ความคิดเห็นที่ 1 She says: บ้าน...สถานที่ที่เคยเป็นที่พักพิงใจ อบอุ่น อ่อนโยน และพร้อม...อยู่ตรงนั้นเสมอ   ที่ๆเราคิดถึงเป็นที่แรกเมื่อมีเรื่องดีๆ เพราะรู้...รู้ได้ด้วยใจว่ากลับไปจะมีคนมอบรอยยิ้มให้ ยินดีด้วยจากหัวใจ ที่ๆเรากลับไปหาได้ทุกคราที่มีความทุกข์ เหงา เศร้า ที่ๆจะมีคนๆที่พร้อมคอยปลอบประโลมและให้กำลังใจ โอบประคองให้เราลุกยืนขึ้นใหม่ เพื่อที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าโดยไม่ท้อถอย   โซฟาตัวเก่าที่เคยนั่งด้วยกันมา ผ่านเสียงหัวเราะและร้องไห้มามากมาย ซอกอุ่นๆบนโซฟาสีน้ำตาลที่เคยขดตัวพิงกัน ไม่ว่าจะในยามเฮฮากับรายการทีวีเรื่องโปรด หรือในวันที่ต้องการเพียงความสงบเงียบและบ่าที่มีไว้ให้พักยามเหนื่อยล้าหรือซับน้ำตา   มุมเล็กๆในครัวที่เราเคยพูดคุย ทำกับข้าว ล้างจานด้วยกัน อาหารจานโปรด ที่รสชาติไม่เคยทำให้ผิดหวัง หรือขนมแสนอร่อย ที่คนทำใจดีปาดครีมก้นชามให้ชิม   เราหวัง หวังที่จะให้ “บ้าน”รอเราอยู่ตรงนั้นเสมอ ผ่านคืนวันเวลา หวัง หวังที่จะให้ความอบอุ่นอยู่ตรงนั้นเสมอ อยู่เป็นนิรันดร์   หากแต่เราลืมคิดไป ว่าไม่มีสิ่งใดสามารถจะคงอยู่อย่างเดิมตลอดไป เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน ความรักที่เคยมี กลับจืดจางไปตามกาลเวลา แม้ความรักเราจะยังคงเต็มเปี่ยม แต่อีกฝ่ายกลับไม่ใยดี... ....เหมือนน้ำเพียงหยดบนผืนทรายที่แห้งผาก ไม่อาจเติมเติมได้อีกต่อไป ....เหมือนสิ่งไร้ค่า ที่คนเขาไม่ต้องการ ยิ่งหยิบยื่น ยิ่งถูกผลักไส   หัวใจน้อยๆ ยิ่งให้ความรักไปมากเท่าไร ยิ่งถูกเหยียบย่ำมากเท่านั้น เจ้าของหัวใจเล่าจะทำเช่นไร เจ็บปวด...บอบช้ำ... อยากจะถามว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป ความรู้สึกระหว่างเรา จะมีวันกลับมาเป็นดังเดิมหรือไม่ หากแต่ไม่กล้า... เพราะสายตาเย็นชาที่เธอใช้มองมา มันชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใดๆ   หัวใจกรีดร้อง... อยากรู้เหลือเกินว่าทำไม เราทำอะไรให้โกรธให้เกลียด เพียงบอกมา เราจะไม่ลังเลที่จะขอโทษ เราพร้อมที่จะปรับปรุงเปลี่ยนแปลง ไม่ได้หวังจะให้เรากลับมาเป็นเหมือนเก่า แต่ขอสักเศษเสี้ยวของความรักความหวังดี และมิตรภาพที่เคยมีให้กัน จะได้ไหม   กลับมาที่เก่า ที่ๆเคยมีแต่ความสุขให้เสมอ หากที่ว่างตรงนั้น ไม่ได้เป็นของเราอีกต่อไป คนมากมายผลัดเปลี่ยนหมุนเวียน ความรักที่เธอมี แจกจ่ายออกไป คงไม่เหลือพอที่จะแบ่งปันให้เรากระมัง   หรือเวลามันเนิ่นนานจนเกินไป จนเธอลืมเราไปจากหัวใจได้หมดสิ้น มุมเก่าๆบนโซฟาเก่าๆ ตอนนี้หนาวเหน็บ ถึงอยู่ใกล้ก็เหมือนอยู่ไกล มีกำแพงน้ำแข็งสูงลิบกั้นกางระหว่างเรา โซฟาตัวเดิม...ระยะห่างเท่าเดิม... แต่ความรู้สึก...ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป   กลับไปยืนตามมุมเก่าๆ ค้นหาความทรงจำเก่าๆ ในวันที่มีความสุขจนล้นหัวใจ   ล้างจาน...ในครัวเดิม หลับตา ฟังเสียงน้ำไหลผ่านชำระคราบความทรงจำในหัวใจ   ในเมื่ออดีตไม่อาจหวนคืน ไม่ว่าหัวใจจะเรียกร้องซักเพียงใด อดีตก็ยังคงเป็นอดีตอันรางเลือน   น้ำตาไหลอาบสองแก้ม แม้จะสะอื้นไห้เพียงแผ่วเบา แต่หัวใจเจ็บปวดลึกซึ้งเกินคำบรรยาย ไม่มีอีกแล้ว...ทุกสิ่งที่เคยมี จบสิ้นกันแล้ว...