ในสวนดอกไม้

สวนลุมพินียามเย็นเนืองแน่นไปด้วยชายหญิงหลากวัย ผู้คนเหล่านี้มารวมตัวกันด้วยเหตุผลคล้ายกัน คือออกกำลังกาย หลายคนเลือกการวิ่งส่วนหนึ่งเพลินกับการเต้นไปตามจังหวะ อีกพวกคร่ำเคร่งยกเหล็กสร้างกล้ามเนื้อ ส่วนหนุ่มสาวชอบลอยไปตามแรงเท้ากับเรือถีบ

เช้า สาย บ่าย สวนลุมพินีแห่งนี้เป็นอย่างไร ผมไม่รู้ มีเพียงยามเย็นเท่านั้นที่ผมเข้าใจ เหตุผลไม่ล้ำลึกอะไรนัก ตามประสามนุษย์เงินเดือนเวลาเช้าถึงเย็นหายไปกับงาน เวลาส่วนอื่นจึงเป็นช่วง เย็น ค่ำ ดึก ถึงเช้ามืด ใครคนหนึ่งบอกเล่าถึงสวนลุมพินียามเช้าว่าคึกคักไม่แพ้ยามเย็น หรือยิ่งเป็นวันหยุดทั้งวันจะเต็มไปด้วยผู้คนแวะเวียนมาไม่ขาด

หลังจากวิ่งปนเดินจนครบรอบสวนเป็นระยะทางกว่า 3 กิโลเมตรใช้เวลาเกือบ 30 นาที ผมเดินมาหยุดตรงวงเวียนหน้าอาคารที่ป้ายเขียนว่าสมาคมผู้สูงอายุกรุงเทพ ภายในเต็มไปด้วยหญิงชายที่เคยเป็นหนุ่มสาวกำลังออกท่าทางเต้นลีลาศอย่างรื่นเริง เสียงเพลงสุนทราภรย์แว่วดังลอยตามลมมาให้ได้ยิน รูปปั้นครูเอื้อยิ้ม ไวโอลินในมือคล้ายเคลื่อนไหวขับกล่อมหัวใจผู้คนที่วิ่งผ่านไปแม้ไม่มีใครสนใจฟัง

ผมยืนมองความสวยงามของสวนยามเย็น ท้องฟ้าเริ่มลงสีน้ำเงินเข้มรับความมืดที่กำลังมาเยือน หลายปีก่อนบ้านเมืองปั่นป่วน ผู้คนมากมายหลั่งไหลเข้ามาชุมนุมกันตรงนี้ เสียงตระโกนขับไล่ใครคนหนึ่งดังสนั่น เสียงปลุกระดมปนก่นด่าลั่นร้องไปทั่วสวน บนเวทีป่าวประกาศความเลวของคนหลายคนจนตะกวดชะเง้อมอง ผู้คนเลือดรักชาติร่วมกันตะโกนกู้ประเทศดังไปไกล คนทั้งเมืองได้ยิน โลกรับรู้ ในที่สุดบ้านเมืองก็เปลี่ยนไป

เสียงเพลงยังคงล่องลอยอยู่ในอากาศ ลานกลมจัดสรรพื้นที่เป็นแปลงสวย ดอกไม้หลากสีผลิบานในพื้นดินจำกัด คนดูแลรดน้ำตามเวลา และเมื่อใดดอกร่วงโรยต้นใหม่จะถูกนำมาแทนที่ไม่ให้ขาด ทุกวันใครมาเยือนจะได้พบกับหญ้าเขียวดอกไม้งามหมุนเวียนเปลี่ยนพันธุ์ตามฤดูกาลไม่เคยหมอง กลิ่นหอมดอมดมได้เพียงบางเบา สวนโล่งกลิ่นอ่อนดอกไม้เหล่านี้เพียงสีสันเท่านั้นที่น่าเชยชม


ผมบิดร่างกายยืดเส้นสายเหนื่อยล้าจากระยะทาง กลิ่นดินผสมปุ๋ยคอกจากขี้วัวดึงความทรงจำถึงท้องไร่คอกวัวให้ผุดขึ้นในสมอง หญ้าเขียวขึ้นเป็นย่อมบนดินแข็ง วัวยืนเรียงเคี้ยวหญ้าหน้าเหย่เก ถัดไปกองฟางเรียงชั้นอยู่ริมเรือน สรรพสิ่งกลิ่นแรงทิ่มแทงอารมณ์ เหม็น หอม เขียว เหลือง ยามนึกถึงกลิ่นบางครั้งเรากลับเห็นสี ผมกลับเป็นเด็กบ้านนอกตัวเปื้อนโคลนอีกครั้งในนาทีนี้

“คิดถึงบ้านหรือจ๊ะ” เสียงหวานปลุกผมจากภวังค์หันมองตามที่มาของเสียง หญิงสาวนั่งอยู่ริมแปลงดอกไม้เธอพูดคุยกับดอกไม้อย่างสนุกสนาน ทักดอกสีส้ม ยิ้มกับดอกสีชมพู ผมมองดูเธอด้วยความสงสัย เธอเสียสติ ? อาจเป็นได้ แต่คงเป็นหญิงสติไม่ดีที่น่ารักที่สุด ผิวขาวผมดำขลับดวงตากลมโต ขนตางอนยาวริมฝีปากแดงเรื่อ เสื้อพริ้วสีชมพูกระโปรงผ้ายาว ดูเธอราวกับดอกชมพูพันธุ์ทิพย์เบ่งบานบนต้นในหน้าแล้ง

ผมจับจ้องเธอไม่วางตา ความจริงคือผมไม่อาจละสายตาจากเธอได้ เธอลุกขึ้นเดินไปรอบลานยามเธอเคลื่อนไหวคล้ายกลีบดอกไม้สั่นไหวตามแรงลม กลิ่นหอมจากกายเธอฟุ้งกลบกลิ่นอื่นให้แพ้พ่าย ดอกไม้ทุกดอกล้วนสนใจเธอต่างดอกต่างโน้มเอนกิ่งทอดกายพร้อมยอมพลีชีวิตน้อยๆ ได้เพื่อเธอ

ผมตาไม่ฝาด! ดอกไม้เคลื่อนไหวไปตามเธอ พูดคุยกับเธอ หัวเราะพร้อมเธอ ทุกดอกต่างเริงร่ายามเธออยู่ใกล้ และไม่ต่างจากดอกไม้ หัวใจผมสั่นไหวเพราะเธอเดินมาหยุดตรงหน้า เธอทำสีหน้าแปลกใจ ขยับตัวไปหลายทางให้แน่ใจว่าผมมองเธออยู่จริงๆ

“บุษบา” คือชื่อเธอ ใช่สิ! ชื่อไหนจะเหมาะกับเธอไปมากกว่านี้ ผมทักทายพร้อมขยับร่างกายเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นจนได้กลิ่นกายเธอชัดเจน กลิ่นอ่อนละเอียดของดอกไม้หลากพันธุ์ ผสมพืชผลจากพฤกษา กลิ่นส้มผล ปนกล้วยไม้ มะลิน้อยลอยลมกลมกลืนจำปีฉุน ดอกแก้วฟุ้ง มะนาวเปรี้ยว กุหลาบหวาน เธอคือนิยามของทุกกลิ่นหอม

เธอบอกว่าสวนลุมพินีนี้เธอแวะเวียนมาประจำ จะผลัดเปลี่ยนเวียนไปตามแต่ละแปลงดอกไม้ที่กระจายอยู่ในสวน ทั้งมุมเปลี่ยวกลางเกาะ ริมน้ำหยอกล้อกับตะกวด หรือแม้แต่แปลงเล็กกลิ่นแรงข้างสุขาเธอก็พร้อมจะเยี่ยมเยียน

“คุณเป็นทำงานในสวนนี้หรือครับ” ผมถามอยากรู้จักเธอเพิ่มขึ้น ปนสงสัยอาชีพเธอ

“หากจะตอบว่าใช่ก็ไม่ผิด แต่ตามความจริงแล้วต้องบอกว่า ฉันคือส่วนหนึ่งของดอกไม้ค่ะ” ดวงตาเธอจ้องประสาตาผม จงใจสะกดหัวใจผมให้รับฟังคำพูดจากปากเธอโดยไม่ต้องอ้อมค้อมผ่านสมอง

“ครับ” ผมตอบคล้ายคนต้องมนต์ ไม่มีความคิดใดทำงานในสมองน้อยๆ

“เคยเจอมาบ้างแล้วสินะคะ” เธอยิ้มให้กับอาการติดขัดของผม ส่วนมากแล้วคนที่พบเธอจะเคยมีประสบการณ์แปลกๆ มาบ้าง น้อยคนจะพบเธอเป็นครั้งแรก คงเพราะดอกไม้ไม่ใช่แรงกระตุ้นความรู้สึกผู้คนได้มากมายนัก นั่นก็ยกเว้นสำหรับบางคน ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กที่ได้พบเธอ ผู้เฒ่าผู้ห่างไกลความเจริญบ้างในบางครั้ง ส่วนพวกสัตว์เห็นเธอเป็นปกติ บรรดาสัตว์จะรับรู้ได้ด้วยสัญชาติญาณว่าเธอเป็นใคร เหมือนกับที่พวกมันรับรู้ได้ว่าดอกไม้มีหัวใจ ใบหญ้ามีวิญญาณ และลมหายใจของแมกไม้นั้นมีอยู่จริง

