PANTIP.COM : W8568847 ผมทำอะไรตั้ง 10ปี ในเขมร [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

ตอน: ความหวังของเด็กบ้านนอก
ต้นปี 1993 ขณะที่ผมกำลังขมักเขม้นอยู่กับการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์อยู่หน้าจอ
ุ"เฮ้ยไอ้แมนมาว่ะ"
เสียงเพื่อนผมที่ชื่ออิทตะโกนบอกมาจากหน้าบ้าน ในขณะที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการเขียนโปรแกรมอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
"เป็นไงมั่งวะแมน ได้ข่าวว่าไปสอบสัมภาษณ์ที่บริษัทอากาศมา ผลเป็นยังไงบ้าง" ไอ้อิทมันถามไอ้แมน
"เออ เห็นคนสัมภาษณ์เค้าทำเฉยๆว่ะ แล้วก็บอกว่าจะติดต่อมา นี่ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วยังไม่เห็นติดต่อมาเลย สงสัยเค้าคงไม่รับกูหรอก" ไอ้แมนมันบ่น
"แล้วไอ้ฤิทธิ์ล่ะ เค้าจะรับมันหรือเปล่าวะ" ไอ้อิทถามต่อถึงเพื่อนอีกคนที่ไปสอบไปสอบสัมภาษณ์พร้อมกัน
"เหมือนกันแหละ เงียบเหมือนกันเลย สงสัยจะกินแห้วเหมือนกูแหละ" ไอ้แมนตอบ
"ไอ้ไผ่ เอ็งกินข้าวยังวะ พักผ่อนบ้างโว้ย อย่าไปคร่ำเคร่งมากนัก" แมนทักมายังผม

ผมหยุดพิมพ์คอมพิวเตอร์ พร้อมกับหันหน้ามาร่วมวงสนทนากับทั้งสองคน
"เฮ้ย ไม่ได้หรอก เพื่อเพื่อนต้องทำจนกว่าชีวิตจะหาไม่" ผมหยอดกลับไป
"เออๆ กููซึ้งในพระคุณของเอ็งเหลือเกิน ชาตินี้จะไม่ลืมเลยว่ะ เออ...ว่าแต่เ็อ็งไม่ลองไปสมัครที่บริษัทอากาศนี่บ้างวะ กูว่าความสามารถอย่างเ็อ็งนี่ ก็ว่าเค้าต้องรับชัวร์เลยว่ะ" แมนบอก
"เออ...จริงด้วยสิไอ้ไผ่ อย่างเอ็งนี่ต้องเรียกซักสองหมื่นไปเลย กููว่าก็ยังมีลุ้นว่ะ ลองไปดูสิวะ" ไอ้อิทเสริมมาอีกคน
"เอ็งบ้าเปล่าวะ ตั้งสองหมื่นเนี่ยนะ ใครเค้าจะให้ ถ้าให้ก็แสดงว่ามันต้องบ้าแน่ๆว่ะ" ผมกล่าวตอบเชิงบ่น
"เรื่องอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้โว้ย แต่ข้าพนันว่าเค้ารับเอ็งชัวร์ ถ้าไม่รับเอ็งแสดงว่าบริษัทมันตาไม่ถึงว่ะ จริงเปล่าวะแมน เออกูหิวตั้งนานแล้วว่ะ ไปหาอะไรกินร้านป้าข้างบ้านนี้ดีกว่า เดี๋ยวจะสั่งข้าวมาเผื่อไอ้ไผ่มันด้วย ไปกันเหอะวะแมน เดี๋ยวมานะเว้ยไผ่เพื่อนรัก"
แล้วสองคนนั่นก็เดินเปิดประตูรั้วหน้าบ้านเดินไปทางบ้านป้าที่ขายอาหารตามสั่งข้างบ้านผม เหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา

บ้านที่ผมอยู่เป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียว พื้นที่ 40 ตารางวา อายุมากกว่า 10 ปี เป็นบ้านของพี่ชาย ที่แกให้ผมมาอยู่เมื่อผมมาเรียนหนังสือในกรุงเทพ และเนื่องจากบ้านนี้อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่มากนัก ก็เลยค่อนข้างเหมาะ ผมจากบ้านนอกมาตั้งแต่จบชั้นป.6 และมาเข้าเรียนต่อชั้นม.1 ในกรุงเทพ ย้ายที่เรียนและที่อยู่ไปหลายที่ในกรุงเทพ จนกระทั่งมาจบปริญญญาตรีเป็นวิศกรใหม่หมาดๆ ที่มหาวิทยาลัยมีชื่อระดับต้นๆของประเทศ แถบชานเมืองกรุงเทพฯ และที่บ้านนี้เป็นที่สุดท้ายในกรุงเทพก่อนที่ผมจะจากประเทศบ้านเกิดเมืองนอนไปอีกหลายปี

ตามประสาเด็กจบใหม่ วันๆก็จะมีแต่เรื่องหางาน หางาน แล้วก็หางาน เพื่อนๆบางส่วนก็เรื่มได้ข่าวว่าได้งานกันบ้างแล้ว ส่วนมากเวลาหางานพวกเราจะสนใจเรื่องเงินเดือนเป็นหลัก ถ้าได้ข่าวที่ไหนงานดีก็จะแห่กันไปสมัคร สมัยนั้นเงินเดือนวิศวกรสายไฟฟ้า ไม่ว่าจะเป็นไฟฟ้ากำลัง อิเล็กทรอนิกส์ สื่อสาร คอมพิวเตอร์ เงินเดือนจะอยู่ในช่วงหมื่นสองพันถึงหมื่นห้าพันบาท ถ้าใครได้ถึงหมื่นห้าพันบาทนี่นับว่าสูงมากอยู่ในระดับหัวแถว ตอนนั้นก๊วยเตี๋ยวชามละ 15 บาทยังหากินได้ทั่วไป

ที่มหาวิทยาัลัยที่ผมเรียนทุกๆปลายปีเมื่อมีนักศิกษาจบใหม่ ทางมหาวิทยาลัยจะจัดให้มีตลาดนัดแรงงาน และมีการเชิญให้บริษัทต่างๆที่จะรับพนักงานใหม่มาตั้งบูทรับสมัครงานมากมาย ก็จะมีบริษัทที่มีชื่อเสียงต่างๆของประเทศมาตั้งบูทรับสมัครพนักงานกันหลายที่ ส่วนพวกเราก็จะเตรียมถ่ายรูปสำหรับแปะใบสมัครกันใว้เป็นโหลๆ และถ่ายใบทรานสคริปต์เตรียมใว้อีกเป็นโหลเหมือนกัน แล้วก็จะเดินเรียงหน้ากันสมัครมันไปเกือบทุกบูทที่รับสมัครตำแหน่งที่มีคุณสมบัติตรงกับที่เราจบมา ตอนนั้นผมจำได้ว่ากรอกใบสมัครไปประมาณห้าถึงหกบริษัท เอาเฉพาะที่ชอบจริงๆ แต่เืพื่อนผมส่วนใหญ่สมัครกันเกินสิบบริษัททั้งนั้น

