ความคิดเห็นที่ 1 ++ บทที่ 17 ++ ธงประจำองค์พระพันปีปลิวไสวขณะเรือยาวที่ประทับแล่นเอื่อยเฉื่อยไปตามลำน้ำ และแล้วจู่ ๆเรือท้องแบนปริศนาติดธงสีดำก็แล่นเข้ามาขนาบข้าง บรรทุกชายฉกรรจ์สวมเสื้อสีดำมาเต็มลำเรือ พวกเขาตะโกนโห่ร้องขณะทำท่าจะเข้าโจมตีเรือของเหล่าสตรี แต่แล้วโดยไม่คาดฝัน เรือประดับธงขาวอีกลำซึ่งเป็นเรือของเหล่าวีรชนคนกล้าชาวอังกฤษก็แล่นฉิวตามมาช่วย... เรือทั้งสองเริ่มเปิดฉากการต่อสู้ด้วยการใช้ถังน้ำสาดใส่กัน เสียงหวีดร้องด้วยความสนุกสนานของเหล่านางกำนัลบนเรือดังแว่วมาถึงฝั่ง วิคเตอร์ สแตฟฟอร์ดยืนดูการละเล่นนี้อยู่บนฝั่งริมแม่น้ำ แวดล้อมด้วยเหล่าข้าราชสำนักที่พากันส่งเสียงเชียร์คนบนเรืออย่างครื้นเครง และเขาเกือบจะหันหลังกลับอยู่แล้วหากไม่ใช่เพราะเสียงของหญิงสาวที่ดังขึ้นข้างตัว “ไม่ได้เรื่อง” นางเอ่ยเสียงเรียบราวกับชาชินกับเหตุการณ์เช่นนี้แล้ว “...ล้มเหลวไปอีกราย” “งั้นรึ รวดเร็วดีจริง” เขาอดนึกประหลาดใจไม่ได้... เวลาเพิ่งจะผ่านไปเพียงสองวันเท่านั้น นับจากเมื่อครั้งที่หญิงสาวกล่าวว่าจะไปสืบเรื่องของเซอร์เวลซิงตัน “แน่นอน มันเป็นเรื่องถนัดของข้านี่” นางว่าพลางฉีกยิ้มอย่างภาคภูมิใจเหลือประมาณ “ดูเจ้าจะเชี่ยวชาญเรื่องในราชสำนักเหลือเกินนะมาดาม ถ้าเช่นนั้นข้าอยากจะขอคำชี้แนะจากเจ้าสักเรื่อง...” วิคเตอร์ทอดสายตาไปยังหมู่เรือในน้ำ ขณะนี้คนในเรือทั้งสองฝ่ายเริ่มยิงกระสุนปืนใหญ่ที่บรรจุระเบิดน้ำใส่กันแล้ว ส่งผลให้นางกำนัลบนเรือที่ประทับกรีดเสียงดังขึ้น รวมถึงบรรดาคนดูบนฝั่งเองก็ร่วมตะโกนเอาใจช่วยฝ่ายขาวชาวอังกฤษดังกระหึ่ม จนน้ำเสียงเอือมระอาของชายหนุ่มแทบจะถูกกลบไปจนหมดจากสรรพเสียงรอบข้าง “การละเล่นแบบนั้นมันมีอะไรน่าหฤหรรษ์นักหรือ” “อ้า คราวนี้อะไรล่ะ โจรสลัดสเปนรึ...หรือโจรลักพาตัวชาวฝรั่งเศส” เบอร์นีเซียเพ่งสายตาไปยังเรือที่ประดับธงสีดำ “แต่จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ เพราะอย่างไรเสียอีกประเดี๋ยวก็ต้องถูกยิงตกเรือหมดลำอยู่ดี และสำหรับคำถามของท่าน วิคเตอร์...” นางตอบด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน มันน่าหฤหรรษ์มากสำหรับคนหนุ่มสาว” “หฤหรรษ์...