ความคิดเห็นที่ 1 รู้จักป่าซาง รู้จักคนยอง ยังมีเวลาอีกนิด ก่อนถึงวันงาน มาทำความรู้จักอำเภอป่าซาง บ้านเจ้าสาวกันดีกว่า อำเภอป่าซาง เป็นอำเภอที่อยู่ทางทิศใต้ของจังหวัดลำพูนในปัจจุบัน ประกอบด้วย 9 ตำบล ได้แก่ ปากบ่อง ป่าซาง แม่แรง ม่วงน้อย บ้านเรือน มะกอก ท่าตุ้ม น้ำดิบ และนครเจดีย์ (บ้านเจ้าสาวของเราอยู่ที่ตำบลมะกอกค่ะ)   พื้นที่อำเภอป่าซางตั้งอยู่ในบริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำแม่ทาและแม่น้ำปิง และยังมีพื้นที่ที่มีแม่น้ำสามสาย ได้แก่ น้ำแม่ทา น้ำแม่กวง และน้ำแม่ปิง มาบรรจบกัน เรียกจุดที่แม่น้ำพบกันนี้ว่า ‘สบทา’ ป่าซางในอดีตจึงเป็นทางผ่านสำหรับการคมนาคมทางน้ำ และเป็นจุดเชื่อมต่อในการเดินทางระหว่างเชียงใหม่ ลำพูน และเมืองอื่น ๆ ด้วย นอกจากนี้ ป่าซางยังจัดเป็นเมืองที่มีความสำคัญในประวัติศาสตร์ล้านนาเมืองหนึ่ง โดยเคยเป็นเมืองหน้าด่านของเชียงใหม่ และเคยเป็นสถานที่ที่พระยากาวิละ เชื้อสายราชวงศ์เจ้าเจ็ดตน และได้ขึ้นเป็นเจ้าหลวงเชียงใหม่พระองค์แรกในเวลาต่อมา ใช้ในการรวบรวมกำลังคนเพื่อ “ฟื้นม่าน” หรือกอบกู้เชียงใหม่คืนจากพม่าเป็นเวลา 14 ปี เรียกว่า เวียงเวฬุคาม (เวฬุ แปลว่า ไผ่หรือไม้ซาง คาม แปลว่า ที่อยู่ ก็คือ ที่อยู่ของไม้ซาง) ปัจจุบัน ยังคงมีซากกำแพงเมืองเวียงเวฬุคามหลงเหลืออยู่ในบริเวณใกล้กับแม่น้ำแม่ทา การเข้ามาตั้งถิ่นฐานของชาวยอง หรือ ชาวไทยองในลำพูนนั้น เป็นผลสืบเนื่องมาจากเหตุการณ์ ‘ฟื้นม่าน’ ของพระยากาวิละที่รับการสนับสนุนจาก พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก โดยใน พ.ศ. 2348 พระยากาวิละได้ กวาดต้อนชาวไทลื้อจำนวนมากมาจากเมืองยอง (ปัจจุบันอยู่ในเขตรัฐฉานของพม่า) ให้อพยพมาตั้งถิ่นฐานใหม่ในเชียงใหม่และลำพูน เรียกว่า ‘เทครัว’ เนื่องจาก เป็นการนำผู้คนมาทั้งระบบ คือ ทั้งเจ้าเมือง พระสงฆ์ สามัญชนมากันทั้งหมดแบบยกครัว และให้เจ้าฟ้าเมืองยองได้มีส่วนร่วมในการบริหารบ้านเมืองร่วมกับวงศ์เจ้าเจ็ดตนด้วย ทำให้ประชากรส่วนใหญ่ของลำพูนเป็นผู้ที่สืบเชื้อสายมาจากชาวเมืองยอง และทำให้วัฒนธรรมและภาษาชาวไทลื้อเมืองยองสืบทอดกันมาถึงลูกถึงหลานปัจจุบัน เหตุที่ชาวไทลื้อไม่เรียกตนเองว่า คนลื้อ แต่เรียกว่า ‘คุนยอง’ หรือ ‘คนยอง’ นั้น เนื่องจากต้องการแสดงให้เห็นที่มาที่ไปของตนเองว่า มีถิ่นฐานเดิมมาจากที่ไหน นอกจากนี้ ยังมีการรวมตัวกันโดนยึดกลุ่มตามผู้ที่ถือผีเดียวกัน แม้ว่าจะนับถือพระพุทธศาสนา แต่ในขณะเดียวกันคนยองก็นับถือผีด้วย โดยเฉพาะผีบรรพบุรุษที่เรียกว่า ‘ผีปู่ย่า’ เช่นเดียวกับชาวล้านนากลุ่มอื่น ๆ เช่นกัน ทั้งยังมีการตั้งชื่อถิ่นฐานบ้านเรือนในลำพูนตามชื่อหมู่บ้าน ตำบลเดิมที่มีในเมืองยองด้วย สิ่งที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์มากอีกอย่างหนึ่งของคนยอง ลำพูน คือ สำเนียงยอง แม้ว่าบางคำจะคล้ายคำเมืองของคนไทยวน เช่น เชียงใหม่ แต่การออกเสียงสระบางอย่าง และการผันวรรณยุกต์ การขึ้นเสียงสูงเสียงต่ำที่ต่างออกไป เช่น คำว่า กินข้าว คนเชียงใหม่ออกเสียง “กิ๋นเข้า” แต่คนยองออกเสียงว่า “กิ๊นเข่า” หรือ คนเชียงใหม่เรียกดอกพุทธรักษาว่า “บัวระวง” (แต่ ร ไม่ลั่นลิ้น ออกเป็นเสียง ล) ส่วนคนยองเรียกพุทธรักษาด้วยคำเดียวกัน แต่ใช้สระต่างออกไปเป็น “โบหละวง” เป็นต้น ทำให้ภาษายองฟังแล้วแปลกหูสำหรับคนที่คุ้นกับสำเนียงคำเมืองแบบไทยวนมากกว่า สำหรับบ้านมะกอกซึ่งเป็นตำบลที่บ้านเดิมของเจ้าสาวอยู่ ถือเป็นชุมชนชาวยองที่เหนียวแน่น ยังมีรูปแบบบ้านเรือนที่เป็นเอกลักษณ์ของชาวยองหรือไทยยองปรากฏอยู่ชัดเจนทีเดียว สำหรับรายละเอียดเกี่ยวกับชาวไทยองนั้น สามารถคลิกเข้าไปอ่านรายละเอียดเพิ่มเติม ได้ในเว็บไซต์ของโรงการพิพิธภัณฑ์วัฒนธรรมและชาติพันธุ์ล้านนา ของสถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ได้ที่นี่ค่ะ http://www.sri.cmu.ac.th/ethnictai/TaiYong.htm แน่นอนที่สุดเลยว่า เจ้าสาวของเราเป็นคนยอง ลำพูนด้วยเหมือนกัน ซึ่งพิธีแต่งงานของเจ้าตัวก็มีพิธีกรรมและขั้นตอนบางอย่างที่แตกต่างไปและน่าสนใจด้วย รู้จักป่าซาง รู้จักคนยองพอสังเขป ก็ได้เวลาไปแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวที่ป่าซางแล้วละค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:22:24

