+++ เล่ห์ร้าย...ซ่อนรัก +++ (ตอนที่ 1)
|
|
บรรยากาศภายในห้องจัดเลี้ยงดูวุ่นวาย ทุกคนต่างพากันอลหม่านจัดข้าวของกันยกใหญ่ เพราะต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนหกโมงเย็น... อาชนอดคิดไม่ได้ว่า...กับแค่ลูกสาวเรียนจบ ม.6 เนี่ยจะต้องจัดงานฉลองอะไรให้โอเวอร์นักหนา... นี่ถ้าตัวรัฐมนตรีได้รับการเลือกตั้งอีกสมัย ไม่ต้องปิดถนนเลี้ยงสามวันเจ็ดวันเชียวหรือ?...
เรียบร้อยไหมคุณดาหวัน
อาชนเดินเข้ามาถามดาหวันรองผู้จัดการฝ่ายจัดเลี้ยงของโรงแรมระดับห้าดาว ที่ลงมือปฏิบัติการ จัดฉาก ต้นไม้บริเวณหน้างานด้วยตัวเอง...
ค่ะ คิดว่าเรียบร้อยแล้วค่ะ
อืม...งานนี้ห้ามพลาดเด็ดขาด! นะ อาชนบอกขณะที่อีกฝ่ายกวาดตาสำรวจบริเวณรอบๆ ว่าเรียบร้อยจริงอย่างที่บอกหรือไม่... ตั้งแต่หน้างาน ภายในงาน บนเวที แสง สี เสียง หรือแม้กระทั่งดอกไม้ต่างๆ
ถ้างานนี้พลาดขึ้นมาล่ะก็ สิ้นปีพวกคุณอดโบนัสแน่
...ไม่ใช่แค่อดโบนัสเท่านั้น... แต่อาจทำให้โรงแรมเสียชื่อเสียงไปด้วย...
งั้นแสดงว่าปีนี้มีโบนัสใช่ไหมค่ะ หญิงสาวถามอย่างดีใจ เมื่อรู้ว่ามีโอกาสจะได้โบนัสเหมือนเดิม หลังจากไม่ได้มาสองสามปีเนื่องจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ พลอยทำให้รายได้ของโรงแรมลดน้อยไปด้วย แต่โชคดีที่ฝ่ายบริหารไม่ได้ใช้วิธีปลดพนักงานออกเหมือนองค์กรอื่นๆ...
อาชนไม่ตอบตรงๆ เรื่องนี้ก็ขึ้นอยู่กับพวกคุณ
อาชนบอกก่อนเดินกลับไปยังห้องทำงาน... ครุ่นคิดอะไรอย่างเงียบๆ...
อีกหลายนาทีกว่าจะเที่ยง แต่ทว่าผู้คนในวันทำงานย่านถนนสีลมก็เริ่มพลุกพล่าน ต่างพากันเดินกวักไกวไปมาใต้ตึกรามอาคารสูงที่เบียดตัวขึ้นราวกับต้นไม้ใหญ่น้อยที่คอยกันแสงแดดแก่ต้นไม้เล็ก...
อาชนละสายตาจากโน๊ตบุ๊คตรงหน้า พลางเหยียดแขนไปข้างหน้าทีข้างหลังทีเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า หลังจากที่นั่งทำงานกับหน้าจอสี่เหลี่ยมร่วมสองชั่วโมง...นี้ยังไม่นับงานที่นายอาชวาน้องชายตัวดีฝากให้ทำอีกนะ... เมื่อกวาดสายตามองดูแฟ้มบนโต๊ะก็อดนึกบ่นน้องชายไม่ได้
นายวา...นะนายวา... เขาลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่
...เป็นเวลาหนึ่งปีเต็มพอดี... ที่อาชวาต้องจมปรักอยู่กับความรักในอดีตที่ไม่เคยลืมเลือน ซึ่งความจริงน่าจะแต่งงานจนมีลูกแล้วด้วยซ้ำ ถ้าหญิงสาวคนรักไม่จากไปเสียก่อน... การจากไปของเธอถ้าเป็นการจากไปด้วยหมดลมหายใจมันก็น่าจะพอทำใจได้บ้างอยู่หรอก แต่นี่การจากไปของเธอกลับเป็นการจากไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีคำบอกกล่าวใดๆ ไม่มีแม้กระทั่งลางสังหรณ์ใดๆ เป็นสัญญาณเตือนล่วงหน้าด้วยซ้ำ...
