ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่เป็นไรค่ะ ลีอาเป็นมาดามคิริอาคอสมา สิบห้าปีแล้ว ฉันน่าจะชินแล้วล่ะค่ะ ส่วนเรื่องการหายตัวของเธอ ฉันไม่ทราบเหมือนกัน เพราะฉันเจอเธอทุกวันที่ งานศพคุณพ่อเมื่อหกสัปดาห์ก่อน ครั้งสุดท้ายที่คาดว่าจะเห็นลีอาคือเมื่อวาน นี้ที่พิธีฝังศพ แต่เธอไม่ได้มาร่วมงาน และฉันก็เพิ่งรู้เองว่าเธอหายตัวไปได้ สองสามวันแล้ว” “คุณไม่ได้รับแจ้งจากทางบ้านพ่อคุณหรือครับ” “ไม่ทราบค่ะ ได้ยินแต่ว่าทางบ้านโน้นเขาตามหาตัวลีอากัน เพราะเธอท้องแก่ และหายตัวไป พ่อบ้านกับพยาบาลส่วนตัวเขาโทรมาถามว่าเธอมาที่นี่หรือ เปล่า ฉันไม่ทันได้คิดว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่” “ทำไมคุณถึงไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ครับ” ดราโก้ถามขึ้นอย่างจับสังเกต อนาสเตเซียลังเลนิดหนึ่งก่อนตอบ “ลีอาไปไหนมาไหนไม่ค่อยอยู่ติดบ้านสัก เท่าไหร่มาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ ตั้งแต่สมัยเป็นกึ่งพี่เลี้ยงกึ่งแช็ปเพอโรน* ของฉันเมื่อตอนเด็ก ตอนหลังที่เธอท้องนี่พฤติกรรมเธอเปลี่ยนไปหรือเปล่า ฉันก็ไม่ทราบ เพราะฉันย้ายออกจากบ้านที่แอนติปาโรสมาสิบกว่าปีแล้ว แต่ เท่าที่รู้จักเธอ ฉันเลยไม่ทันได้แปลกใจที่เห็นเธอหายไปเพียงสองสามวัน” “คุณพอจะทราบไหมว่าในตอนนั้นปกติเธอชอบไปไหน” สารวัตรถามต่อ “เธอไม่เคยบอกใครหรอกค่ะ เสียใจด้วย ฉันไม่เคยทราบ” “แต่เธอเป็นพี่เลี้ยงคุณมาตั้งแต่อายุสิบสอง คุณกับเธอไม่ค่อยสนิทสนมกัน งั้นหรือ” อนาสเตเซียนิ่งคิดทบทวนอดีต ภาพเหตุการณ์ในคืนหนึงเมื่อตอนเธออายุ สิบสองขวบผุดขึ้นมาในความทรงจำ ชายหนุ่มชุดดำที่แอบลอบปีนขึ้นมาบน ระเบียงนอกห้องนอนของลีอา ซึ่งเป็นกึ่งพี่เลี้ยงกึ่งแช็ปเพอโรนของเธอใน ขณะนั้น ทั้งสองกอดจูบกันก่อนที่จะดึงกันเข้าไปในห้องนอนที่ติด ประตูกระจกยาว เด็กหญิงยืนมองผ่านหน้าต่างระเบียงในห้องถัดไป แต่พวก เขาไม่สังเกตเห็นเธอ อนาสเตเซียเหลือบตาขึ้นมองสบสายตาสารวัตรหนุ่ม ใหญ่ เธอตัดสินใจไม่พูดเรื่องที่เธอเคยเห็น เพราะมันผ่านมานานมากแล้ว และอาจไม่เกี่ยวข้องกัน อีกทั้งเป็นเรื่องส่วนตัวของลีอาก่อนจะแต่งงานกับ บิดาของเธอ ซึ่งเธอไม่ต้องการไปก้าวก่าย “ค่ะ เธอดูแลฉันหลังจากที่ไอรีน พี่เลี้ยงฉันแต่แรกเกิดลาออกไปแต่งงาน ลีอาเป็นพี่เลี้ยงของฉันตอนโตแล้ว งานหลักของเธอจึงเหมือนคอยช่วยดู เรื่องการบ้าน ตารางเวลา การแต่งตัว กิจกรรมต่างๆและเป็นแช็ปเพอโรน มากกว่า” อนาสเตเซียอธิบายยาว เธอหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “เราเรียกไม่ได้ว่าสนิทแต่ก็คุ้นเคยกันตามสมควร ลีอาพักอยู่ในบ้านด้วยเว้น แต่วันหยุดของเธอที่เธอจะไปค้างที่อื่น