ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าภาพงานเลี้ยงเริ่มพิธีการทันที    “คุณสัณฑ์เป็นนักพฤกษศาสตร์ซึ่งเชี่ยวชาญพันธุ์ไม้เมืองร้อน    มีความรู้เรื่องการใช้สมุนไพรเป็นอย่างดี และยังนำความรู้ช่วยรักษาโรคให้กับผู้คนท้องถิ่นที่นี้มานานปีแล้วครับ เขา...เป็นคนเดียวที่ผมรู้จักว่าชำนาญพื้นที่ในฝังพม่าเกือบทั้งหมด”    หมอกฤษณ์เริ่มบรรยายสรรพคุณความดีของเพื่อนรัก หลายอย่างที่พึ่งรู้ทำเอาฝ่ายคนเมืองอึ่งไปเลย เจ้าเคราดำกลายเป็นจุดสนใจของงานเพราะหมอกฤษณ์ชมอย่างออกหน้าออกตาทำเอาอีกคนตาร้อนผ่าว      “ก็แสดงว่าคุณสัณฑ์เป็นหมอคนหนึ่งในคณะด้วยใช้ไหมครับ?”จ่าถาม      “ผมใช้ความรู้ด้านสมุนไพรช่วยรักษาคนหรือจะเรียกว่าใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นที่สืบต่อๆกันมานะครับ”สัณฑ์ตอบด้วยลิ้นสำเนียงไทยเปะ ไม่มีเค้าว่าเขาจะเป็นชนเผ่าว้าเลย      “เอาล่ะครับผมว่าเรามาเริ่มทานกันเลยก่อนดีกว่า อาหารเมื่อนี้ผมสั่งมาจากโรงแรมในกรุงเทพฯโดยเครื่องได้นำมาส่งถึงที่นี้ครับ”     หมอกฤษณ์เชื้อเชิญด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่เกตุดูหน้าบูดบึ้งอย่างหมดอารมณ์จะกินเพราะโชคร้ายมาได้ที่นั่งตรงหน้านายสัณฑ์คู่ปรับคนสำคัญ     ฮึ! หมอเถื่อนละไม่ว่า พี่หมอไปคบกับคนประเภทนี่ได้ยังไงนะ     ทำจมูกย่นและเอามือปัดๆไล่เหม็นสาบคนป่าตรงหน้า แต่อีกฝ่ายทำเป็นไม่เห็นทำหน้าขรึมหยิบเอาผ้าพับมาคลายพันรอบคอกันเปลื่อนก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบแก้วไวน์ตามอาการของหมอกฤษณ์      “ก่อนทานอาหารเรามาดื่มไวน์อวยพรให้กับการเดินทางครั้งนี้ของเราจงประสบผลราบรื่นสมประสงค์เป้าหมายด้วยครับ”คุณหมอชูแก้วที่มีไวน์สีดำใส ทุกคนรีบยกแก้วขึ้นชูแล้วจิบเพื่อลิ่มรสชาติ      “ไวน์กระชายดำภูมิปัญญาท้องถิ่นของไทยเราซึ่งสามารถประยุกต์นำพืชสมุนไพรท้องถิ่นหลายอย่างมาเป็นเครื่องดื่มที่ให้ประโยชน์ต่อสุขภาพ” คุณหมอบรรยายสรรพคุณ    ทุกคนเริ่มจิบตาม รสไวน์มันออกฝาดนิดๆหวานซักหน่อยมีแอลกอฮอส์เล็กน้อย      “คุณสัณฑ์เป็นผู้หมักไวน์นี้มาเองกับมือและอภินันทนาการสำหรับงานเลี้ยงนี้โดยเฉพาะครับ”      เกตุที่แทบสำลักน้ำไวน์แอบบ้วนคายคืนใส่ในแก้ว      ฟิเลต์มิยองจากเนื้อสันในวัวพันด้วยเบคอนอันหอมกรุ่น เคียงด้วยมันฝรั่งทอด แครอท บีทรูท ทุกคนเริ่มลงมือรับประทาน นายสัณฑ์ที่บรรจงใช้มีดและส้อมอย่างชำนาญ ใบหน้าเรียบเฉยแสดงกิริยารับประทานอาหารอย่างผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วเหมือนอาการของหมอกฤษณ์ทุกประการ เกตุลอบทำเสียง  ฮึ! ในลำคอ นึกหมั่นไส้คนขี้เก๊กที่ทำท่าเหมือนพี่หมอ  ทั้งที่เมื่อเช้ายังทำหน้าทะลึ่ง  และโรคจิตกระแดะเอาบราฯของเธอมาใส่อยู่แท้ๆเรื่องยวนยั่วโมโหแต่เช้ายังไม่ได้ชำระความเลย       “เป็นอะไรไปจ๊ะน้องเกตุไม่เห็นจะทานเลย เนื้อสเต็กเย็นไปหรือเปล่า?”      