ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : หนทางสู่รัก นามปากกา : มานัส บทที่ : 5 (ต่อ 1) **************************** อาการกระซิบกระซาบและการเหลียวมองทางด้านหลังเป็นระยะๆ มีแต่เพื่อความอยากรู้แก่ผู้ที่เพิ่งมาถึง “เป็นอะไรกันวะ” แพรดาวถามอย่างข้องใจ การที่เพื่อนๆ ชักชวนเธอมาเที่ยวในคืนนี้ก็เพื่อจะเลี้ยงอำลาสำหรับการเดินทางของเธอที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แต่เมื่อคนที่จะต้องถูกเลี้ยงมาถึงกลับไม่มีใครสนใจ “มองไปที่ซุ้มนั่นนะ ” หนึ่งในเพื่อนสาวหันมากระซิบ “อย่ามองตรงๆ ซิ” ประโยคหลังรีบบอกเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังเอียงคอเพื่อหันไปตามที่บอก “ซุ้มไหน” “ก็อันที่มีผู้ชายในสูทสีดำสามสี่คนนั่งอยู่ข้างหน้านั่นแหละ” แพรดาวค่อยๆ ชำเลืองมองตามคำบอกของเพื่อน จากหางตาเธอเห็นแล้วว่ามีชายหญิงคู่นึงนั่งอิงแอบภายในซุ้มที่มีผ้าบางๆ เปิดอยู่ “ทำไม” “ก็นั่นน่ะจูดี้ เฉิน” “อ๋อ ” หญิงสาวลากเสียงยาวพลางหันไปมองอีกครั้ง เรื่องดาราดังใครๆ ก็อยากรู้ “เมื่อกี้หลุยส์ก็อยู่ด้วย จูดี้นั่งจู๋จี๋สวีทกับหลุยส์ตั้งนาน” เพื่อนสาวอีกคนบอก “จนกระทั่งผู้ชายคนเนี้ยเข้ามา แล้วหลุยส์ก็ไป” “ดูซิ มีหนังสดให้ดูด้วย” อีกคนบอกทั้งที่หางตาก็ยังชำเลืองมองอยู่ “แต่ผู้ชายดูเฉยๆ นะ มีแต่จูดี้แหละที่มือไม้ยังกะปลาหมึก” สาวๆ ยังคงวิพากวิจารณ์กันไปตามเนื้อเรื่องที่เห็น “ใครวะโชคดีจังเลย หนุ่มๆ ในนี้หลายคนคงอิจฉา” และแล้วเสียงเพลงแนวย้อนยุคที่เปิดเสียงดังในจังหวะสนุกเสียงดังก็เปลี่ยนเป็นท่วงทำนองช้า บรรดาสาวๆ ของโต๊ะด้านหน้าไม่มีทางได้ยินเลยว่า ดาราสาวชื่อดังกลับเป็นฝ่ายชักชวน ‘ชายหนุ่มผู้โชคดี’ ให้เดินออกมา “สำหรับความทรงจำของเรา ” “ผมเหนื่อย จะทำตัวให้คนอื่นมองไปถึงไหน” เสียงดุนั่นคงไม่มีใครกล้าบอกกับจูดี้เฉินเป็นแน่ “คุณเป็นคนดัง แต่ผมไม่ใช่” “ครั้งเดียว แล้วฉันจะไม่ขอร้องคุณอีก” พลันที่เขาลุกขึ้น แสงไฟสลัวภายในคลับหรูก็ถูกหรี่ให้มืดลง คนที่เป็นดาราดังย่อมรู้ความต้องการของคนที่เธอเคยรัก เหมือนดั่งเช่นเธอรู้บทเพลงที่เขาชอบเปิดเป็นประจำ I know you eyes in the morning sun I feel you touch me in the pouring rain And the moment that you wander far from me I wanna feel you in my arms again นานแล้วที่เธอละออกมาจากก้อมกอดของเขา เธอเคยยอมสละเขา ‘ชั่วคราว’ เพื่อตามใจที่บ้าน เพื่อความพร้อมสมบูรณ์ ตอนนั้นเธอยังเด็กนัก หากบัดนี้จูดี้ เฉินคือดาราดังดาวรุ่งของเอเซียที่มีพร้อมทั้งรูปลักษณ์ เงินทองและชื่อเสียง