ความคิดเห็นที่ 1 “โอ้ย!” เสียงร้องดังขึ้นเมื่อกระปุกครีมลอยแหวกอากาศไปกระทบที่หัวเข้าอย่างจัง “นี่คุณจะบ้ารึไง โยนมาได้เจ็บนะ” ปีเตอร์ลืมตัวส่งเสียงดังก้าวออกมาจากมุมมืด “สมควรแล้วค่ะใครให้คุณมาทำลับๆล่อๆแถวนี้ล่ะ” ลัลนาตอบไปแอบสะใจเล็กน้อย คนเจ็บไม่พูดอะไรต่อเอาเพราะได้แต่ยืนกดแผลห้ามเลือดไว้ ลัลนามองเขาแล้วยิ้มขำออกมาอย่างไม่ปิดบัง “ยืนยิ้มอยู่ได้ ไม่คิดจะทำอะไรบ้างหรือไง คุณทำร้ายร่างกายผมนะ” เขากล่าวออกมาในที่สุด “จะให้ฉันทำอะไรเรียกตำรวจหรือคะ คุณบุกรุกในที่ของคนอื่นยามวิกาลนะ” เธอไม่ยอมรับข้อกล่าวหาพร้อมซักกลับเสียงดุ “มาทำอะไรแถวนี้” “ผม...” ไม่รู้จะตอบอย่างไร ตอนแรกก็แค่จะมาแอบดูเฉยๆไม่คิดว่าจะโดนจับได้ด้วยวิธีที่โหดร้ายเช่นนี้ ลัลนาทั้งสะใจที่ทำคนอวดดีเจ็บตัวได้แต่ก็ใจอ่อนสงสารเขามากกว่า เลือดไหลลงมาเป็นทางเพราะว่าด้านเหลี่ยมของกระปุกครีมคงจะไปโดนเข้าพอดี “เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ” พอก้าวเข้าสู่ตัวบ้านได้ปีเตอร์ก็เดินกุมศีรษะเดินตรงลิ่วๆเข้าไปในห้องน้ำทันที “นี่ ทำแบบนี้เลือดก็ยิ่งออกมากขึ้นสิคะ” เธอเสียงดังใส่ตกใจเมื่อเห็นเขารองน้ำจากก๊อกวักใส่หน้าฉาดๆ จนทั่วบริเวณเต็มไปด้วยน้ำสีแดงจางๆ “ผมล้างแผลแบบนี้ทุกที คุณไม่ต้องยุ่งหรอกน่ะ” “พอได้แล้วคุณนี่ ออกมาข้างนอกเดี๋ยวนี้เลยนะ ทำห้องน้ำฉันเลอะเทอะหมดแล้วเห็นไหม” “นี่คุณห่วงความสวยงามของห้องน้ำคุณมากกว่าผมอีกหรอ” เขาบ่นขณะก้าวออกมานั่งที่โซฟา “แล้วทำไมฉันต้องห่วงคุณด้วยล่ะคะ” ลัลนาตอบกลับมาทำเอาคนฟังอึ้งไป หญิงสาวเดินกลับมาหาพร้อมส่งผ้าขนหนูผืนเล็กให้เขา “เช็ดหน้าซะค่ะ” เธอกล่าวขณะเปิดกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นหยิบเอาสำลีกับแอลกอฮอล์ออกมา ปีเตอร์ค่อยๆขยับถอยหนีช้าๆรู้สึกหวาดระแวง “อยู่เฉยๆสิคะ ไม่เจ็บรึไง” ลัลนาดุ เทแอลกอฮอล์ใส่สำลีแล้วนำมาเตรียมจะซับรอบๆแผลให้เขา “อ่ะ..โอ้ย เบาๆหน่อยสิครับเจ็บนะ” คนเจ็บแสดงอาการ “ให้มันน้อยๆหน่อย ฉันยังไม่ทันได้โดนตัวคุณเลยนะ” หญิงสาวเสียงดังดุอีก แต่ก็อดขำในความกลัวเจ็บจนออกนอกหน้าของเขาไม่ได้ “เจ็บสิคะดี....