ความคิดเห็นที่ 2 วันแต่งงาน... พิธีแต่งงานตามประเพณีที่บ้านอาของเจ้าสาว แต่ก็เป็นบ้านเดิมที่พ่อเจ้าสาวเคยอยู่ และเป็นบ้านที่เจ้าสาวอยู่มาตั้งแต่เล็กจนโตก่อนที่จะย้ายไปเรียนมัธยมที่เชียงใหม่ ที่เลือกจัดที่นี่ เนื่องจากญาติผู้ใหญ่ส่วนมากยังคงอาศัยอยู่ในละแวกนี้ และไม่ต้องการให้คนรุ่นคุณตาคุณยายที่อายุมากแล้วลำบากเดินทางไกล ๆ เช้าวันอาทิตย์ปลายเดือนตุลา วันนั้นฝนตกหนักค่ะ... ตกตั้งแต่เช้ามืดจนนึกว่าไม่หยุดง่าย ๆ โชคดีที่ฝนหยุดตกตอนใกล้เจ็ดโมง ก่อนเพื่อนที่นัดไปลำพูนกันอีกสามคนจะมาถึงนิดหน่อย ขับรถออกจากบ้านมาได้สักพัก เสียงเรียกเข้ามือถือก็ดัง ขวัญ เพื่อนที่นั่งข้าง ๆ เป็นคนรับให้ “ที่เชียงใหม่ฝนตกหนักมั้ย ที่ป่าซางฝนตกหนักมาก ขับรถระวังด้วย” เจ้าสาวฝากบอกมา “ถ้าหลง หรือหาบ้านไม่เจอโทรหาได้ตลอดนะ งานเริ่มเก้าโมง สามสิบเก้านาที” ส่วนเราก็ได้แต่มองหน้ากัน สงสัยว่าจะไปทันไหม เพราะเผื่อเวลาไปถึงก่อนไม่เกินครึ่งชั่วโมง ถ้าฝนตกหนัก ถนนลื่นมากก็คงต้องขับช้าลงหน่อย อาจจะไปถึงงานแบบเฉียดฉิว ปรากฏว่า ตลอดทางที่ไป ท้องฟ้าแจ่มใสมาก ถนนช่วงเชียงใหม่จนถึงแยกดอยติ ไม่มีร่องรอยของฝนที่ตกลงมาเลย จนกระทั่งเข้าเขตป่าซางถึงเห็นถนนที่เพิ่งหมาดฝนไปไม่นาน และยิ่งเข้าใกล้ที่หมายมากขึ้นเท่าไหร่ ฝนก็เริ่มโปรยลงมา พอให้เจ็บใจว่าไม่น่าล้างรถมาเลย แต่ฝนที่ตกลงมาแล้วช่วยทำให้อากาศเย็นสบายไม่ร้อนเกินไป โดยเฉพาะในวันพิเศษอย่างนี้ ผู้ใหญ่ทางเหนือมักจะพูดกันว่าเป็น ‘ฤกษ์ชุ่มฤกษ์เย็น’ ต่อไปจะได้อยู่เป็นเป็นสุข ถือเป็นเรื่องดีค่ะ จากตอนแรกที่กะว่าน่าจะใช้เวลาสักชั่วโมงครึ่ง เอาเข้าจริง ๆ ก็ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นเอง รวมเวลาที่ขับเลยป้ายที่เจ้าสาวบอกให้เป็นที่หมายไปสามหน ก็บวกเข้าไปไม่เกินสิบนาที เพราะซุ้มประตูตรงทางบ้านมะกอกเป็นซุ้มไม้แบบเรียบ ๆ ไม่ได้ใหญ่โต หรือเตะตาเลย หาทางเข้าหมู่บ้านตามแผนที่เจอแล้ว แต่ยังไม่เจอบ้านในซอยวัดมะกอกเลยค่ะ ขับไปเรื่อย ๆ ก็ไม่เจอสักที เราสี่คนก็ลงความเห็นว่าควรโทรศัพท์ถามเจ้าสาวดีกว่า “แก บ้านอาแกซอยไหน” ขวัญเป็นตัวแทนเพื่อน ๆ คือ ฉัน อ้อม และไหมถามเจ้าสาวให้ “ไม่รู้ว่ะ” เจ้าสาวที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จบอก “ป้ายบอกชื่อซอยมันเพิ่งเอามาติดปีก่อน ปีที่แล้วฉันไม่ได้กลับลำพูนทั้งปี เลยไม่รู้เหมือนกันว่า บ้านอาอยู่ซอยไหน พวกแกลองมองหาป้ายวัดมะกอกดูแล้วกัน ไปจอดที่วัดก่อนก็ได้ บ้านอยู่ในซอยเดียวกัน ถึงแล้วโทรบอกด้วย แล้วจะให้หลานออกไปรับ แต่ถนนมันจะแคบหน่อยนะ” ตามที่บอกแต่แรกนั่นละค่ะ เราขับรถเลยมาหลายร้อยเมตรเลย พอกลับรถ แล้วค่อย ๆ คลานมาตามถนนคอนกรีตที่ทำเอาไว้อย่างดี พร้อมกับมองหาป้ายวัด ในที่สุด เราก็เจอสิ่งที่เราตามหาอยู่ และทำให้ถึงบางอ้อถึงเหตุผลที่ขับช้าแต่ก็ขับเลยจนได้ เพราะป้ายประตูทางเข้าวัดมะกอกก็เป็นเขียนด้วยตัวหนังสือสีน้ำเงินอมเขียวบนกำแพงขาว อยู่ต่ำกว่าระดับสายตาเวลานั่งอยู่ในรถไปเล็กน้อย ไม่แปลกเลยที่คนทั้งรถจะไม่ทันสังเกต ถ้าเจ้าสาวไม่ให้หลานออกมารับที่หน้าวัด และแม่ของเจ้าสาวไม่ได้ออกมาโบกมือเรียก และบอกให้เข้าไปจอดรถที่บ้านข้าง ๆ มีหวังคงจะขับเลยบ้านงานแต่งไปอีกรอบละค่ะ เพราะละแวกบ้านที่มีงานนั้นสงบเงียบ ไม่มีคนพลุกพล่าน ไม่มีสิ่งบ่งชี้เลยว่า บ้านนี้มีงาน เนื่องจากเรามาถึงก่อนเวลาพอสมควร เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวที่ไปแต่งตัวอีกที่ยังไม่มา ทำให้เราขออนุญาตเดินดูรอบ ๆ บริเวณบ้านอาของเจ้าสาวไปพลาง ๆ ก่อน ในรอบรั้วไม้ สองฝั่งลานบ้านและถนนโรยกรวดละเอียดสีขาว มีเรือนไม้ตั้งอยู่สองฟาก สำหรับฉันแล้ว เรือนไม้ทั้งสองหลังมีลักษณะแปลกตาไปจากเรือนทางเชียงใหม่ค่อนข้างมาก ด้วยหลังคามีลักษณะเป็นทรงปั้นหยา ประดับจั่วด้วยไม้ฉลุ ฟากหนึ่งของเรือนมีลักษณะทึบ ทำให้นึกถึง ‘หลองข้าว’ หรือ ‘ฉางข้าว’ แต่ที่น่าสนใจ คือ การที่หลองข้าวอยู่ติดบ้านนี่ละค่ะ บริเวณบ้านงานแต่งงาน จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:24:29

