11 นาทีเป็น - นาทีตาย [ความฟุ้งซ่านเมื่อข้าพเจ้าติดอยู่ในลิฟท์]
|
|
หลังจากเผากระเพาะด้วยสุราไป 1 ขวด ต่างคนต่างเมาแบบกึ่ม ๆ ไม่หนักหนา
ถึงเวลาอันควรก็แยกย้ายสลายโต๋ กลับบ้าน (แน่นอน..บ้านใครบ้านมัน)
เราก็หอบหิ้วสติที่มีอันน้อยนิด กับสัมภาระ (กล้อง / ขนมเค้ก/ กระเป๋า) เดินตุปั๊ดตุเป๋เข้าลิฟท์
ใช้นิ้วที่ว่าง จิ้มไปที่เลข 8 หลับตาลง รอเวลาให้ลิฟท์ขนย้ายสังขารสู่จุดหมายปลายทาง
แล้วสิ่งไม่คาดฝันก็บังเกิด!!
ลิฟท์สะอึกอย่างแรง จนตัวคะมำเกือบหน้าทิ่ม ลืมตามองด้วยความตกใจ
ประตูลิฟท์แง้มออกประมาณ 3 เซนต์ ทำให้เห็นว่าเราติดค้างอยู่ระหว่างชั้น 7 กับ 8
หายเมาเป็นปลิดทิ้ง!!
ตอนนั้นในลิฟท์มีเราเพียงคนเดียว ใจเต้นตุบ ๆ ทั้งตกใจทั้งกลัว
กดกริ่งขอความช่วยเหลือพร้อมแหกปากตะโกน และถอดรองเท้าส้นสูงออกเพื่อความคล่องตัว
ลิฟท์ยังกระตุกสั่น ประตูพะงาบ ๆ เปิด-ปิด ๆ
พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ บอกตามตรงตอนนั้นกลัวลิฟท์ขาดแล้วตกลงไปตายมาก
ก้มลงมองลายมือตัวเองตรวจเส้นชีวิต (พอดูเป็นอยู่บ้าง)
ไม่เห็นมีเส้นโลงศพมาเกาะ ก็พอโล่งใจว่าคงไม่ถึงคราวตาย
แล้วถ้าเกิดพิการขึ้นมาล่ะ? ความคิดในแง่ร้ายโผล่มาเรื่อย ๆ
ภาพคนที่รักผุดขึ้นในสมองคนแล้วคนเล่า
ครอบครัว แม่ น้องชาย แม้กระทั่งแฟนเก่าที่เลิกกันไปยังอุตส่าห์โผล่มากะเค้าด้วย (ก็ไม่รู้จะไปคิดถึงเค้าทำไม)
ไม่..ฉันยังตายไม่ได้ ฉันยังไม่อยากตายยยยยยยย!!!
ช่วยด้วยค่ะ ติดอยู่ในลิฟท์ ใครก็ได้ช่วยด้วย ปากตะโกน มือกดกริ่ง ร้องขอความช่วยเหลือไม่หยุดหย่อน
เคยอ่านเจอจากไหนซักแห่งว่าถ้าลิฟท์ร่วงให้กระโดดขึ้น แล้วจะรอด จริงหรือเปล่าไม่รู้?
ที่รู้ ๆ ..ศพคงไม่น่าดู เละ ขา-แขนหัก เลือดท่วม หัวแบะ
เอ๊ะ..ตกจากชั้น 8 (จริง ๆ แล้วชั้น 7ครึ่ง) ศพจะเละได้ขนาดไหนนะ? ถึงตายมั๊ย? หรือแค่พิการ?
แล้ว D60 จะแตกละเอียดไหม? ถ้าไม่พัง คนที่มาเก็บศพจะเอากล้องคืนญาติเรามั๊ย?
(ยังจะมีกะใจห่วงสมบัติอีกนะตรู งกชะมัด)
ตายล่ะ..ตอนนี้มีประจำเดือน กางเกงในที่ใส่ป้ามาก.. ทั้ง ๆ ที่ภายนอกแต่งตัวสุดจะ Sexy
ถ้าหมอพรทิพย์มาพิสูจน์ศพแกคงจะหัวเราะเยาะ..อ๊ายยยย!!
โอ๊..ห้องก็รกมาก ถ้าตำรวจมาเปิดห้องดูพิสูจน์หลักฐาน คงจะคิดว่าห้องนี้โดนขโมยขึ้น หรือนินทาในความไร้ระเบียบของเรา
ไหนจะของเล่นแบบผู้ใหญ่(ตามประสาสาวโสด) ที่แอบซ่อนไว้ในลิ้นชัก เกิดใครมาเห็นเข้าคงโดนล้อแย่
โอ๊ย.. ตาย ตาย!! มีแต่เรื่องน่าอาย น่าขายหน้าเต็มไปหมด!!! กรี๊ดดดดด!!!
ก้มลงมองดูโทรศัพท์ ลังเลใจที่จะโทรไปหาคุณนายแดง (แม่)
เวลามันก็ดึกมากแล้ว (ตี 1 กว่า ๆ ) ตอนนี้คุณนายคงกำลังกรนคร่อกสบายอารมณ์
แต่...ถ้านี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วจริง ๆ ล่ะ.... เราจะเสียใจไหมที่ไม่ได้ยินเสียงคนที่เรารักก่อนตาย?
ความคิดฟุ้งซ่านไหลเข้ามาในหัวเรื่อย ๆ
อาราธนา ขอพรพระช่วยคุ้มครอง ลูกช้างยังไม่อยากตาย ได้โปรด..
สาธุ อัลล่าห์ อาเมน (เหมารวมทุกศาสนาไว้ก่อนเพื่อความชัวร์)
แล้วก็มีเสียงเคาะจากข้างนอก อา..ใจชื้นขึ้นมาบ้าง มีคนเข้ามาช่วยเหลือแล้ว
เค้าพยายามใช้สองมือ ง้างประตูลิฟท์ให้เปิดออก ทำท่าว่าจะไปได้สวยมันก็ปิดสนิทไปซะฉิบ
เหงื่อท่วมตัว น้ำตาคลอเบ้า ..ฉันจะรอดจากสถานะการนี้ได้ยังไง?
ประตูถูกง้างขึ้นเป็นครั้งที่สอง เรารีบเอารองเท้าส้นสู้งไปขัด แล้วออกแรงช่วยง้างจากข้างในอย่างสุดความสามารถ
ในที่สุดก็สำเร็จ!! YES!!..
คนที่มาช่วยใช้สองมือดันประตูสองฝั่งอย่างสุดแรงจนหน้าแดง
เรารีบกระโดดลงมา...ลงสู่พื้นด้วยท่าที่ไม่ค่อยสวยนัก (สูงใช่ย่อยเหมือนกันนะนั่น)
กล่าวขอบคุณคนที่มาช่วยน้ำตาคลอหน่วย
ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปด้วยใจระทึก
เบ็ดเสร็จติดอยู่ในลิฟท์ประมาณ 11 นาที แต่ช่างยาวนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์
ดูซิ..ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง ยังนั่งหัวเราะร่าอย่างมีความสุขอยู่เลย
นี่ล่ะน๊า ชีวิตไม่เที่ยง อะไรก็เกิดขึ้นได้
ความเป็น ความตาย อยู่ห่างกันแค่คืบ..จริง ๆ
แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 52 13:08:27
| จากคุณ |
:
แม่มดราตรี  
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 พ.ย. 52 10:45:45
|
|
|
| 
