ความคิดเห็นที่ 1 “แผลมันนานมาแล้วล่ะ หนูเอ๊ย” เพียงทรายอ้าปากค้างอยู่ชั่วขณะด้วยการทำงานของสมองช้าลงกว่าปกติไปหลายเท่าเพราะอดนอน เธอหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยแล้วกล่าวพึมพำขอโทษขอโพยแม่ค้าที่ทำกิริยาละลาบละล้วงทางสายตามากเกินไป แต่แทนที่ไม่พอใจ ป้าเลียบ ตามชื่อของป้ายร้านรถเข็นก็หัวเราะออกมา “ไม่ต้องขอท่ง ขอโทษอะไรหรอกหนู ป้าชินเสียแล้ว ลูกค้าป้ามากินข้าวก็ถามกันอยู่บ่อยออก ว่าป้าไปทำอะไรมา” ป้าเลียบที่มีสีหน้าอิ่มเอิบเหมือนคนที่ไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนใดๆ ยิ้มให้กับเพียงทรายแล้วยืนรอเหมือนต้องการให้เธอพูดบ้าง โดยปกตินิสัยแล้ว เธอไม่ใช่คนที่จะใส่ใจชาวบ้านชาวเมืองมากนัก แต่หากมีมนุษย์ที่เดินได้ พูดได้ คุยกันได้มาเปิดบทสนทนาอะไรกับเธอสักอย่างในตอนนี้ เธอก็ไม่คิดจะปฏิเสธหรอก ในเมื่อเธออยู่กับห้องสี่เหลี่ยม จอคอมพ์พิวเตอร์ และฟังแต่คำพูดขัดหูจากเพื่อนที่คบไว้เพื่อเงินมาสามวันสามคืนแล้วไม่ได้ประโยชน์อะไรนอกจากการกลับไปนับหนึ่งใหม่ เธอก็อยากได้อะไรมาเปลี่ยนสภาพหัวสมองของเธออยู่เหมือนกัน “เอ่อ แล้วป้า... ไปทำอะไรมาหรือคะ” เธออ้อมแอ้มถามแล้วจัดข้าวมันไก่ใส่ช้อนพร้อมน้ำจิ้มส่งเข้าปากเคี้ยวหนึ่งคำ รอฟังคำตอบจากป้าแม่ค้าข้าวมันไก่ “มีดหั่นหมูนี่แหละ กำลังทำกับข้าว หั่นหมูอยู่เลย ป้าก็เอามีดมาเฉือนข้อมือเสียเลย ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะปิดท้ายเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญทำให้เพียงทรายต้องอึ้งอีกครั้ง การพยายามฆ่าตัวตายกลับกลายเป็นเรื่องตลกตั้งแต่เมื่อไรกัน “ตอนนั้น ป้าไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร อยู่ไปทำไม ก็คิดง่ายๆ ตายๆ ไปเสีย จะได้ไม่ต้องทรมานใช้ชีวิตอยู่...”ยังเล่าไม่ทันจบ หนุ่มในชุดนักศึกษาคนหนึ่งก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้ารถเข็นของเธอแล้วเอ่ยปากขอข้าวมันไก่จัดกลับบ้านสามชุด เธอฟังดูลักษณะการทักทายหยอกล้อของหนุ่มนี่กับแม่ค้าแล้วก็คาดว่าจะเป็นลูกค้าประจำ แม่ค้าคนนั้นเดินกลับไปทำหน้าที่แม่ค้าของเธอต่อไป ในขณะที่หัวของเพียงทรายเกิดประกายบางอย่าง ความรู้สึกนึกคิดที่ว่า คนที่เคยต้องการพรากเอาลมหายใจและความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดทั้งมวลออกจากร่างของตัวเองนั้น กลับมาใช้ชีวิตที่มีความสุขแบบนี้ได้อย่างไร นั่นทำให้เธอรีบจัดการกับข้าวมันไก่ตรงหน้า เพื่อที่จะได้พูดคุยกับแม่ค้าคนนี้อีกครั้ง เพียงทรายนั่งรอจนลูกค้าหมดแล้ว เธอเดินไปหาแม่ค้าที่กำลังใช้ผ้าสะอาดเช็ดจานที่สาวเปียส่งให้ตั้งใหญ่ ในขณะที่เธอจัดการทำสิ่งเดียวกันกับช้อนส้อม จุดประสงค์เพียงอย่างเดียวคือ อยากฟังสาเหตุที่ทำให้แม่ค้าผู้อยากลาโลกกลับมามีชีวิตจริงๆ อีกครั้ง “จ่ายตังค์ค่ะป้า” เพียงทรายยื่นเงินให้กับแม่ค้าด้วยใบสีเขียวสองใบ ในจังหวะที่แม่ค้ากำลังค้นเหรียญทอนเงินจากในตะกร้า เธอก็เอ่ยออกมาอย่างเกรงใจอีกครั้ง “เอ่อ ป้าคะ ถ้าหนูจะขอถามเรื่องข้อมือของป้าต่ออีกนิด ป้าจะว่าอะไรไหมคะ” แม่ค้าได้เห็นท่าทางนอบน้อมเกรงใจของเพียงทรายก็ยิ้มขัน แล้วเชื้อเชิญให้นั่งลงคุยกันก่อน แต่ก่อนที่แม่ค้าจะได้เล่าอะไรต่อ เพียงทรายก็มีจรรยาบรรณในแบบที่เธอคิดเอาเองอีกแล้วว่านี่แหละ คงเรียกจรรยาบรรณ ในการที่จะคุยกับใครสักคนแล้วนำไปใช้เป็นข้อมูลในงานเขียน เธอค้นย่ามสะพายหานามบัตรของตัวเองได้หนึ่งใบแล้วส่งให้กับป้าแม่ค้า “เอ... อ่านไม่ชัดแฮะ ภาษาปะกิต ป้าอ่านไม่ออกหรอกหนู” พูดพร้อมอาการยื่นนามบัตรของเธอออกไปเสียไกล เพื่อปรับระยะโฟกัสสายตาให้เข้ากับตัวอักษร เด็กสาวผมเปียเดินมายื่นแว่นสายตาให้กับแม่ค้า แล้วก้มลงอ่านชื่อในนามบัตรให้ “พี่เขาชื่อเพียงทราย เป็นนักเขียนบทความของหนังสือชื่อ... What the heck...” ตอนอ่านชื่อนิตยสารที่ระบุไว้ในนามบัตรของเพียงทราย เด็กสาวหันมายิ้มขันกับเธออีกทีเพราะพอเข้าใจในคำที่ใช้ “คือ หนูเขียนบทความของนิตยสารนี้น่ะค่ะ ที่ต้องบอกก่อน เพราะว่า บางทีสิ่งที่หนูคุยอาจจะถูกดึงไปเขียนในบทความด้วย หนูไม่ได้ระบุชื่อของใครหรอกนะคะป้า อย่างน้อยก็เพื่อความเป็นส่วนตัว แต่ก็ต้องบอกไว้ก่อนเพื่อความสบายใจ เพราะในนั้นมันจะมีความคิดเห็นและการวิจารณ์ในแบบของหนูใส่ลงไปมากกว่าข้อเท็จจริง ส่วนชื่อหนังสือก็เป็นภาษาอังกฤษอ่านได้อย่างน้องเขาบอกเลยค่ะป้า...” “เหรอ ชื่อแปลกนะ ว้อด เฮ็ค อะไรเนี่ย แปลว่าอะไรล่ะ” “ง่า... มันอาจไม่สวยเท่าไร แต่ก็แปลประมาณได้ว่า อะไรกันวะ ทำนองนั้นค่ะป้า” เพียงทรายทำหน้าตาบอกไม่ถูกตอนที่ป้าแม่ค้าเบิกตาไปกับคำแปลชื่อหนังสือที่ไร้ความเป็นมงคล “หนูเคยเห็นในร้านหนังสือ เป็นนิตยสารแนวอาร์ท คือ แนวศิลป์น่ะป้า เล่มตั้งแพงแน่ะ... แหะ ขอโทษค่ะ”เด็กสาวพูดแล้วเหลือบตามาเอ่ยปากกับเพียงทราย เพราะการบ่นเรื่องราคาไม่เห็นใจผู้บริโภคของหนังสือที่เธอทำงานด้วยอยู่นั้นอาจไม่เหมาะไม่ควร “มันก็แพงจริงๆ นั่นแหละ พี่ยังสงสัยเลยว่าหนังสือชื่อชอบกลแบบนี้มันยังอยู่ดีได้โดยไม่เจ๊งได้ยังไง” เด็กสาวหัวเราะเบาๆ แล้วขอตัวเดินกลับไปจัดแจงเช็ดข้าวของเครื่องใช้ตรงหน้าเตาหน้าพื้นที่ขายอาหารให้เรียบร้อยและสะอาด รู้จักกาละเทศะพอที่จะไม่อยู่ฟังเรื่องของผู้ใหญ่ตรงนี้โดยที่สายตาของนักเขียนบทความสาวยังตามไปอยู่ “มันเป็นลูกคนข้างบ้านป้าที่ชัยภูมิโน่นแน่ะ เด็กมันรักดี รู้จักขยันเรียนหนังสือหนังหา พ่อแม่มันก็ไม่ได้มีเงินทองร่ำรวยอะไรแต่ก็อยากให้ลูกได้เรียนหนังสือสูงๆ อยากให้ลูกจบปริญญา นี่มันก็สอบชิงทุนได้ มหาวิทยาลัยมันจะเปิดเดือนหน้าแล้ว ป้าตัวคนเดียวอยู่ห้องเช่า เลยขันอาสาเอามันมาพักอยู่ด้วยที่กรุงเทพ มันก็ขยันหยิบโน่นทำนี่ตลอดไม่เคยขาด” ป้าเลียบมองเด็กสาวอย่างชื่นชมเห็นได้ชัด