ความคิดเห็นที่ 1 She says: ตุ๊บ ... เสียงหนังสือกองโตถูกกระแทกลงบนโต๊ะไม้ตัวยาวที่ฉันนั่งละเลียดข้าวกลางวันอยู่ ก่อนที่ชายหนุ่มหัวกระเซิงแว่นหนาเตอะตัวต้นเสียงจะส่งยิ้มแหยๆ มาพร้อมกับคำขอโทษ ฉันยิ้มอ่อนๆ พยักหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรกับคนที่จับจองที่นั่งเยื้องๆไปด้านตรงข้าม ก่อนจะก้มหน้าลงจัดการกับอาหารในจานตรงหน้า วันนี้ก็อีกเช่นเคย ข้าวหมูแดงหมูกรอบของฉันถูกสีเขียวสดโปรยมาเต็มหน้า ต้นหอมผักชีอีกแล้ว ! ถ้าฉันสาปให้สปีชียส์ไหนสูญพันธุ์ไปจากโลกได้ก็คงเป็นเจ้าต้นหอมกับผักชีนี่แหละ เจ้าผักกลิ่นประหลาดสองอย่างที่เคียงคู่กันมาบนอาหารเกือบทุกจาน ลอยหน้าลอยตาเยาะเย้ยฉัน แม่ค้าก็ช่างกระไร มือไวหยิบโปรยลงไปอย่างรวดเร็วก่อนจะห้ามทันทุกที สงสัยอาชีพเก่าเป็นพวกซัดข้าวสารเสก แถมเวลาพยายามจะขอไม่ใส่ก็หันมาทำตาเขียวใส่เสียอีก อย่างร้านก๋วยเตี๋ยวเนี่ยบอกทุกที ไม่ใส่ไม่อร่อยนะหนู แต่พี่ใส่มาหนูก็ต้องมานั่งคีบออกนะคะ แง้ เวลาพักยิ่งน้อยๆอยู่ เงยหน้าขึ้นพักสายตาจากชิ้นเล็กๆ เขียวๆ ก็พบกับรอยยิ้มขำของตาแว่น ทำไม ไม่เคยเห็นคนใช้ตะเกียบกินข้าวหมูกรอบหรือไง ตะเกียบเป็นอาวุธ โปรดของฉัน เพราะมันสามารถทำหน้าที่ได้อย่างละเอียดยิบ แม่นยำ ไม่ว่าผักชีจะชิ้นเล็กแค่ไหน หรือแม้แต่ก้านผักชีบางๆ ฉันก็สามารถใช้วิทยายุทธหนีบออกมาทิ้งได้ ไงละยังแอบมองไม่เลิก ทึ่งล่ะสิ สนใจฝากตัวเป็นศิยษ์มั้ยล่ะ ฉันจำได้ลางๆว่านายแว่นนี่เคยนั่งใกล้ๆฉันมาก่อน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าตอนที่ฉันแอบมองวิธีจับตะเกียบพิสดารที่ดูไม่มั่นคงของนายนี่ ลูกชิ้นที่เค้าคีบอยู่ก็กระเด็นวืดไปใส่ชามก๋วยเตี๋ยวของพี่ล่ำข้างๆเค้าน่ะสิ น้ำก๋วยเตี๋ยวร้อนๆกระเด็นขึ้นมาเปื้อนใบหน้าที่(เจ้าตัวคิดว่า)หล่อเหลา เป็นอันให้พี่ล่ำผุดลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะเอาเรื่อง นายเหวอเลยต้องลุกขึ้นโค้งประลกๆ พร้อมส่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดสะอ้านกำนัลพี่ล่ำ ดีที่พี่เค้าให้อภัย ไม่เอาเรื่อง ไม่งั้นคงได้เห็นมวยคู่เอกระหว่างไจแอนท์กับโนบิตะซะแล้ว หลังจากนั้น วันไหนที่เห็นนายนี่นั่งกินก๋วยเตี๋ยว อาวุธก็มักจะเป็นช้อนส้อมเสมอ ถึงจะดูขัดหูขัดตา แต่ก็ดูเหมือนว่านายนี่จะไม่ต้องไปโดนใครท้าดวลด้วยอาการกุ้งเต้น หรือ ลูกชิ้นเด้งอีกต่อไป เห็นเค้ากล้ามองมาก็เลยมองกลับมั่ง แล้วก็เจอว่านายนี่ตักเอาไข่แดงออกไว้ข้างๆ คงกินแต่ไข่ขาว แอร๊ยยยยยยย ไข่แดงของโปรดฉัน ของเค้าดูยางมะตูมนิดๆ เยิ้มน่ากิน ส่วนของฉันนั้น แม่ค้าตักอันที่ค่อนข้างสุกมาให้ โลกไม่ยุติธรรมจริงๆ และนั่น พี่แกเขี่ยแตงกวาของโปรดของฉันไปไว้ซะริมเชียว เสียของสุด ชะรอยสายตาตะกละของฉันมันจะฟ้องมากไป เพราะนายแว่นเขยิบมาใกล้ขึ้นจนเกือบจะเป็นนั่งตรงข้าม แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มนุ่มไม่เข้ากับหน้าตากระเซิงว่า "คุณอยากได้ไข่แดงของผมไหมครับ" ฉันก็ได้แต่ทำหน้าเหวอ ไม่รู้จะตอบยังไง   ดีนะเค้าไม่ถามว่า ผมขอไข่แดงคุณได้มั้ยครับ เย้ย อย่างงั้นคงวางมวย อืม ก็อยากได้อ่ะนะ แต่มันออกจะเป็นสถานการณ์ที่ประหลาดอยู่สักหน่อย ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ เค้าก็เลยย้ำ คราวนี้มาพร้อมชักแม่น้ำทั้งห้า "คุณอยากได้ไข่แดงไหมครับ ผมเพิ่งตักออก ยังไม่ได้เริ่มทาน รับรองสะอาด เนี่ยถ้าคุณเกรงใจคุณเอาไข่ขาวที่คุณไม่กินมาแลกกับผมก็ได้" พูดไม่พูดเปล่า นายนั่นเจ้ากี้เจ้าการตักไข่ขาวของฉันที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างกองผักชี เส้นบอกเขตแดนของโปรดกะไม่โปรดไป แล้วเอาไข่แดงเยิ้มๆที่ฉันจ้องตาเป็นมันอยู่เมื่อครู่มาวางให้เรียบร้อย ฉันอ้าปากแล้วหุบ แล้วอ้าปากอีกครั้งก่อนที่เสียงเบาๆจะลอดออกไปว่า "ขอบคุณค่ะ" ... จากวันนั้นมาเราก็นั่งกินข้าวด้วยกันเสมอ ฉันพบว่าเรามีนิสัยคล้ายๆกัน คือจะเริ่มกำจัดของที่ไม่ชอบออกไปจากจานจนพอใจก่อนแล้วค่อยเริ่มกิน และพอมานั่งกินข้าวด้วยกัน มันก็เป็นอะไรที่ลงตัวมาก เขาชอบไข่ขาว ฉันชอบไข่แดง เขาไม่ชอบผักใบเขียว ฉันไม่ชอบผักโรยหน้า ฉันไม่ชอบขอบแข็งๆของขนมปัง ไม่ชอบมันหมู ซึ่งเขารับไปเหมาเสียทุกที ส่วนฉันก็รับหน้าที่กำจัดแตงกวาและมะเขือเทศให้ รายการเหล่านี้ยาวเป็นหางว่าว ไม่มีที่สิ้นสุด นอกจากนี้ ยังมีนิสัยหลายๆอย่างของเขาที่เข้ากันได้ดีกับนิสัยของฉัน ไม่สิ จริงๆต้องเรียกว่าต่างกันสุดขั้ว ทำให้มันลงตัวต่างหาก จากที่เราคุยกันทุกพักกลางวัน ตอนนี้เราก็ได้ออกไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราว ฉันเป็นคนที่ไม่มีหัวด้านทิศทาง ส่วนเขานี่ เดินไปไหน มีแผนที่ซ่อนอยู่ในสมอง ฉันเป็นคนรอบคอบ แต่เขาเป็นคนสบายๆ เขาคอยทำให้ฉันเครียดกับชีวิตน้อยลง ส่วนฉันก็พยายามให้เขามีชีวิตที่มีระเบียบแบบแผนมากขึ้น ฉันเป็นคนใจร้อน แต่เขาเป็นคนใจเย็น เวลาทะเลาะกันเขาจะเงียบปล่อยให้ฉันวีนไปจนสุดก่อน พอฉันเหนื่อยแล้วค่อยมาปลอบ สิ่งละอันพันละน้อยเหล่านี้ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันได้เจอชิ้นส่วนที่ขาดหายอีกครึ่งหนึ่งของฉันเข้าแล้ว ถึงเราจะไม่ใจตรงกันเสียทุกอย่าง แต่ความแตกต่างของเรากับเติมเต็มกันและกันจนล้นปรี่ คุณล่ะค่ะ เจอชิ้นส่วนที่ขาดหายของคุณหรือยัง แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 52 07:37:42 จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 23:32:06

