด และสิ่งสำคัญที่สุดคือหล่อนเป็นโสเภณีชั่วช้าและบนเวทีนี้คือซ่องอันโสมม ในสายตาของคนดูคงล้วนตัดสินว่าเพลงนี้ช่างเป็นบทเพลงที่ไม่เข้ากับสารรูปและฐานะของเจ้าหล่อนเลยแม้แต่น้อย          หล่อนร้องออกมา ด้วยน้ำเสียงโหยหา ด้วยแววตาที่เปลี่ยวเหงา และด้วยความรู้สึกที่วูบไหว เปราะบาง               “....ในค่ำคืนนี้ที่ฟ้าพร่างพราย          ฉันยืนเดียวดาย ท่ามกลางแสงดาว          เธออยู่แห่งไหน บนฟากฟ้าไกล          โอ้.... ดาวดวงใด          ที่กระพริบตาให้ฉัน....”          “แพรว” เสียงของเฟิร์นเรียกสติแพรวให้กลับมา พร้อมกับเคลื่อนตัวมายืนข้าง ๆ “ทำอะไรอยู่”          “ก็...นึกอะไรเพลิน ๆ น่ะ” แพรวตอบทั้ง ๆ ที่สายตายังเหม่อมองออกไปเบื้องหน้า เห็นผืนน้ำที่ทอดยาวไปไกล และเห็นฝั่งพื้นดินที่กำลังเล็กลง เรือโคลงเล็กน้อย แพรวจับเสาระเบียงเรือไว้แน่น พยุงตัวเองไว้ ใขณะที่เฟิร์นเกือบจะล้ม          “นึกถึงอะไรวะ”          “นึกถึงงานละครเวที ตอนพวกเราอยู่ปีสี่”          เฟิร์นขมวดคิ้ว          “ทำไมอยู่ดี ๆ ก็คิดถึงวะ”          “ฉันก็คิดถึงมันอยู่ตลอดนั่นแหละที่ว่าง” แพรวตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ “ช่วยไม่ได้ มันคือบาดแผลของฉัน”          “แกยังไม่เลิกคิดมากอีกหรือ” เฟิร์นตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง พยายามจะมองหน้าแพรว ที่เหมือนจะเบือนหนี แพรวแค่นหัวเราะออกมา          “ฉันไม่ได้คิดมากหรอกน่า มันก็แค่เป็นความทรงจำของฉัน ทำไมวะ ฉันจะจำละครที่ฉันทำไม่ได้เลยหรือไง”          “งั้นแกควรจะจำว่ามันเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ที่ใคร ๆ ก็ไม่ได้มีโอกาสได้ทำเหมือนอย่างแก คิดดูสิ มีทำละครโปรดักชั่นใหญ่ แสดงให้คนดูเป็นหมื่น ๆ คน นี่ฉันว่าคนแก่ ๆ หัวหงอกบางคนยังไม่มีโอกาสทำอะไรใหญ่ ๆ อย่างนี้เลย”          “ใช่ ใหญ่ มันยิ่งใหญ่มาก เป็นความล้มเหลวอันยิ่งใหญ่ ไม่มีใครมีโอกาสอย่างฉันหรอก โอกาสที่จะได้โดนด่าโดนวิจารณ์ว่าห่วยจากคนเป็นหมื่น ๆ ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ”          “แพรว” เสียงของเฟิร์นดูจริงจังขึ้น “คนด่าไม่ถึงหมื่น แกอย่าเวอร์ คนชอบก็มีออกเยอะ เมื่อไหร่แกจะเลิกจมอยู่กับความหม่นหมองสักทีวะ”          เงียบ          แพรวหัวเราะออกมาเก้อ ๆ เริ่มรู้สึกว่าเฟิร์นชักจะจริงเกินไป ทั้ง ๆ ที่ตัวหล่อนเองไม่ได้จะจริงจังอะไรกับสิ่งที่พูดเลย          “แกอย่าจริงจังสิวะเฟิร์น ฉันก็พูดไปอย่างนั้น แล้วก็อย่าทำหน้าเหมือนอย่างกับว่าฉันจะโดดน้ำตายหน่อยเลยน่า” ตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่แกลุกมาทำไม”          “นั่งแล้วมันเมื่อย เลยลุกเดินบ้าง เมื่อไหร่จะถึงก็ไม่รู้ แล้วอีกอย่าง ฉันรำคาญอีพวกนั้น” เฟิร์นถอนหายใจหนักหน่วงพร้อมกับพยักเพยิดไปทางกลุ่มเพื่อนที่กำลังส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลั่น ท่าทางหงุดหงิดที่เพิ่มทวีของเฟิร์นทำให้แพรวรู้สึกไม่อยากจะปล่อยไว้อีกต่อไป          “เฟิร์น”  ปรับน้ำเสียงให้จริงจัง จนเฟิร์นหันมามอง “แกหงุดหงิดมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ ฉันว่าจะไม่พูด แต่ตอนนี้อดไม่ไหวแล้วจริง ๆ กะอีแค่เขาไม่รับสายแกเนี่ย แกต้องถึงกับว้าวุ่นงุ่นง่านขนาดนี้เลยหรือ มันไม่ดีกับตัวแกเลยนะ”          เฟิร์นถอนใจ          “ฉันขอโทษ” เสียงของเฟิร์นสั่นเครือ และดูว้าวุ่น “ฉันรู้ตัวว่าฉันกำลังหงุดหงิดเกินควร แล้วก็พาลใส่คนอื่น แต่.... แพรว ฉันไม่รู้จะพูดยังไง ฉันเสียการควบคุม ฉัน... ฉันโทรหาเขาเป็นสิบ ๆ ครั้ง แต่ทำไม... ทำไมเขาไม่รับสาย เพราะอะไร”          “มันมีหลายเหตุผลนะกับการที่เราไม่ได้รับโทรศัพท์ เช่น แกโทรไปตอนดึก เขาอาจจะหลับไปแล้ว ไม่ได้เปิดเสียง หรือไม่ เขาอาจจะลืมมือถือทิ้งไว้สักที่”          “เมื่อเช้าฉันก็เพิ่งโทร แล้วปกตินะ เขาจะต้องโทรกลับตลอด ฉันไม่แน่ใจว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่สบายใจเลยแพรว ฉันกลัวยังไงก็ไม่รู้ กลัวว่าจะคราวนี้เขาจะหายไปจริง ๆ”          “เฟิร์น แกกำลังสร้างภาพร้าย ๆ ในหัวแล้วก็จริงจังหมกมุ่นกับมันจนเกินไป ทั้ง ๆ ที่ความจริงเป็นยังไงแกก็ยังไม่รู้ แกกำลังจินตนาการขยายปัญหาให้มันลุกลามใหญ่โต ทั้ง ๆ ที่ความจริงมันเป็นแค่เรื่องหยุมหยิมเล็กน้อยที่แทบไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตของแกเลย”          “เดี๋ยวพอไปเกาะ มือถือก็คงไม่มีสัญญาณ” เฟิร์นดูวุ่นวายใจหนักเข้าไปใหญ่ “ฉันก็จะไม่มีทางรู้ชัดว่าอะไรเกิดขึ้นกันแน่”          “แล้วไง” แพรวขึ้นเสียงสูง พยายามปลุกเร้าอารมณ์เฟิร์นให้ดีขึ้น “เรามาทำอะไรกันล่ะเฟิร์น เรามาสนุกกันนะ ทั้งแก ฉัน และไอ้พวกบ้าทุก ๆ คนที่นี่ก็ด้วย เรามาอยู่ด้วยกัน ไม่มีใครแคร์กับปัญหาไร้สาระบ้าบอ ไม่มีใครสนใจว่าตัวเองจะต้องทำงานอย่างกุลีแต่ได้เงินเดือนไม่ถึงหมื่น ไม่มีใครกังวลกับการที่โดนพ่อแม่บังคับให้ไปทำงานขายของอยู่บ้าน ไม่มีใครเครียดกับความท้อที่ต้องไขว่คว้าโอกาสให้ตัวเองทำหนังสักเรื่องแล้วต้องมากินมาม่าทุกวันวันละสองมื้อ และไม่มีใครเลยจะแยแสเลยกับการที่โดนแฟนทิ้งเพราะไม่มีอนาคต ทั้ง ๆ ที่อะไรเหล่านี้มันโคตรจะเป็นเรื่องใหญ่เลยนะเนี่ย โธ่ ! เฟิร์น พวกเราทุกคนล้วนเข้มแข็ง ฉันมั่นใจว่าจะต้องไม่มีความผิดหวังและความเศร้าใด ๆ ตลอดสามวันนี้ เพราะเราไม่ได้พกมันมาด้วย แกก็เหมือนกันเฟิร์น โยนมันทิ้งเสีย เพราะก่อนอื่น แกต้องเข้าใจว่าแกกำลังมองโลกในแง่ร้ายและคิดไปเอง หรือไม่ ถ้าต่อให้ผู้ชายของแกมัน:-)ขึ้นมาจริง ๆ ก็ช่างหัวมันสิวะ ไม่เห็นต้องแคร์ เฟิร์น... แกกำลังทุกข์เพราะเรื่องไร้สาระอย่างนี้หรือ นี่มันไม่ใช่แกเลย แกกำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง จำไม่ได้หรือว่าเราเคยตั้งปณิธานอะไรกันเอาไว้ หรือจะต้องเรียกขวัญมาด้วย มาทวนพร้อมกัน เอาไหม”          แพรวทำท่าจะร้องเรียกขวัญขึ้นมาจริง ๆ แต่เฟิร์นห้ามไว้          “ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ฉันจำได้” เฟิร์นสูมลมหายใจ มองหน้าแพรวเหมือนจะให้สัญญาณ จากนั้น สองสาวก็พูดขึ้นพร้อมกันทั้งสองประโยค ด้วยน้ำเสียงอันชังฟัด           “ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจากผู้ชายคือเรื่องเล็ก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะควบคุมได้เสมอ”            “Don’t care about shit”              จากนั้น สองสาวหัวเราะให้กัน          “ดีมาก แหม... ขาดขวัญไปคน เอาไว้ไปถึงเกาะต้องเรียกมารวมกันแล้วตะโกนให้ลั่น” แพรวพูดพร้อมมองไปรอบ ๆ ยื่นหน้าออกรับลมมากขึ้น ถอดแว่นกันแดดออก มองเห็นผืนน้ำสีครามเต็มสองตา “สวยจังเลยเนอะ”          “อืม... อากาศก็ดี” ในที่สุด เฟิร์นดูท่าว่าจะเคลิ้มไปกับบรรยากาศได้บ้างแล้ว ทั้งคู่สูดลมหายใจเข้าพร้อมกัน