ความคิดเห็นที่ 1   บทที่ 1 แล้ววันที่ต้องเดินทางจากบ้านเกิดของเธอก็มาถึง  เฟรินต้องตื่นแต่เช้าเพื่อจะให้ทันเที่ยวบินที่จะไปกรุงเทพฯ เมืองหลวงของประเทศไทย  จริงแล้วเฟรินไม่ได้กังวลกับการต้องเดินทางไปเมืองไทย เพราะเธอเคยไปหลายครั้งแล้ว  แต่ครั้งนี้เป็นพิเศษ เพราะเธอขนข้าวของที่สำคัญทุกอย่างไปด้วย  เธอเองยังไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน จึงขนของที่สำคัณกับเธอไปด้วยทุกชิ้น เฟรินมาถึงสนามบินประมาณ 4 ทุ่ม  เที่ยวบินที่จะไปกรุงเทพฯ จะออกเวลา 01:45 นาฬิกา ซึ่งเธอเหลือเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง  เธอจึงเดินไปซื้อกาแฟมากินไม่ใช่เพราะว่าง่วง แต่มันเป็นนิสัยไปเสียแล้ว ที่ต้องกินกาแฟเวลาคิดอะไรไม่ออก  เฟรินนั่งดื่มกาแฟเพื่อรอเวลาเครื่องบินออก Excuse me, May I sit here? ใครคนหนึ่งเดินเข้ามาขอนั่งกับเธอด้วย I’m afraid not. เฟรินตอบกลับไปโดยไม่ได้ชายตามองบุคคลที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า “ขอโทษนะครับ จะไม่หันมาซักหน่อยหรือครับ” เสียงชายคนนั้นถามกลับมาด้วยภาษาที่เธอเข้าใจดี เฟรินหันหน้ามามองผู้ชายตรงหน้าโดยอัตโนมัติ เพราะความตกใจที่ไม่คิดว่าจะได้ยินภาษานี้ที่นี่ “แม็ค...!!   ไม่เจอนานเลย มาทำอะไรที่นี่หล่ะคะ”  เฟรินรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัย “ “เสียใจด้วยนะ เรื่อง พ่อ แม่ ของรินน่ะ ท่านไม่น่าด่วนจากไปเลยนะ เสียใจด้วยจริงๆ” แม็คเอ่ยแสดงความเสียใจต่อการจากไปของพ่อ และ แม่ของเฟริน ซึ่งแม็คได้ข่าวจากเพื่อนที่เรียนด้วยกันเล่าให้ฟัง “แล้วรินจะไปเมืองไทยหรอ แล้วไปพักที่ไหนหล่ะ” แม็คถามด้วยความเป็นห่วง “อืม....ยังไม่รู้เลยอ่ะ แต่อยากจะไปเมืองไทย อาจจะอยู่นานเลยก็ได้น่ะ ยังไม่รู้จริงๆ ถึงก่อนแล้วค่อยว่ากันน่ะ”  เฟรินตอบเสียงเหม่อลอย เฟรินหารู้ไม่ว่ามีชายคนนึงที่เดินมากับแม็ค เพื่อนของเฟริน จ้องมองเฟรินไม่กระพริบ และกำลังเฝ้าดูการสนทนาของคนทั้งคู่อยู่เงียบๆ “ ถ้ามีอะไร ก็โทรหาเราได้นะ ตอนนี้เราทำงานอยู่ที่เชียงใหม่น่ะ โรงแรมของพี่ภพน่ะ ...อ้อ ลืมแนะนำให้รู้จักเลย ริน...นี่พี่ภพ  เจ้าของโรงแรมที่เราทำงานอยู่น่ะ”  แม็คแนะนำให้เฟรินรู้จัก เฟรินไม่ได้แสดงอาการ หรือทักทายชายผู้นั้นเลย เพียงมองผ่านเท่านั้น ซึ่งกิริยาของเฟรินทำให้ชายคนนั้นถึงกับอารมณ์เสียเลยทีเดียว  เลยทำให้แม็คเกิดอาการไม่สบายใจมากโขทีเดียว “ริน...งั้นเราไปขึ้นเครื่องก่อนนะ ระวังตกเครื่องหล่ะ” แม็คบอกเฟรินก่อนเดินจากไปโดยเร็ว แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 11:58:40 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 11:57:54 จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 11:49:34

ความคิดเห็นที่ 2   เฟรินเดินทางมาถึงเมืองไทยแล้ว โดยยังหาที่พักไม่ได้เนื่องจากเธอเองคิดว่าจะมาหาที่พักตอนมาถึงแล้ว  แต่เฟรินลืมนึกไปว่า ครั้งนี้ข้าวของที่เธอนำมาเยอะกว่าครั้งก่อนๆที่เธอมามากเลยทีเดียว ตอนแรกเฟรินว่าจะหาที่พักแถวสนามบิน พักซัก 2-3 คืน ก่อนจะเดินทางไปเชียงใหม่  ขณะที่เฟรินกำลังยืนหันซ้ายมองขวาอยู่นั้น แม็กซึ่งกลับสายการบินเดียวกันเดินเข้ามาหาเฟริน “ริน   จะไปไหนหรอ หาที่พักได้หรือยัง  “  แม็คถามด้วยความเป็นห่วงเป็นพิเศษ “ยังไม่ได้หรอก ไม่รู้จะไปไหนดี ยังเลือกไม่ถูกเลย ของก็เยอะด้วย เฮ้อ.....ของหนักมากเลย ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้นะเนี่ย “ เฟรินแสดงอาการเหนื่อยล้ากับการถือของพรุงพรัง “งั้นแวะไปพักบ้านเราก่อนดีมั้ย แล้วเดี๋ยวค่อยเลือกว่าจะไปพักที่ไหนดีกว่ามั้ย “ แม็คชวนเฟรินไปพักที่บ้าน เฟรินค่อนข้างมีนิสัยไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใคร แต่กระนั้นครั้งนี้เธอเห็นว่ามันลำบากจริงๆ จึงตกลงไปกับแม็คและชายคนนั้น คนที่ไม่พูดจาอะไรเลยและเธอเองก็ไม่เห็นความสำคัญที่ต้องทำความรู้จักกับชายคนนั้น  บางทีคนๆนั้นอาจกำลังเยาะเย้ยเธออยู่ในใจก็เป็นได้ เฟรินคิดพรางเหลือบตาไปมองชายคนนั้นที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ พยามมองอย่างพินิจพิเคราะห์ จนชายคนนั้นรู้สึกถึงว่ามีบางอย่างที่กำลังจดจ้องมาที่เขาอยู่ จึงหันกลับมามองทางด้านที่เฟรินกำลังนั่งอยู่  สายตาคู่นั้นสบตาเฟรินอย่างจัง  นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ชายคนนั้นจ้องมองเฟริน จนเฟรินร็สึกถึงอาการร้อนๆหนาวๆ เกิดอาการวูบวาบเหมือนจะเป็นไข้ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนว่าหน้าของเธอนั้นร้อนเป็นไฟ เป็นเพราะสายตาคู่นั้นคู่เดียวแท้ มันเป็นอารมณ์ที่เฟรินเองก็บอกไม่ถูก เพราะไม่เคยโดนใครจ้องมองเธอขนาดนี้มาก่อน หรือเพราะเธอมีอารมณ์หวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้กันแน่   เฟรินถอนสายตาจากการสบตากับชายคนนั้นทันทีที่เธอสามารถควบคุมตัวเองได้ ก่อนพูดกับแม็คเพื่อแก้เก้อ “แม็ค ใกล้ถึงรึยัง แล้วที่นี่มันที่ไหนหรอ ไม่คุ้นเลยนะ”  เฟรินพูดพรางยื่นหน้าไปหาแม็ค “555.... พูดอย่างกับว่าเธออยู่กรุงเทพนานจนรู้ทุกซอกทุกมุมของกรุงเทพฯ แน่ะ...  “ แม็คขำเฟริน ที่พูดเหมือนรู้จักที่นี่ดี   “ แต่ใกล้ถึงแล้วหล่ะ  เราพามาบ้านพี่ภพนะ เพราะว่าเราก็จะพักที่นี่ เดี๋ยวอีก 2-3 วันก็จะกลับเชียงใหม่แล้วหล่ะ รึว่ารินจะไปหาที่พักที่โน่นดี เห็นว่าชอบเชียงใหม่มากไม่ใช่หรอ”  แม็กถามไปเรื่อยเปื่อย “เดี๋ยวขอหาที่พักที่กรุงเทพฯก่อน แล้วค่อยว่ากัน อีกที” เฟรินพูดพรางยิ้มให้แม็คอย่างขอบคุณที่เป็นห่วงเป็นใยทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เป็นแค่เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันซึ่งไม่ได้มีความสนิทสนมกันเลย  แต่อาจเป็นเพราะแม็คเห็นว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน ก็เลยเป็นห่วงเป็นใยมากเป็นพิเศษ  จะเป็นเพราะเหตุใดก็ตามแต่เฟรินคิดว่าสักวันนึงต้องตอบแทนความมีน้ำใจของแม็คให้ได้ “ริน   ถึงแล้วครับ “ แม็คเรียกเฟรินลงจากรถ “ถึงแล้วหรอ” เฟรินถามพรางขยับตัวลงจากรถ พร้อมของพรุงพรังอีกหลายชิ้น ทั้งสามคนพากันยกของของเฟรินมากองไว้หน้าบ้านหลังเล็ก บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียวสไตล์กึ่งโมเดิล ที่ดูแปลกตาจากที่เคยเห็นมาก่อน และมีเอกลักษณ์เฉพาะค่อนข้างมากเลยทีเดียว อาจเป็นเพราะบ้านหลังนี้เจ้าของบ้านคงออกแบบเองกระมัง เฟรินคิด แต่ไม่ได้เอ่ยถามออกไป “แม็ค ยกของนี้ไปไว้ในห้องเล็กนะเสร็จแล้วเดี๋ยวไปหาอะไรทานกันข้างนอก พี่หิวแล้ว” ภพสั่งแล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน “บ้านนี้ไม่มีคนอยู่เลยหรอ” เฟรินเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นใครเลย “ ไม่มีคนอยู่หรอก เพราะเป็นบ้านพี่ภพ ส่วนใหญ่พี่ภพจะอยู่ที่เชียงใหม่ ถ้าลงมากรุงเทพก็จะมาพักที่นี่แหล่ะ แต่ที่นี่จะมีคนมาทำความสะอาดทุกอาทิตย์นะ” แม็ครีบตอบ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 12:00:59 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 12:00:28 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 11:51:41 จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 11:50:41

ความคิดเห็นที่ 3   เฟรินเดินเข้าไปในห้องที่แม็ดเอาของมาเก็บไว้ให้  เป็นห้องที่ชายคนที่ชื่อพิภพเรียกว่า”ห้องเล็ก” แต่เฟรินกลับไม่คิดว่ามันเล็ก มันเป็นห้องขนาดกลางไปถึงใหญ่เลยหล่ะ  ห้องตกแต่งแบบเรียบๆ แต่ดูคลาสสิคมาก และสีห้องเป็นโทนสีน้ำตาลครีม ซึ่งเป็นสีที่เฟรินชอบมาก จนอดชมไม่ได้ว่าเป็นห้องที่ตกแต่งอย่างลงตัวเลยทีเดียว “ห้องนี้เป็นห้องพี่ภพน่ะ แต่พี่ภพบอกว่าให้รินมาพักห้องนี้ได้ ปกติพี่ภพจะหวงห้องมากเลยนะ ยังไงถึงยอมน่าแปลกจริงๆ สงสัยจะชอบรินละมั้ง!!!” แม็ดพูด พร้อมกับหลิ่วตาให้ริน “แต่เฟรินว่าเกลียดมากกว่ามั้ง ไม่เห็นพูดกับเฟรินเลยนี่ แต่ว่าจะดีหรือ เราว่าเดี๋ยวเราหาที่พักเลยดีกว่าจะได้ไม่เดือดร้อนใคร ไม่เกิน 5 นาทีก็หาได้แล้วหล่ะ “ เฟรินพูดพรางรื้อหาเครื่องคอมพิวเตอร์แบบพกพาออกมาอย่างคล่องแคล่ว พิภพเดินเข้าทันได้ยินที่สองคนพูดกันพอดี  