ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าของร่างอันแช่มช้อยนั้นมีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นรอนยาวถึงบั้นเอว หล่อนคล้ายไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขาจนต้องตะโกนซ้ำ คิ้วเข้มของ เขตต์คีรีขมวดเข้าหากันเมื่อพยายามเพ่งมองว่าหล่อนทำอะไรอยู่ ก็ไม่ พบเห็นสิ่งใดผิดปกติผู้หญิงคนนั้นเพียงแต่ยืนเหม่อลอยอยู่ใกล้สถูปใหญ่ ใบหน้าที่เห็นเพียงซีกข้างนั้นฉายแววงดงามไม่น้อย สิ่งที่พี่แอ๊ดพูด คงไม่ใช่แค่ราคาคุยเสียแล้ว ชายหนุ่มนึกอยากให้หล่อนหันหน้ามา ให้ยลโฉมเต็มที่ขึ้นมาจับใจ แต่หล่อนดูจะไม่รู้ตัวเสียเลยว่ามีสายตา ของเขาเฝ้ามองอยู่ หญิงสาวแหงนมองขึ้นไปบนยอดสถูปราวกับจารึกทุกสิ่งไว้ในดวงตา สร้างความฉงนให้เขตต์คีรีไม่น้อย ถ้าหากต้องการถ่ายรูปหล่อนสามารถ ซูมภาพจากบันไดไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเดินลุยดงไม้เข้าไปเลยสักนิด ป่านนี้ผิวขาวของหล่อนคงถูกแมลงกัดจนแดงช้ำไปหมดแล้วกระมัง คิดถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็เผลอตบกระเป๋าเสื้อกั๊กและเบาใจว่ายังมีซอง กย.15 สำหรับกันแมลงติดตัว เขตต์คีรีหน้าแดงไปนิดหน่อยเมื่อนึกขึ้นมาได้ ว่าเขาจะกังวลทำไมหากผิวหล่อนจะช้ำ แต่ไม่นานนักก็แก้ความคิด ให้ตนเอง เขาเพียงแต่ห่วงสวัสดิภาพของนักท่องเที่ยวเท่านั้น และความห่วงใยนี้มีให้ทุกคนไม่ใช่กับเฉพาะหล่อน “คุณครับ!!” เมื่อแลเห็นว่าหล่อนไม่ได้ยินเสียงเรียกเอาเสียเลย เขาจึง มุดลอดผ่านราวบันไดลงไปตามหล่อน “เอ่อ...คุณครับ” เขาเรียกพลางยกมือขึ้นสะกิดแขนหล่อน “ว้าย!!” หล่อนสะดุ้งแล้วหันมาปัดป้องตัวในทันใด ชั่วแว่บที่หล่อนผินหน้ากลับมาแม้สีหน้านั้นจะเต็มไปด้วยความวิตกกังวล แก้วตาสีน้ำตาลใสสะท้อนแววหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ใบหน้างดงามนั้นยังสะกดให้เขานิ่งงันไปได้ชั่วขณะ ชายหนุ่ม หัวใจเต้นผิดจังหวะไปจนแม้ตนเองยังรู้สึกได้ “ผมเป็นเจ้าหน้าที่อุทยาน...ไม่ใช่คนร้ายนะครับ” เขาบอกเป็นภาษา อังกฤษช้าๆ ทว่าชัดเจน พูดพลางถอยออกห่างจากหล่อน เพื่อเปิดโอกาสให้หญิงสาวตั้งสติได้ พร้อมกันนั้นก็ยื่นป้ายประจำตัวเจ้าหน้าที่ให้หล่อนดู แต่ไม่มีผลเท่าใดนัก เมื่อป้ายนั้นเป็นภาษาไทย ทำเอาเขาเก้อเขินไปชั่วขณะ “ถ้าจะขึ้นไปบนถ้ำต้องให้เจ้าหน้าที่นำไปนะครับ เราไม่อนุญาตให้เข้าไปเอง.... ในถ้ำมันลึก...แล้วก็...เอ่อ...” เขตต์คีรีหยุดพูดไปชั่วครู่เมื่อพบว่าหล่อนยังไม่คลายสีหน้าไม่ไว้วางใจลงไป ชายหนุ่มถอนหายใจดังเฮือก แม่สาวญี่ปุ่นคนสวยนี่ภาษาอังกฤษคงอ่อน พอๆ กับคนญี่ปุ่นจำนวนมากสินะ ความสวยไม่ได้ทำให้เก่งภาษามากขึ้นเลย เขาจึงตัดสินใจเปลี่ยนมาภาษาพูดเป็นภาษาเดียวกับหล่อน “คุณเป็นคนญี่ปุ่นใช่ไหม? งั้นเข้าใจภาษาญี่ปุ่นที่ผมพูดไหมครับ?” ดวงตาคู่งามนั้นกระพริบตาถี่ๆ ด้วยความงุนงงเล็กน้อย เมื่อเห็นผู้ชาย ผิวคล้ำตรงหน้าพูดภาษาประเทศหล่อน จึงพยักหน้ารับก่อนจะตอบรับ กลับมา “คุณพูดภาษาญี่ปุ่นได้เหรอคะ?” หล่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็มีใครสักคนสื่อสารกับหล่อนได้โดยไม่ติดขัดแล้ว “ครับ...ได้นิดหน่อยเท่านั้น ” ชายแปลกหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัว “ผมเป็นเจ้าหน้าที่อุทยาน ถ้าคุณจะไปเที่ยวถ้ำผมจะเป็นไกด์นำไปเองครับ คุณเข้าไปตามลำพังไม่ได้....มันเป็นท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ต้องให้เจ้าหน้าที่ แนะนำน่ะครับ” “คุณพูดญี่ปุ่นเก่งนะคะ ตั้งแต่มาเมืองไทยฉันยังไม่พบใครพูดภาษาญี่ปุ่นได้เลย” หล่อนตอบคนละเรื่องกับที่เขาพูด แต่ก็ดูจะสบายใจขึ้นมากไร้วี่แววหวาดกลัว อย่างเมื่อครู่นี้แล้ว “ตอนเรียนมหาวิทยาลัยผมเคยเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนไปญี่ปุ่นน่ะครับ... เลยพอพูดได้บ้าง” “อ้อ ” หล่อนครางออกมาเบาๆ “ว่าแต่คุณมาทำอะไรตรงนี้ครับ? ” สีหน้าของหล่อนเปลี่ยนไปเล็กน้อย คล้ายกำลังใคร่ครวญว่าจะตอบอย่างไรดี “ฉัน...แค่อยากดูเจดีย์นั้นใกล้ๆ น่ะค่ะ” “โธ่เอ้ย...แล้วต้องลุยป่าเข้าไปดูเลยเหรอครับ” พูดไปก็มองสำรวจเรือนร่างของหล่อนว่าได้แผลจากกิ่งไม้เกี่ยว หรือแมลง กัดต่อยเอาหรือไม่ หล่อนใส่กางเกงขาสั้นแบบสามส่วนเปิดขาช่วงล่าง ชวนให้มีรอยขีดข่วนเกิดขึ้นไม่ยากยิ่งกับผิวขาวนวลแบบนี้ด้วยแล้วล่ะก็ ยังดีที่สวมรองเท้าผ้าใบไม่งั้นอาจเดินหกล้มได้ง่าย “ก็...” สาวญี่ปุ่นก้มหน้าไม่ตอบคำถาม ท่าทางคล้ายโดนครูจับได้ว่าทำผิด กฎโรงเรียนก็ไม่ปาน เห็นแล้วเขาก็อดส่งเสียงหัวเราะขำเบาๆ ไม่ได้ “ผมชื่อเขตต์คีรี เรียกผมว่า เขตต์ก็ได้ คุณล่ะ?” “คะ...ค่ะ ฉันยูเมโนะ มิสึสึ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ดูใจหล่อนจะไม่อยู่กับเนื้อ กับตัวเท่าไรนัก แต่ยังอุตส่าห์ตอบรับเป็นอันดี จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:53:40