และเพียงทรายเองก็พอจับความรู้สึกนั้นได้เสียด้วย “ป้าไม่มีลูกเหรอคะ” เธอรู้อยู่แล้วว่าคำตอบอาจไม่สวยนัก แต่นั่นก็อาจทำให้เธอสามารถดึงเรื่องเข้าสู่สาเหตุทั้งหมดของรอยแผล “เคยมีจ้ะ ป้ามีลูกแค่คนเดียว ลูกสาวป้า ถ้ามันไม่ตาย มันก็จะแก่กว่าไอ้นี่สักสองสามปีได้” ป้าเลียบชี้ไปยังเด็กสาวคนขยัน แต่สายตาของเธอก็ไม่ได้หมองหม่นหรือดูซึมเศร้าตอนที่เอ่ยถึงลูกสาวที่ตายไป “หลังจากที่ลูกป้ามันหนีตามผู้ชายไปตั้งแต่ตอนอายุแค่สิบสี่ ผ่านไปแค่สองเดือน ตำรวจก็มาหาป้าเพราะว่ามันไปรถคว่ำตายอยู่ในตัวเมือง ผู้ชายของมันไม่ตายแต่ก็ติดคุกเพราะไปขี่รถกระชากสร้อยเขามา...” เพียงทรายกลืนน้ำลายกับคำบอกเล่าของป้าเลียบ แค่เริ่มเรื่องเธอก็เกิดความหดหู่แล้ว ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าทำถูกไหมที่ต้องให้แม่ค้าผู้ใจดีคนนี้รื้อฟื้นเรื่องเศร้าในชีวิต “ตอนนั้น ป้าก็ทำไร่ทำสวนเลี้ยงชีวิตไป จนไม่มีที่จะทำมาหากิน ผัวป้า มันเล่นการพนัน ตั้งแต่ชนไก่จนไฮโล ยิ่งตอนที่ลูกป้าตายไปแล้ว มันก็ยิ่งเล่นหนัก จนที่ทางก็ถูกยึดไปเพราะหลุดจำนอง” คอลัมนิสต์สาวในสภาพโทรมขยับตัวด้วยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ซึ่งทางป้าเลียบก็เรียกให้เด็กสาวเอาน้ำมาส่งให้เธอสักแก้ว “ขอบใจจ้ะ... เอ่อ ป้าคะ จะไม่เล่าต่อก็ได้นะ เรื่องส่วนตัวมากเกินไปหรือเปล่า” “ไม่เป็นไรๆ เอาไปเขียนหนังสือก็ได้ป้าไม่ว่า เผื่อคนที่มันกำลังจะทำอะไรโง่เง่าจะดูเป็นอุทธาหรณ์... หลังจากป้าหมดที่ทำกิน เพื่อนเก่าป้ามันก็ชวนมาหากินในกรุงเทพฯ นี่แหละ ตอนแรกก็มาสมัครงานเป็นพวกแม่บ้านเฝ้าร้านให้เขา ปัญหาจุกจิกวุ่นวายมันเยอะ ผัวป้าก็ดันไปทำเรื่องขโมยของร้านเขา จนมันถูกแจ้งความ ติดคุกไปสองปี...” ป้าเลียบหยุดเล่าพักหนึ่ง ยกแก้วน้ำส่วนของแกขึ้นจิบ ซึ่งเพียงทรายก็ใช้จังหวะตรงนี้เว้นช่วงหายใจยาวๆ สักครั้ง “พอออกมาจากคุก ผัวป้าก็พยายามจะหางานหาการทำนะ แต่ไม่มีใครเขาอยากได้คนขี้คุกมาทำงานหรอก หนักเข้า มันก็หันไปพึ่งเหล้ายา เมากลับห้องมาทุกวัน ตอนนั้นป้าเริ่มมีเงินเก็บพอเข็นรถขายขนมได้แล้ว แต่เงินก็ไม่เคยเหลือ มันเอาไปลงขวดหมด” แม่ค้าหยุดเล่าเมื่อเห็นลูกค้าเดินเข้ามาหนึ่งคน แต่ยังไม่ทันลุกขึ้น เด็กสาวก็ทำหน้าที่แทนได้อย่างไม่น่ากังวล เธอเลยยิ้มทักทายลูกค้า แล้วหันมาคุยกับนักเขียนสาวต่อ “อยู่กันแบบทรมาน ป้าร้องไห้ไม่เว้นวันเลยหนูเอ๋ย หนักเข้ามันเมามาก็ทำร้ายร่างกายป้า คนข้างห้องเขาก็จะแจ้งตำรวจจับ มันก็ขู่จะทำร้ายเขาอีก สุดท้าย... มันก็โดนจิ๊กโก๋แถวซอยแทงตาย” เพียงทรายใจหายวาบ เมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่ผ่านโลกมานานคนนี้ได้พบเจออะไรบ้างในชีวิต เรื่องราวในชีวิตของเธอมันช่างเป็นชีวิตที่ราบเรียบสิ้นดีเมื่อเทียบกับแม่ค้าสู้ชีวิตคนนี้ “ตอนนั้นป้าแทบใจสลาย ลูกก็ตาย ผัวก็ตาย เงินก็ไม่มี