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อมีโอกาสได้คุยกับเจ้าสาวหลังงานแต่งสัปดาห์หนึ่ง เจ้าสาวบอกว่า บ้านลักษณะนี้ เป็นเอกลักษณ์ของบ้านคนยอง แต่จริง ๆ แล้ว ฉางข้าวไม่ได้เชื่อมติดกับตัวบ้าน อย่างที่เห็นที่บ้านอา แต่มักจะอยู่ใกล้บ้านและใช้ไม้พาดข้ามไปได้ ที่สร้างใกล้แต่ไม่ชิด เนื่องจากต้องการให้นำข้าวออกมาใช้ได้ง่าย (คิดว่า คนยองแต่เดิมมาจากถิ่นอากาศหนาวมาก คงไม่มีใครอยากฝ่าอากาศหนาวไปเอาข้าวในยุ้งฉางที่ห่างบ้าน ก็น่าจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งค่ะ) แต่ในขณะเดียวกัน จะสร้างให้ยุ้งฉางเป็นส่วนเดียวกับบ้านไปเลยก็ไม่ควร เพราะสัตว์จำพวกนก หนู หรือแมลงที่อาจเล็ดรอดเข้าไปในฉางข้าวอาจแอบเข้ามาในบ้านด้วย ส่วนของโรงครัวจะแยกไปอยู่อีกฝั่งหนึ่ง และกว้างขวางพอสมควร เนื่องจากนอกจากเป็นสถานที่ทำอาหารแล้ว ยังเป็นที่เก็บอาหารแห้ง เช่น หอม กระเทียมด้วย แต่ครัวแบบแรกเริ่มของคนยองนั้นจะอยู่บนเรือนเลย โดยมีสาเหตุจากอากาศหนาวเย็น เมื่อก่อไฟทำอาหารแล้ว ก็จะได้อาศัยความร้อนจากเตาไฟสร้างอบอุ่นภายในเรือนไปพร้อมกัน บ้านแบบชาวไทยอง อ. ป่าซาง ที่มา : สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 52 02:51:00 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:26:45

ความคิดเห็นที่ 4 อีกอย่างหนึ่งที่สะดุดตาฉันเป็นพิเศษ คือ ท่อนไม้ที่เรียงกันอยู่ตามขอบเรือนอย่างที่เห็นนี่ละค่ะ ท่อนไม้กลม ๆ สูงประมาณศอกเศษ ด้านหน้าค่อนไปด้านล่างเจาะรูกลม ๆ เอาไว้ ใต้ที่วางไม้บางท่อน มีการเขียนวัน เดือน ปีติดเอาไว้ด้วย ลองเดาดูไหมคะว่า นี่คืออะไร จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:27:43

ความคิดเห็นที่ 5 ครั้งแรกที่เห็น ฉันอดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นถังไม้สำหรับใช้หมักเหล้าหรือเปล่า แต่ตอนหลังได้คำตอบว่า ไม่ใช่ค่ะ สิ่งที่เห็นนี้ คือ ที่สำหรับเลี้ยงผึ้ง เรียกว่า ‘โก๋นผึ้ง’ เฉพาะคำว่า ‘โก๋น’ ในคำเมือง จะหมายถึง โพรงไม้ หรือ รูที่อยู่ตามต้นไม้ และมีคำสำหรับเรียก ผึ้งป่าที่อาศัยทำรังอยู่ในโพรงไม้อย่างนี้ว่า ‘ผึ้งโก๋น’ ‘โก๋นผึ้ง’ เป็นที่เลี้ยงผึ้งป่าที่ทำเลียนแบบลักษณะโพรงของจริงที่อยู่ตามต้นไม้ในป่า ด้านในโก๋นผึ้งจะกลวง ทำไว้สำหรับเป็นที่อาศัยของผึ้ง รูด้านหน้าเป็นช่องทางเข้าออก ดอกไม้สารพันที่ปลูกอยู่ในบริเวณบ้านอาของเจ้าสาวก็เป็นแหล่งน้ำหวานของผึ้งด้วย นอกจากมีประโยชน์ในด้านความสวยงามเพียงอย่างเดียว เมื่อคนเลี้ยงต้องการจะเก็บเอารวงผึ้งและน้ำผึ้งข้างในออกมา จะเอาอุปกรณ์รมควันใส่ลงไป ทางช่องด้านบนให้ผึ้งกับควันไฟบินและระบายออกมาทางรูด้านหน้า ทำให้ช่องทางด้านหน้าโก๋นผึ้งเป็นสีดำจากคราบเขม่าควันไฟอย่างเห็นได้ชัด อย่างที่เห็นในรูป จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:28:31

ความคิดเห็นที่ 6 เดินดูรอบบ้านกันได้สักพัก ใกล้ถึงฤกษ์แล้ว เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวบอกว่ากำลังมา เราสี่คน ฉันกับขวัญทำหน้าที่ช่างภาพขอแรงของเจ้าสาวก็ขออนุญาตอาสะใภ้ของเจ้าสาว เข้าไปดูสถานที่ทำพิธีผูกข้อมือในบ้าน เพื่อจะหามุมดี ๆ สำหรับถ่ายรูป ซุ้มต้นเกี้ยวเกล้า ดอกช่อยาวสีแดงสดตรงทางเข้าบ้าน จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:29:45

ความคิดเห็นที่ 7 รูปนี้ คือ ดอกเกี้ยวเกล้าแบบชัด ๆ ค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:30:14

ความคิดเห็นที่ 8 ห้องสำหรับทำพิธีผูกข้อมือ เป็นห้องที่ต่อเติมจากใต้ถุนบ้านเดิม แล้วแบ่งเป็นห้อง ๆ ปกติเป็นพื้นกระเบื้องแต่วันนี้ เอาเสื่อปูไว้สำหรับนั่ง มีหมอนคู่จัดไว้แล้วเรียบร้อย จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:30:50

