ความคิดเห็นที่ 1 ภายในอาคารปรับแต่งจนเป็นโรงยิมขนาดใหญ่ที่มีคอร์ทแบตมินตันเรียงรายอยู่เกือบสิบคอร์ท และทุกคอร์ทเต็มทั้งหมดเพราะเป็นเช้าวันอาทิตย์ทำให้คนมากมายมาใช้บริการกันมากจนต้องมีการจองกันล่วงหน้าไม่อย่างนั้นคงต้องรอต่อคิวกันอีกนาน เสียงเอี๊ยดอ๊าดที่เกิดจากพื้นรองเท้าผ้าใบเสียดสีกับพื้นคอร์ทแบตมินตันเกิดขึ้นเกือบทุกๆคอร์ท ทว่ามีเพียงคอร์ทเดียวที่คนเล่นคนหนึ่งทิ้งตัวนั่งแปะลงกับพื้นแบบหมดสภาพ จนคนที่มาเดินมาหาอย่างกังวล “ยังไม่ทันไรเลย หมดแรงแล้วหรือ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มในชุดเสื้อกีฬาสีขาวเข้ากับกางเกงสีขาวเอ่ยถามแกล้งยั่วล้อหญิงสาวที่นั่งหน้าคว่ำ ซึ่งหากเจ้าตัวหยิ่งน้อยกว่านี้อีกนิดคงจะนอนพังพาบลงไปกับพื้นแล้ว เสียงแหลมนั่นเกือบจะเป็นแหบทุ้มจนไม่คุ้นเคย “อืม...ไม่ไหวแล้ว” เป็นหนึ่งขมวดคิ้วทันที หญิงสาวตัวเล็กในชุดกีฬาสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นสีขาวที่ควรจะโวยวายมากกว่ายอมรับดื้อๆนั่นหน้าแดงก่ำ เหงื่อกาฬไหลโทรมทั้งที่เพิ่งเริ่มตีแบตกันได้ไม่นาน เธอหอบน้อยๆจนเขาเกรงว่าจะเป็นลม ชายหนุ่มรีบนั่งชันเข่าดึงดึงร่างบางนั่นให้พิงที่อกของเขาทำให้จากที่หลับตาอยู่เพชรน้ำหนึ่งก็ลืมตาขืนร่างตัวเองไว้ทันทีอย่างตกใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่สนใจรั้งให้กลับมาพิงอีกครั้ง หัวคิ้วเขาพันกันยุ่ง มือใหญ่รีบพลิกข้อมือขาวนั่นจับชีพจรทำให้หญิงสาวเข้าใจได้ทันทีว่าชายหนุ่มต้องการอะไร “ไม่ต้องดูหรอก แค่เหนื่อยเฉยๆไม่เป็นอะไร” เธอว่าพลางดึงมือออก พยายามจะลุกขึ้น แต่เป็นหนึ่งมองร่างเล็กซึ่งท่าทางยังไม่ค่อยดีเลยรีบกดบ่าเจ้าตัวไว้ให้นั่งลงก่อน “คุณนั่งพักก่อนเถอะ ไม่อย่างนั้นได้ล้มแน่ๆ” ชายหนุ่มบอกพลางเลื่อนมือไปลูบที่ผิวแก้มซึ่งเต็มไปด้วยเหงื่อนั่นอย่างไม่รังเกียจ นิ้วแตะที่ต้นคอซึ่งหญิงสาวก็เบี่ยงอีก คราวนี้เริ่มแหว “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง! แค่นอนน้อยกับเหนื่อยอยากนอนเท่านั้นเอง แต่คนบ้าที่ไหนไม่ยอมฟัง บอกแล้วไม่เชื่อยังจะลากให้ออกมาอีก แล้วเป็นไงล่ะ!” เป็นหนึ่งกระพริบตาสบดวงตาคมนั่นค้อนใส่ ชายหนุ่มเลยเอามือแตะหน้าผากเนียนนั่นเพื่อความมั่นใจแล้วก็โดนปัดออกอีกรอบ “ก็บอกว่าไม่เป็นไรๆไง” คนที่พร่ำบอกว่าตัวเองไม่เป็นไรแต่ก็ยังนั่งอยู่ไม่ยอมลุกเสียที เป็นหนึ่งเลยถอนใจกับคนช่างทิฐิตรงหน้าเสียจริง อย่างน้อยก็รู้แน่ว่าเธอไม่ได้เป็นลม คงเหนื่อยเกินไปเฉยๆ “ห้ามถอนใจ!” หญิงสาวแหวใส่อีก ถอนใจก็ไม่ได้ ชายหนุ่มส่ายศีรษะ “ห้ามส่ายหน้าด้วย!” ส่ายหน้าก็ไม่ได้อีก เป็นหนึ่งกระพริบตาปริบๆ “ห้าม...