บ้านนิทาน อ่านแล้วเพลิน ตอน... ถนนจ๋า (เธอเหงาบ้างไหม)

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

กลางหุบเขาลึกลับ และคดคู้อยู่ท่ามกลางหมู่เมฆ

ยังมีถนนสายเล็กๆสายหนึ่งทอดผ่านตามตีนเขา  สูงขึ้นไปถึงยอดเขาเห็นเป็นวงกลมวนรอบภูเขาอยู่

มันเป็นถนนเพียงสายเดียวที่ทอดยาวไปท่ามกลางหมู่มวลไม้ สัตว์ป่า เมฆฝน และลมพายุ

... ไม่มีใครสนใจมันเลยแม้แต่น้อย  ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าถนนสายนี้มันพูดได้
... เพราะไม่มีใครเปิดใจที่จะฟัง

ถนนสีส้มน้อยๆต้องนอนนิ่งอยู่ตามแนวเขาเพียงลำพัง เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของสิ่งต่างๆ

มันมองดูกระรอกคู่หนึ่งเทลาะกันมาตามทางเรื่องหาอยู่ใหม่ในฤดูหนาว

มองดูดอกไม้สองดอกคุยกันเรื่องผีเสื้อแสนสวยที่เข้ามาจีบพวกหล่อน

มองดูเมฆฝนกับลมพายุคุยกันเรื่องลาพักร้อน หลบไปนอนอาบแดดที่ทะเล

มองดูทุกสิ่งที่เกิดมาคู่กัน แต่มันกลับทำได้แค่มอง... อยู่คนเดียว

*******************************************************************

สายลมหนาวทำหน้าที่โบกพัดพาเอาความแห้งแล้งมาสู่ภูเขา

พวกสัตว์ทั้งหลายต่างหลบลมหนาวอยู่ตามที่ต่างๆ นกสองผัวเมียคู่หนึ่งทำรังอยู่บนต้นไม้ริมถนน

ถนนสีส้มได้ยินและเห็นความเป็นไปของนกสองผัวเมียอยู่ตลอด ไม่ว่ากลางวัน หรือกลางคืน

บางครั้งถนนสีส้มก็นึกในใจเหมือนกันว่า เหตุใดทุกสิ่งทุกอย่างในหุบเขาจะต้องมีสิ่งที่เกิดมาคู่กัน แต่มันเกิดมาเพียงสิ่งเดียวในหุบเขางั้นหรือ...

... วันหนึ่ง ถนนสีแดงเอ่ยทักนกตัวผู้อย่างเขินๆ เพราะมันไม่เคยคุยกับสัตว์ในหุบเขานี้มาก่อน

"สวัสดี" ถนนสีส้มพูดแผ่วๆเหมือนไม่มั่นใจ
"..." เงียบ   เจ้านกตัวผู้มัวแต่เห่อรังใหม่ของมันจนไม่ได้ยินเสียงถนนเอ่ยทักทาย มันโอบกอดนกตัวเมียเอาไว้ด้วยความรัก อีกไม่นาน พยานรักของมันสองตัวก็จะโบยบินสู่ท้องฟ้าอย่างสดใส   (... นกตัวเมียอึใส่ถนน)    แล้วมันก็หันไปยิ้มให้กับนกตัวผู้ เอียงคอ ซบไหล่ อย่างมีความสุข

***************************************************************

"ถนนจ๋า  เธอเหงาบ้างไหม" เสียงน่ารักสดใสเอ่ยทักทายถนนสีส้มในวันหนึ่ง

"เหงาสิ ... ฉันเหงาทุกวันแหละ" ถนนสีส้มตอบขณะมองดูเมฆบนท้องฟ้า

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ ต่อไปนี้เธอจะไม่เหงาอีกแล้ว"

"แล้วเธอคือใคร" ถนนสีส้มสงสัย

"ฉันก็คือดอกไม้ที่อาศัยอยู่บนตัวเธอนี่อย่างไรล่ะ เธอลองก้มลมมองที่เท้าของเธอสิ"

ถนนสีส้มค่อยๆก้มลงมองด้วยความตื่นเต้น...