ความคิดเห็นที่ 2 “ถ้างั้นเรากลับที่บันไดแล้วเที่ยวถ้ำกันดีกว่านะยูเมโนะซัง” เขาชักชวน แล้วออกเดินนำหน้าหล่อน แต่ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ชะงัก “เอ่อ...คุณไกด์คะ” “เขตต์คีรีครับ” “ค่ะ...เค๊ะ-โตะ-คิ-ริ ซัง” เสียงเรียกชื่อเขาที่ออกสำนวนเป็นญี่ปุ่นจ๋า ทำเอาชายหนุ่มแทบสำลัก “ถ้าเรียกยากนัก แค่เขตต์ก็ได้ครับ” “ขอโทษค่ะ...เค๊ะโตะซัง” หล่อนทำหน้าเหมือนสำนึกผิดเสียเต็มประดา แต่ก็ยังไม่สามารถออกเสียง เรียกชื่อเขาได้ชัดเจนอยู่ดี ไกด์หนุ่มเห็นแล้วต้องส่ายหน้านึกปลงอยู่ในใจ... เค๊ะโตะก็เค๊ะโตะวะดีกว่าเป็นเจ้ากบเคะโระตัวเขียวๆ นิดหนึ่งน่า “ว่าไงครับ?” “ทำไมเจดีย์นี่ถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะคะ?” “มันน่าแปลกใจใช่ไหมครับ มันควรจะไปอยู่รวมกับเทวสถานด้านโน้น ต่างหากใช่ไหม? ถ้ามันคือเจดีย์ล่ะก็มันควรจะไปอยู่ตรงนั้น...แต่นี่คือสถูปครับ” “สถูป?” มิสึสึใจเต้นทันทีที่ได้ยินคำนี้ หล่อนแยกแยะความแตกต่างของ เจดีย์กับสถูปออกจริงๆ โดยที่ไม่มีพื้นฐานข้อมูลมาก่อน “ครับ...บางทีก็เรียกว่ากู่ ภาษาถิ่นเหนือเราเรียกสถูปว่ากู่น่ะครับ กู่หรือสถูปนี่ ต่างกับเจดีย์ครับตรงประวัตถุประสงค์ที่สร้าง เจดีย์นั้นเราบรรจุพระบรมธาตุ เป็นของสำคัญทางศาสนาพุทธไว้ให้เคารพบูชา เจดีย์ก็เลยมักจะอยู่ในวัด ในเทวสถาน คำว่าเจดีย์ก็มีรากศัพท์มาจากคำว่า “จิต” เลยหมายถึง ศูนย์รวมจิตใจหรืออนุสรณ์เตือนใจ แต่สถูปบรรจุกระดูกคนครับเป็นอนุสรณ์สถานที่ระลึกถึงคนตาย คำว่าสถูป ก็มีความหมายถึงเนินดินหรือหลุมฝังศพแค่ชื่อก็ต่างกันแล้วครับ แล้วดู บริเวณที่ตั้งก็จะรู้ว่าเป็นสถูปหรือเจดีย์” หญิงสาวอุทานแล้วยกมือขึ้นปิดปากไม่ปล่อยให้เสียงเล็ดลอดออกมา เมื่อความเข้าใจของหล่อนไม่ผิดเพี้ยน ในขณะที่ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ อย่าว่าแต่คนต่างชาติไม่เข้าใจเลย คนไทยโดยมากก็ยังสับสนแยก ระหว่างสถูปกับเจดีย์ออกจากกันไม่ได้ และมักจะเรียกรวมๆ กัน ไปเลยด้วยซ้ำ “เป็นกระดูกของใครคะ?” “ก็ไม่ทราบแน่ชัดครับ...ข้างในมีกระดูกจริงๆ หรือเปล่า เราไม่เคยเจาะ เข้าไปดูต้องรอกรมศิลป์ฯ มาทำการพิสูจน์น่ะครับ ผมเคยส่งเรื่องไป เมื่อสองปีก่อน เคยเห็นส่งคนมาดูหนหนึ่งแต่ก็หายเงียบไปเลย ไม่เห็นมาอีกเลย ผลรายงานก็ไม่ส่งมาให้ทางเราด้วย” “เหรอคะ...” สีหน้าของหล่อนดูหงอยไปถนัดตา เขตต์คีรีมองแล้วต้อง ลอบอมยิ้ม ท่าทางหล่อนจะเป็นคนอ่อนไหวง่าย “แต่มีตำนานท้องถิ่นเกี่ยวกับสถูปนี้นะครับ...” หญิงสาวหันมาตั้งอกตั้งใจ ฟังทันที “เขาว่าที่หุบเขานี่ตอนคืนเดือนแรมมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ครวญคราง ไปตามสายลม แต่เมื่อชาวบ้านออกมาค้นหาก็ไม่พบเจอใครเลย เสียงร้องไห้ นั่นยังดังอยู่เสมอๆ จนชาวบ้านหวาดกลัวเพราะคิดว่านั่นเป็นเสียงคร่ำครวญ ของวิญญาณ พวกเขาก็เลยมาสร้างสถูปขึ้นมาให้วิญญาณเธอคนนั้น เป็นที่อยู่อาศัย ตั้งแต่นั้นมาที่นี่เลยได้ชื่อว่าหุบเขานางครวญ” “งั้นข้างในก็ไม่มีกระดูกคน” “ก็อย่างที่บอก เรายังไม่เคยเจาะเข้าไปข้างใน อีกอย่างเจ้าหน้าที่ อย่างพวกผมไม่ใช่ช่างเสียด้วยสิ กลัวจะทำเสียหาย เลยได้แต่บูรณะ ภายนอกคร่าวๆ กันเองตรงที่หลุดๆ แตกเท่านั้น” “แล้วผู้หญิงคนนั้นหยุดร้องไห้ไหมคะ?” “เรื่องนั้นผมไม่ทราบหรอกครับ เกิดไม่ทัน สถูปนี่น่าจะอายุราวๆ 200 ปีได้ แต่ว่านานๆ ทีก็ยังมีคนได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้อยู่บ้าง ทีนี่เป็นหุบเขา บางทีนั่นอาจจะเป็นเสียงของสัตว์ป่าที่ลอยมาตามลมก็ได้ครับ แล้วคนก็เข้าใจผิด” “คุณเชื่ออย่างนั้นเหรอคะ?” “ผมอยากให้เป็นแบบนั้นมากกว่า...