เธอไม่จำเป็นจะต้องตามใจที่บ้านจนเกินไปอีกแล้ว And you come to me on the summer breeze Keep me warm in your love then you softly leave And it’s me you need to show How deep is your love เธอเคยรักเขาแค่ไหนหนอ แม้กระทั่งบัดนี้หญิงสาวก็ยังรู้สึกคิดถึงเขาไม่เสื่อมคลาย ผู้ชายคนนี้ทำให้ผู้หญิงที่อยู่ใกล้ชิดเขาอบอุ่นและมั่นใจว่าเขาสามารถปกป้องและดูแลเธอได้ ไม่ว่าจะหนาวจะร้อนจะลำบากแค่ไหน แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยทอดทิ้งผู้หญิงที่เขารัก คงมีแต่เธอ ผู้ที่เขาเคยรัก เป็นฝ่ายหนีจากเขาไป ลาก่อนที่รัก! How deep is your love I really need to learn ‘Cause we’re living in the world of fools Breaking us down, when they all should let us be We belong to you and me [“How Deep is Your Love” คำร้องโดย Barry Gibbs] ในช่วงจังหวะที่ชายหญิงคู่นั้นอิงแอบไปกับบทเพลงหวาน แพรดาวที่กำลังลุกขึ้นเพื่อไปเข้าห้องน้ำจึงเห็นใบหน้าในไฟสลัวอย่างชัดเจน ความไม่แน่ใจในตอนแรกทำให้เธอต้องกระพริบตาแล้วมองอีกครั้งให้แน่ใจ ชานนท์! หญิงสาวมั่นใจว่าเธอคุ้นเคยกับดวงหน้าขาวดูสะอาดเกลี้ยงเกลากับแววตาเป็นประกายของเขา หากบัดนี้แม้จะห่างออกมาในความมืดที่มีเพียงไฟสลัวบางๆ แต่เธอก็ประจักษ์ว่าแววตาใสอ่อนโยนของเขาบัดนี้มีดูจริงจังด้วยเคล้าเศร้า! เหมือนเช่นที่เธอได้เห็นเมื่อตอนที่เกิดอุบัติเหตุเกือบสองอาทิตย์ก่อน เพียงแต่ว่าในตอนนี้ เศร้าโดยไม่มีเคล้าโกรธโมโห หากเศร้าในอารมณ์ลึกซึ้งที่อ่อนไหว ร่างเล็กของหญิงสาวทรุดลงนั่งกับที่อีกครั้ง “ทำไมไม่ไปล่ะ” เพื่อนคนนึงของเธอถามขึ้น “ฉัน ” ใช่ซิ ทำไมเธอยังไม่ไป ว่าแล้วแพรดาวจึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เธอไม่ลืมที่จะมองไปยังชายหญิงคู่นั้น ความสงสัยหลายอย่างแทรกเข้ามาในห้วงความคิด หากหญิงสาวก็พยายามปัดมันออกไปให้หมดสิ้น และเมื่อเธอเดินกลับมาที่โต๊ะ แพรดาวไม่ลืมที่จะมองไปยังซุ้มพิเศษนั่น “ผู้ชายคนนั้นเพิ่งออกไป ทิ้งให้จูดี้นั่งหัวเสีย ” เสียงรายงานของเพื่อนดังขึ้นทันที และอาการดื่มจัดของดาราสาวคนนั้นก็บ่งบอกถึง ‘การหัวเสีย’ อย่างชัดเจน “ฉันถามบ๋อยแล้ว ให้ทิปเยอะหน่อย เลยรู้ว่าผู้ชายคนนั้นน่ะคนไทย จูดี้ก็เอาใจเขาจะตาย แต่อีตานั่นน่ะดุ ท่าทางเฉยชาพิลึก” เรื่องรายงานเกี่ยวกับดาราดังนั้นเยอะแยะ จนกระทั่งแพรดาวต้องถามขึ้น “นี่จะมาเลี้ยงส่งฉันหรือจะมาดูดารา” “ก็ทั้งสองอย่าง” หญิงสาวมองไปยังโต๊ะนั้นอีกที คนที่เคยมีอ้อมกอดที่อบอุ่น มาบัดนี้กลับนั่งตัวคนเดียว แพรดาวรู้สึกดีใจที่เธอมิใช่เช่นนั้น