จึงพูดเปรยๆ ขึ้นมา “ ไม่ได้เดือดร้อนอะไรหรอก เพราะผมไม่ค่อยได้อยู่ 3-4 เดือนจะมาครั้ง บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้มีห้องเดียวหรอก มีตั้งหลายห้อง นอนไปเถอะ”   เฟรินมองหน้าพิภพ แล้วพูดว่า “งั้นเดี๋ยวฉันจ่ายตังค์เป็นค่าเช่าก็แล้วกันนะคะ“ เฟรินยิ้มให้พิภพอย่างจริงใจ เฟรินจะรู้ตัวรึป่าวว่ารอยยิ้มที่ยิ้มออกมาอย่างจริงใจนั้นมันทำให้คนอื่นเขาหวั่นไหวกันไปหมด แต่ดูแล้วคงไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองน่ะสวยและเด่นแค่ไหน พิภพคิดในใจ  “ ไม่ต้องหรอกแค่ดูแลบ้านให้ก็พอแล้ว” พิภพพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง และแม็คก็เดินตามออกไปทีหลัง “ริน..... เฟริน”  เสียงแม็กเรียก ทำให้เฟรินหลุดออกมาจากพวังค์  “มีอะไรรึป่าวแม็ค”  เฟรินถามออกไปอย่างรีบร้อน  พร้อมกับเดินออกมาจากห้องตามหาเจ้าของเสียงเรียกที่นั่งอยู่ห้องรับแขก เดี๋ยว แม็ก กับพี่ภพจะไปทำธุระ ซักหน่อย เดี๋ยวค่ำๆจะกับมานะ “ แม็คพูด “ได้สิ  ไม่ต้องห่วงหรอก สบายมาก” เฟรินพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ทั้งที่ในใจกับหวั่นๆ อย่างบอกไม่ถูก อาจเพราะความรู้สึกเคว้งที่ไม่มีใครเหลืออีกแล้วมันยังคงอยู่ในใจ  แต่เฟรินก็พยายามไม่แสดงออกให้เห็นมากนักก เพราะยิ่งจะทำให้คนอื่นต้องคอยมาพะวงกับเธอมากเกินไป “เอ้า นี่กุญแจนะ ถ้าจะไปไหนก็โทรบอกด้วยนะ” แม็คกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปขึ้นรถ ที่สตาร์ทเครื่องรออยู่   เฟรินเก็บข้างของเครื่องใช้ และอุปกรณ์ต่างๆจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็อาบน้ำ มานั่งดูทีวีที่ห้องรับแขก  เฟรินสามารถดูทีวีภาษาไทยได้ เพราะเฟรินเรียนภาษไทยกับแม่ของเฟริน แถมยังต้องไปเรียนภาษาไทยที่โรงเรียนสอนภาษาตั้งแต่เด็ก ทำให้เฟรินพูด เขียน และอ่านภาษาไทยได้คล่องมาก  การที่มาอยู่เมืองไทยจึงไม่ค่อยเป็นปัญหากับเฟรินมากนัก มีเพียงอาหารการกินเท่านั้นที่ลำบากหน่อยเพราะเฟรินกินค่อนข้างยาก และค่อนข้างเลือกกินอยู่สักหน่อย  เฟรินเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่ไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ประมาณ 4 ทุ่ม กว่าๆ   เฟรินลืมตางัวเงียขึ้นมา ก็ต้องตกใจจนฉี่แทบราดเมื่อเห็นใครคนนึงกำลังนั่งดูทีวีอยู่โซฟาข้างๆ  ด้วยความตกใจยิ่งทำให้เฟรินโมโหมาก “เป็นบ้าอะไร ทำไมไม่ปลุกหล่ะ รู้มั้ยทำแบบนี้ฉันไม่ไว้ใจคุณเลยนะ “ เฟรินพูดเสียงรัว ภพมองหน้าเฟรินแวบนึงก่อนพูดขึ้นว่า “ก็เห็นเหนื่อยๆ เลยไม่อยากปลุก” “ คุณจะมารู้ว่าฉันเหนื่อย ไม่เหนื่อยได้ยังไง ทีหลังอย่ามาทำแบบนี้อีกนะ ฉันไม่ชอบ” เฟรินพูดตะคอกเสียงดัง “อืม” ภพพูดในลำคอ เฟรินโยนหมอนลงบนโซฟา ก่อนเดินเข้าห้องไป ปิดประตูเสียงดัง  อีกฟากนึงบนโซฟาในห้องรับแขก พิภพเองก็งงกับพฤติกรรมของเฟริน ว่าทำไมเธอถึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กับอีแค่ไม่ยอมปลุกเธอ  สงสัยก็หิวข้าวจัดละมั้ง พิภพ คิดพรางยิ้มอย่างมีเลศนัย พร้อมนึกขึ้นได้เหมือนกันว่าเฟรินยังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน มันยิ่งทำให้เขาอดหัวเราะไม่ได้ เพราะเข้าใจแล้วว่าเฟรินเป็นอะไร ถึงได้ โมโหขนาดนั้น ก๊อก ก๊อก .....เสียงเคาะประตู ดังขึ้น เฟรินซึ่งเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำเดินออกมาเปิดประตู พร้อมใบหน้าบึ้งตึง “ โมโหหิวหรอครับ คุณเฟริน” พิภพ ถามพรางยิ้ม เหมือนกั้นหัวเราะไว้ “หิว จนหายหิวไปนานแล้ว เดี๋ยวจะเข้านอนแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ” เฟรินตอบพรางดึงประตูมาปิด แต่แรงน้อยกว่าพิภพที่ดึงประตูให้เปิดออก “ ซื้อของมาเยอะแยะเลยนะครับ ไปกินเถอะแล้วค่อยนอน “ พิภพพูดพรางสบตาเฟริน “อ้อ...แม็คไม่ได้กลับมาด้วยนะครับ เพราะติดธุระยาวเลย มีอะไรก็เรียกผมได้นะ ภิภพบอกเฟริน พร้อมกับเปิดประตูออกให้กว้าง แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 12:23:19 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 12:21:54 จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 11:53:16

