ความคิดเห็นที่ 1 เสียงผู้หญิงคนหนึ่งปลุกให้เขาตื่น เสียงที่เขาคุ้นเคย เสียงคุณ เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในห้องสีขาว เพดานฉายความว่างเปล่าอยู่ดังเดิม พัดลมเพดานหมุนอืด ๆ เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างถูกวางเป็นระเบียบไว้อย่างเดิม แต่มีบางสิ่งถูกเพิ่มเข้ามาในห้องสีขาว ดอกไม้หลายช่อถูกวางไว้บนโต๊ะ บางช่อยังใหม่สดเหมือนมันเพิ่งถูกตัดออกมาจากลำต้น บางช่อก็เหี่ยวแห้ง เหมือนถูกวางทิ้งเอาไว้ราวสัปดาห์ เขาเดินไปตรงดอกไม้ มองมันด้วยความสงสัย แปลกใจว่าทำไมมีดอกไม้หลายช่ออยู่ในห้องนอน เขาเก็บช่อดอกไม้เหล่านี้ไว้ทำไม หยิบช่อที่ยังไม่เหี่ยวขึ้นมาดูใกล้ ๆ  กลิ่นของมันยังลอยวนอยู่ไม่จางหาย เขาสงสัยในที่มาของมัน-ความหอม แล้วจู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินออกจากห้อง กำลังเดินตามอะไรสักอย่างอยู่ เหมือนคนหิวที่ได้กลิ่นอาหารแล้วเดินตามไปยังครัวที่กำลังปรุงอาหาร เขากำลังเดินตามกลิ่นหอมออกไป เมื่อพ้นประตูสีขาว ด้านนอกเป็นที่โล่งกว้างเหมือนสนามอะไรสักอย่างที่มีแต่สีขาวโพลนไปหมด ไกลตาออกไปมีจุดเล็ก ๆ จุดหนึ่งแทรกอยู่กลางสีขาวโพลน เขารู้สึกว่ากลิ่นหอมมันถูกส่งมาจากตรงนั้น เดินเข้าไปใกล้ ๆ จนภาพปรับชัดเจน เธฮยืนกอดอกทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนกำลังโกรธใครสักคนอยู่ “ทำไมมาช้าจัง รอตั้งนานแล้วนะ” คุณพูดเสียงไม่พอใจ เขาไม่ได้พูดอะไร “ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ทุกทีเลยนะ นัดทีไรไม่เคยมาตรงเวลาสักที โทรไปปลุกไม่รู้กี่รอบแล้ว ไม่ยอมลุกจากเตียงสักที คราวหน้าถ้ามาช้าอีกจะไม่รอแล้วนะ” เขาพูดคำบางคำออกไปแต่เหมือนคุณไม่ได้ยินเสียงเขา และเขาก็ไม่ได้ยินเสียงตัวเองเหมือนกัน “ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ” คุณประคับประคองยิ้ม ยิ้มออกมาเพราะเห็นท่าทางสำนึกผิดของเขา ที่ดูเงอะงะและน่าขำมากกว่าเศร้าสลด “โกรธจริง ๆ นะนี่” เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้ม เขาเดินจูงมือกับคุณผ่านสถานที่มากมาย ห้างสรรพสินค้า โรงภาพยนตร์ ตลาดนัดเปิดท้ายขายของ ร้านอาหาร จนมาถึงตู้ถ่ายสติกเกอร์ เขาและคุณเดินเข้าไปในตู้หยอดเหรียญยิ้มกับหน้าจอเสียงแชะ ๆ ดังขึ้น ไม่นานรูปภาพที่ไม่ต่างจากภาพที่เขาเห็นในหน้าจอก็ถูกปริ้นท์ออกมา รูปภาพทำให้เขามีความสุข สิ่งที่กลายเป็นอดีตทำให้เขามีความสุข สิ่งที่อยู่ในภาพคืออดีต ภาพต่าง ๆ ผุดขึ้นมาตรงหน้ามากมายนับร้อย ๆ ภาพ จนเขาตั้งรับแทบไม่ทันและภาพ ๆ หนึ่งที่ผ่านมาตรงหน้าทำให้เขาต้องหยุดมันเอาไว้ เขาจูงมือคุณเดินไปตรงภาพนั้น ตู้คาราโอเกะตู้หนึ่ง ภายในเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ขนาดประมาณหนึ่งตารางเมตร มีตู้เพลง ไมค์สองอัน โชฟาเล็กตัวหนึ่งอยู่ด้านหน้า เขาและคุณนั่งถือไมค์คนละตัว มิวสิควิดีโอในจอกำลังเปิดฉาย ทำนองดนตรีที่ไม่มีเสียงร้อง