ความคิดเห็นที่ 1 ก๊อก~ ก๊อก~ “คุณนาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” บิลลี่ถามทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูออกมาหน้าซีดๆ เขาไปที่ห้องทำงานเล็ก ตามปกติแต่วันนี้ไม่พบลัลนา ครั้นจะวานให้แม่บ้านคนไหนมาตามก็ดูเหมือนจะไม่มีแม่บ้านคนไหนว่างเลย และสุดท้ายชายหนุ่มจึงต้องขึ้นมาดูเอง “เปล่าค่ะ ไปตรวจไร่กันเถอะ...อ้อ วันนี้ให้คนไปดูแนวรั้วที่ฟาร์มแกะท้ายไร่ด้วยนะคะ” ลัลนาสั่งเสร็จก็เดินเลี่ยงออกหน้าเขาไปพยายามซ่อนรอยแดงๆที่รอบดวงตาแต่ไม่ สามารถหลบสายตาของบิลลี่ได้ อย่างไรก็ดีชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ถามเพราะคิดว่าถ้าเธอต้องการจะเล่าให้เขา ฟังเมื่อไหร่ เธอก็คงเอ่ยปากออกมาเอง การตรวจไร่วันนี้เป็นไปอย่างช้าๆเหมือนว่าหญิงสาวพยายามที่จะเก็บ ภาพทุกๆ อย่างที่เห็นตรงหน้าเอาไว้และกว่าจะรู้ว่าตัวเองเหนื่อยก็เลยเข้าเที่ยงวันพอดี ทั้งสองคนจึงหยุดพัก ตรงที่ทุ่งหญ้ากว้างไกลสุดตา แกะตัวขาวๆ วัวนมตัวใหญ่ ถูกแบ่งให้อยู่ตามอายุและประเภทของมัน แอเรียลกำลังวิ่งไล่แกะที่หลงฝูงให้กลับไปอยู่ในกลุ่มตามเดิม ลัลนาลงจากหลังม้าเดินเข้าไปในฟาร์ม สายตาว่างเปล่าเลื่อนลอยเหมือนมีอะไรในใจให้คิดมากมาย ตลอดเวลาเกือบสองชั่วโมงลัลนาไม่พูดอะไร ออกมาสักคำเดียว ทำเอาบิลลี่ที่คิดว่าจะรอจนกว่าเธอจะพูดออกมาเอง ต้องถามขึ้นมาในที่สุด “ผมว่าเรามาคุยกันหน่อยดีไหมครับ คุณนาดูไม่สบายใจเลย มีใครทำอะไรขัดใจหรือเปล่าหรือซาร่ามาทำ อะไรให้คุณไม่พอใจอีก ” “หยุดเดาได้แล้วค่ะ ไม่มีใครที่นี่จะมาทำให้นาไม่สบายใจได้หรอกค่ะ ถึงจะมีพรุ่งนี้นาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วจะเก็บ เอาเรื่องไม่ดีไปคิดเล็กคิดน้อยทำไม” ลัลนาตอบฝืนยิ้มเพื่อให้เขาสบายใจ “พูดอย่างกับว่าพอนายกลับมาคุณนาก็จะไม่เข้ามาที่นี่อีก” “ก็พอเจ้านายคุณกลับมา นาจะมาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ ตอนนั้นก็ถึงเวลาที่นาจะได้หางานทำจริงๆจังๆสักที” “คุณนาก็กรอกใบสะ...” พูดได้เท่านี้ก็เงียบเพราะหญิงสาวที่พอจะเดาออกว่าเขากำลังจะพูดอะไรส่งสายตามาปรามไว้ก่อน เหตุผลเดิมและเป็นเหตุผลเดียวที่เธอไม่กรอกใบสมัครแล้วยื่นทำงานที่นี่ก็เพราะกลัวว่า ความเห็นจะขัดแย้งกับนายใหญ่ของไร่ แต่หลังจากที่ได้คุยกับแม่บ้านสาวเมื่อเช้านี้แล้วเหตุผลอื่นก็ตามมา เธอจะไม่ยอมให้คนๆนั้นได้สมหวังจากการจับคู่เธอกับลูกน้องเขา “เฮ้ บิลลี่ มาทางนี้หน่อยสิ” เสียงคนงานตะโกนเรียกบิลลี่พลางวิ่งตรงมาหาจากโซนในสุดของฟาร์ม