ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 62 ในโลกแห่งความเป็นจริง ณ แลปคอมพิวเตอร์ มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศไทย นักศึกษาปริญญาโทต่างนั่งอยู่ในมุมของตัวเองทำการวิเคราะห์ผลการทดลองอย่างขันแข็ง ที่มุมในสุดติดหน้าต่าง มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งกำลังพึมพำอย่างขัดใจเมื่อโมเดลสามมิติของยีนที่เธอตัดต่อมันบิดพันกันวุ่น ไม่ออกมาสวยงามชัดเจนอย่างที่ใจต้องการ “โห หมวย ใกล้เสร็จแล้วนี่นา อย่างนี้ก็พร้อมพรีเซนท์ทุกเมื่อนะสิ” จักรชะโงกมาทักทาย หลังจากที่กองดิสก์เป็นตั้งที่โต๊ะทำงานของตัวเองที่อยู่ข้างๆ “เฮ้ย จริงอะ หมวยทำเสร็จแล้วเหรอ งั้นเย็นนี้ก็ไปฉลองได้น่ะสิ” เปิ้ล เพื่อนอีกคนนั่งอยู่ตรงกันข้าม ถึงกับปีนเก้าอี้ เพื่อจะชะโงกหน้ามาดูผลงานของอาหมวย แต่ไม่ทันที่อาหมวยจะตอบ เพื่อนอีกคนก็เดินเข้าห้องมาพอดี “ไหนๆ ใครจะไปฉลองที่ไหน ทำไมไม่ชวนกันบ้าง” ส้ม เพื่อนชั้นปีเดียวกัน หอบกระเป๋าใบโตเดินเข้ามาได้จังหวะพอดี อาหมวยเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนใจ “พวกแก ช่วยฟังฉันตอบคำถามไอ้จักรก่อนที่ลากไปเรื่องอื่นๆได้ไหมฟะ” พอเห็นว่า เพื่อนหยุดแล้ว อาหมวยก็พูดต่อ “ช้าๆ ชัดๆ เลยนะเฟ้ย ยังไม่เสร็จ ยังไม่ต้องมาชวนไปไหนทั้งนั้น” “ว้า” อีกสามคนที่เหลือร้องพร้อมกัน “เสร็จไม่เสร็จ เย็นนี้ก็ออกไปกินข้าวด้วยกันหน่อยเถอะว้า ไม่ได้กินข้าวด้วยกันมาตั้งนานแล้ว” ส้มชวน “ใช่ๆ ฉันไปเจอร้านอร่อยหลังมอ ถึงจะใช้เนื้อสังเคราะห์ แต่รสชาติเหมือนเนื้อสัตว์จริงๆเลยนะเฟ้ย” สิ่งที่เปิ้ลบอก ทำเอาเพื่อนๆตาโต ในยุคนี้ เนื้อสัตว์ที่มาจากตัวสัตว์จริงๆ มีแต่คนมีฐานะที่หามากินได้ พอลูกสาวเจ้าของร้านเพชรบอกอย่างนี้ มีหรือที่จะไม่ไปชิม “งั้นออกตอนห้าโมงละกัน กระผมนายจักรของรับอาสาเป็นโชเฟอร์ให้สาวๆเอง” “ดีเลย จะได้กลับมาเล่นเกมแต่หัววัน” ส้มหลุดปาก “เล่นเกม เกมอะไรหรือส้ม” อาหมวยถามอย่างแปลกใจ ก็ที่อาหมวยไม่เคยบอกใครว่าเล่นเกม ก็เพราะไม่มีใครเคยพูดเลยว่า ตัวเองเล่นอยู่ “GWL ไง หวานใจฉันชวนให้ไปเล่น จะได้เจอหน้ากันทุกคืน แม้ว่าเราจะอยู่ห่างกันค่อนโลก” ส้มดัดเสียงจนหวานผิดปกติ แถมบอกไป บิดตัวไป ทำท่าขวยเขิน จนเพื่อนๆหมั่นไส้ “โอ๊ก ถามจริง แกอยู่ต่อหน้าแฟนแกแล้วทำตัวแบบนี้ตลอดเวลาเลยหรือเปล่าวะ แล้วไม่เคยหลุดบ้างหรือไง” จักรออกอาการมากกว่าเพื่อน “แล้วนายมีปัญหาอะไร ฉันจะจี๋จ๋ายังไงกะแฟนมันก็เรื่องของฉัน อิจฉาละสิ ไอ้คนไม่มีแฟน” ส้มท้าวเอวโต้ตอบทันควันตามประสาคนสนิทกันจนไม่มีใครถือสาใครแล้ว “พอๆ ทั้งคู่นั่นแหละ กลับเข้าเรื่อง ไอ้ส้ม ทำไมแกไม่เคยบอกฉันวะ จะได้ชวนไปตี้” เปิ้ลห้ามทัพ ก่อนจะถามประเด็นที่ข้องใจ “อ้าว เปิ้ลก็เล่นด้วยหรือนี่” หมวยถาม “อย่าบอกนะว่า..” เปิ้ลหันมาทางอาหมวย “ฮ่าๆ สรุปว่าพวกเราเล่นเกมเดียวกันหมดเลย แต่ไม่เคยคุยกันเลยหรือนี่” จักรหัวเราะร่วน “ให้ตาย ฉันใช้ชื่อลานา พวกแกชื่ออะไรบอกมาเดี๋ยวนี้เลย คืนนี้จะได้เจอกัน” เปิ้ลออกคำสั่ง “เชอร์เบท” ส้มบอกเหมือนไม่ค่อยอยากบอก “แจ๊กกี้ เฉิน เฟ้ย” จักรบอก “หมวย” อาหมวยบอกเป็นคนสุดท้าย เปิ้ลที่กำลังจดยิกๆถึงกับชะงัก “อย่าบอกนะว่า แก..” “คือผู้เล่นหมวยคนนั้น” จักรต่อให้ พร้อมๆกับทำหน้าสยดสยอง “คนไหนเหรอ” มีคนที่เข้าเกมไปจู๋จี๋กับแฟนไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว “เกมนี้เขาไม่ให้ใช้ชื่อซ้ำอยู่แล้วนี่” อาหมวยตอบไม่ค่อยตรงคำถาม “สุดยอด” จักรตะโกนลั่น ก่อนจะถามต่อ “ถามจริง คนที่อยู่เบื้องหลังแกเป็นใครวะ” “นายหมายถึงใคร” อาหมวยชักงง “ก็คนที่ช่วยแกล้างคำสาปไง อย่าทำไก๋ บอกมาเสียดีๆ” เปิ้ลช่วยคาดคั้น “โทษที ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นใคร ตั้งแต่โดนคำสาป ฉันหลับตลอดเลยว่ะ ไม่เคยเห็นหน้าเลยสักกะติ้ด ตื่นมาก็เจอเจ้าวินแล้ว” หมวยตอบไปตามความจริง “อ้าว แต่ช่างมันเถอะ ข้าว่าเรารีบออกไปกินข้าวกันเถอะ จะได้เข้าไปเจอกันในเกมต่อ” จักรจัดการเก็บข้าวเก็บของ ไม่ทำแล้วงานการ เพื่อนๆเลยต้องพลอยเก็บข้าวของตามไปด้วย -------------------------------------------------------- ที่ห้องพักชั้นบนสุดของคาสิโนสุดหรูในลาสเวกัส “คุณโจนส์” ภาพฮาโลแกรมบอกให้รู้ว่า เสียงเรียกนั้นดังมาจากชายร่างผอมสูงหน้าตาคล้ายหัวหน้ากิลด์แมงมุม เพียงแต่ในตอนนี้เขาสูงวัยกว่าหัวหน้ากิลด์คนนั้นอยู่บ้าง “วันเดียว โดนล้างทั้งกิลด์ รู้ไหมว่า ผมเสียหายขนาดไหน” โจนส์ ผู้บริหาร GWL คาสิโนถามอย่างกราดเกรี้ยว “ผมก็ไม่นึกว่า ..” เขาแก้ตัวได้ไม่ทันจบประโยค ก็โดนขัดเสียก่อน “ผมบอกให้อาศัยสถานการณ์ที่ลูกกิลด์ของคุณมีเรื่อง ไปหยั่งเชิงผู้เล่นหมวย แต่นี่คุณดันทำจนเสียหายหมด” โจนส์ไม่ค่อยพอใจนัก “ผมว่า การที่โดนล้างกิลด์ครั้งนี้ ก็พอบอกได้แล้วว่า ผู้เล่นหมวยนั้นไม่ธรรมดา” โจนส์ถอนหายใจ นึกอีกทีจะด่าลูกน้องก็ไม่ค่อยเหมาะเหมือนกัน เพราะเขาไม่เคยบอกว่า ผู้เล่นหมวยมีเจ้าโกเลมมหาประลัยเป็นสัตว์เลี้ยง เขาเลยเปลี่ยนประเด็นใหม่ “ไหนบอกมาสิว่า ทำไม กิลด์แมงมุมถึงได้แตกออกเป็นสองพวก แล้วฆ่ากันเองแบบนั้น” โจนส์ถาม “สมาชิกกลุ่มใหม่ที่เพิ่งเข้ามาน่ะครับ มันหวังจะชิงอำนาจอยู่แล้ว ก่อนที่จะโดนบุก พวกมันก็อ้างว่า แมงมุมมรกตตาย กิลด์คงไม่รอดแล้ว จะขอแบ่งสมบัติแยกตัวออกไป ยังตกลงกันไม่ได้ ก็โดนบุกเสียก่อน พอหนึ่งในพวกมันโดนคำสาปต้องห้ามเข้า ก็เลยถือโอกาสสร้างความขัดแย้งเพื่อดึงคนไปตั้งกิลด์ใหม่” “ตอนนี้ คุณเหลือผู้ติดตามอยู่กี่คน” โจนส์ตัดใจไม่ด่าต่อแล้ว ปัญหามีไว้แก้ ไม่ใช่เอาไว้คร่ำครวน “ประมาณร้อยห้าสิบคนครับ เลเวลสี่สิบขึ้นทั้งหมด โดนฆ่าไปหลายเที่ยว จนคดีที่ติดตัวก็ถือว่าเคลียร์กันไปหมดแล้ว” “งั้นสั่งให้ทั้งหมดไปปรับหน้าตา อายุในเกมให้ต่างจากตัวละครเดิม แล้วหลบไปฝึกทักษะ จนได้อาชีพใหม่ อ้อ ชุดเกราะ อาวุธ เปลี่ยนใหม่ให้หมดด้วย ช่วงนี้ไม่ต้องไปปล้นใคร นายออกค่าใช้จ่ายในเกมส่วนนี้ให้ลูกน้องด้วย ไปเบิกเงินที่ฝ่ายบัญชีก่อนได้เลย” “ครับ” “ผมให้เวลาหนึ่งเดือน จัดการให้ทุกคนได้อาชีพระดับที่สองให้หมด รายงานความก้าวหน้ามาให้ทราบทุกอาทิตย์ด้วย” โจนส์สั่ง “ครับ” “อ้อ แล้วทีหลังไม่ต้องไปยุ่งกับพวกใช้คำสาปต้องห้ามนะ มันจะทำให้โดนเพ่งเล็งมากเกินไป” “ครับ” โจนส์โบกมือให้ไปได้ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูท่า ปีนี้ปัจจัยที่กำหนดการแพ้ชนะในสงครามปลายปีจะมากขึ้นกว่าทุกปี เขาคงต้องหาทางกำหนดอัตราต่อรองใหม่เสียแล้ว ---------------------------------------- ที่บังกะโลหลังเล็กริมชายหาดส่วนตัวอันเงียบสงบ มิคาเอลก็กำลังคุยกับคนที่เขาไม่ค่อยอยากคุยด้วยสักเท่าไร “นี่บอกมาตรงๆ คนที่ช่วยยายเด็กนั่น คือคุณใช่ไหม” ใบหน้าหวานของอะโฟร์ไดท์ทำท่ากระเง้ากระงอดได้อย่างน่ารักลงตัวพอดิบพอดี “คุณไปเอาข่าวมาจากไหนล่ะ” ชายหนุ่มวัยเกือบสามสิบ ผมดำ หน้าคมเข้ม บ่งบอกถึงส่วนผสมหลายชาติถามอย่างไม่ค่อยจะสนใจเท่าไร “จีเอ็มที่แบนไอดีของเจ้าคนที่ใช้คำสาป บอกเองว่าหมอนั่น มันแหย่มังกร ไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร” มิคาเอลยิ้มที่มุมปาก “คนในกิลด์ผมทั้งกิลด์ก็ถือว่าเกี่ยวกับมังกรหมดแหละ นอกกิลด์ก็ยังมีผู้ยิ่งใหญ่อีกสองคนที่ใช้คำว่ามังกรในฉายา ในกิลด์คุณเอง ท่านหญิงมังกรก็เป็นหนึ่งในคนที่ล้างคำสาปได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นผม” “ฉันถามท่านหญิงมังกรแล้ว ตอนนั้นเธอไม่ได้ออนไลน์” อะโฟร์ไดท์เสียงอ่อนลง มิคาเอลเห็นท่าอีกฝ่ายหมดปัญหาก็ตั้งท่าจะตัดสัญญาณ “เดี๋ยวก่อนสิ” อะโฟร์ไดท์ส่งเสียงหวาน มิคาเอลแค่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ฉันขี้เกียจเล่นบท ผู้หญิงที่ตัดใจจากเฮเดสไม่ได้ จนมีแต่ความแค้นในใจแล้วล่ะ คุณว่า ถ้าฉันจะเปลี่ยนบทเล็กน้อยด้วยการปล่อยข่าวฉันเริ่มเห็นใจคนที่รักฉันจริงแล้ว คุณคิดว่ายังไง” เธอถามเสียงอ้อน “ถ้าอยากตกงานก็ตามใจ เจ้าแม่หลิงไม่เก็บคนเล่นนอกบทไว้หรอก คุณเห็นบทเรียนจากเฮเดสแล้วนี่ แล้วก็อย่าหวังว่าผมจะออกหน้าปกป้องคุณด้วย ทุกวันนี้แค่ที่ผมไม่ออกไปปฏิเสธข่าวลือที่คุณปล่อยออกไป ก็เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าๆของเรามากพอแล้ว แต่ถ้าคิดจะรื้อฟื้นเพื่อเอาไปเป็นบันไดให้คุณตีจากเจ้าแม่หลิงละก็ เห็นจะเป็นไปไม่ได้” มิคาเอลตัดอย่างไร้เยื่อใย “คุณมันคนใจดำ ไม่คิดบ้างหรือไงว่าฉันอยากจะกลับไปคืนดีด้วยจริงๆ” แม้จะโกรธ อะโฟร์ไดท์ก็สวยอยู่ดี มิคาเอลหัวเราะ “ทั้งคุณและผม เราต่างรู้ดีว่า เราไม่มีวันจะเข้ากันได้ แก้วที่แตกก็คือแก้วที่แตก เราทั้งคู่มีปัญญาหาแก้วใบใหม่กันทั้งคู่ จะฝืนเก็บเศษแก้วมาต่อกันแล้วนั่งมองรอยร้าวให้ปวดใจทำไมกัน ที่ผมยังเป็นเพื่อนกับคุณ ผิดกับผู้หญิงคนอื่นๆที่เลิกรากันไปก็เพราะผมรู้ว่า คุณฉลาดพอที่จะคิดได้ อย่าทำให้ผมผิดหวังเลยน่า” อะโฟร์ไดท์ค้อนขวับ “จำไว้เลยนะมิคาเอล ที่ฉันยังไม่มีแฟนใหม่ก็เพราะว่า คุณนั่นแหละ คนที่มาใหม่ คนไหน คนนั้น ไม่เคยตามฉันทันเหมือนคุณเลย” “ขอให้เจอคนที่ใช่ในเร็ววันก็แล้วกันนะ” มิคาเอลอวยพรให้อย่างร่าเริง “เช่นกันย่ะ ตาบ้า อ้อ แล้วถ้าฉันหาทางลงทางอื่นได้จะมาปรึกษาใหม่ บ๊ายบาย” อะโฟร์ไดท์ส่งจูบให้ก่อนจะตัดสัญญาณ มิคาเอลส่ายหน้าแล้วอมยิ้ม ก็เพราะอย่างนี้ เลยไม่มีใครเชื่อว่าเขากับเธอเป็นเพื่อนกันจริงๆ -------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 52 06:57:18 จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 06:52:35

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 63 คนกันเองที่ต้องจัดการ กิลด์ใหญ่ๆเกือบทุกกิลด์ในเกมนี้ ขอเพียงมีเงินเหลืออยู่บ้างเป็นต้องเจียดมาตั้งสาขาในเมืองอินเดียโลนา ด้วยเหตุผลง่ายๆ เมืองนี้เป็นเขตปลอดสงคราม ต่อให้ฐานที่มั่นโดนโจมตีจนพ่ายแพ้ กิลด์สาขาก็จะเป็นแหล่งพักพิงแหล่งสุดท้ายให้กับสมาชิก กิลด์ประเภทเดียวที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ตั้งสาขาในเมืองนี้อย่างเด็ดขาด ก็คือกิลด์ที่หารายได้หลักด้วยการเป็นโจรหรือนักฆ่า เพราะมันจะเป็นจุดที่โจทก์เก่าตามมาเอาคืนได้อย่างง่ายดาย กิลด์ขุมทรัพย์เจ็ดคาบสมุทร ในตอนนี้เน้นที่การค้าขายและรับจ้างจิปาถะ สมาชิกรวมตัวกันก็เหมือนไม่ได้รวม แต่ละคนต่างหารายได้เข้ากระเป๋าตัวเอง จะแบ่งมาให้กิลด์บ้างก็ตอนที่มารับงานที่กิลด์เป็นคนหามาให้เท่านั้น รายได้กองกลางของกิลด์จึงต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาโดยตลอด แต่ถึงกระนั้น กิลด์ขุมทรัพย์ก็ยังอุตส่าห์มีสาขาในเมืองอินเดียโนลากับเขาอยู่เหมือนกัน สาขาที่ว่าเป็นเพียงกระต๊อบที่ดูจากภายนอกแล้วจะเห็นว่ามันจวนจะพังแหล่มิพังแหล่ และเมื่อเข้าไปด้านในก็จะพบว่ามันโทรมพอกัน แต่ใครอย่าได้บังอาจไปดูถูกกิลด์นี้เชียว ใครที่หาญกล้ามาเยาะเย้ย ต่างก็โดนฉลามขาวตอกหน้าหงายกลับไปตามๆกัน ด้วยประโยคที่ว่า “กิลด์จน แล้วเป็นไง สมาชิกรวยเว้ย” ซึ่งมันก็จริงของเขา กิลด์นี้จน แต่สมาชิกแต่ละคนถ้าไม่เป็นพ่อค้าใหญ่ ก็มีอาชีพที่ทำเงิน อย่างช่างอาวุธ ช่างปรุงยา รวยไม่รวย เกินครึ่งของสมาชิกกิลด์ก็มีบ้านเป็นของตัวเองล่ะ ส่วนกิลด์ที่ว่าจน จนเพราะกิลด์นี้เป็นกิลด์เดียวที่ไม่มีการเก็บค่าบำรุง ค่าเข้าหรือค่าอะไรต่อมิอะไรสักอย่าง เพราะเหล่าผู้ก่อตั้งต่างประกาศว่าจะไม่จ่าย ที่ตั้งกิลด์นั้น เอาไว้เพื่อรับภารกิจบางอย่างของระบบที่จะให้กับกิลด์เท่านั้น ผู้เล่นอิสระไม่สามารถรับภารกิจได้ แต่เผอิญหลังจากทำภารกิจเสร็จกิลด์ดันมีชื่อเสียง ก็เลยมีคนมาจ้างให้ทำโน่นทำนี่เรื่อยๆ บรรดากรรมการบริหารเลยไม่ยุบกิลด์ ใช้เป็นที่รับงานแทน แต่ถึงกิลด์จะเริ่มมีประโยชน์ ก็ใช่ว่าสมาชิกจะยอมลงทุน ฉลามขาวซึ่งบังเอิญจับสลากได้เป็นหัวหน้ากิลด์เลยต้องประกาศว่า สมาชิกคนไหนยอมบริจาคเงินสร้างสาขาไหน