ดังก้องในห้องสี่เหลี่ยมตัวหนังสือด้านล่างถูกเติมเต็มด้วยสีฟ้าตามจังหวะจากซ้ายไปขวา คุณกำลังร้องเพลงอะไรสักเพลง เขากำลังนั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ “ยิ้มอะไร” คุณหยุดร้องมองค้อนมาทางเขา มีท่าทีเขินอาย “เปล่านี่” เขาเฉไฉ มองกลับไปที่หน้าจอ พูดเบา ๆ “เพลง ๆ นี้ความหมายดีเนอะ” คุณหันกลับไปที่จอ ร้องเพลงต่อ “แต่...” เสียงคุณหยุดกึก “แต่อะไร!” คุณโถมตัวมาทางเขา เงื้อมือทำท่าจะตีลงไป “แต่อะไร พูดดี ๆ นะ” “เปล่า ๆ” เขาเอายกมือป้องกันตัว “เปล่าอะไร ก็เห็นพูดอยู่ รู้นะจะพูดอะไร” เสียงงอน ๆ “ใครจะร้องเพลงเพราะเหมือนตัวเองล่ะ เค้าไม่ได้เป็นนักร้องนี่หน่า” “แต่ก็เป็นแฟนนักร้อง” เขาพูดเบา ๆ แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้คลื่นเสียงกระจายเคลื่อนไหวไปกลบเสียงดนตรี ในห้องเล็ก ๆ คุณยิ้มด้วยความเขินอาย ทุบกำปั้นเบา ๆ ลงที่ไหล่เขา “ร้องให้ฟังอีกสักเพลงสิ” คุณส่ายหน้า ยื่นไมค์มาทางเขา “ไม่เอาหรอก ร้องไม่เพราะ เดี๋ยวคนฟังล้ออีก” เขายิ้มให้คุณ ดันไมค์กลับคืน “น่านะ ผมร้องที่ร้านเบื่อแล้ว อยากฟังคุณร้องบ้าง ร้องให้ฟังอีกสักเพลงนะ” คุณทำท่าเหมือนจะไม่ร้องต่อ แต่มือกลับกดเพลงโดยอัตโนมัติ ไร้การกังวลเขินอายอีกต่อไป เพลงกำลังเล่นท่วงทำนองใหม่บนหน้าจอ คุณกำลังร้องเพลง เขายิ้มอย่างมีความสุขให้กับภาพ ๆ นั้น แม้เสียงที่ออกมาจากภาพจะไม่ถูกคีย์สักเท่าไร เขาเคลิ้มหลับไป จากคุณ : วันสบายๆ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 09:05:20

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงผู้หญิงคนหนึ่งปลุกให้ตื่น เขาจำเสียงนั้นได้ เสียงคุณ เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในห้องสีขาว ลมเย็นอ่อน ๆ พัดเข้ามาทำให้เย็นชื้นบริเวณใบหน้า เขาลุกจากเตียงไปตรงหน้าต่าง ทิวทัศน์ภายนอกเป็นภาพไม่คุ้นเคยสักนิด หาดทรายสีขาวโพลน ท้องทะเลสีคราม เกลียวคลื่นที่สาดกระทบฝั่ง ท้องฟ้าใส กับเมฆสีขาว เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังมีความสุข-ความสุขจากอะไรสักอย่าง ตรงหาดทรายมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเล่นอยู่ เขามองไปยังเธอจนภาพนั้นถูกปรับชัดเจน “คุณ” เขาเอ่ยคำนั้นในใจ เดินพ้นประตูออกไป หาดทรายอ่อนนุ่มเอ่ยคำยินดีต้อนรับฝ่าเท้าเปลือยเปล่า แต่ละก้าวที่ทิ้งน้ำหนักตัวลงไป ทำให้พื้นทรายอ่อนยวบเป็นรอยเท้า ทิ้งไว้ด้านหลังคืออดีต เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ  ดูเหมือนว่าคุณจะยังไม่รู้สึกตัว คุณกำลังก้มลงเก็บเปลือกหอยหรืออะไรสักอย่างบนผืนทราย ภาพของคุณไม่ต่างจากเด็กที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ คุณกำลังยิ้ม เขาก็รู้สึกเช่นนั้นเช่นกัน คุณมองมายังเขา ยิ้มเขิน ๆ แบบมือโชว์สิ่งที่เก็บมาได้ ไม่ต่างจากเด็กคนหนึ่งที่กำลังอวดของเล่นชิ้นใหม่ “เปลือกหอยเยอะแยะเลย สวย ๆ ทั้งนั้นเลยดูสิ” ในฝ่ามือเล็ก ๆ มีเปลือกหอยสวย ๆ สี่ห้าอัน เขาดูแล้วยิ้ม “ชอบไหม?” “ชอบอะไรล่ะ?” “อืม ชอบอะไรดีล่ะ...