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ ดีใจมากเลยค่ะที่ให้มาตั้งกระทู้ให้ ตื่นเต้นมากๆเลย วันนี้มาลงให้ก่อนเวลานิดหน่อยเพราะอีกเดี๋ยวจะวิ่งออกไปเที่ยวเล่น โจทย์วันนี้คิดว่าน่าจะเล่นได้ไม่ยาก หลายๆคนน่าจะมีสิ่งที่รู้สึกว่ายังคงขาดหาย รอคอยคนมาเติมเต็ม บางคนอาจจะพบชิ้นส่วนนั้นแล้ว อีกหลายๆคนอาจจะยังหาไม่เจอ เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนตามหาให้พบโดยไวค่า ใครมีเรื่องราวแบบไหนก็อย่าลืมมาแชร์กันนะคะ ลิงค์ตอนเก่าค่ะ 1. He says she says >>ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8276518/W8276518.html 2. He says, she says >>ท้องฟ้ายามราตรี<<   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8295396/W8295396.html 3. He says, she says >>บทเพลงที่ทำให้หัวใจยิ้มได้ทั้งวัน<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8318094/W8318094.html 4. He says she says >>ในกล่องความทรงจำ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8344906/W8344906.html 5.He says she says >>หาดทราย สายลม สองเรา<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8372240/W8372240.html 6. He says she says >>อยู่หนึ่งในดราม่า<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8397670/W8397670.htm 7. He says she says >>ความสุข<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425651/W8425651.html 8. He says she says >>ผลงานที่ไม่ดีพอ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8447115/W8447115.html 9. He says she says >>...<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8472592/W8472592.html he says she says >>ของโปรด<<   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8505155/W8505155.html จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 23:36:39

ความคิดเห็นที่ 3 ตกลงสาวเจ้าชอบหรือไม่ชอบไข่แดงกันแน่เอ่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 00:13:26

ความคิดเห็นที่ 4 คืนนี้เหนื่อยมาก พรุ่งนี้ค่อยเข้ามาแจมนะคะ ขอบคุณคุณนีมี่ที่ให้เกียรติมาตั้งโจทย์ให้ค่ะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 01:10:37

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่มีปัญญาร่วมแจม แต่ก็มาตามอ่านต่อค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 06:07:08

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ scottie ขอบคุณที่มาทักนะคะ คนเขียนมึนเองค่ะ คือฝ่ายสาวเค้าชอบไข่แดง แต่ไม่ชอบไข่ขาวค่ะ แก้ที่เขียนสลับเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณ Pim~Dow จะรอ คุณ Pim~Dow เข้ามาแจมนะคะ คุณ กุลธิดา (kdunagin) ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ เป็นแฟนขาประจำของ He says She says ไปเรียบร้อยอีกคนนึงแล้ว เย้ๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 07:53:24