เรี่ยวแรงจะทำมาหากินก็หมดไม่เหลือ... ไม่รู้ผีห่าซาตานอะไรมาเข้าสิงป้า ป้าหดหู่จนไม่อยากมีชีวิตต่อไป ไม่รู้ทำได้ยังไงนะ ป้าก็อยู่ของป้าไป พยายามจะทำมาหากิน แล้ววันนั้น ป้าก็คิดว่าตายเสียดีกว่า ตัวคนเดียว ไม่มีความหมายที่จะอยู่ต่อไป ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ลูกก็ไม่มีให้เลี้ยง ผัวก็ไม่มีอยู่ด้วยกัน มีแต่ทรมานไปวันๆ ป้าก็เลยใช้มีดทำครัวมากรีดเข้าที่ข้อมือ คิดว่าเจ็บนิดเดียว เดี๋ยวมันก็จบแล้ว” Next>> จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 17:39:16

ความคิดเห็นที่ 2 แม้ป้าเลียบจะเล่าด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการพูดถึงอดีตอันเจ็บปวดของเธอ แต่เพียงทรายรู้ดีว่า อดีตที่ฝังไว้ลึกนั้น มันไม่มีทางจางกลิ่นความเจ็บปวดไปได้หรอก “คนข้างห้องเขากลับมาจากต่างจังหวัดพอดี เขามีของฝากมาให้ ก็มาเคาะประตูดู เขาว่าเห็นไฟสว่าง ทีวียังดังลั่น แต่ป้าไม่เปิดประตูสักที เขาก็เลยพยายามมองลอดบานเกล็ดกัน เห็นป้านั่งพิงผนังห้องเลือดนองพื้นก็รีบพังประตูกันเข้ามา หามป้าส่งโรงหมอ...” “เพราะป้าไม่ตาย ป้าเลยได้ไปพบกับคนหนึ่งในโรงพยาบาล เขาพิการและกำลังจะตายด้วยโรคประจำตัว... เขาพิการขาซ้ายกับแขนขวามาตั้งแต่กำเนิด เติบโตมาในสถานสงเคราะห์ แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองไม่ควรอยู่ต่อไป เขาดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่มาตลอด มีอาชีพเลี้ยงตัว เขาเปิดร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าจากความพยายามของตัวเอง แม้แต่สุดท้าย เขาป่วยจนรักษาไม่ได้ เขาก็ยังยิ้มได้ บอกว่า มีเวลาเหลืออยู่ไม่ถึงหกเดือน ก็ยังถือว่าเป็นหกเดือนที่มีค่ามาก เขาดีใจ ที่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ถึงแม้เขาจะไม่สามารถทำอะไรที่อยากทำได้อีกหลายอย่างอีกต่อไป แต่เขาก็พอใจที่ได้มีชีวิตอยู่ เขาบอกป้าว่า ไม่มีชีวิตไหนไม่มีค่า ถึงไม่รู้จะอยู่เพื่อใครก็ต้องรู้ว่าการอยู่เพื่อคุณค่าของตัวเองเป็นอย่างไร หากผิดพลาด หรือไม่สามารถแก้คืนสิ่งที่มันเสียไปแล้วให้กลับมาได้ แต่เรายังมีกำลังอำนาจในการทำสิ่งใหม่ๆ ให้มันมีแต่สิ่งที่ดีได้ ด้วยการยังมีชีวิตของเรานี่แหละ... ป้าอายมากเลยรู้ไหม ที่ตัวเองมีแขนขา มีเรี่ยวแรง แต่ป้ากลับจะทำลายชีวิตตัวเองเสีย ในขณะที่คนอยากมีชีวิตอยู่เขาไม่สามารถเลือกได้...” นักเขียนบทความสาวไม่อยากจะเชื่อว่าบนโลกนี้ยังมีอะไรที่เป็นยิ่งกว่าละครจากปากของป้าเลียบ แต่เธอสังเกตเห็นหยาดน้ำตาที่คลอหน่วยอยู่หลังแว่นสายตาของแม่ค้าคนนี้ เธอต้องการที่จะเชื่อทั้งหมดที่แม่ค้าข้าวมันไก่เล่า แม้ว่ามันจะจริงหรือไม่จริงก็ตาม เกือบสิบเอ็ดโมงเมื่อเพียงทรายกลับมาถึงคอนโดด้วยความคิดพร่างพรูใกล้จะหลุดออกจากสมองมาลงสู่แป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ ชีวิตหนึ่งที่มอดลงจนเกือบจะดับสูญกลับมาโชติช่วงอีกครั้งได้ด้วยอีกชีวิตที่จากไปไม่มีวันกลับ และยังเป็นอีกชีวิตที่ไม่เคยเกี่ยวเนื่องกันด้วยเลยแม่แต่น้อย... เธอโยนย่ามสะพายลงบนโซฟาเก่าแล้วเดินเลยไปยังโต๊ะวางคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคมือสองที่ได้มาจากธนเศรษฐ์แบบฟรีๆ เพียงเหตุผลว่าเขารำคาญลูกตาเวลาเห็นคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะเก่าๆ อืดๆ ของเธอแล้วนึกว่ามันถูกใช้งานไปกับบทความในหนังสือของเขา เขาก็ทนไม่ได้ ‘คนข้างบ้านป้า พ่อกับแม่เจ้านี่นี่แหละ พอรู้ข่าวเขาก็จะมารับป้ากลับบ้านกันเพราะเป็นห่วง ดูสิ คนที่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแท้ๆ ดูแลกันดีกว่าคนที่มาจากท้องพ่อท้องแม่เดียวกันอีก แต่ป้าไม่กลับ อดทนจนตั้งตัวได้อีกครั้ง จนมาขายข้าวมันไก่นี่แหละ เวลาไหนที่ป้าท้อ เหนื่อย เวลาที่คิดว่าป้าไม่มีใคร ป้าก็นึกถึงคนพิการคนนั้น มันทำให้ป้ารู้สึกว่าการที่ยังมีชีวิตอยู่มันดีแค่ไหน... ตอนนี้ป้าก็สุขสบายดี ถึงแม้ป้าไม่ได้อยู่เพื่อใคร แต่ป้าก็มีคุณค่า สามารถเลี้ยงตัวได้ เป็นที่พึ่งให้เด็กดีๆ ได้อีกคน... ทำข้าวมันไก่ให้หนูกินได้อิ่ม ใช่ไหมล่ะ’ เพียงทรายยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงรอยยิ้มและคำพูดของแม่ค้าข้าวมันไก่ผู้มีชีวิตที่สองได้โดยไม่ต้องเกิดใหม่ เวลาที่ท้อ เวลาที่เหนื่อย เวลาที่คิดว่าตัวเองไม่มีใคร... When I’m feeling blue เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม เมื่อนักเขียนไม่สนใจสิ่งรอบข้างเพราะความลื่นไหลปะติดปะต่อของบทความกำลังได้ที่เมามัน จนกระทั่งมีเสียงตะโกนแทรกพะวังของเธอนั่นแหละ เธอถึงได้หยุดปลายนิ้วแล้วหันไปมองประตูอย่างเซ็งๆ “ไม่เอาใช่ไหม กุญแจรถ ฉันเอาไปโยนบ่อให้ปลากินนะเว้ย” เสียงท่านบ.ก. ผู้สร้างปัญหาชีวิตระดับย่อยของเธอมาเอะอะโวยวายหน้าห้อง เธอเหลือบมองนาฬิกาถึงได้พบว่ามันเกือบหกโมงเย็นแล้ว น่าแปลก ที่เธอใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องการน้ำหรืออาหารติดต่อกันได้ยาวนานหลายชั่วโมง “ปลาบ้านแกสิกินกุญแจ” เพียงทรายกระชากประตูเปิดไปคว้ากุญแจจากมือธนเศรษฐ์แล้วทำหน้านิ่งเมื่อเขาจมูกฟุดฟิด “ชุดเดิม น้ำไม่อาบ ผมไม่หวี แกใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ได้ไงวะ” “ได้ ฉันใช้ชีวิตแบบรู้คุณค่าตัวเอง... กลับได้แล้วมั้ง จะทำงาน คุยนานกว่านี้สมองมันจะฝ่อ” เพียงทรายดันหน้าอกเพื่อนออกไปห่างประตูที่เจ้าของห้องแบบเธอไม่คิดเชิญเพื่อนเข้ามาดื่มน้ำสักแก้วแบบที่ควร “งานฉันใช่ไหม” แถมเพื่อนที่ว่ายังมีหน้ามาถามเอาอีกว่างานใครที่เธอทำให้ “งานแกสิ จ๊อบนอกฉันทำทีหลัง คนสั่งมันไม่โรคจิต... พรุ่งนี้ฉันส่งเมล์ให้ ขี้เกียจเข้าสำนักพิมพ์ แล้วแกก็รับๆ ไปเสีย ชอบไม่ชอบก็บอกฉันได้...” “ถ้าฉันไม่ชอบ แกจะแก้ส่งให้ใหม่???” “เปล่า ถ้าแกไม่ชอบ ก็เรื่องของแก ฉันจะเขียนแบบนี้ เพราะมันเป็น เรื่องของกู” พูดจบเพียงทรายก็ยิ้มประชดใส่ท่านเพื่อนในฐานะเจ้านาย หรือเจ้านายในฐานะเพื่อน ก่อนที่จะปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย เตรียมกลับเข้าโหมดเครื่องจักรกลผลิตตัวอักษร ปล่อยให้ธนเศรษฐ์เกาหัวแกรกและเดินเข้าลิฟท์ลงไปเรียกแท็กซี่กลับสำนักพิมพ์ตัวเองคนเดียวเงียบๆ ช่วงสายของวันถัดมา เพียงทรายกำลังจัดแจงแต่งตัวออกไปหาอะไรอร่อยจัดๆ กินนอกบ้าน เพราะงานส่งเรียบร้อย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีก จังหวะการเคาะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น “มาทำไม ฉันส่งให้แล้วไง” เธอยื่นหน้าออกไปพูดกับธนเศรษฐ์ที่ทำหน้าตาเฉยมายืนแบมือของานเขียนตามนัด “ฉันยังไม่ได้รับ เลยมารับที่นี่... แต่งตัวสาวแตกเชียว ยังกับคนละคนกับเมื่อวานเลยแก” ธนเศรษฐ์จ้องพินิจพิเคราะห์ความเปลี่ยนแปลงมโหฬารของเพื่อนสาว ซึ่งอันที่จริงก็เป็นปกติ ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนสภาพตัวเองได้เร็วกว่าชาวซิมส์ในเกมเสียอีก “เรื่องของฉัน... เดี๋ยวฉันกดส่งให้อีกที ส่งมันทุกแอดเดรสเลยก็แล้วกัน แล้วแกก็ขับรถกลับไปดูที่ออฟฟิศแกนะ โอเค้” “อย่าเรื่องมาก ไปปริ๊นท์ให้ฉันก่อน ฉันจะอ่านเดี๋ยวนี้แหละ เผื่อแก้...” “ฉันไม่แก้แล้ว ไม่เอาก็ไม่ต้องเอา” เพียงทรายโวยวายใส่เจ้านายทางสังคมอย่างไม่สนใจหน้าที่การงาน เพราะรู้ดีว่าเขาต้องรับงานเธอแน่นอน จริงอยู่เพื่อนเธอเป็นเจ้านายโรคจิต แต่เธอมั่นใจว่าเมื่อเธอได้เขียนงานที่ออกมาจากสมองจริงๆ เขาก็ไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว “เออน่า... หลบ” ธนเศรษฐ์ดันไหล่เพื่อนให้พ้นระยะขวางประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องเฉยเสมือนเป็นบ้านตัวเอง ส่วนเพียงทรายได้แต่เดินเซ็งตามมาหยิบเอาต้นฉบับที่พิมพ์ออกจากเครื่องพิมพ์มาไว้หนึ่งชุดโยนให้กับเขา “ดีมาก เอ้า แลกกัน” เขาโยนกล่องกระดาษขนาดประมาณฝ่ามือกำได้ให้เธอกล่องหนึ่ง เธอคว้ามันหมับก่อนจะตกพื้นแล้วก็สังเกตได้ว่ามันเป็นกล่องน้ำหอมแบรนด์เนมที่นานทีเธอจะได้สัมผัสมันที “ไม่ต้องงง พอดีเจ๊เพิ่งกลับมาจากนอก เลยฝากแกซื้อให้หิ้วมาด้วยน่ะ” เขาหมายถึงพี่สาวที่ไปทำงานต่างประเทศอยู่สองสัปดาห์ และการมีน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ที่เพียงทรายคาดไม่ถึงก็ทำเธออึ้ง “เอ่อ... ขอบใจว่ะ แกก็... ดีนะ รู้จักมีน้ำใจคิดถึงฉันมั่ง” เพียงทรายทำหน้าเก้อเมื่อนึกว่าเมื่อวานนี้ด่าเพื่อนไว้เยอะอยู่พอควร “ที่บอกว่าฉันเกลียดแกน่ะ ฉันพูดเล่นนะ แกก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย แถมยังจ่ายเงินเดือนให้ฉันอีกทุกเดือน” “อือ ไม่ต้องทำซึ้งน่าขนลุกขนาดนั้น ไม่ได้มากมายอะไร” ธนเศรษฐ์เปิดหน้าแรกของบทความออกอ่าน ทำท่าไม่สนใจอาการซึ้งของเพื่อน “ก็ต้องมีมั่ง เดี๋ยวกลายเป็นว่าฉันไม่รู้คุณคน แกดีกับฉัน ฉันก็ดีตอบ นึกว่าแกเป็นคนไม่สนใจเพื่อน สนใจแต่สาวๆ กิ๊กแก นึกไม่ถึงว่าแกจะซื้อของฝากฉัน ปกติแกไม่เคย” “อือ ก็ฉันก็เป็นปกตินี่แหละ ตอนสั่งซื้อ ฉันยังไม่เลิกคบน้องใบข้าว แต่กว่าเจ๊ฉันจะกลับมาฉันก็เลิกน้องเขาไปเสียแล้ว ลืมโทรสั่งเจ๊ว่ายกเลิกของ ไม่รู้จะให้ใครเพราะหญิงอื่นก็ซื้อน้ำหอมกลิ่นอื่นให้หมดแล้ว นี่เหลือ เลยเอามาให้แกนี่แหละ” เพียงทรายอึ้งกับคำบอกเล่าจากปากเพื่อนที่ทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับเรื่องจริงของตัวเอง เธอลุกขึ้นสะกิดไหล่ธนเศรษฐ์ให้ลุกขึ้นตาม แล้วดันหลังให้เขาเดินออกไปทางประตูโดยไม่สนใจการเอะอะโวยวายของเขา “ไปอ่านที่อื่น หนักห้อง...” ว่าแล้วเธอก็ปิดประตูปังเหมือนเมื่อวานตอนเขามาส่งรถคืนให้เธอ แต่ตอนที่เขายักไหล่ไม่ยี่หระและเตรียมตัวหันหลังกลับ เธอก็เปิดประตูออกมาอีกครั้งพร้อมคำพูดชินหู “ไอ้เสด ฉันเกลียดแก” “ขอบคุณนะ ดีใจจังว่ะ” เขาตอบกลับไวเท่ากันด้วยคำพูดที่เหมือนจริงใจเสียเต็มประดา ก่อนที่จะเดินเร็วๆ หนีเพื่อนลงจากห้องเธอมาที่รถตัวเอง แต่สิ่งแรกที่เขาอยากทำมากกว่าการออกรถไปยังสำนักพิมพ์ของตัวเองคือการได้อ่านงานเขียนของเพื่อนที่เขาภาคภูมิใจที่สุดคนนี้ จริงอยู่ว่าเขาโรคจิตอย่างที่เธอบอก ด้วยความที่ชอบกดดันเป็นนิสัย และทุกครั้งที่เขากำหนดหัวข้อให้เธอแล้วเธอนั่งเขียนงานตามหัวข้อ เขามักรู้สึกว่าบทความเหล่านั้นมันขาดความสด เขาอยากได้ความสดในแบบที่ออกมาจากความคิดของเพียงทรายทั้งหมด การกำหนดหัวข้อ เป็นเพียงการระบุสิ่งที่เธอจะนำไปคิดต่อเท่านั้น และมันมักได้ผลเสมอเมื่อเขาปล่อยให้เธอทำในนาทีสุดท้าย ทีนี้ไม่ว่าเธอจะเขียนอะไรมาให้เขา เขาก็ชอบทั้งนั้น นานกว่ายี่สิบนาทีที่เขานั่งเงียบไล่สายตาไปตามตัวอักษรที่มาจากความนึกคิดของเพื่อน สุดท้ายเขาก็ยิ้มออกมากับความรู้สึกพอใจในงานเขียน ถึงแม้มันจะไม่ได้ออกมาหดหู่ หมดกำลังในการดำเนินชีวิตอย่างที่เขาบอกเธอในตอนแรก แต่ในประโยคสุดท้ายของบทความ เขากลับรู้สึกว่ามันควรจะมีสิ่งเหล่านี้อยู่บ้างในสังคม ‘When I’m feeling blue แต่ฉันจะมีชีวิตอยู่เพราะรู้ในคุณค่าของตัวเอง’ End of Episode 1 จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 17:40:30

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ เรื่องสั้นนี้ลงไว้ที่บล็อกตั้งแต่เมื่อคืน แต่นั่งคิดอยู่ว่าถ้าจะลงที่ถนนฯ ด้วยต้องแก้คำหลายคำ ที่ไม่น่ารอดระบบกรองคำพันทิป - -' แต่สุดท้ายเลยแก้บางส่วนบางคำที่ไม่สุภาพแล้วลองเอามาลงให้เพื่อนๆ ลองอ่านดู ยินดีรับคำวิจารณ์ค่ะ ^ ^ จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 17:43:27

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านไปแล้ว สับไปแล้ว (เหย้ย) มาเกาะขอบห้อยหัวเฉยๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 19:02:05

