ความคิดเห็นที่ 1 ดูท่าทางชายหนุ่มจะไม่สนใจใคร รวมทั้งสายตาของคนต่างชาติที่เข้ามาพัก รวมทั้งพนักงานในโรงแรมที่ไม่ค่อยแน่ใจว่าจะทำอย่างไรกับเขาดี จึงได้แต่จดๆจ้องๆรีรออยู่เพราะท่าทาง (มาด) ของอีตานี่ขนาดนั่งในลักษณะนี้ก็ยังบอกว่าไม่ใช่ธรรมดาแน่ๆ จู่ๆเธอก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาครามครัน หญิงสาวตัดสินใจไม่เดินไปหาเขา แต่เลือกจะโทรศัพท์ไปหาเขาแทน ทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นบนโต๊ะ เขาก็ลืมตาพร้อมทั้งคว้าหมับทันทีจนเพชรน้ำหนึ่งที่มองเหตุการณ์อยู่อดตกใจไม่ได้กับความเร็วนั่น “คุณเสร็จหรือยัง” เสียงเรียบเรื่อยดังมาตามสายขัดกับท่าทีเขาโดยสิ้นเชิง “อะ...เอ่อ...” เพชรน้ำหนึ่งไม่ตั้งตัวกับคำพูดกะทันหันของเขาจนต้องอ้ำอึ้งไปสักพัก “ฉันลงมาข้างล่างแล้วล่ะ คุณมายังไงน่ะ จอดรถไว้ที่ไหน” “หือ” เป็นหนึ่งทำเสียงแปลกใจพลางมองหา และเมื่อเห็นเธอโทรศัพท์อยู่ในมุมหนึ่งใกล้ๆลิฟต์ เขาปิดโทรศัพท์ วางเงินไว้บนโต๊ะโดยไม่เสียเวลาเรียกพนักงานด้วยซ้ำ เมื่อยืดร่างสูงขึ้น เป็นหนึ่งก็เดินตรงแน่วแน่มายังเธอทันทีโดยไม่มีทีท่าของอาการเมาอย่างที่ขู่เอาไว้เลยสักนิด ยิ่งเห็นท่าทางมั่นใจในตัวเองแบบนั้นยิ่งรู้สึกหมั่นไส้กว่าเดิมเสียอีก หญิงสาวจึงทำหน้าหงิกต้อนรับเขาเมื่ออีกฝ่ายมาหยุดยืนตรงหน้า เป็นหนึ่งมีเค้าหน้าดุเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เธอคงเริ่มชินๆก็เลยไม่รู้สึกอะไรแต่วันนี้นายนี่รัศมีเข้มข้นรุนแรงกว่าปกติจนนัยน์ตาคมเฉี่ยวตวัดมองเขาถามแบบไม่ค่อยอยากถาม “เป็นอะไรหรือเปล่า ไปเฮี้ยนเฉาะกะโหลกใครเขาเข้า” เขาหัวเราะเบาๆทำให้หน้าดุนั่นดูผ่อนคลาย “กะโหลกนะไม่ใช่มะพร้าว เขาใช้คำว่าผ่ากันไม่ใช่หรือ อีกอย่างแล้วทำไมผมต้องเป็นอะไรเพราะไปผ่ากะโหลกใครล่ะ” “จะไปรู้เหรอ นึกว่าคุณไปผ่าตัดคนไข้แล้วเครียดค้างอยู่เลยทำหน้าเหี้ยมมาแต่ไกลมาหาฉันเนี่ย” เพชรน้ำหนึ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ค่อยผ่อนคลายบ้างเมื่ออีกฝ่ายพอยิ้มอยู่บ้าง เธอไม่อยากเจอหมอโรคจิตนี่เฉาะกะโหลกตอนอยู่กันสองคนเสียด้วยเลยต้องดักทางไว้ก่อน เป็นการบอกนัยๆว่าเธอรู้ทันอะไรแบบนั้น เห็นฟอร์เวิร์ดเมล์เรื่องเตือนภัยสำหรับผู้หญิงที่อาจเป็นเหยื่อถูกข่มขืนอยู่แวบๆ ข้อหนึ่งบอกประมาณว่าผู้ร้ายมีแนวโน้มจะไม่ทำอะไรหากเหยื่อที่เล็งไว้เผอิญคุยกับเขา สงสัยเพราะพอมีปฏิสัมพันธ์ก็กลัวว่าเหยื่อจะจำหน้าได้เลยไม่ทำอะไร