จะได้จำ” เธอพูดออกมาเสียงเรียบๆขณะค่อยๆทำความสะอาดแผลให้เขา พลางนึกโกรธตัวเองในใจที่เป็นฝ่ายเจ็บแล้วไม่จำ ยอมให้เขาเข้ามาใกล้อีกครั้งทั้งๆที่เรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อนยังติดแน่นอยู่ “ผม...ขอโทษ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบาสำนึกผิดจริงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น แม้จะเบาเหมือนพูดอยู่ในลำคอแต่คนฟังที่ยืนอยู่ในระยะใกล้ก็ได้ยินชัดเจน ทำเอาพยาบาลจำเป็นชะงักไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเขา ลัลนาพยักหน้ารับเล็กน้อยในคำขอโทษนั้นและไม่ได้พูดอะไรอีก เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมความรู้สึกโกรธมากมายถึงได้หายไปทันทีที่เขากล่าวคำว่า "ขอโทษ" “เสร็จแล้วค่ะ” เธอกล่าวเมื่อทำแผลให้เขาเสร็จ เรียบร้อย แล้วเดินไปทำอย่างอื่นไม่สนใจเขาอีก จริงๆแล้วคือกรพยายามคุมสติตัวเอง “คุณ...จะไปงานเลี้ยงคืนพรุ่งนี้หรือเปล่าครับ” ปีเตอร์กลั้นใจถามออกมา “ไม่ค่ะ...” หญิงสาวตอบเสียงแข็งหนักแน่นเพราะไม่อยากไปเจอธัญญาที่ต้องพยายามแสดงความรักต่อคู่หมั้นให้คนอื่นเห็นตลอดงานแน่ๆ “ฉันพึ่งได้งานคงต้องอยู่เรียนรู้งานจนค่ำ กว่าจะกลับมาถึงก็คงดึก ถึงตอนนั้นก็คงเหนื่อยจนไม่อยากจะออกไปไหน” “คุณหางานได้แล้วหรือครับ” เขาถามเสียงเศร้า อารมณ์เสียดาย “ค่ะ” “งั้นก็ดีใจด้วยนะครับ ขอให้เจอเจ้านายดีๆนะ” อวยพรให้เขาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งอารมณ์ก็คงไม่ต่างอะไรกับคนฟัง ลัลนาส่งยิ้มขอบคุณให้เขาแต่ก็อดใจหายไม่ได้ ถ้าไม่มีเรื่องมากมายนี้เกิดขึ้นเธอก็คงเซ็นสัญญาทำงานให้เขาไปแล้วเพราะเหนือสิ่งอื่นใดที่เธอต้องการก็คือการอยู่ใกล้ๆเขานั่นเอง แต่ในเมื่อตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะออกห่างจากเขาแล้ว เธอก็ไม่ควรที่จะเอาตัวเองกลับอยู่ในจุดเดิมอีก การได้งานทำก็ดีเพราะนั่นจะทำให้เธอมัวแต่ยุ่งจนไม่มีเวลามาคิดถึงเขาอีก เมื่อความเงียบเข้ามาครอบงำทำเอาต่างฝ่ายต่างอึดอัดปีเตอร์จึงขอตัวกลับออกไป ลัลนาเดินไปส่งเขาที่ประตูบ้านเก็บภาพชายหนุ่มที่เธอรักเอาไว้ให้มากที่สุด เพื่อที่จะนำมาคิดถึงเป็นคืนสุดท้ายและจากนี้ก็จะไม่มีภาพของเขาในสมองและในหัวใจอีกต่อไป         เช้าวันงานเลี้ยงธัญญาลากปีเตอร์ออกตระเวนซื้อของตั้งแต่เช้าโดยให้เหตุผลว่าต้องการคลายเครียดจากเรื่องของลัลนา