ว้าย!” เพชรน้ำหนึ่งยังพูดไม่จบก็ต้องตกใจเมื่อร่างสูงไม่ยอมฟังข้อห้ามอะไรอีกเขาลุกขึ้นยืนพลางก้มลงสอดมือเข้าใต้รักแร้หิ้วปีกหญิงสาวให้ยืนขึ้นมาอย่างรวดเร็วเหมือนจับแมวอุ้มจนเธอต้องเขย่งกับพื้นหากสูงกว่านี้เธอคงตัวลอยแล้ว มือเธอจับแขนใหญ่นั่นไว้แน่นจนทรงตัวได้แล้ว ก็ทุบเขาไปทีหนึ่ง “ปล่อยได้แล้ว หมออะไรทะลึ่ง!” เพชรน้ำหนึ่งต่อว่าหน้าแดง ไม่ให้อายได้ยังไงในเมื่อตอนนี้เธอแฉะไปด้วยเหงื่อทุกอณู ไม่อยากให้ใครมาแตะตัวตอนนี้หรอก “ไปนั่งพักด้านในก่อนดีกว่า แล้วอย่าเพิ่งอาบน้ำนะ เดี๋ยวแย่” เป็นหนึ่งพยอมปล่อยเธอแต่โดยดี ตีหน้าเฉยราวกับมองไม่เห็นผิวแก้มแดงก่ำของเธอ จากนั้นก็ชะงักเล็กน้อยแล้วมองเธออย่างประเมิน “เดินไหวหรือเปล่า” “ไหว” เพชรน้ำหนึ่งอุบอิบรีบเดินทันที ดูสายตาอีตานั่นแล้วขืนบอกไม่ไหวมีหวังโดนแบกไปถึงด้านหน้าห้องน้ำหญิงแน่ๆ หญิงสาวหันไปอีกครั้งเห็นเขาเก็บไม้ที่เธอทิ้งไว้บนพื้นกับลูก เชื่อว่าเขาคงตั้งใจจะเก็บอุปกรณ์ก่อนจะจัดการตัวเอง แล้วก็หันมามองเธอราวกับต้องการให้แน่ใจว่าเธอจะไม่พับไประหว่างทาง หญิงสาวดึงแขนเสื้อสีฟ้าตัวเองมาดมฟุตฟิตแล้วก็เบ้หน้า ไหนอีตาหมออนามัยจัดไง นึกยังไงถึงหิ้วปีกเธอขึ้นมาแทนที่จะดึงมือเธอให้ลุกขึ้นเฉยๆ ไม่เหม็นเธอบ้างหรือไงนะ! ================================================== เมื่อออกมาจากคอร์ทแล้ว เป็นหนึ่งยอมพาเธอเดินเข้าโรงภาพยนตร์ตามที่เธอโวยวายอยู่ หน้าตาของเขาบ่งบอกชัดว่าเดินเข้าโรงพยาบาลง่ายกว่าเยอะ เพชรน้ำหนึ่งเองก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก เพียงแค่อยากหาสถานที่ที่ไม่ต้องเปลืองแรงเคลื่อนไหวและงีบหลับได้ เหนือสิ่งอื่นใดทำให้ไม่ต้องคุยกับคนที่อยู่ข้างๆเป็นอะไรที่ถูกใจมาก “น่ากลัวนะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้” เป็นหนึ่งสะกิดเธอจากด้านข้าง หญิงสาวหันไปมองแล้วยิ้มให้อย่างขำขันจนคนร่างสูงมองอย่างแปลกใจ จะไม่ให้ยิ้มได้อย่างไรในเมื่อคนมาดเข้ม ในเสื้อขาวกับกางเกงขาสั้นและรองเท้าแซนดัลสีขาวจั๊วะอย่างกับหลุดออกมาจากนิตยสาร มือข้างหนึ่งถือถุงกระดาษลวดลายโฆษณาของภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่บรรจุป๊อบคอร์นเกือบเต็มกับแก้วน้ำอัดลมลายมีการ์ตูนแบบลูนิตูนอยู่ที่ฝาเปิด เขาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถาม เพชรน้ำหนึ่งเองก็ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้เหมือนกัน เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น หญิงสาวควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถืออย่างรวดเร็วก่อนทำหน้าตาบอกอารมณ์เซ็งจัดทว่ากดรับสายเอ่ยด้วยถ้อยคำอันอ่อนหวาน “สวัสดีค่ะคุณเต้ อ๋อ...เปล่าค่ะหนึ่งไม่ได้ทำงานวันเสาร์แต่คุยได้ค่ะไม่เป็นไร” เพชรน้ำหนึ่งพูดเสียงยิ้มๆคือปากเธอก็บิดโค้งยิ้มแต่นัยน์ตาคมนั่นแฝงรอยไม่พอใจอย่างชัดแจ้ง ชายหนุ่มจึงชะงักดึงเธอหลบคนเข้ากับเสาต้นใหญ่ที่มีภาพโฆษณาอยู่ “ค่ะ คุณเต้ แหม...หนึ่งชวนคุณเต้ให้มาหาตั้งหลายครั้งคุณเต้ไม่เห็นให้โอกาสหนึ่งเลยนี่คะ” เพชรน้ำหนึ่งทำเสียงโอดครวญใส่โทรศัพท์จนคนข้างๆนิ่งมองคนตัวเล็กกว่าที่ยังคงไม่รู้เรื่อง”นี่ถ้าออกไปหาได้หนึ่งก็จะไปหาเหมือนกัน แต่นี่พอดีมีคนลาออกตอนนี้ออฟฟิศวุ่นน่าดูเชียวค่ะ” เป็นหนึ่งมองไปรอบๆแล้วหันกลับมาหยุดที่ร่างบางข้างๆ ชายหนุ่มตัดสินใจเดินมายืนบล็อกด้านหน้าเธอไว้จนเหมือนเธอโดนขนาบเพราะด้านหลังเธอก็เป็นต้นเสา ด้านหน้าก็เป็นหลังของคนตัวใหญ่กว่า เธอขมวดคิ้วน้อยๆอย่างสงสัยแต่เสียงปลายสายทำให้เธอต้องหันกลับไปสนใจอีกครั้ง “ค่ะ คุณเต้อยู่ที่โรงงานจนถึงกี่โมงคะ หนึ่งจะลองดูตารางเวลาอีกที พอดีหนึ่งไม่ได้พกมา เดี๋ยวหนึ่งตอบตอนวันจันทร์ก็แล้วกันนะคะ...ค่ะ...ได้ค่ะ” หญิงสาวทอดเสียงเล็กน้อย “ดีใจที่จะได้เจอคุณเต้เสียที ติดต่อกันมาตั้งนานแต่ยังไม่เคยเจอกันเลยเนอะ...ค่ะ ขอบคุณค่ะ...สวัสดีค่ะ”   เพชรน้ำหนึ่งวางสายแล้วทำตาปริบๆมองกำแพงข้างหน้า เธอเลยฉีกมาอีกข้างสะกิดเขา เป็นหนึ่งเลยหันกลับมามองอีกครั้ง ขมวดคิ้วฉับเมื่อมองเลยผ่านเธอไป หญิงสาวเลยหันไปดูด้านหลังบ้างว่ามีอะไร แต่นอกเหนือจากพื้นที่สำหรับซื้อตั๋วหนังกับโปสเตอร์ยักษ์ที่โฆษณาภาพยนตร์ที่กำลังฉายหรือกำลังจะเข้าฉาย และผู้คนเดินไปเดินมาที่เผอิญสบตาแล้วหลบกันไปก็ไม่เห็นมีอะไรที่ไม่น่าพิสมัยถึงขั้นต้องขมวดคิ้วเลยนี่นา “ทำไมหรือ” “เปล่า” เป็นหนึ่งคลายคิ้วที่พันกันเล็กน้อยแล้วยื่นแก้วน้ำพลาสติกลายการ์ตูนให้เธอแล้วเดินนำหน้าเธอแต่ก็ไม่ได้ห่างกันมากนัก หญิงสาวเลยยิ่งสงสัยพยายามเร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินเคียง “นี่ เป็นอะไรไปน่ะ โกรธอะไร” ร่างสูงของเป็นหนึ่งเลยพยายามเร่งความเร็วขึ้นเพชรน้ำหนึ่งก็ไม่ยอมแพ้จนหยุดอยู่ตรงหน้าทางเข้าที่พนักงานต้องการตรวจดูบัตรชมภาพยนตร์ หญิงสาวเลยตามมาชะเง้อใกล้ๆอย่างสงสัย พอผ่านเข้ามาแล้วยิ่งแปลกใหญ่ เป็นหนึ่งดึงให้เธอไปเดินนำหน้าแทน “โรงสาม ตรงไปเลย” อีตาหมอที่เธอเริ่มไม่เข้าใจอาการแปลกๆบอกเสียงเรียบจนเพชรน้ำหนึ่งเป็นฝ่ายขมวดคิ้วเองบ้างแล้ว เธอหันมาแล้วจิกมือเขาดึงไปยังมุมที่เลี้ยวออกจากเส้นทางหลักที่มีป้ายบอกหมายเลขโรงเป็นตับตรงไปโรงภาพยนตร์อีกด้านที่ประตูปิดอยู่ “นี่ตาคุณชาย ทำอะไรแปลกๆน่ะ ถ้าคุณไม่อยากดูหนังก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องมาทำหน้าหงิกหน้างอแบบนี้ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกันนะ!” เพชรน้ำหนึ่งเปิดฉากโดยไม่สนใจคนที่เข้ามาชมภาพยนตร์ที่เดินผ่านเข้ามาแล้วเผอิญเห็นเธอกับเขาคุยกันอยู่ “ไม่ได้ไม่ชอบ ไม่อย่างนั้นจะพาคุณมาทำไม” เป็นหนึ่งบอกเสียงอ่อนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มตีหน้ายักษ์เข้าไปทุกทีๆ “แล้วทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง อยู่ดีๆก็เดินจ้ำเอาๆ หาเรื่องกันใช่ไหม” “เปล่า” เป็นหนึ่งถอนใจ “ไว้ค่อยว่ากัน ตอนนี้หนังใกล้ฉายแล้ว ไปกันเถอะ” เพชรน้ำหนึ่งแทบปรี๊ดแตกกับวาจาของเขาที่ทำราวกับกำลังเซ็งเด็กหญิงแสนเอาแต่ใจ หนอย...ทำอย่างกับเธอเป็นฝ่ายผิด เป็นคนหาเรื่อง แล้วไม่ดูตัวเองเสียบ้างว่าทำให้เธอเป็นแบบนี้หรือเปล่า “ไม่ไป! คุยกันให้รู้เรื่องก่อน กว่าหนังจะฉายจริงตั้งครึ่งชั่วโมงตอนนี้แค่หนังตัวอย่าง อย่ามาอ้างเลยดีกว่า มีอะไรพูดมาเดี๋ยวนี้เลย!” เป็นหนึ่งเลยกอดอกหน้าตาจริงจังขึ้นกว่าเดิม พลางกวาดตามองดูเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าซึ่งเขาทำได้ดีหากว่าต้องการจะดูหมิ่นใครสักคนหนึ่ง เพชรน้ำหนึ่งเลยยิ่งเลือดขึ้นหน้า “ก็คุณแต่งตัวอย่างนี้ไง” “แต่งตัวอย่างนี้มันยังไง!” เธอเถียงพลางก้มลงมองตัวเอง ก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจากเสื้อตัวใหญ่ไร้รอยต่อที่แขนเสื้อสีเขียวพิมพ์ลายหน้าคนสีขาว ผ้าระยับแนบไปกับผิวบ่มให้เธอดูขาวขึ้นพันด้วยเข็มขัดขนาดใหญ่ตรงสะโพกกับกระโปรงแคบสั้นที่เพิ่งซื้อมาใหม่ แล้วก็รองเท้าส้นเข็มสีทอง กับกำไลสีทองเข้าชุดกัน มันดูแย่ถึงขนาดที่เขาไม่ต้องการเข้าใกล้เลยหรือไง “มันสั้นไป!” เป็นหนึ่งตอบทื่อๆ หน้าเริ่มบึ้งบ้างเมื่อโดนบังคับให้พูดออกมา “คุณเล่นใส่กระโปรงสั้นขนาดนี้คนผ่านไปผ่านมาเขามองกันใหญ่ ผมก็เลยจะกันให้คุณไปอยู่ด้านหลังผมแทน คุณก็ดื้อต่อว่าผมอย่างนั้นอย่างนี้ ผมสิต้องเป็นคนว่ามากกว่าว่าทำไมถึงนุ่งเสียสั้นขนาดนี้กัน!” ความโกรธปลิวหายไปวับไปกับตา เพชรน้ำหนึ่งก้มลงมองตัวเองอีกครั้งแล้วเงยหน้าราวกับผู้ชายหน้าบึ้งตรงหน้าเป็นสัตว์ประหลาดพันธุ์มนุษย์ต่างดาว “สั้นเหรอ คุณคิดไปเองหรือเปล่า” ก็ใส่ปกตินี่หว่า “สั้นสิ” ชายหนุ่มยังยืนยัน จากบึ้งเริ่มเปลี่ยนเป็นบูด “สั้นกว่ากระโปรงกว่าตัวสั้นที่สุดที่คุณมีอีกตั้งหนึ่งเซนต์” เพชรน้ำหนึ่งกระพริบตาแล้วก้มลงมองอีกครั้งหนึ่งอย่างประหลาดใจ เป็นครั้งแรกที่เธอทำหน้าไม่ถูกจริงๆเมื่ออยู่ต่อหน้าเพศตรงข้าม ทีเล่นทีจริงหรือหมาหยอกไก่ก็เคยมาหมด แต่ลักษณะนี้แบบพิเศษไม่เคยพบเคยเจอไม่รู้จะรับมือยังไง หญิงสาวเลยกระแอมไอเล็กน้อย “เอาเถอะ...ได้เวลาหนังฉายแล้ว ไปกันดีกว่า” “ไม่! กว่าหนังจะฉายตั้งครึ่งชั่วโมงไม่ใช่หรือ เข้าไปตอนนี้ก็เจอแต่หนังตัวอย่าง” เออ...ชักยอกย้อนเป็นแฮะ! “น่าคุณ...หนังตัวอย่างก็สนุก” เพชรน้ำหนึ่งยัดแก้วที่เขาส่งให้เข้ามืออีกฝ่ายแล้วดึงคนตัวสูงที่ทำตัวแข็งขืนไม่ยอมถูกฉุดไปตามแรงดึง แต่พอเห็นอีกฝ่ายเงยหน้าทำหน้าขอร้องก็เลยยอมเดินไปตามแรงของเธออย่างว่าง่าย “กระโปรงตัวนี้ขออย่าใส่ได้ไหม” ชายหนุ่มไม่วาย “อืม...ไม่ใส่ก็ได้” ต่อหน้านายน่ะนะ “ถึงไม่ได้ไปกับผม ก็อย่าใส่นะ” เอ๊ะ! อีตานี่พรายกระซิบหรือไง “ไปดูหนังเถอะน่า เดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง” “ถ้าคุณใส่ผมจะเอาหัวกะโหลกติดตัวมาที่บ้านคุณทุกวัน” แอ๊! อีตานี่มีขู่อีกแน่ะ! เพชรน้ำหนึ่งแทบถลึงตาใส่จนเกือบจะวางมวยอีกรอบ ทว่าคราวนี้เป็นอีกฝ่ายที่ออกแรงจูงเธอเข้าโรงภาพยนตร์เสียเองทำให้หญิงสาวต้องเก็บปากเงียบไม่อยากเถียงต่อหน้าสาธารณชน ตอนแรกคิดว่ามาดูเรื่องนี้กะว่าจะหลับในโรงเสียเลย เพราะโรแมนติกไม่ใช่ทางของเธอเท่าไร แต่ที่เลือกเพราะอยากแกล้งอีตาหมอนี่ต่างหาก แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย เพียงแค่หนังฉายไปได้ครึ่งชั่วโมงร่างสูงก็ค่อยๆไหลลงๆจนคอพักอยู่ที่พนักพิงหลับไป กลายเป็นเธอที่ตาค้างดูหนังต่อไป ป๊อบคอร์นนี่แท้ๆเชียว กินจนหายง่วงเลย ไม่ใช่เพราะคำพูดบ้าๆของอีตานี่หรอก! หนังเรื่องนี้เกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับพรจากเทวทูตได้บอกเธอว่าจะทำให้เธอสามารถลบความทรงจำในชั่วขณะหนึ่งไม่ว่าจะเป็นของคนอื่นหรือตัวเธอเองก็ตามแต่จะใช้ได้แค่ครั้งเดียว เธอเกิดไปรักผู้ชายคนหนึ่งเข้า แล้ววันหนึ่งเขาก็พบกับคนรักเก่าที่เข้าใจว่าทอดทิ้งเขาไป แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนั้นได้สูญเสียความทรงจำ เขาต้องเลือกระหว่างเธอกับผู้หญิงคนนั้น ในขณะเดียวกันเธอเองก็ต้องตัดสินใจเช่นกันว่าจะทำให้เขาลืมผู้หญิงคนนั้นไปดีหรือไม่ หรือยอมที่จะลบความทรงจำของเขาที่มีต่อเธอแล้วปล่อยให้คนทั้งคู่กลับไปเป็นเหมือนเดิม ภาพโปสเตอร์ก็ดูโรแมนติก ไหงกลายเป็นโรแมนติกทราจิดี้ไปได้ล่ะ...