ความคิดเห็นที่ 4   เฟรินไม่รู้สึกตกใจที่แม็คไม่ได้กลับมาด้วย เพราะเฟรินอยู่ฝรั่งเศสตั้งแต่เกิด จึงไม่ค่อยถือเรื่องอยู่สองต่อสองกับผู้ชายซักเท่าไหร่  สมัยเรียนอยู่ที่ฝรั่งเศสเวลาไปเที่ยวเฟรินมักจะได้พักกับเพื่อนผู้ชายเสมอ แต่เฟรินก็จะระวังตัวมาก เพราะแม่สอนว่าอย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน  แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง เฟรินรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้มีแรงดึงดูด และทำให้เฟรินรู้สึกหวั่นไหวอย่างไรบอกไม่ถูก เฟรินเดินตามพิภพออกไปยังห้องรับแขก โดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มีเพียงเสื้อสายเดี่ยวตัวบางๆ  โบบรา กับกางเกงสีขาวผ้าฝ้ายเนื้อบางเบา  การแต่งตัวแบบนี้เป็นเรื่องปกติของเฟริน แต่สำหรับพิภพมันไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าพิภพจะไปเรียนเมืองนอกอยู่นานหลายปี และที่โรงแรมก็มีแขกฝรั่งแบบนี้เยอะมากกว่า 80 เปอร์เซ็นของแขกทั้งหมดด้วยซ้ำ  แต่กับเฟรินมันบอกไม่ถูก มันมีอะไรที่พิเศษกว่านั้น อาจเพราะเฟรินไม่ใช่ฝรั่งแท้ เป็นลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส มันทำให้ร่างกาย ทรวดทรงของเฟรินไม่ได้ตัวใหญ่เหมือนฝรั่งทั่วไป แต่จะตัวเล็กกว่าฝรั่ง แต่ก็ตัวโตกว่าคนเอเชียทั่วไป และรูปร่างที่กระชับแต่อวบอิ่ม ทุกอย่างเป็นส่วนผสมที่ลงตัวที่สุดเท่าที่พิภพเคยเห็นมา ทุกอย่างนี่เป็นเหตุผลทำให้ท้องไส้ของพิภพเริ่มปั่นป่วนยิ่งนัก “คุณพิภพ ซื้ออะไรมาบ้างหล่ะ” เฟรินถามพรางเปิดดูของกินที่วางอยู่บนโต๊ะ “ผมไม่รู้ว่าคุณจะกินได้รึป่าวนะ ลองเลือกดูก็แล้วกัน” พิภพพูดโดยไม่หันมามองเฟริน “ ไอติมน่าอร่อยจังเลยค่ะ “ เฟรินพูดพร้อมกับหยิบไอติมใส่ปาก เต็มปาก “ ไอติมกระทิสดน่ะ อร่อยรึป่าวไม่รู้นะ เพราะไม่เคยกิน” พิภพตอบ “งั้นขอกินอันนี้ก็พอ ส่วนอย่างอื่นเก็บไว้เถอะ ไม่หิวแล้วหล่ะค่ะ”  เฟรินพูดพร้อมกับถือไอติมเดินเข้าห้องไป  ปล่อยให้พิภพเก็บของกินเข้าตู้เย็นคนเดียว  จริงๆแล้วอยากจะต่อว่าเฟรินที่ไม่เก็บของ แต่เวลานี้ไม่ค่อยอยากจะอยู่ใกล้เฟรินเท่าไหร่ ก็เลยปล่อยไปก่อน ----------------------------------------------------------------- จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 11:54:32

ความคิดเห็นที่ 5   แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 15:50:18 จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 15:30:08

ความคิดเห็นที่ 6   บทที่ 2 “คุณภพ.. คุณภพคะ  ฉันปวดท้องมากเลย มันบิดๆ อยู่ที่ท้อง เหมือนไส้จะขาดเลย  พาไปหาหมอหน่อย.....“ เฟรินปลุกพิภพตื่น ด้วยน้ำเสียงหมดแรง เนื่องจากเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนเลย เพราะวิ่งเข้าห้องน้ำตลอด “คุณเฟริน !!!  เป็นอะไรไป เนี่ย  “ พิภพ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความตกใจสุดขีดเมื่อเห็นอาการของเฟรินน่าเป็นห่วงมาก   พิภพรีบพยุงเฟรินไปที่รถ ก่อนจะพาไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว  เฟรินบ่นปวดท้องตลอดทางที่เดินทางไปโรงพยาบาล พอไปถึงโรงพยาบาล หมอบอกว่าอาหารเป็นพิษ ขั้นร้ายแรง  เฟรินนอนทุรนทุรายอยู่บนเตียงนานร่วมชั่วโมงกว่าตัวยาที่หมอฉีดเข้าเส้นเลือดจะออกฤทธิ์  หลังยาออกฤทธิ์เฟรินก็หลับไปนาน มาตื่นอีกที ประมาณ บ่าย 4 โมงกว่า “หิวน้ำจังเลย” เฟรินพูดเสียงหมดเรี่ยวแรง “ตื่นแล้วหรอครับ” พิภพรีบลุกมาดูเฟริน แล้วหยิบน้ำมาให้ดื่ม  ก่อนจะพูดขึ้นว่า “สงสัยเป็นเพราะไอติมกระทิสดแน่ๆเลยนะ ตอนนี้ค่อยยังชั่วรึยังครับ” พิภพถามด้วยความเป็นห่วง “คุณหมอบอกว่าเดี๋ยวให้นอนพักดูอาการที่นี่ซัก 2 คืน ถ้าไม่เป็นอะไรมากแล้วก็จะให้กลับบ้านได้ครับ” พิภพรีบบอกอาการเฟรินทันที “ขอบคุณมากนะคะ ที่ดูแลฉันน่ะ ไม่มีคุณฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” เฟรินพูดเสียงเบา “ไม่ต้องคิดมากหรอก เพราะคุณก็เป็นเพื่อนแม็ค ผมก็ต้องดูแลให้ดี ไม่ต้องกังวลไปหรอก  อ้อ...