จิ๊กโก๋กับจิ๊กกี๋

“พี่จิ๊กโก๋มาดูนี่เร็ว หนูขุดเจอไอ้นี่ด้วย”

“อะไรเหรอจิ๊กกี๋ ไหนให้พี่ดมดูหน่อยซิ อื้ม….. หอมจังกลิ่นยังใหม่อยู่เลยนะเนี่ยใครเอามาซ่อนไว้นะ”

“หนูเก่งมั้ยพี่ เรารีบคาบกลับไปแบ่งกันกินที่บ้านดีกว่านะ”

จิ๊กโก๋และจิ๊กกี๋เป็นหมาพุดเดิ้ลสีดำและน้ำตาล ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันในบ้านหลังหนึ่ง จิ๊กโก๋เป็นพี่ชายที่รักและห่วงน้องสาวมาก มักจะคอยปกป้องดูแลจิ๊กกี๋ไม่ยอมให้ห่างจากสายตา จิ๊กโก๋เห็นว่ามันเป็นความรับผิดชอบต่อน้องสาวตัวเดียวที่จี๊กโก๋มีอยู่ เวลานายให้อาหารจิ๊กโก๋มักจะนอนหมอบรอให้จิ๊กกี๋กินจนอิ่ม จากนั้นตัวเองจึงจะกินของเหลือจากน้อง บางครั้งที่จิ๊กกี๋ซนจนถูกทำโทษจิ๊กโก๋ก็จะรีบวิ่งมาขวางไม่ให้นายตีจิ๊กกี๋ หวังให้นายทำโทษตัวเองแทน

ถ้าเมื่อไหร่ที่มองไม่เห็นจิ๊กกี๋อยู่ใกล้ๆจิ๊กโก๋จะเห่าเรียกเสียงดังลั่นบ้านและออกตามหาจิ๊กกี๋จนวุ่นไปหมด

“พี่จ๋านายเค้าจะพาเราไปไหนเหรอ”

“คงพาไปเที่ยวมั้ง”

“หนูกลัวจังเลยพี่ ปกตินายไปไหนไม่เคยพาเราไปด้วยนี่นา”

“จิ๊กกี๋ไม่ต้องกลัวนะ มานอนซุกข้างๆพี่มา”

จิ๊กกี๋นอนซุกตัวอยู่ข้างจิ๊กโก๋พร้อมทั้งหลับตาลงด้วยความสงสัยว่าจะถูกนำพาไปที่ไหน

“ปัง”

เสียงปิดประตูรถดังพร้อมทั้งรถที่เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่หันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง แล้วรีบวิ่งตามรถของเจ้านายไปสุดกำลังขา แต่สี่เท้าหรือจะสู้เจ้าเครื่องยนต์นั้นได้ จิ๊กโก๋และจิ๊กกี๋นั่งหอบหมดแรงอยู่ตรงถนนเปลี่ยว ไร้ผู้คน

“พี่จิ๊กโก๋นายหายไปไหนแล้วไม่รู้ เค้าลืมเรารึเปล่าจ๊ะ หนูทั้งวิ่งตามทั้งเห่าเรียกแต่นายคงไม่ได้ยินแน่เลย ทำยังไงดีล่ะพี่ แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน”

จิ๊กกี๋พร่ำร้องด้วยความตกใจเพราะคิดว่าเจ้านายคงลืมตัวเองและพิ่ทิ้งเอาไว้

“จิ๊กกี๋ไม่ต้องกลัวนะ พี่ว่าเดี๋ยวเจ้านายคงกลับมารับเราเองเจ้านายคงลืมของไว้มั้งพี่ว่ายังไงนายก็คงต้องกลับมาหาเราแน่นอน”

“แล้วถ้านายไม่กลับมารับเราล่ะพี่ ถ้านายไม่อยากให้เราอยู่กับนายอีกต่อไปแล้วล่ะพี่ เราจะทำยังไงดี”

จิ๊กโก๋นิ่งเงียบไปเพราะกลัวสิ่งที่จิ๊กกี๋พูดจะเป็นความจริง

“เป็นเพราะหนูแน่เลย นายถึงไม่ต้องการเราแล้ว หนูชอบก่อความวุ่นวาย ชอบซนวิ่งชนกระถางจนแตก ชอบกัดรองเท้าแถมยังเห่าไม่เป็นเวลาอย่างที่เจ้านายเคยดุไว้แน่เลย”

“ไม่ใช่หรอกจิ๊กกี๋”

“ต้องใช่สิ เจ้านายขู่หนูตลอดเลยว่านิสัยไม่ดีจะเอาไปปล่อย หนูขอโทษนะพี่ที่ทำให้พี่ต้องมาโดนปล่อยด้วย เพราะหนูแท้ๆเลย”

“อย่าคิดมาเลยจิ๊กกี๋ ถ้าหากเจ้านายจะไม่เลี้ยงเราแล้ว พี่นี่แหละจะคอยดูแลน้องเอง”

“หนูขอโทษพี่ หนูไม่ดีเองเจ้านายเค้าน่าจะปล่อยหนูตัวเดียวนะไม่น่าเอาพี่มาปล่อยด้วยเลย”