งือ...โทษของการไม่ยอมหาข้อมูลก่อนเข้าดูหนัง เพชรน้ำหนึ่งตกใจเมื่อจู่ๆก็มีมือใหญ่แตะแก้มนิ่มของเธอเบาๆ หญิงสาวจึงหันไปมองด้วยดวงตาพร่าเลือน นิ้วอบอุ่นนั่นก็เกลี่ยน้ำตาออกให้จนเห็นได้เป็นปกติ เป็นหนึ่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนไม่รู้ตื่นตั้งแต่เมื่อไร เขาขยับหยิบผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวมาให้เธอ หญิงสาวรับไปซับน้ำตาของตัวเองอีกครั้ง ชักเริ่มเห็นว่าชายที่อยู่ข้างตัวก็มีความละเอียดอ่อนพอตัวเหมือนกัน แต่จะโรแมนติกมากเลยถ้าผ้าไม่มีกลิ่นยาฆ่าเชื้อเนี่ย อีตาบ้า! “ไปกันเถอะ คนเขารอจะออกไปข้างนอกอยู่” เป็นหนึ่งลุกแล้วดึงร่างของเธอให้ลุกขึ้นด้วยจากนั้นก็แทรกเก้าอี้เดินออกไป เพิ่งเห็นเหมือนกันว่าข้างหลังรถติดแค่ไหน อีตาหมอเล่นแข้งขายาวจนกันไม่ให้คนอื่นเขาออกไปได้หมดเลย สงสัยต้องจับไปอบรมมารยาทในการเข้าโรงภาพยนตร์เสียหน่อยแล้ว ต่างคนต่างเดินตามคนอื่นๆออกมาเงียบๆ เพชรน้ำหนึ่งยังคงจมอยู่กับเนื้อเรื่องนั้นต่อไป เธอตั้งคำถามให้กับตัวเอง หากเธอเป็นนางเอก เธอจะทำอย่างไร ต้องใช้ความกล้าหาญขนาดไหนในการเลือกที่จะลบความทรงจำของผู้ชายที่ตัวเองรักออกไปแล้วตัวเองก็เก็บความทรงจำนั้นไว้จนวันตายเสียเอง แค่คิดน้ำตาก็พร่างพรูลงมาอีกครั้งหนึ่งจนต้องรีบก้มหน้าซับน้ำตาอย่างรวดเร็ว ไหนบอกว่าหัวใจแข็งแรงดีแล้วยังไง ทำไมเพียงแค่คิดก็ยังเจ็บปวดทุกทีที่นึกถึง หรือแท้ที่จริงหัวใจของเธอไม่เคยลืมเลือนมันเลย เธออาจจะเป็นเหมือนนางเอกที่จะต้องเก็บความทรงจำนั่นไว้ตลอดชีวิต ดูเหมือนคนร่างสูงที่อยู่ข้างๆคงสังเกตเห็นเหมือนกัน เพชรน้ำหนึ่งไม่รู้ว่าเขาทายใจเธอได้หรือไม่ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จะมีก็เพียงมือใหญ่อบอุ่นที่รั้งบ่าของเธอให้เข้ามาชิดเขาอย่างปลอบประโลม พาเธอไปห้องน้ำที่อยู่ชั้นล่างของโรงภาพยนตร์ให้เธอจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย เพชรน้ำหนึ่งกลับมาด้วยหน้าตาที่สดชื่นขึ้นกว่าเดิม พอไปกินข้าวกลางวันกัน (ต้องเรียกว่าข้าวบ่ายสิ) เป็นหนึ่งก็เปิดประเด็นถามอย่างสงสัยในขณะที่กำลังรอรีซอทโต้กับพิซซ่าถาดใหญ่ที่ยังมาไม่ถึง “ทำไมผู้หญิงในเรื่องต้องดีใจที่จู่ๆกุหลาบช่อใหญ่มาส่งที่บ้าน จริงๆถ้าชอบกุหลาบแบบนั้นไปซื้อเองก็ได้นี่ หรือชอบที่ไม่ต้องเสียเงินเอง แล้วผู้ชายในเรื่องถ้าอยากให้ก็ไปให้ตรงๆก็สิ้นเรื่อง ต้องเปลืองแรงทำนั่นทำนี่ไปทำไม” ความพิลึกของอีตานี่ไม่ว่าเมื่อไรก็สร้างความอัศจรรย์ใจให้เธอได้เสมอ “กุหลาบน่ะมีปัญญาซื้อเองย่ะ” เพชรน้ำหนึ่งหมั่นไส้ อธิบายให้คนตรงหน้าฟังราวกับเด็กไร้เดียงสา “แต่ไอ้ที่ดีใจน่ะเพราะคนที่ซื้อให้เป็นคนที่รักเท่านั้นเอง อีกอย่างผู้หญิงส่วนมากชอบเซอร์ไพรส์ทั้งนั้นแหละ รู้ไหมทำไม เพราะเซอร์ไพรส์มันเกิดจากความพยายามของอีกฝ่ายไง อย่างที่คุณว่าว่าทำไมไม่ให้ตรงๆต้องเปลืองแรก เพราะมันยุ่งยากกว่านี่ไงถึงทำให้ผู้หญิงเราประทับใจ งั้นฉันถามคุณหน่อย ถ้าคุณรักใครสักคน แล้วเขาทำแบบที่คล้ายๆกับในเรื่องทำ อาจจะไม่ต้องกุหลายก็ได้ เป็นอย่างอื่นที่คุณชอบ คุณจะดีใจไหม” เป็นหนึ่งนิ่งคิดแล้วก็พยักหน้า “แล้วของชิ้นนั้นคุณเองก็มีปัญญาซื้อ คุณว่าเขาให้ตรงๆกับทำเรื่องให้ยุ่งยากแบบไหนคุณปลื้มมากกว่ากัน” ชายหนุ่มนิ่งแล้วก็พยักหน้า “อืม...เข้าใจแล้ว” “เข้าใจก็ดี ก็แค่นี้เองไม่เห็นยาก” เพชรน้ำหนึ่งพยักหน้าหงึกๆอย่างพอใจก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิมเมื่อเจอคำถามทื่อๆของเขา “แล้วคุณชอบเซอร์ไพรส์ด้วยหรือเปล่า?” ================================================= (ติดตามตอนต่อไป) แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 10:43:53 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:42:25

ความคิดเห็นที่ 2 บทนำ+บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8433345/W8433345.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8437368/W8437368.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8444375/W8444375.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8451542/W8451542.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8459788/W8459788.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8467394/W8467394.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8473825/W8473825.html บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8485830/W8485830.html บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8495135/W8495135.