บิลลี่วิ่งไป พบกับเขาที่ครึ่งทางก่อนจะยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ครู่ใหญ่แล้วคนงานคนนั้นก็วิ่งกลับไปท้ายฟาร์มตามเดิม ส่วนบิลลี่นั้นวิ่งกลับมาบอกลัลนาให้กลับไปพักที่บ้านก่อนที่ตัวเองจะควบม้าตามคนงานเข้าไปด้านในจนหัวค่ำถึงได้โผล่กลับมาให้ลัลนาได้เห็นตัวอีกครั้ง “มีอะไรหรือเปล่าคะ” “ไม่มีอะไรมากหรอกครับ นั่นรองหัวหน้าฝ่ายดูแลรักษาฟาร์มน่ะ เขามาบอกว่าแนวรั้วไม้ด้านหลังฟาร์มผุแล้วบางจุดก็พังมาแล้วเพราะเจอทั้งลม ฝน แล้วก็หิมะด้วย ผมไปดูมาเมื่อกี้ก็ให้เอาไม้กระดานที่มีตอกยึดตรงที่แย่มากๆไว้ก่อน ต้องรอนายกลับมาถึงจะของบก้อนใหญ่มาซ่อมแซมได้..แต่ผมยังแปลกใจว่าคุณนาทราบได้ยังไงครับว่ารั้วมันผุขนาดนั้น เมื่อเช้าตอนที่คุณสั่งผมก็แค่ฟังผ่านๆ ถ้าไม่ได้คนงานมาเตือนก็คงลืมไปแล้วด้วย” บิลลี่รายงานพลางถามกลับสงสัย “ก็...แค่เดาน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบ นี่จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะอยู่ที่นี่เธอไม่อยากจะสร้างปัญหาให้กับใคร “มีอะไรกันหรือคะคุณนาคุยกันท่าทางเครียดเชียว” ซาร่าเดินเข้ามาพร้อมถาดของว่าง “ทำไมวันนี้ถึงเป็นคนดีนักนะ ฮึ” บิลลี่กล่าวอย่างสงสัยในพฤติกรรมของแม่บ้าน “คุณนา ดูสิคะตอนฉันทำไม่ดีเค้าก็ว่า พอมาทำดีดูบ้างก็ยังไม่เว้น” ซาร่าตัดพ้อและดึงลัลนามาเป็นพวก “มาทำดีวันสุดท้ายก่อนเขาจะไปเนี่ยนะ เจตนาบริสุทธิ์จริงๆนะแม่คุณ” ชายหนุ่มพูดจบแล้วก็เดินออกไป “ตาบ้าเอ้ย มาทานขนมกันดีกว่าค่ะคุณนา” ว่าแล้วก็กุลีกุจอจัดแบ่งของว่างออกเป็นส่วนๆ “เอาไว้ตรงโต๊ะเล็กนั่นล่ะค่ะ นายังไม่หิว ว่าจะเขียนรายงานทิ้งไว้ให้เจ้านายคุณหน่อยจะได้รู้ว่าตอนที่ไม่อยู่ ทุกอย่างเรียบร้อยดี” “แน่ใจจังเลยนะว่าเรียบร้อย” แม่บ้านพึมพำออกมาเบาๆคนเดียวอย่างหมั่นไส้ “อะไรนะคะ” “เปล่าค่ะ...แล้วอย่างนี้ คุณนาจะได้เข้านอนกี่โมงคะเนี่ย” ถามเหมือนเป็นห่วงแต่จริงๆแล้วกลัวว่าหากลัลนา ยังตื่นอยู่จนถึงเวลาเที่ยงคืนล่ะก็แผนการของเธอจะต้องพังลง “ก็ทำไปเรื่อยๆเสร็จเมื่อไหร่ก็นอนเมื่อนั้นล่ะค่ะ” “งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณนาจะได้ทำงาน ไว้จะเข้ามาเป็นระยะๆเผื่อคุณต้องการอะไร” ซาร่าถอยออกจากห้องไป เวลาผ่านจนอีกสิบห้านาทีห้าทุ่มไฟในห้องทำงานเล็กยังคงเปิดสว่างลอดออกมาทางช่องหน้าต่างและขอบประตู แม่บ้านสาวเห็นท่าว่าไม่ได้การเธอจึงงัดแผนสำรองออกมาใช้ ก๊อก~ก๊อก~ พร้อมเสียงเปิดเข้ามา