และยิ้มให้กันเล็กน้อย ก่อนที่สายตาของเฟิร์นจะหันกลับไปมองกลุ่มเพื่อนที่นั่งรวมกลุ่มคุยอยู่กันอย่างสนุกสนานตรงที่นั่งด้านในของเรือ ชายหนุ่มผู้แปลกตาแต่ไม่แปลกหน้านั่งรวมอยู่ด้วย และพยายามจะสนุกไปกับทุกคน ด้วยวิสัยของคนมากไมตรี          “เขาเหมือนสามจังเลยเนอะ” เฟิร์นเริ่มเปิดประเด็น แม้ไม่เอ่ยชื่อ แต่สองสาวก็รู้กันว่ากำลังพูดถึงใคร          “เผิน ๆ นะ แต่จริง ๆ ไม่เหมือนหรอก” แพรวตอบไปเบา ๆ ด้วยเสียงลมและเสียงเรือ จึงไม่แน่ใจว่าเฟิร์นได้ยินหรือเปล่า          “ไม่เคยรู้เลยว่าสามมันมีฝาแฝด”           “ฉันเคยรู้นะ จำได้ว่าเหมือนขวัญเคยบอก แต่ก็ลืมไปเลย จนตอนนี้ถึงมานึกขึ้นได้”          “อืม... ฉันก็อาจจะเคยรู้แล้วลืมไปเหมือนกัน รู้ไหม ตอนแรกที่เห็นตรงท่าเรือนะ ฉันนึกว่าสาม จะร้องทักอยู่แล้ว” เฟิร์นหันมาสบตากับแพรว “แกดูออกไหมว่าเขาไม่ใช่”          ดูท่าว่าในกลุ่มสนทนา บอลกับเม้งคงจะเล่นมุกอะไรสักอย่าง สองเลยยิ้มกว้างออกมา ในขณะที่ขวัญร้องด่าว่าแป้ก            “สามไม่ได้ยิ้มแบบนั้น” แพรวตอบเฟิร์นออกไป เหมือนจะตอบไม่ตรงคำถามด้วย แต่ก็ไม่ได้สนใจ เพราะสายตาและสมาธิของแพรวจดจ้องอยู่แต่กับใบหน้าของชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มน่ารักน่าชัง ไม่รู้เหมือนกันว่ามองไปทำไม คล้าย ๆ กับมองแล้วเอามาเปรียบเทียบกับคนอีกคนที่คุ้นเคยกว่า แพรวถอนหายใจ หันหน้ากลับออกหาทะเล มองไกลออกไป          “ความจริงสามแทบจะไม่ค่อยยิ้มเลยด้วยซ้ำไป แต่หมอนี่ท่าจะยิ้มง่ายมาก”          จังหวะนั้นเอง ผู้ที่ถูกมองก็เหมือนกับจะรู้ตัวว่าถูกแอบมอง จึงตวัดสายตากลับมา เฟิร์นรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว แต่แพรวที่กำลังเหม่อไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังถูกมองกลับ สองมองแพรวค้างอยู่อย่างนั้น จนเฟิร์นแอบสังเกตุได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก          สองลุกขึ้น ผละออกจากวงสนทนา ขวัญมองตาม แต่ก็โดนบอลกวนจนต้องหันกลับไปสะสางกับบอล สองค่อย ๆ เดินเข้ามาหา ยิ้มให้เฟิร์นเล็กน้อย ไม่ทันได้พูดอะไร บอลก็ร้องเรียกเฟิร์นเสียก่อน เหมือนจะเรียกให้ไปฟังมุกอะไรสักอย่าง สาวร่างท้วมจึงต้องเดินจากไป เหลือไว้แต่เพียงแพรวและหนุ่มแปลกตา          นานเกือบนาที... ชายหนุ่มจ้องมองแพรวอยู่อย่างนั้นโดยที่หล่อนหาได้รู้ตัวไม่ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:18:11 จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:17:27

ความคิดเห็นที่ 4 4          “ชอบทะเลหรือครับ”          เสียงสั่น ๆ พร่า ๆ ของสองทำเอาแพรวถึงกับสะดุ้ง ในขณะที่อีกฝ่ายเดินมายืนเกาะระเบียงอยู่ข้าง ๆ ตัว ถอดแว่นกันแดดแล้วเอาเหน็บไว้ที่คอเสื้อ มองแพรวด้วยตาเปล่า          “คะ” พูดอะไรไม่ได้ไปกว่านี้ เพราะแพรวกำลังงง ไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายเข้ามาประชิดตั้งแต่เมื่อไร          “ผมกรณพัตครับ เรียกว่าสองก็ได้” ดูเหมือนจะเป็นการแนะนำตัวที่มีเลศนัย มาเสียเต็มยศเลยทีเดียวทั้งชื่อจริง ชื่อเล่น แม้จะมองผ่านแว่นกันแดด แต่แพรวก็สังเกตุได้ถึงอาการประหม่าของชายหนุ่ม ซึ่งออกมารวมกับบุคลิกอันนุ่มนวลแล้วทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูมากขึ้นไปอีก กรณพัตยื่นมือมาหาแพรว ในขณะที่แพรวได้แต่ยิ้ม ทำเอาอีกฝ่ายหดมือกลับแทบไม่ทัน