“เลิกพูดเถอะจิ๊กกี๋ มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น ถ้าผิดคงผิดที่เราเกิดมาเป็นหมาเองต่างหาก พี่ว่านายอาจจะแค่โกรธเราหาทางกลับบ้านดีกว่านะ เผื่อเจ้านายเห็นเราอาจจะสงสารแล้วยอมให้เราอยู่บ้านเหมือนเดิมก็ได้”

ทั้งคู่ออกเดินไปตามเส้นทางที่รถเจ้านายลับสายตาไป ต่างก็รู้สึกหวาดกลัวและเคว้งคว้างเพราะทั้งสองไม่เคยออกจากบ้านไปที่ไหนมาก่อน จิ๊กโก๋และจิ๊กกี๋เดินอยู่จนเย็นย่ำแต่ก็ไม่รู้สึกคุ้นกับเส้นทางที่กำลังมุ่งหน้าไปเลย สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมา

“พี่จ๋าฝนตกแล้วล่ะ ทำยังไงดีจ๊ะ หนูทั้งเหนื่อยทั้งหิวเลยพี่”

“พี่ว่าเราไปหลบฝนตรงโน้นก่อนดีมั้ย แถวนี้พี่ไม่ได้กลิ่นของกินเลย เราคงต้องอดกันซักมื้อแล้วล่ะ แต่พี่สัญญาว่าพรุ่งนี้พี่จะหาของกินมาให้น้องจิ๊กกี๋กินนะ”

จิ๊กกี๋ขดตัวลงนอนใกล้ๆกับจี๊กโก๋ อากาศทั้งหนาวทั้งเย็น ท้องก็ร้องด้วยความหิวโหย

“เจ้านายเค้าจะคิดถึงเราบ้างมั้ยพี่”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ”

“แต่หนูคิดถึงเจ้านายนะพี่ ต่อให้เจ้านายจะดุหรือตีหนูยังไงหนูก็ยังรักและคิดถึงเจ้านายเหมือนเดิม”

“นอนเถอะจิ๊กกี๋ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว”

จิ๊กกี๋หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ในขณะที่สมองของจิ๊กโก๋ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ แต่ที่จิ๊กโก๋ไม่เข้าใจคือทำไมเจ้านายถึงปล่อยให้ทั้งสองต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้ ความซนของจิ๊กกี๋ไม่น่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้นายหมดรักทั้งคู่ จิ๊กโก๋มองหน้าน้องด้วยความเศร้าใจ หมาอย่างจิ๊กโก๋และจิ๊กกี๋จะช่วยเหลือตัวเองได้ดีแค่ไหนเพราะนอกจากรั้วบ้านที่ตัวเองรู้จัก ทั้งคู่ไม่เคยรู้เลยว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไรบ้าง จิ๊กโก๋คิดวนเวียนอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหลับไป

“พี่จิ๊กโก๋ตื่นเถอะ หนูหิวเราออกไปหาอะไรกินกันเถอะพี่”

จิ๊กกี๋เลียหน้าจิ๊กโก๋พยามปลุกให้ตื่นขึ้นมา

“พี่ตื่นแล้วจ๊ะจิ๊กกี๋ พี่ว่าเราลองเดินไปข้างหน้าอีกซักนิดดีกว่าแล้วกันนะ พี่ได้กลิ่นแปลกๆลอยมาจากด้านโน้นนะ”

ทั้งคู่ออกเดินจนกระทั่งมาถึงตลาดสดแห่งหนึ่ง กลิ่นอาหารลอยวนเวียนอยู่ในอากาศ

“พี่…...หนูได้กลิ่นไก่ย่างด้วย หอมน่ากินจังหนูอยากกินไก่ย่างน่ะพี่ หนูหิวเรารีบไปกันเถอะ”

ไม่ทันขาดคำจิ๊กกี๋ก็ออกวิ่งนำหน้าไปทันที

“จิ๊กกี๋รอพี่ก่อน อย่ารีบวิ่งไปอย่างนั้น”
จิ๊กกี๋มาหยุดอยู่หน้ารถเข็นขายไก่ย่าง จิ๊กโก๋วิ่งตามมาสมทบ ทั้งสองนั่งจ้องมองไก่ย่างที่อยู่บนเตากลิ่นเย้ายวนน่ากิน

“อ้าวไอ้สองตัวนี้มาจากไหนล่ะเนี่ย หน้าตาดีทั้งคู่หลงทางมาเรอะ”

เสียงลุงขายไก่ย่างร้องทักมา ทั้งคู่แย่งกันเห่าตอบลุงว่าหลงทางและกำลังหาทางกลับบ้าน

“โฮ่ง โฮ่ง”

“เออๆ ไม่ต้องแย่งกันเห่า หิวล่ะสิ เอ้าเอากระดูกไก่ไปกินคนละไม้ กินเสร็จแล้วพวกเอ็งก็ไปให้พ้นร้านข้าเดี๋ยวลูกค้าข้าจะหนีซะหมด”