ระหว่างที่กำลังเดินตามธัญญาเลือกซื้อของอยู่นั้น มือลึกลับก็เอื้อมมาคว้าเขาจากด้านหลัง “เฮ้ยยปีเตอร์เพื่อนรัก!! กลับมาแล้วหรือเป็นยังไงบ้าง ต้องขอโทษนายด้วยนะที่ฉันไม่มีเวลาเข้าไปสอดส่องดูแลไร่ให้นายเลยว่ะช่วงนั้นฟาร์มของฉันก็ยุ่งๆเหมือนกัน แล้วนี่นายมาเดินช้อปปิ้งเหมือนคนอื่นเขาเป็นด้วยหรือ...ไม่อยากจะเชื่อเลย” มาร์ค แอนโทนี่ทักรัวขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนซี้หิ้วของพะรุงพะรัง ปีเตอร์ยิ้มแห้งไม่ตอบคำถามเพราะเขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะต้องมาเดินตามผู้หญิงคนไหนเลือกซื้อของเหมือนกัน “ต้องขอบใจนายมากกว่าที่ไม่มีเวลาเข้าไป ไม่อย่างนั้นนายคงสืบเอาข้อมูลลับทางการค้าของฉันไปไม่เหลือ” “แน่นอนถ้าฉันมีโอกาสล่ะฉันทำแน่ๆ นายอย่าเผลอก็แล้วกัน " มาร์คย้อนกลับยิ้มๆในคำประชดประชันของเพื่อน” แล้วนี่ว่างมากหรือไงถึงออกมาเดินเล่นได้ อยากจะเป็นนายจริงๆไม่เห็นจะมีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรเลยมีเรื่องอะไรก็โยนให้เลขาฯทำหมด จนเขาจะเป็นเจ้าของไร่แทนนายอยู่แล้ว " ปีเตอร์บ่นใส่ในความไร้สาระของเพื่อน “โธ่เพื่อนอย่าพูดให้ฉันคิดว่าตัวเองไม่เอาไหนแบบนี้สิ ฉันก็ออกมาเดินหาซื้อของไปงานเลี้ยงต้อนรับคู่หมั้นนายเย็นนี้ไง” “อย่างนายน่ะหรือจะกระตือรือร้นขนาดนั้น บอกมาตรงๆดีกว่า จะซื้อของไปล่อใจสาวที่ไหนอีก” “นายนี่มันรู้ทันฉันตลอดเลยว่ะ..เลขาฯใหม่ฉันเอง” มาร์คยอมรับออกมา “นายเปลี่ยนเลขาฯอีกแล้ว?” “โธ่...ฉันไม่ได้อยากจะเปลี่ยน แต่เขาลาออกเองไม่รู้ทำไม” “ก็ใช้งานอย่างกับทาส” “นี่เกินไปแล้วแค่วันละสิบแปดชั่วโมงเจ็ดวันต่อสัปดาห์มากไปที่ไหน ฉันจ่ายค่าแรงสองเท่านะ ไปหาเจ้านายดีๆแบบนี้ที่อื่นไม่ได้แล้ว ว่าแต่เลขาฯใหม่ของฉันนะทั้งสวย เก่ง ฉลาดเพอร์เฟคไปหมด มาแค่สองวันจัดการเคสเก่าๆที่ค้างได้เกือบสามสิบเปอร์เซ็นแน่ะ” มาร์คพูดพลางยืนอมยิ้มแสดงให้เห็นถึงความชื่นชมในตัวคนที่พูดถึงไม่น้อย “ก็เลยจะเลื่อนตำแหน่งให้ว่างั้น คนนี้ซักกี่วันดีล่ะ” ปีเตอร์กล่าวดักคอเพื่อนเพราะรู้ว่าเพลย์บอยอย่างมาร์คไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนนานๆ อย่างมากที่สุดก็แค่สองอาทิตย์เท่านั้น “ไม่เลยๆ คนนี้ฉันรักจริงหวังแต่งนะ” มาร์คกล่าวเสียงจริงจัง “ขนาดนั้นเลยหรือ” ปีเตอร์มองเพื่อนซี้อย่างไม่ค่อยเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินนัก “จริงๆนะ ที่ผ่านมาฉันอาจจะสนุกไปกับผู้หญิงคนอื่นมากมาย แต่พอมาเจอลิเลียนนานี่แหละ ทำให้ฉันได้รู้ว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร คู่แท้ของฉันเดินทางมาถึงแล้วว่ะเพื่อน” อีกฝ่ายยืนยันน้ำเสียงเพ้อฝัน คนฟังได้แต่ยืนส่ายหน้าคิดว่าคราวนี้เพื่อนคงจะตกลงใจรักเลขาฯใหม่ตัวเองเข้าเต็มๆ คิดแล้วก็อยากจะเห็นหน้าคนที่ทำให้เพลย์บอยหัวแถวอย่างมาร์คออกอาการเชื่องเป็นลูกแมว   “คงสวยมากเลยสิถึงทำคนบ้าให้บ้าหนักขึ้นได้” “สวยไม่สวยเดี๋ยวนายก็รู้ เย็นนี้จะพาไปบ้านนายด้วย” มาร์คตอบ “นี่จะพาออกงานเลยหรอ เอาจริงๆใช่ไหมเนี่ย” ปีเตอร์ตกใจในคำพูดเพื่อน มาร์ค แอนโทนี่ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนออกงานไม่ว่าจะเป็นงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการหรือว่างานเล็กๆตามประสาเพื่อนฝูง เพื่อนเขาคนนี้ถนัดจะเกี้ยวสาวจากในงานเลี้ยงนั้นๆให้ไปต่อกับเขาที่อื่นมากกว่า ดังนั้นการที่คราวนี้เขาจะพาผู้หญิงเข้ามาก็เท่ากับปิดโอกาสตัวเองที่จะเกี้ยวพาราสีใครๆในงานอีก หรือว่าพ่อเสือมากลายจะกลายเป็นแมวสีสวาดเข้าแล้วจริงๆ “ปีเตอร์คะมาอยู่ที่นี่เองบีเดินตามหาคุณตั้งนาน แล้วนี่...” ธัญญาหอบหิ้วถุงสวยที่ข้างในเต็มไปด้วยสินค้าราแพงยี่ห้อดังจากห้างดังทั่วบริเวณเดินเข้ามาหาปีเตอร์ ก่อนที่จะออกปากทักเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว สองหนุ่มลุกขึ้นยืนแทบจะพร้อมกัน “อ้อ ขอโทษทีครับผมไม่ทันได้แนะนำ นี่คุณธัญญาเจ้าของงานเลี้ยงเย็นนี้ แล้วนี่มาร์ค แอนโทนี่อดีตเสือลายพาดกลอนที่ตอนนี้กลายเป็นลูกแมวไปแล้วครับ” ปีเตอร์แนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน มาร์คส่งสายตาเคืองตงิดๆให้เพื่อนเล็กน้อยที่แนะนำเขาซะหมดลายความเป็นคาสโนว่าไป ปีเตอร์ยักคิ้วพอใจที่ดิสเครดิตเพื่อนได้ “คุณธัญญานี่ขาช้อปตัวจริงเลยนะครับ” มาร์คทักเมื่อหญิงสาวเอาของทั้งหมดมาวางรวมกันเป็นกองพะเนิน คิดสงสารและนึกขำปีเตอร์ที่ต้องเป็นคนหอบถุงทั้งหมดเพื่อแสดงความเป็นสุภาพบุรุษขึ้นมาทันที “คุณธัญญาเลือกซื้อแต่ของดีๆทั้งนั้นแสดงว่าเป็นคนตาถึง งั้นผมรบกวนคุณช่วยเลือกชุดไปงานสวยๆให้ผมสักชุดได้ไหมครับ” มาร์คพูดออกมาทำเอาปีเตอร์หันขวับมาส่งตาเขียวทันทีเพราะตั้งใจจะชวนธัญญากลับบ้านแล้ว ขืนอยู่นานกว่านี้เขาได้เอาปากคาบถุงแน่ๆ มาร์คหันมาเห็นสายตาเพื่อนก็หน้าจ๋อย ยิ้มแหยขึ้นมาทันทีเพราะเขาก็ลืมนึกถึงความลำบากของเพื่อนไปสนิท และผลจากความปากไวนั้นทำให้เขาโดนปีเตอร์ยัดถุงต่างๆของธัญญาที่ได้จากการช้อปปิ้งครึ่งหนึ่งใส่มือจนได้ เมื่อสอบถามเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่ามาร์คต้องการชุดแบบไหนธัญญาจึงรีบเดินรุดหน้าไปก่อนทันที “งั้นไปแถว Marks and Spencer ก่อนนะคะหนุ่มๆตามมาเร็ว” “Marks and Spencer!!” สองหนุ่มร้องออกมาพร้อมกัน จากที่ๆพวกเขายืนอยู่กับที่ๆจะไปนั้นเรียกได้ว่าขึ้นรถแทรมไปยังได้ แล้วนี่ธัญญาจะให้เขาเดินหิ้วถุงพะรุงพะรังนี่ไปตลอดทางเดินนั้นช่างไม่สงสารกันเลย สองหนุ่มจ้ำอ้าวเหงื่อซึมหมดมาดนักธุรกิจใหญ่ มือถือถุงวิ่งตามหญิงสาวตรงหน้าไปนึกยกย่องในความเก่งของแม่สาวคนนี้เหลือเกินดูรองเท้าที่เธอใส่ส้นสูงไม่ต่ำกว่าสองนิ้วแต่เดินก้าวฉับๆเหมือนใส่รองเท้าพื้นเรียบ แถมคนที่เดินมาทั้งวันน่าจะเหนื่อยบ้างแต่นี่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดแรง ผิดจากพวกเขาที่มักจะเป็นฝ่ายนำสาวๆเข้าที่นั่นออกที่นี่อย่างสบายๆ ไม่เคยที่จะได้เดินตามใครด้วยความเร็วแบบนี้ก็เล่นเอาหอบง่ายๆแถมยังมีถุงเจ้ากรรมให้เป็นภาระซะเต็มสองมือ “นี่ค่ะถึงแล้ว เราจะเริ่มที่ไหนก่อนดีคะ แถวนี้มีสองสามร้านที่บีคิดว่าชุดเขาทำออกมาใช้ได้แต่จำไม่ได้แล้วว่าอยู่ชั้นไหน ไม่เป็นไรค่ะเราเดินหาเอาก็ได้มีไม่กี่ชั้นเอง” สองหนุ่มสูดหายใจเฮือกใหญ่เป็นการเพิ่มพลังก่อนที่จะเดินตามธัญญาไป และหลังจากการเดินแทบจะทั่วห้างมาร์คและธัญญาก็ไปสะดุดเอาที่ชุดราตรีเปิดไหล่ โชว์หลังสุดเซ็กซี่สีขาวปักเลื่อมชุดเดียวกันเข้า “ถ้าคุณสนใจชุดนี้ผมยินดียกให้คุณนะ” มาร์คออกตัวอย่างผู้เสียสละ “จริงหรือคะ ไม่เสียใจแน่นะ คุณคงเห็นภาพเลดี้คนนั้นในชุดนี้แล้ว ถ้ายังไงบีไปหาชุดใหม่ที่อื่นก็ได้” หญิงสาวทำเป็นปฎิเสธน้ำใจเขา “ไม่เป็นไรจริงๆครับ ยังไงเจ้าภาพก็ต้องสวยที่สุด” “เดี๋ยวผมช่วยมาร์คหาชุดใหม่แถวๆนี้เอง ครับคุณบีเอาชุดนี้ไปลองเถอะครับ” สองหนุ่มพูดออกมาแทบจะพร้อมกัน ขืนไม่ได้ชุดนี้แล้วต้องเดินต่ออีกสู้ยกชุดนี้ให้เธอไปเลยแล้วกัน ธัญญายิ้มขอบคุณเขาก่อนที่จะรับชุดจากพนักงานขายเข้าไปลองใส่ หมุนซ้ายเอียงขวามั่นใจว่าคืนนี้ตัวเองต้องดูดีที่สุดในงาน และดีพอที่จะสะดุดตาปีเตอร์ด้วย จากคุณ : รีโหมดไม่มีถ่าน เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 17:02:04

ความคิดเห็นที่ 2 มาร์ค แอนโทนี่กลับมาถึงไร่เกือบบ่ายสี่โมง คนงานทั้งหลายเริ่มทยอยละมือจากการเตรียมหน้าดินสำหรับการเพาะปลูกในฤดูที่กำลังจะมาถึง เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานแล้วยิ้มกว้างออกมาได้เมื่อเห็นเลขาฯสาวยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ จึงเดินไปดึงปากกาออกมาจากมือเธอ “หมดเวลาทำงานแล้วครับ” “และนี่สำหรับคุณนะครับลาลานา...ว้าผมเรียกไม่เคยถนัดเลยเอาเป็นว่าเรียกลิเลียนนาดีกว่า” เขาส่งกล่องใบใหญ่ให้ทันทีก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร “สวยจังเลย แล้วคุณซื้อมาให้ฉันทำไมคะ” ลัลนาถามเมื่อเปิดกล่องดูพบชุดราตรีสุดสวยพับเรียบร้อยอยู่ในกล่อง “ก็ผมอยากจะชวนคุณไปงานเลี้ยงกับผมเย็นนี้น่ะครับ ที่ไร่รอตะวัน” แววตาคนฟังหลบตาลงทันทีที่ได้ยินชื่อสถานที่ๆเจ้านายอยากให้ไปด้วยแต่คนพูดไม่ทันได้สังเกตยังคงพูดต่อ “ผมเคยบอกคุณรึยังนะว่าผมกับปีเตอร์ เจ้าของไร่รอตะวันสนิทกันมาก วันนี้เขาจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับแขกพิเศษของเขาก็เลยส่งบัตรเชิญมาเชิญผมด้วย ลิเลียนไปด้วยกันนะครับ” “ฉัน จะไปได้อย่างไรล่ะคะก็เขาไม่ได้เชิญฉันนี่” เธอปัดไปอย่างสุภาพ พูดไม่ได้ว่าไม่อยากไป มาร์คเห็นเธอปฎิเสธเพราะคิดว่าเธอไม่สบายใจที่ไม่ได้การ์ดเชิญจึงรีบพูดต่อหวังจะทำให้เธอยอมไปกับเขาแต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เขาพูดกลับทำให้เธอไม่อยากไปขึ้นมาอีก “เชิญสิครับ วันนี้ผมไปเจอปีเตอร์กับคู่หมั้นเขามา สองคนนั้นไปเดินช็อปปิ้งในแมนเชสเตอร์ด้วยกันแต่เช้าเลยนะครับแล้วคุณ...