แม้ว่าเนื้อตัวจะเปียกโชกไปด้วยของพรรค์นั้นน่ะรึ” เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นฝ่ายขาวเริ่มเล่นหนักข้อด้วยการปาระเบิดน้ำที่บรรจุปัสสาวะหมูใส่ฝ่ายดำ “ข้านี่ช่างเขลาจริงที่ไม่อาจเข้าใจ...” “โอ ระดับท่านน่ะไม่มีทางถูกให้รับบทเป็นฝ่ายดำหรอก ท่านลอร์ดที่รัก... อีกอย่าง จะมีใครเหมาะสมกับบทวีรบุรุษผู้พิทักษ์เหล่าสตรียิ่งไปกว่าท่านอีก” หญิงสาวแค่นเสียงหัวเราะอย่างประชดประชัน “...อันที่จริงแล้ว ความสนุกของเกมนี้อยู่ตรงนั้นต่างหาก” เบอร์นีเซียว่าพลางพยักพเยิดไปยังเหล่าบุรุษฝ่ายขาวที่กำลังโยนดอกกุหลาบขึ้นไปบนเรือที่ประทับ ในขณะที่นางกำนัลหลายคนก็โยนผ้าเช็ดหน้าของพวกนางกลับไปให้ “มีโอกาสไม่มากนักหรอกนะ ที่ชายจะได้เกี้ยวพาราสีหญิงโดยไม่ต้องเสี่ยงว่าจะถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยกลับมา” นางหยุดเว้นช่วงเล็กน้อยขณะปรายตามองชายหนุ่มข้าง ๆ “แต่จริงสิ อย่างท่านคงไม่จำเป็นต้องลำบากลงทุนถึงเพียงนั้นหรอกกระมัง” “ข้ายังไม่เห็นสาระของการละเล่นนี้อยู่ดี และก็ไม่เข้าใจด้วยว่าพวกวีรบุรุษจอมปลอมนั่นน่าหลงใหลตรงไหน” แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 52 14:00:56 จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 13:59:54

ความคิดเห็นที่ 2 “ถ้าอย่างนั้นบอกข้าหน่อยได้ไหม...ว่าต้องแบบไหนท่านถึงจะพอใจ เผื่อข้าจะได้นำไปแจ้งให้เจ้ากรมมหรสพเปลี่ยนแผนผังกิจกรรมทั้งราชสำนักเสียใหม่” นางว่าแดกดัน “ไม่ใช่การดูคนกลืนไฟแน่” ลอร์ดหนุ่มมองพลเอกโทมัส ซีมอร์ในชุดขาวกระโดดข้ามไปบนเรือที่ประทับ เรียกเสียงหวีดจากนางกำนัลให้ดังขึ้นอีก “...และก็ไม่ใช่การกระโดดหย็องแหย็งไปตามกราบเรือแบบนั้นด้วย” “โถ วิคเตอร์ ข้าล่ะเสียดายวัยหนุ่มของท่านจริง ๆ...” หญิงสาวถอนใจ “นี่ท่านเคยรู้สึกสนุกสนานกับอะไรบ้างไหมนี่” “ถ้าเจ้าดึงดันจะให้ข้าต้องเลือก...ดนตรีอาจจะเป็นมหรสพที่ดีที่สุด” เขายังคงทอดสายตาไปเบื้องหน้า “อย่างน้อยนั่นก็สามารถเรียกได้ว่าเป็นศิลปะจริง ๆ” “ท่านชอบเล่นดนตรีด้วยหรือ” นางหันขวับมาจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ “มิได้ มาดาม ข้าพอใจเป็นเพียงผู้ฟังเท่านั้น” ชายหนุ่มปรายตามองนาง “เจ้าไม่คิดหรือว่าอย่างไรเสียมันก็สร้างความจรรโลงกว่าการฟังเสียงโหวกเหวกโวยวายเช่นนี้นัก” นางหัวเราะก่อนกระเซ้าถามคู่สนทนา “ถ้าเช่นนั้นเสียงดนตรีของข้าก็คงสามารถสร้างความจรรโลงใจให้ท่านได้ไม่มากก็น้อยกระมัง” “หากไม่ใช่นักดนตรีชั้นเลว ไม่ว่าอะไรข้าก็พอฟังได้ทั้งนั้น...” ว่าจบเขาก็กลับไปสนใจการละเล่นชาววังนั่นอีกครั้ง ณ ฉากมหรสพเบื้องหน้าทั้งสอง ครานี้โทมัส ซีมอร์กระโดดจากเรือที่ประทับไปยังเรือของฝ่ายศัตรู ก่อนจะเริ่มใช้ดาบที่ทำจากไม้ฟันสู้กับพวกมัน เมื่อเหล่าวายร้ายเสื้อดำต่างค่อย ๆจงใจถูกฟันตกน้ำไปทีละคนสองคนจนหมดทั้งลำแล้ว เขาก็ชูดาบในมือขึ้นพร้อมกับหันมายิ้มแป้นให้แก่สตรีบนเรือ แล้วจึงพยายามตามรับผ้าเช็ดหน้ากับกุหลาบมากมายที่พวกนางโยนให้เขา แม้กระทั่งพวกผู้หญิงบนฝั่งก็ยังส่งเสียงอุทานเบา ๆด้วยความชื่นชมหลงใหลเมื่อเขาหันกลับมาส่งโค้งให้แก่คนบนฝั่ง “โทมัส ซีมอร์...” เบอร์นีเซียกระดกยิ้มมุมปาก “ตอนที่หนุ่มกว่านี้สักหนึ่งทศวรรษเขาเป็นชายเปี่ยมเสน่ห์ที่เนื้อหอมที่สุดในราชสำนักเลยรู้ไหม แต่ถึงตอนนี้ก็ยังหล่อเหลาไม่สร่าง ขนาดมีคู่ครองแล้วก็ยังมิวายทำให้เหล่าหญิงสาวเพ้อคลั่งได้ถึงเพียงนี้” “เพ้อคลั่งอย่างมาก...” วิคเตอร์ว่าขณะลอบเขม่นมองสตรีใกล้ ๆที่ทำท่ากระมิดกระเมี้ยนมองพลเอกและหัวเราะคิกคักหน้าแดงราวกับคนเสียสติ “พวกนางควรจะละลายกับการกระทำอันปราศจากความสำรวมนี้เสียบ้าง” “เอาเถอะ ไว้พวกนางอายุเท่าข้าเมื่อไหร่ก็คงจะเริ่มชาชินกับผู้ชายที่ชอบเกี้ยวพาราสีประเภทนั้นไปเอง...” นางยักไหล่ ก่อนจะหันมาหลิ่วตาให้ชายหนุ่ม “แต่รู้อะไรไหม ต่อให้เป็นพลเอกสิบคนก็สู้บิดาของท่านตอนหนุ่ม ๆไม่ได้หรอก...” หว่างคิ้วของบุตรนอกสมรสย่นเข้าหากันน้อย ๆเมื่อคิดถึงรัชสมัยของบิดา ก่อนจะชำเลืองมองไปทางเอ็ดเวิร์ด ซีมอร์ที่กำลังนั่งอยู่เคียงข้างองค์กษัตริย์บนฝั่งติดริมแม่น้ำ... ตรงข้ามกับน้องชายที่กำลังสนุกสนาน สีหน้าของเขาเบื่อหน่ายการละเล่นนี้อย่างเห็นได้ชัด หากไม่ใช่เพราะองค์กษัตริย์แล้ว ทั้งวิคเตอร์และชายผู้นั้นก็คงไม่มีวันเหยียบย่างลงมาที่นี่เป็นแน่ “จะว่าไปแล้ว...” ชายหนุ่มทอดเสียงให้นางมองตามเป้าหมายที่กำลังพูดถึง “เกมนี้คงจะน่าสนใจขึ้นอีกมาก หากท่านดยุคจะให้เกียรติลงมาร่วมเล่นด้วย” “โอ้ น่าสนใจแน่...” นางลดระดับเสียงลงจนแทบจะกลืนหายไปกับเสียงกู่ร้องรอบตัว “ลองคิดภาพเขาลื่นล้มหน้าจูบกราบเรือดูซี” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ มุมปากบางกระดกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ “ขอบคุณ มิสเทรสบูร์ชิเอ ไม่เสียแรงที่มาขอคำชี้แนะจากเจ้า ตอนนี้ข้าชักจะเข้าใจความหฤหรรษ์ของการละเล่นนี้ขึ้นมาบ้างแล้ว”                                                ------------------------------------------------------ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 14:01:49

ความคิดเห็นที่ 3 ย้อนไปเมื่อหลายนาทีก่อนในตอนที่การละเล่นนี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้น... เสียงน้ำสาดดังโครมครามข้างตัวเรือเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเรือฝ่ายขาวได้ยกกำลังมาถึงแล้ว พวกนางกำนัลต่างเบียดกันไปเกาะขอบเรือเพื่อที่จะดูการต่อสู้ได้ถนัด ส่งผลให้ตัวเรือโคลงไปด้านข้างเล็กน้อยสร้างความลำบากให้แก่คนแจวเรือยิ่งนัก ไม่นานจากนั้นพวกนางก็เริ่มส่งเสียงหวีดร้องและหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน แม้ว่าบางคนจะถูกน้ำสาดเข้าโดยไม่ตั้งใจจนตัวเปียกโชกไปหมดก็ตาม อลิซาเบธและเลดี้เจน เกรย์ยังคงนั่งอยู่เคียงข้างพระนางแคทเธอรีน พาร์ที่ท้ายเรือ พระนางทรงแย้มพระโอษฐ์และสรวลน้อย ๆขณะมองเหล่านางกำนัลของพระนางสนุกสนานอยู่กับการต่อสู้ของเหล่าวีรบุรุษชุดขาว เรือนร่างสง่างามเยี่ยงสตรีสูงศักดิ์ตั้งตรงอยู่ในฉลองพระองค์เนื้อกำมะหยี่สีแดงเข้ม “อยู่ตรงนี้เจ้าเห็นถนัดหรือ อลิซาเบธ” ทรงหันมาตรัสถามเด็กสาว “ข้าจะสั่งให้นางกำนัลของข้าถอยออกมา เจ้าจะได้ขยับไปดูได้สะดวกขึ้นดีไหม” “ไม่เป็นไรเพคะ ฝ่าบาท” นางปฏิเสธ “ปล่อยพวกนางสนุกกันไปเถิด หม่อมฉันอยากจะนั่งอยู่กับพระองค์เพคะ” “เจ้าเองก็ควรจะไปสนุกบ้างเช่นกัน” พระนางทรงคะยั้นคะยอขณะวางพระหัตถ์ลงบนเข่าของนาง “เจ้าเป็นเด็กสาวที่กำลังเปี่ยมล้นด้วยพลังงาน จงไปใช้พลังงานนั้นให้คุ้มค่าเถิด...