อย่างน้อยเธอก็มีโกวิท ไม่เหมือนดาราสาวชื่อดังคนนั้นที่ตอนนี้ไม่มีใครเลย ดอกไม้ช่อใหญ่ที่ถูกส่งมาพร้อมกับซ๊อกโกแลตกล่องใหญ่ราคาแพงนั้นสร้างความฮือฮาสำหรับคนเกือบทั้งชั้นของสำนักงานที่ปรึกษาธุรกิจ คนที่พบเห็นหลายคนย่อมอยากรู้ว่าใครคือผู้ได้รับ “ของคุณชานนท์ครับ” คำบอกนั่นทำให้บุคคลที่เป็นคนรับต้องฝืนยิ้มอย่างเหลือทน “เปิดการ์ดซิวะ” “สาวที่ไหนทุ่มซะขนาดนี้” หลายคำถามหลากคำวิจารณ์เริ่มดังเข้ามา “ใครเขาแอกกิ๊กแกวะ ถึงขั้นส่งดอกไม้” “เพิ่งเคยเห็น ผู้ชายได้ดอกไม้” “แล้วจะวางไว้ตรงไหนเนี่ย” นี่คือความกังวลของคนที่ได้รับ หากเขาก็ยังบ่นด้วยรอยยิ้ม คงจะผิดปรกติหากคนที่ได้รับของเช่นนี้จะหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ “คุณชอบดาร์กชอกโกแลต ฉันก็หาแบบที่คุณชอบเลยนะ รู้หรอกว่าที่เมืองไทยไม่มีขาย” เสียงของจูดี้ดังมาตามสายที่ถูกเรียกเข้าในอีกเกือบชั่วโมงต่อมา “ของบางอย่างไม่ต้องกินก็อยู่ได้” เสียงที่บอกกลับไปมิได้ห้วนแต่อย่างใด “แต่ที่ฉันให้เพราะอยากให้ มันอาจไม่สำคัญกับคุณ แต่การที่ฉันได้ให้คุณมันสำคัญกับฉันนะที่รัก” หางเสียงของดาราสาวทอดถอนก้วยความรู้สึก “นี่ฉันกำลังจะขึ้นเครื่อง ต้องไปมาเลย์เซียต่อ” “ขอให้เดินทางโดยปลอดภัย” ชานนท์บอกเท่านั้น “อีกสองสามเดือนฉันก็จะมีเวลาพัก แล้วจะมาหานะ” “ไม่ต้องหรอก” คำบอกนั้นไม่ได้ตัดเยื่อใยเพราะหางเสียงยังคงทอดลงอย่างอ่อนโยน “แต่ฉันจะมา” “ผมไม่มีเวลา ช่วงนี้งานยุ่ง ” “อย่ายุ่งให้มากนักเลย ฉันเลี้ยงคุณได้หน่า” “ผมควรเป็นฝ่ายพูดแบบนั้น ” ชานนท์รู้สึกหายใจไม่คล่องก่อนที่จะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเบา “กับผู้หญิงที่ผมรัก” “ฉันรออยู่” เสียงหัวเราะใสของดาราชื่อดังแว่วมาตามสาย “แล้วก็อย่าคิดหนีล่ะเพราะฉันหาคุณเจอเสมอ” “ผมไม่เคยหนีใคร ” ชานนท์รู้ดีว่าคำบอกนั้นจริงแค่ไหน เขาไม่เคยหนี ‘ใคร’ หรืออะไร คงมีแต่เพียงการหลบหลีกเพื่อเตรียมตัวประจัญหน้าเท่านั้น (ต่อ) แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 52 16:08:24 จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 11:45:00

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่อง : หนทางสู่รัก นามปากกา : มานัส บทที่ : 5 (ต่อ 2) **************************** แม้อยากจะหลบโดยการติดเครื่องและขับรถยุโรปคนเล็กนี้ออกไปทันทีแต่หญิงสาวก็รู้ว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสนั้น เพราะคนร่างสูงโปร่งที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ใหญ่ทำท่าเหมือนว่าจะจำรถคันนี้ได้ แพรดาวเพ่งมองภาพตรงหน้าไม่วางตา ผู้ชายกับช่อดอกไม้ใหญ่ที่จัดอย่างสวยงาม มันไม่น่าเข้ากันได้ แต่ผู้ชายคนนี้ที่มักมีแววตาเป็นประกายและบรอยยิ้มที่ฉายออกมาให้เห็นอยู่เป็นนิจ กลับดูเหมาะกับการถือมันเช่นนั้นหากเขาจะเอาไปมอบกับคนรัก เพียงแต่ว่าในเวลานี้ดวงหน้าสะอาดเกลี้ยงเกลาไม่มีรอยยิ้มใดๆ ปรากฏให้เห็น สายตาคมนั่นปราดมองมาเพียงแวบ แล้วร่างสูงก็เดินเลยไปยังประตูรั้วของบ้านไม่ได้สนใจที่จะหยุดทัก จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถต้องแปลกใจ “ยังไม่หายโกรธอีกหรือไง” แพรดาวตัดสินใจลงจากรถแล้วรีบเดินเข้าไปหาเขา “ยังไม่ไปเรียนอีกเหรอ” หากเขากลับถามโดยไม่สนใจที่จะตอบคำถามของอีกฝ่าย ไม่แม้แต่จะหันไป “เดินทางพรุ่งนี้ ” เสียงนั่นเบาลง มือเล็กกำแน่นที่ช่องเหล็กกั้นของแนวประตูรั้ว แพรดาวมองเขาไขประตูรั้วแล้วเปิดประตูเข้าไป ไฟหน้าบ้านนั้นเปิดสว่างสำหรับเวลายามค่ำคืน ทำให้หญิงสาวมองห็นใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลาที่มีเม็ดเหงื่อบางๆ เพราะความร้อนของอากาศได้อย่างชัดเจน ดวงตาเป็นประกายของเขาดูจริงจังหากเหน็ดเหนื่อย “คุณยังไม่หายโกรธ ” “มีธุระอะไร” ร่างสูงที่ยืนภายในกรอบประตูรั้วหันมาถามคนที่อยู่ด้านนอกคล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ “ฉัน ฉันก็ แค่มาดูว่าน้องของ ” เสียงเบาของหญิงสาวพลันถูกกลบด้วยสายเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่กรีดร้อง ชานนท์หยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้นมาก่อนที่จะกรอกเสียงเนือยๆ “ครับ ว่าไงเอ่ย” “เธออยู่ไหนเนี่ย” คำถามแรกของแคทลียาดังขึ้น “เราเพิ่งกลับถึงบ้าน แคทมีอะไรเหรอ” คำเรียกชื่อนั้นทำให้ดวงตาใสราวกับลูกแก้วภายใต้ขนตางอนของแพรดาวเหลือบขึ้นมองเขาทันที “งั้นขอเวลาครึ่งชั่วโมงนะ เอาของเก็บก่อน เดี๋ยวเจอกันจ้ะ” นั่นคือคำบอกของเขาที่แพรดาวได้ยินชัดเจน เธอไม่รอให้เขาคุยกับแคทลียาจนวางสาย พลันร่างบางระหงหันเดินกลับไปยังรถของตนที่จอดอยู่ หญิงสาวถือว่าเธอได้มาไถ่ถามดูอาการของน้องชายเขาแล้ว แต่คนที่เป็นพี่กลับไม่สนใจเอง แคทลียาสำคัญกับเขามากกว่าแขกที่มาเยี่ยมด้วยความเป็นห่วง เมื่อเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่ควรเสียเวลาแล้ว อีกสองวันเธอก็จะออกเดินทางพร้อมกับโกวิท คงอีกหลายเดือนกว่าจะได้กลับมาเยี่ยมบ้าน และอีกเกือบปีที่เธอจะสำเร็จการศึกษา ความฝันของเธอกำลังจะเป็นจริง ความฝันที่จะมีชีวิตอิสระห่างไกลจากการควบคุมของที่บ้าน การบงการของผู้เป็นยาย