                       .....................................................

"อ๊ากกกกกกก  เท้าของฉันอยู่ไหน ฉันไม่เห็นเท้าของฉันเลย" ถนนสีแดงโวยวายเมื่อก้มลงแล้วไม่เห็นเท้าของตัวเอง

"จะบ้าเหรอ  เธอหันหลังให้เท้าตัวเองทำไม หันกลับมาทางนี้สิ"

ถนนสีส้มค่อยๆหันกลับไป... หลากหลายอารมณ์พุ่งเข้าชนหัวใจของมัน ...อายที่ปล่อยไก่ออกไปตัวเบ้อเร่อ ...ดีใจที่จะได้เพื่อนใหม่  ...ตื่นเต้นที่จะได้คุยกับสิ่งมีชีวิตอื่น

และมันก็เห็นดอกไม้ต้นเล็กๆ ยิ้มร่าอยู่กลางเท้าของมัน

"สวัสดี" สถนนสีส้มเอ่ยทักด้วยการเขินๆ
"สวัสดี" เจ้าดอกดาวเรืองสีเหลืองยิ้มให้ถนนอย่างอ่อนโยน

***************************************************************************


"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม"
ดอกดาวเรืองมักถามคำถามนี้กับถนนเสมอๆ

"ไม่หรอก... เพราะฉันมีเธอเป็นเพื่อน"
ถนนตอบ ทุกครั้งที่ดอกดาวเรืองถาม มันจะสรรหาคำตอบที่ไม่ซ้ำกันกับทุกวันมาตอบ เพราะดอกดาวเรืองคือเพื่อนคนเดียวของมัน

"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม"
"ไม่เหงาหรอก... เพราะเธอคือเพื่อนคนเดียวของฉัน"

"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม"
"ไม่เหงาหรอก... เพราะทุกวันฉันคุยกับเธอ"

"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม"
"ไม่เหงาหรอก... เพราะฉันมีเธออยู่ข้างๆ

"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม"
"ไม่เหงาหรอก... เพราะเธอไม่เคยทำให้ฉันเหงา"

"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม"
"ไม่เหงาหรอก... เพราะมันความรู้สึกนี้ไม่มีอยู่ในตัวเธอ"


             ..............................................................


จากคืนเป็นวัน จากวันเป็นหลายวัน จากหลายวันเป็นสัปดาห์ จากหลายสัปดาห์เป็นเดือน...

ดอกดาวเรืองต้นน้อยหมั่นพูดคุยกับถนนเสมอ เธอแนะนำเหล่าดอกไม้ต่างๆให้รู้จักถนน เมื่อดอกไม้ทุกชนิดในหุบเขาเป็นเพื่อนกับถนน สัตว์ต่างๆในหุบเขาก็เริ่มอยากเป็นเพื่อนกับถนน ก้อนเมฆกับลมพายุก็อยากเป็นเพื่อนกับถนน


ในที่สุดถนนสีส้มก็กลายเป็นเพื่อนกับทุกสิ่งบนหุบเขา

"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม" ดอกดาวเรืองยังคงถามคำถามเดิมทุกเช้า

"..." คราวนี้ไม่มีเสียงตอบมาจากถนนสีส้ม เพราะมันมัวแต่คุยอยู่กับเพื่อนใหม่จนลืมดอกดาวเรืองต้นน้อยไปเสียแล้ว

"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม" ดอกดาวเรืองเฝ้าถามถนนอย่างนี้อยู่ทุกวัน   ถึงแม้จะไม่มีเสียงตอบกลับจากถนนก็ตาม

****************************************************************************

ดอกดาวเรืองร่วงโรยไปตามกาลเวลา ลมหนาวพัดเอาเกสรแห้งๆของมันกระจายไปทั่วหุบเขา

... ดอกดาวเรืองต้นน้อยบอกลาถนนสีส้มด้วยเสียงอันอ่อนแรง ...