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่รู้จะบอกว่าอะไรดี งั้น .. all I have to do, is take a look at you จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 19:15:47

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วอยากกินข้าวมันไก่แฮะ เอ เพลงในความเห็นที่ 5 นานแล้วนะ... (ทำไมเรารู้ไปกับเขาล่ะเนี่ย - -') จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 19:37:03

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยว่านานแล้ว นึกตั้งนานแน่ะ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 20:05:45

ความคิดเห็นที่ 8   หนมจีนมาเช็คชื่อ แบบว่ากำลัง feeling blue อยู่เหมือนกัน แต่ไม่โชคดีเหมือนป้าขายข้าวมันไก่ เพราะยังหาคุณค่าให้ชีวิตตัวเองไม่ได้ เฮ้อ... พูดแล้วก็เครียด จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 16:06:08 A:125.25.127.234 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 9 เอ..... สั่งข้าวมันไก่หรือว่าข้าวหนังไก่กันแน่ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 16:45:48

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่ะ ซีรี่ย์นีั้มีสาระแฮะ การอยู่เพื่อตัวเอง ฟังดูไม่ยากแต่บางคนยังทำไม่ได้ซะทีค่ะ การรักตัวเอง บางทีก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเอาซะเลย จากคุณ : life4rent (Life's for Rent) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 17:17:53

ความคิดเห็นที่ 11 หนังไก่อาหย่อย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 09:08:21

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วในบล๊อคอ่า ..  ชอบจังๆ หนังหมูก็อร่อย.. ยิ่งเป็นแคปล่ะนะ ซ๊วบ.. จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 18:36:48

ความคิดเห็นที่ 13 อุ่ย นึกขึ้นได้ว่าลืมมาตอบกระทู้ตัวเอง คุณพีท (4) เป็นค้างคาวเหยอ คุณ scottie (5) คือ ถ้าไม่ได้อีกสองความเห็นข้างล่างนะ เบสต์จะไม่รู้เลยว่าคุณก๊อตตี้หมายถึงเพลงง่ะ คุณ ปิยะรักษ์ (6) รู้ว่ามันคือเพลงเพราะคุณส้มบอกนี่แหนะ แต่ยังไม่รู้อยู่ดี เพลงอะไรหนอ คุณพีท (7) มารู้ว่าเพลงอะไรก็ตอนนี้แหนะ (ยังกับลายแทง) คุณหนมจีน (8) ง่า... มีคุณค่าเพราะว่ายังมีชีวิตอยู่ไงคะ แหะ (ทุบดินเปรี้ยง) พี่โก้ (9) ข้าวมันไก่มันต้องได้ลิ้มหนังด้วย อร่อยสุดๆ คุณไลฟ์ฯ (10) นั่นจิคะ นานๆ ทีคนนี้จะมีสาระทีเนอะ - -' คุณพีท อีกที (11) ถูกต้องที่สุด โดยเฉพาะหนังไก่นึ่งมันๆ บนข้าวมันร้อนๆ อา... คุณไนซ์ (12) แคปต้องมากับน้ำพริกหนุ่มจิ อร่อยดี (เอาหนุ่มๆ นะ หวาน...) จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 21:39:01

ความคิดเห็นที่ 14 เอาหนุ่มด้วย ชอบๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 08:49:44