ทั้งอิทและแมนเป็นเพื่อนที่เีรียนสาขาวิศวกรรมไฟฟ้าเหมือนกันกับผม แต่คนละมหาวิทยาลัยกัน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย แต่ตอนสอบเข้าสอบติดไปคนละที่ บางคนก็ต้องเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนไป อิธกับแมนนั้นเรียนด้วยกันที่มหาวิทยาลัยอีกแห่ง และยังไม่จบ ติดเรื่องโปรเจ็คจบอยู่ ก็ที่ผมง่วนเขียนโปรแกรมช่วยมันทำอยู่นั่นแหละ ที่บ้านผมซึ่งปกติก็มีผมอยู่เพียงคนเดียว ช่วงนี้จึงมีเพื่อนอยู่สองกล่ม จากสองมหาวิทยาลัยรวมแล้วเกือบสิบคนแวะเวียนกันมากินมานอนประจำอยู่ที่นี่ เพื่อทำโปรเจ็คจบกัน โดยผมเป็นเสมือนที่ปรึกษา จริงๆแล้วก็เป็นคนลงมือทำให้พวกมันนั่นแหละ จนทุกวันนี้แม้จะผ่านมาสิบกว่าปี เพื่อนบางคนที่เจอกันก็มักจะเรียกผมว่าผู้มีพระคุณอยู่เสมอ ในฐานะที่เคยช่วยให้มันจบมาได้นั่นเอง

ตั้งแต่จบมาได้ประมาณเกือบสองเดือน มีบริษัทที่ผมสมัครไว้เรียกไปสัมภาษณ์อยู่ที่เดียว เป็นบริษัทที่ให้บริการเกี่ยวกับเครื่องเมนเฟรมคอมพิวเตอร์มีที่ทำการอยู่แถวบางจากเขตพระโขนง เป็นบริษัทเก่าแก่ และเป็นที่รู้จักพอสมควร และตกลงเงินเืดือนกันที่หนึ่งหมื่นห้าพันบาท ผมก็เลยอยู่ในช่วงรอให้ทางบริษัทเรียกไปทำงาน ในขณะเดียวกันผมก็หวังว่าจะมีบริษัทอื่นโทรมาเรียกไปสัมภาษณ์เพิ่มอีก เผื่อว่าอาจจะมีทางเลือกที่ดีกว่า แต่ก็ยังไม่มีโทรมาสักที่ สมัยนั้นโทรศัพท์มือถือยังไม่เป็นที่แพร่หลาย จะเริ่มมีก็เป็นขององค์การโทรศัพท์ที่เป็นเครื่องใหญ่ๆเหมือนกระติกน้ำ มีเสายาวๆต้องหิ้วไปหิ้วมาหนักเอามากๆ โทรศัพท์ที่ใช้เป็นหลักก็คือโทรศัพท์บ้าน ผมจึงพยายามไม่ออกไปไหน คอยรับโทรศัพท์อยู่ที่บ้านอย่างเดียว เผื่อว่าจะมีบริษัทโทรมาเรียกตัวไปสัมภาษณ์หรือทำงานนั่นเอง และประกอบกับช่วงนี้มีเพื่อนหลายคนมาใช้ที่บ้านผมเป็นแหล่งรวมทำโปรเจ็คจบ ผมก็เลยได้รับอานิสงค์ไในเรื่องกินอย่างสะดวก มีคนหาข้าวหาน้ำมาประเคนให้โดยไม่ต้องเคลื่อนย้ายร่างกายออกไปนอกบริเวณบ้านเลย

พอสองคนนั่นลับตาไป คำพูดของไอ้อิทกับไอ้แมนยังก้องกังวารอยู่ในสองรูหูผม ....เรียกสองหมื่นไปเลย... ถ้าเค้าไม่รับเอ็งก็แสดงว่าบริษัทมันตาไม่ถึงว่ะ... อืมไม่เลวแฮะถ้าได้เดือนละสองหมื่นจริงๆเราต้องรวยแน่ๆ ผมคิดกับตัวเองอยู่ในใจ เราก็จะไ้ด้เพิ่มมาจากบริษัทที่แล้วตั้งห้าพันบาท นี่ถ้าทำไปสักสองปีแล้วพยายามเก็บเงินดีๆ ก็จะได้ประมาณสองแสนพอดี เพียงพอที่จะสานต่อความฝันที่จะไปเรียนต่ออเมริกาของเราได้เร็วขึ้นด้วย