ถือเป็นโอกาสดี เมื่อเธอไม่ค่อยได้พบเจอคนอย่างผม เรื่องคุยจึงมีมากมาย ผมฟัง ฟัง และฟังเธอเล่าสารพัดเรื่องอย่างเพลิดเพลิน เธอท่องโลกไปทุกแห่งที่มีดอกไม้บาน ดอกไม้เบ่งบานอยู่ที่ได้บ้างละ คำตอบคือทุกแห่งหน บนภูเขาไฟ ใจกลางทะเลลึก จนถึงในป่าหิมพานต์ เธอเล่าเรื่องเศร้าเกี่ยวกับหญิงสาวผู้ถูกสาปให้กลายเป็นดอกกุหลาบ เหตุผลเพราะนางไม่รับรักเทพบุตรหนุ่ม นางจะคืนร่างเดิมได้หากพบรักแท้กับชายใดสักคน แต่อนิจาบนสุดท้ายกลับจบอย่างไร้สุข นางกลายเป็นกุหลาบในโลกมนุษย์นี้ตลอดกาล

ตำนานกุหลาบแสนเศร้า นี่กระมังต้นเหตุของความคิดมอบดอกไม้ชนิดนี้แทนความรู้สึก รัก ชื่นชม เสียใจ อาลัย ในความหมายใดๆแล้วแต่ความต้องการของผู้มอบ ไม่เว้นแม้ในช่วงเวลารุนแรงอย่างปฏิวัติ ภาพประชาชนยื่นดอกกุหลาบนี้แก่ทหารติดอาวุธสนุกกับการถ่ายภาพข้างรถถัง ผมสงสัยอยู่ในใจว่ากุหลาบในวันนั้นผู้คนต้องการสื่อความหมายอย่างไร

“แม้แต่ปลายกระบอกปืนดอกไม้ก็ยังคงงดงาม” เธอหัวเราะให้กับสำนวนนี้ ธรรมชาติสร้างหนามแหลมให้ดอกไม้หลายชนิด พิษให้กับแมลง คมเขี้ยวสำหรับสัตว์ ส่วนมนุษย์นั้นได้รับความรัก เธอบอกว่ามนุษย์ไม่จำเป็นต้องมีอาวุธใดเรามีหัวใจไว้ป้องกันตัวแค่เรารักกันก็ไม่มีสิ่งใดที่มนุษย์ต้องหวาดกลัว

ผมฟังเธออย่างไม่รู้เบื่อเหมือนได้มองสิ่งที่โหยหามานาน ฟังเสียงที่อยากได้ยินมาตลอด แต่เวลาของภพนี้ไม่เคยหยุด ความสุขนั้นว่องไว เราลาจากจบวันแรกเริ่มรู้จักเพียงคืนนี้ วันต่อไปเราจะเข้าใจกันมากขึ้น ผมสัญญาว่าทุกวันที่ว่างจะแวะเวียนมาให้บ่อย ไม่ปล่อยตัวเองให้คิดถึงเธอนานเกินใจรับ เธอยิ้มตอบบอกกล่าวว่าถ้าอยากพบเพียงปลูกดอกไม้ไว้ข้างกาย เธอก็สามารถไปหาผมได้ถึงที่ ผมปฏิเสธข้อหลังเพราะอยากพบเธอในลุมพินีแห่งนี้มากกว่า เธอไม่ควรอยู่ในห้องคับแคบแวดล้อมด้วยอุปกรณ์ไร้ชีวิต พื้นดินกลิ่นหญ้าเข้ากันกับการพูดคุยของเรายิ่งกว่าสิ่งใด

เช้าวันใหม่ผมตั้งใจตื่นตั้งแต่เช้ามืด อาบน้ำแต่งตัวเดินทางไปร้านขายต้นไม้ ตามหาดอกไม้สักต้นพร้อมดินดี เดินมองเลือกกระถางใบพอเหมาะ จัดแจงเตรียมพื้นที่บนโต๊ะทำงาน บรรจงวางไม้ดอกอย่างเบามือ เสียงเธอทักทายเบาๆ แว่วมาให้ได้ยิน “อรุณสวัสดิ์”

จากคุณ	: Mayom_X
เขียนเมื่อ	: 18 พ.ย. 52 01:12:48