ลัลนาที่เผลอหลับคาเก้าอี้ไปพักใหญ่สะดุ้งตื่นขึ้น “ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน นี่กาแฟร้อนๆค่ะ” แม่บ้านสาวเอากาแฟมาบริการถึงตรงหน้า “คิดเรื่องอะไรอยู่คะ” “เรื่องแนวรั้วหลังฟาร์มค่ะ ไม่รู้ว่าควรจะใส่ลงไปดีไหมว่าควรจะรีบดำเนินการซ่อมด่วนเพราะอาจเป็นช่องทางให้ใครเข้ามาขโมยสัตว์ในไร่ได้ แต่ว่าบิลลี่เขาก็ซ่อมแซมขั้นต้นไปแล้วน่าจะใช้ได้ไปอีกซักพักใหญ่ๆ” ลัลนาตอบพลางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างจริงจัง “ซ่อมแล้ว!!” “ค่ะ ก็ที่หายไปครึ่งวันค่อนวันนั่นล่ะ เขาไปซ่อมแนวรั้วมากับพวกคนในฟาร์ม มีอะไรหรือเปล่าคะทำไมต้อง ตกใจขนาดนั้น” รักษาการเจ้านายถามเสียงเข้ม “อ้อ ไม่ค่ะ แค่ไม่คิดว่าบิลลี่เขาจะทำงานพวกนี้เป็น... คุณนาดื่มกาแฟนะคะ” ซาร่าเริ่มคะยั้นคะยออีกครั้ง ลัลนาจึงหยิบถ้วยกาแฟตรงหน้าขึ้นมาดื่ม “ดีมาก แล้วก็เข้านอนนะคะ ฉันไม่กวนแล้ว ขอให้หลับฝันดีพรุ่งนี้ตื่นมาจะได้สดชื่น” พอประตูห้องทำงาน ปิดสนิท ลัลนาวางถ้วยกาแฟลงที่จานรองตามเดิมพลางควานหากระดาษทิชชู่มาเช็ดริมฝีปากก่อนจะเทกาแฟทั้งหมดลงไปที่กระถางต้นไม้ เพราะการกินอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าทำให้เธอต้องระเหินมาอยู่ต่างแดน หากตอนนี้เธอจะกินอะไรเข้าไปนั่นย่อมต้องไม่ใช่สิ่งที่มาจากคนที่เธอรู้แน่ชัดว่าคนๆนั้นเกลียดเธอ ฝ่ายแม่บ้านซาร่าร้อนใจมากที่รู้ว่าแนวรั้วผุๆถูกซ่อมแซมให้แข็งแรงกว่าเดิมแล้วเพราะนั่นหมายความว่าแผนการของเธอจะสำเร็จได้ยากขึ้น หญิงสาวรีบควบม้าฝ่าความมืดไปที่ท้ายฟาร์มทันทีเพื่อไปดูให้เห็นกับตา “มาทำอะไรที่นี่เวลานี้ครับ คุณแม่บ้าน” บิลลี่เสียงดังแหวกความมืดออกมา “ฉัน...ฉันก็มาดูผลงานของพวกนายน่ะสิว่ามันดีพอที่จะคุ้มครองทรัพย์สินของนายได้หรือเปล่า” “เรื่องแบบนี้ เป็นเรื่องที่คุณแม่บ้านควรห่วงหรือครับ” ชายหนุ่มถามเสียงกวน พยายามเดาใจว่าเธอมาแผน ไหนกัน “ถึงฉันจะรับผิดชอบแค่ส่วนในของบ้าน แต่เรื่องความไว้วางใจนายก็ไว้ใจฉันพอๆกับไว้ใจนาย แล้วทำไมฉัน จะไม่มีสิทธิห่วงใยในความเป็นไปของไร่ที่เป็นทั้งชีวิตและจิตใจของนาย” “ถ้าแค่ห่วงก็ดีไปนะครับ แต่ถ้าหวงด้วยเนี่ย...