เจ้าหญิงจันทร์เจ้า vs เจ้าชายนายตะวัน by ระฆังแก้ว

กลอนชุดบทนี้เคยลงไปแล้วในคลังกระทู้เก่า ตอนนี้เลยเอามาปัดฝุ่นแล้วแก้ไขให้อ่านง่ายขึ้นค่ะ

เจ้าหญิงจันทร์เจ้า vs เจ้าชายนายตะวัน

แผ่นฟ้ากว้าง ยาวเรียงทด หานับได้
กลับไร้ แสงทอง ประดับคู่
ดูเหมือน เจ้าของฟ้า จะรับรู้
ผลักประตู แย้มนิมิต แห่งมนตรา

“จันทร์เจ้า” ธิดาแห่ง รัตติกาล
ทอแสงผ่าน เงามืด ทั่วนภา
ทุกชีวี เปิดยิ้มให้ ทั่วธารา
ทั้งโลกา อ้าแขนรับ บุหลันราตรีกาล

เจ้าหญิงน้อย เริ่มเรียนรู้
ไม่อาจสู้ ส่องลำแสง ให้พ้นผ่าน
บางระยะ ความมืดดำ เข้าคืบคลาน
ระรานเร้า ให้รับรู้ ความเปลี่ยวดาย

เจ้าของฟ้า รู้ด้วยจิต ที่สัมผัส
จึงได้จัด ส่งดาวน้อย ทอแสงฉาย
บริวาร ประดุจเพชร ล้อมเรียงราย
จันทร์เจ้าขา พร่างพรายแสง ขึ้นอีกครา

แสงของฟ้า ยังไม่พอ คนของดิน
ข่าวโบยบิน เจ้าแห่งฟ้า สั่งตีตรา
ปล่อยดวงใจ ดวงใหม่ ล่วงลงมา
เคียงดารา คู่จันทรา กับฟ้าเดิม

ปรากฏกาย ของ”เจ้าชาย นายตะวัน”
เดินสานฝัน เทียบเส้นฟ้า ทอแสงเพิ่ม
ทั่วดินฟ้า จรัสตา ตะวันเสริม
ถูกเติมเต็ม ไม่เคยดับ ลับแสงเดือน







รักครั้งแรก สถิตใจ เจ้าหญิงน้อย
เฝ้ารอคอย คำตอบจาก เจ้าชายเถื่อน
ที่ให้ไป มากกว่า คำว่าเพื่อน
แต่ตะวัน หาได้เอื้อน เอ่ยวาจา

ทุกนาที ตะวัน ยังป้องปก
เทรักหก รดใจ เจ้าจันทรา
คำว่ารัก เพิ่มพูน ตามเพลา
อยากรู้ว่า ชายตะวัน คิดเช่นไร

พยายาม สาดลำแสง ส่องทางรัก
ให้ประจักษ์ ถึงความจริง จากเนื้อใน
อาทิตย์หนุ่ม ยังเพิกเฉย เว้นทางไว้
ใกล้เท่าไร่ กลับยิ่งไกล ให้คลางแคลง

เจ้าหญิงน้อย คู่กับใจ แสนขี้งอน
เลยแอบอ้อน ซ่อนดาว เคลื่อนแอบแฝง
มุ่งหน้าไป ลืมทิ้ง ความระแวง
ทอลำแสง ห่างไกล เพียงลำพัง

ลืมสิ้นทาง เจ้าของฟ้า ได้ตีกรอบ
ท้ายสุด จึงหลุดขอบ ในคำสั่ง
หลงบนทาง สายห่วง ห้วงภวังค์
เมื่อคิดยั้ง สายทางเดิม เริ่มห่างไกล

ราหูร้าย รอคอย พลอยโอกาส
เพราะตก เป็นทาส แสงสวยใส
จึงย่างกาย หมายมุ่ง พุ่งเข้าใส่
เก็บจันทร์ไว้ เป็นคู่หมาย ในชีวี