หล่อนตอบออกไปอย่างกระชับและชัดถ้อย          “แพรวค่ะ”          ด้วยลักษณะท่าทางอันมากไปด้วยเลศ น้ำเสียงแววตาและการเข้ามาอย่างประชิด รวมทั้งรูปลักษณ์ที่ดูดีเสียเต็มประดาของอีกฝ่าย ทำให้แพรวมองชายหนุ่มอย่างเหมารวมว่าคงเป็นเหมือนผู้ชายมากมาดทั่วไป ที่มักจะใช้เวลาว่างในการบริหารเสน่ห์ ในเวลาที่ไม่มีอะไรทำหรือเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ เมื่อไร ผู้ชายประเภทนี้ก็จะชอบเข้ามาปั่นหัวผู้หญิง ราวกับมีความสุขเมื่อเห็นผู้หญิงสักคนเคอะเขินและเอียงอายไปกับท่าทางของตัวเอง เหมือนเป็นสิ่งฆ่าเวลาอย่างดี น่าหัวร่อ ! แพรวไม่มีวันปล่อยตัวเองให้หลงใหลพ่ายแพ้ไปเด็ดขาด            ด้วยความที่อยากจะเหนือกว่า แพรวจึงพยายามเพ่งสายตามองอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ด้วยใบหน้าปรกติ ไร้ซึ่งความประหม่าหรือตกใจอันเป็นสิ่งอันแสดงถึงความหวั่นไหวเกินเหตุ – ซึ่งนับเป็นความอับอายพ่ายแพ้อย่างหมดรูปของลูกผู้หญิง - เหมือนจะได้ผล เมื่อได้สบสายตากับแพรว กรณพัตเบือนหน้าหนีทันที พร้อมกับยกมือขึ้นมาเกาจมูกเบา ๆ เป็นท่าพื้นฐานของหนุ่มขี้อาย          แพรวกลั้นหัวเราะ ไม่อยากจะเชื่อ และไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะมีบุคลิกแบบนี้ด้วย ไม่สมกับรูปร่างหน้าตาและเสื้อผ้าที่เขาใส่เลยแม้แต่น้อย นับว่าเสแสร้งได้น่าสนใจ          แต่กระนั้น แพรวก็รู้สึกเป็นต่อได้ไม่นาน เพราะเอาเข้าจริง แพรวก็ไม่ได้จะเก่งกาจอะไรนักหนา การเงียบไปของกรณพัตทำให้แพรวเริ่มรู้สึกเจื่อน และอาจจะเผยไต๋ออกมาจนได้ว่าที่แท้ก็ตนเองก็เขินง่ายใจจะขาด ดังนั้นแพรวจึงพยายามจะหาเรื่องคุยเพื่อให้ตัวเองเหนือกว่าไปอีกขั้น ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องพยายามทำอะไรแบบนี้ด้วย          “ขอบคุณนะคะ”          “อะไรครับ” กรณพัตดูจะงุนงงกับคำขอบคุณของแพรว งุนงงอย่างจริงจังและจริงใจ “ขอบคุณอะไร”          “ก็...” แพรวปั้นเสียงเล็กน้อย อย่างไม่รู้สาเหตุ ปกติไม่เคยจะทำอะไรแบบนี้เลย ไม่ว่าจะพูดกับใคร“สำหรับที่พักฟรีไงคะ”          กรณพัตยิ้มแห้ง หน้าเจื่อนอย่างกับตัวการ์ตูนญี่ปุ่น            “เอ่อะ ! สามมันว่าอย่างนั้นหรือครับ”          “ค่ะ”  แพรวหยักหน้า ทำตาโตเล็กน้อยอย่างจงใจ พยายามกลั้นขำกับท่าทางของอีกฝ่าย “คุณไม่สะดวกใจหรือคะ”          “โอ๊ย ! เปล่าครับเปล่า” ปฏิเสธพัลวัล ก่อนจะหัวเราะเจื่อน ๆ ยกมือเกาหัว “ความจริงมันเป็นของคุณแม่น่ะครับ ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก”          แพรวหัวเราะ แสร้งทำเป็นหัวเราะในวาจาของเขา ทั้ง ๆ ที่จริงแพรวหัวเราะในความเคอะเขินเงอะงะของเขาต่างหาก ไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ ว่าคนรูปลักษณ์เช่นนี้จะเป็นคนแบบนี้ไปได้ ช่างดูเป็นเด็กน้อยเสียจริง ๆ คิดแล้วอยากจะเอามือไปลูบหัวอย่างเอ็นดูสักสองที          ต่างจากอีกคนลิบลับ          “งั้นขอบคุณที่มารับก็แล้วกันค่ะ”          ท่าทางของกรณพัตที่ดูบริสุทธิ์ใจทำให้แพรววางใจ ลืมการเอาชนะ เพราะอีกฝ่ายดูไม่น่าจะมีพิษสงอะไรมากนักในความคิด          “แล้วนี่ทำไมมายืนคนเดียวล่ะครับ”          “รำคาญ” พอพูดจบ อีกฝ่ายก็ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด หุบยิ้มอย่างรวดเร็ว แพรวจึงต้องรีบแก้พัลวัน ซึ่งวาจาชวนเข้าใจผิดอันนี้อแพรวไม่ได้จงใจแต่อย่างใด “ไม่ได้หมายถึงคุณนะคะ หมายถึงพวกมันต่างหาก รำคาญพวกมันเลยแยกมายืนคนเดียวดีกว่า”          แพรวหลิ่วตาไปยังพวกกลุ่มเพื่อน ๆ ที่กำลังส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น คลื่นลูกใหญ่ลอยผ่าน เรือโคลงเล็กน้อย แพรวเกาะอะไรไว้ไม่ทัน จึงเซถลาไปด้านหน้า ชายหนุ่มร่างสูงจึงประคองหล่อนไว้ในอ้อมแขน แพรวรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยในความรู้สึก พอแพรวตั้งหลักได้ กรณพัตก็ปล่อยมือออก          “ขอบคุณค่ะ” รีบคว้าระเบียงไว้อย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่แพรวรู้สึกว่าระหว่างช่วงเวลาที่ผ่านมา แม้จะไม่มีการฉวยโอกาสอย่างเสียมารยาท แต่กระนั้น ระหว่างที่เซถลาลงไปซบ กรณพัตประคองหล่อนไว้อย่างมั่นคงไม่น่าเชื่อ แถมยังจับจ้องหล่อนแทบไม่วางตา แถมแววตาใสซื่อน่าเอ็นดูก็เปลี่ยนเป็นแพรวพราวมากไปด้วยเลศนัยอย่างอธิบายได้ยาก          พอนึกย้อนไปเช่นนี้ แพรวก็รู้สึกว่าตนเองไม่อาจจะแสร้งทำตัวเหนือกว่าได้อีกแล้ว เบือนหน้าหนีไปเสียอย่างนั้น ไม่อยากยอมรับว่าตนกำลังหวั่นไหว ทันใดนั้นเอง เหมือนกรณพัตจะรู้ทันแล้วว่าแพรวกำลังเสียท่า จึงปล่อยหมัดเด็ดออกมาซ้ำออกมาอีกอย่างรวดเร็ว          “น่ารักดีนะครับ”            แพรวใจหายวับ มองกลับไปยังอีกฝ่ายด้วยสายตาตั้งคำถาม พบว่าคราวนี้กรณพัตไม่ได้ประหม่าหรือเคอะเขินแต่อย่างใด หากแต่กำลังจ้องมองหล่อนอย่างที่ไม่คิดจะเบือนหนีไปไหน แพรวกัดริมฝีปากเล็กน้อย งงกับบุคคลตรงหน้า เมื่อก่อนหน้าไม่กี่นาทียังดูเคอะเขินเงอะงะไร้พิษสงอยู่เลย ทำไมอยู่ดี ๆ ก็หาญกล้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น คน ๆ นี้นี่มันอะไรอย่างไรกันแน่          ก่อนที่แพรวจะคิดเตลิดไปไกล กรณพัตก็พูดแก้ออกมา ชัดถ้อยชัดคำ ราวกับคิดเอาไว้อย่างดี          “ผมหมายถึงเพื่อน ๆ คุณน่ะครับ น่ารักดี”          แพรวชะงักไปกับสายตา วาจา และรอยยิ้มของอีกฝ่าย คิดไปคิดมาก็พบว่ากรณพัตไม่ได้เป็นเด็กน้อยอย่างที่คิด พอได้ทีก็ร้ายอยู่ใช่หยอกเช่นกัน ช่างเป็นคนที่มากบุคลิกเสียจริง          แพรวสูดลมหายใจลึก ๆ พยายามควบคุมความรู้สึกบางอย่างของตัวเอง หันกลับไปมองหน้าชายหนุ่มเต็มตาอีกครั้ง แล้วถามออกไปเหมือนชวนคุยเบี่ยงเบนประเด็น นึกขึ้นได้ว่าเจ้าตัวดูท่าจะสนิทสนมกับขวัญเสียเหลือเกิน          “รู้จักกับขวัญมานานแล้วหรือคะ”          “ก็เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ เลยล่ะครับ พ่อแม่ของขวัญเคยทำงานกับแม่ของผม” นิ่งไปสักพัก แล้วชายหนุ่มก็ถามขึ้น “สามไม่เคยบอกหรือครับ”          ชื่อที่ถูกเอ่ยออกมาทำเอาแพรวชะงักไปโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะกลบเกลื่อนในเวลาอันสั้น          “นั่นสิคะ ฉันลืมไป จริง ๆ แล้วตอนเข้าคณะมาใหม่ ๆ สามกับขวัญอยู่ด้วยกันตลอด บอกว่าสนิทกันตั้งแต่ม.ปลาย”          กรณพัตหัวเราะ          “แต่จริง ๆ สามมันก็ไม่ได้สนิทกับขวัญเท่าผมหรอก ผมกับขวัญนี่แทบจะเป็นคู่หูกันเลย” กรณพัตเหม่อมองไปยังขวัญที่กำลังตบหัวบอลอย่างเมามัน แพรวมองตามแล้วหัวเราะ ชายหนุ่มยิ้มให้แพรวเล็กน้อย “แต่โดยมากขวัญเขาจะเป็นลูกพี่ผมน่ะครับ”          “ตอนแรกฉันนึกว่ามันเป็นทอมด้วยซ้ำไปนะคะ” แพรวพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว ทั้งคู่ยิ้มให้กันเล็กน้อย กรณพัตเอ่ยขึ้นในเวลาต่อมา          “น่ารักดีครับ”          “ค่ะ ! ขวัญเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดแล้ว”          “เปล่าครับ” กรณพัตสวนทันควัน “ผมหมายถึงลักยิ้มของแพรวต่างหาก น่ารักดี”          แพรวหุบยิ้มทันที เบือนหน้าหนี ในขณะที่ชายหนุ่มยังไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาจากหล่อนเลย          แพรวรู้สึกเหมือนกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่แน่ใจว่าเกิดขึ้นเพราะเหตุใด จะว่าหลงเสน่ห์ชายหนุ่มตรงหน้าก็ไม่ถึงกับขนาดนั้น แต่ที่แน่ ๆ แพรวก็รู้สึกได้ว่าสายตาของกรณพัตที่มองตนนั้นมีนัยยะที่ส่อให้เห็นถึงความสนอกสนใจจนเกินหน้าเกินตา แต่ก็นั่นแหละ บางทีก็อาจจะเป็นแค่การบริหารเสน่ห์ แล้วแพรวอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองมากไป มันอาจจะไม่มีอะไรในกอไผ่เลยก็ได้          แต่สิ่งที่ติดค้างในใจของแพรวอยู่ตรงที่ว่า หล่อนไม่แน่ใจว่าที่ตัวเองเตลิดไปได้ไกลเช่นนี้เพราะหล่อนวาบหวามไปกับรูปลักษณ์อันโดดเด่นและบุคลิกวาจาที่มากไปด้วยเสน่ห์ของกรณพัต หรือทั้งหมดเป็นเพราะว่าแพรวกำลังคิดถึงใครอีกคนที่หน้าตาพิมพ์เดียวกันกับกรณพัตแล้วหวั่นไหวไปเองกันแน่          ไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าตนกำลังรู้สึกเช่นไร          แต่ไม่ว่าอย่างไร เมื่อแพรวหันกลับไปหากรณพัตอีกครั้ง พบว่าสายตาของเขายังคงไม่ละไปไหน          คล้ายกับว่าทั้งสองต่างตกอยู่ในภวังค์ความเงียบ ปิดกั้นตัวเองออกมากสิ่งแวดล้อมรอบด้าน ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเสียงเรือ เสียงน้ำ หรือเสียงใคร ๆ          ต่างสบตากัน ในความเงียบสงัดที่เนิ่นนานเกือบนาที          จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างอึดอัด กรณพัตจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบลงในที่สุด ถามแพรวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ด้วยเสียงสั่นพร่าคล้ายกับมากไปด้วยความประหม่า กลับมาเป็นบุคลิกเดิมจนได้          “เอ่อบ ! แพรวชอบทะเลหรือครับ”          ไม่ทันที่แพรวจะหายงงและหลุดจากภวังค์ได้สมบูรณ์ ขวัญก็ส่งเสียงเรียกขึ้นก่อน            “แพรว ! สอง ! จะถึงแล้ว รีบมาเอาของเร็ว”          แพรวชะงัก ก่อนจะหันไปพยักหน้าตอบขวัญ สบตากับขวัญแล้วก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ ดูเหมือนว่าขวัญจะแอบมองหล่อนกับกรณพัตอยู่นานแล้ว สายตาของขวัญที่มองมาเหมือนจับอะไรบางอย่างได้จากทั้งคู่ แพรวพยายามไม่ใส่ใจ ลืมทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น แล้วเดินไปยกกระเป๋าของตน แต่ดูเหมือนกรณพัตต่างหากที่ยังคงเข้ามาประชิด ไม่ได้สนใจเลยว่าขวัญกำลังมอง          “ให้ช่วยไหมครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้น ทำให้แพรวรู้สึกได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามเข้าใกล้และมีทีท่าว่าสนอกสนใจแพรวจนเกินพอดี          เรือค่อย ๆ จอดเทียบท่าบนเกาะ นาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมง แพรวและเพื่อน ๆ เริ่มทยอยยกสัมภาระของตนเองขึ้นถือ กรณพัตยื่นมือจะคว้ากระเป๋าไปจากมือของแพรว แต่แพรวชักหนี          “ไม่เป็นไรค่ะ แค่สองใบเอง เบามาก ฉันถือไว้”          “แต่ผมไม่มีอะไรถือเลยนี่ฮะ” อีกฝ่ายแก้ตัวพร้อมกับส่งสายตาวิงวอน แพรวชะงัก ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรต่อไป