ถนนสีส้มหลงอยู่กับเพื่อนใหม่จนลืมดอกดาวเรืองสนิท
เพื่อนใหม่ของถนนต่างกรูกันเข้ามาเหยียบตัวถนนอย่างสนุกสนาน

ใหม่ๆ ถนนสีส้มก็มีความสุขดีที่มีเพื่อนๆหลายคนมาเหยียบมัน
... แต่พอนานๆเข้ามันชักไม่สนุก

เนื้อตัวของถนนสีส้มเริ่มเป็นหลุมเป็นบ่อ ลูกแกะตัวหนึ่งวิ่งเล่นอยู่บนถนน แล้วมันก็สะดุดก้อนหิน ตกหลุมขาพลิก มันร้องไห้กลับบ้านไปฟ้องแม่ แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย

ไม่นาน พวกเพื่อนๆของถนนก็ค่อยๆหายไปทีละตัว สองตัว สามตัว... จนเดี๋ยวนี้ไม่เหลือซักตัว

ถนนสีส้มขรุขระตอนนี้เหงามาก... ไม่มีใครคุยกับมัน เพราะมันคือถนนอัปลักษณ์!

ถนนสีส้มนึกถึงดอกดาวเรืองขึ้นมาได้  มันก้มลงไปมองที่เท้าของตัวเอง

......... และมันก็พบว่า  ดอกดาวเรืองไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว ................



**************************************************************************

"ดอกไม้... ฉันเหงาจังเลย" ถนนเฝ้าบอกดอกดาวเรืองอยู่ทุกเช้า  ทั้งๆที่เหลือเพียงรอยหลุมเล็กๆ

"ดอกไม้... ฉันเหงาจังเลย" ถนนพูดอย่างนี้ทุกเช้า

"ดอกไม้... ฉันเหงาจังเลย" เป็นอีกวันหนึ่งที่มันพร่ำบอก

"ดอกไม้... ฉันเหงาจังเลย" ถนนพูดอย่างสำนึกผิด

"ดอกไม้... ฉันเหงาจังเลย"

"ดอกไม้... ฉันเหงาจังเลย"


                     ......................................................

จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ถนนสีส้มขรุขระได้แต่ก้มมองดูเท้าของตัวเอง มันไม่คุยกับใคร ไม่สนใจอะไร นอกจากจ้องมองเท้าของตัวเอง

******************************************************************

"ถนนจ๋า... เธอเหงาบ้างไหม" เสียงน่ารักสดใสเอ่ยทักทายถนนสีส้มในวันหนึ่ง

"เหงาสิ... ฉันเหงาทุกวันแหละ" ถนนตอบ ขณะก้มมองดูเท้าของตัวเองด้วยความเสียใจ

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ ต่อไปนี้เธอจะไม่เหงาอีกแล้ว"

"แล้วเธอคือใคร" ถนนสีส้มสงสัย

"ฉันก็คือดอกไม้ที่อาศัยอยู่บนตัวเธอนี่อย่างไรล่ะ เธอลองเงยหน้าขึ้นมาดูหน้าผากของเธอสิ"

ถนนสีส้มค่อยๆแหงนมองด้วยความตื่นเต้น...

                       .....................................................

"อ๊ากกกกกกก  หน้าผากของฉันอยู่ไหน ฉันไม่เห็นหน้าผากของฉันเลย" ถนนสีแดงโวยวายเมื่อแหงนมองขึ้นไปแล้วเห็นแต่ก้อนเมฆและท้องฟ้า

"จะบ้าเหรอ  เธอจะเห็นหน้าผากของตัวเองได้อย่างไร"

ถนนสีส้มค่อยๆเหลือบตาขึ้นไปดูด้วยความดีใจ...

และมันก็เห็นดอกไม้ต้นเล็กๆ ยิ้มร่าอยู่กลางหน้าผากของมัน









นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

เพื่อนแท้... หาง่าย แต่คนเรามักไม่รู้จักรักษา
รักแท้... หายาก แต่การรักษาความรักให้แท้อยู่เสมอ (ยากที่สุด)

แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 52 21:57:50

จากคุณ	: อศิธารา
เขียนเมื่อ	: 20 พ.ย. 52 21:54:00