อดีตอันหอมหวาน ยกมือปาดน้ำตา สายตาพร่าเลือน ภาพอดีตหลังม่านน้ำตานั้นยังคงตามเตือนถึงคนที่เราเคยรัก แต่เขาไม่รักเราอีกต่อไป   สัญญากับตัวเองว่าจะร้องไห้เป็นครั้งสุดท้าย เปล่าประโยชน์ที่จะทุ่มเทความรักกับคนที่ไม่รักเรา   จบกันด้วยดีเถิดนะ ทุกสิ่งทุกอย่างจะจารจำในหัวใจเรา เราก็ยังคงรักเขาเหมือนเดิม เพราะรักไปแล้วไม่อาจจะเลิกรักได้ หากที่ทำได้ ก็คงเป็นเพียงปล่อยวาง เลิกหวังที่จะได้ความรักตอบแทน เพราะรู้แล้วว่าแม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของหัวใจ เขาก็คงไม่มีให้กันแล้วอีกต่อไป   ลาก่อนนะวันวาร... ....กับ “บ้าน” ที่ไม่ใช่บ้านของเราอีกต่อไป จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 12:06:08

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ ช่วงนี้เหมือนกระทู้จะเงียบเหงากันซักหน่อย ใครยังสนใจอยากไปเล่นหัวข้อเก่าตามไปได้ที่ลิงค์นี้นะคะ ยังตามอ่านอยู่เรื่อยๆค่ะ He says, She says >> ชิ้นส่วนที่ขาดหาย ~The missing piece~<<   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8524391/W8524391.html สำหรับหัวข้อวันนี้ เอาสั้นๆเลย คือ "บ้าน" รู้สึกว่าถึงจะสั้น แต่น่าจะตีความได้แตกต่างกันตามความรู้สึกและนิยามของบ้านของแต่ละท่าน บางคน บ้านเป็นเพียงที่ซุกหัวนอน (ตอนนี้หอที่เราอยู่ก็ประมาณนิยามนั้น ทำงาน แล้วก็กลับมาสลบ) หลายๆคนอาจจะเห็นบ้านเป็นที่เก็บสะสมความทรงจำ เป็นที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอย่างครอบครัว หรืออาจจะมีความหมายลึกซึ้งกว่านั้น เหมือนเวลาที่ได้เจอใครสักคน แล้วลึกๆรู้สึกทันทีว่า เหมือนได้กลับมาเหยียบ "บ้าน" พูดแล้วก็คิดถึงบ้านนะนี่ สำหรับเรา บ้านเป็นที่ๆเรารู้สึกว่าจะอยู่ตรงนั้นสำหรับเราเสมอ สามารถจะกลับไปได้ตลอด และทุกอย่างที่เคยมีเคยเป็น จะยังคงอยู่เพื่อเราเหมือนเดิม แต่ในความเป็นจริง บ้านก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่มีแต่จะแปรผันไปตามกาลเวลา จริงๆข้อความอันนี้แอบปัดฝุ่นเอาของเก่ามาขาย ถึงจะฟังเหมือนอกหักแต่จริงๆเป็นเรื่องของเรากับเพื่อนค่ะ เป็นมิตรภาพที่จืดจางตามเวลา แง้ๆ จำได้ว่าวันนั้นกลับบ้านมานั่งร้องไห้ตั้งสองชั่วโมง แล้วก็มานั่งใจลอยเขียนเรื่องนี้ลงไดอารี่ เรื่องมันก็หลายปีมาแล้วเหมือนกัน เป็นกระทู้แรกที่ลงในล็อกอิน Mnemosyne เลยอ่ะค่ะ รู้สึกแย่เหมือนกันที่ลงเรื่องแรกแล้วเศร้าขนาดนั้น...แต่อารมณ์มันพาไป แหะๆๆ วันนี้ก็พยายามลงเป็นสองโทนอารมณ์คือ ให้ฝ่ายชายออกอารมณ์มีความหวัง ส่วนฝ่ายหญิงถ่ายทอดอารมณ์สะเทือนใจของเรา ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่าน มาเชียร์ มาร่วมสนุกอวดโฉมผลงานแลกเปลี่ยนกันสร้างสีสันให้กระทู้นี้มาตลอดนะคะ รอฟังเรื่องราวในอดีตไม่ว่าจะทุกข์ สุข เศร้า เหงา ของทุกคนค่ะ มาแบ่งปันกันแล้ว จะมีชาว He says she says คอยอยู่เป็นเพื่อนไม่ไปไหนแน่นอนค่า เรามาดูอดีตของกระทู้ He says, She says บ้างดีกว่าว่าผ่านร้อนผ่านหนาว มีพัฒนาการมาขนาดไหนแล้ว 1. He says she says >>ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8276518/W8276518.html 2. He says, she says >>ท้องฟ้ายามราตรี<<   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8295396/W8295396.html 3. He says, she says >>บทเพลงที่ทำให้หัวใจยิ้มได้ทั้งวัน<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8318094/W8318094.html 4. He says she says >>ในกล่องความทรงจำ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8344906/W8344906.html 5.He says she says >>หาดทราย สายลม สองเรา<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8372240/W8372240.html 6. He says she says >>อยู่หนึ่งในดราม่า<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8397670/W8397670.htm 7. He says she says >>ความสุข<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425651/W8425651.html 8. He says she says >>ผลงานที่ไม่ดีพอ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8447115/W8447115.html 9. He says she says >>...<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8472592/W8472592.html 10. He says she says >>ของโปรด<<   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8505155/W8505155.html จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 12:28:44

ความคิดเห็นที่ 3 จริงๆเวลาที่มีอารมณ์แปลกๆนี่ควรรีบเขียนไดอารี่ไว้จริงๆเนอะ เพราะพออารมณ์มันนิ่งลงแล้ว จะเรียกอารมณ์คืนมาใช้ กับการเขียนนิยาย แล้วมันออกมาได้ไม่ถึงที่เคยรู้สึก คำพูดออกมาไม่ลื่นและเนียน เสทือนอารมณ์เท่า ต้องหัดทำบ้างแล้วล่ะค่ะ อ่านที่คุณนีมี่เขียนแล้วอายเลย เขียนได้ดีและน่าอ่านมากๆค่ะ ท่วงทำนองเป็นจังหวะจะโคน เป็นร้อยแก้วที่ฟังเพราะมากค่ะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 13:17:47

ความคิดเห็นที่ 4 He says: สำหรับผมที่ชีวิตไม่เคยหยุดนิ่ง ต้องเดินทางจากบ้านมาตั้งแต่เด็ก อาศัยอยู่ในประเทศไหนไม่เคยเกินสามสี่ปีก็ย้าย คำว่าบ้านสำหรับผมจึงมีความหมายเพียงที่ซุกหัวนอน ที่ผมจะดูแลให้สะอาด เรียบโล่ง และข้าวของน้อยชิ้นที่สุด เพราะความที่ไม่เคยอยู่ที่ไหนเป็นหลักแหล่ง ผมจึงไม่เคยคิดจะสะสมสมบัติอะไรให้วุ่นวายเกะกะ ข้าวของส่วนตัวของผมมีเพียงของใช้จำเป็นไม่กี่อย่าง เรียกว่าผมสามารถเก็บกระเป๋าและย้ายออกจากที่อยู่ได้ทุกเมื่อ โดยใช้พื้นที่แค่กระเป๋าใบกลางๆใบเดียวเท่านั้น นั่นล่ะคือคำว่าบ้านสำหรับผม เรียบ โล่ง สะอาด สบายตา เท่านั้นจริงๆ จนกระทั่งพบเธอ เธอคือความวุ่นวายที่สุดในชีวิตที่มีระเบียบและเรียบง่ายของผม ลางสังหรณ์ของผมบอกเตือนผมอยู่ทุกอณูสติว่า ให้อยู่ห่างๆเธอผู้นี้ดีกว่า ถ้าหากผมอยากรักษาความเป็นส่วนตัว และความมีระเบียบเรียบร้อยในชีวิตหนุ่มโสด ไร้ครอบครัวของผมไว้ แต่ใจของผมมันดื้อด้านไม่ยอมฟังและเหมือนจะอยากลองดี ในที่สุดผมก็เผลอปล่อยให้เธอเข้ามายึดครองหัวใจของผมทีละห้อง และค่อยๆขยายอาณาเขตมายึดพื้นที่ในบ้านเรียบโล่งของผมด้วย บ้านที่ส่วนใหญ่มักเป็นเซอร์วิสอพาร์ทเมนท์ทันสมัยเรียบหรู และไร้ข้าวของส่วนตัวใดๆที่บ่งบอกนิสัยผมมากไปกว่าความเป็นคน สมบัติน้อย เจ้าระเบียบ และรักสะอาด บัดนี้เริ่มมีกองหนังสือ เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าของเธอเข้ามา ในครัวที่ไม่เคยมีอะไรเลยนอกจากน้ำเย็น นมและน้ำผลไม้ บัดนี้เริ่มมีเนย แยม ขนมเค้ก และผลไม้ติดตู้เย็น ที่แย่กว่านั้น เธอใช้สายตาออดอ้อนที่แสนทรงพลัง ทำให้ผมยอมใจอ่อนปล่อยให้เธอนำลูกสุนัขเข้ามาเลี้ยงด้วยอีกหนึ่งตัว และในที่สุดก็กลายเป็นสองตัว ว่างๆก็เล่นกันทะเลาะกันส่งเสียงดังลั่นบ้านน่าปวดหัว เวลานี้บ้านของผมจึงกลายเป็นความวุ่นวาย ที่ผมยังพยายาม