แม็คต้องเดินทางกลับเชียงใหม่ก่อนนะ  วันนี้ตอนเย็นๆน่ะ   อาจจะไม่ได้เข้ามาเยี่ยม เพราะมีธุระหลายอย่างน่ะ  เลยขอโทษคุณที่ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมน่ะ”  ภิภพบอกเฟริน “แล้วคุณไม่ต้องกลับไปด้วยกันหรอคะ “ เฟรินถามด้วยความกังวลใจที่ทำให้ภิภพต้องมาดูแลแทนที่จะได้กลับไปทำงาน “  จริงๆ  เดี๋ยวฉันให้พยาบาลมาดูแลเป็นพิเศษก็ได้นะคะ จะได้ไม่เป้นการรบกวนคุณน่ะค่ะ” พิภพไม่ได้พูดอะไรตอบกลับเฟริน แต่เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่มมาดื่ม ทำเหมือนไม่ได้ยินที่เฟรินพูด  แต่ในใจก็ให้เหตุผลกับตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องมานั่งเฝ้าเฟรินที่นี่ เวลานี้ ทั้งๆที่งานก็ค่อนข้างยุ่ง  ภิภพไม่พยายามหาคำตอบว่าทำไม พิภพนอนเฝ้าเฟรินอยู่ที่โรงพยาบาลตลอด 2 วัน 2 คืน ไม่ได้ไปไหนเลย เพราะเป็นห่วงเฟริน อีกอย่าง พิภพเองก็ไม่อยากไปไหนเหมือนกัน อยากนอนมองดูคนที่นอนอยู่บนเตียงนานๆ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก แต่เค้ารู้แต่ว่ามันมีความสุขดี วันนี้คุณหมออนุญาตให้เฟรินกลับบ้านได้  พิภพจึงพาเฟรินกลับมาที่บ้าน พร้อมยาหลายขนาน หมอกำชับว่าอย่าเพิ่งกินอะไรหนักๆเข้าไป โดยเฉพาะเฟรินที่เพิ่งเดินทางมาจากต่างประเทศ จะต้องค่อยๆทานของอ่อนๆไปก่อน  เฟรินค่อนข้างเพลีย จึงทำให้พิภพต้องคอยประคองและคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา หลายครั้งที่พิภพ และเฟรินสบตากันนาน จนเฟรินอยากจะหายไปจากตรงนี้เพราะเธอไม่ค่อยมีความเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่ใกล้พิภพ ------------------------------------------------ จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 15:49:19

ความคิดเห็นที่ 7   “ ริน เดี๋ยววันนี้ผมต้องไปทำธุระข้างนอกนะครับ เดี๋ยวเย็นๆ ถึงจะกลับ  เดี๋ยวผมตามแม่บ้านให้มาอยู่เป็นเพื่อนนะ เผื่อหิวอะไรก็ให้แม่บ้านไปซื้อให้ “  พิภพพูดกับเฟรินขณะพาเฟรินเดินเข้าบ้านพัก “ ขอบคุณค่ะ”  เฟรินได้แต่ขอบคุณ และไม่ได้พูดอะไรต่อเนื่องจากเพลียจากอาการอาหารเป็นพิษ ซึ่งเฟรินเองก็เพิ่งเคยเป็นครั้งแรก  และนี่เป็นครั้งแรกที่เฟรินต้องโดนหามส่งโรงพยาบาล เธอคงเข็ดไปอีกนานกับการทานอาหารแบบนี้ วันนั้นทั้งวันเฟรินนอนซมอยู่ห้องรับแขก ตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะแม่บ้านของพิภพเข้ามาปลุก “คุณเฟรินคะ  จะกินข้าวต้มปลา รึป่าวคะ?  แม่บ้านปลุกเฟรินตื่น “หือ   ยังไม่หิวเลยนะคะ  ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?  เฟรินถามแม่บ้าน “ตอนนี้บ่าย 2 โมงกว่าแล้วค่ะ  คุณพิภพโทรมาบอกว่าให้ปลุกคุณเฟรินกินข้าวค่ะ”  แม่บ้านตอบเสียงซื่อ “ หรือ  งั้นเอาข้าวต้มปลาก็ได้จ๊ะ  ขอร้านที่เข้าทำดีๆหน่อยนะคะ  เข็ดค่ะ” เฟรินตอบและกำชับแม่บ้านให้เลือกร้านที่ทำอาการดีๆ หลังจากแม่บ้านไปซื้อข้าวต้มมาให้เฟรินเสร็จแล้ว แม่บ้านก็ขอตัวกลับเพราะต้องไปรับลูกที่โรงเรียน หลังจากแม่บ้านกลับไปแล้วเฟรินก็ลุกขึ้นมาจัดการตัวเองเสียใหม่ ด้วยการฝืนตัวเองให้ทานข้าวเยอะๆ จะได้มีแรง ไม่ต้องคอยให้คนอื่นมาดูแล  หลังจากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวมันทำให้เฟรินรู้สึกดีขึ้นได้จริงๆ  ร่างกายกระปรี้กระเป่าขึ้นเยอะ  เฟรินจัดเก็บข้าวของเครื่องใช้ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เสร็จแล้วก็มานั่งดูทีวีจนเผลอหลับไปตั้งปต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที เพราะได้ยินเสียงรถบีบแตรเรียกอยู่หน้าบ้าน  เฟรินงัวเงียตื่นขึ้น พร้อมกับมองดูนาฬิกาตั้งโต๊ะอันเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก  ตอนนี้เวลา 22.40 น.  เวลารีบเดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน เพราะแม่บ้านล๊อคประตูไว้ให้ก่อนกลับบ้าน “มาแล้ว  มาแล้วค่ะ”  เฟรินรีบส่งเสียงออกไปให้ภิภพได้ยิน เฟรินเปิดประตูให้รถเข้ามาในบ้าน พร้อมกับล๊อคกุญแจก่อนจะเดินตามเข้ามาในบ้าน พิภพจอดรถและเดินเข้าไปในบ้านด้วยอาการโซเซ เหมือนคนเมาเหล้า เฟรินเห็นท่าไม่ดีรีบเดินไปพยุง ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่หายดี “คุณพิภพเมามานี่คะ  มีเรื่องอะไรรึป่าวคะ” เฟรินถามด้วยความเป็นห่วง “พิภพหยุดเดินและหันมามองหน้าเฟริน  มองนานด้วยสายตาอ่านไม่ถูก นานจนเฟรินรู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก  มารู้สึกตัวอีกทีหน้าพิภพชนแก้มเฟริน เฟรินรู้สึกตกใจและใจเต้นแรง  แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าพิภพอะไรเพราะเข้าใจว่าคนเมา มักไม่มีสติอะไร เฟรินรีบพาพิภพเดรเข้าไปในบ้าน  และวางพิภพลงบนโซฟ้าตรงห้องรับแขก  ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวหาน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้พิภพ “คุณภิภพ  คุณภิภพ”  เฟรินเรียกภิภพให้ลุกขึ้นนั่ง “เฟริน ผม.....” พิภพหยุดพูด  ก่อนจะมองหน้าเฟริน พิภพโน้มตัวลงกดทับเฟริน เฟรินตกใจกับพฤติกรรมของพิภพวันนี้มาก  และพยายามจะดันพิภพออกจากตัวเอง แต่แรงพิภพมากเกินกว่าที่เฟรินจะทำอย่างใจคิดได้ เฟรินปล่อยให้พิภพทำอย่างใจต้องการเพื่อรอจังหวะที่จะหาทางผลักพิภพออก  ภิภพทั้งกอด จูบ และจับไปตามที่ต่างๆที่เขาต้องการ ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่เมื่อพิภพหยุดเฟรินรีบผลักพิภพออกด้วยแรงที่มีทั้งหมด พร้อมกับตบหน้าพิภพไปฉาดหนึ่งเต็มแรง ก่อนจะเดินเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง ปัง จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 15:52:15

ความคิดเห็นที่ 8   เฟรินนอนไม่หลับทั้งคืน และไม่กล้าออกจากห้องมาเพราะตกใจกับสิ่งที่พิภพทำ ในใจก็หว้าวุ่น และรู้สึกหวั่นไหวจิตใจไปกับพิภพยิ่งนัก ทั้งๆที่พิภพเองอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรไป  เฟรินนอนิคดไปคิดมา จนเผลอหลับไปในที่สุด  ก่อนสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตูเสียงดังจากข้างนอก เฟรินเปิดประตู ก็เห็นพิภพยืนยอู่หน้าห้อง เฟรินถามพิภพแต่ไม่มองหน้าคนที่ถามว่า”มีอะไรรึป่าวคะ?”  เฟรินถาม “เมื่อคืนเมาไปหน่อย ผมว่าเราออกไปหาอะไรกินกันดีมั้ย เช้าๆแบบนี้อากาศดีมากเลยนะ”  พิภพคยเหมือนปกติ เหมือนว่าไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรเฟรินเมื่อขึ้น “เขาคงไม่ได้ตั้งใจมั้ง และไม่รู้ตัวมั้ง”  เฟรินคิดในใจพรางสลัดความคิด และภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืนออกจากหัว ก่อนตอบพิภพว่า” ขอเวลาแต่งตัว 15 นาทีค่ะ”   “ผมรอที่ห้องรับแขกนะ”  พิภพพูดแล้วเดินออกไป เฟรินแต่งตัวง่ายๆ ใส่กางเกงยันส์ขาสั้นโชว์เรียวขาวสวย ใส่เสื้อยึดแขนสั้นสีฟ้าน้ำทะเล แค่เฟรินแต่งตัวแค่นี้มันก็ทำให้เธอสวยได้ พิภพคิด พรางใจในคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน ที่เกิดขึ้น ที่เขาได้ทำกับเฟริน แต่เขาก็เองตัดสินใจไม่ถูกว่าจะขอโทษหรือทำเป็นไม่รู้เรื่องดี  มันตัดสินใจไม่ได้จริงๆ พิภพคิดเพลิน “ไปกันเถอะค่ะ“  เฟรินเรียกพิภพพร้อมกับเดินออกไปนอกบ้าน “เดี๋ยวเราเดินไปดีกว่านะ เพราะว่ามีร้านนึงอยู่ใกล้นี้เอง อร่อยดี เราจะได้เดินชมวิวไปด้วย”พิภพพูดชวนเฟริน “ก็ดีค่ะ “ เฟรินตอบพร้อมกับพยายามหลบสายตาพิภพ “  อาการค่อยยังชั่วขึ้นแล้วนี่ดูสดใสขึ้นเยอะเลย “ พิภพพูดพรางยิ้มให้เฟรินอย่างมีความหมาย “ ก็ดีแล้วค่ะ  เดี๋ยวอีกซัก 2-3 วัน จะออกเดินทางไปใต้น่ะค่ะ ว่าจะไปเที่ยวซักเดือน ส่วนของขอฝากไว้ที่นี่ก่อนนะคะ” เฟรินพูด “พิภพหันมามองเฟริน ก่อนแล้วตัดสินใจพูดขึ้น “เมื่อคืนผมขอโทษนะ  ที่ทำไม่มีกับคุณ “ พิภพพูดพรางดึงเฟรินหันมองสบตากับเขา “เฟรินรู้สึกร้อนวูบวาบไปตามตัว ยิ่งภาพเมื่อคืนมันเด่นชัดในความรู้สึกมากยิ่งขึ้น หรือเพราะเธอหวั่นไหวกับพิภพกันแน่ เฟรินไม่มั่นใจตัวเอง ก่อนสลัดความรู้สึกออกแล้วจึงพูดขึ้น “คุณมีปัญหาอะไรรึป่าวคะ ถึงได้เมาขนาดนั้น” เฟรินพูดเปปลี่ยนไปอีกเรื่องนึง “งานมีปัญหาน่ะ เยอะด้วยแต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวคงเคลียร์ได้น่ะ”  พิภพตอบ  “แล้วไม่ขึ้นไปเชียงใหม่ด้วยกันหรอ “  พิภพถาม “ไม่หล่ะค่ะ เดี๋ยวรินจะลงใต้ก่อน หน้านี้ต้องไปเที่ยวทะเลใต้ถึงจะถูกสิ” เฟรินตอบพรางนึกถึงท้องทะเลสีเขียว “เย็นนี้ไปเที่ยวกันมั้ย ไปนั่งจิบเบียร์ ร้านใกล้ๆนี้เอง”  พิภพเอ่ยปากชวนเฟริน “ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะตั้งแต่มายังไม่ได่เที่ยวเลย” เฟรินตอบ จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 15:53:33