จะได้ส่วนลดห้าเปอร์เซ็นต์ในการรับงานจากสาขานั้น ผลก็คือ กิลด์นี้เลยมีสาขาโทรมๆครบทุกเมืองในทวีปใหญ่ คนทั่วไปสามารถมาวางคำสั่งงานให้กิลด์ขุมทรัพย์ได้ทุกสาขา เมื่อสมาชิกมารับงานเขาก็จะจ่ายค่าธรรมเนียมให้กิลด์ในอัตราสิบเปอร์เซ็นต์ของค่าจ้างหรือไม่เกินสองร้อยเหรียญทอง งานที่สั่ง ส่วนใหญ่จะเป็นการหาข่าว หาไอเทม และสั่งทำไอเทมชนิดต่างๆ ซึ่งสมาชิกส่วนใหญ่จะมารับงานตอนที่ยังไม่ดังเท่านั้น ดังเมื่อไหร่ก็รับงานเองโดยไม่ผ่านกิลด์ทันที กิลด์ขุมทรัพย์จึงเป็นกิลด์ที่รวยอย่างเสมอต้นเสมอปลาย และไม่ค่อยลงทุนกับระบบรับงานเท่าไรนัก และเพราะความไม่ลงทุนของกิลด์นี้เอง ทำให้ระบบรับงานมันมั่วไปหมด คุณสามารถจ้างให้คนของกิลด์ขุมทรัพย์มาตีกันเองให้ดูได้ด้วยซ้ำ ถ้าคุณบ้าพอที่จะจ่ายเงิน และวันนี้หมีขาวก็กำลังจะสะสางตัวปัญหาใหญ่ในระบบรับงานที่ทำให้เขามีปัญหาเมื่อเร็วๆนี้ ฉลามขาวถอยกรูดๆไปจนหลังติดกำแพงโทรมๆ สองมือยกขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ “อย่าเข้ามานะ เข้ามา ข้าไม่สู้จริงๆด้วย ข้าเป็นพี่ชายแท้ๆของแกนะเฟ้ย” หมีขาวเดินเข้าไปหาพี่ชายอย่างช้าๆต่อไป หน้าตาเขาเคร่งเครียดขึ้นจนดูน่ากลัว แต่นั่นเป็นเพราะเขากำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ “เฮ้ย ก็บอกว่าอย่าเข้ามาไงเล่า” ฉลามขาวคว้าเก้าอี้ไม้โทรมๆที่อยู่ข้างๆมาขวาง หมีขาวยังไม่กล้าปริปาก เพราะถ้าทำแผนสอบสวนพี่ชายคนนี้คงจบลงแน่ๆ “ก็ได้ๆ ยอมแพ้แล้ว” คุณพี่ลากเก้าอี้มานั่งแปะเลิกกลัวเสียอย่างนั้นแหละ หมีขาวเลิกคิ้ว “ก็กิลด์แมงมุมมาจ้างให้สืบว่า มีใครคิดร้ายกับมันหรือเปล่า” ฉลามขาวรู้ตัวดีว่ากำลังโดนเล่นงานด้วยเรื่องอะไร “อ๋อ ก็เลยบอกไปเลยว่า ผมจะบุกกิลด์มัน” “ก็แหม ค่าจ้างตั้งพันเหรียญทอง ไม่มีค่าใช้จ่ายในการสืบข่าวอีกต่างหาก” พี่ชายหมีขาวตบกระเป๋าปุๆให้ดูเสียด้วย “แล้วก็บอกด้วยนะว่าจะเข้าไปทางไหน” หมีขาวส่งยิ้มโหดๆ “อ๋อ อันนั้น พี่ชายคนเก่งของนายเรียกเพิ่มได้อีกสองพัน” พอพูดเรื่องเงินเข้า ฉลามขาวก็เลิกกลัวน้อง ตอนนี้นั่งไขว่ห้างสบายใจแล้ว “คุณพี่ชายขอรับ คุณพี่ชายไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยหรือขอรับ ที่ขายน้องชายด้วยเงินแค่สามพันเหรียญทอง” หมีขาวถามเสียงเรียบ เน้นหนักทุกคำพูด “โธ่ แกอย่าหลงตัวเองอย่างนี้สิ ตอนบอกว่าแกจะบุกกิลด์ ไอ้พวกนั้นมันยอมจ่ายแค่สองร้อยเท่านั้นแหละ ที่อัพราคามาได้ขนาดนี้ ครึ่งหนึ่งต้องยกให้เด็กนั่น ชื่ออะไรนะ หมวยๆ อีกครึ่งหนึ่งต้องยกให้ฝีปากในการเจรจาของพี่ชายนายคนนี้นี่” ฉลามขาวค้านหัวชนฝา หมีขาวกลายเป็นฝ่ายงงไปเสียเอง “ไอ้คุณพี่ชายขอรับ คุณตีราคาน้องชายแท้ๆของคุณแค่สองร้อยเหรียญทอง หรือขอรับ” ฉลามขาวส่ายหน้าหัวแทบหลุด “อย่าพูดเสียงดังไป ถ้าใครในกิลด์ได้ยินต้องหาว่าข้าโก่งราคา เสียชื่อหมด” หมีขาวดัดนิ้วเป็นการวอร์มแกมขู่ แต่ดูเหมือน ท่านพี่บังเกิดเกล้าจะไม่กลัว เพราะเงินมันบังตาอยู่ ทำให้หมีขาวนึกขึ้นได้ว่า จะจัดการอย่างไร จึงจะสาสมที่สุด “จะให้น้องชายคนนี้เชื่อจริงๆหรือ ว่า พี่ฉลามอาศัยแค่ลมปากก็หลอกเอาเงินมาได้ตั้งสามพัน” “อะ พูดอย่างนี้มันดูถูกกันชัดๆ ไม่รู้อะไรเสียแล้ว” ฉลามขาวบรรยายสรรพคุณตัวเองพร้อมกับเอาเงินออกมาโชว์เป็นกองโดยไม่รู้ตัวว่า หายนะกำลังมาเยือน หมีขาวนับเงินช้าๆ แยกเป็นสองกอง กองหนึ่งสองพันแปด อีกกองสองร้อย “ตกลงว่า สองร้อยนี่คือค่าข้อมูลที่พี่รู้จริง” “เออสิ ก็ข้ารู้แค่ว่าแกหอบแผนที่จะไปชวนเด็กนั่นบุกกิลด์แมงมุม” “แล้วสองพันแปดนี่” หมีขาวหยุดเหมือนจะถาม “อ้อ อันนี้โม้ล้วนๆ ฟังดูแล้วจะรู้ว่าพี่ชายนายอัจฉริยะแค่ไหน ข้าแต่งเรื่องว่าเด็กนั่นจะตามไปจัดการไอ้พวกนั้นให้สิ้นซาก เลยมาจ้างแกให้ไปช่วย พูดแค่นี้ มันเชื่อด้วยว่ะ” ฉลามขาวหัวเราะเอิ้กอ๊ากอารมณ์ดี “แล้วคุณพี่ไม่คิดเลยหรือครับว่า น้องชายที่รักอาจจะเป็นอันตรายได้” หมีขาวลองถามสักนิด เผื่อจะคิดให้อภัย แต่คุณพี่ชายไม่ได้รู้ตัวเลย “ก็แค่ตายในเกม จะเป็นไรไป แต่เงินนี่มันเปลี่ยนเป็นเงินจริงได้นะเฟ้ย เป็นใครก็ต้องเลือกเงินก่อนทั้งนั้นแหละ อีกอย่างตอนนี้แกก็ปกติดีอยู่นี่หว่า ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” หมีขาวนิ่ง เขาตัดสินใจได้แล้ว เขาเก็บเงินสองพันแปดลงกระเป๋าแล้วกลับหลังหันทันที “อ้าว เฮ้ยไอ้หมี เอาเงินข้าไปไหน” “ตอนนี้มันเป็นเงินผมแล้ว คิดเสียว่าเป็นค่าเสี่ยงตายก็แล้วกัน” ฉลามขาวอ้าปากหวอ หมีขาวเลยตอกย้ำเพิ่ม “เที่ยวนี้ที่ไม่เอาไปหมด เพราะเห็นว่าต้องจ่ายค่ารับงานให้กิลด์ แต่ถ้ามีคราวหน้า แม้แต่ค่ารับงานก็จะไม่เหลือให้” พูดจบก็เดินปังๆออกไปทันที ฉลามขาวทำท่าจะโวยวายไล่หลัง แต่แล้วก็หยุดเพราะยังไงก็คงเปล่าประโยชน์ เขาเกาจมูกตัวเอง เดินวนไปวนมาอยู่สองสามรอบก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ “ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาหน่อยสิ” “ครับผม” เด็กวัยรุ่นหน้าตาจืดๆ วัยไม่เกินยี่สิบปีที่มารับจ้างเฝ้ากิลด์และรับงานโผล่หน้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ “ที่ข้ากับน้องชายทะเลาะกัน แกแอบฟังหมดแล้วใช่ไหม” ฉลามขาวทำเสียงดุ “เอ่อ .” ขนาดจะปฏิเสธยังอึกอัก ฉลามขาวตบไหล่ดังปั้ก ก่อนจะปลอบ “เฮ้ย ไม่ต้องกังวลไปหรอก ที่มันมีอยู่แค่นี้ ยังไงก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว ข้าเข้าใจ แต่..” ฉลามขาวหยุดนิดหนึ่งเพื่อเรียกความสนใจ “เอ็งต้องเอาไปเล่าต่อนะ เล่าให้ทั่วเลย คนนอกคนใน เล่าให้หมด เข้าใจไหม” คนเฝ้ากิลด์มองหัวหน้าอย่างงงๆ “จำไว้ ถ้าแกไม่เล่า ตกงานถาวร” ฉลามขาวก็ทำเสียงโหดเป็นเหมือนกัน คนเฝ้ากิลด์พยักหน้าถี่ยิบรับคำสั่ง ทั้งที่คิดอยู่ในใจ “หัวหน้ามันจะทำบ้าอะไรอีกวะเนี่ย” ----------------------------------------------- มีติดคำกรองด้วย เลยตัดๆไปบ้าง อ่านแล้วอาจขัดๆนะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:03:22

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 64 บริหารกิลด์ 101 “อาหมวย วินอยากตั้งกิลด์” อาหมวยวางมือจากปลาหมึกปิ้งสังเคราะห์ในมือ หันมามองหน้าเจ้าวินในจอภาพทันควัน “วินเนี่ยนะ จะตั้งกิลด์” “น่า อาหมวยนะ ช่วยวินหน่อย วินเตรียมการณ์ไว้พร้อมแล้ว” เจ้าวินใช้ลูกอ้อนเต็มที่ “ไหนว่ามาสิว่าเตรียมการอะไร” อาหมวยถามด้วยท่าทีจริงจัง “เงินค่าจดทะเบียนไง วินลบประวัติของให้เถ้าแก่ใหญ่อีกสองสามครั้งก็ได้แล้ว” “ไหนว่าจะเอาไปซื้อบ้าน” อาหมวยซัก “บ้านระดับหนึ่งน่ะ มันไม่ก่อให้เกิดรายได้ แถมวินอาศัยนอนที่บ้านอาหมวยได้อยู่แล้ว ซื้อเมื่อไรก็ได้ แต่ถ้าตั้งกิลด์นะ เงินไหลกอง ทองไหลมาเชียวนะอาหมวย” วินแจกแจงเหตุผลเต็มที่ “เงินทองที่ไหนเหรอที่มันจะไหลมาเทมา” อาหมวยถามขำๆ “โธ่ อาหมวยก็ ก็ค่าบำรุงกิลด์ ค่าบริจาค แล้วยังกำไรจากที่ไปตีกิลด์อื่น อย่างที่เราไปตีกิลด์แมงมุมไง” “วิน อาถามจริงๆนะ ถ้าวินต้องจ่ายค่าเข้ากิลด์ วินจะเลือกกิลด์ที่วินเป็นหัวหน้าไหม และเพราะอะไร” อาหมวยถามอย่างจริงจังมาก จนวินสะอึก “แล้วที่วินบอกว่า ตีกิลด์แมงมุมแล้วได้กำไร วินไปทำบัญชีมาใหม่ แล้วเที่ยวนี้อย่าลืมหักต้นทุนแฝงที่อยู่กับอาด้วย คิดดูให้ดีๆว่าทำไมสามโจรสลัดนั่น ถึงต้องแบ่งให้เรามากกว่าคนอื่น ตอนนี้อาต้องทำงาน วินไปทำบัญชีก่อน แล้วคืนนี้เราค่อยคุยกันตอนเข้าเกม” อาหมวยตัดสัญญาณหลังจากวินพยักหน้าอย่างผิดหวังนิดๆที่อาหมวยไม่ตามใจ แต่อาหมวยไม่ค่อยกังวลเท่าไร เห็นแววตามุ่งมั่นของหลานชายแล้ว เธอรู้ดีว่า มันไม่สะเทือนหรอก -------------------------------- วินทำหน้าย่นอย่างขัดใจ “ต้นทุนแฝง อะไรหว่า” วินพึมพำ “วินบ่นอะไรหรือลูก” ป๊าเดินผ่านมาพอดี “ก็อาหมวยน่ะสิ วินชวนตั้งกิลด์ บอกว่ากำไรดี แต่กลับสั่งให้วินมาทำบัญชีใหม่ แถมบอกว่าให้ดูต้นทุนแฝงด้วย” วินยังหน้ามุ่ยไม่หาย “ฮ่าๆ ไม่เลวๆ นึกว่ามัวแต่เรียนหนังสือจนลืมเรื่องค้าๆขายๆไปเสียแล้ว” ป๊าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “อะไรอะป๊า วินไม่เห็นรู้เรื่อง” “ก็เรามันมัวแต่เล่นเกม ไม่ยอมไปช่วยงานที่บริษัทป๊า ก็สมควรแล้วที่ไม่รู้เรื่อง” วินเลยยิ่งหน้ามุ่ยไปกันใหญ่ “นี่วินพูดเรื่องเกมนะป๊า ไม่ใช่ทำธุรกิจ” “แต่วินก็อยากรวยในเกมไม่ใช่หรือ” ป๊าถาม “ก็ใช่ แต่..” วินชักลังเล “งั้นถือว่าวันนี้เป็นวันดี วินได้ที่ปรึกษาทางธุรกิจมืออาชีพเป็นที่ปรึกษาด้วยค่าจ้างต่ำสุด ป๊าจะช่วยดูข้อมูลในเกมให้วินสองชั่วโมง แต่วินต้องไปทำความสะอาดรถให้ป๊า โอเค้” ป๊ายื่นข้อเสนอ “ก็ได้” ว่าแล้ววินก็ลอกออนเข้าไปเปิดข้อมูลผู้เล่นของตัวเองให้ป๊าดู ก่อนจะออกไปทำความสะอาดตามข้อตกลง “แล้ววินจะรีบมานะป๊า” ------------------------------ พอกลับมาวินก็ได้รู้ว่าตัวเองอ่อนหัดแค่ไหนในเชิงธุรกิจ “ตกลงว่าที่วินคิดว่าได้กำไร จริงๆยังไม่ถึงหนึ่งในสิบของต้นทุนหรือนี่” วินตกใจเมื่อเห็นตัวเลขที่ป๊าช่วยแจกแจง ความจริงหลังจากที่ยึดกิลด์แมงมุมสำเร็จ หมีขาวก็จัดการแยกเงินส่วนหนึ่งออกมา เพื่อจ่ายค่าไอเทมที่วินเอามาสมทบก่อนทันที หลังจากนั้น เขาก็แบ่งสมบัติทั้งหมดเท่าๆกัน แต่ม้าทั้งแปดต้องจ่ายค่าฝึกให้อาหมวยกับวินคนละสิบเปอร์เซ็นต์ เป็นเงินแปดหมื่นเหรียญทอง เมื่อรวมกันทั้งหมด อาหมวยกับวินได้มาเกือบสามแสนเหรียญทอง แต่จากบัญชีที่ป๊าแจกแจงมาทำให้วินรู้ตัวว่า ลืมค่าสร้างห้องนอนเพิ่มอีกแปดห้อง ห้องประชุม อาหมวยหมดไปเป็นล้าน แม้ว่าความจริงจะไปเก็บกับเจ๊หลิงก็เถอะ “อาหมวยของแกไม่เตะก้นแกฐานเอาเงินไปล้างผลาญก็ดีเท่าไรแล้ว ยังคิดจะผลาญเขาต่อด้วยการตั้งกิลด์อีกรึ” “ผลาญที่ไหนกันป๊า ห้องประชุม ห้องนอนนั่น ยังไงก็เป็นยังเป็นของเรา” วินเถียง “วินดูนี่นะ” ป๊าเรียกข้อมูลอีกส่วนให้ดู มันเป็นรายรับรายจ่ายในส่วนของร้านค้า “วินเห็นไหม ร้านค้าแห่งนี้ของวิน ตั้งอยู่เฉยๆ เงินก็เข้าเรื่อยๆ มากบ้างน้อยบ้างก็เข้า ผิดกับส่วนที่วินสั่งให้สร้าง เรียกทุนคืนมาไม่ถึงหนึ่งในสิบ แล้วก็อยู่เฉยๆ อีกอย่างถ้าเพื่อนวินต้องการที่พักอีก วินจะเก็บเงินไหม” “ป๊า ก็” วินเริ่มเข้าใจ ป๊าก็เลยตอกย้ำให้มากขึ้น “วินเอ๊ย เงินที่แกเอาไปสร้างอะไรต่อมิอะไรนี่ ถ้าเอาไปทำร้านค้าเพิ่ม ยังได้กำไรกว่าเสี่ยงไปตีกิลด์อะไรของแกไม่รู้กี่เท่า” “แล้วทำไม อาหมวยไม่ห้ามผม” วินชักงอน ป๊าหัวเราะ “ก็เพราะ อาเขาเข้าไปเล่นเกมนะสิ มีเงินแต่ไม่ใช้ จะสนุกอะไร” “ถ้างั้น ป๊าก็ไม่ว่าอะไร ถ้าผมจะตั้งกิลด์” วินชักตาใส ที่ได้ข้ออ้างใหม่ “ฮ่าๆ วินไปคุยกับอาหมวยละกัน ถ้าเล่นสนุกๆ อย่างรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ละก็ อาหมวยของแกคงจะตกลง แต่ถ้ามีแววล้มละลาย แกก็เตรียมตัวโดนอบรมได้เลย” ----------------------------------- “เก่งนี่ มองเห็นต้นทุนแฝงจนได้” อาหมวยชมวิน ในขณะเดียวกันก็เดินเที่ยวชมเมืองอินเดียโนลาไปเรื่อยๆ วันนี้เจ้าโกเลมน้อยมีนัดวัดตัวตัดเสื้ออีกแล้ว นายหญิงของมันจึงต้องมาเดินเที่ยวกับหลานชายสองคน “ป๊าแยกให้ดูต่างหากล่ะ อาหมวย ให้วินทำเอง ปีหน้าโน่นมั๊ง กว่าวินจะนึกออกว่ามันเป็นต้นทุน” วินบอกตามตรง สองตาก็เหลือบดูความคึกคักของตัวเมืองอย่างทึ่งๆ “แล้ววินคิดออกหรือยังล่ะ ว่าถ้าวินเป็นคนที่ต้องเลือก วินคิดว่าจะเข้ากิลด์ไหน เพราะอะไร” อาหมวยถามต่อ ทั้งๆที่กำลังอ่านป้ายประกาศคิวประลองและอัตราเดิมพันของคู่ท้าดวลแต่ละคู่ วินหน้ามุ่ยทันตา ก่อนจะทำท่ายอมแพ้ แล้วไล่เรียงตัวเลือกให้อาหมวยฟัง “ถ้าวินอยากดัง วินคงเข้าเฮเดส กิลด์นี้ขอเพียงเข้าไปได้ จะมีการฝึกที่เข้มงวด ยังไงก็เก่ง แถมกล้องยังตามเฮเดสและลูกกิลด์คนสำคัญๆเกือบตลอดเวลา การหาโอกาสโชว์ฝีมือง่ายมาก ขอเพียงเข้าตาคนดู แค่ข้ามคืนก็ดังได้” “แค่นั้น” อาหมวยละสายตาจากประกาศมาถาม “โอเค ค่าตอบแทนก็ดี วินถามจากพี่เอแล้ว เฮเดสแทบไม่เอาส่วนแบ่งอะไรเลย แถมยังหางานให้ลูกน้องอีก