ผมคิดทบทวนแผนการณ์ชีวิตที่เคยวางใว้ตั้งแต่ยังเรียนมัธยมว่าผมจะต้องมีดีกรีเป็นนักเีรียนนอกให้ได้ และต้องเป็นนักเรียนนอกที่จบจากอเมริกาด้วย เหตุที่ผมวางแผนว่าต้องเก็บเงินให้ได้ครบสองแสนแล้วจะบินต่อไปเรียนที่อเมริกา ก็เพราะว่าผมได้ฟังรายการวิทยุรายการนึง จะเเป็นรายการช่วงกลางคืนดึำกๆ จำไม่ได้แน่ชัดว่าชื่อรายการอะไร เป็นรายการทำนองจัดส่งนักเรียนไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา โดยใช้ทุนแค่สองแสนบาท เท่าที่ผมจำได้ที่คนจัดรายการพูดก็คือจะใช้เงินสองแสนนี้เป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทาง ค่ากินอยู่ และค่าเล่าเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมในหกเดือนแรกที่ไปถึงอเมริกา หลังจากนั้นเราก็ต้องหางานทำเอาเอง ซึงหาได้ไม่ยากนักถ้าเราไม่เลือกงาน เช่นงานล้างห้องน้ำในมหาวิทยาลัย งานเด็กเสริฟอาหารตามร้าน เป็นต้น เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการเล่าเรียนอีกสองปีจนกว่าจะจบปริญญาโท หรือจะเรียนต่อปริญญาเอกอีกก็ยังได้ รายการนี้ก็เลยมาจุดประกายต่อความฝันเรื่องที่จะไปเรียนต่ออเมริกาของผมได้อย่างเหมาะเจาะ

นี่เองจึงเป็นที่มาว่าผมจะต้องหาเงินให้ได้ครบสองแสนให้เร็วที่สุด แล้วก็บินลัดฟ้าไปสานฝันต่อที่อเมริกา มันเป็นความฝันที่สวยหรูเอามากๆ สำหรับเด็กบ้านนอกลูกชาวนาจนๆอย่างผม ที่จะถีบฐานะตัวเองให้ผ่านระดับความยากจนข้นแค้นที่เคยประสบมาตั้งแต่วัยเยาว์จนถึงบัดนี้ ความฝันนี้ผมเก็บเอาใว้คนเดียวไม่เคยบอกหรือเล่าให้ใครฟัง กลัวคนอื่นจะว่าเป็นพวกฝันกลางวัน ไม่ดูสถานะตัวเอง ด้วยความที่เป็นเด็กบ้านนอก และค่อนข้างยากจน และที่บ้านสอนให้รู้จักเจียมตัวอยู่เสมอ ผมจึงต้องระมัดระวังเรื่องนี้เป็นพิเศษ

ผมตัดสินใจแล้วว่าเดี๋ยวให้สองคนนั้นกลับมา จะลองถามรายละเอียดเรื่องงานที่บริษัทอากาศนี่ดูสักหน่อย ชักดูมีความหวังเพิ่มมาอีกทางแล้ว และช่างเป็นทางที่ดูดีเสียนี่กระไร ผมคิดและยิ้มกับตัวเองอยู่ในใจ แล้วก็เร่งทำงานเขียนโปรแกรมให้สองคนนั้นต่อไป
แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 52 03:20:03