โชคดีที่ขวัญช่วยไว้          “งั้นเอานี่ไปถือ” ขวัญยัดกระเป๋าใบใหญ่ใส่มือกรณพัต ที่ถึงกับชะงักไปอย่างเจื่อน ๆ ขวัญยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นตบไหล่ชายหนุ่ม “เดินไปส่งถึงห้องเลยก็ดีนะ พ่อรูปหล่อ”          ขวัญหัวเราะลั่น แล้วเดินลงจากเรือไป ในขณะที่ชายหนุ่มฮึดฮัด เดินตามเพื่อนสาวไปอย่างหัวเสีย แพรวได้ยินเสียงร้องด่าล้อเลียนกันระหว่างขวัญกับกรณพัตอยู่เรื่อย ๆ แม้ทั้งคู่จะเดินไปไกลแล้วก็ตาม          ระหว่างที่กำลังลงจากเรือ เฟิร์นปรี่มาข้างกาย กระซิบกระซาบกับแพรวอย่างตื่นเต้น          “ฉันว่านายสองเนี่ย ดูเหมือนจะมีอะไร ๆ กับแกนะแพรว ฉันรู้สึกได้ เขาจีบแกใช่ไหม”         แพรวชะงักไป การยืนยันของเฟิร์นทำให้แพรวมั่นใจได้ว่าตนไม่ได้คิดไปเอง เพราะขนาดเฟิร์นยังสังเกตได้เลยว่าเขาเข้าหาหล่อนอย่างเกินหน้าเกินตาจริง ๆ แต่กระนั้น ท่าทางของแพรวก็ยังดูนิ่ง คล้ายกับไม่ใส่ใจ ปากพูดออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ         “ไร้สาระน่าเฟิร์น” แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:32:09 จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:23:31

ความคิดเห็นที่ 5 - - - - - แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:31:45 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:27:59 จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:24:00

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ ผมตั้งกระทู้ผิด ดันไปพิมพ์ว่าบทที่หนึ่ง T T คุณ Mnemosyne - สวัสดีครับ ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับผม คุณ กุลธิดา - สวัสดีครับ มีคำแนะนำติชมบอกได้นะครับ ยืนดีรับฟังครับ คุณ Psycho man - สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย ดีใจมาก ๆ ที่เข้ามาอ่านครับผม คุณ scottie - ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวผมจะลอปรับ ๆ ดู ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ -------------------------------------------------------------- ขอประชาสัมพันธ์นิดนึงนะครับ นิยาย "เรื่องราวของข้าวมันไก่" ที่ผมเคยนำมาลงที่นี่เมื่อนานมาแล้ว (นานมาก น่าจะสักเกือบสองปี) ตอนนี้ได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์นานมีบุ๊คแล้วครับ http://www.nanmeebooks.com/book/imgBook/Bcoming/7037-04-7.jpg ฝากด้วยเช่นกันครับ -------------------------------------------------------------- งานเก่าของผมที่เคยลงไว้ครับ ละอองปรารถนา http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7346009/W7346009.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7367974/W7367974.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/01/W7379892/W7379892.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/01/W7403745/W7403745.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/01/W7428453/W7428453.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/01/W7443475/W7443475.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/01/W7453899/W7453899.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/01/W7476540/W7476540.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/02/W7497483/W7497483.