ความคิดเห็นที่ 7 มาแจกกีบก่อน เดี๋ยวกลับไปนั่งโกหก เอ๊ย สร้างงานศิลป์แป๊บนะ ไม่เกินคืนนี้ อิอิ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 11:08:16

ความคิดเห็นที่ 8 He says: ชิ้นส่วนที่ขาดหาย ~The missing piece~ 1 2 3 4 ผมเริ่มนับ ตาสีทองจ้องแป๋ว 5 6 7 8 แปดเต้าพอดี พวกผมมี 4 ตัว ตัวละ 2 เต้า แฟร์ แฟร์ ผมส่ายจมูกฟุตฟิต กลิ่นนมอ่อนๆหวานละไม น้องสอง คลานดุ้กดิ้กเข้าประจำที่ กางเล็บนิ่มๆแสดงความเป็นเจ้าของ น้องสาม ออกแรงดูดไม่ลืมหูลืมตา ตะกุยตะกายเป็นจังหวะสนุกสนาน น้องสี่....เอ น้องสี่หายไปไหน ผมส่ายหัวไปมา น้องสี่กระดื้บ กระดื้บ ต้วมเตี้ยมหลงทาง ผมค่อยๆเดินไปดู ตาของเธอยังไม่เปิดนี่เอง ถ้าเธอยังมีสปีดการคลานเท่านี้ คงช้าหมดอดกิน ผมเอาจมูกดุนก้นน้องสี่ให้ไปทางแม่ เธอกลับอิดออดร้อง มี้ มี้ เป็นแบบนี้หลายๆครั้งเข้าผมเริ่มรำคาญ หิวแล้ว งั่บ ผมงับหางเธอเข้าให้ ได้ผลเธอร้อง 'มี้' ลั่น แม่หันมามองร้อง 'แม้ว' ใส่ผม น้องสี่คลานตามเสียงแม่ พุ่งตัวเข้าประจำที่บนขนหนานุ่ม ผมมองน้องทั้งสามพออกพอใจในผลงาน ส่วนที่ขาดหายไปรอแค่ผมเข้าไปเติมก็ครบล่ะ มี้~ จากคุณ : ฟ้า เหมียว เหมียว (Fhal2a) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 12:51:56

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาสารภาพว่า ตอนนี้กำลังเครียดมากเลย เพราะกำลังเขียนตอนเครียดๆอยู่ เลยยังคิดมุกมาแจมไม่ออกเลยอะ อยากได้หวานๆ เอาใจคนตั้งโจทย์ รอหน่อยนะ ไม่เกินพรุ่งนี้จะเอาน้ำตาลมาโรยหน้าแบบไอซิ่งเลยดีมั้ยคะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 22:19:08

ความคิดเห็นที่ 10 She says: ชิ้นส่วนที่ขาดหายไป... มีเยอะเหมือนกัน แต่... บางทีก็ไม่ได้หายไปจริงๆ เพราะยิ่งกว่านั้นก็คือ... ไม่ว่าสิ่งนั้นมันสำคัญแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับมันลางเลือนกันได้ง่ายๆ บางครั้งสิ่งที่หายไปนั้น กลับทำให้ภาพความจริงในอดีตแจ่มชัดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก รูปถ่ายบางรูปหัวหลุดฉีกขาด แต่เรากลับยังจำได้ว่านั่นเป็นหน้าตาของใคร ทำผมทรงไหน หนังสือบางเล่มข้อความบางหน้าถูกหนูกัดแทะป่นปี้ เรากลับจำทุกถ้อยได้ขึ้นใจ แปลกไหม ที่เราพบว่า...ของทุกอย่างเมื่อมันอยู่ในสภาพไม่พร้อมใช้งาน มักกลายเป็นที่ต้องการขึ้นมา มีหลายอย่างที่กว่าเราจะรู้ว่ามันขาดหายไป ก็เนิ่นนาน ... ไม่ใช่เพราะเราไม่แยแสมัน แต่... เพราะเราชินชาว่ามันสมบูรณ์แบบอยู่แล้วในสายตาต่างหาก อย่างเช่น ความรัก ถ้ารักขึ้นมาแล้ว อะไรจะแปลกๆ ขาดๆ เกินๆ มันก็ยังดูสวยงามหมดจด ครั้งหนึ่ง... จำได้ไหม ในช่วงชีวิตแห่งวัยเยาว์ บ่อยไป ที่เรายิ้มให้ตัวอักษรที่แทบไม่มีวันเข้าใจ ...เฝ้าจ้องใครบางคนที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองกลับมา ...ล่องลอยอยู่ราวกับปุยนุ่นทั้งที่สวมรองเท้าเลอะโคลนหนา ...สูดดมความหอมหวานจากแจกันที่ไร้ดอกไม้ และประทับใจนิยามคำว่ารัก จากคนที่ไม่เคยแม้จะเอื้อนเอ่ยคำนั้นให้ใครได้ยิน นั่นก็เพราะ เรามีภาพความจริงทุกอย่างสมบูรณ์พร้อมอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว มันแหว่งวิ่นขาดหายไปแค่ไหน ก็ย่อมไม่มีผลต่อการรับรู้ของเรา โอ... แม้เราจะจำทุกอย่างได้ดี แต่ก็ขออย่าได้ให้เราสูญเสียชิ้นส่วนใดๆ เลย เพราะยิ่งจำได้ดี เด่นชัดแค่ไหน มันกลับยิ่งรวดร้าวนัก เมื่อคว้ามันกลับคืนมาไม่ได้ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 23:45:04

ความคิดเห็นที่ 11 ^^ รออ่านอยู่นะจ้ะ จากคุณ : ฟ้า ฟ้า ฟ้า (Fhal2a) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 00:33:46