ความคิดเห็นที่ 9   หลังจากเดินมาได้ซัก 20 นาทีก็ถึงร้านอาหารที่ว่า ซึ่งจะว่าไกลก็ไกล จะว่าไม่ไกลก็ไม่ไกล แต่เนื่องจากเดินช่วงเช้าเลยไม่ได้รู้ศึกว่าไกลอะไร อากาศตอนเช้ายังไม่ร้อนเท่าไหร่  ในร้านบรรยากาศร่มรื่น ให้ความรู้สึกเย้นสบาย สองคนหลังจากทานข้าวเสร็จก็เดินกลับบ้าน  ระหว่างทางกลับบ้านทั้งเฟริน และภิภพก็ไม่ได้คุยอะไร ต่างคนก็ต่างเดินคู่กันมาเงียบๆ  ภิพภเดินไปเปิดประตูก่อนจะเดินเข้าบ้านจึงเอ่ยกับเฟรินว่า “ วันนี้ช่วยผมล้างรถหน่อยได้ป่ะ  ขี้เกียจออกไปล้างข้างนอก” พิภพมองสบตาเฟริน “ล้างไม่เป็นค่ะ  แต่ก็คงช่วยได้อยู่”  เฟรินตอบ แต่ตามองไปทางอื่นเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ “ดูเหม่อๆจังเลยนะครับ คิดอะไรอยู่หรอ?” พิภพถามด้วยความอยากรู้ “ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คิดถึงอนาคตของตัวเองน่ะ จะไปตั้งหลักที่ไหนดี”  เฟรินตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง  “จริงๆก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่เหงา คิดถึงพ่อ แม่น่ะค่ะ  ชีวิตเรานี่มันคาดหวังอะไรไม่ได้เลยเนอะ” เฟรินพูดพรางเดินไปหยิบสายยางเตรียมล้างรถ  “เร็วมาล้างรถดีกว่า  อยากจะเล่นน้ำจังเลย”  พูดจบเฟรินก็เดินไปเปิดก๊อกน้ำ ฉีดน้ำใส่พิภพเต็มแรง “ นี่ๆ  คุณฉีดใส่ผมทำไม  แกล้งกันนี่ นี่”พิภพวิ่งเข้าไปแย่งสายยางจากเฟริน ต่างคนต่างไม่ยอม แย่งกันไปมาฉุดกระชากกันไปมา ทั้งล้ม ทั้งกลิ้ง เล่นกันเหมือนเด็กเลยทีเดียว แต่ทั้งสองดูมีความสุขกับการได้เล่นแบบนี้มาก รึอาจเป็นเพราะไม่ได้ทำตัวเด็กๆแบบนี้มานานมาแล้วก็เป็นได้  กว่าทั้งสองจะหยุดแย่งสายยางกันก็เล่นเอาเนื้อตัวมอมแมมเปียกปอนกันทั้งตัว “พอแล้วๆ  เหนื่อยแล้วค่ะ” เฟรินรีบบอกให้พิภพหยุดเล่น  “ล้างรถแล้วรีไปอาบน้ำดีกว่า  เดี๋ยวเป็นปอดบวกกันพอดี” เฟรินพูดพร้อมกับนั่งลงบนพื้นหญ้าหน้าบ้าน “ไม่เล่นน้ำคุณก็ปอดบวมอยู่แล้วหล่ะ  555+ ล้อเล่นนะครับ “  พิภพพูดพรางหัวเราะท้องแข็ง “นี่คุณว่าฉันหรอ”    เฟรินพูดพรางก้มดูหน้าอกตัวเอง ก่อนจะหน้าแดง เพราะเสื้อสีฟ้าบางๆ เวลาโดนน้ำเห็นไปจนถึงลายเสื้อด้านใน   “ไม่เอาแล้วฉันไม่ช่วยคุณล้างรถแล้ว เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน” เฟรินพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน แต่พิภพไม่ยอม พิภพดึงแขนเฟรินจนเฟรินตั้งหลักไม่อยู่ล้มทับพิภพอย่างจัง  พิภพได้โอกาสโอบเอวของเฟรินแน่นไม่ยอมให้เฟรินลุกขึ้นยืนได้ เมื่อเนื้อตัวเปียกปอนแนบชิดกัน ท้องไส้ของพิภพเริ่มปั่นป่วนออกอาการหายใจติดขัด มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด  พิภพมองสบตาเฟริน ต่างฝ่ายต่างมอง มันเหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่พอเข้าใกล้กันแล้วจะดึงดูดกันโดยอัตโนมัติ  เฟรินพยายามบังคับตัวเองดันร่างของพิภพออก แต่เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมดไม่รู้  พิภพจับเฟรินพลิกลงนอนหงายกับพื้น ก่อนที่จะโน้มหน้าลงมา เสียงโทรศัพท์พิภพดังขึ้นขัดจังหวะพอดี มันทำให้พิภพและเฟรินต่างรู้สึกตื่นขึ้นมาจากพวังนั้นอีกครั้ง  พิภพรีบลุกขึ้นและหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ขึ้นมารับ และเดินหายเข้าไปในบ้าน ผ่านไปชั่วโมงกว่าภิภพเดินกลับออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนพูดขึ้นว่า  “เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมต้องกลับเชียงใหม่แล้วนะ ที่โน่นมีปัญหาเยอะเลย  