หลายเดือนที่ผ่านมา.... อาชนต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ด้วยการพูด ปลอบใจน้องชายสารพัด แต่ผลแห่งความพยายามที่ได้กลับมาก็คือความล้มเหลว... เพราะนับจากวันนั้นอาชวาไม่เคยลืมเธอ และหัวใจเขาก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาจับจ้อง...นอกจากเธอ...นนทลี!! คนเดียวเท่านั้น
อาชนลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งก่อนมองออกไปนอกห้องทำงานผ่านกระจกใสบานใหญ่ ไม่นานรถไฟฟ้าขบวนหนึ่งก็แล่นฝ่าแสงแดดที่ส่องประกายจัดจ้าเข้ามาจอดเทียบสถานี....
เขาปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับความคิดอย่างเงียบๆ อีกครั้ง...
...นี่แกยังไม่ลืมเรื่องในอดีตอีกเหรอ? อาชนย้อนถามอย่างรู้ทัน เมื่อรู้ว่าน้องชายจะไปตามหาเธอ...
อาชวาได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบเหมือนทุกครั้ง...
นี่มันกี่ปีแล้วนายวา แกควรจะลืมได้แล้ว ...แกควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้วนะ-ไม่ใช่มาจมปรักอย่างนี้
พี่ชน..ผมพยายามแล้วครับ แต่มันก็-ก็-ทำไม่ได้
แกต้องทำได้สิ ถ้าแกพยายามมากกว่านี้ อาชนบอกพลางตบบ่าน้องชายเบาๆ แกอย่าลืมสิ! ว่าเค้าทิ้งแกไปนะ เค้ายังทำกับแกได้เลย... คนรักที่ไหน-จะมาทิ้งกันแบบนี้ นอกเสียจากไม่ได้รักกันแล้ว อาชนพูดทิ้งท้ายเพื่อหวังให้น้องชายฉุดคิดขึ้นบ้าง
แต่ผมเชื่อว่าลียังรักผมอยู่ อาชวาไม่ได้เถียง แต่เขารู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ ...เขาเชื่อว่า ...นนทลี...ยังรักเขาอยู่... และการที่เธอจากเขาไปแบบนี้ มันน่าจะมีเหตุผลอะไรสักอย่าง และมันคงเป็นเหตุผลที่สำคัญที่ทำให้เธอไม่สามารถบอกเขาได้... ไม่มีแม้โอกาสจะบอกเขา...
ถ้าเค้ายังรักแก แล้วเค้าจะทิ้งแกไปทำไม? อาชนย้อนถามอีกครั้ง
อาชวานิ่งเงียบงันไม่มีคำตอบใดเล็ดลอดออกจากปาก ทำให้ผู้เป็นพี่รู้สึกอึดอัดใจและรำคาญกับทีท่าของน้องชายอยู่ไม่น้อย
แกจำไว้เลยนะ พี่จะไม่ยอมให้แกต้องตกอยู่ในสภาพอย่างนี้แน่ อาชนตบไหล่น้องชายเบาๆ ในใจพลางคิดว่าน่าจะหาหนทางทำอะไรสักอย่างเสียแล้ว
ระหว่างที่อาชนนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างใช้ความคิดอยู่ในห้องทำงานอยู่นั้น เขาได้ยินเสียงโต้เถียงดังมาจากด้านนอกของห้อง
เข้าไม่ได้นะค่ะ ท่านประธานกำลังทำงานอยู่ เสียงเลขาหน้าห้องบอกอีกฝ่าย
ทำไมจะไม่ได้... หญิงสาววัยรุ่นโต้กลับ สำหรับฉันไม่มีคำว่าไม่ได้ ถอยไป สาวรุ่นกำลังไล่เลขาหน้าห้องและดึงดันจนเข้าห้องได้ในที่สุด
ขอประทานโทษค่ะ ดิฉันห้ามเธอแล้ว เธอไม่ฟัง เลขาหน้าห้องรีบรายงานเจ้านายทันทีที่สาวรุ่นหลุดเข้าไปในห้องจนได้
ยายนี่เป็นใครกันคะ พี่นะ สาวรุ่นที่แต่งตัวเลิศหรูเดินตรงรี่เข้าไปถามชายหนุ่ม
คุณเจิมขวัญ เป็นเลขาชั่วคราวของพี่ ชายหนุ่มตอบ พอดีคุณภาคีญา ลาคลอด
งั้นก็รู้ไว้ซะด้วย ว่าฉันเป็นว่าที่ภรรยาของพี่นะ สาวรุ่นแนะนำตัวด้วยท่าทางเย่อหยิ่งเอาการ
คำแนะนำตัวของสาวรุ่นทำเอาเจิมขวัญเลขาหน้าห้องตัวแข็ง ข..ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ทราบ เลขาสาวรีบขอโทษขอโพยอย่างร้อนใจ..