คอยเตือนให้เธอช่วยรักษาความเป็นระเบียบไว้บ้าง บางครั้งผมก็เผลอหงุดหงิดในความเป็นคนบ้าสมบัติของเธอ แต่ในทุกครั้งที่ผมต้องเดินทางทิ้งบ้านไปที่อื่นๆ ได้กลับไปอยู่กับความเรียบโล่งไร้สมบัติส่วนตัวใดๆอย่างที่ผมเคยพอใจ ผมกลับกระวนกระวาย เฝ้าครุ่นคิดถึงความวุ่นวายที่น่าอบอุ่นใจ และน่าปวดหัวในบางครั้ง ซึ่งเธอผู้นั้นได้นำเข้ามาในชีวิตผมไม่ได้ และเมื่อเท้าได้เหยียบแผ่นดินไทย ผมไม่เคยรีรอเลยที่จะรีบร้อนกลับบ้าน กลับไปมองหาความเป็นระเบียบบ้างเล็กๆน้อยๆ ในบ้านที่ช่างวุ่นวายและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาเมื่อมีเธอผู้นั้นอยู่ด้วย และนาทีที่เปิดประตูเข้าไปพบเธอคอยอยู่ด้วยรอยยิ้มที่หวานที่สุด โผเข้ามากอดไว้ราวกับไม่อยากให้ผมจากเธอไปไหนอีก หัวใจของผมมันเต็มตื้น เอ่อล้น ด้วยความรู้สึกอันล้ำลึก ที่ผมเพิ่งเคยได้รู้จักเป็นครั้งแรกเมื่ออยู่กับเธอ ความรู้สึกถึงคำว่า 'บ้าน' จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 15:52:35

ความคิดเห็นที่ 5 She says : ฉันซุกหน้าลงกับฟูก เอาหมอนที่หนุนขึ้นมาปิดหัว และกดแนบสองหู แต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เมื่อเสียงดนตรีจากร้านตรงข้ามยังทะลุเข้ามาได้ จะทำยังไงก็ไม่หลับไม่ยอมนอน... พี่มาช่าคะ พี่นอนไม่หลับก็เรื่องของพี่ แต่หนูจะนอนค่ะ พี่ ไอ้ร้านไอติมของดาราที่ขายสกูปนึงราคาโคตะระแพงนี่ ไหนว่าจะเล่นอคูสติกไง ทำไมเสียงดนตรีกับนักร้องมันยังลอดเข้ามาถึงในบ้านอิฉันได้ล่ะ (วะ) คะ ไม่เห็นใจคนที่เพิ่งขับรถกลับมาจากไปทำงานถึงสระบุรีกันบ้างเลย นี่ยังไม่นับช่วงวันหยุดยาวที่คนกรุงเทพฯ จะเฮโลมาที่ร้านไอติมที่ว่าอีกนะ แถมเอารถตู้มาจอดยาวตั้งแต่หัวซอยยันท้ายซอย คนที่มีบ้านอยู่แถวนี้แต่เดิม แทนที่จะไปเที่ยววันหยุดบ้าง ก็ต้องอยู่โยงเฝ้าบ้านเพราะเอารถออกไม่ได้ ไม่รู้ว่าพวกนี้จะมากินไอติม มาทำตัวอินเทรนด์ หรือมาเพราะคลั่งดารากันแน่ แต่ที่แน่ ๆ คือ พวกที่พาเทรนด์แบบหรูหรา ไฮโซ หรือเทรนด์แบบแนว ๆ มาที่นี่ และเปลี่ยนถนนสายเดิมที่เคยสงบของเชียงใหม่ให้กลายเป็น Little Bangkok ได้ทำให้ 'บ้าน' ของฉัน และอีกหลายคนที่นี่ไม่เป็น 'บ้าน' เหมือนเดิมอีกต่อไป ฉันพลิกตัวนอนตะแคง ยังหลับไม่ลงอยู่ดี สมองเริ่มคิดอะไรเรื่อยเปื่อย สมัยเรียนมหาวิทยาลัยและเริ่มฝึกงานกับสำนักงานทนายความใหม่ ๆ ฉันกับเพื่อน ๆ เคยเดินเข้าร้านอาหารกึ่งผับไปฟังเพลงดื่มเหล้า คุยกันตามสบาย พอโทรศัพท์หากันก็ออกจากบ้านไปหาเพื่อนได้ทันที โดยไม่ต้องแต่งตัวอะไร แต่ไม่นานมานี้ หลังมีร้านใหม่ ๆ ที่เจ้าของเป็นคนมาจากที่อื่นบ้าง หรือเป็นร้านสาขาที่มาจากร้านดังในกรุงเทพฯ บ้าง หลายอย่างก็เปลี่ยนไป เสื้อยืด กางเกงยีนที่เคยใส่ทำให้ถูกมองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลก ๆ ในขณะที่สาวสายเดี่ยว กระโปรงสั้นแค่คืบเดินเข้าร้านไปได้หน้าตาเฉย ฉันมากินข้าวกับเพื่อนนะ ไม่ได้มาหาผู้ชายทำสามี ทำไมฉันจะต้องแต่งตัวด้วย แล้วเสื้อผ้าที่มิดชิดชนิดไม่เห็นแม้กระทั่งข้อเท้า เป็นเสื้อผ้าที่ไม่สุภาพตรงไหน เรามีเงินจ่าย ไม่ได้มาขอกันกินสักหน่อย นี่เขาดูฐานะเราจากเสื้อผ้างั้นเหรอ เพราะฉะนั้น ก็พอกันที... ถ้ามองกันแบบนี้ ก็อย่าได้มันเลยลูกค้า ไม่แคร์โว้ย ในขณะเดียวกัน ฉันกับเพื่อนก็เริ่มรู้สึกว่าเราเป็นตัวประหลาดในบ้านที่ตัวเองอยู่ แต่จะให้ฉันต้องเปลี่ยนตัวเอง ทำตัวหรูหรา อวดร่ำอวดรวยให้คนอื่นยอมรับละก็ ฝันไปเถอะ... ไอ้ค่านิยมบ้า ๆ แบบนั้น มันน่าเลียนแบบตรงไหนไม่ทราบ อยู่ ๆ ก็มีเรื่องราวให้นอนไม่หลับ เอากลับมาคิดวกวนทั้งคืนวุ่นวาย...   