ถ้าผู้หญิงคนนั้นต้องมาร้องไห้อยู่ที่นี่ ถึง 200 ปี ไม่น่าสงสารแย่เหรอครับ?” เขาถามพลางส่งยิ้มน้อยๆ ให้หล่อน แต่หญิงสาวดูจะไม่รับรู้เอาเสียเลย หล่อนทอดสายตาเหม่อมองไปที่ สถูปใหญ่เบื้องหน้า ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ “เธอน่าสงสารมากค่ะ...200 ปีมันนานเกินไปกับการที่เธอต้องร้องไห้ คนเดียวที่นี่” สีหน้าของมิสึสึจริงจังจนเขตต์คีรีนึกขำ แต่ไม่กล้าหัวเราะออกมา ในใจ นึกเอ็นดูสาวญี่ปุ่นข้างตัวมากขึ้นกว่าความพอใจในความสวยของหล่อน “เดี๋ยวนี้มีคนมาเที่ยวเยอะขึ้น เธอคงไม่เหงาแล้วล่ะครับ แล้วยังมี พวกผมอยู่เป็นเพื่อนอีก ถึงแม้พวกเราจะมีแค่ไม่กี่คนถ้าเทียบกับ ขนาดพื้นที่นะครับ” เขตต์คีรีพูดไม่ผิดนักเนื้อที่วนอุทยานกว้างใหญ่ไพศาลเฉียดๆ แปดแสนไร่ แต่มีเจ้าหน้าที่คอยดูแลแค่ร้อยกว่าคนเท่านั้น ไหนเลยจะดูแลทั่วถึงได้ เจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่งถูกแบ่งไปดูแลป่าไม้ คอยป้องกันพวกลักลอบเข้ามา ตัดไม้และล่าสัตว์ป่าในเขตสงวนพันธุ์สัตว์ ที่เหลือถูกแบ่งกลุ่มไว้คอยดูแลประจำจุดท่องเที่ยว จำพวกน้ำตก ภาพเขียนก่อนประวัติศาสตร์ที่เนินผาอีกด้าน แอ่งน้ำสีมรกตขนาดใหญ่ บนภูอีกลูก เหลือเจ้าที่ไว้ดูแลโบราณสถานและถ้ำไม่ถึง 10 คน แบ่งเป็นเจ้าหน้าที่ประจำที่ทำการคอยดูแลเอกสาร พนักงานทำ ความสะอาดสถานที่เสียเป็นส่วนมาก ที่เหลือทำหน้าที่ไกด์ต้อนรับ นักท่องเที่ยวมีแค่สี่คนเท่านั้น ชายหนุ่มเป็นหนึ่งในจำนวนน้อยที่ว่าจึงต้องทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด ประจำสัปดาห์ เจ้าหน้าที่เองต้องสลับกันหยุดงานเดือนหนึ่งหยุดได้แค่ สองวันเท่านั้น เพราะไม่มีเจ้าหน้าที่สำรองคอยทำงานแทน ยิ่งโดย เฉพาะในวันหยุดนักขัตฤกษ์ หรือเสาร์อาทิตย์ ยิ่งไม่มีทางได้หยุด เพราะนั่นเป็นวันที่มีนักท่องเที่ยวมามาเยี่ยมชมมากที่สุดนั่นเอง การที่เจ้าหล่อนมาเที่ยวในช่วงวันธรรมดาไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว ทำให้เขา นึกดีใจขึ้นมาหากวันนี้ไม่มีผู้เข้ามาเยี่ยมชมถ้ำหรือโบราณสถาน เขาก็มี เวลามากพอที่จะดูแลหล่อน เขตต์คีรีมองรูปการแล้วคาดว่าเขาคงต้อง ลงจากเขาพาหล่อนไปหาที่พักอีกด้วย ถ้าเป็นช่วงวันหยุดนักท่องเที่ยว มามากเขาคงไม่สามารถปลีกตัวไปได้ “เราขึ้นไปดูถ้ำกันก่อนดีกว่าครับ แล้วเดี๋ยวกลับมาค่อยไปดูเทวสถานกันต่อ” หล่อนรับคำแต่โดยดีแล้วเดินตามเขากลับไปที่บันไดหิน แต่ยังเหลียวมอง สถูปเป็นระยะๆ อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ link ตอนเก่าค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8403867/W8403867.html ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425291/W8425291.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8447761/W8447761.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8472980/W8472980.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8498961/W8498961.html แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:56:29 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 03:56:01 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:55:35