หนุ่มหน้าสวยถึงกลับเอียงหน้ามาถามเพราะเห็นหญิงสาวคนเดียวในงานดูเงียบขรึมไม่ร่าเริงเหมือนอย่างตอนแรก      “เป็นซิคะพี่หมอก็สองเช้านี้น้องถูกคนโรคจิตมันตามรังควานนี้ค่ะไม่รู้จะจัดการยังไงกับคนประเภทนี้ดี”พูดไปหางตาคมๆก็จ้องแทงนายสัณฑ์ไป กัดฟันกรอด เกิดเส้นมือกระตุกกำด้ามมีดและส้อมตีจานเสียงดัง เคล้ง! อย่างลืมตัว       “อะแฮ้ม.อือม์ กรุณาระวังกิริยาบนโต๊ะอาหารหน่อยนะคุณผู้หญิง”       คนหนวดเคราเป็นมันเงาทำเสียงขรึมเตือนมา เกตุที่แทบจะเต้นฝางปากสั่นระริก หน้าแดงกล่ำ แทบจะลุกขึ้นมากรี๊ดชี้หน้าด่าคนขี้เก็ก ฟ้องทุกคนว่านายสัณฑ์ทำอะไรกับเธอไว้บ้าง ถ้าไม่ติดว่างานของพี่หมอจะพังละก็ ปานนี่      หึม! เก็กเข้าไปเถอะอยากรู้นักว่าถ้านายร้องจ๊าก!ขึ้นมากลางวงมันจะเป็นยังไง         รอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เพราะมองลู่ทางในการแก้แค้นคืนได้แล้ว ปลายรองเท้าหนังแข็งๆของเธอมันอยู่ใกล้หน้าแข้งเจ้าคู่ปรับพอดี น่าจะจิ้มโดนหน้าแข้งอีกฝ่ายได้อย่างเหมาะเม็ง      “ปึก!”อะไรกัน!?      ปลายรองเท้าของหล่อนไปชนอุ้งรองเท้าอีกฝ่ายซึ่งอ้ารับอย่างพอเหมาะพอดี นายสัณฑ์ไม่ได้มีท่าทีสะดุ้งตกใจ หรือสีหน้าเปลี่ยนเลยยังคงสนใจแต่อาหารตรงหน้าเท่านั้น      เสียงดังปึกๆๆๆที่ใต้โต๊ะอาหารยังดังต่ออีกหลายที เตะไปเท่าไรนายสัณฑ์ก็กันได้หมด ยังกะมีตาวิเศษมองเห็นทุกอย่างข้างล่างโต๊ะ เกตุถึงกับแยกเขี้ยวกัดฟัน      ลองอีกที!        เสียงดังโครมของคนที่ล่วงตกจากโต๊ะ เป็นเกตุเสียเองที่ล่วงเพราะแหย่ขาไปลึกเกินจนตัวไถลไปนอนแอ่งแม้งอยู่กับพื้น หาญศึกต้องมองและส่ายหน้าอย่างละอา ก้มลงไปคว้าเอวเธอให้รีบลุกขึ้นนั่งประจำที่ เธออายจนหน้าแดงไม่กล้าสบตาใครอีกแล้ว      “เราอยากทราบว่า คุณมีแผนในการเดินทางยังไง ในวันพรุ่งนี้”หาญศึกเริ่มยิงคำถามอย่างเป็นการเป็นงานเริ่มขึ้นแต่แฝงแววจับผิด      “ฤกษ์เดินทางคือเก้านาฬิกาตรง ผมจะถือเข็มไปที่ตะวันออกเฉียงใต้เลาะไปตามแนวเขาถนนธงชัยช่วงแรกนี้จะเดินทางสะดวกหน่อย    จะเจอหมู่บ้านชาวเขาตามแนวชายแดนเราจะหยุดแวะให้หมอตรวจรักษา    ประมาณไม่เกินสามวันเราถึงช่วงเขาขาดของเทือกซึ่งสามารถเดินข้ามผ่านได้   ที่นั้นแหละคือจุดอันตรายที่สุดของการเดินทาง เขาหงส์จะอยู่กึ่งกลางระหว่างทางซึ่งเราจะผ่าน”      “ทำไมคุณไม่ไปเริ่มการเดินทางที่ชายแดนพระเจดีย์สามองค์ละ จุดนั่นดูจะเดินทางใกล้กว่าถ้าพวกคุณจะใช้การขนส่งทางอากาศไปเริ่มยังจุดนั่นก่อน”น้ำเสียงแข็งๆของผู้กองเหมือนพูดสวบสวนคนร้ายมากกว่า      “จะเริ่มจุดไหนก็เหมือนกันเพราะจะต้องลงเอยที่ช่องเขาขาดปากทางสู่เขาหงส์ ทางนี้ก็ดี หมอจะได้แวะช่วยชาวป่าตามทาง เราจะเร่งเดินทางตามใจพวกคุณไปไม่ได้หรอก”      “ดูเหมือนคุณจะเลี่ยงเส้นทางที่ผ่านด่านชายแดนซึ่งมีตำรวจทหารประจำอยู่นะ”   อีกฝ่ายซึ่งกำลังสนใจอยู่กับสเต็กชะงักกับคำถามนิ่งงันอยู่นาน แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้น      สัณฑ์เอาแต่ก้มหน้าก้มตาหม่ำเนื้อไปหนึ่งคำก่อนเอ่ยคำ ฉะฉาน      “ทางที่จะไปมันเสี่ยงต่อชีวิตมากนะ พวกคุณแน่ใจแล้วเรอ”      คำพูดนั้นเหมือนดูถูกพี่หาญศึก เกตุลุกพรวดขึ้นตอบแทนให้อย่างเหลืออดเพราะมีเชื้อไฟโมโหอยู่แล้ว     “ก็แน่นะซิย่ะ! นายคงไม่รู้หรอกว่าพี่หาญศึกผ่านมาแค่ไหน!ผ่านวีระกรรมอะไรมาบ้าง นายดูถูกฝีมือพี่หาญศึกเกินไปแล้วนะ นายเป็นใคร!ถึงได้ถือดีอย่างนี้! เราไม่ง้อนายก็ได้นะ ฮึม!”     พูดได้แค่นั้นหาญศึกก็เบรกและสั่งให้นั่งลง     สัณฑ์ยังคงเพลิดเพลินจ้องมองเนื้อชิ้นโตอันเสียบอยู่บนส้อม ก่อนเผยอปากพูดลอยๆไม่มองหน้าใคร      “ลำพังตัวผมเองคุ้มครองได้แค่หมอกฤษณ์กับคุณอภิรักษ์เท่านั้น คนในคณะ แพทย์อาสาที่เหลือ ผมกำฉับให้ช่วยเหลือคุ้มครองตนเองยามเกิดเหตุร้ายฉุกเฉินขึ้น     ตาเล่าอูจอมโม้นั้นคงไม่ได้บอกกับพวกคุณซินะ ว่าขากลับผ่านเขาหงส์พวกเราต้องวิ่งหนีตายกันอย่างไม่คิดชีวิต มีสิ่งอันตรายเร้นลับอยู่ที่นั้น มันเป็นเหตุผลที่เราต้องรีบนิมนต์พาเณรกับหลวงปู่พระธุดงค์ซึ่งเจอโดยบังเอิญกลางทางออกมาด้วย แต่แล้วท่านก็ยังฝืนกลับเข้าไปอีก หากไม่จำเป็นและหมอกฤษณ์ขอร้องละก็ผมไม่มีทางย้อนกลับไปที่เขาหงส์นั้น อีกเด็ดขาด”      คำพูดอันชัดเจนแล้วว่าเข่าไม่ยินดีรับคนอื่นเข้าร่วม โดยเฉพาะหางตาคมที่เหลือบมองผู้หญิงคนเดียวในขณะนี้     “อ้อ! นี่นายคิดว่า ฉัน จะเป็นตัวถ่วงงั้นเร่อะ”เกตุลุกขึ้นมาทุบโต๊ะเปรี้ยง!ชี้หน้า จนหาญศึกต้องรีบคว้าเอวมานั่งทับตักของเขาไว้ก่อน     “ถ้าพวกคุณทหารมาเป็นกองทัพก็ดีชิ จะได้ผ่านเส้นทางได้อย่างปลอดภัย แต่นี่ไม่ รึว่าคุณทหารมาด้วยจุดประสงค์อื่นกันแน่ฮึๆ” แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 19:24:22 จากคุณ : doctorwar (doctorwar) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 00:11:26

ความคิดเห็นที่ 2 เสือพบสิงห์ที่เหมือนจะรู้เท่าทันกัน ตาคมของนายสัณฑ์และหาญศึกต่างสบประสานกันเป็นครั้งแรก แฝงความแข็งกร้าวไม่ยอมให้กันเลยซักนิด บรรยากาศงานเลี้ยงมันอึดอัดขึ้นอย่างมาก      “ได้ยินมาว่านายค้าสมุนไพรเหรอ ไปมาระหว่างเมืองยอนของพวกว้ากับชายแดนไทยเหรอ แต่ฉันเคยได้ยินข่าวไม่ดีมาว่า เมืองนี่ส่งออกยาเสพติดเข้ามาในประเทศไทยเป็นหลัก รึว่านายไปค้าอะไรอย่างอื่นที่เมืองยอนกันแน่”      เกตุลอยหน้าขึ้นมาพูดอย่างไม่ยั้งคิด แต่แล้วก็ต้องเสียวสันหลังวาบเมื่อเห็นแววตาหน้ากลัวของหาญศึก รีบสงบกลับลงนั่งตามเดิม     "คุณผู้หญิง ชาวว้าก็เป็นคนเหมือนกับคนไทยเช่นคุณ พวกเขาต่างก็ต้องการยาอันเป็นหนึ่งในปัจจัยสี่เช่นกัน"     "ใช่ ชิ!