ให้เจนนั่งอยู่เป็นเพื่อนข้าก็พอแล้ว อย่างไรเสียนางก็ยังเด็กเกินกว่าจะไปร่วมด้วยได้ เกิดพลาดท่าตกเรือขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่” “ไม่เป็นไรจริง ๆเพคะ หม่อมฉันปรารถนาจะอยู่ข้าง ๆฝ่าบาทมากกว่า” “เจ้านี่แปลกคนจริง” พระนางทรงแย้มสรวล “ถ้าเช่นนั้นก็สุดแล้วแต่เจ้าเถิด... เรามานั่งคอยสาว ๆของเราเล่นสนุกอยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน” เสียงสาดน้ำและยิงปืนใหญ่ดังขึ้นติดต่อกันไม่นาน สักพักหนึ่งต่อมาก็เริ่มมีดอกกุหลาบถูกโยนเข้ามาในเรือ ทำให้นางกำนัลทั้งหลายต่างพากันควักผ้าเช็ดหน้าของตนขึ้นมาโยนคืนออกไปด้วย พวกนางต่างหัวเราะคิกคักและแอบชำเลืองมองกันและกันว่าใครที่ได้กุหลาบไปครองมากที่สุด “คนหนุ่มสาวนี่น่าอิจฉาจริง” พระพันปีทรงทอดพระเนตรมองภาพนั้นด้วยพระพักตร์เปื้อนยิ้ม “...แล้วเจ้าล่ะ อลิซาเบธ เจ้าไม่มีชายใดที่อยากจะโยนผ้าเช็ดหน้าให้บ้างหรือ” “ตรัสถามอะไรเช่นนั้น...ไม่มีหรอกเพคะ” “เจ้าไม่มีบุรุษที่นึกชอบพออยู่เลยจริงรึ...” พระนางทรงเลิกพระขนงโก่งขึ้นน้อย ๆ “วัยของเจ้าเปรียบเสมือนดอกไม้ที่กำลังแย้มบาน ความรักที่งอกงามในวัยนี้จึงเป็นสิ่งสวยงามที่สุด... จะน่าเสียดายเพียงใดหากเจ้าจะผ่านพ้นวัยแรกรุ่นไปโดยไม่เคยได้รู้จักกับสิ่งนี้” “การเลือกคู่ครองของหม่อมฉันขึ้นอยู่กับดุลยพินิจขององค์กษัตริย์และความเห็นชอบจากสภาเพคะ พวกเขาคงจะเตรียมแผนการสำหรับหม่อมฉันไว้อยู่แล้ว” “มีแผนการสำหรับสตรีเช่นเราเสมอ อลิซาเบธ... แต่ก็ใช่ว่าเจ้าจะปล่อยตัวเองไปตามที่ตนปรารถนาบ้างไม่ได้” มเหสีองค์สุดท้ายของกษัตริย์องค์ก่อนทอดพระเนตรเหม่อลอยราวกับตกอยู่ในภวังค์ “ข้าเองเคยรักกับเขาก่อนที่จะมาเสกสมรสกับบิดาของเจ้า ในตอนนั้นแม้จะรู้ตัวว่าไม่มีทางสมหวัง แต่ก็ไม่เคยหมดรักเขาแม้เพียงวันเดียว” “...ส่วนท่านพลเอกนั้นก็เฝ้ารอฝ่าบาทอย่างซื่อสัตย์และอดทนตลอดมา” เด็กสาวรีบต่อประโยค “ข้าได้ยินพวกนางกำนัลเอ่ยถึงเรื่องนี้อยู่บ่อย ๆเพคะ ไม่ว่าใครต่างก็ชื่นชมในเรื่องราวของฝ่าบาทกับท่านพลเอกกันทั้งนั้น” “จริงรึ พวกนางเอ่ยว่ากระไรบ้างล่ะ” พระพันปีหันสายพระเนตรกลับมา น้ำพระเสียงแฝงความสนพระทัยเด่นชัด “พวกนางบอกว่าฝ่าบาททรงเป็นภรรยาที่มีความสุขที่สุดในอังกฤษเพคะ” อลิซาเบธเอ่ยตอบอย่างกระตือรือร้น “และว่าทั้งพระองค์และเขาต่างถูกพระผู้เป็นเจ้ากำหนดให้เป็นคู่แท้ของกันและกัน” “ขนาดนั้นเชียว...” พระนางทรงแย้มพระโอษฐ์น้อย ๆ “ใช่ เขาเป็นคู่แท้ของข้า และเจ้า...อลิซาเบธ สักวันหนึ่งเจ้าเองก็จะต้องได้เจอคู่แท้ของเจ้าเช่นกัน” จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 14:02:15