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อเข้าไปในบ้าน เราก็ได้รู้เรื่องเพิ่มเติมจากอาสะใภ้ของเจ้าสาวว่า ห้องที่จะใช้ส่งตัวหลังจากพิธีผูกข้อมือเป็นห้องที่เจ้าสาวเคยอยู่ด้วยละค่ะ เลือกมุมสำหรับถ่ายรูปกันได้แล้วนั่งคุยกันเอง คุยกับอาสะใภ้พักใหญ่ เจ้าสาวเจ้าบ่าวก็มาถึง เข้ามาปั๊บ เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวก็นั่งแหมะลงต่อหน้าเพื่อน ๆ แล้วเจ้าสาวก็ชี้มือที่หน้า “แต่งหน้าแค่นี้ก็พอเนอะ” เจ้าสาวว่า วันนี้เจ้าตัวแต่งหน้าแค่บาง ๆ เหมือนแทบไม่แต่งหน้าเลย คงมีแต่ชุดไทยแบบล้านนาประยุกต์สีครั่งปักดิ้นเล็ก ๆ ที่บ่งชี้ว่า ‘คนนี้แหละ เจ้าสาว’ “ดีแล้วละ แก แค่นี้ก็สวยแล้วละ” ฉันว่า ตั้งแต่เห็นกันมา ก็มีวันนี้ละที่เจ้าสาวสวยเป็นพิเศษ เจ้าบ่าวที่สวมเสื้อผ้าแบบเข้าชุดกันกับว่าที่ภรรยาฟังแล้วไม่ว่าไง เอาแต่นั่งยิ้มอยู่อย่างเดียว แต่เจ้าสาวน่ะสิคะ ฟังคำชมเป็นไม่ได้ ก็หัวเราะโฮะ ๆ “ขอบใจ ฉันทำผม แต่งหน้าเอง เก่งมั้ยล่ะ” เออ นะ... มีการชงให้คนอื่นชมตัวเองด้วย แต่เอาเถอะ วันนี้วันพิเศษ ยกให้วันนึง “ชุดคับมั้ย” ไหมถามในฐานะที่เคยใส่ชุดไทยในวันแต่งงานเป็นรายแรกของกลุ่ม “วันที่เราแต่งงานนะ อึดอัดสุด ๆ เลยอะ หิวก็หิว แต่กินข้าวได้นิดเดียวเอง ชุดมันรัด” “ก็ไม่รัดหรอก มันเป็นผ้าซิ่นสำเร็จ” พูดไม่พูดเปล่าเจ้าสาวขยับขอบผ้าซิ่นให้ดูด้วยว่าเอวหลวม “แต่ที่กลัวมากกว่า คือ ไอ้ดิ้นที่ปักชุดเนี่ย กลัวมันไปเกี่ยวกับอะไรเข้าแล้วจะหลุดมากกว่า” จะว่าไปแล้ว เจ้าสาวก็ไม่ใช่คนเรียบร้อยนักหรอกนะคะ ก็น่าเห็นใจอยู่หรอก แต่ที่แน่ ๆ จากวันแรก ๆ ที่บ่นเอา ๆ ว่าไม่อยากแต่งตัว ในที่สุดก็ต้องแต่งตัวจนได้ “เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเป็นเจ้าสาวกับเขาก็ตอนใส่ชุดนี่แหละ” เจ้าสาวบอก “เมื่อวานยังใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นนั่งล้างจานกับพับใบตองอยู่บ้านอยู่เลย มีคนมาหาพ่อ มาถามหาว่า ใครเป็นเจ้าสาว ถึงขนาดต้องมีคนชี้บอกว่า เจ้าสาวอยู่นี่เลยว่ะ” เจ้าสาวมาบอกหลังแต่งงานว่า ถ้าเลือกได้ก็อยากแต่งชุดแบบยองจริง ๆ มากกว่า คือ ใส่เสื้อแขนยาว ผ้าซิ่น มีผ้าสไบ และโพกหัวคล้าย ๆ ชุดของชาวไทใหญ่ หรือ ไทลื้อ อาจจะดูเรียบ ๆ ไม่สวยเหมือนชุดที่ใส่ตอนนี้ แต่ว่าใส่แล้วสบายกว่ากันเยอะ เพียงแต่ไม่มีเวลาให้เลือก มีตัวเลือกไม่มาก และตามใจผู้ใหญ่ที่เลือกให้ดีกว่า ชุดพื้นเมืองแบบคนยอง เสื้อตั้วสั้น สาบเสื้อป้ายไปทางข้าง ๆ ที่ผู้หญิงใส่เรียกว่า เสื้อปั๊ด ที่มา : http://department.utcc.ac.th/thaiculture/images/stories/DSC_6322111.jpg จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:33:42

ความคิดเห็นที่ 10 นั่งคุยกันอยู่ได้ครู่ใหญ่ คุณพ่อของเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวก็เข้ามาในบ้านพร้อมกับญาติผู้ใหญ่ แขกที่ได้รับเชิญมางาน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นญาติ ๆ กันทั้งนั้น มาพร้อมกันแล้ว ก็ได้ฤกษ์งามยามดี เริ่มทำพิธีผูกข้อมือ พิธีผูกข้อมือที่ทำกันวันนี้ ขั้นตอนแรก ๆ ก็ไม่ต่างจากพิธีแต่งงานทั่วไปที่เราเห็นกัน คือ ให้ผู้ใหญ่ที่เคารพเป็นผู้คล้องพวงมาลัยและสวมมงคลให้คู่บ่าวสาว แต่ต่อจากนั้น เรียกได้ว่า เป็นพิธีที่ฉันกับเพื่อน ๆ ที่ไปในงานวันนั้น เห็นเป็นครั้งแรก การผูกข้อมือจะให้พ่อของเจ้าสาวใช้ ‘ฝ้าย’ หรือ ด้ายสายสิญจน์ผูกข้อมือให้เจ้าบ่าว จากนั้นพ่อของเจ้าบ่าวก็จะเป็นฝ่ายผูกข้อมือให้เจ้าสาวบ้าง เป็นการรับลูกเขย ลูกสะใภ้เข้ามาเป็นคนในครอบครัวของแต่ละฝ่าย ประธานในพิธีสวมมงคลให้คู่บ่าวสาว จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:35:15