อะไรน้า อ้อ ธัญญาเธอก็ซื้อของมาเยอะแยะไปหมด ปีเตอร์ก็เลยต้องหอบซะมือหงิกน่าสงสารจริงๆ พอผมเล่าให้ปีเตอร์ฟังว่าคุณน่ารักขนาดไหนหมอนั่นก็เลยออกปากชวนคุณไปงานด้วย ผมเลยขอร้องคุณธัญญาให้ช่วยเลือกชุดสวยๆให้ สุดท้ายเธอดันมาถูกใจชุดเดียวกับที่ตรงใจผมเข้า และผมก็เห็นว่าถ้าไม่ยกชุดนั้นให้ซะมีหวังได้เดินกันขาลากแน่ๆ ก็เลยยกให้เธอไป คุณลิเลียนไม่โกรธนะครับ” เจ้านายหนุ่มร่ายยาวก่อนที่จะหันกลับมาถามเธออย่างห่วงใยในความรู้สึก “จะไปโกรธทำไมล่ะค่ะชุดไหนก็เหมือนกัน” ลัลนาตอบส่งยิ้มหวานให้เขาแต่ก็กังวลในใจลึกๆ หาวิธีที่จะปฎิเสธไม่ไปงาน “ผมว่าแล้วว่าคุณลิเลียนทั้งสวย ทั้งใจดีต้องไม่โกรธแน่ๆ และนี่เป็นความลับของเรานะครับผมว่าคุณแต่งชุดไหนก็สวยทุกชุดนั่นล่ะครับ” มาร์คหยอดคำหวานเข้าอีกจนคนฟังอดที่จะเขินจริงๆไม่ได้ “ขอบคุณค่ะ คุณนี่ปากหวานแบบนี้กับเลขาฯทุกคนรึเปล่า” “ไม่เลยครับ ผมไม่เคยชมเลขาฯคนไหนว่าสวยมาก่อนเลยจริงๆนะ” ชายหนุ่มยืนยันเสียงหนักแน่น “ก็เพราะที่ผ่านมาเลขาฯของคุณเป็นผู้ชายทั้งหมดน่ะสิคะ” ลัลนาตอบกลับไปทำเอาเขาหัวเราะขึ้นมา “ถ้ารู้ว่ารับเลขาฯผู้หญิงเข้ามาแล้วจะทำให้โลกทั้งใบสดใสแบบนี้ละก็ ผมติดป้ายรับสมัครตั้งนานแล้วล่ะครับ” “ได้ยังไงคะถ้าคุณรับคนอื่นเข้ามาก่อนหน้า คุณก็ไม่ได้เจอฉันน่ะสิ” ลัลนาหยอกกลับพลางแกล้งส่งสายตาอ่อนหวานแบบที่มาร์คพยายามส่งให้เธอทุกทีที่มีโอกาส ทำเอามาร์คหัวเราะออกในความมีอารมณ์ขันและยิ่งรักแม่สาวคนนี้มากเข้าไปอีก “งั้นคุณก็ยอมรับแล้วสิว่าผมน่าสนใจ” เพลย์บอยหนุ่มแย้มกลับทันทีทั้งๆที่รู้ว่าหญิงสาวแค่แกล้งพูดให้สนุกสนานเท่านั้น “ถ้าคุณอยู่ให้ฉันเห็นหน้าบ่อยกว่านี้สักนิดก็ไม่แน่นะคะ” “โห ผมชักอยากจะให้คุณกับปีเตอร์เจอกันจริงๆ คุณรู้ไหมครับวันนี้ปีเตอร์มันก็บ่นผมทั้งวันเลยเรื่องไม่ยอมเข้างานเนี่ย ปกติผมไม่ยอมให้ใครมากำหนดกฎเกณฑ์เรื่องงานของผมหรอกนะ ตอนแรกผมก็โมโหเรื่องมันมาวุ่นวายอยู่บ้างแต่ผมก็รู้ว่ามันหยุดห่วงไม่ได้หรอกก็เลยเฉยๆไปซะแล้ว” “แล้วนี่คุณจะโกรธไหมละคะที่ฉันมายุ่งกับคุณ” ลัลนาถามอย่างระแวงนิดๆ คงไม่ดีแน่ถ้าเธอต้องหางานใหม่ในเวลานี้ “อืม..” มาร์คยืดตัวขึ้นทำท่าครุ่นคิด “ถ้าลิเลียนไปกับผมเย็นนี้ เป็นอันว่าหายกัน” “มาร์ค..” หญิงสาวเรียกชื่อเขาเสียงอ่อยไม่อยากไปจริงๆ “ไปกับผมนะ แล้วไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้นเพราะผมจะเป็นคนดูแลคุณเอง