เอายาบ้านั้นไงล่ะรักษา"      ในความรู้สึกของทุกคน เกตุได้พูดแรงเกินไปแล้ว        นายสัณฑ์บรรจงใช้มีดค่อยๆเฉือนเนื้อใช้ช้อนส้อมจิ้มยกมาจ่อริมฝีปากแล้วละเมียดกลิ่นอย่างแผ่วเบาก่อนใส่ปากเคี้ยวกร้วมๆ   ความนุ่มลิ้นของสันในเหมือนละลายในปากได้ก่อนกลืน ใช้ผ้าซับมันที่ริมฝีปาก ก่อนเงยหน้ามาพูดเสียงราบเรียบด้วยภาษาไทยชัดเจน   ในรูปประโยคซึ่งทุกคนฝ่ายคนกรุงถึงกับสะดุ้งในความหมายว่า     “ผมอยากจะพูดว่า พวกคุณ มีโอกาสรอดในการเดินทางครั้งนี้ไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ นี่คือสิ่งที่ผมอยากพูด”      “นายว่าอะไรนะ!”      เกตุอุทานดังๆออกมาคำหนึ่ง ผงกตัวนั่งตรง ทำท่าจะลุกเดินมาเอาเรื่องนายสัณฑ์ให้ได้      ผู้กองสบถอะไรออกมาคำหนึ่ง คิ้วขมวด เกือบเก็บสีหน้าไม่ได้     จ่ากับหมู่ถึงกับคอแข็งมองหน้ากันเอง     หมอกฤษณ์ เจ้าของงานเองก็หน้าซีดเผียดไม่นึกว่าเพื่อนจะโต้ตอบขึ้นมาแบบนี้      ความเงียบปกคลุ่มไปชั่วขณะ     ในที่สุดคนเป็นเจ้าภาพงานต้องเอ่ยขึ้นมาเบาๆเชิงขอร้องเพื่อน     “ผมมีเรื่องจะพูดแค่นี้ขอตัว”     ซับคราบมันติดปาก ปลดผ้ากันเปลื่อนโยนลงกับโต๊ะ ร่างสูงแกร่งปานหินผาขยับลุกเดินออกจากโต๊ะโดยไม่สนใจคำทัดทานของเพื่อนสนิท เขาไม่แยแสสายตาของพวกคนแปลกหน้าชาวกรุงซักนิด งานเลี้ยงเป็นอันจบแค่นี้     เกตุเป็นอันต้องหิ้วท้องที่ร้องดังจ้อกๆเดินกลับก่อนอย่างง่อยๆเข้าไปยังเต็นท์ของตนเพราะไม่ได้กินอะไรมาเลย มัวแต่ราวีกับนายสัณฑ์จนไม่เป็นอันทำอะไร     สุดท้ายก็ต้องกลับมาพึ่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับพวกนายคงอีกจนได้ เสียงหัวร่อฮาเฮที่ดังออกมาจากข้างในทำให้เธอหยุดชะงัก      ก่อนรีบก้าวพรวดพราดเข้าไปข้างใน     “พวกนาย! นี่...มันหมายความว่าอะไร?กันนะ!?”     เกตุถึงกับต้องแปลกใจเพราะบนโต๊ะมีจานชามวางทับซ้อนอยู่หลายใบ คราบน้ำซอสและเศษผัก เครื่องเคียงสเต็กเหลือติดจานอย่างเลอะเทอะ     พวกเขาไม่ได้กินบะหมี่อย่างที่เธอเข้าใจเสียแล้ว       นายคงกำลังนั่งขัดสมาสบนเก้าอี้เอาไม้จิ้มแคะขี้ฟันเพราะกินจนพุงกางหัวเราะแฮะๆเมื่อเห็นเธอ     “น้าเล่าอูยกเอาสเต็กเนื้อสันในมาเลี้ยงพวกเรานะครับ พี่หมอเหมาสเต็กขึ้นเครื่องบินมาตั้งเยอะแยะเผื่อเอาไว้สำหรับทุกคน ของดีๆทั้งน้าน    แต่จะให้ไปกินแบบผู้ดีในงานเลี้ยงอย่างพี่ ไม่สันทัดมันไม่อร่อยหรอก อย่างพวกเรามันต้องสวาปามอย่างเดียวมันถึงจะอร่อย ฮิๆ”    “นี่หมายความว่า...พวกนาย...กินสเต็กหมดแล้วใช้มั้ย?”