เฮ้ออ” เขาทิ้งท้ายไว้ให้คิดเองก่อนที่จะเดินไปรวมกลุ่มกับ พวกคนงานที่ตั้งเต็นท์อยู่ไกลออกไป “นี่พวกนายจะนอนกันที่นี่หรอ” ซาร่าเดินตามไปถามขึ้นเสียงดัง “ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นจะขนของมาทำไมตั้งมากมาย” “ไม่ได้นะ!” หญิงสาวโพล่งออกมาเสียงดัง คราวนี้หลายๆคนที่ไม่ได้สนใจบทสนทนาแต่แรกก็เริ่มเพิ่ม ความสนใจมากขึ้น “ก็ นายไม่ชอบให้ใครมานอนเกะกะในที่ๆไม่ควรนอน” “พวกผมมาทำงานนะครับคุณแม่บ้าน รั้วเนี่ยพรุ่งนี้เช้าก็ต้องซ่อมต่ออยู่แล้วทำไมจะต้องเทียวไปเทียว มาให้วุ่นวายด้วย” หนึ่งในนั้นตะโกนออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นฝ่ายถูกรุมเธอจึงยกเจ้านายมาขู่ “ฉันต้องรายงานนายเรื่องนี้แน่ๆ” “ตามสบายครับตามสบาย พูดจบก็ไปได้แล้วนะครับหรือจะเปลี่ยนใจมานอนด้วยกันพวกผมก็ยินดีนะ” ว่าแล้วก็ทำเป็นลุกแล้วเดินตีวงเข้ามา หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีจากสายตาหื่นๆพวกนั้นจึงรีบขึ้นม้าแล้วควบออกไปทันทีแต่ก็ไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายไว้ “ไอ้พวกบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะรายงานนายให้หมดเลยว่าพวกแกทำอะไรฉันบ้าง”       เช้าวันต่อมาที่ไร่รอตะวันดูเหมือนจะคึกคักเป็นพิเศษ ทุกคนใจจดใจจ่อรอการกลับมาของนายใหญ่ ของไร่ “ไม่รู้ว่านาเขาจะว่ายังไงบ้างนะคะ ถ้าเห็นบีกลับมากับคุณ..ชักไม่แน่ใจแล้วสิ” ธัญญาพูดเสียงขาดความมั่นใจ “อย่าพึ่งคิดมากเลยครับ จริงๆแล้วคุณไม่ควรคิดมากด้วยซ้ำ อีกอย่างถ้าเขาทำเรื่องไม่ดีกับคุณมากมายขนาด นั้นผมขอสัญญาเลยนะว่าจะทำให้เขามาขอโทษคุณให้ได้” ปีเตอร์กล่าวน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ต้องให้มาขอโทษก็ได้ค่ะ บียินดีจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้น ถ้าเราสองคนได้กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” ธัญญากล่าวอย่างน่าสงสาร ปีเตอร์จึงต้องมอบอกกว้างให้เป็นที่ปลอบใจเธออีกครั้งและทันทีที่รถของนายใหญ่ เลี้ยวเข้ามาในเขตของไร่ ข่าวของการกลับมาถึงบ้านของเขาก็กระจายไปทั่วไร่อย่างรวดเร็วแต่ข่าวการกลับมาพร้อมกับผู้หญิงดูจะเป็นเป็นเรื่องที่ถกกันมากกว่า เมื่อรถของเขาเข้าเทียบกับตัวบ้านจริงๆจึงมีคนมายืนรอรับ เป็นจำนวนมาก บิลเป็นคนแรกและคนเดียวที่สามารถเข้าไปกอดและได้รับการกอดตอบจากเจ้านายน้อยของ เขา แอเรียลเข้าไปอ้อนเจ้านายบ้างก็ได้รับความสนใจไม่แพ้กัน ชายหนุ่มกวาดสายตาไปทั่วบริเวณแต่ก็ไม่เห็นคน ที่อยากจะเจอมาตลอด เขาอยากจะถามว่าลัลนาไปไหนหรือแม้แต่บิลลี่คนสนิทก็ไม่มาอยู่ในขบวน ต้อนรับเขา แต่ว่าตอนนี้ก็มีเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ “ทุกคนฉันขอแนะนำให้รู้จัก ว่าที่นายหญิงของไร่รอตะวัน คุณธัญญาหรือจะเรียกว่าคุณบีก็ได้” สิ้นเสียงแนะนำ ธัญญาก็ก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทีที่มั่นใจเธอส่งยิ้มให้กับคนงานของปีเตอร์อย่างเป็นมิตรและสายตาก็กวาด มอง หาคนๆเดียวกับที่นายใหญ่ของไร่มองหาเมื่อครู่ เสียงฮือฮาของบรรดาคนงานดังขึ้นเพราะคำว่า “ว่าที่นายหญิงหรือ” ซาร่ารำพึงเบาๆความร้อนผ่าวแล่นผ่านใบหน้าแววตาริษยาปรากฏขึ้นอีกครั้ง “ซาร่าๆ” “คะ..นาย” เสียงนายปลุกเธอออกจากความภวังค์ “เดี๋ยวช่วยไปจัดห้องใหญ่ทางปีกซ้ายให้คุณบีด้วย” “ห้องใหญ่ปีกซ้าย จะไปจัดการเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ว่าแล้วก็เดินขึ้นตึกไปทันที ปีเตอร์หันมาเชิญธัญญาเข้าไปใน บ้านโดยมีบรรดาคนงานที่ไม่มีงานต้องทำคอยชะเง้อคอยาวอยู่ตามริมหน้าต่าง ขอบประตู เพราะมีแค่หนึ่งคนกับหนึ่งตัวเท่านั้นที่สามารถเดินเข้านอกออกในบ้านใหญ่นี้ได้โดยที่ไม่ต้องขออนุญาต “ไปเจอกันได้ยังไงล่ะครับ นายน้อย” บิลถามขณะสบโอกาสที่ธัญญาเอาของไปเก็บที่ห้องปีกซ้าย “เรื่องมันยาว ไว้มีโอกาสจะเล่าให้ฟัง ว่าแต่ตอนนี้คนที่ฉันฝากให้ดูแลความเรียบร้อยของไร่หายไปไหนหมด” “อยู่ท้ายฟาร์มกันหมดน่ะครับ รั้วมันพังก็เลยยกพลกันไปซ่อมตั้งแต่เมื่อวาน แล้วเมื่อเช้าคุณนาก็ตามไปช่วย อีกแรง เดี๋ยวผมก็จะกลับไปช่วยเขาเหมือนกัน” บิลตอบพร้อมลุกขึ้นจะไปทันที “งั้นฉันไปด้วย” “อ่าว นายน้อยไม่พักผ่อนก่อนหรือครับมาเหนื่อยๆ” “ไม่ล่ะ คนอื่นกำลังเหนื่อยอยู่ ฉันจะพักได้ยังไง ไปเถอะ” ปีเตอร์หุนหันออกไปเพราะใจอยากเจอลัลนาจึงลืมกระทั่งว่า ตัวเองสัญญาว่าจะพาธัญญาชมรอบๆไร่ เมื่อธัญญากลับลงมาจากห้องปีกซ้ายแล้วไม่เจอเขาจึงรู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่ตัวเองถูกทิ้งโดยไม่บอกกล่าวและยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อรู้ว่าที่ๆเขารีบร้อนออกไปนั้นลัลนากำลังทำงานอยู่  ซาร่ายืนมองอาการของว่าที่นายหญิงที่กระฟัดกระเฟียดแสดงความเป็นเจ้าของต่อนายหัวด้วยสายตาชิงชัง ตอนนี้เธอมีศัตรูหัวใจเพิ่มมาอีกคนและขนาดประกาศว่าเป็นว่าที่นายหญิงก็แสดงว่าต้องน่ากลัวกว่าลัลนาเป็นแน่ จากคุณ : รีโหมดไม่มีถ่าน เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 16:28:17

ความคิดเห็นที่ 2 อืม... ลัลนารอรับบทหนักได้เลยคราวนี้ ตามเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 08:57:08

ความคิดเห็นที่ 3 แล้่วปีเตอร์เจอบีเป่าหูแปบเดียวเอามาเป็นนายหญิงเลยเนี่ยนะ ใช้ไม่ได้เล้ย จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 11:05:20