ความคิดเห็นที่ 1 กรทิวาปีนขึ้นไปนอนข้างบน เธอชำเลืองเห็นสองสาวนั่นหัวเราะคิกคักครั้นมองไปทางม่านที่ถูกปิดของชายหนุ่ม เธอทำใจแล้วได้แต่หวังว่าคงไม่มีเสียงอะไรๆ มารบกวน ปลุกเธอยามหลับ ที่นอนข้างบนนี้มีไฟส่องให้อ่านหนังสือได้ แต่เธอง่วงเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นเพราะถูกหลอกให้ไปคอยที่สนามบินตั้งแต่ 6 โมงเช้า หรือเพราะเธอต้องรีดเค้นพลังงานอันมหาศาลขึ้นมาต่อปากต่อคำกับชณธรก็ตาม ดวงตาของเธอเริ่มจะหลุบคล้อย เธอคิดถึงแต่วันรุ่งขึ้นที่เชียงใหม่แล้วฉับพลันเธอก็ได้ยินเสียงตะกุกตะกักข้างล่าง มันเป็นเสียงหัวเราะดัง และเสียงหงุงหงิงของชายหนุ่ม มันปลุกเธอตื่นอย่างโกรธเกรี้ยว เสียงหวานของหญิงสาวสองคนกับชายหนุ่มพากันหัวเราะร่วน พวกเขาต่อกระซิบด้วยภาษาญี่ปุ่นซึ่งเธอไม่เคยเรียน แต่ก็แน่ใจได้เลยว่าเสียงตึงตังเมื่อครู่คงเป็นเสียงของพวกเขากระทำอร่างฉ่างกันแน่ๆ เมื่อคิดออกก็พลันปวดหัวจี๊ดขึ้นมา เธอคว้าหมอนมาทุบหัวสองสามครั้งอย่างฉุนเฉียว เสียงกุกกักนั้นยังคงดังอย่างต่อเนื่องให้เธอปลงตกว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่แท้ จำใจต้องคว้าไดอะรี่ของบุหลันขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาไปจนกว่ากิจกรรมอันน่าพิศมัยของพวกเขาจะจบลง ...เสียงอึกทึกของโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้เขารู้สึกรำคาญ เจ้าชายหิมะของฉันเดินนำหน้าและเปิดทางให้ฉันไปอย่างมาดมั่น แผ่นหลังของเขาสูง สง่าและดูปลอดภัย มันทำให้ฉันอยากเข้าไปสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย? แค่เห็นเขาก็ใจสั่นๆ แถมยังไม่เป็นตัวของตัวเอง เมื่อถึงทางแยกเขาก็ถามฉันว่าจะไปทำแผลก่อนไหม ฉันบอกกับเขาว่าไม่ต้อง ไม่เป็นไรมากแค่ถลกนิดหน่อย ตาของฉันแทบไม่ยอมเงยสบกับเขา ความเขินอายทำดวงตาฉันเป็นโรคกลัวแสงไฟเข้าเสียแล้ว   “งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ต้องไปซ้อมดนตรีกับเพื่อน” เขาว่าพลางยกกระเป๋าขึ้นบังศีรษะแล้วทำท่าจะเดินฝ่าไปกลางสายฝน แต่ก็ต้องสะดุดครั้นถูกมือของฉันคว้าเสื้อไว้ ฉันจำแทบไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปและพูดอะไรกับเขาบ้าง มันเหมือนอยู่ในความฝันอันสวยงาม กว่าจะรู้ตัวอีกที ร่มของยัยกรที่ฉันยืมมาก็ไปอยู่ในมือเขาแล้ว ฉันได้แต่หวังว่าตัวเองคงทำให้เขาประทับใจได้บ้าง เหมือนอย่างที่เขาทำให้ฉันอบอุ่นในหัวใจ วันที่ 2 พฤษาภาคม... ยัยกรดีขึ้นมากแล้ว เธอหายจากโรคไข้หวัดใหญ่แล้วแต่ยังกลับไปโรงเรียนไม่ได้เหมือนเดิม ยัยกรมักชอบบ่นว่าตัวเองเรียนไม่เก่งทั้งๆ ที่สอบได้คะแนนเฉลี่ย 4.00 เกือบทุกครั้ง เธอมักตัดพ้อว่าชุดนักเรียนม.ต้น ที่ถูกยัดเหยียดให้รับต่อจากฉัน มันอึดอัดตรงหน้าอก แต่แทนที่เธอจะให้แม่แก้ให้ เธอกลับมาอ้อนวอนให้ฉันทำตัวให้อึ๋มๆ หน่อยเผื่อปีหน้าที่เธอต้องรับมรดกชุดอีก จะได้ใส่ได้สบาย ฉันทั้งเขินทั้งขำ แต่มันก็ทำให้ฉันไม่เบื่อเวลาต้องนอนเฝ้าไข้ และฉันก็ใช้เวลาในช่วงที่เธอผล่อยหลับไปแอบเขียนไดอะรี่ลับๆ เล่มนี้เพราะถ้าหากยัยกรรู้ เจ้าหล่อนคงต้องวิ่งโล่ทั้งน้ำตาอ้อนวอนมาขอดูแน่ๆ   รุ่งเช้าฉันไปถึงโรงเรียนสายกว่าเพื่อนๆ ฉันยิ้มให้เขา แต่เขาไม่ยิ้มตอบ ทั้งวันเขาทำราวกับว่าเมื่อวานไม่เคยอะไรเกิดขึ้น มันทำให้ใจของฉันหวั่นไหว แต่ฉันก็ชอบมองดูเขา เขาดูเคร่งขรึมเมื่อยามเรียน เขาเรียนเก่งและสอบได้ที่1 ตลอดตอน ม.ต้น เขาเล่นดนตรีเก่งและตั้งวงดนตรีของตัวเองอีกต่างหาก อ้อ! ลืมบอกไป เขาเคยเป็นนักกีฬาบาสให้ทีมโรงเรียนด้วย อาจารย์มาอ้อนวอนเขาถึงในห้อง แต่เขาก็ยังปฎิเสธด้วยเหตุผลที่ว่าเขาต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยตั้งแต่วันนี้ เขากล้าพูดดังๆ ออกมากลางห้องเลยว่า เขาจะต้องเป็นหมอให้ได้ ปฎิธานอันนั่นราวจะเป็นของฉันไปด้วย เพราะทุกครั้งที่เห็นเขาขยัน มันก็ทำให้อยากอ่านหนังสือตาม แต่ฉันมันหัวขี้เลื่อย จะให้เรียนเก่งเหมือนเขาหรือยัยกรก็คงเป็นไปไม่ได้ อยากให้เขามาติวให้จัง พลันเท่าทันความคิด เขาก็ปรากฎกายอยู่ข้างบุหลันซึ่งนั่งรอรถเมลล์เพียงลำพัง เขาเดินเข้ามาชิดแล้วยื่นร่มคันสีส้มคืนให้เธอ “ฉันคืนให้ ขอบใจสำหรับเรื่องเมื่อวานนะ” บุหลันรับมันอย่างดีใจ และคราวนี้เธอมองหน้าเขา แต่เขากลับเบือนหน้าหนีเธอ “ไม่ต้องขอบใจหรอก” หญิงสาวยิ้ม “จริงๆ แล้วมันเป็นของน้องสาวฉันน่ะ ฉันก็แอบจิ๊กมาเหมือนกัน” “งั้นเหรอ?” เขาขานรับแล้วนิ่ง ความอึดอัดที่เธออยากจะทำลายมันด้วยการชวนเขาคุย “ฉัน ” “ฉัน” ทั้งเด็กหนุ่มและบุหลันนิ่งไปเมื่อทั้งคู่เอ่ยขึ้นพร้อมๆ กัน เธอก้มหน้านิ่งและรู้สึกร้อนผ่าวอีกครั้ง “เธอพูดก่อนสิ” เขาบอกอย่างสุภาพ “นายมารอรถเมลล์เหมือนกันเหรอ ไม่เห็น... ไม่เห็นเคยเห็นนายเลย” “ฉันมาบ้าง เป็นบางวันน่ะ แล้ววันนี้เธอจะไปที่โรงพยาบาลอีกไหม?”   “ไปสิ” บุหลันบอกเร็ว เธอเผลอสบตากับเขาแล้วรีบก้มหน้าลง “งั้นไปด้วยกันไหมล่ะ? ฉันกำลังจะไปหาพ่ออยู่พอดี” “พ่อของเธอทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นเหรอ?” หญิงสาวถาม เมื่อเขาเริ่มโบกแท๊กซี่แล้วผายมือให้เธอก้าวขึ้นไปก่อน “ใช่” เขาตอบพลางหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ “ประมาณนั้น” บุหลันยิ้มอยู่ในใจเงียบๆ ช่างเป็นชะตาลิขิตแท้ๆ ที่ทำให้น้องเธอป่วยอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกันกับที่พ่อของเขาทำงานอยู่ และวันนี้ฝนไม่ตก เขาจึงไม่หันออกไปมองข้างนอกเหมือนวันก่อน ขอบใจนะ... ยัยกร ***************ต่อขอรับ*************** จากคุณ : เหมันต์ใบไม้ผลิ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 13:00:21

ความคิดเห็นที่ 2 ...ยินดีเสมอ พี่สาว... เป็นความคิดสุดท้ายของกรทิวาในวันนั้น ก่อนที่เธอจะเผลอหลับไปในที่สุด รุ่งสางของอีกวัน กรทิวาตื่นขึ้นเพราะแสงจากกระบอกไฟฉายของชายหนุ่ม ชณธรแกล้งแหย่แสงจ้าเข้าดวงตาเธอ ปฎิกิริยาที่หญิงสาวร้องสบถฮึดฮัด “ไปไกลๆ ไป๊!” เธอไล่ พลางพลิกตัวหันหลังให้ ก่อนจะรู้สึกถึงริมฝีปากซึ่งมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ไม่คุ้นเคย ชณธรปิดไฟฉายลง สีหน้าเขาน้อยอกน้อยใจ ความเงียบที่หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดเพราะมันราวกับเธอได้ทำความผิดกับผู้บริสุทธิ์ “นายมีอะไร!” เธอยอมเอ่ยขึ้น “ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน” ชายหนุ่มชักชวน แววตาของเขาตื่นเต้น “ท้ายขบวนนี้เอง เร็วเข้า! จะหกโมงแล้ว” เขาอุ้มหญิงสาวไปโดยไม่รอให้เธอตอบตกลง กรทิวาร้องตะโกนบอกเขาให้ปล่อยลั่นตามรายทาง ผู้โดยสารซึ่งตื่นเช้าในตู้โบกี้สองสามตู้ที่ผ่านมาหัวเราะคิกคักให้เธอเริ่มหน้าแดงแล้วเริ่มเงียบ พอมาถึงปลายขบวนรถไฟเขาก็ปล่อยเธอลง “นั่นไง เห็นนั่นไหม?” เขาชี้ไปที่ปลายฟ้า ซึ่งเธอเผลอมองตามอย่างลืมโกรธ ท้องฟ้ามืดมิดค่อยๆ ทอแสงสว่างสีขาวนวล ราวกับลมที่ปะทะใบหน้าเธอกำลังชักชวนให้พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า แสงแรกที่ส่องกระทบใบหน้าช่างให้ความรู้สึกนุ่มนวลและแสนสดชื่น อากาศที่เย็นจัดในตอนแรกเริ่มคลายกลายเป็นอบอุ่นอย่างเบาบาง “หายโกรธผมรึยัง?” ชณธรถามเมื่อเห็นเธอขยับยิ้มร่า “ฉันเปล่าโกรธนายสักหน่อย” เธอโกหก แต่มันก็ทำให้เขายิ้ม ไม่รู้ว่าทำไม วันนี้รอยยิ้มของเขา มันช่างดูอ่อนโยนนัก “อะไร? ” เขาหันมาถามเมื่อหญิงสาวเอาแต่จ้องหน้าเขา “เปล๊า” เธอดีดเสียงสูงขึ้น เป็นคีย์ที่เขาหรี่ตาลงแล้วเพ่งหน้าเจ้าหล่อน “อะไร? ” หญิงสาวท้วงขึ้นบ้าง “เปล่า” เขาเอ่ยคำซ้ำเธอ “ผมก็แค่คิดว่าคุณกำลังจะตกหลุมรักผมน่ะสิ” “ประสาทดิ!” กรทิวาประท้วงลั่น ก่อนกระเง้ากระงอดเดินหนีเข้าไปในขบวนตู้โดยสาร ทิ้งให้เขาหัวเราะอมยิ้มอยู่กับตัวเองนานสองนาน และทันทีที่เขาตามเธอเข้าไปก็มีเสียงปรบมือโห่ร้องแสดงความยินดีตามรายทางอย่างคับคั่ง ชายหนุ่มค้อมรับจนมาถึงขบวนของตน เขายิ้มก่อนจะค้อมอย่างสวยที่สุดให้กับสาวเจ้าที่ขึงหน้าตึงเปรี๊ยะ เธอนั่งประจำที่ซึ่งพนักงานมาจัดเก็บให้กลายเป็นที่นั่งอย่างเดิมแล้ว “อาหารเช้าหน่อยไหมครับ คุณผู้หญิง?” ชณธรถาม เขาซื้ออาหารเช้าจากรถเข็นแล้ววางมันลงบนโต๊ะตรงหน้าเธอ ก่อนจะแวะไปเสริฟ์ให้สองสาวสวยที่ลอบกุ๊กกิ๊กกันเมื่อคืน ภาพที่เธอนึกตำหนิตัวเอง ที่ดันปล่อยใจหลงใหลไปตามรูปซึ่งงามแต่เปลือกของเขาเมื่อครู่ เธอโยนความผิดนั่นให้เจ้าพระอาทิตย์ซึ่งโผล่ขึ้นมาสร้างบรรยากาศแบบผิดที่ผิดเวลาทันที     หลังจากทานข้าว แปรงฟันและเก็บสัมภาระแล้ว ก็มีพนักงานลงมาตรวจความเรียบร้อยก่อนจะถึงสถานีปลายทาง เธอเหลือบมองชณธรที่ลุกไปนั่งจ้อกับสาวสวยอย่างลืมที่จะกลับมานั่งที่ตนเอง ใช่ ช่าย กรทิวาคิด ...ล่ำลากันซะให้พอ เดี๋ยวก็จะจากกันแล้วนิ เมื่อคืนยังไม่หน่ำใจ งั้นมาเปลี่ยนตัวกันเลยไหม? ฉันเองก็ไม่อยากจะไปกับหมอนี่สักเท่าไรหรอกนะ ความหงุดหงิดยังคงอยู่ แม้รถไฟจะจอดเทียบท่าที่จังหวัดเชียงใหม่แล้วก็ตาม เวลา 7 โมง 20นาที เธอลงจากรถไฟแล้วบิดขี้เกียจขณะที่ชณธรจูบแก้มลาสองสาวนั่นอย่างไม่เก้อเขิน แล้วในที่สุดพ่อคาสโนว่าก็หยิบกระเป๋าเดินตามเธอไปที่รถสองแถวสีแดง เขารั้งไว้เมื่อเธอจะก้าวขึ้นรถโดยสาร “ผมมีไอเดียดีกว่านี้” ชายหนุ่มขยิบตา เขานำเธอไปยังลานจอดรถหน้าสถานีรถไฟที่มีรถยนต์คันหรูซึ่งถูกล้างจนเงาวับ ป้ายทะเบียนเดิมของเขาจอดอยู่ ชณธรขนกระเป๋าขึ้นเก็บท้ายรถก่อนจะเปิดประตูให้หญิงสาวซึ่งกำลังคิดสะระตะ “อย่าบอกนะว่านายให้คนรถขับ ขับมาส่งถึงที่นี้” อาการตะลึงที่เขาดุนหลังเธอให้ขึ้นไปนั่งบนรถก่อน “นายนี่บ้า... กว่าที่คิดอีก” กรทิวาเน้นสำเนียงยานคาง และชายหนุ่มยิ้มรับราวกับมันเป็นคำชม “คุณหนูจะนอนพักก่อนหรือว่าอยากหาอะไรรองท้องก่อนดีครับ?” “ทำงานก่อน” เธอตอบอย่างต้องการจะขัดใจเขา “งั้นก็กินก่อน” หญิงสาวตวัดสายตาใส่ราวจะกล่าวติเตียนว่าเขาเอาแต่ใจ ชายหนุ่มไม่สน เมื่อตอนนี้เขาเปิดเสียงเพลงเบาแล้วร้องเพลงคลอไปกับทำนองจังหวะป๊อป ทิ้งให้เธอต้องกระแทกตัวลงกับเบาะแล้วข่มตาหลับในทันที *********ต่อขอรับ**************** จากคุณ : เหมันต์ใบไม้ผลิ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 13:02:33