ไอ้ประกาศที่อาหมวยกำลังอ่านนั่น ก็กิจกรรมหาเงินของกิลด์นี้เหมือนกัน” พออาหมวยเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม วินเลยเล่าว่าการที่อาหมวยมีเรื่องกับกิลด์แมงมุมที่นอกเมืองครั้งแรก ทำให้ผู้เล่นหันมาระวังตัวมากขึ้น หลายคน โดยเฉพาะแฟนคลับสาวๆของเฮเดส ได้ไปโพสเพื่อปรึกษาหารือถึงวิธีการป้องกันตัวเองไม่ให้ถูกดักปล้นในเวบของเฮเดส จนในที่สุด เฮเดสต้องออกโรง เตรียมระบบรักษาความปลอดภัยขึ้น เพราะถือว่าการที่แฟนๆต้องมาเสี่ยงถูกปล้นขณะที่ตั้งเต้นท์ที่นอกเมือง ก็เพราะงานการกุศลที่เขาจัดโดยตรง “เฮเดส เขาเลยเปิดให้มีการประลองในห้องฝึกของกิลด์ ห้องฝึกที่ดวลได้โดยไม่ตายจริงไง อาหมวย แล้วเฮเดสก็ขายลิขสิทธิ์ให้ GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์มาถ่ายทอดการประลอง เอาเงินมาจ้างคนออกลาดตะเวนให้ความคุ้มครองคนที่ตั้งเต้นท์พักนอกเมืองทั้งกลางวันกลางคืน” “เหรอ” อาหมวยแปลกใจ “งานนี้เฮเดสมีแต่ได้กับได้ ใครๆก็อยากฝึกทักษะในห้องฝึกแบบนี้อยู่แล้ว แต่ห้องฝึกมันเป็นรางวัลจากภารกิจของกิลด์ที่มีเพียงครั้งเดียว ความจริงแค่ประกาศให้เข้าไปฝึกก็มีคนยอมจ่ายเงินอยู่แล้ว แต่พอพวก GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์เข้ามา ก็มีทั้งรางวัล ทั้งถ่ายทอดสด พวกอยากดัง อยากออกทีวี จองคิวจ่ายเงินแทบไม่หวาดไม่ไหว นี่เฮเดสยังให้คนในกิลด์มาจัดการขายตั๋วเข้าชม เปิดให้มีการขายน้ำขายอาหาร พี่เอเขาบอกว่า ตอนนี้คนในกิลด์รับเงินกันเป็นมือระวิง” “อ้าว แล้วใครออกไปลาดตระเวน” อาหมวยชักสงสัย “จ้างกิลด์พยัคฆ์เอา ใช้เงินค่าลิขสิทธิ์นั่นแหละจ้าง” วินให้ข้อมูลอย่างคล่องแคล่ว เพราะได้มาจากคนในโดยตรง “อ้อ กิลด์นี้ก็เลยเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่ง” อาหมวยกลับไปเรื่องเดิม “ฮะ” “แล้วตัวเลือกที่สองล่ะ” อาหมวยถามต่อ “กิลด์พยัคฆ์มั้ง” วินบอกอย่างลังเล “ทำไม” “อย่างน้อย พวกนี้ก็เก่งจริง ช่วยเหลือกันจริงๆ แม้จะดังสู้เฮเดสไม่ได้ก็เถอะ” “แล้วกิลด์พยัคฆ์สู้เฮเดสไม่ได้ตรงไหน” อาหมวยถามต่อ คำถามนี้ทำให้วินเงียบไปพักใหญ่ ความจริง ไม่ว่าความทุ่มเท ความสามัคคี หรือแม้แต่ความสามารถของคนในกิลด์พยัคฆ์ ไม่มีข้อไหนที่ด้อยกว่า บางเรื่องก็ดีกว่าด้วยซ้ำ เพียงแต่ พวกเขาไม่เคยได้รับการสนับสนุนจากคนนอกเกมเหมือนเฮเดส น้อยครั้งที่ GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์จะสนใจ แฟนคลับนอกเกมก็น้อย พอวินตอบอย่างที่คิดไปตรงๆ อาหมวยก็หัวเราะ “เฮเดสน่ะมีรูปเป็นทรัพย์ เขาตั้งกิลด์เพื่อส่งให้ดัง แล้วเขาก็เอาความดังมาหนุนกิลด์อีกที” “อาหมวยพูดง่ายไปป่าว ถ้าแค่หล่อแล้วเป็นหัวกิลด์รวยๆได้ ป่านนี้ก็มีแต่กิลด์นายแบบแล้ว” “ใครบอกว่า เขาหล่ออย่างเดียวเล่า เอาแค่กรณีนี้” อาหมวยชี้ไปที่ป้ายประกาศประลองยุทธ “คนที่คิดวิธีการลงทุนครั้งเดียว แต่ได้เงินมาจ้างกิลด์อื่นลาดตระเวน ได้ชื่อเสียงทั้งๆที่ตัวเองไม่ต้องลงมือทำงาน ได้งานมาให้ลูกน้องทำหารายได้ ส่วนกิลด์ได้ค่าเช่าที่ขายของกับขายตั๋วเข้าชม อาไม่คิดว่าเขามีดีแค่หน้าตาหรอก” วินพยักหน้าหงึกๆ “คนอื่นใช่ว่าจะคิดไม่ออก เพียงแต่มีใครที่สามารถดึงดูดหาเงินนอกเกมมาสนับสนุนตัวเองอย่างเขา” อาหมวยสรุปปิดท้าย กว่าจะเดินทั่วเมือง วินก็รู้ตัว เทียบกับเฮเดส เขาไม่ดัง ไม่หล่อ ไม่ดึงดูดสาวๆ ก็แปลว่าไม่ดึงดูดเงิน เทียบกับกิลด์พยัคฆ์ เขาไม่เก่ง ไม่อดทน ไม่มีเพื่อนร่วมตาย นอกจากอาหมวย เทียบกับ มิคาเอล เขาไม่มีเงินจะผลาญ แล้วจริงๆ มิคาเอลก็ไม่ได้ผลาญเงิน เขาได้คืนทุกบาททุกสตางค์ผ่านการปันผลปลายปี การผลาญเงินในเกมของเขามันช่วยดึงเงินส่วนอื่นให้เข้ามาหมุนในนี้ไม่รู้กี่รอบต่างหาก เทียบกับ กิลด์ขุมทรัพย์ เขาไม่มีทักษะการจัดการแบ่งผลประโยชน์ ที่จะดึงดูดสมาชิกที่มีความสามารถหลากหลายและเก่งจริง และที่สำคัญ แม้กิลด์นี้จะเจ๋ง แต่กิลด์นี้จน จึงไม่ใช่กิลด์แบบที่วินอยากจะสร้าง เทียบกับวังบุปผา เขาไม่มีทางดึงดูดแฟนคลับหนุ่มๆได้อยู่แล้ว “เฮ้อ ชาตินี้วินจะได้ตั้งกิลด์ไหมนี่” วินบ่นหลังจากที่เห็นสัจธรรมว่าขนาดตัวเองยังไม่เลือกอยู่กิลด์ตัวเองเลย แล้วจะไปหลอกให้ใครมาอยู่ด้วยได้ “สะสมประสบการณ์ไปไอ้หนู ยอดเขาไม่ได้มีไว้ให้เด็กอ่อนหัดปีนเล่น” อาหมวยสั่งสอนปนหัวเราะ “ไม่เป็นไร งั้นเราก็รวมกับปาร์ตี้ผีไม่มีญาติต่อไป พี่ๆเขาคงมาชวนไปทำอะไรได้กำไรดีๆเรื่อย ที่สำคัญใจดีอีกต่างหาก เที่ยวก่อนแปดม้าให้ค่าสอนตั้งเยอะแน่ะ” วินปลอบใจตัวเองก่อนจะเดินเข้าร้านตัวเอง “นี่วินคิดว่า พวกเขาแค่ใจดีหรือ” อาหมวยถามยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องพักหลังร้าน วินวิ่งตามเข้าไปถามให้รู้เรื่อง ก็ได้คำตอบว่า “เขาตั้งราคาค่าสอนปลดผนึกให้เราต่างหากเล่า ตอนนี้รับมาคนละหมื่นเหรียญทอง ต่อไปหากจะสอนใครก็ต้องเรียกเท่ากันหรือมากกว่า ไม่อย่างนั้นก็เสียน้ำใจที่เสี่ยงตายมาด้วยกัน ที่สำคัญเขาเตือนเราอ้อมๆว่า ทักษะแบบนี้มีราคาเกินกว่าจะสอนใครโดยไม่คิด รู้ไว้เสียด้วย” วินกระแทกตัวลงนั่งหงายหลังไปอิงพนักโซฟาอย่างหมดท่า “อาหมวย วินยอมแพ้แล้ว พวกผู้ใหญ่ทำไมทำอะไรซับซ้อนจัง” --------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:04:06

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 65 วันสุกดิบ 1 “โกเลมน้อยขอสองชุดเลยนะ” เจ้าโกเลมน้อยไม่รู้หรอกว่าทำไมวันนี้พี่วินใจดี เตรียมฉลองยกใหญ่ รู้แค่ว่าพอเข้าเกมมาพี่วินก็จับมันฟัดง่ำๆ แล้วก็บอกว่าจะสั่งตัดเสื้อใหม่ให้ “ได้เลย สิบชุดก็ได้ ฉลองให้มหาบัณฑิตทั้งที พี่วินไม่ขี้ตืดหรอก” “โกเลมน้อยเอาสองชุด ชุดหนึ่งเล็กๆ ชุดหนึ่งใหญ่ๆ” เจ้าโกเลมน้อยยังมุ่งมั่นกับจำนวนชุดที่ต้องการ จนพี่วินชักสงสัย “ทำไมต้องชุดหนึ่งเล็กๆ ชุดหนึ่งใหญ่ๆ” พี่วินถาม “ชุดเล็กๆของโกเลมน้อย ชุดใหญ่ๆของพี่ยักษ์แดง” คำตอบนี้ทำให้พี่วินต้องปวดหัวกับการซักไซ้เจ้าโกเลมน้อยอีกพักใหญ่ กว่าจะรู้เรื่องว่าวันก่อนนู้นที่ปล่อยให้เจ้าโกเลมน้อยอยู่วัดตัวตัดเสื้อกับน้าบุษ เจ้าโกเลมน้อยดันหยิบผ้ามานุ่งเป็นผ้าเตี่ยวแบบพี่ยักษ์แดง ผลก็คือมันโดนลูกค้าสาวๆของน้าบุษจับฟัดเสียน่วมก่อนจะสอนมันว่าโป๊ ไม่ดี เจ้าโกเลมน้อยเลยรีบส่งข่าวไปหาเพื่อนตัวเดียวของมัน แล้วอาสาจะหาชุดใหม่ไปให้เปลี่ยน “แล้วพี่ยักษ์แดงตัวแค่ไหน น้าบุษจะตัดถูกเหรอ” อาหมวยถามอย่างสงสัย “นั่นสิคะ ถ้าไม่วัดตัวก็ตัดไม่ได้นะโกเลมน้อย” ช่างตัดเสื้อที่ตอนนี้เริ่มโด่งดังกับเขาบ้างแล้วบอก เจ้าโกเลมน้อยมันเงียบไปนิดนึง แล้วก็บอกว่า “ตัดได้ๆ โกเลมน้อยจะให้พี่ยักษ์แดงบอกขนาดมา” ที่แท้มันแอบส่งข้อความไปถามพี่ยักษ์แดง พี่ยักษ์แดงที่มีประสบการณ์ในการเข้าไปในฐานข้อมูลของระบบมากกว่าจึงหาทางออกให้ “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ น้าบุษทำให้ได้อยู่แล้ว” น้าบุษบอกอย่างใจดี เจ้าโกเลมน้อยเลยได้โชว์ท่าไม้ตายสุดยอดที่พี่วินเพิ่งสอน ยกมือขึ้นประนมที่หน้าอก แล้วก็ก้มตัวจนตูดโด่ง “ขอบคุณคร้าบ” “ต๊าย น่าเอ็นดู มามะมาให้น้าบุษหอมหน่อย” น้าบุษเก็บอาการไม่ได้ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคนในห้อง ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า กำลังจะเจอเรื่องปวดหัวเร็วๆนี้ ---------------------------------------------- “นี่ พวกแกเมื่อไหร่จะมาถึง” อาหมวยส่งข้อความหากลุ่มเพื่อน หลังจากที่นัดแล้วนัดอีก เพื่อนๆทั้งสามก็มาไม่ถึงร้านสักที วันจันทร์บอกว่าอยู่คนละเมือง วันอังคารขอทำเควสย่อยระหว่างทาง วันพุธ ไอ้ส้มทะเลาะกับแฟน อีกสองคนเลยต้องหยุดเดินทางเพื่อปลอบใจส้ม วันพฤหัสคืนดีกันได้ เจ้าส้มเลยของหวานกับแฟนต่อ วันศุกร์ มาเกือบถึงแล้ว แต่ไม่มีที่พักเลยยังไม่เข้ามา จนถึงวันเสาร์ตามเวลาในโลกจริง อาหมวยก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะได้เจอเพื่อนในเกม “เดี๋ยวตอนเที่ยงไปเจอกันที่วิหาร ตรงที่ที่เขาไปเรียนทักษะปัดคำสาปนะ แล้วก็ ไอ้ส้มมันสั่งว่า แกต้องทำเป็นไม่รู้จักพวกเราสามคนด้วย” จักร หรือแจ้กกี้ในเกมบอก “อ้าว ทำไม” อาหมวยงง “ก็ไอ้ส้มนะสิ ทะเลาะกับแฟนอีกแล้ว” เปิ้ลส่งเสียงแทรกเข้ามา “คืองี้ แฟนไอ้ส้ม พอมาถึงก็ดันไปเจอหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนอะไรสักคน” จักรพยายามจะอธิบาย แต่เพราะนึกชื่อคนที่พูดถึงไม่ออก เปิ้ลก็เลยแทรกเข้ามาอีกครั้ง “เขาชื่อ มังกรขาวย่ะ” “เออนั่นแหละ หมอนั่นดันชวนแฟนไอ้ส้มไปรับจ้างลาดตระเวนรักษาความปลอดภัย” จักรพูดต่อ “แล้วไง” อาหมวยก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเกี่ยวอะไรกับตัวเอง “ไม่ยังไงหรอก ก็แค่แฟนไอ้ส้มตกลง ไอ้ส้มเลยโกรธ” เปิ้ลบอก “อ้าว” อาหมวยอุทาน “จะไม่ให้โกรธได้ไง อ้างมาได้ว่า นอกจากค่าจ้างแล้ว หน่วยลาดตระเวนได้ที่พักฟรี ฉันก็บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะมาพักที่บ้านแก ยังจะเอาเรื่องนี้มาอ้าง เชอะ นึกว่าฉันรู้ไม่ทันหรือไง อยากจะไปคอยคุ้มครองกลุ่มสาวๆล่ะสิ ในเมื่อเห็นสาวๆดีกว่า ก็อย่าได้มีโอกาสทำความรู้จักกับพี่น้องผู้ลบประวัติที่โด่งดังเลย” คราวนี้เจ้าของเรื่องให้ข้อมูลเองฉอดๆ “แล้วเรื่องมันโยงมาถึงฉันได้ไงวะ” หมวยยังงงอยู่ “แกอย่าไปหาเหตุผลกับคนที่กำลังหึงปนพาลเลยว่ะ เอาเป็นว่า ไอ้ส้มมันหาว่าแฟนมัน เห็นแก่หน้าคนใหญ่คนโตมากกว่ามัน แถมยังคิดจะแอบหนีไปหลีสาว มันก็เลยจะแกล้งทำเป็นว่าเพิ่งรู้จักแกที่วิหาร แล้วตามไปพักที่บ้านแก ให้แฟนมันตาลุกบ้างว่ามันก็รู้จักคนดังกับเขาเหมือนกัน ดังกว่าเจ้า.. อะไรนะ” จักรถาม “มังกรขาว” เปิ้ลช่วยตอบ “นั่นแหละๆ มันกะจะแกล้งไม่แนะนำแฟนมันให้รู้จักกับแกสักพัก พวกเราก็เลยต้องทำเป็นว่าไม่รู้จักกันมาก่อนไง” จักรสรุป อาหมวยฟังแล้วก็รู้สึกแปลกๆ “แค่ทะเลาะกับแฟน แต่เพื่อนแกสามคนต้องยอมกลายเป็นคนโกหกพกลมเชื่อถือไม่ได้ อย่างนั้นหรือ ไอ้ส้ม” “ไอ้หมวย” ส้มชักงอนที่เพื่อนไม่ร่วมมือ “ฉันจะไปที่วิหารตามนัด ถ้าแกอยากเล่นละคร ก็เล่นเอง แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่า ถ้าแกสามคนทำเป็นไม่รู้จักฉัน ฉันก็จะถือว่า ไม่เคยรู้จักพวกแกเหมือนกัน” อาหมวยตัดสัญญาณ ส้มหน้าเสียทันทีที่ได้ยิน “ซวยแล้ว สมน้ำหน้า ก็รู้อยู่ว่า ไอ้หมวยมันไม่ชอบคนโกหก แต่นี่ดันจะไปบังคับให้มันโกหกเสียเอง” จักรบ่นเป็นหมีกินผึ้ง “ไม่ชอบโกหก แต่หลอกคนทั้งเกมว่าเป็นเด็กอายุสิบห้าเนี่ยนะ” ส้มทำเสียงเยาะ ไม่ยอมแพ้ “เฮ้ย โกหก กับไม่แก้ข่าวไม่เหมือนกันสักหน่อย” เปิ้ลท้วง “ใช่ๆ แกรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร แต่ไปกล่าวหาหมวยมันแบบนั้น ไม่กระดากปาก ก็ละอายใจมั่งเหอะ” จักรชักจะเลิกเห็นแก่ความเป็นผู้หญิงของเพื่อน จนเริ่มสวนกลับบ้างแล้ว “อ๋อ พวกแกหาว่าฉันผิด” ส้มทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เปิ้ลเข้าไปโอบไหล่เพื่อปลอบโยน ก่อนจะโบกมือไล่จักรให้ไปรับหน้าหมวยตามนัดให้ทันก่อน ----------------------------------- ก่อนเที่ยงราวๆสิบห้านาที อาหมวย วินและโกเลมน้อยก็มาถึงที่หน้าวิหารเมืองอินเดียโนลา “ดอกไม้ไหมคะ ดอกไม้สวยๆ สำหรับบูชาเทวรูป” มีผู้เล่นคนหนึ่งมาเดินร้องขายดอกไม้อยูที่หน้าวิหาร แต่ดูเหมือนว่าจะขายไม่ดี ดอกไม้เหลือเต็มตระกร้า ซึ่งก็ไม่น่าแปลกนัก เพราะการมาขอเรียนทักษะปัดคำสาป แค่คุกเข่าก็เรียนได้แล้ว ใครจะยอมเสียเงินซื้อดอกไม้ “ดอกไม้สวย ดอกไม้สวย” เจ้าโกเลมน้อยพูดและมองตามดอกไม้สีแดงอย่างสนใจ “อยากได้ดอกไม้หรือโกเลมน้อย” อาหมวยถาม “อยากได้ อยากได้” มันยิ้มแป้นตอบรับทันควัน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมันอยากได้จริงๆ หรือแค่พูดตามนายหญิงของมัน อาหมวยเดินไปหาแม่ค้าขายดอกไม้ทันที “ขายยังไงคะ” “ดอกละหนึ่งเหรียญทอง ซื้อสิบดอกแถมหนึ่งดอก เหมาหมดตะกร้าจัดช่อดอกไม้ให้ฟรี” แม่ค้าบอกราคา