ความคิดเห็นที่ 1 “ฉันไม่มีทางใส่ชุดบ้าๆแบบนี้แน่” วลาร์ดโวยวายเสียงดังลั่น วูล์ฟเลิกคิ้วขณะมองชุดที่ถูกโยนไปพาดไว้บนเก้าอี้ “หรือนายจะใส่ชุดนี้” หนุ่มหมาป่าถามพลางยกชายกระโปรงพองฟูขึ้นและขยับเข้าไปหา ลูกครึ่งแวมไพร์ทำหน้าสยอง “ไปห่างๆเลยวูล์ฟ” “ได้ แต่นายต้องแต่งตัวเดี๋ยวนี้” เขาหันไปมองเวทีเมื่อได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเรียก “ฉันต้องออกไปเล่นแล้ว อย่าทำละครพังล่ะเจ้าผีดิบ” ร่างในชุดกระโปรงบานสีเหลืองสดวิ่งออกไปทันที วลาร์ดเบ้หน้าและหันกลับไปมองชุดเจ้าชายที่ตัวเองโยนกองไว้ เด็กหนุ่มถอนใจพลางเลื่อนสายตามองไปยังวูล์ฟที่กำลังเริ่มสวมบทบาทเจ้าหญิงสโนไวท์บนเวที “เจ้าบ้าสโนวูล์ฟ” */*/*/* ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเวที “กระจกวิเศษเอ๋ยบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี” ราชินีไรซินเอ่ยถามกระจกบานใหญ่ด้วยน้ำเสียงเนิบเย็น สมิธซึ่งรับบทเป็นกระจกทำหน้าสยอง “ทำไมถึงทำเสียงเหมือนหนังสยองขวัญแบบนั้น คุณต้องทำเสียงแบบราชินีใจร้ายถึงจะถูก” “แบบนั้นมันจะไปน่ากลัวอะไร” ไรซินตอบพลางใช้มีดผ่าตัดเคาะกระจก “เอ้า ตอบได้แล้วเจ้ากระจกทดลอง” สมิธทำหน้าเหนื่อยใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านบท “เจ้าหญิงสโนวูล์ฟ” ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะเมื่อนึกภาพวูล์ฟในชุดกระโปรงบานแฉ่ง ไรซินนิ่วหน้า “เหลวไหล ยายเจ้าหญิงบ้าพลังนั่นจะมาดีเกินฉันได้ยังไง” เขาหันไปทางสตีฟ “พามันไปห้องทดลองเดี๋ยวนี้” “เอ่อ....ไม่ใช่ให้ไปฆ่ากลางป่าหรือครับ” สตีฟกระซิบถาม ราชินีไรซินนิ่งไปเล็กน้อย “น่าเสียดาย” เขาพึมพำ “งั้นพาไปจัดการที่ป่าก็แล้วกัน อ้อ อย่าลืมเอาหัวใจของมันใส่กล่องกลับมาด้วย” ราชินีไรซินยื่นกล่องไม้แกะสลักให้ สตีฟรับมาถือไว้และค้อมตัวลงเล็กน้อย “ครับ” “ถ้าจัดการไม่สำเร็จ ผมจะฝังปรสิตในร่างคุณ” เสียงเย็นกำชับก่อนเดินลงจากเวที สตีฟถึงกับกลืนน้ำลาย “ตกลงนี่มันละครเวทีหรือนักล่าภาคสามกันแน่” ฉากต่อไปสโนวูล์ฟเดินร้องเพลงเสียงดังลั่นนำหน้าสตีฟเข้าไปในป่าที่ทำจากกระดาษ ท่าทางเริงร่าเต็มพิกัดของเจ้าหญิงทำให้สตีฟต้องส่ายหน้าพร้อมกับบ่น “ไม่ต้องระรื่นขนาดนั้นก็ได้วูล์ฟ” “อ้าว ก็บทบอกให้ผมร้องเพลงอย่างร่าเริงนี่ครับ” หนุ่มหมาป่าหันมาตอบพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมาก่อนจะก้มตัวลงทำทีเป็นเด็ดดอกไม้ด้วยท่วงท่าของสาวน้อยน่ารัก แอลลิสันที่นั่งดูอยู่หน้าเวทียกมือขึ้นปิดปากหัวเราะส่วนสตีฟทำหน้าเซ็ง “รีบเล่นให้จบดีกว่า” เขาบ่นพลางดึงมีดออกมา “เจ้าหญิงสโนวูล์ฟ” “ครับ” หนุ่มหันมาตอบเสียงห้าว คนดูถึงกับหัวเราะในขณะที่สตีฟทำหน้าเหมือนกลืนผึ้งเข้าไปทั้งรัง “คุณเป็นเจ้าหญิงนะวูล์ฟ” เขากระซิบและเปลี่ยนท่าทางให้ดูดุดันขึ้น “เจ้าหญิงสโนวูล์ฟ มีคำสั่งจากราชินีไรซินให้สังหารท่าน” “อะไรนะ” วูล์ฟถามเสียงดังและยืนขึ้นกางกรงเล็บ “ใครจะยอมให้เจ้าบ้านั่นฆ่าง่ายๆ” สมิธที่กำลังนั่งอยู่หลังเวทีกุมขมับ ส่วนสตีฟถอยหลังกรูด “อ...เอ้อ ไม่ฆ่าก็ได้ ต...แต่เจ้าหญิงต้องหนีไป” เขากลืนน้ำลายขณะมองร่างสูงใหญ่ของหนุ่มหมาป่า “เข้าป่าแล้วไม่ต้องกลับออกมาเลย” เขาหันหลังโกยอ้าวกลับเข้าฉากทันที วูล์ฟอ้าปากค้างและยกมือขึ้นเกาหัว “ไหนบอกว่าจะฆ่าไง” เขาทำท่านึกขึ้นได้ “จริงสิ ตอนนี้เราต้องร้องไห้เพราะเดินหลงป่า แล้วมีเต่ากับกระต่ายมาช่วย” สโนวูล์ฟแหกปากร้องไห้โฮทันที คุณอันเดอร์ฮิลล์หัวเราะจนแทบหงายหลังตกเก้าอี้ ลีโอส่ายหน้าพร้อมกับบ่นพึมพำ “ให้ตายเถอะ ชักอยากรู้แล้วสิว่ามันจะจบยังไง”  กลับมาที่เวทีการแสดงอีกครั้ง รัสกับจอนห์สันในชุดกระต่ายกับเต่ากำลังเกี่ยงกันว่าใครจะออกไปเป็นคนแรก “ตามบทนายเป็นเต่าบาดเจ็บ ต้องออกไปก่อน” “กระต่ายต้องออกไปคุยกับเจ้าหญิงก่อนไม่ใช่เหรอ” จอนห์สันแย้งขณะมองเจ้าหญิงหมาป่าที่ตอนนี้กำลังหักต้นไม้เทียมเล่น รัสทำหน้าสยอง “เห็นตอนแรกนายดีใจที่จะโดนสโนไวท์กอดไม่ใช่เหรอ” เขาภามเพื่อนอีกฝ่ายรีบส่ายหน้า “สโนไวท์น่ะใช่” จอนห์สันจ้องหนุ่มหมาป่าเขม็ง “แต่สโนวูล์ฟไม่เอา ขืนโดนกอดมีหวังกระดองแตกแหง” “กระดองนายทำมาจากผ้ายังไงก็ไม่มีทางแตก” รัสตัดบทพลางผลักเพื่อนอย่างแรงจนเซถลาออกไปหน้าเวที เขารีบป้องปาก “ขอให้มีชีวิตรอดกลับมานะเพื่อน” “เจ้าบ้า” จอนห์สันพึมพำและสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงอุทานของวุล์ฟ “เต่าบาดเจ็บ” แขนแข็งแกร่งโอบรอบร่างเขาไว้และยกขึ้น “น่าสงสาร เดี๋ยวจะรักษาให้นะ” “เอ้อไม่ต้องหรอกเจ้าหญิง” เต่าจอนห์สันรีบพูดปากคอสั่น “ผมมีพอจะรู้จักคนที่รักษาแผลนี่ได้” “ผมจะพาไปส่ง” สโนวูล์ฟพูดเสียงห้าว “บ้านเขาอยู่ไหนล่ะ” “ลึกเข้าไปในป่า” เต่าเคราะห์ร้ายตอบ เจ้าหญิงร่างยักษ์พยักหน้าและพาเขาออกเดินทันที จอนห์สันโดนอุ้มวนไปวนมาสองรอบและหยุดที่ฉากกระท่อมซึ่งสมิธให้เจ้าหน้าที่เข็นมาไว้กลางเวที วูล์ฟเคาะประตูสองสามครั้ง “มีใครอยู่บ้าง” ใบหูทั้งสองตั้งขึ้นเพื่อฟังเสียงตอบรับ “เงียบจังสงสัยไม่มีใครอยู่ งั้นเราเข้าไปกันเลย” เจ้าหญิงหมาป่าใช้เท้าถีบประตูและก้าวเข้าไปด้านใน สมิธอ้าปากค้างในขณะที่ดิกสันส่ายหัว “คุณกำลังเล่นเป็นเจ้าหญิงนะวูล์ฟ” ชายหนุ่มพูดพอให้อีกฝ่ายด้ยิน สโนวูล์ฟยิ้มเก้อและเริ่มเล่นตามบท “ไหนดูซิมียาอะไรบ้าง” เขาหยิบขวดทิงเจอร์มาราดบนกระดองเต่าและใช้ผ้าปูโต๊ะพันสองสามรอบ “โอเค แค่นี้คงใช้ได้แล้ว” “ครับ” จอห์นสันซึ่งตอนนี้มีสภาพคล้ายดักแด้ผ้าห่มพูดเสียงอ่อย “งั้นผมคงต้องขอลา” เขารีบเดินเข้าเวทีทันที ทิ้งให้สโนวูล์ฟยืนงงอยู่ครู่หนึ่ง “หายเร็วดีแฮะ” เขาหันกลับไปที่ครัวและเริ่มรื้อข้าวของ “หิวจังมีอะไรกินบ้างเนี่ย” เจ้าหญิงหมาป่าร่างยักษ์เปิดตู้และดึงขนมปังออกมายัดใส่ปากจากนั้นก็กรอกน้ำตามไปอย่างรวดเร็ว “อิ่มแล้วชักง่วง” เขาเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงและหลับไปจริงๆ “ถึงคิวพวกเราแล้ว” สมิธหันไปทางดิกสัน แฮมเมอร์และเจ้าหน้าที่ที่เล่นเป็นคนแคระ ทั้งหมดเดินเรียงแถวไปยืนรอบเตียงเจ้าหญิงซึ่งตอนนี้กำลังนอนกรนเสียงดังสนั่น “ดูสิ คนแปลกหน้ามานอนบนเตียงของเรา” ดิกสันพูดนำ แฮมเมอร์ทำเป็นจามสองสามครั้งก่อนจะพูดรับ “เอาไงดี” “ลากไปที่ตึกขาวก็แล้วกัน” สมิธพูดกลั้วหัวเราะ วูล์ฟลืมตาและลุกพรวดขึ้น เขากางเล็บออกและถามเสียงห้วน “ใครอยากตายเป็นคนแรกก็เข้ามา” “คุณต้องพูดว่าที่นี่ที่ไหนและพวกเราเป็นใครต่างหาก” สมิธกระซิบ หนุ่มหมาป่าทำหน้าเหรอหรา “ผมลืมไป” เขาหดมือลงและดัดเสียงถาม “พวกเธอเป็นใคร ทำไมมายืนจ้องฉันแบบนี้” เสียงดัดให้คล้ายผู้หญิงของวูล์ฟทำให้เจ้าหน้าที่ที่เล่นเป็นคนแคระแทบลงไปนอนดิ้นด้วยความขำ พวกเขาพยายามกลืนน้ำลายหลายครั้งก่อนจะตอบ “เราต่างหากที่ต้องถามว่าคุณเป็นใคร และทำไมถึงได้มานอนอยู่ในบ้านของพวกเรา” “ฉันชื่อสโนวูล์ฟ เป็นเจ้าหญิงที่ถูกราชินีไรซินใจร้ายสั่งเก็บ โชคดีที่หนีทันและเจอเต่าบาดเจ็บระหว่างทาง เขาเป็นคนพาฉันมาที่นี่” “น่าสงสาร” ดิกสันพูดพลางหันไปทางสมิธ “เอาไงดี” “เลี้ยงไว้ดูเล่นก็แล้วกัน” ชายหนุ่มตอบ “เอาไว้เฝ้าบ้านตอนเราออกไปทำงาน” ตั้งแต่วันนั้นสโนวูล์ฟจึงได้อาศัยอยู่กับคนแคระทั้งเจ็ด ทุกวันเธอจะทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า หุงหาอาหารและเล่นบาสเก็ตบอลในช่วงบ่ายระหว่างรอการกลับของเพื่อนตัวเล็ก ความสุขของเจ้าหญิงคงยืนยาวตลอดไปหากสายสืบของไรซินไม่มาพบเข้า