ความคิดเห็นที่ 12 She says : มีคนเคยถามฉันว่า ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาเป็นแบบไหน ทว่าฉันให้คำตอบไม่ได้... ไม่หรอก ฉันคิดว่าฉันพอจะให้คำตอบได้ เพียงแต่คำตอบที่ชัดเจนในความรู้สึกของฉันอาจเป็นคำตอบที่คลุมเครือของคนอื่น ระหว่างเรา คือ ความสัมพันธ์ที่ยากจะหาคำใดมานิยาม ความรู้สึกที่มีให้กันนั้นมากกว่าเพื่อน แต่เราไม่ได้คบกันแบบคนรัก สำหรับฉัน เขาเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน เขา คือ คนที่คว้าเอาสิ่งที่ฉันเคยขว้างทิ้งอย่างไม่เห็นคุณค่าคืนกลับมาให้ฉัน ทั้งที่ สิ่งนั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่มนุษย์คนหนึ่งจะขาดไปเสียไม่ได้ สิ่งนั้น คือ ชีวิต... เขายื้อเอาชีวิตที่ฉันนำไปทิ้งคืนกลับมาให้ฉัน ฉันเคยคิดว่า วันที่ฉันสูญเสียการได้ยินไปตลอดกาลคือวันที่ฉันสูญสิ้นทุกอย่าง ความสามารถที่ขาดหายจะทำให้ฉันทนมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่ไหว แต่ในวันที่ลืมตาตื่นขึ้น รับรู้ถึงความรู้สึกปวดหนึบที่ข้อมือภายใต้ผ้าพันแผล สิ่งที่บรรเทาความเจ็บปวดทุกอย่างของฉันได้ คือ รอยยิ้มเย็นของเขา เพื่อนที่สนิทที่สุดเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างในวันที่เลวร้ายที่สุดเสมอมา ทว่าเขากลับไม่ใช่ชิ้นส่วนที่ขาดหาย และไม่ใช่ส่วนเติมเต็มของชีวิตฉัน... "ขอบคุณ สำหรับชีวิตที่เอากลับคืนมาให้" ฉันเขียนบอกเขาในวันหนึ่ง เขายิ้มน้อย ๆ ขอปากกาจากฉันมาเขียนตอบ และยื่นสมุดคืนกลับมา "ไม่เป็นไร แค่เห็นว่าเกดได้สิ่งที่เคยทำหายไปกลับคืนมา เราดีใจยิ่งกว่า" ฉันเลิกคิ้วด้วยความสงสัย "สิ่งที่หายไป คืออะไร... ชีวิตงั้นเหรอ" เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ "ไม่ใช่หรอก... กำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่างหาก ถ้าขาดกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ เราคงเสียเกดไปอีกรอบแล้ว"   ยามนั้น ฉันแย้งเขาออกไปว่า เขาต่างหากเล่าคือเหตุผลที่ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ หากเขาอ่านข้อความของฉันแล้ว ก็หัวเราะ "ถ้าเราตาย เกดจะตายตามเราเหรอ" "เปล่า" ฉันปฏิเสธ และในแวบนั้น ฉันก็เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา ทั้งเขาและฉันไม่ใช่ชิ้นส่วนที่ขาดหายของกันและกัน เพราะใช่ว่าขาดคนใดคนหนึ่งไปแล้ว อีกคนหนึ่งจะอยู่ต่อไปไม่ได้ เราต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง และมีชีวิตอยู่เพื่อรักตัวเองให้เป็น พึ่งตัวเองให้เป็น ก่อนที่จะรู้จักรักคนอื่นและรู้จักการใช้ชีวิตเพื่อคนอื่น ทั้งเขาและฉันไม่ใช่ชิ้นส่วนที่ขาดหายของกันและกัน เพราะเขาไม่อาจเป็นหูฟังเสียงให้ฉันได้ทุกครั้ง ด้วยเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา และในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่อาจฟังสิ่งที่เขาต้องการบอกเล่าให้ฉันฟังได้เช่นกัน เรารู้จักนิสัยกันดี และตระหนักดีว่า เราไม่ได้มีทุกส่วนที่นำมาประกอบเข้ากันได้ เราอาจเติมในสิ่งที่อีกฝ่ายขาดได้ในบางครั้ง แต่อีกหลายครั้งเช่นกันที่เราพบว่า เราต่างคนต่างมีสิ่งที่เหมือนกัน และมีสิ่งที่ขาดหายในส่วนเดียวกันทั้งคู่ เราจึงไม่ใช่ชิ้นส่วนที่ขาดหายของกันและกัน หากเป็นคนสองคนที่ยืนอยู่เท่ากัน และต่างเป็นคนที่ทำให้ต่างฝ่ายต่างรู้ว่ายังมีใครที่คอยเคียงข้างอยู่เสมอ อย่างที่เขาพูดเสมอว่า คำถามสำคัญกว่าคำตอบ เพราะคำถามนำไปสู่คำตอบ ซึ่งคำถามว่า ฉันกับเขามีความสัมพันธ์แบบไหนนั้น ฉันเองก็ตอบไม่ได้ แต่ถ้าหากมีคนถามว่า เขาเป็นอะไรหรือเป็นใครสำหรับฉัน ฉันจะตอบว่า เขา คือ คนที่เก็บเอาชิ้นส่วนที่ขาดหายไปมาคืนให้ฉัน ที่ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นคนที่ทำให้ฉันรู้ตัวว่า ตนเองทำชิ้นส่วนสำคัญใดขาดหาย เขาช่วยให้ฉันยืนหยัดด้วยตัวเองได้ ทำให้ฉันไม่ต้องไขว่คว้า หาใครสักคนที่จะมาเป็นส่วนเติมเต็มอีกต่อไป และถ้าหากถามว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นใช่ความรักไหม ฉันจะบอกว่า ฉันไม่คิดหาคำตอบ และไม่จำเป็นต้องหาคำอธิบายว่ามันคืออะไร ในเมื่อสิ่งที่เป็นอยู่ระหว่างเรา มีความหมายเฉพาะตัวของมัน ซึ่งแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว... แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 52 02:23:00 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 52 02:19:32 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 02:18:34

ความคิดเห็นที่ 13 แต่ละคนก็ตีความโจทย์ไปหลายๆแบนะคะนี่ ^^ จากคุณ : ฟ้า จ้า (Fhal2a) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 14:34:22