ต่อด้วยรายการของแถมโปรโมชั่นอย่างคล่องแคล่ว แต่ราคาที่บอกไม่ได้จูงใจให้คนซื้อเท่าไรเลย มีใครบ้างที่คิดจะซื้อดอกไม้ที่ราคาเท่ากับครึ่งหนึ่งของค่าเช่าห้องพักในโรงแรมห้องหนึ่งในเมืองนี้ “โกเลมน้อยจะเอาสีแดง สีเหลืองแล้วก็สีส้ม” เจ้าโกเลมน้อยมันแตะที่กลีบดอกไม้อย่างเบามือจนอาหมวยนึกเอ็นดู “เอาแค่สามสีหรือ” อาหมวยถาม “เอาหมดเลย เอาหมดทุกสีเลย” เจ้าโกเลมน้อยตอบอย่างดีใจ ก่อนจะไล่สีที่เหลืออย่างร่าเริง “เอาสีขาว เอาสีชมพู เอาสีม่วง แล้วก็เอาสีฟ้า” คนขายมองอาหมวยยิ้มๆ นึกดีใจที่เจอเศรษฐีตัวจริง นอกจากจะไม่ต่อสักคำ ยังปล่อยให้ตุ๊กตาเลือกเอาตามใจอีก “รับเพิ่มอีกสามดอกไหมคะ จะได้ของแถมดอกนึง จะจัดช่อให้เป็นพิเศษเลย จะได้เอาไปบูชาเทวรูป” อาหมวยมองคนขายอย่างพิจารณา เพราะเธอชักสะดุดว่า คนขายย้ำเรื่องเอาไปบูชาเทวรูปโดยไม่จำเป็น “เอาครับ ให้นายหญิงหนึ่งช่อ ให้พี่วินหนึ่งช่อ แล้วก็ให้โกเลมน้อยหนึ่งช่อ” ถ้าอาหมวยไม่ตามใจโกเลมน้อย ตกลงใจซื้อดอกไม้ให้ไปแล้ว ก็คงใจอ่อนยวบยอมเหมาหมดตะกร้าตอนนี้แหละ คนขายหันมามองอาหมวย ซึ่งอาหมวยก็พยักหน้านิดๆเป็นการตกลง คนขายจัดดอกไม้เป็นช่ออย่างสวยงาม พอส่งให้โกเลมน้อย มันก็เอาไปให้นายหญิงกับพี่วินก่อน จนมันได้ช่อสุดท้ายของมันเอง มันก็ใช้ท่าไม้ตายใหม่ของมันเหมือนเดิม “ขอบคุณคร้าบ” จนคนขายดอกไม้แถมเข็มกลัดดอกไม้สีบานเย็นให้เจ้าโกเลมน้อยมากลัดที่หน้าอกเสื้อด้วย “เอาดอกไม้วางบนพานก่อนที่จะขอเรียนทักษะนะคะ” คนขายขยิบตาให้อาหมวยก่อนจะเดินจากไป ----------------------------------- แม้หน้าวิหารจะคึกคัก แต่ในตัววิหารกลับเงียบสงบ คนส่วนใหญ่มักจะมาขอเรียนทักษะที่นี่ทันทีที่มาถึงทวีปใหญ่เป็นครั้งแรก วิหารนี้จึงมีคนหนาแน่นเฉพาะตอนที่เรือจากทวีปเริ่มต้นมาเทียบท่า ภายในวิหารเป็นห้องโถงใหญ่ห้องเดียว หลังคาสูงกว่าสิบเมตร สร้างด้วยหินอ่อนทั้งหลัง ไม่มีอะไรอยู่ในห้องโถงนี้เลย ยกเว้นเทวรูปสีทองที่อยู่ในเปลือกไข่ โผล่ให้เห็นแค่ใบหน้าอิ่มเอิบ หลับตาพริ้ม มุมปากยิ้มน้อยๆราวกับกำลังฝันดี ส่วนอื่นที่มองเห็นก็มีเพียงปีกขนาดใหญ่ที่ตอนนี้หุบและห่อหุ้มร่างกายของเทวรูปอย่างมิดชิด ที่ด้านหน้าองค์เทวรูปมีแท่นไม้สูงราวๆครึ่งเมตรสามแท่น แต่ละแท่นมีพานตั้งอยู่ด้านบน และที่หน้าแท่นไม้ มีเบาะสำหรับรองเข่าวางอยู่ ว่ากันว่าในสมัยที่เพิ่งเปิดให้มีการขอเรียนทักษะ หัวหน้ากิลด์และหัวหน้ากลุ่มต่างๆ ต่างก็นำลูกน้องนับร้อยนับพันเข้ามาขอเรียนทักษะในห้องโถงนี้ และผู้นำเหล่านั้นก็คุกเข่าอยู่ที่เบาะที่อยู่ตรงหน้าอาหมวยในขณะนี้ เพื่อขอประทานทักษะให้กับผู้ติดตามทุกคน อาหมวยทำตามคำแนะนำ เธอวางช่อดอกไม้ลงบนพาน ก่อนที่จะคุกเข่าลง วินที่อยู่ด้านซ้ายทำตาม เพราะคุ้นเคยกับการตามม๊ากับป๊าไปวัด ส่วนเจ้าโกเลมน้อยที่อยู่ทางขวา มันไม่เคยสงสัยอยู่แล้วว่า ตุ๊กตาอย่างมันจะเรียนทักษะได้หรือเปล่า เห็นนายหญิงทำ มันก็ทำตาม พอสองคนกับหนึ่งตัวคุกเข่าลงบนเบาะจนครบ ประตูวิหารที่ปกติเปิดอยู่ตลอดเวลาก็มีกระแสลมแรงพัดผ่าน ทำให้คนที่คิดจะเดินเข้ามาต้องเอามือป้องหน้าไม่ให้ลมเข้าตา เมื่อเขาเดินเข้ามาในวิหาร ก็ได้แต่พึมพำอย่างแปลกใจ “เมื่อกี้ เหมือนมีคนอยู่ในวิหารนี่นา เอ หรือว่าตาฝาด” ---------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:09:42

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 66 วันสุกดิบ 2 “ดอกไม้ไหมคะ ดอกไม้สวยๆ สำหรับบูชาเทวรูป” คนขายดอกไม้คนเดินยังเดินขายดอกไม้ที่เหลืออยู่นิดหน่อย จักรมองตามอย่างไม่แน่ใจ แต่เมื่อเห็นว่าเลยเที่ยงไปเกือบห้านาทีแล้ว หมวยก็ยังไม่มาสักที เขาก็เลยตัดสินใจเดินเข้าไปถาม “คุณ คุณครับ” จักรเรียกทั้งๆที่เห็นอีกฝ่ายไม่ชัดนัก เพราะต้องเอามือป้องไว้เหนือคิ้ว และทำตาหยิบหยีหลบแดดอยู่ “คะ” สาวขายดอกไม้หันมาตามเสียงเรียก เพราะเธอสวมหมวกปีกกว้าง พอหันมาก็ช่วยบังแสงแดดแผดกล้าที่ส่องเข้าตาจักรพอดี จักรรู้สึกว่าความร้อนจากแสงแดดที่ส่องกระทบผิวหน้าหายไป พอลืมตาเต็มที่ ก็เห็นตาคมราวตากวาง จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากเต็มอิ่มของสาวขายดอกไม้ ทันใดนั้น จักรก็มีอาการวูบวาบที่ข้างแก้มจนผิวสองสีของเขามีเลือดฝาดขึ้นมาทันตาเห็น “จะเป็นลมแดดหรือ” คนขายดอกไม้ถาม วูบ จักรรู้สึกเหมือนกำลังตกสู่ใจกลางโลกกะทันหัน “มะ ไม่ ไม่เป็นไรครับ” จักรชักรำคาญตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขามีอาการอย่างนี้ได้เลยนี่นา “แล้วเรียกทำไมคะ” จักรเพิ่งสังเกตว่าเสียงเธอช่างหนักแน่นมั่นคงเกินหญิง เขาคงหลงเสียงเธอเสียแล้ว “คือ ผมจะถามว่า คุณอยู่แถวนี้ คุณเห็นเด็กผู้หญิงอายุสักสิบห้าสิบหก เดินมากับตุ๊กตาตัวสีส้มๆบ้างไหมครับ อ้อ อาจจะมากับเด็กหนุ่มอีกคนอายุราวๆสิบเก้ายี่สิบน่ะครับ” จักรถามเสียงเรียบ ทั้งๆที่พยายามเก็บอาการใจเต้นเต็มที่ “ก็เห็นอยู่” “หรือครับ พวกเขาอยู่ที่ไหน” คนขายดอกไม้เอียงคอน้อยๆเหมือนจะขำกับท่าทางลุกลี้ลุกลนของจักร แต่พอเธอทำถ้าจะตอบ ก็มีเสียงเรียกมาจากด้านหลัง “ท่านหญิงมังกร ท่านหญิงมังกร” หญิงสาวคนหนึ่งแต่งชุดนายพราน สะพายดาบเล่มโตเดินเข้ามาหา “ท่านหญิงแอบมาขายดอกไม้อีกแล้วหรือคะนี่” พรานสาวไม่สนใจจักรที่ยืนอยู่ข้างๆเลย “จ๊ะ” ท่านหญิงมังกรตอบสั้นๆ “ไม่รู้จะมาขายทำไม อะโฟร์ไดท์ก็บอกแล้วนี่นา ว่าจะสั่งให้สมาชิกใหม่ช่วยเหมาให้หมด” พรานสาวบ่นพร้อมกับแย่งตะกร้าไปถือก่อนจะชวน “ไปกินข้าวกันเถอะ พี่ๆน้องๆรอแย่แล้ว” “เอ๊ เอาคืนมา” ท่านหญิงมังกรแย่งตะกร้าดอกไม้กลับ แต่พรานสาวไม่ยอม ยื้อกันไปมาได้ไม่กี่ที ตะกร้าก็คว่ำ ดอกไม้ที่ตกถึงพื้นก็สลายกลายเป็นอากาศธาตุในทันที เหลือดอกไม่สีม่วงดอกเดียวที่ก้านยังเกี่ยวกับหูตะกร้าไว้ได้ “ดูสิเนี่ย” ท่านหญิงมังกรร้อง พรานสาวหน้าซีด ปล่อยมือถอยห่างในทันที ตะกร้าจึงกระตุกวูบตามแรงดึงของท่านหญิง จนดอกไม้ดอกสุดท้ายร่วงออกจากตะกร้า “ว้าย” ท่านหญิงตกใจ แต่ไม่ทันที่ดอกไม้จะกระทบพื้น จักรก็คว้าได้เสียก่อน “เอ่อ ผมเก็บให้” จักรยื่นดอกไม้ให้พร้อมคำพูดตะกุกตะกัก “คุณเก็บไว้เถอะ ดอกไม้สวรรค์ต้องได้อย่างสุจริตและไม่แปดเปื้อนถึงจะใช้ได้ คุณชิงเก็บก่อนที่จะถึงพื้นโดยที่ฉันไม่ได้มอบกรรมสิทธิ์ให้ แม้ไม่แปดเปื้อนจนสูญสลายก็ใช้การไม่ได้แล้ว” เสียงของท่านหญิงบ่งความไม่พอใจนิดๆ “ท่านหญิงคะ อเมทิสของโทษ” พรานสาวขอโทษเสียงอ่อย “ก็รู้อยู่แล้วว่าภารกิจนี้ คนของเราไม่เคยทำสำเร็จ แล้วยังจะมาขวางฉันอีก รู้ไหมว่าฉันติดเควสนี้มาเป็นปีแล้ว จำไว้เลยนะ ถ้าคนที่ฉันเพิ่งส่งเข้าไปทำเควสไม่ผ่านละก็ คราวหน้าฉันจะพาเธอไปเก็บดอกไม้ด้วย” สิ้นคำขู่ท่านหญิง พรานสาวก็ได้แต่ยื่นมือไปรับตะกร้าเปล่ามาช่วยถือแล้วก็ยืนรอเจี๋ยมเจี้ยม ท่านหญิงตั้งท่าจะเดินจากไป แต่ก็นึกได้ว่ายังไม่ได้ตอบคำถามจักร พอหันกลับมา ก็เจอชายหนุ่มกำลังดมดอกไม้อย่างเคลิบเคลิ้ม “คุณ” “อะ คะ ครับ” “คนที่คุณถามถึง เพิ่งจะเข้าไปทำเควส ส่วนใหญ่คนทำเควสนี้ใช้เวลาข้ามวัน แล้วก็ไม่สามารถติดต่อได้ด้วยการสื่อสารทุกชนิด รอให้ถึงพรุ่งนี้ แล้วคุณค่อยส่งข้อความไปหาพวกเขาก็แล้วกัน” ท่านหญิงพูดจบก็เดินจากไปทันที จักรได้แต่มองตาม ตาลอย ไม่ได้ได้ยินแม้แต่เสียงคุยกันแว่วๆของสองสาว “มีคนยอมซื้อดอกไม้แพงระยับของท่านหญิง โดยที่ไม่รู้ว่ามันใช้ในการทำเควสด้วยหรือนี่” “มีสิ” “แล้วจะทำเควสผ่านหรือเปล่าน้า” “ไม่รู้สิ ขอให้ผ่านทีเถอะ ฉันจะได้หมดภาระเสียที” --------------------------------- ฝ่ายมิคาเอลก็กำลังจ้องตาวัดใจกับเจ้ายักษ์แดง อัลติเมทโกเลม สุดยอดแห่งสัตว์เลี้ยงที่เอาแต่ใจของเขา หากบรรดาลูกกิลด์มาเห็นหัวหน้าต้องกระโดดขึ้นมายืนอยู่บนคานในโรงสัตว์เลี้ยงเพียงเพื่อจะได้จ้องตากับเจ้ายักษ์แดงได้ถนัดๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะนับถือมากขึ้นในความพยายาม หรือจะแอบขำดี “ข้าจะเอาห้องนอน ข้าไม่นอนกับไอ้พวกนี้” เจ้ายักษ์แดงมันประกาศกร้าว จนบรรดายูนิคอร์น ม้าศึก เสือขาวและนกอินทรีที่ปกติไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไร หลบไปเบียดกันกลมอยู่ที่มุมหนึ่งของโรงสัตว์เลี้ยง “ไหนลองให้เหตุผลมาหน่อยสิ” มิคาเอลถามอย่างไม่ทิ้งมาดนาย “ก็ ก็ ก็นายหญิงของเจ้าโกเลมน้อยยังสร้างห้องนอนให้โกเลมน้อยนอนคนเดียวเลย” เจ้ายักษ์แดงยอมสารภาพแล้วว่าได้ความคิดนี้มาจากไหน มิคาเอลตาค้าง เขาคิดอยู่ในใจ เจ้าโกเลมน้อยตัวกะเปี๊ยก ห้องไหนก็อยู่ได้ แต่ขืนเขาสร้างห้องให้เจ้ายักษ์นี่มีหวังเสียพื้นที่ไปหนึ่งปีกตึก “จะเลียนแบบเจ้าโกเลมน้อยเนี่ยนะ” “ไม่ได้เลียนแบบ ข้าแค่อยากได้มั่ง” มิคาเอล แอบกระตุกยิ้มที่มุมปาก ยังไงเอไอก็ยังโกหกไม่เป็น ตอนแรกเขาคิดจะปฏิเสธไป แต่พอหันไปเห็นสัตว์เลี้ยงอีกสี่ตัวที่กอดกันกลมอยู่ที่มุมห้องแล้วก็ได้แต่ถอนใจ ตั้งแต่เขาได้อัลติเมทโกเลมมา เจ้าพวกนี้มันเครียดจนขนร่วงเป็นกระจุกๆเกือบทุกวัน ถ้าย้ายเจ้ายักษ์แดงออกไป อาการมันอาจจะดีขึ้น เขาจึงติดต่อไปที่ธนาคาร “ส่งสถาปนิกมาที่นี่ด่วน” คำสั่งสั้นๆ แต่ด้วยอำนาจเงินและความเป็นลูกเจ้าของหุ้นใหญ่ สถาปนิกแทบจะหายตัวมาปรากฏตรงหน้าทันที “มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” มิคาเอลก้มลงไปมองสถาปนิกคนคุ้นเคย ก่อนจะใช้เวทย์ดึงตัวเขาขึ้นมายืนบนคานด้วยกัน จะได้เจรจากับเจ้ายักษ์แดงถนัดๆ “อยากได้ห้องแบบไหนก็บอกสถาปนิกไป” มิคาเอลบอกแค่นี้ ก่อนจะทิ้งสถาปนิกไว้คนเดียวเพื่อไปตรวจรายงานต่างๆที่ยังกองค้างอยู่บนโต๊ะในห้องหนังสือ อีกครึ่งชั่วโมงถัดมา มิคาเอลก็กลับเจอเจ้ายักษ์แดงกำลังร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี โดยที่สัตว์เลี้ยงอีกสี่ตัวที่เหลือใช้ขาหน้าหรือปีกอุดหูอย่างสุดความสามารถ “อะ นายท่าน” พอทำท่าว่าจะได้ห้อง เจ้ายักษ์แดงก็แสดงความเคารพนบนอบขึ้นมาทันใด “นั่น ร้องเพลงอะไร” มิคาเอลถาม เพราะเมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด “ไก่ย่างถูกเผา..” เจ้ายักษ์แดงมันตอบด้วยการร้องให้ฟังเสียงดังฟังชัด จนมิคาเอลยกมือห้ามแทบไม่ทัน “พอๆๆ นี่ไปหัดมาจากไหนนี่” “โกเลมน้อย” ยักษ์แดงตอบเสียงอ่อย มิคาเอลส่ายหน้า นี่เขาคิดถูกหรือผิดนะที่อนุญาตให้เจ้ายักษ์แดงมีเพื่อนเป็นตุ๊กตา “แล้วทำไม อารมณ์ดีนัก” มิคาเอลคาดว่าจะมาเจอเจ้ายักษ์แดงหน้าหงิก เพราะก่อนจะกลับสถาปนิกเข้าไปบอกเขาว่า ต้องใช้เวลาสร้างห้องใหม่ถึงเจ็ดวันในเกม เพราะต้องหาวัสดุพิเศษมาทำห้อง “โกเลมน้อยบอกว่า นายหญิงจะสั่งตัดชุดให้” “นายหญิงของโกเลมน้อย ตัดชุดให้โกเลมน้อย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า” “นายหญิงจะสั่งให้ตัดสองชุด ชุดหนึ่งของโกเลมน้อย ชุดหนึ่งของข้า” เจ้ายักษ์แดงตอบไปยิ้มไป แต่มิคาเอลดูแล้ว คิดว่ามันกำลังแยกเขี้ยวขู่มากกว่า “แล้วบอกโกเลมน้อยไปแล้วหรือยังล่ะว่า เจ้ามีข้อจำกัดอะไรบ้าง” มิคาเอลถาม “ข้อจำกัด?” เจ้ายักษ์แดงสงสัย “ตอนสั่งสร้างห้อง สถาปนิกเขาไม่ได้บอกหรือว่า เวทย์ไฟในตัวเจ้ามันสูงมาก จนไอร้อนจากตัวก็สามารถเผาผ้าได้ทุกชนิด ขนาดที่เตียงนอนของเจ้าต้องทำจากโลหะพิเศษหรือหินทนไฟเท่านั้น เพราะนอนนานๆต่อให้เป็นโลหะบางทียังละลาย เสื้อผ้าของเจ้าต้องทำมาจากหนังมังกรเท่านั้น และเพราะมันหายาก พวกฝ่ายออกแบบเขาถึงทำแค่ผ้าเตี่ยวให้เจ้านุ่งไง” เจ้ายักษ์แดงอ้าปากหวอ ก่อนจะชวน “นายท่าน งั้นเราไปล่ามังกรกัน” “ตอนนี้งานยุ่ง เดือนหน้าค่อยไป แล้วระหว่างที่ห้องนอนใหม่ยังไม่เสร็จ ห้ามแกล้งสัตว์เลี้ยงตัวอื่นเด็ดขาด ไม่งั้นข้ายึดห้องคืน” พูดจบมิคาเอลก็กลับไปทำงานต่อ ส่วนเจ้ายักษ์แดง ก็เข้ามุมของมันทันที สัตว์เลี้ยงอีกสี่ตัวที่เหลือจึงค่อยหายใจได้ทั่วท้อง เดินออกจากมุมห้องกลับคอกใครคอนมัน แต่ไม่ใช่ว่าเจ้ายักษ์แดงกลัวคำขู่ของนายท่านหรอกนะ มันมีธุระที่สำคัญยิ่งที่ต้องทำต่างหาก -------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:15:36