มันรีบไปรายงานเจ้านายทันที “ว่าไงนะ เจ้าสโนวูล์ฟมันยังมีชีวิตอยู่งั้นหรือ” ราชินีไรซินพูดเสียงเย็นและหันไปทางสตีฟ “ส่งสัตว์ทดลองตัวใหม่ไปจัดการกับมัน” “ที่นี่ไม่ใช่ห้องทดลองนะไรซิน” สตีฟกระซิบ “ตามบท นายต้องใช้แอปเปิ้ลเคลือบยาพิษฆ่าเจ้าหญิง” “ผมไม่ชอบแอปเปิ้ล” อีกฝ่ายตอบพลางหันไปหยิบห่อบรรจุเนื้อย่างมาจากโต๊ะ สตีฟมองด้วยความแปลกใจ “อะไรน่ะ” “สเต็กเนื้อแกะ” รอยยิ้มเย็นฉาบบนเรียวปาก “แถมสุกปานกลาง รับรองว่าคราวนี้เจ้าหมาป่าบ้าพลังเสร็จผมแน่” ราชินีไรซินหย่อนสเต็กเนื้อแกะย่างใส่ถุงพลาสติกและก้าวออกจากวังมุ่งหน้าตรงไปนังกระท่อมที่เจ้าหญิงสโนวูล์ฟเฝ้า ทันทีที่ไปถึง เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเรียบเนิบเย็น “สายันห์สวัสดิ์เจ้าหนูหมาป่า” “ไรซิน” สโนวูล์ฟขบกรามและกางกรงเล็บออก สมิธที่แอบอยู่หลังม่านต้องรีบป้องปากเตือน “เรากำลังเล่นละครเวทีกันอยู่นะ” “รู้แล้ว” เจ้าหญิงหมาป่าตอบเสียงห้วนก่อนจะหันหน้ากลับไปที่ราชินีไรซินอีกครั้ง “มีธุระอะไร” “อย่าพูดจาตัดรอนกันแบบนั้นสิ ผมแค่เอาของมาเยี่ยม” “อะไร อย่าบอกนะว่าเป็นยาพิษตัวใหม่” สโนวูล์ฟดักคอ อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “อันที่จริงผมเองก็อยากทดลองใช้แต่มันยังไม่ถึงเวลา” เขาชูถุงพลาสติกขึ้น “รู้ว่านายกำลังหิว” กลิ่นหอมของเนื้อแกะย่างยั่วน้ำลายของวูล์ฟจนไหล เขารีบเลียปากพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า “ส่งมา” “ได้ ถ้าคุณยอมตามผมไปที่ห้องทดลอง” “ไรซิน” เสียงสมิธดังลอดมาจากม่าน ราชินีวายร้ายถอนใจ “ก็ได้ เห็นแก่ความน่ารักของคุณ” เขาส่งถุงเนื้อแกะย่างให้วูล์ฟ อีกฝ่ายรีบฉีกถุงและคว้ามันใส่ปากเคี้ยวทันที ราชินีไรซินยิ้ม “ผมลืมบอกไปว่า ในเนื้อนั่นมียาพิษ” เขามองสโนวูล์ฟที่ยืนอ้าปากค้างและพูดต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ของจริง” หนุ่มหมาป่าหงายหลังล้มลง ราชินีไรซินยืนมองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินจากไป สมิธรีบเข้าไปถามทันที “คุณใช้ยาพิษจริงหรือไรซิน” “แค่ยานอนหลับเท่านั้น ผมยังไม่อยากโดนเจ้าชายที่ยืนอยู่นั่นฆ่าตอนนี้” ไรซินตอบพลางเหลือบตาไปทางวลาร์ดที่ยืนจ้องเขาอยู่ในมุมมืด สมิธถอนใจ “ค่อยยังชั่ว อ้ออย่าเพิ่งไปไหนเพราะคุณต้องสู้กับเจ้าชายตอนจบ” เขากำชับก่อนจะหันไปทางดิกสันและแฮมเมอร์ “ไปเข้าฉากสุดท้ายกันเถอะ” จากคุณ : ชฎาพร(moony) (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 13:09:28