กระเดือกน้ำลายถามช้าๆ     “ครับผม!!”    หน้าละห้อยซีดเซียวของเธอยิ่งเศร้าหนัก  “ไม่กงไม่กินมันแล้ว!”      พาลเพราะโมโหหิว ไม่มีอะไรได้ดังใจซักอย่าง  รีบเผ่นพรวดเข้าที่นอนคลุมโปง เจ็บใจตัวเอง  เจ็บใจพวกกวนประสาทที่ไปไหนก็เจอ  “บ้าๆๆๆ” เสียงด่าอู้อี้ดังมาจากอีกฝังจนพวกนายคงฟังอย่างไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับลูกพี่เรา แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 19:37:19 จากคุณ : doctorwar (doctorwar) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 00:13:10

ความคิดเห็นที่ 3 มาถึงตอนที่ 12 แล้วครับ ในตอนนี้ผมพยายามจะสร้างบุคลิกนิสัยของตัวละครแต่ละตัวให้ชัดเจนขึ้น แต่ก็อาจไม่ถูกตาคนอ่านก็ได้ ยังไงๆก็ขออภัยด้วย ตัวละครของผมแต่ละตัวผมจะสร้างให้มีทั้งข้อดีข้อเสียในตัวให้ดูเป็นคนธรรมดามากที่สุดครับ หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8329854/W8329854.html# หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8343034/W8343034.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8350181/W8350181.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8395102/W8395102.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8403403/W8403403.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425652/W8425652.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8463141/W8463141.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8465202/W8465202.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8471091/W8471091.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8517812/W8517812.html หมอเถื่อน ณ บ้านไพร ตอนที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8521405/W8521405.html แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 20:30:11 จากคุณ : doctorwar (doctorwar) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 00:19:21

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบคอมเม้นคนอ่าน ขอบคุณ คุณกุลธิดาครับที่จำบทนี้ได้ ขอบคุณ คุณscottieครับที่มาอ่าน ขอบคุณ คุณพีทคุง (พิธันดร) ด้วยเรื่องข้อแนะนำดีๆครับ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 00:58:26 จากคุณ : doctorwar (doctorwar) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 00:31:40

ความคิดเห็นที่ 5 บทนี้ก็อ่านแล้วค่ะ จำเพลงของ หลุยส์ อาร์มสตรอง ได้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:02:31

ความคิดเห็นที่ 6 กำชับ วีรกรรม เรอะ อะไรอีก .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 22:50:34