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่ออาหมวย วินและโกเลมน้อยคุกเข่าลงพร้อมกัน ก็มีแสงสว่างวาบขึ้นจนทุกคนต้องหลับตา พอลืมตาอีกครั้ง พวกเขาก็ไม่เห็นคนอื่นแล้ว อาหมวย วิน และโกเลมน้อยถูกจับแยกขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ พอจะเดินได้สองสามก้าว เรียกได้ว่าถ้าเอนตัวลงนอน ศีรษะกับปลายเท้าของวินก็แตะกำแพงแต่ละด้านพอดี ห้องนี้ไม่มีประตูหรือหน้าต่าง เพดานอยู่สูงมากจนประมาณไม่ถูก และเป็นที่เดียวที่มีแสงสว่างลอดเข้ามาได้ “วิน โกเลมน้อย” อาหมวยพยายามติดต่อผ่านช่องญาติ หลังจากที่ตรวจพบว่าช่องสื่อสารอื่นไม่ทำงาน “เฮ้อ อาหมวย โล่งอกไปที” วินตอบกลับมาได้ ทั้งสองแลกเปลี่ยนข้อมูลกันจึงรู้ว่าถูกขังอยู่ในสภาพเดียวกัน และประเมินแล้วว่าคงไม่มีอันตรายในระยะเวลาอันใกล้นี้ “งั้นอาจะนั่งปลดผนึกกับซ่อมไอเทมที่ค้างๆไปก่อนละกันนะ ถ้าทางโน้นมีอะไรก็เรียกก็แล้วกัน” อาหมวยบอกหลังจากที่ไม่เห็นว่าจะทำอะไรอย่างอื่นได้อีก “โอเค งั้นวินก็จะนั่งลบประวัติของที่ค้างๆอยู่ในกระเป๋าไปก่อนมั่ง” ในห้องควบคุมเควส “เฮ้ย ไหงสองพี่น้องทำอย่างนี้ล่ะ” NPC ประจำเควสโวยวายเมื่อเห็นอาหมวยกับวินปักหลักทำงานผ่านมอนิเตอร์ หึๆ เสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากโต๊ะข้าง “หัวเราะอะไรวะ” NPC คนเดิมถาม “เอ็ง เตรียมตัวเสียของรางวัลระดับสูงสุดไว้ได้เลย คนพี่น่ะไม่เท่าไร แต่คนน้องนี่ ได้ข่าวว่า เควสไหนเควสนั้น ไม่เคยปล่อยให้หลุดมือ” คนหัวเราะหันมาตบไหล่ปลอบใจ “ไม่มีทาง เควสนี้ ของรางวัลสูงสุดจะออกได้ก็ต่อเมื่อมีคนผ่านเงื่อนไขพร้อมกันสามคน นี่มากันแค่สองเอง” NPC เจ้าของเควสหันมายักคิ้วให้ “งั้นเอ็งก็ตรวจสอบอีกจอก็แล้วกัน เพราะไฟสีแดงมันขึ้น แสดงว่ามีอีกคนอยู่ในห้องนั้นแล้ว” NPC เจ้าของเควสหันควับไปมองสัญญาณไฟอย่างแปลกใจ ก็ไม่มีข้อมูลผู้เล่นคนอื่นนี่นา แต่พอเขาเปิดหน้าจอ เขาก็เห็นตุ๊กตาตัวสีส้มๆกำลังนั่งอ้วนอย่างสุดเซ็ง แถมยังยื่นหน้ามุ่ยๆของมันมาเต็มหน้าจออีกต่างหาก “ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะดังมาจากโต๊ะข้างๆทันที “เชอะ ตุ๊กตาดินปั้นก็กลัวเป็น อย่าหวังว่าจะผ่านเควสได้ง่ายๆ” แต่ไม่ทันที่ NPC เควสจะได้ทำอะไรก็มีสัญญาณเรียกดังมาจากมอนิเตอร์ของโกเลมน้อย NPC ทั้งสองจัดการตรวจสอบทันที เพราะนอกจากช่องญาติที่อาหมวยเพิ่งใช้แล้ว มันไม่ควรจะมีช่องสื่อสารไหนที่ใช้การได้อีก แต่พวกเขาตรวจไม่พบความผิดปกติ จึงไปเปลี่ยนเป็นเปิดเสียงเพื่อฟังการสื่อสารแทน “โกเลมน้อย” “พี่ยักษ์แดง” เสียงเจ้าโกเลมน้อยดีใจมาก “มีอะไรหรือ” พี่ยักษ์รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ “นายหญิงหาย พี่วินหาย หายไปหมดเลย” เจ้าโกเลมน้อยฟ้องทันที แต่ยักษ์แดงที่มีประสบการณ์ในการทำเควสร่วมกับนายมามากกว่าเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น “อ๋อ มิน่า ถึงต้องอ้อมตั้งไกลกว่าจะติดต่อโกเลมน้อยได้” จากนั้นพี่ยักษ์ก็บอกโกเลมน้อยว่า นายหญิงกับพี่วินคงทำเควสอยู่ เลยติดต่อไม่ได้ และตอนนี้พี่ยักษ์ก็ไม่ได้ติดต่อกับโกเลมน้อยทางช่องทางปกติ แต่ใช้วิธีมองๆหาว่าตรงไหนผ่านได้ก็อ้อมมา “เหรอ แล้วโกเลมน้อยต้องรอนานไหมอะ” พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร โกเลมน้อยก็เลิกกังวล “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้เรามาคุยกันเรื่องชุดใหม่กันเถอะ” “ชุดใหม่ๆ” เจ้าโกเลมน้อยตอบรับเสียงใส “ช่าย นายท่านบอกว่า พี่ยักษ์แดงต้องใส่ชุดทำจากหนังมังกร” พี่ยักษ์อวด “โกเลมน้อยเอา โกเลมน้อยเอาด้วย” “แต่ต้องไปล่ามังกรเองนะ” “เหรอ งั้นโกเลมน้อยจะชวนนายหญิงไป” “งั้นเรามาดูแบบชุดกันก่อน แล้วค่อยคิดกันว่าจะไปล่ามังกรสีอะไรดี” พี่ยักษ์ชวนก่อนจะส่งลิ้งค์ฐานข้อมูลชุดเกราะแบบต่างๆไปให้โกเลมน้อยดู ทั้งคู่คุยกันเพลินจนโกเลมน้อยลืมไปแล้วว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ส่วนที่ห้องควบคุม NPC ประจำเควสกำลังอ้าปากหวอ ก่อนจะยกมือปิดหน้า แล้วฟุบลงกับโต๊ะคอมฯไปสามสิบวินาที แล้วค่อยเงยหน้าขึ้นมาตะโกน “ใคร ใครเป็นต้นคิดให้สัตว์เวทย์สองตัวเป็นเพื่อนกัน แถมยังเป็นตัวที่รู้จักเจาะระบบด้วย อ๊ากกกก” เพื่อนร่วมงานที่เห็นเพื่อนสติแตกไปแล้ว ก็พึมพำเบาๆ “บอกแล้วเด็กนี่มาเมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้น” แต่ด้วยความเห็นใจ เขาจึงช่วยจัดการเซฟข้อมูลที่จำเป็น ทำสามก้อปปี้ ส่งให้ฝ่ายที่เกี่ยวข้องช่วยตรวจสอบ “นายไปพักก่อนก็ได้นะ กว่าผลตรวจสอบจะกลับมาก็คงอีกสักพัก” --------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:18:23

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ 67 วันสุกดิบ 3 “อีกแล้วเหรอ คราวนี้อะไรอีกล่ะ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคถามหัวหน้าฝ่าย NPC อย่างแปลกใจ แต่แปลกใจแค่ไหนตอนนี้ บรรดาหัวหน้าฝ่ายต่างๆก็ชักจะชินกับอาหมวยน้อยแล้ว ตอนนี้แทนที่จะหน้าตื่นวิ่งไปคุยกันที่ห้องประชุม ก็กลายเป็นคุยกันผ่านโทรศัพท์ภายใน โทรศัพท์สมัยนี้ ทั้งเห็นหน้า ทั้งส่งข้อมูลได้ ไม่ยุ่งยากดี “ไอ้ฝ่ายออกแบบงี่เง่านะสิ ดันลืมอัพเดทสถานะของเจ้าตุ๊กตาอ้วน เครื่องตรวจสอบคุณสมบัติผู้เล่นก่อนจะรับเควสเลยถือว่ามันมีคุณสมบัติ ทั้งๆที่ความจริงมันเป็นสัตว์เวทย์ตัวหนึ่ง” หัวหน้าฝ่าย NPC ถอนหายใจ “อ้าว มาโยนความผิดให้ได้ไง ไอ้ตัวนี้มันออกแบบมาจากฝ่ายผมที่ไหน” หัวหน้าฝ่ายออกแบบเถียง “ถึงไม่ได้ออกมาจากฝ่ายคุณ แต่ฝ่ายคุณมีหน้าที่อัพเดทข้อมูลสัตว์เวทย์ไม่ใช่หรือ” ฝ่ายเทคนิคช่วยฝ่าย NPC ฝ่ายออกแบบเถียงเรื่องนี้ไม่ออก ก็เปลี่ยนไปเรื่องใหม่แทน “ถึงฝ่ายผมจะลืม แต่การตรวจสอบคุณสมบัติผู้เล่นมันควรจะรอบคอบกว่านี้ไม่ใช่หรือ” “คู๊ณ วันๆคนรับเควสเป็นล้าน ขืนตรวจสอบอย่างละเอียดจะได้โดยนายเฉ่งประไร ใจคอจะให้ผมทำให้กระบวนการรับเควสใช้เวลาเพิ่มขึ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ เพียงเพราะคุณลืมอัพเดทข้อมูลสัตว์เวทย์ตัวเดียวเนี่ยนะ” ฝ่าย NPC ชักเหลืออด ฝ่ายออกแบบก็ชักจ๋อย เถียงไม่ออก เลยเงียบไป “แล้วจะทำยังไงละทีนี้” ฝ่ายเทคนิคถาม “ก็ต้องปล่อยให้เจ้าตุ๊กตานั่นทำเควสไป ถ้ามันผ่านก็ต้องให้รางวัลมันด้วย เพราะขืนไปตัดสิทธิ์มันตอนนี้ พวกเราทั้งสามแผนกกลายเป็นยำใหญ่แน่” ฝ่าย NPC ตอบแบบปลงๆ “แล้วมันเควสอะไรหรือ ถึงต้องหน้าหงิกกันขนาดนั้น” ฝ่ายออกแบบถาม “เจ็ดสยองขวัญ” ฝ่าย NPC ตอบ หัวหน้าฝ่ายอีกสองฝ่ายถึงกับเงียบไป เควสเจ็ดสยองขวัญ เป็นเควสที่ว่ายากก็ไม่ยาก ง่ายก็ไม่ง่าย ประโยชน์ของของรางวัล เป็นประโยชน์กับคนอื่นมากกว่าตัวเอง เป็นเควสที่เพิ่มเข้าไปในปีที่สองของเกม เพื่อคานกับอาชีพหมอผีที่ใช้คำสาป เพียงแต่การรับเควสนี้เอาไปผูกกับดอกไม้สวรรค์ซึ่งขึ้นอยู่ที่ลำธารน้ำใสหินสวยเพียงแห่งเดียว และการจะเข้าไปยังลำธารที่ว่าจะต้องผ่านด่านมังกรหนึ่งในสิบสองด่านที่ล้อมรอบอยู่ จึงไม่มีใครทำเควสสำเร็จก่อนที่บริษัทตัดสินใจปล่อยให้เรียนทักษะปัดคำสาปฟรีๆ พอเปิดให้เรียนทักษะปัดคำสาป โอกาสที่จะมีคนได้เควสเจ็ดสยองขวัญก็แทบจะเหลือศูนย์ เพราะมีกฏว่าผู้เล่นหนึ่งคนรับเควสจากวิหารนี้ได้แค่คนละหนึ่งครั้ง ผลก็คือ มีคนเรียนทักษะใช้คำสาปมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ไม่มีใครเรียนทักษะแก้คำสาปเลย พวกเขาพยายามลดความไม่สมดุลนี้ด้วยการปล่อยเควสย่อยเพื่อเรียนทักษะแก้คำสาบ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากเท่าไร เพราะของรางวัลของเควสย่อยให้ได้แค่ทีละหนึ่งคาถา จนเมื่อกลางปีที่แล้ว มีคนบุกไปถึงลำธารน้ำใสหินสวยได้สำเร็จ พวกเขาจึงตกลงให้ของรางวัลอย่างหนึ่งกับผู้เล่นคนนั้นไป แลกกับการที่ผู้เล่นคนนั้นต้องหาคนมาทำเควสเจ็ดสยองขวัญให้สำเร็จสิบคนภายในเวลาหนึ่งปีตามเวลาจริง “แล้วพวกนั้นรับเควสมาได้ยังไง” ฝ่ายเทคนิคถาม “ลืมวิธีการหาคนมาทำเควสของตัวเองแล้วหรือคุณ ก็ซื้อดอกไม้จากท่านหญิงมังกรไง” ฝ่าย NPC ตอบอย่างเซ็งๆ ไอ้ความอยากจะปล่อยของรางวัลก็มีอยู่ แต่มันติดอยู่ที่ว่า คนที่รับเควสนี่ชอบเหมามากไปหน่อย แถมเหมามาหลายเควสแล้ว ขืนให้ไปอีกเกมจะเสียสมดุล “เฮ้อ ถ้าครบทั้งสองเงื่อนไข ได้ดอกไม้มาโดยสุจริต ไม่เคยรับเควสที่นี่มาก่อน ก็ถือว่าเป็นชะตากรรมก็แล้วกัน” ฝ่ายออกแบบปลอบ “ไม่ใช่แค่สอง แต่เป็นสี่เงื่อนไข” ฝ่าย NPC เฉลย “สี่?” “ดอกไม้ครบเจ็ดสี ฉะนั้นจะได้รับการทดสอบสำหรับการลบคำสาปทั้งเจ็ดทักษะ แล้วก็รับเควสพร้อมกันสามคน เอ๊ยไม่ใช่ สองคนกับหนึ่งตัว ถ้าผ่านหมด เราก็จะได้ สุพรีมชาแมน มาหนึ่งคณะ สามารถลบทักษะประเภทคำสาปออกจากตัวผู้เล่นได้” ฝ่าย NPC บอกเงื่อนไขพิเศษอีกสองข้อที่เหลือ “งั้นก็เรือหายน่ะสิ” ฝ่ายเทคนิคชักเห็นแววหายนะ “ไอ้ตุ๊กตานั่น ปกติมันเข้าถึงได้เฉพาะฐานข้อมูลเวทย์ได้อยู่แล้ว แล้วถ้าคราวนี้ มันได้เรียนทักษะเกี่ยวกับคำสาปไป..” ฝ่ายออกแบบไม่กล้าคาดการณ์ต่อ “คิดมากไปหรือเปล่า เวทย์กับคำสาป เราแยกฐานข้อมูล แถมคำสาปทุกคำสาปเขียนด้วยภาษาที่สาม ไม่ใช่ทั้งรูนและอักขระเวทย์” ฝ่าย NPC ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่อีกฝ่ายเดา “90%” ฝ่ายเทคนิคบอกหลังจากที่ผลการคำนวณออกมา “อะไร” ฝ่ายออกแบบถาม “มีโอกาส 90% ที่เจ้าโกเลมน้อยนั่นจะเจาะเข้าฐานข้อมูลคำสาปทั้งหมด ถ้าหากว่ามันได้เป็นสุพรีมชาแมน” ฝ่ายเทคนิคขยายความ ในจอภาพ หัวหน้าฝ่ายทั้งสามเอามือกุมขมับก่อนจะเรียกภาพจากห้องเควสมาดู สยองขวัญแรก เป็นความสยองขวัญจากการถูกตัดขาด ไม่เห็นอนาคต แต่ ในห้องแรก อาหมวยนั่งปลดผนึกไอเทมกองใหญ่ ต่อด้วยการซ่อมไอเทมกองยักษ์ ห้องที่สอง วินนั่งลบประวัติไอเทมที่ดองมานานเต็มที พรุ่งนี้เขาคงบอกให้เถ้าแก่ใหญ่มารับของได้ “พรุ่งนี้รวย พรุ่งนี้รวย” วินลบประวัติไปท่องไป ห้องที่สาม “พี่ยักษ์ โกเลมน้อยไม่ชอบชุดมีหนาม เดี๋ยวสาวๆกอดโกเลมน้อยไม่ได้” “แต่ชุดที่โกเลมเลือกมันไม่แมนอะ” ดูท่าทั้งสองตัวคงใช้เวลาอีกนานในการหาเสื้อทีม หัวหน้าฝ่ายทั้งสามมองการทำเควสของทั้งสองคนกับหนึ่งตัวอย่างอึ้งๆ หัวหน้าฝ่าย NPC หันไปถามลูกน้อง “เหลือเวลาอีกเท่าไร ถึงจะเปลี่ยนด่าน” “อีกห้านาทีครับ” เจ้าของเควสตอบ “งั้นเปลี่ยนเลยก็แล้วกัน ดูๆไปคงไม่มีใครกลัวมากไปกว่านี้แล้วล่ะ” หัวหน้าฝ่ายบอกอย่างปลงๆ ลูกน้องก็เลยจัดการหรี่ไฟที่ส่องมาจากเพดาน สยองขวัญที่สอง ความมืดและจินตนาการของตนเอง ด่านนี้ ห้องจะมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลย จะมีเสียงประหลาดคอยหลอกหลอน ตรงโน้นบ้าง ตรงนี้บ้าง คนส่วนมากมักจะทนไม่ได้ เพราะเดาไม่ถูกว่า อะไรกำลังจะบุกมา และจินตนาการก็มักจะน่ากลัวกว่าความเป็นจริงเสมอ แต่ทางด้านผู้รับภารกิจ วินติดต่ออาหมวยทันทีที่แสงเริ่มหาย “วันนี้ มืดเร็วจัง วินจะนอนแล้วนะอาหมวย มีอะไรอาหมวยเรียกก็แล้วกันนะ” ว่าแล้ววินก็เอาถุงนอนออกมา สอดตัวเข้าไปนอน พลิกไปพลิกมาได้สักพักก็ดึงถุงนอนมาคลุมโปงแถมรูดซิปเสียมิดชิดเหลือช่องระบายอากาศไว้หน่อยเดียว ทางอาหมวยพอแสงเริ่มหาย เธอก็ใช้เวทจุดไฟ แล้วทำงานต่อ ไม่ได้สนใจเลยว่า มีเสียงอะไรดังขึ้นตรงไหนบ้าง ส่วนโกเลมน้อย พอห้องมืดจนชักมองอะไรไม่เห็น พี่ยักษ์ก็ชวนมันผจญภัยด้วยการสำรวจไปตามช่องทางติดต่อที่พี่ยักษ์อ้อมมาหา มันตามไปจนเจอกันแล้วจึงชวนกันไปค้นข้อมูลเรื่องชุดที่ฐานข้อมูลใหญ่กันต่อ ดังนั้น แม้จากจอภาพ โกเลมน้อยจะนอนเฉยๆ แต่ความจริงตัวมันไม่อยู่ในห้องแล้ว สยองขวัญที่สาม แมลงและสัตว์พิษ อาหมวยแค่เหลือบมาดูแล้วก็เอายากันแมลงโรยจนทั่ว แค่นี้สารพัดแมลงที่ถูกส่งเข้ามาก็รบกวนการทำงานไม่ได้แล้ว ส่วนวินกับโกเลมน้อย สถานการณ์ไม่เปลี่ยนแปลง สยองขวัญสี่ ภัยธรรมชาติ พอแมลงหาย และฝนเริ่มตก อาหมวยก็เอากระโจมออกมากางนอนมั่ง และเพราะแมลงเมื่อกี้ อาหมวยเลยตั้งระบบป้องกันการรบกวนไว้สูงสุด เสียงฟ้าผ่า