ความคิดเห็นที่ 11 จากนั้นฝ่ายครอบครัวของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็จะทำการแลก ‘ขันปู่ย่า’ กัน ขันปู่ย่า หรือ ขันผีปู่ย่า เป็นขันขนาดใหญ่ภายในบรรจุด หมากแห้ง ธูปเทียน กับเงิน 12 บาท เนื่องจากเดิมคนยองนั้นนับถือผี และกิจกรรมที่เกี่ยวเนื่องกับครอบครัวจะไม่เกี่ยวข้องกับพระ เรียกว่า เรื่องทำบุญ เรื่องศาสนาเป็นเรื่องของพระ แต่เรื่องทางโลกเป็นเรื่องของผีก็ได้ค่ะ สำหรับการที่คุณพ่อของสองฝ่ายเป็นคนแลกขันปู่ย่ากันสำหรับฉันแล้ว คิดว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจนะคะ เนื่องจากตามความเชื่อของคนทางล้านนานั้น ผู้ที่เป็นคนดูแลผีบรรพบุรุษ เป็นผู้สืบทอดสายตระกูล คือ ผู้หญิง ค่ะ ส่วนผู้ชายจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับทางพระสงฆ์องค์เจ้ามากกว่า ในสมัยนี้ การแลกขันปู่ย่าน่าจะเป็นเรื่องการรักษาพิธีกรรมมากกว่าเรื่องของความเชื่อ แม้ว่าในปัจจุบัน ความเชื่อเรื่องผีบรรพบุรุษจะเริ่มจางหายไป แต่พิธีกรรมที่ว่าก็ยังมีให้เห็น โดยการแลกขันปู่ย่านี้ เป็นการแสดงสัญลักษณ์ว่า ต่างฝ่ายต่างเป็นคนของครอบครัวแล้ว ขันปู่ย่า จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:36:03

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อแลกขันปู่ย่าแล้ว ก็จะให้คุณแม่ของคู่บ่าวสาว และญาติพี่น้องก็จะเข้ามาผูกข้อมือให้ แต่การผูกข้อมือของที่นี่ไม่ธรรมดาค่ะ เพราะเป็นการผูกข้อมือของเจ้าบ่าวเจ้าสาวติดกัน คุณน้าที่เป็นคนลำดับขั้นตอนของพิธีว่าต้องทำอะไรบ้างบอกจบ เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวถึงกับมองหน้ากัน เนื่องจากไม่มีใครบอกว่าที่นี่เขาผูกข้อมือกันแบบนี้ และเจ้าตัวเองก็นึกไม่ถึงจึงไม่ได้ถามเรื่องวิธีการผูกข้อมือไว้ก่อนเสียด้วย ผูกข้อมือเสร็จ เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็กลายเป็นคนตัวติดกันไปโดยปริยาย ลุกก็ต้องลุกด้วยกัน ไปไหนก็ต้องไปด้วยกัน เพราะข้อมือมีสายสิญจน์ผูกหนาอย่างที่เห็น จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:37:07

ความคิดเห็นที่ 13 ไปไหนก็ต้องไปด้วยกันแบบนี้ละค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:38:02

ความคิดเห็นที่ 14 ถามว่า พอเสร็จจากนี่แล้วจะทำยังไงกับด้ายที่ผูกสองคนนี้ติดกันไว้ คุณน้าให้คำตอบว่า พอทำพิธีส่งตัวเสร็จแล้วก็ให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวช่วยกันแกะออกเอาเอง ในขั้นตอนของการส่งตัว ก็ไม่แตกต่างอะไรจากการส่งตัวในพิธีแต่งงานทั่วไปหรอกค่ะ คือ ให้ญาติผู้ใหญ่ที่ทั้งสองครอบครัวเคารพและเป็นผู้ที่มีชีวิตครอบครัวราบรื่น ยาวนาน เป็นผู้นำคู่แต่งงานเข้าไปในห้อง แล้วให้โอวาท จากนั้น ให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นไปนอนบนเตียง นอนเฉย ๆ พอเป็นพิธีอย่างนั้นละ แล้วก็ปล่อยให้สองคนช่วยกันแกะด้ายผูกข้อมือออก ด้วยความที่ถูกผูกข้อมือติดกัน การขึ้นไปอยู่บนเตียงของเจ้าสาวเริ่มไม่ง่ายแล้วละค่ะ เพราะไหนจะนุ่งผ้าซิ่น แถมยังถูกผูกมือขวาติดกับมือซ้ายของเจ้าบ่าวด้วย งานนี้ ก็เลยต้องอาศัยความช่วยเหลือจากเจ้าบ่าวให้ปีนขึ้นไปบนเตียงได้ พอส่งตัวเสร็จ ก็มานั่งแกะด้ายที่ผูกข้อมือกันสองคน แบบคนละไม้คนละมือ แล้วก็มาหัวเราะขำสภาพของตัวเองกันอยู่สองคนกับเจ้าบ่าว ใครเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ละค่ะ... ก็เจ้าสาวเป็นคนเก่งจริง ๆ นี่นะ ให้ทำอะไรก็ทำได้ แต่คราวนี้ ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากเจ้าบ่าวอย่างปฎิเสธไม่ได้ แต่งงานแล้ว งานที่เคยทำคนเดียวได้ก็กลายมาเป็นเรื่องที่คนสองคนต้องช่วยกัน   การช่วยกันแก้เชือกที่ผูกกันไว้ ถ้ามองหาความหมายแล้ว ก็คงเป็นการบอกเป็นนัยว่า เวลามีปัญหาก็ต้องช่วยกันสะสางแก้ไข ช่วยพากันให้พ้นไปทั้งสองคน จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:39:05