มันก็น่าจะเอาทฤษฎีนี้มาใช้ได้บ้างสิ เผื่อว่าพอดักทางอีตาหมอโรคจิตที่กะจะหาเหยื่อระบายความเครียดอยู่ เจอเธอทำท่ารู้ทันเข้าก็อาจจะล้มเลิกไป คนฉลาดอย่างเธอรู้จักวิธีการประยุกต์ใช้เสมอ “ผมไม่ใช่หมอศัลย์ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไปผ่ากะโหลกใครหรอก” เป็นหนึ่งพูดราวกับรู้ความในใจของเธอ ราวกับมีพรายมากระซิบข้างหูยังไงยังงั้น ที่จริงบางครั้งอีตาหมอก็พูดให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องคนไข้ประหลาดๆบ้าง บางครั้งก็โดนต่อว่าหาว่าเลี้ยงไข้ก็มี พอต้องเข้าเวรตอนกลางคืนเจอคนไข้เมาๆอาละวาดในห้องทำแผลบ้างก็มี สงสัยว่าจะเห็นว่าตัวเองเสียเปรียบที่ฟังเธอบ่นเรื่องงานอยู่ฝ่ายเดียว เลยหาเรื่องบ่นให้เธอฟังบ้างจะได้เท่าเทียมกัน “ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรคุณนี่ ว่าแต่คุณเถอะ เกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงมาหาฉันที่นี่ ก็บอกปากเปียกปากแฉะว่าฉันต้องทำงาน นี่ดูสิ ฉันยังเคลียร์งานไม่จบก็ต้องเก็บกระเป๋าลงมาเนี่ย” เพชรน้ำหนึ่งยังคงบ่นในขณะที่เดินเคียงข้างคนตัวสูงไปเรื่อยๆ “พรุ่งนี้ฉันคงต้องเข้าออฟฟิศแต่เช้าแน่ๆ งานก็กองเต็มหัวไปหมดเลย ถ้าฉันนอนไม่พอก็เพราะความผิดของคุณนั่นแหละ” เสียงบ่นแจ้วๆของร่างเล็กไม่ได้ทำให้เขาขุ่นมัวอะไร ตรงกันข้ามติดจะขำเสียละมากกว่า จนเพชรน้ำหนึ่งเดินตามเขามาจนถึงปากทางประตูที่จอดรถของเขา เธอดูเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าบ่นเพลินไปหน่อยถึงได้หันรีหันขวาง “อ้าว...แล้วนี่ฉันตามคุณมาทำไมกันล่ะ รถฉันจอดไว้อีกชั้นนี่นา” เธอหัวเราะเบาๆขำตัวเอง “เอายังไงดี คุณจะไปที่ไหน ฉันจะได้ขับรถตามไป” มือใหญ่กว่าแต่นุ่มนวลดึงแขนของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน “คุณไปรถผมได้ไหม เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านเอง” ร่างบางไม่ได้เลี่ยงมือที่มาจับเธอไว้นั่น ไม่ได้ใจเต้นแรงกับสัมผัสของเขา เอ่อ...จริงๆก็วูบวาบบ้างเล็กน้อยปฏิกิริยาเคมีของผู้ชายผู้หญิงละนะ...แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหรอก ใบหน้าคมหวานมองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ “คุณไปส่งฉันที่บ้านก็ได้ แต่พรุ่งนี้ฉันจะมาทำงานยังไงล่ะ เอารถฉันไปด้วยดีที่สุด” “พรุ่งนี้ผมมาส่งคุณก็ได้” ชายหนุ่มยังต่อรอง หญิงสาวมองหน้าเขาอีกครั้ง ดวงตาดำเข้มลึกของเขาร้องขอ เธอก็ถอนใจ “สัญญามาก่อนว่าจะไม่ทำมิดีมิร้ายฉัน ห้ามคิดไม่ซื่อด้วย แล้วก็ต้องไปส่งฉันเร็วๆเพราะฉันง่วงแล้ว” เป็นหนึ่งกระตุกยิ้ม แต่พอเห็นสีหน้าจริงจังนั้นเขาก็พยักหน้า นัยน์ตาดำฉายแววมั่นคง “สัญญา” เท่านี้เธอก็พอใจแล้ว ถึงอีตานี่จะชอบอำแต่อย่างน้อยในเรื่องที่เธอต้องการคำมั่นจริงๆจังๆเขาก็ไม่เคยโกหกเธอ แล้วเธอก็ต้องใจอ่อนยอมเดินตามเขาไปที่รถจนได้ นี่เธอไว้ใจอีตาหมอนี่มากไปหรือเปล่านะถึงได้ยอมมาเป็นเพื่อนโดยไม่ได้ถามแม้กระทั่งจุดหมายปลายทางที่จะไป ร่างสูงยังคงเงียบในขณะที่ขับรถจนหญิงสาวที่นั่งมาด้วยชักอึดอัดและสุดท้ายก็ต้องโพล่งออกมา “นี่คุณจะพาฉันไปไหนน่ะ” “บ้านผมก็แล้วกัน” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ “อ้าว...” หญิงสาวหน้าเหวอ “จะบ้าเหรอ มาลากฉันไปบ้านคุณตอนดึกๆแบบนี้เนี่ยนะ ฉันลูกมีพ่อมีแม่นะยะ” “ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย ผู้หญิงอะไรคิดลามก” เป็นหนึ่งยิ้มนิดๆกับคำพูดของเธอ “บ้า! ใครคิดลามกกัน” ผิวแก้มหญิงสาวแดงเรื่อขึ้นมาทันที พลางสะบัดหน้าหนีไม่พูดอะไรอีกเลย ยิ่งพูดเดี๋ยวยิ่งเข้าตัวไปมากกว่านี้ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:14:28

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านหลังใหญ่ล้อมด้วยกำแพงหนารอบๆมีลวดหนามเหมือนเรือนจำบางขวางกับบรรยากาศสุดทะมึนเหมือนมีผีสิงสถิตอยู่ทั่วทุกมุมของบ้านเป็นอีกเหตุผลที่เพชรน้ำหนึ่งไม่ค่อยอยากจะมาบ้านหลังนี้ยามวิกาลเอาเสียเลย (จริงๆคือเหตุผลหลักเชียวล่ะ แต่เรื่องอะไรเธอจะบอกอีตานี่กัน) ช่วงเวลาที่ผ่านมา ที่นี่ถูกใช้เป็นฐานทัพลับในการประชุมกันบ่อยๆเสียจนเพชรน้ำหนึ่งยื่นคำขาดให้เขาเอาของสะสมเขาไปไว้ห้องไหนก็ได้ให้ไกลที่สุดไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ยอมก้าวเข้าบ้านหลังนี้เด็ดขาด ‘ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ของจริง เป็นของบริษัทที่บ้านทำไว้ให้พวกอาจารย์ในมหาวิทยาลัยสำหรับสอนนักศึกษา อันที่เป็นปูนอยู่ในห้องนอนผม ส่วนเรซิ่นอยู่อีกห้องหนึ่ง เรซิ่นจะอันตรายหน่อยเพราะจะเป็นสารก่อมะเร็ง’ ชายหนุ่มอธิบายอย่างอ่อนระอา จะอธิบายยังไงเธอก็ไม่สนใจแล้วจนกระทั่งเป็นหนึ่งต้องยอมสร้างบ้านหลังเล็กๆอีกหลังในสวนไว้เป็นที่เก็บบรรดาของสะสมของเขาโดยเฉพาะซึ่งห่างไกลจากบ้านอาศัยออกไปพอสมควร ว่างๆชายหนุ่มถึงเดินไปชื่นชมบรรดาของรักทั้งหลายที่นั่น ด้วยเหตุนี้ทำให้เพชรน้ำหนึ่งยอมเดินเข้าออกบ้านหลังนี้ แต่เฉพาะกลางวันเท่านั้นไม่ใช่หรือ ตอนกลางคืนนี่ไม่อยู่ในเงื่อนไขสักหน่อย! อีกฝ่ายรุนหลังให้ร่างเล็กก้าวเข้าไปเป็นด่านหน้า แต่เพชรน้ำหนึ่งแทบกรี๊ดใส่อีตาหมอที่แสดงความเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ “นี่ตาคุณชาย...นายไม่ต้องมาเลดี้เฟิร์สกับฉันตอนนี้ เดินนำเองสิยะ!” “อะไรกัน ยังไม่ชินอีกหรือนี่” “ฉันไม่ชินอะไรกับความมืดของบ้านหลังนี้เด็ดขาด!” แต่ตอนนี้ชินกับสายยางของลุงสนผู้ดูแลบ้านและสวนแล้ว มาแบบไหนก็หลบได้หมด แต่นอกนั้นไม่ชินอะไรทั้งนั้นแหละ เมื่อนั่งอยู่ที่โซฟาขาวรูปโดนัทตัวโปรดของเธอพร้อมๆกับดึงเจ้าแมวน้อยรูปร่างสะโอดสะองที่เธอตั้งชื่อใหม่ว่า ‘กระป๋องแป้ง’ หรือเจ้า ‘ป๋องแป้ง’ ที่เธอใช้เรียกอยู่คนเดียว ส่วนตาคนสิ้นคิดก็ยังคงเรียก ‘แมว’ อยู่เหมือนเดิม เห็นร่างสูงอีตาหมอไปที่ห้องครัวแล้วบ่นงึมงำเดินออกมามองหานู่นมองหานี่ก็ยังไม่มีทีท่าจะบอกว่าให้มาที่บ้านนี้ทำไมจนเพชรน้ำหนึ่งเริ่มทำปากยื่นปากยาว อุ้มแมวสีขาวตาสองสีขึ้นมาเล่นพลางบ่นงึมงำ “นี่ ‘ป๋องแป้ง เบื่อเจ้านายขี้เก๊กบ้างไหม” คน “ขี้เก๊ก” ที่กำลังหาของอยู่ชะงักไปเล็กน้อย แล้วค่อยเดินกลับเข้าไปในห้องครัวด้วยทีท่าไม่รู้ไม่ชี้ แต่เชื่อเถอะ...หูกางหมุนเป็นคอปเตอร์ไม้ไผ่ของโดราเอมอนแล้ว...เพชรน้ำหนึ่งได้ทียังหลอกด่าต่อไป “คนเราก็งี้แหละเนอะ วางท่ามากชอบเรียกร้องความสนใจ ยังกับตัวเองน่าสนใจตายละ” ร่างบางยังเมามันกับการโยกตัวแมวน้อยกลางอากาศล้อเล่นกับมัน เอ่อ...เจ๊จะด่านายเจ๊ก็ด่าไป อย่าเอาป๋องแป้งเข้าไปเอี่ยวด้วยดิ ดูเหมือนหญิงสาวจะรู้ความต้องการของแมวขนขาว ถึงได้หยุดกระทบกระเทียบแต่อุ้มมันมาไว้กับอกแทน “อย่าไปอยู่กับเจ้านายแบบนี้เลยดีกว่าเนอะ ไปอยู่กับฉันดีกว่า เดี๋ยวจะหาแมวตัวเมีย...เออ...จริงสิ...นี่แกตัวผู้ตัวเมียละนี่” เอ่อ...ประโยคนี้มันลางซวยชัดๆ...ป๋องแป้งชักเหงื่อตก ยังไม่ทันขาดคำ มือนุ่มๆที่อุ้มมันไว้ก็ทำท่าจะง้างขาแมวขึ้นมาสำรวจ แต่ก่อนที่มันจะโหวกเหวกโวยวายเพราะผู้หญิงลามก มือใหญ่ที่เคยคุ้นก็ดึงมันมาไว้เสียก่อนด้วยสีหน้าบึ้งตึง“คุณนี่...ทะลึ่งแม้แต่กับแมวหรือ” “อ้าว” เพชรน้ำหนึ่งทำหน้าเหรอหรา “แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่ามันตัวผู้ตัวเมียถ้าไม่ทำแบบนี้ล่ะ” เสียงลมหายใจพรืดของคนตัวใหญ่หน้าดุไม่ได้ทำให้เธอ “ตัวเมีย...พอใจหรือยัง” “แหม...กะแล้วเชียว” ว่าจบก็แทบกระโจนใส่เจ้าของแมวยื้อยุดฉุดกระชากราวกับเจ้าขนขาวเป็นสิ่งของที่ทนทานต่อความเจ็บได้ แง้วๆๆๆๆ ไม่เอาๆๆๆ ผู้หญิงอะไรซาดิสถ์! แล้วก็มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยโดยการจับแมวให้เผ่นหนีจากมือเล็กบางของหญิงสาวโดยการดึงเสื้อจากด้านหลังให้หญิงสาวเสียหลักแล้วคว้าแมวน้อยมาได้ หญิงสาวหันมาถลึงตาใส่เจ้าของแมวทันที “คุณนี่ทำเอาฉันตกใจหมด” “ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” ว่าจบก็ทำท่าจะเอื้อมมือมาหา แต่ต้องโดนตีแขนดังเพียะไปหนึ่งรอบ “ยู้ดดดด! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่ต้องมายุ่งอะไรทั้งนั้น” หญิงสาวทำท่าผวามือที่ยื่นมาเต็มที่ “ผมแค่จะดูให้” มือนั้นยื่นมาหาเป็นรอบสอง แล้วก็โดนหยุดเอาไว้อีกหนึ่งเพียะ พร้อมกับเสียงขู่ฟอดแฟด “ไม่ต้องเลยนะ” เพชรน้ำหนึ่งรีบถอยห่าง เอานิ้วชี้มือใหญ่นั่นราวกับต้องการให้มันหยุดตรงนั้น “ห้ามแตะ ห้ามจับ ห้ามมายุ่งกับตัวฉันเด็ดขาด” “คุณเป็นโรคผิวหนังหรือ” คนโดนห้ามถามหน้าซื่อ “ถ้าแบบนั้นผมขอใส่ถุงมือก่อนก็ได้” “บ้า!” หญิงสาวตาวาวทันที “ก็นายสัญญาว่าจะไม่ทำมิดีมิร้ายฉันแล้วไม่ใช่หรือ นี่ถ้าไม่บอกว่าเอาฉันมาทำอะไรที่นี่ก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้วทั้งนั้น นี่มืดแล้ว ฉันกลับดีกว่า สวัสดี” “เดี๋ยวสิ ก็กำลังจะบอกอยู่นี่คุณก็ดันเล่นอะไรอยู่ก็ไม่รู้” เป็นหนึ่งบ่นงึม “รออยู่นี่แหละ มีอะไรใจให้ดู ไปล้างมือในห้องน้ำแล้วก็ห้ามเล่นกับแมวแบบนั้นอีกนะ” เพชรน้ำหนึ่งแลบลิ้นให้กับอีกฝ่ายเมื่อลับหลังร่างสูงนั่นไปแล้ว จากนั้นก็ตรงไปห้องน้ำอย่างว่าง่าย เมื่อกลับมาอีกครั้งก็เห็นอีตานั่นยังไม่โผล่มาก็เลยชะเง้อไปมองอย่างสงสัย อีตานั่นนึกครึ้มใจเจอกับข้าวสูตรใหม่เลยอยากให้เธอช่วยชิมช่วยวิจารณ์หรือไงนะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:15:06

ความคิดเห็นที่ 3 “Happy Birthday to you Happy Birthday to you” เสียงทุ้มๆดังออกมาจากห้องครัวพร้อมๆเค้กผลไม้ก้อนโต ชายหนุ่มร่างสูงในรอยยิ้มกว้างผิดกับหน้าตาถมืงทึงตั้งแต่ตอนที่ไปรับเธออย่างกับฟ้ากับเหว มือใหญ่ประคองอย่างระมัดระวังราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า แล้วมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ “สุขสันต์วันเกิดครับ” เพชรน้ำหนึ่งซึ่งลืมวันเกิดของตัวเองไปแล้วเพราะไม่เคยฉลองมาแต่ไหนแต่ไรมองคนตรงหน้าอย่างตกตะลึง เค้กก้อนใหญ่ที่ชายหนุ่มถืออยู่ข้างหนึ่ง กับเชิงเทียนอันใหญ่ดูน่าจะหนักอีกข้างหนึ่ง “เอ้า...เป่าเทียนซะที ที่ถือนี่มันหนักเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มเร่งให้หญิงสาวเป่าเทียนที่อยู่เชิงเทียนอีกข้างหนึ่ง “คนอื่นเขาปักกันที่เค้ก ใครใช้ให้คุณเอาเชิงเทียนเบ้อเร่อเบ้อร่ามาเป่าวันเกิดกันล่ะ” ซึ้งก็ซึ้ง ขำก็ขำ แต่เพชรน้ำหนึ่งก็ยอมเป่าเทียนเหล่านั้นจนดับจนได้ “เกิดคุณเป่าไม่ได้น้ำลายออกมาด้วย เค้กนี่ก็เสียของเปล่าๆ” ชายหนุ่มบอกหน้าตาเฉยพลางวางอุปกรณ์ประกอบที่โต๊ะอย่างนุ่มนวล “อุตส่าห์รีบออกจากที่ทำงานตระเวนหาซื้อแทบแย่ แล้วยังต้องแอบไม่ให้เห็นอีก” มิน่าทำหน้าตาเหมือนจะฆ่าใคร...ที่แท้นั่นเป็นหน้าตาที่กำลังคิดหาวิธีเซอร์ไพรส์เธอนี่เอง หญิงสาวยิ้มกว้าง รับมีดจากมือเขามาตัดเค้กวันเกิดของเธอง่ายๆ ตัดไปบ่นไป “ซื้อเค้กทีซื้อก้อนใหญ่ขนาดนี้จะกินกันหมดไหมเนี่ย” “เค้กผลไม้ที่หาได้ก็มีเจ้าก้อนโตนี้ล่ะ” ชายหนุ่มบ่นอุบ “คุณน่ะเวลากินขนมทีไรต้องเป็นผลไม้ทุกที เกิดผมซื้ออย่างอื่นไม่ถูกใจคุณก็โดนบ่นอีก” “เอาเถอะ...ขอบคุณสำหรับเค้กนะคุณชาย” เพชรน้ำหนึ่งมองเค้กที่เธอตัดออกมาสวยหรูและใส่จานให้เขา “ฉันไม่ได้มีคนจัดวันเกิดมานานแล้วล่ะ ที่บ้านกับเพื่อนฉันไม่มีใครสนใจวันเกิดหรอก ก็แค่วันธรรมดาวันหนึ่ง แต่เพิ่งมีวันนี้นี่เองที่ฉันรู้สึกว่าอย่างน้อยมันก็เป็นวันพิเศษของชีวิตแต่ละคน” เป็นหนึ่งยิ้มเฉยๆพลางตักครีมเค้กนุ่มเข้าปาก จากนั้นจึงออกความเห็น “ผมว่าเอาเค้กนี้แบ่งให้กับแม่คุณด้วยก็ดี วันนี้เป็นวันที่แม่คุณเจ็บที่สุดที่คลอดคุณนะอย่าลืม...” “อืม...” เพชรน้ำหนึ่งรับคำเบาๆ สายตามองไปยังกล่องเล็กๆข้างๆอย่างสนใจ ชายหนุ่มมองตามยิ้มละไม “ลองแกะดูสิ” เธอเลยจัดการตามคำเรียกร้อง แกะของขวัญแบบไม่ปรานีปราศรัย ส่วนคนให้ก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากคอยสังเกตสีหน้าของคนได้รับของขวัญมากกว่า เพชรน้ำหนึ่งเห็นกล่องเล็ก ดวงตาคมนั้นหรี่ลงเล็กน้อย มือบางที่ทำหน้าที่แกะอยู่ชะงักชั่วครู่ “ฉันว่าถ้าไม่แหวนก็ต่างหู หรือไม่ก็จี้” เธอลองเขย่าๆพิจารณา “คุณเดาถูก...หนึ่งในสามอย่างนั้นจริงๆ” เจ้าของของขวัญชิ้นนั้นพยักหน้ายอมรับ “น่าจะไม่ใช่แหวน คุณไม่รู้ไซส์นิ้วฉัน” และความหมายมันลึกซึ้งเกินไปหน่อย...เพชรน้ำหนึ่งต่อในใจ “ไม่อย่างนั้นก็ต่างหู...แต่ต่างหูผู้หญิงเลือกยากแต่ละคนก็เหมาะแต่ละแบบ ฉันทายว่าเป็นจี้ก็แล้วกัน” ชายหนุ่มยังคงยิ้มในหน้า เมื่อหญิงสาวหรี่ตาแล้วเปิดออกอย่างกระตือรือร้น เพชรน้ำหนึ่งชะงักเมื่อเห็นโฉมหน้าของขวัญที่แท้จริง แหวน? แหวนเงิน...ไม่หรอก...ถ้าแบบนี้น่าจะทองคำขาวมีเพชรเม็ดเล็กๆฝังอยู่ในนั้นจนเป็นประกายระยิบระยับแต่หากไม่สังเกตก็จะไม่รู้สึกว่าเป็นเพชรเลยสักนิด ดูเป็นแหวนใส่เล่นมากกว่าแหวนจริงจัง “ไม่ชอบหรือ” เสียงทุ้มถามเบาๆเมื่อเห็นคิ้วขมวดของเธอ “เปล่าค่ะ ชอบมาก...น่ารักดี” สีหน้าเธอเปลี่ยนเป็นพึงใจ ลองสวมทีละนิ้วดูและดูจะไปพอดีที่นิ้วนาง เป็นหนึ่งฉวยมือบางนั้นมามองอย่างพอใจ “กะได้พอดีเลย” เพชรน้ำหนึ่งอยากจะถามเหมือนกันว่านึกยังไงถึงซื้อแหวนให้ แต่เห็นนัยน์ตาดำนั้นที่ทอดมองมาแล้ว อารมณ์หนึ่งกรีดร้องเตือนเธอว่าเธอไม่อยากรู้ดีกว่า เธอยังไม่พร้อมจะรู้อะไรทั้งสิ้น หญิงสาวจึงไม่ถามอะไรทำเพียงแค่ยิ้มหวานให้กับเขา “ขอบคุณนะคะ” “นี่ดึกแล้ว ผมไปส่งคุณที่บ้านดีกว่า คุณง่วงแล้วไม่ใช่หรือ” เขายิ้มเฉยจนจับความรู้สึกไม่ได้ หรือถ้าจะให้พูดจริงๆคือเธอไม่ต้องการจะอ่านความรู้สึกของเขาต่างหาก เป็นหนึ่งก็พาเธอไปส่งถึงบ้านโดยไม่พิรี้พิไรแกล้งยื้อเธอเอาไว้ เขาทำตามคำพูดที่สัญญาไว้ตั้งแต่ตอนแรก ทั้งเขาและเธอก็ต้องทำงานด้วยกันทั้งคู่ กระทั่งรถจอดที่หน้าบ้าน ชายหนุ่มเป็นฝ่ายปฏิเสธไม่เข้าบ้านซึ่งหญิงสาวก็เข้าใจดี อีตาหมอมีอาชีพที่ต้องรับผิดชอบหนักกว่าเธอดังนั้นเพชรน้ำหนึ่งก็ไม่อยากอ้อยอิ่งนานจนรบกวนเวลานอนของอีกฝ่ายเกินไปนัก “พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาหรอก อ้อมไปอ้อมมา เดี๋ยวฉันไปแท็กซี่ก็ได้ ไม่ลำบาก” เพชรน้ำหนึ่งลองคำนวณค่าน้ำมันในใจแล้วชิงปฏิเสธอีกฝ่ายก่อนจะลงจากรถ “ไม่ได้สิ...ก็ผมบอกไว้แล้วไงว่าจะมารับ ก็อย่าให้เสียคำพูดเลย” ชายหนุ่มยังยืนยันหนักแน่นจนหญิงสาวขี้เกียจขัดเพราะอุตส่าห์เพิ่งใช้ช่วงเวลาที่ดีด้วยกันก็ไม่อยากทำเหลวอีก เธอจึงพยักหน้าง่ายๆ ทว่าก่อนเดินออกไปเธอก็นึกขึ้นได้หันมาทางเขา “นี่...ฉันมีอีกเรื่องจะบอก...เอาหูมานี่สิ” “มีอะไรหรือ” เป็นหนึ่งทำหน้างง “เถอะน่า...เป็นความลับพูดเสียงดังไม่ได้” ชายหนุ่มยิ่งงงหนัก ก็นี่อยู่ภายในรถก็ไม่น่าจะมีใครมาได้ยินไม่ใช่หรือ ทว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายเร่งเร้าก็เลยยอมเอียงหูไปใกล้ๆ แต่แล้วริมฝีปากอิ่มนุ่มนิ่มก็ประทับลงข้างแก้มเขาเบาๆ ชายหนุ่มที่รับรู้สัมผัสนั่นเบิกตากว้างหันมามองเธออย่างประหลาดใจ ในความมืดสลัวที่มีเพียงแสงไฟหน้าบ้านอยู่บ้าง แต่ไม่มากนักทำให้เป็นหนึ่งไม่อาจเห็นสีหน้าอีกฝ่ายชัดเจน ทว่ายิ้มอ่อนหวานของเธอกลับชัดเจนจนแทบตาพร่าพร้อมทั้งร่างบางที่เปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็วโดยทิ้งคำพูดกำกับไว้เบาๆ “แทนคำขอบคุณเฉยๆ ห้ามคิดลึกนะ!” จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:16:25

ความคิดเห็นที่ 4 และแล้วน้องแมวก็เจอ Sexual Harassment เข้าไป รู้สึกตอนนี้เจ๊ของเราจะโดนด่าเรื่องนี้เยอะเหมือนกันแฮะ ตอบเม้นท์ค่ะ Mnemosyne --- หมอเขาทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ค่ะ แต่ก็ไม่เลวใช่ไหมเพราะเจ๊ไม่ได้เอะใจเลย (หรืองานยุ่งเกินไม่รู้) mamyo --- เซอร์ไพรส์สิคะ (แต่จะถามทำไมก็ไม่รู้เนอะ สงสัยมือใหม่ ^^") scottie --- คุณชายเขาหวานแบบแปลกๆนะ (แปลกเกินไปด้วย) ปิยะรักษ์ --- งวดนี้ต้องยกให้นางเอกว่ากำลังงานยุ่ง ไม่งั้นคงจับได้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ง่วงแล้ว ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:23:00

ความคิดเห็นที่ 5 อื้อฮือ เซอร์ไพรซ์ซะ อยากกินเค้กผลไม้เลยอะ (แต่ปกติจะเป็นแบบเหลี่ยมๆ นะ เลยไม่โตเท่าไหร่) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 23:21:38

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านมา 14 ตอน ค้นพบว่าสิ่งที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องนี้คือน้องแมว!!!  ;-) จากคุณ : x'mas เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 00:35:46

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านตอนนี้เเล้วอยากจะลงไปนอนดิ้นๆๆ กรี๊ดๆๆๆ จากคุณ : mamyo เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 05:36:24

ความคิดเห็นที่ 8 น่าร้ากกกกกก กี๊ดดดดดดดดดดด มีหอมแก้มคืนด้วย ไหนว่าไม่ได้คิดอะไรยะ หนูหนึ่ง จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 07:35:33

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักจริง ๆ เลยคุณหมอขา.... ฮิ ๆ จากคุณ : jiw_lee (jiw_lee) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 11:35:40

ความคิดเห็นที่ 10 อึ้งไปเลยคุณหมอ^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 01:28:04