แผ่นดินไหว ความร้อนจากไฟไหม้หลอกๆ จึงไม่สามารถทะลุทะลวงผ่านระบบป้องกันของกระโจมชั้นหนึ่งของอาหมวยไปได้เลย ส่วนอีกสองห้องก็เหมือนเดิม สยองขวัญที่ห้า ภูตผีปีศาจ หลอกไปเถอะ พยายามไปแค่ไหน สิ่งได้กลับมาก็ Z z z z z z Z z z z z z Z z z z z z สยองขวัญที่หก เสียงสวดแห่งการสาปแช่ง ในด่านนี้มีการเปลี่ยนแปลงนิดเดียว คือเจ้าเจ้าโกเลมน้อยมันตกลงกับพี่ยักษ์แดงได้แล้วว่าจะแต่งตัวเป็นโรบินฮู้ด ตอนนี้เลยย้ายไปดูฐานข้อมูลมังกรเพื่อเลือกสี สยองขวัญที่เจ็ด ความตาย เป็นสุดยอดแห่งความสยอง เป็นด่านเดียวที่แสดงผลกับผู้เล่นตรงๆ ผู้เล่นจะค่อยๆแก่ลงเรื่อยๆ จนตายไปเองในที่สุด จากนั้น ผู้เล่นจะอยู่ในสภาพวิญญาณนั่งมองตัวเองค่อยๆเน่าเปื่อย จนเหลือแต่กระดูก จากนั้นกระดูกก็จะค่อยแตกเป็นผงและถูกลมพัดหายไปในที่สุด มันเป็นเควสที่สยองจริงๆ ถ้า ถ้า ผู้เล่นตื่นอยู่นะ ตามปกติไม่ว่าสยองขวัญด่านไหนก็สามารถทำให้ผู้เล่นร้องปฏิเสธไม่ทำเควสต่อ จน NPC สามารถเข้าไปยุติเควสหรือใช้ม้วนคาถากลับเมืองเพื่อหนีไปกันทั้งนั้น แต่พอเจอผู้เล่นเด็กอนามัย นอนได้นอนดี เควสที่ว่าแน่ๆก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน “นี่ใจคอนายจะให้รางวัลทั้งๆที่นอนอุตุกันทั้งเควสนี่นะ” ฝ่ายออกแบบข้องใจ “ก็ต้องให้ เพราะเคยมีคนนอนตลอดเควสมาก่อนเหมือนกัน แล้วก็ได้ทักษะล้างคำสาปไป ถึงตอนนั้นเขาจะมีโอกาสได้ทำเควสแค่ห้าด่านก็เหอะ” ฝ่าย NPC บอก “นายไปขอทักษะคืนดีกว่าว่ะ อ้างเรื่องอะไรก็ได้ หาของตอบแทนให้จุใจหน่อย เพราะถ้าให้สองคนกับหนึ่งตัวนี่เป็นสุพรีมชาแมน เรามีหวังปวดหัวกันอีกนาน” ฝ่ายเทคนิคยุส่ง หัวหน้าฝ่าย NPC เลิกคิ้ว ก่อนจะถาม “คนที่ว่า คือคุณมิคาเอล นายกล้าไปทวงทักษะคืนไหมล่ะ” อีกสองคนทำตาโต ส่งทำท่าปาดคอ ก่อนจะบอกให้ลืมๆที่พูดเมื่อกี้ให้หมด ในจอมอนิเตอร์ทั้งสามจอ ตอนนี้ร่างของผู้เล่นเริ่มกลับเป็นอย่างเดิมแล้ว พอกลับเป็นปกติปุ๊บ อาหมวยก็ตื่นปั้บ อาหมวยลุกขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจก่อนจะส่งเสียงไปปลุกวิน “ตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว” วินงัวเงีย ค่อยๆยื่นแขนโผล่มาทีละข้าง กว่าจะเอื้อมมือมารูดซิปถุงนอนปล่อยตัวเองออกมาได้ก็เสียเวลาไปพักใหญ่ ทางโกเลมน้อย พี่ยักษ์บอกว่าเช้าแล้วได้เวลาอาหารขอกลับบ้านก่อน โกเลมน้อยเลยต้องกลับมาที่ห้องเดิม “นายหญิงจะทำเควสเสร็จยังน้า” NPC เควสถอนหายใจ ก่อนจะกดปุ่ม ย้ายผู้เล่นสองคนกับสัตว์เวทย์หนึ่งตัวมาที่ห้องรับรางวัล ข้อมูลเกี่ยวกับวิธีแก้คำสาปทุกชนิดในเกม กับอำนาจในการลบทักษะการใช้คำสาปของผู้เล่นคนอื่น เขาต้องมอบให้คนที่นอนอุตุตลอดเควสจริงๆหรือนี่ แล้วเจ้าตุ๊กตานั่นจะใช้เวลานานเท่าไร ในการเจาะเข้าไปดูวิธีสาป พู่ เขาถอนหายใจอีกรอบ ขอให้มันมีเรื่องอื่นให้สนใจไปอีกนานๆ อย่าได้มีใครมาถามหรือคุยกับมันเรื่องคำสาปเด็ดขาด เพี้ยง -------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:21:02

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 68 วันสุกดิบ 4 อาหมวย วินและโกเลมน้อยรับรางวัลในตอนเช้าอย่างมึนๆงงๆ เพราะไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองไปทำเควสตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตื่นมาตอนเช้าก็มี NPC มาแต่งตั้งให้เป็นสุพรีมชาแมน แล้วในเมนูเกมก็มีช่องเพิ่มอีกหนึ่งช่อง บอกว่าเอาไว้ตรวจสอบคำสาปและหาวิธีล้างคำสาป ขนาดโกเลมน้อยไม่มีเมนูเกมยังได้กำไลเพิ่มมาหนึ่งอัน “ถ้าผลการตรวจสอบแสดงให้เห็นว่า ผู้เล่นที่ใช้คำสาปใช้คำสาปใดอย่างไม่เป็นธรรมหรือผิดกฎที่เราประกาศไว้ คุณสามารถลบทักษะการใช้คำสาปนั้นๆของผู้เล่นคนนั้นได้ แต่ต้องได้รับการรับรองจากสุพรีมชาแมนอีกสองคนนะครับ” NPC อธิบายไปก็นึกในใจไป คนออกแบบก็ออกแบบมาดีแล้ว กะจะให้มีสามคนคอยคานอำนาจ แต่ผลออกมากลายเป็นว่า สองคนเป็นพี่น้องกัน แถมไอ้ตัวที่สามดันเป็นสัตว์เลี้ยงอีก เฮ้อ เจ้าโกเลมน้อยคล้ายๆจะรู้ตัวว่ามีคนนึกนินทา มันเลยเดินมาตรงหน้า NPC แล้วยิ้มเผล่ “มีอะไรหรือ” NPC สะดุ้ง “โกเลมน้อยขอเปลี่ยนสีกำไลได้ป่าวครับ มันเป็นสีส้มเหมือนตัวโกเลมน้อยเลย เดี๋ยวคนอื่นไม่เห็นว่าโกเลมน้อยมีกำไลใหม่” NPC ถอนหายใจก่อนจะจัดการเปลี่ยนให้เป็นสีเขียวสะท้อนแสง ซึ่งเจ้าโกเลมน้อยก็พออกพอใจในความแปร๋นของสีกำไลเป็นอย่างยิ่ง หลังจากนั้นพวกเขา สองคนกับหนึ่งตัวก็เดินออกจากวิหารมาอย่างมึนๆงงๆต่อไป เช้าวันนี้ ท้องฟ้าเมืองอินเดียโลนาเต็มไปด้วยบอลลูนและเรือเหาะ ทั้งหมดเป็นของ GWL เอนเทอร์   เทนเม้นท์ พวกเขาส่งทีมงานมาเก็บภาพเต็มที่ นอกจากสถานที่สาธารณะในเมืองที่ตามปกติพวกเขาเข้าไปทำข่าวได้แล้ว ครั้งนี้พวกเขายังทุ่มเงินกว่าห้าสิบล้านเหรียญเพื่อขอซื้อลิขสิทธิ์การถ่ายทอดจากพื้นที่นอกเมืองอีกด้วย ความจริงบริษัทเกมมีกฎห้าม GWL รบกวนผู้เล่นนอกเขตเมืองเด็ดขาด แต่ มาริสา หลิง ก็หาทางออกจนได้ เธอจัดให้มีการโหวตทางอินเตอร์เนตว่า หาก GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์ขอทำรายการในเขตรัศมีหนึ่งร้อยกิโลเมตรนอกเมืองอินเดียโนลาตลอดระยะเวลาหกวันในเกม หรือวันเดียวในโลกจริง ขณะที่มีงานการกุศล แลกการการบริจาคเงินสบทบห้าสิบล้านเหรียญ จะมีผู้เล่นคนใดยินยอมบ้าง แน่นอน ใครจะกล้าทำตัวขวางโลกขัดขวางการบริจาคให้เด็กพิการ ประกอบกับช่วงที่มีงานก็ไม่มีใครคิดจะเก็บเลเวลหรือทำเควสอยู่แล้ว ผลโหวตจึงให้การสนับสนุนอย่างท่วมท้น จน GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์สามารถส่งทั้งบอลลูนและเรือเหาะมาลอยเต็มท้องฟ้าในวันนี้ วินแหงนคอตั้งบ่า ดูบอลลูนจนเดินชนชาวบ้านโดยไม่ตั้งใจ “โอ๊ะขอโทษครับ” “วิน” เสียงคนโดนชนดูจะดีใจยังไงไม่รู้ “น้ำฝน” เสียงวินดีใจไม่แพ้กัน “นึกว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอตัวเสียแล้วสิ ตั้งแต่ดังแล้วนี่ หาตัวยากจัง” น้ำฝนพ้อเล็กๆ จนวินชักแปลกใจ ก็ตั้งแต่แยกจากกันหนนั้น น้ำฝนไม่เคยติดต่อวินสักครั้งเลยนี่นา “อ้าว น้ำฝนตามตัวเราอยู่เหรอ ขอโทษนะ พอดีช่วงนี้วินยุ่งๆอยู่” วินก็ขอโทษขอโพยไปตามธรรมเนียม อาหมวยน้อยที่ถูกลืมไปแล้วเพิ่งได้จังหวะแทรก “พี่วิน ถ้าจะคุยกันต่อ ขอพาโกเลมน้อยกลับร้านก่อนก็แล้วกันนะ” “เอ่อ ฮะ” วินรับคำอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่าจะบอกให้เพื่อนสวัสดีอาหมวยน้อยดีหรือเปล่า และเพราะมัวแต่ลังเล อาหมวยก็จูงโกเลมน้อยเดินกลับร้านไปก่อนที่วินจะได้พูดอะไร “วิน เราไปที่ร้านบะหมี่ข้างหน้ากันเถอะ ลูน่ากับธนูก็อยู่ด้วย” น้ำฝนลากวินให้เดินตามลิ่วๆ ราวกับกลัววินจะเปลี่ยนใจ ------------------------------------------ พอผละจากวิน อาหมวยก็เดินกลับร้านทันที แต่ใช้เวลาเกือบครึ่งวันเพื่อเดินให้ถึง เพราะเจ้าโกเลมน้อยมันชวนแวะเกือบทุกร้านที่มีของน่าสนใจ “นายหญิงๆ ตรงนั้นมีลูกโป่งด้วย” เจ้าโกเลมน้อยแทบจะกระโดดเต้นเมื่อเห็นคนขายลูกโป่งสวรรค์ ตั้งแต่ตุ๊กตาดินปั้นเป็นของเล่นทอปฮิตติดอันดับ ผู้เล่นที่อยากจะได้อาชีพพ่อค้าก็มีลู่ทางฝึกทักษะเพิ่มด้วยการตั้งแผง หรือขายของเร่ ประเภทของเล่น เนื่องจากของพวกนี้มีราคาถูก และทำสำหรับให้ตุ๊กตาเล่น ผู้เล่นส่วนมากจึงยอมจ่ายเงินโดยไม่ต้องกังวลถึงความน่าเชื่อถือเหมือนตอนจะซื้อไอเทมราคาแพงๆ ตามถนนหนทางจึงมีคนเอาของเล่นมาล่อตาล่อใจตุ๊กตาดินปั้นกันเป็นทิวแถว และแน่นอน เจ้าโกเลมน้อยขอแวะเกือบทุกร้าน “คุณหนูจะรับลูกโป่งสีอะไรครับ” พ่อค้าก้มถามโกเลมน้อยอย่างนึกเอ็นดู “ต้องขายได้แน่ ลองเจ้านายยอมอัพเกรดใช้เอไอราคาแพงแบบนี้ แต่จริงๆน้า ขายมาตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่เจอตัวไหนเป็นธรรมชาติเท่าตัวนี้มาก่อนเลย” คนขายคิดในใจ “เอาสีแดง สีเขียว สีเหลือง” เจ้าโกเลมน้อยสั่งเอาๆตามความเคยชิน “ครับๆ ทั้งหมดก็หนึ่งพันเหรียญเงินครับคุณหนู” คนขายหันมาบอกอาหมวย “อะแฮ่ม” พ่อค้าหันไปตามเสียงก่อนจะหน้าซีด หันมาบอกอาหมวยใหม่เสียงละล่ำละลัก “ขอโทษครับคุณหนู ทั้งหมดหนึ่งร้อยเหรียญเงิน” อาหมวยหันไปทักทายคนที่เข้ามาขัดจังหวะได้พอดี “พี่มังกร สบายดีไหมคะ ไม่เจอกันตั้งนาน” เจ้าโกเลมน้อยหูผึ่งทันทีที่ได้ยินคำว่ามังกร แล้วมันก็ทำหน้าผิดหวังเล็กๆที่แทนที่จะได้เห็นมังกรแบบในฐานข้อมูล กลับเห็นผู้เล่นในชุดเกราะเงาวับแทน “โกเลมน้อย สวัสดีพี่มังกรขาวสิ” อาหมวยบอก โกเลมน้อยสวัสดีตามคำสั่ง มันจ้องหน้ามังกรขาวที่รับไหว้มัน ก่อนจะชี้ไปที่มังกรขาวแล้วถาม “นายหญิง คนนี้ไม่ขาวสักหน่อยทำไมเรียกมังกรขาว แล้วเราจับเขาถลกหนังมาตัดเสื้อได้ป่าว” คำถามนี้ทำเอานายหญิงของมันพูดไม่ออก มังกรขาวก็หน้าปูเลี่ยนทำอะไรไม่ถูก มีแต่พ่อค้าที่กลั้นหัวเราะจนไหล่กระเพื่อมก่อนจะปล่อยออกมาสุดเสียง “ขอโทษแทนโกเลมน้อยด้วยนะคะ พอดีช่วงนี้โกเลมน้อยกำลังอยากได้ชุดใหม่” อาหมวยพยายามแก้ มังกรขาวยังวางหน้าไม่ถูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีพ่อค้าโนเนมมาหัวเราะหึๆเหมือนกับพยายามกลั้นอยู่ในลำคอก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะอย่างสุดเสียงเป็นช่วงๆ เขายื่นเงินค่าลูกโป่งให้พ่อค้ารับลูกโป่งมาก่อนจะโบมมือไล่ให้ไปไกลๆ แต่คุณพ่อค้าแค่หลบไปยืนแอบฟังห่างออกไปอีกหน่อยเดียวเท่านั้นเอง โธ่ ได้ยินเรื่องโลลิของมังกรขาวมาตั้งนาน ก็ไม่เห็นมีวี่แวว นี่อยู่ๆจะได้เรื่องไปแลกเปลี่ยนกับเพื่อนฝูง ไม่อยู่เก็บข้อมูลได้ไง “เอ้า พี่มังกรขาวให้” มังกรขาวยื่นลูกโป่งให้โกเลมน้อย มันไหว้ขอบคุณด้วยท่าไม้ตายของมัน คนให้เลยยิ้มแป้น ทั้งๆที่เมื่อกี๊ยังอยากจะจับมันมาฟัดสั่งสอนอยู่เลย “แล้วไง อยากได้ชุดที่ตัดจากหนังมังกรหรือ” มังกรขาวถาม โกเลมน้อยพยักหน้าหงึกๆ ยิ้มแป้นที่มีคนชวนคุยเรื่องถูกใจ “งั้นจะพาไปล่ามังกร ไปไหม” มังกรขาวถาม “ไปๆ โกเลมน้อยไป นายหญิงไปกับโกเลมน้อยนะ ไปล่ามังกรกัน เอามังกรตัวสีฟ้า ตัวสีเขียว แล้วก็ตัวสีน้ำตาล” โกเลมน้อยรีบตอบยาวเหยียด กลัวคนบอกว่าจะพาไปเปลี่ยนใจ มังกรขาวอ้าปากค้าง ไอ้ตุ๊กตาตัวนี้มันเลือกสีมังกรอย่างกะเลือกลูกโป่ง นี่มันรู้ไหมนี่ว่า มังกรจ้าวสมุทร มังกรวายุ กับมังกรปฐพีมันอยู่กันคนละที่ อาหมวยเห็นท่าพี่มังกร แล้วชักไม่แน่ใจว่าพี่มังกรจะพาไปได้ “พี่มังกรเคยไปล่ามังกรหรือคะ” “ก็เคย เคยล่าแต่มังกรปฐพี” พอหันไปเห็นตาแป๋วๆของเจ้าโกเลมน้อย มังกรขาวเลยรีบพูดต่อ “แต่ตัวอื่นก็พอรู้ว่าอยู่ที่ไหน ถ้าจะเอาทั้งสามสี สงสัยต้องใช้เวลาเป็นเดือนเลยมั้ง” “เอาทีละสีก็ได้ โกเลมน้อยไม่รีบ” ดูมันตอบ อาหมวยหัวเราะคิก ก่อนจะบอกโกเลมน้อย “พรุ่งนี้เป็นงานการกุศลแล้ว เราอยู่เที่ยวงานกันก่อน งานหมดแล้วเราค่อยไปกันนะ โกเลมน้อยนะ” “คร้าบ” มันยิ้มแป้น หลังจากนั้น มังกรขาวถึงได้โอกาสพูดคุยถามไถ่ทุกข์สุขกับอาหมวย แต่เพราะต้องเข้าเวรไปลาดตระเวนนอกเมือง คุยได้ไม่กี่คำ ก็ต้องไป แต่ก่อนไปก็นัดกันเรียบร้อยว่าจะไปเตรียมตัวล่ามังกรกันที่ไหน เมื่อไหร่ “พี่ยักษ์แดง นายหญิงจะพาโกเลมน้อยไปล่ามังกรปฐพีแหละ” เจ้าโกเลมน้อยมันส่งข่าวถึงพี่ยักษ์ทันทีที่มีโอกาส “นายท่าน” โกเลมอีกตัวที่รับข่าวร้องหานายทันที -------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:26:51