ฉันไม่เคยไปก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของ ลีอา เธอมีโลกส่วนตัวของเธอเองที่เธอทำในวันหยุด มีกลุ่มเพื่อนที่พบปะ สังสรรค์เป็นประจำ เธอไม่เคยพาฉันไปรู้จักเพื่อนๆของเธอ ขอโทษที่ฉันให้ ข้อมูลอะไรสารวัตรไม่ได้มากไปกว่านี้” หญิงสาวเลี่ยงไม่เล่าถึงอดีตที่ลีอามักไปเยี่ยมเธอที่สถานบำบัดจิตบนเกาะ ซีโรสอยู่เป็นประจำเดือนละครั้งตลอดเวลาสามปี เธอไม่เคยเข้าใจความ สัมพันธ์ระหว่างเธอกับลีอาอย่างแจ่มชัด มันเหมือนใกล้แต่ไกล ทั้งที่ลีอา หมั่นมาเยี่ยมเธอทุกเดือน แต่เธอไม่เคยรู้สึกว่าได้สัมผัสถึงความจริงใจ ของอดีตพี่เลี้ยงที่กลายมาเป็นแม่เลี้ยงของเธอเลย เธออดรู้สึกไม่ได้อยู่ บ่อยๆว่าลีอามาเยี่ยมเพื่อสังเกตพฤติกรรมและความคืบหน้าเกี่ยวกับอาการ ของเธอมากกว่าที่จะมาด้วยต้องการสร้างความอบอุ่นใจให้กับเธอ “ได้ยินว่าลูกชายคุณถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่เมื่อประมาณสองเดือนก่อนหรือ ครับ” ดราโก้จู่โจมด้วยคำถามใหม่หลังจากเห็นอนาสเตเซียเงียบไป การเปลี่ยนคำถามอย่างกระทันหันทำให้หญิงสาวต้องตวัดสายตาขึ้น มองอย่างหวาดระแวง “สารวัตรทราบได้อย่างไรคะ” “ผมสอบปากคำทุกคนในบ้านครับ ตั้งแต่คราวที่คุณคิรอสเกิดอุบัติเหตุจนเสีย ชีวิต ไม่มีใครพูดเรื่องจูเลียนถูกลักพาตัว คราวนี้แม่เลี้ยงคุณหายตัวไป จึงมี คนพาดพิงถึงเหตุการณ์คราวก่อน ที่เกิดเรื่องคล้ายๆกัน” สารวัตรอธิบาย พร้อมตั้งคำถามกลับ “ทำไมคุณจึงไม่ปริปากเรื่องนี้ครับ คุณน่าจะทราบว่ามัน มีผลต่อรูปคดีของคุณลีอา” จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 09:36:32

ความคิดเห็นที่ 2 อนาสเตเซียยกกาแฟขึ้นจิบ เธอหลบสายตาก่อนตอบอย่างหวาดระแวง “ฉันไม่ต้องการให้มีการพาดพิงถึงเรื่องทำนองนี้ เพราะไม่ต้องการให้กระทบ จิตใจจูเลี่ยนค่ะ” หญิงสาวนิ่งไปนิดหนึ่ง เธอเหลือบมองดวงตาสีน้ำตาลคมซึ่ง จับจ้องเธออย่างใจเย็นของสารวัตรแล้วจึงถอนหายใจอย่างยอมจำนน “ก็ได้ค่ะ จูเลี่ยนถูกจับไปเรียกค่าไถ่ แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว เราจ่ายค่าไถ่ ไป และไม่ได้แจ้งตำรวจ” “คุณคิดว่าคุณทำถูกแล้วหรือครับ” ใบหน้าคมสันที่แม้จะดูร่วงโรยไปจาก ความเครียดและการไม่ค่อยดูแลตัวเอง เผยชัดถึงความไม่เห็นด้วยต่อการ กระทำของอนาสเตเซีย “ค่ะ ฉันได้ลูกชายของฉันคืนมาครบสามสิบสองประการในเวลาไม่ถึงวัน และ ลูกสบายและปกติดีแทบไม่มีอาการหวาดกลัวใดๆเลย” “คุณไม่คิดว่ากำลังทำให้คนร้ายได้ใจและคิดกลับมาเอาเงินคุณหรือคนอื่น ด้วยวิธีแบบเดียวกันนี่เรื่อยๆหรือครับ” “ฉัน..” อนาสเตเซียหยุดคิด ถูกของนายตำรวจผู้นี้ คนในบ้านนี้กลายเป็น เหยื่อเรียกค่าไถ่บ่อยจนเกินไป มันไม่ควรเกิดซ้ำในครอบครัวเดียวกันถึงสอง