และการที่ต้องอยู่ใต้เงาของแคทลียา รถยุโรปคันเล็กติดเครื่องพร้อมกับตัวรถที่ถอยออกจากตรอกแคบนั่นทันที จากแสงไฟหน้ารถ แพรดาวเห็นว่าดวงตาเป็นประกายดูจริงจังของคนร่างสูงโปร่งที่บัดนี้ยืนอยู่นอกรั้วบ้านกำลังจับมาที่เธอ ดอกไม้ช่อใหญ่ที่เขาถือแนบอกไม่สามารถปกปิดริมฝีปากหยักที่บัดนี้เม้มสนิท หญิงสาวตัดสินใจละสายตาจากเขา รู้ดีว่าแสงไฟจากหน้ารถของเธอที่ส่องไปที่เขาทำให้ดวงตาเป็นประกายวาววับของเขาบัดนี้มองไม่เห็นเธอเลย “พี่วิทจะไปอังกฤษกับฝ้ายแล้ว” เสียงเหนื่อยๆ ทอดถอนของแคทลียานั้นคล้ายอาลัยอยู่ในที “ก็เขาเตรียมกันมาตั้งนานแล้วนี่” จิรนาบอกในความจริงก่อนที่จะยกแก้วเหล้าผสมขึ้นมาจิบ “เขาไปเรียนเมืองเดียวกัน แล้วอยู่ด้วยกันหรือเปล่า” “ก็อยู่น่ะซิ ยัยฝ้ายน่ะปากก็บอกกับที่บ้านว่าห้องของฝ้าย แฟตของฝ้ายยังงั้นยังงี้ พอเอาเข้าจริงก็ไม่แคล้วหอบผ้าหอบผ่อนเข้าไปอยู่ด้วยกัน” “อือ ก็ไม่แปลกมั๊ง สมัยนี้” เพื่อนสาวของแคทลียาบอกด้วยความเข้าใจในลักษณะของสังคมปัจจุบัน แม้แต่แคทลียาเองก็ตามเถอะ ตอนที่เรียนอยู่ที่สหรัฐฯ ก็อยู่อย่างเปิดเผยกับแฟนของเธอในขณะนั้น “ว่าไปแล้วพี่วิทน่าสงสารออก” แคทลียาบอกด้วยความเห็นใจชายหนุ่มที่ถูกเอ่ยชื่อ ”ยัยฝ้ายน่ะน่าเบื่อจะตาย นิสัยเด็กๆ เอาแต่ใจ เมื่อวันก่อนพี่โกวิทก็มาบ่นๆ กับฉันเหมือนว่าจะสำนึกได้ว่าคิดผิด แต่ทำไงได้ สมัครเรียนไปแล้ว บอกผู้ใหญ่ไปแล้วด้วย” “ฉันว่าน้องฝ้ายเขาน่าสงสารกว่านะ” จิรนาไม่เข้าข้างเพื่อน “เพราะเหมือนว่าพี่โกวิทลูกเจ้าทางเหนือจะเสร็จเธอไปแล้วล่ะซิ” คำบอกของเพื่อนทำให้แคทลียายิ้มอย่างมีเล่ห์นัย “นั่นไง ” คนเป็นเพื่อนตบโต๊ะเมื่อรู้ว่าการคาดเดาของตนนั้นไม่ผิด “แคทนะ แคท” “ก็เขาเป็นคนตื้อฉันก่อนนี่ และช่วงนี้ฉันก็ไม่มีใครตั้งแต่บอยเขาห่างไป พี่วิทเขาก็เบื่อๆ ยัยฝ้ายเป็นอย่างมากอยู่ช่วงนึง” “แคททำอย่างนี้ไม่ถูกนะ” หนึ่งหนุ่มที่นั่งเงียบมาครู่ใหญ่เอ่ยขึ้น “ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก” แคทลียามองค้อนเพื่อนก่อนที่จะหัวเราะชอบใจ “ก็เหมือนฉันพยายามกับเธอไงชานนท์ ไม่สำเร็จซะที” คำบอกพร้อมเสียงหัวเราะคิกของเธอนั้นทีเล่นทีจริงเหมือนท่วงท่าที่อิงซบกับอกของเขา “สิ่งที่พี่วิทเขาต้องการฉันมีให้ ยัยฝ้ายไม่ประสีประสาเรื่องนั้นหรอก นี่ฉันก็กะว่าอีกเดือนสองเดือนจะไปเที่ยวยุโรปซะหน่อย” “แหม เดือนหน้าแคทอาจจะติดพันนัวเนียกับหนุ่มรูปหล่อคนใหม่” จิรนาบอก “ก็ไม่แน่ ถ้าเบื่อฉันก็จะหาเรื่องเที่ยว” “ไปอเมริกากับเรามั๊ย” คำบอกของชานนท์ทำให้ทั้งสองสาวต้องหันไปมองอย่างประหลาดใจ แววตาของจิรนานั้นไม่ต่างกับการบอกว่า