ฉันถอนใจเฮือก... มาช่าจบไป คราวนี้ มีเพลงของ Zaza มาแทนที่ ถึงตอนนี้จะเป็นเวลาบ่ายสามโมง ไม่ใช่เวลานอนของคนทั่วไป แต่คนอยากนอนเต็มแก่แต่นอนไม่ได้อย่างฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว มีอะไรใหม่ ๆ เกิดขึ้นที่นี่มากมาย แต่คนท้องถิ่นแบบฉันกลับมีที่ไปน้อยลง ขนาดอยู่ใน 'บ้าน' ของตัวเองแท้ ๆ ยังหาความสงบสุขสักชั่วโมงยังไม่ได้ ฉันลุกจากเตียง เหวี่ยงหมอนใส่ที่นอน... ต้องจัดการให้เห็นดำเห็นแดงกันซะที อย่าคิดว่า บนโลกใบนี้จะมีแค่คนโมโหหิวนะ โมโหเพราะนอนไม่พอก็มีเฟ้ย อีกสิบห้านาทีถัดมา ไม่มีเสียงเพลงลอดผ่านประตูหน้าต่างเข้ามาอีก และฉันเข้าบ้านมาพร้อม กล่องใส่ไอศกรีมสองกล่อง กล่องหนึ่งเป็นรสมินต์ อีกกล่องเป็นรสขนุน ที่ผู้ดูแลร้านให้มาพร้อมกับคำขอโทษขอโพยมากมายจนฉันใจอ่อนให้อภัย บ้านเงียบ แต่ฉันง่วงจนหายง่วงแล้ว และยิ่งหายง่วงเมื่อไอศกรีมรสมินต์เข้าปาก ไม่อร่อยเลย ให้ตาย... รสพิลึกจนตาสว่าง ให้มาเพราะขายไม่ออกหรือเปล่าวะ ฉันนั่งเท้าคางกับโต๊ะมองไอติมแบบเซ็งชีวิตสุดขีด ตักไอศกรีมรสขนุนกินต่อด้วยความคับแค้นใจ... ไม่อร่อย แต่ก็ดีกว่ารสมินต์ หรือฉันจะต้องขายบ้านหลังนี้ทิ้ง แล้วย้ายไปสร้าง 'บ้าน' ใหม่ที่สงบเหมือนเดิม แต่มันเป็นวิธีการแก้ปัญหาเรื่อง 'บ้าน' ด้วยตรรกะที่ไม่เข้าท่าเลย ไม่เข้าท่าเหมือนรสชาติของไอศกรีมที่ฉันจะกำลังโยนทิ้งลงถังเลยจริง ๆ ... จะมีวันไหนที่ 'บ้าน' จะกลับมาเป็น 'บ้าน' อย่างที่เคยเป็นบ้างไหม เมื่อไหร่กัน จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 18:59:49

ความคิดเห็นที่ 6 She says: อีก 8 ปีแค่นั้น จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 20:10:16

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ ^ ^ ใกล้ เข้ามาเต็มที จุดพลุฉลองให้ล่วงหน้าดีกว่า ปล. เรนฟูมีบ้านแล้ว แต่ตอนนี้หาวังอยู่ วางน้ามโวน สายโชลโวนเชี่ยว เป็นเกลียวว...ลึกลง ลึกลง?? จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 14:39:50

ความคิดเห็นที่ 8 She says: บ้าน คือ ความยุ่งเหยิง  -*-  ล้วนๆ นี่แค่เช้าวันเสาร์วันหนึ่ง สักเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว เท่าที่จำได้ They say: “โอ๊ย ใครเอาแก้วน้ำมาตั้งตรงนี้ เหยียบล้มเปียกหมดแล้ว ใครก็ได้ช่วยเช็ดที ต้องรีบไป” “เฮ่ย ทำล้มเอ็งเช็ดเองเซ่” “หนวกหูว่ะ ใครเปิดคาราวบาวอีกแล้ว น่าเบื่อรำคาญ เปิดพี่แหวน เรามีเรา ดีกว่า” “ใคร ใครขโมย Jason Donovan ไปทิ้งหลังตู้ ตัวเองฟังไม่ออกกันล่ะสิ” “เฮ่ แล้วม๋าตัวไหนดึงสายเทปออกมา พังหมดแล้ว” “นี่แม่สั่งให้ล้างจาน ทำไมยังกองพะเนิน”   “บอกแล้วว่าให้ล้างของใคร ของมันหลังจากกิน จัดเวรไปก็เท่านั้น ” “กีตาร์กุ ใคร ใครหมุนเล่นจนสายขาด จับได้เตะให้ปลิว ” “เทป Debbie Gibson ที่ครูให้ยืมมา ทำไมมีรอยปากกาเขียนเลอะไปหมด แล้วคืนครูยังไง” “โอ๊ย หนวกหูเบาๆ ได้มั้ย ทำรายงานไม่รู้เรื่อง ไม่ทำการบ้านกันบ้างหรือไง” “เออ ใครก็ได้ไปเอาปิ่นโตกลับจากวัดด้วย ” “นี่อย่าโง่เป็นเด็กๆ ได้มั้ย ตั้ง ป.3 แล้ว ทำไมอ่านนิยายแค่นี้ถามตลอด ฝรั่งเขามี 4 ฤดูกาลโว่ย ” “กรี๊ดดดด แมวขี้ใส่ผ้าที่รีดแล้ว ชั้นจะฆ่าแมวให้ตาย แมวใครทำไมไม่ดูแล” “เฮ่ย หมายังไม่ได้กินข้าว เห่าหนวกหู ” “เบาเบาหน่อย รายการละครวิทยุมาแล้ว เฮ่อ เซ็งทีวีหม้อไม่มีไฟ” “แม่บอกว่าตอนบ่ายให้ลงสวนทุกคน หญ้าขึ้นรกแล้ว” “ไปด้วยๆ ไม่ให้ไปๆ แกไป ชั้นไม่ไป ...