ครั้งในเวลาไม่ถึงยี่สิบปีไม่ใช่หรือ และนี่ยังมีลีอากับลูกในท้องอีก แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ความกลัวจนจับขั้วหัวใจในวันที่หาจูเลี่ยนไม่เจอมัน ทำให้เธอไม่อาจคิดถึงอะไรอื่นได้มากกว่าการยอมจำนน เพื่อให้ได้ลูกชาย คืนมาอย่างปลอดภัยโดยเร็ว “ฉันทำอย่างที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ควรทำ เพื่อให้ลูกมีชีวิตรอด อย่างที่พ่อฉัน น่าจะทำเมื่อ สิบแปดปีที่แล้ว เพื่อให้แม่กับน้องฉันรอด” “คุณพูดอะไรของคุณ” สารวัตรลาซารอสขัดขึ้น หญิงสาวลุกขึ้นเดินหนีไปยืนมองออกไปนอกหน้าต่างหันหลังให้กับสารวัตร สายตาพร่ามัวจนไม่อาจมองเห็นวิวภายนอกได้ การพูดถึงเหตุการณ์ทำนองนี้ มักเป็นการกระตุ้นความทรงจำอันโหดร้ายในครั้งก่อนของเธอเสมอ “เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ฉันไม่ต้องการพูดถึงมันอีก” ดราโก้เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่ากำลังใช้ความคิด เขา ย้อนถามอนาสเตเซียอีกครั้ง “แต่เมื่อกี้คุณบอกว่าพ่อคุณน่าจะทำอะไรเมื่อสิบแปดปีก่อนเพื่อช่วยรักษา ชีวิตแม่กับน้องคุณ” หญิงสาวหันกลับมาจ้องหน้าสารวัตรลาซารอส ดวงตาสีฟ้าใสนั้นเข้มขึ้นด้วย อารมณ์โกรธแค้นเก่าๆที่เจ้าตัวเคยเก็บซ่อนไว้ภายในอย่างมิดชิด “คุณพ่อฉันปล่อยให้แม่ฉันตาย คุณไม่รู้หรอกหรือคะสารวัตร” เสียงพูดนั้น สั่นเครือด้วยแรงอารมณ์ที่เก็บกลั้นไว้นาน “คุณพ่อปล่อยให้แม่กับฉันตาย เพราะท่านไม่ยอมจ่ายเงินค่าไถ่” “คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ” ดราโก้กล่าวแย้งด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ยังคง สุขุมแม้จะรู้สึกตกใจกับความเข้าใจผิดของอนาสเตเซีย “ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะเข้าใจอะไรผิดๆมานานขนาดนี้ คุณคิรอสจ่ายเงิน ค่าไถ่ผมทราบดี แต่พวกโจรหักหลังรับเงินไปแต่ไม่ยอมปล่อยพวกคุณ มัน เป็นอย่างนี้เสมอ ผมจะบอกอะไรให้คุณทราบ ตลอดชีวิตการเป็นตำรวจ ผม แทบไม่เคยเห็นเหยื่อลักพาตัวรายไหนมีชีวิตรอดกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย แทบทุกรายจะถูกฆ่าปิดปากและนำศพไปทิ้งไปฝังกันกลางป่าทั้งนั้น คุณโชค ดีที่หนีเอาชีวิตรอดมาได้ แม้ว่า..” “สารวัตรทราบได้อย่างไรคะว่าพ่อฉันยอมจ่ายค่าไถ่” หญิงสาวขัดขึ้นด้วย อารมณ์ที่เริ่มเดือด “ทราบสิครับ เพราะผมเป็นคนทำคดีนั้นเอง” เขาชี้แจงต่อเมื่อเห็นสีหน้าที่ แสดงความไม่เชื่อถือ “พ่อคุณโทรแจ้งความให้ตำรวจช่วยตอนที่คุณกับแม่ ถูกจับตัวไป แต่ท่านไม่เชื่อคำแนะนำของเราเรื่องค่าไถ่ ท่านจ่ายค่าไถ่ให้ แต่ ไม่เคยได้ตัวพวกคุณกลับมา ท่านถูกพวกมันหักหลัง ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ทาง ตำรวจและผู้บังคับบัญชาของผมในตอนนั้นคาดเดาไว้แต่แรก และได้ พยายามเตือนท่านแล้ว..” จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 09:38:27