แกแน่ใจนะ “ไม่” แคทลียาปฏิเสธทันที อเมริการไม่น่าสนใจเลยสำหรับเธอ และอีกอย่างถ้าไป ชานนท์ไม่สามารถดูแลเธอได้อย่างที่เธอต้องการ “แกจะกลับไปแล้วเหรอ” เสียงของจิรนาเอ่ยถาม “เรากะจะไปจัดการเรื่องเรียนที่ค้างไว้น่ะ แต่ไม่ได้กลับไปเลยหรอก อย่างมากก็สี่เดือน พอธุระเสร็จแล้วค่อยกลับมา” ชายหนุ่มตอบคำถามของจิรนา “เป็นห่วงน้อง” “เธอเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ” คราวนี้แคทลียาถามอย่างสังสัย “ก็อยากได้ใบประกาศอีกใบมาติดข้างฝาดูเล่นๆ” แววตาขี้เล่นดูใสๆ ของเขาฉายออกพร้อมรอยยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี “เดี๋ยวเรียนเดี๋ยวไม่เรียน หล่อเลือกได้จริงๆ โว๊ย” จิรนาแกล้งทำเสียงสูงคล้ายหมั่นไส้ แล้วจึงถามต่อ “แล้วงานทางนี้ล่ะ” “ก็ลาออก แล้วพอกลับมาก็ค่อยหางานใหม่” “เธอจะเอาตังค์ที่ไหนใช้ บินไปบินมา” แคทลียาเป็นห่วงเรื่องเงินมากว่าอื่นใด เธอย่อมรู้ว่าเพื่อนของเธอคนนี้มิได้มีฐานะอย่างเธอ ให้ถามทีไร ชานนท์มักจะบอก ‘ก็ทำงานไง’ คนที่ทำงานตัวเป็นเกียวก็ต้องเพื่อหาเงินใช้จ่ายเท่านั้น มิใช่มีเงินเหลือใช้อย่างเธอ “ก็พอมีเงินเก็บบ้าง แล้วเดี๋ยวก็หาโน่นนี่ทำ” คำตอบนั่นไม่อธิบายอะไรมากมายเหมือนเช่นทีท่าง่ายๆ ของเขา แต่ก็เหมือนว่าความสนใจของแคทลียาจะสิ้นสุดเพียงเท่านั้นเมื่อเธอถอนหายใจยาวอีกครั้ง และรำพันถึงโกวิทเช่นเดิม “แต่บางทีฉันอาจไม่ต้องไปอังกฤษก็ได้ ถ้าพี่โกวิทเขาเบื่อ ก็คงไม่พ้นกลับมาหาฉัน เขาหลงฉันซะขนาดนั้น” ข้อนี้หญิงสาวมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม ทว่าเพื่อนของเธอทั้งสองคนได้แต่มองหน้ากันโดยรู้ดีว่า การให้ความอาทรในความเป็นเพื่อนแก่แคทลียานั้นคงไม่สามารถช่วยได้ในทุกอย่าง แคทลียามาจากครอบครัวที่แตกแยก การเลี้ยงดูของเธอถูกแบ่งสรรค์ระหว่างพ่อและแม่จนกระทั่งถูกส่งไปโรงเรียนประจำราคาแพงในต่างประเทศ ไออุ่นที่แคทลียาได้รับนั้นมิเคยมาจากครอบครัว ความห่วงใยถ้าไม่มาจากเพื่อนสนิทไม่กี่คนก็ต้องมาจากความเอาใจใส่และเสน่หาของผู้ชายที่สามารถเอาใจและให้ความสุขเธอได้ “สงสารแคท” คำเปรยของจิรนาคล้ายปรับทุกข์กับชานนท์นั้นมีอยู่หลายครั้ง ความสงสารนี้ทำให้คนทั้งสองในหลายทีจำเป็นต้องพูดตรงๆ เพื่อให้แคทลียาเข้าใจถึงการกระทำของตัวเอง และความสงสารนี้ก็ทำให้เพื่อนๆ ต้องทำเป็นมองเมินไปอีกทางเพื่อความสุขของเพื่อน ============================================================= จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 11:48:04