ความคิดเห็นที่ 14 She say : ท้องฟ้าคืนนี้ ทำไม มันช่างไร้ดาว แบบนี้ พระจันทร์ที่เคยแซมฟ้า ก็ไม่มาให้เห็น หายไปไหนกันหมดนะ ...... ฉันเฝ้าถามตัวเอง กับความรู้สึกที่ "เหงา" เกินคำบรรยาย กอดตัวเองเบาๆ เหมือนมันจะอุ่น ..... แต่ทว่า ... ยิ่งกอดเท่าไร ทำไม ใจของฉันมันกลับสั่นสะท้าน เหมือนยืนอยู่ท่ามกลางน้ำแข็งอย่างนั้น หนาว ... ฉันหนาว เหงา ...  ฉันเหงาเหลือเกิน สายลมพัดกระทบผิว คล้ายจะปลอบฉันว่า ... ฉันอยู่กับเธอนะ ... แต่เชื่อมั้ยว่า ... มันกลับตอกย้ำ คำว่า เหงา ให้ลึกลงไปในใจของฉัน น้ำอุ่นๆ ค่อยๆปริ่มขอบตา ไหลเอื่อยผ่านสองแก้ม หยดแหมะ ตรงพี้นที่ยืนอยู่ เฝ้ารำพึงรำพันกับตัวเอง มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวสมองเวลานี้ .. ทำไม ชีวิตของฉันมันเหมือนขาดอะไรไป นะ เหมือนกับว่า .. ฉันใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ เืพื่อรอคอย สิ่งที่ขาดหายไป.. ซึ่ง ฉันไม่รู้เหมือนกันว่า เมื่อไหร่ สิ่งนั้น จะกลับมาหาฉันเสียที บางที มองเห็นเขาจูงมือกันเดินอยู่ข้างหน้า ปฏิกิริยาที่ทำทันทีทันใดคือ .. ก้มมองดูมือตัวเอง ... ทำไมมันเย็นยะเยือกแบบนี้ บางครา เห็นคนหยอกล้อกันเบาๆ  ใจมันก็นึกอิจฉาขี้นมาทันทีทันใด ..... ... แหงนมองไปบนฟ้า ... แล้วถามกับฟ้าว่า ................... อีกนานไหม .. คนที่ฉันเฝ้ารอ จะมาอยู่ใกล้กัน .... เหมือนคนอื่น อีกนานไหม .. ก้อนเนื้อที่เรียกว่า หัวใจ ซึ่งอยู่ไกลกัน ... จะกลับมาหากัน อีกนานไหม .. ชิ้นส่วนหัวใจที่ขาดหายไป จึงจะมาประกบเป็นหัวใจที่เต็มดวงเสียที อีกนานไหม ..... ------------------------------------------------------------------------ แวะมาตามอารมย์ บ้าๆ บอๆ นะคะ คนอื่น เขียนกันเพราะมากมายค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 15:16:08 จากคุณ : like 2 hear from u เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 15:14:05

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่าน และมาร่วมแจมกันค่า อาทิตย์หลังๆนี่คนน้อยลงเนอะ เงียบไปผิดหูผิดตา จะรออ่านเรื่องต่อๆไปของทุกคนค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 05:24:17

ความคิดเห็นที่ 16 ฟ้าจ้า   เขียนมาลงอีกเยอะๆ คุณส้ม เพลงเพราะมากเลย มันแนวเดียวกับ you raise me up นะคะ คุณนีมี่ ที่เงียบๆ ลง คงเพราะช่วงนี้มีบางคนหัวฟูอยู่กับนิยายค่ะ 555+          คงเป็นบางช่วงน่ะ แต่โจทย์คราวนี้ชวนให้เขียนออกมาละเมียดละไมมากๆ         นึกมุขแนวทะลึ่งๆ ห่ามๆ ไม่ได้เลย จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 17:46:48