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ 69 สิบผู้ยิ่งใหญ่กับสามสุดยอด ตอนนี้ เวลาในเมืองอินเดียโนลาเพิ่งจะสามทุ่ม แต่เวลาในโลกจริงกลับเป็นเวลาห้าทุ่มครึ่งแล้ว ทีมงาน GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์จึงต้องเร่งงานเต็มที่เพื่อออกอากาศพิธีเปิดงานมหกรรมการกุศลให้ทันตอนเที่ยงคืน ซึ่งเกมเมอร์มุงก็ช่วยลุ้นอยู่ข้างๆเวทีอย่างเต็มที่ “สวัสดีค่ะท่านผู้ชมทางบ้านทุกท่าน วันนี้ GWL TV จะถ่ายทอดงานมหกรรมการกุศลเพื่อระดมทุนช่วยเหลือเด็กสมองพิการ ตลอด 24 ชั่วโมงหรืออีกนัยหนึ่ง คือตลอดทั้ง 6 วันในเกมเลยค่ะ” ธาริณี พิธีกรสาวสวยในชุดกึ่งสูทสีดำมีตรา GWL ที่หน้าอก เธอยังยิ้มหวานกล่าวเปิดรายการได้ทั้งๆที่เมื่อกี้นี้ยังวุ่นวายอยู่กับทีมงานเบื้องหลังอยู่เลย “โอ้โห ถ่ายทอดตลอด 6 วันเลยหรือครับ แหม แบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรอะไรดีๆแน่เลยใช่ไหมครับ” พิธีกรชายหน้าใหม่ใส่เสื้อทีมมาเหมือนกัน วันนี้ทีมงานของ GWL TV แต่งตัวเหมือนกันหมด แต่พิธีกรคนนี้ดูโดดเด่นกว่าทีมงานชายคนอื่นๆด้วยรูปร่างสูงโปร่ง ตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ผิวขาวจัดแทบจะเรียกได้ว่าเจ้าชายแขกอาหรับมาเอง จึงไม่น่าแปลกใจที่ในบรรดาทีมงานน้องใหม่หลายสิบชีวิตที่มาทำรายการคราวนี้ เขาคือผู้ถูกเลือกให้มายืนเคียงข้าง ธาริณี พิธีกรคนดัง “แน่นอนค่ะ คุณอันวาทราบไหมคะว่า เราต้องใช้ทีวีถึงสิบช่องจึงจะถ่ายทอดเหตุการณ์สำคัญๆทั้งหมดได้” ธาริณีกระตุ้นความอยากรู้ของผู้ชมต่อ “ขนาดนั้นเลยหรือครับ ผมชักอยากรู้แล้วละสิว่ามีรายการอะไรให้ชมบ้าง” อันวารับลูกทันควันตามบท “ถ้าอย่างนั้นเราไปดูกันเลยไหมคะว่ามีอะไรบ้าง จากนั้นธาริณีก็ส่งสัญญาณให้ทีมงานตัดภาพไปยังเทปที่เตรียมขึ้นไว้ก่อนหน้านี้แล้ว สิ่งที่ฉายก็เป็นเหมือนโฆษณารายการที่จะฉายในช่องต่างๆ เช่น ช่อง 1 เป็นช่องบันเทิง ดังนั้นจะเน้นที่รายการบนเวทีของกิลด์วังบุปผา ช่องสองเดิมเป็นช่องที่เน้นเรื่องกลเม็ดการทำเควส การเลื่อนระดับ ก็จะไปปักหลักอยู่ที่เวทีประลองในกิลด์สาขาของเฮเดส เพราะตอนนี้การประลองได้ขยายจนการเป็นเวทีชิงแชมป์หลายประเภท ทั้งประเภทจำกัดระดับ จำกัดประเภทอาวุธ ไปจนถึงการใช้เวทและคำสาป มีทั้งแบบเดี่ยวแบบกลุ่ม ช่องสามก็จะติดตามการประมูลอย่างใกล้ชิด มีทั้งถ่ายทอดสดและรายการประเภทวิเคราะห์ประเมินราคา เคร่งเครียดพอๆกับการวิเคราะห์ตลาดหุ้นเลยทีเดียว นอกจากนี้ก็จะมีช่องคุณหนู ฉายรายการเรทจี ดูได้ทั่วไป ช่องแฟชั่นไว้คอยติดตามการแต่งตัวของเหล่าเกมเมอร์ และวิเคราะห์คุณสมบัติของชุดกัน แต่ช่องที่สำคัญที่สุดคือช่อง 10  ซึ่งเป็นช่องข่าว ช่องนี้จะสรุปเหตุการณ์สำคัญจากทุกด้านมาฉายสลับกันตลอดทั้งวัน และจะมีรายการสัมภาษณ์คนสำคัญที่มีส่วนร่วมกันการจัดงานด้วย ธาริณีแอบถอนหายใจเฮือก เมื่อนึกถึงการสัมภาษณ์ ตอนนี้มีแค่อะโฟร์ไดท์กับฉลามขาวตอบตกลงมา เฮเดสตัวตั้งตัวตีในการจัดงานยังไม่ตกลง เธอได้ยินมาว่า เขากำลังต่อรองขอค่าตัวเพิ่มอีกสามเท่า หลังจากที่เขาถอนตัวจากสังกัดของคุณหลิง และโดนคุณหลิงโต้ตอบด้วยการใช้อะโฟร์ไดท์ชักชวนให้สี่กิลด์มารวมตัวมารบกับเขาแล้ว เฮเดสก็เลิกเกรงใจ แม้จะยังต้องร่วมงานกับ GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์อยู่ แต่ส่วนไหนที่ไม่อยู่ในข้อตกลง เขาก็ฟันเต็มที่ อย่างหนังชุดใหม่ที่จะเสนอเรื่องการฟื้นตัวกลับมาลุกขึ้นสู้ของเขาในปีที่สาม เขาก็เรียกค่าตัวมากกว่าตอนที่เขายังอยู่ในสังกัดคูณสอง ซึ่งกว่าคุณหลิงจะตกลงก็เรียกได้ว่ากัดฟันเต็มที่ แต่นี่จู่ๆเขาก็เอางานการกุศลนี่มาฉุดให้ชื่อเสียงโด่งดังเป็นพลุยิ่งกว่าเดิม แล้วเรียกค่าตัวเพิ่มอีกหนึ่งเท่า งานนี้คุณหลิงได้กระอักเลือดแน่ เพราะตัวเองเป็นคนหลงกลมาสนับสนุนเฮเดสเองตอนที่เขาเสนอเรื่องการถ่ายทอดสารพัดรายการ ใครจะนึกว่ากำไรที่ได้มันจะย้อนมาเล่นงานเสียเจ็บ “แต่งานนี้ก็กำไรทะลุเป้าจริงๆ อันที่จริง ถ้าไม่ติดว่าเฮเดสออกจากสังกัดไปแล้ว คุณหลิงคงไม่แค้นขนาดนี้” ธาริณีคิด จากการหาเงินมาจ้างคนไปรักษาความปลอดภัยให้บบรดาแฟนคลับ กลายเป็นมหกรรมหาเงินโดยไม่เบียดบังการกุศลไปได้โดยไม่ตั้งใจนี้ นับได้ว่า เกิดมาจากความคิดสร้างสรรค์ในการหารายได้ของทุกฝ่าย ในส่วนของเฮเดส จากขายลิขสิทธิ์ถ่ายทอดการต่อสู้ กลายเป็นการแข่งชิงแชมป์โลกหลายประเภทได้ ก็เพราะความไม่โลภเก็บเงินเข้ากระเป๋าไว้คนเดียวของเฮเดส เขาแบ่งเงินที่ได้มาเป็นของรางวัลให้ผู้ชนะทุกรอบ จนคนมีฝีมือร่วมลงแข่งเต็มไปหมด พอการแข่งขันสนุก สปอนเซอร์ก็อยากให้จัดนานๆ มันก็เลยขยายตัวไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายได้กันทุกฝ่าย คนลงแข่งได้เงินรางวัล กิลด์เฮเดสได้เงินเพราะเป็นเจ้าของสถานที่ เด็กพิการได้เงินบริจาค เพราะเฮเดสสั่งให้นำค่าตั๋วรอบชิงแชมป์ในงานการกุศลไปบริจาคให้หมด สปอนเซอร์ได้โฆษณา ทางอะโฟร์ไดท์ก็ไม่เบา เธอเสนอให้คุณหลิงติดต่อบริษัทบันเทิงทั้งหลายให้เอานักร้องนักแสดงหน้าใหม่ในสังกัดที่ยังไม่เจ๋งพอจะออกเวทีการกุศลในโลกจริงมาโชว์ มาโปรโมทบนเวทีของวังบุปผา พวกเธอรับอาสาสอนทักษะที่ช่วยให้เต้นได้นานขึ้น ร้องเสียงดีขึ้นให้ แถมหาหางเครื่องให้ด้วย ทักษะพวกนี้ก็ประยุกต์เอาจากที่ใช้ในการต่อสู้นั่นแหละ อะโฟร์ไดท์จัดการดัดแปลงเพื่อเสริมสร้างเสน่ห์ให้กับบรรดาสาวๆในกิลด์จะได้เรียกเรตติ้งจากหนุ่มๆ นึกไม่ถึงว่า มาวันนี้ก็ใช้หารายได้กับเขาได้ด้วย งานนี้ก็วิน-วินกันทุกฝ่ายอีกเหมือนกัน บริษัทบันเทิงได้โปรโมท นักร้องนักแสดงได้ขึ้นเวที สาวๆในกิลด์ที่อยากดังได้ขึ้นเวที คนดูได้ดูฟรี มาบริจาค กิลด์วังบุปผาได้ค่าจ้าง ได้ขายของ ได้ชื่อเสียง ตัวคนคิดได้เงินเดือนกับส่วนแบ่งอีกนิดหน่อยเพราะเป็นเด็กในสังกัด และเด็กพิการมีคนมาช่วยเรียกให้มาซื้อบัตรสอยดาว ทางฉลามขาวแห่งกิลด์เจ็ดคาบสมุทรก็ไม่น้อยหน้า พอรู้ว่างานชักจะเริ่มใหญ่เกินมือตัวตั้งตัวตี ก็เสนอตัวไปช่วยจัดการและแบ่งรายได้กับทั้งเฮเดสและอะโฟร์ไดท์ แล้วเอางานไปแจกลูกน้องต่อ ได้ทั้งหน้า ได้ทั้งเงิน เสียอย่างเดียว โดนน้องชายบังเกิดเกล้าโวย เพราะอยากจะสร้างเรือมากกว่าหาเงิน ทางกิลด์พยัคฆ์นอกจากจะรับเงินจากงานรักษาความปลอดภัยแล้ว ก็ยังฉวยโอกาสชิงความเด่นด้วยการส่งคนร่วมประลอง ถือเป็นการยิงนกสองตัว ได้ทั้งรางวัลและอวดฝีมือไปในตัว และเพราะกิลด์นี้ทั้งถึกทั้งบ้าฝึกวิชา เลยชนะเสียส่วนใหญ่ สร้างชื่อเสียงได้ไม่น้อย แถมบางคนยังต้องแต่งเครื่องแบบออกลาดตระเวน ผลก็คือ หนุ่มๆในกิลด์ได้ยืดอกรับเสียงกรี๊ดจากสาวๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น พี่ใหญ่พยัคฆ์ยังตอกย้ำความเท่ของกิลด์ด้วยการส่งชุดเกราะของเฮเดสทั้งชุดที่เขาได้มาหลังจากที่สามารถยืนหยัดอยู่เป็นคนสุดท้ายในปีที่แล้วมาร่วมประมูล การกระทำคราวนี้เรียกความคึกคักให้งานประมูลทันที เพราะเกราะชุดนี้ของเฮเดสแม้จะเป็นแค่เกราะระดับหก แต่ก็เป็นเซตไอเทมที่หายากมาก  ถ้าใส่ครบชุดจะเพิ่มประสิทธิภาพทั้งการป้องกันและการโจมตี แม้ในปีนี้น่าจะมีชุดที่ดีกว่านี้ออกมา แต่สำหรับผู้เล่นระดับ 60-90 ไอเทมชุดนี้ยังถือว่าเป็นไอเทมในฝัน นอกจากเกมเมอร์ที่เล่นจริงจังแล้ว คนอีกกลุ่มที่จะทุ่มเงินประมูลเกราะชุดนี้ก็คือบรรดาแฟนคลับของเฮเดสนั่นเอง งานนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครจะได้ไป แต่ที่แน่ๆ เกราะชุดนี้กลายเป็นไอเทมที่มีคนต้องการเป็นอันดับหนึ่งเสียแล้ว หัวหน้ากิลด์ใหญ่เพียงคนเดียวที่ไม่มีบทบาทก็คือ มิคาเอล นอกจากช่วยอำนวยความสะดวกในการจัดงานแล้ว ตัวเขาไม่ทำอะไรเลย ไม่เข้าเกมด้วยซ้ำ แต่ก็ยังดีที่อนุญาตให้ลูกน้องมาร่วมงานตามสะดวก “แต่ใครจะรู้ว่าตอนอยู่นอกเกม คุณมิคาเอลทำอะไร” ธาริณีพึมพำเบาๆ “พี่ๆ สกู้ปใกล้จบแล้ว” อันวาเตือนเมื่อเห็นพิธีกรรุ่นพี่ดูเหม่อๆ “3 2 1” ผู้กำกับรายการให้สัญญาณ “เป็นอย่างไรบ้างคะ รายการของเรา...” ธาริณีเปลี่ยนสีหน้ากลับมาทำงานต่อได้ทันที จนอันวาชักทึ่ง แล้วเขาก็ต้องกลับมาตั้งสติใหม่เมื่อธาริณีส่งเรื่องให้ตามบทแต่เขาเองกลับมัวแต่มองรุ่นพี่จนลืมเตรียมตัว “ระหว่างที่รอพิธีเปิดอยู่ เรามาคุยกันเรื่องสามสุดยอดกันดีไหมคะ” “ค คะ ครับ” อันวารับลูกไม่ทันอย่างเห็นได้ชัด ธาริณีเลยต้องพลิกบทเปลี่ยนมาเป็นผู้ให้ข้อมูลเสียเอง “เมื่อปีที่แล้ว เรามีสิบผู้ยิ่งใหญ่ไม่สังกัดกิลด์ที่ได้จากโหวตจากผู้เล่น แต่น่าเสียดายที่ท่านเหล่านี้บ้างก็หยุดเล่น บ้างก็เล่นน้อยลง หลังจากมหาสงครามสิ้นสุด ดังนั้นในปีนี้ ทาง GWL TV จึงขอจัดกิจกรรมโหวตตั้งแต่ช่วงนี้ เพื่อที่ผู้ที่ติดอันดับมีบทบาทมากขึ้นในช่วงสงคราม และเพื่อให้การแข่งขันเข้มข้นมากขึ้น ปีนี้เราจะเปลี่ยนจากสิบผู้ยิ่งใหญ่เป็นสามสุดยอด” “สามสุดยอด ยอดไปเลยครับ คนที่ได้จะต้องเก่งมากแน่ๆเลย แต่น่าเสียดายจัง พวกมือใหม่อย่างผมคงไม่มีโอกาส” อันวาเริ่มตั้งตัวได้ “ก็ไม่แน่หรอกนะคะ สิบผู้ยิ่งใหญ่ปีที่แล้ว ผู้เล่นที่ได้อันดับหนึ่งไป มีเลเวลแค่ 30 นะคะ” ธาริณีแย้งตามบททันที “30 จริงหรือครับ เป็นไปได้ยังไง” “จริง จริง” เสียงตะโกนดังออกจากกลุ่มเกมเมอร์ที่มุงดูการถ่ายทำอยู่ ธาริณีรีบใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์ทันที เธอยื่นไมค์ไปหาผู้เล่นท่าทางช่างคุยคนหนึ่ง “ช่วยบอกผู้ช่วยดิฉันได้ไหมคะ ว่า ผู้ยิ่งใหญ่ท่านนั้นคือใคร” “หลวงจีนปริศนาไงครับ” ผู้เล่นคนนั้นตอบอย่างเขินๆ “ใช่แล้ว หลวงจีนปริศนาที่คอยแก้คำสาปให้ผู้เล่นทุกคน ไม่เลือกกิลด์ไม่เลือกฝ่าย ขอเพียงพบหน้า เป็นต้องรอดชีวิต” ผู้เล่นอีกคนที่กล้ากว่ารีบเข้ามาแทรก “โอ้ ผมนึกออกแล้วครับ ท่านมัวแต่ช่วยคนอื่น จนไม่มีเวลาเก็บเลเวล” อันวาเริ่มนึกออก แล้วหลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนไปพูดถึงกติกาการเสนอชื่อ การโหวต และการตัดสิน ------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:32:02

ความคิดเห็นที่ 11 “เป็นไง ผลงานเธอ ผู้ยิ่งใหญ่อันดับหนึ่งที่เลเวลแค่30” อะโฟร์ไดท์ หันไปถามท่านหญิงมังกร หลังจากที่ดูรายการอยู่ด้วยกันในห้องพัก “เป็นยังไง ก็ภูมิใจนะสิ ท่านน่ะทั้งเก่งทั้งแสนดี” ท่านหญิงมังกรตอบเรียบๆ จนอะโฟร์ไดท์ชักจะหมั่นไส้ อะโฟร์ไดท์รู้สึกก้ำกึ่งอยู่ในใจระหว่างการหวงเควสไว้ให้คนในกิลด์ทำกับการอยากให้ท่านหญิงมังกรทำเควสเสร็จเร็วๆ จึงมักจะพูดแหย่ท่านหญิงในเรื่องเควสเสมอๆ แต่ก็ไม่กล้าสั่งห้ามไม่ให้เธอเอาเควสไปให้คนนอกกิลด์ทำ หลังจากที่ได้เควสดอกไม้สวรรค์ คนแรกที่ท่านหญิงมังกรขายดอกไม้ให้ไปทำเควสก็อะโฟร์ไดท์คนนี้แหละ แต่เธอโชคร้ายไปเจอด่านศพเสียก่อน เลยขวัญหายเสียจนไม่กล้าส่งใครเข้าไปทำอีก จะบอกให้คนรับเควสเตรียมตัวเตรียมใจก่อนก็ไม่ได้ เพราะเคยลองแล้วปรากฏว่า คนๆนั้นขาดคุณสมบัติทันที สุดท้ายท่านหญิงมังกรต้องไปหลอกหลวงพ่อแถวบ้านมาทำเควสให้ ความจริงท่านไม่คิดจะเล่นเกมหรอก แต่มีเด็กวัดคนหนึ่งหนีไปเล่นเกมแล้วไม่ยอมกลับ ท่านเป็นห่วงมาก ไม่รู้จะทำอย่างไร เลยเข้าแผนท่านหญิงมังกร เธอจัดการจับท่านมาเล่นเกม อัพเลเวลให้จนมาทวีปใหญ่ได้ แล้วก็ส่งดอกไม้สวรรค์ให้ท่านไปทำเควสทันที ปรากฏว่า ท่านทำผ่าน แต่ถามอะไรท่าน ท่านก็บอกแค่ว่า NPC ไม่ให้ท่านพูด หลังจากนั้นท่านก็ธุดงธ์ในเกม เพื่อตามหาเด็กวัด ระหว่างธุดงธ์ท่านก็ล้างคำสาปให้ชาวบ้านไปเรื่อยๆจนชื่อเสียงโด่งดังและได้เป็นผู้ยิ่งใหญ่อันดับหนึ่งในที่สุด “แล้วนี่ท่านเจอเด็กวัดคนนั้นไหม” อะโฟร์ไดท์ถาม “เจอแล้ว เจอตอนที่เขาประกาศว่าท่านได้รางวัล ไอ้เด็กบ้านั่นมันกะจะมาขอรางวัลจากท่าน ตอนนี้โดนรวบไปแล้ว” ท่านหญิงมังกรให้ข้อมูลรวดเดียวจนคนฟังงง “โดนรวบ เรื่องอะไร” “เห็นว่า ไปพัวพันกับมาเฟียอะไรสักอย่างในเกม เลยโดนตำรวจไอทีจับไปสอบสวน” “อ้าว แล้วหลวงพ่อล่ะ” “ท่านก็แจ้งพ่อแม่ผู้ปกครองให้ไปดูแลกันต่อ ส่วนท่านก็ถือศีลภาวนาต่อไป” “แล้วปีนี้ท่านจะเข้ามาเล่นไหมนี่” “พระเล่นเกมได้ที่ไหน” ท่านหญิงมังกรมองอะโฟร์ไดท์เหมือนเธอเป็นตัวประหลาด ทั้งๆที่ตัวเองนั่นแหละที่หลอกพระเข้ามาเล่นเกมเป็นคนแรก “ใครว่าให้มาเล่น ให้ท่านมาโปรดสัตว์ต่างหาก รับล้างคำสาปทุกชนิด บอกท่านสิว่า ยังไม่มีใครผ่านทั้งเจ็ดด่านจนล้างคำสาปได้ทุกสายเหมือนท่านเลยสักคน” นั่นสิ จนป่านนี้ท่านหญิงมังกรก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่า ทำไมบางคนได้ผ่านเจ็ดด่าน บางคนห้าด่าน เพราะตั้งแต่ไปหลอกชาวบ้านมารับภารกิจมา มีแค่หลวงพ่อกับมิคาเอลที่ทำเควสสำเร็จ แต่ เอ ตอนนี้ในเมนูเกมของเธอบอกว่า มีคนทำเควสผ่านเพิ่มอีกสาม แต่วันนี้เธอขายดอกไม้ให้คนแค่สองคนนี่นา ภารกิจนี้มันแปลกจริงๆ สงสัยต้องหาทางคุยกับเด็กที่ซื้อดอกไม้นั่นเสียแล้ว -------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:32:23