ความคิดเห็นที่ 3 บทนี้จัดให้พระเอกของเราอยู่ในหมู่สาวๆ ค่ะ (ใครจะรวมหลุยส์ หรือไม่รวมก็แล้วแต่ค่ะ) ================================================== บทที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8568603/W8568603.html บทที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8560289/W8560289.html บทที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8549953/W8549953.html บทนำ และ บทที่ 1 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8540587/W8540587.html จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 11:50:40

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบอีกแล้วววว เขียนได้น่าติดตามมากค่ะ มาไวไวนะคะ  รอตอนต่อไปอยุ่ค่า จากคุณ : -viverrini- เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 13:37:11

ความคิดเห็นที่ 5   แหม ชานนท์เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมดีนะคะ โดยเฉพาะเด็ก สตรี สตรี สตรี และ..สตรี..? อิอิ จากคุณ : Sherre เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 13:41:05

ความคิดเห็นที่ 6 ชำเลือง เอ พี่ชายไม่สมประกอบยังไง หรือจะเป็นแบบหลุยส์ แต่ไม่เกี่ยวนิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 13:55:07

ความคิดเห็นที่ 7 ยังคงชอบหนิงอยู่ แคทนี่แหวกแนวเพื่อนในกลุ่มมาก แต่คงเพราะมีปัญหา เฮ้อออ สงสารหลายๆ คนในเรื่องเพราะดูจะมีปัญหากันหลายส่วน เว้นโกวิท ที่ไม่สงสารแน่นอน อิอิ จากคุณ : Viva Tam เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 23:52:13

ความคิดเห็นที่ 8 แคทนี่ไม่รู้สึกผิดเลยเนอะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 11:18:20

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ -viverrini- : ขอบคุณค่ะ :)  ตอนต่อไปขอเป็นวันอังคารเย็นๆ ค่ะ คุณ Sherre : ขอเถียงค่ะ...มีแต่สตรีที่อยากเป็นมิตรกับพระเอกของเราค่ะ อิอิอิ.....ส่วนพระเอกของเราอยากเป็นมิตรกะใครก็คงพอรู้ๆ กันเนอะ คุณ scottie : แก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ ส่วนพี่ชายของพระเอกก็เป็นแบบหลุยส์ค่ะ ลุงของจูดี้ได้ยกเหตุนี้เป็นหนึ่งในบรรดาเหตุผลว่าทำไมพระเอกไม่คู่ควร คุณ Viva Tam : กลุ่มของคนที่คบกันบางทีก็อยู่บนพื้นฐานความแตกต่างค่ะ อย่างแคทก็มีกลุ่มไฮโซของเขาด้วย แล้วก็มีกลุ่มของพระเอกกับหนิง คุณ Mnemosyne : ปัญหาของแคทถูกเติมเต็มด้วยเรื่องแบบนี้ และจริงๆ แล้วตบมือข้างเดียวก็ไม่ดังหรอกค่ะ จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 16:19:57