เอ้อ ไปให้หมด” “กรี๊ด มาดอนน่า ใส่ชุดนี้น่าเกลียด ธิบหาย เฮ้ย แกรดูไม่ได้ ยังเด็ก” “เบื่อๆ เบื่อโว่ย หนวกหู ทำไมพ่อแม่มีลูกเยอะอย่างนี้ ” “เออๆ นี่ มาช่าท้องกะอำพล อิอิอิ” “เฮอะ อ่านแต่ข่าวดารา” “นี่ดูนี่สิ รูปเตาไมโครเวฟ แปลกดี” ฯลฯ บ้านหลังเดิม ณ ปัจจุบัน “เมื่อไหร่ จะกลับบ้านกันบ้างล่ะ” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 14:42:42

ความคิดเห็นที่ 9 She say : 'เฮ้...คุณจะนั่งเศร้าอีกนานไหม' เขาเคยถามตอนที่ฉันนั่งกอดเข่าซุกตัวอยู่ในห้อง เหมือนเช้าวันนี้ 'คงอีกสักพัก...คุณอย่ามายุ่งนักเลย' 'ผมไม่อยากเห็นคุณเศร้า...ก็เลยต้องยุ่ง' เขาบอกหน้าตาเฉย 'ดูคุณน่าจะมีความ สุข ลุกขึ้นมายิ้มดีกว่านะครับ' 'คุณจะยิ้มได้ยังไงถ้าบ้านที่คุณรักมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว' ฉันตวัดหางตามองเขา อย่างเคือง ๆ ก่อนจะชะงักไปเมื่อเขายิ้มบาง ๆ แล้วตอบกลับมาในคราวนั้น 'ไม่รู้สิ...ผมยังจำบ้านตัวเองไม่ได้เลย' 'ฉันขอโทษ...' 'คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย...อ้อแล้วก็อย่าทำหน้าอย่างนั้นนะ มันเหมือนคุณ คิดว่าผมกำลังเสียใจกับคำพูดของคุณ' เขาช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉยราวไม่ รู้สึกรู้สาอะไรเลยจริง ๆ 'นี่คุณผู้หญิงครับ...ผมจะบอกอะไรให้นะ บ้านน่ะมันก็แค่ที่ ซุกหัวนอนคุณจะสนใจอะไรกับมันนักหนาฮึ' 'นี่...คุณผู้ชายคะ จะบอกอะไรให้เอาบุญนะ สำหรับคนที่ต่อมโรแมนติกทำงานเป็น ปกติอย่างฉันแล้ว บ้านมันไม่ใช่แค่สิ่งก่อนสร้าง สำหรับฉันมันคือที่ที่เราได้พัก... ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่ที่สำคัญคือหัวใจต่างหากละ' 'อ้อ...ที่เขาว่า a house's made of brick and stone, a home 's made of love alone' สำเนียงภาษาอังกฤษเพราะราวเจ้าของภาษาทำให้ฉันมองอย่างทึ่งจัดทุก ครั้งที่ได้ฟัง 'ความรักของคุณไม่เหมือนเดิมหรือครับ' ฉันเบิกตามองเขาอย่างงุนงงกับคำถามนั้น 'ความรักอะไร' 'ก็ที่คุณรักพ่อแม่คุณ...ถ้านั่นคือบ้านของคุณ ผมก็ไม่เห็นวจะไม่เหมือนเดิมตรงไหน' 'ก็พ่อกับแม่ไปทำงาน แล้วฉันก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว บ้านมันก็ไม่เป็นบ้านน่ะสิ' ฉัน ทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่ชอบใจนัก แค่คิดว่าจากนี้ไปจะต้องอยู่ตัวคนเดียว เพราะ คุณพ่อต้องย้ายที่ทำงานไปที่ต่างจังหวัดโดยมีคุณแม่ตามไปดูแล แล้วลูกสาวตัว น้อย(ที่ตัวโตกว่าเซนต์เบอร์นาร์ด)อย่างฉันก็ต้องอยู่ตามลำพัง อ้อ...ไม่สิ ตอนนั้นยังไม่ลำพัง เพราะยังมีเขาอยู่เป็นเพื่อน เขาหัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องตลก 'แต่ครอบครัวคุณก็ยังรักกันดี ผมเห็นคุณแม่ โทร.มาแทบทุกครึ่งชั่วโมง ความรักความห่วงใยที่พวกคุณมีให้กันก็ยังเหมือนเดิม ไม่ใช่หรือ' 'แต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กัน' เสียงฉันเริ่มอ่อนลง แต่ยังอดเถียงไม่ได้ 'ผมเพิ่งรู้ว่าการที่คนเราอยู่ใกล้ ๆ กันในบ้านเดียวกันทำให้บ้านเป็นบ้านที่สมบูรณ์ ได้ดีกว่าความรักที่มีให้กัน' เขาบอกกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน ดวงตา คมสวยของเขาจ้องเข้ามาในตาฉันราวกับมีมนต์สะกด 'อย่างนั้น...