ความคิดเห็นที่ 3 คุยกะคนอ่าน กุลธิดา (kdunagin) : ที่ลำปางมีวัดเยอะค่ะ สวยๆ ทั้งนั้น ส่วนมากเป็นวัดโบราณ  ถ้ามีโอกาสมาเมืองไทยลองแวะไปเที่ยวลำปางสิคะ mimny : ดอกปาริชาต ตามตำนานว่าใครได้กลิ่นจะ ระลึกชาติได้ค่ะ scottie : มิสึสึเตรียมมาไม่ดีก็อย่างนี้แหละค่ะ Anithin : หนี้ก็มีภาพมาอวดอีกแล้วค่ะ อมราวตี : ท่องเที่ยวอุทยานมันต้องแบกเป้เท่านั้นค่ะ เอากระเป๋าลากนี่ไม่รุ่งสุดๆ fly-girl  : ถ้ารถสต๊าทเสียงดังมันคงตกใจตื่นเองแหละค่ะ   แต่ตอนเห็นตลกดีไก่หลับตรงล้อรถก็เลยถ่ายรูปมา ช่วงเม้าท์ ในที่สุดพระเอกก็ออกมาแล้วค่ะ...เหอ เหอ กว่าจะได้ออก สักสามสี่ตอน หลังนี่จะไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไร  เพราะเน้นเรื่องบรรยากาศและการทำงาน ของเจ้าหน้าที่อุทยานมากกว่าน่ะค่ะ  ส่วนตอนนี้เรื่องการเดินทางนี่มาจาก ประสบการณ์ของตัวเองค่ะ เจ้าแก้วก็ไม่ใช่คนเตรียมตัวมากนักตอนไปเที่ยว  เป็นพวกแบ็คแพ็คแบกเป้ ไปเรื่อยค่ะ  แต่โชคดีที่เที่ยวในประเทศคุยภาษาเดียวกัน  ถามทางกันง่ายหน่อย ตอนนั้นจำได้ว่าลงรถไฟจากกรุงเทพฯ มาลำปาง เหมารถไปเที่ยววัดเสร็จ   ก็ไปต่อรถตู้เพื่อไปเที่ยวอีกอำเภอหนึ่งค่ะ  แล้วก็ไปเจออุทยานเลยไถล แวะพักซะ  ก่อนจะเดินทางต่อไปอีกจังหวัด  แล้วก็ข้ามแม่น้ำไปถึงประเทศลาว... ฟังดูเป็นการเดินทางที่เถลไถลชะมัดแต่ก็สนุกดีนะคะ  ทำให้ได้ประสบการณ์ ดีๆ เยอะ  เก็บเรื่องระหว่างเดินทางมาเขียนได้เพียบเลย  ก็หวังว่าจะบรรยาย สิ่งที่อยู่ในหัวตัวเองออกมาให้คนอ่าน  ได้เห็นภาพแบบเดียวกับที่คนเขียนเห็น และไม่ทำให้งุนงงระหว่างอ่านนะคะ   ========================================= ส่วนภาพถ่ายนี่จากอุทยานถ้ำผาไทค่ะ  เขียวครึ้มไปหมดเลย นี่คือบันไดทางขึ้นถ้ำค่ะ  ขึ้นไปสูงเหมือนกัน  ซึ่งแน่นอน ว่าบรรยากาศในเรื่องถูกจำลองมาจากที่นี่แหละค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 04:03:06 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 03:59:24