ไปได้แล้ว คุณเจิมขวัญ ผู้เป็นเจ้านายโบกมือไล่เลขาออกไป ก่อนจะถามสาวรุ่นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยใยดีเท่าไรนัก
มีธุระอะไร?
ทำไมคะ แคทมาหาพี่นะ ต้องมีธุระด้วยเหรอคะ สาวรุ่นที่ชื่อแคทรียาบอก ก็แคทโทรหาพี่นะแล้ว แต่พี่นะไม่ยอมรับสาย เด็กสาวทำท่างอน
เวลางาน ใครเขารับสายส่วนตัวกันเล่า
แคทถึงต้องมาหาพี่นะไง เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ชุดสวยไหมคะพี่นะ เด็กสาวหมุนตัว
อืม..ก็ดี ชายหนุ่มตอบด้วยความไม่สนใจ
ก็แคทกะว่าจะใส่ไปงานเลี้ยงรุ่นคืนนี้กับพี่นะไง
ใช่สิ...อาชนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าคืนนี้มีงานเลี้ยงรุ่น เป็นงานที่จัดขึ้นสำหรับศิษย์เก่าคณะบริหารธุรกิจ ซึ่งอาชนก็เป็นหนึ่งในศิษย์เก่ารุ่น 13 นั้น ความจริงงานประเภทนี้น่าจะเรียกได้ว่าเป็นงานเปิดตัวคนรู้ใจหรือแฟนมากกว่า... เพราะต่างคนต่างพาคู่ของตัวเองมาอวดให้เหล่าเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ได้ยลโฉม บางก็ถือโอกาสแจกการ์ดแต่งงานไปในตัว เพราะไม่ต้องเสียเวลาไปหาเพื่อนๆ ทีละคนสองคน
แต่สำหรับอาชนแล้ว...ค่ำคืนนี้เขายังหาคู่ควงจริงๆ ไม่ได้เลย ถ้าไม่นับรวมเด็กสาวคู่หมั้นตรงหน้า
แคทรู้ได้ไง?
พี่นะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของแคทนี่คะ เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับพี่นะแคทรู้หมดแหละ
อาชนอยากจะยิ้มอย่างดีใจแต่ก็บังคับหัวใจไม่ได้ แถมเขาเองก็ปฏิเสธไม่ออก...เพราะมันเป็นเรื่องจริง...เขากับเด็กสาวซึ่งอ่อนกว่าห้าปีเป็นคู่หมั้นคู่หมายกัน แคทรียาเป็นลูกสาวคนเดียวของบริษัทร่วมค้ารายใหญ่ ซึ่งทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กด้วยความที่ทั้งพ่อของเขาและเด็กสาวเป็นเพื่อนกันมาก่อน เขาเพิ่งจะหมั้นกับเด็กสาวเมื่อปลายปีที่แล้ว ก่อนที่พ่อของเขาจะเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจล้มเหลว
ถึงแม้พ่อของชายหนุ่มจะจากไปแล้ว แต่การแต่งงานระหว่างเขากับเด็กสาวยังคงดำเนินการต่อไป ถึงแม้ว่าตัวเขาเองต้องการจะหยุดมันก็ตาม...
พี่นะจะไหน เด็กสาวถามขึ้นเมื่ออาชนลุกขึ้นทำท่าจะเดินจากไป
ขอโทษที พี่มีนัด
มีนัด? นัดกับใคร? เด็กสาวถือวิสาสะถามอย่างไม่เกรงใจ
ความจริงพี่จะมีนัดหรือไม่มี ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกแคททุกเรื่องนี่ อาชนพูดเสียงแข็งใส่เด็กสาว จนเธอไม่กล้าต่อปากต่อคำอีก ทั้งที่อยากจะถามให้รู้เรื่องมากกว่านี้...
แคทขอโทษ เด็กสาวพูดเสียงอ่อย ค่ำนี้พี่นะมารับแคทที่บ้านด้วยนะคะ เด็กสาวบอกเชิงออกคำสั่ง แล้วเจอกันค่ะ พูดจบเด็กสาวก็กระโดดหอมแก้มชายหนุ่มฟอดหนึ่งก่อนสะบัดก้นเดินหนีไป....
| จากคุณ |
:
ญะ-รินดา  
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 พ.ย. 52 14:31:53
|
|
|
| 