ความคิดเห็นที่ 17 she say : ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ที่เราเริ่มห่างเหินกัน จางคนที่เคยสนิทสนมคุ้นเคย พูดคุยหยอกล้อกัน เวลานี้หมางเมินจนไม่ยอมมองหน้ากัน บางทีอาจจะเริ่มตั้งแต่วันนั้น วันที่เขารู้ความรู้สึกของฉัน และเป็นวันที่ฉันได้รู้ว่าเขาไม่มีวันจะตอบสนองความรู้สึกนั้นได้ แล้วเราก็เลือกที่จะเดินจากกันไป ทั้งที่ต้องพบเจอกันทุกวัน แต่เหมือนคนไม่รู้จัก ห่างเหินและเลือนลางไปเรื่อย ๆ นานแล้วนะที่ฉันปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเราเต็มไปด้วยความเย็นชาและเงียบงัน ทุกครั้งที่พบหน้าจะมีความอึดอัดบางอย่างลอยเข้ามาแทรกตัวอยู่เสมอจนคนใกล้ชิดยังรู้สึกได้ ขณะที่ความรู้สึกของฉันกำลังเปลี่ยนไป เพราะคนเราต้องเรียนรู้และเติมโตขึ้นทุกวันละมั้ง ฉันจึงเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น เพราะแบบนั้น ฉันจึงมายืนนิ่งอยู่หน้าประตู จ้องหน้าเขาที่นั่งเพียงลำพังอยู่ที่โต๊ะเรียนแบบพับได้กลางห้อง ใบหน้าเรียบเฉยเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเขาเห็นว่าฉันยืนขวางประตูทางออกอยู่ เขาไม่ได้อยากจะออกจากห้องหรอก นั่งอ่านหนังสือแบบนั้นก็สบายอยู่แล้วแท้ ๆ แต่เพราะฉันเข้ามา เขาจึงต้องออกไป คิดแล้วก็อดเศร้าไม่ได้ นี่เขารังเกียจฉันขนาดนั้นเชียวหรือ “คุยกันหน่อยได้ไหม?” เขาจะรู้ไหมนะ กว่าฉันจะตัดสินใจพูดคำนี้ได้มันยากแค่ไหน เขาแค่มองนิ่ง ๆ สายตาเย็นชาอย่างคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน “มีอะไร?” “แค่รู้สึกว่า...เราดูเหมือนไม่ใช่เพื่อนกันอีกแล้ว” “ไร้สาระ...” คำสั้น ๆ นั่นเสียดแทงหัวใจฉันจนน่ากลัว แต่เมื่อโบกปูนฉาบหน้าให้หนาพอจะมาพูดกับเขาขนาดนี้แล้วก็คงต้องทำหน้าหนาต่อไป “หรือไม่จริง เธอทำเหมือนโกรธเรา ทำไมคุยกันเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้หรือไง” “แล้วเธอเห็นเราเป็นเพื่อนไหมละ” คำถามนั้นทำให้ฉันนิ่งไป ก่อนจะยกมือขึ้นทั้งสองข้าง “โอเค...เราผิดเอง เราเคยคิดว่าเราชอบเธอ” ฉันพูดตามตรง แล้วก็เห็นว่าเขาเหยียดยิ้มที่มุมปากคล้ายจะเยาะหยัน ฉันจึงคลี่ยิ้มบาง ๆ อย่างคนที่เข้าใจอะไรมากขึ้น “แต่มันไม่ใช่หรอก...ตอนนั้นเราแค่คิดหาอะไรบางอย่างมายึดไว้เท่านั้น มันเป็น...เรียกว่าอารมณ์ชั่ววูบก็ได้มั้ง เราขอโทษ...ถ้านั่นทำให้เธอไม่พอใจ แต่ที่เรารู้สึกไม่ดีและต้องมาคุยกับเธออย่างนี้ก็เพราะเราอยากได้เพื่อนคนเดิมกลับมา” “แน่ใจเหรอว่าคิดแค่นั้น” เขาพูดกลั้วหัวเราะอย่างไม่เชื่อถือนัก ฉันไหวไหล่ขึ้น เริ่มรู้ว่าตัวเองกำลังจะอารมณ์เสีย “ก็แล้วแต่จะคิด เพียงแต่เราบอกได้เลยว่าเราไม่ชอบ เราเกลียดความอึดอัดเย็นชาเวลาเจอหน้ากัน มันน่ารำคาญ” “เราก็เกลียดเหมือนกัน เราไม่ชอบให้ใครมาคิดแบบนั้นกับเรา” เขาพูดตามตรง แล้วฉันก็ได้แต่ถอนใจยาว หวังว่านี่จะเป็นสัญญาณที่ดีของการเริ่มต้นคุยกันอีกครั้ง ไม่สิ...ต้องเรียกว่าทำความเข้าใจกันเสียมากกว่า “คิดแบบนั้นน่ะ...คงไม่ได้หมายถึงว่าชอบหรือรักหรอกนะ ฟังหลงตัวเองเป็นบ้า” ฉันยังมีหน้าไปว่าเขาทั้งที่ตัวเองก็เคยอยู่ในช่วงที่รู้สึกอะไรแบบนั้นมาแล้ว “เราไม่รู้หรอกนะว่าเธอคิดยังไง แต่สำหรับเรา โอเค...