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อคนแคระทั้งเจ็ดกลับมาจากเหมืองก็พบกับสโนวูล์ฟที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น แม้จะพยายามเรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมตื่น เหล่าคนแคระจึงเข้าใจว่าพวกเขาได้สูญเสียเจ้าหญิงแสนรักไปเสียแล้ว หลังจากร้องไห้ค่ำครวญอยู่สักพักทั้งหมดจึงช่วยกันยกร่างใหญ่ยักษ์ของเจ้าหญิง สโนวูล์ฟยัดใส่โลงแก้วและนั่งไว้อาลัยอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าของใครบางคนก้าวเข้ามา สมิธเงยหน้าขึ้นและเบิกตากว้าง “วลาร์ด” เขามองเครื่องแบบนักล่าของเด็กหนุ่มและกระซิบถาม “ทำไมไม่ใส่ชุดเจ้าชาย” “ใครจะไปใส่ชุดบ้าบอแบบนั้น” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดเสียงเรียบ ก่อนจะตวัดสายตามองไปที่สโนวูล์ฟ “นอนสบายเลยนะเจ้าหมาบ้า” “อย่านอกบทสิวลาร์ด” ดิกสันรีบเตือน เด็กหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะกลั้นใจถาม “เกิดอะไรขึ้น” เขาใช้ปลายดาบเคาะโลงแก้วสองสามครั้ง “ทำไมเจ้าบ้าถึงได้หลับเป็นตายแบบนี้” เสียงหัวเราะของคนดูดังลั่น สมิธนิ่วหน้า “ตั้งใจหน่อยสิวลาร์ด” “ได้” ลูกครึ่งแวมไพร์รับคำเสียงห้วน “เกิดอะไรขึ้น เหตุใดจ้าหญิงแสนงามผู้นี้ถึงได้มานอนอยู่ในโลงแก้วกลางป่า” “นางมีนามว่าสโนวูล์ฟ ถูกราชินีใจร้ายไรซินหลอกให้กินยาพิษ” สมิธตอบอย่างเป็นงานเป็นการ วลาร์ดเลิกคิ้ว “ไม่ใช่กินเพราะตะกละเหรอ” “วลาร์ด” อีกฝ่ายโพล่งออกมาอย่างเหลืออด “ให้ตายเถอะ ละครจะจบได้ยังไงถ้าคุณยังขืนเล่นนอกบทอยู่แบบนี้” “ผมก็ไม่ได้อยากเล่น” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดเสียงห้วนและยืนขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของสมิธ เขาเบือนหน้าหนีไปอีกด้านและพูดเสียงเรียบ “รีบเล่นให้จบเถอะครับ” “ถึงคิวนายแล้วไรซิน” สตีฟซึ่งยืนดูอยู่หลังฉากหันไปเรียกจอมวายร้ายซึ่งกำลังหยิบขวดอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เขารีบเตือน “อย่าลืมนะว่าถึงจะเป็นฉากต่อสู้แต่มันเป็นแค่การแสดงเท่านั้น” “ผมทราบ” ไรซินพูดเสียงเรียบ ร่างสูงในชุดราชินีแม่มดสีดำสนิทก้าวออกไปยืนกลางเวที วลาร์ดกำดาบแน่นและจ้องเขาด้วยดวงตาวาว “ไรซิน” “เจ้าหนูแวมไพร์” ราชินีไรซินทักเสียงเย็นและยิ้มเมื่อเห็นเด็กหนุ่มมองกลับมาด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “มาช่วยสโนวูล์ฟหรือ” “ใช่” วลาร์ดตอบพร้อมกับชักดาบออกจากฝัก