ผมจะวนเวียนอยู่ข้างๆคุณจนคุณรำคาญไปข้างนึงเลยดีไหม นะครับ นะ” เขาโน้มตัวลงมาท้าวศอกไว้กับโต๊ะให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันก่อนจะส่งมันอ้อนวอนเข้าไปในตาคู่สวยอีกครั้ง “ลิเลียนตาสวยจังครับ” เขาหลุดคำพูดนอกเรื่องออกมาอีก “พอได้แล้วค่ะเจ้านาย โอเคฉันจะไปกับคุณ” ลัลนาห้ามเขาก่อนที่ชมอะไรออกมามากกว่านี้และตกลงใจจะไปสู้กับความจริงข้างหน้า อย่างไรซะบ้านเธอก็อยู่ใกล้จนเรียกได้ว่าแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของที่นั่น ถึงไม่เจอวันนี้ วันหน้าก็ต้องเจออยู่ดี จะได้เป็นเครื่องพิสูจน์ไปเลยว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับคนที่นั่นแล้วจริงๆ มาร์คได้ยินหญิงสาวตอบตกลงก็ยิ้มกว้างดีใจออกมา “งั้นไปกันเลยนะครับ” ชายหนุ่มเร่ง “ยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลยคะ” เธอรั้งเขาไว้ “ไม่ต้องหรอกครับเดี๋ยวผมให้เลขาฯผมทำต่อ..เอ่อ..” มาร์คพูดประโยคที่เคยชินออกมาก่อนที่จะชะงักไปเอง หันไปยิ้มแห้งๆให้ลัลนาที่เริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่ามาร์ค แอนโทนี่จ้างเธอมาไว้ทำอะไร “งั้น ผมช่วยนะ” พูดแล้วก็เอามือรวบๆแฟ้มเอกสารทั้งหมดเข้าไปเป็นกองเดียวแล้วยกเข้าไปในห้อง “ผมจะจัดการพวกนี้ให้เสร็จในครึ่งชั่วโมง ในครึ่งชั่วโมงนี้คุณไปแต่งตัวซะ โอเค๊” ชายหนุ่มบอกขณะมือก็เริ่มจัดการกับงานตรงหน้าอย่างจริงจัง “ฉันว่าเราช่วยกัน..” เธอเอ่ยออกมาแต่ก็ถูกเจ้านายเบรกไว้ก่อน “ไม่ต้องหรอกครับ แค่นี้สบายมากคุณลิเลียนไปแต่งตัวดีกว่าผมอยากเห็นว่าคุณจะสวยขนาดไหนในชุดนั้น ผมมั่นใจว่าตาแหลมพอและมั่นใจในสายตาปีเตอร์มันด้วย เราสองคนช่วยกันเลือกรับรองได้ว่าคุณต้องสวยที่สุดในงาน” ชายหนุ่มพูดไปตาก็จดจ้องกับงานจนไม่ได้สนใจหญิงสาวที่ใบหน้าเจื่อนลงมาขนาดนี้ยังหนีชื่อปีเตอร์ไม่พ้น ............................... เดค๊่ยวทำงานเสร็จกลับมาลงลิ้งค์ตอนเก่าๆให้นะค๊ะ  ไปแระ ;0 จากคุณ : รีโหมดไม่มีถ่าน เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 17:04:15

ความคิดเห็นที่ 3 โหย มากับมาร์คอย่างนี้ปีเตอร์ไฟลุกแน่ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 11:13:27