forgive me.

เกิดพลั้งพลาด พาลผิด.. จิตตกต่ำ

ฉันสร้างกรรม ทำไม่คิด ผิดอีกหน

สำนึกใน เสียใจอยู่ ดูตัวตน

หากย้อนย่น ด้นได้ จะไม่ทำ



ฉัน แอบหวังลึกๆ ว่า คนที่รักฉันและเจ็บปวดจากความรักที่ให้กับฉัน ที่เชื่อมั่นในฉัน จะยกโทษ และอภัยให้ฉัน จากการกระทำที่โง่เขลาของฉัน

แม้นวันนั้น อาจจะมาช้าและต้องรอด้วยความเสียใจในการกระทำของตัวเองอย่างแสนทรมาน ฉันก็จะยังตั้งหน้าตั้งใจรอ อยู่ที่เดิม



แต่วันนี้ ฉันคงจมอยู่กับความรู้สึกเศร้าเสียใจระคนทุกข์อีกต่อไปไม่ได้แล้ว

ลูกสาวฉัน กำลังจับตามองความรู้สึกอันแสดงออกมาทางวาจาและอารมณ์ ผ่านสีหน้าอันหมองเศร้า ของฉันอยู่



ผิดแล้ว คงต้องให้มันผ่านไปแล้วเสียที.. ฉันเองสำนึกแล้ว

การที่ฉันมิได้พูดถึงเรื่องความผิดเก่าๆ กับเธอ มิได้บ่งความหมายว่าฉันหลงลืม

นรกในใจนั้นจริงอย่างเหลือเชื่อ

คงต้องรอเพียงแต่ลมหายใจสุดท้ายหมดไป เพื่อเผชิญกับนรกนอกใจ

ที่อาจจะเกิด หรือไม่เกิดกับฉันก็ตาม



ยกโทษให้ฉันเิถิด.. อาจดูง่าย แต่ฉันมิสามารถอ้อนวอนใดๆ ได้มากกว่านี้

และนี่คืดสิ่งสุดท้าย ที่ฉันอยากได้เจอเธอ



... We always have choice..and we will choose which correct....

จากคุณ	: ณรัก
เขียนเมื่อ	: 14 พ.ย. 52 01:44:55 A:79.134.116.37 X: