ความคิดเห็นที่ 1 .         ~31~ ขนนกริมขอบฟ้า E-ticketing สะดวกและง่ายมาก แค่เอาบัตรเครดิตของผู้จองรูดในเครื่องตรงเคาน์เตอร์ช่อง E-ticket จากนั้นมันจะทำการอ่านข้อมูลว่าเจ้าของบัตรจองไฟลท์ไหน ผู้จองเพียงกดยืนยันไปเรื่อยๆ ก็เป็นอันเสร็จสิ้นกระบวนการ แต่นั่นแหละ...แม้เพียงแค่นั้น รักษ์ชนกยังไม่วายต้องให้ปุณณัติถ์ช่วยเหลือ จากวันที่แมทพาไปตะลุยคลีฟแลนด์...วันสำคัญซึ่งคำสำคัญกำลังจะหลุดปาก...จวบกระทั่งวันเดินทางสู่นิวยอร์กนี้ ยังคงไม่มีใครจับความผิดปกติระหว่างปุณณัติถ์และรักษ์ชนกได้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหากพูดถึงความขัดแย้ง...ทุกคนจะหันไปให้ความสนใจในกรณีอัคร์และอาทิตย์ซึ่งร้ายแรง โจ่งแจ้งมากกว่า อีกส่วนเป็นเพราะว่าตั้งแต่วันนั้น...แม้รู้สึกถึงความผิดแปลกในส่วนลึกของหญิงสาวเช่นกัน กระนั้นไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ท่าทางทุกอย่างภายนอก...ปุณณัติถ์จัดการได้แนบเนียนราวไม่เคยมีเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้น รักษ์ชนกเสียอีกที่ไม่สามารถเก็บกักอาการได้...ไม่เคยปกปิดความในใจใดๆ ไว้ได้เลย แต่คนป้ำๆ เป๋อๆ เช่นเขา ไม่ใคร่มีใครเก็บเอากิริยาเพี้ยนๆ มาใส่ใจอยู่แล้ว และเพราะเหตุเหล่านั้น เมื่อการเดินทางจริงมาถึง จึงไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่ม...หรือกระทั่งปุณณัติถ์ ลำบากใจเพียงไหนที่ต้องกลายเป็นคู่เดินทางเพียงสองต่อสอง “สายการบินโลว์คอสท์ก็งี้ มันมีแค่ที่นั่งเหลือๆ ต้องกระจายกันไป นี่ขนาดเรารีบจองกันล่วงหน้าเกือบเดือนแล้วนะเนี่ย...” ผู้จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินยังเป็นภิงคารและระนาดเอก โดยเฉพาะฝ่ายหญิง คงชิงตำแหน่งตัวตั้งตัวตีจับคู่ปุณณัติถ์ไปกับรักษ์ชนกเช่นเคย “เครื่องของปูนกับนกจะออกช้ากว่าเราประมาณสองชั่วโมง ที่จริงนาดกับพี่ครามก็อยากไปจู๋จี๋กันสองต่อสองแบบนั้นหรอกนะ แต่ว่านาดน่ะ...จำเป็นต้องไปถึงก่อน...” ระนาดเอกมีญาติห่างๆ อาศัยอยู่ที่นั่น ญาติที่หญิงสาวแสนภูมิใจเนื่องจาก “เราไม่ต้องไปขอพักตามวัดไทยอย่างที่คิดไว้แล้ว เพราะนอกจากอาเจ็กสมบัติจะพาเราเที่ยว เขายังชวนให้เราหกคนไปพักที่บ้านเขาด้วย!...” ยิ่งไปกว่านั้น ความดีความชอบนี้นับว่าเจ้าตัวได้หน้าไปเพียงลำพัง เนื่องจากเป็นอาเจ็ก หรือศักดิ์เป็นอา...ญาติทางพ่อ...มิใช่ญาติฝ่ายแม่ที่ปี่พาทย์ย่อมมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย “เชอะ หน้าเขาเป็นยังไง ตัวเองก็ยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ!” ความจริงก็เป็นอย่างที่หญิงสาวผู้พี่ค่อนขอดนั่นแหละ หากไม่เพราะระนาดเอกโทรไปรายงานบิดาที่เมืองไทยเรื่องทัวร์ทริปนี้ เจ้าตัวเองก็คงยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีญาติอยู่ที่นิวยอร์กกับเขาเหมือนกัน “คุณป๋าของอาเจ็กสมบัติเป็นน้องชายของคุณก๋งของนาด คุณป๋าบอกว่านาดเคยเจอกับอาเจ็กแค่ครั้งเดียวเองตอนนาดอายุหนึ่งขวบ แกยกครอบครัวมาอยู่ที่นี่แล้วก็แทบไม่ได้กลับเมืองไทยเลย แต่อาเจ็กก็มีลูกสาวอายุเท่าๆ กับนาดนะ คือตอนจะย้ายมาน่ะภรรยาของแกกำลังตั้งท้องพอดี แกเลยได้แรงบันดาลใจจากชื่อนาดไปตั้งเป็นชื่อลูกสาวเขาว่า ‘อังกะลุง’...” “ชื่อหล่อนเองก็ ‘ได้แรงบันดาลใจ’ มาจากชื่อฉันเหมือนกันนั่นแหละ!” วินาทีที่เป็นรอง ปี่พาทย์ได้แต่กลอกตา พึมพำกับลมกับฟ้า เที่ยวบินของภิงคารและระนาดเอกมีผู้ติดสอยห้อยตามได้แก่ปี่พาทย์และลินลา (อาทิตย์ไม่มาเพราะอัคร์ไม่มาด้วย...เป็นเหตุผลตั้งแต่ก่อนจะเกิดเรื่อง ถึงตอนนี้ชายหนุ่มผู้หล่อสุดก็หาทางชดเชยค่าเสียโอกาสด้วยการทำเซ็คกั้นจ๊อบที่ร้าน Acme ไปพลางๆ) ทั้งสี่คนจะมาถึงสนามบิน JFK – John F. Kennedy ในเวลาประมาณ 7.50 น. อากู๋สมบัติซึ่งได้รับการติดต่อครั้งแรกผ่านทางคุณสมบูรณ์ผู้พ่อของระนาดเอกนั้น ติดงานไม่อาจมารับด้วยตนเองได้ แต่สั่งให้อังกะลุงลูกสาวมาแทน รูปภาพของแต่ละฝ่ายที่ส่งแลกกันทางอีเมลล์ทำให้มั่นใจได้พอสมควรว่าจะไม่คลาดกัน “ถ้านกกับปูนไปถึงแล้วก็ให้ไปหาพวกเราที่ส่วนแบ๊คเกจเคลมนะ จะรออยู่ตรงนั้น...” คนนัดหมายไม่วายขยิบตาทิ้งท้าย “ขอให้โชคดีนะจ๊ะ นายขนนก!” คงนับเป็นโชคดีอยู่หรอก หากสถานการณ์ระหว่างเขาและปุณณัติถ์ หาได้เป็นเช่นในบัดนี้ ที่จริง ตั้งแต่รับรู้ทุกเรื่องราวจากหญิงสาวในค่ำวันนั้น มันจุก เจ็บ และอะไรต่อมิอะไรอีกสารพันที่ไม่อาจบรรยายได้หมด ไม่ใช่ปุณณัติถ์ไม่รู้ว่าเขากำลังจะบอก ‘อะไร’ หากเพราะรู้ต่างหาก เธอจึงชิงอธิบายความจริงทั้งหมดเสียก่อน...ก่อนที่นายขนนกมันจะโง่คิดฝันอะไรคนเดียวไปไกลกว่านี้ มิใช่แค่เธอไม่รัก...จากคำเล่ามิได้หมายความหรอกหรือว่าหญิงสาวเห็นเขาเป็นแค่เครื่องมือสำหรับปั่นหัวภิงคารและระนาดเอกเท่านั้น ไม่มีความสำคัญอะไร...ไม่เคยมีความหมาย... และไม่ อย่างน้อยก็ยังไม่อยากยอมรับว่าปุณณัติถ์หลอกใช้... เธอไม่ได้ทำ เป็นเขาเองต่างหากที่โง่ให้ใครต่อใครสนตะพายเดินตามเกมคนนู้นที คนนี้ที! ‘นก...เราถึงอยากขอโทษ เราไม่ควรเอานกมาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทางที่ดี...เราสองคนไม่ควรทำตัวให้ใครต่อใครเข้าใจผิดอย่างนี้อีก’ ยังนับว่าเธอใจดีด้วยซ้ำที่ช่วยนำความสว่างมาให้ก่อนจะถลำลึกไปกว่าที่เป็นอยู่ รักษ์ชนกเอ๋ย...เจ้าขนนกผู้โง่เขลา... กี่วันที่ผ่านมา น้ำตาไหลย้อนเก็บขังอยู่ในใจ จะกล่าวเล่าความลับความรู้นี้ต่อใครได้ เขาคงมองหน้ากันแล้วพากันสมเพช หรือไม่ก็หัวเราะเยาะซ้ำเสียอีกว่า “อ้าว...นี่เพิ่งรู้หรอกเหรอ?” ชายหนุ่มไม่โกรธไม่เกลียดปุณณัติถ์ แต่เขาเกลียดตัวเอง เกลียดความโง่ของตัวเอง โดยเฉพาะเกลียดผู้ชายผู้หญิงคู่นั้นลงลึกถึงขั้วหัวใจ เกลียดภิงคาร! เกลียดระนาดเอก! หากเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอยู่นั่นเอง ตื่นมาทำงานต้องเจอฝ่ายหญิง พอกลับที่พักก็ต้องนอนร่วมเตียงกับตัวร้ายฝ่ายชาย เจ้าตัวรู้สึกเหมือนโลกมืด แต่ละยิ้มไม่ได้ออกมาจากใจ คำพูดเหือดหาย...ถึงยังไงก็แสดงท่าทางอย่างปกติไม่ได้เมื่อมีอคติท่วมท้นหัวใจเช่นนี้ มันเก็บกด รู้สึกไม่ปลอดภัย รู้สึกว่าต่อไปจะไว้วางใจใครไม่ได้ทั้งสิ้น หลายต่อหลายครั้งที่เดินไปทรุดกายลงนั่งหน้ากระเป๋าเดินทาง...อยากกลับบ้าน อยากกลับไปอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของป่าปี๊หม่ามี้ อยากกลับไปอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายจอแจของคุณลุงป้า...ความจอแจที่มีแต่ความรัก มิใช่รายล้อมด้วยผู้คน แต่หาใครจริงใจไม่ได้ซักคนอย่างที่นี่ ใบไม้ผลิ แต่หัวใจหนาวจรดขั้ว ความรู้สึกเหลือตัวเองคนเดียวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง กระแสธารแห่งความเดียวดายที่ค่อยซึมลึกลอบครองใจ มันกัดกร่อนความหวัง ความฝัน และความรู้สึกดีๆ ทั้งหมดไปสิ้นแล้ว เมื่อมองผ่านไปข้างกระเป๋าใบเล็ก ตาข่ายดักฝันของผู้เป็นพ่อและแม่ยังคงห้อยค้าง นิ่งสงบอยู่อย่างเดิมไม่เปลี่ยน บัดนี้ขนนกสีนวลเริ่มรุ่ย บางลง บอบบางมากกว่าวันเดินทางวันแรกเสียอีก ‘พวกอินเดียนแดงเชื่อว่า  ถ้าแขวนไว้บนหัวนอน  มันจะช่วยดักฝันร้ายไม่ให้มากล้ำกลายเรา  และเป็นสิ่งที่นำโชคดีมาสู่เจ้าของได้...’ ไม่จริงเลยครับป่าปี๊ นกคงไม่อาจฝันดี...คงไม่มีทางฝันดีอย่างเก่าได้อีกแล้ว... “ลูกนก...ทำไมเสียงซึมๆ จัง ไม่สบายรึเปล่าลูก...?” ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ประโยคเดิมๆ ที่เคยเบื่อหน่ายไม่รู้แล้วอย่างประโยคนี้ เมื่อได้ฟังอีกครั้งในช่วงเวลาเช่นนี้ จะมีผลขนาดน้ำตาไหลพรากและสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง “ฮึ...” เจ้าตัวต้องอุดปากกลั้นสะอื้นขณะส่ายหน้า ก่อนกรอกเสียงลงกระบอกโทรศัพท์ “นกไม่เป็นอะไรครับ...ไม่เป็นอะไรเลย... แล้ว...ป่า...ป่าปี๊กับหม่ามี้สบายดีรึเปล่า?...” ความเงียบลอยค้างอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนปลายสายจะเกิดระเบิดโฮลั่นจากทั้งคุณเล็กและคุณเบญจา “ล...ลูกนกคนดี...ฮึกๆ...ห่วงหม่ามี้กับป่าปี๊ด้วย...ฮึกๆ...” “อย่า...อย่าร้องไห้สิหม่ามี้ ฮึกๆ...ป่...ป่าปี๊ไม่เป็นอะไร หม่ามี้ก็ไม่เป็นอะไรครับลูกนก คุณป้าใหญ่ผมร่วงไปเยอะจนตีฟูไม่ขึ้น ส่วน...ส่วนคุณลุงเอกนิ้วก้อยซ้นเพราะโดน ‘เด็ก’ งับ แต่นอกนั้น...ทุก...ทุกคนก็สบายดี ทุ...ทุกคนรอลูกนกกลับมาอยู่นะ...” ป่าปี๊พยายามกลั้นสะอื้น และปรุงเสียงให้ฟังเครงครื้นขึ้นอีกนิด “ตอนนี้คุณป้ากลางกำลังวางแผนจะจัดเลี้ยงฉลองการกลับมาของลูกนกอยู่ด้วยล่ะ คุณป้านางจะทำปลาซาบะย่าง แล้วก็...” มีเสียง ‘เผียะ!’ ดังขึ้นตามด้วยเสียง “โอ๊ะ!” ของผู้เป็นพ่อ ต่อมารู้สึกได้ว่าปลายสายกำลังปิดปากกระบอกโทรศัพท์ “ตีป่าปี๊ทำไมล่ะหม่ามี้?” “ก็ป่าปี๊เล่นเอาความลับที่พี่ตรีอุตส่าห์เตรียมเซอร์ไพรซ์ไปบอกลูกซะหมดนี่!” “ป่าปี๊ยังไม่ทันบอกเลยว่าจะชวนเพื่อนสมัยอนุบาล ประถม แล้วก็มัธยมของลูกนกมาด้วย พูดแค่นั้นไม่ถือว่าทำเสียเรื่องหรอก!” เผียะ! “โอ๊ย! หม่ามี้ตีป่าปี๊อีกทำไมครับเนี่ย?!” “ก็ป่าปี๊พูดดัง เดี๋ยวลูกได้ยินหมด!” “หึ หม่ามี้ตีป่าปี๊ ป่าปี๊จะโทรไปฟ้องพี่หญิงใหญ่” “เชิญโทรไปตอนนี้เลย หม่ามี้จะได้คุยกับลูกนกคนเดียว” ”ป่าปี๊จะโทรไปหลังคุยกับลูกนกจบแล้วต่างหากล่ะ เอาหูโทรศัพท์มานี่นะ!” กว่าประโยคใหม่จะดังขึ้น ก็ต้องรอจบเสียงยื้อแย่งกันอีกพักใหญ่เสียก่อน “ฮัลโหล...ลูกนก ป่าปี๊มีข่าวดี ตอนนี้คุณพ่อของตาจีหายดีแล้วล่ะครับ ตอนนี้คงกำลังรักกันใหญ่เลย” ประโยคที่ว่ากำลัง ‘รักกันใหญ่’ น่ะ แทบทำเอาคนเศร้าหลุดหัวเราะออกมาได้... ป่าปี๊ไม่รู้จักพ่อลูกคู่นั้นซะแล้ว “นี่ๆ หม่ามี้ก็มีข่าวดีเหมือนกัน...” “แต่ข่าวของป่าปี๊ดีกว่าแน่นอน...” “นี่ป่าปี๊! ลูกนกอย่าไปฟังป่าปี๊ ฟังหม่ามี้ดีกว่า รู้มั้ยว่าตอนนี้โปรเจกต์ของคุณหญิงป้านรีสรวงเวิร์กมากค่ะ โดยเฉพาะตั้งแต่คุณป้าใหญ่เอาแชมพูของเธอมาใช้แล้วผมร่วงไปเกือบหมดหัว พวกสื่อเลยช่วยประโคมข่าวจนคนรู้จักแบรนด์กันไปทั่ว แถมหม่ามี้ยังได้พ่วงออกทีวีไปกับเขาบ่อยๆ ด้วยล่ะ...” “ป่าปี๊ก็ด้วยลูกนก!” “ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเราอาจต้องชะลอโปรเจกต์รีอัลริตี้ชีวิตเด็กเวิร์กที่จะให้ลูกนกเป็นดารานำไว้ก่อน เพราะมีค่ายใหญ่มาทาบทามขอทำรีอัลริตี้ชีวิตหม่ามี้แทนแล้ว ประมาณว่า ‘เบญจา Life in the Fab Lane’ ไงคะ...” “ของป่าปี๊ก็มี เจ้าของค่ายตัวใหญ่กว่าของหม่ามี้อีก น่าจะใช้ชื่อรายการประมาณว่า ‘คุณเล็ก’s fatherhood’...” “แต่พอข่าวนี้รู้ไปถึงหูคุณลุงคุณป้า กลายเป็นว่าพลอยอยากออกโทรทัศน์กันใหญ่ ตอนนี้คุณป้ารองเลยแนะให้ต่อรองเขาไปว่า ถ้าจะทำ ก็ต้องทำแบบสินค้าพ่วงแทน ประมาณว่า ‘Keeping up with the รุ่มเจริญ’ น่ะค่ะลูกนก!” “ท่าทางจะไปได้สวยด้วยล่ะครับ เพราะว่าคุณปราณเพื่อนรุ่นน้องของคุณหญิงป้านรีน่ะเป็นตัวแทนมาเอง แล้วเธอก็น่ารักมาก...” “แหม ก็หม่ามี้เล่นตีซี้กับเธอไว้ซะขนาดนั้นนี่คะลูกนก ลูกคุณปราณเธอก็ไปเวิร์กฯ เหมือนกัน เจอคนที่ไปเวิร์กๆ นี่ทีไร เป็นได้สนุกทู้ก...กที...!” ......................... จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 08:29:06

ความคิดเห็นที่ 2 “อุ๊...!” เสียงร้องเบาๆ จากชายหนุ่มคนข้างกาย พาให้ปุณณัติถ์ละสายตาจากภาพผืนฟ้าครามซึ่งเต็มไปด้วยปุยเมฆภายนอกหน้าต่างกระจกใส หันมาถามเบาๆ “เป็นอะไรรึเปล่านก?” ความรู้สึกแรกคือ...มึนนิดๆ คงเพราะเมื่อคืนนอนดึก (มัวตื่นเต้นกลัวจะวางตัวต่อปุณณัติถ์ไม่ถูก) แถมยังต้องตื่นแต่เช้า ทำให้เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ระลึกได้อีกครั้งว่า อาจด้วยอาการปวดจี๊ดชนิดแก้วหูแทบระเบิดนี่เอง ที่ทำให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาจนได้ “ปวดหูจัง...” เสียงอ่อยๆ ทั้งหน้าเหยเกพลางยกนิ้วชี้สองข้างอุดรูหู ทำให้ผู้ร่วมเดินทางหันข้าง ยื่นบางอย่างมาให้ “เคี้ยวหมากฝรั่งนี่สิ...เวลาเครื่องบินลง ความดันอากาศมันเปลี่ยน” หากเป็นชั่วโมงปกติ มีสิทธิ์หวนคิดถึงคำเตือนเรื่องกรรมพันธุ์ของหม่ามี้ แต่เพราะนี่ไม่ใช่... ชั่วครู่ที่สายตาของรักษ์ชนกนิ่งสงบอยู่กับสายตาห่วงใยตรงหน้า ทว่าก็เพียงชั่วครู่...ริ้วรอยดังกล่าวมลายไปกลายเป็นความว่างเปล่า หญิงสาวหลุบตาขณะวางซองหมากฝรั่งใส่ตักของเขา แล้วหันหน้ากลับไปมองฟ้าภายนอกตามเดิม ไม่ปกติจริงๆ นั่นแหละ! เป็นอีกครั้งที่หัวใจคล้ายถูกบีบคั้น ความเจ็บปวดแล่นเป็นริ้วขึ้นมาคลอคลองในสองตา ต้องพยายามอย่างยิ่งให้มันคงค้างอยู่เพียงนั้น “ขอบคูณมากคร้าบคูณปูนน๊าด ” ประโยคใหม่ดังขึ้นทั้งที่ปากเริ่มเคี้ยวหมากฝรั่งตุ้ยๆ เสียงที่ใช้เป็นเสียงดัดแปลงแบบเสียงตัวการ์ตูน ได้ผลพอควร เสียงที่พยายามกลบเกลื่อนความหงอยเศร้าเต็มขั้นนั้น ทำให้หญิงสาวหันกลับมาได้ ความสนใจของปุณณัติถ์สะดุดลงตรงของบางอย่างที่เคยเห็นห้อยข้างกระเป๋าใบเล็กของรักษ์ชนกตลอดมา บัดนี้มันถูกเรียวมือขาวของชายหนุ่มหยิบจับขึ้นมาส่ายกระดุกกระดิกเหมือนมีชีวิต และกำลังออกเสียงพูดเมื่อครู่ ของสิ่งนั้น ห่วงกลมขนาดใหญ่กว่านิ้วหัวแม่มือไม่เท่าไหร่ ภายในถักเส้นหนังสีน้ำตาลอ่อนเป็นตาข่าย ส่วนปลายข้างหนึ่งเป็นขนนกสีขาวนวล “อะไรเหรอจ๊ะขนนก?” ปุณณัติถ์วางเสียงหวานถามกลับของน้อยในมือชายหนุ่ม “นี่งายคร้าบ ” นิ้วมืออีกข้างชี้ไปที่ดรีมแคชเชอร์ เริ่มจากวงรอบ ก่อนหยุดอีกทีที่ตาข่ายด้านใน “เป็นห่วง เป็นใย ” จบคำพูดนั้น พร้อมเพรียงที่สองสายตาแลขึ้นสบกันชั่วขณะ เป็นชั่วขณะที่คล้ายกระแสคลื่นแห่งความรู้สึกหลายหลาก กรากเชี่ยวส่งผ่านจนสัมผัสถึงกันได้ หากเพียงอึดใจ หญิงสาวเป็นฝ่ายสกัดกั้นด้วยการพยายามยิ้ม แล้วใช้เสียงหวานส่งไปยังของน้อยในมือนั้น “ไม่ควรพูดขณะมีอาหารอยู่ในปากนะจ๊ะ” แล้วก็หันหน้าหนีไปอีกครั้ง ของในมือรักษ์ชนกตกลงเหมือนมันหมดหวัง มวลน้ำคาคั่งหยดหล่นจากดวงตาของผู้เป็นเจ้าของ เจ้าตัวต้องพยายามกลืนกล้ำที่เหลือกลับคืน ยกหลังมือปาดกลบเกลื่อนทั้งที่เจ็บปวด             When a man loves a woman                  Deep down in his soul           She can bring him such misery            If she is playing him for a fool                He's the last one to know               Loving eyes can never see             When a man loves a woman               I give you everything I got                     Trying to hold on                 To your precious love           Baby please don't treat me bad* *When A Man Loves A Woman :  Percy Sledge ไม่น่าเชื่อว่า เพลงที่ยังคงหลงเหลือจากความทรงจำใน Rock & Roll Hall of Fame สุดท้ายจะกลายเป็นเพลงนี้ นับจากนั้น กระทั่งเครื่องบินลงจอด เดินฝ่าฝูงชนมาถึงสถานที่นัดหมายในส่วน Baggage Claim ปุณณัติถ์แทบไม่หันมาคุยอะไรกับเขาอีกเลย “นั่นไง...นกกับปูน!” ระนาดเอกตาไวไม่เปลี่ยน เสียงของหญิงสาวทำเอาลินลาที่นอนสลบไสลอยู่ที่พื้นโดยมีกระเป๋าเดินทางต่างหมอน ตื่นมาปรือตามองอย่างงัวเงีย ไม่ต่างจากปี่พาทย์ที่กลิ้งมาทับพุงอริสาวผมส้ม รายนี้ยกหลังมือปาดน้ำหมาก กำไลส่งเสียงดังกรุ๋งกริ๋ง “นกกับปูนมาแล้ว แต่ ‘ญาติเธอ’ ยังไม่มาอีกเหรอนาด?” เสียงประชดประชันจากญาติผู้พี่ ทำให้ระนาดเอกหน้าเสียไปเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อมองผ่านหน้าแฟนหนุ่มแล้วสังเกตได้ทันทีว่าความยาวนานดังกล่าว ทำให้ภิงคารเริ่มไม่พอใจมากขึ้นทุกขณะเช่นกัน “อีกเดี๋ยวคงมา...” คำพูดไม่เต็มปากนัก เพราะตั้งแต่มาถึง ประโยคเดิมก็ถูกใช้ผัดผ่อนซ้ำซากไม่รู้แล้ว ตามเวลานัดหมาย อังกะลุงควรจะปรากฏกายตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน พยายามโทรหาตามเบอร์ที่นายสมบัติให้ไว้ แต่ต่อยังไงก็ไม่ติด “ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าจ๊ะ นกหน้ายุ่งเชียว?” เมื่อเรื่องในหน้าที่ของตนยังเคลียร์ไม่ได้ ระนาดเอกก็ใช้ผู้มาใหม่เป็นเครื่องเบนความสนใจในข้อผิดพลาด...ของญาติ...ของตนเองแทน และราวกับกลายเป็นระบบอัตโนมัติไปแล้ว...ทุกครั้งที่ระนาดเอกใช้ประโยคในเชิงจับคู่หรือหยั่งเชิง รักษ์ชนกเป็นต้องลอบเหลือบไปที่ภิงคารเพื่อสังเกตอาการของเจ้าตัว คราวนี้พบว่ารายนั้นหันมาสนใจ...แต่ก็มิได้ออกนอกหน้าไปกว่าที่ควร “นกปวดหูนิดหน่อย...” ปุณณัติถ์เป็นผู้ให้คำตอบแทน และไม่พ้นที่คน ‘เคยเป็นเพื่อน’ ชิงโอกาสทำแต้ม “แหม...ห่วงใยกันดีจัง” การพยายามทำตัวให้เป็นปกติเป็นเรื่องลำบาก โดยเฉพาะรักษ์ชนกเป็นนักแสดงที่ได้แต่รางวัลราสเบอร์รี่เน่า เจ้าตัวไม่เคยสังเกตว่าตนเองเคยมีปฏิกิริยาเช่นไรในเหตุการณ์คล้ายๆ กันเช่นนี้ ฉะนั้น...สีหน้า ‘ปกติ’ แกมหลุบตาเหลือบต่ำเล็กน้อย จึงยังถือเป็นความ ‘ผิดปกติ’ ที่สังเกตได้ไม่ยากนักโดยสายตาของภิงคาร ทุกครั้งออกจะยิ้มร่า! “นั่นใช่คนที่นัดไว้รึเปล่า?” เสียงของปุณณัติถ์เองก็ติดจะห้วนๆ อย่างเริ่มรำคาญเต็มที ทว่าเวลานี้ยังไม่เป็นประเด็นให้สนใจมากไปกว่า... “Hi! Are you all from Ohio? I’m Eve Ang – Ga – Loong!” .......................... ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมขณะเจ้าหล่อนออกชื่อไทยของตนนั้น ท่าทางประกอบจึงเป็นการกลอกตาลอยเบื่อหน่าย ทั้งนี้เนื่องจากตลอดระยะเวลาที่ก้าวตามกันมากว่าสิบนาที ยังไม่มีเศษเสี้ยวส่วนไหนที่แสดงถึงความเป็น ‘ไทย’ ของสาวรายนี้อีกเลย อังกะลุงเป็นหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับระนาดเอก อ่อนกว่าก็ไม่น่าถึงสองปี รูปร่างสูงโปร่ง...สูงมากกว่ารักษ์ชนกซึ่งถือว่าเป็นชายไทยที่ค่อนข้างสูงมากอยู่แล้ว ผมดำยาวสยายจรดเอวคอดกิ่ว ผิวสีน้ำผึ้ง โดยเฉพาะหน้าคม ตากลมโต คิ้วเข้ม ผนวกกับรูปจมูกและริมฝีปาก...ต่อให้บอกก็ยังเชื่อยากว่าเป็นสาวไทยเชื้อสายจีน “เหมือนพวกละติน ประมาณว่านางงามเวเนซูเอร่า หรือเปอโตริโก้ อะไรเทือกนั้นมากกว่า!” “ต้องเป็นถึงขั้น ‘นางงาม’ เชียวนะ” ปี่พาทย์ไม่วายขัดคอลินลา เจ้าตัวสามารถพูดได้โดยไม่ต้องลดระดับเสียง อังกะลุงแสดงท่าทีให้เห็นชัดเจนว่าไม่สามารถพูดหรือฟังภาษาไทยได้แม้แต่น้อย “สวยกว่าในรูป...แต่ตอนแรกเห็นอาเจ็กไม่ได้พูดอะไร เลยนึกว่าอีฟจะพูดภาษาไทยได้ซะอีก...” ระนาดเอกยังบ่นกับแฟนหนุ่มในช่วงแรกๆ “พ่อก็ไทย แม่นี่ยิ่งไทยแท้...” “แต่ก็ทั้งเกิดทั้งโตเมืองนอกนี่” ภิงคารเป็นคนให้เหตุผล ตาจับมองเจ้าของร่างระหงตรงหน้าผู้ก้าวสะโพกย้ายไปมาในชุดเสื้อแขนกุดและกระโปรงสั้นจุ๊ด ทั้งกิริยาท่าทางประเปรียว มั่นใจ ไม่ต่างจากบรรดาสาวๆ เจ้าของประเทศที่เดินอยู่รายรอบนี่เลย “แล้ว...เขาจะพาไปไหนเหรอ?” กลายเป็นชั่วเวลาที่รักษ์ชนกได้ครองตำแหน่งคนหงอที่สุดอีกเช่นเคย เจ้าตัวหันมาถามลินลาแทนที่จะเป็นปุณณัติถ์เช่นทุกที ท่าทางเด๋อด๋าพาให้คนที่เพิ่งพบกันแท้ๆ อย่างอังกะลุงยังหัวเราะซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่วนใหญ่เป็นเพราะภาษา (ระดับท้อปคล้าสของมหาลัย) ที่ยังใช้ไม่ค่อยได้เรื่อง (เห็นได้ชัดว่าเวลาสองเดือนกว่าๆ นี่ ไม่ค่อยช่วยให้อะไรดีขึ้น) ลินลายักไหล่ พอเจอเพื่อนใหม่ความสนใจเพื่อนเก่าก็ลดระดับลงไปเยอะ “ไหนตอนแรกบอกว่าจะเอารถมารับไงล่ะ?” ปี่พาทย์เริ่มหาเรื่องอีกระลอก เมื่อพบว่าผู้นำทางพาเลี้ยวไปยังส่วนบริการรถไฟ ยิ่งใครต่อใครมองหน้ากัน รายนั้นยิ่งได้ใจขี่แพะไล่ “เขาว่าพวกนิวยอร์กเกอร์เห็นแก่ตัว ตัวใครตัวมันกันจะตาย ไม่ใช่ว่าจะโดนหลอกพาไปไหนหรอกนะ ท่าทางก็ลับๆ ล่อๆ ยังไงชอบก๊ล!” จะว่าไปก็ไม่ได้เป็นคำพูดที่เกินจริงซักเท่าไหร่ เพราะเริ่มสังเกตได้ชัดมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าผู้เดินนำลิ่วๆ นั้นดูรีบร้อนเกินควร บางครั้งยกข้อมือขึ้นดูหน้าปัดนาฬิกา แล้วก็เหลือบลอบมาทางด้านหลังแว่บๆ ต่อเมื่อเห็นว่าผู้ติดตามยังเร่งฝีเท้าครบขบวน ดวงตาดำโตของอังกะลุงก็ปรากฏประกายวาวขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนหันกลับไปรีบๆ จ้ำอ้าวต่อ หรือเมื่อตอนซื้อตั๋ว ‘Subway day pass’ ตามที่เจ้าตัวบอก อังกะลุงก็ขอให้ระนาดเอกจ่ายเจ็ดเหรียญให้เธอไปก่อน “พอดีลืมเอากระเป๋าสตางค์มา” “แล้วตอนแรก หล่อนเดินสองขามาถึงแอร์พอร์ตรึไงกัน?” ปี่พาทย์ยังทำหน้าที่ได้ไม่มีที่ ‘ชม’ รถไฟที่แล่นออกจากสนามบิน JFK ค่อนข้างแออัดพอสมควร สภาพเก่าโทรม อีกทั้งผู้โดยสารร่างใหญ่ผิวดำที่ส่งเสียงโวยวายอยู่ตลอด ยิ่งทำให้เด็กไทยที่แตกแยกมาตั้งแต่แรก กลับจับตัวรวมกันเป็นกลุ่มได้ว่องไวราวรักใคร่กันมาแต่ชาติปางก่อน อังกะลุงมองอาการดังกล่าวแล้วยิ่งหัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องตลก “อีฟ...จะพาเราไปไหนเหรอ?” สุดท้ายภิงคารเป็นคนถาม ซึ่งได้รับคำตอบกลับมาว่า “โทษที ลืมบอกไป...ฉันต้องไปหาเพื่อนแป๊บนึงก่อน แล้วถึงจะพาพวกนายไปหาแด๊ด วันนี้แด๊ดมีประชุมช่วงเช้าเลยมารับพวกนายไม่ได้ เขาจะออกมาอีกทีเกือบๆ บ่าย...แด๊ดบอกเธอแล้วนี่นาด?” เมื่อเห็นว่าระนาดเอกพยักรับ ต่างคนจึงค่อยใจชื้นขึ้นเล็กน้อย การเดินทางโดยรถไฟใต้ดินครั้งนั้นใช้เวลายาวนานกว่าชั่วโมง อังกะลุงเดินตัวปลิวพานำเข้าๆ ออกๆ ลงสายนู้น ขึ้นสายนี้ ระบบเครือข่ายรถไฟใต้ดินที่นี่ยุ่งเหยิง ยิ่งใหญ่ จน ‘รถไฟฟ้ามหานคร’ ของไทยให้ความรู้สึกเพียงรถรางเด็กเล่นไปเลย “เขาว่าถ้านั่งรถไฟใต้ดินของนิวยอร์กแล้วไม่หลง ก็ไม่ต้องพะวงเวลาไปเมืองอื่น” ตัวสถานีดูน่ากลัวกว่าตัวรถไฟเสียอีก เพราะทวีความเก่าโทรม สกปรก ให้บรรยากาศเหมาะกับฉากหนังไล่ล่าฆาตกรรมอย่างยิ่ง มีหลายชั้น แต่ละชั้นบางทีแบ่งเป็นสายเหนือ-ใต้-ออก-ตกอีกวกวน ผู้คนมหาศาลก็ไม่รู้มาจากไหน แต่ละใบหน้า...ถ้าไม่แสดงถึงความวุ่นวายใจก็เรียบสนิท ไม่มีใครสนใจใคร ทุกคนสาวเท้ายาวๆ รีบร้อนอยู่ตลอดเวลา (แต่รักษ์ชนกยังพอสังเกตได้ว่าคนที่นี่แต่งตัวดูเก๋ไก๋กว่าที่โอไฮโอ้) รายทางมีวณิพกมานั่งจับจองพื้นที่อยู่เกะกะบ้าง เว้นจังหวะกับนายตำรวจที่เดินกระชับตะบองให้เห็นอยู่ประปราย รวมๆ แล้วเป็นสถานที่ที่ไม่น่าไว้วางใจ ไม่ให้ความรู้สึกปลอดภัย กระทั่งสาวสังคมอย่างลินลายังออกปากว่า “บ้านนอกสงบๆ อย่างโอไฮโอ้ยังน่าอยู่กว่าเลยนะเนี่ย” แม้สัมภาระที่จัดมาจะมีเฉพาะเป้สะพายหลังคนละใบ ซึ่งแต่แรกภิงคารสั่งไว้แล้วว่า “จัดมาเฉพาะที่จำเป็นเท่านั้น เราจะไปเที่ยวกันแค่สามวัน ไม่ใช่ไปเป็นเดือน” กระนั้นเพราะต้องออกแรงเดินไกล โดยไม่มีโอกาสแม้จะนั่งพักบนรถไฟ (คำว่า ‘น้ำใจ’ อาจไม่มีระบุไว้ในพจนานุกรมของคนเมืองใหญ่ๆ ในโลก) อีกทั้งยังไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้า ทำให้ไม่ช้ากลุ่มนักท่องเที่ยวก็เริ่มทิ้งตัวห่างไปทางด้านหลังของหญิงสาวผู้เป็นไกด์ ขณะยืนเบียดเสียดกันในรถไฟยังต้องพยายามจับตาไว้ที่อังกะลุง ผู้เหมือนแยกตัวไปอยู่คนละทิศให้ดี “จะถึงรึยังนี่?” “อีฟเขาออกจากรถแล้ว ตามไปกันเร็วเถอะครับ!” สุดท้าย รักษ์ชนกเป็นเพียงคนเดียวที่เห็นหลังไวๆ ครั้นทั้งหมดก้าวออกมาจากขบวนรถก็ไม่แม้มีแม้แต่เงาไกด์อีกแล้ว ....................... จบตอนที่ 31 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 52 08:31:52 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 52 08:31:19 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 08:29:38

ความคิดเห็นที่ 3 ซวยล่ะ ถามทางไว้บ้างหรือเปล่าเนี่ย เห็นพ่อแม่นกก็เข้าใจแล้วว่าทำไมนกแหยแบบนี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 19:30:04

ความคิดเห็นที่ 4 งานนี้ระนาดเอก น่าจะเสียหน้านะ อิอิ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 13:35:31

ความคิดเห็นที่ 5 32 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8569492/W8569492.html จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 09:34:54