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 70 ไฟไหม้ ระหว่างที่ผู้คนในเกมกำลังรอคอยพิธีเปิดงานอย่างใจจดจ่อ คนส่วนใหญ่ถ้าไม่อยู่ในภัตตาคารหรือสถานบันเทิงที่กำลังมีงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น ก็อยู่ตามถนนหนทาง เดินเที่ยวชมเมือง ชมการแสดงและเฝ้ารอพิธีเปิดทั้งที่ข้างเวทีหรือผ่านจอภาพขนาดยักษ์ที่ติดอยู่เกือบทุกมุมเมือง มีแค่ไม่กี่คนที่ยังวุ่นวายกับเรื่องของตัวเองจนไม่มีเวลาออกไปสนุกสนานกับเขา และหนึ่งในนั้นคือวิน หลังจากที่ไปกินข้าวกับเพื่อนๆ วินก็ได้รู้ว่า การได้พบน้ำฝนในครั้งนี้ไม่ใช่เหตุบังเอิญ “อะไรนะ” วินร้องลั่น จนธนูต้องแอบเหยียบเท้าเพื่อให้เบาเสียง ประโยคต่อมาของวินจึงแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ “โดนสาป ไปโดนมาได้ยังไง” “ถ้ารู้ตัวจะกลุ้มอย่างนี้หรือ” น้ำฝนค้อนขวับก่อนจะตอบ “แล้วอาการเป็นไงบ้าง” วินถาม “ตอนกลางวัน ไม่เป็นอะไร แต่พอตกกลางคืน จะเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ แล้วพอทนไม่ได้ก็จะ...” ลูน่าไม่พูดต่อ “กลายเป็นพวกคลุ้มคลั่ง ไล่ทำร้ายชาวบ้าน” ธนูพูดต่อ “เพราะอย่างนี้ พวกเราเลยโดนไล่ออกมา ไม่ให้กางเต้นท์พักรวมกับคนอื่นๆที่เขากางเต้นท์อยู่นอกเมือง” น้ำฝนอธิบายเพิ่ม “งั้นไปที่ร้านวินก่อนก็ได้ พอมีที่ให้พัก” วินเสนออย่างใจดี “ที่เราอยากจะรบกวนไม่ใช่เรื่องที่พักหรอกวิน” ลูน่าพูดด้วยสีหน้าแสดงความเกรงใจสุดๆ “แล้ว.. อะไรล่ะ” วินสงสัย “คือว่า เราได้ข่าวมาว่า หมวยน้อย น้องสาววินเคยโดนคำสาปต้องห้าม แล้วผู้ปลดผนึกช่วยได้ วินจะช่วยขอให้ผู้ปลดผนึกช่วยล้างคำสาปให้เราได้ไหม” คำถามนี้ทำให้วินหนักใจไม่น้อย เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า คนๆนั้นเป็นใคร วินจึงชวนให้เพื่อนมารออาหมวยน้อยที่บ้าน โดยลืมสนิทไปเลยว่า เมื่อเช้าเพิ่งจะผ่านเควสแปลกๆมา แต่พออาหมวยน้อยมาถึงร้านเข้าจริงๆ ก็มีเรื่องวุ่นๆแทรกเข้ามาก่อน จนหมวยน้อยวุ่ยวายไปหมด วินก็เลยต้องให้เพื่อนรออยู่ในห้องพัก ไม่มีโอกาสได้ถามอาหมวยสักที เรื่องวุ่นที่ว่าก็มาจากสามโจรสลัดนั่นเอง พอหมวยน้อยก้าวเท้าเข้าร้านปุ๊บ “วิน หมวยน้อย นี่พี่อีกานะ” อีกาส่งเสียงผ่านช่องทางลับมา วินที่กำลังจะอ้าปากบอกอาหมวยน้อยเรื่องเพื่อนเลยต้องทำท่าบอกให้เพื่อนกลับเข้าห้องไปก่อน หมวยน้อยก็บอกให้โกเลมน้อยไปเล่นในห้องตัวเองเหมือนกัน แล้วทั้งสองคนก็เข้าไปคุยกับอีกาในห้องประชุม “ปลอดโปร่งแล้ว พี่อีกา คุยได้” วินบอก “คืองี้ พวกพี่สามคนจะเข้าเมืองไปช่วยงานกิลด์ แล้วจะพาแปดม้าไปด้วย” “เฮ้ย แต่ผมเอาห้องให้เพื่อนอยู่ไปแล้ว” วินรีบบอก “ทั้งแปดห้องเลยเหรอ” อีกาถามเสียงอ่อย “เปล่า เพื่อนผมสาม ส่วนเพื่อนหมวยน้อย ยังไม่เจอเลยไม่รู้ว่ากี่คน” วินตอบ “งั้นขอแค่สองห้องได้ไหม เจ้าหมีมันจะให้พวกแปดม้าแยกย้ายกันฝึกอาชีพ ว่าจะส่งมาฝึกทักษะพ่อค้ากับวินสักสองคน” ที่แท้ บรรดาตำรวจไอทีเริ่มเตรียมแฝงตัวเพื่อสืบข่าวแล้ว หมีขาวแนะนำให้พวกเขาแยกกลุ่มฝึกทักษะ จะได้ไม่มีใครรู้ว่าเป็นพวกเดียวกัน เข้าเมืองมาเที่ยวนี้ พวกเขากะจะเอาพวกแปดม้าไปปล่อยให้ทำงานรับจ้างในจุดต่างๆที่กิลด์เจ็ดขุมทรัพย์รับงานมา แต่อาชีพพ่อค้าเป็นอาชีพที่แฝงตัวง่ายที่สุด และสามารถติดต่อคนจำนวนมากๆได้โดยไม่มีใครสงสัย พวกเขาจึงอยากจะให้มาอยู่กับวินและหมวยสักสองคน “ได้พี่ มาได้เลย” อาหมวยบอก ถ้าส้มมาแล้วจะให้แฟนมาพักที่นี่ด้วย อย่างมากก็สร้างห้องเพิ่มอีกห้องเท่านั้นเอง “โอเค ขอบใจมาก แล้วจะให้สินธพกับหัย ทำทีไปของานทำแลกข้าวนะ” อีการสรุปก่อนจะตัดสัญญาณไป “อาหมวยน้อย” วินเริ่มจะพูดเรื่องของตัวเองบ้าง “กรี๊ด...” เสียงน้ำฝนกรีดร้องมาจากในห้อง วินวิ่งนำหน้าไปทันที โดยมีหมวยน้อยตามไปติดๆ เมื่อไปถึง ก็เจอธนูกับน้ำฝนยืนอยู่หน้าประตูห้องของลูน่า ฝ่ายชายตาค้างหน้าซีดไร้สีเลือด ในขณะที่ฝ่ายหญิงน้ำตาไหลเป็นทาง แต่ร้องไห้ไม่ออก ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น อาหมวยแหวกทางเข้าไปในห้องทันที เธอเห็นลูน่านอนบิดอยู่ที่พื้นอย่างทุรนทุราย ตลอดร่างกายมีเข็มสีเงินผุดขึ้นมาไม่ขาดสาย แต่ละครั้งที่ผุดก็จะมีเลือดทะลักออกมา ทั้งตัวเธอจึงอาบไปด้วยเลือด “พี่ธนู ไปตามน้าบุษ บอกว่าขอชุดปฐมพยาบาลด่วน” หมวยสั่ง ธนูจึงได้สติก่อนจะรีบวิ่งออกไปอย่างลนลาน “พี่ฝน ไปบอกมาลีให้เตรียมน้ำกับผ้าขนหนูมาเยอะๆ” น้ำฝนจึงได้สติ วิ่งไปทำตามคำสั่งของหมวยอีกคน พอทั้งสองคนจากไป วินก็เข้าไปช่วยหมวยน้อยพยุงลูน่าให้ไปพักบนเตียง “จะได้ผลเหรอ อาหมวยน้อย” วินถามอย่างไม่มั่นใจ เพราะฟังจากที่อาหมวยสั่งให้ไปเอา มันเป็นของที่ใช้ปฐมพยาบาลกันในโลกจริง ไม่ใช่ในเกม “ไม่รู้เหมือนกัน” หมวยน้อยเองก็เริ่มหน้าซีด ส่วนตัวคนเจ็บตอนนี้หมดสติไปแล้ว “เอ๊ะ” อาหมวยอุทาน เมื่อกำไลเมนูเกมทั้งของเธอและของวินมีแสงสว่างวาบขึ้นมาเป็นไฟกะพริบ ทั้งคู่เปิดเมนูเกมออกดูจึงได้เห็นข้อความในช่องที่เพิ่งได้มาใหม่เมื่อเช้า คำสาป หมื่นเข็มโลกันต์ ระดับหนึ่ง เงื่อนไขการใช้ – ติดค่าความชั่วหนึ่งร้อยแต้มทันที หากใช้กับผู้เล่นที่ไม่ได้ดวลกันอยู่ หรืออยู่ระหว่างประกาศสงคราม ไม่สามารถใช้คำสั่งหาตัวผู้ใช้คำสาปได้ เนื่องจากผู้ถูกคำสาปให้ความยินยอม ต้องการล้างคำสาปหรือไม่ วินถึงกับตัวชาเมื่อเห็นข้อความ “ลงทุนขนาดนี้เพื่อหาตัวผู้ปลดผนึกเลยหรือ” “ว่าไงนะ” อาหมวยได้ยินไม่ถนัด วินจึงเล่าเรื่องที่พบเพื่อนเมื่อตอนบ่ายอย่างคร่าวๆให้ฟัง “แล้ว” วินยังอดสงสารไม่ได้อยู่ดี เมื่อหันไปเห็นสภาพของลูน่า “บรรเทาอาการไปก่อน ลงทุนมาขนาดนี้ คงไม่ตายง่ายๆ หรือไม่ก็ต้องมีตัวช่วยมาบ้าง” อาหมวยตัดสินใจ “ไฟไหม้ ไฟไหม้” คราวนี้เสียงโกเลมน้อยร้องดังมาจากด้านใน อาหมวยวิ่งออกไปดูโกเลมน้อยทันที เธอวิ่งสวนกับบุษบา มาลี น้ำฝนและธนูที่กำลังหอบข้าวของมาตามคำสั่งของเธอ อาหมวยจึงตะโกนสั่งวิน “ให้ยาบรรเทาปวดกับทำแผลไปก่อนเดี๋ยวกลับมา” --------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:33:58

ความคิดเห็นที่ 13 พอเปิดประตูห้องโกเลมน้อย อาหมวยก็ถึงกับผงะเพราะความร้อน เปลวไฟกำลังลุกท่วมห้อง โดยที่โกเลมน้อยวิ่งไปวิ่งมาร้องว่า ไฟไหม้ ไฟไหม้ อย่างตกใจ แล้วก็มีอะไรดำๆตัวใหญ่ๆนั่งอยู่ข้างหลังโกเลมน้อยอีกที แถมไอ้ตัวนี้ก็ร้องไฟไหม้ ไฟไหม้ แข่งกับโกเลมน้อยเสียด้วย เมื่อเห็นอย่างนั้น อาหมวยก็ใช้เวทย์น้ำแข็งดับไฟทันที เปรี๊ยะ เปลวไฟดับวูบทันที ข้าวของหลายอย่างในห้องที่เจอทั้งความร้อนและความเย็นกระทันหันเป็นอันแตกหักร่วงลงพื้นเป็นทิวแถว เจ้าโกเลมน้อยพอรู้ว่าไฟดับ มันก็หยุดพรืดหันมามองหาสาเหตุ “นายหญิง” เสียงมันอ่อยมาก เหมือนจะรู้ตัวถึงความผิด ไอ้ตัวดำๆใหญ่ๆที่นั่งอยู่ข้างหลังโกเลมน้อยมีเกล็ดน้ำแข็งปกคลุมเกือบทั้งตัวจนกลายเป็นสีขาวโพลน  “นายหญิง” เสียงมันจ๋อยไม่แพ้โกเลมน้อยเหมือนกัน อาหมวยเดินสำรวจ ตัวประหลาดตัวใหม่ที่โผล่มาในบ้านอย่างเงียบๆ เธอต้องแหงนคอตั้งบ่าเพื่อที่จะมองหน้ายักษ์ตัวใหญ่ ตอนนี้เกล็ดน้ำแข็งเริ่มละลายไปบ้าง เธอจึงเห็นผิวสีแดงคล้ำของมัน แต่ถึงตัวจะเล็ก แต่หมวยน้อยก็ทำให้ยักษ์ใหญ่หลบตาเพราะกลัวความผิดได้ แต่ไม่ใช่เพราะความดุหรือรังสีอำมหิตหรอกนะ แต่เป็นเพราะสถานะของอาหมวยและเวทน้ำแข็งต่างหาก อัลติเมทโกเลมตามปกติเป็นสัตว์เลี้ยงของนักเวทเบญจธาตุ อาหมวยซึ่งมีอาชีพนี้แฝงอยู่ก็ข่มมันได้โดยไม่รู้ตัวอยู่แล้ว และในการเจอกันครั้งนี้ อาหมวยก็ยังใช้เวทน้ำแข็งซึ่งเป็นธาตุตรงกันข้ามของมันดับไฟจนตัวมันมีเกล็ดน้ำแข็งปกคลุมเต็มไปหมด ดูภายนอกมันไม่เป็นอะไรมาก แต่ความจริงพลังชีวิตมันลดลงไปเกือบครึ่ง ดังนั้น ต่อให้ไม่ใช่นาย มันก็ไม่กล้าหือหรอก “นายหญิง” เจ้าโกเลมน้อยเริ่มเอ่ยปากด้วยเสียงเล็กๆ อาหมวยแค่หันไปมอง มันก็เงียบ ก่อนจะพูดต่อ “นี่พี่ยักษ์แดง เพื่อนโกเลมน้อย” อาหมวยเลิกคิ้วเป็นเชิงถามนิดเดียว ทั้งสองตัวก็ช่วยกันพูด ช่วยกันอธิบายใหญ่ “โกเลมน้อยชวนพี่ยักษ์มาเที่ยว” “ใช่ๆ นายท่านไม่อยู่ ข้าไม่มีอะไรทำ” “พี่ยักษ์เขาเหงา เลยมาเล่นกัน” “เล่นแล้วก็หลับ ไม่ได้ทำอะไร” “ไฟมันไหม้เองนะ โกเลมน้อยไม่รู้จริงๆนะว่าเพราะอะไร” “แต่ข้ารู้” พี่ยักษ์เผลอสารภาพเสียแล้ว สอบสวนต่อไปสักพักหมวยน้อยก็รู้ว่า ไอร้อนในตัวยักษ์แดงทำให้เกิดไฟไหม้ เธอเลยฉุนขาดมากขึ้น เจ้ายักษ์แดงที่รู้ตัวว่าผิด ก็ได้แต่ก้มหน้ารับผิดรอการลงโทษแต่โดยดี แต่เจ้าโกเลมน้อยมันเบะหน้าจะร้องไห้อีกแล้ว “ไหนนายหญิงบอกว่า ไม่ให้พี่วินดุโกเลมน้อยไง โกเลมน้อยยังเด็ก ต้องค่อยๆสอน” อาหมวยฟังมันตัดพ้อต่อว่าตาปริบๆ ไอ้ตอนที่เธอพูดนั่น เจ้าโกเลมน้อยแค่แย่งขนมกับวิน แต่นี่มันเผาบ้านเชียวนะ “นายหญิงข้าผิดเอง ที่รู้อยู่แล้ว แต่ลืมบอกโกเลมน้อยจนเกิดเรื่อง ลงโทษข้าคนเดียวเถอะ” พี่ยักษ์ยืดอกรับผิดเต็มที่ “รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว” อาหมวยถอนหายใจ เธอใจอ่อนจนได้ ทั้งคำตัดพ้อของโกเลมน้อย และท่ายืดอกรับผิดของเจ้ายักษ์ ทำให้ทำท่าดุต่อไม่ไหว เธอจัดการติดต่อธนาคารทันที บ้านระดับห้า มีระบบรับประกันที่เรียกให้มาซ่อมได้ตลอด 24 ชั่วโมง แต่คนที่มาแทนที่จะเป็นพวกช่าง ดันกลายเป็นคุณสถาปนิก “มีอะไรให้รับใช้ครับ โอ๊ะ” สถาปนิกตาค้างเมื่อเห็นสภาพห้อง แต่พอเขาเห็นเจ้ายักษ์แดงลูกค้าเก่าก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น “เจ้ายักษ์แดงมานี่ได้ไง” เขาพึมพำ “แสดงว่ารู้ว่า เจ้าของของเจ้าตัวนี้เป็นใคร” ถึงจะใจอ่อนแล้ว แต่อาหมวยก็ยังกรุ่นๆอยู่ “เอ่อ ครับ” “งั้นคุณจัดการประเมินความเสียหาย แล้วส่งบิลไปเก็บกับเจ้าของมันด้วย” อาหมวยสั่งทันที “เอ่อ ครับ หา ว่าไงนะครับ” คุณสถาปนิกชักร้อนใจ “ส่งบิลไปเก็บกับเจ้าของ”อาหมวยสั่งอย่างช้าๆชัดๆ “ครับ” คุณสถาปนิกรับคำอย่างหมดทางเลี่ยง “โกเลมน้อย” อาหมวยเปลี่ยนเป้าหมาย “ครับ” เสียงมันยังจ๋อย “โกเลมน้อย กับเพื่อน บอกคุณสถาปนิกไปว่าต้องทำห้องยังไง ไฟถึงจะไม่ไหม้ แล้วก่อนที่ห้องจะเสร็จ ห้ามเพื่อนมาค้างเด็ดขาด” เจ้าโกเลมน้อยตาใสทันที คุณสถาปนิกก็เลยรีบบอกข่าวดี “แหมพอดีเลยครับ วัตถุกันไฟล็อตใหม่เพิ่งมาถึง เดี๋ยวผมจัดการให้ทันที รับรองคืนนี้เสร็จ” ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าคุณมิคาเอลยังไม่เข้าเกมช่วงนี้ เพราะฉะนั้น เอาของมาสร้างห้องที่นี่ก็แล้วกัน ไอ้ตัวปัญหามันก็มีอยู่ตัวเดียวนี่นา “ถ้าอย่างนั้น” โกเลมเริ่มได้คืบจะเอาศอก “ถ้าห้องเสร็จแล้ว ก็ให้เพื่อนพักได้ แต่จำไว้ ทีหน้าทีหลังต้องแจ้งนายหญิงก่อนทุกครั้งเข้าใจไหม” “ไชโย” เจ้าโกเลมน้อยกระโดดตัวลอย แต่พี่ยักษ์แดงโดดไม่ได้ เพราะแค่นั่งหัวก็เกือบติดเพดานแล้ว อาหมวยถอนใจก่อนจะหันไปสั่งสถาปนิก “ขยายห้องนอนแล้วก็ทำห้องนั่งเล่นให้ด้วยเลยก็แล้วกัน ให้อยู่แต่ในห้องนอน เดี๋ยวก็มีเรื่องใหม่จนได้” “เห็นไหม โกเลมน้อยบอกแล้วว่า นายหญิงใจดี”เจ้าโกเลมน้อยแอบกระซิบกับพี่ยักษ์แดง พี่ยักษ์พยักหน้า แต่ในใจคิดว่า “ดุกว่านายท่านอีก ยิ่งเวลามองแบบนั้นนะ บรื้อออออออ” -------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:36:04

ความคิดเห็นที่ 14 ครบสิบแล้ว ไปนอนก่อนล่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 07:39:05

ความคิดเห็นที่ 15 แล้วตอนที่ 61 อยู่ตรงไหนคะ หาไม่เจอเลย จากคุณ : family A เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:56:49

ความคิดเห็นที่ 16 ขอโทษค่ะ สงสัยตอนโพสจะง่วงจัด เดี๋ยวกลับบ้านแล้วจะรีบมาแปะให้นะคะ (ตอนนี้ ยังอยู่ที่โรงเรียนอยู่เลย) _/\_ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 19:59:50