ดิกสันถึงกับตาเหลือก “เฮ้ เรากำลังเล่นละครกันอยู่นะ” เขาเตือนลูกครึ่งแวมไพร์แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ “วันนี้ฉันไม่ปล่อยให้แกหนีรอดไปได้อีก” “ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องผิดหวัง” ไรซินยิ้มพร้อมกับชูมือขึ้น “วันนี้ผมสนุกมาพอแล้ว” เขาโยนขวดแก้วขนาดเล็กลงบนพื้น ควันสีขาวหม่นฟุ้งกระจายออกมา เสียงเรียบเย็นดังขึ้นท่ามกลางละอองที่กำลังลอยตลบอบอวน “ลาก่อนเจ้าชายนักล่า” สมิธรีบเปิดเครื่องดูดอากาศ ชั่วอึดใจควันทั้งหลายก็ถูกดูดหายไปหมด วลาร์ดกวาดตามองรอบตัวและขบกราม “หนีไปอีกจนได้” เขาเก็บดาบกลับเข้าฝักและทำท่าจะเดินกลับเข้าเวทีแต่ต้องชะงักเมื่อแอลลิสันร้องบอก “ตอนจบเจ้าชายต้องปลุกเจ้าหญิงด้วยค่ะ” “ปลุก” ลูกครึ่งแวมไพร์ทวนคำและหันไปมองเด็กหญิง “ยังไง” แอลลิสันยิ้มพร้อมกับขยับปาก วลาร์ดหน้าแดงก่ำ “ใครจะไปทำบ้าอะไรแบบนั้น” “ถ้าไม่จูบเจ้าหญิงก็ไม่ฟื้นนะคะ” เด็กน้อยพูดเสียงใส ลูกครึ่งแวมไพร์เบ้หน้า เขาเดินไปที่โลงแก้วและใช้ดาบเคาะสองสามครั้ง “ตื่นได้แล้วสโนวูล์ฟ ละครจบแล้ว” “เรียกอย่างนั้นเจ้าหญิงไม่รู้เรื่องหรอก มันต้องจูบ” ดิกสันพูดพลางหันไปหลิ่วตาให้สมิธ ชายหนุ่มยิ้ม “ผมสอนให้ก็ได้” “อย่าพูดเรื่องที่ชวนคลื่นไส้แบบนี้ได้ไหมครับ” วลาร์ดพูดเสียงห้วนพลางหันรีหันขวาง เสียงร้องเชียร์จากผู้ชมที่ดังลั่นห้องประชุมทำให้เด็กหนุ่มบดกราม “ให้ตายเถอะ” เขาตะโกนขึ้นมาอย่างหมดความอดทนก่อนจะเดินไปหลังเวทีและกลับออกมาพร้อมห่อแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่ “ละครจบแล้ว” วลาร์ดพูดพร้อมกับเตะฝาโลงจนกระเด็นและโปะเบอเกอร์ชิ้นโตลงไปบนหน้าของวูล์ฟค่อนข้างแรง “ตื่นซักทีสิเจ้าหมาบ้า!” หนุ่มหมาป่าคว้าแฮมเบอร์เกอร์และยัดใส่ปากสามคำหมด เขาลุกขึ้นพร้อมกับบิดตัว “อ้าวละครจบแล้วเหรอ” วูล์ฟทำท่าคิด “จริงสิฉากสุดท้ายเจ้าชายต้องจูบเหญิงนี่นา” เขาหันไปมองวลาร์ดพร้อมกับกางแขนออก “เข้ามาเลยเจ้าผีดิบ” “ใครจะไปทำบ้าอะไรแบบนั้น” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดเสียงห้วนและก้าวถอยหนี “พอกันที ฉันไม่เล่นละครบ้าบออะไรนี่อีกแล้ว” วลาร์ดโพล่งอย่างหมดความอดทนและเดินหนีออกจากห้องประชุมไปอย่างรวดเร็ว ผู้ชมทั้งหมดต่างพากันบ่นพึมพำด้วยความเสียดาย “แบบนี้ก็ไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งสิคะ” แอลลิสันหันไปบ่นกับอันเดอร์ฮิลล์ ชายชรายิ้ม “ดีแล้วล่ะ เพราะถ้าขืนจบแบบนั้น นิทานเรื่องนี้คงสิ้นสุดลงด้วยฉากฆาตกรรม” */*/*/* ปิดม่าน */*/*/* นั่งเขียนเมื่อคืนนี้ตอนราวๆเที่ยงคืนครึ่ง เสร็จตีสาม มูนนี่ขออภัยหากมีคำผิดบ้าง ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากค่ะ จากคุณ : ชฎาพร(moony) (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 13:11:38

ความคิดเห็นที่ 3 ฮ่าๆ ขำดี วูลฟ์ฮาดีอะ ไอ้คาโปอะไรเนี่ย มันคืออะไรอะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 16:30:46

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นศิลปการป้องกันตัวของบราซิลค่ะ ใช้การเคลื่อนไหวของร่างกายโจมตีและหลบหลีกคู่ต่อสู้ เป็นการจู่โจมที่รุนแรงมาก แต่มีการปรับให้เข้ากับดนตรี มองภาพง่ายๆก็คล้ายพวกเบรคแด๊นซ์หรือบีบอยน่ะแหละค่ะ ดูคลิปจากคำว่า capoeira จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 18:14:46

ความคิดเห็นที่ 5 หมาป่านี่มันช่าง...... น่าจับขบหัวขอรับ 5555+ พี่ไม่เอารวมเล่มเหรออรับ ท้ายเรื่อง ฮาดี แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 52 12:08:20 จากคุณ : เหมันต์ใบไม้ผลิ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 18:52:44

ความคิดเห็นที่ 6 ถึงไม่ได้อ่านเรื่องนักล่าฯ แต่อ่านฟิคแล้วก็นึกภาพออกและฮาดีค่ะ ฮาตรง... “อย่าเพิ่งดีใจไป เรายังไม่รู้ว่าใครได้เป็นสโนไวท์” กับไอ้...“ถ้าจัดการไม่สำเร็จ ผมจะฝังปรสิตในร่างคุณ” สุดๆ หลังจากเสร็จงานเหนื่อยค่อดๆก็ประเดิมที่ถนนฯ ด้วยแฟนฟิคขำๆเลยเนี่ย ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 21:40:53

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกมากค่ะ ไม่เคยอ่านเรื่องนี้มาก่อนแต่ก็สนุกดี จากคุณ : sombiez88 (sombiez88) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 18:57:42

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ ดีใจจังที่ฟิคนี้ทำให้หายเหนื่อย ^^ ตอบเหมันต์ ตามแนวสนพ.คงไม่ทำตรงนี้ค่ะ อีกอย่างนิยายเรื่องนักล่าฯเป็นแนวหนัก ดังนั้นคงไม่มีการใส่เรื่องขำขันลงท้ายเล่มแน่ๆ เพราะมันจะไปลบอารมณ์หลักหมดค่ะ ไว้อ่านเล่นๆคลายเครียดแบบนี้ดีกว่า เนอะ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 52 07:59:50 จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 21:15:10