จากคุณ : ลงแดง

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 02:32:49

ความคิดเห็นที่ 10

"ก็เค้าบอกอยู่ที่โน่นลำบาก อาหารการกินไม่เหมือนบ้านเรานะ แล้วก็ระเบิดก็เยอะ มีสงคราม ต้องพร้อมระวังตัวตลอดเวลา คุณทำได้หรือเปล่า" แมนบอก
"แล้วเอ็งว่าไง" ผมถามต่อด้วยความอยากรู้
"ข้าก็บอกได้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่เห็นมันจะรับข้าเลยว่ะ ไม่เห็นมีใครโทรมาตามสักแอะ ว่าแต่ข้าเห็นด้วยนะถ้าเอ็งจะไปลองสมัครดู ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามันจะรับเอ็งหรือเปล่า ถ้ามันไม่รับอีกข้าก็ว่ามันต้องบ้าแน่ๆ เรียก:-)สองหมื่นห้าไปเลย เป็นค่าความเสี่ยงไง เพราะมันบอกระเบิดเยอะ" มันหยุดกลืนน้ำลายนิดนึง เดินไปเอาขวดน้ำมาเทใส่แก้ว แล้วก็ยกขึ้นดื่มด้วยความกระหาย แล้วกลับมานั่ง ทำท่าจริงจัง
"เอางี้ข้าว่าเอ็งไปพรุ่งนี้เลย เดี๋ยวข้าบอกที่อยู่บริษัทให้" แล้วมันก็ร่ายยาวถึงการเดินทางไปสมัคร บอกตำแหน่งที่ตั้งบริษัทอากาศว่าอยู่ตรงไหนอย่างไรเสร็จสรรพ แล้วก็กลับไปเอนหลังงีบกลางวันของมันต่อ

ผมก็เลยหันหน้ามาจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ เพื่อเขียนโปรแกรมต่อ แต่ในใจนั้นคิดถึงแต่เรื่องจะเดินทางไปสมัครงานที่บริษัทอากาศ พร้อมกับนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ อืมสองหมื่นห้า ถ้าเค้ากล้าให้เราก็กล้าไปแหละ ได้เยอะขนาดนั้น ได้เพื่มมาอีกห้าพัน ไม่เลวๆ จากที่น่าสนใจ กลายเป็นน่าสนใจมากยิ่งขึ้น ถ้าเป็นค่าความเสี่ยงอย่างที่แมนมันว่าก็คุ้มเกินคุ้ม อยู่เมืองไทยได้หมื่นห้า ไปเขมรได้สองหมื่นห้า โอ้โฮไม่นึกไม่ฝัน ถ้าเค้ารับเราจริงๆอย่างที่ไอ้สองคนนี่มันว่าละก็ มีเฮแน่ๆ สมัยนั้นผมได้เงินค่าเรียนหนังสือจากพี่ที่ส่งให้ใช้เดือนละสี่พันบาท ซึ่งบ้านก็ไม่ต้องเช่า ทำให้สี่พันบาทนี้ถือว่าเยอะมากสำหรับเมื่อ 16 ปีที่แล้ว ผมมีเงินเหลือเก็บทุกเดือน แต่ส่วนมากก็จะหมดไปกับการซื้อหนังสือเท็กบุ๊คเสียส่วนใหญ่

เย็นวันนั้นผมลื้อเอาหนังสือเก่าๆที่เคยเรียนมา ที่มีเนื่อหาเกี่ยวกับระบบโทรศัพท์มาอ่านทบทวน เผื่อว่าพรุ่งนี้คนสัมภาษณ์มันยิงคำถามมาจะได้มีคำตอบให้เค้าได้ คืนนั้นผมขอตัวเพื่อนๆ เข้านอนเร็วกว่าปกติ เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปสมัครงานที่บริษัทอากาศพรุ่งนี้แต่เช้า