มันเป็นช่วงหนึ่งในชีวิตที่เรากำลังรู้สึกแย่ แล้วก็คิดว่าจะหาอะไรมาเติมเต็มตัวเอง ก็ยอมรับละนะว่าเวลาเธอยู่ใกล้ ๆ ตอนนั้นเรารู้สึกดีมันก็เลยมีไขว้เขวกันบ้าง แต่วางใจเถอะ ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ความชอบหรือแม้แต่ความรัก เป็นได้อย่างมากก็แค่ความสบายใจเท่านั้นเอง” “เธออยู่กับเราแล้วสบายใจ ?” เขาเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ ฉันทำหน้าปั้นยาก ที่จริงมันก็คงหายากเหมือนกันนะที่จะมีใครรู้สึกสบายใจเวลาอยู่ใกล้ผู้ชายอย่างเขา แต่เอาเถอะ...ฉันจะพยักหน้ารับให้ก็ได้ “งี่เง่า...” ฟังสิ...นี่คือคำพูดที่ใช่กับผู้หญิงที่น่าสงสารอย่างฉันเหรอนี่ ฉันถลึงตาใส่คนที่นั่งอยู่ด้วยความโกรธเคือง “ก็แล้วแต่จะคิด...มั่นใจเหลือเกินนี่ว่าตัวเองเป็นผู้ชายเลว ๆ โธ่...ก็แค่เด็กมีปัญหานั่นละ” “แล้วไง...” “ก็ไม่แล้วไง...ที่เราเปลืองน้ำลายพูดมาตั้งมาก บอกได้เลยว่าไม่ใช่เพราะเราชอบเธออีกแล้ว แต่เพราะอยากให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” “เธอน่าจะมองหาคนให้ดี ๆ หน่อย” ฉันนิ่งไปนานกับคำนั้น แววตาเขามีบางอย่างที่ทำให้ฉันคิดถึงเด็กที่ถูกทิ้ง ฉันเชื่อว่าทุกคนมีปัญหาบางอย่างในตัวเอง มันเป็นพื้นฐานที่ทำให้คนเราเติบโตขึ้น เพียงแต่เมื่อเติบโตขึ้นแล้ว เราจะเอาปัญหานี้มาเป็นปมด้อยของตัวเองหรือจะขอบคุณที่มันเป็นกำลังให้เราก้าวเดิน มันก็อยู่ที่มุมมองของคน ไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน ฉันเดาได้นานแล้วว่าเขาเป็นประเภทแรก คนที่สร้างตัวตนที่แข็งกร้าวขึ้นมาเพื่อปกปิดความอ่อนแอของตัวเอง ใช่...เขาต้องเป็นแบบนี้ละ ไม่อย่างนั้นคงไม่เสียเวลาคุยกับฉันตั้งนานหรอก ฉันถอนใจยาว ยกมือขึ้นกอดอกแล้วเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยให้ดูเหมือนตัวเองเป็นผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า ทั้งที่ความจริงเราทั้งคู่คงไม่มีไพ่ดี ๆ ในมือแม้แต่ใบเดียว “รู้อะไรไหม...บางทีชิ้นส่วนที่เราจะเอามาเติมเต็มตัวเองน่ะ มันไม่จำเป็นต้องสวยงามแล้วก็ดีพร้อมไปหมดหรอกนะ” ฉันจ้องหน้าเขานิ่ง เหมือนที่เขามองมาอย่างรอคอยที่จะรับฟัง “บางที...คนเราก็ต้องการแค่ชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่พอให้ชีวิตที่ขาดหายพอมีสีสันและดูดีขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นเอง” ทั้งห้องมีแต่ความเงียบ ถ้าจะพอได้ยินอะไรบ้างก็คงเป็นเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังเบา ๆ อยู่ตลอดเวลา เขาก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่วางอยู่บนหนังสือ แล้วเงยหน้าขึ้นมองฉันอีกครั้ง “เธอว่า...ตอนที่เราไม่คุยกัน มันเลวร้ายมากไหม” “ไม่รู้สิ...แต่สำหรับเรา มันเหมือนมีอะไรหายไป” เขาเหยียดยิ้มที่มุมปากอีกแล้ว ท่าทางเจ้าเล่ห์แบบนั้นเป็นอะไรที่ไม่น่าไว้ใจ แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาตรงหน้าฉัน “อย่าขวางประตูสิ...มันเกะกะ” ฉันเผลอกระโดดออกห่างโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาจึงหรี่ตามองแล้วยกมือขึ้นดีดหน้าผากฉันเบา ๆ “เธอไม่ควรทำเหมือนรังเกียจเรา แต่ต้องขอบคุณสิที่เราจะช่วยเติมส่วนที่ขาดนั่น...เผื่อเธอจะเต็มบาทกับเขาขึ้นมาบ้าง” เขาบอกแล้วเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง ท้ิงให้ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความงุนงง ---------------------- มาแจมค่ะ...อยากให้ตัวเองมีความกล้าแบบนี้บ้างจัง จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 21:22:09