ความคิดเห็นที่ 4 ทันใดนั้น จู่ ๆเหล่านางกำนัลก็ส่งเสียงหวีดดังยิ่งกว่าเดิม แล้วตัวเรือก็โคลงไปมาอย่างน่ากลัวชั่วขณะหนึ่ง สตรีทั้งสามจึงหันไปดูและพบว่ามีบุรุษผู้หนึ่งกำลังพยายามยืนทรงตัวอยู่บนเรือ ส่วนพระนางแคทเธอรีนทรงอุทานเสียงเบาเมื่อพบว่าเขาผู้นั้นคือพระสวามีของพระนาง... ในระหว่างที่ทุกคนต่างพากันนิ่งอึ้งไปด้วยความตกใจนั้น ลอร์ดโทมัสที่ไม่ได้สนใจกับสิ่งรอบข้างก็ตรงดิ่งเข้ามาหาพระพันปีโดยทันที เขาคุกเข่าลงเบื้องหน้าพระนาง “อย่าตื่นตระหนกไปเลยแม่นาง ข้าและกองทัพอันเกรียงไกรของข้ามาช่วยท่านแล้ว” “โทมัส นี่ท่านเล่นอะไรกันนี่ กระโดดข้ามมาแบบนี้มันอันตรายมากนะ!” “ข้าต้องการมายืนยันให้แน่ชัดว่าท่านยังปลอดภัย...” พลเอกคว้าพระหัตถ์ของพระนางมากุมไว้แนบอก “และเมื่อได้เห็นเช่นนี้ข้าก็มีแรงใจจะสู้รบต่อแล้ว... พวกมันจะไม่มีโอกาสได้ยื่นมือสกปรกของมันมาแตะต้องท่านแม้เพียงปลายนิ้วแน่ ฉะนั้นโปรดวางใจเถิด ท่านราชินีแห่งฤดูใบไม้ร่วง”   ว่าจบเขาก็ก้มลงจุมพิตหลังพระหัตถ์ของสตรีตรงหน้า “...ราชินีของข้า” ท่ามกลางสายตาชื่นชมแกมอิจฉาของหมู่นางกำนัลในเรือ พระนางแคทเธอรีนทรงพระสรวล ดวงพระพักตร์ที่เคยซีดขาวบัดนี้เจือแต้มไปด้วยสีเลือดฝาด...ราวกับพระนางได้หวนกลับไปสู่วัยเยาว์อีกครั้งกระนั้น “ข้ามีของกำนัลมาถวายแด่องค์หญิงทั้งสองด้วย...” พลเอกหยิบกุหลาบสีขาวสองดอกขึ้นมาจากอกเสื้อ ก่อนจะหันไปยื่นดอกหนึ่งให้แก่เลดี้เจน เกรย์ “ขอโปรดรับน้ำใจจากชายต่ำต้อยผู้นี้ด้วยเถิด” เด็กหญิงตัวน้อยรับดอกกุหลาบนั้นมาแล้วพึมพำคำขอบคุณ ต่อจากนั้นเขาจึงหันมายื่นอีกดอกหนึ่งให้แก่อลิซาเบธ หากก่อนที่เด็กสาวจะกล่าวขอบคุณ พลันเขาก็ฉวยมือนางเอาไว้ “ข้าคิดผิดแล้วกระมังที่ยื่นกุหลาบดอกนี้ให้ท่าน ดูเถิด...บัดนี้มันถูกรัศมีของท่านบดบังจนหมดสิ้นความงามไปเสียแล้ว” “เอ่อ...” ร่างบางกระตุกเกร็ง ในขณะที่พลเอกบีบมือนางแน่นเข้าประหนึ่งรู้ว่านางปรารถนาจะชักมือกลับ “ท่านนี่จริง ๆนะ” พระพันปีทรงพระสรวลอีกครั้งพลางโบกพระหัตถ์ “ช่างกระเซ้าเย้าแหย่เหลือเกิน...เอ้า ไปเสียสิ ท่านผู้กล้า ไปทำภารกิจของท่านให้ลุล่วง” “รอฟังชัยชนะของข้าได้เลยแม่นาง ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง” เขาหันมาหลิ่วตาให้พระนาง ก่อนจะก้มลงจุมพิตหลังมือของเด็กสาว “...