ผมจำได้แม่นวันนั้นเป็นเช้าวันพุธ เวลาประมาณเจ็ดโมงครึ่ง ผมก็นั่งรถเมล์มาถึงป้ายรถเมล์แถวหน้าบริษัทอากาศ จากบ้านที่ผมอยู่แถวสวนสยามต้องนั่งรถเมล์ถึงสามต่อ เพื่อจะมาถึงที่นี่ ผมพาตัวเองเดินไปเดินมาอยู่หน้าบริษัทอากาศใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ รอเวลาบริษัทเปิดทำงาน เพื่อจะได้เข้าไปสมัครงาน ตรวจสอบเอกสารรูปถ่ายพร้อมทรานสคริปต์ทุกอย่างพร้อม มองดูตึกบริษัทอากาศที่มีอยู่ด้วยกันประมาณสองสามตึก และหลังคาเต็มไปด้วยจานดาวเทียม พนักงานแต่งชุดสีฟ้าๆทั้งหญิงและชายเริ่มเดินเข้าบริษัทอย่างเร่งรีบ บางคนก็แต่งตัวใส่สูทผูกเน็คไทอย่างเท่ห์ ทำให้ยิ่งตื่นเต้นขึ้นไปอีก คืดอยู่คนเดียวในใจ แหมเราจะได้มีวาสนาใส่ชุดแบบนี้กับเค้ามั๊ยน๊า แต่อีกใจนึงก็ยังไม่วายคิดถึงจำนวนเงินสองหมื่นห้าอยู่ด้วยใจลำพอง

แปดโมงบริษัทเปิดทำงาน ผมเดินเข้าไปในประตูบริษัทตรงไปยังเคาท์เตอร์พนักงานต้อนรับซึ่งมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูสีหน้าเนือยๆ พร้อมทั้งเงยหน้ามามองผมยังไม่ได้ทันจะได้อ้าปาก ผมก็ยิงคำถามออกไปก่อน

"ผมมาสมัครงานครับ" ผมกล่าวออกไปด้วยเสียงที่ตัวเองคิดว่าดูนุ่มนวลและหล่อที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งขัดกับหน้าตาตัวเองอย่างที่สุด
"สมัครตำแหน่งอะไรคะ" พนักงานต้อนรับสาวค่อนไปทางสวยใช้ได้อายุน่าจะแก่กว่าผมสักสองสามปีกล่าวตอบมา
"วิศวกรครับ" ผมตอบ
เธอหยุดขมวดคิ้วนิดหนึ่ง มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า และตอบกลับมาว่า
"วิศวกร... เอ่อ... ของบริษัทอะไรคะ" เธอถามกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยแน่ใจในตัวเอง

นั่นคงจะด้วยสาระรูปของผมที่แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวละร้อยเก้าๆ กางเกงยนส์สีน้ำเงินตัวละสองร้อยเก้าสิบเก้าใส่มาไม่ต่ำกว่าครึ่งปี พร้อมกับสวมรองเท้ายี่ห้อทางใครทางมันที่ฮิตกันในสมัยนั้น คงเพราะจะได้อิทธิพลมาจากวงดนตรีเพื่อชีวิตวงหนึ่งที่ดังเป็นพลุแตกอยู่ในสมัยนั้น จริงๆผมก็เข้าใจว่าการแต่งตัวของผมมันอาจจะดูไม่สุภาพและเหมาะสมเท่าไหร่นักในการไปสมัครงาน ไม่ใช่สิจริงๆแล้วไม่เหมาะสมอย่างมาก การที่ใส่กางเกงยีนส์ไปสมัครงานนี่ถือว่าเป็นข้อห้าม อันดับต้นๆ ของหนังสือแนะนำเรื่องการสอบสัมภาษณ์งานก็ว่าได้ แต่ความคิดของผมตอนนั้นเป็นพวกมั่นใจในตัวเองสูง ทำนองถ้าเค้าจะรับก็รับที่ตัวตนของเรา ความรู้ความสามารถของเรา ไม่ใช่ที่การแต่งตัว ผมก็เลยแต่งตัวไปแบบนั้น รวมทั้งที่แรกที่ไปสมัครแล้วก็ดันรับผมไปแล้วด้วย นี่ถือว่าแต่งตัวเรียบร้อยที่สุดในชีวิตแล้ว เพราะตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าแตะไปเรียนทุกวัน ยกเว้นตอนสอบเท่านั้นที่จะแต่งตัวแบบนี้

จากคุณ : ลงแดง

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 12:47:25