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8503691/W8503691.html บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8518059/W8518059.html บทที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8529990/W8529990.html ============================================ ที่จริงไม่ได้อยากให้ตีแบต อยากให้ไปตีเทนนิสมากกว่า เห็นว่าเป็นกีฬาที่มองแล้วดูดีมีชาติตระกูลแบบอารมณ์ปริศนากับท่านชายพจน์ฯ แต่คิดไปคิดมาถ้าเจ๊แกบ่นใส่คนเขียนได้ หนิงคงโดนข้อหาทำให้น่องเจ๊กล้ามขึ้นแน่ๆเลย (ลองคิดภาพอาเฮียเวลาตีไปซ้ายไปขวาดูจิ คอร์ทเทนนิสกว้างเท่าไร) พื้นที่อาณาเขตเยอะเกินวิ่งปอดบานกันพอดี เลยให้เล่นอะไรน่ารักๆพองามพอ ไม่งั้นเจ๊ได้ไปหลอกหลอนในความฝันแน่ๆเลย ^^" ไร้สาระ ตอบเม้นท์ดีก่า คุณ Mnemosyne ---  เฮียแกก็ไม่ได้อนามัยจัดขนาดนั้นหรอกค่ะ (ส่วนใหญ่เห็นพวกอนามัยจัดหลายคนที่ย้ำคิดย้ำทำเช็ดมันอยู่นั่น เฮียยังไม่ขั้นนั้น น่าจะพอรับได้) คุณ scottie --- ถ้าคุณชายไม่เป็นแบบนี้ คุณหญิงคงทิ้งไปตั้งแต่เปิดเรื่องสามหน้าแล้วล่ะค่ะ (หรือทิ้งจะดีกว่า ผู้หญิงอย่างนี้อย่ายุ่งด้วยเป็นดี  เหอ เหอ นินทาตัวละครตัวเอง) คุณ mamyo --- ขอบคุณที่ยังตามอ่านกันอยู่ไม่เบื่อไปก่อนนะคะ คุณ teansri --- อืม...นั่นสิเนอะคุณเทียนสีอยู่ที่นั่นนี่นา อย่าไปดูประวัติที่นั่นเลยค่ะ กลับมาดูเจ้าตัวที่เมืองไทยดีกว่า ^^ เจอกันตอนหน้านะคะทุกๆท่าน แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 10:56:16 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 10:44:27 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:43:13

ความคิดเห็นที่ 3 อ่ะ แหม ไม่ต้องถามค่ะหมอ จะเซอร์ไพรส์ก็จัดมาเลย นางเอกเพิ่งบอก ว่าผู้หญิงก็ชอบเซอร์ไพรส์ทั้งนั้นแหละ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 12:56:25

ความคิดเห็นที่ 4 นั่นเเน่ ตาคุณชายจะเซอร์ไพรส์อะไรหรือเปล่า จากคุณ : mamyo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 19:50:09

ความคิดเห็นที่ 5 คุณชายนี่หวานขึ้นทุกวันๆ นะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 23:12:49

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าถามก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 23:38:10

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊ะๆ เริ่มแอบหวงแล้วนะคุณชาย ;-) จากคุณ : x'mas เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:28:25