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/02/W7505368/W7505368.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/02/W7513821/W7513821.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/02/W7524908/W7524908.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/02/W7541287/W7541287.html http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/02/W7557057/W7557057.html แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:28:34 จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:27:31

ความคิดเห็นที่ 7 ดีใจด้วยกับข้าวมันไก่ครับ ยังพอจำเรื่องได้ (สมัยลงในถนนนักเขียน) เคยไปวนหาแถวร้านดอกหญ้าเซียร์รังสิตแต่ยังไม่เจอครับ ไม่แน่ใจเดี่ยวจะลองไปหาดูอีกรอบ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 05:05:50

ความคิดเห็นที่ 8 ดูภาษาวัยรุ่นจัง หรือเราแก่เนี่ย จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 05:56:21

ความคิดเห็นที่ 9 ยินดีด้วยกับเรื่อง เรื่องราวของข้าวมันไก่ นะคะ บทนี้แพรวถูกกรณพัตจีบกันแบบซึ่งๆ หน้าเลย พยายามเดาว่าใครคือ jobber แต่ก็เดาไม่ออก jobber คงตรงกับภาษาไทยว่า พ่อค้าคนกลาง คือซื้อของมาเป็นจำนวนมากๆ แล้วมาขายปลีกน่ะค่ะ เดาไม่ออกเลยในบทนี้ว่าใครคือพ่อค้า จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 07:40:42

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่เข้าใจชื่อเรื่องเหมือนกัน สังเกต ไม่มีสระอุค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 11:56:21

ความคิดเห็นที่ 11 สำหรับชื่อตอน First Jobber ผมใช้ในความหมายที่ไว้เรียกคนที่เรียนจบแล้วเพิ่งทำงานใหม่ ๆ น่ะครับ พอไปตรวจสอบดู ก็พบว่า บางทีผมอาจจะพิมพ์ผิด อาจจะต้องใส่ - ลงไปด้วย เป็น First-Jobber ตรงจุดนี้ขออภัยไว้ด้วยครับ ดังนั้นชื่อตอนจึงหมายถึง พวกที่เรียนจบใหม่ ๆ  หรือบัณฑิตผู้สิ้นหวังนั่นแหละครับ ซึ่งก็หมายถึงแพรวและเพื่อน ๆ อ่ะครับ จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 15:08:45

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาอ่านครับ จากคนข้างบ้านเอ้ยข้างกระทู้ ^____^ จากคุณ : doctorwar (doctorwar) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 22:01:36

ความคิดเห็นที่ 13 jobber ไม่ได้หมายความถึงคนเรียนจบใหม่แล้วออกหางานค่ะ คำนี้ไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงความหมายนั้นเลย jobber แปลว่าพ่อค้าปลีกหรือพ่อค้าคนกลางอยู่แล้วค่ะ คือคำนามจะเอามาเติม -er แล้วจะหมายถึงบุคคลตามความหมายดั้งเดิมของความหมายในคำนามนั้นไปได้ไม่ทุกคำหรอกค่ะ ในที่นี้ถ้าพูดถึงคนเรียนจบใหม่ๆ แล้วออกหางาน ใช้ว่า first time job seeker หรือ job searcher จะตรงกว่าค่ะ คือแปลง verb เป็นบุคคลด้วยการใส่ -er นะคะ มาต่ออีกนิดค่ะ ถ้าใช้ first เฉยๆ จะหมายถึงคนแรกหรืออันดับที่ 1 ค่ะ ถ้าต้องการบอกว่าเป็นครั้งแรก ต้องมีคำว่า time มาเสริม เป็น first time ค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 22:43:51 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 22:03:43

ความคิดเห็นที่ 14 อ่า... คุณกุลธิดาครับ ผมหลังไมค์ถามอะไรไปนิดนึงนะครับ รบกวนเช็คด้วยนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 23:30:23