เปลือกหอย ทะเล ท้องฟ้า...หรือว่า...ผม” คุณหน้าแดงบาง ๆ “ก็ชอบหมดแหละ” “ถ้าคุณชอบเรามากันบ่อย ๆ นะ” “งั้นมาทุกเดือนเลยนะ อืมไม่เอาดีกว่า มาทุกสัปดาห์เลยแล้วกัน” “จริงเหรอ” “จริงสิ” “ผมขับรถมาไม่ไหวหรอกตั้งไกล ถ้าเดือนละครั้งก็พอไหว” “อืมก็ได้ เดือนละครั้งก็ได้ แต่สัญญาแล้วนะ” เขาพยักหน้า คุณมองเปลือกหอยในมือ หันหน้าออกไปมองทะเล ปลายผมคุณต้องลมทะเลพลิ้วสลวย“ทะเลของจริงสวยกว่าในรูปตั้งเยอะเนอะ”     เขามองคุณ และมองไปยังเส้นขอบฟ้าสุดตา “คุณไม่เคยมาทะเลจริง ๆ เหรอ” ความหมายของคำถามเขาจริง ๆ ก็คือ ทำไมไม่เคยมีใครพาคุณมาทะเลจริง ๆ สักครั้งเลยหรือ “ค่ะ ไม่เคยมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรก” “ทำไมล่ะ” “ก็...ไม่รู้สิ ไม่มีใครพามามั้ง” คุณรวบผมมัดเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง “หรือไม่ก็ไม่รู้ว่าจะมากับใคร” “คุณชอบเดินทางไหม” “ทำไมล่ะ” “เปล่า ถามดู” “ก็ชอบนะ มีหลายที่เลยแหละที่อยากไป แต่ไม่ได้ไป” “แปลกนะ” “แปลกอะไรคะ” “ก็แปลกนะสิ คนที่ชอบเดินทาง ชอบท่องเที่ยวแต่กลับไม่ได้ทำอย่างที่ชอบ ส่วนคนที่ไม่ชอบการเดินทาง กลับต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา” “ยังไงเหรอ ไม่เข้าใจ” คุณทำหน้าสงสัยกับสิ่งที่เขาพูด “ก็อย่างผมนี่ไง ชอบอยู่กับที่ ไม่ชอบการเดินทาง แต่ชีวิตมีเรื่องให้ต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา ส่วนคุณชอบท่องเที่ยว ชอบการเดินทาง แต่กลับต้องอยู่กับที่” คุณเริ่มเข้าใจ “ก็จริงเนอะ...แล้วมาที่นี่ เบื่อบ้างหรือเปล่าล่ะ” เขายิ้ม คุณสงสัย ความหมายแฝงรอยยิ้มนั้น ชี้นิ้วชี้ไปทางเขา “ว่ายังไง เบื่อหรือเปล่า” เขายังยิ้มอยู่ “หรือว่าเบื่อ...ถ้าเบื่อคราวหลังไม่ต้องมาแล้วก็ได้” คุณทำหน้างอน ๆ หันหลังให้ “เปล่า” เสียงเขาดังมาจากด้านหลัง สองมือเขาสวมกอดคุณจากด้านหลัง “จะเบื่อได้อย่างไรล่ะ ถ้ามากับคุณจะเดินทางไปไหนก็ได้ทุกที่” คุณแอบยิ้ม “จริงนะ” “จริงสิ” “ทุกที่แน่นะ” “แน่นอน...เพราะเวลาอยู่กับคุณผมไม่รู้สึกว่ากำลังเดินทางเลย” “ยังไงเหรอ ไม่รู้สึกว่ากำลังเดินทาง” คุณสงสัย “อืม ไม่รู้สิ ผมอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน” บางครั้งสิ่งที่มีความหมาย ก็ไม่อาจมีคำอธิบายเหมือนกัน เขารู้สึกเช่นนั้น ที่แห่งนั้น-เขาและคุณยืนกอดแนบชิดกันตรงนั้น ริมทะเล เกลียวคลื่นลูกแล้วลูกเล่าม้วนตัวเข้าหาฝั่งอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง มีจุดเริ่มต้น มีจุดสิ้นสุด เกลียวคลื่นซัดเข้าหาฝั่งแล้วก็หายไปเหลือทิ้งไว้แต่ความทรงจำ จากคุณ : วันสบายๆ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 09:05:40

ความคิดเห็นที่ 3 จะจบยังไงเนี่ย คุณเป็นอดีตหรือเขาเป็นอดีต จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 18:55:21