ความคิดเห็นที่ 3 กว่าจะรู้สึกตัวอีกที เธอก็ได้กลิ่นหอมๆ จากโจ๊กอันเขาเอามาล่อหน้าล่อตา “ผมสั่งเผื่อคุณไว้แล้วนะ” เขารีบบอกครั้นหญิงสาวย่นหว่างคิ้ว ชายหนุ่มพาเธอมาร้านโจ๊กชื่อดังของจังหวัดเชียงใหม่ กลิ่นหอมของน้ำซุปที่ใช้ต้มข้าวลอยมาแต่ไกล ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เจ้าหล่อนเดินเข้าไปทักทายและพูดคุยจนได้ข้อมูลหลายๆ อย่าง มันทำให้เธอสดชื่นขึ้นเป็นกอง แล้วดูเหมือนเขาก็จะแช่มชื่นขึ้นด้วยครั้นสาวงามในถิ่นเหนือลอบจดๆ จ้องๆ ลอบมองเขาอย่างเนียมอาย “เอ้าๆ ระวังน้ำลายจะหกหมดล่ะพ่อคู๊ณ” เธอแควะ “เกรงใจแม่เขาหน่อยเถอะ ลูกสาวเขาเลี้ยงเองมากับมือ” ชายหนุ่มหัวเราะ แล้วฉีกปาท่องโก๋ใส่ในชามโจ๊กของเธอ “กินซะ จะได้ไม่ต้องพูดมาก ใครๆ เขาก็รู้ ถิ่นนี้น่ะ เมืองสาวงาม หากผมไม่ได้ลิ้มลองสักคนสองคน ผมคงเสียชาติเกิดแน่ๆ ” คำกล่าวที่หญิงสาวต้องอึ้ง! สีหน้าที่เขาไหวไหล่ก่อนจะตักโจ๊กเข้าปากหน้าตาเฉย “อร่อยนะ ลองดูสิ แต่อย่าหวังจะให้ผมป้อนเลย โปรโมชั่นของคุณมันหมดเขตไปแล้ว”   “โปรโมชั่นบ้าบออะไรของนายย่ะ! รีบๆ กินเข้าซะ จะได้รีบไปดูงานให้มันจบๆ” “คุณนี่ช่างโหดร้ายกับอาหารตา อาหารใจของผมเสียจริง” ชายหนุ่มส่ายศีรษะ แล้วมันทำให้เธออยากถีบเขาเข้าแล้วจริงๆ หลังจากลิ้มลองอาหารชามแรกของเมืองเชียงใหม่เสร็จสรรพเรียบร้อย เขาก็พาเธอขับรถเลี่ยงเมืองแล้ววนขึ้นดอยอินทนนท์ทันที ด้วยข้ออ้างที่เขาให้แก่เธอไว้ว่า มันใกล้จะหมดหน้าหนาว และช่วงนี้คนกำลังไม่เยอะ “ไม่เชื่อใช่ไหม?” เขาทักราวรู้ทันความคิดหล่อน และเธอจ้องตาเขาอย่างไม่ปฎิเสธ “งั้นเดี๋ยวผมจะทำให้คุณเชื่อ” ชณธรปิดแอร์แล้วเปิดประทุนหลังคารถยนต์ แดดร้อนส่องเข้ามาให้เธอหลบสายตาก่อนไอหมอกยามเช้าจะเข้าสัมผัส ไอเย็นที่เธอหายใจอย่างตื่นเต้นเมื่อมีควันโผล่ขึ้นมาจากลมหายใจ เขาหัวเราะเมื่อเธอทำเสียงพ่นเหมือนก๊อตซิล่า และเธอไม่สน มือบางยังคงโบกไล้รับกับอากาศเย็นเบื้องนอก สายลมที่เขาเร่งเครื่องขึ้นเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศครั้นเจ้าหล่อนอยากเหินบินล้อเล่นลมดั่งวิหค กระทั่งเธอเริ่มเหนื่อยและเปลี่ยนมาเป็นนั่งสังเกตสิ่งต่างๆ จากในรถแทน เขาปิดหลังคารถทันทีที่เธอจามก่อนจะส่งผ้านวมจากหลังรถให้เธอ “ระวังหน่อยสิ” เขาบ่น “เดี๋ยวขึ้นไปจะหนาวกว่านี้ ต้องดูแลตัวเองอย่าให้เป็นหวัด เข้าใจไหม?” “ไม่” หญิงสาวตอบอย่างไม่ต้องคิด ก่อนจะชี้ให้เขาดูต้นไม้มีรากงอกออกมาคล้ายเคราของคน เธอร้องกระดี๊กระด๊าแล้วโดดขึ้นลง กิริยาที่เขาถอนใจก่อนจะเริ่มยิ้ม ครั้นเธอเอาใจเขาด้วยการยื่นซองหมากฝรั่งให้ “เอาหน่อยไหม?” ชายหนุ่มไม่ยอมหยิบมันจากเธอ “มือผมไม่ว่าง” ข้ออ้างที่เธอมองหน้าเขา ก่อนจะตัดสินใจแกะห่อหมากฝรั่งแล้วยัดมันเข้าไปในปากชายหนุ่ม ให้เขาร้องประท้วงแล้วหันไปมองหน้าเจ้าหล่อนที่ยิ้มหยันอย่างใจเย็น “เอาอีกไหม พ่อรูปหล่อ?” คำกึ่งแซวที่เขาหักรถส่ายไปมาเพื่อแกล้งให้เธอร้องเสียงหลง แล้วเขาก็ได้ชดใช้การนั้นด้วยหมากฝรั่งนูนก้อนโตบนหน้าผากหล่อๆ ชณธรขับรถมาถึงบ้านพักซึ่งเขาจองไว้ มันเป็นบ้านพักเดี่ยว โซนดงสนซึ่งอยู่ไกลจากที่ทำการอุทยานแห่งชาติถึง 3 กิโลเมตร “มันเหลืออยู่ห้องเดียว” ชายหนุ่มบอก แล้วหันมาสำทับครั้นเจ้าหล่อนทุ่มสายตาใส่เขา “ไม่เชื่อ คุณลองไปถามที่ทำการฯ ดูสิ” คำให้การที่น่าซัดให้สลบนัก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเดินเข้าไป บ้านพักสนเดี่ยวกลางป่าใหญ่ชั้นเดียว เนื้อที่ประมาณ 9 เมตรคูณ 6 เมตร ด้านหน้ามีระเบียงให้นั่ง เปิดเข้าไปเป็นห้องโถงที่มีเตียงเดี่ยวอยู่หนึ่งเตียงสุดห้องเป็นห้องน้ำ ถัดเข้าไปทางด้านขวาเป็นห้องนอน กรทิวาวางกระเป๋าทับเตียงเดี่ยวสองเตียงที่ติดกันนั้น เธอหยักคิ้วใส่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ปากประตูห้องราวท้าทาย “ฉันจะนอนห้องนี้... คนเดียว!” เธอประกาศกร้าว ให้เขาไหวไหล่ก่อนจะโยนกระเป๋าตนลงพื้นห้องโถง “ก็ตามใจคุณนะ ถ้าคุณไม่กลัวสิ่งเร้นลับเหนือธรรมชาติของที่นี้ละก็” คำทิ้งท้ายที่เธอเชิดเสียงใส่เขา “ฮึ อย่างน้อยพวกเขาก็น่าไว้ใจกว่านายละน้า” คำปรามาสที่เขาค่อยๆ หันหลังอย่างเชื่องช้าแล้วค่อยๆ กรีดยิ้มสยองขวัญ มันทำขนแขนเธอลุกตั้งชัน “ไอ้บ้า!” เธอเขวี่ยงหมอนใส่เขา แล้วเหวี่ยงประตูปิดโครมทันที ************จบตอนขอรับ ขอบพระคุณขอรับ *************** จากคุณ : เหมันต์ใบไม้ผลิ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 13:05:43

ความคิดเห็นที่ 4 เส้นดีนะเนี่ย จองบ้านพักได้ในเวลากระชั้นชิด ไอ้อล่างฉ่าง (ล) เนี่ย อะไรคะ ไม่แน่ใจ คือ บนรถไฟนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 14:04:03

ความคิดเห็นที่ 5 จนด้วยคำพูดขอรับ > < ความเจ้าชู้ไม่เข้าใครออกใครหรอกท่าน = ='' จากคุณ : เหมันต์ใบไม้ผลิ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 14:18:59