จิ๊กกี๋รีบกินไก่ย่างด้วยความหิวโหย

“เอาของพี่ไปกินด้วยสิ จิ๊กกี๋จะได้อิ่ม”

“แล้วพี่ไม่หิวเหรอจ๊ะ”

“จิ๊กกี๋กินเถอะพี่ไม่หิวหรอก”

จิ๊กกี๋จัดการไก่ไม้ที่สองด้วยความเอร็ดอร่อย

“อ้าวไอ้ดำ ใจดีจริงนะเอ็งไม่ยอมกินให้เพื่อนเอ็งกินตัวเดียว”

เมื่อกินไก่ย่างเสร็จทั้งคู่ก็ออกเดินทางกันต่อ แต่เพราะไม่รู้ว่าตัวเองมาจากที่ไหนทั้งจิ๊กโก๋และจิ๊กกี๋ได้แต่เดินไปอย่างไร้จุดหมาย จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จากหมาที่หน้าตาน่ารัก ทั้งคู่กลายเป็นหมาสกปรกมอมแมม ร่างกายผ่ายผอม บางวันได้กินอาหารบ้าง หลายวันอดอาหารบ้าง มีแผลอยู่เต็มตัวเพราะบางครั้งก็กัดกับหมาเจ้าถิ่น

“พี่จ๋า หนูอยากกลับบ้านหนูคิดถึงบ้าน หนูสัญญาว่าต่อไปหนูจะทำตัวดีๆไม่ดื้อไม่ซนอีกแล้ว ขอแค่ให้นายกลับมารับเราทั้งคู่ก็พอ”

“จิ๊กกี๋อย่าเศร้าไปเลยนะ มีพี่อยู่ทั้งตัวพี่จะพยามหาทางกลับบ้านเราให้ได้”

ขณะที่ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่ข้างถนนนั้น พลันสายตาจิ๊กกี๋ก็เหลือบไปเห็นนายและรถของนายจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม ด้วยความดีใจจิ๊กกี๋รีบวิ่งตรงเข้าไปเพื่อไปหานายทันที

“ปิ๊นนนน เอี๊ยด โครม”

“เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง”

จิ๊กโก๋หันไปทันเห็นร่างของจิ๊กโก๋ลอยขึ้นไปบนฟ้าและตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง จิ๊กโก๋รีบวิ่งเข้าไปหาน้องทันที

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”

“เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง”

จิ๊กโก๋พยามลากร่างของจิ๊กกี๋เข้าข้างทางท่ามกลางความวุ่นวายของการจราจร แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะจิ๊กโก๋ตัวใหญ่กว่าจิ๊กกี๋นิดเดียวเอง ผู้คนที่ขับรถผ่านไปมาทำแค่เพียงชะลอรถหรือลดกระจกรถลงดูแล้วขับผ่านเลยไปเท่านั้นเอง

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”

จิ๊กโก๋เห่าเพียงเพื่อหวังให้ใครก็ได้ช่วยพาน้องจิ๊กกี๋ออกจากถนนมฤตยูแห่งนี้ ร่างจิ๊กกี๋เต็มไปด้วยเลือด จิ๊กโก๋ก้มลงเอาจมูกดุนๆร่างของจิ๊กกี๋

“พี่จ๋า จิ๊กกี๋เจ็บจังเลย”

“จิ๊กกี๋อย่าเป็นอะไรไปนะ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยน้องแล้ว”

“พี่จิ๊กโก๋ นายจะมารับเรามั้ย”

“มาสิน้องรัก นายต้องมารับเราแน่นอน”

ร่างจิ๊กกี๋ชักกระตุกและแน่นิ่งไป จิ๊กโก๋หมุนไปรอบตัว พร้อมทั้งเห่าใส่รถที่วิ่งไปมาใจนึงก็กลัวว่ารถจะมาทับร่างจิ๊กกี๋ อีกใจนึงก็อยากให้มีคนใจบุญช่วย

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”

สุดท้ายก็มีคนอุ้มร่างจิ๊กกี๋มาไว้ข้างทาง จิ๊กโก๋รีบเข้ามาเลียหน้าจิ๊กกี๋หวังจะให้จิ๊กกี๋ฟื้น จิ๊กโก๋ไม่เข้าใจทำไมจิ๊กกี๋ถึงไม่ตื่นขึ้นมา บางทีจิ๊กกี๋อาจจะง่วงนอน จิ๊กโก๋จึงนอนเฝ้าร่างของน้องสาวอยู่อย่างนั้น เฝ้ารอให้จิ๊กกี๋ตื่นขึ้นมาเพื่อตั้งคำถามต่างๆกับจิ๊กโก๋ ตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะออกเดินทางต่อไป  ตื่นขึ้นมาเพื่อจะได้รับรู้ว่าแม้โลกจะโหดร้ายกับจิ๊กกี๋ยังไง แต่จิ๊กกี๋จะยังมีพี่คอยดูแลอยู่ตลอดไป

จากคุณ	: ข้าวโพดแมวติสต์แตก
เขียนเมื่อ	: 11 พ.ย. 52 15:31:36