จันทร์เจ้าขา ดิ้นรน ให้หลุดพ้น
แต่ยิ่งดิ้น กลับยิ่งรัด มัดทวี
เจ็บยิ่งกว่า เพราะถูกตี รอยราคี
ณ ตอนนี้ นายตะวัน อยู่หนใด




เกิดแสงจ้า สาดเงามืด สูญสลาย
ราหูร้าย คลายเจ้าหญิง สิ้นแสงใส
ชายตะวัน รับไว้ แนบดวงใจ
ร่างสั่นไหว ของจันทร์เจ้า นิ่งดับลง

เหลือเพียง น้ำตากับ เจ้าชายปากแข็ง
โอบอุ้ม ร่างสิ้นแสง อย่างบรรจง
เพราะไม่เคย บอกรัก นวลอนงค์
จึงธำรง เพียงความเศร้า เกินหยุดพัก

ในห้วงคิด ของเจ้าชาย นายตะวัน
การกระทำ คือทั้งหมด “ สะกดว่ารัก ”
ทุกสิ่งอย่าง เห็นด้วยตา ที่ประจักษ์
ไม่นานนัก คงรับรู้ และเข้าใจ

ส่วนจันทร์เจ้า หญิงช่างฝัน
ทุกคืนวัน มีแต่ใจ ที่ให้ไป
อยากรู้เพียง ตลอดมาเธอมีใคร
จะเป็นฉัน…ใช่ไหม ที่สำคัญ

ร่างจันทร์เจ้า ใกล้แยก แตกสลาย
เจ้าชายแลก ลมหายใจ เพื่อแบ่งปัน
แม้ข้างหน้า ไม่มีเธอ ร่วมทางฝัน
แต่ทุกวัน จะมีเธอ เคียงคู่ใจ...

บัดนั้น...เจ้าหญิงน้อย คืนกลับ ซึ่งแสงใส
แต่...ลมหายใจ เจ้าชาย เริ่มมอดไหม้
ในไม่ช้า ร่างลุกโชน ขึ้นเป็นไฟ
กระซิบไปว่า “รัก” ผ่านดวงจิต

ตั้งแต่นั้น ทั้งสองรู้ ต่างเวลา
เจ้าของฟ้า ให้เจ้าชายมอบ..ครึ่งชีวิต
นายตะวัน ร้อนมอดไหม้ ตามลิขิต
ใช้ชีวิต “เพียงคิดถึง” ไม่มีวัน…ได้พบเจอ




นี่อาจเป็น หนึ่งเหตุผล
เมื่อบางคน มองนภา ยามพลั้งเผลอ
แสงจันทรา มักพา ให้ใจเก้อ
คิดถึงเธอ คนห่างไกล ให้ตราตรึง

บางวัน อาจมองเห็น ว่าแดดแรง
เพราะตะวัน บนฟ้าแจ้ง ยังคำนึง
ก่อนลับฟ้า เจ้าชายเพียรรำพึง
ระลึกถึง บอกคำรัก ทุกครั้งไป


นิทาน เรื่องนี้สอน ให้รู้ว่า
อย่าเพียงปล่อย เวลาให้ห่างไกล
ทุกเมล็ด ของความ ไม่เข้าใจ
หากปล่อยไว้ อาจเหลือเพียง ความ “เสียดาย”

หนึ่งเหตุผล ใช่จะเป็นของทุกคน
หนึ่งความอดทน ใช่ว่าใครจะรับได้
หนึ่งความหมายของ “รัก” ไม่มีวันตาย
หนึ่งวันนี้ ยังไม่สาย เพียงแค่เอ่ยความในใจ

ทำไมเรามักจะปล่อยวันเวลาให้เลยผ่าน แล้วมานั่งนับวันเสียดายเวลาที่ผ่านมา....
หากรู้ว่าใครมีค่าควรแก่หัวใจ ** รักษาไว้ ** ก่อนที่จะไม่มีให้ดูแล

By … ระฆังแก้ว

จากคุณ	: หม่าม๊าขาหมู
เขียนเมื่อ	: 11 พ.ย. 52 14:28:45