ข้าไปก่อนนะ องค์หญิง” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วโค้งอย่างงดงามให้แก่สตรีสูงศักดิ์ทั้งสาม แล้วจึงรีบสาวเท้าผ่านสายตาเทิดทูนบูชาของนางกำนัลไปที่กราบเรือและกระโดดข้ามไป อลิซาเบธกุมมือไว้บนตักขณะนั่งนิ่งมองเหล่านางกำนัลที่กรูกันไปที่ข้างเรืออีกครั้ง หลังจากได้ยินเสียงคนตกน้ำดังตูมไปทีละคน ๆ ในที่สุดทั้งหมดก็ได้ยินเสียงปรบมือดังกระหึ่มมาจากบนฝั่ง “จบแล้วสินะ...” พระพันปีทรงทอดพระเนตรมองนางกำนัลที่กำลังแย่งกันโยนกุหลาบและผ้าเช็ดผ้าออกไป “เจ้าก็น่าจะไปโยนให้เขาบ้างนะอลิซาเบธ เพื่อตอบแทนที่เขาอุตส่าห์กระโดดข้ามมาหาเราถึงนี่” “แล้วฝ่าบาทล่ะเพคะ” “ข้าลุกขึ้นเดินบนเรือที่โคลงไปมานี่ไม่ไหวหรอก...” พระนางส่ายพระพักตร์ยิ้ม ๆ “ถึงได้ฝากเจ้าไปแทนข้ากับเจนด้วย” “เพคะ จะทรงฝากของอะไรให้หม่อมฉันไปโยนให้หรือเพคะ” “อะไรดีล่ะ...” พระนางตีพระพักตร์ครุ่นคิด “อ้อ! ใช้ผ้าเช็ดหน้าของเจ้าสิอลิซาเบธ ผืนที่ข้าเพิ่งมอบให้เจ้าน่ะ ที่มีปักชื่อเจ้าด้วยดิ้นทองตรงปลายผ้านั่นจำได้ใช่หรือไม่ มันเป็นผ้าเนื้อดีราคาแพงทีเดียว ท่านพลเอกคงรู้สึกเป็นเกียรติไม่น้อยแน่” นางตอบรับแล้วลุกขึ้นถอนสายบัวก่อนจะค่อย ๆเดินไปที่ข้างเรือ นางกำนัลบางคนรีบถอยออกมาเมื่อเห็นเด็กสาว หากอีกหลายต่อหลายคนยังคงเกาะขอบเรือและชะเง้อคอจนตัวโก่ง อลิซาเบธยกมือข้างหนึ่งขึ้นจับขอบเรือขณะมองสิ่งของมากมายที่ยังคงถูกโยนข้ามไปเป็นสายอย่างต่อเนื่อง อีกมือหนึ่งกำผ้าเช็ดหน้าของตนไว้แน่น โทมัส ซีมอร์กำลังพยายามตามคว้าน้ำใจจากเหล่าหญิงสาวอย่างทุลักทุเล ร่างสูงองอาจพุ่งไปทางด้านนั้นด้านนี้อย่างกระฉับกระเฉง เส้นผมสีน้ำตาลแดงปลิวยุ่งเหยิงภายใต้สายลม ทุกอย่างที่ประกอบเป็นตัวของชายผู้นี้นั้นสดใส ร่าเริง และเจิดจรัส...แม้กระทั่งแสงตะวันก็ยังดูมัวหมองลงเมื่อส่องต้องผิวกายของเขา อลิซาเบธมองอ้อมแขนของท่านพลเอกซึ่งล้นปรี่ไปด้วยผ้าเช็ดหน้าและกุหลาบหลากสี... เขาไม่สามารถรับของผู้ใดเพิ่มได้อีกแล้ว เด็กสาวคิดดังนั้น หากก็โยนผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยของนางออกไป แต่แล้วพลเอกก็รีบพุ่งทะยานมาด้านหน้า ยกแขนขึ้นไขว่คว้าผ้าของนางอย่างมุ่งมั่นสุดกำลัง มิไยกับกุหลาบและผ้าเช็ดหน้าทั้งหมดที่หลุดร่วงกรูลงแทบเท้า... เขาฉวยผ้าเช็ดหน้านั้นไว้ได้ในที่สุด นิ้วทั้งห้ากำรอบผ้าไว้แน่นขณะเงยหน้าขึ้นมองนาง ดวงตาคมเปล่งประกายระยับด้วยความปิติดุจได้รับของขวัญประทานจากพระเจ้า ...