ความคิดเห็นที่ 15 ช่วยกันแกะด้ายผูกข้อมือออกไปเรียบร้อยแล้ว แต่เจ้าสาวเจ้าบ่าวก็ยังออกไปคุยกับแขก และช่วยกันแจกของชำร่วยไม่ได้ เพราะยังเหลืออีกหนึ่งสิ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือ กินไข่ต้มสองฟองที่อยู่ในบายศรีคนละลูกให้หมด “ต้องกินให้หมดเลยเหรอ แม่” เป็นคำถามที่เจ้าสาวถามคุณแม่ และคำตอบก็คือ “ใช่” ค่ะ แต่ไม่มีใครในที่นั้นสามารถให้คำตอบได้ว่า เพราะอะไร แต่ก็มีความเชื่อกันมานานแล้วนะคะ ว่าไข่ต้มในบายศรีปากชามเป็นของมงคล จึงเป็นเหตุให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวและคณะ เปิดห้องเรียนวิชาตรรกศาสตร์ไปพลาง คิดหาเหตุผลเรื่องการกินไข่ต้มไปพลาง “ทำไมต้องกินไข่ต้มล่ะ” เจ้าสาวเริ่มตั้งคำถามขึ้นพร้อมกับเคาะเปลือกไข่ต้มกับขอบเตียงไปด้วย “หรือว่าเป็นเหตุผลเรื่องทำให้ชีวิตราบรื่นอะไรแบบนั้น เห็นเขาแย่งไข่ที่ยอดบายศรีกันจะตาย” “ไม่น่าจะเป็นงั้นนะ” เจ้าบ่าวแย้ง ทำหน้าปั้นยากกับไข่ต้มทั้งเปลือกที่เคาะกับขอบเตียงอีกรอบ ก่อนจะปอกเปลือก กินไข่ต้มแล้วกรอกน้ำตามเข้าไป “แกะก็ยาก ติดคออีกต่างหาก” “มีซอสให้หน่อยก็ดีหรอก” เจ้าสาวว่า ยื่นไข่ต้มที่ตัวเองแบ่งออกเป็นสองส่วนส่งให้เจ้าบ่าว ที่เพิ่งจะกลืนไข่ต้มส่วนของตัวเองลงคอ “ช่วยกินหน่อยสิ ที่รัก” ซึ่ง ‘ที่รัก’ ของเธอก็รับไปกินแต่โดยดี หลังงานแต่งงาน เราพูดถึงเรื่องนี้กันขึ้นมาอีกครั้ง เพราะต่างคนต่างไม่รู้เหตุผล “ถ้าไม่ใช่เหตุผลเรื่องการมีลูกหลาน ก็อาจจะเป็นการวัดใจเจ้าบ่าวด้วยนะ ประมาณว่า เขากินไม่ไหว ช่วยเขากินหน่อยสิ ตัวเอง ถ้าตัวเองรักเขา ตัวเองต้องกินช่วยเขาสิไง” ว่าแล้ว เจ้าสาวก็หัวเราะร่วนผ่านโปรแกรม Instant Messenger มา แต่ตอนหลังก็ไปค้นเจอความเชื่อเกี่ยวกับเหตุผลที่ต้องกินไข่จากบายศรีค่ะ และเป็นเหตุผลที่เข้าเค้าและตรงกับคำพูดของเจ้าบ่าวเรื่องไข่ต้มกินยากพอดี นั่นก็คือ เป็นการสอนให้คู่บ่าวสาวช่วยกันทำมาหากินและฝ่าฟันอุปสรรค เพราะไข่ต้มเป็นของกินที่ฝืดคอ และนอกจากนี้ ไข่ก็ยังมีความหมายแฝงเกี่ยวกับการเกิดใหม่ การมีชีวิตใหม่อีกด้วย เป็นอันว่า ปริศนาเรื่องไข่ต้มกับการแต่งงานไขกระจ่างซะที... แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 52 02:48:55 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:39:56

ความคิดเห็นที่ 16 กินไข่ต้มเสร็จ ก็เป็นเวลาที่เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวออกไปขอบคุณญาติผู้ใหญ่และแขกในงาน ของชำร่วยของวันนี้ เป็นเทียนหอมสำหรับลอยน้ำทำเป็นรูปดอกไม้เล็ก ๆ สีเหลือง ที่ทั้งสองคนช่วยกันเลือก (แต่ฉันว่า เจ้าสาวคงเป็นคนชี้เลือก ส่วนเจ้าบ่าวหิ้วของตามมากกว่า)   บรรยากาศในช่วงนั้น อบอุ่นและอบอวลด้วยความสุข แค่เห็นผู้ใหญ่ยิ้มปลื้ม อวยพรให้ อย่าว่าแต่คู่แต่งงานเลยค่ะ แม้แต่เพื่อน ๆ ของคู่แต่งงาน ทั้งที่ขายออกแล้วและยังขายไม่ออก ก็อดกดชัตเตอร์ไป หามุมถ่ายรูปไป ปลื้มกับเจ้าสาวเจ้าบ่าวไปด้วยไม่ได้ ของชำร่วยที่เจ้าสาวเลือกเองค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:40:45

ความคิดเห็นที่ 17 หลังจากอิ่มอกอิ่มใจไปแล้ว อาหารที่ทางบ้านคุณพ่อเจ้าสาวช่วยกันแสดงฝีมือทำ ก็ได้เวลาอิ่มท้องกันแล้ว... และดูเหมือนจะเป็นเวลาที่เจ้าสาวรอคอยเอามาก ๆ (ฮา) อาหารมื้อนี้มีไม่กี่อย่าง แต่เป็นรายการที่ชวนให้หนังท้องตึง หนังตาหย่อนเอาได้ง่าย ๆ เพราะมีข้าวเหนียว ซี่โครงหมูทอด น้ำพริกหนุ่ม ผักนึ่ง และแกงเห็ดลมใส่ถั่วฝักยาวกับปลีตาล ซึ่งปลีตาลในแกงนี้ ทำให้อ้อมถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว เพราะไม่เคยเห็น ไม่เคยกินมาก่อน “ไอ้นี่อะไรอะ แก... หน้าตาเหมือนยอดมะพร้าวเลย แต่ทำไมมันขมล่ะ” ตามที่อ้อมว่านั่นละค่ะ ปลีตาลที่อยู่ในแกงจะมีหน้าตาคล้าย ๆ กับยอดมะพร้าวเราดี ๆ นี่เอง แต่ปลีตาล หรือที่คนเมืองออกเสียงว่า ‘ปี๋ต๋าน’ เป็นส่วนของกาบดอก ไม่ใช่ยอดอ่อนของต้นตาล ต่างจากยอดมะพร้าวที่เอามาจากส่วนยอดของต้นมะพร้าว และแม้จะกรุบกรอบเหมือนกัน แต่รสชาติของปลีตาลนั้นจะเจือรสขมนิด ๆ ไม่เหมือนยอดมะพร้าวที่ออกหวานมากกว่า ถึงจะมีส่วนประกอบของอาหารบางอย่างที่รสชาติไม่เป็นที่คุ้นเคยอยู่บ้าง แต่อาหารกลางวันวันนั้นอร่อยทุกอย่างค่ะ แค่รู้ว่าป้านวลคนทำ ตั้งใจเต็มที่ก็อร่อยไปเกินครึ่งแล้ว อาหารงานแต่งงาน จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:41:49