อยู่ที่นี่คนเดียวได้นะ”   “ ค่ะ ไม่ต้องห่วงเพราะเดี๋ยวฉันก็จะลงใต้แล้ว ไปโน่นก็คงเป็นเดือนน่ะกว่าจะกลับมา” เฟรินตอบเสียงเรียบ “ อย่าลืมคิดถึงผมนะ 555+ ” พิภพพูดพรางหัวเราะ ซึ่งมันทำให้เฟรินไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาทำ ทำไมมันดูเล่นๆ บางครั้งก็ดูจริงจัง  เฟรินไม่อยากจะคิดอะไรมาก  ใครจะเป็นแบบไหนก็เป็นไป  ฉันก็เป็นแบบที่ฉันต้องการเหมือนกัน เฟรินคิด   “แล้วเย็นนี้จะออกไปเที่ยวกันรึป่าว “ เฟรินถามเพื่อความแน่ใจ “ไม่ต้องรอเย็นหรอก เดี๋ยวเราแต่งตัวไปเที่ยวทะเลกันดีกว่า ไปมั้ย “ พิภพถามเฟริน “ ก็ได้ค่ะ เผื่อจะหายเครียดได้บ้าง” เฟรินตอบ  “งั้นเดี๋ยวอาบน้ำเลยเนอะ จะไปรีบไป  อยากไปเที่ยวทะเลเต็มแก่แล้วเนี่ย”  เฟรินพูด พร้อมกับลากพิภพเดินเข้าบ้านไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเที่ยวกัน แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 16:27:34 จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 16:06:54

ความคิดเห็นที่ 10   พิภพพาเฟรินขับรถออกนอกเมืองไประยองเพื่อไปเที่ยวเกาะช้าง กว่าจะถงก็เกือบค่ำ  พิภพไปเช่าเรือยอร์ทเพื่อขับข้ามไปยังเกาะ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง  หลังจากที่เดินตะเวนหาบังกะโลมานาน ก็พบที่ถูกใจ อยู่ติดริมทะเล เงียบสงบมากๆ  บรรยากาศมันชวนเคลิบเคล้มอย่างบอกไม่ถูก “ขอบังกะโล 1 หลัง 2 ห้องครับ” พิภพพูดกับพนักงานต้อนรับ “เหลือบังกะโลหลังเล็กค่ะ  1 ห้องนอนค่ะ” พนักงานตอบ พิภพหันมามองหน้าเฟรินเชิงถามความเห็น “มันมืดึกแล้วเอาที่นี่ก็ได้” เฟรินตอบกลับไป อย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่ในใจแล้ว ไม่อยากจะอยู่สองต่อสองกับพิภพ แต่อีกใจนึงก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอยากอยู่กับเขาแค่สองคน หลังจากที่จองห้องพักเรียบร้อยแล้ว พิภพและเฟริน ออกไปทานข้าวกันข้างนอก บรรยากาศวันนี้ดีแสนดี พิภพเลือกร้านได้ตรงใจเฟรินมาก  บรรยากาศเงียบๆ แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่น ไม่หนาวเย็นเหมือนอากาศยามค่ำคืน  หลังจากทานข้าวกันเสร็จก็ออกไปเดินริมทะเลดูดดื่มบรรยากาศของทะเลที่แสนจะสงบจากเสียงผู้คน แต่ชัดเจนกับเสียงคลื่นที่กระทบฝั่ง บรรยากาศแบบที่ให้ความรู้สึกถึงความเร่าร้อนและเยือกเย็นรวมเป็นหนึ่งเดียวที่สัมพันธ์กันย่างที่แยกไม่ออก “ดูเหมือนจะชอบทะเลมากเลยนะ” พิภพถามเฟรินแล้วจึงถามต่อว่า “ คืนนี้คุนดูสวย มีเสน่ห์จังฎ พิพภพูดพรางจิบเบียร์  “หรือว่าเป็นเพราะผมเริ่มมึนนะ 555+” พิพภพูดเสร็จก็หัวเราะชอบใจ “คิดว่าคงเมามั้ง” เฟรินเองคอหันไปตอบพิพภที่นั่งอยู่อีกเก้าอี้ด้านข้าง “แต่ผมว่าไม่นะ  คุณรู้ตัวมั้ยว่าคุณสวยมาก สวยจนผมไม่อยากห้ามใจเลยทีเดียว” พิภพพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง  “คุณจะเอาเครื่องดื่มอะไรไหม แก้หนาว”  พิภพถาม “ขอเบียร์ละกันค่ะ “ เฟรินหันไปบอกพนักงานเสิร์ฟที่มายืนรอรับออเดอร์ ก่อนจะหันกลับไปมองท้องทะเล “จริงๆ  นะคุณสวยมาก โดยเฉพาะคืนนี้ บรรยากาศแบบนี้  “ พิภพพูดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่พนักงานเสิร์ฟเดินเอาเครือ่งดื่มมาให้และเดินออกไปแล้ว “ ค่ะ ฉันก็ว่าอย่างงั้นนะ “ เฟรินยิ้มหวาน ให้พิภพ “แต่ที่แน่ๆฉันว่าคุณเริ่มเมาแล้ว ทำไมคออ่อนจังเลย” เฟรินมองหน้าพิภพก่อนถาม “ผมเมารักน่ะ” พิภพไม่พูดปล่าวแต่ขยับตัวมานั่งเก้าอี้เดียวกันกับเฟริน “จริงๆ นะ”  เวลาอยู่ใกล้คุณทีไร ใจมันสั่นทุกที ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย” พิภพบอกความในใจ “.................” เฟรินมองหน้าพิภพ แต่ไม่ได้พูดอะไร  ได้แต่นั่งมองคลื่นกระทบฝั่ง หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างนั่งเงียบบๆ เติมเต็มความรู้สึกที่สัมผัสกับบรรยากาศริมทะเล แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 17:00:55 จากคุณ : คิมแตฮี (คิมแตฮี1) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 16:59:32