ความคิดเห็นที่ 4 ระหว่างที่เดินขึ้นถ้ำก็เหลือไปเห็นเจดีย์องค์นี้ในดงไม้ค่ะ แต่ไม่ใช่เจดีย์โบราณหรอกนะคะ  อายุราวสิบกว่าปีนี่เองค่ะ ก็ทำให้เกิดแรงบันดาลใจ เอาผูกเรื่องมาเขียนเป็นนิยาย เรื่องนี้น่ะค่ะ   ซึ่งเจ้าแก้วถ่ายภาพโดยใช้วิธีซูมเอา  ไม่ได้มุดรั้วออกไป เหมือนมิสึสึหรอกนะคะ ^_^ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ  จะมีภาพถ่ายและเรื่องมาเล่าให้ฟัง เป็นระยะๆ ประกอบเนื้อหานิยายนะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 04:05:14

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ว คุณพระเอกหลงโฉมนางเอกแล้วเต็มๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 05:52:36

ความคิดเห็นที่ 6 สงสัย เขตต์คีรี คงเป็นพระเอกนะคะเนี่ย มาดพระเอกออกตั้งแต่โผล่มาเลย แถมปิ๊งนางเอกตั้งแต่แรกเห็น "ดัดเป็นรอน"  ดัดเป็นลอน ค่ะ ขออ่านที่ถนนแทนที่บล็อกนะคะ บล็อกของพันทิปนี่จากที่นี่โหลดช้ามากเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 07:47:28 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 07:47:03

ความคิดเห็นที่ 7 ขอทายว่าเรื่องนี้จะต้องมีใครสักคนร้องไห้รอใครอีกสักคนมา 200 ปีแล้วแน่เลยค่ะ .... บรึ๋ยยยยยยยยยย -*- จากคุณ : fly-girl เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 08:28:47

ความคิดเห็นที่ 8 เจ้าหน้าที่อุทยาน ถ้ามีทางเลือก ไม่น่าจะใช้กย.15 นะ คงจะใช้พวกสารสกัดธรรมชาติ จะได้ไม่ไล่สัตว์อื่นออกไป อย่างนก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 12:15:16

ความคิดเห็นที่ 9 แต่มาคนเดียวแบบนี้แถมเป็นผู้หญิงด้วยค่อนข้างประมาทในเรื่องความปลอดภัยนะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 18:04:21

ความคิดเห็นที่ 10 เค๊ตโตะซัง นึกไปถึงชื่อเคทภาษาอังกฤษ ^^a (ว่าแต่ ค เป็นอักษรต่ำ ใช้ไม้ตรีไม่ได้ ต้องเป็นไม้โทครับ) มิสึสึคงน่ารักมากจริงๆ คุณพระเอกแอบห่วงและเคลิ้มเป็นระยะ ดีที่พูดญี่ปุ่นได้ เลยคุยกันรู้เรื่องครับ ขอบคุณที่นำภาพมาลงนะครับ ช่วยให้เห็นฉากชัดขึ้น และดูร่มรื่นน่าไปมากเลย นึกถึงตอนผมไปเที่ยวสุโขทัยกับมหาลัย เดินบันไดขึ้นเขา ชมเจดีย์ คิดว่าเป็นทริปที่ใกล้เคียงกับที่มิสึสึไปที่สุดแล้ว อยากไปแบ็คแพ็คแถวเหนือบ้างเหมือนกัน :) จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 01:20:18

ความคิดเห็นที่ 11 ก๊าก...กลัวผิวสาวจะช้ำ ฮ่า ๆ คุณเขตต์ครีรีเจ้าขา ถึงคุณจะมีก.ย.15 แต่คุณจะพูดอย่างไรให้สาวเจ้าใช้เล่าคะ ถ้าบอกตรง ๆ ว่ากลัวผิวช้ำ สงสัยสาวเจ้าจะกลัวคุณมากกว่ากลัวยุงแหงม ๆ ฮา ๆ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 19:55:34

ความคิดเห็นที่ 12 แอบมาดูฉากเบื้องหลังของเรื่องค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 21:53:20

ความคิดเห็นที่ 13 โว้ว พระเอกมาแล้ว  ไม่มีบรรยายรูปร่างหน้าตาสักหน่อยเหรอคะ ประมาณว่าสูงล่ำ คมเข้มแบบไทย อิอิ จากคุณ : ยาคูลท์ เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 00:34:30

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนที่ 6 มาแล้วค่ะ ตามมาเลยนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8555026/W8555026.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 16:53:20