ผมก็เป็นหนึ่งใน บ้านของคุณเหมือนกันใช่ไหม' 'บ้าสิ...อย่างคุณน่ะเป็นแค่ไรฝุ่นที่บังเอิญปลิวเข้ามาเท่านั้นละ' ฉันรีบบอกก่อนที่ หัวใจตัวเองจะเต้นผิดจังหวะ แต่พอเห็นใบหน้าหงอย ๆ ของเขาแล้วฉันก็ได้แต่หัน หน้าไปอีกทาง ทำเสียงอ้อมแอ้มบอกอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไร 'แต่ถ้าคุณอยากเป็น...ก็คงเป็นบ้านเจ้าตูบนั่นละ เลี้ยงไว้เยอะไม่ใช่หรือในปากคุณน่ะ' 'ผมว่าคุณน่าจะเลี้ยงเยอะกว่านะ แต่เอาเถอะ...แค่คุณยังเห็นว่าผมเป็นบ้านของ คุณอยู่บ้างก็ดีมากแล้ว' เขาบอกแล้วฉีกยิ้มกว้าง 'ต่อไป...ถ้ามีอะไรที่คุณไม่สบาย ใจ ก็มาพักที่บ้านก่อนนะครับ' เขาเคยบอกแบบนั้น แล้วก็ทำตัวเป็นบ้านที่ดีของฉันตลอดมา เพียงแต่ตอนนี้ เขาคงลืมไปแล้วว่าเคยเป็นบ้านให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันได้แต่นั่งซุกตัวอยู่ที่มุมห้องนอน กอดเข่าตัวเองไว้เหมือนวันนั้น หวงัว่าเขาจะ เข้ามาชะโงกหน้ามองแล้วพูดเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่ก็รู้ว่าไม่มีวันเป็นไปได้ เมื่อเขา เองก็มีบ้านที่ต้องกลับไป ขณะที่ฉันยังคงอยู่ที่เดิม ที่ที่วันนี้...ไม่มีเขาอีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้บ้านหลังนี้ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า แต่หาก a home is made of love alone จริงแล้ว ฉันก็อยากเจอเขาอีกครั้ง หากเพียงเขาจะจำฉันได้ ฉันอยากจะถามนักว่า “ถ้าบ้านในใจฉันยังเหมือนเดิม... คุณยังจะเป็นบ้านให้ฉันอยู่หรือเปล่าคะ พ่อวิญญาณหลงทาง” แต่นั่นละ...เวลามันเปลี่ยนไปแล้ว คนอย่างฉันก็เลยได้แต่ถามคำนั้นกับภาพใน หนังสือพิมพ์เท่านั้นเอง ...นักธุรกิจหนุ่มที่เพิ่งฟื้นจากความเป็นเจ้าชายนิทราอย่างปฏิหาริย์... เขาคงลืมไปแล้วว่าเคยเป็นบ้านให้ใครคนนี้ ---------------------- มาแจมฉลองสอบเสร็จครึ่งบ็อกแรกค่ะ มาเก็บไก่เข้าเล้าค่ะ แก้สำนวนคุณวิญญาณหลงทาง แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 52 18:34:04 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 52 19:41:06 จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 19:34:12

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ Pim~Dow แหะๆ ชมซะเขินเลย ไม่ได้ตั้งใจว่าจะเป็นร้อยแก้วร้อยกรองอะไรกะเค้าเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ไม่อยากเขียนชื่อเขียนอะไร ให้แสลงใจในตอนนั้น แค่อยากระบายอารมณ์เท่านั้นเอง ตอนนั้นอารมณ์พาไปจริงๆค่ะ แต่แบบเราดราม่า แทนที่จะกลับบ้านมาเขียนไดอารี่บ่นๆธรรมดา ก็มานั่งเศร้าแล้วขีดๆเขียนๆได้เป็นเรื่องราวอย่างนี้ออกมาแทน ถ่ายทอดอารมณ์ตอนนั้นออกมาเต็มๆ แล้วถ้าพูดกลางๆจะได้แปะบล็อกได้ด้วย ตอนจะเอามาลงคราวนี้ก็แทบไม่ได้ปรุงแต่งอะไรเลย แก้ที่สะกดผิดเท่านั้นเอง เห็นด้วยค่ะ ว่าของอย่างนี้ ดองทิ้งไว้นานๆแล้วขุดอารมณ์ออกมาใหม่ยาก ต้องเขียนตอนที่แผลยังเหวอะๆ สดๆ ใหม่ๆเนี่ยล่ะค่ะ เหมือนเอาทิงเจอร์ราด เจ็บได้ใจ แล้วอารมณ์ก็ลื่นกว่ากันเยอะ ชอบที่คุณ Pim~Dow แต่งมากเลยค่ะ ตอนตั้งโจทย์ก็อยากให้มาตอบๆกันประมาณอารมณ์นี้ล่ะค่ะ ใครสักคนที่ทำให้บ้านมีความหมายของบ้านอย่างเต็มภาคภูมิ คุณ ปิยะรักษ์ ท่าทางจะเอามาจากประสบการณ์ตรง อิอิ อ่านแล้วนึกถึง Urbanization ที่คืบคลานเข้ามาทำลายความสงบสุข ง่ายๆ สบายๆ ไม่ปรุงแต่งของเมืองเล็กๆที่น่าอยู่หลายๆที่ เอาเถอะค่ะ อย่างน้อยก็ได้กินไอติมขนุนเนอะ (จากมุมมองของเด็กตะกละ เหะๆ) คุณ Scottie งืมๆ วันนี้ไม่เก็ดมุขคุณก็อตตี้อ่ะค่ะ อยากรู้ด้วยคน คุณ rainfull ง่ะ เข้าใจกันอยู่สองคน แอบมากระซิบเฉลยให้ฟังมั่งสิคะ แหมๆ จะหาวังเลยรึเจ้าคะ เรื่องของคุณ rainfull ให้บรรยากาศครอบครัวที่อบอุ่นจังเลยค่ะ คุณ Argent ยินดีด้วยที่สอบเสร็จค่า เขียนได้อารมณ์หวานเล็กๆ แบบแอบๆหวาน กัดๆนิดหน่อย น่ารักดีจัง แล้วก็หักมุมจบเศร้าซะนั่น ไม่ค่อยเคยได้ยินเฟรสที่ยกมาเท่าไหร่เลยค่ะ ความรู้ใหม่นะนี่ ปกติคุ้นกับอันนี้มากกว่านิดหน่อย แหะๆ A house is made of brick and stone, a home is made of love alone! จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 13:07:53

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณคุณนีมี่ค่ะ ไอซ์เห็นแล้ว เพล้ง ๆ ๆ ฮา ๆ ปล่อยไก่มาเต็มตัวเลยเรา ที่จริงสำนวนนี้ไอซ์ชอบมากเลยค่ะ เพียงแต่ไม่เคยจำไวยากรณ์หรืออะไรได้เลย เวลาเขียนออกมาก็เลยขาด ๆ เกิน ๆ ผิดพลาดแบบพิลึกกึกกือ ต้องบอกคุณนีมี่ว่าไม่ใช่ความรู้ใหม่ค่ะ แบบไอซ์เขาเรียกความรู้ผิด แหะ ๆ made from กับ made of ต่างกัน แต่ไอซ์ชินภาษาไทย ส่วนภาษาอังกฤษนี่ต้องสารภาพว่ายิ่งเรียนยิ่งแย่เจ้าค่ะ เลยต้องรีบวิ่งมาเก็บไก่เข้าเล้า ขอบคุณคุณนีมี่มากมายค่ะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 18:37:47

ความคิดเห็นที่ 12 หูยยยยยย นี่ผู้คนหนีหนาวไปไหนกันโม้ดดดดด ไม่ค่อยจะมาเซย์กันเล้ยยยยยย ปล. คุณนี่มีไม่เก็ตมุขคุณก็อตตี้ จริงเหยอ ก็...พอ คุณนีมี่ พูดว่า "บ้าน"           คุณก็อตตี้ บอกว่า "อีก 8 ปี เท่านั้น"           ก็น่าจะอนุมานได้ว่า อีก 8 ปี คุณก็อตตี้จะผ่อนซื้อบ้าน เอ๊ย คฤหาสน์ หมด                       เรนฟูก็จุดพลุฉลองให้ไง แถมเกทับว่าเรนฟูมีบ้านแล้ว          กำลงหาวังอยู่ (หาวัง(น้ำวน) แปลว่าพวกหาเรื่องให้ชีวิตมันซับซ้อน อิอิอิ) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 20:16:54

ความคิดเห็นที่ 13 ^^^ นี่ฉลาดล้ำ หรือคิดไปไกลละเนี่ย แต่เท่าที่อนุมาน คิดว่าฉลาดแหง็มๆ ไม่เก็ทเหมือนกันค่ะคุณนีมี่ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 01:19:04

ความคิดเห็นที่ 14 คุณไอซ์ ไม่ต้องเขินค่ะ นีมี่ก็เป็นบ่อย แต่งเองประจำ อิอิ คุณเรนฟู ขอบคุณที่มาเฉลยค่ะ ไม่งั้นคงงงอีกนาน คุณ Pim~Dow เย้ มีเพื่อนช่วยกันงง หนีหนาวไปไหน ตอนนี้หนีหนาวจากบอสตันมาอยู่แคลิฟอร์เนียค่า วันนี้มาแคนยอน ที่ Zion Park เลือกรูปเสร็จจะเอามาแปะอวดค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 11:30:33

ความคิดเห็นที่ 15 เย้ เจอแฟนอิซัคอีกคนแล้ว ปลื้มเรื่องนั้นมากๆด้วยคนค่า ไมล์ทรีไม่ปล่อยโรสไปแน่ คุณพ่อบุญธรรมมาวีสไว้หนวดขู่ก็ไม่ทันแล้วล่ะ อิอิ โบตั๋นได้เป็นสาวน้อยทีละแป๊บๆเอง รอชมโฉมอีกคราวหน้า เมื่อวานเพิ่งไป Yosemite มา เหนื่อยลากเลยค่ะ ยังไม่มีเวลาเขียนทริปนำเที่ยวเลย เดี๋ยววันนี้ไปซานฟราน เย้ๆ ไว้จะมาเล่าให้ฟังนะคะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 01:21:57