ความคิดเห็นที่ 3 “จนพ่อฉันตายไปแล้ว สารวัตรยังจะมาปิดบังให้ท่านเพื่ออะไร” หญิงสาวกล่าวน้ำตารื้นขึ้นมากลบดวงตาสีฟ้าใสที่จ้องสบดวงตาเฉียบคมและ ฉลาดเฉลียวของสารวัตรอย่างร้าวรานใจ “อนาสเตเซีย ผมจะหลอกคุณเพื่ออะไร ผมไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับเรื่องนี้ เลย พ่อของคุณจ่ายเงินค่าไถ่ โดยไม่ยอมเชื่อคำแนะนำของตำรวจ ท่านเสีย เงินไปฟรีๆโดยไม่ได้เบาะแสใดๆเกี่ยวกับพวกคุณเลย” ดราโก้อธิบาย “สารวัตรแน่ใจหรือคะ” อนาสเตเซียย้ำอีก “สารวัตรจะบอกว่าตลอดเวลา เกือบยี่สิบปีนี่ ฉันเข้าใจคุณพ่อผิดมาตลอดอย่างนั้นหรือคะ” “คุณเข้าใจว่ายังไงล่ะครับ” เขาถาม หญิงสาวเงียบไม่ตอบ น้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้มช้าๆ ดวงตาที่หลุบลงต่ำนั้น ทั้งสับสนและร้าวรานเหมือนกำลังอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง “มาดามวาลลาซครับ” สารวัตรเรียกเธอเบาๆ อนาสเตเซียสงบใจหยุดความคิดที่พลุ่งพล่านภายในจิตใจและดึงตัวเองกลับ มายังการสนทนาตรงหน้า หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาเงียบๆและ เงยหน้าขึ้นมองสารวัตรลาซารอสด้วยแววตาที่สงบนิ่งเหมือนเคย “คุณคิดว่าแม่เลี้ยงของฉันถูกจับไปเรียกค่าไถ่เช่นกันหรือเปล่าคะ” อนาสเต เซียตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องกลับมายังประเด็นที่น่าจะเร่งด่วนกว่า “มันก็น่าคิด” ดราโก้พูดพร้อมกับถอนใจ เขาตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องตามเมื่อ เห็นว่าหัวข้อสนทนาเดิมดูจะมีผลกระทบต่อจิตใจของอนาสเตเซียมากจนเกิน ไป “แต่ถ้าหากเป็นการเรียกค่าไถ่ พวกมันน่าจะต้องพยายามติดต่อมาหา พวกคุณแล้ว อีกอย่างแม่เลี้ยงคุณน่าจะมีค่ากับคุณคิริอาคอสมากกว่าต่อพวก คุณ ถ้าจะเรียกค่าไถ่ มันก็น่าจะทำตอนที่พ่อคุณยังมีชีวิตอยู่ ฉะนั้นผมไม่คิด ว่ามันจะเป็นการเรียกค่าไถ่หรอกครับ” อนาสเตเซียหวนคิดถึงคราวที่ตัวเองและแม่ถูกลักพาตัวไปกักขังไว้ในถ้ำที่ อับชื้นและน่ากลัวนั้น พลันเธอก็นึกเวทนาลีอาขึ้นมาทั้งที่ไม่ได้มีความผูกพัน ใกล้ชิดกันมากมาย “ฉันหวังว่าลีอาจะปลอดภัย สิ่งที่เกิดกับแม่และตัวฉันนั้น ฉันไม่ต้องการเห็น มันเกิดกับใครอีก โดยเฉพาะสภาพของลีอาในตอนนี้ ช่างไม่ต่างจาก จาก ..” หญิงสาวกลั้นสะอื้นที่จุกขึ้นมาที่คอจนไม่อาจเอ่ยคำใดได้ “แม่ของคุณในตอนนั้น” สารวัตรต่อให้อย่างเข้าใจในขณะที่อนาสเตเซียพยัก หน้าเงียบๆ “ครับ เหยื่อที่ถูกลักพาตัวนั้นไม่ค่อยสุขสบายนักหรอก บางคนก็ถูกทำร้าย รุนแรง” เขาหยุดนิดหนึ่ง