ความคิดเห็นที่ 18 ขอโทษนะคะคุณนีมี่ ยังไม่มีปัญญาเขียนเลยค่ะ เพราะจะเร่งนิยายให้จบภายในอาทิตย์นี้ และมีแววว่าจะทำไม่ได้แหง็มๆ อ้าว! แต่จะพยายามค่ะ เพราะมัน late มากแล้วอะ ถ้าโชคดีเขียนจบวันเสาร์ จะตามมาแจมนะคะ ลืมบอกว่า ชอบโจทย์คราวนี้มากๆเลยค่ะ มันมีจินตนาการให้เขียนได้เยอะ และหลายแนวมากๆเลย เสียดายว่าอยู่ในช่วงกำลังต้องบิ๊วอารมณ์ปั่นงานอยู่ เลยไม่อาจแบ่งมาบิ๊วเขียนได้ เสียดายจริงๆเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 12:04:28 จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 00:35:00

ความคิดเห็นที่ 19   He says : คืนนี้...ในห้องมีเพียงเราอยู่ด้วยกันสองคนเหมือนอย่างเคย ทุกคืนเธอจะเป็นฝ่ายชวนผมพูดคุยจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะง่วง แต่คืนนี้... เธอนอนหันหลังให้ผม ไม่พูดอะไรสักคำเดียว ผมควรจะดีใจไม่ใช่หรือ ที่คืนนี้จะไม่มีเสียงใสๆ ของเธอคอยรบกวนสมาธิผม งานกองโตที่ผมหอบกลับมาทำที่บ้านด้วย ยังกองอยู่บนโต๊ะทำงาน และแน่นอน ผมยังไม่ได้ลงมือทำเลย ใจผมยังคงห่วง และพะวงอยู่กับความเงียบของเธอ ตอนนี้ผมสองจิตสองใจ นี่ผมควรจะเลือกงานหรือเลือกเธอดีนะ สุดท้าย... "ยังโกรธพี่อยู่หรือคะ" ใช่ ผมแพ้ใจข้างที่ห่วงเธอจนได้ ตอนนี้ผมพาตัวเองมานั่งอยู่บนเตียง ข้างๆ เธอ ถ้าคนที่บริษัทรู้ว่า เจ้านายที่แสนดุอย่างผม มานั่งงอนง้อเมียสุดที่รักเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างนี้เข้า คงหัวเราะกันแน่ เงียบ..... ความเงียบคือสิ่งเดียวที่เธอตอบผมกลับมา ผมถอนใจเฮือก ที่รักไม่เคยงอนนานขนาดนี้นี่นา ผมจะทำยังไงต่อไปดีนะ เรื่องเดียวที่ยากสำหรับผมก็คือการง้อเธอนี่ล่ะ "ขวัญจ๋า พี่ขอโทษนะ ก็พี่ไม่รู้นี่คะว่ามันสำคัญสำหรับขวัญขนาดนั้น" ได้ผล คราวนี้เธอไม่เพียงแต่จะลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเท่านั้น แต่เธอยังหันขวับมาจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่ทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกด้วยความสยอง "ไม่สำคัญเหรอ พี่ว่ามันไม่สำคัญอย่างนั้นเหรอ" "ก็...ก็" ผมกลายเป็นคนพูดจาตะกุกตะกักไปแล้ว "พี่จำไม่ได้จริงๆ เหรอว่าเจ้าของที่พี่ว่าไม่สำคัญนั่นน่ะ มันมีความหมายกับเราสองคนแค่ไหน" เอาละวา ผมลืมไปจริงๆ แต่ถ้าจะให้พูดออกไปตรงๆ แล้วล่ะก็ สุดที่รักของผมเห็นจะไม่พูดกับผมไปอีกนาน ผมนิ่งเงียบ พยายามคิดว่าเจ้าสิ่งนั้นมันสำคัญกับเราแค่ไหน และแล้ว... ผมก็นึกออก เมื่อนานมาแล้ว เราเคยช่วยกันสร้างเจ้าสิ่งนี้มาด้วยกัน เราสัญญาว่าจะรักษามันไว้อย่างดี และจะแบ่งปันให้กันและกันตลอดไป แล้วเมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เอง ผมก็เผลอทิ้งมันไป...โดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่คืนนั้น เธอก็เอาแต่เงียบ และเงียบเรื่อยมาจนถึงคืนนี้ อา...ผมรู้แล้วว่าผมทำผิดต่อเธอ ยิ่งสบตาเธอที่มีน้ำใสๆเอ่อคลอ ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด "พี่รู้แล้วว่าของสิ่งนั้นสำคัญกับเราแค่ไหน พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ" ใช่...ผมมองข้ามความรักและความห่วงใยที่เธอมีให้ผมไป เมื่ออาทิตย์ก่อน ที่บริษัทมีงานด่วนเข้ามามากมาย มากเสียจนผมต้องหอบกลับมาทำที่บ้านด้วย คืนนั้น ผมนั่งทำงานอยู่ในห้องรับแขก เธอเอานมอุ่นมาให้ผม แต่ผมกำลังหงุดหงิดหัวเสียอยู่กับงาน เลยเผลอตวาดไล่เธอ มือผมบังเอิญปัดไปโดนแก้วนมตกแตกกับพื้น เท่านั้นเอง เธอมองหน้าผมด้วยความเสียใจ แล้ววิ่งกลับห้องนอนไป ผมไม่รู้สึกตัวว่าได้ทำอะไรผิด จนกระทั่งคืนนี้ ชิ้นส่วนเล็กๆ ที่บังเอิญขาดหายไป แต่เป็นส่วนสำคัญอย่างยิ่งสำหรับใจของคนสองคน ไม่สิ ไม่ใช่แค่สองหัวใจของผมกับเธอเท่านั้นหรอก แต่มันสำคัญกับคนทุกคน ชิ้นส่วนเล็กๆ ที่ขาดหายนั้น คือความรักความเข้าใจ ที่เราพึงมีให้คนที่เรารักนั่นเอง เวลาที่เรามีมันอยู่ เราไม่เคยรู้สึก แต่ในวันที่มันหายไป เราถึงรู้ว่ามันเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ ที่สำคัญ ผมทิ้งเรื่องงานไปชั่วคราว เพื่อค้นหาชิ้นส่วนที่ขาดหายไป จนกระทั่งหาพบ ผมรีบเก็บมันมาใส่ไว้ตรงตำแหน่งเดิมทันที เธอยิ้มออก... ผมก็ยิ้มออก... ตั้งแต่คืนนี้ไป ผมสัญญากับตัวเอง ว่าผมจะไม่ยอมให้ชิ้นส่วนชิ้นใดขาดหายไปจากชีวิตอีกแล้ว จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 14:07:39

ความคิดเห็นที่ 20 He says : ทำไมนะ.. ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เรากลับยิ่งรู้สึกว่า เรายิ่งห่างไกลจาก ความฝัน ของตัวเองมากขึ้นไปเท่านั้น ผมถามกับตัวเองในใจเบาๆ แต่ก็ดังพอ ที่จะได้ยินไปจนถึงส่วนลึกที่สุดของหัวใจ ความฝันของบางคน อาจอยู่สุดสายของปลายรุ้ง บางคน อาจแขวนเอาไว้ที่เส้นขอบฟ้า แล้วของเรา อยู่ตรงไหน? น่าแปลกใจมาก.. ที่ผมไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่า ความฝันของผม อยู่ที่ไหน หรือว่าผม อาจไม่แน่ใจ ว่าสิ่งที่อยากจะได้ อยากจะมี อยากจะทำ นั้น มันคือความฝัน หรือไม่.. เพราะถ้ามันคือความฝันของผมจริง ทำไม..ผมถึงยังลังเลทุกครั้ง ในการที่จะก้าวเข้าไปหาความฝันนั้น และในบางครั้ง บางเวลา ขณะที่เรากำลังเดินหน้า ไขว่คว้าหาความฝันนั้นอยู่ มันก็จะมี “ความจริง” แวะเข้ามาทักทายเราเป็นระยะๆ ให้เราหยุดเดินตามฝันนั้นบ้าง ให้เราต้องนึกทบทวนอะไรบางอย่างบ้าง ให้เราต้องตัดสินใจ ให้เลือกระหว่าง ความฝัน กับ ความจริง บ้าง ความฝัน..ตราบใดที่เรายังไม่สามารถทำให้มันเป็นความจริงขึ้นมาได้ ตราบนั้น..มันก็จะยังคงสถานะเป็นแค่เพียง ความฝัน และแม้แต่ตัวเราเอง ก็ไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่า เราจะไปถึงความฝันนั้น..เมื่อไหร่ ทั้งๆที่ เส้นทางจะเดินไปสู่ความฝันนั้น เราก็ได้กำหนดไว้แล้ว แต่เวลาที่จะเดินไปตามเส้นทางนั้นจริงๆ มันกลับช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน หรือว่าเรา..กำลังมองข้ามไปว่า ในขณะที่เรากำลังเดินไปตามความฝัน ที่มันซ้อนกันอยู่บนเส้นทางของความเป็นจริง เราอาจจะมองดูแต่ความฝัน จนลืมเลือนที่จะหันมามองความเป็นจริง ว่าควรจะทุ่มเทให้กับความจริงที่อยู่ตรงหน้า มากกว่าที่จะตะเกียกตะกายไปหาความฝันนั้น เพราะบางที.. ชิ้นส่วนที่ขาดหายไปของเรา อาจจะไม่ได้อยู่ในความฝันอันแสนไกลนั้น แต่มัน.. กลับซ่อนอยู่ใกล้ๆ..ในความเป็นจริง .............................................. จากคุณ : cenyou เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 17:59:10