ความคิดเห็นที่ 18 กินข้าวกลางวันกันเสร็จแล้ว แขกที่มางานทยอยกลับกันแล้ว ก็ได้เวลาพาคู่แต่งงานกลับบ้าน เพราะเจ้าสาวขอไปกับเพื่อน ๆ และที่สำคัญกว่านั้น คือ  “แก มีเพลงของดรีมเธียเตอร์มามั้ย” เจ้าสาวรีเควสต์เพลงประเภทเฮฟวี่เมทัล “เครียดมาก ๆ ปั้นเรียบร้อยอยู่นาน ขอปลดปล่อยหน่อย” คำขอนี้เล่นเอาฮากันไปทั้งรถเลยทีเดียว แต่งานนี้ เจ้าสาวไม่ได้เพลงตามคำขอ เพราะความที่ต้องบรรทุกคนเยอะ ตะกร้าใส่เพลงเลยต้องระเห็จไปอยู่ท้ายรถชั่วคราว เหลือแต่เพลงแจ๊สกับบอสซาโนวาแบบเบา ๆ ที่ฟังมาตั้งแต่ออกจากเชียงใหม่แค่นั้นละค่ะ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้ฟังเพลงกันนักหรอก เนื่องจากตั้งวงคุยกันตั้งแต่รถเริ่มออกตัวจนถึงที่หมาย บ้านที่เป็นสถานที่จัดงานช่วงกลางคืนตามคำขอของคุณพ่อเจ้าสาวเป็นบ้านสวนและโรงทอค่ะ งานเลี้ยงจะจัดที่โรงทอผ้าฝ้ายที่อยู่ถัดจากบ้านไปอีกเล็กน้อย เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองสมรสที่เก๋ ไม่เหมือนใครจริง ๆ เพราะมีกี่ทอผ้าเป็นฉากหลัง บนกี่หลาย ๆ หลังยังมีผ้าพันคอฝ้ายและผ้ารองจานที่ทอค้างไว้อยู่เลย กี่ในโรงทอผ้า สถานที่จัดงานเลี้ยงตอนเย็น จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:43:29

ความคิดเห็นที่ 19 ผ้าที่ทอแล้วแขวนอยู่บนกี่ในโรงทอ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:43:57

ความคิดเห็นที่ 20 ระหว่างรอเจ้าสาวเปลี่ยนเสื้อผ้า (ส่วนเจ้าบ่าวลอยตัว เพราะไม่ต้องแต่งตัวมากอยู่แล้ว) เพราะยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงก่อนงานเลี้ยงที่จะเริ่มตอนประมาณห้าโมงเย็น เราก็โหลดภาพเข้าโน้ตบุ๊กของคู่แต่งงานใหม่ไปพลาง ๆ ก่อนที่เจ้าสาวจะกลับออกมา ด้วยชุดที่ไม่ได้เห็นเธอใส่บ่อยนัก เป็นเสื้อผ้าฝ้ายสีขาว กับซิ่นสีน้ำเงินปักลายดอกไม้ เรียบง่าย แต่ไม่ทิ้งความหวาน (ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้) ... สำหรับวันพิเศษแบบนี้ เจ้าสาวมาแล้ว โหลดรูปเสร็จแล้ว ก็สมควรแก่เวลาที่เราจะเลิกเป็น ก.ข.ค. ของเพื่อน และเผื่อเวลาให้ทั้งคู่ได้หายใจ หายคอ เตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงตอนกลางคืนด้วย ฉัน ขวัญ ไหม ก็กลับเชียงใหม่ ส่วนอ้อมอยู่ต่อ รอเพื่อนสมัยเรียนมัธยมอีกกลุ่มที่จะมาตอนเย็น ณ เวลาที่ออกมาจากบ้านสวนและโรงทอ อากาศยังเย็นสบาย ท้องฟ้ายังครึ้ม ๆ แต่ไม่มีวี่แววว่าฝนจะตกอีกต่อไปแล้ว เรียกว่า วันนี้เป็นวันที่ฟ้าฝนเป็นใจกับงานแต่งงานมาก ๆ และยังเป็นใจกับคนที่กำลังขับรถกลับเชียงใหม่อย่างมีความสุขที่เพื่อนเป็นฝั่งเป็นฝาซะทีด้วยละค่ะ จบเรื่องเล่าเกี่ยวกับวันพิเศษของเพื่อนสนิทแล้ว ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ^__^ ภาพเบื้องหลังของเจ้าสาว แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 52 02:47:52 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 02:46:07

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านไปอ่านมาพอเห็นรูปถึงได้รู้ว่าเป็นเรื่องจริง ตอนต้นๆ ยังคิดเลยค่ะว่าคุณปิยะรักษ์เขียนเก่งจริงๆ เหมือนเรื่องจริงเลย ลงมาถึงรูปอาหารวันแต่งงาน ชักหิวบ้างแล้ว ปล. ชอบชุดพื้นเมืองคนยองค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 05:46:46

ความคิดเห็นที่ 22 ให้รายละเอียดดีจังค่ะ เหมือนได้ตามไปดูด้วยเลย เจ้าสาวน่ารักจัง ดูเป็นคนง่ายๆสบายๆดี จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 07:50:23

ความคิดเห็นที่ 23 กรี๊ดดดดด คุณส้ม ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ยังกับรู้ใจแน่ะว่ากำลังหาข้อมูลเรื่องนี้พอดีเลย เพราะกำลังคิดว่าจะต้องเขียนถึงงานแต่งของคนเหนือมั้ยนะ มาเจออันนี้รายละเอียดเพียบ อ่านแล้วยังกับจูงมือพาไปชมด้วยตาตัวเอง เจ๋งมากค่ะ กิ๊ดๆ ดีใจ ชาวยองเป็นงี้เองเหรอ ชุดสวยมากเลย ชอบๆ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 09:03:31

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นการแต่งงานที่เรียบง่ายดี บรรยากาศอบอุ่นดีครับ ^^ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 15:50:38

ความคิดเห็นที่ 25 ขอให้อยู่มั่นขวัญยืนนะคะ ขอบคุณที่มาแบ่งปันให้ฟังค่ะ งานแต่งงานน่าจะเป็นอย่างนี้เนาะ คือ อบอุ่น  ไม่สิ้นเปลือง  มีความสุขกันทุกฝ่าย จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 17:58:40

ความคิดเห็นที่ 26 ชุดยองน่ารักจังเลย อาหารก็น่ากิน ปมเรื่องช่วยกันแก้สายสิญจน์ก็เจ๋งมากๆ ระวังคนแอบตามลายแทงไปบ้าน(อา)เจ้าสาวนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 19:34:36

ความคิดเห็นที่ 27 เพลินเลย ดีจัง แต่งงานแบบง่ายๆ ไม่ต้องเรื่องมาก แบบนี้คงไม่ได้ยินเจ้าสาวบ่นเรื่อง เหนื่อย เครียด หมดแรง เพราะต้องวุ่นวายกับการเตรียมตัว การจัดงานโน่นนี่ (อย่างที่เคยได้ยินจากเจ้าสาวคนอื่นๆ) แต่... อยากแต่งงานมั่งวุ้ย!!! จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 20:58:13

ความคิดเห็นที่ 28 งานแต่งทีไร เป็นได้แค่แขกรับเชิ๊ญญญญญญญญญญญญญญญญญญ T-T จากคุณ : ตัว(Z) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 23:52:58