พลันเจ้าของผ้ากลับเบือนสายตาออกโดยไม่รู้ตัว ++ จบบท ++ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 14:05:36

ความคิดเห็นที่ 5 * หมายเหตุ - การละเล่นที่เห็นในเรื่องมีอยู่จริง ๆนะคะ เป็นการแสดงทางน้ำ (เข้าใจว่าคนสมัยก่อนคงไม่ค่อยมีอะไรให้เล่นจริง ๆ ดูว่างกันเหลือเกิน 55+) - กลัวคนอ่านจะเลี่ยนกับโทมัส ซีมอร์จัง แต่ตามประวัติศาสตร์โทมัส ซีมอร์เป็นคนทรงเสน่ห์ หล่อเหลา ทันสมัย คารมคมคาย แล้วก็เนื้อหอมทั้งในหมู่เพื่อนฝูงและเพศตรงข้ามจริง (เป็นคนที่ถูกอวยมากถึงมากกกกที่สุด คนแต่งก็เลยต้องอวยตามด้วยประการฉะนี้ = ='') จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 14:11:35

ความคิดเห็นที่ 6 ++ คุยกับคนอ่าน ++ คุณscottie ------------------------------------------------------------- เป็นน้องชายตัวนี่เอง เลยไม่เปิดเผยเรื่อง ไม่ค่อยรู้ประวัติศาสตร์อังกฤษ แต่แอบชอบโทมัสซะแล้ว ฮี่ๆ ------------------------------------------------------------- โทมัสจะมีบทอีกเยอะเลยค่ะ เป็นตัวเด่นของเรื่องเลยทีเดียว คุณปลาทองติดปีก --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อืม...โทมัสก็ดูไม่ค่อยชอบพี่ตัวเองนะ ไม่รู้ว่าจะไม่ชอบถึงขนาดยอมมาร่วมมือกับพระเอกเลยหรือเปล่าเหมือนกัน? ป.ล. วิคเตอร์นี่เคยมีความสนุกสนานอะไรกับเขาบ้างไหมเนี่ย --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ถามเหมือนเบอร์นีเซียเลย 555+ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 14:17:36

ความคิดเห็นที่ 7 เอ โทมัสได้เป็นสวามีของพระนางแคทเธอรีน แล้วตอนนี้ทำเป็นปิ๊งพระนางเอลิซาเบ็ธหรือคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 19:08:18

ความคิดเห็นที่ 8 โทมัสนี่มัน... ร้ายนะเนี่ย -*- ว่าแต่ถ้าวิคเตอร์ไปกระโดดหยองแหย็งตามกาบเรือแบบหนุ่มคนอื่นบ้างคงสนุกพิลึก จากคุณ : ปลาทองติดปีก เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 23:16:41