ตัดสินใจไม่พูดถึงเหยื่อหลายรายที่ถูกตัดอวัยวะ และชิ้นส่วนในร่างกายเพื่อส่งมาข่มขู่ครอบครัวประกอบการเรียกร้องค่าไถ่ตัว “และส่วนใหญ่ไม่มีชีวิตรอดกลับมา ตัวคุณเองก็สาหัสไม่น้อยตอนที่รอดกลับ มาได้ โชคดีจริงๆที่ลูกชายคุณไม่เป็นอะไรเลย” ดราโก้พูดแล้วก็เหมือนนึก แปลกใจอะไรขึ้นมา “คุณบอกว่าลูกชายคุณปลอดภัยกลับมา ตัวเขามีร่อง รอยบาดแผลจากการโดนทำร้ายบ้างหรือเปล่าครับ” อนาสเตเซียมองหน้าสารวัตรอย่างประหลาดใจ “ไม่มีค่ะ จริงสินะฉันมัวแต่ ดีใจจนลืมคิดไป จูเลียนมีอาการตกใจนิดหน่อยเท่านั้น อย่างอื่นก็ปรกติดี ฉัน เองยังดีใจที่แกไม่เป็นอะไรเลย ไม่มีแม้แต่รอยช้ำหรือขีดข่วน ทำไมหรือคะ” “แล้วคนร้ายติดต่อกับคุณยังไงครับ” สารวัตรไม่ตอบแต่ย้อนถามอีก “โทรศัพท์ค่ะ” “คุณมีบันทึกอะไรเก็บไว้ ที่พอจะใช้ตรวจสอบได้บ้างไหม” อนาสเตเซียนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนตอบ “ไม่มีค่ะ” “ค่าไถ่ล่ะครับ คุณจ่ายมันยังไง” “มันสั่งให้ฉันนำไปทิ้งไว้ที่ถังขยะในตรอกๆหนึ่งในปาริเกียค่ะ” “แล้วคุณได้ตัวจูเลี่ยนคืนมาได้ยังไงครับ” จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 09:40:21

ความคิดเห็นที่ 4 อนาสเตเซียหลับตาหวนรำลึกถึงช่วงเวลานั้น เป็นเวลาตีสอง ของคืนวันจันทร์ ในตรอกย่านใจกลางปาริเกีย ซึ่งนับเป็นเมืองหลวงขนาดย่อมของเกาะใหญ่ แต่ค่อนข้างเงียบอย่างปาโรส แม้ถนนรอบนอกจะยังมีรถราจักรยานยนต์และ ผู้คนสัญจร แต่ภายในตรอกมืดๆนั้นค่อนข้างเปลี่ยว และนักเที่ยวส่วนใหญ่พา กันกลับแล้วเนื่องจากเป็นคืนวันจันทร์ “มันสั่งให้ฉันทิ้งเงินไว้ในถังขยะค่ะ แล้วจากนั้นก็ให้ฉันเดินต่อไปที่อีกตรอก หนึ่งซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน เยื้องไปประมาณสองบล็อก จากนั้นก็ โทรศัพท์มาให้ฉันหยิบกุญแจที่วางไว้ใต้กระถางต้นไม้ริมบันไดทางขึ้นอพาร์ท เมนท์แห่งหนึ่ง ให้ฉันเปิดตู้จดหมายตู้หนึ่ง จำได้ว่าเป็นเลขที่ห้อง 4B ข้างในมี แผนที่ๆมันเอาตัวจูเลี่ยนไปขังไว้ค่ะ” “แล้วคุณตามไปพบแกที่ไหนครับ” อนาสเตเซียทบทวนความจำ “ฉันขับรถไปคนเดียวไปทางเลฟเคส บ้านหลัง นั้นซ่อนอยู่หลังแนวต้นมะกอกที่ขึ้นอยู่ตามแนวภูเขา มองจากถนนไปจะไม่ เห็น มันเป็นบ้านปูนขาวที่ดูร้างๆโทรมๆตั้งอยู่โดดเดี่ยว รอบๆเป็นป่าไม้พุ่มรก ร้างไร้ผู้คน ดูคล้ายโรงบ่มไวน์เก่าๆ พอฉันเข้าไปด้านล่างเงียบไม่มีใครเต็ม ไปด้วยหยากไย่ ฉันขึ้นไปชั้นบนแล้วลองเอากุญแจที่ใส่ไว้ในซองแผนที่ไข ประตูห้องๆแรกที่มองเห็นแสงไฟลอดออกมา พอเปิดเข้าไปก็เจอจูเลียนนอน หลับอยู่ค่ะ” “แกไม่ตกใจกลัวเลยหรือครับ” สารวัตรแปลกใจ “ไม่เลยค่ะ แกเพียงแต่ดีใจที่เจอฉัน แต่ไม่มีท่าทางหวาดกลัวอะไร หน้าต่าง ห้องปิดหมดจนแกมองไม่เห็นด้านนอก