ความคิดเห็นที่ 29 "เมื่อท้องฟ้าเป๋นสีทองผ่องอำไพ ยองจะเป๋นใหญ่ในแผ่นดิน" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด มาตามลายแทงขับผ่านหน้าบ้านหนูเฉยเลย...เอิ๊กส์ คิดถึงบ้านนนนนนนนนนนนนนน จากมาตั้งนาน เมื่อไรจะได้กลับ.... ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ เพราะหนูมิเคยอธิบายให้เพื่อนๆ ฟัง แต่ละคนทำหน้างงๆ ขออนุญาตส่งลิงค์นี้ไปอธิบายแทนนะคะ ส่วนเรื่องขันผีปู่ย่า...หนูมิไม่แน่ใจนะคะ สมัยเด็กเท่าที่จำได้ รู้สึกว่าคุณยายของแต่ละฝ่ายเป็นคนแลก คุณยาย หมายถึง คนที่ดูแล ขันตั้งผีปู่ย่า ของแต่ละฝ่าย ((ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็น หญิงสูงวัยในตระกูล)) จะเป็นคนทำพิธีแลกขันกันค่ะ ((ถ้ามีลูก ลูกจะถือผีปู่ย่า ตามฝ่ายแม่ ส่วนผีปู่ย่าฝ่ายพ่อนั้นก็นับถือเหมือนกัน แต่จะไม่นับว่าเป็นผู้สืบทอดทางนั้น)) อ้อ...อีกอย่าง ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ยังเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า คือ บ้านคนยองจะไม่มีศาลพระภูมิค่ะ มีแต่ แต้นเตวะดา ซึ่งจะตั้งอยู่บน เติ๋นเฮือน คอยดูแลรักษาบ้าน และในหมู่บ้านก็จะมี ศาลป้อบ้าน คอยดูแลคุ้มครองหมู่บ้านค่ะ อันนี้อ้างอิงจากหมู่บ้านของคุณพ่อค่ะ แต่เดี๋ยวนี้ เวลาเปลี่ยน อะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป ผสมกันจนเริ่มจะแยกไม่ออกแล้วว่าอะไรเป็นอะไร เพราะงานแต่งเดี๋ยวนี้ พอมัดมือเสร็จก็รดน้ำสังข์ต่อ...เอิ๊กส์ ส่วนเรื่องด้ายมัดมือ ทางบ้านมีความเชื่อว่า ต้องช่วยกันใช้มือแกะ ห้ามใช้มีดหรือกรรไกรตัดอย่างเด็ดขาด เปิ้นว่า มันขึด...ฮา แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 52 08:47:47 จากคุณ : samita เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 08:41:58

ความคิดเห็นที่ 30 ทั้งภาพและคำบรรยาย เหมือนได้ไปเองเลยค่ะ จากคุณ : เทียนสี (teansri) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 13:30:39

ความคิดเห็นที่ 31 งานแต่งงานของชาวยอง น่ารักดีเนอะ ยินดีกับเจ้าสาวด้วยเน้อ ป.ล. คิดถึงเพื่อนเจ้าสาวหลายคนเลยนะเนี่ย อิอิ จากคุณ : waidhaya เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 19:35:48

ความคิดเห็นที่ 32 คุณกุลธิดา (kdunagin) เพราะเป็นเรื่องจริง เลยเขียนได้เหมือนจริงค่ะ แหะ ๆ ชุดพื้นเมืองคนยองน่ารักค่ะ เพื่อนพยายามโฆษณาตลอดว่าน่ารัก ซึ่งก็จริงนะ คุณนีมี่ (Mnemosyne) : อย่าให้เจ้าสาวได้ยินเชียวนะคะ เดี๋ยวจะมีรายการจุดพลุฉลองที่มีคนชม (ฮา) คุณแอนนี่ (Pim~Dow) : สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นเนอะ ต้องขอบคุณเจ้าสาวเขาละค่ะ ที่มาจัดงานแต่งช่วงนี้พอดี คุณโก้ (เซโก้4) : เห็นด้วยมาก ๆ ค่ะ ^ ^ คุณต้นจั่น : ขอบคุณสำหรับคำอวยพรแทนเจ้าสาว แล้วจะบอกผ่านไปให้นะคะ ^ ^ นั่นสิคะ อบอุ่น  ไม่สิ้นเปลือง  มีความสุขกันทุกฝ่าย ขอแค่นี้ก็พอแล้วเนาะ คุณ scottie : ตอกย้ำอีกรอบว่า ไม่ใช่แค่อาหารน่ากิน แต่อร่อยมากกกกกกก อิอิ งือ ติดนิสัยเขียนอธิบายสถานที่แบบละเอียดมาจากตอนทำวิจัยอะค่ะ (คงไม่มีใครขับตามลายแทงไปหรอกเนอะ ๆๆๆ) คุณเบสท์ (BestChild) : งานแต่งงานจะให้มันง่ายมันก็ง่ายเนอะ อยากแต่งงานก็ต้องหาเจ้าบ่าวให้ได้ก่อนนะคะ ^ ^" หมีน้อย ตัว(Z) : ง่า... ไม่อยากเป็นแค่แขกรับเชิญ หมีต้องดักตีหัวหรือวางแร้วจับเป็นมาสักคนนะ คุณ samita : อ๊าย เจ้าของพื้นที่มาเองเลย ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมค่า ^__^ เรื่องขันผีปู่ย่าเนี่ย ติดใจเรื่องนี้จริง ๆ ด้วยแหละ เพราะที่รู้มาเป็นเรื่องของผู้หญิง แต่ในงานวันนั้นคนแลกขันเป็นคุณพ่อของเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว ก็ต่างไปจากเดิม ส่วนเรื่องขึด... พอพูดห้ามออกมาทีว่า มันขึด ก็เป็นอันจบข่าวเนอะ คุณเทียนสี (teansri) : ขอบคุณที่ตามไปดูงานแต่งด้วยกันนะคะ :) waidhaya : เนอะ ๆ น่ารักเนอะ ถ้าเจอ จะแสดงความยินดีกับเจ้าสาวให้จ้า เพื่อนเจ้าสาวคนอื่นด้วย ^ ^ ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านกันนะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 00:22:26

ความคิดเห็นที่ 33 ผูกข้อมือติดกันน่ารักดีครับ ส่วนไข่ต้มท่าทางจะวัดใจเจ้าบ่าวจริงด้วยแฮะ (แต่ผมชอบไข่ต้มนะ ไม่มีซอสก็กิน) อ่านมาเรื่อยๆ เจอเมนูกับรูปเข้า สติกระเจิงทันที แง้ หิว วันนี้ยังไม่ได้หม่ำเลย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 09:05:59

ความคิดเห็นที่ 34 คุณพีทคุง (พิธันดร) : ผูกข้อมือติดกันเป็นแนวคิดที่น่ารักมาก ๆ เลยจริงด้วยค่ะ มีคนติดใจรูปข้าวกลางวันงานแต่งหลายคนแล้วนะเนี่ย ^ ^" จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 23:57:53