ในห้องตกแต่งดูอบอุ่นน่ารัก น่า สบาย มีเกมส์ มีทีวี มีของเล่นให้แกเล่นมากมาย อีกทั้งยังมีตู้เย็น นั่นคือเท่า ที่ฉันเห็นนะคะ เพราะฉันมัวแต่อยากจะรีบพาแกออกจากที่นั่นจึงไม่ได้ไป ตรวจค้นดูสถานที่มากมายนัก แต่จูเลียนเล่าว่า แกมีของกินมีขนมมากมาย ในตู้เย็น” “คุณถามแกหรือเปล่าว่ามีใครอยู่กับแกบ้าง จึงทำให้แกไม่กลัว” สารวัตรซักต่อ “ถามค่ะ แกบอกว่าบาร์นี่ย์*มาอยู่เป็นเพื่อนแก นั่งเล่านิทานและเล่นกับแก ค่ะ ฉันเลยถามว่าแล้วบาร์นี่ย์ไปไหนเสียล่ะ แกก็ว่าบาร์นี่ย์เล่านิทานก่อน นอนให้แกฟังจนหลับ พอตื่นมาก็เจอฉันมาเรียกหานี่ล่ะค่ะ” “มีอะไรที่ผิดสังเกตอีกนอกเหนือจากที่เล่ามานี่ไหมครับ” อนาสเตเซียนิ่งคิด “จริงๆก็มีนะคะ ห้องที่ขังแกไว้ติดวอลล์เปเปอร์ ผ้าม่าน และผ้าปูเตียงลายเดียวกับที่ห้องนอนของแกที่บ้านนี่เลยค่ะ จริงๆแล้ว เตียง ยังแบบเดียวกันด้วย” “คุณว่าเตียงแบบเดียวกันแต่งห้องแบบเดียวกันงั้นหรือครับ” “ใช่ค่ะ” หญิงสาวรับ “มีอะไรหรือคะสารวัตร” “เปล่าครับ” ดราโก้เก็บความสงสัยไว้กับตัวเอง “ยังไงผมก็ขอแนะนำอะไร คุณอย่างหนึ่ง คุณควรระวังคนใกล้ชิดไว้ให้มาก เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นกับครอบ ครัวคุณ ดูจะมีเงื่อนงำน่าสงสัย ทุกๆอย่างมันบังเอิญมากเกินไป ทั้งเรื่อง อุบัติเหตุของคุณพ่อคุณ แล้วยังแม่เลี้ยงของคุณ ลูกคุณ แล้วยังตัวคุณกับ แม่คุณอีก” “สารวัตรคิดว่ามีคนคิดร้ายต่อครอบครัวเรางั้นหรือคะ” หญิงสาวเอ่ยถามหลัง จากนิ่งคิดตาม “ผมไม่กล้าสรุปอะไร นอกจากขอให้คุณระวังตัวและครอบครัวให้มาก ตัวคุณ น่าจะต้องรู้ดีที่สุดว่ามีใครบ้างรอบๆตัวคุณที่น่าสงสัย แต่จากที่คุณเล่าเรื่องลูก ของคุณนี้ ผมไม่คิดว่าคนร้ายจะเป็นคนไกลตัวที่คอยแอบสังเกตคนในบ้าน แต่น่าจะเป็นคนในที่ใกล้ชิดกับบ้านคุณเป็นอย่างมาก และก็อนาสเตเซีย ..” สารวัตรกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง “ผมยังไม่รู้ว่าใครคือคนที่ต้อง รับผิดชอบต่อการหายตัวไปของแม่เลี้ยงคุณ แต่ในสายตาตำรวจและบุคคล ภายนอกทั่วๆไป คุณเป็นผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่ง เนื่องจากคุณคือผู้ได้รับ ผลประโยชน์เพียงคนเดียวจากเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นทั้งหมด ถ้าผมเป็นคุณผม จะระวังตัวให้มาก เพราะนอกจากจะโดนตำรวจเพ่งเล็งแล้ว คุณยังอาจตกเป็น เป้าหมายของใครบางคนที่ไม่หวังดีต่อครอบครัวคุณอยู่ก็เป็นได้ ผมเตือนคุณ ได้เท่านี้ในฐานะนายตำรวจจบใหม่ที่เคยทำคดีของคุณตั้งแต่เมื่อสิบแปดปี ก่อน หวังว่าคุณจะเชื่อในความหวังดีของผม” ................................................ จบตอนค่ะ ติดตาม บทที่ 4 เสียงก้องแห่งมโนสำนึก ในวันพฤหัสนะคะ ................................................ * 1.chaperone ผู้ติดตามผู้หญิงที่คอยดูแลเด็กหญิงวัยรุ่นหรือหญิงสาว ผู้ดีที่ยังไม่แต่งงานในการออกไปพบปะคนในสังคม ในอดีตยังติดตามออก ไปเวลาออกนัดกับชายหนุ่มด้วย เพื่อป้องกันการเกิดเรื่องไม่เหมาะสมรวมถึง คำครหานินทา / chaperon เพศชายทำหน้าที่แบบเดียวกันแต่สำหรับผู้ชาย ซึ่งไม่นิยมมากนัก 2. บาร์นี่ ตัวละครไดโนเสาร์ยอดนิยมของเด็กๆมีทั้งที่เป็นตัวละครในการ์ตูน และที่เป็นคนสวมชุดบาร์นี่ย์ออกมาชวนเด็กๆร้องรำทำเพลง ............................................ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 09:50:26

ความคิดเห็นที่ 5 คุยกับนักอ่านค่ะ คุณกุลธิดา มาอ่านอีกรอบเหมือนกันค่ะ เดี๋ยวกลับไปอ่านบทแรกด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)     เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 03:40:28   >>ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ........................... คุณเหน่ง มาหนึบหนับกันต่อ อิอิ จากคุณ : หริชา (หริชา)     เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 13:30:59   >>ขอบคุณมากค่า ไม่รู้คุณเหน่งจำได้ป่าวว่า สมัยที่ลงเรื่องนี้ตอนโน้น (ปีกว่าๆที่แล้ว) คุณเหน่งเป็นนักอ่านคนที่สามที่เข้ามาลงชื่ออ่านล่ะ ที่จริงมาพร้อมๆกับคุณนีมี่ไล่หลังกันนิดเดียว สมัยลงตอนโน้นแป้วมากมาย แต่ด้วยความที่รู้อยู่แล้วว่า คนเมนท์ในถนนฯ มีน้อย จากที่แอบสังเกตงานคนอื่น เลยทำให้มุมานะลงไปเรื่อยๆ เพราะอยากได้คนอ่านที่ candid จริงๆ แต่อะไรที่เป็นครั้งแรกนี่คงเป็นความประทับใจที่ลืมยากจริงๆนะคะ ตอนโน้นยังจำได้จนทุกวันนี้อยู่เลยว่า นักอ่านท่านแรกของนิยายเรื่องนี้ (ในเน็ท) ที่มาลงชื่อให้กำลังใจคนเขียนคือคุณทราย (ลี้อาเฮง) ตอนนี้ลองเซิร์ชหาชื่อแกในถนนฯ ไม่เจอแล้ว ไม่รู้ไปเรียนต่อที่ไหนรึเปล่า แอบคิดถึงและจดจำ จำคนอ่านคนที่ 2, 3, 4, 5 ได้ด้วยล่ะ ไล่ชื่อถูกหมดเลยนะ คริ คริ ขอบคุณคุณเหน่งที่เข้ามาเหนียวแน่นอยู่เป็นเพื่อนประจำนะคะ ^^ ............................................. ปล นิยายเรื่องนี้เป็นการนำมาลงซ้ำเพื่อวอร์มรอคนอ่านขาประจำเก่าๆ ที่หายหน้าไปนานแล้วจากถนนนักเขียน ก่อนจะนำ book III เงาใจ (ซึ่งเขียนค้างไว้เกือบครึ่งปีก่อน) มาลงต่อเนื่องให้ได้อ่านรวดเดียว 3 ภาคค่ะ (แต่ยังเขียนไม่จบนะคะ ^^) หากนักอ่านเก่าที่ยังจำเรื่องนี้ ซึ่งลงไว้เมื่อเดือนกันยายนปีที่แล้วได้ และสนใจอ่านซ้ำ รบกวนช่วยแนะนำติติงผู้เขียนด้วยนะคะ ทั้งในเรื่องสำนวนการเขียนที่พยายามรีไรท์ให้พลิ้วขึ้น แต่ก็ยังหลุด และการใช้ POV ซึ่งเมื่อตอนเขียนครั้งแรกเป็นการเขียนนิยายเรื่องแรก ของตัวเอง พอทิ้งไว้ปีนึงกลับมาอ่านทวน จึงพบว่าตัวเองใช้ POV หลุดเยอะมากเลยค่ะ (ขนาดเรื่องนางมอมฯ ซึ่งเป็นเรื่องที่สอง ก็ยังมีแอบหลุดเพียบเลยค่ะ เฮ้อ! เหนื่อยจัง) ยังไงช่วยแนะนำติติงกันเข้ามาได้นะคะ ยินดีรับฟังเพื่อนำไปปรับปรุงเนื้องานค่ะ ^^ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 10:01:35

ความคิดเห็นที่ 6 ยังเป็นแฟนที่เหนียวแน่นกันตลอดจ้า ปกติแล้วจะชอบอ่านนิยายแนวลึกลับ สืบสวนสอบสวน รองลงมาจะเป็นแนวรันทดนิดนึง น้ำตาหยดแหมะๆๆ และแนว แหววๆๆ โรแมนติก แบบว่าเรื่องนี้มีทุกแนวซ่อนอยู่ค่ะ เลยตามติดหนึบอีกทั้งยังสงสารนางเอกและตามลุ้นให้เ้กำลังใจ  อิอิ เลยหนึบหนับอยู่ จากคุณ : เหน่งน้อย (หริชา) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 10:56:13

ความคิดเห็นที่ 7 มาบอกคุณแอนนี่ว่า ยังอยู่เหมือนเดิมไม่ไปไหน แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาห้องถนนเลย ตอนนี้คุณแอนนี่เอานิยายมาลงให้อ่านใหม่ ก็จะมานั้งอ่านอีกรอบเจ้าค่ะ ก็ยังติดตามอยู่เหมือนเดิมค่ะ มาเอาใจช่วยนางเอกอนาเตเซีย ยะฮู้ ปล. ล็อคอิน ลี้อาเฮง เป็นของพี่ชาย ยืมเค้ามาใช่ ไม่มีเป็นของตัวเอง จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 13:31:40

ความคิดเห็นที่ 8 จะเริ่มติดตามตั้งแต่บัดนี้นะคะ จากคุณ : npuiy เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 14:29:07

ความคิดเห็นที่ 9   ตายแล้ว ลืมอะ ดันตั้งกระทู้ผิดล็อกอิน ลืมเปลี่ยน รีบตั้งแล้วรีบไป อายจัง สรุป นิยายเรื่องนี้เป็นของล็อกอินนี้นะคะ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 15:35:24

ความคิดเห็นที่ 10 เข้าใจความรู้สึกของอนาสเตเซียที่เป็นห่วงลูกที่สุดเลยค่ะ ฝันร้ายของคนเป็นแม่คงไม่มีอะไรเท่าลูกหายไปอีกแล้วนะคะ เมื่อครั้งที่ลูกสาวยังเล็ก เวลาที่ไปต่างประเทศแล้วพาแกไปด้วย ตามสนามบินเวลาที่ต้องเปลี่ยนเครื่องนี่กลัวลูกหายจนเป็นอาการเหมือน paranoid เลยค่ะ มีความรู้สึกว่าไม่แค่หายไปเฉยๆ ซึ่งนั่นก็แย่พออยู่แล้ว แถมลูกหายไปในประเทศซึ่งเราไม่คุ้นเคย ยิ่งแย่หนักเข้าไปอีก ถ้าลูกหายที่สนามบินประเทศอื่นแล้วจะทำยังไง จะหาเจอหรือเปล่า แถมลูกแกรู้ว่าแม่กลัว ยิ่งชอบเล่นเสียอีก คือเวลาเข้าแถวเพื่อขึ้นเครื่อง แกก็ชอบเดินออกนอกแถวทำทีเป็นไปโน่นไปนี่ไกลๆ ต้องวิ่งไล่จับกันเหนื่อยเลยค่ะ จะเอาเชือกผูกไว้อย่างที่คนอื่นๆ ทำกันก็แหม มีความรู้สึกเหมือนเอาเชือกผูกหมาไว้ยังไงก็ไม่ทราบค่ะ กว่าลูกจะโตมาถึงขนาดนี้แล้วไม่ต้องห่วงเวลาเดินทางด้วยกันอีกแล้วนี่แทบจะไปสมัครแข่งวิ่งมาราธอนได้เลยเพราะฝึกมาหลายรอบเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 00:41:56